Rikochet Posted October 14, 2008 Share Posted October 14, 2008 (edited) Την πήγα στη Δεξαμενή, που από τότε έχει κλείσει. Στη θέση της είναι ένα ξενοδοχείο ή ένα λάουντζ εστιατόριο ή κάποια τέτοια μαλακία. Τότε σέρβιρε ακόμα ωραίο ελληνικό και τυροπιτάκια. Τι λες ρε φίλε. Τυροπιτάκια. Αυτό μου είπε κι εκείνη όταν τα παρήγγειλα. Φλώρος ε; αντεπιτέθηκα αν και δεν έμοιαζε τόσο με αντεπίθεση. Δεν λες τίποτα συμφώνησε εκείνη και το πράγμα έκλεισε. Τη λέγανε Καλλιόπη μα για κάποιο λόγο όλοι τη φώναζαν Κάτια - μη ρωτάς γιατί, δεν έχω ιδέα. Όλοι εκτός από μένα. Ήταν απ’τις λιγοστές μου απολαύσεις τις φορές που την είδα - μετρημένες στα δάχτυλα - τι λέει ρε Καλλιόπη καθώς με κοίταζε κάτω απ’τις αφέλειες της και τσίγκλαγε. Κομμένο το Καλλιόπη δεν είπαμε ρε μαλάκα; Είπαμε είπαμε γελούσα εγώ. Κάπως έτσι. Τώρα στη Δεξαμενή μασουλάει ένα τυροπιτάκι και με κοιτάει κατάματα. Μόνο εσύ κοιτάς έτσι το ξέρεις; ρωτάω. Άσε τις μαλακίες και λέγε τι θες λέει εκείνη και καταπίνει χαριτωμένα. Πάω να αλλάξω θέμα - έχεις ψίχουλα στα χείλη σου και της δίνω ένα χαρτομάντηλο. Το τσαλακώνει και το πετάει στα περιστέρια χωρίς να πάρει το βλέμμα της από πάνω μου. Μάλιστα. Θέλω να σου πω πώς για μένα δεν είσαι τίποτα. Περιμένω να γελάσει, να λυπηθεί, να αντιδράσει - τίποτα. Μόνο ρωτάει λοιπόν; πάμε παρακάτω. Ήδη έχασα το πάνω χέρι - το είχα ποτέ; Αρχίδια το είχα. Δεν είσαι τίποτα. Δεν μετράς. Δεν είχες αντίκτυπο πάνω μου, πως το λένε. Εσύ και ο Χόρνμπι μου λέει αυτή. Τι; Άστο. Καμιά μαλακία απ’αυτές που διαβάζει. Ίσως. Συνεχίζω: δεν είσαι - και δεν ήσουν, ποτέ - μια σημαντική γυναίκα στη ζωή μου. Δεν με άλλαξες. Δεν με έκανες καλύτερο ή χειρότερο άνθρωπο. Δεν άλλαξαν οι προσδοκίες μου μετά από σένα. Θα μπορούσες κάλλιστα να μην υπήρχες. Ξέρω ότι ξεπέρασα κάθε επίπεδο οικειότητας. Τώρα εσύ απορείς, γιατί δεν την ξέρεις - ούτε αυτή ούτε εμένα. Δεν πειράζει. Απλά μάθε ότι ήταν λεπτοκαμωμένη, προκλητική, σπιρτόζα και ρηχή. Σκατά συλλογή επιθέτων μάζεψα - αλλά έτσι ήταν. Σπούδαζε ιστορία της τέχνης ή κάτι τέτοιο. Σου είπα ότι θύμιζε λίγο μάγισσα; Όχι; Ε να. Τη φίλησα μια φορά καθότι σε κοινή παρέα. Ανταπέδωσε ανόρεχτα. Τέρμα για την υπόλοιπη νύχτα. Αυτό έγινε δυο-τρείς φορές ακόμα. Μέχρι που την είδα στα γόνατα ενός γνωστού σε κάτι εγκαίνια ενός βιβλιοπωλείου, που να καεί το μπουρδέλο, και ένιωσα λίγο ραγισμένος και λίγο μαλάκας. Πόνεσα κιόλας. Και θεώρησα καθήκον να τη βγάλω έξω, να την κεράσω τυροπιτάκι και να φανώ άντρας. Και το βλέμμα σου όταν φίλαγα τον άλλο; Δίκιο έχει. Το βλέμμα μου. Της πάπιας που σκόνταψε. Του ποντικού που αποσύρεται. Του κογιότ που το βουλώνει. Σκέτος χαμένος. Ακόμα το σκέφτομαι εκείνο το βλέμμα λέω διαλλακτικά. Πάντα να λες ότι σκέφτεσαι ή σκέφτηκες κάτι. Εξυπνάδα ασπούμε. Και που κατέληξες; Ειρωνεία. Μισώ την ειρωνεία όταν δεν προέρχεται από μένα. Ότι δεν είχε την παραμικρή σχέση με σένα. Α ναι; Α ναι. Να σου πω κι εγώ κάτι Γιάννη; Με γλυκό ύφος. Προσιτό. Λέει και το όνομα μου. Σου είπα ότι έμοιαζε μάγισσα ε; Ναι. Για πες. Είπε. Είπε: Δεν είσαι εσύ. Τι εννοείς ρώτησα προτού το σκεφτώ. Μέχρι να απαντήσει όμως το σκέφτηκα λίγο. Και η πρώτη γραμμή έπεσε. Αυτές δεν είναι οι λέξεις σου. Δεν μιλάς έτσι. Ποτέ δεν μιλούσες. Είναι ψεύτικες - και άσε το ύφος να πάει στο διάολο, το περιεχόμενο όμως; Δεν με φίλησες ποτέ, δεν γύρισα να σε κοιτάξω ποτέ. Ήρθα εδώ από περιέργεια. Και δεν βλέπω καν εσένα, βλέπω κάτι που θες ή κάτι που μισείς, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι τρώω τυροπιτάκια με μια χίμαιρα. Ήδη νιώθω διαφορετικά. Η πρώτη αντίδραση - παπαριές λέει. Μετά πέφτει μια δεύτερη και μια τρίτη γραμμή. Αυτή συνεχίζει: Δεν είσαι μάγκας. Δεν αδιαφορείς. Όχι γιατί δεν θες αλλά γιατί δεν μπορείς. Δεν είσαι οι ήρωες σου. Ούτε η νέμεσι σου. Δεν είσαι ό,τι ονειρεύτηκες ούτε ό,τι θέλεις. Τα χείλη σου δεν ήταν πάνω στα δικά μου όταν θα ήθελες να είναι. Ούτε τα δάχτυλα σου μέσα μου. Ούτε η σκέψη μου σε αναζήτησε ποτέ. Ξέρω πως όταν περπάτησες το Κολωνάκι λίγες μέρες πριν με σκεφτόσουν. Ξέρω πως με φαντάστηκες έξω από το Παλλάς να διαβάζω ένα λιμπρέττο και να σε σκέφτομαι. Χρειάζεται να σου πώ ότι δεν ήμουν εκεί; Τέταρτη, πέμπτη, έκτη γραμμή, κατέρρευσαν όλα τα μέτωπα. Συνεχίζει: Δεν είσαι σκληρός. Δεν βρίζεις με άνεση. Δεν γελάς όμορφα. Δεν με ξέρεις. Σε ξέρω. Ξέρω ότι έχεις μαλακιστεί για πάρτη μου τουλάχιστον δυό φορές. Με φανταζόσουν να χορεύω. Όμως δεν με έχεις δει ποτέ να χορεύω. Θέλεις; Εδώ, στη πλατεία; είναι το μόνο που μπορώ να ρωτήσω. Εδώ λέει και σηκώνεται. Και μόλις τελειώσω θα ξυπνήσεις. Χορεύει. Ξυπνάω. * Αφού σηκώθηκα απ’το κρεβάτι ήπια ένα γρήγορο γαλλικό. Χωρίς γάλα, χωρίς ζάχαρη. Δεν πήγα στο μπάνιο, δεν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Διάβασα λίγο Μπόρχες καθώς περίμενα να περάσει η ώρα. Πήγα στο Κολωνάκι, στη Δεξαμενή, την ώρα που ονειρεύτηκα ότι την συνάντησα. Κανείς. Χάζεψα τα παιδιά που έπαιζαν. Ένα πρεζάκι λίγο παρακάτω. Τα πάντα είναι φυσιολογικά και δεν κοιτάχτηκα ούτε μια φορά σε έναν καθρέφτη. Η υπόλοιπη μέρα κύλησε αδιάφορα μέχρι που έφτασε το βράδυ. Πήγα στα εγκαίνια του βιβλιοπωλείου. Στο κέντρο της πόλης, με πάνω από δύο ορόφους, καλεσμένους, ηβέντς, χάπενινγκς, τσάμπα ποτό και τσάμπα τυροπιτάκια - επικεντρωνόμαστε στο ποτό, τα τυροπιτάκια είναι ξερά, ψάχνω τους άλλους. Όλοι είναι εκεί και όλοι μεθυσμένοι. Ξέρω ότι τώρα δεν ονειρεύομαι - είμαι και νηφάλιος. Ξέρω τι θα δω. Ποιο πρόσωπο σε ποια θέση ποια στιγμή. Και ξέρω, φυσικά, ότι θα δω την Κάτια - την Καλλιόπη - στα γόνατα Του. Μα Αυτός δεν έχει πρόσωπο. Την πλησιάζω. Την κοιτάω στα μάτια και τη ρωτάω - ξέρεις ποιος είμαι; Γουρλώνει τα μάτια. Ξέρω ψελλίζει. Δεν ξέρεις. Της δείχνω τις παλάμες μου. Κοίτα - δεν έχουν γραμμές. Της δείχνω το πρόσωπο μου. Βλέπεις χαρακτηριστικά; Δεν βλέπεις. Μόνο κάτι καφέ μάτια και ένα μακρουλό πηγούνι - μα δεν είμαι ο μόνος με αυτά τα χαρακτηριστικά. Και γιατί να είμαι εγώ; Γιατί να με ξεχωρίζεις; Δεν αντιδρά για λίγο. Τελικά καταφέρνει ένα δεν είσαι ο Γιάννης; Παίζω μαζί της λίγο. Είμαι; Κοίτα τον τύπο δίπλα σου. Κοιτάει. Είμαι εγώ. Κάθεται στα γόνατα μου. Σκύβω και της ψιθυρίζω αυτό που θέλω είμαι καριόλα και γελάω απαίσια μέχρι να της τρυπήσω το τύμπανο. * Η Καλλιόπη ξυπνάει ιδρωμένη. Αγωνία. Στη σχολή έχω να πάω; Δεν έχω. Ο Μάκης μου έστειλε μήνυμα; Μου έστειλε. Ο Μάκης μου. Η μάνα μου μαγείρεψε; Ξύπνα ηλίθια δεν ζεις ακόμα με τη μάνα σου. Έχει φαΐ από χθες το βράδυ. Ωραία. Οι άλλες ξύπνησαν; Έφυγαν νωρίς το πρωί και άφησαν σημείωμα τα λέμε το βράδυ. Οκέη και τα κορίτσια. Γιατί αγωνία όμως; Ξέχνα το. Γράψε: Έχω να: απαντήσω στο μάκη μου. πάω σουπερμάρκετ. τελειώσω τον μάρκες. κόψω τις άκρες για την ψαλίδα. ακούσω το νέο πόρτισχεντ. κάνω επανάληψη τα ισπανικά. ξαναφτιάξω εκείνη τη τζίβα που χάλασε. πάω στα γενέθλια της άννας. εγκαίνια βιβλιοπωλείου. Ποιοι θα ναι εκεί αλήθεια. Μα τι σκέφτομαι, θα είναι όλοι. Και ο λιγούρης; Και ο λιγούρης. Και ο σοβαρός; Και ο σοβαρός. Και ο ρομαντικός; Και ο ρομαντικός. Και ο μάγκας; Και ο μάγκας. Όταν λέω όλοι το εννοώ. * Το βράδυ στα εγκαίνια τελικά μεθάνε όλοι. Κάποιοι φιλιούνται. Κάποιοι κοιμούνται. Κάποιοι ξεχνιούνται. Κάποιοι μαυρίζουν. Οι μισοί κατηφορίζουν την Κολωκοτρώνη τραγουδώντας μεταμοντέρνα. Οι άλλοι το παίρνουν ποδαράτο μέχρι τα Πατήσια διαφωνώντας για τον Άσιμο. Είμαι στο 500 και κοιτάζω την Αχαρνών. Ο διπλανός μου φοράει σκουφί. Τον λένε Γιώργο και με φωνάζει Γιάννη. Κοιτάζω τις γραμμές στα χέρια μου και την αντανάκλαση του προσώπου μου στο παράθυρο του λεωφορείου και σκέφτομαι ότι αυτά τα χέρια και αυτό το πρόσωπο δεν είναι δικά μου. Edited October 14, 2008 by Rikochet Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The Phantom Posted October 14, 2008 Share Posted October 14, 2008 Παρατηρήσεις αρνητικές έχω, αλλά είναι τόσο μικρές και ασήμαντες, που δεν σου τις αναφέρω καν και που θα ήταν μόνο πάνω στην μορφοποίηση.. θα το έκανε πιο ευκολοδιάβαστο. Εκτός αν αυτό ήθελες. Το ποιος είναι, ποια είναι.. να μπερδεύει. Αν ήταν αυτό, το πέτυχες! Πραγματικά θα πω όμως ότι το κείμενο ήταν καλό. Πολύ καλό και δυνατό. Έτσι το βρήκα. Σαν να τα έχω ζήσει όλα αυτά ,πριν από χρόνια. Σαν να ήμουν εγώ εκείνος.. ο Γιάννης. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rikochet Posted October 14, 2008 Author Share Posted October 14, 2008 Εκτός αν αυτό ήθελες.Το ποιος είναι, ποια είναι.. να μπερδεύει. Αν ήταν αυτό, το πέτυχες! ακριβώς αυτό. τις παρατηρήσεις θα τις ήθελα όσο ασήμαντες κι αν είναι, αν δεν σου κάνει κόπο. ευχαριστώ γενικότερα. =) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted October 14, 2008 Share Posted October 14, 2008 Ποιες παρατηρήσεις αγόρι μου, αυτό ήταν γροθιά στο στομάχι. Ο μόνος τρόπος για να διαβαστεί είναι με μια ανάσα. Κι όταν παίρνεις τη δεύτερη ανάσα συνειδητοποιείς ότι η προηγούμενη ανάσα ήταν όνειρο. Άραγε μια γυναίκα μπορεί να σκέφτεται έτσι; Για να μας απαντήσει κάποια γυναίκα. Αγαπημένη φράση: "Το βλέμμα μου. Της πάπιας που σκόνταψε. Του ποντικού που αποσύρεται. Του κογιότ που το βουλώνει. Σκέτος χαμένος." και το τυροπιτάκι Τελικά ποιος είναι ο Χόρνμπι; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
The Phantom Posted October 15, 2008 Share Posted October 15, 2008 Οι παρατηρήσεις μου θα ήταν μόνο στα σημεία στίξης και στην μορφοποίηση. Διαφορετικά όταν είναι διάλογος κι αλλιώς όταν είναι εσώτερες σκέψεις. Απλό παράδειγμα. Στα κείμενο σου: Να σου πω κι εγώ κάτι Γιάννη; Με γλυκό ύφος. Προσιτό. Λέει και το όνομα μου. Σου είπα ότι έμοιαζε μάγισσα ε; Ναι. Για πες. Είπε. Είπε: Δεν είσαι εσύ Θα μπορούσε να μορφοποιηθεί: «Να σου πω κι εγώ κάτι Γιάννη;» Με γλυκό ύφος. Προσιτό. Λέει και το όνομα μου. Σου είπα ότι έμοιαζε μάγισσα ε; «Ναι. Για πες» Είπε: «Δεν είσαι εσύ» Αυτό μόνο. Διαβάζεται και χωρίς την «μορφοποίηση». Προκαλεί ένα λαχάνιασμα και ίσως κάποιοι να χαθούν.. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted October 15, 2008 Share Posted October 15, 2008 Εγώ, για πρώτη φορά στα χρονικά, θα ήθελα να πω πως δεν θέλω περισσότερη στίξη, ούτε εισαγωγικά, ούτε τίποτα. Ίσως επειδή ένας απ' τους λόγους που απολαμβάνω το συγκεκριμένο κείμενο είναι το άγχος και το λαχάνιασμα. Good job, as always. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted October 15, 2008 Share Posted October 15, 2008 Θα συμφωνήσω με τον Phantom και γω θα ήθελα τους διαλόγους χώρια. Είναι πολύ δυνατή η γραφή, απίστευτες σκηνές και ανατροπές, αφήγηση και διάλογος μαζί. Πιστεύω ότι με κάποια μορφοποίηση θα έδειχναν όλα αυτά τα στοιχεία πολύ καλύτερα. Ελπίζω να μην σε τρελάναμε. Ετσι ο ένας αλλιώς ο άλλος... Τι να κάνουμε; "Γούστα είναι αυτά " είπε ο πίθηκος και έφαγε το σαπούνι... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 29, 2008 Share Posted October 29, 2008 Rikochet, ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΑΤΡΕΨΑ!!! Δεν έχω λόγια... ΥΓ η αλήθεια είναι οτι εδώ με οδήγησε το τελευταίο σου διήγημα, που παρά την πολυλογία μου στις 'παρατηρήσεις' μου, με έκανε να θέλω να διαβάσω περισσότερο Rikochet...ευτυχώς...εδώ έχεις γράψει ένα μικρό αριστρούργημα φίλε μου... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted October 30, 2008 Share Posted October 30, 2008 Ένας ακόμη υπέρ των ξεχωριστών (από το υπόλοιπο κείμενο) διαλόγων. Πού υπογράφω; Προσωπικά δε μου άρεσαν οι αναφορές σε συγκεκριμένα ονόματα συγγραφέων/μουσικών. Νομίζω ότι κάνει το διήγημα να χάνει από τη σούπα σύγχυσης/ομοιομορφίας που στήνει με όλα τα άλλα. Κατά τα άλλα, εξαιρετικά ενδιαφέρον σε σύλληψη και εκτέλεση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted December 5, 2008 Share Posted December 5, 2008 Μου πήρε λίγο χρόνο να συνηθίσω το στυλ - όχι το πιο εύκολο για μένα. Άρχιζα να νοιάζομαι για τον πρωταγωνιστή και την "ουσία" του. Μπερδεμένο το στόρι και ασαφές το τι έγινε. Όμορφο... σαν όνειρο. Δηλαδή: ατμόσφαιρα με/δίχως μπερδεμένο περιεχόμενο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted December 6, 2008 Share Posted December 6, 2008 [sarcasm]Όταν η λογοτεχνεία σταματήσει να ψάχνει πρωτότυπους (καί όχι απαραίτητα ενδιαφέροντες) τρόπους για να μας πει για τα γκομενικά κάποιου, και αρχίσει να ψάχνει να βρει πρωτότυπα θέματα, θα έχει κάνει ένα μεγάλο βήμα εμπρός[/sarcasm] Στο κείμενο τώρα, πέρα από το παραπάνω γενικό σχόλιο, για εμένα μάλλον απέτυχε. Maybe I see too much reality, που θα έγραφε και ο Πράτσετ, αλλά η έλλειψη στίξης, το ανακάτεμα περιγραφής, διαλόγου και σκέψεων, καθώς και η τραμπάλα μεταξύ ΟΓ μου φάνηκε υπερβολικό στυλιζάρισμα που μπορεί να ταιριάζει με το ονειρικό του θέματος, ταλαιπορεί όμως το μάτι του αναγνώστη. Στα υπερ του οι δυνατές εικόνες και ο εφιαλτικός ειρμός του, που όμως νομίζω ότι δεν καταφέρνουν να βρουν το στόχο, να πετύχουν το σωστό impact, ίσως επειδή λείπουν τα διαλείματα νηφαλιότητας, ίσως επειδή έχουμε πολλά όνειρα μέσα σε όνειρα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.