DinoHajiyorgi Posted September 8, 2008 Share Posted September 8, 2008 "Ταξιδεύετε μέσα σε μια άλλη διάσταση, όχι μόνο οπτικής και ήχου αλλά και νόησης. Ένα ταξίδι σε μια εκπληκτική χώρα της οποίας τα σύνορα είναι εκείνα της φαντασίας. Αυτό μας δείχνει η πινακίδα που πλησιάζετε… η επόμενη σας στάση θα είναι στη Ζώνη του Λυκόφωτος!" «Η Ζώνη του Λυκόφωτος» είναι μια Αμερικάνικη τηλεοπτική σειρά ανθολογίας, δημιούργημα του Rod Serling. Κάθε επεισόδιο (156 στην ορίτζιναλ σειρά) είναι και μία μίξη παραλογισμού, επιστημονικής φαντασίας ή τρόμου, που συνήθως καταλήγει σε μια μακάβρια ή αναπάντεχη ανατροπή. Η σειρά ήταν δημοφιλής από κοινό και κριτικούς και κατάφερε μέσω τηλεόρασης να εισάγει σε ένα μεγάλο κοινό τον σουρεαλισμό μιας ιδέας καθώς και την έννοια της σοβαρής επιστημονικής φαντασίας. Σεναριογράφοι για την σειρά ήταν μεγάλες φιγούρες εκείνης της εποχής: Charles Beaumont, Richard Matheson, Jerry Sohl, George Clayton Johnson, Earl Hamner Jr., Reginald Rose, Harlan Ellison και Ray Bradbury. Πολλά επεισόδια ήταν προσαρμογές κλασσικών ιστοριών από συγγραφείς όπως οι Ambrose Bierce, Lewis Padgett, Jerome Bixby και Damon Knight. Ο ίδιος ο δημιουργός της σειράς, Rod Serling, είναι η φωνή του αφηγητή που ακούμε στους τίτλους αλλά και στην εισαγωγή του κάθε επεισοδίου. Κατά τον πρώτο κύκλο, ο ίδιος ο Serling εμφανιζόταν μπροστά στη κάμερα για να μας πει τον επίλογο. Από τον δεύτερο κύκλο και μετά εμφανιζόταν και στην αρχή με αποτέλεσμα η εικόνα του να ενσωματωθεί για πάντα στον μύθο της σειράς, καθώς και στην φαντασία των ανά δεκαετιών φανατικών φανς. Ανοίγω αυτό το τόπικ για να σας παρουσιάζω, όσο πιο τακτικά μπορώ, αγαπημένα μου ή χαρακτηριστικά ή επίκαιρα επεισόδια από την κλασσική σειρά. Θα το κάνω αυτό με ανακατεμένη αρίθμηση, και όποιος από σας γνωρίζει ή θυμάται καλά κάποιο επεισόδιο είναι καλοδεχούμενος να ποστάρει εδώ μια παρουσίαση. Καλοδεχούμενες επιπρόσθετες πληροφορίες και σχόλια. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 8, 2008 Author Share Posted September 8, 2008 (edited) “Two” Σενάριο/Σκηνοθεσία: Montgomery Pittman Με τον Charles Bronson και την Elizabeth Montgomery Το πρώτο επεισόδιο του τρίτου κύκλου. Προβλήθηκε πρώτη φορά: 15/9/1961 «Αυτή είναι μια ζούγκλα, ένα μνημείο χτισμένο από τη φύση τιμώντας την εγκατάλειψη, μνημονεύοντας κάποια χρόνια που η φύση αφέθηκε στους δικούς της μηχανισμούς. Αλλά είναι μια διαφορετική ζούγκλα, μια που ακολουθεί την σύγκρουση του ανθρώπου με τον εαυτό του. Όχι μια σπουδαία σύγκρουση, όχι ένα Γκέτισμπουργκ, ή ένα Μαρν ή μία Ίβο Τζίμα. Περισσότερο κάτι σαν ένα ασήμαντο μπάλωμα στην άκρη ενός τρελού παπλώματος μιας μάχης. Αλλά ήταν αρκετό για να τερματίσει τη ζωή σε αυτή τη μικρή πόλη. Έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε που άνθρωπος περπάτησε αυτούς τους δρόμους. Αυτή είναι η πρώτη μέρα του έκτου έτους, όπως μετρούσε τον χρόνο ο άνθρωπος. Η εποχή: ίσως εκατό χρόνια από τώρα. Ή πιο σύντομα. Ή ίσως συνέβη ήδη δύο εκατομμύρια χρόνια πριν. Η τοποθεσία; Οι πινακίδες είναι στα αγγλικά για να μπορούμε να τις διαβάζουμε πιο εύκολα, αλλά η τοποθεσία είναι…η Ζώνη του Λυκόφωτος.» Ψάχνοντας τροφή, μια νεαρή γυναίκα που φοράει μια σκισμένη στρατιωτική στολή, συναντάει έναν άντρα από το αντίπαλο στρατόπεδο, έναν άντρα που επιζητάει την ειρήνη. Στην αρχή, εκείνη είναι βίαια καχύποπτη μαζί του, μια κατάσταση που επιδεινώνεται όταν και οι δύο βρίσκουν δύο λειτουργικά όπλα στα χέρια δύο σκελετών. Αργότερα όμως, όταν εκείνη δείχνει να θαυμάζει ένα φόρεμα σε μια βιτρίνα, εκείνος το αφαιρεί και της το προσφέρει. Μπαίνει σε ένα κτίριο να το φορέσει, αλλά εμπρηστικές αφίσες προπαγάνδας στους τοίχους πυρακτώνουν πάλι τα παλιά μίση. Βγαίνει από το κτίριο και πυροβολεί τον άντρα. Εκείνος μετά βίας γλιτώνει βάζοντας το στα πόδια. Την άλλη μέρα, ο στρατιώτης επιστρέφει, αλλά αυτή τη φορά φοράει, κάπως ασουλούπωτα, πολιτικά ρούχα. Προς έκπληξη του, και η γυναίκα φοράει το φόρεμα. Έχοντας βάλει τον «πόλεμο» στο περιθώριο, έρχεται δίπλα του και φεύγουν μαζί, περπατώντας δίπλα-δίπλα. «Αυτή ήταν μια ιστορία αγάπης, για δύο μοναχικούς ανθρώπους που βρήκαν ο ένας τον άλλο, στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Στο «Two» ο Pittman μας δίνει μια αισιόδοξη ιστορία μέσα σε έναν σκοτεινό κόσμο. Βρισκόμαστε μάλλον κάπου μετά τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, το σκηνικό είναι μια ρημαγμένη πόλη, όλοι οι κάτοικοι νεκροί, εκτός από δύο αντιμαχόμενους στρατιώτες. Καθαρά ο Charles Bronson είναι αμερικάνος στρατιώτης και η Montgomery είναι ρωσίδα. Μάλιστα, σε όλο το επεισόδιο η ηθοποιός λέει μόνο μία λέξη, το «Precrassny» που είναι ρώσικα για «όμορφη». Είναι μια σκληρή και ρεαλιστική ιστορία επιβίωσης, δοσμένη με ελάχιστο διάλογο αλλά με μεγάλη έμφαση στην ανάπτυξη χαρακτήρων. Το επεισόδιο γυρίστηκε σε ένα εγκαταλειμμένο σκηνικό πόλης που ήταν έτοιμο προς κατεδάφιση και η παραγωγή δεν χρειάστηκε να κάνει σχεδόν τίποτα για να το «ντύσει». Οι δύο ηθοποιοί στο επεισόδιο παίζουν ρόλους που αντικρούουν τα ίδια τους τα στερεότυπα. Ο Bronson ειρηνιστής, η Montgomery καχύποπτη και βίαιη. Όσοι τη θυμούνται από το Bewitched ίσως σοκαριστούν από την εμφάνιση της εδώ: Μακριά, καστανά μαλλιά, μουτζουρωμένο πρόσωπο, πεζά όμορφη και χωρίς ίχνος από glamour. Η χήρα του σκηνοθέτη θυμάται πως η Elizabeth Montgomery ήταν τόσο αφιερωμένη στην τέχνη της, που για τον ρόλο της η ίδια επέμενε να δείχνει όσο πιο άσχημη γινόταν. Ίσως να μην είναι το καλύτερο ή πιο χαρακτηριστικό επεισόδιο με το οποίο ανοίγω αυτό το τόπικ. Το επεισόδιο συγκινεί κυρίως χάρη στους δύο πρωταγωνιστές του. Το διάλεξα γιατί κάπου στο φόρουμ έγινε αναφορά στην γλυκύτατη Elizabeth. Να προσθέσω στις πληροφορίες του Twilight Zone Companion, την αστεία εικόνα του φινάλε του επεισοδίου, όπου η γυναίκα, ενώ φεύγει μαζί με τον άντρα, έχει το τουφέκι της επ’ ώμου, πάνω από το εξεζητημένα σαλονάτο φόρεμα της. [Το επεισόδιο υπάρχει ολόκληρο στο Google video.] Edited September 8, 2008 by DinoHajiyorgi 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 8, 2008 Author Share Posted September 8, 2008 “Time Enough At Last” Σενάριο: Rod Serling, από το ομότιτλο διήγημα του Lynn Venable Με τον Burgess Meredith Από τον πρώτο κύκλο. Προβλήθηκε: 20/11/1959 «Σας παρουσιάζουμε τον κύριο Χένρι Μπίμις, ένα εξέχον μέλος στο σωματείο των ονειροπόλων. Ένας συνεσταλμένος ανθρωπάκος που μοναδικό του πάθος είναι η τυπωμένη σελίδα. Ένα πάθος το οποίο συνωμοτούν να συντρίψουν ένας διευθυντής τράπεζας, μια σύζυγος, ένα πλήθος από γλωσσοκοπάνες και οι ανελέητοι δείκτες ενός ρολογιού. Αλλά ακριβώς σε λίγες στιγμές, ο κύριος Μπίμις θα περάσει σε έναν κόσμο χωρίς διευθυντές τραπέζης ή συζύγους ή ρολόγια ή οτιδήποτε άλλο. Θα έχει όλο τον κόσμο στη διάθεση του…» Εσωστρεφής και μύωπας, ο υπάλληλος τραπέζης Χένρι Μπίμις λατρεύει να διαβάζει βιβλία, αλλά ούτε η στρίγγλα γυναίκα του, ούτε το αυστηρό αφεντικό του τον αφήνουν στην ησυχία του. Στο διάλειμμα του τα μεσημέρια, ο ήρωας μας έχει την συνήθεια να κλείνεται στο θησαυροφυλάκιο της τράπεζας για να διαβάσει. Μια τέτοια ακριβώς στιγμή, σείεται ολόκληρη η τράπεζα από ένα ωστικό κύμα και ο Χένρι χάνει τις αισθήσεις του. Όταν συνέρχεται, ανακαλύπτει πως ο κόσμος έχει καταστραφεί από έναν πυρηνικό πόλεμο και εκείνος, προστατευμένος μέσα στο θησαυροφυλάκιο, είναι ο τελευταίος άνθρωπος στη Γη. Αποφασίζει να αυτοκτονήσει αλλά την τελευταία στιγμή το βλέμμα του πέφτει πάνω στα ερείπια της Δημόσιας Βιβλιοθήκης. Για εκείνον, είναι ο παράδεισος. Χαρούμενος βάζει στη σειρά στοίβες από βιβλία, οργανώνοντας την ανάγνωση που έχει να κάνει για τα επόμενα χρόνια. Καθώς όμως κάθεται για να διαβάσει το πρώτο βιβλίο, τα γυαλιά του γλιστρούν από τη μύτη του και σπάνουν καταγής, παγιδεύοντας τον παντοτινά σε έναν ανέλπιδο, θολό κόσμο. «Τα καλύτερα οργανωμένα σχέδια ανθρώπων και τρωκτικών…και του Χένρι Μπίμις, του ανθρωπάκου με τα γυαλιά που δεν ήθελε τίποτα περισσότερο από ελεύθερο χρόνο. Ο Χένρι Μπίμις, τώρα απλώς μέρος ενός τσακισμένου σκηνικού, άλλο ένα ερείπιο, ένα κομμάτι όσων προκάλεσε ο άνθρωπος στον εαυτό του. Ο κύριος Χένρι Μπίμις στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Το “Time Enough At Last” ξεκίνησε σαν ένα διήγημα έξι σελίδων από τον Lynn Venable τον Ιανουάριο του 1953, για το περιοδικό If. Αφηγούνταν με έναν επίπεδο, αποσπασματικό τρόπο την ιστορία ενός ταλαιπωρημένου βιβλιοφάγου που επιβιώνει την πυρηνική καταστροφή και του ανοίγεται ένα ευτυχισμένο μέλλον μοναξιάς για να μπορεί επιτέλους να διαβάζει. Μέχρι που σπάει τα γυαλιά του. Η ιστορία ήταν έξυπνη, χαριτωμένη αλλά ξεχνιόταν εύκολα. Αυτό που έκανε ο Serling ήταν να τη διευρύνει, να δώσει υπόσταση στους χαρακτήρες (το διήγημα δεν είχε σχεδόν καθόλου διάλογους) και να τη μετατρέψει σε ένα σενάριο με αξέχαστο χιούμορ, ανθρωπιά, και τραγωδία. Κεντρική εστίαση για την μετατροπή ήταν η διάθεση του Serling για τον κεντρικό χαρακτήρα. Στο διήγημα είναι απλά ένα πιόνι που κινείται από τετράγωνο σε τετράγωνο. Στο σενάριο όμως μας δίνεται η ευκαιρία να γνωριστούμε με έναν πράο, εσωστρεφή και αστείο άνθρωπο, να τον γνωρίσουμε αρκετά για να τον συμπαθήσουμε, έτσι ώστε όταν τον χτυπάει η καταστροφή να τον νιώσουμε ολόκαρδα. Εδώ σας δίνω ένα κομμάτι διαλόγου το οποίο δεν εξελίσσει την πλοκή αλλά αποκαλύπτει τον χαρακτήρα. Ο κύριος Μπίμις στο πόστο του στην τράπεζα, ενώ μετράει λεφτά για μια πελάτισσα: «Κυρία Τσέστερ, έχετε διαβάσει ποτέ το Ντέϊβιντ Κόπερφιλντ;» «Πως είπατε;» «Ένα καταπληκτικό βιβλίο. Είναι βλέπετε αυτός ο φουκαράς, έχει πεθάνει ο πατέρας του και η μητέρα του έχει ξαναπαντρευτεί αυτόν τον φρικτό τύπο που τον λένε Μάρντστον. Δεν είναι αυτό όνομα ταιριαστό για έναν κακό; Μάρντστον. Αυτός ο Μάρντστον λοιπόν έχει μια αδελφή που τη λένε Τζέιν…» «Κύριε Μπίμις, μου δώσατε πάλι λειψά ρέστα! Θέλω άλλο ένα δολάριο! Βλέπετε; Μου δώσατε είκοσι τέσσερα ενώ θα έπρεπε είκοσι πέντε!» «Ω! Χίλια συγνώμη κυρία Μάρντ…ε, κυρία, ε, Τσέστερ…» Στον ρόλο του Μπίμις μεγαλουργεί ο Burgess Meredith (ηθοποιός δύο φορές υποψήφιος για Όσκαρ – και σαν τον προπονητή του Σταλόνε στο Rocky). Αυτή ήταν η πρώτη του συμμετοχή στην ανθολογία, από τις τέσσερις συνολικά. Είναι από τα χαρακτηριστικά επεισόδια που θυμούνται και αγαπούν όλοι σχεδόν οι φανς αλλά και οι μη φανς της σειράς. Ελάχιστοι μπορούν να το παρακολουθήσουν και να μην πιαστούν στην απλότητα και το πάθος του. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted September 8, 2008 Share Posted September 8, 2008 (edited) Ντινο ποια ειναι η γνωμη σου για τη νεωτερη βερσιον της σειρας (παιζοταν πριν 3-4 χρονια μεταμεσονυχτια Παρασκευες στο Star) και για την ταινια? Σιγουρα το πρωτοτυπο ειναι κορυφη, αλλα κι αυτα καλα ηταν. Μου΄χει μεινει ενα επεισοδιο της σειρας που μια ακτιβιστρια στελνεται στη Γερμανια του παρελθοντος με αποστολη να σκοτωσει ενα μωρακι που μεγαλωνοντας θα γινοταν ο Χιτλερ. Τελικα η κοπελα (που καταφερνει να την προσλαβουν ως υπηρετρια στο σπιτι των Χιτλερ) πετυχαινει (αρπαζει το μωρο και βουτανε μαζι απο μια γεφυρα) αλλα μια συναδελφος της αντκαθιστα το νεκρο μωρο με το νοθο μιας τσιγγανας. (Ηθικο διδαγμα: το πεπρωμενον φυγειν αδυνατον?) Edited September 9, 2008 by Darkchilde Έσβησα το quote Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 8, 2008 Author Share Posted September 8, 2008 Ντινο ποια ειναι η γνωμη σου για τη νεωτερη βερσιον της σειρας (παιζοταν πριν 3-4 χρονια μεταμεσονυχτια Παρασκευες στο Star) και για την ταινια? Έχω δει ελάχιστα από αυτά και από αυτά που είδα λίγα μου έκαναν εντύπωση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted September 9, 2008 Share Posted September 9, 2008 Έχω δει ελάχιστα από αυτά και από αυτά που είδα λίγα μου έκαναν εντύπωση. Τhanx! Η γνωμη σου παντα σεβαστη και χρησιμη! H ταινια ειναι κατα τη γνωμη μου αρκετα καλη (ιδιως το πρωτο κομματι με τον ρατσιστη που βρισκει τιμωρια στα μετρα του) αλλα εμεινε στην ιστορια για εντελως αλλους λογους (το ατυχημα που κοστισε τη ζωη του Vick Morrow και δυο ανηλικων κομπαρσων). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 10, 2008 Author Share Posted September 10, 2008 “Nightmare at 20.000 Feet” Σενάριο: Richard Matheson, βασισμένο στο ομότιτλο διήγημα του ίδιου. Σκηνοθεσία: Richard Donner Με τον William Shatner. Από τον πέμπτο κύκλο της σειράς. Προβλήθηκε στις 11/10/1963 «Πορτρέτο ενός φοβισμένου ανθρώπου: Ο κύριος Ρόμπερτ Γουίλσον, τριάντα εφτά, σύζυγος, πατέρας, και πωλητής σε αναρρωτική άδεια. Ο κύριος Γουίλσον μόλις πήρε εξιτήριο από μια κλινική, όπου πέρασε τους τελευταίους έξι μήνες καταπολεμώντας μια νευρική κατάρρευση, η οποία προκλήθηκε μια νύχτα όχι τόσο διαφορετική από την τωρινή, σε μια πτήση σαν και αυτή, με την οποία ο κύριος Γουίλσον επιστρέφει τώρα σπίτι. Με τη μόνη διαφορά, εκείνη η πτήση πριν μισό χρόνο είχε διακοπεί από την βία της πνευματικής κατάρρευσης του κυρίου Γουίλσον. Απόψε, ταξιδεύει προς τον προκαθορισμένο του προορισμό, που κόντρα στα σχέδια του κυρίου Γουίλσον, τυχαίνει να είναι η σκοτεινότερη γωνία της Ζώνης του Λυκόφωτος.» Κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του, στη διάρκεια μιας πτήσης, ο Γουίλσον βλέπει ένα ογκώδη, τριχωτό πλάσμα πάνω στο φτερό του αεροπλάνου. Στην αρχή, αμφιβάλλει για τα λογικά του, αλλά σύντομα αρχίζει να πιστεύει σε αυτό που βλέπει. Το πλάσμα είναι ένα γκρέμλιν, το οποίο έχει σκοπό να σαμποτάρει τις μηχανές του σκάφους. Δυστυχώς, γλιστράει εκτός οπτικής όποτε ο Γουίλσον καλεί την προσοχή της γυναίκας του ή της αεροσυνοδού. Και ο μηχανικός πτήσης αρνείται να ακούσει τις παραινέσεις του στο να προσέχει επιμελώς τα φτερά του αεροπλάνου. Ο Γουίλσον αντιλαμβάνεται πως πρέπει να δράσει μόνος του, καθώς βλέπει πως το γκρέμλιν έχει ήδη ξεχαρβαλώσει το μεταλλικό κάλυμμα της μιας μηχανής. Κλέβει το πιστόλι από έναν αστυνομικό που κοιμάται, ανοίγει ένα πορτάκι κινδύνου και αδειάζει τις σφαίρες πάνω στο γκρέμλιν. Θανάσιμα χτυπημένο πέφτει από το φτερό. Αργότερα, κατεβάζουν τον Γουίλσον από το αεροπλάνο μέσα σε ζουρλομανδύα. «Όλα είναι καλά τώρα, αγάπη μου» του λέει καθησυχαστικά η γυναίκα του. «Το ξέρω» της απαντάει, «Αλλά είμαι ο μόνος που το ξέρει.» «Η πτήση του κυρίου Γουίλσον τελείωσε τώρα, μια πτήση όχι απλά από το σημείο Α στο σημείο Β, αλλά και από την φοβία της επαναλαμβανόμενης τρέλας. Ο κύριος Γουίλσον δεν φοβάται πλέον, αν και, για μια στιγμή, είναι μόνος του σε αυτή τη βεβαιότητα. Ευτυχώς, η πίστη του δεν θα μείνει απομονωμένη για πολύ, γιατί ευτυχώς, ορατά στοιχεία μένουν πάντα πίσω σαν απόδειξη παραβίασης, ακόμα και από μια τόσο αόρατη περιοχή όσο της Ζώνης του Λυκόφωτος.» Το αριστουργηματικό σενάριο του Richard Matheson βασίζεται στο ομότιτλο του διήγημα, που πρωτοδημοσιεύτηκε στην ανθολογία Alone By Night (Ballantine 1961) και περιλήφθηκε και στο Shock III (Dell, 1966) του ιδίου. Στήνοντας την ιστορία, ο σεναριογράφος αποφεύγει το κλισέ του φυσιολογικού χαρακτήρα που συναντάει το αφύσικο και μετά πρέπει να πείσει όλους τους άλλους. Εδώ ο Μπομπ Γουίλσον πρέπει πρωτίστως να πείσει τον εαυτό του, να σιγουρέψει την δική του λογική. Λέγοντας στους άλλους τι έχει δει διακινδυνεύει πολύ περισσότερα από το να εισπράξει την καχυποψία τους. Εγγυάται επίσης την επιστροφή του στο τρελάδικο. Η ιδέα ήρθε στον Matheson απλά στη διάρκεια μιας πτήσης. Κοιτάζοντας από το παράθυρο του αναρωτήθηκε τι θα γινόταν αν έβλεπε κάποιον πάνω στο φτερό. Ο William Shatner δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του, ενός ανθρώπου στα όρια, απεγνωσμένος να κρατήσει την λογική που μόλις πρόσφατα κατέκτησε. Ο Matheson δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος από το «γκρέμλιν», που ήταν τρομακτικό μόνο σε παιδιά, καθώς στην όψη δεν έδειχνε τίποτα σαν το πλάσμα που περιέγραφε στο διήγημα. Ήταν εμφανώς ένας άντρας σε γούνινο κοστούμι και με μια λαστιχένια μάσκα. Ο σκηνοθέτης του επεισοδίου ήταν ο νεαρός τότε Richard Donner (που αργότερα θα σκηνοθετούσε τα Superman, The Omen, Lethal Weapon) που στην αρχή της καριέρας του δεν καταλάβαινε πολλά από ειδικά εφέ. Παρόλα αυτά όμως, έκανε πολύ καλή δουλειά καθώς το επεισόδιο είναι κινηματογραφημένο επιδέξια και με άριστη απόδοση από τους ηθοποιούς. Στην ταινία του 1983, Twilight Zone – The Movie, η τέταρτη ιστορία είναι ριμέϊκ αυτού του επεισοδίου, σε σκηνοθεσία George Miller (Mad Max) και με κεντρικό ήρωα τον εξίσου έξοχο John Lithgow. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 11, 2008 Author Share Posted September 11, 2008 “The Invaders” Σενάριο: Richard Matheson Μουσική: Jerry Goldsmith Με την Agnes Moorhead Από τον δεύτερο κύκλο. Προβλήθηκε στις 27/01/1961. «Αυτό είναι ένα από τα απομακρυσμένα μέρη, εκείνα που δεν επισκέπτεται κανείς, τα μελαγχολικά και παρατημένα, τα νεκρά. Αυτό είναι ένα αγρόκτημα, χτισμένο βιαστικά, άκομψα, ένα σπίτι χωρίς ηλεκτρικό ή αέριο, ένα σπίτι ανέγγιχτο από την πρόοδο. Κι αυτή είναι μια γυναίκα που ζει στο σπίτι, μια γυναίκα μαθημένη για χρόνια στη μοναξιά, μια δυνατή, απλή γυναίκα που το μόνο πρόβλημα που είχε να αντιμετωπίσει μέχρι τώρα ήταν να βρίσκει αρκετή τροφή για να επιβιώνει, μια γυναίκα που σε λίγο θα αντιμετωπίσει τον τρόμο, ο οποίος αυτή ακριβώς τη στιγμή έρχεται κατά μέρος της…από τη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Ακούγοντας έναν περίεργο ήχο στη στέγη της, η γυναίκα πηγαίνει να ελέγξει, και βλέπει προσγειωμένο στα κεραμίδια της έναν ιπτάμενο δίσκο σε μινιατούρα, μέσα από τον οποίο βγαίνουν δύο μικρά όντα, σαν ρομπότ. Ξεκινάει μια μάχη επιβίωσης, με τα πλάσματα να τυραννούν την γυναίκα με ακτινοπίστολα και με ένα από τα δικά της μαχαίρια της κουζίνας. Τελικά, καταφέρνει να πιάσει το ένα και να το συνθλίψει. Με ένα τσεκούρι καταστρέφει τον ιπτάμενο δίσκο και το δεύτερο πλάσμα μέσα του. Πριν σκοτωθεί, το πλάσμα στέλνει ένα μήνυμα στον πλανήτη του ώστε να μην στείλουν άλλα διαστημόπλοια σε αυτόν τον πλανήτη που έχει γίγαντες. Τα γράμματα πάνω στον ιπτάμενο δίσκο πληροφορούν U.S. Air Force! «Αυτοί είναι οι εισβολείς, τα μικρά πλάσματα προερχόμενα από ένα μικρό μέρος που το λένε Γη, που θα έκαναν το γιγάντιο άλμα στον ουρανό για να φτάσουν τα αστραφτερά εκείνα ερωτηματικά που τους παρότρυναν την φαντασία με την λάμψη τους. Οι εισβολείς, που ανακάλυψαν πως το εισιτήριο μιας κατεύθυνσης προς τα άστρα έχει το υπέρτατο τίμημα. Κατοχυρωμένο, και εξοφλημένο…κάπου στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Ένα δύσκολο επεισόδιο, που ανατέθηκε στους ώμους του σκηνοθέτη Douglas Heyes. Ήθελε εξαρχής σαν πρωταγωνίστρια του την Agnes Moorhead. Μια ηθοποιό που στη διάρκεια μιας μακριάς και λαμπρής καριέρας, είχε παίξει τα πάντα, από την μητέρα του Orson Welles στο Citizen Kane μέχρι τη μητέρα της Elizabeth Montgomery στο Bewitched. Ο λόγος που είχε εντυπωσιάσει τον Heyes ήταν η συμμετοχή της σε μια ραδιοφωνική παράσταση, το “Sorry Wrong Number”, όπου για ένα μισάωρο η Moorhead έδινε ρέστα μόνη της, με μόνο τη φωνή της και καθόλου ηχητικά εφέ. Την ήθελε λοιπόν να κάνει το ίδιο σε μια τηλεοπτική εμφάνιση, να δώσει δηλαδή ρέστα παίζοντας μια γυναίκα που δε λέει λέξη! Η Agnes Moorhead δεν το έπιασε αμέσως, έδειχνε μάλλον ενοχλημένη. Μόλις ήρθε στο στούντιο είπε στον σκηνοθέτη «Διαβάζω και διαβάζω το σενάριο και δεν βρίσκω πουθενά τον ρόλο μου.» Και φυσικά, οι προσδοκίες του σκηνοθέτη εκπληρώθηκαν πανηγυρικά με την λαμπρή ερμηνεία της ηθοποιού. Περιέργως, το ένα άτομο που δεν έμεινε καθόλου ευχαριστημένο από το τελικό αποτέλεσμα ήταν ο Richard Matheson. Βρήκε το επεισόδιο απίστευτα αργό, καθώς η σύγκρουση που περιέγραφε στο σενάριο του είχε πολύ περισσότερες φάσεις από αυτές που γυρίστηκαν. Και ενώ στο σενάριο υπονοούσε πως δεν υπήρχε ποτέ καθαρή οπτική των εισβολέων, τα κουκλάκια που χρησιμοποιήθηκαν τελικά στο επεισόδιο ήταν για τον Matheson γελοία και καθόλου τρομακτικά. Ένας άλλος όμως συγγραφέας, ο Theodore Sturgeon, ήταν θαυμαστής του επεισοδίου. Είπε: «Αν ένας τυφλός καθίσει μπροστά σε μια τηλεόραση και ακούγοντας την εξέλιξη μπορεί να σου πει μετά τι συνέβαινε στην ιστορία, τότε ο σκηνοθέτης, ο παραγωγός, ο σεναριογράφος και όλοι οι άλλοι έχουν αποτύχει. Ομοίως, αν ένας κουφός παρακολουθήσει το επεισόδιο και μπορεί να σου περιγράψει τι έλεγε η ιστορία, τότε έχουμε επιτυχία. Μιλάμε για ένα οπτικό μέσο. Ο Matheson το έγραψε χωρίς μία λέξη διαλόγου μέσα. Είχε μερικά μουγκρητά και κραυγές, αλλά καθόλου διάλογο. Και όντως το επεισόδιο αναδείχτηκε πανηγυρικά για το οπτικό μέσο που εξυπηρετούσε.» 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
iliosporos Posted September 11, 2008 Share Posted September 11, 2008 Ντίνο σε ευχαριστούμε για την στήλη!! Παρακολουθώ κάθε μέρα με ενδιαφέρον τις εξελίξεις!! Extra thanks για την παραγγελία που σου ζήτησα και πραγματοποιήθηκε άμεσα! Keep up the good work! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 13, 2008 Author Share Posted September 13, 2008 “Nothing in the Dark” Σενάριο: George Clayton Johnson Με τον Robert Redford Από τον τρίτο κύκλο. Προβλήθηκε στις 05/01/1962 «Μια γριά γυναίκα που ζει έναν εφιάλτη, μια γριά γυναίκα που έχει δώσει χιλιάδες μάχες με τον θάνατο και βγήκε νικητής. Τώρα είναι αντιμέτωπη με μια δυσοίωνη επιλογή, το να ανοίξει ή όχι μια πόρτα. Και με έναν παράξενο και τρομακτικό τρόπο γνωρίζει πως αυτή η φαινομενικά συνηθισμένη πόρτα οδηγεί στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Η κυρία Γουάντα Νταν είναι τόσο τρομοκρατημένη στην προοπτική πως ο «κύριος Χάρος» θα την σκοτώσει έτσι και την αγγίξει, που έχει ταμπουρωθεί για χρόνια στη ημι-υπόγεια της γκαρσονιέρα. Όταν όμως ο αστυνομικός Χάρολντ Μπέλντον πυροβολείται έξω από την πόρτα της, κατανικά τον φόβο της και τον σέρνει μέσα στο σπίτι της για να τον φροντίσει. Αργότερα, ένας τραχύς άντρας σπάει την πόρτα της και η Γουάντα, νομίζοντας πως είναι ο Χάρος, λιποθυμάει. Στην πραγματικότητα είναι ένας εργολάβος που έχει προσληφθεί να γκρεμίσει το ετοιμόρροπο κτίριο. Της λέει πως πρέπει να μετακομίσει και φεύγει. Η Γουάντα αντιλαμβάνεται πως ο εργολάβος δεν μπορούσε να δει τον Μπέλντον, γιατί εκείνος είναι στην πραγματικότητα ο κύριος Χάρος. Αλλά δεν έχει έρθει σαν τον αλύπητο εξολοθρευτή. Ευγενικά, της ζητάει να πάρει το χέρι του. Εκείνη το πράττει, και προς έκπληξη της βλέπει τον πεθαμένο της εαυτό στην άλλη άκρη της γκαρσονιέρας. Χωρίς φόβο πλέον, επιτρέπει στον κύριο Χάρο να την οδηγήσει έξω…στο φως του ήλιου. «Υπήρχε μια γριά γυναίκα που ζούσε σε ένα δωμάτιο και, σαν όλους εμάς, φοβόταν το σκοτάδι. Ανακάλυψε όμως στο τελευταίο λεπτό της ζωής της πως δεν υπήρχε τίποτα μέσα στο σκοτάδι που δεν ήταν εκεί όταν τα φώτα ήταν αναμμένα. Σημαντικό μάθημα για όσους από μας διατηρούμε τον φόβο, εντός ή εκτός της Ζώνης του Λυκόφωτος.» Η Gladys Cooper ως Γουάντα, δίνει στον ρόλο της τέτοιον εύθραυστο χαρακτήρα που βγάζει μια αλήθεια την οποία ο θεατής αναγνωρίζει αμέσως. Ξεκάθαρα, αυτή είναι μια γυναίκα που αντλεί δύναμη για ζωή από την αποφασιστικότητα της να μην πεθάνει. Και ο R.G. Armstrong είναι έξοχος στον ρόλο του εργολάβου. Τραχύς και βίαιος, κυρίως για να μας ξεγελάσει πως είναι ο χάρος. Δίνει όμως εκείνα τα λόγια που θα μπορούσε να ξεστομίσει ο χάρος, καθώς υπερασπίζεται την δουλειά του: «Ο κόσμος με βλέπει σαν έναν καταστροφέα. Νομίζουν πως τη βρίσκω στο να γκρεμίζω. Δεν είναι όμως έτσι. Απλώς ξεκαθαρίζω το έδαφος για να έρθουν να χτίσουν άλλοι. Κι εγώ βοηθάω σε αυτό. Κοίτα τριγύρω γιατί έτσι έχουν τα πράματα. Ένα δέντρο πέφτει για να φυτρώσει ένα άλλο. Γέρικα ζώα ψοφούν και τα μικρά τους παίρνουν τη θέση τους. Ακόμα και οι άνθρωποι φεύγουν όταν έρθει η ώρα.» Ο Johnson λέει με το σενάριο του πως ο θάνατος αντί για κάτι τρομακτικό είναι απλά μέρος της φυσικής ακολουθίας. Ο κύριος Χάρος δεν είναι ο σκληρός, άπονος εργολάβος, αλλά ο συμπαθητικός, αγγελικός στην όψη αστυνομικός. Και όταν στο τέλος αγγίζει την γριά γυναίκα, ο θάνατος έρχεται τόσο μαλακά που δεν το αντιλαμβάνεται καν. Κατά παραδοχή του σκηνοθέτη, ενώ ο Robert Redfort (στα ξεκινήματα του τότε) είχε την άψογη εμφάνιση για τον ρόλο, παίζει με όλο το πάθος και βάθος μιας κούκλας βιτρίνας. Αλλά το επεισόδιο είναι τόσο καλογραμμένο που δεν μπορεί να πληγεί από μία αδύναμη ερμηνεία. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 15, 2008 Author Share Posted September 15, 2008 “To Serve Man” Σενάριο: Rod Serling, βασισμένο στο ομότιτλο διήγημα του Damon Knight Με τον Richard Kiel Από τον τρίτο κύκλο. Προβλήθηκε στις 02/03/1962 «Σας παρέχουμε την ευκαιρία να μελετήσετε με τα ίδια σας τα μάτια, έναν Κάναμιτ. Κάπου ψηλότερος από εννέα πόδια. Βάρος: κοντά στα διακόσια κιλά. Προέλευση: άγνωστη. Κίνητρα; Εκεί ακριβώς κρέμεται η ιστορία, γιατί σε λίγα μόλις λεπτά θα σας ζητήσουμε να σφίξετε χέρια με έναν Χριστόφορο Κολόμπο από έναν άλλον γαλαξία. Βρίσκεστε στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Οι Κάναμιτ έρχονται στη Γη φαινομενικά με έναν και μοναδικό σκοπό, να βοηθήσουν την ανθρωπότητα σε όλους τους τομείς με την ανώτερη τεχνολογία τους. Βάζουν τέλος στην πείνα και παρέχουν μια φθηνή μονάδα ενέργειας και αμυντικές ασπίδες προς όλα τα έθνη. Η στρατιωτική ισχύς καταλήγει ξεπερασμένο κατάλοιπο. Αν και πολλοί δεν τους εμπιστεύονται, οι Κάναμιτ εμφανίζονται απόλυτα αλτρουιστές, κάτι που το υποστηρίζει και ένα βιβλίο τους που έχουν καταθέσει στον Ο.Η.Ε. Ο μεταφρασμένος τίτλος του βιβλίου λέει To Serve Man, δηλαδή «Υπηρετώντας τον Άνθρωπο». Χιλιάδες κατοίκων της Γης κλείνουν θέσεις σε διαστημόπλοια για τον πλανήτη των Κάναμιτ, για να παν να ζήσουν σαν άρχοντες, ανάμεσα τους και ο Michael Chambers, ένας ειδικός αποκρυπτογράφος. Εντωμεταξύ, η βοηθός του, η Pat, προσπαθεί να μεταφράσει τα κείμενα μέσα στο βιβλίο των Κάναμιτ. Καθώς ο Chambers ετοιμάζεται να επιβιβαστεί στο εξωγήινο σκάφος η Pat φτάνει έξαλλη στο αεροδρόμιο καθώς έχει καταφέρει να αντιληφθεί το περιεχόμενο του βιβλίου To Serve Man. Είναι ένας τσελεμεντές! (μεταφρασμένο αλλιώς, «Σερβίροντας τον Άνθρωπο».) Ο Chambers επιχειρεί να αποβιβαστεί, αλλά ένας Κάναμιτ τον σπρώχνει πάλι μέσα. Ο Chambers ξεκινάει το ταξίδι του για έναν άλλο πλανήτη και για το τραπέζι ενός εξωγήινου σαν κύριο πιάτο. «Οι μνήμες ενός Michael Chambers, με κατάλληλα φλάσμπακ και βαθυστόχαστο μονόλογο. Ή πιο απλά, η εξέλιξη του ανθρώπου, ο κύκλος που οδηγεί από χώμα σε επιδόρπιο, την μεταμόρφωση από τον κυρίαρχο ενός πλανήτη σε συστατικό της σούπας κάποιου άλλου. Αυτή ήταν η αποψινή παράσταση, στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Προσαρμοσμένο από το διήγημα του Damon Knight, το «To Serve Man» έχει μια από τις πιο σοκαριστηκές, τελικές ατάκες στην ιστορία του Twilight Zone. Ο Damon Knight το έγραψε το 1950, μέσα σε ένα απόγευμα, δυστυχισμένος επειδή η γυναίκα του ήταν εκείνη τη στιγμή με άλλον άντρα. Ο Serling κράτησε στο σενάριο τα βασικά της ιστορίας, έκανε όμως και κάποιες αλλαγές. Μία από αυτές ήταν και η όψη των εξωγήινων. Στο βιβλίο είναι γουρουνόμορφοι, ενώ ο Serling τους έκανε πανύψηλους και ανθρωποειδείς. Όπως εμφανίζονται στο επεισόδιο, οι Κάναμιτ μοιάζουν οριακά αγγελικοί, με μακριές ρόμπες, μεγάλα κρανία, σκοτεινό βλέμμα και σκληρό στόμα. Ο Richard Kiel (αργότερα ο Σαγόνας των ταινιών Μποντ) κόβει το αίμα του θεατή με την παρουσία του και μόνο. Ο συγγραφέας έμεινε ευχαριστημένος από την μεταφορά του διηγήματος του στη μικρή οθόνη. Υπερασπίζεται του προφανούς ερωτήματος που εγείρει η ιστορία του, για το αν δηλαδή η φράση “To Serve” θα είχε διπλή σημασία στην εξωγήινη γλώσσα όπως και στα αγγλικά. Γίνεται νύξη στο διήγημα για τις ομοιότητες σε ιδιωματισμούς ανάμεσα στις δύο γλώσσες. Μάλιστα, η λέξη έχει την ίδια διπλή σημασία στη γαλλική και ιταλική, και στα Γερμανικά και Σουηδικά η λέξη είναι σχεδόν η ίδια. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 17, 2008 Author Share Posted September 17, 2008 “The Midnight Sun” Σενάριο: Rod Serling Από τον τρίτο κύκλο. Προβλήθηκε στις 17/11/1961 «Η λέξη που η κυρία Μπρόνσον δεν μπορεί να ψελλίσει μέσα στον ζεστό, ανυπόφορο αέρα είναι «καταδικασμένοι», καθώς μια θανατική καταδίκη κρέμεται πάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων που μόλις αντικρίσατε. Ένα μήνα πριν, η Γη άλλαξε ξαφνικά την ελλειπτική της τροχιά και από τότε ακολουθεί ένα μονοπάτι που αργά αλλά σταθερά, στιγμή προς στιγμή, μέρα με τη μέρα, τη φέρνει κοντύτερα στον ήλιο. Και όλες οι μικρές συσκευές του ανθρώπου που ταράσσουν τον αέρα δεν είναι πλέον πολυτέλειες, είναι αξιοθρήνητες, πανικόβλητες μέθοδοι επιβίωσης. Η ώρα είναι δώδεκα παρά πέντε, μεσάνυχτα. Δεν υπάρχει πλέον σκοτάδι. Η τοποθεσία είναι η πόλη της Νέας Υόρκης και αυτή είναι η παραμονή του τέλους, γιατί ακόμα και στα μεσάνυχτα είναι καταμεσήμερο, η πιο καυτή μέρα στην ιστορία του ανθρώπου, και θα την βιώσετε τώρα, στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Ενώ οι περισσότεροι κάτοικοι έχουν φύγει από την Νέα Υόρκη, σε αναζήτηση πιο δροσερών κλιμάτων στη Γη, η Νόρμα και η γειτόνισσα της, η κυρία Μπρόνσον, παραμένουν στην πολυκατοικία τους, προσπαθώντας όσο καλύτερα μπορούν να αντιμετωπίσουν τις διακοπές ρεύματος και την αυξανόμενη θερμοκρασία. Ένας άντρας, τρελαμένος από την δίψα, εισβάλει στο διαμέρισμα της Νόρμας, πίνει το νερό της, ερχόμενος προς στιγμή στα λογικά του την παρακαλάει να τον συγχωρέσει και μετά φεύγει. Λίγο αργότερα, η κυρία Μπρόνσον αρχίζει να έχει παραισθήσεις και πεθαίνει. Καθώς αυξάνεται η ζέστη, οι ζωγραφιές της Νόρμας αρχίζουν να λιώνουν και να στάζουν χρώματα, και το θερμόμετρο σκάει. Η Νόρμα ξεφωνίζει και καταρρέει. Όταν ξυπνάει, κάνει κρύο, έχει σκοτάδι, και χιονίζει έξω. Όλα όσα είδαμε ήταν μια παραίσθηση του πυρετού της. Η Γη δεν κατευθύνεται προς τον ήλιο – αλλά απομακρύνεται από αυτόν. «Οι δύο πόλοι του φόβου, τα δύο άκρα για το πώς μπορεί να καταδικαστεί ο πλανήτης Γη. Μια μικρή άσκηση προς συντήρηση και τροφή ενός εφιάλτη, τιμητικά παρουσιασμένη στους παρακολουθητές των θερμομέτρων, από τη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Συμπτωματικά, το σενάριο του επεισοδίου είχε παρόμοιο θέμα με εκείνο μιας Βρετανικής ταινίας που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά, The Day the Earth Caught Fire. Και τα δύο σενάρια αναφέρονται στην κατάρρευση της κοινωνίας, στη σπανιότητα του νερού, άνθρωποι που πασχίζουν να φτάσουν σε δροσερότερες περιοχές του πλανήτη, εγκαταλειμμένες πόλεις, και η υστερία που προκαλείται όταν το τέλος του κόσμου γίνεται βεβαιότητα. Αλλά ενώ η ταινία είχε προϋπολογισμό και εύρος χρόνου για να υλοποιηθεί, το Midnight Sun έπρεπε να γυριστεί σε τρεις μέρες και με κόστος 52.577 δολάρια, για να παρουσιάσει το τέλος της Γης. Και το κατάφερε αρκετά πειστικά. Ο ιδρώτας στα πρόσωπα των ηθοποιών, τα νωπά τους μαλλιά, οι πίνακες που έλιωναν και το θερμόμετρο που σπάει, μαζί με την δυνατή ερμηνεία της Lois Nettleton ως Νόρμα και της Betty Garde ως κυρία Μπρόνσον, έδωσαν με κατάλληλη πειστικότητα τα αποτελέσματα της αφόρητης ζέστης. Ήδη το πλατό στο οποίο γυριζόταν η σειρά (το καλοκαίρι) ήταν ζεστό κάτω από τους προβολείς και δεν είχαν κλιματιστικά τότε, αλλά ο σκηνοθέτης ζητούσε σποραδικά από τον βοηθό του να αυξάνει την θερμοκρασία στο σκηνικό για να ωθήσει τους ηθοποιούς του προς τη σωστή ερμηνεία. Το φινάλε που σκέφτηκε ο Serling ήταν κλασσική Ζώνη του Λυκόφωτος. «Κυρία Μπρόνσον,» λέει η Νόρμα στην νοικοκυρά της ξυπνώντας, «είδα ένα τρομερό όνειρο. Έκανε τρομερή ζέστη. Ήταν μέρα όλη την ώρα. Υπήρχε ήλιος μέσα στα μεσάνυχτα, δεν είχε καθόλου νύχτα…Δεν είναι υπέροχο να έχεις σκοτάδι και δροσιά;» Και με μια έκφραση βασανισμένης αναμονής, η γριά γυναίκα απαντάει: «Ναι, καλή μου… είναι υπέροχο.» 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eric Draven Posted September 18, 2008 Share Posted September 18, 2008 Ντίνο συγχαρητήρια για τις παρουσιάσεις-είναι εξαιρετικές. Γνωρίζεις μήπως που θα μπορούσε κάποιος να βρει το πακέτο της σειράς? Νομίζω είχα δει στα 'Μετρόπολις' ένα, αλλά αν δε κάνω λάθος, ήταν τα εγχρωμα, τα μεταγενέστερα. Αναμένω την παρουσίαση και άλλων επεισοδίων. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 18, 2008 Author Share Posted September 18, 2008 (edited) Γνωρίζεις μήπως που θα μπορούσε κάποιος να βρει το πακέτο της σειράς? Νομίζω είχα δει στα 'Μετρόπολις' ένα, αλλά αν δε κάνω λάθος, ήταν τα εγχρωμα, τα μεταγενέστερα. Είχα δει στο Cube μια φορά, στο Clip Art δίπλα στο Solaris, αλλά κυρίως στο στενό μαγαζάκι στη στοά, δίπλα στο Metropolis της Ομόνοιας. Edited September 18, 2008 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 18, 2008 Author Share Posted September 18, 2008 “The Eye of the Beholder” Σενάριο: Rod Serling Μουσική: Bernard Herrmann Make-Up: William Tuttle Με την Donna Douglas Από τον δεύτερο κύκλο. Προβλήθηκε 11/11/1960 «Παγιδευμένη στον χρόνο και στον χώρο για μια στιγμή, σας παρουσιάζουμε την Δεσποινίδα Τζάνετ Τάιλερ, που βιώνει τον εσώκλειστο κόσμο του σκοταδιού, ενός σύμπαντος του οποίου τα μεγέθη είναι το πάχος και το μήκος των επιδέσμων που καλύπτουν το πρόσωπο της. Σε λίγο θα επιστρέψουμε σε αυτό το δωμάτιο και επίσης σε λίγο θα κοιτάξουμε κάτω από τους επιδέσμους, έχοντας φυσικά υπόψη πως δεν θα εκπλαγούμε με αυτό που θα αντικρίσουμε, γιατί αυτό δεν είναι απλά ένα νοσοκομείο, και η ασθενής 307 δεν είναι απλά μια γυναίκα. Αυτή τυγχάνει να είναι η Ζώνη του Λυκόφωτος, και η Δεσποινίδα Τάιλερ ετοιμάζεται, μαζί με σας, να εισαχθεί σ’αυτή.» Ξαπλωμένη στο μισοσκόταδο ενός δωματίου νοσοκομείου, με το κεφάλι της πλήρες καλυμμένο με επιδέσμους, η Τζάνετ Τάιλερ, της οποίας το παραμορφωμένο πρόσωπο την καταδίκασε στο περιθώριο όλη της τη ζωή, περιμένει να δει αν η τελευταία επέμβαση πέτυχε να την κάνει φυσιολογική. Αυτή είναι η εντέκατη επίσκεψη της στο νοσοκομείο, το όριο που επιτρέπει η Πολιτεία για τέτοιες επεμβάσεις. Αν στεφτεί με αποτυχία, θα σταλεί σε ένα χωριό όπου ζουν αποκλεισμένοι άλλοι σαν και την ίδια. Αθέατοι στην ίδια, γύρω της κινούνται οι σκιώδες φιγούρες του γιατρού και της νοσοκόμας, των οποίων ακούει μόνο τις φωνές. Σε τηλεοράσεις που παίζουν μέσα στο νοσοκομείο, ο Ηγέτης της Πολιτείας ομιλεί για την «δοξασμένη ομοιομορφία», την στιγμή που αφαιρούνται σταδιακά οι επίδεσμοι της δεσποινίδας Τάιλερ. Η ασθενής αποκαλύπτεται και είναι μια πανέμορφη γυναίκα. Και ο γιατρός βλέποντας το αποτέλεσμα τραβιέται πίσω με φρίκη. Η επέμβαση έχει αποτύχει. Καθώς ανάβουν τα φώτα, βλέπουμε τα πρόσωπα των άλλων: στραβά, ασύμμετρα, βγαλμένα από έναν εφιάλτη. Κλαίγοντας υστερικά, η δεσποινίδα Τάιλερ βγαίνει τρεχάτη από το δωμάτιο, διασχίζει κάποιους διαδρόμους και καταλήγει σε ένα δωμάτιο όπου συναντάει ένα άλλο «φρικιό», τον Γουόλτερ Σμιθ, έναν εντυπωσιακά γοητευτικό άντρα που είναι ο αρχηγός του χωριού των αποκλεισμένων. Έχει έρθει για να την πάρει μαζί του. Τρυφερά, τη βεβαιώνει πως σιγά-σιγά θα καταλάβει πως ανήκει εκεί που πάνε, ένα μέρος όπου θα νιώσει επιτέλους να την αγαπούν. Της υπενθυμίζει ένα παλιό γνωμικό που λέει πως η ομορφιά βρίσκεται μέσα στο βλέμμα του παρατηρητή. «Τώρα οι ερωτήσεις που έρχονται στον νου. Που είναι αυτό το μέρος και πότε είναι, τι είδους κόσμος είναι αυτός που η ασχήμια είναι το φυσιολογικό και η ομορφιά η απόκλιση εκείνου του φυσιολογικού; Η απάντηση είναι πως δεν έχει σημασία. Γιατί το παλιό γνωμικό συμβαίνει να είναι σωστό. Η ομορφιά είναι υποκειμενική, φέτος ή και σε εκατό χρόνια, σε αυτόν τον πλανήτη ή όπου αλλού υπάρχει ανθρώπινη ζωή, ίσως και κάπου ανάμεσα στα άστρα. Η ομορφιά βρίσκεται μέσα στο βλέμμα του παρατηρητή. Ένα μάθημα προς γνώση, από τη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Ο Rod Serling λάμπει για άλλη μια φορά με το ταλέντο του, δίνοντας μας ένα από τα ωραιότερα επεισόδια της σειράς. Αυτό που κάνει το επεισόδιο αξιοθαύμαστο είναι η καλλιτεχνική μαεστρία των δημιουργών του. Η ευαισθησία στη γραφή του σεναρίου, η ευφάνταστη διεύθυνση και χειραγωγία του σκηνοθέτη, η καταπληκτικές ερμηνείες των ηθοποιών, η οπτική ομορφιά και τεχνική αρτιότητα της φωτογραφίας, η ανατριχιαστική και μελαγχολική μουσική του συνθέτη, και το ιδιοφυές make-up του ειδικού των εφέ. Από το ξεκίνημα, ο σκηνοθέτης Buck Houghton αντιλήφθηκε πως το υλικό ήθελε προσεκτική προσέγγιση για να λειτουργήσει σωστά. Ήταν πρωταρχικής σημασίας για το σενάριο, το ειδικό make-up να αποκαλυφθεί στο τέλος του επεισοδίου. Κι αυτό που κατόρθωσαν ήταν ένα αποτέλεσμα μοναδικό, φριχτό και αξέχαστο. Στο ορίτζιναλ σενάριο, οι χαρακτήρες του γιατρού και της νοσοκόμας ήταν ψυχροί και αντιπαθείς. Αυτό άλλαξε με προτροπή του σκηνοθέτη που πίστευε πως κάτι τέτοιο θα προϊδέαζε την έκπληξη του τέλους. Διάλεξε μάλιστα τους ηθοποιούς που θα ενσάρκωναν τους ρόλους χωρίς να κοιτάζει τα πρόσωπα τους, αλλά ακούγοντας μόνο τις φωνές τους. Ειρωνικά, σε αντίθεση με το μήνυμα που ήθελε να περάσει η ιστορία, δύο ηθοποιοί διαλέχτηκαν για τον ρόλο της Δεσποινίδας Τάιλερ. Η μία ήταν η Maxine Stuart, για το μέρος εκείνο που το πρόσωπο της ηρωίδας είναι κάτω από τους επιδέσμους. Η Stuart πήρε τον ρόλο βάση της χροιάς της φωνής της, που ήταν τέτοια, ώστε δεν «ακουγόταν όμορφη». Για την ηρωίδα, χωρίς τους επιδέσμους, διάλεξαν την πανέμορφη Donna Douglas, που σημαντικό δεν ήταν αν ήταν ικανή ηθοποιός, αλλά το πως έδειχνε. Είχαν μάλιστα σκοπό να βάλουν την Stuart να ντουμπλάρει αργότερα την φωνή της Douglas. Η όμορφη όμως ηθοποιός τους φόρεσε τα γυαλιά, καθώς ήταν παρόν σε όλα τα γυρίσματα, παρακολούθησε την ερμηνεία της Stuart και έδωσε ακριβώς την πανομοιότυπη ερμηνεία. Δεν χρειάστηκε καθόλου ντουμπλάρισμα. Το πιο δύσκολο σημείο στο γύρισμα του επεισοδίου ήταν να κρύβουν τα πρόσωπα του γιατρού και της νοσοκόμας χωρίς να περιορίζουν την κίνηση της κάμερας. Για να το πετύχουν αυτό, σκηνοθέτης και διευθυντής φωτογραφίας έκαναν αμέτρητες πρόβες για το κάθε πλάνο. Οι σκηνές είναι χορογραφημένες έτσι ώστε, αν ο θεατής αναρωτηθεί γιατί δεν βλέπει τα πρόσωπα των άλλων, να νιώσει μια σκηνοθετική άποψη που μας παρουσιάζει την οπτική της ηρωίδας. Αφού δεν τους βλέπει εκείνη μέσα από τους επιδέσμους της, βιώνει και ο θεατής την αγωνία της μαζί της. Αυτό ενισχύθηκε στη σταδιακή αφαίρεση των επιδέσμων, όπου μέσα από σκιές, σιγά-σιγά, η ηρωίδα θα έβλεπε όλο και περισσότερα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted September 18, 2008 Share Posted September 18, 2008 (edited) Η ολη λογικη του επεισοδιου εχει εκφραστει πιο κωμικα και στο-λατρεμενο- Munsters Family, με την ανιψια-φωτομοντελο που θεωρειται "κακασχημη" και τον εντελως psycho-χαμενο αδελφακι του Δρακουλα-παππου που προσπαθει α βρει το φιλτρο που θα την "ομορφυνει"...Μια αλληγορια για τα ρευστα κριτηρια του ελκυστικου.... Edited September 18, 2008 by Dark desire Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 22, 2008 Author Share Posted September 22, 2008 “Night Call” Σενάριο: Richard Matheson, βασισμένο στο διήγημα του “Long Distance Call” Σκηνοθεσία: Jacques Tourneur Από τον πέμπτο κύκλο. Προβλήθηκε 07/02/1964 «Η κυρία Έλβα Κιν ζει μόνη της στο τέρμα του Λόντον Φλατς, μιας μικρής κοινότητας του Μέϊν. Μέχρι τώρα, η ρουτίνα της ύπαρξης της κυρίας Κιν συμπεριλάμβανε να είναι ξαπλωμένη στο κρεβάτι της ή καθιστή στην αναπηρική της πολυθρόνα και να διαβάζει βιβλία, να ακούει ραδιόφωνο, να γευματίζει, να κοιμάται, να παίρνει φάρμακα, και να περιμένει να της συμβεί κάτι το διαφορετικό. Η κυρία Κιν δεν το γνωρίζει ακόμα, αλλά η περίοδος αναμονής τελείωσε, γιατί κάτι διαφορετικό πρόκειται να της συμβεί, έχει ήδη ξεκινήσει μάλιστα, μέσω δύο αγνώστου προέλευσης τηλεφωνημάτων στα μισά μιας νυχτερινής καταιγίδας, τηλεφωνημάτων με προέλευση τη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Σε μια περίοδο αρκετών ημερών, η Έλβα δέχεται αρκετές μυστηριώδεις τηλεφωνικές κλήσεις, με μια περίεργη φωνή να λέει συνέχεια «Που είσαι; Θέλω να σου μιλήσω.» Τρομοκρατημένη, η Έλβα φωνάζει στο ακουστικό «Άφησε με ήσυχη!» Μετά όμως ανακαλύπτει πως οι γραμμές του τηλεφώνου είχαν πέσει από την καταιγίδα και πως η άκρη του κομμένου καλωδίου βρισκόταν πάνω στον τάφο του, εδώ και πολλών ετών αποθανόντα, αρραβωνιαστικού της Μπράϊαν, ο οποίος ήταν πάντα υπάκουος στις επιθυμίες της. Όπως όταν την είχε αφήσει να οδηγήσει το αυτοκίνητο του, με αποτέλεσμα το δυστύχημα που σκότωσε εκείνον και άφησε ανάπηρη την ίδια. Η Έλβα ξαφνικά γεμίζει από χαρά, καθώς θα έχει τώρα παρέα τον Μπράϊαν για να τα λένε και δεν θα είναι πια μόνη. Επιστρέφει σπίτι, σηκώνει το ακουστικό και καλεί το όνομα του. Η απάντηση του: «Μου ζήτησες να σε αφήσω ήσυχη. Πάντα κάνω αυτό που θέλεις.» Και χάνεται η φωνή του. «Σύμφωνα με τη Βίβλο, ο Θεός έπλασε τη γη και τον ουρανό. Είναι το δικαίωμα ενός άντρα, ή μιας γυναίκας, να πλάσουν τη δική τους ιδιωτική κόλαση. Παράδειγμα η κυρία Έλβα Κιν, που με την κάθε έννοια έστρωσε το κρεβάτι της και τώρα εκεί πρέπει να κοιμηθεί, πιο δυστυχισμένη, αλλά και πιο σοφή, χάρη σε ένα επώδυνο μάθημα για την υπευθυνότητα, μεταδιδόμενο από τη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Το διήγημα του Matheson, που πρωτοεμφανίστηκε στο περιοδικό Beyond με τίτλο “Sorry, Right Number”, είναι μια ανατριχιαστική ιστορία, ένας θρίαμβος ατμοσφαιρικού τρόμου που κλιμακώνεται πετυχημένα με το σταγονόμετρο. Είναι σκηνοθετημένο από τον μάστορα του αδιόρατου, Jacques Tourneur (Cat People, Curse of the Demon) του οποίου οι ταινίες ποντάρουν πάντα στο τρομακτικό που υπονοείται αλλά δεν βλέπεται. Την ίδια ακριβώς τεχνική εφαρμόζει και σε αυτό το επεισόδιο. Με τη βοήθεια της φωτογραφίας του Robert W. Pittack, η εικόνα είναι γεμάτη από υπέροχες λεπτομέρειες, οπτικά απειλητικές στιγμές, όπως οι σκιές από τα κλαδιά ενός δένδρου όπως πέφτουν πάνω στο πρόσωπο της κοιμισμένης γυναίκας. Το σενάριο μένει πιστό στο διήγημα με μία στοιχειώδη διαφορά. Το ορίτζιναλ τελειώνει με έναν ανατριχιαστικό τρόπο. Αφού η τηλεφωνήτρια αναφέρει στη γραμμή την διεύθυνση της Έλβας, αργότερα χτυπάει το τηλέφωνο και μια νεκρική φωνή λέει «Γειά σου Έλβα, θα είμαι εκεί σε λίγο.» 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 23, 2008 Author Share Posted September 23, 2008 “Little Girl Lost” Σενάριο: Richard Matheson, βασισμένο στο ομότιτλο διήγημα του Μουσική: Bernard Herrmann Από τον τρίτο κύκλο. Προβλήθηκε στις 16/03/1962 «Αγνοούμενο: ένα τρομαγμένο κοριτσάκι. Όνομα: Μπετίνα Μίλερ. Περιγραφή: έξι χρονών, μέτριο ανάστημα, καστανά μαλλιά, όμορφο. Τελευταία εθεάθη όταν το σκέπασε στο κρεβάτι η μητέρα του λίγες ώρες πριν. Τελευταία εισακούστη…και εδώ είναι το ζουμί, καθώς η Μπετίνα Μίλερ μπορεί να ακουστεί πεντακάθαρα, παρά το περίεργο γεγονός που δεν μπορεί να θεαθεί καθόλου. Παρούσα της τοποθεσία; Ας πούμε για τώρα…στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Όταν η κόρη του Τίνα πέφτει κάτω από το κρεβάτι της και εξαφανίζεται, ο Κρις Μίλερ ζητάει την βοήθεια του φίλου του Μπιλ, ενός φυσικού. Όταν και ο οικογενειακός σκύλος ορμάει κάτω από το κρεβάτι και χάνεται κι αυτός, ο Μπιλ υποψιάζεται πως η Τίνα έπεσε δια μέσου ενός ανοίγματος σε μια άλλη διάσταση. Η θεωρία του ενισχύεται όταν περνάει και το ίδιο του το χέρι μέσα από ένα σημείο στον τοίχο. Ο Κρις βάζει το δικό του χέρι σε μια προσπάθεια να πιάσει την κόρη του και πέφτει κατά λάθος ο μισός μέσα, αντικρίζοντας έτσι ένα παραμορφωμένο τοπίο με περίεργους ήχους. Φωνάζει τον σκύλο, που φέρνει την Τίνα σε εκείνον. Ο Κρις αρπάζει την Τίνα και τον σκύλο, και ο Μπιλ τραβάει και τους τρεις πίσω στο δωμάτιο. Και μόλις στην ώρα γιατί το άνοιγμα κλείνει. Ο τοίχος είναι ξανά στέρεος. «Με λίγα δευτερόλεπτα καθυστέρηση» λέει ο Μπιλ στον Κρις, «ο μισός θα ήσουν εδώ και ο άλλος μισός…» «Ο άλλος μισός, που; Στην τέταρτη διάσταση; Στην πέμπτη; Ίσως. Δεν βρήκαν ποτέ την απάντηση. Παρά την ομάδα από ερευνητές επιστήμονες, εξοπλισμένους με κάθε γνωστή νέα τεχνολογία, ηλεκτρονική και άλλη, δεν επιτεύχθηκε κανένα αποτέλεσμα, εκτός ίσως λίγο περισσότερος σεβασμός προς, και αβεβαιότητα σχετικά με, τους μηχανισμούς της Ζώνης του Λυκόφωτος.» Ο Richard Matheson πήρε την ιδέα για το διήγημα του από κάτι παρόμοιο που συνέβη στην κόρη του. Εκείνη δεν γλίστρησε σε μια άλλη διάσταση αλλά έπεσε κάτω από το κρεβάτι της, κολλητά στον τοίχο. Φώναζε τους γονείς της που έψαχναν να βρουν από ποιο σημεία του δωματίου ερχόταν η φωνή της. Όταν ο Matheson έβαλε το χέρι του κάτω από το κρεβάτι για να ψαχουλέψει δεν την έφτανε, και για λίγο είχε την πιο περίεργη αίσθηση για το συμβάν, μια αίσθηση που του γέννησε την ιδέα. Το έγραψε το 1953 και εμφανίστηκε στη συλλογή The Shores of Space (Bantan, 1957). Η ατμοσφαιρική και παράξενη μουσική του Bernard Herrmann έπαιξε σημαντικό ρόλο στη σκιαγράφηση της άλλης διάστασης, ένα εφέ που επιτεύχθηκε με λιτά μέσα, κυρίως καπνό και καθρέπτες. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 26, 2008 Author Share Posted September 26, 2008 “The Hitch-Hiker” Σενάριο: Rod Serling Από το θεατρικό για ράδιο, της Lucille Fletcher Με την Inger Stevens Του πρώτου κύκλου. Προβλήθηκε στις 22/01/1960. «Το όνομα είναι Ναν Άνταμς. Είκοσι-εφτά ετών. Η δουλειά της: πωλήτρια σε πολυκατάστημα της Νέας Υόρκης, επί του παρόντος σε διακοπές, οδηγεί με κατεύθυνση το Λος Άντζελες της Καλιφόρνιας, από το Μανχάταν…Ένα άνευ σημασίας συμβάν στη λεωφόρο 11 της Πενσιλβανίας, από τα ατυχήματα στα οποία δε δίνεις δεύτερη ματιά. Αλλά από αυτή τη στιγμή και μετά, ο σύντροφος της Ναν Άνταμς στο ταξίδι της για την Καλιφόρνια θα είναι ο τρόμος, η πορεία της ο φόβος, ο προορισμός της… το άγνωστο.» Μετά από ένα παραλίγο ατύχημα στην Πενσιλβάνια, η Ναν Άνταμς βλέπει συνέχεια τον ίδιο σκιώδη άντρα να της κάνει οτο-στόπ. Τρομαγμένη από το γεγονός πως ο άντρας μοιάζει να της γνέφει, επιχειρεί να τον πατήσει, αλλά ένας ναύτης που τυγχάνει να κάθεται δίπλα της, της λέει πως δεν είδε κανέναν να της κάνει οτο-στοπ. Στο τέλος τηλεφωνεί σπίτι της και μαθαίνει πως η μητέρα της είχε μια νευρική κατάρρευση όταν η κόρη της σκοτώθηκε πριν από έξι μέρες σε αυτοκινητιστικό ατύχημα στην Πενσιλβάνια. Αποδεχόμενη τα νέα, και χωρίς άλλους συναισθηματισμούς, η Ναν επιστρέφει στο αυτοκίνητο της, όπου την περιμένει ο άντρας του οτο-στοπ, του οποίου την προέλευση τώρα κατανοεί. «Ναν Άνταμς, είκοσι-εφτά χρονών. Οδηγούσε προς την Καλιφόρνια, προς το Λος Άντζελες. Δεν τα κατάφερε. Υπήρξε μια παράκαμψη…προς τη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Το “Hitch-Hiker” ήταν το μόνο ραδιοφωνικό θεατρικό που έγινε επεισόδιο στη Ζώνη του Λυκόφωτος. Το 1941, ο Serling είχε ακούσει την πρώτη του μετάδοση στο The Mercury Theatre on the Air με πρωταγωνιστή τον Orson Welles. Η ιστορία του κόλλησε στο μυαλό, και όταν ήρθε η ώρα της Ζώνης του Λυκόφωτος, επικοινώνησε με την Lucille Fletcher για να εξασφαλίσει τα δικαιώματα. Δούλεψε την ιστορία (λέγεται πως έγραψε το σενάριο μέσα σε έξι ώρες) αλλάζοντας φυσικά το φύλο και το όνομα του ήρωα (από Ronald Adams σε Nan Adams.) Η συγγραφέας δεν εκτίμησε καθόλου τις αλλαγές και είπε πως αν ήταν στο χέρι της δεν θα τις είχε εγκρίνει. Πίστευε πως η ιστορία έχανε την δραματική της δύναμη. Ειρωνικά όμως, η έμπνευση για το θεατρικό της ήρθε από κάτι που συνέβη στην ίδια. Οδηγούσε από Νέα Υόρκη προς Λος Άντζελες, μαζί με τον σύζυγο της Bernard Herrmann (που έγραψε και τη μουσική για το θεατρικό) όταν παρατήρησε τον ίδιο άντρα να κάνει οτο-στοπ σε δύο διαφορετικά σημεία της διαδρομής της. Δεν ήξερε τότε τι να κάνει με την ιδέα, όταν κάποιον καιρό αργότερα, αφού είχε γεννήσει την κόρη της, αποφάσισε να τη κάνει ghost story. Ήξερε τον Orson Welles επειδή ο άντρας της έγραφε μουσική για το Mercury Theatre on the Air, και έγραψε την αφήγηση έχοντας υπ’όψη τον μοναδικό τρόπο ανάγνωσης που είχε ο μεγάλος ηθοποιός. Inger Stevens Παρά τις ενστάσεις της συγγραφέως όμως, είναι σαν επεισόδιο της Ζώνης του Λυκόφωτος που έχει μείνει στην κοινή μνήμη, και σαν ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα μάλιστα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 29, 2008 Author Share Posted September 29, 2008 “The Grave” Σενάριο, Σκηνοθεσία: Montgomery Pittman Με τους Lee Marvin, Strother Martin και Lee Van Cleef Από τον τρίτο κύκλο. Προβλήθηκε 27/10/1961. «Φυσιολογικά, ο γέρος θα είχε δίκιο. Αυτό θα ήταν το τέλος της ιστορίας. Είχαμε το παραδοσιακό πιστολίδι στο κέντρο της πόλης και ο κακός θα είναι σύντομα νεκρός. Αλλά κάποιοι άντρες των θρύλων και των ντόπιων δοξασιών έμειναν γνωστοί με το να επιδιώκουν τους στόχους τους και μετά θάνατον. Ο παράνομος φονιάς Πίντο Σάικς ήταν ένα τέτοιο άτομο και σε λίγο θα δούμε πως θα φέρει την πόλη, και έναν συγκεκριμένο άντρα που τον λένε Κόνι Μίλερ, στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Οι κάτοικοι μιας πόλης του φαρ-ουέστ πυροβολούν και τραυματίζουν θανάσιμα τον παράνομο Σάικς. Ο Μίλερ, ένας πιστολέρο που τον είχαν προσλάβει να πιάσει τον Σάικς, αλλά δεν τα κατάφερε, ίσως από επιλογή, μαθαίνει ότι ο Σάικς έδωσε όρκο στο νεκροκρέβατο του να αρπάξει τον Μίλερ αν εκείνος πλησίαζε ποτέ τον τάφο του. Δύο τύποι βάζουν στοίχημα πως ο Μίλερ δεν θα έχει το κουράγιο να επισκεφτεί τον τάφο του Σάικς. Αποφασισμένος να κερδίσει το στοίχημα, ο Μίλερ πάει στο νεκροταφείο, γονατίζει στον τάφο και καρφώνει το μαχαίρι του στο χώμα σαν απόδειξη πως πήγε εκεί. Καθώς κάνει να σηκωθεί όμως, κάτι τον αρπάζει και τον τραβάει κάτω. Το άλλο πρωί, οι άλλοι καταφθάνουν για να βρουν τον Μίλερ νεκρό δίπλα στον τάφο. Όλα τα στοιχεία δείχνουν πως ο άνεμος φύσηξε το αδιάβροχο του Μίλερ πάνω στον τάφο, μέσα στο σκοτάδι κάρφωσε την γωνία του με το ίδιο του το μαχαίρι, και όταν έκανε να σηκωθεί το αδιάβροχο τον τράβηξε κάτω. Και ήταν το σοκ που τον σκότωσε. Η αδελφή του Σάικς όμως, που είναι μέσα στο πλήθος, φέρνει την προσοχή τους σε ένα γεγονός: Την προηγούμενη νύχτα ο άνεμος φυσούσε προς την αντίθετη κατεύθυνση! «Τελικό σχόλιο: το δέχεστε όλο αυτό σαν παραμύθι για μικρά παιδιά ή ως εμπεριστατωμένο γεγονός. Το αφήνουμε σε σας. Και για περαιτέρω έρευνα, ψάξτε κάτω από το Φ για ‘φάντασμα’… στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Το “The Grave” είναι ένα ατμοσφαιρικό γουέστερν τρόμου, με υπέροχες ερμηνείες από ηθοποιούς σαν τους Strother Martin και Lee Van Cleef. Στο γύρισμα όμως, υπήρξαν σοβαρά προβλήματα με τον πρωταγωνιστή του, τον Lee Marvin. Τα έτσουζε άγρια πριν τα γυρίσματα και ερχόταν στο στούντιο μεθυσμένος, με αποτέλεσμα σε μια σκηνή να γκρεμοτσακιστεί με το άλογο του πάνω στα σκηνικά. Σηκώθηκε αμέσως μετά το πέσιμο και απαιτούσε να συνεχιστεί το γύρισμα. Αυτό όμως ευτυχώς δεν κράτησε πολύ. Την τελευταία μέρα, ξεμέθυστος, ζήτησε συγνώμη από τους συναδέλφους του και έδωσε μια άψογη ερμηνεία. [Σε μια πιο προσωπική προσέγγιση: Ο αδελφός μου όταν είδε αυτό το επεισόδιο έμεινε έκπληκτος γιατί την ιστορία του την είχε διηγηθεί κάποιος φίλος, σαν ένα γεγονός που συνέβη σε κάποιο χωριό της Εύβοιας! Αστικός Μύθος; Εσάς σας λέει τίποτα;] 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
trillian Posted September 29, 2008 Share Posted September 29, 2008 Κοίτα να δεις, το ίδιο συνέβη και σε ένα χωριό της Ηπείρου :tongue: Ναι, πρέπει να είναι ή αστικός μύθος, ή ίσως κάποιο παραμύθι-ιστορία τρόμου που διαδόθηκε, αλλά... Στην Ελλάδα το έχω ακούσει σε πολλές παραλλαγές, στην Αμερική όμως... πώς έφτασε; (εκτός αν διαθόθηκε από το επεισόδιο; ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 30, 2008 Author Share Posted September 30, 2008 “Five Characters In Search Of An Exit” Σενάριο: Rod Serling Βασισμένο στο διήγημα “The Depository” του Marvin Petal Από τον τρίτο κύκλο. Προβλήθηκε στις 22/12/1961. «Ένας κλόουν, ένας ρακένδυτος, μια μπαλαρίνα, ένας παίχτης γκάιντας και ένας στρατηγός. Μια συλλογή από πέντε ερωτηματικά. Καμία λογική, καμία αιτία, καμία εξήγηση. Μόνο ένας τραβηγμένος εφιάλτης όπου ο φόβος, η μοναξιά και το ανεξήγητο πάνε χέρι-χέρι μέσα από τις σκιές. Σε λίγο θα αρχίσουμε να μαζεύουμε στοιχεία για τα πως, τα γιατί και τα που. Δεν θα τελειώσουμε τον εφιάλτη, μόνο θα τον εξηγήσουμε…γιατί εδώ είναι η Ζώνη του Λυκόφωτος.» Οι πέντε αυτοί χαρακτήρες βρίσκονται εγκλωβισμένοι μέσα σε έναν τεράστιο, λείο κύλινδρο, με καμία μνήμη του ποιοι είναι ή πως έφτασαν εκεί. Αφού πετούν διάφορες θεωρίες για τον λόγο της φυλάκισης τους –ανάμεσα τους και το ότι βρίσκονται στην κόλαση- ο στρατηγός φτιάχνει ένα σχέδιο για την απόδραση τους. Με τους υπόλοιπους τέσσερις να σχηματίζουν μια ανθρώπινη σκάλα, ο στρατηγός καταφέρνει να φτάσει στο στόμιο του κυλίνδρου και να σκαρφαλώσει πάνω. Χάνει όμως την ισορροπία του και πέφτει απ’έξω, κάτω στο χιόνι. Και η αλήθεια αποκαλύπτεται: Οι πέντε χαρακτήρες είναι κούκλες. Η φυλακή τους είναι ένα Χριστουγεννιάτικο βαρέλι δωρεών για φτωχά παιδιά. Ένα κοριτσάκι προσέχει τον πεσμένο στρατηγό και τον επιστρέφει στο βαρέλι. «Απλά ένα βαρέλι, ένα σκοτεινό δοχείο όπου φυλάσσονται οι πλαστές απομιμήσεις ανθρώπινης ζωής, φτιαγμένες από πλαστικό και ύφασμα. Αλλά προσθέτουμε, αυτή την ελπιδοφόρο σημείωση: Ίσως είναι παραπεταμένα μόνο προς στιγμήν. Δεν μπορεί παρά να τους περιμένει μόνο αγάπη στα χέρια μικρών παιδιών. Ένας κλόουν, ένας ρακένδυτος, ένας παίχτης γκάιντας, μια μπαλαρίνα και ένας στρατηγός. Οι σημερινή λίστα ερμηνευτών στην παράξενη σκηνή που είναι γνωστή και ως Ζώνη του Λυκόφωτος.» Σπάνια ο τίτλος ενός επεισοδίου περιλαμβάνει τόσο ολοκληρωτικά την υπόθεση του. Το «Πέντε Χαρακτήρες Σε Αναζήτηση Μιας Εξόδου» είναι ένα δραματικό κομμάτι με τα λιγότερο δυνατόν σκηνικά. Στη μεγαλύτερη διάρκεια της ιστορίας, οι πέντε ηθοποιοί είναι το μόνο που βλέπει ο θεατής, με εξαίρεση τον λευκό, κοίλο τοίχο που τους περιβάλλει. Ο σκηνοθέτης σύγκρινε την εμπειρία με την δουλειά που είχε κάνει στο θέατρο, μια εμπειρία που τον βοήθησε στα γυρίσματα. Αυτό που κάνει το σενάριο τόσο διασκεδαστικό είναι οι διάλογοι ανάμεσα στον υπέρ-σοβαρό, έτοιμο να εκραγεί στρατηγό και τον γοητευτικό, γελοίο κλόουν που αρνείται να πάρει την κατάσταση στα σοβαρά. Στο τέλος του επεισοδίου, όταν η κάμερα πάει από κούκλα σε κούκλα, βλέπουμε πως οι κούκλες δεν είναι οι ηθοποιοί με μέικ-απ, αλλά τα πρόσωπα της κάθε κούκλας μοιάζει με τον ηθοποιό που την ενσάρκωνε. Στην πραγματικότητα δεν κατασκευάστηκαν ειδικά μικρές κούκλες, αλλά ήταν μανεκέν σε φυσικό μέγεθος με προσωπεία (κατασκευασμένα ειδικά) των ηθοποιών. [Σημ. Ίσως προσέξετε πως μέχρις στιγμής αποφεύγω τον τέταρτο κύκλο της σειράς. Κάποια στιγμή θα βάλω αναφορές και από εκεί. Στον τέταρτο κύκλο της, η Ζώνη του Λυκόφωτος άλλαξε φόρμα και άρχισε να δείχνει επεισόδια που διαρκούσαν μία ώρα. Αυτό δεν της βγήκε σε καλό γιατί τα σενάρια έπασχαν από το τέντωμα και η σειρά άρχισε να χάνει στις μετρήσεις. Σήμερα, θεωρούνται σπάνια επεισόδια γιατί τα κανάλια που προβάλλουν επαναλήψεις της μισάωρης σειράς τα αποφεύγουν.] 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 1, 2008 Author Share Posted October 1, 2008 “The Old Man In The Cave” Σενάριο: Rod Serling Βασισμένο στο διήγημα “The Old Man” του Henry Slesar Με τον James Coburn Από τον πέμπτο κύκλο. Προβλήθηκε στις 08/11/1963. «Αυτό που βλέπετε είναι η κληρονομιά που άφησε ο άνθρωπος στον εαυτό του. Μια δεκαετία πριν πάτησε τα κουμπιά, και μια εφιαλτική στιγμή μετά, ξύπνησε για να ανακαλύψει πως είχε γυρίσει τον χρόνο πίσω για χίλια χρόνια. Οι μηχανές του, τα φάρμακα του, η επιστήμη του, ήταν όλα θαμμένα σε ομαδικό τάφο, σκεπασμένα από τον μεγαλύτερο νεκροθάφτη όλων, την Βόμβα. Και αυτή είναι η Γη δέκα χρόνια μετά, ένα θραύσμα του παλιού της εαυτού, τα υπολείμματα μια κάποτε ανθρώπινης φυλής. Η χρονιά είναι 1974, κι αυτή είναι η Ζώνη του Λυκόφωτος.» Μια μικρή κοινότητα ανθρώπων έχει επιβιώσει για δέκα χρόνια μετά την καταστροφή, κυρίως ακολουθώντας τις οδηγίες του μυστηριώδους «Γέρου στη Σπηλιά», όπως τους τις μεταφέρει ο αρχηγός τους, ο κύριος Γκόλντσμιθ. Τότε όμως εμφανίζεται στην πόλη μια συμμορία στρατιωτών, με ηγέτη τον βίαιο λοχαγό Φρεντς, και αναλαμβάνουν την κατάσταση. Παρά τις πεισματικές αντιρρήσεις του Γκόλντσμιθ, οι στρατιώτες μοιράζουν στον κόσμο τρόφιμα και ποτά που ο «Γέρος στη Σπηλιά» έχει χαρακτηρίσει ως μολυσμένα. Αγανακτισμένοι για τους περιορισμούς και τις στερήσεις που υπέστησαν όλα αυτά τα χρόνια, οι κάτοικοι αναγκάζουν τον Γκόλντσμιθ να ανοίξει την σπηλιά για να δουν και οι ίδιοι αυτόν τον «Γέρο». Ο οποίος αποδεικνύεται να είναι ένα κομπιούτερ! Εξοργισμένοι, οι κάτοικοι καταστρέφουν τη μηχανή και απολαμβάνουν χωρίς ταμπού τα απαγορευμένα τρόφιμα. Μέχρι την επόμενη μέρα όμως πληρώνουν το νόμισμα της απιστίας τους καθώς πεθαίνουν όλοι δηλητηριασμένοι από την ραδιενέργεια, όλοι πλην του κυρίου Γκόλντσμιθ. «Ο κύριος Γκόλντσμιθ, επιζών, μάρτυρας στο ψεγάδι που είναι ο άνθρωπος, παρατηρητής της απληστίας και αρθρογράφος του τελευταίου κεφαλαίου που έχει τίτλο την ‘αυτοκτονία’. Όχι μια πρόβλεψη αυτών που θα’ρθουν αλλά μια προβολή αυτού που πιθανόν ακολουθήσει. Ήσασταν στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Ένα επεισόδιο που παρουσιάζει έξοχες ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές του αλλά που εγείρει σημαντικά ερωτηματικά που δύσκολα αγνοεί κανείς. Για παράδειγμα, ο Γκόλντσμιθ βλέπει το κομπιούτερ σαν κάποια θεότητα, και όταν οι κάτοικοι της πόλης απαιτούν να δουν με τα μάτια τους τον «Γέρο στη Σπηλιά» και μετά αγνοούν τις οδηγίες του, αυτό παρουσιάζεται σαν η υπέρτατη πράξη απιστίας, με τιμωρία τον θάνατο. Αλλά το κομπιούτερ δεν είναι θεός, και η επιθυμία των κατοίκων να γνωρίσουν την φύση του ηγέτη τους δεν είναι βλασφημία αλλά φυσιολογική ανθρώπινη περιέργεια για πληροφόρηση, η ανάγκη τους για δημοκρατία, για προσωπική βούληση. Και περαιτέρω, από πού αντλούσε το κομπιούτερ το ρεύμα για να δουλεύει όλα αυτά τα χρόνια, και ποιος το έβαλε εξαρχής μέσα στη σπηλιά; Από την άποψη του wikipedia: στον κόσμο που παρουσιάζει το επεισόδιο, η ανθρωπότητα κατέστρεψε τον εαυτό της, και το πράττει ξανά από απληστία, λαιμαργία και έλλειψη πίστης. Είναι μια ιστορία με δίδαγμα να μην αγνοείται η πίστη, που συχνά εξυπηρετεί έναν σημαντικό ρόλο στην κοινωνία. Τα γεγονότα στο επεισόδιο μας δείχνουν πως οι μύθοι και οι δοξασίες συχνά βασίζονται σε γεγονότα ή αναγκαιότητες, όπως συμβαίνει εδώ με τον γέρο, που αν και είναι κομπιούτερ, κρατούσε τους πιστούς του ζωντανούς για χρόνια. Σύμφωνα με την Valerie Barr του Πανεπιστημίου Hofstra, επίσης φέρνει τα πάνω – κάτω στην «εξάρτηση στην τεχνολογία» προτείνοντας μια αλληλοεξάρτηση με τις μηχανές στην αποκάλυψη πως ένα κομπιούτερ κατασκευασμένο από άνθρωπο κρατούσε τους κατοίκους ζωντανούς. Η συμμετοχή του Sci Fi Channel στο σχολικό πρόγραμμα Καλωδιακή στην Τάξη (Cable in the Classroom) προσφέρει με το εν λόγω επεισόδιο μια πλατφόρμα για συζήτηση σχετικά με τον πόλεμο, την πίστη, και το αν οι άνθρωποι ελέγχουν τις μηχανές ή το αντίστροφο. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 3, 2008 Author Share Posted October 3, 2008 “The Rip Van Winkle Caper” Σενάριο: Rod Serling Από τον δεύτερο κύκλο. Προβλήθηκε στις 21/04/1961 «Σας παρουσιάζουμε τέσσερις αυθεντίες στη αμφισβητήσιμη τέχνη του εγκλήματος. Ο κύριος Φάργουελ, ειδικός στα χημικά αέρια, πρώην καθηγητής με ντοκτορά στη χημεία και τη φυσική. Ο κύριος Έρμπι, ειδικός στη μηχανική. Ο κύριος Μπρουκς, ειδικός στα όπλα. Και ο κύριος Ντεκρούζ, ειδικός στα εκρηκτικά και άλλων ειδών καταστροφές. Η ημερομηνία είναι σημερινή και η τοποθεσία είναι μια σπηλιά στα βουνά της Κοιλάδας του Θανάτου, Η.Π.Α. Σε λίγο, αυτοί οι τέσσερις άντρες θα χρησιμοποιήσουν ένα φορτηγό βερνικωμένο με αντισκουριακή ουσία, φορτωμένο με πλιάτσικο παλαιωμένο κατά εκατό χρόνια, και θα βγουν τσάρκα στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Αφού ληστεύουν ένα τρένο που μετέφερε χρυσό για το Φόρτ Νοξ στη Καλιφόρνια, τέσσερις ληστές αποθηκεύουν τα χρυσά τούβλα, αξίας εκατομμυρίων, σε μια σπηλιά. Με τη χρήση ενός αερίου, εφεύρεσης του Φάργουελ, αρχηγού της επιχείρησης, κλείνονται μέσα σε γυάλινες θήκες και πέφτουν για παρατεταμένο ύπνο. Ενώ κοιμούνται, ο ένας σκοτώνεται όταν μέρος της οροφής του σπηλαίου καταρρέει πάνω του. Οι άλλοι τρεις ξυπνούν εκατό χρόνια μετά, σε πολύ καλή διάθεση, εφόσον δεν τους κυνηγάει πλέον κανείς. Σύντομα όμως ανακαλύπτουν πως δεν έχουν διαφύγει της ίδιας τους της απληστίας. Ο θερμοκέφαλος Ντεκρούζ, ανυπόμονος στο να μειώσει το μοίρασμα της λείας, χρησιμοποιεί το φορτηγό για να πατήσει και να σκοτώσει τον Μπρουκς. Το φορτηγό όμως σπινάρει εκτός ελέγχου και αχρηστεύεται. Οι Ντεκρούζ και Φάργουελ αναγκάζονται να ξεκινήσουν προς την κοντινότερη πόλη, διασχίζοντας την έρημο, κουβαλώντας όσο περισσότερο χρυσάφι μπορούν. Ο Φάργουελ, ο μεγαλύτερος σε ηλικία από τους δύο, αφυδατώνεται και εξαντλείται γρηγορότερα. Αφού χάσει το φλασκί του, αναγκάζεται από τον Ντεκρούζ να πληρώνει ένα τούβλο χρυσού για κάθε γουλιά νερού. Όταν η τιμή ανεβαίνει στα δύο τούβλα, ο Φάργουελ ξεσπάει και σκοτώνει τον Ντεκρούζ χτυπώντας τον στο κεφάλι με το χρυσάφι. Αδύναμος και σοβαρά αφυδατωμένος, ο Φάργουελ συνεχίζει δίπλα σε έναν έρημο δρόμο, σκουντουφλώντας κάτω από το χρυσό φορτίο που αρνείται να παρατήσει. Στο τέλος καταρρέει. Σε λίγο τον πλησιάζει ένα μελλοντικό όχημα. Ο Φάργουελ προσφέρει το χρυσάφι του στο ζευγάρι που κατεβαίνει από το αυτοκίνητο σε αντάλλαγμα για λίγο νερό και για να τον πάνε στην πόλη. Είναι όμως ήδη πολύ αργά για τον ίδιο και πεθαίνει εκεί. Καθώς ο οδηγός μπαίνει πάλι στο όχημα του για να καλέσει την αστυνομία, λέει στην γυναίκα του «Το φαντάζεσαι; Μου το πρόσφερε σα να είχε κάποια αξία!» Η γυναίκα του απαντάει πως αν θυμάται καλά, κάποτε είχε αξία, στο μακρινό παρελθόν. Ο άντρας σχολιάζει «Ίσως εκατό χρόνια πριν, προτού βρουν τρόπο να το κατασκευάζουν» και πετάει το τούβλο χρυσού στην άμμο. «Οι τελευταίοι τεσσάρων Ριπ Βαν Ουίνκλ, που όλοι τους πέθαναν ακριβώς όπως και έζησαν, κυνηγώντας ένα είδωλο μέσα στην έρημο και καταλήγοντας ξεραμένα, στεγνά, άχρηστα απομεινάρια κάτω από τον καυτό ήλιο, άχρηστα σαν το χρυσάφι για το οποίο έχτισαν ναό. Το σημερινό μας μάθημα…από τη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Είναι κυρίως οι ερμηνείες των ηθοποιών που ανυψώνουν αυτό το επεισόδιο, που κλείνει με άλλο ένα από τα κλασσικά φινάλε της σειράς. [“Rip Van Winkle” είναι ένα διήγημα του Washington Irvin (The Legend of Sleepy Hollow), και το όνομα του ήρωα του, που εκδόθηκε το 1819. Διαδραματίζεται στα χρόνια πριν και μετά την Αμερικάνικη Επανάσταση της Ανεξαρτησίας. Ο Ριπ είναι ένας τεμπελάκος που μια μέρα, για να ξεφύγει από την γκρίνια της γυναίκας του πάει μια βόλτα στα βουνά. Εκεί συναντάει μια συγκέντρωση από περίεργα πλάσματα, με τα οποία παίζει και μπεκροπίνει παρέα. Τον πιάνει ο ύπνος και όταν ξυπνάει έχουν περάσει είκοσι χρόνια. Χωρίς να αντιληφθεί το πέρασμα του χρόνου, αν και γερασμένος στην εμφάνιση, με μακριά γένια και μαλλιά, επιστρέφει στο χωριό του όπου τον περιμένουν πολλές εκπλήξεις.] 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eric Draven Posted October 3, 2008 Share Posted October 3, 2008 (edited) Ουάου! Παιδιά η τελευταία ιστορία κυκλοφορεί σαν αστικος (ή υπαίθριος) μύθος εδώ και πολλά χρόνια! Την ήξερα από μικρό παιδί κ λόγω του ότι 'κυνηγάω' τέτοιες ιστορίες, την έχω ακούσει με δεκάδες παραλλαγές (ακόμη και ότι συνέβει τον καιρό των τσολιάδων!), αλλά το βασικό μοτίβο παραμένει πάντα το ίδιο. Δεν ήξερα ότι υπήρχε σε επεισόδιο στη 'Ζώνη'. Απίστευτο.. (Ουπς, σορρυ ανανεώθηκε γρήγορα η σελίδα.) οταν λέω 'τελευταία ιστορία' εννοώ, αυτή με τον καουμπόι που παει στο ταφο και πιανεται το μπατζακι του και πεθαινει απο φοβο. Πάντως είναι πραγματικά εξαιρετικές ιστορίες. νασαι καλά Ντίνο που τις δημοσιεύεις. Αυτές του Richard matheson δε μπορόύν να τις βγάλουν στα Ελληνικά ρε γαμ*το? edit by araquel: ένωση ξεχωριστών posts Edited October 3, 2008 by araquel Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.