Alfred Hitchcock

[kitsos]

Γεννημένος σ' ένα προάστιο του Λονδίνου το 1899 άφησε την σφραγίδα του στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Σε μια καριέρα που ξεκίνησε στην Αγγλία το 1925 και ολοκληρώθηκε στην Αμερική το 1976, ο Hitchcock κατάφερε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο σκηνοθέτη, να δημιουργήσει ένα έργο προσωπικό όσο και λαϊκό και να συνδυάσει με μοναδικό τρόπο την Υψηλή Τέχνη με την Ποιοτική Ψυχαγωγία.

 

Από Αισθητικής άποψης ο Hitchcock επηρεάσθηκε από τα δυο μεγάλα Καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής του, τον Γερμανικό Εξπρεσιονισμό και την Σοβιετική Σχολή του Μοντάζ, καθώς επίσης και από τον Σουρεαλισμό.

 

 

Το χαρακτηριστικό που διατρέχει όλο σχεδόν το έργο του, είναι το suspense, η αγωνία, στοιχείο που ο Hitchcock το εξέλιξε κατά την διάρκεια της πολύχρονης καριέρας του και που τελικά το ανήγαγε σε Τέχνη.

 

Το έργο του Hitchcock κυριαρχείται από το εξής τρίπτυχο Δημιουργός - Έργο Τέχνης - Θεατής. Και βρίσκεται εδώ το στοιχείο που το κάνει μοναδικό. Το γεγονός δηλαδή ότι ο Hitchcock εμπλέκει συνεχώς τον θεατή με τους ήρωες των ταινιών του μέσα από τους μηχανισμούς ταύτισης με την οπτική του ήρωα. Με αυτόν τον τρόπο ο θεατής ζει τις περιπέτειες των ηρώων και μοιράζεται τις αγωνίες και τις ένοχες τους.

 

 

Οι ταινίες του Χίτσκοκ είχαν ανέκαθεν σταθερές βάσεις. Βασίζονταν σε μυθιστορήματα, θεατρικά έργα και διηγήματα. Ο ίδιος δεν έγραφε ποτέ τα σενάρια. Μπορεί να έδινε προτεραιότητα στην εικόνα, ταυτοχρόνως όμως γνώριζε τη σημασία της ιστορίας, η οποία ούτως ή άλλως θα έπρεπε κατ' αρχήν να ειπωθεί προτού μετατραπεί σε ταινία. Συνεπώς η συγγραφή των σεναρίων του ήταν περισσότερο σημαντική από όσο πιθανόν να φαίνεται και η συνεργασία του με τους συγγραφείς ένα από τα ιδιαιτέρως σημαντικά στοιχεία των ταινιών του (προτιμούσε πάντοτε τους ήδη διάσημους συγγραφείς, όπως ο Θόρντον Γουάιλντερ, ο Μπεν Χεκτ και ο Ρόμπερτ Σέργουντ, διότι είχαν τις λιγότερες φιλοδοξίες και δεν έγραφαν για τη φήμη τους αλλά για την ταινία).

 

 

O Hitchcock προτάθηκε έξι φορές για Όσκαρ σκηνοθεσίας, το 1941 (Rebeca), το 1942 (Suspicion), το 1945 (Lifeboat) το 1946 (Spellbound), το 1955 (Rear Window) και το 1961 (Psycho), αλλά δε το κέρδισε ποτέ. Ίσως επειδή ήταν πάντα ένα βήμα πιο μπροστά από την εποχή του.

 

Σε αυτή τη γωνιά θα κάνουμε ένα σύντομο αφιέρωμα στη μεγαλύτερη ίσως μορφή του παγκόσμιου κινηματογράφου. Θα πούμε πράγματα για τον ίδιο, τους συνεργάτες του, καθώς επίσης και για τις ταινίες που έγραψαν με φωτεινά γράμματα το όνομα του στην μεγάλη οθόνη.

Ας μιλήσουμε για τον Alfred Hitchcock.

 

Πηγές:

 

«Άλφρεντ Χίτσκοκ» Μπάμπης Ακτσόγλου ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ 1985

«Χίτσκοκ» Pierre Lherminier ΠΛΕΘΡΟΝ 1985

1000 Frames of Hitchcock

The Internet Movie Database

Edited September 26, 2008 by kitsos

[kitsos]

Φιλμογραφία

 

Είναι χαρακτηριστικό σε όλες σχεδόν τις ταινίες του Χίτσκοκ, η εμφάνιση που κάνει ο ίδιος σε ρόλους κομπάρσου. Ο όρος στα αγγλικά είναι

.

Παρακάτω, παρουσιάζεται η φιλμογραφία του Χίτσκοκ, η cameo εμφάνισή του, όπου υπάρχει, και το χρονικό σημείο αυτής.

 

Αγγλική περίοδος:

The Pleasure Garden (1925)

The Mountain Eagle (1926)

The Lodger (1927), σε γραφείο εφημερίδας (3') και στον όχλο σε μια σύλληψη (92')

The Ring (1927)

Downhill (1927)

Champagne (1928)

Easy Virtue (1928), διασχίζοντας ένα γήπεδο τένις (15')

The Farmer's Wife (1928)

Blackmail (1929), στον υπόγειο (11')

The Manxman (1929)

Juno and the Paycock (1930)

Murder! (1930), στον χώρο του εγκλήματος (60')

The Skin Game (1931)

Rich and Strange (1931)

Number Seventeen (1932)

Waltzes from Vienna (1933)

The Man who Knew too Much (1934)

The 39 Steps (1935), έξω από ένα θέατρο (7')

Sabotage (1936)

Secret Agent (1936)

Young and Innocent (1937), ως φωτογράφος στο δικαστήριο (15')

The Lady Vanishes (1938), στην πλατφόρμα του σιδηροδρομικού σταθμού Victoria (90')

Jamaica Inn (1939)

 

 

Αμερικάνικη περίοδος:

Rebecca (1940), περνώντας δίπλα από έναν τηλεφωνικό θάλαμο (123')

Foreign Correspondent (1940), δίπλα από ένα κουτί εφημερίδων (11')

Mr. and Mrs. Smith (1941), περνώντας έξω από το κτίριο του κ. Σμιθ (41')

Suspicion (1941), στο ταχυδρομικό κουτί του χωριού (45')

Saboteur (1942), δίπλα από ένα κουτί εφημερίδων (60')

Shadow of a Doubt (1943), στο τραίνο προς Σάντα Ρόζα (17')

Lifeboat (1944), στην εφημερίδα ως διαφήμιση (25')

Spellbound (1945), στον ουρανοξύστη Empire State Building (36')

Notorious (1946), στο πάρτι του Άλεξ Σεμπάστιαν (64')

The Paradine Case (1947), στον σταθμό του τρένου (36')

Rope (1948), διασχίζοντας το δρόμο (1') και η σιλουέτα από νέον-φως (52')

Under Capricorn (1949), στην παρέλαση Σίδνεϊ (3') και στα σκαλιά του κυβερνητικού κτιρίου (14')

Stage Fright (1950) στο δρόμο (38')

Strangers on a Train (1951), όταν επιβιβάζεται στο τρένο (10')

I Confess (1953), στην κορυφή της σκάλας στο Κεμπέκ (1')

Dial M for Murder (1954), σε μια αναμνηστική φωτογραφία (13')

Rear Window (1954), διορθώνοντας ένα ρολόι (25')

To Catch a Thief (1955), επιβάτης σε ένα λεωφορείο (10')

The Trouble with Harry (1955), περνώντας έξω από μια έκθεση (21')

The Man Who Knew Too Much (1956), στην αγορά του Μαρόκο (25')

The Wrong Man (1956)

Vertigo (1958), διασχίζοντας ένα ναυπηγείο (10')

North by Northwest (1959), χάνοντας το λεωφορείο (2')

Psycho (1960), περνώντας έξω από το γραφείο της Μάριον Κρέιν (7')

The Birds (1963), φεύγοντας από ένα κατάστημα ζώων (2')

Marnie (1964), βγαίνοντας από ένα δωμάτιο ξενοδοχείου (5')

Torn Curtain (1966), καθήμενος στο λόμπυ ενός ξενοδοχείου (8')

Topaz (1969), στο αεροδρόμιο Λα Γκουάρντια της Νέας Υόρκης (28')

Frenzy (1972), σε μια πολιτική διαδήλωση (3')

Family Plot (1976), εμφάνιση της σιλουέτας του έξω από ένα γραφείο (40')

Edited January 30, 2009 by kitsos

[kitsos]

PSYCHO (1960)

 

Νουβέλα: Robert Bloch

Σενάριο: Joseph Stefano

Πρωταγωνιστούν:

Anthony Perkins

Janet Leigh

Vera Miles

John Gavin

Martin Balsam

John McIntire

Μουσική: Bernard Herrmann

 

Δεν είναι μόνο η πιο ξακουστή ταινία του Hitchcock μα και μια από τις καλύτερα δομημένες κι επεξεργασμένες δουλειές του. Χαρακτηριστικό της ταινίας είναι το ότι χωρίζεται σε ενότητες στις οποίες διαφορετικά πρόσωπα παίρνουν κάθε φορά το αφηγηματικό νήμα.

Το περίεργο με την ταινία είναι ότι ο σκηνοθέτης αρχικά δεν πίστευε καθόλου στην επιτυχία της. Γι’ αυτό τη γύρισε ασπρόμαυρη με έναν ελάχιστο προϋπολογισμό (800.000 $) και μ’ ένα τηλεοπτικό συνεργείο, που ακολούθησε τις μεθόδους του γρήγορου γυρίσματος με μοναδική εξαίρεση τη σκηνή του φόνου στο μπάνιο, η οποία απαίτησε 7 μέρες γυρισμάτων. Τελικά το έργο στάθηκε η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία στην καριέρα του. Απέφερε συνολικά πάνω από 13.000.000 $.

Υπόθεση: Η Μάριον (Τζάνετ Λη) κλέβει 40.000 $ από το χρηματοκιβώτιο της εταιρείας στην οποία εργάζεται και φεύγει από την πόλη για να περιπλανηθεί στις αμερικανικές λεωφόρους. Το βράδυ καταλήγει σε ένα απομονωμένο ξενοδοχείο που το διευθύνει ένας περίεργος ντροπαλός νεαρός, ο Νορμαν Μπαίητς (Άντονυ Πέρκινς), ο οποίος της λέει ότι ζει εκεί με τη μητέρα του. Και ο τρόμος αρχίζει...

 

 

 

Σκηνή ανθολογίας: Η δολοφονία στο μπάνιο.

 

[DinoHajiyorgi]

Στο τελικό πλάνο της ταινίας, καθώς σβήνει η εικόνα (η τελευταία φωτό στο άνω ποστ), φαίνεται σε double exposure πάνω στο πρόσωπο του Perkins το πρόσωπο της "μητέρας".

[kitsos]

Ναι, πράγματι και αν προσέξεις στην παραπάνω φωτογραφία ήδη έχει αρχίσει να διακρίνεται. Μικρά κολπάκια που άρεσαν στον Hitchcock. Το ξέρατε ότι στη σκηνή του μπάνιου “το αίμα” στη μπανιέρα είναι μαύρη σοκολάτα; Ο λόγος απλός. Το μαύρο γράφει καλύτερα από το κόκκινο στο ασπρόμαυρο φιλμ.

Edited September 24, 2008 by kitsos

[Scottie]

Πολυ ωραιο αφιερωμα στον Μετρ του Κινηματογραφου.

Μπραβο Κιτσο!

[Scottie]

Το πλανο που βλεπουμε δυο καρε ταυτοχρονα-αυτο με το προσωπο του Norman Bates και της "μητερας"-φυσικα και δεν ειναι το τελικο πλανο της ταινιας.

Παραδοξως αυτη η "διπλη" εικονα "σβηνει", δινοντας την θεση της στο τελευταιο πλανο της ταινιας, αυτο με τον γερανο που τραβαει απο τον βαλτο το αυτοκινητο της Marion Crane.

Οταν ενα καρε "πεφτει" σ' ενα αλλο, συνηθως ειναι εκεινο που ανοιγει την επομενη σκηνη (δινοντας εναν ονειρικο τονο στην ατμοσφαιρα, εικονοποιωντας συνειρμους του ηρωα κ.λ.π).

Στην συγκεκριμενη περιπτωση δεν συμβαινει κατι αναλογο.

Αρα το "κολπακι" του Hitchcock δεν συνιστα απλα επιδειξη τεχνικης, αλλα "οπτικοποιει" την απολυτη κυριαρχια της προσωπικοτητας της "μητερας" στον Norman Bates.

Αν καθολη την διαρκεια της ταινιας ο ηρωας παρουσιαζοταν διχασμενος-η συνειδηση του διασπασμενη σε δυο επιθυμιες (αυτην της "μητερας" και την δικη του)-τωρα στο φιναλε του PSYCHO, ο Norman εχει πληρως "αφομοιωθει" απο την προσωπικοτητα της "μητερας".

Επιπλεον ο Hitchcock κανει και μια σαφη αντιστιξη μεταξυ του εγκλεισμου του ηρωα στο ψυχιατρειο (εξωτερικα δεσμα) και της φυλακης του νου που υποδηλωνει η κυριαρχια του προσωπου της "μητερας" στο προσωπο του Norman.

Κατορθωνει ετσι αριστουργηματικα να "δεσει" το μοναδικο αυτο πλανο με ενα απο τα κορυφαια θεματα της ταινιας, οπως διατυπωνεται στην στιχομυθια μεταξυ του Norman και της Marion στην σκηνη του δειπνου στο μοτελ.

"Νομιζω πως ολοι μας ειμαστε εγκλωβισμενοι στις ιδιωτικες (βλεπε εσωτερικες-συνειδησιακες) μας παγιδες".

 

Το θεμα της παγιδας-παγιδευσης κυριαρχει τυραννικα τοσο στην Marion οσο και στον Norman Bates και ο Hitchcock το "ξεδιπλωνει" αριστοτεχνικα μεσα στην διαρκεια της ταινιας με μια διεισδυτικη κινηση απο τα "εξωτερικα" στα "εσωτερικα".

Με λογια απλα αυτα που βασανιζουν τους ηρωες μας στο PSYCHO ειναι κατ' επιφασιν εξωτερικοι κινδυνοι-λαθεμενες πραξεις(βλεπε την κλοπη που διεπραξε η Marion), ομως κατα βαθος ειναι "εσωτερικες" παγιδες που πηγαζουν απο την διασπαση της ενοτητας της συνειδησης λογω διχασμενης επιθυμιας (αυτοπραγματωσης απο την μια και υποταγης στο αυστηρο κοινωνικο Υπερεγω-αστυνομικος,"μητερα").

 

Αποφευγοντας να συμφιλιωθουν με τα σκοταδια τους, οι δυο κεντρικοι ηρωες της ταινιας, χανουν οριστικα την ευκαιρια να αποκτησουν ενοτητα της συνειδησης τους και καταληγουν να πεφτουν στην επομενη παγιδα που στηνει το μυαλο τους.

Edited September 27, 2008 by Scottie

[kitsos]

(1940)

Νουβέλα: Daphne Du Maurier

 

Πρωταγωνιστούν:

Laurence Olivier

Joan Fontaine

George Sanders

Judith Anderson

Nigel Bruce

Reginald Denny

C. Aubrey Smith

Gladys Cooper

Florence Bates

Μουσική : Franz Waxman

 

 

Η πρώτη ταινία του Hitchcock στην Αμερική είναι η Ρεβέκκα. Βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Δάφνης ντυ Μωριέ. Ο Hitchcock ήθελε να απομακρυνθεί από το πρωτότυπο, ενώ ο παραγωγός (David O. Selznick) απαιτούσε λογοτεχνική πιστότητα. Ο Σκηνοθέτης ήρθε σε σύγκρουση με τον Selznick αλλά τελικά αναγκάστηκε να γυρίσει το σενάριο που του επέβαλλε εκείνος. Αυτή είναι η πρώτη συνάντηση του Hitchcock με το Χόλυγουντ. Η ταινία έγινε πολύ μεγάλη επιτυχία και χάρισε στον παραγωγό της ένα βραβείο Όσκαρ.

 

Υπόθεση: Μια νεαρή γραμματέας (Joan Fontaine) παντρεύεται λίγο βιαστικά έναν χήρο αριστοκράτη (Laurence Olivier) αλλά ο γάμος τους κινδυνεύει από την «παρουσία» της νεκρής πρώην γυναίκας του Ρεβέκκα. Η εγκατάσταση της νέας κυρίας στο αρχοντικό δεν θα γίνει ομαλά και μια αφοσιωμένη στη Ρεβέκκα οικονόμος (Judith Anderson) θα την σπρώξει στην τρέλα φτάνοντας την κοντά στην αυτοκτονία. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν ο άντρας της θα κατηγορηθεί ότι δολοφόνησε την άπιστη Ρεβέκκα.

 

[kitsos]

THE MAN WHO KNEW TOO MUCH (Η ταινία που ο Hitchcock γύρισε δυο φορές.)

 

Υπόθεση :

Ένα ζευγάρι τουριστών μαθαίνει τυχαία στην Ελβετία, ότι πρόκειται να δολοφονηθεί ένας πρέσβης στο Λονδίνο. Οι «κακοί» θα απαγάγουν το παιδί τους για να μην τους προδώσουν στην αστυνομία. Θα ψάξουν μόνοι τους να βρουν τα ίχνη των κατασκόπων και θα οδηγηθούν στο κρησφύγετο τους, που είναι μια εκκλησία όπου…

Η υπόθεση και στις δύο ταινίες είναι πανομοιότυπη. Η μόνη διαφορά είναι ο τόπος που διεξάγεται το τελευταίο μέρος. Ο ίδιος ο Hitchcock είχε πει ότι «η πρώτη έκδοση έγινε από έναν ταλαντούχο ερασιτέχνη, ενώ η δεύτερη από έναν επαγγελματία».

 

 

 

THE MAN WHO KNEW TOO MUCH (1934)

 

 

 

Πρωταγωνιστούν:

Leslie Banks

Edna Best

Peter Lorre (ο αγαπημένος μου “κακός” ever)

Frank Vosper

Hugh Wakefield

Είναι η ταινία που έκανε παγκόσμια γνωστό το Hitchtock. Περιέχει μια σειρά από στοιχεία που στη συνέχεια θα γίνουν σταθερές του χιτσκοκικού έργου: το μπλέξιμο σε μια απρόσμενη και απειλητικά θανάσιμη κατάσταση των κεντρικών ηρώων (πόσες φορές το έχουμε δει να επαναλαμβάνεται από τότε;), η απαγορευμένη γνώση, ο υποβλητικός χώρος του θεάτρου (Άλμπερτ χωλ και εκκλησία όπου διεξάγεται μια ψεύτικη λειτουργία) κ.α.

 

 

 

 

 

THE MAN WHO KNEW TOO MUCH (1956)

 

 

Πρωταγωνιστούν:

James Stewart (ο αγαπημένος μου “καλός” ever)

Doris Day

Brenda De Banzie

Bernard Miles

Ralph Truman

 

 

Εκείνο που ξεχωρίζει έντονα στη δεύτερη ταινία είναι η σκηνή στο Άλμπερτ χωλ του Λονδίνου. Είναι ίσως η καλύτερη σκηνή που έδωσε ποτέ το χιτσκοκικό έργο και αναμφισβήτητα το πιο τέλειο παράδειγμα της τεχνικής μαεστρίας του Hitchcock, τόσο από πλευράς δημιουργίας ατμόσφαιρας, όσο και τεχνικού περφεξιονισμού. Σε αυτό συμβάλλει πολύ και η μουσική παρτιτούρα του Μπέρναρ Χέρμαν, ο οποίος διευθύνει την ορχήστρα. Η ταινία έγινε γνωστή για το τραγούδι της Ντόρις Νταίυ 'Que Sera Sera'.

 

 

Edited October 2, 2008 by kitsos

[kitsos]

(1954)

 

Πρωταγωνιστούν:

James Stewart

Grace Kelly

Wendell Corey

Thelma Ritter

Raymond Burr

Σενάριο:

Cornell Woolrich (short story "Murder from a Fixed Viewpoint")

John Michael Hayes (screenplay)

 

 

 

Για πολλούς ίσως η καλύτερη ταινία του Hitchcock. Ένα σπάνιο, αριστουργηματικά σκηνοθετημένο, θρίλερ, που εκτός από το σασπένς και την αγωνία προσφέρει και αρκετό χιούμορ. Ο Τζεφ (James Stewart) είναι ένας φωτορεπόρτερ που, ύστερα από ατύχημα, βρίσκεται σε αναπηρική καρέκλα, με το πόδι στον γύψο. Για να περάσει την ώρα του αρχίζει να κατασκοπεύει με τα κιάλια του τους γείτονες στην απέναντι πολυκατοικία ώσπου, μια μέρα, παρακολουθεί ένα μεσήλικα άντρα να καβγαδίζει με τη γυναίκα του. Στη συνέχεια εκείνη εξαφανίζεται και ο φωτορεπόρτερ πιστεύει πως η γυναίκα δολοφονήθηκε. Ο Τζεφ μαζί με την Λίζα (Grace Kelly) και την νοσοκόμα του Στέλλα (Thelma Ritter) αναλαμβάνουν την εξιχνίαση του “εγκλήματος” ενώ ο κίνδυνος παραμονεύει.

 

 

 

 

 

Ο ήρωας θέλει να μάθει, να δει τι γίνεται απέναντι, ιδίως μετά την εξαφάνιση. Σε αντίθεση όμως με τους άλλους Χιτσκοκικούς ήρωες, που μπροστά στην ύπαρξη ενός μυστηρίου δεν είχαν παρά να γίνουν ενεργά άτομα της μυθοπλασίας για να το διαλευκάνουν, ο Τζεφ είναι ακινητοποιημένος στη θέση του, μη μπορώντας να επέμβει και να δράσει. Έτσι δεν έχει άλλη λύση από το να αρκείται σε αυτά που τα παράθυρα-οθόνες του επιτρέπουν να δει, προσπαθώντας να καταλήξει σε ένα συμπέρασμα. Κάθε συμπέρασμα όμως ζητάει την επαλήθευση του. ο Τζεφ θα στείλει πρώτα το φίλο του ντετέκτιβ και στη συνέχεια τη Λίζα και τη Στέλλα (προεκτάσεις του ίδιου τού εαυτού του) να ψάξουν, να ερευνήσουν, επιμένοντας ακόμη και όταν όλες οι ενδείξεις φαίνονται να αναιρούν τα συμπεράσματα του. Δεν υπάρχει μυθοπλασία χωρίς πόθο κι αυτό που φαίνεται να δίνει ζωή να κινεί τη μυθοπλασία στο Rear Window είναι η ζήτηση και ταυτόχρονα η αναμονή (αναμονή που δημιουργεί το σασπένς της ταινίας) να εκπληρωθεί ο πόθος του ήρωα. Πόθος απλός: να έχει δίκιο και ο απέναντι να είναι όντως δολοφόνος. Με άλλα λόγια ο ήρωας ποθεί να δει τη γυναίκα του απέναντι, νεκρή. Το πιο ωραίο όμως είναι ότι περνώντας ο χρόνος τον ίδιο πόθο έχει και ο θεατής.

 

 

 

 

 

Ο Χίτσκοκ εκμεταλλεύεται με τον καλύτερο τρόπο το στοιχείο της αμφιβολίας για να αναπτύξει από τη μία τον αμφιλεγόμενο χαρακτήρα του φαινομενικά φυσιολογικού, στην πραγματικότητα αδιάκριτου, ήρωά του κι από την άλλη να αφήσει το στοιχείο της ενοχής να πλανάται ανεξιχνίαστο ως τα τελευταία λεπτά της ταινίας, δημιουργώντας έτσι ένα σχεδόν ασφυκτικό

, διανθίζοντάς το με χιούμορ (που το προσφέρει άφθονα ο χαρακτήρας της Thelma Ritter), αφήνοντας τον θεατή να ερμηνεύει ο ίδιος τα τεκταινόμενα, οδηγώντας τον σε έξυπνες, στημένες με εξαιρετική μαεστρία, ανατροπές, τελικά μετατρέποντας κι αυτόν σε αδιάκριτο παρατηρητή. Εικόνες, μουσική, μοντάζ, διάλογοι είναι όλα στο επίπεδο της μεγάλης τέχνης, που κάθε φορά προσφέρει κάτι το καινούργιο.

 

[mariposa]

Από τις αγαπημένες μου ταινίες. Να ισορροπείς ανάμεσα στην ηδονοβλεψία και το αστυνομικό δαιμόνιο. Απιθανος ο Stewart

[Scottie]

Συμφωνω απολυτα!

Το Rear Window ειναι μια απο τις αγαπημενες μου ταινιες, σιγουρα μια απο τις δυο-τρεις καλυτερες του Hitchcock.

 

Ασφαλως και δεν θεωρειται απο πολλους καλυτερη ταινια του Hitchcock, εφοσον κατα την γνωμη κορυφαιων θεωρητικων του κινηματογραφου, ο Μαιτρ εφθασε στο απογειο της τεχνης του με το Vertigo (1958).

untitled.bmp

Edited October 21, 2008 by Scottie

[D'Ailleurs]

Λατρέβω τον Χίτσκοκ. Οι αγαπημένες μου ταινίες είναι "Vertigo", "Spellbound" (με την απίθανη ονειρική σκηνή όπου τα σκηνικά του Σαλβαντόρ Νταλί κλέβουν την παράσταση), "Notorious" (με το εκπληκτικό φινάλε), "Birds" (μία απο τα ίδια) και "North by the northwest".

[kitsos]

Αγαπώ τη δημοκρατία γιατί σου δίνει το δικαίωμα να λες τη γνώμη σου. Δεν είναι κακό να θεωρούν πολλοί ότι το Rear Window είναι ίσως η καλύτερη ταινία του Hitchcock.

Για μένα πάντως είναι μία από τις πρώτες μαζί με τα Vertigo, Spellbound, Notorious, North by northwest, Strangers on a Train, Dial M for Murder, Psycho, Foreign Correspondent και το The Lady Vanishes.

[Scottie]

Kitso με παρεξηγησες!

 

Και βεβαια πολλοι θεωρουν το Rear Window καλυτερη ταινια του Hitchcock οπως και το Vertigo, το North By Northwest και πολλες αλλες, αφου ο Mαιτρ σε μια 50-χρονη καριερα κατορθωσε να δημιουργησει δεκαδες κλασικα αριστουργηματα.

Θα το επαναλαβω...το Rear Window εινα μια απο τις 10 αγαπημενες μου ταινιες συνολικα (οχι μονο του Hitchcock)!

 

Εκει που σε "διορθωσα" ειναι στο "θεωρειται".

Η συντριπτικη πλειοψηφια των πιο σημαντικων κριτικων και ιστορικων του Κινηματογραφου, θεωρει το Vertigo, οχι μονο καλυτερη ταινια του Hitchcock αλλα και ως μια απο τις δεκα καλυτερες ταινιες ολων των εποχων.

Το αποδεικνυουν οι τρεις τελευταιες ψηφοφοριες του περιοδικου Sight And Sound (1982-2002).

 

Eπισης οι σημαντικοτεροι Aγγλοφωνοι μελετητες του Hitchcock (Richard Allen, Ken Mogg, Tom Gunning, Robin Wood, Donald Spoto), καθως και οι Γαλοι συναδελφοι τους και απο τα δυο κορυφαια Σινεφιλ περιοδικα στον κοσμο (CAHIERS DU CINEMA και POSITIF) "αναλυουν" το Vertigo ως κατι παραπανω απο ενα κινηματογραφικο αριστουργημα-ενα απο τα μεγαλυτερα Εργα Τεχνης του Εικοστου Αιωνα.

Αυτα για τους θεωρητικους και τους Σινεφιλ.

Για τους πολλους κινηματογραφικους θεατες (που ειμαστε ολοι μας) το Vertigo, το Rear Window, το Shadow Of A Doubt και πολλες αλλες ταινιες του Hitchcock μοιραζονται την αγαπη τους.

 

Αρα υπαρχει δημοκρατια στην Τεχνη, απλα το τι "θεωρηται" ειναι ενα αντικειμενικο μεγεθος, αφου καθοριζεται απο τους θεωρητικους.

Με αλλα λογια ο Πολιτης Κειν "θεωρειται" το κορυφαιο αριστουργημα του Welles, αυτο ομως δεν σημαινει πως ο καθενας μας δεν εχει το δικαιωμα να λατρευει περισσοτερο ΚΑΙ ΝΑ ΘΕΩΡΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ το Touch Of Evil και οποιαδηποτε αλλη ταινια του μεγαλου δημιουργου.

 

Τελικα μηπως ολα ειναι σχετικα?

Ναι και αυτη ειναι η ΜΑΓΕΙΑ της Τεχνης!

Ομως θα προσθετα πως καποιο νοημα εχει το γεγονος οτι το Vertigo και το Citizen Kane "φιγουραρουν" εδω και δεκαετιες στις λιστες με τις 10 καλυτερες ταινιες ολων των εποχων.

Το λιγοτερο που μπορουμε να εννοησουμε ειναι πως περισσοτερο απο οποιαδηποτε αλλη ταινια του Hitchcock, το Vertigo εχει εμπνευσει καποιους ανθρωπους να γινουν Σινεφιλ, να αγαπησουν παραφορα δηλαδη την Τεχνη του Κινηματογραφου και να ακολουθησουν ακαδημαικη καριερα στον συγκεκριμενο χωρο.

Επιπλεον την τελευταια δεκαετια πολλοι σημαντικοι καθηγητες πανεπιστημιου στους χωρους της Φιλοσοφιας, της Ιστοριας της Τεχνης και της Φιλολογιας εχουν γραψει μελετες, εχουν διοργανωσει συμποσια και εντελει εχουν "τοποθετησει" το Vertigo μεταξυ των σημαντικοτερων Εργων Τεχνης του περασμενου Αιωνα.

 

Και τελος οπως προανεφερα, η υποκειμενικοτητα των αποψεων ειναι το Μεγαλειο της Τεχνης και η Δημοκρατια της!

Για ποιον λογο ομως κατι που φαινομενικα ειναι η αδυναμια της τεχνης (ο καθενας μπορει να αμφισβητησει και το μαγαλυτερο αριστουργημα), ειναι τελικα και το μεγαλειο της?

Για τον εξης απλο λογο...για να απολαυσεις πραγματικα ενα εργο Τεχνης πρεπει να ανακαλυψεις το τι νοημα εχει ΓΙΑ ΣΕΝΑ!

Αρα η υποκειμενικοτητα συνδεεται αρρηκτα με μια ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ σχεση με το ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ.

Ισως το γεγονος οτι εχει χυθει περισσοτερο μελανι για το Vertigo και το Citizen Kane απο οποιαδηποτε αλλη ταινια στην Ιστορια του Κινηματογραφου, να σημαινει πως οι δημιουργοι τους κατορθωσαν περισσοτερο απο καθε αλλη φορα να δωσουν τον ΕΑΥΤΟ τους στα συγκεκριμενα εργα και αυτο με την σειρα του να ευαισθητοποιει τον θεατη σε μια ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΜΒΥΘΙΣΗ, ενα μοναδικο ταξιδι στον κοσμο της Κινηματογραφικης Τεχνης!

Edited October 22, 2008 by Scottie

[kitsos]

Φίλε μου Scottie πόσο πολύ συμφωνώ μαζί σου και πόσο πολύ με παρεξήγησες.

Εγώ απλά στο ποστ της ταινίας έγραψα «Για πολλούς ίσως η καλύτερη ταινία του Hitchcock» και άφησα απ έξω τη «συντριπτική πλειοψηφία των πιο σημαντικών κριτικών και ιστορικών του Κινηματογράφου», παρόλο που για το vertigo θα συμφωνήσω μαζί τους.

Είμαι ένας άνθρωπος που δεν μπορώ να δεχτώ πως μια σκηνή στην οποία «το λεωφορείο κάνει στάση, ένας τύπος κατεβαίνει και στη συνέχεια κάθομαι και παρακολουθώ το όχημα να απομακρύνεται επί σχεδόν 15 λεπτά μέχρι να γίνει μια κουκίδα στο βάθος» είναι η υπέρτατη τέχνη επειδή το υποστηρίζει η «συντριπτική πλειοψηφία των πιο σημαντικών κριτικών και ιστορικών του Κινηματογράφου». Εκείνο όμως που μπορώ να δεχτώ είναι πως για πολλούς άλλους είναι η υπέρτατη τέχνη. Διαφωνώ, όμως δέχομαι και υπερασπίζομαι το δικαίωμα τους να το πιστεύουν.

 

Ο Hitchcock είναι από εκείνους τους δημιουργούς που προσπάθησε με όλο του το είναι να κάνει τέχνη που να μην αρέσει μόνο στον ίδιο ή σε μια κάστα ανθρώπων που “καταλαβαίνουν από τέχνη”. Έκανε τέχνη για όλους και γι αυτό μιλάμε ακόμα όλοι για το έργο του και όχι μόνο πέντε-δέκα ακαδημαϊκοί.

 

Εν κατακλείδι χαίρομαι που συμφωνούμε και επειδή το θέμα αφορά γενικά τον κινηματογράφο, θα μπορούσαμε να συζητήσουμε για το τι είναι κινηματογραφική τέχνη και το τι θεωρείται πως είναι σε κάποιο άλλο τόπικ.

[Scottie]

Συμφωνω μαζι σου kitso, αφου οπως βλεπεις μοιραζομαστε την ιδια αγαπη και εκτιμηση για το Εργο του Hitchcock.

Και βεβαια ο Hitchcock εκανε Τεχνη για ολους και οχι για πεντε-δεκα ακαδημαικους 'η λιγους "κουλτουριαρηδες".

 

Οι μελετητες τους οποιους κατονομασα στο προηγουμενο μου κειμενο ειναι στην κυριολεξια αυτοι (μαζι με πολλους αλλους που δεν χρειαζεται τωρα να τους απαριθμησουμε) που ΕΔΕΙΞΑΝ σε ολο τον κοσμο, κοινο και κριτικους, ακαδημαικους και "κουλτουριαρηδες", το ευρος της χιτσκοκικης Τεχνης, τι ειναι αυτο που κανει τον Hitchcock και το Εργο του μοναδικο στην Ιστορια του Κινηματογραφου.

Οπως γνωριζεις το Σινεμα εκτος απο ψυχαγωγια για το πλατυ κοινο, ειναι και Τεχνη με Ιστορια πανω απο 100 χρονια, με τις Σχολες της, τα ρευματα και τους μεγαλους Δημιουργους της.

Ο εκαστοτε μεγαλος Δημιουργος "οικοδομησε" ενα καθαρα προσωπικο, μοναδικο κινηματογραφικο συμπαν, και στην περιπτωση του Hitchcock καποιοι ανθρωποι μας βοηθησαν να καταλαβουμε σε βαθος την σημασια του Εργου του.

Μην βαζουμε στο ιδιο τσουβαλι ανθρωπους που κυριολεκτικα ανοιξαν δρομο στην καθιερωση του Hitchcock και του Κινηματογραφου ως Μεγαλης Τεχνης, εφαμιλης με τις Τεχνες που γεννηθηκαν τους προηγουμενους αιωνες, με κομπλεξικους "κουλτουριαρηδες" που αγκαλιαζουν το Εργο του Αγγελοπουλου, για παραδειγμα, μονο και μονο επειδη ειναι "ακαταλαβιστικο" στους πολλους!

 

Εξαλλου η αξια της Τεχνης βρισκεται στο ΝΟΗΜΑ που εχει το εκαστοτε Εργο Τεχνης για τον ΚΑΘΕΝΑ.

Και καποιοι σοβαροι μελετητες μας βοηθησαν να αφησουμε την "υλη", την επιφανεια του χιτσκοκικου Εργου και να ανοιχτουμε στον οριζοντα του νοηματος, πραξη που οχι μονο μας επιτρεπει μια πιο "προσωπικη " σχεση με τα Εργα, αλλα συναμα κανει την παρακολουθηση αυτων των ταινιων απειρως πιο ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΗ.

Και συ kitso στο εναρκτηριο σου κειμενο-παρουσιαση του Rear Window χρησιμοποιησες μια αξιοπιστη κριτικη πηγη, για να περιγραψεις τις αρετες της ταινιας.

Πηγη με την οποια μπορεις να συμφωνησεις, να διαφωνησεις, να την συμπληρωσεις, οπωσδηποτε να ερθεις σε διαλογο μαζι της και να πλουτισεις τον ερμηνευτικο σου οριζοντα.

Και μη μου πεις πως παντα λατρευες τον Hitchcock απο παιδι...στην δικη μου περιπτωση βρεθηκε ενας ανθρωπος, ενας κριτικος που με τα κειμενα του, μου "προτεινε" να δωσω και μια ευκαιρια στις ταινιες του Μαιτρ ξεπερνωντας πολλες επιφυλαξεις και ανοητες ιδεες που ειχα στο μυαλο μου για το τι αξιζει στο Σινεμα.

Ο κριτικος αυτος ηταν ο Μπαμπης Ακτσογλου (που εγραφε για 20 χρονια στο Αθηνοραμα) και ειναι ο ανθρωπος που μου ανοιξε τον οριζοντα και με εβαλε στο μεγαλο πελαγος της Τεχνης του Κινηματογραφου.

Εκτοτε σε πολλα συμφωνησα, σε πολλα αλλα διαφωνησα μαζι του, ομως το ομολογω μετα απο 20 χρονια συναρπαστικου ταξιδιου, μεσα απο αυτη τη διαδικασια λατρεψα τον Hitchcock και την Τεχνη του Κινηματογραφου.

Edited October 22, 2008 by Scottie

[kitsos]

(1929)

Writers:

Charles Bennett

Alfred Hitchcock

Cast:

Anny Ondra ... Alice White

Sara Allgood ... Mrs. White

Charles Paton ... Mr. White

John Longden ... Det. Frank Webber

Donald Calthrop ... Tracy

 

 

 

Η πρώτη ομιλούσα ταινία του Hitchcock. Αρχικά γυρίστηκε βουβή, κατόπιν όμως προστέθηκε ο ήχος.

 

 

 

 

Υπόθεση:

 

Η Άλις ύστερα από μια φιλονικία με τον αρραβωνιαστικό της Φρανκ, που είναι αστυνομικός, πηγαίνει στο διαμέρισμα ενός ζωγράφου και δέχεται να ποζάρει γυμνή. Αυτός προσπαθεί να τη βιάσει και η Άλις τον σκοτώνει με ένα μαχαίρι. Ένας περαστικός που την είδε να βγαίνει από το διαμέρισμα την εκβιάζει. Ο Φρανκ που μαθαίνει την αλήθεια, προσπαθεί να εξαφανίσει τα ενοχοποιητικά στοιχεία από το διαμέρισμα του ζωγράφου και απειλεί τον εκβιαστή ότι θα τον συλλάβει ως ύποπτο...

 

 

 

 

Στην ταινία υπάρχει μια συνεχείς εναλλαγή ρόλων. Όλα τα κύρια πρόσωπα κουβαλούν πάνω τους το σημάδι ενός ηθικού δισυπόστατου: οι ρόλοι τους συνεχώς εναλλάσσονται, το θύμα γίνεται θύτης, ο θύτης θύμα, ο εκβιαστής εκβιαζόμενος κλπ.

 

Ο Hitchcock για να κάνει ακόμα πιο ασαφή τα όρια θύτη – θύματος, χρησιμοποιεί ένα τελείως χαρακτηριστικό χιτσκοκικό τέχνασμα, που θα το επαναλάβει σ’ όλο το μετέπειτα έργο του: βάζει μια απλή κουτσομπόλα νοικοκυρά να διηγείται με απόλυτη ψυχραιμία και αφέλεια τι θα έκανε αν ήταν αυτή ο δολοφόνος. Σκηνή που υποβάλλει στο θεατή την ιδέα μιας γενικής ενοχής, αφού σύμφωνα με το παλιό χριστιανικό ρητό «είμαστε όλοι παιδιά το Κάιν», άρα ένας εν δυνάμει φονιάς.

 

Edited December 9, 2008 by kitsos

[kitsos]

(1954)

 

Writer:

Frederick Knott (Θεατρικό)

Cast:

 

 

 

Υπόθεση:

Ο Τομ Γουέντις (Ray Milland) βάζει έναν παλιό συμμαθητή του να σκοτώσει τη γυναίκα του Μαργκότ (Grace Kelly), γιατί τον απατά μ’ ένα συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων (Robert Cummings). Η Μαργκότ αμυνόμενη σκοτώνει τον υποψήφιο δολοφόνο της. Ο άντρας της δεν τα χάνει και σκηνοθετεί έτσι τα πράγματα, ώστε να φανεί ότι το θύμα ήταν κάποιος που εκβίαζε τη γυναίκα του. η Μαργκότ καταδικάζεται για φόνο εκ προ μελέτης, όμως ο αστυνομικός επιθεωρητής (John Williams) έχει ορισμένες αμφιβολίες και στήνει μια παγίδα με ένα κλειδί…

 

 

 

 

Στο Dial M for Murder το «κλειδί του μυστηρίου» είναι κατά κυριολεξία ένα κλειδί, το οποίο δε βρίσκεται στη σωστή του θέση (ή για την ακρίβεια βρίσκεται σε μια θέση που δε θα πρεπε να βρίσκεται). Αυτό όμως δεν ξεφεύγει από το άγρυπνο μάτι του ντετέκτιβ.

 

 

Με την ταινία αυτή ο Χίτσκοκ εγκαινιάζει τη σύντομη συνεργασία του με την πανέμορφη Grace Kelly (Dial M for Murder, Rear Window, To Catch a Thief).

 

 

 

 

 

 

 

Πρόκειται για μια από τις αγαπημένες μου ταινίες και η παρακολούθηση της είναι πραγματική απόλαυση. Αγαπημένος μου χαρακτήρας ο επιθεωρητής της αστυνομίας.

 

Edited January 30, 2009 by kitsos

[rodonaura]

Διαβάζοντας το εξαιρετικό αφιέρωμα του Kitsos για τον master του κινηματογραφικού τρόμου, είχα μια αναλαμπή την οποία και αναφέρω, ελπίζοντας να μην σπαμάρω το τόπικ.Θυμήθηκα, λοιπόν, ότι τα πρώτα πρώτα βιβλία που διάβασα πιτσιρίκα (γύρω στα εννέα) -κατόπιν παροτρύνσεως πρώτου ξαδέρφου, ο οποίος και μου τα δάνεισε- ήταν δυο βιβλιαράκια της σειράς «Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ και οι τρεις ντετέκτιβ» του Arthur Robert, εκδόσεις Ψυχογιός και συγκεκριμένα τους τίτλους: «Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ και οι τρεις ντετέκτιβ στο μυστικό του πύργου της φρίκης» και «Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ και οι τρεις ντετέκτιβ στο μυστήριο του τραυλού παπαγάλου».Θυμάμαι ότι μου άρεσαν πολύ. Όσοι ενδιαφέρονται για βιβλία για παιδιά μπορούν να δούνε όλους τους τίτλους εδώ

 

“Hitchcock appears as a character in the popular juvenile detective book series, Alfred Hitchcock and the Three Investigators. The long-running detective series was created by Robert Arthur, who wrote the first several books, although other authors took over after he left the series. The Three Investigators -- Jupiter Jones, Bob Andrews and Peter Crenshaw -- were amateur detectives, slightly younger than the Hardy Boys. In the introduction to each book, "Alfred Hitchcock" introduces the mystery, and he sometimes refers a case to the boys to solve. At the end of each book, the boys report to Hitchcock, and sometimes give him a memento of their case.”

 

Πηγή: http://en.wikipedia.org/wiki/Alfred_Hitchcock

 

Edited January 31, 2009 by rodonaura

[kitsos]

Φυσικά και δε σπαμάρεις. Άλλωστε αν υπάρχει κάτι (οτιδήποτε κι αν είναι αυτό) σχετικό με τον Hitchcock, εδώ είναι το καταλληλότερο μέρος για να ειπωθεί.

Η αλήθεια είναι πως δε γνώριζα την ύπαρξης της συγκεκριμένης σειράς και μάλλον θα πεταχτώ μέχρι το κέντρο να ξεφυλλίσω μερικά απ’ τα παραπάνω βιβλία. Ευχαριστώ πολύ.

[DimitrisX]

Εξαιρετικό το αφιέρωμα στον μέγιστο Alfred, Κώστα. Όλες του οι ταινίες του (όσες έχω δει τουλάχιστον) έχουν κάτι το εξαιρετικό, αλλά με το Vertigo έχω μεγάλο κόλλημα (αναφέρεται στις εμμονές άλλωστε:tongue:).

[kitsos]

αλλά με το Vertigo έχω μεγάλο κόλλημα.

 

κι εγώ!