Η Άλλη Μητέρα

[DinoHajiyorgi]

Έτρεχε για μέρες. Για να ξεφύγει. Ήξερε πως αυτό ήταν μάταιο, πως δεν είχε καν σημασία. Δεν υπήρχε πια γι αυτόν γωνιά που να ήταν ασφαλής. Ήταν καταραμένος. Θα ήταν ίσως καλύτερα να καθίσει κάτω και να περιμένει το τέλος. Να αφήσει τα θηρία να τον βρουν και να τον κατασπαράξουν. Τα άγρια σαρκοβόρα θηρία που είχε απελευθερώσει στον κόσμο ο πατέρας του.

«Ουδείς αλάθητος» μουρμούρισε στον εαυτό του.

Μετά το μετάνιωσε και τον έπιασε πάλι το παράπονο. Αυτή η πλάση που τον πλήγωνε ήταν η κληρονομιά του. Και την είχε καταλύσει με μια φρικτή πράξη. Συνέχισε να τρέχει. Δεν ήθελε να τον βρουν. Δεν θα το άντεχε. Ήδη φανταζόταν τις κραυγές θρήνου της μητέρας του. Το όνομα του θα ήταν τώρα πικρή λέξη στα χείλη της. Δεν θα άντεχε το βλέμμα του πατέρα του. Το βλέμμα της μητέρας του θα τον ξέσχιζε. Έτρεμε και το βλέμμα από το οποίο δεν θα μπορούσε ποτέ να ξεφύγει. Είχαν τελειώσει όλα. Το όλο σχέδιο είχε καταρρεύσει. Και το κρίμα ήταν όλο στον λαιμό του. Πονούσε όλο του το κορμί από το τρομερό άγγιγμα που τον είχε σημαδέψει. Ένιωσε να συνθλίβεται από το πέπλο του ουρανού που τον σκέπαζε. Ήταν ατελείωτο. Θα έτρεχε καταραμένος μέχρι να του βγει η ψυχή.

 

Το σκληρό χώμα του πλήγιαζε τα πόδια. Ο καυτός ήλιος του έκαιγε το κεφάλι. Θυμήθηκε τις ιστορίες που τους έλεγαν οι γονείς τους γύρω από την φωτιά, για τα παλιά τα χρόνια. Πριν κάνουν παιδιά. Του ανέβηκε ένας κόμπος στον λαιμό. Ήταν δυνατόν να είναι αληθινές εκείνες οι διηγήσεις; Δεν είχαν καμία σχέση με το σκληρό τοπίο που τον περικύκλωνε. Σταμάτησε και ούρλιαξε προς το γαλάζιο παραπέτασμα.

«Ζω στον κόσμο που μού’στρωσες πατέρα!»

Του βγήκε ένας λυγμός.

«Πάψε να κλαις για τον εαυτό σου» είπε μια φωνή που τον τρόμαξε. Ήταν η δική του.

 

Ήξερε πως ολοένα έχανε το δικαίωμα του στη λύτρωση. Ήθελε να θρηνήσει και αποτύγχανε. Τότε την πρόσεξε, σε μεγάλη απόσταση, μια στήλη καπνού που ανέβαινε στα ουράνια. Αναδυόταν πέρα από τον ορίζοντα. Στην αρχή σκέφτηκε πως μάλλον έφταιγε η ζέστη. Το κεφάλι του έβραζε και τα μάτια του έβλεπαν θολά. Ήξερε πως δεν υπήρχε κανείς προς εκείνη την κατεύθυνση. Δεν θα μπορούσε να υπάρχει κάποιος άλλος. Μόνο σκέτη, άγονη, ψημένη γη. Σκούπισε τον τσουχτερό ιδρώτα από το μέτωπο του και κοίταξε ξανά. Έκαιγε όντως μια φωτιά και κάποιος πρέπει να την είχε ανάψει. Κάποιος προσέφερε θυσία στον Ύψιστο. Τα χείλη του πρόφεραν βουβά ένα όνομα και αμέσως πάγωσαν τα σωθικά του. Κατευθύνθηκε προς τα εκεί, αυτή τη φορά με βήμα διστακτικό.

 

Βρέθηκε μπροστά σε μεγάλο φλεγόμενο κρατήρα. Γύρω είχαν σκορπίσει καρβουνιασμένα θραύσματα σαν να είχε κομματιαστεί πάνω στη γη τεράστιο κιούπι. Είδε πέτρες λιωμένες, άμμο κρυσταλλωμένη και ο αέρας βρωμούσε αποπνιχτικά. Δεν είχε ξαναμυρίσει ποτέ του παρόμοια μπόχα. Του έκαψε τον λαιμό. Έβηξε και πισωπάτησε σκιαγμένος. Δεν ήταν τόπος θυσιών εδώ. Τον διαπέρασε ρίγος. Αυτό ήταν έργο του Άλλου, αυτού για τον οποίον μιλούσαν με πίκρα οι δικοί του.

 

Γύρισε για να το βάλει στα πόδια και του κόπηκε αμέσως η ανάσα. Του έφραζαν τον δρόμο. Η λαμπερή στολή αντανακλούσε το φως του ηλίου και σχεδόν τον τύφλωνε. Μπορούσε όμως να διακρίνει το πρόσωπο. Το πρόσωπο της. Τα μεγάλα πράσινα της μάτια που τον κοιτούσαν. Τα χρυσαφένια της μαλλιά που έλαμπαν περισσότερο και από τον ήλιο. Πρέπει να αντίκριζε έναν άγγελο Κυρίου. Δεν είχε φανταστεί ποτέ πως θα ξανάβλεπε τόσο στοργικό βλέμμα. Όπως τότε που χωρούσε στην αγκαλιά της μητέρας του.

 

Του μίλησε. Δεν είχε ξανακούσει αυτές τις λέξεις. Δεν είχε ξανακούσει κανέναν να μιλάει έτσι. Τόσο τραγουδιστά. Τόσο υπνωτικά. Ένιωσε ένα ανέλπιδο σκίρτημα.

«Σε έστειλε Εκείνος;» ρώτησε με τρεμάμενη φωνή.

Εκείνη συνέχισε να τον κοιτάζει με ένα θλιμμένο βλέμμα.

«Με έχει συγχωρέσει; Μπορώ να γυρίσω πάλι πίσω;» ρώτησε πάλι με λαχτάρα.

Άρχισαν να τρέχουν δάκρυα στα μάτια του. Του φάνηκε πως εκείνη τον κοίταζε με οίκτο. Κάτι του είπε πάλι αλλά δεν την κατάλαβε. Του έδειξε τα μεταλλικά κομμάτια που φλέγονταν καρφωμένα στο χώμα γύρω τους. Πιο εκεί κείτονταν ένα μεγάλο αυγό με το τσόφλι του σπασμένο. Πλεγμένο πάνω του ήταν κυκλικό ύφασμα που φούσκωνε και θρόιζε στο ισχνό αεράκι της ερήμου. Σήκωσε το πρόσωπο της προς τον ουρανό και είπε άλλη μια λέξη που δεν την κατάλαβε. Μετά του έδειξε τη λαμπερή της στολή που είχε σκιστεί στο πλάι. Η φωνή της ήταν γεμάτη από παράπονο και του τάραζε εσωτερικές, άγνωστες χορδές.

 

Ο άντρας έπεσε στα γόνατα και τον πιάσανε οι λυγμοί. Έτρεμε ολόκληρος. Δεν ήθελε να τρέξει άλλο. Ας του ερχόταν ό,τι του αναλογούσε. Έκλεισε το πρόσωπο του στις χούφτες και αφέθηκε σε λυγμούς. Του μιλούσε ο Θεός και του ήταν αδύνατο να καταλάβει. Είχε απολέσει και αυτό το προνόμιο. Εκείνη όμως ήταν εδώ, μαζί του, ήταν αληθινή, τα πόδια της άφηναν χνάρια στην άμμο. Του είχε λοιπόν στείλει κάποια. Όπως είχε πράξει και παλαιότερα. Υπήρχε λοιπόν συνέχεια, μια ελπίδα για τον ίδιο; Δεν θα τελείωναν όλα από το σφάλμα του;

 

Σήκωσε το βλέμμα του και την κοίταξε. Τα λεπτά της χείλη τραβήχτηκαν σε ένα περίεργο, ισχνό χαμόγελο. Σήκωσε το χέρι της και το ακούμπησε στο στήθος της.

«Ιένα» του είπε, «Ιένα.»

Αυτό ήταν το όνομα της. Μετά άπλωσε το χέρι της και ακούμπησε το μέτωπο του, ακριβώς πάνω στο σημάδι του. Η χαρακιά έτσουζε ακόμα. Κι εκείνος δεν σταμάτησε να κλαίει.

«Δεν μπορώ να σου πω το όνομα μου» της είπε, «Το μισώ και το φοβάμαι. Σε παρακαλώ, μη με μισήσεις. Πρέπει πρώτα να με καταλάβεις και μια μέρα να με συγχωρέσεις. Έχω ανάγκη τη συγχώρεση σου. Έδωσα μεγάλο πόνο στον πατέρα και την μητέρα μου. Είμαι ένα τέρας, ένα άγριο θηρίο. Σκότωσα τον ίδιο μου τον αδελφό, τον μονάκριβο, δύστυχο αδελφό μου που δε μού’φταιξε σε τίποτα!»

Άφησε μια κραυγή και ακούμπησε το πρόσωπο του στο έδαφος. Χούφτωσε χώμα και έρανε μ’αυτό τα μαλλιά του. Τώρα έπρεπε επιτέλους να θρηνήσει.

«Κατέστρεψα το μεγάλο Του σχέδιο» είπε μέσα από τα αναφιλητά του. «Αν σε έστειλε Εκείνος, μεγάλη η χάρη Του κι ας πάνε όλα κατ’ευχή με το θέλημα Του, και μια μέρα θα σου πω το όνομα μου.»

 

Η Ιένα δεν του είπε τίποτα άλλο. Ναυαγός σε ξένο κόσμο, ένιωθε τον βαθύ πόνο του ξένου αυτού πλάσματος κι ας μην καταλάβαινε τα λόγια του. Δεν έλπιζε σε κάποια βοήθεια από τους δικούς της, τουλάχιστο όχι σύντομα. Αλλά ευτυχώς δεν ήταν μόνη. Έξω από το στοιχείο της, θα προσαρμοζόταν στις συνθήκες και με τις ικανότητες της θα επούλωνε τον πόνο αυτού του άντρα. Ήταν σίγουρη πως με τον τρόπο του, ήταν κι αυτός άλλος ένας ναυαγός.

 

Τέλος

[Dark desire]

Λες καπως ετσι να'νιωσε ποτε κι ο Καιν?

[Sonya]

Ο Κάιν είναι. :Ρ

[Naroualis]

Αυτό ήθελα από μερικές μέρες τώρα να το ρωτήσω και δίσταζα κι ευτυχώς με πρόλαβε η Σόνυα: Πώς δεν καταλάβατε αμέσως ότι ήταν ο Κάιν;

[mariposa]

Απο την αρχή αυτό κατάλαβα.

[Dark desire]

Eπειδη η πορεια της ανθρωπινης ιστοριας ειναι κυκλικη, θα μπορουσε να ειναι ειτε ο Καιν ειτε ενας μακρινος απογονος του, (εχει απομεινει μονο μια οικογενεια στη Γη κι η υποθεση του Καιν και του Αβελ επαναλαμβανεται ισως?)

[Oberon]

Ξαναδιάβασα πάλι την ιστορία του Ντίνου μετά από μερικές βδομάδες. Και πάλι μου άφησε αυτή την παράξενη και ωραία γεύση, τις απορίες για το ποια είναι αυτή η Ιένα, αλλά συνέχισα να τη βλέπω σαν ε.φ. και ο νους μου δεν πήγε καθόλου στην ιστορία της Βίβλου. Υποθέτω πως δεν σκέφτομαι...Βιβλικά.

Το παράξενο όμως είναι πως διαβάζοντας μετά τα σχόλια και κατανοώντας πως η ιστορία αναφέρεται πιθανότατα στον Κάιν, ή και εμφανέστατα στον Κάιν, η ομοιότητα με τη βιβλική ιστορία είναι καταπλητική. Δηλαδή... υστερογνωμικά μου είναι εμφανές! Οπότε γιατί δεν το έπιασα στην πρώτη ανάγνωση καθόλου?

Πιθανότατα αυτό να οφείλεται στο ταλέντο του Ντίνου, μια που η ιστορία αυτή είναι απόδειξη πως μπορείς να πάρεις ένα στερεότυπο μοτίβο, και χωρίς να το αλλάξεις ιδιαίτερα, με διάφορα tweaks και twists να γράψεις μια θαυμάσια ιστορία που μπορεί να μπερδέψει κάποιον αναγνώστη όπως μπέρδεψε εμένα.