Η νύχτα βήτα του γιατρού

[George InTheGround]

Όνομα Συγγραφέα: γιώργος κολιόπουλος

Είδος: φαντασίας-θρίλερ

Βία; όχι

Σεξ; όχι

Αριθμός Λέξεων: περίπου 1500

Αυτοτελής; Ναι

 

 

 

Η ΝΥΧΤΑ ΒΗΤΑ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ

 

 

Ο Μπάλζακ πάρκαρε το μαύρο του αμάξι πίσω από το κτίριο του κέντρου υγείας όπου υπήρχε ένα μικρό πάρκινγκ. Έπιασε τον χαρτοφύλακα που είχε ακουμπήσει στην θέση του συνοδηγού και βγήκε έξω. Ακριβώς δίπλα, υπήρχε ένα ποτάμι στο οποίο τον έφερνε πριν χρόνια ο πατέρας του βόλτα, όταν έμεναν πάλι στο χωριό Λίβερ. Ήταν μια ωραία ήσυχη βραδιά. Το μόνο αρνητικό ήταν ότι πάλι είχε υπηρεσία ως εφημερεύον γιατρός. Θα προτιμούσε να είναι μαζί με την αραββωνιαστικιά του και να απολαμβάνουν ένα δροσερό κοκτέηλ στην βεράντα του σπιτού τους. Ειδικά εκείνη την ημέρα που είχαν την επέτειο τους. Τουλάχιστον το Λίβερ όπου ζούσε τους τελευταίους δύο μήνες, σπάνια είχε περιστατικά το βράδι, άντε κανένας που είχε πιει λίγο παραπάνω και είχε κουτουλήσει σε κάποιο τοίχο. Αλλά όπως και να το κάνεις ήταν βαρετό να κάθεσαι τόσες ώρες σε μια καρέκλα. Στην κεντρική είσοδο ήταν ο Ζακ ο λίγδας που ήταν επιστάτης, αραχτός στα σκαλοπάτια με ένα τσιγάρο στο στόμα του. ''Καλησπέρα γιατρέ'', του είπε με την ψιλή του φωνή, που ήταν αντιστρόφως ανάλογη με τον σωματότυπο του. ''Πάλι έχεις εφημερία;''. ''Ναι άφου οι άλλοι είναι σε άδεια, λογικό δεν είναι;'', ρε βλακέντιε, συμπλήρωσε από μέσα του. ''Ναι έτσι είναι'', είπε ο Ζακ κουνόντας το κεφάλι του πάνω κάτω. Σηκώθηκε από τα σκαλοπάτια, πήρε τον κουβά με την σφουγγαρίστρα που ήταν ακριβώς δίπλα του και άρχισε σχεδόν να σέρνεται προς τα μέσα. ''Αν χρειαστείς κάτι θα είμαι στο δωμάτιο μου, εντάξει;''. ''Έγινε Ζακ'', του απάντησε ο Μπάλζακ καθώς παρατηρούσε ένα σάντουιτς μπαγγέτα που προεξείχε από την δεξιά του τσέπη. Ο διάδρομος ήταν λερωμένος, είχε πάλι σκιστεί στην δουλειά η χαμένη κορμάρα, αλλά έχε χάρη που ήταν ο ανιψιός του δημάρχου και κανείς δεν του έλεγε τίποτα ποτέ.

 

Ο Μπάλζακ άνοιξε την πόρτα του γραφείου του πάνω στην οποία είχε την ταμπέλα με το ονομά του 'Πιτερ Μπάλζακ ? Παθολόγος' και μπήκε μέσα. Βολεύτηκε στην άσπρη πολυθρόνα του και άνοιξε την τηλεόραση. Είχε το ντακ σουπ με τους Μαρξ μπράδερς. Ωραία, θα περνούσε ευχάριστα η ώρα. Έβαλε τα πόδια του πάνω στο τραπέζι και μετά από λίγη ώρα τον πήρε ο ύπνος. Ένα ταρακούνημα τον ξύπνησε απότομα. Ήταν σεισμός. Κράτησε μόλις ένα με δύο δευτερόλεπτα αλλά ήταν ισχυρός. Κόιταξε την λάμπα που ήταν κρεμαστή από το ταβάνι. Η τηλεόραση έπαιζε τους τίτλους τέλους της ταινίας. Την έκλεισε και σηκώθηκε από την πολυθρόνα. Ένιωσε ένα ξαφνικό πονοκέφαλο. Τις τελευταίες βραδιές του συνέβαινε συχνά, ίσως ήταν από το άγχος που είχε σχετικά με ένα δάνειο που είχε πάρει από την τράπεζα. Στο ντουλαπάκι είχε ένα άσπρο πλαστικό κουτάκι με ασπιρίνες. Τα πράγματα που είχε εκεί μέσα είχαν λίγο διαφορετική θέση. Μάλλον θα τα είχε τακτοποιήσει, σε εισαγωγικά, ο Ζακ. Δεν το είχε σε τίποτα να δοκίμαζε έτσι για την φάση φάρμακα. Έπιασε με το χέρι του δύο κάψουλες, για καλύτερα αποτελέσματα, και τις κατάπιε. Είχε βραδιάσει για τα καλά έξω, άλλη μια βαρετή νύχτα ερχόταν. Βγήκε από το γραφείο του, τι να έκανε ο Ζακ,αναρωτήθηκε. Σίγουρα θα κοιμόταν αλλά δεν πήγαινε μια βόλτα να δει, μπορεί να ήταν ξύπνιος και να είχε όρεξη για καμιά αόριστη συζητησούλα.

 

Πήγε έξω από την πόρτα του, η οποία βασικά ήταν η αποθήκη υλικών του κέντρου υγείας και απλώς είχε βάλει ο Ζακ ένα ράντζο και κοιμόταν. Του φάνηκε ότι είχε φως μέσα. Άνοιξε σιγά σιγά την πόρτα και μπήκε μέσα. Τελικά το φως ήταν ένα πράσινο λαμπάκι νυκτός. Το ράντζο ήταν άδειο. Μπορεί να έιχε πάει τουαλέτα, φυσικό με τις σαβούρες που καταβρόχθιζε όλη μέρα. Βγήκε από την αποθήκη και πήγε προς το γραφείο του. Μόλις μπήκε μέσα είδε μια μορφή ξαπλωμένη στο κρεβάτι εξέτασης. Ξαφνιάστηκε. ''Επ γιατρέ σας τρόμαξα, συγνώμη δεν το ήθελα''. Του είπε μια κοπέλα γύρω στα τριάντα με καστανά μαλλιά και λεπτό σώμα. ''Ξάπλωσα λιγάκι ενώ σας περίμενα'', είπε και ανασηκώθηκε. ''Ε, δεν πειράζει'', είπε ο γιατρός, ''απλώς δεν σας άκουσα καθόλου που μπήκατε μέσα και δεν περίμενα να δω κάποιον εδώ'',είπε ο Μπαλζακ και την πλησίασε λιγάκι. ''Πως μπορώ να σας βοηθήσω;'', την ρώτησε. ''Να σας συστηθώ, με λένε Σούζαν, δεν είμαι από το Λίβερ απλώς βρέθηκα εδώ επειδή με φιλοξενεί μια φίλη μου, η Ντόνα εαν την γνωρίζετε''. ''Όχι δεν την ξέρω, είμαι σχετικά καινούργιος στο χωριό και δεν ξέρω πολλούς από τους κατοίκους ακόμη'', απάντησε ο Μπαλζακ και έκανε ένα χαμόγελο που θα ήταν και το τελευταίο εκείνης της παράξενης νύχτας. Ντόνα λεγόταν η μητέρα του η οποία είχε εξαφανιστεί χρόνια πριν. Ήταν σίγουρος ότι τους είχε εγκαταλείψει επειδή δεν άντεχε την συμπεριφορά του πατέρα του. ''Τέλος πάντων'', συνέχισε η Σούζαν, ''ο λόγος που ήρθα είναι ότι με έχουν πιάσει κάτι ανησυχητικές σκέψεις τελευταία'', ''δηλαδή;'',ρώτησε ο Μπάλζακ. ''Νομίζω ότι έχουν να κάνουν με κάτι γεγονότα που συνέβησαν τελευταία'', η Σούζαν κάπως κόμπιαζε, ''Για να μπω κατευθείαν στο θέμα, το τελευταίο διάστημα έχω μια σχέση με έναν κύριο που είναι γλυκύτατος και πολύ καλός μαζί μου. Αλλά είναι παντρεμένος και έχει ένα παιδί μάλιστα. Εμένα δεν μου αρέσει αυτή η κατάσταση, ξέρετε δεν είναι ωραίο ε, έτσι δεν ειναι;''. Πριν προλάβει να πει τίποτα ο Μπάλζακ η Σούζαν συνέχισε,''δεν μπορεί μια ζωή να κρύβεται ε;'' Από την τσέπη της πήρε ένα χαπάκι και ζήτησε λίγο νερό. Ο Μπάλζακ της έφερε ενώ πρόσεξε ότι ήταν ζολοφτ. ''Ναι έχω τα προβληματάκια μου'', είπε δείχνοντας το κεφάλι της. ''Ο κύριος, που τυγχάνει να είναι γιατρός και αυτός, δεν λέει να κάνει κάποια κίνηση''. Ο Μπάλζακ ήδη είχε αρχίσει να κουράζεται, ήταν άλλη μια κλασσική περίπτωση και τι ήθελε και τον ζάλιζε, αυτή χρειαζόταν ψυχολόγο. ''Εγώ πως θα μπορούσα να σας βοηθήσω;'', την ρώτησε με την ελπίδα ότι θα συντόμευε την ιστορία της. ''Να εσείς γιατρέ..'' Μια κραυγή από μέσα την διέκοψε. Αμάν, ο Ζακ αναφώνησε ο Μπάλζακ, ''συγνώμη πάω να δω τι έγινε'', είπε και έφυγε.

 

Βγήκε έξω και με γρήγορο βηματισμό άρχισε να κατευθύνεται προς την αποθήκη. Άνοιξε την πόρτα, ήταν πάλι σκοτεινά με το φωτάκι να φέγγει ελάχιστα. Πάτησε τον διακόπτη και το δωμάτιο φωτίστηκε. Υπήρχαν ίχνη από αίμα, σαν να είχαν σύρει κάποιον από το κρεβάτι μέχρι ένα παραθυράκι. Στο τραπεζάκι δίπλα από το ράντζο ήταν το σάντουιτς μισοφαγωμένο. Που πήγε ο άνθρωπος, μήπως τον πήρε κάποιος, αναρωτήθηκε ο Μπάλζακ και σκούπισε το ιδρωμένο μέτωπο του. Βγήκε απο την αποθήκη με σκοπό να πάει στο τηλέφωνο. Τα φώτα του διάδρομου έσβησαν αλλά ξανάνοιξαν. Ξαναέσβησαν και άκουσε ένα θόρυβο να έρχεται προς το μέρος του. Τα φώτα άναψαν και είδε κάτι που έμοιαζε με τον Ζακ, μόνο που ήταν παραμορφωμένος με μακριά χέρια και πόδια που έπιαναν τους τοίχους και ερχόταν μανιασμένα βγάζοντας έναν συριγμό. Τα φώτα έσβησαν πάλι. Τώρα ένιωθε τους κτύπους της καρδιά του και τον ιδρώτα που έσταζε στα μάτια του. Ευτυχώς το φως επέστρεψε. Μαζί με μια έντονη ζαλάδα. Ακούμπισε με το ένα χέρι στον τοίχο και άρχισε να κατευθύνεται προς το γραφείο του. Η Σούζαν έλειπε. Κάθισε στην πολυθρόνα του. Ο Ζακ μπήκε μέσα κρατώντας το σάντουιτς. ''Γιατρέ είσαι καλά; τι έπαθες;'', τον ρώτησε βλέποντας τον στην τραγική κατάσταση που ήταν. ''Ρε Ζακ με βλέπεις για καλά; άντε πάρε ένα τηλέφωνο την γυναίκα μου να έρθει να με πάρει''. Ο Ζακ έκανε μια προσπάθεια. ''Δεν το σηκώνει γιατρέ αλλά μην ανησυχείτε θα πάω έξω να βρω βοήθεια. ''Εσύ είσαι καλά; πριν από λίγο ήρθα στο δωμάτιο σου και είδα κάτι αίματα''. ''Α, έκοψα λίγο το χέρι μου με το μαχαίρι ενώ προσπαθούσα να ανοίξω το σελοφαν της μπαγγέτας'', απάντησε και έφυγε τρέχοντας. Που πάει ρε το ούφο μες τη νύχτα, είπε απ'έξω του ο Μπάλζακ και ακούμπησε την πλάτη του αναπαυτικά.

 

Για λίγη ώρα είχε βολευτεί όταν από το απέναντι δωμάτιο άκουσε κάποιο θόρυβο. Δεν πιστεύω να είναι πάλι εκείνη η Σούζαν δεν έχω καμιά όρεξη να με ξαναρχίσει, σκέφτηκε και σηκώθηκε, ένιωθε καλύτερα. Άνοιξε την απέναντι πόρτα και μπήκε στον χώρο του νεκτροτομείου. Άνοιξε το φως. Ένα συρτάρι ήταν λίγο ανοιχτό. Πήγε κοντά και το τράβηξε. Μέσα ήταν η Σούζαν. ''Ε δεσποινίς αυτό δεν είναι κρεβάτι'', άρχισε να της μιλάει όταν συνηδειτοποίησε ότι το σώμα της ήταν μισό. Κάτω από την μέση ήταν κομμένο. Κοκάλωσε. Τα μάτια της άνοιξαν. Με τα χέρια της πιάστηκε από πάνω του. Άρχισε να τρέχει πανικόβλητος. ''Φύγε από πάνω μου ρε φρικιό'', ούρλιαζε. ''Γιατί αγάπη μου;'', είπε το μισό κορμί που τώρα είχε το πρόσωπο της αραββωνιαστικιάς του. Το τίναξε μακριά του ενώ είχε βγει έξω και είχε φτάσει μέχρι το ποτάμι. Ένιωσε αδυναμία και έκατσε στα γόνατα. Έβαλε το χέρι του στην καρδιά. Από το νερό του ποταμού τρία διαφορετικά χέρια πρόβαλλαν. Ο Μπάλζακ τέντωσε το δικό του. ''Δεν έφταιγα όμως εγώ'', μονολόγησε ενώ στην απέναντι μεριά είδε μια φιγούρα όρθια να τον κοιτάζει. Ήταν ο πατέρας του. Ο Πήτερ Μπάλζακ ο νεότερος έπεσε με την μούρη στο χώμα.

 

''Suzanne takes you down to her place near the river''

Edited August 30, 2008 by George InTheGround

[northerain]

Μιας και δεν σχολίασε κανείς έως τώρα, ας κάνω εγώ κάνα σχόλιο.

 

Πρώτα απ' όλα, το όνομα του χαρακτήρα θα το άλλαζα. Είναι πολύ κοντινό στο ''Balzac = Ballsack''. Μπορεί βέβαια μόνο εγώ να το βρίσκω αστείο, αλλά με έπιαναν τα γέλια όποτε το έβλεπα γραμμένο.

 

Η ιστορία μου άρεσε γενικά, αν και δεν μπορώ να πω ότι το τέλος ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακό ή ''καινούριο''. Αν ήμουν στην θέση σου θα το έκοβα κάπου προς το τέλος και θα το συνέχιζα, θα το πήγαινα κάπου αλλού. Γιατί η αρχή τουλάχιστον με προϊδέασε θετικά, ήταν ατμοσφαιρική και ενδιαφέρουσα.

 

Παρατηρήσεις στο γράψιμο, θα πώ μόνο οτι ο διάλογος θέλει λίγη δουλειά, για να βγεί πιο φυσικός. Κυρίως επειδή φαίνεται σαν οι χαρακτήρες να μπαίνουν κατευθείαν στο ψητό, σαν να βιάζονται.

Όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο π.χ δε του λες ''Με λένε Γιώργο και σπουδάζω φιλοσοφία, την μαμά μου την λένε Μαρία και μου αρέσουν τα αβοκάντο''.

 

Έπειτα αρκετές προτάσεις σου θα μπορούσαν να ενωθούν σε μεγαλύτερες, εφόσον δεν υπάρχει λόγος(σεναριακός ή τεχνικής) να δοθούν έτσι.

Γενικά μου βγάζει μια βιασύνη, πράγματα που θα μπορούσαν να διορθωθούν με μια-δυο αναγνώσεις.