Nosce Te Ipsum

[Deodonus]

Όνομα Συγγραφέα: Deodonus

Είδος: Φαντασία

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1654

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Στραπατσαρισμένο βγήκε κάπως και ίσως και όχι και τόσο εντός θέματος. Παιδιά, σόρρυ, ο καιρός λίγο ακατάλληλος κλπ. Ιδού λοιπόν η συμμετοχή μου!

 

 

 

 

Μπροστά του υψωνόταν τώρα η πύλη του Ναού. Δύο ψηλοί μαρμάρινοι κίονες, κιτρινισμένοι από το πέρασμα των αιώνων και σκεπασμένοι κατά μέρη με λίγα φυλλώματα και μούχλα, κρατούσαν την μεγάλη οριζόντια πλάκα. Πάνω της ήταν σκαλισμένες παραστάσεις από μάχες μεταξύ δαιμόνων, τιτάνων, δράκων και ανθρώπων, ενώ ανάμεσά τους ξεχωρίζανε ξωτικές και μαγικές μορφές, κραδαίνοντας μαγικές ράβδους και εξαπολύοντας δυνατά ξόρκια προς τον ουρανό. Δίπλα στις φιγούρες, ρούνοι μιας αρχαίας γλώσσας, που ο χρόνος δεν την άφησε να μείνει γνωστή. Και ακριβώς στην μέση, με μεγάλα γράμματα, που ίσως να είχαν σκαλιστεί και αρκετά αργότερα από όλα τα υπόλοιπα, η επιγραφή “Nosce Te Ipsum”.

 

Κράτησε σφιχτά το κοντάρι του και το χτύπησε στην γη, ενεργοποιώντας ένα ένα τα μαγικά σύμβολα που ήταν χαραγμένα πάνω του. Γαλάζιες γλώσσες προστασίας τον τύλιξαν και μια γλυκιά αύρα του έδωσε την δύναμη και το κουράγιο που χρειαζόταν για να ανοίξει την βαριά ξύλινη πόρτα και να μπει μέσα στο σκοτάδι του Ναού.

 

Δεν πρόφτασε να δημιουργήσει ένα ξόρκι φωτός, και η πόρτα έκλεισε βαριά πίσω του με έναν μεταλλικό θόρυβο. Αμέσως, ένα αχνό φως, σαν από φωτιά, γέμισε τον χώρο. Βρισκόταν σε έναν μικρό διάδρομο, με τους τοίχους του να είναι φτιαγμένοι από ένα περίεργο μέταλλο, που όμοιό του δεν είχε ξαναδεί: έμοιαζε με χρυσάφι, αλλά ήταν πιο σκοτεινό και μπορούσε να δει μέσα του φιγούρες φωτιάς και σκιές. Προσπαθώντας να κρατήσει την ψυχραιμία του, προχώρησε προς την απέναντι άκρη. Όσο πλησίαζε αργά, άρχισε να φανερώνεται στον τοίχο το Κλειδί. Δέσμες λευκού φωτός χάραζαν στον τοίχο το αρχαίο σύμβολο γραμμή γραμμή, έως ότου να αποκαλυφθεί πλήρως σε όλο του το μεγαλείο. Δεν ήταν μεγάλο – ίσα με μισό μέτρο σε ύψος – αλλά η ενέργειά του παλλόταν αργά, μαγνητίζοντας το βλέμμα και τον νου.

 

Έσφιξε λίγο τα μάτια του και τίναξε ελαφρά το κεφάλι του, για να ξεκολλήσει από την θέα του συμβόλου, και έβγαλε από την θήκη της ζώνης του την περγαμηνή που είχε αντιγράψει από την βιβλιοθήκη πριν δυο βδομάδες, όταν ξεκίναγε το ταξίδι του. Του είχε πάρει δύο χρόνια ψαξίματος, μελέτης και υπολογισμών, σε δώδεκα βιβλιοθήκες ανά τον κόσμο, για να καταφέρει να αποκωδικοποιήσει αυτό το σύμβολο και να βρει την Εκφορά του – «η παλιά γνώση δεν χάνεται, αλλά όσο περνάει ο καιρός διαμελίζεται και κρύβεται», του είχε πει κάποτε ένας σοφός Γνώστης. Άνοιξε την περγαμηνή, πείρε τρεις βαθιές ανάσες για να συγκεντρωθεί, και με μία ήρεμη φωνή, έψαλε το όνομα του Κλειδιού.

 

Αμέσως αυτό άρχισε να κοκκινίζει και να καίγεται. Από τις γραμμές του ξεκινήσανε μικρές φωτιές που άρχισαν να καίνε τα τοιχώματα γύρω τους και να απλώνονται και στους τέσσερις τοίχους του διαδρόμου, αποκαλύπτοντας έναν χαώδη γκρεμό, ενώ σάλπιγγες ηχήσανε κάπου πολύ μακριά. Τώρα, από τον διάδρομο δεν είχε παραμείνει παρά το πάτωμα, μία αποβάθρα που στεκόταν μόνη της σε ένα αχανές κενό. Στον ορίζοντα, όσο μπορούσε να διακρίνει με το μάτι, φαινόντουσαν φωτιές και καπνοί.

 

Οι σάλπιγγες ηχήσανε πάλι, δεύτερη φορά. Ένας βαρύς ήχος από μεγάλες φτερούγες ακούστηκε στο βάθος. Έκανε το ένα του πόδι πίσω και ετοιμάστηκε για τα χειρότερα – να ήταν δράκος; κάποιος δαίμονας; ή μήπως κάποιο μυστήριο πλάσμα του σκότους; Έκανε να ξεκινήσει ένα ξόρκι που θα καλούσε τις ουράνιες δυνάμεις για βοήθεια, όμως καμία λέξη του δεν συντονιζόταν με τον αιθέρα και κάθε μαγική σπίθα που έβγαζε, έσβηνε στον αέρα. Πάγωσε στην συνειδητοποίηση ότι έστεκε εκεί μπροστά στο άγνωστο πλήρως εκτεθειμένος και απροστάτευτος. Σταμάτησε κάθε του κίνηση και κράτησε την ανάσα του, προσπαθώντας να μελετήσει τον χώρο, τους ήχους και τους αιθέρες, μήπως και εντοπίσει τι ήταν αυτό που κλείδωνε τα ξόρκια του και εάν κατάφερνε να βρει κάποια «τρύπα» στο όποιο Πλέγμα.

 

Τρίτες σάλπιγγες ηχήσανε, ο ήχος των φτερών τώρα πλησίαζε, ακολουθούμενος και από ριπές αέρα, τυμπανισμούς και φωνές, φωνές τεράτων αλλά και ανθρώπινες, που μία τον καλούσανε, μία τον απειλούσανε. Μία σταγόνα ιδρώτα πρόλαβε να κυλήσει στο μέτωπό του, τα μάτια του μένανε πλέον μόνο ανοιχτά, οι χτύποι τις καρδιάς πληθαίνανε, η ανάσα γινόταν όλο και πιο πνιχτή…

 

Και τότε φανερώθηκαν. Ένας θεόρατος χρυσός δράκος, με το στόμα του να βγάζει φλόγες και καπνούς. Ένας σκοτεινός δαίμονας, με τα γυριστά του κέρατα και το θεόρατο, τριχωτό του σώμα να στάζει λάβα. Μυριάδες μικρά πετούμενα τέρατα, σαν νυχτερίδες που τσιρίζανε. Και ο ουρανός άρχισε να καίγεται και να στάζει πύρινες φλόγες.

 

Μετά από το πρώτο σοκ όμως, και αφού του πήρε μερικές στιγμές να απελευθερώσει το μυαλό του από τον πανικό, συνειδητοποίησε ότι κανένα απ’ όλα αυτά τα πλάσματα δεν έδινε σημασία στην παρουσία του. Αντιθέτως, έδειχναν να είναι πλήρως απασχολημένα με κάτι που συνέβαινε από κάτω τους. Πλησίασε την άκρη της αποβάθρας και κοίταξε κάτω.

 

Και είδε εκείνον τον πόλεμο, εκείνη την μάχη που υπήρχε και στην ζωοφόρο του Ναού. Τιτάνες, άνθρωποι, τέρατα, δαίμονες, νάνοι, ξωτικά και νύμφες. Ήταν όλα εκεί και μάχονταν συνεχεία το ένα το άλλο. Κάθε φυλή έμοιαζε να πολεμά όλες τις άλλες, κάθε είδος προσπαθούσε να επιβιώσει και να αφανίσει το άλλο με ό,τι μέσα είχε: χέρια, νύχια, δόντια, σπαθιά, βέλη, μαγεία. Και στον ουρανό να ανεμίζουνε δράκοι και άλλοι δαίμονες, που πολεμούσαν μεταξύ τους και με τα πλάσματα στην γη. Φωνές ακουγόντουσαν, ουρλιαχτά και ιαχές πολέμου. Άλλοι επιτίθονταν και άλλοι προσπαθούσαν να κρατήσουν άμυνα. Άλλοι συμμαχούσαν για λίγες στιγμές και μετά αλληλοσπαράζονταν.

 

Αισθάνθηκε μία παρουσία δίπλα του και γύρισε τρομαγμένος. Με αργό βήμα τον πλησίαζε ένας Βασιλικός Κένταυρος, με την ήρεμη και αυστηρή του όψη, τα σγουρά μαλλιά και τα κατάμαυρα, διαπεραστικά του μάτια να τον καρφώνουν επιβλητικά. Στον ώμο του καθότανε ένας χρυσός αετός, ενώ στο χέρι του κρατούσε ένα χρυσό τόξο.

 

«Που βρίσκεσαι;» τον ρώτησε με την βαθιά του φωνή.

«Στην Μάχη των Αιώνων», απάντησε αυτός, έχοντας ηρεμίσει κάπως από την παρουσία του σοφού πλάσματος.

Ο Κένταυρος ήρθε και στάθηκε πλάι του και έστρεψε και αυτός το βλέμμα του στην μάχη κάτω.

«Πότε ξεκίνησε η Μάχη;» ρώτησε πάλι

«Από τότε που ξεκίνησε ο Χρόνος»

«Και πότε θα τελειώσει;»

«Τότε που θα σταματήσει και ο Χρόνος»

«Έχεις την Γνώση.» αποκρίθηκε ο Κένταυρος. «Έχεις όμως και την Σοφία; Μπορείς να δεις πέρα από τα φαινόμενα; Να ακούσεις πέρα από τους ήχους; Να σκεφτείς πέρα από τον Νου;»

 

Παρέμεινε σιωπηλός. Δεν ήταν έτοιμος για μία τέτοια ερώτηση. Ποτέ του δεν έδινε σημασία σε τέτοιου είδους φιλοσοφίες. Ποτέ του δεν πίστευε σε θεωρίες περί Σοφίας, περί αυθόρμητης γνώσης, περί εμπνεύσεως, διόρασης και όλα αυτά. Πίστευε μόνο ότι γραφόντουσαν στα βιβλία, ότι αποδεικνυόταν με λογικά επιχειρήματα και με την παρατήρηση. Και στην Αλήθεια. Την Αλήθεια που τόσα χρόνια έψαχνε στα βιβλία και τις επιγραφές, που τόσα χρόνια αναζητούσε στις βιβλιοθήκες όλου του κόσμου, στην Μαγεία, σε ατελείωτες συζητήσεις με του Γνώστες. Μία αναζήτηση που ήλπιζε επί τέλους να φτάσει στο Τέλος της, με την είσοδό του στον Ναό.

 

«Πόσες φυλές βλέπεις εκεί κάτω;» συνέχισε να τον ρωτάει.

«Εννιά. Τις εννιά φυλές του Κόσμου.»

«Και χωρίζονται;»

«Σε τρεις τριάδες.»

«Η πρώτη;»

«Η Τριάδα της Μαγείας. Οι Δράκοι, οι Δαίμονες και οι Νύμφες.»

«Τι μαγεία έχουν οι Δράκοι;»

«Την Μαγεία του Φωτός»

«Οι Δαίμονες;»

«Του Σκότους»

«Και οι Νύμφες;»

«Την Μαγεία της Τέλειας Ισορροπίας.»

«Ποια είναι η δεύτερη Τριάδα;»

«Η Τριάδα της Γνώσης. Τα Ξωτικά, οι Άνθρωποι και οι Νάνοι.»

«Και τι Ρόλο έχει ο καθένας;»

«Τα Ξωτικά φέρνουν την Γνώση των Ουρανών στην Γη, ενώ οι Νάνοι την φυλάνε βαθιά μέσα της, γράφοντάς την πάνω στα σπλάχνα της.»

«Και οι Άνθρωποι;»

«Την αναζητάνε.»

«Και η τρίτη Τριάδα;»

«Η Τριάδα της Δράσης. Οι Τιτάνες, οι Κένταυροι και τα Γνωμικά.»

«Και πως δρουν;»

«Τα Γνωμικά έχουν την παρόρμηση και τον ενθουσιασμό. Οι Τιτάνες την πυγμή, το καθήκον και την σταθερότητα. Και οι Κένταυροι την Σοφία.»

«Και γιατί μάχονται μεταξύ τους όλοι;»

«Για το ποιος θα επικρατήσει.»

 

Ο Κένταυρος γέλασε, όχι περιπαιχτικά, αλλά μάλλον συμπονετικά. Προφανώς η απάντησή του δεν του αρκούσε.

«Όπως είπα και πριν, έχεις την Γνώση. Όμως τελικά δεν έχεις και την Σοφία.»

Έβγαλε ένα βέλος από την φαρέτρα και του το έδωσε μαζί με το τόξο του.

«Έχεις μια Ιδέα;» τον ρώτησε χαμογελώντας.

Αυτός πήρε το τόξο και το βέλος και το πέρασε στην χορδή.

«Έχω» απάντησε

Αμέσως το βέλος τυλίχθηκε με χρυσαφένιες φλόγες. Τέντωσε το τόξο και σημάδεψε κάπου αόριστα και μακριά. Άφισε την χορδή και το βέλος τινάχθικε με δύναμη προς το άπειρο. Αμέσως, ο αετός πέταξε ψηλά και το κυνήγησε, αφήνοντας μία κραυγή καθώς χανότανε στα νέφη της φωτιάς, ανάμεσα στους δράκους και τους δαίμονες.

«Προφανώς όμως όχι αρκετά Υψηλή» αποκρίθηκε ο κένταυρος, και συνέχισε καθώς περνούσε τώρα αυτός ένα βέλος στην χορδή του τόξου.

«Η Μάχη ακόμα δεν έχει τελειώσει» συνέχισε, καθώς σημάδευε ψηλά στα σύννεφα.

«Έχεις ένα όμως ένα καλό: είσαι Άνθρωπος.»

Το βέλος άστραψε με μία κατάλευκη λάμψη καθώς άφηνε τα χέρια του Κενταύρου για να βρει τα σύννεφα. Φτάνοντας στο μέγιστο ύψος ξαφνικά εκρύχθικε. Λευκό φως άρχισε να γεμίζει τον ουρανό και να κατεβαίνει προς τα κάτω, σβήνοντας σιγά σιγά κάθε εικόνα της παράστασης της Μάχης. Ο Κένταυρος γύρισε προς αυτόν, ενώ γύρω τους είχε αρχίσει να γεμίζει εκτυφλωτικό φως.

«Πολλά χρόνια έψαχνες σε όλον τον κόσμο. Η Αναζήτησή σου έξω τελείωσε.» είπε, και τον ακούμπησε στην καρδιά. «Τώρα ξεκινά η Αναζήτησή σου μέσα.»

Από το χέρι του έβγαινε μια απαλή θέρμη, ενώ το σύμπαν είχε γεμίσει με άπλετο και δυνατό φως. Έκλεισε τα μάτια και έπεσε κάτω αναίσθητος.

 

Ξανάνοιξε τα μάτια του μερικές στιγμές αργότερα. Κείτονταν στην αυλή του Ναού, ακριβώς έξω από την Πύλη που πριν λίγο είχε διαβεί. Είχε ένα ελαφρύ μούδιασμά σε όλο του το σώμα και μία περίεργη αίσθηση αρμονίας μέσα του. Στο χέρι του ήταν ακόμα το σκαλιστό με σύμβολα κοντάρι του. Έκανε να σηκωθεί, μέχρι που αντιλήφθηκε ότι δίπλα του ακριβώς ήταν ακουμπισμένο ένα βέλος και ένα φτερό αετού. Το πείρε στα χέρια του. Πάνω του είχε μια επιγραφή από κόκκινο χρυσάφι:

“Quod Est Superius Est Sicut Quod Est Inferius”

 

Το έβαλε μέσα στο σακίδιό του μαζί με το φτερό. Στάθηκε στα δυο του πόδια όρθιος και αντίκρισε τον ορίζοντα. Ένα ταξίδι είχε μόλις τελειώσει. Τον περιμένουν ακόμα ανάρηθμα νέα ταξίδια. Αυτή την φορά όμως όχι για την Γνώση. Αλλά για την Σοφία.

Edited September 1, 2008 by Deodonus

[Deodonus]

Ίστερα από απαίτηση των αναγνωστών, οι σημασίες των λατινικών έχουν ως εξίς:

 

"Nosce Te Ipsum" : "Γνώθι σαυτόν", η επιγραφή στον ναό του Απόλλονα στους Δερφούς

 

"Quod Est Superius Est Sicut Quod Est Inferius" : το πλήρες κείμενο είναι "Quod est inferius est sicut quod est superius, et quod est superius est sicut quod est inferius" και είναι το Ερμητικό "όπως στον ουρανό, έτσι και στην γη", που κατ'επέκτασην έχει να κάνει με την αντίληψη ότι όλα τα πράγματα (φαινόμενα, ψυχή, σύμπαν κλπ) λειτουργούν υπό τους ίδιους κανόνες και κάτι "εκεί έξω" συνδέεται με κάτι "εκεί μέσα".

 

Συγγνώμη που δεν τα έγραψα εξ'αρχής. Η αγάπη μου για τα λατινικά με παρέσυρε λίγο...

Edited September 1, 2008 by Deodonus

[DinoHajiyorgi]

"Nosce Te Ispum" : "Γνώθι σαυτόν", η επιγραφή στον ναό του Απόλλονα στους Δερφούς.

 

Είναι όμως περίεργο που τα online Latin to English Dictionaries δεν αναγνώριζαν καμία από τις λέξεις.

 

Και τελικά, είναι Ipsum ή Ispum;

[Deodonus]

Ipsum είναι, συγγνώμη, διορθώθικε. Μπορεί να βρεθεί στο λήμμα της wikipedia για αυτήν την φράση (κάνει redirection στον "know thyself").

[Naurgul]

Ιδέα: Η ιστορία του κειμένου είναι ξεκάθαρη και πραγματεύεται την αυτογνωσία. Πρωταγωνιστεί ένας μάγος, που πρεσβεύει τη στείρα γνώση. Μέσα από μια εμπειρία, καθώς αναζητά την υπέρτατη αλήθεια αντιλαμβάνεται ότι η μέθοδός του ήταν λάθος και ότι πρέπει να συνεχίσει τη μελέτη με αντικείμενο τον ίδιο του τον εαυτό για να φτάσει κάπου. Η ιστορία δομείται ως εξής: ο μάγος μπαίνει σε ένα ιερό μέρος, ξεκινάει μια ιεροτελεστία. Τότε δοκιμάζονται οι γνώσεις του μέχρι που αποκαλύπτεται ότι δεν κατέχει τη σοφία. Μετά του επιδεικνύεται ότι στη σοφία φτάνει κανείς μέσω της αυτογνωσίας οπότε και αποφασίζει να ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι. Πέρα από μια σχετική απλότητα και κάτι άλλα ψυχολογικά για το συγγραφέα που διακρίνω, ο βασικός άξονας είναι καλά στημένος. Αυτό που δε με ικανοποίησε είναι το πώς αυτά τα στοιχεία υλοποιήθηκαν.

 

Εκτέλεση: Ας αρχίσουμε από το μάγο. Θέλεις να δημιουργήσεις την εικόνα ενός ανθρώπου που είναι σίγουρος για τον εαυτό του και πιστεύει στη στείρα γνώση. Το πρόβλημα είναι ότι στο κείμενο υπάρχει εξαρχής μια καταφρόνηση για αυτό το πράγμα που οδηγεί στο να μην έχει βάθος ο χαρακτήρας. Ας πούμε, στην αρχή και μέχρι να εμφανιστεί ο κένταυρος, θα έλεγα ότι θα έπρεπε να αναπτυχθεί ο μάγος και η φιλοσοφία του. Γιατί κυνηγάει την αλήθεια; Γιατί την κυνηγάει με αυτή τη μέθοδο; Πώς είναι η ζωή του; Φτάνεις στη μέση του κειμένου, αφού του έχει ήδη ζητηθεί κάτι που παρουσιάζεται ως ανώτερο από τη γνώση του για να μας τα πεις αυτά, πολύ περιληπτικά μάλιστα:

Παρέμεινε σιωπηλός. Δεν ήταν έτοιμος για μία τέτοια ερώτηση. Ποτέ του δεν έδινε σημασία σε τέτοιου είδους φιλοσοφίες. Ποτέ του δεν πίστευε σε θεωρίες περί Σοφίας, περί αυθόρμητης γνώσης, περί εμπνεύσεως, διόρασης και όλα αυτά. Πίστευε μόνο ότι γραφόντουσαν στα βιβλία, ότι αποδεικνυόταν με λογικά επιχειρήματα και με την παρατήρηση. Και στην Αλήθεια. Την Αλήθεια που τόσα χρόνια έψαχνε στα βιβλία και τις επιγραφές, που τόσα χρόνια αναζητούσε στις βιβλιοθήκες όλου του κόσμου, στην Μαγεία, σε ατελείωτες συζητήσεις με του Γνώστες.

. Ας γυρίσουμε πίσω όμως. Καθώς ο μάγος πλησιάζει στο τέλος του ταξιδιού του, υποβάλλεται σε μία δοκιμασία: να αποδείξει τις γνώσεις του και τη σοφία του. Και αποτυγχάνει να αποδείξει το δεύτερο εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο απαντάει στην ερώτηση

Και γιατί μάχονται μεταξύ τους όλοι;

Αυτό το σημείο είναι καλό, μόνο θα μπορούσε να ήταν λίγο πιο συνοπτικό. Τώρα φτάνουμε στο ζουμί. Ο κένταυρος θα κάνει κάτι για να του δείξει τη διαφορά ανάμεσα στη στείρα γνώση και την πραγματική σοφία. Τι κάνει; Γίνεται ένας "διαγωνισμός" μεταξύ τους. Όταν τελειώνει, του λέει ότι τώρα θα αρχίσει η αναζήτηση μέσα του. Προφανώς, η πτήση του βέλους έχει κάποια αναλογία με την αυτογνωσία (όπως στον ουρανό, έτσι και στη γη κλπ). Αλλά δεν την κατάλαβα. Καθόλου. Δε ξέρω αν είναι μόνο δικό μου το πρόβλημα, αλλά δεν αντιλήφθηκα τι εννοούσες. Θεωρώ ότι έπρεπε να είχε εξηγηθεί περισσότερο. Παρόλα αυτά, ο μάγος έχει ήδη πεισθεί. Χωρίς καμία αντίδραση ή ένσταση. Η επίδειξη του κενταύρου έφτανε για να του αλλάξει ολόκληρη τη θεώρηση του κόσμου. Εμένα δε με έπεισε το κείμενο ότι μπορούσε να συμβεί αυτό. Είναι, βέβαια πολύ πιθανό αυτό να πηγάζει από το γεγονός ότι δεν έγινε κατανοητός ο συμβολισμός/αναλογία. Οπότε αυτό που προτείνω είναι να υπήρχε μια πιο βαθιά ανάπτυξη του χαρακτήρα του μάγου. Μετά, στην επίδειξη του κένταυρου να δείχνεις πώς αντιμετωπίζει τα στοιχεία της φιλοσοφίας του μάγου. Μετά. ο μάγος να αναρωτιέται μέχρι που να καταλαβαίνει ότι έχει άδικο και τέλος να καταλήγει στη βεβαιότητα (προσωπικά, θα ήθελα ο τρόπος με τον οποίο διώχνει τις αμφιβολίες του να σχετίζεται με το να καταλαβαίνει πώς λειτουργεί ο εαυτός του, έτσι ώστε ταυτόχρονα να δείχνεις ότι κάνει το πρώτο βήμα προς την αυτογνωσία). Τέλος, ορίστε μερικά συγκεκριμένα ορθογραφικά λάθη που παρατήρησα: "πείρε", "ότι" αντί για "ό,τι" κάπου, "Άφισε" και "εκρύχθικε".

 

 

 

Σημείωση: Δέχομαι και ενθαρρύνω κάθε είδους απάντηση, ένσταση, αίτημα επεξήγησης κλπ πάνω στην κριτική από τον συγγραφέα ή οποιοδήποτε άλλο μέλος. Εγγυώμαι ότι αυτό δε θα επηρεάσει την ποσότητα ή την ποιότητα των κριτικών μου. Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

[Παρατηρητής]

Συγνώμη για την παρέμβαση (μιας και η ψηφοφορία τρέχει ακόμα) αλλά δεν άντεξα. Ήθελα να δώσω τα συγχαρητήρια μου στο συγγραφέα για τη διαχείρηση της φαντασίας του και την αποτύπωση αυτής στο παρών διήγημα. Τόσες πολλές εικόνες που να με προκαλούν να σηκωθώ από το κάθισμα έτοιμος να τις ζήσω, είχα πολύ καιρό να νιώσω. Πολύ δυνατή γραφή και πρέπει να ομολογήσω πως ο Λατίνος Εραστής (σατυρικό σχόλιο επειδή στο συγγραφλεα αρέσουν τα Λατινικά) γνωρίζει πως να γράφει ιστορίες με τα πιο κλασσικά πλάσματα, ξόρκια και όρους της φανταστικής λογοτεχνίας. Περιμένω κάτι μεγαλύτερο και ολοκληρωμένο.

[Naroualis]

Ωραίες εικόνες οφείλω να ομολογήσω, αλλά ήθελα ένα τσικ παραπάνω στην περιγραφή τους. Να γίνουν πιο καθαρές. Ειδικά στη σκηνή της «τοξοβολίας» ψιλομπλέχτηκα. Από την άλλη ωραία η παρουσίαση του τωρινού χαρακτήρα του αναζητητή, αλλά η μεταστροφή του είναι πρακτικά ανύπαρκτη. Ένα βέλος ήταν αρκετό για να τα καταλάβει όλα; Δε θα ‘πρεπε να υπάρχει μια κλιμάκωση, από μη-σοφό σε σοφό; Κάτι που να μας λέει, να, τώρα, τώρα, θα δείτε, θα αλλάξει; Και κάτι σπασικλάκικο εκ μέρους μου: Ηχήσανε, απειλούσανε, καλούσανε. Απέβαλε παρακαλώ κι εσύ (μετά το Μηνά, που τα ίδια χούγια έχει) την κατάληξη –νε στο τρίτο πληθυντικό πρόσωπο, αν δεν το απαιτεί η διάλεκτος του ήρωά σου και εντελώς στα κομμάτια της απρόσωπης αφήγησης. Εφόσον το υπόλοιπό σου κείμενο δε θυμίζει ούτε κοπιάρει τον Παπαδιαμάντη, καλά θα είναι να μείνουμε στους κανόνες της επίσημης γραμματικής.

[tetartos]

Γραφή: Όμορφη, απλή, μαγευτική. Δεν ξέρω όμως καλά λατινικά και άρα δεν κατάλαβα κάποια σημαντικά, υποθέτω, πράγματα. Μερικά ορθογραφικά.

Πλαίσιο: Λίγο αφαιρετικές οι περιγραφές σου. Και το πώς δουλεύει το κοντάρι του δεν το κατάλαβα.

Χαρακτήρες: Αν σκεφτείς ότι η διαφορά γνώσης και σοφίας είναι αρκετά ασαφής, ουσιαστικά δεν ξέρω αλλά και δεν έμαθα τίποτα ουσιώδες για τον πρωταγωνιστή. Και τι σχέση έχει το βέλος με την Ιδέα; Οι συμβολισμοί ασαφείς.

Πλοκή: Με ασαφείς συμβολισμούς έρχεται και το ασαφές περιεχόμενο. Με δυο λόγια, δεν κατάλαβα τι (ουσιώδες) έγινε. Μπήκε στη δοκιμασία, βγήκε με καινούριους στόχους. Πώς έμαθε ό,τι έμαθε; Πήρε τοις μετρητοίς τα λόγια του κενταύρου.

Διάλογοι: Ένα ισχυρό σημείο της ιστορίας σου. Πετυχημένος ο τρόπος για να μας περιγράψεις τις 9 φυλές.

 

 

Υ.Γ. Η αρχαιοελληνική έκφραση είναι αιώνες μεταγενέστερη της Λατινικής. Γιατί να βάζεις το αντίγραφο όταν έχεις το πρωτότυπο;

Υ.Γ.2. Απ' όσο μπορώ να καταλάβω, το Ερμητικό απόφθευγμα δεν έχει να κάνει με όντα αλλά με λειτουργίες. Ή κάτι πάλι μου διαφεύγει;

[Nienna]

Μου άρεσε πολύ, αν εξαιρέσεις κάποιους τύπους ρημάτων και τα ορθογραφικά λάθη. Για τα ορθογραφικά ξέρεις, δεν έχω τίποτα παραπάνω να σου πω, όποιος έχει τάση να κάνει λάθη πρέπει να προσέχει υπερβολικά, να ελέγχει, να ξαναελέγχει, και πάει λέγοντας. Δεν έχω καμμιά καλύτερη συμβουλή να δώσω πέραν απ' το χιλιοειπωμένο "να σκέφτεσαι την ετυμολογία".

Οι τύποι ρημάτων που δεν μου άρεσαν είναι τα διάφορα "ηχήσανε", "ξεκινήσανε", τα οποία με ενοχλούν καθώς τα διαβάζω, για προσωπικούς λόγους, δηλαδή γιατί δεν τα λέω, μου φαίνονται περίεργα, "μαλλιαρά", δηλ. πιο δημοτικά απ' όσο θα ήθελα μέσα σ' ένα κείμενο που κατά τα άλλα δεν είναι ιδιωματικό ή κάτι τέτοιο. Θα προτιμούσα να έγραφες "ήχησαν", "ξεκίνησαν" [υπάρχουν και άλλες τέτοιες περιπτώσεις στο κείμενο, όχι μόνο αυτά τα δύο]. Το ίδιο πρόβλημα έχω και με το "εκρήχθηκε" [που το έχεις γράψει και με ύψιλον στη δεύτερη συλλαβή, παρεμπιπτόντως], δεν θα το έλεγα ποτέ, με τίποτα, μάλιστα νομίζω πως το βλέπω γραμμένο πρώτη φορά και πως το έχω ακούσει ελάχιστες φορές. Θα χρησιμοποιούσα το "εξερράγη", μου φαίνεται ολοζώντανο - εκτός αν πέθανε και δεν το έχω πάρει είδηση ακόμη...

 

Κατά τα άλλα μου άρεσε, όπως είπα και στην αρχή. Το θέμα μου αρέσει, με την οπτική συμφωνώ [γι αυτό και δεν παίζω ποτέ τέτοιους μάγους σε RPGs ], και κάποιες απ' τις εικόνες μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση.

 

Επίσης, χαίρομαι που βλέπω κάποιους απ' τους παλιούς να είναι ακόμα εδώ ( ; ) ή να έχουν επιστρέψει - ή έστω να κάνουν μια επίσκεψη. Με κάνει να απαντάω σε ποστς, καθώς φαίνεται.

Edited October 15, 2008 by Nienna