Στιγμές

[George InTheGround]

Όνομα Συγγραφέα: κολιόπουλος γιώργος

Είδος: φαντασίας θρίλερ

Βία; όχι

Σεξ; όχι

Αριθμός Λέξεων: περίπου 1700

Αυτοτελής; Ναι

 

 

ΣΤΙΓΜΕΣ

 

 

Η Λου κλείδωσε την πόρτα του σπιτιού της και κατευθύνθηκε προς το ασανσέρ. Πάτησε το κουμπί κλήσης και περίμενε. Δεν ήρθε, μάλλον είχε κολλήσει σε κάποιον όροφο, πάλι. Ο διαχειριστής είχε φέρει αρκετές φορές έναν τεχνικό αλλά πάντα μετά από ένα, μικρό συνήθως, διάστημα χάλαγε. Άρχισε να κατεβαίνει από τις σκάλες, ήταν ευκαιρία να κάνει λίγη γυμναστική, τις τελευταίες μέρες τις περνούσε μέσα στο σπίτι ετοιμάζοντας την πτυχιακή της εργασία. Ενώ πλησίαζε στην κεντρική είσοδο της πολυκατοικίας συναντήθηκε με μια άλλη κοπέλα που πρέπει να ήταν και αυτή φοιτήτρια. Η Λου την χαιρέτησε αλλά η άλλη δεν έδειξε να συγκινείται. Που να σου πέσουν τα μεγάλα σου αυτιά, είπε από μέσα της και βγήκε έξω. Κούμπωσε το ζακετάκι που φορούσε, είχε παγωνιά και άρχισε να περπατάει προς το σπίτι της Μπέτι. Είχαν κανονίσει να έβλεπαν ταινία εκείνο το βραδάκι. Θα ερχόταν και η Σάντρα από το χωριό της που ήταν καμιά δεκαριά χιλιόμετρα από την πόλη. Έξω επικρατούσε σχετικά ησυχία, ήταν φυσικό με τα πρώτα κρύα του χειμώνα να βρίσκονται προ πυλών, όλοι είχαν μαζευτεί στα σπίτια τους, Μόνο μερικοί σκύλοι είχαν απομείνει που γυρόφερναν κάτι κάδους σκουπιδιών. Στα αριστερά της όπως ανηφόριζε ήταν το γήπεδο ποδοσφαίρου. Μετά από λίγο έστριψε δεξιά στην οδό Μπόουν. Εκεί συναντήθηκε με έναν τυπάκο που βαστούσε ένα πάκο φυλλάδια στο χέρι. Ήταν ψηλός και γεροδεμένος. Είχε καστανά μακριά μαλλιά και φορούσε μεγάλα τετράγωνα γυαλιά. ''Καλησπέρα δεσποινίς'', της είπε σοβαρά ενώ της έδινε ένα φυλλάδιο. Ήταν ένα διαφημιστικό για φροντιστήριο ξένων γλωσσών. Η Λου το κοίταξε για μια στιγμή και όταν σήκωσε το κεφάλι της ο όμορφος νεαρός δεν ήταν μπροστά της. Είδε την πόρτα μιας πολυκατοικίας που ήταν λίγα μέτρα πιο πέρα να κλείνει. Μα καλά πότε πρόλαβε να μπει εκεί, αναρωτήθηκε. Κτύπησε το κουδούνι της Μπέτι τρεις φορές ρυθμικά. Μετά την είσοδο υπήρχε ένας μεγάλος καθρέπτης. Η Λου σταμάτησε, σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της, επειδή ήταν κοντούλα, και κοιτάχτκε. Τελικά ο Ντιν είχε δίκιο, της πήγαιναν πάρα πολύ οι στέκες. Είχε βάλει μια κόκκινη που μαζί με την φουστίτσα πήγαινε απίστευτα. Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο της.

 

Ανέβηκε τις σκάλες και είδε την Μπέτι που την περίμενε. Φορούσε ένα παντελόνι πυζάμα και πάνω μια κοντομάνικη μπλούζα με το πρόσωπο του Μπάουι περιόδου χίροουζ. ''Άντε ρε γιατί άργησες τόσο'', παραπονέθηκε. ''Πήρα αυτή την φούστα και ήθελα να τη δοκιμάσω και να το δεις και εσύ εαν είναι ωραίο, έρχεται ο Ντιν αύριο και ήθελα να φοράω κάτι σπέσιαλ''. ''Α, έτσι δικαιολογείσαι, είναι πολύ σέξυ και για να δω τι άλλο του έχεις;''. Η Λου κατέβασε λίγο την φούστα της. ''Είναι το αγαπημένο του'', είπε και της έκλεισε το μάτι. ''Λοιπόν τι καλό έχεις νοικιάσει να δούμε;''. ''Βρήκα μια ταινία που έψαχνα εδώ και καιρό, λέγεται the man who fell to earth και μάντεψε ποιος παίζει. Ο Μπάουι!'', είπε η Μπέτι και έκανε ένα χοροπηδητό. Πάνω στον τοίχο υπήρχε ένα μεγάλο πόστερ με τον Ίγκι Ποπ. ''Ωραίος είναι εδώ'', παρατήρησε η Λου. ''Ναι!'', συμφώνησε η Μπέτι, ''είναι το εξώφυλλο από το άλμπουμ Raw power των stooges και είναι με διαφορά η καλύτερη πόζα του Ίγκι απο τον Μικ Ροκ. ''Χε, άκου φαντασίωση, ο ίγκι της φωτογραφίας μαζί με τον Μπάουι φερμένο από τέλη δεκαετίας εξήντα να είναι στο κρεβάτι ανάμεσα στα πόδια σου, ενώ το i wanna be your dog να παίζει στο υπόβαθρο, ε τι λες; ''Αχ ναι, θα ήταν όνειρο'', είπε εκστασιασμένη η Μπέτι σαν να το ζούσε. ''Λοιπόν, με την ταινία τώρα, θα την ξεκινήσουμε τώρα ή θα περιμένουμε και την Σάντρα;'', ρώτησε η Λου. ''Πριν λίγο την πήρα τηλέφωνο και μου είπε ότι θα αργήσει λιγάκι άρα ξεκινάμε, δεν μπορώ να κάνω άλλη υπομονή!''.

 

Η Μπέτι έβαλε το δισκάκι και οι τίτλοι αρχής εμφανίστηκαν. ''Κρίμα που δεν έχουμε λίγο ποπ κορν'', είπε η Λου και τότε έπεσε το ρεύμα. ''Όχι ρε πούστη μου!'', αναφώνησε η Μπέτι, ''όχι τώρα''. ''Κάτσε, σήμερα κάνει αρκετές διακοπές, νομίζω ότι κάπου κάνουν έργα, μπορεί να ξαναέρθει σε λίγο''. Έμειναν και οι δυο στον καναπέ. ''Ξέρεις τι θα ήθελα τώρα;'', είπε η Μπέτι, ''μια κρέπα σοκολάτα''. Έβγαλε το κινητό από την τσέπη της και κάλεσε το νούμερο της κρεπερί 'ο αχόρταγος μπούλης'. Η Λου πήγε προς το παράθυρο. Στο απέναντι πεζοδρόμιο είδε μια φιγούρα να στέκεται όρθια και να κοιτάζει προς το παράθυρο. Προσπάθησε να δει καλύτερα, με την διακοπή δεν είχε σχεδόν καθόλου φως έξω, έμοιαζε με τον τύπο που της είχε δώσει το φυλλάδιο πριν από λίγο. Τι διάολο, μήπως την είχε ακολουθήσει. Η φιγούρα σήκωσε το χέρι και έκανε μια κίνηση σαν να την χαιρετάει. ''Γαμώτο δεν παίρνουν παραγγελίες γιατί δεν έχουν ούτε εκεί ρεύμα να φτιάξουν κρέπες'', είπε με απογοήτευση η Μπέτι. Από το ράφι όπου είχε τους δίσκους μουσικής κατέβασε δύο ροζ κεράκια και τα άναψε. ''Τα έχω για ρομαντικές στιγμές είναι και αρωματικά, αλλά προς το παρόν είναι ότι καλύτερο έχω για να βλέπουμε''. ''Μια χαρά είναι μωρό μου'', είπε η Λου και τις έστειλε ένα ηχηρό φιλάκι. ''Κάτσε να έρθει και η Σάντρα, μην βιάζεσαι θα περάσουμε ωραία'', είπε η Μπέτι και βάζοντας το πόδι της πάνω στην καρέκλα το χάιδεψε ναζιάρικα.

 

'Εξω από την πόρτα ακούστηκαν βήματα. Κάποιος περπατούσε αργά αργά και κάπως βαριά και ακουγόταν σαν να κρατούσε και κάτι σαν κοντάρι ξύλινο που το χτυπούσε και αυτό στο πάτωμα ενώ περπατούσε. Σταμάτησε και δύο χτύποι ακούστηκαν πάνω στην πόρτα. ''Περιμένεις κάποιον;'', ρώτησε χαμηλόφωνα η Λου. ''Όχι ρε ποιον να περιμένω;''. ''Κάνε ησυχία μην μιλάς καθόλου'', είπε η Λου. Τα βήματα ξανακούστηκαν αλλά αυτή την φορά απομακρύνονταν. ''Ευτυχώς έφυγε, όποιος και αν ήταν αυτός'', είπε η Μπέτι εμφανώς ανακουφισμένη. ''Άντε βρε φοβητσιάρα'', είπε η Λου και άνοιξε την πόρτα. Η Μπέτι πήγε να την σταματήσει αλλά δεν πρόλαβε. Η Λου με το κεράκι στο χέρι κοίταξε έξω και ξαναμπήκε μέσα. Το πρόσωπο της είχε άλλαξει χρώμα. ''Τι έπαθες ρε'', ρώτησε η Μπέτι. ''Έξω, πάνω στην πόρτα έχει κολλημένο ένα χαρτί'', είπε σχεδόν τραυλίζοντας η Λου. ''Τι ρε, κανά διαφημιστικό ή μήπως είναι τα κοινόχρηστα;''. ''Μου φάνηκε ότι έμοιαζε με κηδειόχαρτο'', είπε η Λου ενώ σκούπιζε τον ξαφνικό ιδρώτα που εμφανίστηκε στο κούτελο της. Η Μπέτι φάνηκε να ανησυχεί λιγάκι αλλά δεν ήθελε να το δείξει. ''Ρε είσαι σίγουρη, μπορεί να μην είδες καλά, κάτσε να ρίξω και εγώ μια ματιά''. ''Όχι!'', τσίριξε η Λου και κλείδωσε την πόρτα. ''Μπορεί αυτός που το κόλλησε να είναι έξω και να περιμένει!''. ''Καλά, τότε ας μείνουμε μέσα καλύτερα''. ''Πάω να δω την πόρτα της κουζίνας εαν την έχω κλειδώσει'', είπε Μπέτι.

 

Η Λου πήγε προς το παράθυρο πάλι, να δει μήπως εκείνος ο τύπος ήταν ακόμη στο απέναντι πεζοδρόμιο. Δεν υπήρχε κανείς έξω. Έμεινε να κοιτάζει μήπως εμφανιζόταν ως δια μαγείας και το βλέμμα της κόλλησε. Ξαφνικά μπροστά στο παράθυρο από κάτω σαν να αιωρήθηκε εμφανίστηκε μια γριά μαυροφορεμένη και την κοίταξε στα μάτια. Η Λου από την τρομάρα της πετάχτηκε προς τα πίσω και έπεσε σε ένα χαμηλό τραπεζάκι φέρνοντας μια σβούρα. ''Ρε μαλάκα τι έγινε πάλι'', ήρθε τρέχοντας από μέσα η Μπέτι. Η Λου έδειξε το παράθυρο. ''Τι ρε, τι έγινε μίλα μου!'' ''Κάποια εμφανίστηκε στο παράθυρο, μια γριά'', κατάφερε να πει η Λου. ''Τι, κρεμόταν από το παράθυρο;''. ''Όχι ήταν σαν να πετούσε''. ''Τι λες ρε Λου είσαι στα καλά σου;''. ''Ναι σου λέω αυτό είδα, και στο μέτωπο της είχε κάτι χαραγμένο, ναι ήταν ένας σταυρός!''. ''Καλά κάτσε να σου φέρω λίγο νερό από την κουζίνα''. Η Λου σηκώθηκε αποφεύγοντας να κοιτάξει προς το παράθυρο και κατευθύνθηκε και αυτή προς την κουζίνα με το κεράκι στο χέρι. Στα δεξιά ήταν το υπνοδωμάτιο της Μπέτι. Το αυτί της πήρε ένα ανεπάισθητο ήχο. Ερχόταν από την ντουλάπα. ''Έι Μπέτι, έλα λίγο εδώ'', της φώναξε. ''Τώρα έρχομαι'', άκουσε την φωνή της από μέσα. Η Λου μπήκε στο δωμάτιο και πλησίασε την ντουλάπα. Σίγουρα κάτι υπήρχε μέσα, ίσως κάποιο ποντικάκι, πήγε πιο κοντά. Όχι δεν υπήρχε περίπτωση να την ανοίξει, χαζή ήταν; Η πόρτα της ντουλάπας άνοιξε σιγά σιγά μόνη της. Μια μαύρη φουντωτή γάτα εμφανίστηκε μέσα από τον σωρό ρούχων της Μπέτι. Βρε ψιψίνα πως βρέθηκες εσύ εδώ, είπε χαριτολογώντας η Λου και την χάιδεψε. Η γάτα νιαούρισε λιγάκι και άρχισε να τρέμει ολόκληρη. Άνοιξε το στόμα της και αίμα άρχισε να τρέχει σχηματίζοντας μια λιμνούλα μπροστά στα πόδια της Λου. Η γάτα πήγε προς τα πίσω και χάθηκε μέσα στα ρούχα πάλι, ενώ η ντουλάπα έκλεισε μόνη της. ''Έλα τι θέλεις'', ακούστηκε η φωνή της Μπέτι ενώ ερχόταν από την κουζίνα. Για μια στιγμή η Λου νόμισε ότι ήταν η φωνή της Μπέτι αλλά ερχόταν κάποιος που φορούσε μια μαύρη κάπα με κουκούλα που έκρυβε το πρόσωπο και κρατούσε κάτι σαν δρεπάνι. Εμφανίστηκε η Μπέτι με έναν λουκουμά στο χέρι. ''Ε κάτι έπρεπε να φάω, δεν μπορούσα'', απολογήθηκε. Της έδωσε ένα ποτήρι νερό και πήγαν στο σαλόνι πάλι. ''Ρε Μπέτι δεν αισθάνομαι καλά, μου την δίνει το σκοτάδι''. ''Και εμένα'', είπε η Μπέτι και της έπιασε το χέρι. ''Μακάρι να έρθει σύντομα το ρεύμα''. Το κινητό της Λου κτύπησε. ''Παρακαλώ;'', είπε. Άκουγε μόνο παράσιτα. Στο βάθος ακούγοταν ίσα ίσα μια αντρική φωνή. ''...δεν πρόλαβε...χτυπήσαμε....όμως...πω'' πάλι δυνατά παράσιτα και η γραμμή έκλεισε. ''Ποιος ήταν;''. ''Δεν ακούγοταν καλά, ήταν άντρας αλλά η φωνή του δεν μου θύμιζε κάτι''. ''Ρε Λου μήπως μας κάνουν κάποια φάρσα;''. Η Λου φαινόταν αγχωμένη ''δεν ξέρω, αλλά δεν έχει καθόλου πλάκα''. Απ'έξω ακούστηκε μια εκκωφαντικά δυνατή σειρήνα να πλησιάζει. Η Λου πήγε προς το παράθυρο πάλι. Πολλές φωνές ανθρώπων ακούγονταν, μερικοί ούρλιαζαν άλλοι έκλαιγαν και άλλοι βογκούσαν. ''Για όνομα του θέου, τι έγινε;'', φώναξε η Μπέτι. Η Λου έμεινε να κοιτάζει από το παράθυρο. 'Εξω δεν υπήρχε τίποτα, όλα όμως δυνάμωναν.

 

Ο Ντιν προσπάθησε να ανοίξει λίγο τα μάτια του. Παντού έβλεπε κόκκινο. Ήταν το άιμα του αυτό, τόσο πολύ; Τώρα άκουγε τις σειρήνες, επιτέλους είχαν έρθει, ίσως τα κατάφερνε. Όλο του το σώμα πόναγε, γυαλιά από τα τζάμια είχαν καρφωθεί πάνω του. Με την άκρη του ματιού του έβλεπε ανθρώπους με στολές να τρέχουν. Κάποιος σε μια μεριά έκλαιγε. Κάποιος ήταν δίπλα του. ''Νεαρέ μην ανησυχείς ο θεός είναι μαζί σου και θα σε βοηθήσει όπως και εμένα''. Ο Ντιν κοίταξε το πρόσωπο της. 'Εμοιαζε με καλόγρια. Έιχε ένα μεγάλο κομμάτι γυαλί καρφωμένο στο στήθος της. Ήταν σε χειρότερη μοίρα από αυτόν στα σίγουρα. ''Είμαι εδώ και σου κάνω παρέα από την άρχη''. Ο Ντιν είδε άλλη μια σκιά να πλησιάζει και άρχιζε να καλύπτει και τους δύο. ''Μπορείτε να μου πείτε'', είπε με δυσκολία ο Ντιν ενώ αίμα έτρεχε από το στόμα του. ''Τι γλυκέ μου νεαρέ; '' Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που το κάνατε;''

Edited August 30, 2008 by George InTheGround

[Dopamine]

Well,

 

δεν μπορώ να σου πώ πως τρόμαξα, αλλά απο την άλλη δεν συνηθίζω να διαβάζω ιστορίες τρόμου, όχι για κανέναν άλλο λόγο μα επειδή η 'έκπληξη' και η τρομάρα βγαίνουν -σε μένα- καλύτερα σε μια ταινία, που είναι δύσκολο να αποσπάσεις την προσοχή σου απο μια σειρά άλλων παραγόντων όπως η μουσική, οι εκφράσεις του προσώπου των ηθοποιών, 5-6 κραυγές κτλπ.

Γι 'αυτό και θεωρώ αυτό το είδος πολύ δύσκολο στην συγγραφή, ή στην ανάγνωση.

 

Παρόλα αυτά θα σου πώ τις εντυπώσεις μιας τυχαίας αναγνώστριας.

 

Οι πρώτες περιγραφές των κοριτσιών, καθώς και οι διάλογοί τους δεν με έβαλαν στο κλίμα του τρόμου, φυσικά ήθελες να δείξεις 2 φυσιολογικές κοπέλες που τους συμβαίνει μια επίσκεψη-προειδοποίηση απο τον κ.Χάρο ή τελοσπάντων απο αερικά-αγγελιοφόρους ειδικευμένα στον θάνατο!

Όμως σαν πολύ χαλαρά δεν έπαιρναν στην αρχή τα παράξενα που συνέβαιναν; Η περιγραφή για παράδειγμα στο σημείο που εξαφανίζεται ο τύπος μπροστά απο τα μάτια της Λού, θα μπορούσε να αναλυθεί λίγο περισσότερο συγγραφικά. Δεν της κόπηκε η ανάσα; Δεν κοίταξε γύρω της προβληματισμένη;

Ίσως βέβαια να αντιδρά όπως θα αντιδρούσες εσύ, ή τουλάχιστον την στιγμή που το έγραφες.

 

Πολύ 'ρε' υπάρχει στο κείμενο που αφορά αγγλόφωνες. Δεν ξέρω, δεν μου στέκεται καλά. Στα αγγλικά θα ήταν 'hey' όλη την ώρα;

 

είπε η Λου ενώ σκούπιζε τον ξαφνικό ιδρώτα που εμφανίστηκε στο κούτελο της

ξέρω ποιητική αδεία, αλλά ..

 

το σημείο με την γριά πάλι θέλει ανάπτυξη, δεν σου λέω να πείς των ακριβή αριθμό ρυτίδων, αλλά το βλέμμα της; Έριξε κανά χαχανητό, ανοιγόκλεισε το στόμα σαν κάτι να θέλει να πεί, να προειδοποιήσει;

Το σημείο με τη γάτα μου άρεσε, βλέπω και την σύνδεση με το τέλος, τέτοια θέλω.

''Έλα τι θέλεις'', ακούστηκε η φωνή της Μπέτι ενώ ερχόταν από την κουζίνα. Για μια στιγμή η Λου νόμισε ότι ήταν η φωνή της Μπέτι αλλά ερχόταν κάποιος που φορούσε μια μαύρη κάπα με κουκούλα που έκρυβε το πρόσωπο και κρατούσε κάτι σαν δρεπάνι.

What? και πού πήγε ο τύπος;

 

και κάτι τελευταίο

''Μπορείτε να μου πείτε'', είπε με δυσκολία ο Ντιν ενώ αίμα έτρεχε από το στόμα του. ''Τι γλυκέ μου νεαρέ; '' Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που το κάνατε;''

μισό γιατί έχω λίγο μυαλό και αυτό είναι διεστραμμένο κάργα..

στην καλόγρια αναφέρεται; Ο Ντίν την βλέπει σαν αγγελιοφόρο θανάτου; Μπερδεύτηκα...

 

 

 

 

 

Σε γενικές γραμμές έχεις μια ωραία ιδέα, αλλά περισσότερο μου μένουν οι κοπελιές παρα η προειδοποίηση του επικείμενου θανάτου του αγαπημένου τους προσώπου.

 

Αυτή η Σάντρα ακόμα να 'ρθει!

 

P.S.= Δεν έβαλα spoiler tags γιατί έτσι κι αλλιώς, αν κάποιος θέλει, πολύ απλά κυλά το ποντίκι πάνω του. Θα ήταν ανώφελο.

[tetartos]

Χεχε, σειρά μου να σ' ευχαριστήσω Dopamine για το cue!

 

Σε ό,τι αφορά την ιστορία, έχω να παρατηρήσω κι εγώ ότι η σύλληψη είναι καλή και η εκτέλεση θα μπορούσε να είναι καλύτερη! Επίσης νομίζω ότι παρατηρώ μια βελτίωση από τις προηγούμενες ιστορίες σου, μπράβο!

Αυτό που ξενίζει λίγο είναι το ότι περιγράφεις μόνο γεγονότα - ελάχιστες σκέψεις, εκφράσεις, περιγραφές. Και μάλιστα σε κατεβατές παραγράφους, ακόμα κι εκεί που υπάρχει διάλογος.

 

Σχετικά με την πλοκή και μένα μου αρέσουν οι έμμεσες συνδέσεις αλλά μήπως θα μπορούσε να μπει κι ένα twist? Μια απόφαση-επιλογή των κοριτσιών;

[helena]

πολυ καλο κι ενδιαφερον απο τα ωραια του ειδους

[George InTheGround]

Παιδιά σας ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις σας! Η αλήθεια είναι ότι οι ιστοριούλες είναι λίγο γραμμένες βιαστικά λόγω του ότι δεν έχω χρόνο. Με το που ξεμπερδέψω με το φανταρικό θα κάτσω κάτω να τις φτιάξω όλες μαζί και θα τις βάλω σαν συλλογούλα. Ίσως είναι λίγο άσχημο να διαβάζεις μια ιστορία που δεν είναι ολοκληρωμένη, είναι κάτι σαν demo αλλά δεν μπορώ να τις κρατώ και στην άκρη. Σύντομα πιστεύω να ανεβάσω και κάτι άλλες που έχω. Τα λέμε ε!

[Electroscribe]

Γιώργο, έχοντας διαβάσει και τις 6 ιστορίες που έχεις ανεβάσει (δεν πιστεύω να μου ξέφυγε καμία;), πιστεύψ ότι είσα ικανός να γράψεις αξιόλογα κείμενα όταν διαθέτεις το χρόνο (χαρακτηριστικό δείγμα το ΡΟΝΤΝΙΚ, σαφώς ανώτερο επίπεδο γραφής από τα άλλα).

 

Έχω παρατηρήσει τέσσερα κοινά σημεία που υπάρχουν και στα 6 κείμενα και εγώ τα θεωρώ αρνητικά. Στα επισημαίνω, και κρίνεις μόνος σου αν θες να δουλέψεις πάνω σε αυτά ή αποτελούν μέρος της τεχνικής σου. Χρησιμοποιώ την κριτική της Dopamine, μιας και τα έπιασε κι εκείνη.

 

Όμως σαν πολύ χαλαρά δεν έπαιρναν στην αρχή τα παράξενα που συνέβαιναν;

 

1. Οι αντιδράσεις των χαρακτήρων σου συνήθως δεν είναι αντίστοιχα ακραίες με τα φαινόμενα που αντιμετωπίζουν.

 

Πολύ 'ρε' υπάρχει στο κείμενο που αφορά αγγλόφωνες. Δεν ξέρω, δεν μου στέκεται καλά. Στα αγγλικά θα ήταν 'hey' όλη την ώρα;

 

2. Για κάποιο λόγο, επιλέγεις να τοποθετήσεις στην Αμερική τη δράση των ιστοριών σου, ενώ οι χαρακτήρες σκέφτονται, μιλούν και ζουν ελληνικά. π.χ. στο ΡΟΝΤΝΙΚ υπήρχε ένας φαντάρος. Στις ΗΠΑ δεν υφίσταται η έννιοα του κληρωτού, όμως! Δε θέλω να πω ότι οδηγείσαι σε λάθη. Θέλω να πω ότι δεν έχεις ανάγκη το αμερικάνικο "στρας". Οι πλοκές σου στέκουν μια χαρά στην Ελλάδα και θα τις διαβάζαμε με την ίδια ευχαρίστηση αν συνέβαιναν σε ελληνικά χωριά.

 

 

το σημείο με την γριά πάλι θέλει ανάπτυξη, δεν σου λέω να πείς των ακριβή αριθμό ρυτίδων, αλλά το βλέμμα της; Έριξε κανά χαχανητό, ανοιγόκλεισε το στόμα σαν κάτι να θέλει να πεί, να προειδοποιήσει;

 

3. Έχεις πολύ δυνατές εικόνες, αλλά τις δίνεις μόνο επιγραμματικά, δίχως να τις "αρμέξεις" με λεπτομέρειες, ώστε να επηρεάσεις περισσότερο τον αναγνώστη και να τις ζωντανέψεις στο μυαλό του.

 

Το σημείο με τη γάτα μου άρεσε, βλέπω και την σύνδεση με το τέλος, τέτοια θέλω.

 

4. Σε κάθε περίπτωση, συσσωρεύεις εικόνες και εντυπώσεις που κάνουν τον πρωταγωνιστή (και τον αναγνώστη ) να μην ξέρει τι θα συμβεί την άλλη στιγμή. Αλλά στο φινάλε, όλη η ένταση ξεφουσκώνει. Επιλέγεις να δίνεις απλή ρεαλιστική εξήγηση (παραισθήσεις, όνειρα, παράνοια) ή καθόλου εξήγηση. Ενώ θα ήταν πολύ δυνατότερο να τα δέσεις όλα μαζί και να τα κάνεις να βγάζουν νόημα συνολικά, όπως αυτή τη φορά, όπου κάθε υπερφυσικό στοιχείο αντιστοιχούσε σ' ένα φυσικό.

[George InTheGround]

καλησπέρα electroscribe! Σε ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις. Ναι όλες οι ιστοριούλες είναι λίγο βιαστικά γραμμένες όπως ανέφερα και στο προηγούμενο μήνυμα μου. ένα πρόβλημα που έχω είναι ότο όταν γράφω μια ιστορία, στην αρχή δεν ξέρω τι θα γίνει και έχει ενδιαφέρον η υπόθεση και για εμένα. κάπου στη μέση που έχω βρει τι θα επακολουθήσει, απλώς γράφω γιατί πρέπει να τελειώσει και γράφω λίγο βιαστικά. έτσι είναι αλήθεια χάνει πολύ. αλλά όταν βρω τον χρόνο θα κάνω ένα καλό edit. εκεί που με μπερδεύεις λίγο είναι με τις εξηγήσεις των ιστοριών. Βασικά όλες έχουν κάποια εξήγηση απλώς το παρακάνω λιγάκι αφήνοντας τον αναγνώστη να το βρει μόνος του. και τώρα λίγο spoiler με τις εξηγήσεις. όποιος δεν έχει διαβάσει τις ιστορίες και θαι δεν θέλει ανα ξέρει καλύτερα μην το δει. ΣΤΙΓΜΕΣ- ο Ντιν ερχεται εκείνη την ημέρα να κάνει έκπληξη στην Λου με το λεωφορείο και γίνεται το ατύχημα με την γατούλα και όλα είναι στο μυαλό του ενώ είναι αναίσθητος και λίγο πριν μάλλον τα τινάξει. ΤΟ ΦΙΛΑΡΑΚΙ- το οποίο θεωρώ το μαστερπισ μου,χα! βασικά εδώ είναι μια προσωπική καταγραυγή για την ραδιενέργεια μαζί με την ιστορία με την ναρκομανή κυρία τον ήρωα που μπορείνα είναι δολοφόνος και τον πλασιέ που θα μπορούσε να ήταν ντετέκτιβ και τον μπαρμαν που είπε την τελευταία λέξη πριν γίνει η πυρηνική έκρηξη και όλοι μαζί ζουν κάθε μέρα ξανά και ξανά το ίδιο κάτι σαν την κόλαση τους. Η ΝΥΧΤΑ ΒΗΤΑ ΤΟΥ ΓΙΑΤΡΟΥ - εδώ ο γιατρός μας πληρώνει αμαρτήματα του πατέρα του που σαν καλός ψυχάκιας σκότωσε την γυνάικα του και την ερωμένη του. ο γιατρός ακολουθεί τα βήματα του πατέρα του σκοτώνοντας την γυναίκα του αλλά όλες έρχονται να τον πάρουν μαζί τους στο ποτάμι όπου είναι θαμένες με την βοήθεια λίγου lsd στην θέση της ασπιρίνης,χα μπράβο ρε Ζακ. ΠΑΡΑΔΡΟΜΟΣ - εδώ δεν έχουμε τίποτα υπερφυσικό όλα έιναι όπως δείχνουν απλώς οι ήρωες φοβούνται λιγάκι με αυτά που βλέπουν.

[Electroscribe]

Μιας και το ξεκίνησες, θα πεις κάτι για το Μοτέλ και για το ΡΟΝΤΝΙΚ; Απ' ότι είδα, στα άλλα υπήρχαν λεπτομέρειες που δεν είοχα πιάσει (και νόμιζω πως θέλουν κάτι παραπάνω από σκέψη για να τις εξάγει κανείς - διαίσθηση;).

 

Στο θέμα των εξηγήσεων, εννοούσα πως

 

α) Θα προτιμούσα υπερφυσική εξήγηση σε κάθε περίπτωση (προσωπική προτίμηση - το αντίθετο είναι επιλογή σου και φυσικά δεν αποτελεί μειονέκτημα των ιστοριών)

 

β) Τα διάφορα οράματα δεν είναι όλα σφιχτά δεμένα με την εξήγηση και μπορεί κανείς να γελαστεί και να πει ότι είναι μόνο ωραίες εικόνες, δίχως να αντιληφθεί ότι αποτελούν παραίσθηση/συμβολισμό κάποιας λεπτομέρειας αληθινής, που ο κεντρικός χαρακτήρας την αντιλαμβάνεται μέσα από το φίλτρο της μαστούρας/παράνοιας/επιθανάτιας εμπειρίας του. Δηλαδή, θεωρώ ότι θα ήταν καλύτερο στο τέλος ο αναγνώστης να έχει μια πλήρη εικόνα του τι αλήθεια συνέβη και τι είδε ο ήρωας, έστω κι αν την αντιστοίχιση ανάμεσα στα δύο θα πρέπει να την κάνει ο ίδιος.