Λαγείο

[Guest roriconfan]

ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΕΧΕΙ ΠΟΣΤΑΡΙΣΤΕΙ ΞΑΝΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ, ΣΤΟ ΠΟΣΤ #5 ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΚΕΙ

Λαγείο

 

(τα χρονικά της Αισώπειας, κεφάλαιο 2)

 

 

Είδος: Κωμικοτραγικό Φαντασίας

 

Σεξ/Βια: Ναι. Και επίσης έχει και βωμολοχία. Πάρτε τις προφυλάξεις σας.

 

Σχόλια: Το εμπνεύστηκα από το θέμα του πρώτου διαγωνισμού Σου Φου, που ήταν το ΣΧΟΛΕΙΟ. Έχει το ίδιο ύφος με το πρώτο κεφάλαιο της Αισώπειας, οπότε το θέμα μπορεί κάλλιστα να είναι και πάλι το ΟΝΤΑ ΑΝΩΤΕΡΑ, ΟΝΤΑ ΚΑΤΩΤΕΡΑ.

 

 

-Θηκωθείτε παιδιά, ώρα να πάτε θτο λαγείο¹! ?ακούστηκε να λέει η μητέρα από τον διπλανό διάδρομο.

 

Μα πότε ξημέρωσε πάλι; Δεν είχα καμία όρεξη να σηκωθώ από το ζεστό μου λαγούμι².

 

-Θπύρο! Θταμάτα να κουνελιάδειθ³ και θήκω, μη θε κάνω θτιφάδο! ?ακούστηκε απειλητικά να μου λέει μερικά λεπτά αργότερα.

 

Με μισή καρδιά μαρουλιού, σηκώθηκα όπως μπορούσα.

 

 

-Πάλι θπαράγγια;! ?φώναξα με απογοήτευση σαν είδα το πρωινό.⁴

 

-Τα καρότα εκλείπθανε και το κθέρειθ. Τα καταραμένα κουνέλια φθαίνε που τα φάγανε όλα. Θταμάτα τα παράπονα τώρα και ετοιμάθου να φύγειθ.

 

Ροκάνισα στα γρήγορα το αποκαλούμενο πρωινό κρατώντας την μύτη μου κλειστή, πήρα το πινάκιο μου και έφυγα τελευταίος από την φωλιά. Τα έντεκα αδέλφια μου είχανε ήδη απομακρυνθεί, οπότε έπρεπε να χοπχοπηδήξω⁵ κάμποσο για να τα φτάσω.

 

-Θτέλιο! Θταμάτη! Θούλα! Κθένια! Κθανθή! Θωτήρη! ? (σταμάτησα για να πάρω ανάσα) ? Θάββα! Κθανθίππη, Αθτέριε, Αλέκθη ? εεε ? (σταμάτησα για να σκεφτώ ποιον ξέχασα) ? Μπάμπη!⁶ Περιμένετέ με!

 

 

Το λαγείο απέχει αρκετά χοπ⁷ από την φωλιά μας και έπρεπε πάντα να ξεκινάμε νωρίς για να φτάσουμε. Συχνά χάσκαμε στον δρόμο και καθυστερούσαμε. Έτσι έγινε και σήμερα και φτάσαμε στην ώρα που λέγαμε τον ύμνο του δάσους. Χωθήκαμε στα κρυφά ανάμεσα στα άλλα λαγουδάκια και συνεχίσαμε να υμνούμε από εκεί που λέγανε οι υπόλοιποι.

 

-?ΥΠΕΡΑΘΠΙΔΩ ΤΟ ΤΡΑΝΟ ΜΑΘ ΔΑΘΟΣ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΠΕΙΛΗ, ΚΟΥΝΕΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ ΕΙΔΟΥΘ! ΥΠΟΘΧΟΜΑΙ ΝΑ ΔΟΘΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΘΤΑΓΟΝΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΘ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΘ ΑΛΦΑ ΜΟΥ. ΥΠΟΘΧΟΜΑΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗ ΠΑΡΑΔΟΘΩ ΤΑ ΟΠΛΑ, ΟΥΤΕ ΝΑ ΔΕΙΚΘΩ ΕΛΕΟΘ ΘΤΟΥΘ ΕΧΘΡΟΥΘ ΤΟΥ ΚΟΠΑΔΙΟΥ ΜΑΘ. ΕΙΘΕ Ο ΜΕΓΑΛΟΘ ΛΑΓΟΘ ΘΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΝΑ ΜΑΘ ΠΡΟΘΤΑΤΕΥΕΙ ΚΑΙ ΕΙΘΕ ΝΑ ΘΤΕΙΛΕΙ ΤΟΥΘ ΕΧΘΡΟΥΘ ΜΑΘ ΘΤΟΝ ΚΑΚΟ ΚΟΥΝΕΛΟ⁸, ΘΤΑ ΕΓΚΑΤΑ ΤΗΘ ΓΗΘ!

 

Αφού μια χαρά σκαπουλάραμε την κατσάδα που αργήσαμε, καθίσαμε στο ξέφωτο και ξεκινήσαμε το μάθημα.

 

 

Πρώτη ώρα: Μαθηματικά. Ο δάσκαλος Λαγοπόδαρος μας θέτει ένα πρόβλημα.

 

-Έθτω ότι ένα ωραίο πρωινό, ειθβάλουνε θτο ειρηνικό μαθ δάθοθ εκατό θιχαμένοι κούνελοι.

 

-ΟΥΟΥΟΥ! ?Γιουχάραμε όλα τα λαγουδάκια συγχρόνως.

 

-Και έθτω ότι παρουθιάδονται για να εμποδίθουνε τα θατανικά τουθ θχέδια τρειθ γεναίοι λαγοί του κοπαδιού μαθ.

 

-ΔΗΤΩΩΩ! ?Επευφημήσαμε αμέσως όλοι μας.

 

-Κάθε πέντε δευτερόλεπτα, κάθε έναθ τρανόθ λαγόθ πολεμάει αγέρωχα και θκοτώνει τρειθ ποταπούθ κούνελουθ.

 

-ΠΑΝΩ ΤΟΥΘ! ΘΚΙΘΤΕ ΤΟΥΘ!

 

-Θε πόθα δευτερόλεπτα θα έχουνε οι ήρωεθ μαθ νικήθει την μάχη;

 

Όλα τα κουνελάκια αρχίσανε να σκέφτονται αλλά εγώ κατάλαβα αμέσως ότι ήταν ερώτηση παγίδα και σήκωσα αμέσως το πόδι μου.

 

-Ναι Θπύρο, παιδί μου; Το βρήκεθ κι όλαθ;

 

-Ποτέ κύριε! Ποτέ δε θα νικηθούνε γιατί οι κούνελοι αναθταίνονται αμέθωθ αν δεν τους βάλειθ φωτιά.

 

-Μπράβο Θπύρο! Πάντα πρέπει να καίμε τουθ κούνελουθ, ακόμα και δωντανούθ, αλλιώθ δε θα απαλλαγούμε ποτέ από αυτούθ. Μια πατούθα⁹ για εθένα.

 

 

Δεν κόμπασα καν για το κατόρθωμά μου. Ήμουν πάντα ο πιο έξυπνος στην τάξη, σε όλα τα μαθήματα. Με τον ίδιο αέρα σιγουριάς, απάγγειλα στην επόμενη ώρα της ιστορίας, με την παραμικρή λεπτομέρεια το πώς οι τρανοί πρόγονοι μας ζούσανε ειρηνικά μέχρι που χωρίς κανέναν λόγο οι κακόβουλοι κούνελοι μας επιτέθηκαν και μας κλέψανε τα νόστιμα καρότα μας. Και πως οι ήρωες του κοπαδιού μας καταφέρανε στον Πόλεμο της Καροτίνης να διώξουνε τους απαίσιους Κούνελους στην ερημιά έξω από το δάσος. Μετά, στην τρίτη ώρα, αυτήν της βιολογίας, περιέγραψα διεξοδικά το σε τι διαφέρει η ανατομία των λαγών από αυτήν των κούνελων και το πώς είμαστε ανώτεροι γενετικά από αυτούς.

 

 

Μετά την τρίτη ώρα ακολουθούσε το μεγάλο διάλειμμα. Όλοι μας ξεχυθήκαμε στο άλσος πλάι στο ρυάκι και αρχίσαμε να παίζουμε Λαγούς Και Κούνελους¹⁰. Ενώ προσπαθούσαμε να πείσουμε κάποιον να είναι ο Κούνελος (μιας που οι Κούνελοι πάντα χάνανε και κανείς δεν ήθελε να παίζει τον χαμένο), ξαφνικά παγώσαμε όταν είδαμε τον Κθενοφώντα να βγάζει από το σακίδιο του ένα μεγάλο καρότο!

 

-ΑΑΑ!!! Που το βρήκεθ αυτό;;;

 

-Νόμιδα ότι δεν υπήρχαν πια.

 

-Μόνο θε δωγραφιέθ έχω δει ποτέ μου ένα.

 

Ο Κθενοφώντας, αφού το έσφιξε δυνατά στο στόμα του και απομακρύνθηκε κάπως για να είναι σίγουρος ότι δε θα του το αρπάξουμε (κάτι που οι περισσότεροι ήμασταν έτοιμοι να κάνουμε), θυμωμένα μας προειδοποίησε:

 

-Μου το έδωθε ο μπαμπάθ μου για κολατθιό. Μη μου το κλέπθετε γιατί θα του πω να θαθ δαγκώθει.

 

Πράγματι, ο μπαμπάς του ήταν ικανός για όλα. Ήταν ένας Άλφα¹¹ που προστάτευε τα όρια του δάσους από κουνέλια. Είχε τα μέσα να κάνει πολλά πράγματα. Αλλά ότι μπορούσε να έχει και κάτι τέτοιο, δε μπορούσα να το πιστέψω. Οπότε, τον ρώτησα:

 

-Και που το βρήκε ο μπαμπάθ θου το καρότο; Αφού τα κλέπθανε όλα οι κούνελοι.

 

-Κουνελότριχεθ!¹² Θτη φωλιά μου έχουμε εκατοντάδεθ.

 

-Δε θε πιθτεύω.

 

-Αλήθεια είναι!

 

-Δείκθτα μαθ τότε.

 

-Καλά, μετά το λαγείο θα θαθ πάω να τα δείτε και θα μου δητήθετε όλοι θυγνώμη.

 

-Έγινε!

 

-Αλλά δε θα αγγίκθετε τίποτα! Ούτε θα μιλήθετε θτους γονείθ μου για να μη με μαλώθουνε.

 

-Εντάκθει!

 

 

Όπως και το σχεδιάσαμε, έτσι και έγινε. Ακολουθήσανε άλλες τρεις ώρες. Μια της γεωγραφίας που μας περιγράψανε το πώς το δάσος μας είναι το μεγαλύτερο και ομορφότερο του κόσμου. Μια της γλώσσας όπου βρίσκαμε ταιριαστά επίθετα για τις λέξεις ΛΑΓΟΣ (πάντα θετικά) ή ΚΟΥΝΕΛΟΣ (πάντα αρνητικά). Και τέλος μια της Λαγουμικής Οικονομίας, όπου μας μάθανε πώς να καίμε αποτελεσματικά Κούνελους. Αμέσως μετά, αντί να χοπχοπηδήξει ο καθένας στην φωλιά του, όλοι ακολουθήσαμε τον Κθενοφώντα στην δικιά του.

 

 

Πράγματι, δίπλα στην είσοδο υπήρχε μια στοίβα από πυκνούς θάμνους που οδηγούσανε σε ένα κρυφό περιβόλι με αμέτρητα καρότα φυτεμένα σε σειρές. Τα οποία και ποτίζανε πολλοί κακόκεφοι λαγοί που? Για κάτσε? Είχανε παράξενα χρώματα αυτοί οι λαγοί. Γρήγορα καταλάβαμε τι ήταν.

 

-Κούνελοι! Κακοί κούνελοι!

 

-Γρήγορα! Να τουθ θκοτώθουμε και να τουθ βάλουμε φωτιά!

 

-Πάμε οι μιθοί να μαζέψουμε κθήλα. Οι υπόλοιποι βρείτε τσακμακόπετρεθ.

 

Ενώ μαζεύαμε ξύλα, κάποιοι ανόητοι δεν κρατηθήκανε και αρχίσανε να φωνάζουνε υβριστικά συνθήματα εναντίον τους.

 

-Άντε θτον Κούνελο!

 

-Να πάτε να κουνελιαθτείτε!

 

-Η μάνα σαθ είναι κουνέλα!

 

Αρχίσαμε να φωνάζουμε και οι υπόλοιποι «Θταματήθτε να φωνάδετε ανόητοι, θα μαθ ακούθουνε!» και χειροτερέψαμε περισσότερο την κατάσταση. Όπως και ήταν αναμενόμενο, μας ακούσανε όλοι οι κούνελοι, οι οποίοι και σταματήσανε να περιποιούνται τα καρότα, σηκωθήκανε στα δύο τους πόδια και ορθώσανε τα αυτιά τους για να δούνε τι συμβαίνει. Αλλά αντί να το βάλουνε στα πόδια, το μόνο που ακούστηκε ήταν ένα «Πίθω θτη δουλειά!». Και αμέσως μετά χοπχοπήδηξε δίπλα μας ενοχλημένος ο Κθέρκθης, ο πατέρας του Κθενοφώντα, ενώ στο βάθος φαίνονταν μια ντουζίνα από Άλφα του κοπαδιού μας. Ήταν γνωστός για τα δύο του μπροστινά σπασμένα δόντια, που τον κάνανε να μιλάει παράξενα.

 

-Μα τι κάνετε εδώ; Ποιος σας είπε για αυτό το μέρος;

 

Πρόσεξε τότε τον γιο του, που πήγαινε να φύγει με ελαφρά πηδηματάκια.

 

-Εσύ ρε παλιό-τρωκτικό; Δε σου είπα να το κρατήσεις μυστικό; Θα σου τα κόψω τα αυτιά!

 

Γρήγορα όμως σταμάτησε να κατσαδιάζει τον γιο του και άρχισε να μας κοιτάει αμήχανα, προσπαθώντας να μας εξηγήσει την κατάσταση.

 

-Εεε ? Για να καταλάβετε ? Εδώ μαζεύουμε τα κλεμμένα καρότα που παίρνουμε πίσω από τους κούνελους.

 

-Μα είναι φυτεμένα θτο χώμα. ? Παρατήρησε σωστά ένας από εμάς.

 

-Τι; Εεε ? Ναι ? Είναι για να τα κρατάμε δροσερά.

 

-Μα γιατί τα κρατάτε κρυφά και δεν τα μοιράδετε θτο κοπάδι μαθ; ? Ρώτησε ένας άλλος.

 

-Τι; ? Εεε ? Να ? Γιατί περιμένουμε να μαζέψουμε αρκετά για όλους! Για να μη μείνει κανείς παραπονεμένος, καταλάβατε;

 

-Και όλα εκείνα εκεί τι είναι; ? Ρώτησε ένα από τα αδέλφια μου, δείχνοντας με το πόδι του έναν σωρό από κοτσάνια φαγωμένων καρότων δίπλα στο περιβόλι.

 

-Α, αυτά ? Είναι ? Τα καρότα που προλάβανε και φάγανε οι κούνελοι πριν τους αιχμαλωτίσουμε!

 

-Μα γιατί κρατάτε κούνελουθ δωντανούθ; Θτο λαγείο μαθ λένε να τουθ καίμε.

 

-Τι; Α, ναι, αυτό ήμασταν έτοιμοι να κάνουμε! Εμπρός παιδιά! Αρκετά τους κρατήσαμε!

 

Οι υπόλοιποι Άλφα, φτύσανε τα καρότα που τρώγανε και ορμήσανε πάνω στους κούνελους. Με συνοπτικά δαγκώματα στον λαιμό και χωρίς πολύ αντίσταση εκ μέρους τους, οι μοχθηροί εχθροί του κοπαδιού μας σωριαστήκανε νεκροί στο έδαφος.

 

-ΜΠΡΑΒΟ! ΔΗΤΩΩΩ! ?Φωνάξαμε όλοι μας χαρούμενοι με την σφαγή που μαρτυρήσαμε.

 

Σε λίγα λεπτά, τους είχαμε μαζέψει όλους σε έναν σωρό και ετοιμαζόμασταν να ανάψουμε φωτιά. Οι Άλφα ήταν αρκετά καλοί για να μας αφήσουνε να ανάψουμε εμείς την φωτιά, για να εφαρμόσουμε αυτά που μαθαίναμε στο λαγείο. Αλλά ως άπειροι που ήμασταν, κάναμε πολύ ώρα για να καταφέρουμε να ξεκινήσουμε την φωτιά. Άρχισα να φοβάμαι, οπότε ρώτησα τον Κθέρκθη.

 

-Κάνουμε πολύ ώρα. Φοβάμαι μη αναθτηθούνε οι κούνελοι και το θκάθουνε.

 

-Μπα, μην ανησυχείς, εδώ είμαστε εμείς για να τους ξανασκοτώσουμε μέχρι να τα καταφέρετε.

 

Η ώρα περνούσε και κανείς από τους κούνελους δεν φαίνονταν να σαλεύει. Μάλλον κάνανε λάθος στο σχολείο για την ώρα που χρειάζεται για να αναστηθούνε. Επίσης παρατήρησα ότι και πολλά άλλα μας τα λέγανε λάθος. Παρατηρώντας τα σώματα τους, είδα ότι δεν έχουνε και τόσες διαφορές με τα δικά μας. Σίγουρα, είχαν ποταπό άσπρο και μαύρο τρίχωμα αντί για τα τελειότερα χρώματα, το καφέ και το γκρι της ράτσας μας και ήταν πιο μικροκαμωμένοι σε σχέση με τους μεγάλους. Αλλά κατά τα άλλα, που ήταν οι άλλες διαφορές που μας έλεγαν; Σήμερα το πρωί, εγώ ο ίδιος επανέλαβα ακριβώς ότι μας είπαν γι’ αυτούς. Που είναι τα κέρατα, η ουρά του φιδιού, τα γαμψά νύχια και το πράσινο αίμα που τους έκανε να μοιάζουνε τόσο τρομακτικοί στην όψη;

 

-Κύριε Κθέρκθη, γιατί δεν μοιάδουνε όπως μαθ λέγανε στο?

 

-Τι τους κάνουμε τους κούνελους όταν τους βρίσκουμε; ? Με διέκοψε.

 

-Τουθ καίμε! ? Απάντησα με σιγουριά όπως πρόβλεπε ο προγραμματισμός μου στο λαγείο και ξέχασα αμέσως την ερώτηση.

 

Λίγο αργότερα, τους βάλαμε φωτιά και χοπχοπηδούσαμε γύρω της χαρούμενοι με το θέαμα και λέγοντας πολλές βωμολοχίες προς αυτήν και τους ηττημένους εχθρούς μας που καταβρόχθιζε.

 

Μετά από κάμποση ώρα, η φωτιά έσβησε και μετά βίας είχανε μείνει τα κόκαλα των σατανικών εχθρών μας. Μας ευχαρίστησαν οι Άλφα που τους βοηθήσαμε και δε σταματούσανε να μας λένε ότι προσφέραμε τρανό έργο προς το κοπάδι. Όλοι μας ήμασταν έτοιμοι να σκάσουμε από περηφάνια.

 

-Μπράβο σας γενναία μας λαγουδάκια. Μας κάνατε περιφανούς. Μπορούμε να εμπιστευθούμε το μέλλον του κοπαδιού μας στις πατούσες σας όταν μεγαλώσετε. Μόνο που τώρα θέλουμε να μη πείτε σε κανέναν για ότι συνέβη εδώ.

 

-Α! Μα γιατί;

 

-Είμαθτε ήρωεθ! Όλοι πρέπει να μάθουνε το κατόρθωμα μαθ!

 

-Θα μαθ λένε και θαν μάθημα στο λαγείο για αυτό που κάναμε.

 

Ο Κθέρκθης είπε απολογητικά.

 

-Όχι! Δεν πρέπει! Γιατί ? εεε ? Υπάρχει ένας κατάσκοπος στο κοπάδι μας! Ναι, αυτό είναι! Ένας κούνελος που έχει μεταμφιεστεί με μαύρη μαγεία σε λαγό και κατασκοπεύει τις κινήσεις μας.

 

-ΑΑΑ! ? Κάναμε όλοι μας τρομαγμένοι.

 

-Ποιόθ; Ποιόθ είναι αυτόθ ο κατάθκοπος;

 

-Δε ξέρουμε. Αν ξέραμε, δε θα ? είχαμε πιάσει αυτούς εδώ για ανάκριση.

 

-Γι’ αυτό μοιάδανε τόθο με λαγούθ; Γιατί είχανε αλλάκθει με την μαγεία του θκότουθ την εμφάνιθη τους; ? Είπα και συμπλήρωσα βολικά τα λεγόμενα του.

 

-Τι; ? Ναι. ? Ναι, ναι! Γι’ αυτό μοιάζανε. Μπράβο Θπύρο, πραγματικά τα πιάνεις γρήγορα! Αν μάθει ότι σκοτώσαμε τους βοηθούς του, ο κατάσκοπος θα αποκαλύψει ότι έμαθε για εμάς στους άλλους κούνελους και θα ξέρουνε τις οχυρώσεις μας. Γι’ αυτό να μη πείτε τίποτα σε κανέναν. Εντάξει;

 

-ΕΝΤΑΚΘΕΙ! ? Φωνάξαμε ομόφωνα.

 

Έπειτα μας δώσανε να ροκανίσουμε από ένα καρότο σαν ευχαριστώ. Πω, πω, τι νόστιμο που ήταν! Θέλαμε κι άλλο, αλλά μας είπανε ότι δεν θα φτάνανε για τους υπόλοιπους. Έπειτα μας επιστρέψανε σαν συνοδοί στις φωλιές μας και είπανε στους γονείς μας ότι καθυστερήσαμε να γυρίσουμε γιατί μας λέγανε διάφορα για το πώς γίνεται η περιπολία στο δάσος. Οπότε, κανείς δεν το έκανε θέμα.

 

-Αντίο παιδιά! Και όπως είπαμε, τσιμουδιά για το θέμα!

 

-Αντίο κύριε Κθέρκθη! Και κάντε αν μπορείτε κάτι για τα δόντια θαθ! Ακούγεθτε πολύ παράκθενα!

 

-Έγινε!

 

?????

 

Περάσανε χρόνια από εκείνο το συμβάν και ακόμα τα καρότα δεν μοιραστήκανε στο κοπάδι. Όταν στα κρυφά ρωτάω κάποιον από τους Άλφα το γιατί, απλά λέει ότι ακόμα δεν έχουνε μαζέψει αρκετά. Μια φορά που πήγα μυστικά στο περιβόλι, το βρήκα χωρίς κανένα καρότο. Είπανε ότι τα μετακινήσανε για να μη τα βρει ο κατάσκοπος. Ακόμα περιμένω πως και πως θα έρθει η μέρα που θα ξαναφάω καρότο και θα μάθουνε όλοι τον ηρωισμό μου. Και ακόμα και σήμερα, μεσήλικας με 56 εγγόνια, ακόμα γκρινιάζω στο τραπέζι ?

 

-Πάλι θπαράγγια;! ?

 

 

 

<H1 style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt">Υπόμνημα</H1>

 

1. Λαγείο: Παραποίηση του «λύκειο» (όχι σχολείο για λύκους αλλά για λαγούς).

 

 

2. Λαγούμι: Δωμάτιο για λαγούς.

 

 

3. Κουνελιάζω: Παραποίηση του «φιδιάζω», που στην αργκό του στρατού σημαίνει «κρύβομαι για να αποφύγω κάτι».

 

 

4. Η εσωτερική φωνή του Θπύρου δεν έχει προβλήματα ομιλίας.

 

 

5. Χοπχοπηδάω: Τρέχω.

 

 

6. Είπε κανείς ότι όλα τα ονόματα πρέπει να έχουν σίγμα ή ξι;

 

 

7. Χοπ: Βήματα.

 

 

8. Κακός κούνελος: Η λαγουδική ερμηνεία για τον διάβολο.

 

 

9. Πατούσα: 10 ή Άριστα.

 

 

10. Λαγοί και Κούνελοι: Κάτι σαν το Ινδιάνοι και Καουμπόηδες

 

 

11. Άλφα: Παράγωγο του «Άλφα Αρσενικού» στις αγέλες και στα κοπάδια των ζώων. Εδώ χρησιμοποιείται με την έννοια του αρχηγού ή του πολιτικού.

 

 

12. Κουνελότριχες: Τρίχες κατσαρές.

 

Edited November 2, 2008 by Nienor

[Electroscribe]

Ακόμη πιο άρτιο τεχνικά από τη ΜΠΕΕΕλλάδα, το μόνο ψεγάδι που του βρήκα ήταν ότι οι Άλφα αναφέρονται για πρώτη φορά στην προσευχή κι όχι εκεί που υπάρχει η σχετική υποσημείωση (11).

 

Μάλιστα, αυτό εδώ έχει και πλοκή, δεν είναι η περιγραφή μιας στατικής κατάστασης (ποτέ δε μου άρεσε η τεχνική της επιθεώρησης, στην οποία ένα-δυο άτομα είναι στη σκηνή και ωρύονται για πιθανώς αστεία πράγματα που τους συνέβησαν, πράγματα που όμως ο σκηνοθέτης εμένα δε μου τα δίνει να τα δω).

 

Αν μου επιτρέπεις, όμως, βρήκα την πλοκή του Λαγείου λίγο παλιομοδίτικη. Για τη "φάρμα των ζώων" (και την εποχή που γράφτηκε) καλή ήταν η ιδέα της τεχνητής έλλειψης αγαθών. Σήμερα, αυτό που βλέπουμε γύρω μας είναι κάποιους να κλέβουν πολλά και να μας κάνουν συνένοχους λέγοντάς μας να κλέψουμε κι εμείς λίγα, ώστε να έχουμε λερωμένη τη φωλιά μας και να μη μπορούμε να τους κρίνουμε. Ίσως θα ήταν πιο έυστοχο να έβαζες τους μαθητές που ανακάλυψαν την αλήθεια να δωροδοκούνται με ένα καρότο το μήνα ή τη βδομάδα, αφήνοντας τους άλφα να τρώνε κάθε μέρα όσα καρότα θέλουν εκείνοι.

[Guest roriconfan]

Καλή ιδέα. Θα το προσθέσω.

[lizbeth_covenant]

Αυτο που μου άρεσε περισσότερο ήταν ότι το διάβαζα μ' ένα χαμόγελο στα χείλη! Ήταν ευχάριστο και αστείο, γέλασα σε αρκετά σημεία(πρώτα απ' όλα με τα ονόματα και το Μπαμπης!) και δεν το βαρέθηκα ούτε μια στιγμή.Είχε κι ένα τόνο μυστηρίου που με εξέπληξε στη συγκεκριμένη ιστορία, δλδ μεχρι να καταλαβω τι ειναι αυτοι οι Αλφα και τι συμβαίνει με τους κούνελους και τα καρότα...Είναι σημαντικό που περνάς πολιτικά μηνύματα μέσα απ' αυτά που γράφεις. Εγώ θα δυσκολευόμουν πολύ...

[Guest roriconfan]

Και ιδού οι μικρο-διορθώσεις στο διήγημα. Βασικά απλά στην τελευταία παράγραφο πρόσθεσα κάτι και έβαλα μερικά παραπάνω "θ" εκεί που μου διαφύγανε.

 

///////////////////////

Λαγείο

 

(τα χρονικά της Αισώπειας, κεφάλαιο 2)

 

 

Είδος: Κωμικοτραγικό Φαντασίας

 

Σεξ/Βια: Ναι. Και επίσης έχει και βωμολοχία. Πάρτε τις προφυλάξεις σας.

 

Σχόλια: Το εμπνεύστηκα από το θέμα του πρώτου διαγωνισμού Σου Φου, που ήταν το ΣΧΟΛΕΙΟ. Έχει το ίδιο ύφος με το πρώτο κεφάλαιο της Αισώπειας, οπότε το θέμα μπορεί κάλλιστα να είναι και πάλι το ΟΝΤΑ ΑΝΩΤΕΡΑ, ΟΝΤΑ ΚΑΤΩΤΕΡΑ.

 

 

-Θηκωθείτε παιδιά, ώρα να πάτε θτο λαγείο¹! …ακούστηκε να λέει η μητέρα από τον διπλανό διάδρομο.

 

Μα πότε ξημέρωσε πάλι; Δεν είχα καμία όρεξη να σηκωθώ από το ζεστό μου λαγούμι².

 

-Θπύρο! Θταμάτα να κουνελιάδειθ³ και θήκω, μη θε κάνω θτιφάδο! …ακούστηκε απειλητικά να μου λέει μερικά λεπτά αργότερα.

 

Με μισή καρδιά μαρουλιού, σηκώθηκα όπως μπορούσα.

 

 

-Πάλι θπαράγγια;! …φώναξα με απογοήτευση σαν είδα το πρωινό.⁴

 

-Τα καρότα εκλείπθανε και το κθέρειθ. Τα καταραμένα κουνέλια φθαίνε που τα φάγανε όλα. Θταμάτα τα παράπονα τώρα και ετοιμάθου να φύγειθ.

 

Ροκάνισα στα γρήγορα το αποκαλούμενο πρωινό κρατώντας την μύτη μου κλειστή, πήρα το πινάκιο μου και έφυγα τελευταίος από την φωλιά. Τα έντεκα αδέλφια μου είχανε ήδη απομακρυνθεί, οπότε έπρεπε να χοπχοπηδήξω⁵ κάμποσο για να τα φτάσω.

 

-Θτέλιο! Θταμάτη! Θούλα! Κθένια! Κθανθή! Θωτήρη! … (σταμάτησα για να πάρω ανάσα) … Θάββα! Κθανθίππη, Αθτέριε, Αλέκθη … εεε … (σταμάτησα για να σκεφτώ ποιον ξέχασα) … Μπάμπη!⁶ Περιμένετέ με!

 

 

Το λαγείο απέχει αρκετά χοπ⁷ από την φωλιά μας και έπρεπε πάντα να ξεκινάμε νωρίς για να φτάσουμε. Συχνά χάσκαμε στον δρόμο και καθυστερούσαμε. Έτσι έγινε και σήμερα και φτάσαμε στην ώρα που λέγαμε τον ύμνο του δάσους. Χωθήκαμε στα κρυφά ανάμεσα στα άλλα λαγουδάκια και συνεχίσαμε να υμνούμε από εκεί που λέγανε οι υπόλοιποι.

 

-…ΥΠΕΡΑΘΠΙΔΩ ΤΟ ΤΡΑΝΟ ΜΑΘ ΔΑΘΟΣ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΠΕΙΛΗ, ΚΟΥΝΕΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ ΕΙΔΟΥΘ! ΥΠΟΘΧΟΜΑΙ ΝΑ ΔΟΘΩ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΘΤΑΓΟΝΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΘ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΘ ΑΛΦΑ ΜΟΥ. ΥΠΟΘΧΟΜΑΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗ ΠΑΡΑΔΟΘΩ ΤΑ ΟΠΛΑ, ΟΥΤΕ ΝΑ ΔΕΙΚΘΩ ΕΛΕΟΘ ΘΤΟΥΘ ΕΧΘΡΟΥΘ ΤΟΥ ΚΟΠΑΔΙΟΥ ΜΑΘ. ΕΙΘΕ Ο ΜΕΓΑΛΟΘ ΛΑΓΟΘ ΘΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΝΑ ΜΑΘ ΠΡΟΘΤΑΤΕΥΕΙ ΚΑΙ ΕΙΘΕ ΝΑ ΘΤΕΙΛΕΙ ΤΟΥΘ ΕΧΘΡΟΥΘ ΜΑΘ ΘΤΟΝ ΚΑΚΟ ΚΟΥΝΕΛΟ⁸, ΘΤΑ ΕΓΚΑΤΑ ΤΗΘ ΓΗΘ!

 

Αφού μια χαρά σκαπουλάραμε την κατσάδα που αργήσαμε, καθίσαμε στο ξέφωτο και ξεκινήσαμε το μάθημα.

 

 

Πρώτη ώρα: Μαθηματικά. Ο δάσκαλος Λαγοπόδαρος μας θέτει ένα πρόβλημα.

 

-Έθτω ότι ένα ωραίο πρωινό, ειθβάλουνε θτο ειρηνικό μαθ δάθοθ εκατό θιχαμένοι κούνελοι.

 

-ΟΥΟΥΟΥ! …Γιουχάραμε όλα τα λαγουδάκια συγχρόνως.

 

-Και έθτω ότι παρουθιάδονται για να εμποδίθουνε τα θατανικά τουθ θχέδια τρειθ γεναίοι λαγοί του κοπαδιού μαθ.

 

-ΔΗΤΩΩΩ! …Επευφημήσαμε αμέσως όλοι μας.

 

-Κάθε πέντε δευτερόλεπτα, κάθε έναθ τρανόθ λαγόθ πολεμάει αγέρωχα και θκοτώνει τρειθ ποταπούθ κούνελουθ.

 

-ΠΑΝΩ ΤΟΥΘ! ΘΚΙΘΤΕ ΤΟΥΘ!

 

-Θε πόθα δευτερόλεπτα θα έχουνε οι ήρωεθ μαθ νικήθει την μάχη;

 

Όλα τα κουνελάκια αρχίσανε να σκέφτονται αλλά εγώ κατάλαβα αμέσως ότι ήταν ερώτηση παγίδα και σήκωσα αμέσως το πόδι μου.

 

-Ναι Θπύρο, παιδί μου; Το βρήκεθ κι όλαθ;

 

-Ποτέ κύριε! Ποτέ δε θα νικηθούνε γιατί οι κούνελοι αναθταίνονται αμέθωθ αν δεν τους βάλειθ φωτιά.

 

-Μπράβο Θπύρο! Πάντα πρέπει να καίμε τουθ κούνελουθ, ακόμα και δωντανούθ, αλλιώθ δε θα απαλλαγούμε ποτέ από αυτούθ. Μια πατούθα⁹ για εθένα.

 

 

Δεν κόμπασα καν για το κατόρθωμά μου. Ήμουν πάντα ο πιο έξυπνος στην τάξη, σε όλα τα μαθήματα. Με τον ίδιο αέρα σιγουριάς, απάγγειλα στην επόμενη ώρα της ιστορίας, με την παραμικρή λεπτομέρεια το πώς οι τρανοί πρόγονοι μας ζούσανε ειρηνικά μέχρι που χωρίς κανέναν λόγο οι κακόβουλοι κούνελοι μας επιτέθηκαν και μας κλέψανε τα νόστιμα καρότα μας. Και πως οι ήρωες του κοπαδιού μας καταφέρανε στον Πόλεμο της Καροτίνης να διώξουνε τους απαίσιους Κούνελους στην ερημιά έξω από το δάσος. Μετά, στην τρίτη ώρα, αυτήν της βιολογίας, περιέγραψα διεξοδικά το σε τι διαφέρει η ανατομία των λαγών από αυτήν των κούνελων και το πώς είμαστε ανώτεροι γενετικά από αυτούς.

 

 

Μετά την τρίτη ώρα ακολουθούσε το μεγάλο διάλειμμα. Όλοι μας ξεχυθήκαμε στο άλσος πλάι στο ρυάκι και αρχίσαμε να παίζουμε Λαγούς Και Κούνελους¹⁰. Ενώ προσπαθούσαμε να πείσουμε κάποιον να είναι ο Κούνελος (μιας που οι Κούνελοι πάντα χάνανε και κανείς δεν ήθελε να παίζει τον χαμένο), ξαφνικά παγώσαμε όταν είδαμε τον Κθενοφώντα να βγάζει από το σακίδιο του ένα μεγάλο καρότο!

 

-ΑΑΑ!!! Που το βρήκεθ αυτό;;;

 

-Νόμιδα ότι δεν υπήρχαν πια.

 

-Μόνο θε δωγραφιέθ έχω δει ποτέ μου ένα.

 

Ο Κθενοφώντας, αφού το έσφιξε δυνατά στο στόμα του και απομακρύνθηκε κάπως για να είναι σίγουρος ότι δε θα του το αρπάξουμε (κάτι που οι περισσότεροι ήμασταν έτοιμοι να κάνουμε), θυμωμένα μας προειδοποίησε:

 

-Μου το έδωθε ο μπαμπάθ μου για κολατθιό. Μη μου το κλέπθετε γιατί θα του πω να θαθ δαγκώθει.

 

Πράγματι, ο μπαμπάς του ήταν ικανός για όλα. Ήταν ένας Άλφα¹¹ που προστάτευε τα όρια του δάσους από κουνέλια. Είχε τα μέσα να κάνει πολλά πράγματα. Αλλά ότι μπορούσε να έχει και κάτι τέτοιο, δε μπορούσα να το πιστέψω. Οπότε, τον ρώτησα:

 

-Και που το βρήκε ο μπαμπάθ θου το καρότο; Αφού τα κλέπθανε όλα οι κούνελοι.

 

-Κουνελότριχεθ!¹² Θτη φωλιά μου έχουμε εκατοντάδεθ.

 

-Δε θε πιθτεύω.

 

-Αλήθεια είναι!

 

-Δείκθτα μαθ τότε.

 

-Καλά, μετά το λαγείο θα θαθ πάω να τα δείτε και θα μου δητήθετε όλοι θυγνώμη.

 

-Έγινε!

 

-Αλλά δε θα αγγίκθετε τίποτα! Ούτε θα μιλήθετε θτους γονείθ μου για να μη με μαλώθουνε.

 

-Εντάκθει!

 

 

Όπως και το σχεδιάσαμε, έτσι και έγινε. Ακολουθήσανε άλλες τρεις ώρες. Μια της γεωγραφίας που μας περιγράψανε το πώς το δάσος μας είναι το μεγαλύτερο και ομορφότερο του κόσμου. Μια της γλώσσας όπου βρίσκαμε ταιριαστά επίθετα για τις λέξεις ΛΑΓΟΣ (πάντα θετικά) ή ΚΟΥΝΕΛΟΣ (πάντα αρνητικά). Και τέλος μια της Λαγουμικής Οικονομίας, όπου μας μάθανε πώς να καίμε αποτελεσματικά Κούνελους. Αμέσως μετά, αντί να χοπχοπηδήξει ο καθένας στην φωλιά του, όλοι ακολουθήσαμε τον Κθενοφώντα στην δικιά του.

 

 

Πράγματι, δίπλα στην είσοδο υπήρχε μια στοίβα από πυκνούς θάμνους που οδηγούσανε σε ένα κρυφό περιβόλι με αμέτρητα καρότα φυτεμένα σε σειρές. Τα οποία και ποτίζανε πολλοί κακόκεφοι λαγοί που… Για κάτσε… Είχανε παράξενα χρώματα αυτοί οι λαγοί. Γρήγορα καταλάβαμε τι ήταν.

 

-Κούνελοι! Κακοί κούνελοι!

 

-Γρήγορα! Να τουθ θκοτώθουμε και να τουθ βάλουμε φωτιά!

 

-Πάμε οι μιθοί να μαζέψουμε κθήλα. Οι υπόλοιποι βρείτε τσακμακόπετρεθ.

 

Ενώ μαζεύαμε ξύλα, κάποιοι ανόητοι δεν κρατηθήκανε και αρχίσανε να φωνάζουνε υβριστικά συνθήματα εναντίον τους.

 

-Άντε θτον Κούνελο!

 

-Να πάτε να κουνελιαθτείτε!

 

-Η μάνα σαθ είναι κουνέλα!

 

Αρχίσαμε να φωνάζουμε και οι υπόλοιποι «Θταματήθτε να φωνάδετε ανόητοι, θα μαθ ακούθουνε!» και χειροτερέψαμε περισσότερο την κατάσταση. Όπως και ήταν αναμενόμενο, μας ακούσανε όλοι οι κούνελοι, οι οποίοι και σταματήσανε να περιποιούνται τα καρότα, σηκωθήκανε στα δύο τους πόδια και ορθώσανε τα αυτιά τους για να δούνε τι συμβαίνει. Αλλά αντί να το βάλουνε στα πόδια, το μόνο που ακούστηκε ήταν ένα «Πίθω θτη δουλειά!». Και αμέσως μετά χοπχοπήδηξε δίπλα μας ενοχλημένος ο Κθέρκθης, ο πατέρας του Κθενοφώντα, ενώ στο βάθος φαίνονταν μια ντουζίνα από Άλφα του κοπαδιού μας. Ήταν γνωστός για τα δύο του μπροστινά σπασμένα δόντια, που τον κάνανε να μιλάει παράξενα.

 

-Μα τι κάνετε εδώ; Ποιος σας είπε για αυτό το μέρος;

 

Πρόσεξε τότε τον γιο του, που πήγαινε να φύγει με ελαφρά πηδηματάκια.

 

-Εσύ ρε παλιό-τρωκτικό; Δε σου είπα να το κρατήσεις μυστικό; Θα σου τα κόψω τα αυτιά!

 

Γρήγορα όμως σταμάτησε να κατσαδιάζει τον γιο του και άρχισε να μας κοιτάει αμήχανα, προσπαθώντας να μας εξηγήσει την κατάσταση.

 

-Εεε … Για να καταλάβετε … Εδώ μαζεύουμε τα κλεμμένα καρότα που παίρνουμε πίσω από τους κούνελους.

 

-Μα είναι φυτεμένα θτο χώμα. … Παρατήρησε σωστά ένας από εμάς.

 

-Τι; Εεε … Ναι … Είναι για να τα κρατάμε δροσερά.

 

-Μα γιατί τα κρατάτε κρυφά και δεν τα μοιράδετε θτο κοπάδι μαθ; … Ρώτησε ένας άλλος.

 

-Τι; … Εεε … Να … Γιατί περιμένουμε να μαζέψουμε αρκετά για όλους! Για να μη μείνει κανείς παραπονεμένος, καταλάβατε;

 

-Και όλα εκείνα εκεί τι είναι; … Ρώτησε ένα από τα αδέλφια μου, δείχνοντας με το πόδι του έναν σωρό από κοτσάνια φαγωμένων καρότων δίπλα στο περιβόλι.

 

-Α, αυτά … Είναι … Τα καρότα που προλάβανε και φάγανε οι κούνελοι πριν τους αιχμαλωτίσουμε!

 

-Μα γιατί κρατάτε κούνελουθ δωντανούθ; Θτο λαγείο μαθ λένε να τουθ καίμε.

 

-Τι; Α, ναι, αυτό ήμασταν έτοιμοι να κάνουμε! Εμπρός παιδιά! Αρκετά τους κρατήσαμε!

 

Οι υπόλοιποι Άλφα, φτύσανε τα καρότα που τρώγανε και ορμήσανε πάνω στους κούνελους. Με συνοπτικά δαγκώματα στον λαιμό και χωρίς πολύ αντίσταση εκ μέρους τους, οι μοχθηροί εχθροί του κοπαδιού μας σωριαστήκανε νεκροί στο έδαφος.

 

-ΜΠΡΑΒΟ! ΔΗΤΩΩΩ! …Φωνάξαμε όλοι μας χαρούμενοι με την σφαγή που μαρτυρήσαμε.

 

Σε λίγα λεπτά, τους είχαμε μαζέψει όλους σε έναν σωρό και ετοιμαζόμασταν να ανάψουμε φωτιά. Οι Άλφα ήταν αρκετά καλοί για να μας αφήσουνε να ανάψουμε εμείς την φωτιά, για να εφαρμόσουμε αυτά που μαθαίναμε στο λαγείο. Αλλά ως άπειροι που ήμασταν, κάναμε πολύ ώρα για να καταφέρουμε να ξεκινήσουμε την φωτιά. Άρχισα να φοβάμαι, οπότε ρώτησα τον Κθέρκθη.

 

-Κάνουμε πολύ ώρα. Φοβάμαι μη αναθτηθούνε οι κούνελοι και το θκάθουνε.

 

-Μπα, μην ανησυχείς, εδώ είμαστε εμείς για να τους ξανασκοτώσουμε μέχρι να τα καταφέρετε.

 

Η ώρα περνούσε και κανείς από τους κούνελους δεν φαίνονταν να σαλεύει. Μάλλον κάνανε λάθος στο σχολείο για την ώρα που χρειάζεται για να αναστηθούνε. Επίσης παρατήρησα ότι και πολλά άλλα μας τα λέγανε λάθος. Παρατηρώντας τα σώματα τους, είδα ότι δεν έχουνε και τόσες διαφορές με τα δικά μας. Σίγουρα, είχαν ποταπό άσπρο και μαύρο τρίχωμα αντί για τα τελειότερα χρώματα, το καφέ και το γκρι της ράτσας μας και ήταν πιο μικροκαμωμένοι σε σχέση με τους μεγάλους. Αλλά κατά τα άλλα, που ήταν οι άλλες διαφορές που μας έλεγαν; Σήμερα το πρωί, εγώ ο ίδιος επανέλαβα ακριβώς ότι μας είπαν γι’ αυτούς. Που είναι τα κέρατα, η ουρά του φιδιού, τα γαμψά νύχια και το πράσινο αίμα που τους έκανε να μοιάζουνε τόσο τρομακτικοί στην όψη;

 

-Κύριε Κθέρκθη, γιατί δεν μοιάδουνε όπως μαθ λέγανε στο…

 

-Τι τους κάνουμε τους κούνελους όταν τους βρίσκουμε; … Με διέκοψε.

 

-Τουθ καίμε! … Απάντησα με σιγουριά όπως πρόβλεπε ο προγραμματισμός μου στο λαγείο και ξέχασα αμέσως την ερώτηση.

 

Λίγο αργότερα, τους βάλαμε φωτιά και χοπχοπηδούσαμε γύρω της χαρούμενοι με το θέαμα και λέγοντας πολλές βωμολοχίες προς αυτήν και τους ηττημένους εχθρούς μας που καταβρόχθιζε.

 

Μετά από κάμποση ώρα, η φωτιά έσβησε και μετά βίας είχανε μείνει τα κόκαλα των σατανικών εχθρών μας. Μας ευχαρίστησαν οι Άλφα που τους βοηθήσαμε και δε σταματούσανε να μας λένε ότι προσφέραμε τρανό έργο προς το κοπάδι. Όλοι μας ήμασταν έτοιμοι να σκάσουμε από περηφάνια.

 

-Μπράβο σας γενναία μας λαγουδάκια. Μας κάνατε περιφανούς. Μπορούμε να εμπιστευθούμε το μέλλον του κοπαδιού μας στις πατούσες σας όταν μεγαλώσετε. Μόνο που τώρα θέλουμε να μη πείτε σε κανέναν για ότι συνέβη εδώ.

 

-Α! Μα γιατί;

 

-Είμαθτε ήρωεθ! Όλοι πρέπει να μάθουνε το κατόρθωμα μαθ!

 

-Θα μαθ λένε και θαν μάθημα στο λαγείο για αυτό που κάναμε.

 

Ο Κθέρκθης είπε απολογητικά.

 

-Όχι! Δεν πρέπει! Γιατί … εεε … Υπάρχει ένας κατάσκοπος στο κοπάδι μας! Ναι, αυτό είναι! Ένας κούνελος που έχει μεταμφιεστεί με μαύρη μαγεία σε λαγό και κατασκοπεύει τις κινήσεις μας.

 

-ΑΑΑ! … Κάναμε όλοι μας τρομαγμένοι.

 

-Ποιόθ; Ποιόθ είναι αυτόθ ο κατάθκοποθ;

 

-Δε ξέρουμε. Αν ξέραμε, δε θα … είχαμε πιάσει αυτούς εδώ για ανάκριση.

 

-Γι’ αυτό μοιάδανε τόθο με λαγούθ; Γιατί είχανε αλλάκθει με την μαγεία του θκότουθ την εμφάνιθη τους; … Είπα και συμπλήρωσα βολικά τα λεγόμενα του.

 

-Τι; … Ναι. … Ναι, ναι! Γι’ αυτό μοιάζανε. Μπράβο Θπύρο, πραγματικά τα πιάνεις γρήγορα! Αν μάθει ότι σκοτώσαμε τους βοηθούς του, ο κατάσκοπος θα αποκαλύψει ότι έμαθε για εμάς στους άλλους κούνελους και θα ξέρουνε τις οχυρώσεις μας. Γι’ αυτό να μη πείτε τίποτα σε κανέναν. Εντάξει;

 

-ΕΝΤΑΚΘΕΙ! … Φωνάξαμε ομόφωνα.

 

Έπειτα μας δώσανε να ροκανίσουμε από ένα καρότο σαν ευχαριστώ. Πω, πω, τι νόστιμο που ήταν! Θέλαμε κι άλλο, αλλά μας είπανε ότι δεν θα φτάνανε για τους υπόλοιπους. Έπειτα μας επιστρέψανε σαν συνοδοί στις φωλιές μας και είπανε στους γονείς μας ότι καθυστερήσαμε να γυρίσουμε γιατί μας λέγανε διάφορα για το πώς γίνεται η περιπολία στο δάσος. Οπότε, κανείς δεν το έκανε θέμα.

 

-Αντίο παιδιά! Και όπως είπαμε, τσιμουδιά για το θέμα!

 

-Αντίο κύριε Κθέρκθη! Και κάντε αν μπορείτε κάτι για τα δόντια θαθ! Ακούγεθτε πολύ παράκθενα!

 

-Έγινε!

 

……………

 

Περάσανε χρόνια από εκείνο το συμβάν και ακόμα τα καρότα δεν μοιραστήκανε στο κοπάδι. Όταν στα κρυφά ρωτάω κάποιον από τους Άλφα το γιατί, απλά λέει ότι ακόμα δεν έχουνε μαζέψει αρκετά. Μια φορά που πήγα μυστικά στο περιβόλι, το βρήκα χωρίς κανένα καρότο. Είπανε ότι τα μετακινήσανε για να μη τα βρει ο κατάσκοπος. Πάντως για να με καθησυχάσουνε κι εμένα και τους υπόλοιπους, φροντίζουνε να δίνουνε στον καθένα μας από ένα καρότο το μήνα και να μας βεβαιώνουνε ότι όλα πάνε καλά και δεν υπάρχει λόγος να πούμε τίποτα σε κανέναν. Ακόμα περιμένω πως και πως θα έρθει η μέρα που θα μάθουνε όλοι τον ηρωισμό μου. Και ακόμα και σήμερα, μεσήλικας με 56 εγγόνια, ακόμα γκρινιάζω στο τραπέζι …

 

-Πάλι θπαράγγια;! …

 

 

 

<H1 style="MARGIN: 0cm 0cm 0pt">Υπόμνημα</H1>

 

1. Λαγείο: Παραποίηση του «λύκειο» (όχι σχολείο για λύκους αλλά για λαγούς).

 

 

2. Λαγούμι: Δωμάτιο για λαγούς.

 

 

3. Κουνελιάζω: Παραποίηση του «φιδιάζω», που στην αργκό του στρατού σημαίνει «κρύβομαι για να αποφύγω κάτι».

 

 

4. Η εσωτερική φωνή του Θπύρου δεν έχει προβλήματα ομιλίας.

 

 

5. Χοπχοπηδάω: Τρέχω.

 

 

6. Είπε κανείς ότι όλα τα ονόματα πρέπει να έχουν σίγμα ή ξι;

 

 

7. Χοπ: Βήματα.

 

 

8. Κακός κούνελος: Η λαγουδική ερμηνεία για τον διάβολο.

 

 

9. Πατούσα: 10 ή Άριστα.

 

 

10. Λαγοί και Κούνελοι: Κάτι σαν το Ινδιάνοι και Καουμπόηδες

 

 

11. Άλφα: Παράγωγο του «Άλφα Αρσενικού» στις αγέλες και στα κοπάδια των ζώων. Εδώ χρησιμοποιείται με την έννοια του αρχηγού ή του πολιτικού.

 

 

12. Κουνελότριχες: Τρίχες κατσαρές.

Edited September 26, 2008 by roriconfan

[Blondbrained]

ωραία, αφού κατάφερα να διαβάσω ανακατεμένα τα 4 κεφάλαια της Αισωπείας, μπορώ να πω με σιγουριά πως όντως κάθε κεφάλαιο γίνεται καλύτερο, ωστόσο, σε σχέση με το πρώτο που μου άρεσε μεν, αλλά δεν με ξετρέλανε όπως το 3ο και το 4ο που με ενθουσίασαν (χαζοχαρούμενη...είπαμε), το 2ο αυτό εδώ, μ'αρέσει το ίδιο με το 3ο και το 4ο (σε μπέρδεψα;)

ΕΙΝΑΙ ΜΟΥΡΛΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΑ! Και εύγε σου!!!

 

 

(το πλήθος απο κάτω φωνάζει: κιάαααααλλο, κιάαααααααλλο, κιάαααααααλλο)

[Guest roriconfan]

σε σχέση με το πρώτο που μου άρεσε μεν, αλλά δεν με ξετρέλανε όπως το 3ο και το 4ο που με ενθουσίασαν (χαζοχαρούμενη...είπαμε), το 2ο αυτό εδώ, μ'αρέσει το ίδιο με το 3ο και το 4ο (σε μπέρδεψα;)

 

???? Ο_ο

[Blondbrained]

τί δεν κατάλαβες, να στο κάνω μία μαθηματική εξίσωση?