το χιούμορ στην συγγραφή

[Sonya]

Πιάνομαι από ένα σχόλιο του electroscribe σ' ένα μου κείμενο (εκεί που μ' έκραζε γιατί προσπαθώ να γράψω fan fiction, αντί να βασανίζω ανηλεώς τους ήρωές μου), για να θέσω κάποιους προβληματισμούς για την θέση που έχει το χιούμορ στην συγγραφή.

 

Είθισται η χιουμοριστική λογοτεχνία να θεωρείται "κατώτερο" είδος συγγραφής. Ένας Πράτσετ δεν μπορεί να πιάσει έναν Έκο στην "ποιότητα". Ο Έκο είναι σεβαστός συγγραφέας, με πληθώρα νοημάτων και γνώσεων στα βιβλία του, με παγκόσμια αναγνώριση, ενώ ο Πράτσετ δεν παύει να γράφει απλώς μερικά διασκεδαστικά κι ευκολοχώνευτα βιβλιαράκια φαντασίας. Ποτέ δεν θα φτάσει την "ποιότητα" του Έκο.

 

Γιατί; Σε όποιον έχει διαβάσει το Interesting Times, δεν μπορεί να μην χτυπήσει η ειρωνεία της λογικής των πολιτικών επαναστάσεων, ούτε η πληθώρα των κοινωνικών και πολιτικών μηνυμάτων που κρύβονται πίσω από διασκεδαστικές σκηνές και κοφτερές ατάκες. Δεν μπορεί να μην παραλληλίσει το Συμβούλιο των Μάγων με τις κυβερνήσεις και τα πανεπιστήμια... Παρομοίως, δεν μπορεί να μην αγγίξει τον αναγνώστη του Hogfather ο παραλληλισμός των αρχαίων θρησκειών και εθίμων με τον χριστιανισμό. Ο ρόλος του Θανάτου σε όλα τα βιβλία, η δική του αντιμετώπιση προς τους θνητούς, οι επικοί Καβαλάρηδες της Αποκάλυψης, με αποκορύφωμα το Good Omens, την αριστουργηματική του συνεργασία με τον Neil Gaiman, γεμάτη καυστική ειρωνεία για την υποκρισία των θρησκειών και τις αναρίθμητες ιστορίες για την δημιουργία και το τέλος του κόσμου, για το καλό και το κακό και την φύση του ανθρώπου. Γιατί, λοιπόν, ένας τέτοιος συγγραφέας να θεωρείται τόσο υποτιμητικά ένας απλός fan fiction writer;

 

Γιατί υποτιμούμε τόσο πολύ ό,τι μας κάνει να γελάμε; Γιατί δεν μπορεί ένα χιουμιριστικό κείμενο γεμάτο προβληματισμούς να είναι ισάξιο ενός "σοβαρού" κειμένου με ισάριθμους προβληματισμούς; Γιατί να "φοβόμαστε" να γράψουμε αστεία, γελοία, διασκεδαστικά, λες και υπάρχει ο Κύριος Καθηγητής που θα βαθμολογήσει το γραπτό μας με αποδεκτό βαθμό "ποιότητας";

 

Χωρίς παρεξήγηση, Electroscribe, το δικό μου κείμενο δεν είχε ούτε ψήγμα βαθέως νοήματος, απλά "πειράχτηκα" και προβληματίστηκα απ' την εικόνα που έχεις (και πολλοί άλλοι) για τον Πράτσετ και για τον κάθε Πράτσετ, τον Γκάιμαν και όλους τους συγγραφείς που χρησιμοποιούν το χιούμορ σοβαρά.

[Electroscribe]

Κατ' αρχάς, πέρα από αστεϊσμούς, ο καθένας μπορεί να γράφει ότι θέλει, όπως θέλει.

 

Πιάνομαι από ένα σχόλιο του electroscribe σ' ένα μου κείμενο (εκεί που μ' έκραζε γιατί προσπαθώ να γράψω fan fiction, αντί να βασανίζω ανηλεώς τους ήρωές μου)

 

Εδώ συγχέεις δυο πράγματα.

 

α) Σε κράζω (αν θες να το δεις έτσι), γιατί γράφεις fan fiction ενώ έχεις δικό σου εξαιρετικό ύφος. Αν ήταν στον Πράτσετ ή σε κάποιον με διάθεση να σκοτώνει όλους τους ηρωές του, το ίδιο μου κάνει. Καλώς ή κακώς, δικαίως ή αδίκως, θεωρώ το fan fiction διπλά χαμένο χρόνο. Χαμένο και για μένα τον αναγνώστη, αλλά και για το συγγραφέα. ΔΕΝ αποκάλεσα τον Πράτσετ fan fiction writer.

 

και

 

β) είπα να μη δίνεις σημασία σε προτροπές για χάπυ εντ, αν δεν είναι αυτό που θες. Ο Ντίνος είναι δηλωμένος οπαδός του χάπυ εντ. Επίσης, ο Ντίνος έχει πει ότι ένα πανηλίθιο φινάλε είναι αποδεκτό και θα περάσει στο ντούκου, αρκεί να ακολουθεί μια καταπληκτικά γραμμένη ιστορία (πράγμα με το οποίο δε συμφωνώ)

 

Είθισται η χιουμοριστική λογοτεχνία να θεωρείται "κατώτερο" είδος συγγραφής. Ένας Πράτσετ δεν μπορεί να πιάσει έναν Έκο στην "ποιότητα". Ο Έκο είναι σεβαστός συγγραφέας, με πληθώρα νοημάτων και γνώσεων στα βιβλία του, με παγκόσμια αναγνώριση, ενώ ο Πράτσετ δεν παύει να γράφει απλώς μερικά διασκεδαστικά κι ευκολοχώνευτα βιβλιαράκια φαντασίας. Ποτέ δεν θα φτάσει την "ποιότητα" του Έκο.

 

Ο Έκο δε θα πιάσει την ποιότητα του Πράτσετ, γιατί είναι σοβαροφανής, ενώ ο Πράτσετ είναι γνήσια κωμικός. Αυτή είναι η εικόνα μου για "για τον Πράτσετ και για τον κάθε Πράτσετ, τον Γκάιμαν και όλους τους συγγραφείς που χρησιμοποιούν το χιούμορ σοβαρά."

 

Γιατί υποτιμούμε τόσο πολύ ό,τι μας κάνει να γελάμε; Γιατί δεν μπορεί ένα χιουμιριστικό κείμενο γεμάτο προβληματισμούς να είναι ισάξιο ενός "σοβαρού" κειμένου με ισάριθμους προβληματισμούς;

 

Δεν υποτιμώ το χιούμορ. Το πρώτο κείμενο το οποίο σήκωσα στο sff (http://community.sff.gr/index.php?showtop...amp;#entry80372) προσπαθούσε να είναι και αστείο (άλλο αν το επιτύγχανε ή όχι). Δεν είχε κανέναν νόημα, αλλά διέθετε πλοκή, χαρακτήρες που δεν ήταν καρικατούρες, κι ότι άλλο χρειάζεται σε ένα κείμενο που σέβεται τον αναγνώστη [δεν εννοώ φυσικά, ότι η δική σου ιστορία δε σεβόταν τον αναγνώστη]. Δεν ήταν συρραφή από αστεία.

 

Δεν έχω διαβάσει πέρα από τα δυο πρώτα του Πράτσετ και δε σκοπεύω να το κάνω σύντομα. Όχι επειδή δεν ξεκαρδίστηκα, αλλά επειδή ήταν κείμενα τα οποία πειρείχαν παρωδίες του Κόναν, των Φαφρντ/Μάζουζερ και άλλων χαρακτήρων, των οποίων τις αυθεντικές περιπέτειες δεν είχα διαβάσει ακόμη. Για μένα (και μόνο για μένα) έχει υψηλότερη προτεραιότητα να διαβάσω το "κανονικό" φάνταζυ απ' ότι να διαβάσω την παρωδιακή εκδοχή του. Ακόμη κι αν το πρώτο είναι ανεγκέφαλο sword and sorcery ενώ το δεύτερο περιέχει σοβαρά νοήματα. Δεν προλαβαίνω να διαβάσω τα πάντα στα Χ χρόνια που θα ζήσω. Κι έχω βάλει τις προτεραιότητές μου. Αν δε συμφωνούν με τις δικές σου, δεν είναι αυτός λόγος να τσακωθούμε.

 

 

Γιατί να "φοβόμαστε" να γράψουμε αστεία, γελοία, διασκεδαστικά, λες και υπάρχει ο Κύριος Καθηγητής που θα βαθμολογήσει το γραπτό μας με αποδεκτό βαθμό "ποιότητας";

 

Θα μπορούσε να πει κανείς, γιατί να μην κάνουμε "παραλογοτεχνία" με το χέρι στην καρδιά και να καθίσουμε να γράψουμε παραλογοτεχνία που δεν την παίρνουμε και καλά στα σοβαρά; Μήπως για να κυκλοφορούμε στον κύκλο του Κύριου Καθηγητή, ο οποίος ταυτόχρονα πετάει στα σκουπίδια τους pulp συγγραφείς τύπου Howard και Lovecraft (να μη ρίχνεις μόνο εσύ βαριά ονόματα στο τραπέζι );

Edited September 27, 2008 by Electroscribe

[DinMacXanthi]

Τα δυο πρώτα του Πράτσετ; Κοινώς το Color of Magic και το Light Fantastic. Κρίμα για σένα. Διάβασες τα 2 από τα 3 του Πράτσετ στα οποία τα αστεία κινούν την πλοκή αντί να συμβαίνει το ανάποδο (όπως συμβαίνει στα επόμενα 25-30 περίπου). Ειδικά το color of magic είναι εξαιρετικά δυσανάγνωστο. αλλά το Small Gods ας πούμε (και το σημειώνω επειδή δεν το σημείωσε η φίλτατη Σόνυα πιο πάνω) δεν έχει τίποτα να ζηλέψει σε σοβαρότητα και νόημα από οποιαδήποτε δουλειά του Έκο για μένα. ΣΥΝ το ότι είναι συγχρόνως απίστευτα αστείο. Δεν θέλω να πω τίποτα άλλο, απλά θεωρώ ότι ατύχησες που διάβασες τα λιγότερο ενδιαφέροντα και πρωτότυπα του συγγραφέα, με συνέπεια να χάσεις την θέληση να πας παρακάτω where the good stuff lies :-)

[Sonya]

Electro, δεν σου την είπα. Πιάστηκα από ένα σου σχόλιο για να εκφράσω ευρύτερους προβληματισμούς πάνω στην θέση που έχει το χιόυμορ στην συγγραφή. Η γνώμη και το γούστο του καθενός του ανήκουν και είμαι το τελευταίο άτομο που θα σε "κρίνει" αν δεν γουστάρεις το fan fiction, τον Πράτσετ ή τον Γκάιμαν (είπα, ΑΝ :Ρ) Νομίζω ότι τα καταφέρνουν μια χαρά με το κοινό που έχουν. :Ρ

[Equilibrium]

Καλησπέρα,

 

Θέλησα να παρέμβω στην συζήτηση καθαρά και μόνο επειδή το όνομα pratchet ακούστηκε πολλές φορές και μιας και τυχαίνει να είμαι fan του κυρίου θέλησα να προσθέσω την ταπεινή μου γνώμη.

 

Αναγνωρίζω ότι δεν υπάρχει πραγματικά διαφωνία εδώ απλά μια μικρή παρέκλιση ιδεών και ίσως μια μικρή κακοδιατύπωση, η οποία και ξεκίνησε την όλη ιστορία.

 

Θα συμφωνίσω με την Sonya στις αναφορές τις στα βιβλία του (αν και είμαι ακόμα στα μισά της σειράς του Discworld) γιατί τέτοιου είδους συγγραφείς καταφέρνουν να κάνουν κάτι εξαιρετικά δύσκολο. Να αποδόσουν μια όμορφη ιστορία, ένα έξυπνο σενάριο, πολλές αστείες σκηνές και να σχολιάσουν ένα κοινονικοπολιτικό ζήτημα στο ίδιο βιβλίο. Και όλα δένουν μεταξύ τους πολύ όμορφα (η τουλάχιστον τις περισσότερες φορές). Η κωμωδία ήταν από πάντα αναγνωρισμένη μορφή κοινονικοπολιτικής κριτικής και σε καμία περίπτωση υποδιέστερη των υπολοίπων μορφών έκφρασης. Το αντίθετο, απαιτεί ιδαίτερη εφυία και ταλέντο για να κάνεις κάτι πραγματικά κωμικό. Παράδειγμα που δύσκολα θα διαφωνίσει κάπιοος είναι ο (μισό λεπτό πλένω τα δάχτυλα και το πληκτρολόγιο) Αρκας.

 

 

Αγαπητέ Electroscribe (δεν μπόρεσα να βρώ κάποια καταληλλότερη προσφώνηση αν και πρώτη φορά συνομιλούμε), όπως ανέφερε και ο Ντίνος τα 2 πρώτα βιβλία του Discworld είναι γραμμένα με εντελώς διαφορετικό τρόπο από τα υπόλοιπα της σειράς και αν έχεις την υπομονή να δεις κάποια απο τα υπόλοιπα θα το διαπιστώσεις μόνο σου. Προφανώς είναι σεβαστή η απόφαση σου να θέσεις μόνος σου τις προτεραιότητες σου και κανείς δεν μπορεί να σου πει οτι είσαι λάθος γιατί όλα είναι θέμα προσωπικού γούστου.

 

 

Τέλος κάτι για τα Happy Endings. Εδώ θα συμφωνίσω με τον Electroscribe, αν και δεν είμαι σίγουρος ότι διαφωνεί κάποιος. Με παράδειγμα το 1984 το οποίο πραγματικά με έστησε στον τοίχο και με τουφέκισε αφότου μου είχε δώσει την ψευδαίσθηση της χάριτος. Παρόλα αυτά διαπίστωαα μια εντελώς νέα εμπειρία συναισθημάτων και σκέψεων λόγω ακριβώς αυτής της τροπής της πλοκής. Οπότε αν και δεν θα μου άρεσε πιθανότατα σε κάθε διήγημα, όποτε ταιριάζει ένα μίγμα αισιόδοξου και απαισιόδοξου τέλους μπορεί να καταργήσει το "πρέπει" του καλού τέλους και την έλειψη αγωνίας για το αν εν τέλει θα επιζήσει ο κόσμος και ο κεντρικός ήρωας.

 

Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.

[mariposa]

Δεν ξέρω πως ορίζεται το "ποιοτικό" διήγημα αλλά για μένα μηνύματα μπορεί να περάσει ένα συγγραφέας γράφοντας χιουμοριστικά. Τα ευκολόπεπτα αναγνώσματα δεν είναι κατ΄ανάγκη και χωρίς ουσία.

Πιστεύω ότι το να γράψεις χιουμοριστικά και να σε καταλάβουν οι αναγνώστες (και να διασκεδάσουν κιόλας) είναι πολύ πιο δύσκολο από το να είσαι σοβαρός.

Μια παράμετρος ακόμη πιστεύω είναι ότι όταν διασκεδάζει κάποιος χαλαρώνει και μπορεί να δεχθεί πιο καλά τα μηνύματα που θες να δώσεις.

Είμαι υπέρ του χιουμοριστικού διηγήματος. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου εξάλλου.

[mman]

"Dying is easy.

Comedy is hard."

George Bernard Shaw, dying

 

Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, ας σοβαρευτούμε: Το δάκρυ, είναι σχετικά εύκολο. Όποιος νιώθει αρκετά μάγκας ας προσπαθήσει να βγάλει γέλιο στο χαρτί. Γέλιο, όχι απλό χαμόγελο. Με τους ήρωες "παγωμένους". Με τους διαλόγους ξερούς. Χωρίς εικόνα να μεταδώσει άμεσα τη γλώσσα του σώματος. Υποκλίνομαι στην πένα όσων μπορούν και το κάνουν αυτό.

 

[Προσωπικά, έκανα μια τέτοια προσπάθεια πίσω στα... 1992. Είναι μάλιστα το πιο παλιό δημοσιευμένο διήγημά μου ("Χριστοπαναγίες" στη συλλογή Σάρκινο Φρούτο) και τόσα χρόνια μετά, μπορώ αποστασιοποιημένα πια να πω ότι δεν ήταν και τόσο αποτυχημένη. Όμως δεν το ξανατόλμησα παρά μετά από... 14 χρόνια (δύο δημοσιεύσεις στο "9" το 2007), κι αυτό γιατί έφερνα σχεδόν βαρέως το ότι την πρώτη φορά είχα χρησιμοποιήσει την εύκολη λύση του χιούμορ που σχετίζεται με το σεξ.]

 

Υ.Γ. Εννοείται ότι και με την χιουμοριστική γραφή, μπορείς να περάσεις απόλυτα σοβαρά, σημαντικά και "ποιοτικά" μηνύματα. Και συμφωνώ πως, παρόλ' αυτά, τείνουμε να υποτιμούμε την χιουμοριστική γραφή.

 

Υ.Γ. 2: Respect to Eric Frank Russel, από τους λίγους συγγραφείς που μπορούσε να σε κάνει κυλιέσαι κάτω με το ένα διήγημά του και να πλαντάζεις στο κλάμα με το άλλο.

[Παρατηρητής]

"Dying is easy.

Comedy is hard."

George Bernard Shaw, dying

 

Κυρίες, δεσποινίδες και κύριοι, ας σοβαρευτούμε: Το δάκρυ, είναι σχετικά εύκολο. Όποιος νιώθει αρκετά μάγκας ας προσπαθήσει να βγάλει γέλιο στο χαρτί. Γέλιο, όχι απλό χαμόγελο.

 

Αυτό είναι πρόκληση. Σωστή παρατήρηση btw Mman. Αν και πιστεύω ότι πλέον και η συγκίνηση βγαίνει με δυσκολία μέσα από το χαρτί. Εννοώ ότιχ χρειάζεται κι αυτή μια ιδιαίτερη "μαγκιά".

[Blondbrained]

Σουρούνη έχετε διαβάσει???? Αν ναι, πώς γίνεται να υπάρχει καν thread για το αν είναι σημαντικό ή όχι το χιούμορ στην συγγραφή και σε τί εξυπηρετεί??????!!!!!

 

Η αλήθεια είναι οτι δεν έχω διαβάσει Πράτσετ, αλλά εκτιμώ βαθύτατα όποιον έχει την ικανότητα να χρησιμοποιεί το χιούμορ ως μέσον ή μέρος της πλοκής, και να μην γίνεται ηλίθιο το ανάγνωσμα! Και το πιστεύω ακράδαντα οτι είναι τρομερά δύσκολη η κωμωδία, η καλή κωμωδία! ΣΟΥΡΟΥΝΗΣ RULES!!! Και το Saturday night live, ποιός το ξεχνάει? Θα μου πείς δεν είναι βιβλίο, είναι όμως σενάρια τα περισσότερα (πέραν των αυτοσχεδιασμών δηλαδή), και τέλος πάντων θεωρώ πως κάποιος που μπορεί να γράψει stands τόσο πετυχημένα, μπορεί (αν θέλει) να γράψει κι εκπληκτικά διηγήματα (τουλάχιστον)... ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟΥ ΥΨΟΥΣ! Έχουν τον απόλυτο σεβασμό μου όσοι μπορούν να με κάνουν να γελάσω ασυνείδητα και να πικραθώ συνειδητά την ίδια σχεδόν στιγμή....

[heiron]

Όχι,δεν έχω διαβάσει Σουρούνη.Ούτε καν Πράτσετ έχω διαβάσει!

Δεν σνομπάρω το καλό χιούμορ όμως για διάφορους λόγους δεν διαβάζω χιουμοριστική φαντασία.Συμφωνώ απόλυτα ότι το χιούμορ μπορεί να περάσει πολύ σημαντικά μηνύματα και μάλιστα το κάνει πολύ συχνά.Αλλά μου φαίνεται κάπως να διαβάσω ένα βιβλίο "για να γελάσω" όπως και "για να κλάψω" ή ακόμη "για να φοβηθώ".Αν είναι καλή η ιστορία και καλά ειπωμένη το βιβλίο με ευχαριστεί.Υποθέτω ότι ο Πράτσετ θα μου αρέσει πολύ περισσότερο από τον σοβαρό Έκο,εξάλλου τον Ιταλό τον βρίσκω υπερβολικά βαρύ και κουλτουριάρη για τα γούστα μου.

Πάντως έχω παρατηρήσει ότι πολλοί βρίσκουν το χιούμορ ως την εύκολη λύση.Μια πλάκα,κάτι να γελάσουμε κτλ είναι σχετικά εύκολο.Για εμένα πχ οι επιθεωρήσεις είναι μια δυσφήμιση του θεάτρου(χώρια που όταν βλέπεις παλιές επιθεωρήσεις στην τηλεόραση είναι σαν τσίχλες που μασήθηκαν πολύ).Και έτσι η πλάκα για την πλάκα μου φαίνεται...κατώτερη από μια δόση χιούμορ κάπου άλλου.Προτιμώ μια αστεία σκηνή σε μια περιπέτεια παρά μια κωμωδία που αποτελείται από αστείες σκηνές.Για να πάμε στο "φανταστικό χιούμορ" μπορώ να πω ότι μου αρέσει το χιούμορ του Τζακ Βανς με τον Κουζέλ κτλ.Δεν είναι ένα κωμικό έργο αλλά αρκετά διασκεδαστικό.

 

Φυσικά στο χιούμορ,όπως και σε πολλά στη ζωή,το θέμα είναι να το κάνεις καλά.Άλλοι το καταφέρνουν κι άλλοι όχι.Οταν ένα χιουμοριστικό βιβλίο έχει γραφτεί χωρίς ιδιαίτερη πλοκή και δεν είναι καλογραμμένο...άμα δεν προκαλεί πολύ και καλό γέλιο τουλάχιστον είναι εντελώς ανούσιο και αποτυχημένο.Φανταστείτε ένα σνακ που δεν προσφέρει κάτι καλό στο σώμα μας παρά μόνο γεύση να είναι άγευστο ή με πολύ κακή γεύση.Δεν είναι σαφώς πεταμένα λεφτά σε σχέση με ένα θρεπτικό γεύμα με άσχημη γεύση ή ένα άχρηστο σνακ με υπέροχη γεύση;

Edited October 25, 2008 by heiron

[Blondbrained]

Φυσικά στο χιούμορ,όπως και σε πολλά στη ζωή,το θέμα είναι να το κάνεις καλά.Άλλοι το καταφέρνουν κι άλλοι όχι.Οταν ένα χιουμοριστικό βιβλίο έχει γραφτεί χωρίς ιδιαίτερη πλοκή και δεν είναι καλογραμμένο...άμα δεν προκαλεί πολύ και καλό γέλιο τουλάχιστον είναι εντελώς ανούσιο και αποτυχημένο

Διάβασε Σουρούνη, θα με θυμηθείς! Τα έχει όλα και συμφέρει! Έλλην, με απίστευτο χιούμορ, απίστευτη πλοκή (αδυνατώ ν'αφήσω τα βιβλία του πριν τα τελειώσω, οπότε πάντα τα διάβαζα Παρασκευή βράδυ, που ήξερα οτι είχα μπροστά μου το Σ/Κ), βαθιά νοήματα, σε κάνει να ταυτίζεσαι ακόμα κι όταν μιλάει για κάτι που δεν έχεις ζήσει, σε βάζει σε σκέψεις, όχι μόνο την ώρα που τον διαβάζεις αλλά κι όταν αφήνεις το βιβλιο του. Ο άνθρωπος ταξίδεψε τον κόσμο όλο παρατηρώντας, ήταν ναυτικός, και είναι έντονο αυτό το στοιχείο στα γραπτά του... θα μάθεις πολλά όχι σαν συγγραφέας αλλά σαν άνθρωπος, απο έναν άνθρωπο του κόσμου (ή/και υποκόσμου), γιατί τέτοιος είναι

 

Κατά τ'άλλα, η επιθεώρηση δεν είναι ακριβώς κωμωδία, αν και η ΚΑΛΗ επιθεώρηση έχει τα δικά της πλεονεκτήματα, είναι όμως είδος προς εξαφάνιση (κάποιοι λένε οτι ήδη έχει εξαφανιστεί εδώ και 50 χρόνια), και είναι πολύ ιδιαίτερο είδος, οπότε δεν είναι κι απαραίτητο να είσαι fan της (εγώ δεν είμαι σίγουρα)...

[khar]

Αν και μου αρέσει ιδιαίτερα το χιούμορ όταν αυτό εμφανίζεται είτε στη λογοτεχνία, είτε στο κινηματογράφο, είτε στην καθημερινή ζωή, και το θεωρούσα αναπόσπαστο κομμάτι των συγγραφικών μου προσπαθειών, μου έχει τύχει να γράψω διηγήματα όπου μου ήταν αδύνατο να γράψω έστω και μία αστεία ατάκα γιατί αισθανόμουν ότι ήταν εντελώς αταίριαστη με την ιστορία που ήθελα να διηγηθώ.

 

 

 

Επομένως, νομίζω ότι και για το χιούμορ ισχύει ότι και για τα υπόλοιπα στοιχεία μιας ιστορίας (δράμα, έρωτας, σεξ, βία κτλ.) Όταν είναι λειτουργικό, ταιριαστό και «δεμένο» με το υπόλοιπο διήγημα, τότε καλώς βρίσκεται εκεί. Όταν εισάγεται με το ζόρι και δείχνει ξεκομμένο από το ύφος της ιστορίας τότε καλύτερα να το αποφύγουμε.

[Blondbrained]

Έχεις δίκιο, αλλά μερικές φορές το χιούμορ είναι αναπόσπαστο μέρος του ατόμου που μπορεί να τυγχάνει να είναι και συγγραφέας, και να έιναι ένας τρόπος για να πεί ή να αντιμετωπίσει τα σοβαρότερα πράγματα. ΕΠομένως, συμφωνώ μ'αυτό που είπες, αλλά θα προσθέσω και το εξής: Όταν δεν χρησιμοποιείται σαν ξεχωριστό εργαλείο, και μάλιστα απο κάποιον αρχάριο στην χρήση του, αλλά αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του οργανισμού/συγγραφέα (σαν το χέρι μας, το πόδι μας, το μάτι μας, ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΟΥ δηλαδή), τότε δεν μπορεί να φαίνεται ξένο, αν και μπορεί να μην είναι αποδεκτό απο τον αναγνώστη, γιατί δεν είναι δυνατόν να γινόμαστε αποδεκτοί απο όλους, όχι μόνο σαν συγγραφείς, αλλά και σαν άνθρωποι. Πάντως ακόμα κι όταν δεν είναι αποδεκτό ή αρεστό απο άλλους, όταν είναι μέρος οτυ συγγραφέα, ο καθένας μπορεί να το αναγνωρίσει σαν ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ κομμάτι του...

[Tiessa]

Έχεις δίκιο, αλλά μερικές φορές το χιούμορ είναι αναπόσπαστο μέρος του ατόμου που μπορεί να τυγχάνει να είναι και συγγραφέας, και να έιναι ένας τρόπος για να πεί ή να αντιμετωπίσει τα σοβαρότερα πράγματα.

 

 

Αυτό το τελευταίο για την αντιμετώπιση πολύ σοβαρών πραγμάτων με χρήση χιούμορ, με βρίσκει ιδιαίτερα σύμφωνη. Έχω παρατηρήσει ότι όταν κάτι είναι υπερβολικά βαρύ, λίγο χιούμορ ή ίσως λίγος σαρκασμός περνάει το ίδιο μήνυμα χωρίς να κάνει βαριά κι ασήκωτη την ατμόσφαιρα. Κάνοντας το χειλάκι του άλλου να σκάσει ή το κεφάλι του να κουνηθεί επιδοκιμαστικά, έχεις περάσει στο μεταξύ και το μήνυμά σου χωρίς ν' αφήσεις τον άλλον έτοιμο να κόψει φλέβες.

Πραγματικά θαυμάζω τους συγγραφείς που μπορούν να το πετύχουν αυτό.

[Nestor]

Υπάρχουν επίσης περιπτώσεις που και το χιουμοριστικό στοιχείο στις αντιδράσεις ενός χαρακτήρα μας κάνει και ταυτιζόμαστε καλύτερα μαζί του. Γίνεται πιο ανθρώπινος και πολλές φορές αυτή η χιουμοριστική προσέγγιση είναι μια κατά βάση ειρωνική αντίδραση σε μια κατάσταση, που πολλές φορές σκεφτόμαστε και εμείς ενδόμυχα πως θα κάναμε τα ίδια σχόλια, τουλάχιστον απο μέσα μας.

[kitsos]

Φυσικά στο χιούμορ,όπως και σε πολλά στη ζωή,το θέμα είναι να το κάνεις καλά.Άλλοι το καταφέρνουν κι άλλοι όχι.Οταν ένα χιουμοριστικό βιβλίο έχει γραφτεί χωρίς ιδιαίτερη πλοκή και δεν είναι καλογραμμένο...άμα δεν προκαλεί πολύ και καλό γέλιο τουλάχιστον είναι εντελώς ανούσιο και αποτυχημένο.Φανταστείτε ένα σνακ που δεν προσφέρει κάτι καλό στο σώμα μας παρά μόνο γεύση να είναι άγευστο ή με πολύ κακή γεύση.Δεν είναι σαφώς πεταμένα λεφτά σε σχέση με ένα θρεπτικό γεύμα με άσχημη γεύση ή ένα άχρηστο σνακ με υπέροχη γεύση;

Πολύ εύστοχο παράδειγμα.

 

Πάντως πιστεύω ότι ένα ποιοτικό χιουμοριστικό βιβλίο κάνει καλό στον αναγνώστη. Αποφορτίζει.

[Glowleaf]

Δεν ξερω τα συγκεκριμενα παραδειγματα που αναφερθηκαν στην αρχη, αλλα πιστευω οτι θα συμφωνησουν πολλοι με την αποψη μου. Το χιουμορ θελει ευφυια για να ειναι καλο. Βωμολοχιες και σαχλαμαρες μπορει να βγαλει ο καθενας. Εγω θα χρησιμοποιησω προσφατο παραδειγμα, την Μυθυστερια, που ειναι καθαρη παρωδια. http://community.sff.gr/index.php?showtopic=7997

Λοιπον, παρολο που ειναι πολυ δυσκολη στην αναγνωση, και σε καποιο σημειο κανει κοιλια, το χιουμορ μεσα ειναι απλα ΕΞΥΠΝΟ. Για εμενα, αυτη ειναι η μαγκια.

 

Ξενοδοχείον 6ης κατηγορίας "Ρουβίρια", πλανήτης Καρ'α'ποτάνα. Κάποτε. (Λες και θα θυμόσασταν την ημερομηνία αν την έγραφα. Δε με παρατάτε, λέω γω;)

 

Η Μαρία, που λέτε, φορούσε μια κλαρωτή φούστα, πολύ σινιέ, από μετάξι, με μικρά λουλούδια πράσινα, και κίτρινα πουέν, πλισέ, σε μήκος μίντι, με μπορντούρα από λευκή δαντέλλα κι ένα γαρούφαλο "εδώ". Επίσης φορούσε ένα τρε σικ καπελάκι α λα Περουβιέν, με δαντελωτό μπορ σε γραμμή προς το Ύμα Σουμάκ αλλά χωρίς παγιέτες, ενώ η μπλούζα της με φουσκωτό μανικάκι α λα 50ς, και επίσης με φλερ ντε λ'ετέ, ειδικά στο μπούστο, και με δέσιμο α λα χαβαγιέν τελείωνε το ανσάμπλ, με τα ίσια συέντ παπούτσια της σε γραμμή σπορτίφ με πτι αγκράφ κερασάκια.

 

Factoid: Πριν πολύ, πολύ καιρό, σε έναν γαλαξία πολύ, πολύ μακριά, κάτι έγινε, έγινε αλλά ποιος, μα ποιος gives a damn hoot now?

 

Factoid: Σε διάφορα έτη στον πλανήτη Βη, έλεγαν συχνά "καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα". Στην πραγματικότητα ήταν πολύ πιο εύκολο να αλλάξεις όνομα παρά μάτι, και πολύ πιο φτηνό, αλλά το "ρητό' αυτό αποδεικνύει πόσο καθυστερημένοι ήταν τότε οι Βήινοι, ειδικά οι αρσενικοί.

 

"Μην αρχίζεις πάλι! Σου είπα πως δεν θα σου έκανα κακό! Αλλά έχω πολλούς άλλους τρόπους να σε κάνω να καταλάβεις πως είμαι εδώ για να μείνω, κι αν χρειαστεί θα τους εφαρμόσω! Ααααααψιού!" έκανε η Συναχηίδα συγχισμένη.

(Πάνω σε ένα μακρινό πλανήτη, σε μια λακούβα είχαν συγκεντρωθεί όλα τα απαραίτητα χημικά στοιχεία για τη δημιουργία ζωής. Σε λίγα εκατομμύρια χρόνια, η ζωή αυτή θα εξελισσόταν πολύ γρήγορα σε μια υπερνοήμονα αγγελική φυλή όντων θεϊκής καλοσύνης που θα έθεταν σε εφαρμογή ένα τόσο τέλειο σχέδιο, ώστε μέσα σε λίγα χρόνια όλος ο γαλαξίας θα ήταν ένας τόπος αμέριστης αγάπης, προόδου και φωτός, κατοικούμενος από ευτυχισμένα, αθάνατα πλάσματα. Αυτό όμως δεν συνέβη ποτέ, και ο πλανήτης παρέμεινε νεκρός από ζωή για όλη την αιωνιότητα).