Δίνετε δεύτερη ευκαιρία σε έναν συγγραφέα;

[Oberon]

Λοιπόν, η ιδέα για το τόπικ και το σχετικό πολλ μου ήρθε από τη συζήτηση στο τόπικ για τον Μούρκοκ.

 

Συχνά, διαβάζουμε για πρώτη φορά έναν συγγραφέα, είτε νέο, είτε ήδη γνωστό και καταξιωμένο. Επίσης συχνά, είτε δεν μας αρέσει το βιβλίο του, είτε το θεωρούμε μέτριο/υπερτιμημένο κλπ, είτε κάμμια φορά το μισούμε ολόψυχα και το βιβλίο και το συγγραφέα σαν συγγραφέα. Και κάπου εκεί, μερικοί υποσχόμαστε στον εαυτό μας πως δεν θα ξανααγοράσουμε βιβλίο από τον συγκεκριμένο.

 

Σας έχει τύχει όμως ποτέ να διαβάσετε ένα επόμενο, ή και προηγούμενο βιβλίο, του ίδιου συγγραφέα και να αλλάξετε γνώμη; Δίνετε μια δεύτερη ευκαιρία σε κάποιον συγγραφέα του οποίου το μόνο έργο που διαβάσετε δεν σας ενθουσίασε, για να το πω επιεικώς, ή δεν θα δώσετε ποτέ τα χρήματα και τον χρόνο σας για να ξαναδιαβάσετε κάτι δικό του, ανεξάρτητα από το πόσο γνωστός είναι, ή πόσο καλός μπορεί να θεωρείται κλπ κλπ κλπ;

Και αν δίνετε δεύτερες ευκαιρίες, κάτω υπό ποιες προϋποθέσεις τις δίνετε;

 

Ψηφίστε στο πολλ και συζητήστε για το θέμα. Φυσικά το θέμα αφορά και Έλληνες και ξένους συγγραφείς, αλλά ας μην θεωρηθεί ευκαιρία για οποιουδήποτε είδους "φτυάρι". You know what I mean, right? ;)

[mariposa]

Θα έλεγα ότι εξαρτάται από το τι με έκανε να τον απορρίψω σε πρώτη φάση. Αν ήταν το θέμα που μου έπεσε βαρύ τότε θα του δώσω ακόμη μια ευκαιρία γιατί νομίζω ότι θα τον αδικούσα με το να τον απορρίψω ως συγγραφέα.

Αν όμως δεν μου άρεσε το ύφος της γραφής του τότε δεν μου "κάνει" ως συγγραφέας οπότε δεν έχει δεύτερη ευκαιρία. Black list κατευθείαν.

[Naroualis]

Η βάση της σκέψης μου είναι η ίδια με της Μαριπόζα, αν και κάποιες φορές ακόμη και το θέμα μπορεί να με κάνει να απορρίψω την ιδέα να ξαναδιαβάσω. Ας πούμε, έχω διαβάσει το Ταξίδι στη Ρώμη του Μορράβια και ενώ η γραφή του ήταν καλή δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναγγίξω κάτι δικό του.

 

Για να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία αυτό που πρέπει να με πείσει ο κάθε συγγραφέας είναι ότι δε με κορορϊδεύει κι ότι δε λιμπίζεται τα ωραία μου λεφτά. Μπορεί να αγόραζα όλα τα βιβλία του Χάρρυ Πόττερ, αλλά το ανεκδιήγητο Beedle the Bard που δημιουγήθηκε μόνο για είσπραξη δε θα το έβαζα ποτέ στη βιβλιοθήκη μου.

[Tiessa]

Συμφωνώ κι εγώ με τις προλαλήσασες. Έχει τύχει να ξαναδιαβάσω συγγραφέα που δε μου άρεσε πολύ κάποιο βιβλίο του, αλλά εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και από το πόσο δε μου άρεσε.

Νομίζω ότι είναι λογικό να δίνω δεύτερη ευκαιρία, δεδομένου ότι όλοι έχουν καλές και κακές στιγμές στη γραφή τους. Επίσης, μπορεί να μην ξέρω πάντα σε ποια φάση του συγγραφέα ανήκει κάποιο έργο. (Εξηγώ: Ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς ήταν ο Άρθουρ Κλαρκ, που λάτρεψα τα πρώτα του έργα. Ωστόσο, τα τελευταία του δε μου άρεσαν καθόλου. Τι θα γινόταν αν άρχιζα ανάποδα; Δε θα διάβαζα τα καλά έργα του Κλαρκ ποτέ και θα έχανα πάρα πολλά).

[Nienor]

Μια πολύ καλή ερώτηση την οποία μάλλον δε μπορώ να απαντήσω. Μου έχει τύχει πολλές φορές να καταδικάσω ένα βιβλίο και να μην του δώσω δεύτερη ευκαιρία, όμως δεν ξέρω αν μου έχει τύχει να καταδικάσω τον ίδιο το συγγραφέα του βιβλίου από ένα βιβλίο και μόνο. Για τους συγγραφείς που έχω αποφασίσει ότι δε μου πολυαρέσουν συνήθως έχω διαβάσει πολλά πολλά βιβλία τους πριν να το πω.

 

Όμως, μέχρι στιγμής υπάρχουν συγγραφείς που δεν τους έχω δώσει "πρώτη" ευκαιρία. Όπως ας πούμε η Ρόουλινγκ. Κι αυτό το βρίσκω ακόμα πιο κακό από το να μη δίνεις μια 2η ευκαιρία.

[tetartos]

Δεν μπορώ να πω για γενικό κανόνα. Συνήθως δίνω δεύτερη και τρίτη ευκαιρία σε όλους τους ανθρώπους (συγγραφείς και μη) αλλά σίγουρα έχει να κάνει και με την επένδυση χρόνου που αυτό προϋποθέτει. Π.χ. δε θα έδινα επιπλέον ευκαιρία στον Έκο, αν αυτό θα σήμαινε να διαβάσω ακόμα ένα "τούβλο" του (από πλευράς όγκου, εννοώ!)

 

Επίσης είναι σχετική και η σειρά των πραγμάτων, όπως είπε και η Tiessa. Αν διαβάσω ένα-δύο καλά έργα του στην αρχή, είμαι πολύ πιο ανεκτικός για τα στραβοπατήματα που μπορεί να ακολουθήσουν. Αν όμως ξεκινήσω άσχημα... είναι πιο δύσκολα τα πράγματα!

[heiron]

Εγώ συνήθως δεν δίνω δεύτερη ευκαιρία.Προσπαθώ να διαβάζω περισσότερους συγγραφείς.Αν ένας δεν με πείσει με το πρώτο βιβλίο θα τον αφήσω στην άκρη και θα προτιμήσω άλλους συγγραφείς.Ισως μετά από χρόνια να του δώσω την ευκαιρία αλλά πολύ χλωμό.

Βέβαια δεν είναι όλα τα βιβλία του κάθε συγγραφέα το ίδιο καλά ούτε αφήνουν την ίδια γεύση σε συγκεκριμένο συγραφέα.Πχ σκόπευα να αρχίσω Ντικ με το "Ο άνθρωπος στο απόρθητο κάστρο" αλλά έτυχε να διαβάσω πρώτα το Ubik.Μου άρεσε το Ubik πολύ και διάβασα 2ο το άλλο.Ε,Ο άνθρωπος στο απόρθητο κάστρο δεν μου άρεσε!Αν το είχα διαβάσει πρώτο δεν θα είχα διαβάσει όλα τα υπόλοιπα βιβλία του Ντικ που λάτρεψα.Πάντως γενικά είμαι αρκετά προσεκτικός στο τι επιλέγω.Προσπαθώ να διαβάσω το καλύτερο του κάθε συγγραφέα φυσικά αλλά αυτό δεν είναι εγγύηση.Αν με χαλάει η γραφή κυρίως μάλλον τον έχω ξεγράψει το συγγραφέα.Ο Έκο με τυρράνησε με τη "βαριά" γραφή του στο σπουδαιότερο έργο του,το Εκκρεμές του Φουκώ.Πώς λοιπόν να τα στάξω για άλλο ένα τούβλο από αυτόν τον συγγραφέα.Χώρια που τον αντιπάθησα κάπως με το όλο στυλ που λανσάρει.Αλλά το στυλ του συγγραφέα δεν παίζει και τόσο ρόλο.

 

Αντε τώρα να ξεπεράσω την απογοήτευση από το "Ξένος σε ξένη χώρα" και να διαβάσω Χαινλαιν...

[Oberon]

Χεχεχ. Χείρωνα, αν ΔΕΝ είχα διαβάσει πρώτο το Stranger in a strange land, ίσως να μη διάβαζα ποτέ άλλον Heinlein! Περί γούστου κλπ κλπ.

 

Ψήφισα ναι στο πολλ. Σχεδόν πάντα, αν όχι πάντα, δίνω δεύτερη ευκαιρία (όχι και τρίτη όμως) σε ένα συγγραφέα. Νομίζω πως και κάθε συγγραφέας έχει το "δικαίωμα" να γράψει και μια "πατάτα", και αν είναι καινούργιος ίσως έχει εξελιχθεί αργότερα. Ειδικά σε συγγραφείς που είναι ιδιαίτερα ευέλικτοι στο τι γράφουν, δεν έχω μετά κανένα δισταγμό να πάρω κι άλλο βιβλίο τους.

 

Η μόνη περίπτωση να μην δώσω άλλη ευκαιρία είναι είτε να μην με ενδιαφέρει καθόλου, μα καθόλου το είδος στο οποίο γράφει ή αν πιστεύω πως προσβάλει τη νοημοσύνη μου ή κάνει κάποια "προπαγάνδα" μέσω των βιβλίων του. Αλλά αυτό το τελευταίο είναι διαφορετικό θέμα. Ευτυχώς μόνο 2 φορές μου έχει τύχει.

[Darkchilde]

Πάντυα εξαρτάται. Υπάρχουν συγγραφείς με τους οποίους μπούχτισα από το πρώτο βιβλίο, και δεν πρόκειται να ξαναδιαβάσω. Υπάρχουν συγγραφείς όμως που αν και δεν μου άρεσε το πρώτο βιβλίο, έχω ξαναδιαβάσει.

 

Στην πρώτη κατηγορία, Καρυστιάνη και Ξανθούλης. Η πρώτη διότι δεν μου αρέσει το στυλ γραψίματος που έχει, και νομίζω ότι είναι υπερεκτιμημένη, ο δεύτερος επειδή προσπαθεί στο τέλος του βιβλίου "Ο Τούρκος στον Κήπο" να το παίξει κουλτουριάρης, και πραγματικά στο συγκεκριμένο βιβλίο, μίσησα το τέλος.

 

Στην δεύτερη περίπτωση, Salvatore. Έχω διαβάσει μερικά βιβλία του και τον προτιμώ για ελαφρύ διάβασμα. Δεν νομίζω ότι είναι τόσο άσχημα πια τα βιβλία του. Είναι βιβλία για εφήβους, βιβλία που μπορούν να μυήσουν οποιονδήποτε στον υπέροχο κόσμο του βιβλίου.

[white_unicorn]

Δεν μου έχει τύχει ώς τώρα... αν εξαιρέσεις φυσικά την κα Hamilton και τον κο Coelho που τελευταία άρχισα να σκέφτομαι πως ίσως θα μείνω στα προηγούμενα έργα τους...

αλλά το να διαβάσω ένα βιβλίο και να μην ψάξω για κάποιο άλλο του ίδιου συγγραφέα δεν μου έχει τύχει ως τώρα... ίσως γιατί συνήθως αγοράζω αυτά που ξέρω οτί θα ξαναδιαβάσω λίγο μετά.... (βέββαια τα 100 χρόνια μοναξιάς βλέπω να μένουν κλειστά για πολύ κααιρό μετά από τους μήνες που μου πήρε να το τελειώσω.... )

[araquel]

εξαρτάται από το συγγραφέα και το τι είδους βιβλία γράφει.

 

έχει τύχει να διαβάσω μέτρια -κατ'εμέ- βιβλία από συγγραφέα και να ξαναγοράσω βιβλίο/α του (όχι πολλά όμως).

 

αν για έναν συγγραφέα έχω ακούσει τα καλύτερα και διαβάσω ένα μέτριο βιβλίο του, θα προσπαθήσω ξανά. έτσι συνέβη με την ursula le guin. ξεκίνησα από το μάτι του ερωδιού, το οποίο είναι ένα επιεικώς μέτριο βιβλίο αν είναι το πρώτο που διαβάζεις από τη le guin (εντάσσεται στο χαϊνιανό σύμπαν, μαθαίνει κανείς αργότερα).

 

από την άλλη και για τον thomas wolfe είχα διαβάσει τα καλύτερα, αλλά το 'γύρνα σπίτι, άγγελέ μου' ήταν ένα απαράδεκτα βαρετό βιβλίο, και κάπου μετά την 11η φορά που προσπάθησα να το διαβάσω, το παράτησα οριστικά τοο 2000. και εννοείται ότι δεν θα ξαναπιάσω βιβλίο του.

 

άλλο παράδειγμα, ο pratchet. είχα διαβάσει το πρώτο βιβλίο του δισκοκόσμου το 2001, αλλά μάλλον η μετάφραση δεν ήταν και η καλύτερη και χάνονταν πολλά από τα λογοπαίγνια. παρόλο που πολλοί εδώ μέσα τον επαινούν, και παρόλο που διάβασα το good omens, το οποίο συνέγραψε με τον gaiman, δεν έχω ξαναπιάσει να διαβάσω pratchet.

 

στην τελική, νομίζω εξαρτάται και από τον όγκο των αδιάβαστων που έχεις και θέλεις να διαβάσεις και από τον ογκο των ήδη διαβασμένων που θέλεις να ξαναδιαβάσεις.

 

edit: εδώ έχουμε συγγραφείς που μας άρεσε ο τρόπος γραφής που έχουν και οι ιδέες τους, και που έχουν πολλά βιβλία που δεν έχουμε ακόμα διαβάσει, και πολλά αγαπημένα που ξαναδιαβάζοντάς τα it feels like coming home, θα δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες; οκ, θα δώσουμε, αλλά σε εξαιρετικές μονάχα περιπτώσεις.

Edited October 9, 2008 by araquel

[ErnestoDoUrden]

Για εμένα σημαντικό ρόλο παίζει και το αν ο συγγραφέας που δεν μου άρεσε είναι γενικά αναγνωρισμένος. Για παράδειγμα στην Ursula Le Guin έχω δώσει πολλές ευκαιρίας και μάλλον θα τις δώσω μία δύο ακόμα. Το ίδιο και στον Gaiman από τον οποίο έχω διαβάσει μόνο το American Gods. Άλλωστε σε γενικές γραμμές πιστεύω ότι είναι πολύ δύσκολο να κρίνεις μόνο από ένα βιβλίο. Πολλές φορές χρειάζεται να συνηθίσεις και λίγο το στυλ του συγγραφέα, ειδικά σε περιπτώσεις όπου ο τρόπος γραφής του είναι πολύ ιδιαίτερος, για να μπορέσεις να βγάλεις ένα τελικό συμπέρασμα.

 

Σε κάποιες περιπτώσεις βέβαια όσο αναγνωρισμένος και αν είναι ένας συγγραφέας αν δεν μου αρέσει η φιλοσοφία του δεν πρόκειται να τον διαβάσω ξανά. Χαρακτηριστική περίπτωση για εμένα ο Κούντερα.

 

edit: εδώ έχουμε συγγραφείς που μας άρεσε ο τρόπος γραφής που έχουν και οι ιδέες τους, και που έχουν πολλά βιβλία που δεν έχουμε ακόμα διαβάσει, και πολλά αγαπημένα που ξαναδιαβάζοντάς τα it feels like coming home, θα δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες; οκ, θα δώσουμε, αλλά σε εξαιρετικές μονάχα περιπτώσεις.

 

Νομίζω ότι ισχύει σε ένα μεγάλο βαθμό αυτό Araquel. Ας διαβάσουμε πρώτα όλα αυτά που θέλουμε από αυτούς που μας αρέσουν και μετά δίνουμε και δεύτερες ευκαιρίες.

[Sileon]

Αν το έργο του απλά δεν με ενθουσίασε ή το θεωρώ λίγο προβλέψιμο, όχι δεν δίνω δίνω ευκαιρία. Με τίποτα, όμως. Για παράδειγμα, δεν πρόκειται να ξαναδιαβασω Νταν Μπράουν. Καλά πέρασα, ωραίος ο Κωδικας Ντα Βιντσι, αλλά μέχρι εκεί.

Είναι τόσο χρονοβόρα ασχολία η ανάγνωση, ενώ παράλληλα υπάρχουν τόσοι άλλοι συγγραφεις που θέλω να γνωρίσω, που δεν διαβάζω απλά για να περνάω την ώρα μου. Υπάρχουν αναγνώστες που είτε λόγω μεγάλου ελεύθερου χρόνου είτε μεγάλης ταχύτητας στην ανάγνωση, καταναλώνουν βιβλία σαν να βλέπουν ταινίες. Απο την στίγμή που δεν μπορώ να δω την ανάγνωση με αυτό τον τρόπο, επιλέγω αυστηρά τι θα διαβάζω, απαιτώντας να πληρούνται το κριτήρια που έχω ο ίδιος ορίσει για την αναγνωστική απόλαυση.

Αν, όμως, το βιβλίο δεν το ευχαριστήθηκα επειδή κάτι μου διέφυγε, δεν το κατανόησα, με κούρασε ή ακόμα καταλάβω πως μπορεί να μην ήμουνα σε κατάλληλη αναγνωστική διάθεση για το συγκεκριμένο, τότε ναι, θα δώσω δεύτερη ευκαιρία στο ίδιο ή διαφορετικό βιβλίο του ίδιου συγγραφέα, μετά απο πολύ καιρό όμως.

[Oberon]

Nαι, αυτό που λες στην τελευταία παράγραφο το έχω και γω. Έχω αφήσει στη μέση βιβλίο γιατί δεν μου "άρεσε" χωρίς να καταλάβω πως απλά δεν ήμουν στη φάση εκείνη τη στιγμή για να διαβάσω το βιβλίο αυτό. Ή το είδος αυτό. Και μετά από καιρό είτε ξανάπιασα το βιβλίο, είτε κάποιο άλλο του ίδιου συγγραφέα και ενθουσιάστηκα!

 

Και πράγματι, ούτε γω διαβάζω γρήγορα. Μάλλον αργά και "απολαυστικά".

Edited October 13, 2008 by Dain

[Nienna]

Κάποτε διάβαζα ένα βιβλίο τη μέρα, αλλά τότε ήμουν στο γυμνάσιο, και δεν είχα ζωή. Τότε λοιπόν έδινα και δεύτερες ευκαιρίες, και τρίτες, και διάβαζα και βιβλία που δεν μου άρεζαν και το ήξερα την ώρα που τα διάβαζα, απλώς επειδή δεν άντεχα να μην έχω κάτι να διαβάζω.

Τώρα που έχω α. ζωή, β. λιγότερο έμμονη σχέση με το διάβασμα και γ. έναν τόνο βιβλία στο ιστορικό μου, έχω γίνει πιο δύσκολη. Σπάνια διαβάζω ένα βιβλίο ολόκληρο αν δεν με κρατήσει απ' τις πρώτες πενήντα σελίδες. Υπάρχει βέβαια περίπτωση να το κάνω, και να δώσω και δεύτερη ευκαιρία σε έναν συγγραφέα, αλλά θα πρέπει να έρχεται συστημένος από κάποιον άνθρωπο τον οποίο σέβομαι ιδιαίτερα [κι αυτόν και τα γούστα του].

 

Υ.Γ. Τρομάζω με το θάψιμο που έπεσε για τον Έκο και τη Ρόουλινγκ σ' αυτό το τοπίκιον! Πραγματικά! Ο πρώτος είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας μαζί με το Μπόρχες, και έχω περάσει απολαυστικές ώρες αγκαλιά με τα βιβλία της δεύτερης.

[Oberon]

Υ.Γ. Τρομάζω με το θάψιμο που έπεσε για τον Έκο και τη Ρόουλινγκ σ' αυτό το τοπίκιον! Πραγματικά! Ο πρώτος είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας μαζί με το Μπόρχες, και έχω περάσει απολαυστικές ώρες αγκαλιά με τα βιβλία της δεύτερης.

 

Mην τρομάζεις. Είναι πολύ πιο εύκολο και αβασάνιστο να θάψεις κάποιον παρά να τον επαινέσεις (αν και δεν είδα κανένα ιδιαίτερο "θάψιμο" στο τόπικ, ομολογώ). Συγχρόνως όμως είναι και απλά θέμα γούστου. Οι άνθρωποι τείνουν να ερμηνεύουν το έργο ενός συγγραφέα (και όχι μόνο) σύμφωνα με τα προσωπικά τους γούστα, την προσωπική τους αντίληψη και ιδιαίτερα το εγώ τους. Το ρητό "everybody is a critic" ισχύει πολύ περισσότερο από έναν απλό "truism".

Ένας αναγνώστης π.χ. που δεν έχει καμμία γνώση ή ενδιαφέρον για μεταφυσικό συμβολισμό, αλλά διαβάζει αποκλειστικά φάνταζυ, θα δει τον Κοέλιο μέσω του προσωπικού του πρίσματος της φάνταζυ (για να μην μιλήσω για την περίπτωση που είναι θρησκόληπτος). Το ίδιο θα κάνει και ένας που δεν διαβάζει επιστ. φαντασία. Σε ένα έργο ενός συγγραφέα που γράφει "αμάλγαμα" ε.φ. και φάντασυ, ο αναγνώστης μας θα θεωρήσει στην καλύτερη περίπτωση το αμάλγαμα αυτό μέτριο. Θα απορρίψει τα στοιχεία ε.φ. εντελώς, και θα κρατήσει το μισό βιβλίο μόνο και αυτό θα κρίνει ως φάντασυ. Και ως μέτριο φάντασυ μάλιστα, έστω κι αν ο συγγραφέας είναι πασίγνωστος, βραβευμένος, αναγνωρισμένος, ενεργός για δεκαετίες κλπ κλπ κλπ. Kαι το ίδιο ισχύει φυσικά και για κάποιους "λάτρεις" της ε.φ. αποκλειστικά που θα διάβαζαν τυχαία κάποιο φάντασυ αλλά χωρίς "ανοιχτό νου". Θα το έβλεπαν μέσα από ένα διαστρεβλωμένο (λόγω "άποψης") πρίσμα, όπου δεν θα θεωρούσαν τίποτα ως valid σύμφωνα με τα δικά τους κριτήρια/πρότυπα.

Και φυσικά οι χειρότεροι κριτικοί συγγραφέων είναι άλλοι συγγραφείς. Πάντα και απαράλλαχτα. Και δεν αναφέρομαι στο φόρουμ μας φυσικά, αλλά σε μεγάλα ονόματα του χώρου, και σε μικρότερα. Ειδικά σε μικρότερα προς μεγαλύτερα.

 

Ή μπορεί να είναι κάλλιστα θέμα "αξιών". Θα αναφέρω ένα ανάλογο παράδειγμα αλλά για τη μουσική: Ήξερα κάποιον όταν δούλευα σε ένα μαγαζί με κόμικς και δίσκους που λάτρευε την όπερα, αλλά ήταν και πολύ "ελληνολάτρης" και "ορθόδοξος". Είχαμε φέρει κάτι δίσκους και του σύστησα όταν ήρθε να ακούσει έναν. Δεν ήθελε στην αρχή αλλά επέμεινα και τελικά τον έβαλε για 2 ακριβώς δευτερόλεπτα. Από τον καθρέφτη που κοίταζα το χώρο που άκουγαν μουσική είδα πως είχε βουλώσει τα αυτιά του για το λίγο χρόνο που άκουγε.

 

Μετά, όταν τον γνώρισα καλύτερα, κατάλαβα το γιατί ο τύπος αντέδρασε έτσι.

 

H ηψίφωνος που τραγουδούσε ήταν Εβραία από το Ισραήλ...

 

Άλλες φορές πάλι είναι απλά θέμα ηλικίας, φάσης ζωής, διάθεσης, όγκου ήδη αδιάβαστων βιβλίων (από το οποίο πολλοί πάσχουμε) κλπ κλπ.

 

Τελικά είναι απλά υποκειμενικό το θέμα, και ακριβώς εκεί βρίσκεται ίσως η ουσία του ερωτήματος του τόπικ. Στη διάσταση υποκειμενικού (δικαιολογημένου ή αδικαιολόγητου) και του αντικειμενικού, προσωπικού γούστου και οξύτητας στην αντίληψη και την κρίση, και άλλα διάφορα τέτοια.

Χωρίς κανένα να είναι περισσότερο ή λιγότερο σημαντικό από τα άλλα, οι λόγοι που κάνουν τον καθένα μας να δίνει ή να μη δίνει "δεύτερες ευκαιρίες" είναι ιδιαίτεροι και προσωπικοί πάντα. Γι'αυτό και δεν πρέπει να σε τρομάζει η όποια κριτική/θάψιμο για αγαπημένο σου συγγραφέα. Εξ άλλου δεν εξαρτάται από τη γνώμη κανενός αν θα σ'αρέσει ή όχι ένα βιβλίο, ούτε η γνώμη αυτή έχει αναγκαστικά την παραμικρή βαρύτητα στην απόλαυση που εσύ και γω θα νιώσουμε διαβάζοντας π.χ. Ρόουλινγκ.

Κι αν πάλι νιώθουμε την ανάγκη να "θάψουμε" ένα βιβλίο ή να μην δώσουμε καμμία άλλη ευκαιρία σε κάποιον? (Γενικά μιλάω, όχι στο φόρουμ). Ας γίνει κι αυτό. Προσωπική επιλογή είναι. Μέρος της όλης εξέλιξης είναι κι αυτό. (Απλώς προσωπικά προτιμώ να αναφέρομαι περισσότερο σε ό,τι μ'αρέσει και όχι σε ό,τι μισώ ή απεχθάνομαι).

Edited October 15, 2008 by Dain

[Nienna]

Μα ναι, τα ξέρω όλα αυτά. Δεν τρομάζω για κανέναν άλλο λόγο παρά για το πόσο διαφορετικοί θα πρέπει να είναι αυτοί οι άνθρωποι από μένα κρίνοντας απ' τα γούστα τους. Είναι ο τρόμος του αγνώστου και το γεγονός του ότι έχω πολύ συγκεκριμένο κοινωνικό κύκλο με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, σε συνδυασμό με το ναρκισσισμό.

[Oberon]

Ναι, το ξέρω πως τα ξέρεις. Διάβασε - αν δεν το διάβασες ήδη - το edit που έγραψα με την ιστορία με τον τύπο στο μαγαζί που δούλευα και το δίσκο με την ηψίφωνο.

Sometimes you can't win.... Το μόνο που μπορεί κάποιος να κάνει αν ενοχλείται από τέτοια πράγματα, είναι να συνεχίσει να διαβάζει, ή να ακούει, ακριβώς αυτο που του αρέσει.

 

Τον συγκεκριμένο δίσκο με την Εβραία ηψίφωνο τον αγόρασα εγώ τελικά γιατί όντως άξιζε. Δεν το μετάνιωσα ποτέ!

[Nienna]

Λινκ;

[Oberon]

Eννοώ το "edited post" που διάβασες πιο πάνω. Πρόσθεσα κάτι.

[Nienna]

Αααα. Δεν είχα δει ότι το έκανες edit. Τώρα το είδα.

Έχω μια φίλη εβραία υψίφωνο από το Ισραήλ!

 

[Νομίζω πως έχουμε παρεκτραπεί, τα υπόλοιπα από εμεσέν.]

[Nienor]

Υ.Γ. Τρομάζω με το θάψιμο που έπεσε για τον Έκο και τη Ρόουλινγκ σ' αυτό το τοπίκιον! Πραγματικά! Ο πρώτος είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας μαζί με το Μπόρχες, και έχω περάσει απολαυστικές ώρες αγκαλιά με τα βιβλία της δεύτερης.

 

Έχω μία υποψία ότι για τη Ρόουλινγκ έχω πει μόνο εγώ και ήθελα να διευκρινήσω πως αυτό που λέω το θεωρώ κακό, αλλά όχι για εκείνη, για εμένα που το κάνω. Δηλαδή, μπορεί να χάνω κάτι που θα μου αρέσει πολύ έτσι. Πάντως, όπως και να έχει, άποψη (ούτε καν θάψιμο, "άποψη" το εννοώ) για τη συγγραφέα δε μπορώ να έχω επειδή ακριβώς δεν έχω διαβάσει κάτι δικό της.

[*Aria*]

Ναι, δίνω δεύτερη ευκαιρία σε έναν συγγραφέα. Δεν μπορώ να καταδικάσω έναν / μια συγγραφέα μόνο και μόνο από ένα βιβλίο του / της που θα διαβάσω. Παρόλα αυτά όμως, αν και το δεύτερο βιβλίο δεν με κερδίσει, οι πιθανότητες να αγοράσω και τρίτο μειώνονται δραματικά. Εκτός πια αν και τα δυο βιβλία που διάβασα έτυχε να μην είναι καλά. Τώρα ή εγώ είμαι η άτυχη και έπιασα λάθος βιβλία ή ο / η συγγραφέας... ατύχησε :tongue:

 

Συγγεκριμένα θα αναφέρω την Anne Rice. Το πρώτο βιβλίο της που διάβασα ήταν το "Μέμνοχ". Δεν με ενθουσίασε καθόλου και έκανα αμάν και πώς να το τελειώσω. Παρόλα αυτά όμως αγόρασα και δεύτερο βιβλίο της ιδίας, με τίτλο ο "Υπηρέτης των Οστών". Δυστυχώς ήταν το ίδιο δύσπεπτο με το πρώτο. Ε, από εκεί κι έπειτα δεν νομίζω να αγοράσω κάποιο άλλο βιβλίο της. Ακόμα και να μου δανείσουν κάποιο θα πρέπει να εξαντληθούν εντελώς τα δικά μου αποθέματα βιβλίων για να το πιάσω. Και με την πρώτη ευκαιρία να το παρατήσω.

Edited January 6, 2011 by *Aria*

[Paradise Lost]

Οχι δεν δινω δευτερη ευκαιρια οσο μεγαλο και να ειναι το ονομα.(Κοέλο,Ζολα,Χαρντυ,Ντικενς,Τζόυς,Μαρκές).Μονο σε ελαχιστες ελαχιστες εξαιρεσεις ενδεχομένως και επειτα απο παρεναιση ανθρωπων που εμπιστευομαι το γουστο τους.Αλλα πριν αρχισω να διαβασω επιλεγω παντα,το "καλυτερο" και πιο αντιπροσωπευτικο βιβλιο του συγγραφεα δλδ ειμαι ηδη προετοιμασμενη.

Edited January 6, 2011 by Dimitraaa

[Count Baltar]

Τι εννοούμε, όμως, όταν λέμε "δεύτερη ευκαιρία" σε έναν συγγραφέα;

Διαβάζοντας τον τίτλο του νήματος αμέσως το μυαλό μου πήγε στην περίπτωση πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα, που αφού διαβάσουμε το πρώτο και μέχρι στιγμής μονάκριβο βιβλίο του κρίνουμε ότι δεν θέλουμε να διαβάσουμε ό,τι βγάλει στο μέλλον.

 

Θεωρώ ότι το πράγμα αλλάζει κατά πολύ όταν πρόκειται για το πρώτο βιβλίο που θα διαβάσουμε, ας πούμε, από Κίνγκ ή Κλαρκ ή Κέτσαμ ή Χάμιλτον ή Βερν ή Καραγάτση και πάει λέγοντας. Εκεί, αν αυτό που διαβάσαμε δεν μας άρεσε, νομίζω ότι για να είμαστε δίκαιοι απέναντι στον συγγραφέα, πρέπει να δώσουμε δεύτερη ευκαιρία (π.χ. επειδή μάθαμε ότι το βιβλίο ανήκει στην "ταληροφονική" περίοδό του ή αποτέλεσε τη μοναδική του απόπειρα να γράψει μεταφυσικό τρόμο ενώ δεν καταπιάνεται ποτέ άλλοτε με αυτό το αντικείμενο και ούτω καθεξής).