Το Φιλαράκι

[George InTheGround]

Όνομα Συγγραφέα: κολιόπουλος γιώργος

Είδος: φαντασίας-θρίλερ

Βία; όχι

Σεξ; όχι

Αριθμός Λέξεων: περίπου 1500

Αυτοτελής; Ναι

 

ΤΟ ΦΙΛΑΡΑΚΙ (some velvet morning)

 

 

Το φόντο ήταν τελείως μαύρο και μια νεκρική ησυχία επικρατούσε. Μια αρκετά μεγάλη καμπάνα εμφανίστηκε. Ήταν δεμένη από ένα κιτρνινό-μαυρο σχοινί το όποιο ήταν τόσο μακρύ που δεν φαινόταν που κατέληγε. Κουνιόταν πέρα δώθε με αργούς ρυθμούς. Σιγά σιγά άρχισε να ακούγεται όλο και πιο δυνατά ο κτύπος της, σαν κάποιος να ανέβαζε την ένταση με ένα κουμπί. Το ντιν-ντον που ηχούσε ήταν μονότονο και βαρύ. Όταν σε κάποια στιγμή η ένταση ήταν σε υπερβολικά υψηλό επίπεδο ο ήχος που έκανε η καμπάνα χάθηκε ξαφνικά μέσα σε παράσιτα και ένας βόμβος αντικατέστησε τον κανονικό ήχο. Η καμπάνα συνέχισε να κινείται.

 

Ο Τζον Κόλουμ άνοιξε τα μάτια του. Το πηχτό σκοτάδι έπνιγε τα πάντα. Έκανε να σηκωθεί και το μέτωπο του κτύπησε σε κάτι ξύλινο που απείχε μερικά εκατοστά από πάνω του. Σύντομα συνειδητοποίησε ότι ούτε δέξια ούτε αριστερά μπορούσε να μετακινηθεί. Κάποιος τον είχε παγιδεύσει στο ίδιο του το κρεβάτι. Άκουσε κάτι να σέρνεται από το σημείο που ήταν απλωμένα τα πόδια του. ''Ει ποιος είναι εκεί;'' ρώτησε με μια φωνή όλο απορία. Δεν πήρε καμιά απάντηση ενώ συγχρόνως άκουγε αυτό το κάτι να πλησιάζει όλο και πιο πολύ. Από την τσέπη του έβγαλε ένα ματσάκι σπίρτα και άναψε ένα. Το κάτι τον έπιασε από τα πόδια και ο Τζον ήρθε σε απόσταση αναπνοής με έναν τύπο. Το πρόσωπο του ήταν γεμάτο ανοιχτές πληγές από τις οποίες έτρεχε αίμα. Τα μάτια του ήταν κιτρινισμένα ενώ οι κόρες των ματιών του υπερβολικά μικρές. Άνοιξε το στόμα του να μιλήσει ενώ φαινόταν ότι κατέβαλε πολύ δύναμη. ''Ρε φιλαράκι, μπορείςνα με βοηθήσεις;'', του είπε σχεδόν ψιθυριστά με μια τρεμάμενη φωνή. Το πρόσωπο του πήρε μια ικευτική έκφραση. Ο Τζον δεν μίλησε, τι να του έλεγε, όταν ξαφνικά κάποιος άρπαξε με δύναμη τον κακομοίρη και άρχισε να τον τραβάει προς τα πίσω. Πήγε να πιαστεί από την μπλούζα του Τζον αλλά δεν πρόλαβε. Τα ουρλιαχτά του χάθηκαν στο βάθος ενώ ο βόμβος ξαναδυνάμωνε. Ο χώρος άρχισε να τρέμει από την ένταση του βόμβου ενώ ο Τζον κουλουριάστηκε σαν μικρό παιδί. Τα ξύλα από τα οποία ήταν περικυκλωμένος ακούστηκαν να σπάνε και με το χέρι του πάτησε το διακόπτη για το φως που ήταν λίγο πιο πάνω πίσω του.

 

Το τεχνητό φως πλημμύρισε το δωμάτιο του και σηκώθηκε προχωρόντας προς το παράθυρο. Έξω ήταν νύχτα ακόμη. Κοίταξε το ρολόι που ήταν κρεμασμένο πάνω από την πόρτα. Ήταν πέντε τα ξημερώματα. Πέρασε στο αμέσως επόμενο δωμάτιο που ήτα το κουζινάκι του. Άνοιξε μια ντουλάπα και πήρε δύο βαζάκια. Ένα με ζάχαρη και ένα με καφέ. Έβαλε σε ένα ψηλό ποτήρι μιάμιση κουταλιά καφέ και τέσσερις ζάχαρη. Πρόσθεσε λίγο νερό και τα κτύπησε με το φορητό μιξεράκι που είχε. Από την τσέπη του έπιασε ένα κουτάκι που περιείχε δισκία χαλαζόνης. Άνοιξε ένα και το έριξε μέσα στον φραπέ να διαλυθεί. Το τελευταίο διάστημα τον είχε πιάσει μια φοβία με το νερό. Γι'αυτό πάντα όταν έπινε νερό έριχνε ένα δισκίο μέσα για να είναι ήσυχος. Πάλι είχε ξεχάσει να αγοράσει καλαμάκια από το σούπερ μάρκετ. Έκανε γροθιά το χέρι του και πήγε να ρίξει μία στο τραπέζι σκεπτόμενος ότι αυτό ήταν κόλαση γι'αυτόν. Τελικά ηρέμησε και άρχισε να πίνει τον φραπέ με το στόμα, όσο ξεπεσμένο και αν ήταν αυτό. Με το ποτήρι στο χέρι πήγε στην τουαλέτα. Κοιτάχτηκε στον καθρέπτη. Τα μάτια του είχαν μαύρους κύκλους. Ήταν καιρός να σταματήσει πια τα ξενύχτια, οι πρώτες ρυτίδες είχαν κάνει την εμφάνιση τους στα μάγουλα του. Και δεν είχε πιάσει καν τα τριάντα ακόμη. Ευτυχώς τα μαλλιά του διατηρούσαν την πυκνάδα τους και το μαύρο τους χρώμα ακόμη. Στο σαλόνι άραξε αναπαυτικά στην πολυθρόνα του ενώ με το τηλεκοντρόλ άνοιξε την τηλεόραση. Όλα τα κανάλια έδειχναν χιόνια, ίσως είχε πάλι χαλάσει η κεραία στην ταράτσα. Κρίμα, ήλπιζε τέτοια ώρα να έβλεπε τηλεαγορές, θα περνούσε ευχάριστα η ώρα του, τώρα μονοτονία.

 

Όπως καθόταν και είχε απορροφηθεί από το τίποτα άκουσε την πόρτα να χτυπάει. ''Ποιος είναι;'', φώναξε από την πολυθρόνα του. ''Καλημέρα σας'', ακόυστηκε μια φωνή, ''Είμαι από τον σύλλογο πνευματικής αναγέννησης και έχω κάποια βιβλία που είμαι σίγουρος ότι σας ενδιαφέρουν''. ''Όχι ευχαριστώ'', απάντησε ο Τζον, ενώ συγχρόνως έκανε την κίνηση 'στα αρχίδια μου' καθιστός. ''Δεν χρειάζεται να πληρώσετε, είναι δωρεάν για εσάς'', ξανακούστηκε η φωνή. Ο Τζον δεν του απάντησε, δεν είχε σκοπό να τον ζαλίζει ο πλασιέ πρωί πρω, καλά αυτοί οι τύποι δεν έχουν το θεό τους. Ο άλλος άρχισε να κτυπά εκνευριστικά την πόρτα. ''Ανοίξτε σας παρακαλώ, μπορώ να σας σώσω απο τα προβλήματα σας''. Ο Τζον μόλις σκεφτόταν ότι θα ήταν πολύ ωραίο εαν ο τύπος πήγαινε πακέτο στον τρίβολο όταν ένας πυροβολισμός τον έκανε να πεταχτεί όρθιος από την πολυθρόνα του και το ποτήρι που είχε στο χέρι του να πέσει κάτω γίνοντας θρύψαλλα. Τώρα ο άλλος δεν ακουγόταν πια. Προχώρησε με αργά βήματα προς την πόρτα. Άνοιξε το ματάκι και κοίταξε προετοιμασμένος να δει κάποιον πεσμένο στον απέναντι τοίχο με μια τρύπα στο κεφάλι του. Όμως δεν φαινόταν κάτι. Κόλησε το αυτί του στην πόρτα μήπως και άκουγε κάποιον ήχο αλλά και πάλι τίποτα. Έβγαλε ένα σουγιαδάκι από την τσέπη και άνοιξε την πόρτα ίσα ίσα με την αλυσίδα πιασμένη. 'Εξω δεν υπήρχε κάποιο στοιχείο ότι είχε γίνει κάτι. Βγήκε έξω στον διάδρομο. Όλα ήταν όπως έπρεπε. Ξαναμπήκε μέσα στο δωμάτιο με το νούμερο 1896. Ίσως τελικά δεν ήταν πυροβολισμός αυτό που είχε ακούσει, μπορεί κάποιος άλλος που και αυτός δεν γούσταρε τον τύπο να είχε κάνει θόρυβο για να ξεκουμπιστεί από εκεί. Έκλεισε την τηλεόραση και με μια σκούπα μάζεψε τα κομμάτια του σπασμένου ποτηριού με τον αδικοχαμένο φραπέ. Ή ώρα τώρα ήταν έξι παρά τέταρτο. 'Εξω έπρεπε να έχει ξεκινήσει να ξημερώνει. Πήγε προς το παράθυρο. Είχε πράγματι φωτίσει λιγάκι αλλά η πρωινή ομίχλη που υπήρχε εμπόδιζε τις ακτίνες του ήλιου να περάσουν. Το παράξενο ήταν ότι η ατμόσφαιρα είχε μια μωβ απόχρωση. Σε κανά μισάωρο θα ξεκινούσε για την δουλειά του. Έβαλέ στο πικ απ έναν δίσκο με τις επιτυχίες της Νάνσι Σινάτρα και το Μπανγκ μπανγκ άρχισε να παίζει.

 

Η πόρτα ξαναχτύπησε. Ρε γαμώτο, δεν θα με αφήσουν σε ησυχία σήμερα, άσχημα ξεκινήσαμε, σκέφτηκε. ''Συγνώμη'', ακούστηκε μια γλυκιά γυναικεία φωνή, ''αλλά ξέμεινα από ζάχαρη, θα μπορούσατε να μου δανείσετε λιγάκι;''. Ο Τζον άνοιξε την πόρτα και μπροστά του εμφανίστηκε μια νεαρή κοπελίτσα με μακριά ξανθά μαλλιά. Είχε τα πιο όμορφα γαλάζια μάτια που είχε δει. Φορούσε ένα καρό μαυροκόκκινο φόρεματακι με τιράντες και ένα σουτιέν τέσσερα νούμερο τουλάχιστον. Του χαμογέλασε. ''Θα σας είμαι ευγνώμων αν μπορέσετε να με εξυπηρετήσετε, τα μαγαζιά είναι κλειστά ακόμη και ξέρετε την έχω ανάγκη πολύ την ζαχαρίτσα'', του είπε και του έκλεισε το μάτι, γι'αυτό το τελευταίο δεν ήταν και τόσο σίγουρος ότι έγινε, μάλλον το φαντάστηκε. Σχεδόν έτρεξε μέχρι την κουζίνα και της έφερε όλο το βαζάκι. Η κοπέλα το κοίταξε με μια ευχαρίστηση και λαχτάρα σαν να της έδινε χρυσό. Ο Τζον παρατήρησε ότι η ζάχαρη έμοιαζε με πούδρα, μήπως είχε χαλάσει; Του άπλωσε το χέρι της για να τον χαιρετήσει. Μόλις ο Τζον της έδωσε το δικό του μια έκφραση φρίκης εμφανίστηκε στο πρόσωπο της. Πετάχτηκε πίσω. Το σημείο όπου την είχε πιάσει είχε αρχίσει να λιώνει και να αποσυντίθεται με γρήγορους ρυθμούς. Εμφανίστηκαν τα κόκαλα της. Ο Τζον μπήκε μέσα, του ήρθε αναγούλα και έτρεξε στον νιπτήρα της τουαλέτας. Το χέρι του πονούσε υπερβολικά. Πάνω στην ζαλάδα του πήρε ένα ξυραφάκι και το χάραξε στην παλάμη. Αίμα αχνιστό άρχισε να ρέει. Τι είναι αυτό που μου συμβαίνει, αναρωτήθηκε. Έδεσε με μια γάζα πρόχειρα το χέρι του και πήγε στο σαλόνι. Σήκωσε το ακουστικό του τηλεφώνου. Η γραμμή ήταν νεκρή. Το πέταξε στον τοίχο κάνοντας το κομμάτια. Πήγε πάλι προς την εξώπορτα και την άνοιξε, Ο διάδρομος ήταν πάλι άδειος. Τα φώτα όμως δεν λειτουργούσαν και ήταν αναμμένα τα φώτα κινδύνου. Περπάτησε έχοντας το νου του για τίποτα ύποπτο και κατέβηκε από τις σκάλες. Η κεντρική είσοδος ήταν μπλοκαρισμένη. Έσπασε με τοπόδι του το τζάμι που είχε και με έκπληξη είδε ότι ήταν χτισμένη με τούβλα απ'έξω.

 

Εκείνη την στιγμή πέρασε από το μυαλό του η ερώτηση τι είχε κάνει το προηγούμενο βράδυ. Αλλά δεν μπορούσε να θυμηθεί καθόλου, σαν να μην υπήρχε προηγούμενο βράδυ. Άρχισε να ανεβαίνει πάλι προς το δωμάτιο του. Εκτός από την δική του πόρτα δεν υπήρχαν άλλες σε όλο τον διάδρομο. Έστριψε το πόμολο και με το που άνοιξε την πόρτα ένα λευκό φως τον τύλιξε.

 

Μέσα στον χώρο υπήρχαν μόνο τέσσερις φιγούρες. Ο Τζον εδώ και ώρα κοίταζε μια σαραντάρα με ξανθά μαλλιά, που καθόταν κοντά του στον πάγκο. Όταν ήταν μικρή σίγουρα θα ήταν πιο όμορφη, μπορούσε να την φανταστεί. Κατέβασε ένα ποτήρι μπύρας ακόμη. Ένας άλλος τύπος πιο μακριά και τους παρατηρούσε και τους δύο, σηκώθηκε και άρχισε να περπατά προς το μέρος τους. Ο Τζον έκανε νόημα στον μπάρμαν. ''Πάμε άλλή μία;'', τον ρώτησε και ο Τζον έκανε ένα καταφατικό νεύμα. ''Ε ξέρεις κάτι αγαπητέ...'' άρχισε να του μιλάει ένας όρθιος άντρας στα αριστερά του. Ο Τζον όπως τον είδε στα γρήγορα του έκανε για πλασιέ. Ο Τύπος έβαλε το χέρι του στο εσωτερικό του σακακιού του. Η σαραντάρα σήκωσε το κεφάλι της και τους κοίταξε, ενώ λίγο αίμα έσταζε από το ένα ρουθούνι της. ''Ρε φιλαράκια τι ήταν αυτό;'', πρόλαβε να πει ο μπαρμαν.

 

Το φόντο είναι τελείως μαύρο.

Edited August 30, 2008 by George InTheGround

[kitsos]

Ξεκίνησα να διαβάζω με όρεξη και ελπίδα να τρομάξω λιγάκι. Βλέπεις το μεσημέρι το παίζω ατρόμητος. Στην αρχή λοιπόν ξεκινάμε όμορφα με περίεργες εικόνες και προσδοκίες. Αλλά όσο διάβαζα το κείμενο άρχισε να με χάνει ώσπου στο τέλος δεν μπορώ να πω ότι πήρα αυτό που ήθελα ούτε ότι κατάλαβα και πολλά πράγματα. Εάν ο σκοπός σου είναι η δημιουργία εικόνων και απανωτών σκηνών με τερματισμό σε κάπως θόλο τοπίο και τον αναγνώστη να υποψιάζεται και να βρίσκει μόνος την άκρη στο νήμα, είσαι οκ. Αν όμως περιμένεις ότι ο αναγνώστης που θα μείνει στις γραμμές προσβλέποντας στο τελικό ξεμπέρδεμα θα το έχει κιόλας τότε νομίζω πως θα ήταν καλό να του ρίξεις μια ματιά ακόμα.

 

Γιώργο το διήγημα έχει πολύ καλά στοιχεία και γι αυτό πρέπει να το ξαναδείς. ;)