Dark desire Posted December 11, 2008 Share Posted December 11, 2008 Ετσι συμβαινει παντα με την στρατευμενη τεχνη. Στην προσπάθεια της να περασει ενα μηνυμα, καπου χανει... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted December 16, 2008 Author Share Posted December 16, 2008 “A Nice Place To Visit” Σενάριο: Charles Beaumont Από τον πρώτο κύκλο. Προβλήθηκε στις 15/04/1960. «Πορτραίτο ενός άντρα επί το έργον, τη μόνη δουλειά που τον έχει απασχολήσει, τη μόνη δουλειά που ξέρει. Το όνομα του είναι Χένρι Φράνσις Βάλενταϊν και αποκαλεί τον εαυτό του Ρόκι, γιατί έτσι ήταν από πάντα η ζωή του, σκληρή, επικίνδυνη και αδιέξοδη. Έχει κουραστεί τώρα, να τρέχει και να ζητάει, να περιμένει τις ευκαιρίες που πάνε στους άλλους και ποτέ στον ίδιο, ποτέ στον Ρόκι Βάλενταϊν, ένα τρομαγμένο, θυμωμένο ανθρωπάκι. Νομίζει πως όλα τέλειωσαν τώρα, αλλά κάνει λάθος. Για τον Ρόκι Βάλενταϊν είναι μόνο η αρχή.» Αφού τρώει μια σφαίρα από έναν αστυνομικό, ο μικροκακοποιός και διαρρήκτης Ρόκι Βάλενταϊν ξυπνάει και ανακαλύπτει πως δεν έχει πληγωθεί καθόλου και πως βρίσκεται στην παρέα ενός φαινομενικά καλοπροαίρετου, ασπρομάλλη και χοντρού κυρίου με το όνομα Πιπ. Ο Πιπ εξηγεί στον Βάλενταϊν πως είναι ο οδηγός του και πως έχει οδηγίες να του προσφέρει ό,τι ποθεί η ψυχή του. Στην αρχή ο Βάλενταϊν είναι καχύποπτος, μέχρι που πυροβολεί τον Πιπ εξ επαφής στο κεφάλι. Όταν όμως ο Πιπ ούτε καν τραυματίζεται, ο Ρόκι συμπεραίνει πως αυτός είναι ο φύλακας άγγελος του και πως ο ίδιος βρίσκεται στον Παράδεισο. Έτσι, και σύμφωνα με τις επιθυμίες του, ρίχνεται σε μια ατελείωτη κραιπάλη με γλέντια, τζόγο και όμορφες γυναίκες. Το μόνο πρόβλημα είναι πως όλα είναι…παραπάνω από τέλεια. Ο Ρόκι κερδίζει όλα τα στοιχήματα και τα τυχερά παιχνίδια, και μπορεί να έχει όποια γυναίκα γουστάρει χωρίς κόπο. Σύντομα όλο αυτό γίνεται αποπνιχτικά αβάσταχτο. Έτσι ο Ρόκι παρακαλάει τον Πιπ να τον στείλουν στο «Άλλο Μέρος.» Με ένα σατανικό χαμόγελο ο Πιπ απαντάει «Εδώ είναι το ‘Άλλο Μέρος!’» «Ένα τρομαγμένο, θυμωμένο ανθρωπάκι που δεν είχε ποτέ του τύχη. Τώρα έχει όλα όσα επιθυμούσε και θα πρέπει να ζήσει με αυτά στην αιωνιότητα…στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Το τέταρτο στη σειρά σενάριο του Charles Beaumont για τον πρώτο κύκλο ήταν και το πιο αδύναμο του. Ήταν κυρίως μια μικρή ιδέα, ένα ανέκδοτο μιας ατάκας που ξεχειλώνει στο μισάωρο. Ο κεντρικός πρωταγωνιστής, Larry Blyden, που έπαιξε τον Βάλενταϊν σχεδόν το έκανε χειρότερο με την ερμηνεία του που ήταν μια κακή απομίμηση των James Cagney και Edward G. Robinson. Ο παραγωγός Buck Houghton όμως πιστεύει πως έφταιγε το ίδιο το σενάριο για την προσέγγιση του πρωταγωνιστή στον χαρακτήρα. Εάν υπάρχει όμως ένα στοιχείο που σώζει κάπως το επεισόδιο είναι η διανοουμενίστικη και σατανική ερμηνεία του Sebastian Cabot στον ρόλο του Πιπ. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted December 20, 2008 Author Share Posted December 20, 2008 (edited) “An Occurrence at Owl Creek Bridge” Σενάριο-Σκηνοθεσία: Robert Enrico Βασισμένο στο ομότιτλο διήγημα του Ambrose Bierce Από τον πέμπτο κύκλο. Το τελευταίο επεισόδιο. Προβλήθηκε στις 28/02/1964. «Η σημερινή παρουσίαση είναι τόσο ειδική και μοναδική που, για πρώτη φορά στα πέντε χρόνια που σας παρουσιάζουμε την Ζώνη του Λυκόφωτος, σας προσφέρουμε μια ταινία που γυρίστηκε στην Γαλλία από άλλους. Νικήτρια στο Φεστιβάλ των Κανών το 1962, φορτωμένη και με άλλα διεθνή βραβεία, ιδού μια ανατριχιαστική μελέτη του απίθανου, από έναν μάστορα του απίθανου από το παρελθόν, τον Ambrose Bierce. Η γαλλική παραγωγή του ‘Ένα Συμβάν στην Γέφυρα του Ποταμού της Κουκουβάγιας’.» Βρισκόμαστε στον Αμερικάνικο Εμφύλιο Πόλεμο. Στρατιώτες του Βορρά στέκονται σε μια γέφυρα σιδηροδρομικών γραμμών και ετοιμάζονται να εκτελέσουν έναν κατάσκοπο των Νοτίων. Εκτείνουν μια σανίδα από τη γέφυρα, βάζουν τον κατηγορούμενο να σταθεί στην άκρη της και περνούν μια θηλιά στον λαιμό του. Η σανίδα τραβιέται από κάτω του και ο άντρας πέφτει, αλλά σαν από θαύμα, το σχοινί σπάει. Αποφεύγοντας σφαίρες, ο άντρας κολυμπάει στο ποτάμι για να σωθεί. Φτάνοντας στην ακτή καταφέρνει να αποφύγει τους αντίπαλους στρατιώτες. Έχει μόνο έναν στόχο στο μυαλό του. Να καταφέρει να γυρίσει σπίτι. Διασχίζοντας αφιλόξενη γη, καταφέρνει επιτέλους να φτάσει στην φυτεία του. Η γυναίκα του, ντυμένη όμορφα, ανέγγιχτη από τον πόλεμο, τρέχει προς το μέρος του έτοιμη να τον αγκαλιάσει. Ο άντρας παγώνει. Βρίσκεται πάλι πίσω στη γέφυρα, την στιγμή που ο λαιμός του σπάει στην άκρη της θηλιάς. Κρεμασμένος, νεκρός. «Ένα συμβάν στη Γέφυρα του Ποταμού της Κουκουβάγιας, σε δύο μορφές, όπως το ονειρεύτηκαν και όπως συνέβη και έσβησε. Αυτό είναι το υλικό της φαντασίας, το κουβάρι του απόκοσμου…τα συστατικά της Ζώνης του Λυκόφωτος.» Με τριανταπέντε επεισόδια ολοκληρωμένα και άλλο ένα στην αναμονή για να κλείσει τον πέμπτο κύκλο, ο παραγωγός William Froug βρήκε πως η Ζώνη του Λυκόφωτος είχε ξεπεράσει τον προϋπολογισμό της. Η λύση στο πρόβλημα ήταν σίγουρα μοναδική. Πριν καιρό είχε δει το La Riviere du Hibou, μια γαλλική ταινία που είχε κερδίσει πρώτο βραβείο στην κατηγορία ταινιών μικρού μήκους στο Φεστιβάλ Κανών το 1962. Η ταινία δεν είχε σχεδόν καθόλου διάλογο και κάπου ακουγόταν και μια μπαλάντα, στα αγγλικά. Το κανάλι του CBS έδειξε δυσπιστία. «Μια γαλλική ταινία στην τηλεόραση;! Ποιος άκουσε ποτέ τέτοιο πράγμα;» Αγόρασαν όμως τα δικαιώματα προβολής φτηνά και αυτός ήταν αρκετός λόγος για να πειστούν τα μεγάλα κεφάλια. Η ταινία φυσικά συντομεύτηκε για αρκετά λεπτά και ο Rod Serling πρόσθεσε την εισαγωγή. Το επεισόδιο προβλήθηκε στις 28 Φεβρουαρίου του 1964 και επαναλήφθηκε ξανά στις 11 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου. Αυτές ήταν και οι μόνες φορές που προβλήθηκε σαν επεισόδιο της Ζώνης του Λυκόφωτος. Έκτοτε δεν ανήκει στο πακέτο επαναλήψεων του πέμπτου κύκλου. Η κριτική για την προβολή του ήταν θετική και καθώς η ταινία ήταν υποψήφια και για Όσκαρ ταινίας μικρού μήκους, χάρη στη σειρά κέρδισε μεγάλη προβολή όσο καμία άλλη υποψήφια ταινία μικρού μήκους στον θεσμό. Και φυσικά κέρδισε το Όσκαρ, άλλη μια πρωτιά για την Ζώνη του Λυκόφωτος. Τον Ιανουάριο του 1964 το CBS ανακοίνωσε πως δεν θα ακολουθούσε έκτος κύκλος στη σειρά. Edited December 20, 2008 by DinoHajiyorgi 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted December 23, 2008 Author Share Posted December 23, 2008 “The Trade-Ins” Σενάριο: Rod Serling Από τον τρίτο κύκλο. Προβλήθηκε στις 20/04/1962. «Ο κύριος και η κυρία Χολτ, ηλικιωμένοι άνθρωποι που με τρεμάμενα δάχτυλα γυρνούν αργά τις τελευταίες σελίδες στο βιβλίο της ζωής και ελπίζουν ενάντια σε κάθε λογική και το αναπόφευκτο πως κάποιο μαγικό τυπογραφείο θα προσθέσει σε αυτό το βιβλίο άλλη μια έκτακτη έκδοση με πρόσθετα κεφάλαια. Αυτό όμως το γερασμένο ζευγάρι τυχαίνει να ζει σε μια μελλοντική εποχή όπου τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, ακόμα και η ανταλλαγή ενός παλιού σώματος με ένα καινούργιο. Ο κύριος και η κυρία Χολτ, στα χρόνια του λυκόφωτος – που πρόκειται να μάθουν πως υπάρχει μια ζώνη με το ίδιο ακριβώς όνομα.» Ο Τζον και η Μαίρη Χολτ επισκέπτονται τον Οργανισμό Νέας Ζωής ελπίζοντας να μεταμοσχεύσουν τις προσωπικότητες τους σε νεαρά, τεχνητά κορμιά. Δυστυχώς, έχουν μόνο πέντε χιλιάδες δολάρια, αρκετά μόνο για ένα σώμα. Η Μαίρη εκλιπαρεί τον Τζον, που πονάει διαρκώς, να περάσει μόνο εκείνος την επέμβαση, αλλά εκείνος δεν θέλει να την ακούσει. Προσπαθώντας να διπλασιάσει τα λεφτά του, ο Τζον παίζει πόκερ αλλά χάνει όλο το ποσό. Ο Φάραντεϊ, που διευθύνει το πόκερ, τον λυπάται και του επιστρέφει τα χρήματα. Τελικά, νικημένος από τους πόνους, ο Τζον περνάει την επέμβαση. Εμφανίζεται πλέον νέος, δυνατός και απαλλαγμένος από τους πόνους. Ενθουσιασμένος λέει στην Μαίρη για την ζωή που τους περιμένει, γεμάτη από εμπειρίες και περιπέτεια. Ξαφνικά σταματάει αντιλαμβανόμενος πως εκείνη είναι ακόμα γριά. Η μεταμόρφωση του έχει ήδη δημιουργήσει ένα κενό ανάμεσα τους. Ο Τζον επιστρέφει στο παλιό του σώμα, ικανοποιημένος πως τουλάχιστο η Μαίρη και εκείνος θα περάσουν τον χρόνο που τους έχει απομείνει μαζί. «Από τον ‘Προφήτη’ του Kahil Gibran: ‘Η αγάπη δεν δίνει τίποτα παρά τον εαυτό της και δεν παίρνει από τον εαυτό της, η αγάπη δεν κατέχει ούτε και κατέχεται, καθώς η αγάπη είναι επαρκής στον εαυτό της.’ Όχι ένα μάθημα, μόνο μια υπενθύμιση, για όλους τους συναισθηματίες στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Ο Joseph Schildkraut και η Alma Platt ως το ηλικιωμένο ζευγάρι ανυψώνουν αυτό το συναισθηματικό κομμάτι του Serling με τις ερμηνείες τους, είναι όμως ο Schildkraut που αστράφτει στον ρόλο του. Από τραγική σύμπτωση, η σύζυγος του ηθοποιού πέθαινε άρρωστη τον καιρό που το επεισόδιο ήταν στην παραγωγή και η γυναίκα απεβίωσε στα μισά των γυρισμάτων. Ο Schildkraut, από μεγάλη ευρωπαϊκή θεατρική οικογένεια, επέμεινε να μην σταματήσουν την παραγωγή για εκείνον. Έδωσε την ερμηνεία του, χύνοντας τα αληθινά του δάκρυα στα διαλείμματα των γυρισμάτων. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted December 25, 2008 Author Share Posted December 25, 2008 “Night of the Meek” Σενάριο: Rod Serling Με τον Art Carney Από τον δεύτερο κύκλο. Προβλήθηκε στις 23/12/1960. «Αυτός είναι ο κύριος Χένρι Κόργουιν, άνεργος ως συνήθως, που μια φορά το χρόνο συμμετέχει σε μια μοναδική Αμερικάνικη παράδοση, εκείνη του Αϊ-Βασίλη σε πολυκατάστημα. Αλλά σε λίγες μόλις στιγμές, ο κύριος Χένρι Κόργουιν, ή ο ‘Άγιος Βασίλης’, θα μπει σε έναν περίεργο Βόρειο Πόλο που εν μέρει είναι το υπέροχο πνεύμα των Χριστουγέννων και εν μέρει η μαγεία που μπορεί να βρεθεί μόνο στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Ο Κόργουιν εμφανίζεται μεθυσμένος στο πολυκατάστημα που θα εργαστεί παραμονή Χριστουγέννων και ο Νταντί, το αφεντικό του, τον απολύει. Φορώντας ακόμα την σκοροφαγωμένη του στολή, περιπλανιέται άσκοπα μέχρι που βρίσκει έναν μαγικό σάκο που εμφανίζει μέσα του όποιο δώρο επιθυμήσει κανείς. Ο Κόργουιν ξεκινάει να σπείρει λίγη χαρά αλλά πέφτει πάνω στον σερίφη Φλάερτη, που πιστεύει πως τα δώρα είναι κλεμμένα. Ο σερίφης οδηγεί τον Κόργουιν στη φυλακή και ειδοποιεί τον μάνατζερ του πολυκαταστήματος για τα «κλοπιμαία». Ο Νταντί έρχεται εξοργισμένος στο γραφείο του σερίφη αλλά όταν πάει να βγάλει το περιεχόμενο του σάκου βρίσκει μόνο σκουπίδια και μια γάτα. Ο Κόργουιν εξηγεί πως ο σάκος είναι πολύ ασυνήθιστος. Ειρωνικά, ο Νταντί ζητάει ένα μπουκάλι μπράντι, του 1903. Προς έκπληξη του ο Κόργουιν του το βγάζει από τον σάκο. Για το υπόλοιπο της νύχτας ο Κόργουιν μοιράζει δώρα. Μέχρι τα μεσάνυχτα ο σάκος έχει αδειάσει. Ένας άστεγος φίλος του Κόργουιν παρατηρεί πως δεν έδωσε στον εαυτό του δώρο. Εκείνος απαντάει πως η μόνη του ευχή είναι να μπορεί να το κάνει αυτό κάθε χρόνο. Και η ευχή του πραγματοποιείται: Σε ένα στενοσόκακο ο Κόργουιν συναντά ένα ξωτικό, ένα έλκηθρο και τάρανδους, που περιμένουν να τον πάρουν στον Βόρειο Πόλο. «Μια κουβέντα προς όλα τα παιδιά του εικοστού αιώνα, αυτά που μπουσουλάνε στα τέσσερα και φορούν πάνες και αυτά που περπατούν με μπαστούνια και χτενίζουν την γενειάδα τους. Υπάρχει κάτι μαγικό στα Χριστούγεννα, μια ειδική δύναμη φυλαγμένη για τους μικρούς ανθρώπους. Εν ολίγοις, δεν υπάρχουν δυνατότεροι των αδυνάμων, και Καλά Χριστούγεννα σε όλους.» Ο Rod Serling, όπως έκαμνε συχνά πάνω στον ενθουσιασμό του όταν είχε μια ιδέα, έγραψε αυτό το σενάριο γιατί ήθελε να δει τον Art Carney ντυμένο Άι-Βασίλη. Συναισθηματικό, συγκινητικό και διαχρονικό, το “Night of the Meek” είναι γεμάτο από εορταστική μαγεία. Ο Carney είναι υπέροχος στον ρόλο του Κόρνγουιν (όνομα που έδωσε ο Seling για να τιμήσει το είδωλο του, τον συγγραφέα Norman Corwin), με μια ερμηνεία που διατηρεί τις σωστές ισορροπίες ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα. Τον πλαισιώνουν πολλοί καλοί ηθοποιοί που στηρίζουν επάξια τον κεντρικό πρωταγωνιστή με το δικό τους παίξιμο. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted December 30, 2008 Author Share Posted December 30, 2008 “The Little People” Σενάριο: Rod Serling Από τον τρίτο κύκλο. Προβλήθηκε στις 30/03/1962. «Είναι ο καιρός της διαστημικής εποχής, το μέρος είναι το άνυδρο τοπίο ενός πετρώδους φαραγγιού εκατομμύρια μίλια μακριά από τον πλανήτη Γη. Οι παίχτες; Ο Γουίλιαμ Φλέτσερ, κυβερνήτης του διαστημόπλοιου. Ο συγκυβερνήτης του, ο Πήτερ Κρέιγκ. Τους άλλους χαρακτήρες που καταλαμβάνουν αυτό το τοπίο μπορεί να μην τους δείτε ποτέ, αλλά είναι εκεί, όπως θα ανακαλύψουν σύντομα και αυτοί οι δύο κύριοι. Γιατί πρόκειται να αναμειχτούν σε μια μικρή εξερεύνηση μέσα στην γκρίζα, σκιώδη περιοχή του διαστήματος και του χρόνου, γνωστή ως Ζώνη του Λυκόφωτος.» Αφού το σκάφος τους παθαίνει βλάβες από μετεωρίτες, οι Φλέτσερ και Κρέιγκ προσγειώνονται στο φαράγγι ενός πλανήτη για να κάνουν επισκευές. Καθώς ο Φλέτσερ δουλεύει στις μηχανές, ο Κρέιγκ εξερευνεί το τοπίο και ανακαλύπτει έναν πολιτισμό, παρόμοιο με της Γης, με όντα όχι μεγαλύτερα από μυρμήγκια. Ο Κρέιγκ αρχίζει να εκδηλώνει μια αρρωστημένη μεγαλομανία, τρομοκρατώντας τους κατοίκους ποδοπατώντας τις πόλεις τους και ανακηρύσσοντας τον εαυτό του θεό. Όταν ο Φλέτσερ τον πληροφορεί πως οι επισκευές έχουν τελειώσει και πως μπορούν να φύγουν, ο Κρέιγκ τραβάει το όπλο του και του λέει να φύγει μόνος του. Εκείνος έχει σκοπό να μείνει και δεν υπάρχει χώρος για δύο θεούς. Αηδιασμένος, ο Φλέτσερ φεύγει τελικά με το σκάφος. Τότε όμως προσγειώνεται ένα άλλο διαστημόπλοιο. Βγαίνουν δύο αστροναύτες, πιο τεράστιοι και από βουνά, που υψώνονται μπροστά στον Κρέιγκ. Υστερικός, ξεφωνίζει απαιτώντας να φύγουν. Ακούγοντας τον αδύναμο ήχο, ένας από τους αστροναύτες σηκώνει από περιέργεια τον Κρέιγκ, συνθλίβοντας τον κατά λάθος μέσα στην χούφτα του. Οι μικροί άνθρωποι ζητωκραυγάζουν για τον θάνατο του σκληρού τους θεού και γκρεμίζουν το γιγάντιο άγαλμα το οποίο του είχαν αναρτήσει. «Η περίπτωση του πλοηγού Πήτερ Κρέιγκ, θύμα μιας αυταπάτης. Σε αυτή τη περίπτωση, το όνειρο καταρρέει λίγο πιο σκληρά από τον άνθρωπο. Μια μικρή άσκηση στη διαστημική ψυχολογία που θα μπορούσατε να δοκιμάσετε αν θέλατε, στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Όσον αφορά την επιστήμη του επεισοδίου, είναι σίγουρα τραβηγμένη φαντασία. Όντα στο μέγεθος των αστροναυτών του τέλους δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν, θα συντρίβονταν από το ίδιο τους το βάρος. Αν ποτέ συναντούσατε μια έξυπνη φυλή μικροσκοπικών όντων και θέλατε να διεκδικήσετε τον τίτλο του θεού τους, μην ανησυχείτε, τίποτα μεγαλύτερο, στο ανθρώπινο είδος τουλάχιστο, θα ερχόταν να πάρει τη θέση σας. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted January 4, 2009 Author Share Posted January 4, 2009 “The Changing of the Guard” Σενάριο: Rod Serling Με τον Donald Pleasance Από τον τρίτο κύκλο. Προβλήθηκε στις 01/06/1962. «Ο καθηγητής Έλις Φάουλερ, ένας συνεσταλμένος, ευγενικός ποιμένας των νέων, ο οποίος πρόκειται να ανακαλύψει πως η ζωή κρύβει ακόμα αρκετές εκπλήξεις, και πως στον περίβολο της Σχολής Αρρένων του Ροκ Σπρινγκς υπάρχει μονοπάτι που συνδέεται με ένα άλλο ίδρυμα, γνωστό και ως Ζώνη του Λυκόφωτος.» Καθώς ετοιμάζεται για τις Χριστουγεννιάτικες του διακοπές, ο καθηγητής Φάουλερ πληροφορείται από τον Κοσμήτορα πως μετά από πενήντα ένα χρόνια διδασκαλίας εξαναγκάζεται σε σύνταξη. Ο Φάουλερ συντρίβεται από τα νέα και αρχίζει να μελαγχολεί. Το ίδιο απόγευμα, έχοντας συμπεράνει πως η διδασκαλία του δεν κατόρθωσε τίποτα, παίρνει ένα πιστόλι και επιστρέφει στο σχολείο, αποφασισμένος να αυτοκτονήσει. Ξαφνικά, ακούει το καμπανάκι της σχολής. Μπαίνει στην τάξη του και βλέπει να εμφανίζονται τα φαντάσματα πολλών μαθητών του που δεν ζουν πια. Είναι εκεί για έναν λόγο: Να τον πείσουν πως τα μαθήματα του τους βοήθησαν να πράξουν γενναίες πράξεις στη ζωή τους. Ο Φάουλερ επιστρέφει σπίτι του, ικανοποιημένος πως άφησε ένα σημάδι στον κόσμο, ευτυχής πλέον για την απόσυρση του. «Ο Καθηγητής Έλις Φάουλερ, δάσκαλος, που έμαθε έστω και καθυστερημένα κάτι για την προσωπική του αξία. Ένα μικρό σχολικό δίδαγμα, από τα έδρανα της Ζώνης του Λυκόφωτος.» Το θέμα της τρίτης ηλικίας ενδιέφερε αρκετά τον Rod Serling για να ασχολείται συχνά μαζί του στα σενάρια του. Στο «The Changing of the Guard» ένας καλοκάγαθος γέρος καθηγητής (όπως και στο Goodbye, Mr. Chips) σκέφτεται την αυτοκτονία όταν τον αναγκάζουν να αποσυρθεί. Πολύ εύστοχα σκηνοθετημένο από τον Robert Ellis Miller (The Heart Is A Lonely Hunter) το επεισόδιο παρουσιάζει μια θαυμαστή ερμηνεία από τον Donald Pleasance. Σε πολύ πετυχημένο γεροντικό μέικ-απ από τον William Tuttle, παίζει τον γηραιό Έλις Φάουλερ με χάρη και ταπεινοφροσύνη. Δεν είναι ένας εύκολος ρόλος, είναι γεμάτος από μονόλογους και κλισέ, αλλά ο Pleasance υπερέχει εύκολα αυτών των εμποδίων. Ένας μονόλογος είναι ιδιαίτερα αξιομνημόνευτος. Μετά την ανακοίνωση της απόλυσης του, ο Φάουλερ πάει σπίτι του και ξεφυλλίζει περασμένες σχολικές επετηρίδες. Λέει στην οικονόμο του: «Όλοι τους έρχονται και φεύγουν σαν φαντάσματα. Πρόσωπα, ονόματα, χαμόγελα, αστεία που είπαν ή και στενάχωρα λόγια, ή και βαθυστόχαστα. Δεν τους έδωσα τίποτα. Τίποτα απολύτως. Ποίηση που έφυγε από το μυαλό τους μόλις έφυγαν και οι ίδιοι. Γερασμένα γνωμικά που ήταν ξεπερασμένα όταν τους τα δίδασκα εγώ. Σοφές κουβέντες που ήταν αγαπητές σε μένα και ήταν χωρίς νόημα για εκείνους. Ήμουν μια αποτυχία, κυρία Λάντερς, μια άθλια, μίζερη αποτυχία. Περπάτησα από την μία τάξη στην άλλη σαν ένα απολίθωμα, διδάσκοντας σε κουφά αφτιά, σε κλειστά μυαλά. Δεν συγκίνησα κανέναν. Δεν έδωσα κίνητρο σε κανέναν. Δεν άφησα καμία εντύπωση σε κανέναν. Πως μου ήρθε και πίστεψα ποτέ πως είχα κατορθώσει κάτι;» Όπως τον παραδίδει ο Pleasance, ο μονόλογος του αποκτά βαθυστόχαστη δύναμη, γίνεται ο συγκινητικός απολογισμός μιας ολόκληρης ζωής από έναν πληγωμένο άνθρωπο. Ο ηθοποιός, Βρετανός, ήρθε ειδικά για την Ζώνη του Λυκόφωτος στην Αμερική, μια από τις πρώτες του συνεργασίες με το Χόλιγουντ στην μακροχρόνια καριέρα που ήταν να ακολουθήσει. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted January 9, 2009 Author Share Posted January 9, 2009 “The Obsolete Man” Σενάριο: Rod Serling Με τους Burgess Meredith και Fritz Weaver Από τον δεύτερο κύκλο. Προβλήθηκε στις 02/06/1961. «Μπαίνετε σε αυτό το δωμάτιο με δική σας ευθύνη, γιατί οδηγεί στο μέλλον, όχι στο μέλλον που θα έρθει αλλά σε αυτό που ίσως έρθει. Αυτός δεν είναι ένας νέος κόσμος, είναι απλά η επέκταση που ξεκίνησε στον παλιό. Έχει πατρονάρει τον εαυτό του από κάθε δικτάτορα που έβαλε σαν στόχο να αφήσει το ίχνος της μπότας του στις σελίδες της ιστορίας από την αρχή των αιώνων. Έχει ραφινάρισμα, τεχνολογική ανάπτυξη και μια πιο εκλεπτυσμένη προσέγγιση στην καταστροφή της ανθρώπινης ελευθερίας. Αλλά όπως όλες τις υπερ-πατρίδες που το προηγήθηκαν, έχει έναν ατσάλινο κανόνα: η λογική είναι ένας εχθρός και η αλήθεια μια απειλή… Αυτός είναι ο κύριος Ρόμνεϊ Γόρντσγορθ, στις τελευταίες του σαράντα οχτώ ώρες στη Γη. Είναι ένας πολίτης του Κράτους που θα πρέπει να εξοντωθεί σύντομα, επειδή είναι από σάρκα και οστά και επειδή έχει μυαλό. Ο κύριος Ρόμνεϊ Γόρντσγορθ, που θα ρουφήξει την τελευταία του ανάσα στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Σε αυτή την μέλλουσα κοινωνία, έχουν απαγορευτεί όλα τα βιβλία, μαζί και η κάθε θρησκεία. Ο Γόρντσγορθ, ένας θεοσεβούμενος βιβλιοθηκάριος, έχει εκδικαστεί ως απαρχαιωμένος από έναν καγκελάριο του Κράτους και έχει καταδικαστεί να εκτελεστεί με μια μέθοδο της δικής του επιλογής. Του έχουν επιτραπεί τρεις απαιτήσεις: να γνωρίζει μόνο ο δήμιος του την μέθοδο του θανάτου του, να θανατωθεί τα μεσάνυχτα της επόμενης μέρας, και να υπάρχει κοινό, παρόν στην εκτέλεση του. Σαράντα πέντε λεπτά πριν τον θάνατο του, καλεί τον Καγκελάριο στο δωμάτιο του και του φανερώνει πως έχει διαλέξει να σκοτωθεί από βόμβα που θα εκραγεί ακριβώς στις δώδεκα. Αμέσως κλειδώνει την πόρτα, παγιδεύοντας τον Καγκελάριο μαζί του. Μια τηλεοπτική κάμερα τραβάει όλα όσα πρόκειται να συμβούν και ο Γόρντσγορθ θέλει να αποδειχθεί τι έχει μεγαλύτερη δύναμη, η βούληση του Κράτους ή η βούληση του ατόμου; Στην αρχή, ο Καγκελάριος κρύβεται πίσω από την ισχύ του, αλλά σύντομα γίνεται ολοφάνερο πως δεν πρόκειται να έρθει κανείς να τον σώσει. Ο Γόρντσγορθ διαβάζει ήρεμος από την απαγορευμένη Βίβλο. Τα λεπτά περνούν. Στο τέλος ο Καγκελάριος καταρρέει και ξεφωνίζει «Για τον Θεό, αφήστε με να βγω από δω!» Ο Γόρντσγορθ του δίνει το κλειδί και ο Καγκελάριος καταφέρνει να βγει από το δωμάτιο την τελευταία στιγμή. Η βόμβα σκάει και ο Γόρντσγορθ σκοτώνεται. Αλλά έχει θριαμβεύσει. Όταν ο Καγκελάριος επιστρέφει στο δικαστήριο του ανακαλύπτει πως έχει κριθεί «απαρχαιωμένος» και έχει αντικατασταθεί. Πιστά μέλη του Κράτους τον κυκλώνουν να τον λιντσάρουν. «Ο Καγκελάριος, ο μακαρίτης Καγκελάριος, είχε μόνο εν μέρει δίκιο. Ήταν απαρχαιωμένος. Αλλά το ίδιο και το Κράτος, η οντότητα αυτή που προσκυνούσε. Κάθε Κράτος, κάθε οντότητα, κάθε ιδεολογία που αποτυγχάνει να αναγνωρίσει την αξία, την αξιοπρέπεια, τα δικαιώματα του ανθρώπου, εκείνο το Κράτος είναι απαρχαιωμένο. Μια περίπτωση προς αρχειοθέτηση κάτω από το ‘Α’ για την ανθρωπότητα…στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Αν και πολύ καλά ερμηνευμένο, ο Serling έχει φορτώσει τόσο πολύ το σενάριο του, παρουσιάζοντας την ιστορία σε έντονες αποχρώσεις του μαύρου και άσπρου έτσι ώστε να μη δημιουργείτε αμφισβήτηση. Ο θεατής παρακολουθεί το επεισόδιο άνετα από τον καναπέ του, άνετος και σίγουρος πως ο ίδιος δεν θα ανήκε ποτέ σε ένα τέτοιο κράτος. Άσχετα όμως με αυτή την κριτική, είναι ένα εκπληκτικό επεισόδιο, άρτια σκηνοθετημένο από τον Elliot Silverstein (που αργότερα θα σκηνοθετήσει τα Cat Ballou και A Man Called Horse). 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted January 13, 2009 Author Share Posted January 13, 2009 “King Nine Will Not Return” Σενάριο: Rod Serling Από τον δεύτερο κύκλο. Προβλήθηκε στις 30/09/1960. «Είμαστε στην Αφρική, 1943. Ο πόλεμος φτύνει την βία του από ψηλά και ο αμμώδης τάφος από κάτω περιμένει να την καταπιεί. Το όνομα της είναι King Nine, B-25, βομβαρδιστικό μεσαίου διαμετρήματος, Δωδέκατη Αεροπορική Μοίρα. Ένα ζεστό, απάνεμο πρωινό απογειώθηκε από την Τυνησία για να βομβαρδίσει το νότιο άκρο της Ιταλίας. Ένα ξόφαλτσο θραύσμα άνοιξε μια τρύπα στο ντεπόζιτο του φτερού και σαν πληγωμένο πουλί εδώ έπεσε, χωρίς να επιστρέψει πίσω αυτή ή οποιαδήποτε άλλη μέρα.» Ο σμηναγός Τζέιμς Έμπρι επανέρχεται στις αισθήσεις του, δίπλα στα συντρίμμια του King Nine, και διαπιστώνει πως είναι ολομόναχος. Θυμάται την συντριβή, με όλο το πλήρωμα στο πλευρό του, αλλά μετά…τίποτα. Το καθήκον του είναι ξεκάθαρο. Πρέπει να βρει τους άντρες του και να εξασφαλίσει την σωτηρία τους. Αλλά που είναι εκείνοι; Αρχίζει να βλέπει τον τάφο ενός, οπτασίες του πληρώματος και, το πιο περίεργο απ’όλα, αεριωθούμενα (με μηχανή τζετ) να περνούν από ψηλά. Δεν υπάρχει όμως ίχνος από τους άντρες του και καμία ένδειξη του γιατί τον άφησαν εδώ. Κοντεύοντας να χάσει τα λογικά του, ο Έμπρι καταρρέει…και ξυπνάει στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. Στην πραγματικότητα είναι το 1960. Δεκαεφτά χρόνια πριν ο Έμπρι αρρώστησε και έχασε την τελευταία πτήση του King Nine. Από τότε, κουβαλάει μέσα του ένα τρομερό συναίσθημα ενοχής. Βλέποντας σε μια εφημερίδα το νέο πως βρέθηκαν τα συντρίμμια του King Nine στην έρημο, υπέστη νευρικό σοκ. Το ξύπνημα του δίπλα στο αεροπλάνο ήταν μια ψευδαίσθηση. Αυτό μοιάζει να τα εξηγεί όλα…εκτός από την άμμο στα παπούτσια του Έμπρι. «Αίνιγμα θαμμένο στην άμμο, ένα ερωτηματικό με σπασμένα φτερά που κείτεται με σιωπηλό μεγαλείο, σημάδι σε μνημείο της ερήμου. Παράξενο πως η πραγματικότητα μπλέκεται με τις σκιές, πως το παρόν ενώνεται με το παρελθόν. Πως συμβαίνει; Η ερώτηση έχει κατοχυρωθεί στην σιωπηλή έρημο και…η απάντηση; Η απάντηση μας περιμένει στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Όπως και το “Where Is Everybody?”, το πρώτο επεισόδιο του πρώτου κύκλου, το “King Nine Will Not Return” (το πρώτο επεισόδιο του δεύτερου κύκλου) αφορά έναν χαρακτήρα που ανακαλύπτει τον εαυτό του ολομόναχο σε περίεργο σκηνικό, χωρίς μνήμη του πως ή γιατί βρέθηκε εκεί. Τον Μάιο του 1959, μια ομάδα βρετανών γεωλόγων που εξερευνούσαν την Λιβυκή έρημο βρήκαν τα συντρίμμια του Lady Be Good, ενός αμερικάνικου βομβαρδιστικού Β-24 που είχε εξαφανιστεί την 4η Απριλίου του 1943. Οι γεωλόγοι εξέτασαν το αεροπλάνο και ανακάλυψαν πως τα παγούρια νερού ήταν γεμάτα και πως τα όπλα με τα πυρομαχικά λειτουργικά. Δεν υπήρχε όμως κανένα ίχνος από τα εννέα μέλη του πληρώματος. Η Αεροπορία το κατοχύρωσε ως μυστήριο και ο Rod Serling φυσικά δεν μπορούσε να αγνοήσει τέτοια ιστορία. Στο σενάριο ο Serling δεν δίνει λύση για το εξαφανισμένο πλήρωμα, αλλά προσφέρει διέξοδο στο δίλημμα του σμηναγού. Και σε αντίθεση με το φινάλε του “Where Is Everybody”, εδώ κατάφερε να χώσει την περίεργη ανατροπή του. Εκτός από τη σκηνή στο νοσοκομείο, το υπόλοιπο επεισόδιο γυρίστηκε ολοκληρωτικά στην έρημο, στο Lone Pine της California. Ένα παλιό βομβαρδιστικό Β-25 αγοράστηκε από την αεροπορία για 2.500 δολάρια (από το αρχικό κόστος των 345.000 δολαρίων), αποσυναρμολογήθηκε, αερομεταφέρθηκε στον τόπο γυρίσματος και επανασυναρμολογήθηκε. Ο ηθοποιός Robert Cummings κουβαλάει επάξια όλο το επεισόδιο στην πλάτη του. Αυτή τη φορά αποφεύχθηκε ο αδέξιος μονόλογος του “Where Is Everybody” όπου ο κεντρικός ήρωας μιλούσε φωναχτά μόνος του. Στο εδώ επεισόδιο, ο ήρωας κυρίως σκέφτεται τα λόγια του και άρα ο θεατής τα ακούει σε voice over. Για να πάρουν τις σωστές εκφράσεις από τον ηθοποιό είχαν μαγνητοφωνήσει τον μονόλογο από πριν και τον έπαιζαν ζωντανά στα γυρίσματα στην έρημο. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted January 16, 2009 Author Share Posted January 16, 2009 “I Shot An Arrow Into The Air” Σενάριο: Rod Serling Βασισμένο σε μια ιδέα του Madelon Champion Από τον πρώτο κύκλο. Προβλήθηκε στις 15/01/1960. «Το όνομα της είναι Βέλος Ένα. Αντιπροσωπεύει τεσσεράμιση χρόνια σχεδιασμού, προετοιμασίας και εκπαίδευσης, και χίλια χρόνια επιστήμης και μαθηματικών και προβολής ονείρων και ελπίδων όχι μόνο ενός έθνους αλλά ενός κόσμου. Είναι το πρώτο επανδρωμένο σκάφος στο διάστημα. Και αυτή είναι η αντίστροφη μέτρηση, τα τελευταία πέντε δευτερόλεπτα πριν ο άνθρωπος εκτοξεύσει ένα βέλος στον αέρα.» Κάτι όμως πάει στραβά. Το Βέλος Ένα εξαφανίζεται από τις οθόνες των ραντάρ και συντρίβεται. Τρεις από τους οκτώ αστροναύτες επιβιώνουν του ατυχήματος. Ανακαλύπτουν πως έχουν πέσει σε κάτι που μοιάζει με αστεροειδή. Και έχουν να μοιράσουν μεταξύ τους μόνο πέντε γαλόνια νερό. Ο Κόρι έχει σκοπό να σκοτώσει τους Πίρσον και Ντόνλιν για το νερό, αλλά πριν πεθάνει ο Πίρσον, καταφέρνει να φτάσει στην κορυφή ενός βουνού, να κοιτάξει από πίσω, και να σχεδιάσει ένα περίεργο σύμβολο στην άμμο. Ο Κόρι δεν δίνει σημασία και σκοτώνει τον Ντόνλιν. Όταν όμως ανεβαίνει κι εκείνος το βουνό, καταλαβαίνει την σημασία του συμβόλου. Τηλεφωνικοί πυλώνες. Είχαν πέσει στη Γη, στην έρημο της Νεβάδα. «Φάρσα σκαρωμένη από την Μητέρα Φύση και μια συγκυρία απίθανων γεγονότων. Μια φάρσα με το περίβλημα ενός εφιάλτη, ενός τρόμου, μιας απελπισίας. Ένα μικρό ανθρώπινο δράμα που παίχτηκε στην έρημο, ενενήντα επτά μίλια από το Ρένο της Νεβάδα των Ηνωμένων Πολιτειών, στην ήπειρο της Βόρειας Αμερικής, στη Γη, και φυσικά, στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Ο Rod Serling προσεγγιζόταν συχνά και από πολλούς με ιδέες για τη Ζώνη του Λυκόφωτος. Ήταν όμως η πρώτη και μόνη φορά που θα ενθουσιαζόταν από μια τέτοια ιδέα. «Τι θα συνέβαινε αν τρεις αστροναύτες νόμιζαν πως είχαν προσγειωθεί σε κάποιον αστεροειδή αλλά στην πραγματικότητα βρίσκονταν κάπου έξω από το Λας Βέγκας;» Ενθουσιάστηκε μάλιστα τόσο που πλήρωσε αμέσως τον Madelon Champion 500 δολάρια για τα δικαιώματα της ιδέας του. Δραματουργικά, το επεισόδιο βγαίνει αρκετά δυνατό, αλλά όπως και με τις περισσότερες ιστορίες της Ζώνης που ανακατεύονταν στα επιστημονικά, είναι επιεικώς απαράδεκτο. Οποιοσδήποτε αστροναύτης που προσγειώνεται σε ουράνιο σώμα μέσα στο ηλιακό μας σύστημα, με την ίδια βαρύτητα και ατμόσφαιρα με εκείνη της Γης, και δεν το καταλαβαίνει πως βρίσκεται στη Γη, θα πρέπει να επιστρέψει βεβιασμένα στη σχολή αστροναυτών. [Ο Serling βέβαια θα επαναλάμβανε αυτό το μοτίβο όταν θα έγραφε την προσαρμογή / το σενάριο του για το original Planet of the Apes.] 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted January 18, 2009 Author Share Posted January 18, 2009 “The Jeopardy Room” Σενάριο: Rod Serling Σκηνοθεσία: Richard Donner Με τον Martin Landau Από τον πέμπτο κύκλο. Προβλήθηκε στις 17/04/1964. «Οι πρωταγωνιστές μας: η γάτα και το ποντίκι. Εδώ βλέπετε το δεύτερο, το εννοούμενο θύμα που ίσως ξέρει, ή ίσως όχι, πως θα πεθάνει, με σφαγή ή μπαλέτο. Το όνομα του είναι ταγματάρχης Ιβάν Κουτσένκο. Έχει, αν όλα προχωρήσουν όπως προγραμματίστηκαν, τρεις ή τέσσερις ώρες ζωής ακόμα. Αλλά μια κοινή άγνοια για τον ίδιο και τον εκτελεστή του είναι το γεγονός πως και οι δύο έχουν κάνει ένα βήμα μέσα στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Ο ταγματάρχης Κουτσένκο, ένας αποστάτης από το Ανατολικό μπλοκ, περιμένει στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου μιας ουδέτερης χώρας για πέρασμα στη Δύση. Ο κομισάρ Βασίλοφ έχει διαταχτεί να τον δολοφονήσει, έχει όμως σκοπό να το διεκπεραιώσει με μια καλλιτεχνική τελειότητα όμοια με εκείνη ενός μπαλέτου. Επισκέπτεται τον Κουτσένκο και τον αναισθητοποιεί με ένα ποτήρι κρασί με ναρκωτικό. Όταν ο Κουτσένκο συνέρχεται, ένα ηχογραφημένο μήνυμα τον πληροφορεί πως ο Βασίλοφ έχει βάλει μια βόμβα στο δωμάτιο. Αν ο Κουτσένκο την βρει και την εξουδετερώσει μέσα σε τρεις ώρες είναι ελεύθερος να φύγει. Αν την ενεργοποιήσει κατά λάθος, η βόμβα θα σκάσει. Αν σταματήσει να την ψάχνει, αν σβήσει το φως ή επιχειρήσει να δραπετεύσει από το δωμάτιο, ο βοηθός του Βασίλοφ, ο Μπόρις, θα τον πυροβολήσει από ένα αντικρινό δωμάτιο. Ο Κουτσένκο αρχίζει να ψάχνει για την βόμβα αλαφιασμένος, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Στην πραγματικότητα, η βόμβα είναι στο τηλέφωνο και θα σκάσει όταν ο Κουτσένκο σηκώσει το ακουστικό όταν χτυπήσει. Ο Βασίλοφ καλεί τον αριθμό του Κουτσένκο. Ο Κουτσένκο απλώνει το χέρι του, σταματάει και ξαφνικά το βάζει στα πόδια από την πόρτα, με τις σφαίρες να σφυρίζουν γύρω του. Αργότερα, ο Βασίλοφ και ο Μπόρις βρίσκονται στο δωμάτιο του Κουτσένκο. Αναρωτιούνται πως κατάλαβε που ήταν η βόμβα. Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο. Χωρίς να το σκεφτεί ο Μπόρις σηκώνει το ακουστικό και προκαλεί την έκρηξη. Στην άλλη άκρη της γραμμής είναι ο Κουτσένκο. Τηλεφωνεί από το αεροδρόμιο και είναι σίγουρος πως, ενώ δεν του απάντησε κανείς, πήρε τον σωστό αριθμό. «Ο ταγματάρχης Ιβάν Κουτσένκο, καθ’οδόν προς τη Δύση, στον δρόμο του προς την ελευθερία, μια ελευθερία αγορασμένη και πληρωμένη με την εντυπωσιακή πονηριά. Και μία άδοξη έξοδος για τον κομισάριο Βασίλοφ, ο οποίος ξέχασε πως υπάρχουν δύο πλευρές σε κάθε επιχείρημα, και δύο άκρες σε μια τηλεφωνική γραμμή. Ήσασταν στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Το “Jeopardy Room” είναι ένα μικρό, πολιτικό θρίλερ χωρίς φανταστικά στοιχεία, που απογειώνεται κυρίως χάρη στους παίχτες του, τον John vanDreelen και τον Martin Landau, κυνηγό και θήραμα, που μας δίνουν μια μάχη ικανοτήτων γεμάτη ένταση. Το πιο αδύναμο σημείο του σεναρίου είναι το φινάλε, που για το happy ending και μόνο έχει τους Σοβιετικούς εκτελεστές να μπαίνουν σε ένα δωμάτιο που ξέρουν πως είναι παγιδευμένο με βόμβα. [Ένα φινάλε που αντιγράφηκε πιο πρόσφατα από την ταινία Payback με τον Mel Gibson.] 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted January 19, 2009 Author Share Posted January 19, 2009 “Living Doll” Σενάριο: Jerry Sohl Στήσιμο πλοκής από Charles Beaumont και Jerry Sohl Μουσική: Bernard Herrmann Με τον Telly Savalas Από τον πέμπτο κύκλο. Προβλήθηκε στις 01/11/1963. «Η Γλωσσού Τίνα, μια κούκλα που τα κάνει όλα, ένα δημιούργημα από πλαστικό, ελατήρια και βαμμένο χαμόγελο που φαντάζει σαν ζωντανή. Στον Έρικ Στίτορ είναι η πιο ανεπιθύμητη προσθήκη στο σπιτικό του, αλλά χωρίς εκείνη, εκείνος δεν θα έμπαινε ποτέ στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Ο Έρικ δυσανασχετεί όταν η γυναίκα του Άναμπελ αγοράζει μια ακριβή κούκλα για την θετή του κόρη Κρίστι, και δυσανασχετεί χειρότερα όταν η κούκλα του λέει πως δεν τον συμπαθεί. Στην αρχή, ο άντρας υποπτεύεται φάρσα, όσο όμως η κούκλα συνεχίζει να εκφράζει το μίσος της για εκείνον – κάτι που συμβαίνει μόνο όταν είναι οι δύο τους μόνοι – αρχίζει να πιστεύει πως όντως η κούκλα είναι ζωντανή. Την πετάει στα σκουπίδια αλλά εκείνη δραπετεύει και του τηλεφωνεί απειλώντας τη ζωή του. Για να σωθεί, ο Έρικ προσπαθεί να την κάψει και να της κόψει το κεφάλι, αλλά και οι δύο προσπάθειες αποτυγχάνουν. Την πετάει πάλι στα σκουπίδια, σκεπάζοντας το καπάκι του τενεκέ με βάρη. Οι πράξεις του έχουν πείσει την Άναμπελ πως ο άντρας της είναι τρελός και ετοιμάζεται να πάρει την Κρίστι για να φύγουν. Για να καλοπιάσει την γυναίκα του, ο Έρικ, που τώρα αμφιβάλλει και ο ίδιος για τα λογικά του, δέχεται να επιστρέψει την κούκλα στην Κρίστι. Αλλά αργά τη νύχτα, πηγαίνοντας να ερευνήσει έναν ήχο, ο Έρικ σκοντάφτει στην κούκλα και πέφτοντας στις σκάλες σκοτώνεται. Φρικαρισμένη, η Άναμπελ τρέχει κοντά του και σηκώνει την κούκλα που λέει «Με λένε Γλωσσού Τίνα, κι εσύ να μου φέρεσαι καλά αν θέλεις το καλό σου!» «Φυσικά, όλοι ξέρουμε πως οι κούκλες δεν μιλούν στην πραγματικότητα, και σίγουρα δεν διαπράττουν φόνους. Αλλά σε ένα παιδί πιασμένο στο κέντρο φασαριών και συγκρούσεων, μια κούκλα μπορεί να πάρει πολλούς ρόλους: φίλη, υπερασπίστρια, φύλακας. Ειδικά μια κούκλα σαν την Γλωσσού Τίνα, που μίλησε και διέπραξε φόνο, σε μια ομιχλώδη περιοχή της Ζώνης του Λυκόφωτος.» Η «Ζωντανή Κούκλα» είναι η πιο ασυνήθιστη ομιλούσα κούκλα που λέει φράσεις όπως «Σε μισώ» και «Θα σε σκοτώσω.» Γραμμένο αριστοτεχνικά, σκηνοθετημένο αριστουργηματικά, εξαίσια ερμηνευμένο, φωτογραφημένο και με την κατάλληλη, υπέροχη μουσική, είναι ένα από τα καλύτερα επεισόδια όλης της σειράς. Βασίστηκε σε μια ιδέα του Charles Beaumont, το σενάριο γράφτηκε σε μία μέρα από τον Jerry Sohl, αν και στους τίτλους σεναρίου αναφέρεται μόνο ο Beaumont. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted January 20, 2009 Author Share Posted January 20, 2009 “A Piano In The House” Σενάριο: Earl Hamner Jr. Με τον Barry Morse Από τον τρίτο κύκλο. Προβλήθηκε στις 16/02/1962. «Ο Κύριος Φιτζέραλντ Φόρτιουν, θεατρικός κριτικός με εκτόπισμα κυνισμού, καθ’οδόν για ένα πάρτι γενεθλίων. Εάν ήξερε τι τον περιμένει μάλλον δεν θα πήγαινε, γιατί πριν τελειώσει το συγκεκριμένο απόγευμα, εκείνο το κουρδιστό πιάνο θα παίξει το ‘Those Piano Roll Blues’ μαζί με κάποια ειδικά εφέ που θα λάβαιναν μέρος μόνο στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Ο Φόρτιουν αγοράζει στην γυναίκα του ένα κουρδιστό πιάνο για τα γενέθλια της, και μετά ανακαλύπτει πως το αντικείμενο έχει μαγικές ιδιότητες. Η μουσική του αποκαλύπτει τους κρυφούς χαρακτήρες των ανθρώπων. Ένας σκληρόκαρδος ιδιοκτήτης καταστήματος με αντίκες κρύβει μεγάλες ευαισθησίες. Ένας σοβαρός μπάτλερ ξεσπάει σε τρανταχτά γέλια. Χρησιμοποιώντας το στην γυναίκα του, ο Φόρτιουν μαθαίνει πως εκείνη τον απεχθάνεται. Ο Φόρτιουν αποφασίζει πως το πιάνο θα είναι το ιδανικό μέσο για να ξεμπροστιάσει τους καλεσμένους της γυναίκας του. Κάτω από την σαγήνη της μουσικής, ένας φαινομενικά μπλαζέ συγγραφέας παραδέχεται πως είναι ερωτευμένος με την γυναίκα του Φόρτιουν. Μια φωνακλού, υπέρβαρη κυρία αποκαλύπτει φαντασιώσεις πως είναι μια λεπτεπίλεπτη παιδούλα, όλο χάρη, αγαπητή και όμορφη σαν νιφάδα χιονιού. Εκστασιασμένος με το σκληρό του παιχνίδι, ο Φόρτιουν δίνει στην γυναίκα του άλλον έναν κύλινδρο μουσικής για να το βάλει στο πιάνο. Εκείνη όμως βάζει έναν διαφορετικό κύλινδρο, με μουσική που επιδρά σε εκείνον, απογυμνώνοντας τον από το δικό του προσωπείο. Στην πραγματικότητα, ο Φόρτιουν δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα φοβισμένο, σαδιστικό παιδί. Αηδιασμένοι και αμήχανοι, οι καλεσμένοι φεύγουν, μαζί τους και η γυναίκα του. «Ο κύριος Φιτζέραλντ Φόρτιουν, ένας άντρας που ξεκίνησε να βρει κρυμμένους ανθρώπους και ανακάλυψε τον εαυτό του, στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted January 21, 2009 Author Share Posted January 21, 2009 “The Fugitive” Σενάριο: Charles Beaumont Από τον τρίτο κύκλο. Προβλήθηκε στις 09/03/1962. «Έχει ειπωθεί πως η επιστημονική φαντασία και η φαντασία είναι δύο διαφορετικά πράγματα: επιστημονική φαντασία, όταν το απίθανο γίνεται δυνατό, φαντασία, όταν το αδύνατο γίνεται πιθανό. Τι θα είχε κανείς αν έβαζε αυτά τα δύο διαφορετικά πράγματα μαζί; Ε, θα είχε έναν ηλικιωμένο άντρα με το όνομα Μπεν, που ξέρει πολλά κόλπα που αγνοούν οι περισσότεροι, και ένα κοριτσάκι που το λένε Τζένη, η οποία τον αγαπάει – και ένα ταξίδι στην καρδιά της Ζώνης του Λυκόφωτος.» Δύο άντρες ψάχνουν να βρουν τον γέρο Μπεν, έναν μυστηριώδη άντρα που μπορεί να μεταμορφώνεται σε οτιδήποτε, από ποντίκι σε μύγα ή και σε φρικιαστικό τέρας από το διάστημα. Ο Μπεν εξομολογείται στην φίλη του Τζένη, ένα κοριτσάκι με μεταλλικό στήριγμα στο πόδι που ζει με την θεία της, πως είναι ένας φυγάς από τα αστέρια και πως οι δύο άντρες είναι οι κυνηγοί του. Πριν το σκάσει, ο Μπεν χρησιμοποιεί μια συσκευή για να γιάνει το πόδι της Τζένης. Όταν καταφθάνουν οι δύο άντρες, χρησιμοποιούν μια παρόμοια συσκευή για να αρρωστήσουν το κοριτσάκι. Το δόλωμα τους έχει αποτέλεσμα. Ο Μπεν επιστρέφει για να βοηθήσει την Τζένη. Έτσι αποκαλύπτεται η αλήθεια. Ο Μπεν δεν είναι ένας φυγάς της δικαιοσύνης αλλά ένας αγαπημένος μονάρχης ενός εξωγήινου πλανήτη. Οι δύο άντρες έχουν απλά σταλεί να τον παρακαλέσουν να γυρίσει στον θρόνο του. Με βαριά καρδιά, ο Μπεν δέχεται. Αλλά οι άντρες αρνούνται να πάρουν και την Τζένη μαζί τους. Τότε η Τζένη έχει μια ιδέα. Επιτρέπουν στον Μπεν να μείνει ένα λεπτό μόνος μαζί της. Όταν οι άντρες επιστρέφουν βρίσκουν δύο ίδια κοριτσάκια. Φοβούμενοι μην πάρουν το λάθος άτομο, αναγκάζονται να τους πάρουν και τους δύο. «Η κυρία Γκαν θα βιώσει μια μεγάλη έκπληξη όταν βρει αυτό [φωτογραφία ενός όμορφου νεαρού άντρα] κάτω από το μαξιλάρι της Τζένης, γιατί η κυρία Γκαν έχει περισσότερο νεύρα παρά φαντασία. Δεν θα φανταζόταν ποτέ πως αυτή είναι η φωτογραφία του γέρου Μπεν όπως είναι στην πραγματικότητα, και ούτε θα περάσει ποτέ από το μυαλό της πως τελικά η ανιψιά της θα μεγαλώσει και θα γίνει μια αληθινή βασίλισσα, κάπου στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Η ιστορία του Charles Beaumont είναι ένα είδος «Σταχτοπούτας», με την Τζένη σαν ένα όμορφο, αλλά ανάπηρο, κοριτσάκι και τον γέρο Μπεν, έναν φιλικό γείτονα, με τρομερές ικανότητες, που είναι η ιδανική εικόνα παππού για τον οποιοδήποτε. Τους παίχτες ολοκληρώνει η κυρία Γκαν, η ξινή και δυσαρεστημένη κηδεμόνας της Τζένης. Ο Beaumont στο σενάριο του υπερασπίζεται της φαντασίας κατά της πραγματικότητας. Η κυρία Γκαν αντιπροσωπεύει τον λογικό, προσγειωμένο χαρακτήρα που όλοι μας γνωρίζουμε και μισούμε στην καθημερινή μας ζωή. Παράδειγμα ο κάτωθι διάλογος: Κυρία Γκαν: «Σε ποιον μιλάς;» Τζένη: «Στον εαυτό μου.» Κυρία Γκαν: «Σταμάτα το. Έτσι τρελαίνεται κανείς.» Στο τέλος, όπως και σε κάθε παραμύθι, το καλό θριαμβεύει. Οι πρωταγωνιστές θα βρουν την ευτυχία μακριά από τις κυρίες Γκαν αυτού του κόσμου. [Τα ανωτέρω σχόλια σας τα προσφέρω μεταφρασμένα από το The Twilight Zone Companion. Ο Beaumont έχει δώσει δείγματα άψογης γραφής στη σειρά, και το εν λόγω επεισόδιο δεν το έχω δει. Είμαι όμως ο μόνος που ένιωσα άβολα διαβάζοντας την περίληψη της ιστορίας; Ίσως το 1962 να ήταν πιο αθώα εποχή, η όμορφη όμως ισορροπία ενός παππού και ενός κοριτσιού ανατρέπεται ξαφνικά στο τέλος σε κάτι…ενοχλητικά ερωτικότερο, που μπορώ να πω πως με ανατρίχιασε.] 2 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted January 24, 2009 Author Share Posted January 24, 2009 “Mr. Garrity and the Graves” Σενάριο: Rod Serling Βασισμένο στην ανέκδοτη ιστορία του Mike Korologos Από τον πέμπτο κύκλο. Προβλήθηκε στις 08/05/1964. «Σας παρουσιάζουμε τον κύριο Τζάρεντ Γκάριτι, έναν τζέντλεμαν του εμπορίου, που στο δεύτερο μισό του δέκατου ενάτου αιώνα εφάρμοσε το ταλέντο του στα άγρια πέρατα της Αμερικάνικης Δύσης. Και ο κύριος Γκάριτι, εάν μπορεί κανείς να τον πιστέψει, είναι ένας νεκρανασταίνων των πεθαμένων, που για να παραδεχτούμε την αλήθεια ακούγεται κάπως τραβηγμένο. Αλλά στους αμφισβητίες ανάμεσα σας, και σε εσάς κυρίες και κύριοι από το Μισούρι, μην βιάζεστε να το αποκλείσετε τελείως, όχι πριν δείτε τουλάχιστο ένα δείγμα των ικανοτήτων του κυρίου Γκάριτι, μια γεύση των υπηρεσιών που προσφέρει. Ο τόπος είναι το Χάπινες της Αριζόνα, εν έτι 1890. Και μαζί έχουμε μπει σε ένα σαλούν όπου το ουίσκι του ψήνεται, συσκευάζεται και παραδίδεται από την Ζώνη του Λυκόφωτος.» Αφού ξαναφέρνει στη ζωή ένα σκυλί που το πάτησε άμαξα, ο Γκάριτι υπόσχεται να αναστήσει, τα μεσάνυχτα, και τους 128 από τους νεκρούς μιας πόλης, όλοι νεκροί βίαιου θανάτου, πλην μιας περίπτωσης. Μετά την τελετή της νεκρανάστασης, ο Γκάριτι μιλάει με τους κατοίκους, και πάνω στην κουβέντα υπενθυμίζονται οι εκκρεμότητες που υπάρχουν ανάμεσα στους νεκρούς και τους ζωντανούς της πόλης. Καθώς πλησιάζει η ώρα, οι κάτοικοι αρχίζουν να νιώθουν άβολα στην προοπτική της επιστροφής των νεκρών, ειδικά ο σερίφης, που είχε σκοτώσει σε ενέδρα έναν άοπλο πιστολά, ο μπάρμαν, που πυροβόλησε τον ανεπρόκοπο αδελφό του στην πλάτη, και ο μέθυσος της πόλης, που η χοντρή του γυναίκα είχε σπάσει το χέρι του έξι φορές κατά τον έγγαμο βίο τους πριν πεθάνει. Ο Γκάριτι δέχεται να αντιστρέψει την ανάσταση – με το κατάλληλο αντίτιμο όμως. Οι πολίτες τον πληρώνουν και με το παραπάνω μάλιστα. Με τις τσέπες του γεμάτες, ο Γκάριτι φεύγει από την Χάπινες, παίρνει όμως μαζί του τον εκπαιδευμένο του σκύλο και τον αμαξά που δήθεν τον πάτησε, και οι τρεις συνέταιροι στην επιτυχημένη τους απάτη. Καθώς προσπερνούν το νεκροταφείο, διαφεύγει της προσοχής τους πως οι νεκροί όντως έχουν βγει από τους τάφους, ευγνώμονες των ικανοτήτων του Γκάριτι, και πολύ ανυπόμονοι να επιστρέψουν στην πόλη τους και να διεκδικήσουν τα «χρέη» τους. «Έξοδος για τον κύριο Γκάριτι, αποτυχημένο τσαρλατάνο, ψεύτη απατεώνα και άθλιο εκτιμητή των ικανοτήτων του. Μια ιστορία δοσμένη μετά τιμής από ένα κενό νεκροταφείο σε ένα σκοτεινό ύψωμα που οδηγεί στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Το “Mr. Garrity and the Graves” ήταν ένα από τα τελευταία, και καλύτερα, επεισόδια που έγραψε ο Rod Serling. Ο John Dehner είναι υπέροχα κυνικός στον ρόλο ενός απατεώνα στο παλιό ουέστ, σε ένα επεισόδιο που σφύζει από το κατάλληλο χιούμορ. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted January 27, 2009 Author Share Posted January 27, 2009 “Probe 7 – Over and Out” Σενάριο: Rod Serling Από τον πέμπτο κύκλο. Προβλήθηκε στις 29/11/1963. «Ο Συνταγματάρχης Κουκ, ταξιδιώτης στο διάστημα. Προσγειώθηκε σε έναν μοναχικό πλανήτη πολλά εκατομμύρια μίλια μακριά από το σημείο αναχώρησης του. Μπορεί να εκτιμήσει την σοβαρότητα της κατάστασης του με μία μοναδική στροφή 360 μοιρών του κεφαλιού και των ματιών του. Ο συνταγματάρχης Κουκ βρέθηκε να πλέει σε έναν ωκεανό άστρων, μέσα σε μια μεταλλική λέμβο που έχει καεί και καταστραφεί και που δεν πρόκειται να ταξιδέψει ξανά. Επιβίωσε της πτώσης αλλά τα βάσανα του δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα. Τώρα πρέπει να δώσει μάχη με την μοναξιά. Τώρα ο συνταγματάρχης Κουκ πρέπει να αντιμετωπίσει το άγνωστο. Είναι ένας μικρός πλανήτης, κάπου στο μακρινό διάστημα, αλλά για τον συνταγματάρχη Κουκ είναι η Ζώνη του Λυκόφωτος.» Μετά την συντριβή του Probe 7, ο Κουκ δέχεται μια μετάδοση από την πατρίδα που τον πληροφορεί πως ο πολιτισμός του καταστράφηκε σε πυρηνικό πόλεμο. Αυτό σημαίνει πως η τωρινή του κατάσταση, σαν ναυαγός, είναι πλέον μόνιμη. Εξερευνώντας γύρω από το σκάφος του ανακαλύπτει μια πατημασιά. Φωνάζει και προσκαλεί όποιον άφησε αυτό το αποτύπωμα να βγει στα φανερά σαν φίλος, αλλά κάποιος πετάει μια πέτρα που τον τραυματίζει στο κεφάλι. Τελικά, ο «ξένος» κάνει την εμφάνιση του. Είναι η Νόρντα, μια ταξιδιώτης των άστρων, η μοναδική που επιβίωσε όταν ο πλανήτης της βγήκε εκτός τροχιάς. Οι δύο τους θα ξεκινήσουν μια νέα, κοινή ζωή, με το μικρό του όνομα να είναι Adam, το δικό της Eve. Και όσο για τον πλανήτη που έχουν βρεθεί, η Eve τον βαφτίζει «Γη». «Τους γνωρίζεται αυτούς τους δύο; Τα ονόματα τους είναι γνώριμα, δεν είναι; Έζησαν πριν από πάρα πολλά χρόνια. Ίσως αποτελούν μέρος ενός μύθου, ή μέρος φαντασίας. Και ίσως ο τόπος στον οποίο κατευθύνονται τώρα δεν λέγεται ‘Εδέμ’. Το προσφέρουμε μόνο ως εικασία. Αυτή ήταν η Ζώνη του Λυκόφωτος.» Το επεισόδιο στήνει μια κατάσταση που ανοίγεται για αμέτρητες δραματικές πιθανότητες. Ένας αστροναύτης ναυαγός σε εξωγήινο πλανήτη ενώ ο δικός του καταστρέφεται από πυρηνικό πόλεμο. Ο συνταγματάρχης Άνταμ Κουκ είναι ένας Ρονινσόνας χωρίς ελπίδα διάσωσης. Έχει μια ολόκληρη ζωή μπροστά του με έναν άγνωστο κόσμο γεμάτο περίεργες ομορφιές και περίεργους τρόμους για να εξερευνήσει. Και τι τον περιμένει πέραν της μπουκαπόρτας του κατεστραμμένου του διαστημόπλοιου; Δυστυχώς, αυτό που τον περιμένει έξω από την μπουκαπόρτα είναι ένα από τα παλαιότερα κλισέ επιστημονικής φαντασίας που ξέρει ο κόσμος. Ο συνταγματάρχης Κουκ είναι ο Αδάμ, η γυναίκα που ανακαλύπτει είναι η Εύα και ο πλανήτης στον οποίο βρίσκονται…ας τον πούμε Γη. Αυτό που θα μπορούσε να εξελιχτεί σε μια υπέροχη περιπέτεια κατέληξε σε κάτι που έτσι και είχε γραφτεί ως διήγημα θα είχε απορριφθεί από κάθε περιοδικό του χώρου, όταν παρουσιάζει ένα τόσο, μα τόσο, κορεσμένο θέμα! [Το επεισόδιο αυτό ήταν να προβληθεί στις 22 Νοεμβρίου του 1963, αναβλήθηκε όμως, μαζί με ένα σωρό άλλες εκπομπές, εξαιτίας της δολοφονίας του John F. Kennedy στο Ντάλας.] 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted January 30, 2009 Author Share Posted January 30, 2009 “Static” Σενάριο: Charles Beaumont Βασισμένο σε μια ανέκδοτη ιστορία του OCee Rich Από τον δεύτερο κύκλο. Προβλήθηκε στις 10/03/1961. «Κανείς ποτέ δεν έχει δει κάτι παρόμοιο, καθώς αυτό είναι ένα πολύ ξεχωριστό ράδιο. Στην εποχή του, γύρω στα 1935, το μοντέλο του είχε μια από τις πιο κομψές κονσόλες της αγοράς. Τώρα, με το ύφασμα που καλύπτει τα ηχεία του, το περίεργο κίτρινο καντράν του, τα οδοντωτά κουμπιά του, δείχνει ασυνήθιστο και λίγο παράξενο. Ο κύριος Εντ Λίντσεϊ θα ανακαλύψει πόσο παράξενο σε λίγο…μόλις πιάσει συχνότητα στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Απηυδισμένος από την τηλεόραση, ο Λίντσεϊ, ένας γεροπαράξενος εργένης, βγάζει το παλιό του ραδιόφωνο από το κελάρι του χοστέλ στο οποίο ζει και το τοποθετεί στο δωμάτιο του. Σύντομα ανακαλύπτει πως το ράδιο του μπορεί και πιάνει προγράμματα από το παρελθόν, μόνο όμως όταν είναι μόνος του. Η Βίνι Μπρουν, μια γεροντοκόρη με την οποία ήταν κάποτε αρραβωνιασμένος, είναι σίγουρη πως ο Εντ ακούει τους σταθμούς μόνο στην φαντασία του, αποτέλεσμα της δυνατής νοσταλγίας για τις παλιές καλές μέρες, όταν οι δύο τους είχαν την προοπτική να ευτυχίσουν. Ο Λίντσεϊ απορρίπτει την θεωρία της και απομονώνεται στο δωμάτιο του με το ράδιο. Ανησυχώντας για τα λογικά του, η Βίνι δίνει το ραδιόφωνο σε έναν παλιατζή. Εξοργισμένος, ο Λίντσεϊ το παίρνει πίσω, προσευχόμενος πως δεν έχει πάθει κάποια ζημιά. Το ράδιο δουλεύει, και όταν φωνάζει την Βίνι να έρθει να το ακούσει, είναι η αξιολάτρευτη, νεανική της εκδοχή που έρχεται στο δωμάτιο. Η χρονιά είναι 1940 και ο Λίντσεϊ, ο ίδιος ξανά νέος, έχει μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. «Γύρω-γύρω πάει ο τροχός, και που σταματάει κανείς δεν ξέρει. Το μόνο που γνωρίζει ο Εντ Λίντσεϊ είναι πως ήθελε απεγνωσμένα μια δεύτερη ευκαιρία και τελικά την πήρε, χάρη σε μια παράξενη και υπέροχη μηχανή του χρόνου που λέγεται ραδιόφωνο…στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Σε όσους έμειναν να θρηνούν την απώλεια των παλιών, μεγάλων ραδιοφωνικών παραγωγών, αυτό το επεισόδιο θα πρέπει να άγγιξε πολλές, γνώριμες χορδές. Το σενάριο ήταν βασισμένο σε μια ιστορία του OCee Rich, φίλου του Charles Beaumont. Η ιδέα γεννήθηκε σε ένα πάρτυ στο σπίτι του Richard Matheson, όταν πάνω σε νοσταλγική κουβέντα για τις παλιές εκπομπές στο ράδιο, ο Rich αναλογίστηκε πόσο ωραία θα ήταν να μπορεί κανείς να πιάσει σήμερα εκείνες τις παλιές συχνότητες. Έγραψε το διήγημα “Tune in Yesterday” και ο Beaumont τον έπεισε να το δώσει στη Ζώνη του Λυκόφωτος, όπου έγινε και δεκτό. Ο σεναριογράφος όμως έκανε τις αλλαγές του, καθώς στο διήγημα ο ήρωας είναι ένας μεσήλικας παντρεμένος που δυστυχώντας στον γάμο του δραπετεύει στο παρελθόν με το ραδιόφωνο του. Το Static είναι μια γλυκιά ανάμνηση κάτι αγαπημένου που χάθηκε. Στο βιβλίο του με νοσταλγικά άρθρα “Remember? Remember?” (1963) ο Charles Beaumont έγραψε: «Ο κόσμος του ραδιοφώνου ήταν αληθινός για μας. Ξέρω ανθρώπους σήμερα που σε όλη τους τη ζωή δεν έχουν καθίσει να ανοίξουν ένα ράδιο ούτε μια φορά. Προσπαθώ να τους εξηγήσω πως ήταν, αλλά δεν καταλαβαίνουν. Δεν μπορούν να πιστέψουν πως μιλώ για το μικρό πλαστικό κουτί στην κουζίνα που παίζει ροκ-εν-ρολ και λέει τις ειδήσεις, και καμιά φορά νιώθω πως ούτε κι εγώ μπορώ να το πιστέψω. Η τηλεόραση είναι το υποκατάστατο αυτού που είχαμε, και το θεωρώ ένα κακό υποκατάστατο. Δεν σου βγάζει ούτε αφοσίωση ούτε δέος. Δεν σε συναρπάζει, δεν σε μεταφέρει, δεν σε μαγεύει. Απλά σε διασκεδάζει…» Το νόημα παρουσιάζεται πολύ πιο ξεκάθαρα από την ατάκα του Λίντσεϊ στο επεισόδιο: «Το ραδιόφωνο είναι ένας κόσμος τον οποίο πρέπει να τον πιστέψεις για να τον δεις.» Αυτή είναι μια αλήθεια, και το Static μας την υπενθυμίζει. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 1, 2009 Author Share Posted February 1, 2009 “Uncle Simon” Σενάριο: Rod Serling Σκηνοθεσία: Don Siegel Από τον πέμπτο κύκλο. Προβλήθηκε στις 15/11/1963. «Δραματικό πρόσωπο: Ο κύριος Σάιμον Πολκ, ένας τζέντλεμαν που έζησε την ζωή του μέσα σε ικανοποιημένη οργή. Και η νεαρή κυρία είναι η ανιψιά του κυρίου Πολκ, η Μπάρμπαρα. Έζησε όλη της την ζωή σαν σε αίθουσα αναμονής οδοντιατρείου. Υπάρχει και τρίτο μέλος στην παρέα που θα εμφανιστεί σε λίγο. Βρίσκεται αυτή τη στιγμή κλεισμένο στο εργαστήριο και είναι το είδος χαρακτήρα που βρίσκει κανείς στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Η Μπάρμπαρα και ο θείος της Σάιμον, ένας εφευρέτης, μισούν ο ένας τον άλλον. Εκείνη τον φροντίζει για εικοσιπέντε χρόνια επειδή είναι πλούσιος και η ίδια είναι η μοναδική του κληρονόμος. Όταν κάποια στιγμή πάει να την χτυπήσει με το μπαστούνι του, του το αρπάζει κι εκείνος πέφτει στο υπόγειο και σκοτώνεται. Η Μπάρμπαρα νομίζει πως έχει επιτέλους ξεφορτωθεί τον θείο της, αλλά κάνει λάθος. Η κληρονομιά δηλώνει πως η περιουσία θα γίνει δική της μόνο αν φροντίζει την τελευταία του εφεύρεση, ένα ρομπότ! Καθώς περνούν οι μέρες, το ρομπότ αποκτάει την μανιέρα του θείου Σάιμον, όπως το χούι να απαιτεί οι κουρτίνες του σπιτιού να παραμένουν κλειστές και η λατρεία του για ζεστό κακάο. Όταν το ρομπότ αρχίζει να μιλάει και με την φωνή θείου, η Μπάρμπαρα τον σπρώχνει και τον ρίχνει στις σκάλες του υπογείου. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το ρομπότ να αρχίσει να κουτσαίνει, ακριβώς σαν τον θείο Σάιμον. Η Μπάρμπαρα τελικά αντιλαμβάνεται πως δεν θα γλιτώσει ποτέ της από τον θείο. «Δραματικό πρόσωπο: ένας μεταλλικός άντρας, με το όνομα Σάιμον, του οποίου η ζωή αλλά και το σώμα έχουν καθοριστεί για εκείνον. Και η γυναίκα που τον φροντίζει, η λαίδη Μπάρμπαρα, που μόλις ανακάλυψε πως κάθε κακό δεν έχει και τέλος, και πως όταν ένα κρεβάτι στρωθεί πρέπει και να κοιμηθείς σε αυτό. Η αποψινή μας άβολη άσκηση στην τσιγκουνιά και στα ρομπότ, από τη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Αν και σκηνοθετημένο από τον Don Siegel, που γύρισε ταινίες όπως το ορίτζιναλ Invasion of the Body Snatchers, το Dirty Harry και το Escape From Alcatraz, το επεισόδιο βγαίνει φλύαρο, με μέτριες ερμηνείες και είναι άσχημα στημένο. Είναι μια δυσάρεστη ιστορία με δυσάρεστους χαρακτήρες, όπου και οι δύο το έχουν σκοπό να λένε όλα όσα σκέφτονται, σε βαθμό κορεσμού. Κανείς από τους δύο δεν βγαίνει συμπαθής, με αποτέλεσμα το φινάλε να μην έχει κανέναν αντίκτυπο. Στο σενάριο, ο θείος Σάιμον απολάμβανε να καπνίζει την πίπα του, κάτι που ενοχλούσε σφοδρά την ανιψιά του που παραπονιόταν συνέχεια για την φριχτή μυρωδιά του καπνού μέσα στο σπίτι. Η πρώτη λοιπόν συνήθεια του θείου που υιοθετούσε και το ρομπότ ήταν το κάπνισμα. Η American Tobacco Company όμως, σπόνσορας τότε της σειράς, πίεσε τρομερά τους παραγωγούς να αλλάξουν το σενάριο και η πίεση τους τελικά πέτυχε. Το κάπνισμα έγινε «ζεστό κακάο» και κάθε λογική του πως ένα ρομπότ θα μπορούσε να πιεί ένα ζεστό ρόφημα βγήκε από το παράθυρο. Ελάχιστα τροποποιημένο, το ρομπότ ήταν το Robby the Robot, από το κλασσικό Forbiden Planet. Το εν λόγω ρομπότ έκανε guest εμφανίσεις και σε άλλα επεισόδια της Ζώνης. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted February 9, 2009 Author Share Posted February 9, 2009 “Deaths-Head Revisited” Σενάριο: Rod Serling Από τον τρίτο κύκλο. Προβλήθηκε στις 10/11/1961. «Ο κύριος Σμιντ, έφτασε πρόσφατα σε ένα μικρό Βαυαρικό χωριό, κάπου οκτώ μίλια βοριοδυτικά του Μονάχου, ένα ειδυλλιακό, πανέμορφο τοπίο γνωστό κάποτε για την ύπαιθρο του, αλλά πιο πρόσφατα επίκαιρο από άλλα γεγονότα, στιγματισμένα από τις κάθε άλλο παρά θετικές επιδιώξεις του ανθρώπου: το αιματοκύλισμα, τα βασανιστήρια, τη δυστυχία και την αγωνία. Ο κύριος Σμιντ, όπως θα δούμε σύντομα, έχει κάποιο συγκεκριμένο ενδιαφέρον προς τα ερείπια ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης, γιατί κάποτε, πριν δεκαεφτά χρόνια, το όνομα του ήταν Γκούντερ Λουτζ. Και είχε τον βαθμό αξιωματικού στα Ες-Ες. Ήταν ένα μαυροφορεμένο, αλαζονικό κτήνος του οποίου σκοπός στη ζωή ήταν να προκαλεί πόνο, και σαν τους συναδέλφους του εκείνης της εποχής, μοιραζόταν μαζί τους ένα χαρακτηριστικό πολύ συνηθισμένο στο είδος που είναι γνωστό ως ναζί: βάδιζε στη Γη χωρίς καρδιά. Και τώρα, ο πρώην αξιωματικός των Ες-Ες Λουτζ, θα επιστρέψει στα παλιά του λημέρια, μάλλον ικανοποιημένος πως το μόνο που τον περιμένει στα χαλάσματα στον λόφο είναι ένα στοιχείο νοσταλγίας. Αυτό που δεν ξέρει, φυσικά, είναι πως ένα μέρος σαν το Νταχάου δεν μπορεί να υπάρχει μόνο στη Βαυαρία. Από την φύση του, την απόλυτη φύση του, πρέπει να είναι από τις πιο πολυπληθείς περιοχές της Ζώνης του Λυκόφωτος.» Ρεμβάζοντας και θυμούμενος τα παλιά ανάμεσα στα ερείπια του στρατοπέδου συγκέντρωσης, ο Λουτζ συναντά τον Μπέκερ, έναν πρώην τρόφιμο τον οποίο τον περνάει για φύλακα. Ο Μπέκερ όμως στην πραγματικότητα είναι φάντασμα, και μαζί με τα άλλα νεκρά θύματα του στρατοπέδου έχουν εγερθεί για να δικάσουν τον Λουτζ και να αποδώσουν δικαιοσύνη. Μετά από μια δίκη σε έναν από τους στρατώνες, ο Λουτζ εξαναγκάζεται να ζήσει τα σωματικά μαρτύρια των θυμάτων του, κάτι που του προκαλεί μόνιμη τρέλα. Αργότερα, ένας γιατρός που τον εξετάζει αναρωτιέται τι θα μπορούσε να μετατρέψει τον Λουτζ σε έναν αλόγιστο μανιακό μέσα σε δύο ώρες. Μετά, ο γιατρός κοιτάζει προς τα ερείπια του στρατοπέδου και νιώθει μέσα του μια παθιασμένη οργή. «Νταχάου…» μονολογεί, «Γιατί το αφήνουμε όρθιο;» «Υπάρχει μια απάντηση στην ερώτηση του γιατρού. Όλα τα Νταχάου πρέπει να μείνουν όρθια. Τα Ντάχαου, τα Μπέλσεν, τα Μπούτσενγαλντ, τα Άουσβιτς, όλα τους. Πρέπει να μείνουν όρθια γιατί είναι μνημεία μιας στιγμής στον χρόνο που κάποιοι άνθρωποι αποφάσισαν να μετατρέψουν τη Γη σε νεκροταφείο. Φτυάρισαν σε αυτό όλη τους την αιτιολογία, τη λογική, τη γνώση, αλλά χειρότερο όλων, την συνείδηση τους. Και τη στιγμή που θα το ξεχάσουμε αυτό, τη στιγμή που η μνήμη του θα πάψει να μας στοιχειώνει, τότε θα γίνουμε εμείς οι νεκροθάφτες. Κάτι προς σκέψη και αναμόχλευση, όχι μόνο στη Ζώνη του Λυκόφωτος αλλά οπουδήποτε οι άνθρωποι βαδίζουν στη Γη ενός Θεού.» Στο “Deaths-head Revisited” το κήρυγμα του Serling ταιριάζει απόλυτα στο αντικείμενο του. Αυτό είναι ένα εντυπωσιακό επεισόδιο από όλες τις απόψεις, μαζί με το σκηνικό που παριστάνει το Νταχάου. Για τις ανάγκες της ιστορίας έκαναν χρήση των ψεύτικων προσόψεων μιας πόλης που είχε χτιστεί στα στούντιο της MGM για ένα γουέστερν, με κάποιες επεμβάσεις φυσικά. Το ίδιο πειστικός, στον ρόλο του ήταν ο Oscar Beregi ως ο πρώην αξιωματικός των Ες-Ες Λουτζ. Μας δίνει έναν ολοκληρωμένο και περίπλοκο, ανθρώπινο χαρακτήρα. Γεμάτο αυτοπεποίθηση, σκληρό, άπονο, εγωκεντρικό, αλλά ποτέ τόσο παραφουσκωμένο ώστε να βγαίνει μονοδιάστατος. Μετά είναι ο Joseph Schildkraut που παίζει τον Μπέκετ. Έχοντας παίξει στον κινηματογράφο τον Dreyfus στο The Life of Emil Zola (για το οποίο κέρδισε ένα Όσκαρ) και τον πατέρα της Αν Φρανκ στο The Diary of Anne Frank, εδώ κουβαλάει τον δύσκολο ρόλο ενός συμβόλου, τον εκπρόσωπο του Serling για όλους όσους σκοτώθηκα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ένας μεγάλος επαγγελματίας ηθοποιός, ο Schildkraut όχι μόνο διεκπεραιώνει τον ρόλο του αλλά τον προχωράει παραπέρα, κάνοντας τον χαρακτήρα του σύμβολο αλλά και ανθρώπινη προσωπικότητα. Ως Μπέκερ, είναι εύγλωττος, σοφός και αέναα θλιμμένος. Με την καλλιεργημένη ευρωπαϊκή προφορά του, λόγια που εύκολα θα κατέληγαν σε σκέτο μελοδραματικό στόμφο, παραδίδονται αναντίρρητα σαν η Φωνή της Αλήθειας. «Δέκα εκατομμύρια άνθρωποι βασανίστηκαν μέχρι θανάτου σε στρατόπεδα σαν κι αυτό. Άντρες. Γυναίκες. Παιδιά. Μωρά. Ανήμποροι γέροι. Τους κάψατε στους φούρνους. Τους φτυαρίσατε στο χώμα. Ξεσχίσατε τα σώματα τους μέσα στην οργή. Και τώρα επιστρέφεις σε αυτό, το δικό σου σκηνικό τρόμου, και απορείς πως η δυστυχία που φύτεψες εξακολουθεί να ζει;» Αφορμή για το επεισόδιο υπήρξε η πολύκροτη δίκη του ναζί, Adolf Eichmann στο Ισραήλ (11/4 – 14/8 1961). 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted March 1, 2009 Author Share Posted March 1, 2009 “A Kind of Stopwatch” Σενάριο: Rod Serling Βασισμένο στην αδημοσίευτη ιστορία του Michael D. Rosenthal Από τον πέμπτο κύκλο. Προβλήθηκε στις 18/10/1963. «Υποβαλλόμενος για την έγκριση ή τουλάχιστο την ανάλυση σας: Ένας κύριος Πάτρικ Τόμας ΜακΝάλτι, που στην ηλικία των σαράντα-ένα είναι ο πιο βαρετός άνθρωπος στη Γη. Έχει ένα ρεκόρ δέκα ετών για τις πιο ανούσιες λέξεις που ειπώθηκαν ποτέ σε διάλειμμα για καφέ. Και είναι πολύ πιθανό πως θα συνέχιζε την ζωή του με αυτήν ακριβώς την πατέντα, ως ένας ανιαρός πολυλογάς που οδηγεί την τέχνη της συζήτησης χίλια χρόνια πίσω. Λέω πως πιθανόν να συνέχιζε έτσι, μόνο που κάτι πρόκειται να του συμβεί σύντομα, κάτι που θα αλλάξει την ύπαρξη του, αλλά και τη δική μας. Για σκεφτείτε το τώρα, γιατί είμαστε στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Μετά την απόλυση του από τη δουλειά του, ο ΜακΝάλτι πάει σε ένα μπαρ όπου γνωρίζεται με κάποιον ξένο, με το όνομα Ποτς, τον οποίο κερνάει μια μπύρα. Προς ένδειξη ευγνωμοσύνης, ο Πότς δίνει στον ΜακΝάλτι ένα θαυμαστό χρονόμετρο. Όταν πατιέται το κουμπί του, σταματάει ο χρόνος για όλους στον κόσμο εκτός από τον ΜακΝάλτι! Ανυπόμονος να δείξει το απόκτημα του, ο ΜακΝάλτι κάνει μια επίδειξη στο πρώην αφεντικό του και στους θαμώνες του μπαρ. Δυστυχώς, όταν το χρησιμοποιεί παγώνουν όλοι στον χρόνο και έτσι μετά δεν έχουν αίσθηση πως έχει συμβεί κάτι. Ο ΜακΝάλτι εκνευρίζεται, μόνο για λίγο όμως, και μετά του κατεβαίνουν ένα σωρό ιδέες. Σταματάει τον χρόνο και μπαίνει στο θησαυροφυλάκιο μιας τράπεζας για να αρπάξει ένα μεγάλο ποσό χρημάτων. Την στιγμή όμως που σπρώχνει το καροτσάκι με τα χρήματα έξω στον δρόμο, του πέφτει το χρονόμετρο, το οποίο και σπάει. Ο ΜακΝάλτι ανακαλύπτει πως έχει μείνει παγιδευμένος μόνιμα σε ένα κλάσμα δευτερολέπτου, χωρίς ροή χρόνου, και κανέναν για να πει μια κουβέντα. «Ο κύριος Πάτρικ Τόμας ΜακΝάλτι, που είχε το δώρο του χρόνου. Το χρησιμοποίησε, το καταχράστηκε και μόλις παρέλαβε τον λογαριασμό. Η σημερινή μας ιστορία κινητικότητας και ΜακΝάλτι, στην Ζώνη του Λυκόφωτος.» Το επεισόδιο απογοητεύει με τους επιδερμικούς, αδιάφορους χαρακτήρες του. Το σενάριο είναι στεγνό και οι ηθοποιοί το ακολουθούν χωρίς να μπορούν να του δώσουν κάποια ζωή. Ο κύριος Ποτς της ιστορίας είναι απλά ένα τέχνασμα για προώθηση της πλοκής χωρίς να μας δίνεται μια εξήγηση του ποιος είναι και το γιατί χαρίζει ένα τόσο θαυμαστό αντικείμενο σε έναν ξένο. Το μόνο καλό σημείο στους διάλογους έρχεται όταν ο ΜακΝάλτι, μεγάλος φαφλατάς ο ίδιος, αντιλαμβάνεται ένα από τα μειονεκτήματα του χρονόμετρου. «Για φαντάσου» λέει, «Το μεγαλύτερο θέμα συζήτησης στον κόσμο, και τι κάνει; Σταματάει τη συζήτηση.» 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted March 15, 2009 Author Share Posted March 15, 2009 “The Last Flight” Σενάριο: Richard Matheson Από τον πρώτο κύκλο. Προβλήθηκε στις 05/02/1960. «Είστε μάρτυρες ενός σμηναγού Γουίλιαμ Τέρανς Ντέκερ, της Βασιλικής Πολεμικής Αεροπορίας, ο οποίος επιστρέφει από περιπολία κάπου πάνω από τη Γαλλία. Είναι το έτος 1917. Το πρόβλημα είναι πως ο σμηναγός είναι χαμένος πέρα από κάθε ελπίδα. Ο σμηναγός Ντέκερ θα ανακαλύψει σύντομα πως ένας άνθρωπος μπορεί να χαθεί όχι μόνο σε σχέση με χάρτες ή χιλιόμετρα, αλλά και σε σχέση με τον χρόνο, και ο χρόνος σε αυτή την περίπτωση μπορεί να μετρηθεί σε αιωνιότητα.» Ενώ βρίσκεται σε μια ιπτάμενη αποστολή στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ντέκερ, σε μια στιγμή δειλίας εγκαταλείπει τον καλύτερο του φίλο ενώ είναι περικυκλωμένος από εχθρικά αεροπλάνα. Πάνω στον πανικό του, πετάει μέσα από ένα παράξενο, λευκό σύννεφο και στη συνέχεια προσγειώνεται σε μια αμερικάνικη βάση του σήμερα, κάπου στη Γαλλία. Τον συλλαμβάνει αμέσως ένας ταγματάρχης και τον οδηγεί στον πτέραρχο της βάσης. Στην αρχή οι δύο αξιωματούχοι αμφισβητούν την αυθεντικότητα του Ντέκερ, αλλά ο ταγματάρχης καταλήγει να πιστέψει την ιστορία του. Επίσης, ο Ντέκερ ανακαλύπτει πως ο άνθρωπος που εγκατέλειψε να πεθάνει πριν λίγο στο παρελθόν, όχι μόνο επιβίωσε αλλά στη συνέχεια έγινε ήρωας του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Σήμερα μάλιστα αναμένεται η επίσκεψη του στη βάση για να κάνει επιθεώρηση. Ο Ντέκερ αντιλαμβάνεται πως το ταξίδι στον χρόνο είχε έναν σκοπό, να του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία. Ξεφεύγοντας από την επιτήρηση του πτέραρχου, δραπετεύει στο αεροπλάνο του, απογειώνεται και επιστρέφει πάλι μέσα στο ίδιο λευκό σύννεφο. Λίγο αργότερα, ο πρώην σύντροφος του Ντέκερ, τώρα ένας υψηλόβαθμος στην RAF, καταφθάνει στη βάση. Από εκείνον μαθαίνουν πως ο Ντέκερ επέστρεψε, και με κόστος τη ζωή του, κατάφερε τότε να τον σώσει. «Διάλογος από ένα θεατρικό, ο Άμλετ στον Οράτιο: “Υπάρχουν περισσότερα στους ουρανούς και τη γη από όσα μπορείς να ονειρευτείς φιλοσοφώντας.” Ένας διάλογος που γράφτηκε πολύ πριν ο άνθρωπος κατακτήσει τα ουράνια. Υπάρχουν ίσως περισσότερα στους ουρανούς και τη γη από όσα χωρούν στα όνειρα. Και κάπου ανάμεσα στα ουράνια και τη γη, βρίσκεται η Ζώνη του Λυκόφωτος.» Το πρώτο σενάριο που γράφτηκε για τη σειρά και δεν ανήκε στον Rod Serling ήταν του Richard Matheson. Και ενώ το επεισόδιο είναι το ίδιο αποτελεσματικό όσο και οτιδήποτε έγραψε ο Serling, η έμφαση του διαφέρει σημαντικά. Ο Matheson δεν έχει τους συναισθηματισμούς ή τις νοσταλγικές νότες ή την τρυφερή κλίση προς τον «κοινό άνθρωπο» που επιδεικνύει ο Serling στα σενάρια του. Η δύναμη της δικής του αφήγησης βγαίνει στο στήσιμο της πλοκής και τον αμείλικτο τρόπο με τον οποίο ξεδιπλώνονται οι ιστορίες του. Αυτό το είδαμε στο “Invaders” (με την Agnes Moorhead να απειλείται από μικροσκοπικούς διαστημάνθρωπους) ή στο “Nightmare at 20.000 Feet” (με το γκρέμλιν στο φτερό του αεροπλάνου.) Το ίδιο συμβαίνει και στο “The Last Flight”. Παρακολουθούμε όχι γιατί νιώθουμε κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια προς τους χαρακτήρες αλλά γιατί η ιστορία είναι τόσο ενδιαφέρουσα. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted March 18, 2009 Share Posted March 18, 2009 “Where Is Everybody?”Σενάριο: Rod Serling Μουσική: Bernard Herrmann Με τον Earl Holliman Ο πιλότος της σειράς. Προβλήθηκε στις 02/10/1959. Το διάβασα χθες βράδυ. Είναι το πρώτο διήγημα στις Ιστορίες Ανθρώπινης Μοναξιάς Νο 65 της Ωρόρα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted March 19, 2009 Author Share Posted March 19, 2009 “The Monsters Are Due On Maple Street” Σενάριο: Rod Serling Από τον πρώτο κύκλο. Προβλήθηκε στις 04/03/1960. «Οδός Μέιπλ, Ηνωμένες πολιτείες. Τέλη καλοκαιριού. Ένας τυπικός κεντρικός δρόμος με δεντροφυτεμένα πεζοδρόμια, κουκλίστικες βεράντες, μπάρμπεκιου, γέλια παιδιών και το κουδουνάκι του παγωτατζή. Στον ήχο ενός κρότου και μιας αναλαμπής η ώρα θα είναι ακριβώς 6:43 μ.μ. Αυτή είναι η οδός Μέιπλ αργά Σαββατόβραδου, στην ησυχία και την τελευταία στιγμή του στοχασμού…πριν την άφιξη των τεράτων.» Μετά από κάτι που μοιάζει με πτώση μετεωρίτη, τα πάντα απενεργοποιούνται στην οδό Μέιπλ – συσκευές, τηλέφωνα, ακόμα και αυτοκίνητα. Ο Πιτ Βαν Χορν ξεκινάει με τα πόδια να βρει την αιτία, αλλά ο Τόμι, ένας νεαρός αναγνώστης ιστοριών επιστημονικής φαντασίας, λέει πως ξέρει τι συνέβη. Εξωγήινοι με την εμφάνιση ανθρώπων έχουν εισχωρήσει στην οδό Μέιπλ. Στην αρχή όλοι γελούν με αυτή τη θεωρία. Όταν όμως το αυτοκίνητο του κυρίου Γκούντμαν ξεκινάει μόνο του αναίτια για λίγα δευτερόλεπτα, οι υποψίες όλων πέφτουν πάνω του. Το κλίμα πυροδοτεί η παρατήρηση κάποιου γείτονα πως ο κύριος Γκούντμαν κοίταζε τα άστρα αργά ένα βράδυ. Καθώς αρχίζει να σκοτεινιάζει, ο Στηβ Μπραντ προσπαθεί να κάνει τους πάντες να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους. Όταν όμως βλέπουν μια μυστηριώδη φιγούρα να περπατάει προς το μέρος τους στο σκοτάδι, ξεσπάει πανικός. Ο Τσάρλι Φάρνσγουορθ αρπάζει το τουφέκι ενός γείτονα και πυροβολεί προς την απειλή, σκοτώνοντας τη, που τελικά ήταν ο Πιτ Βαν Χορν που επέστρεφε στη γειτονιά του. Επικρατεί ο παραλογισμός. Πρώτα κατηγορούν τον Τσάρλι ως εξωγήινο, μετά τον Τόμι. Καθώς τα φώτα αρχίζουν να αναβοσβήνουν σε ορισμένα σπίτια ξεκινούν επιθέσεις και βανδαλισμοί. Από κάπου εκεί κοντά, δύο εξωγήινοι παρακολουθούν τα γεγονότα. Ο ένας εξηγεί στον άλλον πως παίρνοντας στον έλεγχο τους τον ηλεκτρισμό είναι εύκολο να στρέψεις τον ένα γείτονα ενάντια στον άλλο. Η οδός Μέιπλ είναι ένα τυπικό παράδειγμα – και μόνο η αρχή. «Τα εργαλεία της κατάκτησης δεν είναι αναγκαστικά βόμβες και εκρήξεις και ραδιενεργά κατάλοιπα. Υπάρχουν όπλα που είναι απλά ιδέες, συμπεριφορές, προκαταλήψεις – που τις βρίσκει κανείς μόνο στο κεφάλι των ανθρώπων. Προς υποσημείωση, οι προκαταλήψεις μπορούν να σκοτώσουν και η υποψία μπορεί να καταστρέψει και μια αστόχαστη, τρομαγμένη αναζήτηση για έναν αποδιοπομπαίο τράγο δημιουργεί δικά του θανατηφόρα κατάλοιπα. Και το λυπηρό είναι πως αυτά τα δυσάρεστα δεν μπορούν να περιοριστούν μόνο στη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Αυτό το επεισόδιο είναι το ανατριχιαστικό σχόλιο του Serling για το πόσο εύκολα μπορεί ένας γείτονας να στραφεί ενάντια στον διπλανό του όταν βρεθεί αντιμέτωπος με γεγονότα που δεν μπορεί να εξηγήσει. Γεγονότα, που σε αυτή την περίπτωση τα ελέγχουν εξωγήινοι, με στολές από την ταινία Forbidden Planet. Στην τελική εικόνα του επεισοδίου, ο ιπτάμενος δίσκος των εξωγήινων είναι εκείνος από το Forbidden Planet, παιγμένος όμως ανάποδα και αντίστροφα. Ο αληθινός πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο ίδιος ο όχλος, ένα παζλ από αληθινούς χαρακτήρες που πείθουν και τρομάζουν με την ερμηνεία τους. Ο Serling διχοτομεί το απειλητικό πλήθος και μας αποκαλύπτει τη φύση του: ενδυναμωμένο από τον φόβο και τρεφόμενο από τον παραλογισμό. Το 2002 γυρίστηκε remake με τίτλο “The Monsters are on Maple Street”, όπου αυτή τη φορά δεν έχουμε να κάνουμε με εξωγήινους. Είναι η κυβέρνηση που κάνει ένα πείραμα στη μικρή γειτονιά για να δουν την τυπική συμπεριφορά των πολιτών σε πιθανή επίθεση τρομοκρατών. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted April 13, 2009 Author Share Posted April 13, 2009 “The Long Morrow” Σενάριο: Rod Serling Από τον πέμπτο κύκλο. Προβλήθηκε στις 10/01/1964. «Με έναν βαθμό βεβαιότητας, μπορεί να ειπωθεί πως τα φαινόμενα συνήθως απατούν. Παράδειγμα: η σκηνή που παρακολουθείτε. Αυτό δεν είναι ένα νοσοκομείο, ούτε νεκροτομείο, ούτε μαυσωλείο, ούτε το εργαστήριο κάποιου εργολάβου κηδειών στο μέλλον. Αυτό είναι το αμπάρι ενός διαστημόπλοιου. Έχει κατεύθυνση ένα διαφορετικό πλανητικό σύστημα σε μια απίστευτη απόσταση από τη Γη. Αυτό είναι και το κομβικό σημείο της ιστορίας μας, ένα ταξίδι στο διάστημα. Είναι επίσης η ιστορία καταστάσεων που μπορεί να τύχουν σε ανθρώπους που κάνουν ένα βήμα παραπάνω προς το άγνωστο, ανέτοιμοι να προβλέψουν τι μπορεί να τους περιμένει εκεί…Ο Πτέραρχος Ντάγκλας Στάνσφιλντ, αστροναύτης, ένας άντρας έτοιμος να ξεκινήσει ένα από τα μακρύτερα ταξίδια της ιστορίας – σαράντα χρόνια προς το ατελείωτο διάστημα και πάλι πίσω. Αυτή είναι η αρχή, το πρώτο βήμα με το μακρύτερο άλμα προς το άγνωστο. Η επιστήμη έλυσε τις μηχανικές λεπτομέρειες και τώρα εξαρτάται από έναν άνθρωπο να φέρει ζωή στα σχέδια και στους υπολογισμούς, για να αποδείξει μία και καλή πως μπορεί να ζήσει μισή ζωή στο κενό του διαστήματος, σαράντα χρόνια στο άγνωστο. Αυτή είναι η Γη. Μπροστά αναμένει ένα ξένο πλανητικό σύστημα. Η τεράστια περιοχή ενδιάμεσα είναι η Ζώνη του Λυκόφωτος.» Ένα μήνα πριν φύγει για το διάστημα, ο Στάνσφιλντ συναντά την Σάντρα Χορν, μια ευγενική και ελκυστική υπάλληλο του Διαστημικού Προγράμματος. Ερωτεύονται, αλλά και οι δύο αντιλαμβάνονται την τραγικότητα της σχέσης τους. Όταν ο Στάνσφιλντ επιστρέψει από την αποστολή του, στην οποία θα βρίσκεται σε κρυογενική στάση στο σύνολο της, θα είναι ακόμα στα τριάντα, ενώ η Σάντρα θα είναι μια γριά γυναίκα. Μετά την αναχώρηση του Στάνσφιλντ όμως, η Σάντρα κανονίζει και βάζουν κι εκείνη σε κρυογενική στάση. Με την επιστροφή του Στάνσφιλντ την επαναφέρουν, μια νεαρή γυναίκα διατηρημένη στα είκοσι έξι. Αλλά ο στρατηγός Γουόλτερς της έχει μερικά κακά νέα. Στους έξι πρώτους μήνες της αποστολής του, ο Στάνσφιλντ βγήκε από την κρυογενική στάση του για χατίρι της. Και είναι τώρα ένας ηλικιωμένος άντρας εβδομήντα χρονών! «Ο Πτέραρχος Ντάγκλας Στάνσφιλντ, ένας από τους ξεχασμένους πιονιέρους της διαστημικής εποχής. Βρέθηκε στο περιθώριο από την ροή της προόδου και το πέρασμα των χρόνων, και την αδυσώπητη ειρωνεία της μοίρας. Η σημερινή μας ιστορία παραδομένη από τη Ζώνη του Λυκόφωτος.» Αν και το “Long Morrow” έχει μια αξέχαστη ανατροπή, το επεισόδιο κουβαλά και αρκετά προβλήματα. Οι πρωταγωνιστές του, ο Robert Lansing και η Mariette Hartley, ερμηνεύουν τους ρόλους τους με ειλικρίνεια, οι ξύλινοι τους διάλογοι δεν βοηθούν και τόσο το αποτέλεσμα. Ειδικά το μακιγιάζ μεγάλης ηλικίας που έφτιαξαν για τον Lansing, σημαντικό για να γίνει πιστευτή η ιστορία, αποτυγχάνει δυστυχώς. 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
takisdk Posted August 20, 2013 Share Posted August 20, 2013 Created byRod Serling,based on his previous 1959 TV seriesNarrated by Charles Aidman (1985-87)Robin Ward (1988-89)Theme music byJerry GarciaPerformed by The Grateful Dead.No. of seasons 3No. of episodes 110Running time 6-25 min.BroadcastOriginal channel: CBSOriginal run September 27, 1985 - April 15, 1989Το 1985 ήταν μια μεγάλη χρονιά για τους fan της επιστημονικής φαντασίας γιατί μία απο τις καλύτερες σειρές όλων των εποχών δημιουργημένη από τον μεγάλο Rod Serling το 1959 έβρισκε επιτέλους τον δρόμο της στην σύγχρονη εποχή με την εκ νέου διασκευή της. Μπορεί ποτέ στην διάρκεια των 3 σεζόν που διήρκησε να μην έφτασε σε ποιότητα την πρωτότυπη όμως γυρίστηκαν ανάμεσα σε αυτά τα 110 επεισόδια μερικά πραγματικά διαμαντάκια. Πρόκειται για μια ανθολογία, όπως και ο προκάτοχος της, που διέθετε μια ποικιλία θεμάτων από hardcore sci-fi μέχρι ιστορίες μεταφυσικού τρόμου και πάντα με ένα twist στο τέλος που έκανε τις ιστορίες να μοιάζουν με παραβολές. Αρκετά από τα επεισόδια μπορεί κανείς να τα χαρακτηρίσει καθαρόαιμη επιστημονική φαντασία αν και η Ζώνη αποτελούταν και από ιστορίες τρόμου. Η σειρά ολοκληρώθηκε το 1989 με κάποια από τα επεισόδια να είναι διάρκειας 25 λεπτών αν και υπάρχουν και αρκετά μικρότερα που ξεκίναγαν από τα 6-7 λεπτά. Αυτό συνέβει επειδή στις 2 πρώτες σεζόν που ήταν ωριαίες έδειχνε 2 με 3 επεισόδια την φορά ενώ στην τρίτη επέστρεψε στο format των 25 λεπτών της παλιά σειράς. Αυτή λοιπόν η υπέροχη ανθολογία φανταστικών και τρομακτικών διηγημάτων φιλοξένησε μερικά πολύ δυνατά ονόματα του Χόλλυγουντ και της τηλεόρασης της εποχής όπως τους Bruce Willis, Helen Mirren, Morgan Freeman, Martin Landau, Jonathan Frakes, Meg Foster, Adrienne Barbeau, Danny Kaye, Elliott Gould, Ralph Bellamy, Martin Balsam, Brad Davis, Louise Fletcher, Dean Stockwell, Janet Leigh και πολλούς άλλους. Oλα τα σενάρια ήταν ευρηματικά, σκοτεινά ως προς το ύφος βασισμένα τα περισσότερα σε διηγήματα καταξιωμένων συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας, ανάμεσα τους οι Harlan Ellison, Richard Matheson, George R. R. Martin, Greg Bear, Ray Bradbury, Arthur C. Clarke, Stephen King, Rockne S. O'Bannon, Roger Zelazny και μην ξεχάσω το γεγονός πως ανάμεσα στους story editors και σεναριογράφους ήταν και ο μεγάλος J. Michael Straczynski. Και στη καρέκλα του σκηνοθέτη κάθησαν γίγαντες όπως οι Wes Craven, Joe Dante, John Milius και William Friedkin. Με τα χρόνια να έχουν περάσει πολλές φορές κάποιες ιστορίες που μας έρχονται στο μυαλό είναι τόσο μπερδεμένες που είναι αδύνατον πλέον να ξεχωρίσουμε αν ήταν στην Twilight Zone ή στο Outer Limits, αν ήταν στα ασπρόμαυρα ή στα έγχρωμα επεισόδια. Στις αρχές της δεκαετίας το 80 είχε γυριστεί και η ταινία που στιγματίστηκε από το γνωστό φοβερό ατύχημα που σκότωσε και τον Vic Morrow ενώ ή σειρά γυρίστηκε ξανά εκ νέου και το 2002 με μικρότερη επιτυχία. 5 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.