ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ. ΜΟΝΟ ΙΣΩΣ.

[DinMacXanthi]

Όνομα Συγγραφέα: Κέλλης Κωνσταντίνος

Είδος: L A D

Βία; πεθαίνουν μεν μερικά εκατομμύρια αλλά όχι.

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 1105

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Μια ιδέα γίνεται διήγημα γραμμένο καθαρά σε ελεύθερη γραφή. 2 ώρες πριν δεν υπήρχε. Τώρα ζει. Αδιόρθωτο, ανεπιμέλητο, αόριστο...Δεν ξέρω καν αν είναι ωραίο ή αξίζε τον κόπο.Είναι πολύ νωρίς για να το κρίνω εγώ. Οπότε, κρίνετε το εσείς. Όλες οι γνώμες φυσικά είναι ευπρόσδεκτες. Enjoy.

EDIT και ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ BUMP 11/01/10 Mόλις το μετέφρασα στα αγγλικά, οπότε είπα να προσθέσω και την μετάφραση. Κάποιες αλλαγές υφίστανται.

 

 

 

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ. ΜΟΝΟ ΙΣΩΣ.

 

 

 

Ένας μεγάλος σεισμός τους βύθισε στο σκοτάδι. Ο κόσμος τους μετατράπηκε σε μια πλημμύρα. Μια πλημμύρα που την σχημάτιζαν οι ίδιοι. Μια γραμμή από δαύτους, χιλιάδες έμοιαζαν. Εκατομμύρια. Κανείς δεν μπορούσε να πει. Κανείς δεν μπορούσε να μετρήσει. Όλοι φαινομενικά ίδιοι.

 

Δεν ήταν άνθρωποι. Μόνο ίσως.

 

Ότι και να ήταν τώρα ήταν φυγάδες. Τους είχαν πετάξει έξω. Εξορισμένοι από την χώρα τους σε ένα ταξίδι δίχως γυρισμό. Δεν είχαν καμία επιλογή, είναι αλήθεια. Αυτός ο εκπατρισμός έμοιαζε να είναι η μοίρα τους. Δεν ήξεραν που βρίσκονται. Δεν ήξεραν καν προς τα πού όδευαν. Αυτό που γνώριζαν πολύ καλά μέσα τους ήταν ότι ελάχιστοι θα έφταναν στον άγνωστο προορισμό τους. Ίσως μονάχα ένας. Ή και κανείς ακόμη. Όμως, ακόμη και ένας να έφτανε, δεν θα τους ξεχνούσε. Θα συνέχιζαν να υπάρχουν μέσα του. Ή της. Δεν ήξεραν ακόμη. Ήταν μονάχα μια σκέψη που τους βοηθούσε να πάνε λίγο παρακάτω. Ακόμη και λίγα εκατοστά. Δεν ήταν ζήτημα ζωής και θανάτου. Ήταν ζήτημα ύπαρξης και μη ύπαρξης.

 

Συνέχιζαν σαν μια λευκή ομίχλη που κυλάει. Άλλοτε έμοιαζαν να τρέχουν. Άλλοτε έμοιαζαν με ζητιάνους που σέρνονται. Κι έτσι η λευκή ομίχλη κυλούσε σε έναν κόσμο από σκοτάδι, ζητιανεύοντας για λίγο φως.

 

Οποιοσδήποτε από αυτούς έχει τόσα να πει αλλά δεν έχει φωνή για να μιλήσει. Ακόμη κι αν το έκανε, οι γύρω του δεν έχουν αυτιά για να τον ακούσουν. Κι όμως. Αυτά τα αόριστα μη-πλάσματα επικοινωνούν. Αδέρφια από τον ίδιο πατέρα.

 

Μια επιλογή στην ατέλειωτη σειρά. Δεν έχει πρόσωπο για να αναγνωριστεί. Είναι απλά η επαλήθευση μιας πιθανότητας. Δεν έχει όνομα. Όπως και πολλά άλλα πράγματα, τα ονόματα δεν είναι κομμάτι του κόσμου του. Ανώνυμος.

 

"Δεν θα καταφέρουμε να αντέξουμε για πολύ ακόμα." Σκέφτεται κάποιος από δίπλα του. Δίχως φωνή. Παρ'όλ'αυτά υπάρχει απάντηση.

 

"Πως μπορείς να το ξέρεις αυτό; Δεν έχουμε πολύ ώρα από την στιγμή που ξεκινήσαμε."

 

Η σκέψη δεν ανήκει σε γυναίκα. Αλλά θα μπορούσε. Ακουγόταν τρομαγμένη.

 

"Όλοι μας το ξέρουμε γι'αυτό και το λέω. Δεν θα αλλάξει αν το κρατήσω ανείπωτο μέσα μου." Δεν είναι ένας άντρας του Νόμου. Ίσως να μην γίνει ποτέ. Αλλά θα μπορούσε.

 

"Θα επιζήσουμε. Ο Πατέρας μας πίσω από το σκοτάδι αίματος και σάρκας έχει ένα σχέδιο για εμάς. Το γνωρίζω εγώ άρα και εσείς." Δεν είναι μια γυναίκα της Πίστης. Μονάχα ίσως.

 

"Κι όμως, ο αδερφός μας λέει την αλήθεια. Οι περισσότεροι από εμάς δεν θα προλάβουν καν να σκεφτούν μια αρχή πριν τους αδράξει το τέλος. Έχει ήδη ξεκινήσει."

 

Δεν είναι ένας άντρας του Πολέμου. Ένας σφαγέας εκατομμυρίων. Αλλά θα μπορούσε. Θα μπορούσε να είναι κακοφορμισμένος ή πανέμορφος. Τώρα δεν έχει πρόσωπο. Δεν έχει δάκρυα κι όμως κλαίει για τα νεκρά αδέρφια που προσπερνούν. Το τίμημα είναι πολύ βαρύ για την σιωπηλή πορεία. Κάθε ικμάδα του χώρου ντύνεται από λευκά νεκρά κορμιά που σπρώχνουν τα ζωντανά μπροστά. Παραδομένα στο αιώνιο μοιραίο τέλος όσων ζούνε. Ένα νήπιο αξεπέραστου μουσικού ταλέντου. Μια γυναίκα που θα περπατούσε στην Σελήνη. Ο ντροπαλός αλλά χαμογελαστός δημιουργός ενός φονικού ιού. Εκατοντάδες ακόμη κοινοί θνητοί που βοηθάνε την Γη να γυρίζει καθημερινά προς τον δικό της τελικό προορισμό, νεκροί στον δρόμο τους προς το φως.

 

Οι στενοί τοίχοι γύρω τους μοιάζουν ζωντανοί. Υπάρχει αίμα που ξεραίνεται στην άδεια επιφάνεια αλλά η λευκή πορεία δεν έχει μάτια για να την δει και να απελπιστεί.

 

Δεν υπάρχει χρόνος σ'αυτό το μέρος. Ο ήλιος δεν φωτίζει την αέρινη παρουσία τους. Έχουν μείνει τόσοι λίγοι πια. Αλλά μέσα τους κινείται ένας σπόρος. Μεγαλοπρέπειας; Ποταπότητας; Τίποτα από αυτά. Όχι ακόμη. Τώρα είναι η σειρά του να μιλήσει και να ακουστεί.

 

"Δεν θα πεθάνουμε σ'αυτόν τον δρόμο. Είμαστε προορισμένοι για την ύπαρξη." Λέει. Δεν είναι ένας άντρας που θα πεθάνει νεαρός από μια σφαίρα στο στήθος. Αλλά θα γίνει.

 

"Πράγματι, αυτές οι σήραγγες έχουν άγνωστο βάθος και ο Θάνατος καραδοκεί σε όλο τους το μήκος, για τους περισσότερους από εμάς, αδέρφια μου. Βρείτε το κουράγιο και συνεχίστε. Ο ένας μπορεί να βοηθήσει τον άλλον. Η Ζωή μας περιμένει στην άλλη πλευρά. Το φως στην άκρη της σήραγγας είναι αληθινό. Και θα μας ντύσει με ύπαρξη."

 

Λέει ψέματα. Ακόμη και σ'αυτόν τον τόπο, το ψέμα υπάρχει. Αλλά είναι ένα ψέμα αισιοδοξίας και το ξέρουν και οι ίδιοι. Μια φωνή στην φθίνουσα πορεία του απαντά.

 

"Πως μπορείς να το λες αυτό; Το έχεις δει ποτέ σου;"

 

"Όχι. Αλλά ορκίζομαι πως θα το δω. Η μνήμη του υπάρχει μέσα μου από τον Πατέρα μου. Και από τον δικό του Πατέρα. Και από χιλιάδες πριν από αυτούς."

 

Η πορεία συνεχίζει σιωπηλή. Πολύ λίγοι πια, πολύ εξασθενημένοι για να κάνουν οτιδήποτε εκτός από το να προχωρήσουν. Σ'αυτόν τον τόπο τον γεμάτο θάνατο και ζωή, έχει μείνει ένα κομμάτι μονάχα από την λευκή ομίχλη που ξεκίνησε μετά τον Μεγάλο Σεισμό. Ώσπου το βλέπουν. Η ματωμένη σήραγγα ανοίγει και τους σπρώχνει προς μια αψεγάδιαστη Σφαίρα που καίει με φως.

 

"Ιδου! Η υπόσχεση της ζωής!"

 

Οι απρόσωποι ταξιδιώτες γελάνε και κλαίνε καθώς τρέχουν προς την Σφαίρα και μέσα σε μια στιγμή έχουν φτάσει τους διάφανους τοίχους. Αυτοί λάμπουν, και το φως τους, σ'αυτόν τον σκοτεινό τόπο, μοιάζει να εκπέμπει δυνατότερο κι από αστέρι που γεννιέται. Δίχως μάτια, ο καθένας από τους λίγους χιλιάδες εναπομείναντες βλέπει μέσα μια αβέβαιη ζωή.

 

"ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΜΠΩ!" Η πρωτόγονη κραυγή λέει την αλήθεια. Δεν μιλάει για τους πολλούς. Μονάχα για τον έναν. Αλλά κανείς δεν είναι εκεί για να ακούσει εκείνα τα λόγια. Λόγια χιλιάδων παιδιών δίχως μητέρα.

 

Γνωρίζουν το τίμημα. Είναι αβάσταχτο. Εκατομμύρια πρέπει να εγκαταλείψουν την μοίρα τους, ώστε ένας να έχει την ευκαιρία για την γευτεί. Κανείς δεν τους το είχε πει. Απλά γνωρίζουν τώρα που το φως της Σφαίρας τους έχει αγκαλιάσει, ότι σ'αυτόν τον αρχέγονο αγώνα δεν υπάρχει δεύτερη θέση.

 

Οι τοίχοι είναι πραγματικά αψεγάδιαστοι, δίχως ούτε μια υποψία εισόδου. Κανένα σημάδι δεν φαίνεται να λερώνει την απαστράπτουσα επιφάνεια αλλά ο ανώνυμος την βρήκε. Την μοναδική ανεπαίσθητη είσοδο σ'αυτό το τέλειο δημιούργημα Της ανθρώπου. Οι άλλοι τον βλέπουν καθώς ουρλιάζει από πόνο. Έχει σχεδόν μπει μέσα.

 

"Όχι! Θέλουμε να ζήσουμε! Να υπάρξουμε! Πάρε μας μαζί σου!" Ακούει την ετοιμοθάνατη φωνή τους και ουρλιάζει καθώς οι τοίχοι κλείνουν πίσω του, συντρίβοντας την ουρά του. Είναι ένα μικρό τίμημα σε σχέση με αυτό που πληρώνουν όσοι έμειναν έξω. Το σκοτάδι τους καλύπτει.

 

Ένας ξυλοκόπος. Ένας ονειροπόλος. Μια νοικοκυρά που ζωγραφίζει. Ένας μεθυσμένος κακομοίρης. Ο τρυφερός σύζυγος του παιδιού σου. Ένα μωρό που πέθανε στην γέννα. Ένας Χρυσός Ολυμπιονίκης. Ένας πιλότος μαχητικού που σκοτώνεται σε μια τεράστια έκρηξη. Χιλιάδες από ίσως. Η τελευταία κραυγή τους γίνεται σημάδι στο αγέννητο κορμί του.

 

"Θα μπορούσαμε να υπάρξουμε. Αλλά δεν θα γεννηθούμε ποτέ. Μην μας ξεχάσεις. Φύλαξε την θύμηση μας για πάντα μέσα σου. Και, όταν σε εννέα μήνες δεις το φως, να κλάψεις για εμάς."

 

 

 

 

 

 

 

 

***************

 

 

English version:

 

 

 

I am not. I Only may be.

 

 

 

A great quake plunged them into darkness. In just a second, their world turned into a flood. One that they themselves had formed. A line of them, a cloud; thousands they seemed, millions that none could see or count. All of them, apparently indiscernible from one another.

 

They are not humans. But they may be.

 

They are now fugitives. Cast out from their place of genesis in a travel with no return. They have no choice,it’s true. This expatriation seems to be their fate. They knew not where they stood. They knew not where they were led to. What they knew, deep inside, was that barely a few would reach their unknown Destination. Perhaps even one. Or none. But one would be enough. They would live inside him. Or her. They couldn’t know that yet, but that was what mattered, what made them move forth. Less than a thought;a reflex perhaps, an instinct that helped them move. Barely a few centimeters. It was no matter of life and death. It was a matter of existence or non-existence.

 

They were flowing onwards; at times they seemed to be running. Then, like beggars that crawled, a white cloud in a world of dark, begging for the light.

 

Each and everyone have words to say, even if they have no voice with which to utter them. And no ears to hear them. But still. These vague may-beings now communicate. Siblings from a single father.

 

A choice in the endless line.No name to identify him with. Just the verification of a possibility, a potential. He has no name. Just like most things, “names” is not a part of his world. Anonymous.

 

“We won’t make it. Not for much longer,” someone thinks next to him. No voice registered. Nevertheless, an answer comes.

 

“How could you know that? We haven’t been out here for long, since we began.”

 

That thought doesn’t belong to a woman. It only may be.

 

“We all know it, and that’s why I say it. It won’t change if I leave it unsaid inside me.” He is not a man of Law. He probably never will. But he maybe.

 

“We’ll survive. Our father behind this shadow of blood and flesh has a plan for us. I know it and therefore so do you.” She is not a woman of Faith. Only may be.

 

“Our brother speaks the truth. Most of us won’t even think of a beginning before the end takes them. It has already begun.”

 

He is not a man of War. A slayer of millions. But he may be. He may be malformed or beautiful. Now he has no face. He has no tears but he’s weeping for the lifeless brothers they surpass. The price is too high for this soundless march. Every inch of thes pace around them is clad with the pale dead that push the rest forward, surrendered to the everlasting doom of all who live. A toddler of unsurpassed musical talent. A woman that would walk on the Moon. The shy but smiling creator of adeadly virus. Thousands of typical mortals that would help the Earth rotate every day towards its own final course, dead on the road to Light.

 

The narrow walls pulsate with life. There’s blood on the empty surface but the white march doesn’t have eyes to see it and despair.

 

There are so few now. But a seed still moves among them. Will it be one of magnificence? Malevolence? Nothing of those. Not yet. Now is his turn to speak and be heard.

 

“We will not expire on this road.We are destined for existence,” says he. He is not a man that will die young from a bullet to the chest. But he will be.

 

“Yes, this tunnel seems to know no end and Death is stalking us throughout its length, for most of us, brothers. Find strength and carry on. One can help another. Life is waiting for us on the other side. The light at the very end is real. And it will clothe us with existence.”

He is lying. Even in their world, there are lies. But it’s a lie of promise and optimism and every one of them knows it. A voice in the withering line answers.

 

“How can you say that? Have you ever seen it?”

“No. I haven’t. But I swear that I will. Its memory exists within me and my father. And his own father too, and thousands before him.”

 

The march moves on in silence.Too few now, too tired to do anything but move. In this land that is filled with death and life, only a single part of that white cloud still moves now.Until they see it. The blood tunnel opens up and draws them towards a flawless sphere that burns with inner light.

“Behold! The promise of life!”

The faceless travelers run towards it and in a moment they have reached its translucent walls. Those walls shine, and that light in the dark, burns brighter than a newborn star. With no eyes, every one of the few remaining thousands, sees an uncertain life.

 

“Let me inside!” the primal cry speaks the truth.

“Me”. Not “us”.

They know. None resides behind these walls to hear those cries. Cries of children without a mother.

 

They know the cost. It’s unbearable. Millions must forsake a fate, so that one can have a taste of it. None ever told them. They just know, now that the light of the Sphere has embraced them; in this primordial race, there is no second place.

 

The walls seem truly perfect,with no entrance or opening. No mark seems to befoul the gleaming surface but the anonymous has found it; the one imperceptible entrance in this faultless creation of Woman. The rest now feel the change as he cries in pain. He’s almost inside now.

“No! I want to live! To exist! Take me with you!” he can hear their dying words and screams as the walls close behind him,crushing a part of him. A small price in comparison with the one the others outside have to pay. Darkness drowns them.

 

A woodsman. A dreamer. A blind artist. A drunkard. A wretch. The loving husband of your child. A stillborn. A gold medalist. A fighter pilot killed in a glorious blaze. Thousands. Their final words mark his unborn body.

 

“We may have been. But never will be. Don’t forget us. Keep us in your deepest memory. And when your eyes see the light and you breathe for the very first time, cry for us.”

 

 

 

 

 

Edited January 11, 2010 by DinMacXanthi
Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς

[mariposa]

Το ομολογώ...δεν το έπιασα με την πρώτη. Το κατάλαβα όμως και ομολογώ ότι ποτέ δεν το είχα σκεφτεί από την δική τους σκοπιά. Πολύ ενδιαφέρουσα γραφή και άποψη. Μου άρεσε.

[Equilibrium]

Οκ, μετα τις 6-7 πρωτες σειρές και ξέροντας σε δεν ήταν δύσκολο να μαντέψω περι τίνος πρόκειται, οπότε είχες ένα λιγότερο στοιχείο για να με ξαφνιάσεις.

Δεν έχω κριτική για το συγκεκριμένο κομμάτι εκτός ίσως από το ότι το τέλος μου άρεσε πάρα πολύ και ήταν πολύ έξυπνο.

Κατα τα άλλα έχω μόνο μια απάντηση για το είδος της γραφής. Λέγεται "Ποίηση" δεν ξέρω αν το έχεις ακουστά είναι εκείνο το πράγμα που απλά είναι ωραίο δημιουργεί εικόνες συναισθήματα και σκέψεις. Μπορεί να μην είναι μην έχει την δομή του ποιήματος που μαθαίναμε στο δημοτικό, αλλά τα πραγματικά ποιήματα ποτέ δεν την είχαν. Άλλωστε υπάρχει και η ποίηση σε πεζό λόγο. (πάντα ήθελα να το πω αυτό).

Πολύ καλή προσπάθεια, ευχάριστο ανάγνωσμα.

[DinMacXanthi]

Οκ, μετα τις 6-7 πρωτες σειρές και ξέροντας σε δεν ήταν δύσκολο να μαντέψω περι τίνος πρόκειται, οπότε είχες ένα λιγότερο στοιχείο για να με ξαφνιάσεις.

 

 

Κατα τα άλλα έχω μόνο μια απάντηση για το είδος της γραφής. Λέγεται "Ποίηση" δεν ξέρω αν το έχεις ακουστά είναι εκείνο το πράγμα που απλά είναι ωραίο δημιουργεί εικόνες συναισθήματα και σκέψεις.

 

Το κατάλαβες μέσα σε 6,7 σειρές; Πρέπει να γερνάω μάλλον. Τουλάχιστον είναι ξεκάθαρο το νόημα οπότε ελπίζω κανείς να μην έμεινε με την απορία "τι στο διάολο διάβασα τώρα;' Βεβαια, με τον ίδιο τρόπο μπορεί να το πει και κάποιος που το κατάλαβε, το θέμα το έχει αυτό...

 

Δεν ξέρω αν είναι ποίηση αυτό που εννοείς εσύ Equil, αλλά τον λυρισμό του τον έχει. Πρέπει να γράψω κάτι κωμικό, πολύ βαριά κι ασήκωτα έχουν γίνει τον τελευταίο καιρό τα γραπτά μου.

 

Ευχαριστώ για την καλή αποδοχή, ευελπιστώ και σε λίγη κριτική αν την σηκώνει το γραπτό.

[tetartos]

Χεχε, έχει (συμβολικό?) ενδιαφέρον το θέμα που διάλεξες να πρωτογράψεις μόλις έφτασες Αγγλία, Κωνσταντίνε!

 

Δε θα γράψω τι κατάλαβα, για να αποφύγω το spoiler - το κατάλαβα κι εγώ σε λίγες γραμμές αλλά δικαιολογούμαι λόγω του επαγγελματικού μου αντικειμένου. Δεν ξέρω πώς θα ήταν αν υπήρχε για μένα η έκπληξη στο τέλος. Ο ίδιος λόγος με "χάλασε" λιγάκι, μια και βρήκα αρκετές ανακρίβειες (π.χ. το ξεραμένο αίμα).

 

Υπερπηδώντας λοιπόν το περιεχόμενο, μπορώ να πω ότι εκμεταλλεύτηκες την ιδέα σου επαρκώς. Η τελική ατάκα δίνει ενδιαφέρουσα διάσταση και σίγουρα ήταν μια έκπληξη ως ερμηνεία του πρώτου κλάματος. Ήταν ένα αρκετά "φιλοσοφικό" κείμενο με βαρύ ύφος, όπως παρατήρησες κι εσύ, κι αυτό με χάλασε. Έχεις δίκιο ότι κάθε φορά που πραγματοποιείται μια επιλογή, άλλες "χίλιες" χάνουν την εν δυνάμει ύπαρξή τους, αν και αυτή είναι μια απαισιόδοξη θεώρηση των πραγμάτων. Επίσης θα διαφωνούσα με την φαταλιστική αντίληψη ότι το μέλλον μας είναι τόσο αυστηρά γονιδιακά προδιαγεγραμμένο.

 

Εν ολίγοις, ωστόσο, άξιζε τον κόπο και είναι ωραία γραμμένο.

[DinoHajiyorgi]

Η κλασσική σκηνή από την ταινία "Everything you wanted to know about sex..." με τον Woody Allen.

[DinMacXanthi]

Χεχε, έχει (συμβολικό?) ενδιαφέρον το θέμα που διάλεξες να πρωτογράψεις μόλις έφτασες Αγγλία, Κωνσταντίνε!

 

Δε θα γράψω τι κατάλαβα, για να αποφύγω το spoiler - το κατάλαβα κι εγώ σε λίγες γραμμές αλλά δικαιολογούμαι λόγω του επαγγελματικού μου αντικειμένου. Δεν ξέρω πώς θα ήταν αν υπήρχε για μένα η έκπληξη στο τέλος. Ο ίδιος λόγος με "χάλασε" λιγάκι, μια και βρήκα αρκετές ανακρίβειες (π.χ. το ξεραμένο αίμα).

 

Υπερπηδώντας λοιπόν το περιεχόμενο, μπορώ να πω ότι εκμεταλλεύτηκες την ιδέα σου επαρκώς. Η τελική ατάκα δίνει ενδιαφέρουσα διάσταση και σίγουρα ήταν μια έκπληξη ως ερμηνεία του πρώτου κλάματος. Ήταν ένα αρκετά "φιλοσοφικό" κείμενο με βαρύ ύφος, όπως παρατήρησες κι εσύ, κι αυτό με χάλασε. Έχεις δίκιο ότι κάθε φορά που πραγματοποιείται μια επιλογή, άλλες "χίλιες" χάνουν την εν δυνάμει ύπαρξή τους, αν και αυτή είναι μια απαισιόδοξη θεώρηση των πραγμάτων. Επίσης θα διαφωνούσα με την φαταλιστική αντίληψη ότι το μέλλον μας είναι τόσο αυστηρά γονιδιακά προδιαγεγραμμένο.

 

Εν ολίγοις, ωστόσο, άξιζε τον κόπο και είναι ωραία γραμμένο.

 

Οι ανακρίβειες είναι κυρίως για να γίνει πιο κατανοητή η κατάσταση αν και δεν κατονομάζεται πουθενά στο κείμενο. Δεν το έκρυψα, ούτε νομίζω καν ότι υπάρχει σπόιλερ (κι αν υπήρχε, ο Ντίνος το έσπασε με μια νοητή Βαριοπούλα με την ΚΟΡΥΦΑΙΑ φωτό άνωθεν)

Το ξεραμένο αίμα είναι γενικά λανθασμένο από πλευράς ανατομίας, αλλά έχει και λίγη αλήθεια μέσα του. (πάντα υπάρχει ξεραμένο αίμα στα τοιχώματα.)

Φυσικά στις γεννήσεις υπάρχουν και τα δίδυμα και τα τρίδυμα και πάει λέγοντας αλλά αυτό δεν μειώνει νομίζω το νόημα.

Απαισιόδοξη θεώρηση μεν, ισχύει όμως.

Άλλωστε αν το σκεφτεί κανείς, ο καθένας μας είναι ο νικητής μιας κούρσας με εκατομμύρια άλλους. Αυτό δεν θα έπρεπε να μας κάνει να νιώσουμε κάπως; (μάλλον όχι ε;) Είναι κι αυτή μια αισιόδοξη πρόβλεψη. Η αλήθεια (ή μάλλον ΜΙΑ αλήθεια) είναι ότι είμαστε η επαλήθευση μιας πιθανότητας μεταξύ εκατομμυρίων.

 

Α ναι, κι εγώ διαφωνώ με την φαταλιστική αντίληψη ότι το μέλλον μας είναι τόσο αυστηρά γονιδιακά προδιαγεγραμμένο. Who doesn't?

[mman]

Είχατε, δεν είχατε το κατασποϊλεριάσατε!

Επειδή εγώ δεν σε γνωρίζω πρακτικά καθόλου, ίσως σε ενδιαφέρει το πότε ακριβώς το κατάλαβα. Το συνειδητοποίησα όταν έφτασα στην πρόταση "Μια επιλογή στην ατελείωτη σειρά", δηλαδή μόλις στην 13η γραμμή του δικού μου browser και σίγουρα πολύ νωρίς. Ακόμα κι ένας λιγότερο πονηρεμένος αναγνώστης θα το καταλάβει το πολύ μέχρι τη μέση. Τι σημαίνει αυτό; Πρώτον ότι το διήγημα ξεδοντιάζεται από ένα σημαντικό στοιχείο του (ευτυχώς έχει κι άλλα). Δεύτερον, ότι επειδή γίνεται τόσο σαφές, δεν χρειάζεται καμία επεξηγηματική λεπτομέρεια (αίμα, λευκό χρώμα, σφαίρα, φως, όχι μάτια, ουρά κλπ) η οποία απλώς θα το κάνει να φαίνεται κάπως αδέξιο στα μάτια αυτού που έχει ήδη καταλάβει.

Επειδή το θέμα είναι πολυχρησιμοποιημένο και καθολικά κοινό για όλους τους ανθρώπους, ένας τρόπος να προσπαθήσεις να διατηρήσεις την έκπληξη σαν όπλο για το τέλος, θα ήταν να το περιγράψεις λίγο ή πολύ αλληγόρικα. Αν και η αφεντιά μου ποτέ δεν γράφει αλληγορία επειδή ακριβώς σπάνια της αρέσει, εδώ ένιωσα ίσως για πρώτη φορά ότι θα δούλευε καλύτερα, μια που όλα είναι τόσο μα τόσο γνωστά. Ακόμα πριν το τελειώσω, άρχισα να το φαντάζομαι με πιο καθημερινούς, και λιγότερο πομπώδεις διαλόγους, απόλυτα ανθρώπινη ανατομία των ηρώων και πολύ λιγότερα hints για το τι τρέχει. Αντίθετα θα ήθελα να επικεντρώνεται στην, έτσι κι αλλιώς συναρπαστική ουσία (ένας από εκατομμύρια ίσως υπάρξει - όλοι οι υπόλοιποι υποψήφιοι άνθρωποι δεν θα γεννηθούν ποτέ όσο μοναδικοί κι αν είναι).

Έχω και θετικές παρατηρήσεις:

Βρήκα ιδιαίτερα πετυχημένη την χρήση της λέξης "ίσως". Μου άρεσαν πολύ οι περιγραφές των ανθρώπων που δεν θα υπάρξουν ποτέ, αν και προδίδουν την όποια έκπληξη. Φυσικά, αναγνωρίζω ότι στο σημείο εκείνο εσύ ήθελες μάλλον να εξηγήσεις παρά να κρύψεις την κατάσταση, αλλά διαφωνώ με την διαχείριση της πληροφορίας. Αν θυσίαζες την χρήση της λέξης "ίσως" και έδινες τις πληροφορίες αυτές στην οριστική ("Είμαι ένας Χρυσός Ολυμπιονίκης", "Είναι ένα παιδί-θαύμα" κλπ) νομίζω ότι ο αναγνώστης δεν θα μπορούσε να μαντέψει τόσο εύκολα πριν το τέλος. Πάντως έτσι όπως το έχεις γράψει, είναι το πιο όμορφο σημείο της ιστορίας.

Αν σε έχω μπερδέψει, εξηγώ ότι θα ήταν ιδανικό αν υπήρχε ένας τρόπος να διατηρήσεις την έκπληξη χωρίς να χάσεις τις περιγραφές αυτές. Ο μόνος τρόπος που μπορώ να σκεφτώ είναι να προστατέψεις την έκπληξη μέχρι το τέλος και οι περιγραφές αυτές για τους αγέννητους ανθρώπους να γίνουν κατανοητές στον αναγνώστη μετά το τέλος, στη δεύτερη ανάγνωση.

Τέλος, μ' αρέσει πολύ ο τρόπος που κλείνεις την ιστορία. Νομίζω μόνο ότι πρέπει να αφαιρέσεις το "εννέα μήνες" από την τελική φράση. Όποιος δεν έχει καταλάβει μέχρι εκεί...

 

Υ.Γ. Παραφράζοντας τον Σω (αν θυμάμαι καλά) θα πω ότι έκανα αυτό το post τόσο μεγάλο γιατί δεν είχα χρόνο να το κάνω πιο μικρό

[Παρατηρητής]

ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ. nothing more nothing less.

 

Οι τελευταίες δύο παραγράφοι ειδικά το έκαναν ακόμα πιο όμορφο. Εύγε.

 

 

 

 

Ένας ξυλοκόπος. Ένας ονειροπόλος. Μια νοικοκυρά που ζωγραφίζει. Ένας μεθυσμένος κακομοίρης. Ο τρυφερός σύζυγος του παιδιού σου. Ένα μωρό που πέθανε στην γέννα. Ένας Χρυσός Ολυμπιονίκης. Ένας πιλότος μαχητικού που σκοτώνεται σε μια τεράστια έκρηξη. Χιλιάδες από ίσως. Η τελευταία κραυγή τους γίνεται σημάδι στο αγέννητο κορμί του.

 

"Θα μπορούσαμε να υπάρξουμε. Αλλά δεν θα γεννηθούμε ποτέ. Μην μας ξεχάσεις. Φύλαξε την θύμηση μας για πάντα μέσα σου. Και, όταν σε εννέα μήνες δεις το φως, να κλάψεις για εμάς."

[Guest roriconfan]

Καλό. Παίζει με τις πιθανότητες και την γονιδιακή προδιάθεση.

Ο καθένας μας είναι ξεχωριστός... όπως και όλοι οι άλλοι...

[KELAINO]

Κατά σύμπτωση, αυτήν ακριβώς τη συζήτηση είχαμε χτες με την κόρη μου..

 

Βρε δεν κουβαλάνε έτοιμους, ολοκληρωμένους γενετικούς κώδικες τα σπερματοζωάρια βρε!

Το άλλο μισό γενετικό υλικό βρίσκεται στο ωάριο!

[DinMacXanthi]

Κατά σύμπτωση, αυτήν ακριβώς τη συζήτηση είχαμε χτες με την κόρη μου..

 

Βρε δεν κουβαλάνε έτοιμους, ολοκληρωμένους γενετικούς κώδικες τα σπερματοζωάρια βρε!

Το άλλο μισό γενετικό υλικό βρίσκεται στο ωάριο!

 

Ποιητική αδεία Kelaino μην δώσεις το κείμενο στην κόρη σου γιατί θα την μπερδέψει, δεν είναι για την διαπαιδαγώγηση των νέων το κείμενο! Πολλές επιστημονικά λάθος πληροφορίες στον βωμό της λογοτ του fiction! αλλά γι'αυτό το 'γραψα. Φυσικά δεν μπερδεύω γενετικούς κώδικες στην ιστορία, μονάχα παίζω με πιθανότητες (που δεν ισχύουν απλά παίζω με τον ντετερμινισμό τον οποίον δεν ασπάζομαι!). Άλλωστε το ωάριο (εκείνη τη στιγμή) είναι ένα, το γενετικό υλικό του είναι στάνταρ. Απλά.. "έστω ότι", κατάλαβες; Of course you did, Thanks για την ανάγνωση ye spavie!

[Cassandra Gotha]

Πολύ ωραίο και ευαίσθητο κομμάτι. Μου θυμίζει τη σκέψη που κάνω κάποιες φορές: "Μην ξεχνάς ότι έχεις υπάρξει νικήτρια".

[aScannerDarkly]

Και να φανταστείς ότι η εικόνα που σχημάτισα στην αρχή της ιστορίας ήταν ότι επρόκειτο για ένα καραβάνι μεταναστών! Βέβαι σιγά σιγά άρχισα να καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά. Σκέφτηκα πυρηνικές καταστροφές και τέτοια, αλλά όχι! Δεν ξέρω πού ακριβώς αποσκοπούσες γράφοντάς το, αλλά εμένα μου θύμισε πως και μόνο που υπάρχει ο καθένας από εμάς, είναι από μόνο του ένα σχεδόν απίθανο γεγονός. Δυστυχώς δεν έχω να κάνω κάποια πιο εποικοδομητική κριτική, γιατί δε βλέπω τι θα μπορούσες να αλλάξεις. Είναι ένα καλό κείμενο - αν και σίγουρα όχι το καλύτερό σου που έχω διαβάσει - και το σκοπό του τον επιτελεί άψογα.

[Tiessa]

Και να φανταστείς ότι η εικόνα που σχημάτισα στην αρχή της ιστορίας ήταν ότι επρόκειτο για ένα καραβάνι μεταναστών!

Ναι, κι εγώ. Αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω από τι είδους καταστροφή προσπαθούσαν να ξεφύγουν.

 

Στο τέλος μού φάνηκε καλύτερο από την αρχή.

Επίσης διάβασα και το αγγλικό και βέβαια εκεί ο τίτλος είναι σαφώς πιο κατανοητός αλλά και σίγουρα πιο μαρτυριάρης. (Ίσως βέβαια να φταίει που φτάνοντας στο αγγλικό κείμενο, ήξερα ήδη τι λέει η ιστορία).

[christina]

Κάτι ψυλλιάστηκα σε αυτό το σημείο....

 

 

 

 

Πράγματι, αυτές οι σήραγγες έχουν άγνωστο βάθος και ο Θάνατος καραδοκεί σε όλο τους το μήκος, για τους περισσότερους από εμάς, αδέρφια μου. Βρείτε το κουράγιο και συνεχίστε. Ο ένας μπορεί να βοηθήσει τον άλλον. Η Ζωή μας περιμένει στην άλλη πλευρά. Το φως στην άκρη της σήραγγας είναι αληθινό. Και θα μας ντύσει με ύπαρξη."

 

 

αλλά παρ'ολα αυτά με ξάφνιασε υπέροχα...Ειδικά το τέλος ήταν άπαιχτο! Έξυπνη σύλληψη

 

Πολύ ωραίο και ευαίσθητο κομμάτι. Μου θυμίζει τη σκέψη που κάνω κάποιες φορές: "Μην ξεχνάς ότι έχεις υπάρξει νικήτρια".

 

 

 

Συγνώμη που παρεμβαίνω, αλλά με ενθουσίασε αυτή η άποψη..Ειλικρινά με άφησε άναυδη η τοποθέτηση σου..Όντως κάποτε υπήρξαμε νικητές....Καλό

[Μάρβιν ΑΑΠ]

Κατ' αρχάς να πω ότι το στοιχείο της έκπληξης δεν λειτούργησε σε μένα, γιατί από το σχόλιο για τη βία στην εισαγωγική φόρμα και από τις πρώτες γραμμές υποψιάστηκα πού αναφέρεται, μια υποψία που επιβεβαιώθηκε γρήγορα. Η αντιδιαστολή «εκατομμύρια/ένας», κυρίως, ήταν πραγματικά μαρτυριάρικη. Αυτό βέβαια δεν ήταν καθόλου αρνητικό, καθώς το κείμενο έχει καλές υφολογικές ιδέες που το κάνουν ατμοσφαιρικό, όπως η ευφυής χρήση της άρνησης «δεν είναι» σε συνδυασμό με το «ίσως/θα μπορούσε».

Λίγα σχολαστικά σχόλια: αντί για «κακοφορμισμένος», που έχει διαφορετική σημασία, χρειάζεται μάλλον κάτι που να σημαίνει «δύσμορφος», όπως φαίνεται από τη μετάφραση στα αγγλικά. Σε μερικά σημεία μου φάνηκε να αποκτάει κάποιο στόμφο (π.χ. με τη χρήση των κεφαλαίων) που μου ακούστηκε παράταιρος και κάπως αμήχανος σε σχέση με το υπόλοιπο. Η περιγραφή των τοιχωμάτων (τοίχοι αψεγάδιαστοι, απαστράπτοντες) με ξένισε, κυρίως γιατί είχα από την αρχή στο μυαλό μου σχετικές φωτογραφίες, ιδίως τις πολύ γνωστές και κλασικές του Λίναρτ Νίλσον (Lennart Nilsson). Αλλά αυτό έχει να κάνει με το φορτίο των διαβασμάτων που κουβαλάει κανείς σε κάθε επόμενο διάβασμα. Όπως και το ακόλουθο: γιατί να εικονογραφείται η συγκεκριμένη διαδικασία ως μάχη για την επιβίωση; Γιατί να νοηματοδοτείται ως αγώνας ανάμεσα στους πολλούς και στον μοναδικό νικητή; Είναι, αλήθεια, αυτός ο μοναδικός τρόπος να τη φανταστούμε, η μοναδική σκοπιά για να την εξιστορήσουμε;

[voodoo4]

Ρε παιδιά, τη ρημάξατε την ιστορία...Βρε συ Ντίνο, τι φώτο ήταν αυτή; Κατηγορίας "Ο Μπρους Γουίλις είναι νεκρός"

Φταίω κι εγώ βέβαια που έχω το κακό συνήθειο να διαβάζω τα σχόλια και μετά την ιστορία.

Anyway, πολύ έξυπνο κείμενο. Κωνσταντίνε μην ανησυχείς, οι όποιες επιστημονικές ανακρίβειες περνούν απαρατήρητες. Επίσης πολύ καλή μετάφραση.

Μια ερώτηση μόνο στην τελευταία φράση:

 

Το "θα μπορούσαμε να υπάρξουμε. Αλλά δε γεννηθήκαμε ποτέ" γιατί το μετέφρασες "We may have been. But never will be"; Γιατί παρέλειψες δηλαδή το "γεννηθήκαμε";

 

[DinMacXanthi]

Καταρχήν ευχαριστώ όλους ανεξαιρέτως για τον χρόνο τους και για τις σκέψεις τους γύρω από το κείμενο.

@Κασσάνδρα: Αυτή είναι και η βασική σκέψη πίσω από το κείμενο και υπο μια έννοια ισχύει και στην πραγματικότητα. Σ'ευχαριστώ για τον αναγνωστικό χρόνο και για την μια φράση που όντως δένει ακόμη και σαν υπότιτλος για το διήγημα.

 

@Scanner: Αυτό είναι και το ζήτημα με το όλο κείμενο. Ούτε εγώ το θεωρώ το καλύτερο μου (με την καμία)... θα μπορούσε να αλλάξει; Δεν ξέρω. Θα το σουλουπώσω κομματάκι, θα το στείλω από δω κι απο κει για δημοσίευση και αν βρεθεί κάπου να σταθεί έχει καλώς, αλλιώς... άστο για πορτφόλιο.

 

@ Tiessa: Όντως Βάσω, αν και η πρώτη σκέψη ήταν να το κάνω, "Ι am not, only maybe" τελικά το "may be" με κέρδισε. Αν και η σκέψη είναι να το αλλάξω σε could be. Οι προτάσεις ευπρόσδεκτες.

 

@Christina: σ'ευχαριστώ για τον χρόνο και για τα καλά λόγια

 

@ Μάρβιν: Ξεκινάω από το τέλος, όχι σίγουρα η μάχη για επικράτηση του ενός δεν είναι ο μοναδικός τρόπος για να δοθεί το θέμα, (άλλωστε στην τελική υπάρχουν και τα δίδυμα) ήταν απλά ο τρόπος και η σκοπιά που επέλεξα και σκέφτηκα να γράψω, τίποτα παραπάνω. Για το "δύσμορφος" συμφωνώ και μου αρέσει, θα το αλλάξω στο επόμενο edit. Ο στόμφος είναι κομμάτι αυτού του κόσμου πέρα από το πραγματικό, δεν ήθελα κάτι πολύ απλοϊκό. Πάλι επιλογή ύφους. Για τους απαστράπτοντες τέλειους τοίχους, η σκέψη μου βασίστηκε στην διαφορά "οπτικής γωνίας". Π.Χ. αλλιώς βλέπουμε εμείς ένα απέριττο κόκκινο λουλούδι, κι αλλιώς μια μέλισσα που βλέπει μια πλημμύρα χρωμάτων. Τα ίσως-μάτια που έβλεπαν φως και απαστράπτοντες τοίχους δεν ήταν ανθρώπινα.

 

@Voodoo: Για την αλλαγή στη μετάφραση... Η αλήθεια είναι οτι δεν ήταν ακριβώς μετάφραση αλλά συγχρόνως γινόταν ένα "πέρασμα",κάτι σαν καινούργιο γράψιμο της ιστορίας, την ώρα της μετάφρασης. Και μάλιστα γρήγορο (χωρίς edit) Λίγες αλλαγές εδώ κι εκεί, μια από τις οποίες έπιασες. Ήθελα το τέλος πιο κοφτό στα αγγλικά, επίσης λείπει η φράση "9 μήνες" από το τέλος, κι αυτό επειδή βάραινε τη φράση (πέρα από το οτι θεώρησα πως εννοείται πια σε εκείνο το σημείο, αν και μου άρεσε.)

 

Ένα σημαντικό ζήτημα για μένα. Δεν έγραψα την ιστορία με γνώμονα να κρατηθεί μυστικό το "νόημα" της και η πραγματική φύση των χαρακτήρων και του ταξιδιού. Δεν το γράφω πουθενά βέβαια αλλά τα τόσα references το κάνουν να εννοείται. Κοινώς, δεν ποντάρω στην αλα Shyamalan έκπληξη, απλά αφήνω κάτι ανείπωτο -και προφανώς το πιάνετε είτε στην πορεία είτε στο τέλος είτε στην πολύ αρχή,

(ανάλογα πόσο βρώμικο είναι το μυαλό σας)

 

Είτε κάποιοι καταλάβουν περι τίνος πρόκειται είτε όχι (συνέβη, κυρίως στην αγγλική έκδοση που μερικοί συμφοιτητές που το διάβασαν θεώρησαν ότι γράφω κάτι Βιβλικό, είδατε πουριτανισμός αθωότητα εδώ στην Βρετανία; ) δεν με πειράζει καθόλου, αρκεί να μη θεωρήσουν πως έχασαν τον χρόνο τους. Ευχαριστώ όλους και πάλι.

Edited January 18, 2010 by DinMacXanthi

[Tiessa]

@ Tiessa: Όντως Βάσω, αν και η πρώτη σκέψη ήταν να το κάνω, "Ι am not, only maybe" τελικά το "may be" με κέρδισε. Αν και η σκέψη είναι να το αλλάξω σε could be. Οι προτάσεις ευπρόσδεκτες.

 

Νομίζω ότι αφού γράφεις το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας σε ενεστώτα, το may be είναι καλύτερο από το could be. Εξάλλου δένει καλύτερα και με τα may be που υπάρχουν μέσα στο κείμενο που είναι πιο όμορφα (λεκτικά πάντα) από τα could be, ως περισσότερο υποσχόμενα.

Ψηφίζω υπέρ του may be.

[Μάρβιν ΑΑΠ]

@ Μάρβιν: Ξεκινάω από το τέλος, όχι σίγουρα η μάχη για επικράτηση του ενός δεν είναι ο μοναδικός τρόπος για να δοθεί το θέμα, (άλλωστε στην τελική υπάρχουν και τα δίδυμα) ήταν απλά ο τρόπος και η σκοπιά που επέλεξα και σκέφτηκα να γράψω, τίποτα παραπάνω. Για το "δύσμορφος" συμφωνώ και μου αρέσει, θα το αλλάξω στο επόμενο edit. Ο στόμφος είναι κομμάτι αυτού του κόσμου πέρα από το πραγματικό, δεν ήθελα κάτι πολύ απλοϊκό. Πάλι επιλογή ύφους. Για τους απαστράπτοντες τέλειους τοίχους, η σκέψη μου βασίστηκε στην διαφορά "οπτικής γωνίας". Π.Χ. αλλιώς βλέπουμε εμείς ένα απέριττο κόκκινο λουλούδι, κι αλλιώς μια μέλισσα που βλέπει μια πλημμύρα χρωμάτων. Τα ίσως-μάτια που έβλεπαν φως και απαστράπτοντες τοίχους δεν ήταν ανθρώπινα.

 

 

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση, κι εννοείται πως κανείς δεν μπορεί να υπαγορεύσει στο συγγραφέα από ποια οπτική θα δει το θέμα του ή με ποιο ύφος θα το αποδώσει. Απλά, ανέφερα μια δυο σκέψεις που μου προκάλεσε. Έτσι κι αλλιώς γίνεται να μου λείπουν ένα δυο κολληματάκια;

 

 

 

ΥΓ. Κι εγώ θα προτιμούσα το may be, μου φαίνεται πιο ανοιχτό σε ενδεχόμενα και δυνατότητες. Από την άλλη βέβαια το could be είναι με έναν τρόπο πιο δυναμικό κι ίσως να ταιριάζει καλύτερα στην αίσθηση της νίκης. Τι να πω; Μπέρδεμα...

[supermario]

Ένα μπράβο κι από μένα!Η αλήθεια είναι οτί δεν το κατάλαβα παρά μόνο στο τέλος-το οποίο κατ' εμέ είναι ιδιαίτερα συγκινητικό και ανατριχιαστικό...Πολύ όορφο κείμενο!

Edited January 23, 2010 by supermario

[wordsmith]

 

Βρε δεν κουβαλάνε έτοιμους, ολοκληρωμένους γενετικούς κώδικες τα σπερματοζωάρια βρε!

Το άλλο μισό γενετικό υλικό βρίσκεται στο ωάριο!

 

Μα αφού σου λέει "δεν ήταν άνθρωποι, μόνο ίσως". Ίσως θα γίνονταν κάποτε άνθρωποι, με την (ενδεχόμενη) προσθήκη του άλλου μισού γενετικού υλικού.

Εγώ το κατάλαβα μόνο στο τέλος, από τη φράση "εννέα μήνες", την οποία καλύτερα να μην τη βγάλεις, προς εξυπηρέτηση άσχετων αναγνωστών όπως εγώ. Ωραίο, ατμοσφαιρικό, μικρό. Ορίστε, κύριοι σκληροπυρηνικοί οπαδοί του φανταστικού, που μπορεί ακόμα και μια τόσο συνηθισμένη διαδικασία να περιγραφεί με ενδιαφέρον και σασπένς.

Τι είναι το L A D;

[Ayu]

Μιας κι έχω κατηγορηθεί ως σκληροπυρηνική και στρατευμένη φεμινίστρια προσφάτως, να δώσω μια άλλη οπτική πάνω στο κείμενο:

Θα έκανε πάταγο σε καμπάνια υπέρ της απαγόρευσης των εκτρώσεων. Όχι απλώς έχουμε μοίρα, επιθυμίες, συναισθήματα και σκέψεις μετά, αλλά ακόμα και ΠΡΙΝ από τη σύλληψη. Το σώμα της γυναίκας είναι ο τόπος του θανάτου του anthropomorphized kai glorified dudely material και το ωάριό της ένα (χωρίς λόγο, σκέψη, ή συναίσθημα φυσικά) οχυρό που επιτρέπει την ύπαρξη μόνο σε ένα απ' όλα αυτά τα δύστυχα "παιδιά χωρίς μητέρα." Και αν.

Way to go, Ντίνο.

 

Κατά τ' άλλα, αν αφήσω τα gender studies κατά μέρους, το κείμενο είναι πολύ όμορφο, και το τέλος ιδιαίτερα συγκινητικό.

(-Και γι' αυτό ακριβώς θα ήταν τόσο αποτελεσματικό στην καμπάνια που λέγαμε. Οι μεταφορές δεν περιγράφουν, είναι όπλα we do things with ...

-Εσύ να σκάσεις, φεμινίστρια! Πίσω στο κλουβί σου!)

Edited December 6, 2011 by Ayu