Γιάννη Μαρή έχετε διαβάσει;

[nikosal]

Τις τελευταίες δύο βδομάδες ανακάλυψα το Γιάννη Μαρή. "Ανακάλυψα" είναι ακριβώς η σωστή λέξη, γιατί τόσα χρόνια, ένας Θεός ξέρει γιατί, είχα μια ασαφή μεν, εντελώς λανθασμένη πάντως ιδέα για αυτόν. Στην ανακάλυψη με βοήθησε το Βήμα, που όπως ίσως έχετε προσέξει βάζει βιβλιαράκια του Μαρή προς 2 ευρώ τη μέρα (δύο ευρώ το σύνολο, εφημερίδα και βιβλίο. Η εφημερίδα δεν πωλείται χωριστά, σκέτη, ούτε το βιβλίο). Έτσι, άρχισα λόγω και μικρού μεγέθους να διαβάζω το έγκλημα στα παρασκήνια, παράλληλα με το θάνατο του Τιμόθεου Κώνστα, το οποίο δεν είχα δει στην τηλεόραση ποτέ (ούτε κάτι άλλο του Μαρή έχω δει).

 

Και τι διαπίστωσα; Τα αστυνομικά του Μαρή είναι ένα πολύ ευχάριστο ανάγνωσμα, και ας έχουν γραφεί 30, 40, 50 χρόνια πριν. Το πιο κοντινό που μου έφερε στο νου, είναι ο Σιμενόν και ο Μεγκρέ (ένας άλλος τύπος Μεγκρέ είναι ο αστυνόμος Μπέκας, αλλά θα έλεγα... πιο συμπαθητικός και φυσικά πιο κοντινός μας). Μπορώ μάλιστα να πω, έχοντας διαβάσει 5-6 Σιμενόν, ότι ο Μαρής είναι, ας μην πω καλύτερος, είναι εξίσου καλός. Πάντως ένα Μαρή τον διαβάζεις σερί από την αρχή ως το τέλος, ενώ ο Σιμενόν θα σε κουράσει κιόλας. Όχι ότι δεν έχει ψεγάδια, φυσικά. Η γλώσσα σε κάποια σημεία είναι πρόχειρη, μέχρι και κάποια αντίφαση θα βρεις (η ξανθιά γίνεται κάπου καστανή) ή αλλού κάποια επανάληψη πιθανά γιατί ο Μαρής δεν είχε πολυτέλειες και έγραφε βιαστικά, αλλά μικρά πράγματα, που δεν ενοχλούν. Φαίνονται επίσης οι προκαταλήψεις της εποχής του (πώς εκφράζεται για συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες κλπ.) αλλά και πάλι, γνωρίζοντας ότι το έργο γράφηκε το 1960 δεν σε ενοχλεί ιδιαίτερα.

 

Μια άλλη λάθος εικόνα που είχα μέχρι προχτές, είναι ότι ο Μαρής ήταν άνθρωπος του κατεστημένου, που ανέβηκε επί χούντας κλπ. κάτι σαν Τζέιμς Πάρις. Πραγματικά, το λέω αυτό με ντροπή, γιατί ο άνθρωπος ήταν το ακριβώς αντίθετο. Ποιος ξέρει από πού είχα βγάλει τα συμπεράσματά μου!! Ο Μαρής λοιπόν είχε πάρει μέρος στην αντίσταση επί κατοχής, λίγο μετά είχε αποκαλύψει φυλακές και βασανισμούς στην εφημερίδα που έγραφε (δημοσιογράφος ήταν) και είχε κάνει ο ίδιος φυλακή, είχε στερηθεί δουλειές κλπ. πράγματα που συνέβαιναν αβέρτα στα μαύρα χρόνια της δεκαετίας του '50 και του '60.

 

Αυτά λοιπόν. Δεν ρίχνετε μια ματιά στο Βήμα, μήπως προλάβετε κανένα βιβλιαράκι; Νομίζω θα βγουν 6-7 ακόμα.

[Darkchilde]

Έχω ανακαλύψει τον Μαρή, αρκετά χρόνια πριν, όταν έδωσε κάποια βιβλιαράκια του η Καθημερινή. Έψαχνα μετά να βρώ να αγοράσω και άλλα βιβλία του Μαρή, αλλά μάταια... Και φέτος, είδα αφού γύρισα βέβαια ότι το Βήμα άρχισε να τα δίνει. Και φυσικά άρχισα να παίρνω το Βήμα για τα βιβλιαράκια του Γιάννη Μαρή, που στα βιβλιοπωλεία τα γύρευα και στο Βήμα τα βρήκα!

 

Έχασα δυστυχώς τα πρώτα 10 όμως επειδή και έλειπα και δεν το είχα προσέξει νωρίς τι έδινε το Βήμα (τώρα που έλειπα, έχω χάσει ένα τεύχος του 9 και 2 DVD από το Primeval...)

 

Πάντως πράγματι αξίξει να διαβάσει κανείς Γιάννη Μαρή...

[trillian]

Χεχε να σας πω καταρχάς ένα πολύ πρόσφατο σχετικό περιστατικό:

 

Ήμασταν χτες με μια παρέα και κάποιος είχε αγοράσει εφημερίδα, που είχε ένα βιβλιαράκι δώρο. Ο τίτλος μας τραβάει αμέσως την προσοχή: "Διακοπές στη Μύκονο". Όπως καταλαβαίνετε, αρχίσαμε αμέσως να το κοροϊδεύουμε :tongue: Διαβάζουμε και το οπισθόφυλλο, και λέει τα εξής:

 

"Αν τύχαινε να είστε ένας "άνθρωπος με προθεσμία", αν δηλαδή έπρεπε να πεθάνετε μέσα σ' ένα μήνα, πώς θα χρησιμοποιούσατε αυτόν τον τελευταίο μήνα της ζωής σας; Κι αν πάλι μπορούσατε να ξεφύγετε απ΄αυτή την "προθεσμία" που σας βάραινε, θυσιάζοντας την αγάπη που συναντήσατε, σ΄αυτόν τον μοιραίο μήνα της ζωής σας, τι θα κάνατε;

Αυτά είναι τα δύο προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ήρωας της ιστορίας μας, που έχει σαν πλαίσιο το πιο γραφικό νησί του Αιγαίου, τη Μύκονο."

 

Ακολούθησαν πολλά γέλια και περισσότερα κοροϊδευτικά σχόλια. Μύκονος; Η-αγάπη-της-ζωής-σου-που-πρέπει-να-θυσιάσεις-αν-θέλεις-να-ζήσεις; Στη Μύκονο;!

 

Μέχρι που κάποιος πρόσεξε το όνομα του συγγραφέα: Γιάννης Μαρής! Και να σου ένα σοκ.

 

Διότι τον ξέρω τον Μαρή, και παρότι έχω πολύ καιρό να διαβάσω, το όνομα και μόνο του Μαρή με γυρίζει πίσω σε κάτι καλοκαίρια, μ' εκείνες τις παλιές εκδόσεις τσέπης στα χέρια, και ξάφνου το τρίπτυχο άντρας-γυναίκα-Μύκονος έχασε λίγη από τη... γελοιότητά του :tongue:

 

Όπως και να 'χει όμως... Θα 'πρεπε να προσέχουν τι γράφουν στα οπισθόφυλλα :tongue:

[BladeRunner]

Μεταφέρω εδώ το σχόλιο που είχα γράψει για το βιβλίο Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα, όταν το διάβασα το καλοκαίρι του 2012:

 

Πρώτο βιβλίο του Γιάννη Μαρή που διαβάζω και ήταν μια χαρά. Δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από τους δευτεροκλασάτους Αμερικάνους συγγραφείς μυστηρίου όπως π.χ. οι Έλερι Κουίν και Ρίτσαρντ Πρέιδερ που έχω διαβάσει (έχουν βέβαια διαφορετικό στιλ). Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Κώστας Νικόδημος, ο οποίος γυρίζει στην Ελλάδα μετά από πολλά χρόνια απουσίας. Πρέπει να συναντήσει τον δικηγόρο της οικογένειας για να τακτοποιηθούν κάποια θέματα κληρονομιάς του θείου του, Τιμόθεου Κώνστα, που πέθανε κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Ο οικογενειακός δικηγόρος υποψιάζεται ότι πίσω από τον θάνατο του Κώνστα βρίσκεται η κατά 25 χρόνια νεότερη σύζυγός του, Μάγδα Κώνστα, μια ελκυστική και "επικίνδυνη" γυναίκα. Ο Νικόδημος θέλοντας και μη, ψάχνει από δω και από κει για να βρει την αλήθεια. Ως που συμβαίνουν διάφοροι θάνατοι και μυστήρια πράγματα, και εμφανίζεται ο αστυνόμος Μπέκας, ο οποίος ερευνά την όλη υπόθεση. Και η ιστορία πάει πολύ μακριά... Η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο, από την οπτική του Νικόδημου. Ο Μπέκας εμφανίζεται περίπου στο πρώτο τρίτο του βιβλίου. Συμπαθής χαρακτήρας, που όμως δεν έχει και τόσο βάθος στο συγκεκριμένο βιβλίο. Το μυστήριο είναι αρκετό και ικανό να σε κρατήσει, το τέλος έχει ας πούμε και μια ανατροπή για έναν χαρακτήρα του βιβλίου, αλλά δεν έπεσα και από τα σύννεφα. Γενικά ένα ικανοποιητικό αστυνομικό μυθιστόρημα που προσφέρει διασκέδαση για κάποιες ώρες, αλλά μέχρις εκεί. 6.5/10

 

 

Και τώρα σχόλιο για το Η εξαφάνιση του Τζων Αυλακιώτη, που μόλις τελείωσα:

 

Ο πρώτος φετινός γύρος καλοκαιρινών διακοπών ξεκίνησε πριν από δώδεκα μέρες και πήρα μαζί μου εφτά βιβλία. Έλα όμως που δεν μου έφτασαν, μιας και τα διάβασα όλα τους, παρά τα μπάνια, τις βόλτες και όλα τα παρελκόμενα. Έτσι τσίμπησα την εφημερίδα Παραπολιτικά που έδινε "δώρο" το βιβλίο Η εξαφάνιση του Τζων Αυλακιώτη, για να διαβάσω το μεσημεράκι σήμερα. Δεύτερος Μαρής που διαβάζω, σίγουρα πέρασα καλά, αλλά δεν ξετρελάθηκα. Η ιστορία διαδραματίζεται γύρω στα 1938, επί Μεταξά, και αφορά την μυστηριώδη εξαφάνιση ενός επιφανούς πολίτη της χώρας, του Τζων Αυλακιώτη. Η γυναίκα του, Βάλια, απευθύνεται στον αφηγητή της ιστορίας μας, Κώστα Ανέστη, αποτυχημένο δημοσιογράφο και πρώην συμφοιτητή και φίλο της, με σκοπό να ερευνήσει το παρελθόν του άντρα της και κατά πόσο αυτό έχει σχέση με την εξαφάνιση του. Μέσω της έρευνας ο αφηγητής μας καταλαβαίνει ότι έχει να κάνει μ'έναν ξεχωριστό άνθρωπο με μυστηριώδες και άγνωστο παρελθόν και ότι στην όλη ιστορία εμπλέκονται πολιτικοί και ανώτεροι αξιωματικοί της αστυνομίας, σε μια εποχή περίεργη και δύσκολη τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρώπη... Αυτά σε γενικές γραμμές. Μου φάνηκε κατώτερο από το προηγούμενο βιβλίο του Μαρή που διάβασα, άργησα να μπω στο κλίμα της ιστορίας και ν'αρχίσω να ενδιαφέρομαι γι'αυτήν, οι χαρακτήρες μου φάνηκαν επίπεδοι και η πλοκή κάπως ρηχή. Υπήρχε βέβαια μυστήριο και σχετική αγωνία για το τι απέγινε αυτός ο Τζων Αυλακιώτης και τι σόι τύπος ήταν, αλλά τίποτα παραπάνω. Η γραφή, πάλι, μου φάνηκε απλή και ευκολοδιάβαστη, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο ή το ξεχωριστό όμως. Έχω και άλλα βιβλία του Μαρή, με ήρωα τον αστυνόμο Μπέκα, και είμαι σίγουρος ότι θα είναι κάπως καλύτερα. Το επόμενο Σάββατο κυκλοφορεί με την ίδια εφημερίδα το Έγκλημα στην Μύκονο, το οποίο ίσως και τιμήσω.

 

6/10

[Nienor]

Δεν είχα δει το τόπικ το '08, αλλά κι εγώ τότε τα διάβασα τα βιβλιαράκια και μετά έψαξα και βρήκα και ό,τι άλλο δικό του μπόρεσα (συν κι ένα χοντρούλι βιβλιαράκι με φόρο τιμής μικρές ιστοριούλες στον Μαρή και τον Μπέκα από άλλους συγγραφείς, που όμως δεν έχει την ίδια αξία γιατί χάνεται η αίσθηση της εποχής που είχε ο Μαρής). Τον λατρεύω, πραγματικά. Το πρώτο βιβλιαράκι που διάβασα (και ειλικρινά δε θυμάμαι ποιο ήτανε, αλλά ήτανε Μπέκας) το διάβασα σε μία καθισιά. Το πιο ιδιαίτερο πράγμα που έχει για μένα ο Μαρής δεν είναι η απλότητα που έχουν οι αστυνομικές του ιστορίες, αλλά η αγάπη του για αυτήν την παλιά Αθήνα που εγώ δεν έχω γνωρίσει και που σελίδα τη σελίδα μου έφερνε δάκρυα στα μάτια. Από τότε είναι στη λίστα με τους πολύ αγαπημένους μου συγγραφείς.

[WILLIAM]

Έχω διαβάσει πολλά του Μαρή, είναι μικρές οι ιστορίες και ευκολοδιάβαστες.

Αν έχει ένα ελάττωμα είναι η μια κάποια εμμονή με τα της κατοχής και την καταδίωξη των Εβραίων.

[BladeRunner]

Τα χέρια της Αφροδίτης

 

Αυτό είναι το τρίτο βιβλίο του Γιάννη Μαρή που διαβάζω και σίγουρα το καλύτερο μέχρι στιγμής. Διάβασα Μαρή για πρώτη φορά τον Αύγουστο του 2012 και συγκεκριμένα το "Ο θάνατος του Τιμόθεου Κώνστα" και για δεύτερη τον Ιούλιο του 2014, το "Η εξαφάνιση του Τζων Αυλακιώτη". Όπως βλέπετε, κάθε δεύτερο καλοκαίρι διαβάζω Μαρή. Δεν το είχα σκοπό, απλώς έτσι έτυχε. Σίγουρα το επόμενο βιβλίο του, καλά να είμαστε, θα το διαβάσω νωρίτερα από το καλοκαίρι του 2018. 

 

Μια όμορφη κοπέλα κατεβαίνει από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, για να κάνει έκπληξη στον δίδυμο αδελφό της. Όμως δεν τον βρίσκει και μαθαίνει κάποια περίεργα πράγματα γι'αυτόν. Θα ζητήσει βοήθεια από έναν δημοσιογράφο, τον Μακρή, που έτυχε να γνωρίσει στο ταξίδι της προς την Αθήνα. Αυτή είναι η αρχή μιας περιπέτειας, όπου δωσίλογοι τυχοδιώκτες και πρώην αξιωματικοί των Ες Ες βρίσκονται στην Ελλάδα της δεκαετίας του '60 για αναζήτηση ενός θησαυρού. Ο Μπέκας θα μπλεχτεί και αυτός στην υπόθεση, όπως και ένας Ισραηλινός πράκτορας. 

 

Ωραία ιστορία, ευκολοδιάβαστη και ξεκούραστη, με αρκετό μυστήριο, ρεαλιστική δράση και εξαιρετική ατμόσφαιρα. Η πλοκή εξελίσσεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς, επειδή ο Μαρής δεν αναλώνεται σε κουραστικές περιγραφές και άσχετο μπλα μπλα. Λέει αυτά που χρειάζεται να ειπωθούν, περιγράφει με λιτό αλλά ωραίο τρόπο τα τοπία, τα πρόσωπα και τις σκηνές δράσης. Φυσικά οι χαρακτήρες, που είναι αρκετοί, δεν έχουν και πολύ βάθος, όμως δεν έχει καμία σημασία, κάνουν την δουλειά τους. Επίσης μου άρεσε που μέρος της πλοκής -προς το τέλος- διαδραματίζεται στο όμορφο Ναύπλιο, με το Παλαμήδι, το Μπούρτζι κλπ. 

 

Γενικά είναι ένα πολύ καλό και ευχάριστο αστυνομικό μυθιστόρημα, ό,τι πρέπει για μια ψυχαγωγική και ξεκούραστη ανάγνωση στην παραλία ή οπουδήποτε αλλού. Προσφέρει μυστήριο, δράση και εκπλήξεις στην πλοκή, παράλληλα όμως μας δίνει την ευκαιρία να πάρουμε μάτι την Ελλάδα της δεκαετίας του '60. Κλασικά πολύ όμορφη και προσεγμένη η έκδοση της Άγρας, με κάμποσα σκίτσα. Σίγουρα θα τιμήσω και άλλα βιβλία του Μαρή στο άμεσο μέλλον και ειδικότερα αυτά των εκδόσεων Άγρα.

 

8/10

Edited July 15, 2016 by BladeRunner

[BladeRunner]

Έγκλημα στο Κολωνάκι

 

Τέταρτο βιβλίο του Γιάννη Μαρή που διαβάζω και μαζί με το "Τα χέρια της Αφροδίτης" που διάβασα πέρυσι το καλοκαίρι, σίγουρα είναι το καλύτερο του συγγραφέα που περνάει στην λίστα με τα διαβασμένα. Γενικά απορώ με τον εαυτό μου για ποιο λόγο ακριβώς διαβάζω μια στο τόσο βιβλίο του συγκεκριμένου συγγραφέα. Μέχρι το προηγούμενο βιβλίο που απόλαυσα πέρυσι, διάβαζα ένα κάθε δυο χρόνια. Είναι σίγουρα ένας ευκολοδιάβαστος και ψυχαγωγικός συγγραφέας, με τις ιστορίες του να προσφέρουν τουλάχιστον εικόνες μιας άλλης εποχής, μιας άλλης Ελλάδας - αν όχι και μυστήριο ή αγωνία (που σε μεγάλο βαθμό προσφέρουν, φυσικά).

 

Έχω την εντύπωση ότι αυτό είναι το βιβλίο στο οποίο εμφανίζεται για πρώτη φορά ο αστυνόμος Μπέκας, οπότε είναι κάτι που από μόνο του κάνει το βιβλίο άξιο να το διαβάσει κανείς. Όμως και η ιστορία είναι πολύ καλογραμμένη και ενδιαφέρουσα από την αρχή μέχρι το τέλος, με αρκετό μυστήριο, λίγη αγωνία για την συνέχεια, μια-δυο εκπλήξεις και ρεαλιστική δράση. Ένας ζωγράφος δολοφονείται με άγριο τρόπο, με την αστυνομία να συλλαμβάνει έναν χρηματιστή, γνωστό του συγκεκριμένου ζωγράφου, ο οποίος έχει το ισχυρότερο κίνητρο: Η γυναίκα του είχε ερωτική σχέση με τον ζωγράφο. Όμως ο γιος του χρηματιστή, ονόματι Δημήτρης, είναι σίγουρος ότι ο πατέρας του δεν έκανε τον φόνο. Με την βοήθεια του δημοσιογράφου Μακρή, ενός φίλου και -από ένα σημείο και μετά- του Αστυνόμου Μπέκα, ο Δημήτρης θα προσπαθήσει να ανακαλύψει τον πραγματικό δολοφόνο. Όμως τα πράγματα είναι εξαιρετικά μπερδεμένα και επικίνδυνα, γιατί ο πραγματικός ένοχος είναι αδίστακτος...

 

Μπορώ να πω ότι σαν ιστορία δεν έχει να ζηλέψει και πολλά από άλλες ιστορίες ξένων συγγραφέων αστυνομικών μυθιστορημάτων της εποχής του. Ας πούμε άνετα μπορεί να συγκρίνει κανείς αυτήν την ιστορία με οποιαδήποτε ιστορία του Σιμενόν με ήρωα τον Επιθεωρητή Μαιγκρέ. Γιατί όχι; Η γραφή είναι καλή και ευκολοδιάβαστη, χωρίς περιττολογίες και κουραστικές λεπτομέρειες, οι περιγραφές καταφέρνουν να μεταφέρουν τον αναγνώστη στην Αθήνα (και τον Πειραιά) της δεκαετίας του '50, ενώ και οι διάλογοι είναι πάρα πολύ ρεαλιστικοί και φυσικοί. Και αν το μυστήριο, οι αποκαλύψεις και οι όποιες ανατροπές στην πλοκή δεν καταφέρουν να εντυπωσιάσουν τους πιο απαιτητικούς αναγνώστες, δύσκολα δεν θα μείνουν ικανοποιημένοι από αυτό το ταξίδι πίσω στον χρόνο. Κάποια στιγμή στο μέλλον θα ψάξω να βρω και την ομότιτλη ταινία που βασίζεται στο βιβλίο αυτό, αν και δεν ξέρω πόσο εύκολα μπορεί να βρεθεί σε ικανοποιητική ποιότητα εικόνας.

 

8/10

[yanni]

Γιάννης Μαρης, απίστευτα καλός σε όλα του τα βιβλία!

Edited September 1, 2017 by yanni

[jjohn]

Ας κάνω κι εγώ την συνεισφορά μου στο θέμα:

Μόλις  τελείωσα τον Τέταρτο Ύποπτο. Πρόκειται για μία μικρή νουβέλα  γύρω στις 50-70 σελίδες μαζί με κάποιες όμορφες  εικονογραφήσεις τις οποίες προσπέρασα. Όπως ανέφερα εχθές στο τόπικ των αγορών,  το πήρα σε δίγλωσση έκδοση όπου μαζί με το Ελληνικό πρωτότυπο συμπεριλαμβάνεται μαζί και η Γαλλική μετάφραση. Στις μονές σελίδες υπάρχει το Ελληνικό κείμενο και στις  άρτιες το Γαλλικό.  Για αρχή το διάβασα στα Ελληνικά για να το ευχαριστηθώ, αλλά έχω σκοπό να ο χρησιμοποιήσω για να μάθω και καμία Γαλλική  λεξούλα.

Η πλοκή ξεκινάει  με μία σκηνή  για σεμινάριο, όπου  ένας πλούσιος  μαζεύει  στο ίδιο δωμάτιο τον γκόμενο της γυναίκας του,   έναν παλιό φίλο της γυναίκας του, που την αγαπάει ακόμα  και  έναν ιδιοκτήτη  αντίπαλης επιχείρησης με τον οποίο έχουνε τα θεματάκια τους και τους ανακοινώνει ότι επρόκειται να τους σκοτώσει. Και για να τους δείξει ότι δεν αστειεύεται, βγάζει φόρα παρτίδα  ένα  αράβικο μαχαίρι.  Ξαφνικά τα φώτα κλείνουν και όταν επανέρχονται ο πλούσιος φίλος  έχει αποδημήσει  είς Κύριον με το μαχαίρι καρφωμένο στα στήθια του.

Αρκετά ευχάριστο ανάγνωσμα, διαβάζεται σε κάτω της μίας ώρας προφανώς λόγω μεγέθους, αλλά και  λόγω της αφήγησης που δεν κολλάει πουθενά, είναι λιτή και γενικά  ό,τι πρέπει για ένα ανάλαφρο βιβλιαράκι. Εννοείται ότι οι χαρακτήρες δεν έχουν βάθος, είναι πιο δυσδιάστατοι κι από τα γραφικά του  σπέις ινβέιντερς. Ούτε καν ο Μπέκας δεν  έχει κάτι για να ξεχωρίζει.

Αναφορικά με την πλοκή,  γίνεται χρήσης ενός συγκεκριμένου  τέχνασματος που δεν μου αρέσει πάρα πολύ  όταν το συναντάω.  Ο οξυδερκής αναγνώστης πιθανότατα να  αντιληφθεί  σε τι αναφέρομαι, προτού το πει ο Μπέκας. Θα ήθελα κάτι πιο ευρηματικό, αλλά  σίγουρα κάτι τέτοιο θα  απαιτούσε παραπάνω χώρο.

Δεν θα έλεγα ότι   το βιβλιαράκι έζησε στις προσδοκίες που μου δημιούργησε  το πρώτο κεφάλαιο, αλλά  σίγουρα  δεν πέρασα κι άσχημα. 

7/10

Ίσως το Καλοκαίρι να αναζητήσω  κάτι ακόμα από Μαρή. Θα  δούμε

[BladeRunner]

Ίλιγγος

Πέμπτο βιβλίο του Γιάννη Μαρή που διαβάζω και είναι το τρίτο που το βαθμολογώ με τέσσερα αστεράκια, δίχως να διστάσω στιγμή. Πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον και αρκετά αγωνιώδες αστυνομικό μυθιστόρημα, με πρωταγωνιστή τον ιδιαίτερα συμπαθή και οξυδερκή αστυνόμο Μπέκα, ο οποίος κατά τη γνώμη μου δεν έχει να ζηλέψει και πολλά από τον επιθεωρητή Μαιγκρέ ή άλλους παραπλήσιους αστυνομικούς.

Βασικό θέμα της ιστορίας είναι μια υπόθεση αρχαιοκαπηλίας, αν και ξεκινάει με έναν νεαρό άντρα να ξυπνάει σε ένα άγνωστο σπίτι (και χωρίς να θυμάται πολλά από το προηγούμενο βράδυ), στο μπάνιο του οποίου ανακαλύπτει έναν νεκρό που δεν αναγνωρίζει. Θα αρχίσει να ψάχνει μόνος του για να βγάλει μια άκρη, μέχρι που θα βρει μπροστά του τον αστυνόμο Μπέκα. Ε, τότε θα αρχίσει μια σειρά από έρευνες, παρακολουθήσεις και ανακρίσεις, που θα οδηγήσουν σε μια σπείρα αρχαιοκάπηλων. Κατά την όλη έρευνα και το αναμενόμενο κυνηγητό, ο Μπέκας θα βρεθεί πολλές φορές σε αδιέξοδο και ίσως θα πάρει κάποιες λάθος αποφάσεις, όμως τα λαγωνικά του επιπέδου του πάντα καταφέρνουν να βρουν τον σωστό δρόμο...

Ο Μαρής έγραψε τη συγκεκριμένη ιστορία σε ογδόντα εννιά συνέχειες στην εφημερίδα Απογευματινή και εκδόθηκε για πρώτη φορά σε βιβλίο το 2013, από τις εκδόσεις Άγρα. Όπως καταλαβαίνετε, η όλη δομή του βιβλίου είναι έτσι ώστε να κρατάει τον αναγνώστη σε υπερδιέγερση, κάνοντάς τον να διαβάζει το ένα κεφάλαιο μετά το άλλο, δίχως πολλές διακοπές. Πάντως απορώ πώς άντεχαν οι τότε αναγνώστες να περιμένουν το επόμενο κεφάλαιο. Όσον αφορά τη γραφή, είναι απλή και λειτουργική, με λιτές περιγραφές και ζωντανούς διαλόγους, σίγουρα βοηθάει στη γρήγορη και ξεκούραστη ανάγνωση του βιβλίου. Γενικά πρόκειται για ένα ψυχαγωγικό και ευκολοδιάβαστο αστυνομικό μυθιστόρημα, ό,τι πρέπει για να περάσει ευχάριστα η ώρα.

7.5/10

[Spyrex]

 

Το φεστιβάλ του θανάτου

Το συγκεκριμένο βιβλίο αποτελείται από τρεις νουβέλες κι ένα μικρό διήγημα.

Δωμάτιο Νο11: Αυτό είναι και το διήγημα που περιλαμβάνεται στο βιβλίο. Είναι ένα ευχάριστο ανάγνωσμα με ωραίο γράψιμο και ωραία ιστορία.

Το φεστιβάλ του θανάτου: Πρόκειται για μία αρκετά καλογραμμένη νουβέλα με συνεχείς εξελίξεις στην πλοκή έως το τέλος όπου αποκαλύπτονται όλα. Η νουβέλα αποτελείται από μικρά κεφάλαια και κάθε κεφάλαιο έρχεται να προσθέσει από ένα καινούργιο στοιχείο στην πλοκή που θα βοηθήσει στη διαλεύκανση της υπόθεσης. Ωραία ιστορία.

Το τελευταίο καλοκαίρι: Πρόκειται για τη δική μου αγαπημένη ιστορία του βιβλίου. Δεν πρόκειται για ιστορία με θέμα το έγκλημα αλλά για μία ιστορία πάθους. Ένας διάσημος πενηνταπεντάχρονος γιατρός ερωτεύεται μία εικοσάρα. Παρά τις προειδοποιήσεις των δικών του για τους σκοπούς της μικρής, εκείνος την ερωτεύεται σε σημείο παραφροσύνης. Πολύ ωραία σκιαγράφηση των χαρακτήρων, κάτι που παίρνει χρόνο να χτιστεί, για αυτό και πρόκειται για μία slow-burn ιστορία. Εξαιρετικά αληθοφανείς χαρακτήρες, συμπεριφορές και για άλλη μια φορά το γράψιμο είναι αρκετά καλό. 

Ο τρίτος δρόμος: Μία νουβέλα στα συνηθισμένα μονοπάτια του Μαρή, όπου ένας συνηθισμένος άνθρωπος διαπράττει ένα έγκλημα αφού γίνεται μάρτυρας σε έναν βίαιο καυγά. Διαβάζεται μονορούφι.

Ωραίο βιβλίο, είχε λίγο απ' όλα. Είχε δύο ιστορίες στις οποίες μας έχει συνηθίσει ο Μαρής, μία πολύ ευχάριστη έκπληξη (Το τελευταίο καλοκαίρι) κι ένα μικρό ευχάριστο διήγημα. Το γράψιμο έιναι σε όλες τις ιστορίες αρκετά καλό κι ευκολοδιάβαστο.

[BladeRunner]

Η κυρία της νύχτας

Έκτο βιβλίο του Γιάννη Μαρή που διαβάζω, δυστυχώς δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα. Όχι ότι δεν πέρασα καλά και ότι δεν άξιζε ο χρόνος που... δαπάνησα για να το διαβάσω, απλώς δεν με εντυπωσίασε, ενώ προς το τέλος με κούρασε κιόλας. Η αλήθεια είναι ότι το κεντρικό θέμα της ιστορίας είναι πολύ ενδιαφέρον και στην αρχή ο Μαρής το πήγαινε πολύ καλά, έχτισε μια ωραία ατμόσφαιρα και με τη γραφή του με ταξίδεψε πίσω στον χρόνο, σε μια άλλη Ελλάδα, όμως από ένα σημείο και μετά η όλη πλοκή άρχισε να γίνεται επαναλαμβανόμενη και μονότονη, ενώ η κορύφωση μου φάνηκε εξαιρετικά βιαστική και άνευρη, σαν ο Μαρής να βιαζόταν να το τελειώσει. Η γραφή είναι αρκετά καλή και άκρως ευκολοδιάβαστη, με λιτές περιγραφές και πολλούς διαλόγους, σίγουρα βοηθάει στη γρήγορη και ξεκούραστη ανάγνωση του βιβλίου. Ουσιαστικά, βασικά προτερήματα του βιβλίου δεν είναι η πλοκή ή οι (μονοδιάστατοι) χαρακτήρες, αλλά η γραφή και η ατμόσφαιρα. Σίγουρα αξίζει μια ανάγνωση, άλλωστε έτσι ευκολοδιάβαστο όπως είναι δεν θα σας πάρει και πολλή ώρα.

6.5/10 (όντας ελάχιστα αυστηρός)

[BladeRunner]

Ο 13ος επιβάτης

Έβδομο βιβλίο του Γιάννη Μαρή που διαβάζω, τέταρτο που (έστω και την τελευταία στιγμή) παίρνει τέσσερα αστεράκια. Εντάξει, δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα από το όλο μυστήριο, πάντως η πλοκή με κράτησε σε μια κάποια αγωνία μέχρι το φινάλε, το οποίο φινάλε ναι μεν ήταν μάλλον άρτιο, από την άλλη όμως δυστυχώς όχι τόσο τολμηρό και συνταρακτικό όπως ήλπιζα. Επίσης και πάλι είχα ένα θεματάκι με τους χαρακτήρες, που μου φάνηκαν αρκετά μονοδιάστατοι, με αποτέλεσμα να μην ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα για την κατάληξή τους: Εδώ που τα λέμε, ακόμα και ο αστυνόμος Μπέκας ήταν μάλλον άοσμος και άχρωμος. Όσον αφορά τη γραφή, είναι κλασικά εξαιρετικά ευκολοδιάβαστη, λιτή σε περιγραφές αλλά με μπόλικους διαλόγους, το μόνο σίγουρο είναι ότι βοηθάει στη γρήγορη και πάνω απ' όλα ξεκούραστη ανάγνωση του βιβλίου, κάτι προφανώς πολύ σημαντικό για τις ζεστές μέρες του καλοκαιριού. Ναι, πέρασα καλά, αλλά μέχρι εκεί!

7.5/10

[BladeRunner]

Το μυστικό του Άσπρου Βράχου

Το συγκεκριμένο βιβλίο το έψαχνα για πολύ καιρό με μια κάποια μανία, χωρίς αποτέλεσμα. Ούτε καν την έκδοση που είχε κυκλοφορήσει με την εφημερίδα Το Βήμα δεν μπορούσα να βρω, πόσο μάλλον αυτή των εκδόσεων Ατλαντίς. Τελικά οι εκδόσεις Άγρα έκαναν το αυτονόητο και πλέον το εξαιρετικό αυτό βιβλίο κυκλοφορεί κανονικά στα βιβλιοπωλεία, σε πολύ ωραία και προσεγμένη έκδοση. Ναι, το βρήκα εξαιρετικό! Με διαφορά το καλύτερο του Γιάννη Μαρή που έχω διαβάσει μέχρι στιγμής (αυτό είναι το όγδοο) και αμφιβάλλω πολύ αν υπάρξει άλλο που θα μου αρέσει περισσότερο. Φαίνεται, κάτι ήξερα που το ήθελα τόσο πολύ. Πρόκειται για ένα πολύ καλογραμμένο, ενδιαφέρον, συναρπαστικό και ατμοσφαιρικό ιστορικό μυθιστόρημα με στοιχεία μυστηρίου (ή ιστορία μυστηρίου με στοιχεία ιστορικού μυθιστορήματος), γεμάτο περιπέτειες και ίντριγκες, με φόντο τον Θεσσαλικό κάμπο και με ιστορικό πλαίσιο τα τέλη του 19ου αιώνα. Ο Ανδρέας Αποστολίδης γράφει ότι θεωρείται και είναι από τα πιο μυθιστορηματικά βιβλία του Μαρή, και συμφωνώ απόλυτα. Εδώ ο Μαρής είναι πιο περιγραφικός, λιγότερο βιαστικός, εξιστορεί μια συναρπαστική ιστορία με όλες τις απαραίτητες λεπτομέρειες και με γλαφυρές περιγραφές τοπίων, γεγονότων και ανθρώπων, και με τον τρόπο που (δια)χειρίζεται την πλοκή και τους χαρακτήρες του, με το στιλ γραφής και το βάθος που διαθέτει η ιστορία του, δεν έχει και πολλά να ζηλέψει από ποιοτικούς ξένους συγγραφείς με ανάλογη θεματολογία. Από την αρχή μέχρι το τέλος ο συγγραφέας κατάφερε να με καθηλώσει και να με κάνει ένα με τον πολύ καλά σκιαγραφημένο και συμπαθή αφηγητή/πρωταγωνιστή της ιστορίας, που έμπλεξε σε μια απίστευτη περιπέτεια. Μέχρι τις τελευταίες σελίδες και εμείς οι αναγνώστες είμαστε λίγο στο σκοτάδι -όπως και ο πρωταγωνιστής-, κάτι που νομίζω ότι δίνει έναν έξτρα βαθμό στην όλη αναγνωστική εμπειρία, γιατί, όπως και ο πρωταγωνιστής, θες και εσύ σαν αναγνώστης να μάθεις τι στο διάτανο γίνεται! Ναι, πράγματι, πολύ ωραίο βιβλίο, όχι βέβαια δίχως ψεγάδια (υπάρχουν κάποιες επαναλήψεις, μάλλον κάτι λογικό όμως γιατί αρχικά κυκλοφόρησε σε συνέχειες στην εφημερίδα Ακρόπολις), αλλά αναμφισβήτητα συναρπαστικό, καθηλωτικό και ατμοσφαιρικό!

9/10