The Phantom Posted October 3, 2008 Share Posted October 3, 2008 Όνομα Συγγραφέα: Ηλίας Αλκαίος Είδος: Φανταστικό Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων:680 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Πείραμα. Γράφτηκε σε 45 λεπτά. Ένοιωσε ότι βρισκόταν στην επιφάνεια μιας χλιαρής λίμνης. Ακολουθούσε τον κυματισμό μην μπορώντας να σαλέψει. Μια δεξιά και μια αριστερά κι αυτό έφερε στο άρρωστο κορμί του ζεστασιά και σαν ένα φτερό να πήρε τους πόνους. Πρώτα από τα πόδια, μετά τα χέρια κι έπειτα το στήθος. Στο τέλος πέθανε. Ημέρα πρώτη. Πρώτα είχε βυθιστεί σε μια νάρκη, σε ένα λήθαργο, σε μια σιωπή κι έπειτα ο ξαφνικός δυνατός ήχος μέσα στο κεφάλι του. Άκουσε κάτι να κλείνει με θόρυβο και έπειτα βρέθηκε πάνω σε κάτι που τον έπαιρνε μακριά και με ταχύτητα. Ξανά η επιφάνεια της χλιαρής λίμνης. Ξανά μια αριστερά, μια δεξιά και μετά γαλήνη. Ένα απαλό φώς άναψε σιγά-σιγά πίσω από τα κλειστά του μάτια. Ήθελε να τα ανοίξει αλλά δεν πίστευε ότι θα τα κατάφερνε, αλλά με μια παρόρμηση το κατόρθωσε. Βρισκόταν στην όχθη μιας λίμνης. Ήταν πολύ δροσερά κι αυτό του έφερε δάκρυα. Δεν θυμόταν για πόσο καιρό φλεγόταν απ τον πυρετό τόσο που νόμιζε ότι μια φωτιά μέσα του έκαιγε και τον έλιωνε. Δεν θυμόταν.. Δίχως να το σκεφτεί σηκώθηκε και ξανάνιωσε ότι τα δάκρυα θα συνέχιζαν να ξεπηδάνε γιατί είχε πολύ καιρό να νοιώσει τα πόδια του. Περπάτησε αργά και μετά πιο γρήγορα και έτσι που σιγά-σιγά ένοιωσε σιγουριά έτρεξε και χαμογέλασε μαζί. Γύρω του υπήρχαν δέντρα και χώθηκε μέσα τους και μύρισε το χώμα και τα λουλούδια ενώ δεν ήξερε πόσο καιρό είχε να τα κάνει όλα αυτά, παρά μόνο να μυρίζει φάρμακα και φάρμακα και φάρμακα. Τριγύρισε μέχρι που ένοιωσε εξάντληση και έκατσε στη ρίζα ενός δέντρου. Θα τον έπαιρνε ο ύπνος, το ήξερε, αλλά δεν φοβόταν. Το ήξερε ότι θα ξυπνούσε και πάλι. Ημέρα Δεύτερη. Αυτή την φορά ξύπνησε πιο ήρεμα, πιο ξεκούραστα και χωρίς τίποτα να του γεμίζει το μυαλό με οδύνη και θλίψη. Δεν ήταν κάτω απ το δέντρο αλλά ξαπλωμένος μέσα σε κουβέρτες, το στρώμα ήταν μαλακό και φώς έμπαινε απ το παράθυρο. Τυλίχτηκε νωχελικά μέσα στις κουβέρτες κι αυτό το φάνηκε τόσο γνώριμο! Μετά σηκώθηκε και βγήκε έξω. «Ξύπνησες;» τον ρώτησε η μητέρα του. «Ναι!» είπε εκείνος νυσταγμένα. Η μητέρα του δεν μίλησε. Κάτι έστρωνε μέσα σε ένα καλάθι. Μετά του χαμογέλασε. «Αυτός ο πατέρας σου! Σε κουράζει τόσο και πάντα του λέω ότι δεν είσαι παρά παιδί» «Δεν είμαι παιδί και μ αρέσει να κουράζομαι.» είπε εκείνος και πλησίασε περισσότερο την μητέρα του. Ήταν περίεργος να μάθει τι έστρωνε μέσα στο καλάθι. Εκείνη τον κοίταξε. «Φρούτα» είπε «και ψωμί. Πήρα και λίγο τυρί μαζί μου.» Την κοίταξε παραξενεμένος. «Θα πάμε μια μικρή εκδρομή με την βάρκα.. δεν θέλεις;» «Για πού;» είπε εκείνος. «Για πεταλούδες» έκανε «είναι Άνοιξη και το απόγευμα τόσο όμορφο!» Κι εκείνος χαμογέλασε πλατειά. Ημέρα Τρίτη. Είχαν κυνηγήσει πεταλούδες όλο το προηγούμενο απόγευμα. Γέλασε τόσο πολύ και χάρηκε κι έτρεξε, ενώ την αγκάλιζε και τον αγκάλιαζε κι εκείνη και χωνόταν στον λαιμό της. Ξέχασε. Την αρρώστια, τον πυρετό, τους πόνους. Δεν ήταν στο μυαλό του ούτε καν μια ανάμνηση. Και ξαφνικά εκεί που κοιμόταν στο παιδικό του δωμάτιο, στις κουβέρτες με το άρωμά του και το μαλακό του στρώμα.. κάτι άλλαξε. Πρώτα ένοιωσε την σκληράδα στην πλάτη του. Μετά τα φώς έπαψε να φέγγει μέσα από τα κλειστά του μάτια. Και μετά κρύο απλώθηκε στο σώμα του. Δεν πονούσε αλλά τον πλημμύρισε ξανά η θλίψη και η οδύνη και η σκληράδα. Έπειτα κάποιος τον φώναξε. Μπορούσε να κινήσει τα χέρια του και τα πόδια του. Τον φώναξαν ξανά και παρόλο που ήθελε να ξαναγυρίσει εκεί.. έπαψε να καταλαβαίνει που ήταν αυτό το «εκεί». Μετά ξανά η ψιθυριστή φωνή μέσα στο μυαλό του. «Λάζαρε, βγες έξω». Έτρωγα αμίλητος. Ο ήλιος έφευγε πάνω απ τις ραχιτικές στέγες. Φεύγοντας άφηνε τις σκιές να ξετυλιχτούν και μετά να χαθούν στα πλίθινα κτήρια και στα νερά που λίμναζαν κάνοντας τα παιδιά να μαζεύονται στα σπίτια. Οι αδελφές μου με κοιτούσαν με αγάπη και λατρεία αλλά μεσ’ τα μάτια τους μπορούσα να διακρίνω την αμφιβολία που απόδιωχναν από φόβο μην κι όλα αυτά χαθούν και ξαναγυρίσω από εκεί που είχα έρθει τρις μέρες νεκρός. Κι εγώ έμενα να εκπλήσσομαι με την ανθρώπινη ματαιοδοξία και να συμπονώ την ανθρώπινη ευπιστία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 3, 2008 Share Posted October 3, 2008 Ενδιαφέρον πείραμα, και καλή ιδέα. Θα ήθελα μόνο πριν την τελική αποκάλυψη λίγο περισσότερα στοιχεία για την εποχή εκείνη, όχι πολύ φανερά μεν, αλλά να αποκτούν νόημα σε δεύτερη ανάγνωση. Για να λέει ο αναγνώστης «ναι βρε, πως δεν το είδα αυτό πριν. Επίσης Phantom, αν και το αποφεύγω να κάνω σχολιασμούς αυτού του είδους, έφαγα τόσες τρικλοποδιές στο κείμενο σου που πρέπει να σου επισημάνω κάποια σημεία. (Ίσως φταίει το 45άλεπτο ή ίσως έτσι γράφεις, δεν ξέρω.) Γράφεις: «Δίχως να το σκεφτεί σηκώθηκε και ξανάνιωσε ότι τα δάκρυα θα συνέχιζαν…» κι εδώ τρώγω την τρικλοποδιά καθώς το νόημα έχει καλυφθεί και έχω ξεμείνει από ανάσα. Η πρόταση σου όμως ακόμα τραβάει: «…να ξεπηδάνε γιατί είχε πολύ καιρό να νοιώσει τα πόδια του.» Εκεί μάλλον θέλει δεύτερη πρόταση χωρίς το «ξεπηδάνε.» Μετά: «Περπάτησε αργά και μετά πιο γρήγορα και έτσι που σιγά-σιγά ένοιωσε σιγουριά…» -τρικλοποδιά- και το πλεόνασμα: «…έτρεξε και χαμογέλασε μαζί.» Ξανά: «Είχαν κυνηγήσει πεταλούδες όλο το προηγούμενο απόγευμα. Γέλασε τόσο πολύ και χάρηκε κι έτρεξε, ενώ την αγκάλιζε και τον αγκάλιαζε…» πάλι τρικλοποδιά γιατί το νόημα τέλειωσε αλλά εσύ συνεχίζεις απνευστί: «…κι εκείνη και χωνόταν στον λαιμό της.» ενώ μάλλον θέλει ξέχωρη ανάπτυξη αυτό το σημείο. Εύχομαι να γίνομαι κατανοητός και ξέρω πως κάποιος άλλος θα στο εξηγούσε καλύτερα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The Phantom Posted October 3, 2008 Author Share Posted October 3, 2008 (edited) DinoHajiyorgi! Σ ευχαριστώ που το διάβασες και για τα σχόλια, που ομολογούμενος είναι εύστοχα.. Δεν ήθελα να δώσω περισσότερα στοιχεία για την εποχή εκείνη κι ούτε θέλησα να ταλαιπωρήσω με την τελική αποκάλυψη. Έτσι το σκέφτομαι.. το νοιώθω, πες το όπως θες. Τώρα που το ξαναδιαβάζω λέω ότι ορισμένες λέξεις θα τις άλλαζα. Κόμματα, δυο προτάσεις αντί μια.. αλλά και πάλι δεν θα μπορούσα να γίνω πιο ξεκάθαρος γιατί για παράδειγμα μπορεί κάποιος να τρέχει και να χαμογελάει μαζί.. Αλλά μπορεί και να κάνω λάθος. Με έβαλες σε σκέψεις. Edited October 3, 2008 by The Phantom Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eric Draven Posted October 3, 2008 Share Posted October 3, 2008 Το διάβασα και εγώ. Ωραίο στόρυ phantom. καθόλου κουραστικό. Σε κάποια σημεία θα συμφωνήσω με τον Ντίνο. cheers Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest Cirrus Minor Posted October 3, 2008 Share Posted October 3, 2008 (edited) Εμένα δε με χαλάνε οι συμπυκνωμένες φράσεις και οι τρικλοποδιές. Κάτι προσπαθείς να δώσεις με τις τρικλοποδιές: π.χ. το συναίσθημα του ήρωα καθώς προχωρά η σήψη του. Οργανικοί χυμοί και εκκρίσεις αναμειγνύονται με αναμνήσεις και ψευδαισθητικές εικόνες, όλα είναι θολά και δυσδιάκριτα, τρέχουν και δεν μπορείς να τα πιάσεις. Λογικός ειρμός δεν υπάρχει, μόνο ο θάνατος που έρχεται καλπάζοντας να καταλάβει κάθε γωνιά αυτού του δυστυχισμένου σώματος - που τελικά δεν το αφήνουν να πεθάνει. Αυτό που με ξένισε πάντως είναι η ανεξήγητη αλλαγή από το τρίτο στο πρώτο πρόσωπο. Δεν θα με πείραζε αν περιέγραφες τις τρεις μέρες του θανάτου χρησιμοποιώντας πρώτο πρόσωπο και κατόπιν το άλλαζες στο τέλος σε τρίτο. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί δεν θα με πείραζε, όπως δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί με πείραξε η δική σου αλλαγή. Καμιά ιδέα; Edit: Έχεις διαβάσει τον Καιρό των θαυμάτων; Edited October 3, 2008 by Cirrus Minor Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The Phantom Posted October 3, 2008 Author Share Posted October 3, 2008 Cirrus Minor Δεν έχω διαβάσει το «Καιρό των θαυμάτων». Κι εμένα με ξενίζει το πέρασμα από το τρίτο πρόσωπο στο πρώτο. Το έκανα δίχως να το σκεφτώ, καθώς πληκτρολογούσα. Ίσως να ήταν άτεχνο. Σκέφτομαι.. υ.γ Εκπλήσσομαι ευχάριστα που έχεις image από LP των Pink Floyd και μάλιστα το More.. τόσο παλιό!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Arachnida Posted October 3, 2008 Share Posted October 3, 2008 Μου φάνηκε πολύ καλογραμμένο. Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Ντίνο. Θα ήθελα κι εγώ τουλάχιστον ένα δύο στοιχεία που θα μαρτυρούσαν νωρίτερα την εποχή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted October 3, 2008 Share Posted October 3, 2008 Ο Λάζαρος πάντα μου προξενούσε το ενδιαφέρον. Πως αισθανόταν τις τρεις μέρες που ήταν νεκρός, πώς αισθανόταν μετά που αναστήθηκε, πώς του συμπεριφέρονταν οι άλλοι όντας ο μοναδικός άνθρωπος που ξαναγύρισε από το τέλος. Κατάφερες πολύ όμορφα να δώσεις μια εκδοχή των τριών ημερών. Μου άρεσε που ήταν ξέγνοιστος, ήρεμος και ευτυχισμένος.Θα έλεγα ότι το πείραμά σου ήταν επιτυχημένο. Αν μου επιτρέπεις μόνο μία παρατήρηση. Δεν θα ήταν πιο ενδιαφέρον να μην αποκαλυπτόταν από την 4η γραμμή ότι είναι νεκρός; Εκεί έπαθα ένα σοκ και μετά ήξερα τι περίμενα. Μια εκδοχή σαν αυτή: "Ένοιωσε ότι βρισκόταν στην επιφάνεια μιας χλιαρής λίμνης. Ακολουθούσε τον κυματισμό μην μπορώντας να σαλέψει. Μια δεξιά και μια αριστερά κι αυτό έφερε στο άρρωστο κορμί του ζεστασιά και σαν ένα φτερό να πήρε τους πόνους. Πρώτα από τα πόδια, μετά τα χέρια κι έπειτα το στήθος. Είχε βυθιστεί σε μια νάρκη, σε ένα λήθαργο, σε μια σιωπή... Ημέρα πρώτη. Ξαφνικά ένας δυνατός ήχος ήχησε μέσα στο κεφάλι του. Άκουσε κάτι να κλείνει με θόρυβο και έπειτα βρέθηκε πάνω σε κάτι που τον έπαιρνε μακριά και με ταχύτητα." πώς θα σου φαινόταν; Θα κρατήσεις σε αγωνία τον αναγνώστη μέχρι το "Λάζαρε..." Αφού είναι η πρώτη σου ιστορία στο φόρουμ, καλή αρχή σου εύχομαι και πάντα να έχεις έμπνευση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The Phantom Posted October 3, 2008 Author Share Posted October 3, 2008 Διάβασα τα σχόλια και μετά τα σκέφτηκα πώς έρχονταν μέσα μου. Μπορώ να πω ότι ΟΛΑ μου φάνηκαν χρήσιμα. Μα ΟΛΑ. Και πράγματι, όπως είπε η mariposa αν δεν αποκάλυπτα απ την 4η γραμμή ότι επρόκειτο για νεκρό θα γινόταν πιο δυνατό.. μέχρι το «Λάζαρε..» Το σχόλιό της μου ταιριάζει πολύ.. και τώρα που τα γράφω αυτά σκέφτομαι ότι πράγματι έτσι έπρεπε να κάνω.. Όσο για την εποχή! Με προβληματίζει η ίδια μου η άρνηση να ασχοληθώ περισσότερο με την εποχή. Γι αυτό και το άφησα τόσο λυτό. Στην ουσία.. λοιπόν θα το ομολογήσω. Δεν θέλω να την σκέφτομαι αυτή την εποχή για πολλούς λόγους.. κυρίως αθεϊστικούς. Θα μου πείτε, τώρα τι σχέση έχει αυτό; Δεν έχει να κάνει με το πιστεύεις ή δεν πιστεύεις. Αλλά είναι.. υπόθεση ευπιστίας! Υ.γ mariposa, ευχαριστώ! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted October 3, 2008 Share Posted October 3, 2008 Χαίρομαι που σε βοήθησαν τα σχόλιά μου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 5, 2008 Share Posted October 5, 2008 Καλωσόρισες κι από δω Phantom Δε θα ασχοληθώ καθόλου με το χέρι πέρασμα που θέλει από άποψη στίξης, κάτι τύπο σε κεφαλαία, σύνταξη σε σημεία κτλ Φαντάζομαι πως είναι των 45 λεπτών ό,τι έχει γίνει σε αυτόν τον τομέα, επομένως είναι ανούσιο να τα πω. Αυτό όμως που δεν το πιάνω καθόλου είναι το ότι λες πως είναι πείραμα. Δηλαδή, δεν έχω καταλάβει επάνω σε τι πειραματίζεσαι. (Εκτός αν το πείραμα είναι το "45 λεπτά - ολοκληρωμένη ιστορία", οπότε πάσο και συγνώμη που ρωτάω.) Η αφήγηση είναι όμορφα στρωτή και φαίνεται πως πίσω από αυτά τα 45 λεπτά υπάρχει αρκετός χρόνος σκέψης επάνω στο θέμα. Η δομή του είναι περίεργη, όμως βρίσκω πως λειτουργεί ως έχει. Οι εικόνες σου είναι μεστές και δημιουργούν αισθήσεις, πράγμα που φαντάζομαι πως ήθελες να κάνουν οπότε το βρίσκω κι αυτό επιτυχημένο. Η αλλαγή προσώπου στο τέλος εμένα δε με ενοχλεί, ούτε και η έλλειψη στοιχείων της εποχής νωρίτερα. Είναι μικρό κείμενο για να προλάβω να σχηματίσω κάποια εντύπωση και στο σημείο που κατάλαβα για ποιον μιλάμε ήταν οκ με τα προηγούμενα, ανασχηματίστηκαν στο κεφάλι μου μόνα τους βασικά. Στο θέμα της αρχής (4η γραμμή είναι νεκρός) συμφωνώ με τη Mariposa για έναν ακόμα λόγο. Τα πράγματα έως ένα σημείο είναι σα να συμβαίνουν ανάποδα. Το ξύπνημα δηλαδή από το θάνατο είναι σα θάνατος, ενώ η κατάσταση του θανάτου σα ζεστή ζωή. Μου αρέσει αυτό το ντελίριο που δημιουργείται και υποθέτω πως θα μου άρεσε ακόμη περισσότερο αν το υποστήριζες και με την έκπληξη του να να μην ξέρουμε πως είναι νεκρός. Σου εύχομαι κι εγώ καλή συνέχεια Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted October 5, 2008 Share Posted October 5, 2008 Ηλία, έχει μέρες που διάβασα την ιστορία σου και δυσκολεύτηκα να γράψω τη γνώμη μου γι' αυτήν. Μου άρεσε πρώτα από όλα σαν σύλληψη. Τι ένιωσε και που πήγε αυτές τις μέρες; Μου άρεσε επίσης η χρήση της μεταφοράς με τη λίμνη, η "επιστροφή" στην ευτυχισμένη παιδική ηλικία και στην τρυφερή σχέση με τη μητέρα. Όλα όσα θα ήλπιζα να συναντήσω κι εγώ στη θέση του... Και σίγουρα πρόκειται για ένα πολύ ωραίο κείμενο, ιδίως σε σχέση με τον λίγο χρόνο που του έδωσες. Αυτό που με στενοχώρεσε είναι οι δύο "αντιστροφές" της ιστορίας. Όπως τα θυμάμαι εγώ τα πράγματα, οι αδερφές του τον λάτρευαν, ήταν αυτές που πίεσαν, σχεδόν μάλωσαν με τον Χριστό, για τη σωτηρία του αδερφού τους. Και υποτίθεται ότι η ζωή είναι πιο όμορφη/ευχάριστη από τον θάνατο. Και παρότι είναι ενδιαφέρον το αποτέλεσμα από αυτές τις δύο αντιστροφές, μου μεταφέρουν δυστυχώς ένα απαισιόδοξο, δυσάρεστο μήνυμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The Phantom Posted October 5, 2008 Author Share Posted October 5, 2008 Nienor (Κιάρα) Σαν πείραμα λέω την προσπάθεια να βάλω, αυτό που για μέρες υπήρχε στο μυαλό μου (είναι αλήθεια), όσο πιο γρήγορα γίνεται στο χαρτί. Χωρίς να διορθώσω λέξεις, φράσεις, έννοιες, τίποτα σχεδόν.. παρά μόνο την ορθογραφία κι αυτή επειδή το word, μου «κοκκίνιζε» το κείμενο. Η παρατήρηση σου είναι καλή όσο αφορά την 4η γραμμή. Το έχω διορθώσει ήδη (στα δικά μου χαρτιά).. Σ ευχαριστώ και χαίρομαι που υπάρχετε γιατί μοιραζόμαστε το ίδιο ψαχούλεμα, στο να βάλουμε τις σκέψεις σε χαρτί και να τις κάνουμε εικόνες. Γιώργο, Πράγματι στο κατά Ιωάννη, οι αδελφές του Λάζαρου υπεραγαπούσαν τον αδελφό τους, όμως δεν μπορώ να μην αμφιβάλω και να μην σκέφτομαι ότι μέσα τους δυσπιστούσαν που τον έβλεπαν ξανά ζωντανό. Δεν μπορώ παρά να πω ότι είναι θέμα ματιάς.. και ομολογώ ότι μέσα μου υπήρχε και απαισιοδοξία και δυσαρέσκεια όταν το έγραφα. Ευχαριστώ.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted October 9, 2008 Share Posted October 9, 2008 Ο Λάζαρος είναι ένα πρόσωπο με εξαιρετικά μεγάλο ενδιαφέρον, με τον οποίο έχω σκεφτεί πολλές φορές να ασχοληθώ, αλλά δεν έχω προκόψει. Εδώ όμως είναι που η ιστορία με εκπλήσσει, γιατί ενώ αυτό που εγώ είχα πάντα στο μυαλό μου ήταν η ζωή του μετά την ανάσταση (ό,τι κι αν λένε οι γραφές εγώ δεν πιστεύω ότι θα μπορούσε να είναι ευχάριστη) εδώ ασχολείσαι με την περίοδο του θανάτου του. Καθόλου δεν του φαίνεται ότι έχει γραφτεί σε 45 λεπτά, θα συμφωνήσω απλώς κι εγώ στο ότι θα έπρεπε να έχεις διακριτικά δώσει κάποια στοιχεία για την εποχή. Πιστεύω μάλιστα ότι η φράση δεν ήξερε πόσο καιρό είχε να τα κάνει όλα αυτά, παρά μόνο να μυρίζει φάρμακα και φάρμακα και φάρμακα μάλλον δίνει την εντύπωση κάποιου σύγχρονου ασθενούς κλεισμένου σε νοσοκομείο. Επίσης, αν θέλω να γίνω και λίγο ενοχλητικός, δε νομίζω ότι ως παιδί σε αυτή την εποχή και αυτό τον τόπο θα είχε μαλακό στρώμα ή παιδικό δωμάτιο, παρά ένα σωρό άχυρα. Αυτό που δεν κατάλαβα είναι η τελευταία φράση περί ματαιοδοξίας. Ίσως το διάβασα λίγο βιαστικά, αλλά δεν βλέπω πώς σχετίζεται με το υπόλοιπο κείμενο. Πάντως, ως πρώτη επαφή μαζί σου, μου άρεσε πάρα πολύ και ως ιδέα και ως ύφος γραφής, και παρόλο που η δομή του είναι παράδοξη, λειτουργεί πάρα πολύ καλά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The Phantom Posted October 10, 2008 Author Share Posted October 10, 2008 aScannerDarkly Θα συμφωνήσεις κι εσύ ότι η ψυχή του συγγραφέα είναι Άβυσσος. Ένα γεγονός που έχει γραφτεί εδώ ή εκεί μπορεί να μέσα σου να δημιουργήσει δαιδάλους. Έτσι, φαντάστηκα, ακόμα κι εκείνη την εποχή μπορεί να υπάρξει μαλακό στρώμα και παιδικό δωμάτιο στο μυαλό ενός.. παιδιού. Και 2000 χρόνια πριν, οι άρρωστοι με γιατροσόφια και με βότανα προσπαθούσαν να γίνουν καλά. Στην τελευταία μου φράση υπάρχει εκτός απ την ματαιοδοξία και η ευπιστία. Μα αν εξηγήσω τι θέλησα να πω, ίσως χαθεί η μαγεία των δικών σας δαιδάλων. Τι άλλο από ευχαριστώ για το διάβασμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.