Το Αναπόδραστο

[Arachnida]

Όνομα Συγγραφέα: Γιάννης Πλιώτας

Είδος: Τρόμος

Βία; Λίγη

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 575

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Βασισμένο σε μια ιδέα του Μάγου

 

 

 

 

 

 

 

 

Στην αρχή ήταν ο ήχος από τις στάλες. Μονότονος, αδιάκοπος, λιτός και για όλα αυτά μαζί ενοχλητικός.

 

Τράβηξα στην άκρη την κουρτίνα, αλλά έξω είχε πέσει το σκοτάδι για τα καλά και το μόνο που είδα ήταν η δική μου καταθλιπτική αντανάκλαση στο τζάμι. Κοίταξα κάπως προσεκτικότερα τη σκούρα ασαφή εικόνα. Αντίκρισα ένα συνονθύλευμα χαρακτηριστικών που δήλωναν παραίτηση, δύο μάτια θαμπά, άτονα, άχρωμα. Πάνω μου δεν υπήρχε παρά ελάχιστη θέληση και αποφασιστικότητα στο στήσιμο του κορμιού μου.

 

Ενώ οι στάλες συνέχιζαν να πιτσιλούν μ’ ένα τυχαίο μοτίβο την αντανάκλασή μου, το βλέμμα μου χαμήλωσε στα αριστερά και είδα αυτό που έμοιαζε με το δεξί μου χέρι να κρατάει τον χαρτοκόπτη. Κούνησα το χέρι μου για να δω αν η αντανάκλαση θα με μιμούνταν και πράγματι έτσι έγινε με ανατριχιαστική φυσικότητα. Πειθήνια είχε υπακούσει στην ανούσια σκέψη μου, την ανείπωτη διαταγή μου, την ομοιοκαταληξία των μύχιων σκέψεών μου.

 

Άπλωσα το πραγματικό δεξί μου χέρι και άγγιξα χωρίς να βλέπω το λευκό διακόπτη. Ασυναίσθητα αναρωτήθηκα αν έπρεπε να τον κατεβάσω ή να τον αφήσω στη θέση του, στην για ώρες ανενόχλητη ακινησία του. Παράλληλα σαν αποχαυνωμένος εξακολουθούσα να παρακολουθώ την αντανάκλασή μου, που είχε απλώσει το αριστερό της χέρι στο δικό της φανταστικό διακόπτη. Για λίγες ανάσες κοιταχτήκαμε στα μάτια- αν κάποιος αναγεννησιακός ζωγράφος μας είχε μπροστά του ή θα ενθουσιαζόταν με την απρόσμενη συμμετρία της σύνθεσής μας ή απηυδισμένος θα έσπαγε την παλέτα του.

 

Ένα προαίσθημα διέτρεξε το πίσω μέρος του λαιμού μου και αδιόρατα με προειδοποίησε ακριβώς τη στιγμή που διάλεγα να κατεβάσω το διακόπτη.

 

Ακαριαία η λάμπα ρούφηξε μέσα της όλο το φως του πέτρινου δωματίου, ταυτόχρονα μια ξαφνική ριπή ανέμου έστειλε μύριες στάλες ενάντια στο τζάμι μου και ανάμεσα σ’ ένα ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων η αντανάκλασή μου εξαφανίστηκε σαν να μην υπήρξε ποτέ και τη θέση της κατέλαβε απρόσμενα μία άλλη σκιώδης μορφή, ένας άλλος άνθρωπος με χαρακτηριστικά παρόμοια με τα δικά μου, αλλά στρεβλωμένα κατά έναν αδιευκρίνιστο τρόπο. Στρεβλωμένα, γωνιώδη και τρομακτικά.

 

Πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι συνέβαινε και να φωνάξω, ο άνθρωπος έξω από το τζάμι ύψωσε ένα σφυρί που κρατούσε στα χέρια του και το κατέβασε με μανία πάνω στο τζάμι, που τραντάχτηκε με πάταγο. Απ’ την ορμή της ταλάντωσης του δεύτερου χυπήματος το τζάμι θρυμματίστηκε, εξαφανίζοντας προσωρινά και την εικόνα του αγνώστου που για ώρα μελετούσε τις κινήσεις μου, κρυμμένος μες στην ανυπαρξία του.

 

Ο θόρυβος ήταν αρκετός για να με ξυπνήσει και ενώ ο άγνωστος σφυροκόπησε ξανά και ξανά το θλιβερά μισοσπασμένο τζάμι, πισωπάτησα ενστικτωδώς μέχρι να πέσω πάνω στο γραφείο και κατόπιν κυλίστηκα στο πάτωμα, χτύπησα στην πολυθρόνα, σύρθηκα στο τραχύ χαλί και ψηλαφώντας έφτασα μέχρι εκεί στον τοίχο που θυμόμουν ότι υπήρχε μία πόρτα.

 

Καθώς άγγιζα το παγωμένο πόμολο μία βροχή από θρύψαλα έπεσαν μέσα στο δωμάτιο και ο αέρας που πέρασε μαζί τους σφύριξε σαν ανάσα φιδιού στ’ αυτιά μου. Κατέβασα την παλάμη μου και τράβηξα με δύναμη την πόρτα και περισσότερο αισθάνθηκα, παρά είδα, τις σκιές να γλιστρούν απ’ τις ρωγμές στο τζάμι.

 

Ίσως λίγα εκατοστά πριν σκαλώσουν στην άκρη απ’ το παλτό μου, έριξα τον εαυτό μου στο άνοιγμα της πόρτας και την άφησα να κλείσει πίσω μου βίαια, παρασυρμένη από το ρεύμα που δημιουργήθηκε.

 

Αγνόησα τα αλλεπάλληλα βροντοκοπήματα στη βαριά πόρτα και τις αγωνιώδεις κραυγές που ξερνούσαν εκείνα τα καταραμένα χείλη. Αναστέναξα με ανακούφιση, ανάμεικτη με δέος.

 

Έκανα ένα βήμα.

 

Πρόλαβα να ακούσω μόνο το σφύριγμα του αντικειμένου που πέφτει με ορμή από πολύ ψηλά.

 

Την ίδια στιγμή το αμόνι acme έπεσε πάνω μου.

 

Τέλος.

[The Phantom]

Ἡ ἰδέα μου φάνηκε πολὺ καλή.

Βρῆκα τὸν τρόπο γραφῆς λίγο δύσκαμπτο.

Θὰ τὸν ἤθελα πιὸ πλαστικὸ στὶς περιγραφές.

Ἴσως νὰ χρειάζονταν περισσότερες λέξεις, πιὸ μεγάλο μέγεθος τοῦ διηγήματος δηλαδή.

Ὄχι πολύ. Λίγο. Δέκα σειρὲς τὸ πολύ, πρὸς τὸ τέλος.

Edited October 16, 2008 by The Phantom

[tetartos]

E;

 

Δεν ξέρω ποιος είναι ο Μάγος! Ξεκίνησα να διαβάζω μια ιστορία τρόμου που είχε μερικές ενδιαφέρουσες περιγραφές. Βέβαια όχι πλοκή, αλλά ήμουν προετοιμασμένος ότι σε τόσο λίγες λέξεις απλώς θα έβλεπα μια εικόνα. Σε 2-3 σημεία δυσκολεύτηκα να παρακολουθήσω τι γινόταν/τι εννοούσες αλλά είχε μια κάποια λαβκραφτική ατμόσφαιρα. Αν και την έννοια του αναπόδραστου θα μπορούσες να την αναπτύξεις...

 

Το τέλος να μην το σχολιάσω καλύτερα... Θα μπορούσες να βάλεις να συμβαίνει κάτι που να μην ακυρώνει όλη την ιστορία.

[Παρατηρητής]

Δεν ξέρω ποιος είναι ο Μάγος!

 

Μάλλον θα αναφέρεται στο Μάγο του Οζ ή σε κάποιον από το Βασίλειο της Αράχνης.

 

Τι έγινε, το ρίξαμε στα πρωταπριλιάτικα; Έχεις ξαναγράψει κάτι παρόμοιο νομίζω, το οποίο πάλι ξεκινά με τη σημείωση "από μια ιδέα του Μάγου", αν δεν απατώμαι.

Και μιας που ανέφερα το Βασίλειο της Αράχνης, κανόνισε κακομοίρη μου να γράψεις κανένα αντίστοιχο τέλος στο τέταρτο βιβλίο! Τέσσερα βιβλία γεμάτα φαντασία, μαγεία, περιπέτεια να καταλήγει σε ένα ένα αμόνι ή άλλη καρτουνίστικη εξυπνάδα!

[Arachnida]

Ο μάγος είναι ένας φίλος μου που μερικές φορές κατεβάζουμε ιδέες μαζί.

Αναπόδραστο ήταν το αμόνι φυσικά.

Πάντως δεν ήταν ιστορία τρόμου, ήταν παρωδία.Άρα δεν τίθεται θέμα ατμόσφαιρας, ανάπτυξης κλπ

Ευχαριστώ για τα σχόλια

[Adinol Doy]

Ἀμόνι Acme; Εἶχα μπεῖ σὲ μιὰ φοβερὴ ἀτμόσφαιρα, μὲ λιτὲς καὶ οὐσιαστικὲς φράσεις - καμμία σχέση μὲ λαβκραφτικὸ τρόπο γραφῆς (πιὸ πολὺ μοῦ θύμισε Μπόρχες, τὸν ὁποῖο λατρεύω μέχρι σημείου μὴ περαιτέρω) - καὶ στὸ τέλος μοῦ πετᾶς ἕνα ἀμόνι acme! Πέθανα στὸ γέλιο! Ὄχι τὸ "Ἀναπόδραστο" ἀλλὰ τὸ "Ἀναπάντεχο" θά'πρεπε νὰ ἦταν ὁ τίτλος. Ξεκίνησες, δηλαδή, νὰ γράφεις σοβαροφανῶς, γιὰ νὰ αὐτοαναιρεθεῖς στὴν συνέχεια. Ἡ ἱστορία σου ἔχει πολλὲς προεκτάσεις καὶ δὲν χρειάζεται ν' ἀλλάξεις τίποτε. Μπράβο, Γιάννη!