Sonya Posted September 25, 2008 Share Posted September 25, 2008 Όνομα Συγγραφέα: Σόνυα Είδος: ξέρω 'γω τώρα; Βία; Μπα Σεξ; Ξέρω 'γω Αριθμός Λέξεων: 1.147 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Δεν ξέρω από πού ή πώς βγήκε, δεν θυμάμαι την διαδικασία σκέψης για να το γράψω, θυμάμαι πάρα πολύ αμυδρά να το γράφω και το είδα πρώτη φορά όταν το τελείωσα. Δεν έχω ιδέα τι είναι κι αν μου αρέσει ή όχι. Επίσης δεν το έχω αγγίξει για διορθώσεις ή οτιδήποτε άλλο. Παίζει να φταίει κι η μπύρα. :Ρ Η μάντισσα Ξέρεις τι είδα απόψε στ’ όνειρό μου; Όχι, πού να ξέρεις... λες και θα στο ‘λεγα ποτέ. Είδα πως είχα ένα κοριτσάκι, ολόξανθο, με μπούκλες στα μαλλιά του και δυο μάτια τόσο γαλάζια που ‘λεγα πως με κάποιο πλάσμα υπερφυσικό το ‘κανα κι όχι με άνθρωπο. Ήμουν ευτυχισμένη, ούτε που μπορώ να σου περιγράψω πόσο. Μετά ξύπνησα, όπως πάντα. Όχι πως έχει και μεγάλη διαφορά... Ήρθε να με δει ο βασιλιάς, να με παρακαλέσει ακόμα μια φορά να γυρίσω στην αυλή του. Τι να του πω; Πώς λες στον βασιλιά ότι σε τρία χρόνια, τέσσερις μήνες και δεκάξι μέρες θα πεθάνει απ’ το χέρι του γιατρού του, με τον αδερφικό του φίλο, εσένα, δίπλα του, να γνωρίζει και να συναινεί. Και σε σένα να το πω, δεν μπορώ. Τίποτα δεν μπορώ να σου πω. Ούτε καν ότι βασιλιάς μετά απ’ αυτόν θα γίνεις εσύ. Αλλά είναι γραμμένο στο λουλούδι και στ’ όνειρο και να το κάνω να ξεγίνει δεν μπορώ. Μόνο να το δω. Ήρθε κι η πριγκίπισσα, η φιλενάδα μου. Κι εκείνη να γυρίσω ήθελε. Αλλά πώς να το κάνω αυτό, αφού είσαι κι εσύ εκεί και δεν μπορώ να σ’ αντικρίσω; Της το ‘χα πει, μόνο σε κείνη, την πρώτη μέρα που ήρθες στο παλάτι, που μόνο εγώ σε περίμενα, πως φεύγω, γιατί ήρθε κι ο δικός της ο χαμός και ο δικός μου. Εκείνη θα σε πάρει κι ας σε μισεί, γιατί εσύ την ποθείς σαν τρελός κι εγώ που σε λατρεύω θα την βλέπω να σε καταστρέφει και να καταστρέφεται μαζί σου. Είναι ήσυχα στη φτωχογειτονιά. Απλοί άνθρωποι, απλές ζωές, απλά προβλήματα. Την μάντισσα όλοι την αγαπούν και την σέβονται κι έρχονται στο φτωχικό μου για συμβουλές. Κανέναν δεν διώχνω. Κι αν δεν μπορώ να τους πω την αλήθεια, δεν τους λέω ούτε ψέματα. Ζητάνε, όμως, όλοι. Στην μάντισσα κανείς δεν έρχεται για να δώσει. Και για τα δώρα που φέρνουν, ανταλλάγματα θέλουνε. Μου ‘φερε η Ρέιφε ένα φόρεμα καινούργιο, να με καλοπιάσει μπας και γυρίσω πίσω στο παλάτι μαζί της, λες και μου ‘λειψαν οι πολυτέλειες, λες και τις ζήτησα ποτέ. Το έβαλα το φόρεμα κι από τον κόσμο ολάκερο, μόνο εσύ ήθελα να με δεις. Όμορφη ήμουν. Έπιασα ψηλά και τα μαλλιά μου κι αναρωτήθηκα, όχι για πρώτη φορά, γιατί θέλησαν τόσο πολύ οι θεοί να παίξουνε μαζί μου. Γιατί, απ’ όλο τον κόσμο, να γίνει μάντισσα η Σαχάρ; Γιατί γεννήθηκα με τα όνειρα; Γιατί να ξέρω ότι την καρδιά σου την άφησες στα μαύρα μάτια της Ρέιφε και να βλέπω όλη τη ζωή σου μαζί της, αντί να ‘χω δικαίωμα στην ελπίδα; Γιατί να βλέπω τον θάνατο του Πόβεν, που τον αγαπώ σαν αδελφό μου, απ’ το χέρι, σχεδόν, το δικό σου; Τώρα είσαι μακριά. Σκοτώνεις και σκοτώνεις και σε τρέμει ο κόσμος όλος. Κανείς δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στη δύναμη του μεγάλου Κρέλαρ! Όλοι σαν θεό σε λατρεύουν κι όλο έρχεται στα σκαλοπάτια μου ο Πόβεν να ρωτήσει αν είσαι καλά, αν έπαθες τίποτα στη μάχη. Ούτε να καρδιοχτυπήσω με αγωνία δεν μπορώ για τον άντρα που πήρε την δική μου καρδιά. Όλα τα γνωρίζω. Ποιες σκλάβες ζεσταίνουν το κρεβάτι σου τις νύχτες, ενώ εσύ σβήνεις τα κεριά για να σκέφτεσαι ότι η Ρέιφε είναι στο πλάι σου, τις πίκρες της καρδιάς σου, τις νίκες και της ήττες σου. Από πάντα σ’ αγαπούσα, Κρέλαρ. Γεννήθηκα με την μορφή σου στο μέλλον μου κι ήξερα το πρόσωπό σου, το περίμενα, χρόνια ολόκληρα πριν τ’ αντικρίσω. Ούτε την μοίρα την δική μου δεν μπόρεσα να ορίσω, να φύγω πριν σε γνωρίσω. Το ‘χα δει στο λουλούδι, πρώτη φορά. Ένα ένα τα πέταλά του άφηναν το χρώμα τους στα χέρια μου και γράφτηκε μ’ αυτά τ’ όνομά σου. Το ίδιο κιόλας βράδυ είδα την μορφή σου. Κι ας ήσουν παιδί ακόμα κι ας ήμουνα κι εγώ παιδούλα, άντρα σ’ αντίκρισα στ’ όνειρο κι άντρα σ’ ερωτεύτηκα. Θυμάμαι που ‘ρθες πρώτη φορά στο δωμάτιό μου, ήθελες κι εσύ να γνωρίσεις την μάντισσα. Σε περίμενα. Σ’ εντυπωσίασα. Σ’ όλους δέος φέρνω. Μου ζήτησες συμβουλή για την ζωή σου κι εγώ, ας τα ‘ξερα ήδη όλα, ζήτησα να διαβάσω τις γραμμές των χεριών σου, μόνο και μόνο για να τ’ αγγίξω. Κι έκανα πως συλλογιζόμουν, ενώ το μόνο που έκανα ήταν να τα χαϊδεύω και να μην χορταίνω την τραχιά τους υφή, τη δυνατή κοψιά τους. Χέρια πολεμιστή σου είπα ότι είχες. Χέρια που θα κρατήσουν μια μέρα δύναμη που θέλει ψυχή ανθεκτική και ανοχή μεγάλη. Έλαμψαν τα μάτια σου, διψούσες για εξουσία. Η δική μου καρδιά μαύρισε που έβλεπα τη δυστυχία που θα περνούσες και θα περάσεις. Τώρα κάθομαι και γράφω σκέψεις και όνειρα δικά μου. Σε λαχταρώ, όσο δεν μπορείς να φανταστείς. Προσεύχομαι στους θεούς μια νύχτα μόνο να στείλουν στ’ όνειρο εσένα στην αγκαλιά τη δική μου. Να σ’ έχω λίγες ώρες δικό μου, να σ’ αγγίξω, ν’ ακούσω απ’ το στόμα σου λόγια έρωτα και πόθου, να με θέλεις μόνο για λίγο. Χθες είδα την κόρη μου. Τη δική σου κόρη. Ναι, ναι, θα σ’ έχω για μια νύχτα μόνο, είναι γραμμένο αυτό. Θα σ’ έχω στην αγκαλιά μου και θα με πονέσεις όσο δεν μπορείς να φανταστείς. Η Ρέιφε θα είμαι, όχι η Σαχάρ για σένα. Το ξέρω και πονάω κιόλας, αλλά ξέρω ότι δεν θ’ αντισταθώ. Σε θέλω τόσο απελπισμένα που κι ας είσαι τόσο μεθυσμένος που να μην καταλαβαίνεις ποια είμαι, θα το κάνω. Μια μέρα ήρθες και με ρώτησες γιατί δεν αλλάζω τα μελλούμενα, αφού τα ξέρω. Γιατί δεν μπορώ, δεν μπορώ, Κρέλαρ. Δεν μπορώ να παίξω με τις μοίρες που όρισαν οι θεοί, είναι ύβρις και κατάρα για όσων την ζωή θα προσπαθήσω ν’ αλλάξω. Ήταν αυτό το πρώτο όνειρο, τότε που έγινα μάντισσα. Ξέρω πως θα με μισήσεις, μια μέρα. Θα έρθεις και θα με βρεις και θα με κατηγορήσεις όταν η Ρέιφε θα σ’ απατήσει τόσο ντροπιαστικά που θα θέλεις να την σκοτώσεις. Δεν θα το κάνεις, όμως, γιατί είναι εκείνη που έχει το βασιλικό αίμα και μόνο με το γάμο σας θα είσαι βασιλιάς. Εμένα θα σκοτώσεις. Εμένα, γιατί δεν θα σου το έχω πει πριν γίνει. Εμένα γιατί δεν θα έχω προσπαθήσει να το αποτρέψω. Και δεν θα μάθεις, δεν θα μάθεις ποτέ, Κρέλαρ, πως η Λούδα, η κόρη μου που θα πάρει με πόνο και δάκρυα η Ρέιφε στο παλάτι, μισώντας σε ακόμα πιο πικρά για τον θάνατό μου, θα είναι η δική σου κόρη. Τώρα τα γράφω, γιατί είναι γραμμένο κι αυτό και θα ‘ρθει η ώρα που θα το βρει ο γιος σου, όταν εσύ θα ‘σαι νεκρός κι αυτός τρελός από έρωτα για την αδερφή του και δεν πρέπει, δεν πρέπει ο Γιόνερ να παντρευτεί τη Λούδα. Θα το κάνει, βέβαια, θα καταστρέψει αυτό το γράμμα κι η Λούδα ποτέ δεν θα μάθει ότι ο άντρας της είναι αδελφός της, αλλά το δικό τους βάρος ανήκει σε κάποια άλλη μάντισσα. Κι αυτή δεν θα με κατηγορήσει... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted September 25, 2008 Share Posted September 25, 2008 Άουτς. Λυπάμαι, δε μπορώ να το σχολιάσω αυτό. Εχει πάρα πολύ πίκρα μέσα του κι επιπλέον τρελάινομαι όταν διαβάζω ιστορίες που οι άνθρωποι δε μπορούν να διαλέξουν τη μοίρα τους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted September 25, 2008 Share Posted September 25, 2008 Πολύ όμορφη ιστορία. Μου αρέσει ιδιαίτερα ο τρόπος που ξετυλίγεις το κουβάρι των μελλούμενων. Διαβάζεται μονορούφι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 25, 2008 Share Posted September 25, 2008 Μόνο-στα-παραμύθια. Λέω στον εαυτό μου. Μόνο-στα-παραμύθια τόσος πόνος. Μόνο-στα-παραμύθια τόση θυσία. Πως όμως γεννιέται μια τέτοια ιστορία; Πως και γιατί; Πόσο πικρό σπέρμα πνίγει το μυαλό που τη σκέφτηκε; Από πολύ μικρός, όταν διάβαζα τέτοιες ιστορίες μισούσα τον συγγραφέα. Είχα την αίσθηση πως με είχε ξεγελάσει. Με έκανε να τον διαβάσω χωρίς να μου κρατά ένα happy end. Πως είχα κάνει τόση ανάγνωση άδικα. Κάπου με κριτίκαραν νομίζω για την καλή κατάληξη που είχε ο Πλανήτης της Αγάπης. Ε λοιπόν, τρεις γυναίκες είστε εδώ μέσα που γράφετε fantasy (τρεις μπορώ να σκεφτώ τώρα) και φοβάστε το ευτυχισμένο τέλος σαν ο διάβολος το λιβάνι. Πίκρα, μαυρίλα, εγκατάλειψη, θάνατος, αυτοκτονία, ξερίζωμα ματιών, ορφάνεια, απόγνωση, όλα τα καλά του μπαχτσέ. Αφήστε κι εμένα να κάνω αυτό που κάνω, εφόσον εμένα δεν υπάρχει φόβος να πέσει ο ουρανός να με πλακώσει. Αξέχαστο, δυνατό, σπαρακτικό το διήγημα σου Sonya. Δεν θα το ξαναδιαβάσω ποτέ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted September 25, 2008 Author Share Posted September 25, 2008 Μόνο-στα-παραμύθια. Λέω στον εαυτό μου. Μόνο-στα-παραμύθια τόσος πόνος. Μόνο-στα-παραμύθια τόση θυσία. Πως όμως γεννιέται μια τέτοια ιστορία; Πως και γιατί; Πόσο πικρό σπέρμα πνίγει το μυαλό που τη σκέφτηκε; Από πολύ μικρός, όταν διάβαζα τέτοιες ιστορίες μισούσα τον συγγραφέα. Είχα την αίσθηση πως με είχε ξεγελάσει. Με έκανε να τον διαβάσω χωρίς να μου κρατά ένα happy end. Πως είχα κάνει τόση ανάγνωση άδικα. Κάπου με κριτίκαραν νομίζω για την καλή κατάληξη που είχε ο Πλανήτης της Αγάπης. Ε λοιπόν, τρεις γυναίκες είστε εδώ μέσα που γράφετε fantasy (τρεις μπορώ να σκεφτώ τώρα) και φοβάστε το ευτυχισμένο τέλος σαν ο διάβολος το λιβάνι. Πίκρα, μαυρίλα, εγκατάλειψη, θάνατος, αυτοκτονία, ξερίζωμα ματιών, ορφάνεια, απόγνωση, όλα τα καλά του μπαχτσέ. Αφήστε κι εμένα να κάνω αυτό που κάνω, εφόσον εμένα δεν υπάρχει φόβος να πέσει ο ουρανός να με πλακώσει. Αξέχαστο, δυνατό, σπαρακτικό το διήγημα σου Sonya. Δεν θα το ξαναδιαβάσω ποτέ. Έι, προδοσία! Κι εγώ στην "Ξύλινη καρδιά" έβαλα happy end! (Περίπου, τέλος πάντων, αλλά κατάλαβες τι θέλω να πω :Ρ) Επιπλέον λάτρεψα το τέλος στον "Πλανήτη της Αγάπης", οπότε μη μου τη λες. :Ρ Δε φοβάμαι το happy end. Απλά το θεωρώ πολύ "εύκολο". Δε νομίζω ότι αξίζει χωρίς να υπάρχει θυσία μέσα του. Οκ, στην συγκεκριμένη ιστορία (η οποία, επαναλαμβάνω, δεν έχω ιδέα από πού βγήκε), δεν υπάρχει "χάπι" πουθενά, εκτός από κανα δυο λεξοτανίλ που χρειάστηκα εγώ όταν την διάβασα πρώτη φορά. :Ρ Όμως δεν είμαι καθόλου κατά του καλού τέλους, αρκεί να μην θυμίζει ταινία με την Μεγκ Ράιαν. :Ρ Επαναλαμβάνω, για το συγκεκριμένο διήγημα φέρω μόνο τυπική ευθύνη. Δεν έχω τόση μαυρίλα μέσα μου και δεν έχω την παραμικρή ιδέα από πού βγήκε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 25, 2008 Share Posted September 25, 2008 Έι, προδοσία! Κι εγώ στην "Ξύλινη καρδιά" έβαλα happy end! (Περίπου, τέλος πάντων, αλλά κατάλαβες τι θέλω να πω :Ρ) Επιπλέον λάτρεψα το τέλος στον "Πλανήτη της Αγάπης", οπότε μη μου τη λες. :Ρ Εντάξει, sorry, σε πήρε και σένα αδίκως η μπάλα. Μου έχει όμως μαζευτεί μέσα μου η αίσθηση, πως οι γυναίκες γενικώς, (όλες μέχρι στιγμής αγαπημένες συγγραφείς) ρέπουν άγνωστο γιατί προς την μαύρη μαυρίλα. [Αυτές όμως οι ιστορίες μου θυμίζουν τότε που πρωτοδιάβαζα πως κάποτε επικρατούσε η μητριαρχία, και πριν προλάβω να στοχαστώ με νοσταλγία (και ικανοποίηση) πως κάποτε οι γυναίκες χαίρονταν μια κάποια δύναμη, πριν έρθουν οι κακοί άντρες με τους κεραυνοφόρους θεούς, και να κάπου εκεί να γράφει για την θυσία του άρρενος βασιλιά στα πόδια της ιέρειας βασίλισσας. Μα δεν υπάρχει εποχή που να μπορούμε να τα βρούμε επιτέλους;] Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted September 25, 2008 Author Share Posted September 25, 2008 Οκ, σπαμμάρω το κείμενό μου, αλλά εδώ χρειάζεται απάντηση. Σπάνια έχω καταφέρει να γράψω ένα πραγματικά happy end, τύπου Jane Austen ή κλασικών παραμυθιών. Τα λατρεύω, αλλά δεν δέχεται το χέρι μου να γράψει κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω γιατί. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα είναι γλυκόπικρο (εξαιρείται ένα παραμύθι κι αυτό γιατί ήταν αφιερωμένο), έτσι, να ισορροπίζει τα πράγματα. Ρε, μπέσα, προσπαθώ και δε μου βγαίνει. Αρνείται ο οργανισμός μου. Με σαμποτάρουν τα εγκεφαλικά μου κύτταρα κι αρνούνται να παράγουν happy end. Δεν ξέρω, ίσως όταν γίνω μανούλα και γράφω παραμύθια για τα παιδάκια μου, να καταφέρω να γράψω ένα τέλος γνήσιας και απόλυτης ευτυχίας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted September 25, 2008 Share Posted September 25, 2008 Αχ τι με κάμνεις, αχ τι με κάμνεις... Εμένα που είμαι λάτρης των happy ends (θεωρώντας ότι αυτό είναι φάντασυ και η πραγματική ζωή δεν έχει και-ζήσαμε-εμείς-καλύτερα) με "παγίδεψες" σε ένα πανέμορφο διήγημα, με ανθρώπους πιόνια, ανεκπλήρωτους έρωτες και χαμένες ζωές. Δεν μπόρεσα να σταματήσω να διαβάζω, είχα παρασυρθεί από την δυνατή γραφή της μάντισσας ελπίζοντας ότι θα υπήρχε κάποια ανατροπή. Πανέμορφο πικρό διήγημα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adinol Doy Posted September 25, 2008 Share Posted September 25, 2008 Τί πανέμορφη ἱστορία εἶν' ἐτούτη; Εἶν' ἀλήθεια πὼς ἔχει πολὺ πόνο, πολὺ δάκρυ, ἀλλὰ δὲν μπόρεσα νὰ σταματήσω νὰ τὴν διαβάζω. Δὲν ξέρω γιὰ ἄλλους (ὁ Ντῖνος, γιὰ παράδειγμα, ἐξέφρασε δυσαρέσκεια, ἐξ αἰτίας τοῦ κακοῦ τέλους), μὰ ἐμένα τέτοιες καταλήξεις μ' ἀρέσουν, διότι τὶς βρίσκω πιὸ πειστικὲς σὲ σχέση μὲ τὸ happy end. (Τὸ τελευταῖο πρέπει νὰ εἶναι καλοδουλεμένο γιὰ νὰ μὲ πείσει). Ἐν ὀλίγοις, πρόκειται γιὰ μιὰ καθαρόαιμη ἱστορία φαντασίας. Καί, ἀκόμη περισσότερο, γιὰ μιὰ ἱστορία ποὺ περιέχει ἀλήθεια. Κι αὐτὸ θαρρῶ πὼς εἶναι τὸ πιὸ σημαντικό. Δὲν βρῆκα κανένα ψεγάδι, κανένα νοητικὸ χάσμα ἤ ἀντιφάσεις· ἀντίθετα, διάβασα ἕνα ἔξοχο γλωσσικὰ καὶ ὑφολογικὰ διήγημα, ποὺ μὲ συγκίνησε πολὺ βαθειά. Μπράβο, Sonya!!!!! Σημείωση: Θὰ συμφωνήσω μὲ τὸν Ντῖνο πὼς οἱ γυναῖκες συγγραφεῖς τοῦ sff ἔχετε μιὰ τάση πρὸς τὸν πόνο καὶ ἀποφεύγετε τὸ αἴσιο τέλος. Δὲν τὸ θεωρῶ ἀπαραιτήτως κακό. Θὰ εἶχε, μάλιστα, ἐνδιαφέρον ἄν ἀνοίγαμε ἕνα τόπικ (ἄν δὲν ὑπάρχει ἤδη) σχετικὰ μὲ τὸ γιατί οἱ γυναῖκες συγγραφεῖς περιγράφουν τόσο πόνο στὶς ἱστορίες τους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lizbeth_covenant Posted September 25, 2008 Share Posted September 25, 2008 Εγώ πάλι λατρεύω το άσχημο τέλος σε μια ιστορία. Ειδικότερα όμως αυτο το μελαγχολικό και σκοτεινό που ειχε η ιστορία σου, μου άρεσε πάρα πολύ! Όπως το διάβαζα σκεφτόμουν ότι θα μπορούσες να γράψεις ολόκληρο μυθιστόρημα με αυτή την ιστορία. Πιστεύω ότι θα γινόταν πολύ ωραίο και μάλιστα με ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Όχι πως στο χιλίων λέξεων κείμενο δεν κατάφερες να τους δώσεις προσωπικότητα, αλλά ακριβώς γι' αυτό θα ήθελα να δω απο πιο κοντά τις ζωές τους. Και η ιστορία φαίνεται πολύ περιπετειώδης! Anyway... Παρεπιπτόντως ίσως θα έπρεπε να ανοίξουμε μια συζήτηση σχετικά με το όμορφο και το άσχημο τέλος και πως αντέχουμε μερικές φορές να καταδικάζουμε τους ήρωες μας(που φαντάζομαι αγαπάμε κιόλας!) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted September 25, 2008 Share Posted September 25, 2008 (edited) ἐμένα τέτοιες καταλήξεις μ' ἀρέσουν, διότι τὶς βρίσκω πιὸ πειστικὲς σὲ σχέση μὲ τὸ happy end. (Τὸ τελευταῖο πρέπει νὰ εἶναι καλοδουλεμένο γιὰ νὰ μὲ πείσει). Το happy end έχει λοιπόν την ρετσινιά, και είναι εύκολος στόχος σχεδόν από όλους. Κάπου όμως πρέπει να τονιστεί και η υπερβολή (overkill) της δυστυχίας. (Του σφάξανε τη γυναίκα, του σφάξανε τα παιδιά, του σφάξανε τους γονείς και τα αδέλφια, του σφάξανε την κατσίκα και τις κότες, του σφάξανε και τις πέτρες!) Και θα το δεχτούμε επειδή μας τυραννάει η προσωπική μας ζωή; Ε, στάσου! Κάπου σκας και το χειλάκι με μια σοκολάτα, με ένα αστείο, έναν φίλο, μια παρέα ή μια αγκαλιά. Έχει και χαρές η ζωή. Θα δεχτώ σαν "ρεαλιστικό" το ανωτέρω fantasy όπου δεν υπάρχει μια στιγμή χαράς ούτε για δείγμα; Εγώ δεν έχω τάση προς το ευτυχισμένο τέλος επειδή το θεωρώ ευκολότερο ή επειδή αγνοώ και τη σκληρή πλευρά της ζωής. Εσάς σας πείθει (άνευ όρων;) μόνο τη δυστυχία επειδή... Επειδή; Edited September 25, 2008 by DinoHajiyorgi Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted September 25, 2008 Author Share Posted September 25, 2008 Το happy end έχει λοιπόν την ρετσινιά, και είναι εύκολος στόχος σχεδόν από όλους. Κάπου όμως πρέπει να τονιστεί και η υπερβολή (overkill) της δυστυχίας. (Του σφάξανε τη γυναίκα, του σφάξανε τα παιδιά, του σφάξανε τους γονείς και τα αδέλφια, του σφάξανε την κατσίκα και τις κότες, του σφάξανε και τις πέτρες!) Και θα το δεχτούμε επειδή μας τυραννάει η προσωπική μας ζωή; Ε, στάσου! Κάπου σκας και το χειλάκι με μια σοκολάτα, με ένα αστείο, έναν φίλο, μια παρέα ή μια αγκαλιά. Έχει και χαρές η ζωή. Θα δεχτώ σαν "ρεαλιστικό" το ανωτέρω fantasy όπου δεν υπάρχει μια στιγμή χαράς ούτε για δείγμα; Εγώ δεν έχω τάση προς το ευτυχισμένο τέλος επειδή το θεωρώ ευκολότερο ή επειδή αγνοώ και τη σκληρή πλευρά της ζωής. Εσάς σας πείθει (άνευ όρων;) μόνο τη δυστυχία επειδή... Επειδή; Επειδή αυτή χαράσσεται εντονότερα απ' την ευτυχία στην μνήμη. Μνησικακία υπάρχει, έχεις ακούσει τίποτα για μνησικαλοσύνη; :Ρ Ντίνο, σου δίνω το λόγο μου, το επόμενο κείμενο θα είναι μόνο για πάρτη σου και θα φτιάξω ένα χαρούμενο τέλος. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted September 26, 2008 Share Posted September 26, 2008 (edited) Αγαπητή Χριστίνα είχα ακούσει πολύ καλά λόγια για τις ιστορίες σου (έχουμε κι έναν κοινό offline γνωστό) κι ήταν οι πρώτες που κατέβασα από το sff, αλλά ακόμη δεν έχω καθίσει να τις διαβάσω. Έτσι, το πρώτο κειμενό σου που διάβασα ήταν ο Μήτθοθ. Δε θέλω να σου ρίξω breath weapon 48d12+48, αλλά ρε κορίτσι μου ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΚΑΘΕΣΑΙ ΚΑΙ ΧΑΡΑΜΙΖΕΙΣ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΣΟΥ ΣΕ FAN FICTION ΤΟΥ ΠΡΑΤΣΕΤ???? Ρίξε συμφορές και κατάρες στους ήρωές σου. Μην ακούς τίποτα. Είσαι στο σωστό δρόμο. Α, και αν δεν έγινε κατανοητό από τα παραπάνω, η "Μάντισσα" είναι καταπληκτική Edited September 26, 2008 by Electroscribe Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Dark desire Posted September 26, 2008 Share Posted September 26, 2008 Τα ματια μου πονανε απο το κλαμα.... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adinol Doy Posted September 26, 2008 Share Posted September 26, 2008 Το happy end έχει λοιπόν την ρετσινιά, και είναι εύκολος στόχος σχεδόν από όλους. Κάπου όμως πρέπει να τονιστεί και η υπερβολή (overkill) της δυστυχίας. (Του σφάξανε τη γυναίκα, του σφάξανε τα παιδιά, του σφάξανε τους γονείς και τα αδέλφια, του σφάξανε την κατσίκα και τις κότες, του σφάξανε και τις πέτρες!) Και θα το δεχτούμε επειδή μας τυραννάει η προσωπική μας ζωή; Ε, στάσου! Κάπου σκας και το χειλάκι με μια σοκολάτα, με ένα αστείο, έναν φίλο, μια παρέα ή μια αγκαλιά. Έχει και χαρές η ζωή. Θα δεχτώ σαν "ρεαλιστικό" το ανωτέρω fantasy όπου δεν υπάρχει μια στιγμή χαράς ούτε για δείγμα; Σαφῶς καὶ δὲν πρέπει νὰ δεχόμαστε ὡς "ρεαλιστική" ὁποιαδήποτε ἱστορία ἔχει μόνον πόνο καὶ κακό - κάκιστο - τέλος, ὅπως ἀκριβῶς δὲν πρέπει νὰ δεχόμαστε ἄκριτα τὸ μελιστάλαχτο ποὺ δὲν ἔχει ἐπιχειρήματα. Ὅλα πρέπει νὰ ὑποστηρίζονται ἀπὸ τὸν συγγραφέα. Καὶ τὸ ὅτι προτιμῶ γενικὰ τὸ ἀπαισιόδοξο τέλος ἰσχύει γιὰ ὅσες ἱστορίες πληροῦν κάποιες προϋποθέσεις. Στὸ μυθιστόρημα "Σάββατο βράδυ στὴν ἄκρη τῆς πόλης" τῆς Σώτης Τριανταφύλλου (ποὺ δὲν ἔχει σχέση μὲ τὸ φανταστικό, ἀλλὰ εἶναι τὸ μόνο παράδειγμα ποὺ μοῦ 'ρχεται πρόχειρο στὸ μυαλό), ὑπάρχουν κωμικὲς σκηνὲς καὶ δραματικές (ἔξτρα δραματικές, ἴσως). Τὸ τέλος, ὅμως, ποὺ εἶναι ἕνα τρυφερότατο happy end, εἶναι τόσο ἀληθοφανὲς ὥστε ἔκλαψα ἀπὸ χαρὰ καὶ ἀνακούφιση. Ἐλπίζω νὰ ἔγινα κατανοητός. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted September 26, 2008 Author Share Posted September 26, 2008 Οκ, με παραξενεύετε... Νιώθω λίγο αμήχανα, καθώς η μάντισσα είναι μια ιστορία που έγραψα σχεδόν άθελά μου και με την οποία δεν έχω την παραμικρή συναισθηματική ταύτιση, οπότε μου είναι λίγο παράξενο να βλέπω ότι επηρρεάζει σε βαθμό δακρύων ή οδυρμών απέναντι στον Μήτθο που επίσης δεν έχω συναισθηματικό δέσιμο, αλλά τουλάχιστον έγραψα σε πλήρη συνείδηση και με πολύ αστείες αναμνήσεις απ' τα σέσιον. Τι να πω... το κοίταζα ξανά και ξανά μην ξέροντας τι να κάνω με δαύτο, δεν περίμενα τέτοιες αντιδράσεις... Για κανένα λόγο δεν είμαι αγνώμων στα σχόλια και σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, απλά νιώθω αμηχανία... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted September 28, 2008 Share Posted September 28, 2008 Μου άρεσε πάρα πολύ η ιστορία. Είχε μέσα σε λίγες λέξεις όλο τον πόνο και τη μοναξιά που ζουν μερικές φορές αυτά τα άτομα, τα προικισμένα με τέτοια καταραμένα ... χαρίσματα. Αυτό ωστόσο που μου έκανε εντύπωση, ήταν ότι παρόλο που δεν υπήρχαν περιγραφές, εγώ βρέθηκα μέσα σε μια εκπληκτικά ισχυρή ατμόσφαιρα, όχι μόνο συναισθήματος, αλλά και εικόνας και ήχου, σαν να βρισκόμουνα καιρό σ' αυτό το μέρος, σαν να είχα γνωρίσει με πολύ περισσότερες λεπτομέρεις το βασιλιά και όλους τους γύρω, τους πολέμους όπου δοξαζόταν ο αγαπημένος της μάντισσας, όλο το σκηνικό. Δεν ξέρω πώς τα κατάφερες τόσο όμορφα. Σ' ευχαριστώ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted September 28, 2008 Share Posted September 28, 2008 Δεν μπορώ να μη σχολιάσω την απουσία ελεύθερης βούλησης από την ιστορία. Κι αυτό την αναγάγει σε εικόνα στα μάτια μου, σε ένα "θέατρο" πράξεων που μόνο παρατηρητής μπορώ να είμαι και ποτέ πρωταγωνιστής. Μια τέτοια θεώρηση του κόσμου μου είναι πολύ δυσάρεστη λόγω της απαισιοδοξίας και της ματαιότητάς της. Πέραν αυτής της εγγενούς αδυναμίας της, έστω και ως εικόνα, πρόκειται για μια πολύ συγκινητική και καλογραμμένη ιστορία. Μπράβο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 2, 2008 Share Posted October 2, 2008 Λουθ, μου είχε λείψει πολύ η γραφή σου... μόλις το συνειδητοποίησα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 23, 2008 Share Posted October 23, 2008 ΟΝΕΙΡΙΚΟ! Δεν είναι τυχαίο που δεν ξέρεις απο πού ήρθε...το μονοπάτι σου είναι να καταγράφεις με ονειρικό τρόπο την τραγικότητα της πραγματικότητας. Για μένα λειτούργησε και συμβολικά, και είναι σημαντικό να αντανακλά μέσα μας ένα γραπτό συμβολικά, γιατί μόνο τότε μπορούμε να το κάνουμε κομμάτι μας. Ακόμα κι όταν 'προσπαθείς' να γράψεις κάτι που να γατζώνεται απο την πραγματικότητα, η ψυχή σου αγκαλιάζει το όνειρο σε κάθε λέξη...κι αυτό το λέω επηρεασμένη κι απο άλλα σου κείμενα. Αυτό είναι τρομερά γοητευτικό! Κείμενα σαν αυτό (κι εκείνο το υπέροχο μυθιστόρημα που διάβασα, ξέρεις ποιό) με κάνουν να ονειρεύομαι με ανοιχτά μάτια, και επειδή με λίγους συγγραφείς μπορώ να το πώ αυτό: Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted January 2, 2009 Share Posted January 2, 2009 Έχω πέσει με τα μούτρα και διαβάζω ιστορίες σας, γι' αυτό αν είναι ενοχλητικό να φέρνω στο προσκήνιο παλιά topics παρακαλώ σταματήστε με! Τρώγομαι να σχολιάσω... Sonya, εγώ δεν θα μιλήσω στον υπερθετικό για τη μάντισσα. Το διάβασα ευχάριστα, κύλαγε σα νεράκι, αλλά ενώ απόλαυσα μέχρι ενός σημείου όλη αυτή την απελπισία και το ότι αυτά που διαβάζουμε είναι ένα γράμμα (με απασχολεί πολύ το θέμα του πεπρωμένου), στο τέλος πια μου έδωσε την αίσθηση της σαπουνόπερας. Πολλές λεπτομέρειες για τους απογόνους του τύπου, για τους έρωτες και τις προδοσίες του. Και ειδικά αυτό με τα αδέρφια στο τέλος, μου χάλασε τελείως την αίσθηση ότι διαβάζω! Σα να έβλεπα τηλεόραση! Ελπίζω να μη σε πλήγωσα, αφού όπως λες κι εσύ, δεν έδωσες και μεγάλη σημασία όταν το έγραφες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted January 2, 2009 Author Share Posted January 2, 2009 Βασικά, αυτό το διήγημα (γράμμα) και όχι απόλυτα σ' αυτή την μορφή (π.χ αλλάζει το σκηνικό με τ' αδέρφια, προστίθενται κι αφαιρούνται πράγματα) αποτελεί πλέον ένα πολύ μικρό κομμάτι μιας νουβέλας και δρα περισσότερο επεξηγηματικά και σαν επίλογος/"κάθαρση" παρά σαν οτιδήποτε άλλο. Πλέον έχω δεθεί μαζί του (περάσαμε 30 βασανιστικές μέρες που μ' έτρωγε και το 'τρωγα μέχρι να βγει, ας όψεται το νανόριμο :Ρ), αλλά όχι σ' αυτή του την μορφή που, έτσι βαρύ και μαζεμένο, έχεις δίκιο, μοιάζει με την Λάμψη. :Ρ Ευελπιστώ ότι η νουβέλα ξεφεύγει απ' αυτό το μοτίβο και λόγω όγκου και λόγω αλλαγών. Όχι πως παύει να είναι μια μελούρα του κερατά την οποία ο Ντίνος Χ. θα κάνει ρολό και θα με δέρνει αλύπητα μέχρι την δευτέρα παρουσία, αλλά, τέλος πάντων, δεν πρωταγωνιστεί η Μαρία Ντολόρες Χοσέ Αρμάντο. :Ρ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Naroualis Posted January 2, 2009 Share Posted January 2, 2009 Κασσάντρα, εμάς μας αρέσει να φέρνεις παλιά τόπικ, στο προσκήνιο! Bump το λέμε και μας βοηθάει να μην ξεχνάμε τι γράφαμε πριν από λίγο καιρό (ή μερικά χρόνια), ώστε να καταφέρουμε να γίνουμε λίγο καλύτερα στο μέλλον. [/end of spam] Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted January 8, 2010 Share Posted January 8, 2010 Κουφάθηκα τώρα... Πως δεν το είχα διαβάσει αυτό πέρσι; Τέλος πάντων. (δεν διαβάζω τα υπόλοιπα σχόλια, οπότε η επαναληψιμότητα αν υπάρχει, δεν είναι θελημένη) Τι μου άρεσε: Ο τόνος και ο ειρμός της ηρωίδας είναι τραγουδιστός αλλά συνάμα η μάντισσα μοιάζει να λέει ασυναρτησίες, βάζει διάφορα ονόματα και γεγονότα, μια κατάσταση στην οποία το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι μπλεγμένα. Μπερδεύει λίγο, θέλει προσοχή όταν το διαβάζεις αλλά είναι απόλυτα λογικό. Ένας άνθρωπος ο οποίος γεννημένος με αυτή την κατάσταση (να τα βλέπει συγχρόνως), είναι μαθημένος να τα αναμειγνύει. Οι επιλογές των λέξεων και οι εικόνες που δίνεις είναι απόλυτα ταιριαστές και δεν μπορώ να βρω κάτι για να πω δεν ταιριάζει. Σαν να βλέπεις μια υπέροχη μακαρονάδα και να αναρωτιέσαι αν τα μακαρόνια παραείναι μπλεγμένα μεταξύ τους. Γίνεται να τα ξεμπλέξεις; Δεν γίνεται. (νομίζω οτι αυτή η παρομοίωση απέτυχε αλλά δεν πειράζει φαίνεται αρκετά γελοία, οπότε as a rule of thumb δεν την σβήνω :-p ) Φυσικά φαίνεται ο αυτοσχεδιασμός της συγγραφέα, τύπου "ας καπνίσουμε έναν-δυο ναργιλέδες κι ας γράψουμε" (λέμε τώρα...) αλλά δουλεύει! 1000 λεξούλες και μια χαρακτήρας που μας τα λέει όλα, για τη ζωή της (και τον θάνατο της!), γι'αυτήν και για τον έρωτα της και για τους γύρω της όλους. Μας πατάς και μια αιμομιξία στο τέλος και μας αποτελειώνεις. Αμάν ρε Σόνια ώρες ώρες... :-p Τι δεν μου άρεσε: (για να μην το παίρνεις και πολύ πάνω σου, έτσι;) Πολλά ονόματα. Αυτό δεν ξέρω πως θα μπορούσες να το αποφύγεις, αφού μιλάει μια μάντισσα σχεδόν ασυνάρτητα. Εντάξει, μετά από τόση ώρα που πέρασε αφότου το διάβασα, δεν θυμάμαι ουτέ ΕΝΑ όνομα, σημασία έχει όμως (και cut στην επόμενη κατηγορία...) Ετυμηγορία: ότι αν και δε θυμάμαι τα ονόματα, η ιστορία μου έμεινε στο μυαλό, και διάφορες στιγμές της το ίδιο. Μια βόλτα με rollercoaster από διάφορα συναισθήματα που πρέπει να θυμίζουν σε αυτούς που αγαπούν το fantasy, γιατί το αγαπούν και τι πετράδια μπορεί να βγάλει κανείς από μέσα του. Η γραφή σου είναι drunk Sonya made in 2008 (φυσικά αν αυτό το θεωρούσα κακό, θα το 'λεγα από πάνω, δεν είναι ούτε κατα διάνοια) και θα σου πρότεινα να το έκανες και μια μετάφραση στα Αγγλικά (γιατί έτσι :-p) Χαίρομαι πραγματικά που την διάβασα ακόμη κι αν άργησα κάπου 15 μήνες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sonya Posted January 15, 2010 Author Share Posted January 15, 2010 Και σε μένα ξέφυγε η κριτική, οπότε είμαστε πάτσι. :Ρ Είναι το περσινό νανόριμο (βέβαια ένα μήνα και κάτι ψιλά πριν το νανόριμο περ σε και μ' έτρωγε με απόλαυση μέχρι να το κάνω νουβέλα) σε "περίληψη". Το είχα ξαναπεί, δεν ξέρω πώς και από πού βγήκε. Αυτό που ξέρω είναι πως η ιστορία (η νουβέλα) που βγήκε στο τέλος, είναι ένα απ' τα κείμενα που με γέμισε και με χόρτασε στην γραφή του. Τώρα περιμένω κάποιες... σημειώσεις... για να το περιλάβω (ένα χρόνο και κάτι ψιλά μετά) και να το σουλουπώσω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.