Η αποστολή

[Nihilio]

Είδος: Μεταφυσική ΕΦ;

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: περίπου 2000

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Για τον Επετειακό διαγωνισμό σύντομης ιστορίας - 8δα

----

Κάποιοι συνάδελφοι είχαν προβλέψει ότι η αποστολή ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία. Ίσως και να συμφωνούσα μαζί τους, αν δεν ήμουν κι εγώ μέλος της και δε γνώριζα πολύ καλά την ικανότητα όλων όσων την στελεχώναμε.

Ίσως να με θεωρήσετε υπερόπτη, αλλά σύσσωμη η επιστημονική κοινότητα παραδεχόταν τις ικανότητές μου ως αρχαιοπλανητολόγος και οι ανακαλύψεις των αρχαίων πόλεων στον τομέα ΖΧ-532 ήταν αντικείμενο φθόνου πολλών συναδέλφων μου. Ο πιλότος του σκάφους μας, ο Ράζον Χάτριν, ήταν ένας από τους αριστούχους της ακαδημίας Ικάρων του Τράφθον με πάνω από εκατό χιλιάδες έτη φωτός πτήσης στην πλάτη του. Η τεχνική βοηθός Αρτίνα Χάργουελ ήταν μια από τις καλύτερες τεχνικούς του πλανήτη Γαία-678 και πιστή σύντροφός μου τα τελευταία τέσσερα χρόνια, τόσο στην επαγγελματική όσο και την προσωπική μου ζωή. Τέλος η Τράνα Φίρτν ήταν η καλύτερη υπεύθυνος ασφαλείας που θα μπορούσα να εξασφαλίσω. Με το προσωπικό αυτό και με ένα εξαίρετο διαστημόπλοιο όπως το Σεραφιήμ 382 πίστευα ότι η επίτευξη του στόχου μας ήταν κάτι περισσότερο από εφικτή, παρά το φαινομενικό αδύνατο του.

Γιατί μόνο ένας τρελός θα τολμούσε να πλησιάσει τη ζώνη του Νέινγκαστ, το τείχος αστεροειδών στα όρια του γνωστού σύμπαντος, για να επιβεβαιώσει την ύπαρξη ή όχι ενός χαμένου πολιτισμού που κατοικούσε κάποτε στον πλανήτη Χέλζετρ, το ουράνιο σώμα που πριν δύο χιλιετίες είχαν καταπιεί οι μετεωρήτες της ζώνης. Για πολλά χρόνια ήθελα να επιβεβαιώσω τη θεωρία αυτή, που συμπλήρωνε πολλά κενά στα μυθολογικά χειρόγραφα των Τόριαλς. Δυστυχώς όμως, η διέλευση μέσα από την πυκνή ζώνη των αιωρούμενων σωμάτων και τα ισχυρά μαγνητικά πεδία που υπήρχαν μεταξύ τους έκαναν κάθε προσπάθεια διέλευσης από μέσα τους μάλλον αδύνατη. Όλα άλλαξαν όμως με την αναβάθμιση των απωστικών ασπίδων Γκάηνερ. Το νέο μοντέλο μπορούσε να μας προσφέρει αρκετή προστασία ώστε να διέλθουμε μέσα από το πεδίο των αστρικών συντριμιών και να φτάσουμε ασφαλείς εκεί όπου υπολογίζαμε ότι βρισκόταν ο πλανήτης. Ήταν μια παρακινδυνευμένη αποστολή, αλλά είχα εμπιστοσύνη στις ικανότητές μας.

Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε το ταξίδι μας. Η διαδρομή ως τη ζώνη ήταν μάλλον ανιαρή, χωρίς κανένα απρόβλεπτο περιστατικό. Το μόνο που μας κρατούσε σε εγρήγορση ήταν η αναμονή μας για το δύσκολο κομμάτι της αποστολής. Το βράδυ πριν φτάσουμε η Αρτίνα με επισκεύτηκε στο θάλαμό μου. "Πλησιάζουμε," μου είπε. Στην έκφρασή της διέκρινα μια ανησυχία που, ομολογώ, μου μετέδωσε παρόμοια συναισθήματα. "Έχω ένα κακό προαίσθημα," μου παραδέχτηκε τελικά, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η αναφορές σε τέτοια δυσειδαιμονικά φαινόμενα όπως τα προαισθήματα μου προκαλούσαν αποστροφή.

"Δεν είναι τίποτα," την παρηγόρησα, "απλά άγχος," και την αγκάλιασα σφιχτά. Ήξερα όμως ότι η διαισθητική λογική της, πηγή των 'προαισθημάτων' της, ήταν οξεία και σπάνια έκανε λάθος.

Έτσι, αφού αποκοιμήθηκε στα χέρια μου, σηκώθηκα και έκανα έναν τελευταίο έλεγχο στο σκάφος και τα εφόδιά μας. Όλα φαίνονταν να λειτουργούν ολόσωστα, πράγμα που μου επιβεβαίωσε και η Τράνα λίγο αργότερα. "Όλα είναι εντάξει," μου ανέφερε, καθώς στεκόταν ακίνητη εμπρός μου. Τα χρόνια που είχε υπηρετήσει στις ειδικές δυνάμεις της είχαν αφήσει την άκαμπτη στρατιωτική πειθαρχία που έβρισκα μάλλον δυσάρεστη αλλά εξαιρετικά χρήσιμη για τη δουλειά της.

"Πήγαινε να ξεκουραστείς," της είπα "θα σε χρειαστώ αργότερα". Έφυγε με ένα ξερό "Μάλιστα!".

"Ράζον," ρώτησα τον πιλότο, "πιστεύεις ότι το σχέδιο θα πετύχει;"

"Φυσικά," μου απάντησε εκείνος με το πλατύ, υπεροπτικό του χαμόγελο, που τόσο εκτιμούσα "θα είναι σα μια μικρή βολτούλα." Σε αντίθεση με την Τράνα, τα χρόνια του στον στρατό και η εμπειρία που είχε αποκτήσει του είχαν δώσει γερές ενέσεις αισιοδοξίας που κατά καιρούς φαίνονταν ανησυχητικές, αλλά ήξερα ότι οι ως τώρα επιδόσεις του δικαιολογούσαν τη στάση του αυτή.

"Σίγουρα θα δουλέψει η ασπίδα;" ρώτησα.

"Κατά 98% ναι," μου απάντησε. "Σε αντίθετη περίπτωση, αν υποχωρήσει, θα την υπερφορτώσουμε και, όσο θα μας καλύπτει η απωστική έκρηξη της, θα ενεργοποιήσουμε τη γεννήτρια αλμάτων για να βγούμε έξω."

"Σίγουρα ασπίδες και γεννήτρια θα λειτουργήσουν ταυτόχρονα;" ρώτησα.

"Όχι, σε καμία περίπτωση. Αλλά 2 ή 3 δευτερόλεπτα αρκούν για ένα σωστό άλμα."

"Ας ελπίσουμε ότι θα τα καταφέρουμε," του είπα. Ύστερα επέστρεψα στην καμπίνα μου για να ξεκουραστώ.

 

Μερικές ώρες αργότερα με ξύπνισε ο ψηφιακός βοηθός μου. Είχαμε φτάσει στις παρυφές του Νέινγκαστ. Δίχως να χάσουμε χρόνο λάβαμε θέσεις και αρχίσαμε τον τελικό έλεγχο. Όλα φαίνονταν εντάξει.

"Προς ολοταχώς," διέταξα, και όλοι προσδεθήκαμε αμέσως. Η Τράνα ενεργοποίησε την ασπίδα. Ο ηλεκτρομαγνητικός παλμός της αγκάλιασε το σκάφος μας με σπινθήρες. Ο Ράζον ανέβασε την ισχύ των κινητήρων και το σκάφος μας κατευθύνθηκε προς τη ζώνη των μετεορητών.

Η πρώτη πρόσκρουση συνέβη μόλις πεντακόσια μεγάμετρα έξω της. Ένας βράχος μερικών δεκάδων κιλών, που είχε ξεστρατήσει από το βαρυτικό πεδίο της ζώνης, χτύπησε με δύναμη στην ασπίδα. Αυτή άντεξε. Το ίδιο συνέβη και στις επόμενες προσκρούσεις, που μεγάμέτρο με το μεγάμέτρο γίνονταν όλο και πιο συχνές, ενώ οι ηλεκτρομαγνητικές καταιγίδες που μαίνονταν μέσα της άρχισαν να κάνουν παρεμβολές στις υψηλές συχνότητες του προστατευτικού μας πεδίου, δημιουργώντας μια απίστευτη κακοφωνία πάνω στο σκαρί του Σεραφιήμ 382. Δύο μεγάμετρα μέσα στη ζώνη και οι συγκρούσεις είχαν γίνει πλέον ανυπόφορες.

"Η ασπίδα έπεσε στο 82%," ακούστηκε η φωνή της Τράνα, μέσα στην κακοφωνία που μας περιέβαλε. Αντέχαμε, αλλά κανένας δεν ήξερε το πόσο ακόμα.

"Συνεχίζουμε," είπα, ελπίζοντας οι υπολογισμοί μας να ήταν σωστοί.

Έξι μεγάμετρα ακόμα και οι ασπίδες είχαν φτάσει στο 75% ισχύος. Έτσι τουλάχιστον μας ειδοποίησε η υπεύθυνος ασφάλειας.

"Πόσο ακόμα για το εκτιμώμενο σημείο προορισμού," ρώτησα.

"Τρία μεγαχιλιόμετρα, με διακύμανση ένα κόμμα μηδέν πέντε," μου απάντησε.

"Προειδοποίησε πάλι όταν φτάσουμε στο 60%," διέταξα και συνεχίσαμε να πορευόμαστε μέσα από το χάος της ζώνης του Νέιτγκαστ. Μετεορίτες έβρεχαν πάνω στην ασπίδα μας, ενώ πλησιάζαμε στο επίκεντρο μιας από τις ισχυρότερες ηλεκτρομαγνητικές καταιγίδες της ζώνης. Χίλια πεντακόσια μεγάμετρα μας απέμεναν μέχρι το σημείο προορισμού και μπορούσα να δω ότι η ασπίδα βρισκόταν στο 65% της ισχύος. Λίγο ακόμα και θα τα καταφέρναμε.

Μισό μεγάμετρο μετά και η προειδοποίηση που περίμενα με φόβο ήρθε: "Ασπίδες στο 60%," είπε η Τράνα, καθώς εκατοντάδες τριγμοί κάλυπταν τον ήχο της φωνής της.

"Ατρίνα," φώναξα στην τεχνική βοηθό, "ποια η πιθανότητα το εκτιμώμενο σημείο προορισμού μας να συμπίπτει με την πραγματική τοποθεσία;"

Αυτή συμβουλεύτηκε τις οθόνες μπροστά της και είπε "Μόλις 5%. Αλλά τα παράσιτα είναι πάρα πολλά για να είναι ασφαλής η εκτίμηση."

Αυτό που φοβόμουν συνέβη. Και, πάνω που όλα έδειχναν ότι τίποτα χειρότερα δε θα μπορούσε να συμβεί, η Τράνα φώναξε: "Οι ανιχνευτές δείχνουν μεγάλο σώμα να πλησιάζει για μετωπική σύγκρουση με υψηλή ταχύτητα."

Δεν ήθελα να εγκαταλείψω έτσι εύκολα την αποστολή, αλλά ο αμυδρός τόνος πανικού στη φωνή της Τράνα με έπεισε ότι τα πράγματα πήγαιναν κατά διαόλου.

"Άλμα τώρα!" φώναξα.

Δίχως να χάσει χρόνο η Τράνα ξεκίνησε την υπερφόρτωση της ασπίδας, ενώ ο Ράζον άρχισε να φορτώνει τη γεννήτρια άλματος. Η βουή από την ασπίδα γινόταν όλο και πιο δυνατή, καθώς οι παλμοί της αυξάνονταν σε συχνότητα, απωθώντας τα σώματα που πλησίαζαν κοντά στο σκάφος μας.

"Η γεννήτρια αργεί να φορτώσει," προειδοποίησε ο πιλότος.

"Γρήγορα, κάνε την να φορτώσει," φώναξα, ενώ ο παλμός της ασπίδας είχε μετατραπεί σε ένα κρεσέντο από τους θορύβους προσκρούσεων αλλά και τον συντονισμό του σκαριού μας με αυτούς. Πλησιάζαμε στην στιγμή της έκρηξης της ασπίδας, αλλά η γεννήτρια άλματος δεν έλεγε να ανέβει με τίποτα στα επιθυμητά επίπεδα ισχύος.

Τελικά, με μια ισχυρή έκρηξη, η ασπίδα μας ανατινάχτηκε, στέλνοντας μακριά τόνους από αστρική ύλη, ενώ ισχυροί κραδασμοί τάραξαν το Σεραφιήμ 382.

"Ανέβηκαν οι γεννήτριες;" Ρώτησα.

"Όχι ακόμα," ούρλιαξε ο πιλότος

"Το σώμα πλησιάζει!" προειδοποίησε η Τράνα, "σύγκρουση σε τέσσερα δευτερόλεπτα."

"Πλήρης ισχύς στις γεννήτριες," διέταξα, καθώς ο Ράζον έψαχνε τα όργανα του σκάφους. "Κόψε από παντού."

"Σύγκρουση σε τρία," μέτρησε η Τράνα, ενώ κρύος ιδρώτας με έλλουζε, "δύο, ένα δευτερόλεπτα..."

Και τότε, ενώ στις οθόνες του σκάφους ο μετεωρήτης κάλυπτε όλο το οπτικό μας πεδίο, όλα θόλωσαν. Οι γεννήτρια μπήκε επιτέλους σε λειτουργία και, με βίαιους τρανταγμούς, το διαστημόπλοιό μας πήδηξε στο υπερσύμπαν, για να εμφανιστεί πολλά μεγαχιλιόμετρα μακρύτερα. Λίγο ακόμα και δε θα είχαμε γλυτώσει.

 

Όταν τελικά οι τριγμοί από το άλμα έπαψαν, αρχίσαμε να παρατηρούμε τον χώρο γύρω μας. "Πού είμαστε;" ρώτησα την Ατρίνα, προσπαθώντας να προσανατολιστώ με βάση τους αστερισμούς που βλέπαμε γύρω μας.

Αυτή συμβουλεύτηκε τα όργανά της ξανά και ξανά. "Πουθενά στο γνωστό σύμπαν," απάντησε τελικά, με μια κενή έκφραση στο πρόσωπό της.

"Δε γίνεται αυτό," είπα και πήγα να δω ο ίδιος τα όργανα του σκάφους.

"Πώς;" ήταν το μόνο που μπόρεσα να αρθρώσω, όταν είδα ότι έλεγε την αλήθεια.

"Πιθανότατα," είπε ο Ράζον, "έγινε λάθος στις συντεταγμένες και... περάσαμε στην άλλη πλευρά της ζώνης."

"Αδύνατον!" είπα, αλλά μέσα μου φούσκωνε μια κρυφή περιφάνεια. Είμασταν οι πρώτοι που πηγαίναμε εκεί που κανένας δεν έχει πατήσει ποτέ ξανά.

"Οι γεννήτριες θα είναι σε θέση για άλμα πίσω στην άλλη πλευρά σε δύο ώρες," μας πληροφόρησε η Τράνα. Εγώ όμως αδιαφορούσα. Ήθελα να εξερευνήσω τον νέο κόσμο που ανοιγόταν μπροστά μας.

"Προτείνω να κάνουμε μια αναγνώριση στο χώρο μέχρι τότε," είπα. Δε χρειαζόταν να το προτείνω, μπορούσα να το διατάξω. Αλλά ήξερα ότι δε θα έφερναν αντίρρηση.

"Δεν είμαι σίγουρη για αυτό," είπε η Ατρίνα, "αυτό το μέρος με... φοβίζει."

"Κι εγώ δε θα θεωρούσα ασφαλή την πράξη αυτή," πρόσθεσε η Τράνα.

Το σάλιο στέγνωσε στο στόμα μου. "Συνεχίζω να είμαι ο αρχηγός της αποστολής," είπα απότομα, "και αποφασίζω το τι θα κάνουμε." Οι δύο γυναίκες σιώπασαν, αν και ένιωθα στον αέρα τη δυσαρέσκιά τους για την απόφαση. Και όχι μόνο αυτό. Για πρώτη φορά άκουγα έναν περίεργο βόμβο από τα όργανα του σκάφους.

"Τι είναι αυτό που ακούμε;" ρώτησα.

"Πιθανότατα παράσιτα από την ασπίδα," είπε ο Ράζον, αλλά η Ατρίνα είχε αντίθετη γνώμη.

"Είναι κάποιο είδος παλμού που λαμβάνουμε από κάπου μακριά," είπε.

Και είχε δίκιο, από κάπου μακρυά ακουγόταν ένας παλμός. Ένας παλμός μεταβαλλόμενος συνεχώς, άλλοτε μακρόσυρτος και άλλοτε σύντομος και άλλοτε χωρίς κορυφές, που σύντομα όμως παρατηρήσαμε ότι είχε μια περιοδικότητα.

"Προσπάθησε να τον αποκωδικοποιήσεις," είπα στην Ατρίνα, "κι εσύ Ράζον βρες από πού προέρχεται."

"Έχω τις συντεταγμένες του," είπε μετά από λίγο ο πιλότος. Δεν είναι ούτε πενήντα μεγαμετρα από εδώ.

"Πρέπει να το ερευνήσουμε," είπα, "όλα δείχνουν ότι η πηγή του είναι τεχνητή."

Οι υπόλοιποι ένευσαν καταφατικά, αν και οι γυναίκες είχαν μια κάποια δυσπιστία.

 

Με προσοχή και έτοιμοι για όλα κατευθυνθήκαμε προς τον πομπό του αινιγματικού παλμού. Παράλληλα η Ατρίνα έψαχνε στον υπολογιστή της να αποκωδικοποιήσει το σήμα αυτό. Μέχρι στιγμής δεν τα είχε καταφέρει. Και, όταν τελικά φτάσαμε κοντά στο σημείο από όπου προερχόταν το σήμα, μείναμε όλοι έκπληκτοι. Επειδή απέναντί μας βρισκόταν ένα ολόχρυσο κυβικών σκάφος τιτάνιων διαστάσεων που έμοιαζε να αιωρείται στο κενό του διαστήματος.

"Πρέπει να δούμε τι έχει μέσα," είπε ο Ράζον και ανέβασε την ταχύτητα των κινητήρων, ενώ εγώ δεν προσπάθησα να τον σταματήσω. Λίγο πιο πέρα η Ατρίνα είχε κερώσει από φόβο. Πρέπει να ήταν κάποιο από τα προαισθήματά της.

"Δεν ανιχνεύω σημάδια ζωής," είπε η Τράνα, που είχε εκτελέσει αμέσως τα προβλεπόμενα καθήκοντά της.

Ο Ράζον μας οδήγησε σε μια είσοδο στην πλευρά του κυβικού σκάφους. Ο παλμός ήταν τώρα πιο δυνατός, σχεδόν εκκωφαντικός, τραβούσε την προσοχή μου μακριά από τα περίτεχνα σκαλίσματα στα εσωτερικά τείχη του άγνωστου σκάφους. Σκαλίσματα που πλέκονταν σε δαιδαλώδη ανάγλυφα, ασύμετρα αλλά με έναν δικό τους ρυθμό απαράμιλης ομορφιάς. Πρώτη φορά έβλεπα την τεχνοτροπία αυτή και δεν έμοιαζε με οτιδήποτε είχα δει στη ζωή μου, κυρίως εξαιτίας της ασυμμετρίας τους, που φαινόταν να έχει έναν δικό της ρυθμό. Όπως και ο παλμός.

Τότε μια ιδέα πέρασε από το μυαλό μου και, παραμερίζοντας την παγωμένη Ατρίνα, που ψυθίριζε πήγα στον υπολογιστή και άρχισα να πληκτρολογώ, επειδή είχα καταλάβει τι ήταν ο παλμός. Ένας πρωτόγονος κώδικας από τη Γαία-1, ο κώδικας Μορς, και η γλώσσα, μετά από έναν γρήγορο έλεγχο, η πρωτο-αρχαία γλώσσα που άκουγε στο όνομα Ελληνικά.

Και, όταν πια διάβασα το μύνημα ένιωσα ως ο μεγαλύτερος ηλίθιος στον κόσμο. Νόμιζα ότι είχα πάει κάπου που δεν είχε πάει κανείς άλλος. Να ήξερα μόνο. Ούτε που πρόσεξα ότι η είσοδος πίσω μας είχε κλείσει, ούτε που άκουσα το τι μου φώναζε η Τράνα ή μου πρότεινε ο Ράζον. Αφού στην οθόνη του υπολογιστή διάβαζα το μήνυμα που έκρυβε ο παλμός.

ΝΕΚΡΟΙ ΕΣΣΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΝ ΕΜΟΙ ΜΕΤΑΒΑΙΝΟΝΤΕΣ

[tetartos]

Γραφή: Στρωτή και ρέει. Μερικά ορθογραφικά (ντροπή!) Η λέξη μετεωρίτες είναι άστοχη = είναι τα σώματα που περνούν την ατμόσφαιρα και πέφτουν στη Γη. Μάλλον εννοείς αστεροειδείς.

Πλαίσιο: Χρησιμοποιείς ένα σχετικά γνωστό πλαίσιο για την ιστορία που μοιάζει αρκετά θα έλεγα με το Σταρ Τρεκ. Το νιώθω οικείο αλλά και λίγο βαρετό.

Χαρακτήρες: Απλές οι περιγραφές, χαρακτήρες στερεοτυπικοί. Ο Ράζον και η Τράνα σχεδόν σα να μην υπάρχουν.

Πλοκή: Δεν είμαι σίγουρος ότι κατάλαβα το τέλος. Ήταν ωστόσο ένα αναπάντεχο twist. Πολλά στοιχεία δεν ταιριάζουν, όπως π.χ. ότι πήγαν δύσκολα αλλά μπορούσαν να φύγουν εύκολα, οι αποστάσεις με τα μεγαχιλιόμετρα είναι υπερβολικά μικρές, και η χρήση του μορς είναι μάλλον αστεία. Η περιπέτεια κράτησε υψηλά την αγωνία μου.

Διάλογοι: "Σίγουρα ασπίδες και γεννήτρια θα λειτουργήσουν ταυτόχρονα;" Απίστευτο να ρωτάει κάτι τέτοιο ο αρχηγός της αποστολής! Κατά τα άλλα, πιστευτοί και χρήσιμοι.

[DinoHajiyorgi]

Η λέξη μετεωρίτες είναι άστοχη = είναι τα σώματα που περνούν την ατμόσφαιρα και πέφτουν στη Γη. Μάλλον εννοείς αστεροειδείς.

 

Οι μετεωρίτες, πριν πέσουν στη Γη, αστεροειδείς δεν είναι; Ή μάλλον να το θέσω αλλιώς... Είμαι αστεροειδή και βολτάρω στο διάστημα. "Φίου-φίου, ωραία μέρα για βόλτα". Ξαφνικά με βλέπουν με τηλεσκόπια από τη Γη και υπολογίζουν πως είμαι σε πορεία σύγκρουσης με τον πλανήτη. Ξαφνική αλλαγή καριέρας;! "Ε ψιτ, φίλε! Δεν είσαι πλέον αστεροειδή, αλλά μετεωρίτης!" Σα να σου ανακοινώνουν πως έχεις καρκίνο. "Κλαψ! Και ήμουν κάτι εκατομμυριάκια χρόνια νέος!"

 

Δηλαδή...οι αστροναύτες στο "Αρμαγεδών" κατέβηκαν σε μετεωρίτη ή σε αστεροειδή;

 

Κι αν μετεωρίτης γίνεσαι μόνο όταν μπεις στη Γήινη ατμόσφαιρα...είσαι συγγραφέας μόνο όταν σε εκδόσουν;

Edited September 4, 2008 by DinoHajiyorgi

[tetartos]

Οι μετεωρίτες, πριν πέσουν στη Γη, αστεροειδείς δεν είναι;

Ναι, Ντίνο, παρατήρησα ότι το έχεις κάνει κι εσύ αυτό το λάθος.

 

Η αλήθεια είναι ότι τα φρούτα, πριν γίνουν φρούτα ήταν σπόροι. Και οι άνθρωποι ήταν έμβρυα. Οι πλανήτες είναι δορυφόροι (του Ήλιου) και τα διηγήματα είναι μικρά μυθιστορήματα.

 

Στην wikipedia λέει ότι οι αστροναύτες του "Αρμαγεδών" κατέβηκαν σε αστεροειδή.

 

Και, βέβαια, μια και δεσμεύτηκα ότι για το δικό σου διήγημα (ή μήπως μικρό μυθιστόρημα; ) θα πω μόνο καλά λόγια, μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι το "μετεωρίτες" είναι άστοχη λέξη μόνο στο διήγημα του Nihilio. Στο δικό σου διήγημα είναι απόλυτα σωστή και ταιριαστή! :tongue:

Edited September 5, 2008 by tetartos

[DinMacXanthi]

2ο διήγημα και για να πω την αλήθεια, η πρώτη πρόταση και οι μετέπειτα 2,3 χτύπησαν έναν συναγερμό στο μυαλό μου. Ο συναγερμός ακουγόταν κάπως έτσι: ΚΡΑΦΤΛΟΒΚΡΑΦΤΛΟΒΚΡΑΦΤΛΟΒΚΡΑΦΤΛΟΒΚΡΑΦΤ!!

 

Ανοίγοντας το προφιλ σου, επιβεβαίωσα τον αγαπημένο σου συγγραφέα και συνέχισα την ιστορία. Οι επιρροές στο στυλ γραφής φανερές, αν και για να πω την αλήθεια προτίμησα την δικιά σου γραφή από αυτή του Χ.Π. Τέλος πάντων δεν μου έκατσε καλά ο εν λόγω κύριος.

 

Τι θέλει να πει ο συγγραφέας: Περιγραφή ενός ταξιδιού και μιας ανακάλυψης σε πρώτο πρόσωπο.

 

Τι δουλεύει καλά: Η ατμόσφαιρα είναι αληθοφανής. Το τέλος είναι κατ'εμέ υπέροχο. Τα τεχνολογικά thingamabobs (ή ελληνιστή[?] μπαρμπαλέκια-γκατζετάκια) ακούγονται αληθοφανή και δίνουν την αίσθηση επιστημονικής φαντασίας.

 

Τι θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα: Όπως και να το κάνω, τα ορθογραφικά μου βαράνε στο μάτι. Είμαι πολύ λεπτολόγος και με πειράζουν περισσότερο απ'ότι θα έπρεπε. Τέλος πάντων, αυτό δεν είναι κριτική, είναι απλή διαπίστωση που διορθώνεται μεσα σε 5 λεπτά οποτε δεν κόβω βαθμούς απο εκεί. Μου φάνηκε λίγο σπασμωδική η πλοκή και το ίδιο και οι διάλογοι σε κάποια σημεία. Ο παλμός καταλαμβάνει πάρα πολύ μικρό μέρος της ιστορίας. Ενώ είναι σημαντικό κομμάτι και μάλιστα το αγαπημένο μου σημείο στην ιστορία (ο κύβος) ήταν πολύ πολύ μικρό.

[Naurgul]

Ιδέα: Από τη μία μεριά έχουμε την επιστημονική περιέργεια ενός μελλοντικού αρχαιολόγου για την ανακάλυψη. Από την άλλη έχουμε την ανατροπή ότι η ανακάλυψη είναι κάποιου είδους τεχνολογικό τέρας που καταβροχθίζει όποιον το πλησιάζει. Έχω την εντύπωση ότι υπονοείται ότι είναι ό,τι απέμεινε από την πηγή της ζωής, την αρχική Γη. Δε μπορώ να πω ότι είμαι σε θέση να αποκωδικοποιήσω τι γίνεται στα παρασκήνια της ιστορίας με όση σιγουριά θα ήθελα. Αν συνεχίσουμε την προηγούμενη συλλογιστική, καταλήγουμε ότι το άγνωστο αποκαλύπτεται ότι είναι η αρχή, το οποίο είναι μια ανατροπή και δεύτερη ανατροπή ότι το αντικείμενο της έρευνας καταβροχθίζει τον ερευνητή. Το πρόβλημά μου έιναι ότι μας δίνονται ένα σωρό πράγματα τα οποία δεν παίζουν κανένα ρόλο πουθενά. Ας πούμε, οι χαρακτήρες και σχέσεις μεταξύ τους είναι πολύ επιφανειακές και δεν εξυπηρετούν κανένα σκοπό. Τι ρόλο παίζει που ο ένας είναι υπερόπτης, η άλλη είναι πειθαρχημένη και οι υπόλοιποι είναι ερωτευμένοι; Το μόνο πράγμα που παίζει κάποιο ρόλο είναι η προοικονομία με το προαίσθημα της κοπελιάς. Αυτό όμως θα μπορούσε να αναπτυχθεί περισσότερο, ίσως να υπάρχει κάποια λογική ή νόημα στο πώς λειτουργεί και συμβαίνει. Αν υπάρχει κάποια αναλογία ή συμβολισμός που λέει για το πώς η περιέργεια των ανθρώπων είναι σαν την έλξη τους προς το τέλος-θάνατο, θα έλεγα ότι δεν αναπτύσσεται καθόλου. Θες να κάνεις κάποια διαφοροποίηση ανάμεσα στην ψυχοσύνθεση αντρών και γυναικών; Θα έπρεπε να το αναπτύξεις κάπως. Επίσης, πολλά πράγματα μοιάζουν αυθαίρετα, όπως το πώς το άλμα τους οδηγεί στον προορισμό τους. Κάποιου είδους λογική θα έπρεπε να υπάρχει εκεί, ας πούμε να υπονοείται ότι ο χρυσός κύβος τους "έλκει".

 

Εκτέλεση: Το μεγαλύτερο πρόβλημά μου στην εκτέλεση ήταν ότι δε γίνονταν τίποτα που έχει σημασία. Ένα τεράστιο μέρος του κειμένου αναλώνεται στο να περιγράψει το πώς περνούν από τη ζώνη των αιωρούμενων σωμάτων και των πεδίων. Αυτό όμως δε συνδέεται με τίποτα. Και στο τέλος, βάζεις ένα πράγμα στο οποίο μπαίνουν μέσα και τους σκοτώνει... ή κάτι τέτοιο. Κάποιου είδους υπόνοια για το τι είναι -έστω πολύ γενική- έπρεπε να υπάρχει κάπου νωρίτερα... το κάνεις να εμφανίζεται από το πουθενά. Ακολουθούν κάποιες πιο ειδικές παρατηρήσεις:

Ίσως να με θεωρήσετε υπερόπτη

Σε ποιον αναφέρεται εδώ με το δεύτερο πρόσωπο; Αυτού του είδους το πράγμα χρησιμοποιείται μόνο μια φορά και δε φαίνεται να εξυπηρετεί κάποιο σκοπό. Αν θες δείξεις μόνο ότι ο χαρακτήρας καταλαβαίνει ότι η στάση του φαίνεται υπεροπτική στον παρατηρητή αλλά ο ίδιος πιστεύει ότι δεν είναι, ίσως έπρεπε να το κάνεις κάπως αλλιώς.

Γιατί μόνο ένας τρελός

Αυτή η φράση φαίνεται να υπονοεί ότι ακριβώς από πάνω περιγράφεις κάτι τρελό το οποίο ετοιμάζεσαι να ανατρέψεις. Αλλά συμβαίνει το αντίθετο: από πάνω ακριβώς περιγράφεις πόσο δυνατή είναι η αποστολή. Μετά γράφεις για τις δυσκολίες και ακόμη πο μετά τις ανατρέπεις.

Έτσι, αφού αποκοιμήθηκε στα χέρια μου

Μου φάνηκε περίεργη αυτή η έκφραση καθώς τη διάβαζα, μάλλον επειδή δε αναφέρεις καθόλου ότι αυτός ήταν ξαπλωμένος και ότι αυτή ξάπλωσε δίπλα του. Έτσι πως το λες μοιάζει σα μόλις να αγκαλιάστηκαν αυτή να αποκοιμήθηκε.

που έμοιαζε να αιωρείται στο κενό του διαστήματος

Προς τι το "έμοιαζε"; Δεν αιωρούνταν κυριολεκτικά στο κενό του διαστήματος; Τέλος, έχεις και μερικά ορθογραφικά/τυπογραφικά λάθη διάσπαρτα.

 

 

 

Σημείωση: Δέχομαι και ενθαρρύνω κάθε είδους απάντηση, ένσταση, αίτημα επεξήγησης κλπ πάνω στην κριτική από τον συγγραφέα ή οποιοδήποτε άλλο μέλος. Εγγυώμαι ότι αυτό δε θα επηρεάσει την ποσότητα ή την ποιότητα των κριτικών μου. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

[Naroualis]

Καλά, τι κλιφχάνγκερ ήταν αυτό; Έτσι όπως το βλέπω η ιστορία είναι εντελώς στον αέρα. Εκεί που πραγματικά έπρεπε να ξεκινάει η δράση, εκεί μας το κόβεις; Αν δεν είναι έτσι τα πράγματα όπως τα κατάλαβα, τότε φοβάμαι ότι θα πρέπει να μου εξηγήσεις τι έγινε στο τέλος γιατί αδυνατώ να καταλάβω… Κάποιες παρατηρήσεις πάνω στη γραφή. Γενικά έχω την τάση να γράφω ολογράφως τα νούμερα σε λογοτεχνικά κείμενα. Δε λέω ότι θα το προτιμούσα κι εδώ, μιας και η πλοκή έχει αρκετά. Αλλά δε μου αρέσει που κάποια τα έχεις με νούμερο κι άλλα ολογράφως. Πχ. «Τρία μεγαχιλιόμετρα, με διακύμανση ένα κόμμα μηδέν πέντε," μου απάντησε. "Προειδοποίησε πάλι όταν φτάσουμε στο 60%». Ή γράψε «3 μεγαχιλιόμετρα, με διακύμανση 1,05» ή "Προειδοποίησε πάλι όταν φτάσουμε στο εξήντα τοις εκατό». Έτσι θα διατηρήσεις ένα ενιαίο ύφος. Ένα σχόλιο ανάξιο λόγου, αλλά δεν κρατιέμαι να μην το κάνω: όλα τα ονόματά σου -εντάξει, εκτός από δυο τρία- έχουν μέσα στο συνδυασμό γραμμάτων τρ ή ρτ. Κόλλημα, τυχαίο ή εξεπίτηδες; Ένα λαθάκι, λες στην αρχή “ως αρχαιοπλανητολόγος” καλύτερα γενική, «ως αρχαιοπλανητολόγου». Επίσης η φράση «ολόχρυσο κυβικών σκάφος τιτάνιων διαστάσεων» θέλει διόρθωση.

[Nihilio]

Δε μπορώ να πω ότι είμαι σε θέση να αποκωδικοποιήσω τι γίνεται στα παρασκήνια της ιστορίας με όση σιγουριά θα ήθελα.

Ίσως επειδή το αναλύεις ως Νεοελληνικά Κείμενα, τον τρόπο ανάλυσης που πάντα μισώ. Αν θέλεις το ζουμί: τα μέλη της αποστολής πέθαναν κατά τη διάρκεια του άλματος. Τα όσα είδαν μετά είναι η μεταθανάτιος ζωή.

 

Πάντως, οι παρατηρήσεις σου είχαν ενδιαφέρον.

[Naurgul]

Και πώς έπρεπε να το είχα καταλάβει; Γιατί το όταν κάποιος διαβάζει το αποκωδικοποιημένο μήνυμα του κύβου να καταλάβει ότι είναι ήδη νεκροί και όχι ότι πεθαίνουν όταν μπαίνουν μέσα; (παρεμπιπτόντως, ας σημειώσω ότι μου αρέσει σαν ιδέα)

[Nihilio]

Από το:

Και, όταν πια διάβασα το μύνημα ένιωσα ως ο μεγαλύτερος ηλίθιος στον κόσμο. Νόμιζα ότι είχα πάει κάπου που δεν είχε πάει κανείς άλλος.

Αλλά πρόσεξα και κάτι άλλο που χρήζει διορθώσεως στο επόμενο χέρι, ώστε να είναι απόλυτα κατανοητό

[Naurgul]

Χμ, ναι. Εγώ αυτό το είχα εκλάβει ότι επέστρεψαν στην αρχική Γη, αν και τώρα που βλέπω τη σωστή εξήγηση, η αρχική μου υπόθεση μοιάζει χαζή. Αν ήμουν στη θέση σου, αυτό που θα έκανα θα ήταν να άλλαζα το στυλ και τις περιγραφές από εκεί που πεθαίνουν και μετά. Στα δικά μου μάτια, εκτός από το γιγαντιαίο χρυσό κύβο που εξαρχής μου φάνηκε απόκοσμος, δεν υπάρχει κάποιο άλλο hint. Βέβαια, αν οι περισσότεροι αναγνώστες το κατάλαβαν, δε τίθεται ζήτημα για τόσο ακραίες αλλαγές.

Edited September 11, 2008 by Guardian of the RuneRing #1