Ο κακός έρωτας και το δάσος των εαυτών...

[Blondbrained]

Όνομα Συγγραφέα: Πέγκυ Παγώνα - Μαντάμ Φρουφρού - Blondbrained (κι ό,τι άλλο μού'ρθει μέχρι τέλος του κόσμου τούτου!)

Είδος: εχμ...ψυχαναλυτικού καταναγκασμού???? Δεν ξέρω.

Βία; ΝΑΙ

Σεξ; ΟΧΙ ΕΥΘΕΩΣ

Αριθμός Λέξεων: 1941

Αυτοτελής; ΝΑΙ

Σχόλια: Είναι οι 'εικόνες' που είχα για το 'μυαλό' μίας πολύ καλής φίλης που πάντα επέλεγε τους χειρότερους συντρόφους...λες και τους έψαχνε! Αν υπήρχε ένας μαλάκας ανάμεσα σε ένα εκατομμύριο αντρών, αυτόν τον ένα μαλάκα θα έβρισκε...νομίζω η ιστορία την βοήθησε να το δεί ξεκάθαρα, γιατί οι εικόνες μας μοιάζουν πολύ, καταλαβαίνει ό,τι καταλαβαίνω και τούμπαλιν, οπότε νομίζω πως αυτή η ιστορία εξυπηρέτησε τον σκοπό ύπαρξής της που περιέργως ήταν μάλλον θεραπευτικός (η μόνη μου θεραπευτική ιστορία!!!)

Είναι λοιπόν ώρα της να μπεί στην...βιβλιοθήκη

 

Ο ΚΑΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΕΑΥΤΩΝ

Ένα παραμύθι μόνο για μεγάλους που κάποτε ερωτεύτηκαν έρωτα κακό, κι απο τότε χάθηκαν στο δάσος.

 

H πορεία της ρυτίδας ανάμεσα στα φρύδια είναι τραχιά, είναι φοβική στον σκοπό της, κι αν την κοιτάξεις χωρίς να την δείς μοιάζει χωρίς ουσία νά?ναι, κι έτσι ενοχική δερματοπάθεια την λέω καμιά φορά, αλλά δεν είναι το ξέρω καλύτερα απ?όλους.

Να έτσι άρρυθμα όπως κυλάνε τα λόγια μου κυλάνε και οι σκέψεις μου, όταν ανοίγει το κεφάλι μου και χύνεται στο στήθος η ανάμνηση της ιστορίας αυτής.

Προσπάθησα να την πώ σαν παραμύθι σε ένα παιδί που έψαχνε απεγνωσμένα για παραμυθάδες, κι ενώ γιαγιά ήθελε, το σύμπαν του έστειλε εμένα και το παιδί σε εμένα έστειλε, κι άκουσε το παραμύθι χωρίς θορύβους και χωρίς κίνηση προσώπου και σώματος. Χωρίς συναισθήματα το αποκλείω αλλά ποτέ δεν ξέρεις.

Μπορεί στα παραμύθια να μήν είμαι καλή, μπορεί να μήν είμαι καλή στα ψέματα. Αναρωτιέμαι αν ψέμα ήταν ή παραμύθι αυτή η ιστορία, γιατί έχει διαφορά δεν έχει;

Ξεκίνησα μάλιστα με το γνωστό και πετυχημένο για μένα, όταν σαν παιδί το άκουγα, μιά φορά κι έναν καιρό, κι εκεί σταμάτησα να βρώ τα καλύτερα λογια για την συνέχεια, αλλά αυτή η παύση μάλλον δεν είναι καλή τεχνική παραμυθοιστορίας κι ας νόμιζα αλλιώς, κι έτσι με το μία φορά κι έναν καιρό έμεινα στο κενό και οι επόμενες λέξεις που μου ήρθαν δεν ήταν παραμυθένιες.

 

Ηταν μιά φορά κι έναν καιρό, έναν καιρό άσχημο και μία φορά που δεν έπρεπε να είχε υπάρξει, ένα πρόσωπο τραχύ χωρίς ρυτίδες, ήταν ένα βλέμμα βλοσυρό χωρίς θυμό, και το πρόσωπο και το βλέμμα κατοικούσαν στον καθρέπτη μου. Όνομα δεν θυμάμαι να σου πώ, όμορφο ήταν πάντως, ούτε τα χρώματα θυμάμαι του προσώπου ούτε του βλέμματος, μα θυμάμαι καθαρά πως το ζήλευαν πολλοί και πολύ και αυτή που ήταν, ευτυχία δεν ξεχώριζε γιατί τίποτε όπως έλεγαν δεν της έλειπε.

Αν γνώριζε ευτυχία κακό ποτέ δεν θα χάριζε σε άνθρωπο, αλλά ίσως λέω ούτε κι ευτυχία, γιατί κι άλλοι που λένε ευτυχία έχουν μέσα τους ευτυχία δεν δίνουν σε κανέναν, αλλά η ευτυχία δεν είναι το θέμα της ιστορίας.

 

Ούτε βλέφαρο δεν κινεί το παιδί. Στο παρελθόν είμαι ή στο παρόν δεν ξέρω, ας πάω κατευθείαν στο ζουμί της ιστορίας μήπως και παραξενευτεί, μήπως και κάποια αντίδραση ξυπνήσει την αντίδραση που κρύβεται.

 

Ήταν τότε λοιπόν ένα παιδί ίδιο ολόιδιο με σένα, στο παρόν του παρελθόντος είμαι χωρίς αμφιβολία, ίδιο σε όλα του μόνο στην αντίδραση διαφέρατε. Εκείνο πιο κινητικό ήταν, πιο περιπαίον στον χώρο και στον χρόνο της ζωής που ζούσα τότε και ήταν και δικό μου απόκτημα το παιδί εκείνο, χάρισμα κάποιου -μή με βάζεις να θυμηθώ τώρα- καλά τα πηγαίναμε με εκείνο το παιδί να όπως εμείς οι δύο τώρα, όλα καλά αν και πιο θορυβώδικα θα έλεγα, και παίζαμε μάλιστα συχνά, και την ώρα που γινόταν πάλι παίζαμε να δείς.

Τί παίζαμε δεν θυμάμαι, όλα τα άλλα θυμάμαι εκτός απο το τί παίζαμε. Εσύ δεν παίζεις ε;

Το παιδί εκείνο το χάρισμα ήταν όμως περίεργο πλάσμα, άλλαζε μορφή και την φωνή του άλλαζε και με τρόμαζε, κι έλεγα σε όλους το παιδί είναι καταραμένο, αλλά δεν με ακούγανε. Εγώ να το γλιτώσω ήθελα γιατί πόναγε κάθε που άλλαζε το δέρμα και τα κόκκαλα, αν κι εκείνο το μάτι που άλλαζε χρώμα, εκείνο δεν θα το πόναγε νομίζω, αλλά τα κόκαλα που μεγάλωναν και μπλάβιαζαν το κορμάκι του με έκαναν και το λυπήθηκα, το λυπόμουν όλες τις φορές, αλλά έλεγα θα το πολεμήσουμε μαζί μωρό μου, μήν δίνεις σημασία θα φύγει αυτό απο μέσα σου, θα πιστέψω στον θεό και θα φύγει θα δείς, αλλά δεν έφευγε.

Και στην εκκλησία πήγαμε και έλεγα, θεέ μου κάνε να πιστέψω σε Σένα θεέ μου δυνατέ και ευσπλαχνικέ, κι άλλα τέτοια Του έλεγα, που είχα ακούσει να λένε πολλοί και πολύ, αλλά εκείνο το παιδί το χάρισμα είχε ακόμα κόκαλα που τρίζανε και δεν άντεχα την όψη του, κι έτσι πήγα να φύγω απο κοντά του, αλλά με μαζέψανε και με κατηγόρησαν οτι άσπλαχνη είμαι λέει, που άφησα το πλάσμα που βγήκε απο μέσα μου και το εγκατέλειψα, άσπλαχνη, άσπλαχνη, άσπλαχνη.

Εγώ δεν είμαι δυνατή τους λέω, αλλά άσπλαχνη παραμένω για όλους κι όχι δειλή.

Κι έτσι μαζί του έμεινα μέχρι την μέρα που είδα τί έκανε, όταν τρέχοντας και ουρλιάζοντας απο τους πόνους έφευγε απο κοντά μου, κάθε φορά που άλλαζε και έτριζε, και το είδα μία μάζα απο εξογκωμένα κόκαλα και μπλαβί δέρμα να οσφρίζεται το δάσος πέρα απο την πόρτα του σπιτιού, και ενώ ποτέ δεν το είχα ακολουθήσει, αλλά περέμενα κουλουριασμένη στην γωνιά μου, αυτή την φορά είπα δυνατή θα γίνω να δώ τί κάνει αυτό το πλάσμα, που δεν μπορεί να βγήκε απο το δικό μου μέσα, δεν ήταν δυνατό, όσο άθεη και νά?μαι, δεν μπορεί να γέννησα εγώ τέτοιο σατανά.

Να σου πώ τί έκανε στο δάσος φοβάμαι γιατί είσαι παιδί και δεν είναι για παιδιά αυτή η ιστορία, αλλά μιά και ήθελες να ακούσεις παραμύθι εγώ δεν είχα άλλο να σου πώ. Στο λέω λοιπόν και ίσως είναι καλύτερα για να προσέχεις και να μήν πηγαίνεις στο δάσος, εσύ είσαι απο το χωριό ή απο την πόλη είσαι και στο δάσος τί κάνεις; Δεν πειράζει όμως συνάντησες εμένα κι όχι το παιδί.

Το παιδί έτρωγε τις σάρκες του, χράτς χράτς, όπου είχε κόκαλο το έσπαζε χωρίς προσπάθεια πολύ, μόνο έναν ήχο έβγαζε σαν να πόναγε αλλά του άρεσε κιόλας αυτό που έκανε, αυτό το χράτς χράτς, και τις σάρκες που κρέμονταν απο το παιδικό του στόμα δεν είναι ωραίο θέαμα να ξέρεις, και παιδί σου ακόμα αν είναι δεν το συγχωρείς αυτό το θέαμα, κι έτσι όπως δαγκωνόταν, ούτε θεριό δεν το κάνει στον εαυτό του αυτό το πράγμα σκεφτόμουν, ζαρωμένη πίσω απο μία συκιά, ενώ το έβλεπα να μυρηκάζει την τροφή του, αυτή την αηδία, το κορμί του το ίδιο, το παραμορφωμένο του έστω κορμί, και μετά έπεφτε σαν λυσσασμένο στο χώμα και κατέβαζε ένα στοματάκι τρυφερό, που το θυμόμουν στόμα παιδικό, και γέμιζε την μικρή κοιλότητα με χώμα απο την γή. Αλήθεια το είδα με τα μάτια μου, γιατί να πώ ψέματα; Και μασαγε, μάσαγε την σάρκα την παραμοφωμένη και το χώμα του δάσους, μέσα σε αυτό το στοματάκι που κάποτε θυμάμαι σαν νά?ταν τώρα ρούφαγε μόνο γάλα απο το στήθος μου, και μετά απο τέτοια ιερή και άγια τροφή κατέληξε να τρώει την σάρκα του και το χώμα που έκρυβε τα σκουλήκια της γής.

 

Και μάσαγε, μάσαγε και μετά σύρθηκε για λίγο κοντά σε έναν θάμνο σαν φίδι κι έμεινε εκεί ακίνητο, ακόμα κι εγώ που τα μάτια μου δεν είχα πάρει στιγμή απο πάνω του, αν και η όψη του μου έφερνε εμετό, ακόμα κι εγώ για μία στιγμή νόμιζα πως το έχασα, τόσο ακίνητο που ήταν, κι ενώ όλο το βράδυ έκλειναν τα μάτια μου απο την ακινησία την δική του και την δική μου το έβλεπα πιά ακόμα και με κλειστά μάτια, μέχρι που εμφανίστηκε ένα ζωντανό του δάσους, δεν έχει σημασία τί ζωντανό, αφού το πρώτο μόνο ήταν απο πολλά ακόμα εκείνο το βράδυ, και μάντεψε μικρό μου, μάντεψε. Πέρασε ένας αναβάτης με ένα όμορφο λευκό άλογο, στεκούμενος πάνω στ?άλογο ευθυτενής αν και κουρασμένος, σίγουρα ταξιδιώτης ήταν που θα έκοβε δρόμο μέσα απο το δάσος, ένας άντρακλας δύο μέτρα ήταν και το μόνο που έμεινε απο δαύτον ήταν μερικά κομμάτια σάρκας και κάτι σπασμένα κοκαλάκια, λές και το πλάσμα απαξίωσε να τα καταναλώσει ή δεν άντεξε να κατεβάσει άλλη τροφή μέσα του.

Εφυγα αφού έφυγε, και ήξερα οτι θα το έβρισκα στο σπίτι να κοιμάται, έτσι όπως ερχόταν κάθε φορά και έπεφτε στο κρεβάτι του σαν υπνωτισμένο, και ούτε πληγές είχα δεί ποτέ στο κορμάκι του, ούτε αίματα, ούτε τίποτα, ένα όμορφο παιδάκι λέω ήταν, χάρισμα κάποιου περαστικού, κι εκείνος ταξιδιώτης νομίζω ήταν χωρίς άλογο όμως, με αμάξι είχε έρθει κι έφυγε την άλλη μέρα ωραίος, μαύρος, μαύρα μαλλιά, μαύρα μάτια, μαύρη γλώσσα λές, αλλά μου ξύπνησε ό,τι δεν ήξερα οτι υπήρχε μέσα μου, και τον περίμενα, τον περιμένω, και για κείνον ανέχτηκα ακόμα και την όψη του παιδιού κάποιες φορές όσο άντεξα.

Γύρισα σπίτι κι έκατσα πάνω απο το κρεβάτι του και το κοίταζα, το οσφριζόμουν να πιάσω μυρωδιά που θα μου έλεγε οτι δικό μου δεν ήταν, οτι μέσα απο το δικό μου μέσα δεν μπορεί να βγήκε, δεν ήθελα να είχε βγεί, και τώρα κοιμόταν στο σπίτι μου και μετά θα ξύπναγε και θα ήθελε να παίξουμε, και θα ξέχναγα πάλι τα κόκαλα που έτριζαν και το μπλαβί του δέρμα που θα πόναγε, και τα μάτια που κενά διαπερνούσαν την ύπαρξή μου στον χώρο, και αυτό θα γινόταν για πάντα κάθε πρωί και κάθε βράδυ, κι όταν μεγάλωνε μπορεί να μήν έτρωγε πιά μόνο τις σάρκες του, ούτε μόνο τους ταξιδιώτες, μπορεί να έτρωγε κι εμένα. Κι εκείνη ακριβώς την στιγμή σκέφτηκα οτι μπορεί να είχε ήδη φάει τον ταξιδιώτη που το έβαλε μέσα μου, αυτόν που περίμενα και περιμένω παρά το κακό χάρισμα το παιδί που μου έφερε, θα τον έφαγε αν πέρασε απο το χωριό βράδυ και δεν θα τον ξαναδώ. Μεγάλη αμαρτία να τρώς τον γονιό σου. Και θα έτρωγε κι εμένα, γιατί να το νοιάξει αν έφαγε τον πατέρα να φάει και την μάνα, το καταραμένο, τον σατανά, έπρεπε να γλυτώσω εγώ, έπρεπε να γλυτώσω κι αυτό απο τον εαυτό του. Και το ομολογώ, προσπάθησα να το πνίξω στον ύπνο του, πήρα ένα σκοινί απο αυτά που δένουν τα άλογα, το σκοινί πιο φαρδύ απο τον λαιμό του λέω, αλλά σκέψου το σκοινί δεν το σκότωνε. Είχα ιδρώσει να σφίγγω, να σφίγγω κι όσο αυτό ροχάλιζε ευτυχισμένο εγώ πέθαινα απο την αγωνία, την απελπισία, τον φόβο, τον θυμό μέχρι που ξύπνησε και με κοίταξε με βλέμμα μεγάλου ανθρώπου, γέρου. Παιδικό πρόσωπο με βλέμμα γέρου έχεις δεί; Που να δείς! Κι αν έβλεπες άραγε θα το καταλάβαινες; Τέτοιο βλέμμα είχε.

Έβαλε ξαφνικά τα κλάματα κι είχα μείνει εγώ ζαρωμένη μέσα μου, αλλά όρθια και δυνατή έξω μου, τί ήταν αυτό το πλάσμα έλεγα, πώς να το σκοτώσω πρίν με σκοτώσει, πρίν φάει τον εαυτό του κι εμένα μαζί, κι αυτό όπως έκλαιγε έπεσε κάτω και χώθηκε κάτω απο το κρεβάτι του και συνέχισε να κλαίει, και πήγα εγώ με λίγο απο της μάνας το φίλτρο που μου είχε μείνει και του άπλωσα το χέρι κάτω απο το κρεβάτι, και μου κάνει μπού με αντρίκια γλυκιά φωνή, και βγήκε ο ταξιδιώτης κάτω απο το κρεβάτι, όχι το παιδί, βγήκε αυτός που περίμενα, που νόμιζα πως ξανάρθε, που περιμένω όπως και νά?ρθει, και χαμογελαστός μου έριξε ένα βλέμμα που με ξύπνησε ξανά και έτσι ξύπνια απο πόθο με άφησε, μου γύρισε την πλάτη κι εξαφανίστηκε. Που να ξερεις εσύ απο πόθο. Έφυγε μαζί του το παιδί κι ούτε το ξανάδα, κοίταξα κάτω απο το κρεβάτι, τίποτε. Το περίμενα και το περιμένω, όταν ξανάρθει θα το σκοτώσω, πριν προλάβει να μεταμορφωθεί, πρίν φάει τις σάρκες του και πρίν γίνει εκείνος ο ταξιδιώτης που περιμένω πώς και πώς.

 

Δεν καταλαβαίνεις τελικά τί σου λέω, προσπαθώ να μιλήσω την γλώσσα που μίλαγα πρίν αλλά δεν μπορώ να την θυμηθώ, όταν μεγαλώσεις κι ερωτευτείς θα με καταλάβεις, όταν φοβηθείς για πρώτη φορά θα με καταλάβεις, μόνο μην ξανάρθεις σε τούτο το δάσος, αυτό πρέπει οπωσδήποτε να το καταλάβεις, φύγε, φύγε γιατί μπορεί να έρθει οποιαδήποτε στιγμή.

Και ο ένας και ο άλλος.

 

Η ρυτίδα είναι δικιά μου και δεν αλλάζει πιά, ούτε πιο σκληρή γίνεται ούτε εξαφανίζεται. Είναι ολόδική μου. Όσες φορές κι αν πώ την ιστορία δεν θα φοβηθώ πιά, και η στιγμή που γέννησα αυτό το πλάσμα, και η άλλη στιγμή που το άφησα να φύγει είναι οι μόνες μου ενοχές, αλλά αφού ο θεός δεν με βοήθησε όταν Του το ζήτησα δεν θα ξαναπιστέψω σε Αυτόν, το αποφάσισα μόνο να περιμένω.

θα περιμένω μήπως περάσει απο το δάσος.

Ή ο ένας ή ο άλλος.

Edited October 23, 2008 by Blondbrained

[helena]

γραφεις πολυ χαρακτηρηστικα.. ωραια ιστορια καπως αλλοκοτη για να πω την αληθεια ανατριχιασα αλλα δε μπορουσα να σταματησω το διαβασμα πριν το τελος.. καλωσηρθες

[Blondbrained]

σ'ευχαριστώ πολύ, καλώς σας βρήκα

[tetartos]

Sorry, καλή μου Blondbrained αλλά είναι η τρίτη φορά που το προσπαθώ αλλά δεν τα καταφέρνω να προχωρήσω πάνω από το 1/3 της ιστορίας. Πιθανότατα δεν το αντέχει ο ψυχισμός μου, don't take it personally.

 

Θα πω ό,τι μπορώ και κάν'το ό,τι θες!

Με δυσκόλεψε η σύνταξη και η στίξη. Έχω να δυσκολευτώ τόσο πολύ, όταν διαβάζω, από τότε που μελετούσα κακομεταφρασμένα συγγράματα στο Πανεπιστήμιο. Και οι συνειρμοί είναι όμορφοι και τρομακτικοί αλλά χαοτικοί για το μυαλό μου που ζητάει νόημα. Πάντως, κάποιες φράσεις, όπως "ενοχική δερματοπάθεια" και "το πρόσωπο και το βλέμμα κατοικούσαν στον καθρέπτη μου" ήταν πανέμορφες και θα μείνουν μαζί μου. Οπότε... ευχαριστώ για όσο μπόρεσα να καταπιώ.

[Tiessa]

Μου άρεσε το θέμα. Αυτή η αντιμετώπιση του δαίμονα που κουβαλάμε μέσα μας και εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους είναι πάντοτε γοητευτική. Ωστόσο, θα συμφωνήσω με τον Τέταρτο.

Αφενός η "ενοχική δερματοπάθεια" με απογείωσε (Θα έχω να το λέω και για την αφεντιά μου από δω και μπρος), αλλά η γλώσσα και η έκφραση γενικά με δυσκόλεψαν πάρα πολύ. Ο λόγος συστρεφόταν πολύ περίεργα. Ομολογώ ότι αν δεν έβλεπα πως είναι τόσο λίγες λέξεις κι αν δεν με είχαν τραβήξει τα σχόλια, μπορεί και να μην το διάβαζα και θα ήταν κρίμα γιατί η ιστορία είχε πάρα πολλά να πει.

[Electroscribe]

Δυνατό κείμενο. Ίσως λίγο στρυφνό όπως είπαν κι οι προηγούμενοι, αλλά χωρίς τη συγκεκριμένη γραφή, η πλοκή θα φαινόταν κάπως συνηθισμένη και δε θα ήταν αισθητός ο συμβολικός της χαρακτήρας

[constantinos]

Blondbrained, αυτή τη φορά θα γίνω κακός, πολύ κακός μαζί σου. Είναι Κυριακή πρωί, πίνω τον καφέ μου και λέω κάτσε να διαβάσω αυτή την ιστορία σου.

 

Μετά την τέταρτη παράγραφο σταμάτησα. Η σύνταξη σου σ’ αυτή την ιστορία είναι τόσο παράξενη που δεν μπορούσα να βγάλω νόημα! Το εννοώ. Μπορούσα ως έναν βαθμό να πάρω συναίσθημα αλλά ακόμα κι αυτό χάθηκε στην προσπάθεια μου να καταλάβω τι λες.

 

Δεν ξέρω αν αυτό συνέβη μόνο σ’ εμένα και λυπάμαι για το σχόλιο, αλλά πραγματικά ότι κι αν έχει αυτή η ιστορία έτσι όπως την έχεις παρουσιάσει εγώ δεν μπορώ να το πιάσω.

 

Μ’ αρέσει η συνειρμική γραφή και ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία είναι οι επιλεγμένες μικρές ιστορίες της Βιρτζίνια Γουλφ. Αλλά δυστυχώς το δικό σου φαίνεται να έχει κολλήσει κάπου ανάμεσα σε μια κανονική ιστορία και σε μια εντελώς προσωπική προσπάθεια έκφρασης. Τουλάχιστον μέχρι εκεί που κατάφερα να το διαβάσω.

 

Τώρα μόλις είδα ότι η ιστορία είναι από τον καιρό που πρωτομπήκες στο site. Ελπίζω να οφείλεται εκεί το ακατάληπτον της όλης υπόθεσης.

[Blondbrained]

Είσαι κάκιστος, αλλά έχεις δίκιο σε μεγάλο βαθμό. Βασικά δεν γράφτηκε πρόσφατα, ούτε όμως είναι απο τις πρώτες μου ιστορίες. Μάλιστα είναι απο τις πλέον 'δουλεμένες' (σπάνιο για μένα, που γράφω με μία ανάσα ό,τι γράψω, κι όπως βγεί).Ήταν μία συνειδητή προσπάθεια να 'μιλήσει' ένα μπερδεμένο αλλά ευφυέστατο μυαλό (που συχνά παίζει πολύ κοντά στα όρια της τρέλας, και θα έλεγα εν γνώση της), και μία διαλυμένη καρδιά μαζί. και μάλλον επειδή το μυαλό μου μία χαρά στην θέση του είναι, καθώς και η καρδούλα μου, δυσκολεύτηκα να το αποδώσω οπως ήθελα.

ΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΟΜΩΣ. Σε καμμία περίπτωση δεν ήθελα να το γράψω με συνηθισμένο τρόπο, γιατί δεν πρόκειται για συνηθισμένη ηρωϊδα... ονειρευόμουν πως ίσως να κατάφερνα να δώσω ένα δείγμα απο το περίεργο μυαλό της φίλης μου, το οποίο περηφανεύομαι κι εγώ κι αυτή πως μόνο εγώ κατανοώ.

Μάλλον δεν το κατανοώ και πολύ τελικά . Πάντως αν σας φάνηκε η γραφή μου παράξενη, δεν τολμάτε να φανταστείτε τί ορια αγγίζει το κατά τ'άλλα υπέροχο και μοναδικό μυαλό αυτής της γυναίκας!

Electroscribe, εμείς μάλλον είμαστε δονητικά κοντά! Αλλιώς δεν εξηγείται που κατάλαβες ακριβώς αυτό που εξήγησα παραπάνω στο μήνυμά μου ;)

 

Πάντως Κωνσταντίνε, μακάρι να ολοκλήρωνες το κείμενο...τα καλύτερα έπονται των τεσσάρων παραγράφων σ'αυτό το κείμενο! Ή μάλλον όχι τα καλύτερα, τα πιο σημαντικά ως προς τον στόχο μου. Άλλωστε το λέει και η ίδια η πρωταγωνίστρια στην αρχή: "να έτσι άρρυθμα όπως κυλούν τα λόγια μου..." Ήμουν ειλικρινής απο την αρχή, πως δεν θα ήταν εύκολη η 'ανάγνωση' αυτής της πρωταγωνίστριας (βασικά είναι απο τα αγαπημένα μου διηγήματα, και ως γραφή ακόμα.)

Προσπάθησέ το αν τα καταφέρεις και πές μου ξανά την γνώμη σου.

Edited February 15, 2009 by Blondbrained

[KELAINO]

Ο τρόπος γραφής λειτουργεί εδώ άψογα, καθώς στέλνει μύνημα στον εγκέφαλο να τεθεί προσωρινά εκτός μάχης, έτσι ώστε η ιστορία να τον παρακάμψει και να πάει ίσα στην ψυχή, όπου και είναι η θέση της. Είναι ιστορία που τη "νοιώθεις", δεν την "καταλαβαίνεις".

Να έγινα άραγε σαφής;

 

 

[Blondbrained]

Έχω κατασυγκινηθεί, καταρχήν γιατί μπόρεσες να την ολοκληρώσεις, κατά δεύτερον, γιατί την διάβασες όπως την έγραψα... Νιώθω σαν να πήρα Νόμπελ λογοτεχνίας, Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα μαζί!!!

 

Σ'αυτό το σημείο, θέλω να ευχαριστήσω τους γονείς μου, που όλα αυτά τα χρόνια μου στάθηκαν σαν...πραγματικοί γονείς, και τον αγαπητό μου σύζυγο για την υπομονή του, και...

 

 

 

(να έγινα, άραγε, σαφής; ) ;)

 

 

[dagoncult]

Βλέπω τα υπόλοιπα σχόλια και μάλλον θα έπρεπε να τα σβήσω αυτά που έγραψα, αλλά δεν θα το κάνω, ακόμα κι αν είναι μια από τα ίδια. Πάμε λοιπόν...

 

-Ο λόγος με μπέρδεψε κάποιες φορές. Η σειρά των λέξεων και τα σημεία στίξης, για να γίνω πιο συγκεκριμένος. Θα έλεγα μάλιστα ότι, για μένα, υπήρξαν αρκετά τέτοια εμπόδια στο κείμενο, αφού, έτσι κι αλλιώς, αυτό είναι το στυλ που έχεις επιλέξει να πεις την ιστορία. Νομίζω ότι κάποια επιπλέον κόμματα θα εξυπηρετούσαν, καθώς και η αντικατάσταση κάποιων από τα υπάρχοντα με τελείες (οι τελευταίες είναι πολύ λίγες). Ορισμένες αλλαγές στη θέση διαφόρων τμημάτων (μία ή περισσότερες λέξεις/φράσεις μέσα στις προτάσεις) θα λειτουργούσαν επίσης. Αρκεί φυσικά να διατηρηθεί το αρχικό στυλ, που οπωσδήποτε έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

 

Να, δες ένα σημείο που με δυσκόλεψε.

‘’Αν γνώριζε ευτυχία κακό ποτέ δεν θα χάριζε σε άνθρωπο, αλλά ίσως λέω ούτε κι ευτυχία, γιατί κι άλλοι που λένε ευτυχία έχουν μέσα τους ευτυχία δεν δίνουν σε κανέναν, αλλά η ευτυχία δεν είναι το θέμα της ιστορίας.’’

 

Αν μπει ένα κόμμα μετά το ‘’κι άλλοι’’ και ένα ακόμα μετά το ‘’μέσα τους’’, δεν στρώνει καλύτερα; Γενικά η φράση ''γιατί κι άλλοι που λένε ευτυχία έχουν μέσα τους ευτυχία δεν δίνουν σε κανέναν'' ίσως ήθελε περισσότερη προσοχή (και μια τελεία στο τέλος της; ). Βεβαίως, στη συγκεκριμένη πρόταση είναι και η λέξη ευτυχία που επαναλαμβάνεται πέντε φορές...

 

Οι δύο τελευταίες παράγραφοι είναι καλές και συνθέτουν ένα σχετικά επιβλητικό κλείσιμο.

 

Εννοείται ότι είμαι μαζί σου σε ότι έχει να κάνει με το ζούμι της ιστορίας, μιας και λατρεύω τις φανταστικές ιστορίες που ασχολούνται/δίνουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε πραγματικά προβλήματα.

[Blondbrained]

Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα σχόλια! Τα κρατάω και θα τα κάνω πράξη και σ'αυτό το διήγημα... Να'στε καλά παιδιά.