Katerina Baou Posted October 23, 2008 Share Posted October 23, 2008 Όνομα Συγγραφέα: Κατερίνα Μπάου Είδος: Φαντασία Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 3.400 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Είναι η πρώτη ιστορία που ανεβάζω ( και φοβάμαι! ), ελπίζω να σας αρέσει! Γράψτε μου τη γνώμη σας και κάντε την κριτική σας. Ο Μέρλιν και το Τέλος του Χρόνου Ο πύργος υψωνόταν γκρίζος και ετοιμόρροπος με φόντο μονάχα τον τεράστιο, ασημένιο δίσκο του φεγγαριού. Σε πολλές μεριές του οι πέτρες είχαν ξεκολλήσει και από μέσα πρόβαλλαν τα δοκάρια, σαν κόκαλα ενός γιγαντιαίου απολιθώματος. Κανένας θόρυβος δεν τάραζε τη σιωπή του τοπίου. Μόνο αν πλησίαζε κανείς πολύ κοντά, στο ένα και μοναδικό δωμάτιο που βρισκόταν στην κορυφή του, θα άκουγε τον ήχο που έκανε το ρολόι στον τοίχο, ένα επίμονο τικ – τακ που χάραζε τον χρόνο ασταμάτητα. Ο Μέρλιν κοίταξε το χάος που απλωνόταν έξω από το παράθυρό του λίγα μέτρα μόλις μακρύτερα από τα ριζά του λόφου. Από το κάστρο στο οποίο είχε παγιδευτεί, μόνο ο ακριανός του πύργος στεκόταν ακόμα και γύρω του σαν ξεδοντιασμένο χαμόγελο ξετυλίγονταν ό,τι απέμενε από το κεντρικό τείχος. Η γη κοβόταν σ’ εκείνο το σημείο, απότομα ακρωτηριασμένη και λειψή, χωρίς κανένα δέντρο να στολίζει με πράσινο το καμένο χώμα. Κι όταν το μάτι προχωρούσε παραπέρα, έτοιμο να βουλιάξει στο βαθύ σκοτάδι της ανυπαρξίας, εκεί το συγκρατούσε μια παράξενη ασημένια λάμψη, το τελευταίο ανάχωμα της ζωής απέναντι στο θάνατο: μια φυσαλίδα που αγκάλιαζε τον κόκκο αυτό που κάποτε ήταν η Γη. Μια ανάσα πριν το Τίποτα. Ο Μέρλιν αναστέναξε και γύρισε πάλι στην Γουίνι. « Έτσι που λες, λοιπόν …Το σπαθί του Αρθούρου στην πραγματικότητα ήταν ένα ψέμα ». Ίσιωσε το μακρύ καπέλο του και κάθισε πιο αναπαυτικά στην πολυθρόνα του. Δίπλα του, στο μοναδικό κρεβάτι που υπήρχε στο δωμάτιο, μία γυναίκα βρισκόταν ξαπλωμένη. Τα μαλλιά της είχαν ένα βρώμικο κίτρινο χρώμα σαν να ήταν φτιαγμένα από πλαστικό. Είχε τα μάτια της κλειστά και ήταν βυθισμένη σε λήθαργο. « Δεν ξέρω, Μέρλιν » απάντησε η Γουίνι με τη μεταλλική φωνή της. « Εδώ πέρα, στα δεδομένα μου, λέει ότι η ιστορία του Αρθούρου είναι μόνο ένας αρχαίος μύθος. Και λυπάμαι που το λέω αλλά τα δεδομένα μου έχουν αποδειχθεί πολύ πιο αξιόπιστα από την ανθρώπινη λογική ». Ο Μέρλιν γέλασε σιγανά καθώς έπινε το τσάι του σε ένα εμαγιέ κύπελλο. « Είσαι μια μηχανή» είπε. « Είναι φυσικό να μην καταλαβαίνεις ». « Πραγματικά δεν καταλαβαίνω. Το επιχείρημά σου είναι ότι εφόσον αποτελούμαστε από διαφορετικά υλικά, αδυνατούμε να μοιραστούμε τις ίδιες ιδέες. Πρέπει να σου πω ότι αυτό που λες είναι τουλάχιστον ρατσιστικό ». Ο Μέρλιν κοίταξε τη Γουίνι σαν να ήθελε να σιγουρευτεί ότι η μηχανή έκανε χιούμορ. Η οθόνη της λαμπύριζε όπως πάντα, ίσως λίγο πιο έντονα απ’ ότι συνήθως, αλλά κανένα από τα στοιχεία της δεν έδειχνε ότι δεν σοβαρολογούσε. Ο υπολογιστής ήταν φανερά πειραγμένος. « Αυτό που εννοώ » έκανε υπομονετικά, « είναι ότι οι πληροφορίες που έχεις δεν είναι δικές σου. Τις πρόσθεσαν στο λογισμικό σου οι άνθρωποι ». « Κι εγώ πως μπορώ να είμαι σίγουρη ότι μου λες την αλήθεια; Και πως μπορώ να ξέρω ότι στην πραγματικότητα δεν συνέβη αυτό σ’ εσένα; ». Η Γουίνι ήταν αμετάπειστη πάνω σ’ αυτό το θέμα και ο Μέρλιν θεώρησε καλό να πιει το τσάι του. Ο υπολογιστής έμεινε θιγμένος για αρκετή ώρα. Τιμώρησε τον Μέρλιν παίζοντας δυνατά το Attack των System of a Down μέχρι που τον πόνεσαν τα τύμπανά του και μετά βουβάθηκε απότομα και αρνιόταν πεισματικά να του μιλήσει. Ο Μέρλιν αναστέναξε και βούλιαξε ξανά στην πολυθρόνα του. Ήταν ξεχαρβαλωμένη και το ύφασμα στα μπράτσα είχε λιώσει. Ο Μέρλιν δεν είχε δυσκολευτεί να προσαρμοστεί στη νέα αυτή κατάσταση. Αν και ορισμένα αντικείμενα όπως το ηλεκτρικό σκουπάκι και ο πυροσβεστήρας που ανακάλυψε σε μια γωνιά του προκάλεσαν βαθιά έκπληξη, αποφάσισε ότι εφόσον δεν κινδύνευε από αυτά, μπορούσε απλώς να τα αγνοήσει και να συγκεντρωθεί στο κυρίως πρόβλημά του. Το οποίο ήταν φυσικά ο Χρόνος. Καταρχήν το Πότε ήταν ένα ερώτημα πολύ βασικό. Είχε ξεκινήσει με προορισμό το μέλλον, παίρνοντας μαζί του μόνο τα απαραίτητα, δηλαδή ένα ζευγάρι πυτζάμες, μία τσαγιέρα, το αγαπημένο του φλιτζάνι και την Άλις. Ακόμα και τώρα που το ξανασκεφτόταν, δεν μπορούσε να καταλάβει που είχε κάνει λάθος. Το Τώρα όπου και είχε καταλήξει, έμοιαζε να υπάρχει έξω από το Χρόνο. Τίποτε μέσα στο δωμάτιο δεν μαρτυρούσε το Πότε. Πουθενά δεν αναγραφόταν κάποια ημερομηνία ή χρονολογία που θα τον βοηθούσε να υπολογίσει πόσο μακριά στο μέλλον είχε προχωρήσει. Ακόμα και η Γουίνι με τις απέραντες γνώσεις που διέθετε, αδυνατούσε να βάλει σε τάξη τα δεδομένα της. Στην οθόνη της, η ημερομηνία και η ώρα ήταν μηδενισμένες. Και ποιος να τις ρύθμιζε άλλωστε; Το ανθρώπινο είδος είχε εξαλειφθεί εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια. Έπειτα, από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του σ’ αυτό το αναθεματισμένο μέρος, είχε νιώσει πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν ήταν μόνο η ερημιά και η εγκατάλειψη του πύργου. Είχε βρεθεί κι άλλες φορές να περπατάει σε αραχνιασμένα κι άνυδρα μονοπάτια. Ήταν αυτή η αίσθηση της ματαιότητας και του τέλους που τον έκανε να αισθανθεί στην ψυχή του ότι αυτό το ταξίδι δεν θα ήταν σαν τα άλλα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έτσι στα καλά καθούμενα ένιωσε τις δυνάμεις του να υποχωρούνε μέσα του και να κλειδώνουν, περιορίζοντάς τον σε απλοϊκά γητέματα που δεν έφταναν ούτε ο ένα πέμπτο την μαγείας που ασκούσε κάποτε. Η Γουίνι επαναλάμβανε με μονότονη φωνή ‘Another one bites the dust… Yeaaaaah…’ ενώ στην οθόνη της ένας παράξενος νεαρός με σαρκώδη χείλη και αλλοπρόσαλλο ντύσιμο χοροπηδούσε κοιτάζοντας επιθετικά γύρω του. Ο υπολογιστής έμοιαζε να διασκεδάζει με αυτή τη ‘μουσική’ όπως αποκαλούσε το θόρυβο που προκαλούσε σε τακτά χρονικά διαστήματα. Ο Μέρλιν έβρισκε την όλη ιδέα απωθητική. Έριξε ένα ανήσυχο βλέμμα στη γυναίκα που κοιμόταν μακάρια χωρίς να έχει αντιληφθεί τη φασαρία του υπολογιστή και με τρυφερότητα μετακίνησε τα λιγδωμένα μαλλιά από το πρόσωπό της. Αποκάλυψε το πρόσωπό της, με τη μεγάλη μύτη και τα βαριά βλέφαρα. Πάνω τους υπήρχε ακόμα μια υποψία γαλάζιας σκιάς. Το δέρμα της ήταν φαγωμένο και γεμάτο λακκούβες σαν να είχε περάσει πρόσφατα κάποια βαριά αρρώστια. Ο Μέρλιν την κοίταξε περίλυπος. Έπειτα κούνησε το ραβδί του και μουρμούρισε λίγα μαγικά. Η βρωμιά που είχε καθίσει επάνω της εξαφανίστηκε χωρίς όμως αυτό να την κάνει να δείχνει καλύτερα. « Είναι άρρωστη » είπε ξαφνικά η Γουίνι. Στην οθόνη της εμφανίστηκε ο Μπαγκς Μπάνυ να φταρνίζεται δυνατά. Ύστερα έσβησε ξανά και το μόνο που υπήρχε στη μαύρη επιφάνειά της ήταν η μικρή κάθετη λευκή γραμμή, να αναβοσβήνει ασταμάτητα. « Αν ήσουν στ’ αλήθεια μάγος θα μπορούσες να τη γιατρέψεις » του πέταξε σκληρά. « Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα » είπε ο Μέρλιν. Στο πρόσωπό του φάνηκαν ξανά οι γνώριμες ρυτίδες κούρασης. « Απ’ όταν κολλήσαμε εδώ πέρα τίποτε δεν είναι όπως ήταν ». « Δεν ξέρω αν μπορώ να σε πιστέψω » είπε γκρινιάρικα η Γουίνι. « Βλέπεις, σε καμία από τις ιστορίες που έχουν γραφτεί για σένα, δεν αναφέρεται ότι ήσουν παντρεμένος. Πως να πιστέψω λοιπόν ότι είσαι όντως ο Μέρλιν; ». « Γνωρίζεις πολλά, αλλά αυτό δεν σε κάνει παντογνώστη » παρατήρησε ο Μέρλιν. « Δεν είναι σωστό να αφήνεις να γράφουν για σένα τέτοιες ανακρίβειες. Μετά δίνεις το δικαίωμα στους άλλους να αμφιβάλλουν για τη γνησιότητά σου ». Αν η Γουίνι ήταν άνθρωπος και όχι μηχανή, ο Μέρλιν θα ορκιζόταν πως θα είχε τη μορφή ενός μουτρωμένου παιδιού. Ένα ξαφνικό τρίξιμο τον έκανε να αναπηδήσει από τη θέση του. Η γυμνή λάμπα που κρεμόταν πάνω από το κεφάλι του άρχισε να κουνιέται κάνοντας τις σκιές στο δωμάτιο να μεγαλώσουν και να μικρύνουν ξανά σαν μυθικά τέρατα. Τα πιάτα στο ντουλάπι κροτάλισαν δυνατά κι ένα ποντίκι πετάχτηκε από μέσα για να κρυφτεί σε μια άλλη τρύπα στον τοίχο. Ο σεισμός κράτησε μονάχα πέντε δευτερόλεπτα ήταν αρκετά ωστόσο για να βάλουν τον Μέρλιν σε σκέψεις. Πλησίασε το παράθυρο και κοίταξε κάτω. Στη βάση του πύργου μερικές καινούργιες πέτρες είχαν πάρει τη θέση τους στο σωρό με τα υπόλοιπα χαλάσματα. Το μέρος κατέρρεε αργά αλλά σταθερά. Σύντομα στη θέση της Γης, δεν θα υπήρχε τίποτα. « Ο πιλότος έχει ανάψει τα κόκκινα σήματα. Παρακαλώ, προσδεθείτε! » τραγούδησε εύθυμα ο υπολογιστής. Ο Μέρλιν ανατρίχιασε. « Εντάξει » είπε η Γουίνι. « Ας πούμε ότι αποδέχομαι την ιστορία σου κι ας πούμε ότι ο Αρθούρος υπήρξε στ’ αλήθεια. Ποια απ’ όλες τις εκδοχές της ιστορίας πρέπει να πάρουμε ως αληθινή; Το ξέρεις ότι σε κάποιες παρουσιάζεσαι εσύ ως ο ‘κακός’ της υπόθεσης; Λένε ότι έκανες μάγια στον Αρθούρο για να μπορείς να κυβερνάς εσύ πίσω από το βασιλικό θρόνο ». « Αυτά είναι ανοησίες! » φώναξε ο Μέρλιν και από τη σύγχυση του έπεσε το καπέλο. « Το ξέρω πως είναι δύσκολο οι απλοί άνθρωποι να κατανοούν το βάρος των αποφάσεών μου » έκανε έπειτα πιο ήρεμα τοποθετώντας ξανά το καπέλο στο κεφάλι του. « Στο κάτω – κάτω οι γνώσεις τους είναι κατώτερες από τις δικές μου. Η αλήθεια είναι πως τρομάζω όταν σκέφτομαι πόσο πολύ πιο μακριά μπορούσα να δω εγώ απ’ όλους τους. Γνωρίζω πράγματα που θα έκαναν τα κόκαλά τους να τρίξουν και τα μάτια τους να βγουν από τις κόγχες τους αν τυχόν ποτέ μιλούσα γι’ αυτά ». « Η ματαιοδοξία δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος » σχολίασε ο υπολογιστής χωρίς ίχνος συναισθήματος στη φωνή του. Ο Μέρλιν απόμεινε σιωπηλός για λίγο. « Ίσως έριξα το βλέμμα μου πιο μακριά απ’ ότι μου άρμοζε » είπε τελικά. « Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που βρισκόμαστε τώρα εδώ, παγιδευμένοι σ’ αυτό το απαίσιο μέρος ». « Μην γίνεσαι υπερβολικός » είπε η Γουίνι. « Στο κάτω – κάτω εξακολουθεί να είναι ο δικός μας κόσμος – ή ό,τι έχει απομείνει τουλάχιστον από αυτόν ». Ο Μέρλιν δεν απάντησε. Η σκέψη του κύλησε ξανά και ξανά γύρω από την ίδια τρομερή ιδέα της συρρίκνωσης. Ολόκληρη η πλάση είχε αφανιστεί κι ό,τι είχε μείνει δεν ήταν παρά ένα συμπαγές κομμάτι βράχων. Το μυαλό του αντέδρασε έντονα φοβισμένο σε αυτή την ιδέα. Ήταν παράλογο! Κι όμως το είχε δει με τα μάτια του. Το βίωνε τόσον καιρό τώρα. Χειρότερη όμως και από την πραγματικότητα αυτή, ήταν η άγνοια. Τι να είχε συμβεί άραγε στο μέλλον; Τι είχε προκαλέσει αυτήν την καταστροφή; Τα ταξίδια στον χρόνο είχαν πάψει να είναι ευχάριστα και το είχε μάθει με τον πιο δυσάρεστο τρόπο. « Το μέλλον είναι ο προορισμός μας! » έκρωξε η Γουίνι πανευτυχής. «Πάω στοίχημα πως δεν περίμενες κάτι τέτοιο όταν εμφανίστηκες εδώ με τη γυναίκα σου… Στην έσκασαν κανονικά! ». « Προσπαθούσα μόνο να τη βοηθήσω » ψιθύρισε ο Μέρλιν. « Πως μπορούσα να ξέρω ότι θα έχανα τις δυνάμεις μου; Το μόνο που ήθελα ήταν να την βοηθήσω, να μην υποφέρει άλλο ». Το γέλιο του υπολογιστή αντήχησε στους τέσσερις τοίχους του δωματίου κάνοντας τα πάντα να τρίξουν. « Είσαι ψεύτης » είπε η Γουίνι. « Την αγαπάω τη γυναίκα μου » είπε ο Μέρλιν. « Δεν αμφιβάλλω » κάγχασε ο υπολογιστής. « Αλλά ας μην γελιόμαστε. Ο Χρόνος και οι έρευνές σου πάνω σε αυτόν δεν έχουν καμία σχέση με εκείνη. Δεν ήρθες εδώ εξαιτίας της! Η γυναίκα σου ήταν απλώς η πρόφαση που χρειαζόσουν για να πραγματοποιήσεις τα ταξίδια σου! ». « Δεν αρνούμαι ότι υπήρξα περίεργος.. » παραδέχτηκε ο Μέρλιν. « Η γνώση είναι πειρασμός. Πώς μπορούσα να αρνηθώ στον εαυτό μου αυτήν την δυνατότητα; Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν αναζήτησα τη θεραπεία της γυναίκας μου ». « Ακριβώς! Αναζητούσες τη θεραπεία αλλά για την ίδια τη θεραπεία! Η απόκτηση της γνώσης σου έγινε αυτοσκοπός, Μέρλιν! Και όπως συμβαίνει πάντα, η περιέργεια σκότωσε τη γάτα! ». Ο Μέρλιν κούνησε απλώς το κεφάλι του σαν να ‘θελε να αποδιώξει τα λόγια της Γουίνι από το μυαλό του. Οι ασυναρτησίες της τον ζάλιζαν. Ο υπολογιστής έμοιαζε να ψαρεύει τους φόβους και τις ενοχές του μέσα από το ίδιο του το κρανίο και να τις χορεύει μπρος στα μάτια του περιγελώντας τον. Το παλιό ρολόι στον τοίχο χτυπούσε ρυθμικά και μονότονα. Η μόνη απόδειξη ότι ο χρόνος υπήρχε ακόμα. Ασυναίσθητα άγγιξε το εσωτερικό του χεριού του ψάχνοντας το σφυγμό του. Καμιά φορά δεν ήταν σίγουρος αν υπήρχε ακόμη ή αν ήταν ήδη νεκρός. Ένιωσε τους παλμούς του να σφυροκοπάνε στο δέρμα του κι η καρδιά του ηρέμησε. Ήταν τόσο εύκολο να πιστέψει καμιά φορά ότι η αλλοτινή ζωή του δεν ήταν παρά ένα όνειρο.. Ο Αρθούρος, η βασίλισσα και ο εραστής της, τα μαγεμένα δάση της Αγγλίας, όλα έμοιαζαν μακρινά και ξέχωρα από τον ίδιο. Ο πύργος στροβιλιζόταν αργά γύρω απ’ τη σελήνη και το ασημόφως τον μαγνήτιζε. Θα μπορούσε να πιστέψει ότι δεν ήταν παρά μόνο ένας θρύλος, αν δεν ήταν το ραβδί του εκεί στο μπράτσο της πολυθρόνας να του θυμίζει ποιος ήταν στ’ αλήθεια. « Πανικοβάλλεσαι » είπε η Γουίνι και αυτή τη φορά διέκρινε μια ειρωνεία στη φωνή της. « Έχεις αρχίσει να αμφισβητείς και μόνος σου την ύπαρξή σου. Πως θέλεις μετά να σε πιστέψω; ». Ο Μέρλιν ετοιμάστηκε να απαντήσει όταν η γυναίκα στο κρεβάτι κουνήθηκε απότομα και έβγαλε ένα βαθύ βογκητό. « Άλις; » έκανε με αγωνία ο Μέρλιν και πήγε προς το μέρος της. Τα μάτια της γυναίκας μισάνοιξαν χωρίς πραγματικά να βλέπουν. Είχαν ένα γκριζογάλανο χρώμα αλλά οι κόρες τους ήταν γεμάτες από λευκή βλέννα. Δεν μπορούσε να δει τον Μέρλιν. Εκείνος της έπιασε το χέρι και της χάιδεψε τα μαλλιά. « Πως είσαι, γλυκιά μου; Θέλεις κάτι; » της είπε απαλά. Εκείνη δεν φάνηκε να καταλαβαίνει τα λόγια του. Ακούμπησε το κεφάλι της στο μαξιλάρι και βυθίστηκε ξανά σε λήθαργο. Ο Μέρλιν έγειρε ξανά στην πολυθρόνα του με την απογοήτευση να γυαλίζει στα μάτια του. « Εσείς οι άνθρωποι είσαστε τόσο ευαίσθητοι » σχολίασε η Γουίνι. « Χρειάζεστε μαγικές θήκες και μαγικά σπαθιά για να νιώσετε ασφαλείς. Προτιμάτε τα ψέματα από την αλήθεια ». « Δεν έχεις δίκιο » είπε ο Μέρλιν ρίχνοντας πίσω το καπέλο του. « Ακόμα κι εσύ Μέρλιν, που το αρνείσαι, προτιμάς τα ψέματα από την αλήθεια » επέμεινε η Γουίνι και στην οθόνη της αναβόσβησε ένα περιπαιχτικό χαμόγελο. « Τι εννοείς; ». « Απ’ όταν ήρθες εδώ προτιμάς να πιστεύεις ότι κάποια στιγμή θα βρεις το δρόμο της επιστροφής αντί να αποδεχτείς την ιδέα ότι εδώ πέρα θα αφήσεις την τελευταία σου πνοή ». Η φωνή του υπολογιστή είχε δυναμώσει με τις τελευταίες συλλαβές. Η Γουίνι θριαμβολογούσε. « Η ελπίδα δεν είναι ψέμα » απάντησε ο Μέρλιν. « Δεν πρόκειται για ελπίδα, πρόκειται για αυταπάτη. Όπως τότε με εκείνον τον κιθαρίστα, τον Λέννον. Όλοι πιστέψανε πως είχε έρθει να τους σώσει. Ακόμα και πορείες κάνανε. Κι εκείνος με το θηλυκό του ήμισυ – που παρεμπιπτόντως ήταν και πολύ άσχημο για θηλυκό – έπεσαν σε ένα κρεβάτι και βιντεοσκοπούσαν τον τρόπο αναπαραγωγής του ανθρωπίνου είδους. Λες και οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν ήξεραν πως να αναπαραχθούν! ». « Μήπως τον μπερδεύεις με τον Ιησού; » ρώτησε ο Μέρλιν φανερά προβληματισμένος. « Αλλά εκείνος δίδασκε την εγκράτεια …». « Για κάποιος που παινεύεται πως έχει δει τόσο μακριά, σου χρειάζονται γυαλιά » τον ειρωνεύτηκε η Γουίνι. « Εγώ δεν μιλάω για τον Ιησού, αλλά για τον ροκά, τον Τζον Λέννον ». Και μ’ αυτά τα λόγια άρχισε να παίζει δυνατά το Imagine γελώντας υστερικά σε κάθε στίχο. Μάταια προσπάθησε να ακουστεί ο Μέρλιν. Η Γουίνι ανέβασε τον ήχο τόσο δυνατά που άρχισαν να τρίζουν τα ξύλινα δοκάρια και κομμάτια από σοβάδες έπεσαν στα μαλλιά του Μέρλιν και μέσα στο τσάι του. « Αναθεματισμένο κουτί! » βρυχήθηκε εκείνος. « Αν δεν σταματήσεις τώρα θα σε κάνω να σωπάσεις μια για πάντα! ». Και μ’ αυτά τα λόγια άρπαξε την κονσόλα ήχου που βρισκόταν ακουμπισμένη σ’ ένα τραπεζάκι και την κούνησε απειλητικά μπροστά στην οθόνη της Γουίνι ώστε εκείνη να τον δει. Ο ήχος χαμήλωσε σχεδόν αμέσως αφήνοντας να ακούγονται αποσπασματικές λέξεις. « … people … for today … no countries … ggrrgxbgh … a dreamer …ΕΝΤΑΞΕΙ! ΚΕΡΔΙΣΕΣ! ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΦΗΣΕΙΣ ΚΑΤΩ ΤΗΝ ΚΟΝΣΟΛΑ; ». Ο Μέρλιν αναπήδησε ξαφνιασμένος. Άφησε κάτω την κονσόλα και κάθισε στην πολυθρόνα του βαθιά ικανοποιημένος. « Δεν καταλαβαίνω γιατί ταράζεσαι, Γουίνι » είπε. « Δεν μου αρέσει να αγγίζουν τα προσωπικά μου μέρη χωρίς την άδειά μου » απάντησε ξερά εκείνη και μετά σώπασε μουτρωμένη. Ο Μέρλιν άναψε την πίπα του χωρίς να χάσει το χαμόγελό του και εισέπνευσε τον καπνό με ευχαρίστηση. « Σταμάτα να χαίρεσαι, γερο – μπαμπουίνε! Τι νομίζεις ότι κατάφερες; Εξακολουθείς να βρίσκεσαι κολλημένος στο μέλλον και δεν υπάρχει έξοδος διαφυγής. Ούτε σ’ εμένα τολμάς να κάνεις κακό! Δεν με τρομάζουν οι απειλές σου! ». Η Γουίνι ακούστηκε πραγματικά έξαλλη και η οθόνη της κουνήθηκε ελαφρά σαν κεφάλι ανθρώπου που προσπαθούσε να στραβοκοιτάξει το συνομιλητή του. « Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν μπορώ να σε βλάψω, Γουίνι; » έκανε μακάρια ο Μέρλιν καπνίζοντας την πίπα του. « Είσαι μία μηχανή. Δεν είσαι άνθρωπος. Αν καταστρέψω τα καλώδια και σε κάνω να σωπάσεις, δεν θα έχω τύψεις ότι σκότωσα κανέναν ». « Νομίζεις πως επειδή δεν είμαι άνθρωπος με σάρκα και οστά, δεν μπορώ να καταλάβω πως λειτουργεί το είδος σας » απάντησε οργισμένα η Γουίνι. « Νομίζεις ότι δεν βλέπω πόσο φοβισμένος και μόνος νιώθεις που ζεις εδώ πέρα. Λες ότι είσαι μάγος αλλά δεν έχεις δυνάμεις για να αλλάξεις αυτό που δεν σου αρέσει. Η γυναίκα σου είναι τόσο άρρωστη που δεν μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί της. Το μόνο πλάσμα που έχεις για να συνδιαλέγεσαι είμαι εγώ. Κι όσο κι αν αυτό δεν σου αρέσει, το ανέχεσαι. ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΕΧΕΙΣ ΑΝΑΓΚΗ, ΜΕΡΛΙΝ! Δεν τολμάς να με καταστρέψεις. Η μοναξιά σε τρομάζει. Μπορεί να είμαι μόνο μια μηχανή, αλλά έχω γίνει ο αποδέκτης των σκέψεών σου. Κι όσο πιο γρήγορα το αποδεχτείς, τόσο καλύτερα για σένα ». Ο υπολογιστής σώπασε ξανά κι ο Μέρλιν διπλώθηκε στη θέση του χολωμένος. Ένιωθε πως αυτό το διαολεμένο κουτί τον είχε παγιδεύσει. Η Γουίνι όμως είχε επιτέλους ξεστομίσει την πικρή αλήθεια. Ο κόσμος πλέον ήταν μόνο αυτός ο πύργος. Μπορούσε να τον δει με το μυαλό του να αιωρείται γύρω από το φεγγάρι, μία φυσαλίδα ονείρου στην απεραντοσύνη του σύμπαντος. Ο ίδιος και η γυναίκα του ήταν οι τελευταίοι άνθρωποι στη γη, οι μόνοι εναπομείναντες. Η σκέψη αυτή και μόνο του προκαλούσε απελπισία. Και ο Χρόνος; Ο Χρόνος είχε πάψει να κυλάει όπως πρώτα. Τώρα γλιστρούσε μέσα στο κεφάλι του και γύρω του σαν σταγόνες. Υπολείμματα μόνο. Του ήταν αδύνατον να τον υπολογίσει πλέον. Να ήτανε μέρες μόνο ή μήπως ήταν χρόνια από τη μέρα – ή μάλλον τη νύχτα – που είχε ξεβραστεί σ’ αυτό το απομακρυσμένο μέλλον; Δεν ήξερε να πει. Το ρολόι του τοίχου χτυπούσε ασταμάτητα. Η Γουίνι είχε βάλει να παίζει σιγανά το Yesterday των Beatles αλλά τα ηχεία δεν απέδιδαν καλά. Τα μπάσα είχαν χαλάσει και βούιζαν, με αποτέλεσμα τα φωνητικά να χάνονται στο βάθος. « Θα γυρίσω πίσω » είπε τελικά ο Μέρλιν. Η φωνή του τρεμούλιαζε αλλά καθώς στεκόταν μπροστά στον υπολογιστή, το κορμί του ορθώθηκε αποφασιστικά. « Πρέπει να γυρίσω πίσω ». « Πως το ξέρεις ότι πρέπει; » είπε η Γουίνι. « Τι εννοείς; ». « Εννοώ, πως είσαι σίγουρος ότι πρέπει να κάνεις το οτιδήποτε; Πως μπορείς να είσαι σίγουρος ότι όλο αυτό είναι η πραγματικότητα και ότι δεν είναι απλά και μόνο ένα όνειρο; Πως ξέρεις ότι εσύ ο ίδιος υπάρχεις; Μπορεί κάλλιστα να είσαι ένα πλάσμα της δικής μου φαντασίας! ». « Οι μηχανές δεν έχουν φαντασία » είπε ξερά ο Μέρλιν χωρίς ωστόσο να μπορεί να κρύψει την αβεβαιότητα του. Ο υπολογιστής ξεκαρδίστηκε στα γέλια. « Καημένε Μέρλιν » είπε. «Αυτή είναι μόνο η απάντησή σου; Πριν από λίγο ετοιμαζόσουν να με εκδικηθείς και τώρα φοβάσαι ότι μπορεί να οφείλεις την ύπαρξή σου σ’ εμένα, μία μηχανή! Πραγματικά μου φαίνεται, έχεις χάσει τ’ αυγά και τα πασχάλια! ». Η Γουίνι φαινόταν να έχει ανακτήσει την ευθυμία της αλλά τίποτε από αυτά που έλεγε δεν έκαναν τον Μέρλιν να γελάσει. « Πως ξέρω, αλήθεια; » συλλογίστηκε φωναχτά. « Πώς μπορώ να είμαι σίγουρος ότι υπάρχω ξέχωρα από εσένα; Ένας φιλόσοφος είπε ‘Σκέφτομαι, άρα υπάρχω’». « Ο Ντεκάρτ » είπε η Γουίνι και η ειρωνεία χρωμάτισε τη μεταλλική φωνή της κάνοντας το βουητό στα ηχεία να δυναμώσει. « Θέλω να φύγω από εδώ, Γουίνι » είπε αποφασιστικά ο Μέρλιν και κοίταξε τη λαμπερή οθόνη του υπολογιστή με ειλικρίνεια. «Δεν με νοιάζει να σε πείσω γι’ αυτό, μου αρκεί που το θέλω εγώ. Δεν ανήκω εδώ, ούτε εγώ, ούτε η γυναίκα μου. Δεν έχουμε πολύ χρόνο. Πρέπει να κάνω κάτι! Να μας σώσω! ». Στριφογύρισε μέσα στο δωμάτιο σκαλίζοντας το κεφάλι του με την ελπίδα ότι όλο και κάποια ιδέα θα του ερχόταν. Σήκωσε τα χέρια ψηλά και δοκίμασε ξανά και ξανά τα μαγικά λόγια. Μάταιος κόπος.. Η κατάσταση παρέμενε ως είχε. Ξεφύλλισε τα λιγοστά βιβλία που βρίσκονταν πεταμένα εδώ κι εκεί. Ένα από αυτά είχε τίτλο ‘Ο Γύρος του Κόσμου σε Ογδόντα Ημέρες’ κάποιου ονόματι Ιούλιος Βερν. Ο τίτλος του φάνηκε τραγικά ειρωνικός. ‘Θα μπορούσα να κάνω το γύρο του κόσμου αυτή τη στιγμή με λιγότερο από εκατό βήματα, αν ίσχυε ακόμη ο νόμος της βαρύτητας’ σκέφτηκε πικαρισμένος και συνέχισε να ψάχνει. « Ξέρεις ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ εμένα κι εσένα; » είπε η Γουίνι. «Εσύ χρειάζεσαι μνήμες από ένα μέρος για να ταιριάξεις σε αυτό. Χρειάζεσαι ανθρώπους για να δεθείς μαζί τους, να μοιραστείς την κενότητα της ύπαρξης σου. Εγώ από την άλλη δεν χρειάζομαι κανέναν. Μόνο ενέργεια. Κι όταν τη χάσω, δεν θα παραπονεθώ. Απλώς θα σβήσω. Εκείνο που δεν καταλαβαίνετε εσείς οι άνθρωποι είναι ότι στο θάνατο είμαστε πάντα μόνοι. Πιστεύετε πως αν έχετε αρκετούς φίλους, αρκετούς συγγενείς, αγαπημένους, θα πάψετε να φοβάστε. Αλλά αυτό δεν συμβαίνει ποτέ γιατί ο θάνατος δεν έρχεται για όλους, έρχεται για τον έναν. Οπότε γιατί δεν χαλαρώνεις στην πολυθρόνα σου να απολαύσεις τον χρόνο που σου απομένει αντί να παλεύεις το αναπόφευκτο; ». Ο Μέρλιν σταμάτησε να ψάχνει τα βιβλία εντελώς καταπτοημένος. Απέναντί του το φεγγάρι φώτιζε το δωμάτιο, γεμίζοντας ολόκληρη τη θέα από το παράθυρο. Κάθισε έτσι νιώθοντας την έλξη ανάμεσα στη σελήνη και το υπόλοιπο της Γης να τον παρασέρνει στον αέναο κύκλο τους. Και καθώς αφέθηκε αισθάνθηκε ανακούφιση και χάρηκε στην ιδέα ότι δεν χρειαζόταν να προσπαθήσει άλλο, ότι βρισκόταν εκεί που έπρεπε να είναι και αυτό έφτανε. Κι ύστερα , ξαφνικά, απλώθηκε σιωπή, μια σιωπή τόσο βαριά όσο ποτέ άλλοτε. Τότε κατάλαβε πως το ρολόι στον τοίχο είχε σταματήσει για πάντα. Το τέλος είχε έρθει και η αγωνία που έπνιξε το στήθος του τον παρέλυσε για μια στιγμή μόνο. « Γουίνι; » ψέλλισε. « Είσαι σίγουρη πως δεν υπήρχε τρόπος να γλιτώσουμε; ». « Πως θες να ξέρω; Το είπες και μόνος σου, δεν είμαι παντογνώστης! » κάγχασε ο υπολογιστής. Ο πύργος κατέρρευσε γοργά, μέσα σε δευτερόλεπτα. Το σαθρό έδαφος άρχισε να τρίβεται και να δονείται καθώς η φυσαλίδα που τόσον καιρό φυλούσε το μυστικό της ύπαρξης ξεφούσκωνε. Η κραυγή του Μέρλιν και το παρανοϊκό γέλιο της Γουίνι θάφτηκαν κάτω από τον εκκωφαντικό κενό ήχο της έκρηξης. Η φυσαλίδα διαλύθηκε τελείως και η σελήνη ξεπρόβαλε λαμπερή, ολομόναχη πια στο στερέωμα. Το Τέλος του Χρόνου ήταν πλέον γεγονός. ‘Κρίμα μόνο που δεν θα υπάρχει κανείς για να το απολαύσει’ ήταν η τελευταία σκέψη της Γουίνι. Έπειτα, τα μόριά της σκορπίστηκαν και τη θέση τους πήρε η σιωπή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted October 23, 2008 Share Posted October 23, 2008 Λοιπον, λοιπόν, κάνω σχολιασμό με μορφή ερωτήσεων για να μην είναι τρομακτικός. 1. Μήπως η ιστορία σου είναι επιστημονικής φαντασίας και όχι σκέτο φαντασίας; 2. Η ιδέα σου για το κείμενο ήταν η ματαιότητα της ζωής; Αν ναι, τα πήγες μια χαρά. 3. Αρχίζεις το κείμενο σου με μια εκπληκτική περιγραφή του τόπου και αμέσως μετά το γυρνάς σε σχετικά ξερό από περιγραφή διάλογο. Προσωπικά αυτή η από τομη αλλαγή με ξένισε. Εσένα σου αρέσει; 4. Ο υπολογιστής στην ιστορία γιατί μιλάει τόσο ειρωνικά και κακόψυχα; Συγγραφικά έννοιωσα ότι είναι η φωνή των αποθημένων του συγγραφέα παρά ένας αυτούσιος χαρακτήρας στην ιστορία, πόσο μάλλον μια μηχανή. 5. Ο Μέρλιν, κάνει τίποτα στην ιστορία πέρα από το να μας λέει τον πόνο του; Γιατί μόλις πάει να κάνε κάτι, (ποπ!) τον σκότωσες. Δηλαδή απλά παρουσίασες το παρελθόν του και στο παρόν του δεν τον άφησες να κάνει τίποτα πέρα από το να αφήνει μια μηχανή να τον κατσαδιάζει. Λίγο λιπόψυχο... 6. Το τέλος σου φάνηκε απότομο; Εμένα μου ήρθε νταμπλάς. Και ο υπολογιστής γιατί χαιρόταν τόσο με όλο αυτό το κακό; 7. Μήπως όλό αυτό το διήγημα ήταν μια στα γρήγορα εκτόνωση των πραγμάτων που δεν έχουνε νόημα για εσένα; Μήπως απλά παράθεσες έναν σωρό από ενδιαφέρουσες ιδέες και στην τελική δεν ανέλυσες καμοία; Μήπως αυτό το διήγημα κάλλιστα μπορεί να επεκταθεί για άλλες 3000 λέξεις για να ρέει πιο όμορφα και όχι τόσο απότομα; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinMacXanthi Posted October 23, 2008 Share Posted October 23, 2008 Καταρχήν, καλωσόρισες στο SFF! Πιάνομαι από το πρώτο σχόλιο για να κάνω και τα δικά μου. Γιατί επιστημονικής φαντασίας και όχι φαντασίας; Εμένα μια χαρά μου κάνει για Φαντασία. (Science Fantasy θα το έλεγα) Προσπερνώντας αυτό το (όχι και τόσο σημαντικό) θέμα, αρπάζω την ευκαιρία που μου δίνει ο Roriconfan και λέω ότι πολύ χαίρομαι που ο υπολογιστής είναι κακός, θερμοκέφαλος κι ανάποδος. Και γυναίκα. Γιατί να μην είναι; Γιατί πρέπει να είναι ορθολογιστής, ψυχρός και πάει λέγοντας; Αυτό το κομμάτι εμένα μου άρεσε. Εϊναι επίσης ένα παράδειγμα της Κοινής Λογικής την οποία έθιξες σε ένα τόπικ πριν λίγες μέρες. Το αντίθετο του αναμενόμενου το κάνει ενδιαφέρον. Σίγουρα δεν είναι μια τυπική συμβατική ιστορία. Μου θύμισε πολύ την τεχνοτροπία του Θεάτρου του Παραλόγου. Όσοι έχουν διαβάσει Μπέκετ θα συμφωνήσουν (ή θα διαφωνήσουν κάθετα, ανάλογα με το πόσο fans είναι.) Ο Μέρλιν που είναι για εμάς ο παντοδύναμος μάγος, στην ιστορία είναι ένας κακομοίρης. Αυτό θα πει, έχει ξεπεραστεί η εποχή του! Η Γουίνι είναι πολύ σπαστική, κι αν αυτό ήταν το ζήτημα πετυχαίνει τον σκοπό της. Στάζει κακία! Επίσης έχει πολύ επιρροή από Μαύρο Πύργο μέσα της η ιστορία (και μιας και η Κατερίνα γράφει στο προφίλ της favourite SFF setting Dark Tower επαληθεύομαι φαντάζομαι.) Ίσως η πλοκή είναι απότομη από το βάρος που έπεσε στους διαλόγους. Δεν είναι μικρή ιστορία, είναι 3400 λέξεις. Γενικά στις ιστορίες, αν οι χαρακτήρες είναι ενδιαφέροντες, οι διάλογοι διαβάζονται πολύ πιο γρήγορα από την περιγραφή. Σίγουρα θα μπορούσε να μεγαλώσει, αλλά αυτό μάλλον θα το άλλαζε αρκετά. Αν η Κατερίνα θέλει κάτι τέτοιο, περιμένουμε να το δούμε. Για να κλείσω, η ιστορία μου θυμίζει παράσταση μεταξύ δυο ηθοποιών σε alternative θέατρο. Ήταν κάτι διαφορετικό. Περιμένω να δω κι άλλη δουλειά σου στο φόρουμ. Καλή συνέχεια. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted October 23, 2008 Share Posted October 23, 2008 (edited) Λοιπόν, να πω και γω τη γνώμη μου για την ιστορία σου και συγχρόνως ένα καλώς ήρθες στο φόρουμ, ή έστω καλώς άρχισες να συμμετέχεις Κατερίνα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να φοβάσαι να βάλεις ιστορίες σου εδώ. Η αλήθεια είναι πως και γω φοβόμουν κάπως στην αρχή αλλά το ξεπέρασα σύντομα τόσο μεσω των σχολίων (καλώς και κακών, χρήσιμων και άχρηστων...) όσο και με τη γνωριμία με τα άλλα άτομα. Να σημειώσω εδώ πως σε αντίθεση με το αρχικό σχόλιο του roriconfan πιο πάνω, ο κάθε συγγραφέας είναι που επιλέγει τη Βιβλιοθήκη όπου θα μπει η ιστορία του συνήθως. Οπότε στη δική σου ιστορία, που εμπεριέχει στοιχεία και από ε.φ. και από fantasy, την έβαλες προφανώς εκεί που ένιωθες πως ταίριαζε καλύτερα, και προσωπικά συμφωνώ με την επιλογή αυτή. Γι'αυτή καθαυτή την ιστορία τώρα. Κατ'αρχήν μ'άρεσε το αμάλγαμα, πολύ μαγευτικό, ε.φ. και φάνταζυ και η Γουίνι κερδίζει τις εντυπώσεις. Για μένα η Γουίνι είναι ο κεντρικός χαρακτήρας, ένα ωραίο twist στα τυπικά "familiars" των μάγων ήταν πως είναι εξανθρωπισμένος, και προφανώς εξαιρετικά ανεπτυγμένος, υπολογιστής. Συγχρόνως ειναι και η φωνή της συνείδησης/υποσεινήδητου του Μέρλιν σε ένα δίδυμο συχνά κωμικό, ή και καυστικό, που παραπέμπει στα θεατρικά σκετς με δύο άτομα όπου ο ένας λέει τα "αστεία" και ο άλλος είναι o "straight man". Εδώ όμως, αν και ο Μέρλιν δεν είναι ο "straight man" μόνο, δηλαδή ο αποδέκτης των αστείων, η Γουίνι έχει τον μεγαλύτερο ρόλο στις "προκλήσεις" προς τον μάγο-άνθρωπο. Επίσης ήταν ωραίοι και πρωτότυποι οι ετεροχρονισμοί στην ιστορία. Ο μάγος Μέρλιν με έναν υπερανεπτυγμένο υπολογιστή! Και δεν φαίνεται να του κάνει και πολλή εντύπωση η ύπαρξη της Γουίνι. Μάλιστα, γνωρίζει και τι θα πει "λογισμικό". Ο Μέρλιν λοιπόν είναι ένας μυστήριος χαρακτήρας και ομολογώ πως δεν μπόρεσα από την ανάγνωση της ιστορίας να καταλάβω τα κίνητρά του, τα πραγματικά δηλαδή, για το ταξίδι στο χρόνο. Αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό βέβαια. Αν υπάρχει κάτι που με ξένισε κάπως ήταν η συχνή αναφορά στο τι μουσική άκουγε κάθε στιγμή. Δεν φαινόταν να ταιριάζει ούτε με το περιβάλλον, ούτε με τη διάθεση, ούτε με το σημείο της ιστορίας που είχε κάθε τραγούδι σαν "μουσική επένδυση", ούτως ειπείν. Δεν φαινόταν να κολλάει δηλαδή κάπου στην υπόλοιπη ιστορία, αν και ίσως να μην κατάλαβα τι ήθελες να πεις με τις αναφορές αυτές. Ίσως πράγματι στο σημείο αυτό να "φαίνεται ο συγγραφέας" αντί για την "ιστορία", ή απλώς να είναι μια περίσταση όπου κάνεις περισσότερο "tell" αντί για "show", όπως λέει ένας βασικός κανόνας στη συγγραφή (χωρίς να είναι γραμμένος σε πέτρα βέβαια), "show, don't tell". Ο ρυθμός της ιστορίας μου άρεσε, αν και σε κάποια σημεία η συζήτηση/αντιπαράθεση ανάμεσα στο Μέρλιν και τη Γουίνι φαίνεται κάπως περιττή, από την άποψη πως δεν προχωρά ούτε την πλοκή, ούτε δίνει ιδιαίτερες πληροφορίες για τον "κόσμο" της ιστορίας. Δηλαδή, προσωπικά θα προτιμούσα η Γουίνι να την "έλεγε" κάπως λιγότερο στο Μέρλιν και να έδινε περισσότερο background info. Επίσης υπάρχει χώρος για περισσότερη ανάπτυξη και ίσως μια εξήγηση του γιατί ο Μέρλιν δείχνει, όπως έλεγα πιο πάνω, να γνωρίζει τι θα πει υπολογιστής και λογισμικό. Αυτό το τελευταίο βέβαια, μόνο αν η ιστορία δεν είναι απλά σουρεαλιστική, οπότε "λογικές" επεξηγήσεις δεν είναι απαραίτητες... Η επίγευση που μου άφησε η ιστορία σου ήταν πολύ θετική αν και ομολογουμένως αν κάποια στοιχεία ήταν δεμένα περισσότερο μεταξύ τους (όπως π.χ. η μουσική που ανέφερα πιο πάνω), και η ιστορία ήταν μεγαλύτερη κάπως ώστε να εξηγηθούν πιο πολύ κάποια πράγματα (η αρρώστια της Άλις, η καταστροφή της Γης, το πώς βρέθηκαν ο Μέρλιν και η Γουίνι μαζί κλπ) θα την έκαναν, νομίζω, πολύ πιο "δυνατή" και αντάξια του επίσης δυνατού τέλους! Edited October 23, 2008 by Dain Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 23, 2008 Share Posted October 23, 2008 Συνήθως όταν διαβάσω ιστορία που τελειώνει έτσι, αναρωτιέμαι «Τότε πιο ήταν το νόημα όσων προηγήθηκαν;» Νομίζω πως δεν μου έδωσες αρκετά για να αποδεχτώ το φινάλε. Αντ’αυτού με άφησες με πολλές απορίες. Γιατί ο Μέρλιν; Γιατί διάλεξες αυτόν για ήρωα σου; Γιατί του έδωσες μια γυναίκα; Μια γυναίκα που είναι βαριά άρρωστη; Διάλεξε μερικά από τα πιο αγαπημένα σου βιβλία. Διάλεξε μερικές από τις πιο αγαπημένες σου ταινίες. Βγάλε τα τελευταία τους κεφάλαια, αφαίρεσε τις τελικές σκηνές. Αντικατέστησε τα με μια ανακοίνωση: Εκείνη την στιγμή τινάχτηκε το σύμπαν στον αέρα. Μουδιασμένοι αναγνώστες και θεατές θα νιώσουν προδομένοι. Εσύ βέβαια θα πανηγυρίσεις, αν αυτός ήταν ο καλλιτεχνικός σκοπός σου. Ήταν όμως; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Adinol Doy Posted October 25, 2008 Share Posted October 25, 2008 Καλωσώρισες, Κατερίνα, καὶ μπράβο σου γιὰ τὸ κουράγιο σου νὰ ἐκτεθεῖς στὰ (καλοπροαίρετα) βέλη μας. Σὲ γενικὲς γραμμές, τὸ διήγημά σου - τὸ πάντρεμα φάνταζυ καὶ ΕΦ - μοῦ ἄρεσε. Ὡραία γλῶσσα, στρωτὴ γραφή, λεπτὸ χιοῦμορ, εἰρωνεία, ἔξυπνη ἀνατροπὴ τοῦ μυθικοῦ προσώπου. Τὸ διάβασα μὲ ἐνδιαφέρον, χωρὶς νὰ μὲ κουράσει. Ἐκεῖ ποὺ χάνει ἡ ἱστορία εἶναι, κατὰ τὴν γνώμη μου, μονάχα στὶς ἀντιφάσεις καὶ στὰ κενά. Αὐτὸ προκύπτει, ἀσφαλῶς, ἐπειδὴ ἡ δράση ξεκινᾶ in media res: μὲ κάποιον τρόπο (ποὺ δὲν ἐξηγεῖς, ἀλλὰ προσωπικὰ δὲν μ' ἐνδιαφέρει κιόλας) ὁ Μέρλιν (παντρεμένος κι ὄχι ἕνα ἄφυλο πλᾶσμα, ὅπως στὸν μύθο - ὡραία ἀνατροπή) φτάνει στὸ μέλλον, ὅπου ἡ ἀνθρωπότητα ἔχει ἐκλείψει καὶ ὁ πλανήτης καταστρέφεται. Μιλᾶ μὲ ἕναν ὑπολογιστή, γιὰ τὸν ὁποῖο γνωρίζει πὼς εἶναι μηχάνημα· ἐννοεῖται πὼς ἡ γνωριμία εἶχε προηγηθεῖ πρὶν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς δράσης. Καλὰ κι ἐδῶ. Ὅμως, ἀφοῦ γνωρίζει τί εἶναι λογισμικό (ἐφεύρεση τοῦ 20οῦ αἰώνα), γιατί δὲν γνωρίζει τὸν Ντεκάρτ ἢ Καρτέσιο (17ος αἰ.) ἢ τὴν ρὸκ μουσική (20ὸς αἰ.); Προφανῶς, θέλεις νὰ μᾶς δείξεις ὅτι ὁ Μέρλιν δὲν τὰ ἔχει μάθει ὅλα, ἀλλά, ἀντίθετα, ἐξακολουθεῖ νὰ μαθαίνει καινούργια πράγματα. Ὡστόσο, ἀκόμη κι ἔτσι, ὑπάρχει ἀντίφαση, ἀφοῦ ὁ Μέρλιν ὑποτίθεται πὼς "γνωρίζει πολλὰ κι ὁ νοῦς του κατεβάζει". Γιατί, λοιπόν, δὲν γνωρίζει τὰ προαναφερθέντα; Συμβουλή μου: α) εἴτε θὰ ἀφαιρέσεις τὰ ἐπίμαχα σημεῖα, τονίζοντας στοὺς διαλόγους πὼς ὁ Μέρλιν εἶναι πιὰ ἐξοικειωμένος μὲ τὰ μελλούμενα τῆς ἐποχῆς του ἤ β) θὰ κρατήσεις τὶς ἀντιφάσεις, τονίζοντας πάλι στοὺς διαλόγους πὼς ὁ Μέρλιν, ἀφοῦ ἐξοικειώθηκε μὲ τὸ τί εἶναι λογισμικὸ κι ἠλεκτρισμός, συνεχίζει νὰ ἐντυπωσιάζεται (εἴτε καλὰ εἴτε ἄσχημα) μὲ καθεμιὰ νέα ἀνακάλυψη. Κατὰ τ' ἄλλα, ἐπαναλαμβάνω πὼς ἡ ἱστορία σου μοῦ ἄρεσε. Ἂν διορθώσεις μερικὲς λεπτομέρειες, ποὺ ἐμπίπτουν στὸ θέμα τῆς κοινῆς λογικῆς (βλ. ἀντίστοιχο τοπίκιον), θὰ εἶναι ἄρτιο. Μιὰ καὶ εἶναι τὸ πρῶτο σου κείμενο, θὰ συμπληρώσω καὶ τὸ ἑξῆς: Ὁ Ντῖνος σημειώνει πὼς ἔμεινε μουδιασμένος καὶ ἀναρωτιέται ποιό εἶναι τὸ νόημα ὅλης αὐτῆς τῆς ἱστορίας· καὶ ἔχει δίκηο. Αὐτὸ συμβαίνει, διότι προφανῶς δὲν ἔθεσες στὸ μυαλό σου ἕνα στόχο, γράφοντας τὸ διήγημα. Δηλαδή, ΟΚ, θὲς νὰ ἀφηγηθεῖς μιὰ ἱστορία. Ὡστόσο, αὐτὸ δὲν εἶναι ἀπὸ μόνο του στόχος· στόχος εἶναι, γιὰ παράδειγμα, νὰ ἀμφισβητήσεις, στὸ προκείμενο διήγημα, τὰ στερεότυπα ἢ νὰ σατιρίσεις τὴν ἀνθρώπινη φύση - ἢ ὅ,τι ἄλλο θέλεις. Διάλεξε τὸν στόχο σου καὶ κατεύθυνε τὴν ἱστορία σου πρὸς τὰ ἐκεῖ ποὺ ἐπιθυμεῖς. Ἔχε ὑπ' ὄψιν σου πὼς ὁ ἀναγνώστης δὲν εἶναι στὸ μυαλό σου καὶ δὲν μπορεῖ νὰ μαντέψει τί ἐννοεῖς ἂν δὲν τοῦ ἔχεις δώσει τὰ ἀπαραίτητα κλειδιά. Αὐτὸ εἶναι ἕνα σφάλμα, στὸ ὁποῖο ἔχω ὑποπέσει κι ἐγὼ οὐκ ὀλίγες φορές κι ἕνα ἀπ' τὰ συχνότερα σφάλματα τῆς λογοτεχνίας ἐν γένει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted October 25, 2008 Share Posted October 25, 2008 Καλό θα ήταν η Κατερίνα να μπει και λίγο στον κόπο να απαντήσει στα σχόλια μας. Να νιώσουμε κι εμείς ότι μας διαβάζει και μας παίρνει υπ' όψιν της. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Katerina Baou Posted October 25, 2008 Author Share Posted October 25, 2008 Καταρχήν, ευχαριστώ για το καλωσόρισμα και τα σχόλια σας, μου δημιουργησαν πολλές σκέψεις και για το κείμενο αλλά και για τα υπόλοιπα που δουλεύω. Πράγματι, όπως κάποιοι το σημειώσατε, το κείμενο δεν είχε συγκεκριμένο στόχο, απλά η σύλληψη ενός μάγου που αντιμάχεται έναν υπολογιστή μου φάνηκε ενδιαφέρουσα και ένιωσα την ανάγκη να το γράψω. Πράγματι, εχω διαβασει Μπέκετ, αν και δεν το σκεφτόμουν όταν το έγραφα. Μάλλον υποσυνείδητο ήταν. Συμφωνώ ιδιαίτερα με τα λεγόμενα σου Dain, αυτή την αίσθηση θεατρικής παράστασης μεταξύ δυο χαρακτήρων ήθελα να αναδείξω, και σίγουρα μπορεί να επιμεληθεί για να γίνει πιο άρτια. Όσο για την μουσική, θα ξανασκεφτώ τα συγκεκριμένα κομμάτια, γιατί οντως ήταν κάπως βιαστικά γραμμένα. Ήθελα να διαβάσω ξανά τα σχόλια σας μαζί με την ιστορία, να σκεφτώ τα διάφορα σημεία που σημειώσατε και μετά να γράψω το δικό μου σχόλιο, αλλά προφανώς κάνω λάθος. Δεν μπορώ να βρω άλλο λόγο για το τελευταίο σχόλιο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted October 25, 2008 Share Posted October 25, 2008 Δεν πειράζει, Κατερίνα.Δεν είναι αναγκαίο να απαντάνε οι συγγραφείς στα σχόλια και μάλιστα σε 1-2 μέρες.Αν και η συζήτηση βοηθάει στο σχολιασμό της ιστορίας,νομίζω. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted October 26, 2008 Share Posted October 26, 2008 Κατερίνα καλώς ήρθες στο φόρουμ και καλή συνέχεια!! Το διήγημά σου μου άρεσε, βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την ιδέα της συνομιλίας ενός μάγου με ένα υπολογιστή. Παρόλο που ο χαρακτήρας της Γουίνι είναι πρωταγωνιστικός θα έλεγα (Η/Υ με ανθρώπινες "αδυναμίες"), σκεφτόμουν μήπως η αντίθεση θα ήταν πιο δυνατή άν ο Η/Υ ήταν απόλυτα ψυχρός. Ψυχρή λογική απέναντι σε παραφυσικό. Βέβαια θα έχανε αυτό το υπέροχο "κακούλικο" υφάκι της. Πολύ ωραία η περιγραφή του περιβάλλοντος χώρου, έχεις την αίσθηση ότι τα πάντα κρέμονται σε μια κλωστή και ξαφνικά θα καταρρεύσουν, από την αρχή. Η γλώσσα του κειμένου έρρεε χωρίς προβλήματα, ούτε κατάλαβα ότι ήταν τόσες λέξεις. Ελπίζω να συνεχίσεις να ανεβάζεις κείμενα και να μην φοβάσαι... Είμαστε καλά παιδιά Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted December 1, 2008 Share Posted December 1, 2008 Κατερίνα ξεκινώντας να διαβάζω το κείμενο σου βαριόμουνα και νύσταζα. Όχι την αρχή σου, δε βαριόμουνα αυτήν, εγώ από μόνη μου ήμουν σε αυτή τη φάση. Ύστερα, σιγά σιγά, είχα αρχίσει να γουρλώνω τα μάτια μου, να κουνάω το κεφάλι μου να δω αν κάνει φραπέ και να ανακάθομαι σιγά σιγά στην καρέκλα προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι διάβαζα. Θέλω να καταλήξω να σου πω ότι: α) με ξύπνησες β) με εντυπωσίασες, δεν είχα διαβάσει ποτέ τίποτα παρόμοιο και για την ακρίβεια είχα και μια άρνηση μάλλον προς το είδος την οποία μου την κατέρριψες και γ) το κατευχαριστήθηκα. Δεν έχω να συμπληρώσω κάτι σε αυτά που λένε τα παιδιά, ιδιαίτερα επειδή τη συγκεκριμένη πλοκή -μάγος vs ρομπότ- δεν την έχω καθόλου για να προσπαθήσω να βοηθήσω σε κάτι. Απλά ήθελα να σου πω πόσο μου άρεσε και πόσο μου αρέσει γενικά η γραφή σου, οι μεστές προτάσεις και η προσεγμένες λέξεις σου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheTregorian Posted December 1, 2008 Share Posted December 1, 2008 Χαιρετώ και εγώ! Μετά από τόοοοσο καιρό που έχει αναρτηθεί αυτή η ιστορία, τώρα αξιώθηκα να την διαβάσω !! Η αλήθεια είναι πως δεν τα πάω καθόλου καλά με το διάβασμα μέσω μόνιτορ και γι' αυτό δεν πολυδιαβάζω ιστορίες της Βιβλιοθήκης, εκτός και αν δω ότι αξίζουν οπότε και τις εκτυπώνω! Λοιπόν, η δικιά σου είναι ίσως απ' τις λίγες ιστορίες που διάβασα απ' το μόνιτορ! Είχε τρομερό σασπένς και ας ήταν μια μόνο στάσιμη σκηνή που ουσιαστικά στηριζόταν στον διάλογο του απελπισμένου πλέον Μέρλιν που έχει χάσει το ξεχωριστό του χάρισμα(κάτι που μου άρεσε ΠΑΡΑ πολύ!!!) και του κακιασμένου και άκρως εξελιγμένου υπολογιστή! Είχε απίστευτα διδακτικό στόχο και πολύ πετυχημένο, ενώ η περιγραφή ήταν απλά ΤΕΛΕΙΑ! Είχα διακρίνει απ' το φλασάκι το ταλέντο σου φίλτατη, αλλά μετά απ' αυτό το λέω άφοβα ότι είσα ΜΕΓΑΛΟ ταλέντο ! Please don't stop writing!!! ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.