Είκοσι λεπτά περίπου

[George InTheGround]

Όνομα Συγγραφέα: κολιόπουλος γιώργος

Είδος: μυστηρίου

Βία; όχι

Σεξ; όχι

Αριθμός Λέξεων: 1900

Αυτοτελής; ναι

Σχόλια: αυτή, όπως και οι υπόλοιπες ιστορίες μου, θέλει μοντάρισμα. Αυτή είναι η πρώτη έκδοση. Η δεύτερη και τελικη(για όλες) τον Νοέμβριο.

 

ΕΙΚΟΣΙ ΛΕΠΤΑ ΠΕΡΙΠΟΥ

 

 

Το ραδιοφωνάκι ξυπνητήρι άρχισε να παίζει το 'you were the last high' από τους Dandy Warhols και ο Μπιλ με κόπο άνοιξε σιγά σιγά τα μάτια του. Κοίταξε την ώρα. Ήταν έντεκα και μισή το βράδι. Για μια στιγμή αναρωτήθηκε για ποιο λόγο είχε βάλει ξυπνητήρι τέτοια ώρα. Μετά θυμήθηκε, σε μισή ώρα ώρα θα έκλεινε το βίντεο κλαμπ και ήταν να επιστρέψει μια ταινία που είχε ήδη καθυστερήσει δύο ημέρες. Αλλά ήταν αρκετά καλή είχε πολύ καιρό να πετύχει ταινία που να τον κάνει να την ξαναδεί τρεις ολόκληρες φορές. Σηκώθηκε, φόρεσε το ξεθωριασμένο τζιν του, ένα πράσινο μπλουζάκι από πάνω και βγήκε από το σπίτι προσέχοντας να είναι ήσυχος επειδή οι γονείς του θα κοιμόντουσταν, λογικά, τέτοια ώρα. Το βίντεο κλαμπ του Τζόνι απείχε δύο λεπτά περπάτημα. Τι μέρα ήταν άραγε; Μάλλον παρασκευή, είχε αρκετό κόσμο έξω. Με τα χέρια του έφτιαξε λίγο τα, μακριά μέχρι τον ώμο, μαλλιά του. Σίγουρα θα κυκλοφορούσαν πολλά όμορφα κορίτσια έξω και δεν ήθελε να τον έβλεπαν ατημέλητο.

 

Μπήκε στον χώρο του βίντεο κλαμπ. Μέσα ήταν δύο άτομα περασμένης σχετικά ηλικίας που έψαχνα κάτι για να σκοτώσουν τον χρόνο τους, Όπως τους έκοψε, θα νοίκιαζαν κανένα ξεφτιλισμένο ρομαντικό μελόδραμα. Στο ταμείο ήταν ο Τζόνι αυτοπροσώπος. Φορούσε τα μεγάλα κοκάλινα γυαλιά του και η φράντζα που διατηρούσε έφτανε μέχρι τα μάτια του. Μόλις είδε τον Μπιλ χαμογέλασε. Είχαν αναλώσει άπειρες ώρες μαζί συζητώντας για μουσική και τανίες, ήταν και των δύο οι αγαπημένες ασχολίες.

 

''Γειά μας!'', είπε ο Τζόνι και έβγαλε μια ταινία που είχε σε ένα συρτάρι. Ήταν το Rumble Fish.

 

''Α, την βρήκες τελικά'', είπε ενθουσιασμένος ο Μπιλ, ''μια από τις πιο υποτιμημένες ταινίες του Copolla και στην οποία παίζει ο Mickey Rourke όταν ήταν άνθρωπος. Του έδωσε την ταινία που είχε φέρει. Ο Τζόνι άνοιξε την θήκη.

 

''Αχά, το 'υπερμεγέθη στήθη', πως σου φάνηκε, καλό; Αν είσαι φαν του είδους θα σου πρότεινα να δεις Russ Meyer, ο άνθρωπος ήταν πρωτοπόρος''.

 

''Άσε ρε, στον παλιό δίνεις συμβουλές τώρα;'', απάντησε με καμάρι ο Μπιλ.

 

Εκείνη την στιγμή χτύπησε το κινητό του, είχε μύνημα.

 

''Τι, έχουμε καμιά εξέλιξη με την Ντάντα;'', ρώτησε περιπαιχτικά ο Τζόνι και έκανε μια χειρονομία.

 

''Όχι ρε, ο Μάικ είναι και λέει αν είναι να περάσω καμιά βόλτα από το παρκάκι, έχει καλό κόσμο. Λες να πεταχτούμε;''

 

''Μπα δεν νομίζω, σήμερα έχει μια πτώση κομητών που θα είναι εμφανής με γυμνό μάτι και θέλω να είμαι σπίτι να την παρατηρήσω καλύτερα με τον εξοπλισμό μου''.

 

Εκείνη την στιγμή ο ένας σαραντάρης έφερε μια ταινία για ενοικίαση. Λεγόταν 'Haunted Boat'.

 

''Καλά ρε φίλε, τα λέμε'', είπε ο Μπιλ και βγήκε έξω με κατεύθυνση προς τον υπόγειο σιδηρόδρομο.

 

Με το που κατέβηκε τις σκάλες ήρθε η συστοιχία και αμέσως μπήκε μέσα. Στάθηκε όρθιος δίπλα στην πόρτα. Κάποιος άκουγε το 'Der Kommissar' από ένα γουόκμαν. Έτσι όπως κοιτούσε αφηρημένα τα δρομολόγια που ήταν τοιχοκολλημένα από πάνω του άκουγε τις συζητήσεις των επιβατών.''Αύριο πρέπει να πάω στον γιατρό με έχει πιάσει η πλάτη μου'', έλεγε μια γιαγιάκα σε μια άλλη, ''Θα πάμε στο λοφάκι να δούμε την πτώση των κομητών;'' ''αν έχει αγόρια, ναι!'' έλεγαν δύο κοπέλες. ''Εγώ θα μείνω σπίτι μου, φοβάμαι μην μου πέσει καμιά πέτρα στο κεφάλι'', συμπλήρωσε μια τρίτη. ''Αμάν!'' φώναξε δυνατά ένας μουσάτος κύριος. ''Κάποιος ήταν έξω και κουνούσε τα χέρια του σαν να ζητούσε βοήθεια'' ''Ναι, τον είδα και εγώ'', συμφώνησε μια άλλη κυρία. Πολλά πρόσωπα κόλλησαν στα παράθυρα και κοιτούσαν. Μετά από λίγο ο συρμός σταμάτησε απότομα. Ένας εύσωμος κύριος που διάβαζε εφημερίδα έφερε μερικές σβούρες και έπεσε στο πάτωμα, παρασύροντας μαζί του έναν νεαρό που κρατούσε μια ανθοδέσμη. Μετά σηκώθηκε αμέσως σαν να μην είχε γίνει τίποτα ενώ ο νεαρός είχε στραπατσαριστεί λιγάκι.

 

''Τώρα τι έγινε;'' ακούστηκε μια απορημένη φωνή από το βάθος. Όλοι περίμεναν. Μετά από περίπου μισό λεπτό ο συρμός συνέχισε χωρίς να δωθεί κάποια εξήγηση. Στην επόμενη στάση ο Μπιλ κατέβηκε. Ήταν στο παρκάκι Ντελ. Όμως δεν είχε και τόσο κόσμο. Ο Μάικ σηκώθηκε από ένα παγκάκι και τον πλησίασε.

 

''Αυτός είναι ο πολύς ο κόσμος που μου έγραφες;'', γκρίνιαξε ο Μπιλ

 

''Άσε αδελφέ, οι περισσότεροι έφυγαν μόλις, να πάνε στο λοφάκι να δούνε την πτώση των κομητών, έλα προλαβαίνουμε''. Ο Μιλ δεν είχε καμιά όρεξη για ανηφόρες βραδιάτικα, μετά θυμήθηκε την ταινία που είχε.

 

''Καλά άστο, εγώ θα πάω σπίτι μου'', είπε στον Μάικ.

 

''Καλά σου ξενέρωτε'', απάντησε και τράβηξε μια τζούρα από το στριφτό του τσιγάρο. Ήταν περασμένες δώδεκα άρα είχε χάσει το τελευταίο τρένο για το σπίτι του, πάλι θα έπαιρνε ταξί. Πήγε στην πιάτσα που ήταν εκεί δίπλα και μπήκε στο πρώτο.

 

''Στην στόουν στριτ 23 παρακαλώ'', είπε στον οδηγό και εκείνος χωρίς να πει τίποτα έβαλε μπρος. Πάλι καλά που γυρνάω σπίτι, νυστάζω, σκέφτηκε ο Μπιλ και έγυρε το κεφάλι του στο κάθισμα κλείνοντας τα μάτια του.

 

Όταν τα ξανάνοιξε το ταξί ήταν σταματημένο. Πάνω στην ώρα, μόλις φτάσαμε και άρχισε να ψάχνει το πορτοφόλι του. Όμως ο ταρίφας είχε σβήσει την μηχανή και βασικά δεν υπήρχε οδηγός. Ο Μάικ κοίταξε γύρω του. Το αμάξι ήταν παρκαρισμένο. Προσπάθησε να ανοίξει την πόρτα αλλά οι ασφάλειες ήταν κατεβασμένες. Καλά τι έκανε ο άνθρωπος, μονολόγησε, έφυγε και κλείδωσε το αμάξι με εμένα μέσα; Την σήκωσε και βγήκε έξω. Προσπάθησε να θυμηθεί εαν του θύμιζε κάτι η γειτονιά όπου βρισκόταν. Ναι είχε ξαναπεράσει από εδώ, ήταν σχετικά κοντά στο σπίτι του. Αλλά γιατί τον είχε φέρει εδώ και είχε σταματήσει αφήνοντας τον μέσα στο ταξί; Δεν πειράζει ήταν μια δωρεάν διαδρομή έστω και εαν δεν τον άφησε έξω από το σπίτι του. Άρχισε να περπατάει στο πεζοδρόμιο. Από κάπου μακριά άκουσε ένα μακρύ συρτό ήχο. Ήταν σαν ένας ενισχυτής που παραφωνιζε ένα εκνευριστικό ιιιιιι. Ένιωθε ότι δυνάμωνε σαν να τον πλησίαζε. Αγχώθηκε λιγάκι. Πρέπει να ερχόταν από την άλλη μεριά του τετραγώνου και ακριβώς εκείνη την στιγμή ήταν κοντά στην γωνία. Τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν. Το σημείο στην γωνία άρχισε να φωτίζεται. Χωρίς να το καταλάβει ο Μπιλ είχε αρχίσει να τρέχει. Ανά διαστήματα γύριζε το κεφάλι και κοίταζε πίσω του. Συγκρούστηκε με μια κοπέλα. Βρεθήκανε και οι δύο κάτω.

 

''Συγνώμη δεσποινίς'', είπε ο Μπιλ ενώ την βοηθούσε να μαζέψει τα πράγματα που είχαν πέσει από το τσαντάκι της.

 

''Δεν πειράζει'', του απάντησε η κοπέλα. Ήταν μελαχρινή με κατάμαυρα ελαφρώς σπαστά μαλλιά. Φορούσε ένα ολόσωμο χρωματιστό φόρεμα με ψηλές μπότες.

 

''Έχει αρκετό σκοτάδι δεν φταις εσύ'', του είπε και τον κοίταξε, ενώ σαν να βγήκε κάποιο νόημα από την ματιά της

 

''Προς τα που πηγαίνεις'', ρώτησε με θάρρος και χωρίς να χάσει χρόνο ο Μπιλ, ''να σε συνόδευα μέχρι το σπίτι σου''.

 

''Πολύ ευγένικο εκ μέρους σου'', του απάντησε σχεδόν ανέλπιστα η μαυρομάλλα, ''αλλά δεν ξέρω εαν σε βολεύει μένω στην ντορ στριτ στο νουμερο 26''.

 

''Μα φυσικά, κανένα πρόβλημα εκεί κοντά μένω και εγώ'', είπε ο Μπιλ που και να μην ήταν, το ίδιο θα της έλεγε. Άρχισαν να περπατάνε μαζί. Η κοπέλα είχε πολύ ωραίο περπάτημα, αυτό παρατήρησε ο Μπιλ. Μπορεί και να ήταν η κοπέλα των ονείρων του.

 

''Δεν σε πειράζει να κάνουμε μια στάση στο μίνι μάρκετ να πάρω κάτι που θέλω;'', ρώτησε η κοπέλα που του συστήθηκε ως Νάνσυ. Μπήκαν μέσα στο μίνι μάρκετ που παρόλου που ήταν τόσο κοντά στο σπίτι του, ο Μπιλ δεν το θυμόταν καθόλου να υπήρχε σε αυτό το σημείο. Η Νάνσυ πήγε στον διάδρομο με τα καλλυντικά ενώ ο Μπιλ σε έναν που είχε φαγώσιμα, ήθελε λίγη σοκολάτα. Αναρωτήθηκε τι να ήθελε να αγοράσει η Νάνσυ. Μήπως του προετοίμαζε κάποια ευχάριστη έκπληξη; Τότε άκουσε πάλι εκείνο τον περίεργο ήχο. Ήταν εκεί μέσα στα σίγουρα. Κάθισε στην μέση του διάδρομου για να έχει τον έλγχο και των δύο πλευρών. Κάτω από τα ράφια με γρήγορη ταχύτητα βγήκε ένας μαύρος καπνός. Άρχισε να παίρνει την μορφή ενός άντρα. Φορούσε μια μακριά μπέρτα και στο κεφάλι του είχε ένα καουμπόικο καπέλο. Ο Μπιλ ένιωσε πάλι ένα τρέμουλο αλλά και μια εξάντληση που αυξανόταν αστραπιαία. Άρχισε να τρέχει. Δίπλα από το ταμείο ήταν ένα παράθυρο ανοιχτό. Ο Μπιλ πήδηξε σκεπτόμενος ποιος να ήταν αυτός και πόσο γελοίος μπορεί να φαινόταν ενώ το έσκαγε από το παράθυρο. Ενώ έτρεχε και ήταν σε μέρη που γνώριζε, παρατήρησε ότι οι τοποθεσίες γύρω του ήταν μεν οι ίδιες αλλά είχαν κάποιες μικρές διαφορές. Σαν να τα είχαν ξαναστήσει όλα γύρω του αλλά δεν το είχαν πετύχει στην εντέλεια. Έφτασε έξω από το σπίτι του Τζον που ήταν πιο κοντά από το δικό του. Χτύπησε το κουδούνι και σχεδόν αμέσως ο Τζόνι του άνοιξε.

 

''Τι έγινε Μπιλ'', τον ρώτησε ο Τζόνι απορημένος όρθιος μπροστά από την πόρτα του. Ο Μπιλ μπήκε μέσα και είπε στον Τζόνι να κλείσει αμέσως την πόρτα, όπως και έκανε. Ο Μπιλ παρατήρησε ξαφνιασμένος ότι ο Τζόνι είχε αφήσει μουσάκι. Πως είχε γίνει αυτό, πριν μια ώρα δεν είχε.

 

''Ε, τίποτα περνούσα μια βόλτα και είπα να σε δω'', του είπε ενώ κοίταξε το δωμάτιο στο οποίο βρισκόταν. Στο παράθυρο ήταν στημένο ένα τηλεσκόπιο και βιβλία υπήρχαν πεταμένα εδώ και εκεί. Ο Τζόνι τον κοιτούσε κάπως περίεργα. Κάτι δεν πήγαινε καλά.

 

''Έχουν περάσει δέκαεπτά λεπτά από την στιγμή που ο κομήτης τζέικ περνά κοντά από την Γη'', είπε κοιτώντας το ρολόι του ο Τζόνι.

 

''Και αυτό γιατί μου το λες'', έκανε απορημένος ο Μπιλ.

 

''Δεν είμαι τόσο σίγουρος γι΄αυτό'', είπε ο Τζόνι βγάζοντας ένα χαρτάκι από την τσέπη του.

 

Εκείνη την στιγμή άρχισε να γίνεται διάφανος

 

''Έχεις είκοσι λεπτά μέχρι...εκεί που ξεκίνησε...για εσένα'' και εξαφανίστηκε τελείως.

 

''Τζόνι!'', φώναξε ο Μπιλ αλλά τίποτα. Πήρε το χαρτάκι από κάτω και άρχισε να το διαβάζει στα γρήγορα γιατί διαισθάνοταν ότι ο καουμπόι θα ερχόταν πάλι σύντομα. Δεν έβγαζε πολύ νόημα. Είδε κάτι λέξεις 'θεωρία Ε. Πλαν' από κάτω είχε κάτι περίεργους μαθηματικούς τύπους, τους προσπέρασε. Πιο κάτω έγραφε 'Χρονική στιγμή-Πύλη-Διαφορά φάσης' τα μάτια του έπιασαν την λέξη επιστροφή και ένα ανησυχητικό ερωτηματικό μαζί. Δίπλα μέσα σε παρένθεση έγραφε ( χρόνος έναρξης γεγονότος – τοποθεσία). Κοίταξε το ρολόι του. Οι δείκτες πήγαιναν αντίστροφα. Κοίταξε έξω από το παράθυρο. Πρόλαβε να δει τα μάτια του καουμόι που λαμπύριζαν και ερχόταν πετώντας μέσα. Τσακίστηκε να φύγει ενώ πρόλαβε να πάρει τα κλειδιά για το μηχανάκι του Τζόνι που για καλή του τύχη ήταν πάνω στο τραπέζι. Κατέβηκε κάτω και γκάζωσε όσο πήγαινε το ταλαιπωρημένο μηχανάκι. Πόσος χρόνος είχε περάσει, και εαν τώρα ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα πιο γρήγορα; Εξώ δεν υπήρχε κανείς, σαν να βρισκόταν σε μια πόλη φάντασμα. Που να ήταν άραγε όλοι τώρα που ο χρόνος μέτραγε ανάποδα; Έφτασε στον σταθμό του υπογείου στο παρκάκι ντελ. Ήταν σίγουρος ότι εκεί έπρεπε να είναι. Ο ουρανός είχε πάρει μια περίεργη απόχρωση. Η ώρα πλησίαζε. Άρχισε να κατεβαίνει, δεν ήθελε να ξέρει τι θα έκανε εαν οι πόρτες ήταν κλειστές. Δεν ήταν. Έφτασε μπροστά από τις γραμμές. Σε λίγο θα περνούσε ο συρμός Περίμενε μέχρι που είδε τον τύπο να έρχεται και αυτός από τις σκάλες. Πήδηξε στις γραμμές και άρχισε να τρέχει μέσα στο σκοτάδι με το κινητό στο χέρι για φως, πήγαινε από την άκρη που είχε ένα πεζούλι. Έφτασε σε μια στροφή. Εδώ πρέπει να ήταν το σημείο, εαν θυμόταν καλά. Άκουσε τον συρτό ήχο που σήμαινε ότι τον πλησίαζε. Από την άλλη μεριά είδε φώτα. Ήταν ο συρμός που ερχόταν και αυτός. Κόλλησε στον τοίχο και άρχισε να κουνάει σαν τρελός τα χέρια του. Το τρένο σταμάτησε λίγο πιο κάτω. Έτρεξε και ανέβηκε πάνω. Από την λαχτάρα του λιποθύμησε.

 

'Οταν ξύπνησε ήταν στο κρεβάτι του. Η μητέρα του καθόταν δίπλα του.

 

''Μπιλ λιποθύμησες εχτές και σε έφεραν στο σπίτι. Μαλλον είναι ο αιματοκρίτης σου που είναι χαμηλός. Άλλη φορά να προσέχεις παιδάκι μου'', είπε και του έδωσε να πιει έναν χυμό πορτοκάλι.

 

Ο Μπιλ μετά από λίγη ώρα βρισκόταν στην οδό ντορ με το νούμερο 26. Δεν υπήρχε κάποιο σπίτι χτισμένο εκεί, ήταν χωράφι. Νάνσυ, σκέφτηκε, δεν ήξερε ότι θα με άφηνες έτσι.

[DinMacXanthi]

Μπορώ να πω ότι δεν κατάλαβα την πλοκή, Γιώργο. Μου θύμισε το Ρόντνικ (το οποίο έλεγξα και ήταν δικό σου). Όπως κι εκείνο, έχει καθαρή γραφή αλλά πολύ μπερδεμένη πλοκή. Δεν νομίζω ότι πήρα από την ιστορία αυτό που θα ήθελες να δώσεις στον αναγνώστη όταν την έγραψες. Θα περιμένω την μονταρισμένη έκδοση και θα επανέλθω. Το είδος (dream sequences-παράλληλοι κόσμοι- μεταφυσικό μυστήριο κλπ) με ενδιαφέρει αλλά μάλλον θα πρέπει να ξαναγραφτεί για να γίνει πιο προσιτή.

Edited September 7, 2008 by Dinosxanthi

[George InTheGround]

Αγαπητέ Dinosxanthi, η υπόθεση στην ιστορία είναι ότι Μπιλ μεταφέρεται σε ένα παράλληλο συμπαν, κάτι γίνεται όταν αρχίζει η πτώση του κομήτη, ανοίγουν μερικές πύλες. Και μια τον πετυχαίνει ενώ βρίσκεται στο ταξί. Γιαυτό όταν ξυπνάει το παράλληλο ταξί ήταν σταματημένο. Και οι τοποθεσίες που βλέπει γιαυτό είναι περίπου ίδιες με αυτές που ξέρει. Αυτός που τον κυνηγάει είναι κάτι σαν εξοντωτής παρείσακτων. Και ο Μπιλ είναι παρείσακτος σε αυτόν τον κόσμο. Ο ένας κόσμος με τον άλλο έχει διαφορά φάσης περίπου 20 λεπτά. Αυτός που ήταν έξω στον υπόγειο στην αρχή ήταν ο αντίστοιχος Μπιλ από τον άλλο κόσμο που όμως δεν πρόλαβε το τρένο όπως φαίνεται. Ο Δικός μας Μπιλ γνωρίζει την κοπέλα των ονείρων του αλλά στον δικό του κόσμο δεν υπάρχει,χα! Τουλάχιστον έζησε. Όσο αναφορά το Ροντνικ. Έχουμε τον ψυχικά άρρωστο ήρωα που αφού την κοπανάει από το ψυχιατρείο σκοτώνοντας την νοσοκόμα την κάνει με ένα αμαξάκι και με την νοσοκόμα στο πορτ-μπαγκαζ. Αλλά για κακή του τύχη πριν λίγο καιρό ο φαντάρος-γιος της νοσοκόμας για δικούς του λόγους, έχει αυτοκτονήσει. Και τον περιμένει κάνοντας του ώτοστοπ.

Edited September 8, 2008 by George InTheGround