Blondbrained Posted October 23, 2008 Share Posted October 23, 2008 (edited) είναι μία νουβέλα 46 σελίδων Α4....δηλαδή...αντέχεται ας πούμε, αλλά δεν ξέρω απο πόσους και μάλιστα σε μία περίοδο που ετοιμαζόμαστε όλοι για το νανόριμο (μερικοί δεν μπορούν να διαβάζουν έργα άλλων όταν γράφουν κάτι δικό τους). Το βάζω κι όταν έχετε χρόνο για σκότωμα ή παίδεμα, εδώ θα είναι... όποιος ξέρει το background αυτού του ποστ, ίσως καταλάβει πως έχω μία περιέργεια (to say the least) να ακούσω εντυπώσεις, για όποιον δεν το ξέρει ενημερώνω πως είναι το μόνο ολοκληρωμένο έργο μου που μισώ ολοκληρωτικά, με παίδεψε σε βαθμό κακουργήματος, γιατί το μισό το ξανάγραψα, και τελικά είναι το μόνο απο τα έργα μου που κάποιος έδειξε ενδιαφέρον να το εκδόσει αλλά έπρεπε να βάλω και δικά μου λεφτά (κάτι που δεν έχω τώρα τελευταία!!!) Άντε να δούμε... marmarigi.doc Edited October 23, 2008 by Blondbrained Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted October 24, 2008 Share Posted October 24, 2008 Δεν το διάβασα ακόμα αλλά δε ξέρω αν είναι καλό να μας λες ότι το μισείς το έργο σου. Κάπως σε απωθεί από το να διαβάσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 24, 2008 Author Share Posted October 24, 2008 Μην αφήσεις κάτι τόσο μικρό να σε απωθήσει... εδώ υπήρχαν συγγραφείς μισάνθρωποι, μισογύνηδες, ή που μισούσαν τον ίδιο τους τον εαυτό, κι όμως πολλοί ασχολήθηκαν με το έργο τους και το λάτρεψαν σε πολλές περιπτώσεις, εν γνώσει της ψυχολογικής τους κατάστασης... Αν σε βοηθάει, σου θυμίζω οτι παρά την απέχθειά μου, ασχολήθηκα σοβαρά μαζί του...αυτό κάτι σημαίνει...ίσως έψαχνα γία εξυλέωση! Ο χαρακτήρας είναι πραγματικό πρόσωπο (ακόμα και το μικρό όνομα, γιατί ήθελα συνειδητά να τον έχω μπροστά μου όταν το έγραφα), η απόπειρα αληθινή, τα υπόλοιπα είναι fiction, και ίσως τώρα καταλάβεις περισσότερο τί είναι αυτό ακριβώς που με απωθεί στο συγκεκριμένο έργο, και ποιά ήταν η ψυχολογία μου όταν το έγραφα... κατά τ'άλλα, και τον φίλο μου (τον χαρακτήρα του έργου) τον αγαπώ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ, αλλά αυτό δεν μ'εμποδίζει απο το να σιχαίνομαι αυτό του το κομμάτι που δεν σεβάστηκε ούτε τον ίδιο του τον εαυτό... καταλαβαίνεις τί εννοώ? Με τον ίδιο τρόπο αγαπώ και μισώ αυτό το έργο... νομίζω το υπερ-ανέλυσα...θα μ'ενδιέφερε πολύ η γνώμη σου αν βρείς κάποια στιγμή τον χρόνο να το διαβάσεις Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 24, 2008 Share Posted October 24, 2008 Μμ, blondbrained, θα έλεγα πως μέχρι ενός σημείου, έγραψες ένα πολύ καλό και πετυχημένο θρίλερ (στο είδος “suicide club”), ένα έργο που αναδεικνύεται κυρίως χάρη στην τόσο ιδιαίτερη, μοναδική και ταλαντούχα γραφή σου. Μέχρι ενός σημείου όμως. Πρώτο πρόβλημα, για μένα, είναι πως έχουμε να κάνουμε με χαρακτήρες με τους οποίους δεν μπορώ να ταυτιστώ, γιατί ανήκουν σε μια συναισθηματική σφαίρα που μου είναι τελείως ξένη. Ψηλός και όμορφος νέος, σίγουρα όχι ανέραστος, και με πατέρα και αδελφή που τον αγαπούν. Γιατί λοιπόν «δεν ήθελε να ζει;» Αν η συγγραφεύς είχε βρεθεί ποτέ στα χνάρια του ήρωα της ίσως να μου μετέδιδε πιο πετυχημένα το σκεπτικό του ήρωα της. Αν όμως απλώς «αντιγράφει χαλαρά» αγαπημένες της συμβάσεις από άλλα μυθιστορήματα, ε, τότε, πόση αλήθεια να μεταδώσει στον αναγνώστη της; Τα κίνητρα του ήρωα μου είναι λοιπόν τελείως ξένα. Με αγγίζει κάπως, και αποκτάει μια λογική συνέπεια, όταν αποφασίζει πως θέλει να ζήσει, χωρίς ακριβώς να νιώσω πως δημιουργήθηκε αυτή η μεταστροφή. Έτσι είναι γιατί έτσι λέει η συγγραφέας. Υποψιάζομαι πως ο έρωτας του για την Κατερίνα Αναστασία παίζει κάποιο λόγο, κι εκεί πέφτει το δεύτερο μυστήριο-πρόβλημα της διήγησης. Γιατί εξαφανίζεται στα μισά της ιστορίας η Κατερίνα Αναστασία; Σαν να μην υπήρξε σημαντική ποτέ; Το ίδιο αναπάντεχα και απαράδεκτα εξαφανίζεται και ο χαρακτήρας του πατέρα. Σαν να έγραψαν τη νουβέλα δύο διαφορετικοί συγγραφείς, ένας το πρώτο μισό, και άλλος το δεύτερο μισό. Ο δε δεύτερος, έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια όλα όσα δημιούργησε ο πρώτος. Εδώ η ιστορία έχει να κάνει μόνο με δύο άτομα. Τον ήρωα και έναν αλήτη. Sorry, αλλά αν αυτό ήταν το φινάλε που ήθελες για το έργο σου, επένδυσες λάθος την προσοχή σου, και τον χρόνο μας, σε χαρακτήρες του πρώτου μισού στους οποίους επενδύσαμε τα συναισθήματα μας. Όχι, αυτό δεν λέγεται ηθελημένος αποπροσανατολισμός του αναγνώστη για να του τραβήξεις το χαλί κάτω από τα πόδια στο τέλος. Αυτό λέγεται παντελής έλλειψη σχεδιασμού και στήσιμου πλοκής. Πρέπει όμως να πω πως έχεις έναν μοναδικό τρόπο να εκφράζεσαι, να κάνεις το τετριμμένο να βγαίνει μοναδικό και ενδιαφέρον. Παρά τα όσα με ενόχλησαν, σίγουρα δεν δικαιολογείται το μίσος σου προς το δημιούργημα σου. Γράφεις εξαίσια καθώς το διάβασα κολλημένος. Έχεις μια πολυλογία που ενώ δεν μπορώ να ακολουθήσω πάντα νοηματικά, παρόλα αυτά δεν με κουράζει, αντίθετα με ταξιδεύει σε πρωτόγνωρα σκεπτικά, σα να κάθομαι σε τρενάκι του λούνα παρκ. Θα μπορούσες να γράψεις τα «περιεχόμενα» πάνω σε ένα κουτί με corn flakes και θα τοποθετούσα εκείνο το κουτί στο ράφι της βιβλιοθήκης μου αντί εκείνου της κουζίνας. Υπήρξαν φορές όπου, όχι που με ξένισε, μου υπενθύμιζες πως διάβαζα τη δημιουργία της blondbrained, μιας γνωστής, κι ας μην την γνώριζα. Σα να βλέπεις μια ταινία και να φαίνεται ξαφνικά το μικρόφωνο μέσα στο πλάνο. Αν δεν το κάνεις συνειδητά, πρόσεχε το. Όπως οι συγκεκριμένες λέξεις στα επόμενα δύο παραδείγματα: «Ήθελε να γυρίσει να κοιτάξει την Κατερίνα-Αναστασία για μία φορά μόνο, να πιάσει το βλέμμα της, αλλά δεν το έκανε, γιατί αυτό θα του αποσπούσε την προσοχή είπαμε, και ειδικά τώρα έπρεπε να μην χάσει ούτε την παραμικρή κίνηση αυτού του τύπου.» «Είσαι την μία θυμωμένος, και την άλλη σου έρχεται να βάλεις τα γέλια, ενώ θα έπρεπε να θυμώσεις ακόμα περισσότερο, σωστά;» Τη δύναμη της γραφής την έχεις. Αν όμως αυτό είναι που λες «αρμενίζω στην έμπνευση ανάλογα με τον άνεμο», λυπάμαι, εκεί δεν είμαι fan. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 24, 2008 Author Share Posted October 24, 2008 Ντίνο, νομίζω έπιασες ακριβώς το όλο πρόβλημα, ακριβώς σ'αυτά εστιάζω κι εγώ: Καταρχήν, αν διάβασες λίγο αυτά που έγραψα για τον ήρωα, που είναι πραγματικός χαρακτήρας, μάλλον θα καταλάβεις και πώς δημιουργήθηκαν πολλά απο τα προβλήματα. 1. Πρώτο πρόβλημα, για μένα, είναι πως έχουμε να κάνουμε με χαρακτήρες με τους οποίους δεν μπορώ να ταυτιστώ, γιατί ανήκουν σε μια συναισθηματική σφαίρα που μου είναι τελείως ξένη. Ψηλός και όμορφος νέος, σίγουρα όχι ανέραστος, και με πατέρα και αδελφή που τον αγαπούν. Γιατί λοιπόν «δεν ήθελε να ζει;» Αν η συγγραφεύς είχε βρεθεί ποτέ στα χνάρια του ήρωα της ίσως να μου μετέδιδε πιο πετυχημένα το σκεπτικό του ήρωα της. Αν όμως απλώς «αντιγράφει χαλαρά» αγαπημένες της συμβάσεις από άλλα μυθιστορήματα, ε, τότε, πόση αλήθεια να μεταδώσει στον αναγνώστη της; αυτή είναι ακριβής αντιγραφή της 'πραγματικής ζωής' του φίλου μου, τον οποίον ομολογώ, ακόμα και μετά την συγγραφή του βιβλίου, που υποτίθεται προσπάθησα να τον καταλάβω, δεν έχω καταλάβει ακόμα...είχε μία πολύ καλή ζωή (έχασε την μάνα του βέβαια νωρίς), αλλά είχε ανθρώπους δίπλα του να τον αγαπούν. Ήταν ένας άγγελος εμφανισιακά, ταλαντούχος μουσικά. Η απόπειρά του ήταν τουλάχιστον βλακώδης, κι όσο κι αν συζήτησα μαζί του καταλήγαμε πάντα στο ξενέρωτο: "απλά δεν μου λέει τίποτα η ζωή" που μου πέταγε... γι'αυτό είμαι τόσο θυμωμένη και μαζί του και μ'αυτό το έργο. 2. Σαν να έγραψαν τη νουβέλα δύο διαφορετικοί συγγραφείς, ένας το πρώτο μισό, και άλλος το δεύτερο μισό. Ο δε δεύτερος, έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια όλα όσα δημιούργησε ο πρώτος. Αυτό όντως έγινε!!!! Έχω στο desktop μου δύο μαρμαρυγές, η μία συνεχίζει με κεντρικούς ήρωες τον Πέτρο, την Κατερίνα-αναστασία, τον πατέρα και την αδελφή (και τον κο θρησκευτικό για την ακρίβεια), στην δεύτερη τους εξαφανίζω... Γιατί έτσι κι αλλιώς απο την αρχή δεν μου έλεγαν τίποτα σαν χαρακτήρες, και ξαφνικά έρχεται ένας 'ειδικός' και λέει "δεν μ'άρέσουν αυτοί οι χαρακτήρες, βγάλτους...τα παίρνω (είμαι ήδη εκνευρισμένη μ'αυτό το έργο, μιλάμε για ΤΣΑΝΤΙΛΑ έτσι;) το ξαναγράφω απο την μέση και μετά (απο τον θάνατο του καλλιτέχνη αν θυμάμαι) μέσα σε μία βδομάδα! Το πετάω στην ουσία στον τύπο, και ο τύπος ξετρελαίνεται! Πές μου εσύ τώρα...τί στο διάολο ν'αγαπήσω απο αυτό το έργο? Το αν έχω καλή έκφραση κτλ κτλ (και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια) δεν έχει νόημα, γιατί αυτά είναι απλά εργαλεία για να πείς μία ιστορία... Αυτό το έργο ήταν η μεγαλύτερή μου απογοήτευση, καταρχήν γιατί γράφτηκε για τον λόγο που γράφτηκε, και κατά δεύτερον γιατί ξαναγράφτηκε όπως ξαναγράφτηκε και άρεσε! ΑΡΕΣΕ! Αυτό ήταν γροθιά στο στομάχι, if you know what I mean... Φαντάσου εσύ να κάνεις κάτι για πλάκα, να γράψεις αυτό ακριβώς που λές: τα περιεχόμενα πάνω σε μία κονσέρβα ξέρω γω, κι ενώ σού'χει βγεί η πίστη να γράφεις διηγήματα και νουβέλες, ξαφνικά να προσέχει αυτός που θές την κωλοκονσέρβα!!! Και να θέλει να την βάλει σε μουσείο πχ!!! Πώς θα ένιωθες??? Πάντως, σ'ευχαριστώ που το διάβασες και ήσουν τόσο εύστοχος στις παρατηρήσεις σου αρμενίζω στην έμπνευση ανάλογα με τον άνεμο Αυτό το έργο δεν ήταν αρμένισμα, αλλά δολοφονία, ξέσκισμα σάρκας...έτσι δές το... αρμενίζω στην έμπνευση, αλλά δεν είμαι serial killer ;) Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ! ΛΕΣ ΚΑΙ ΕΓΡΑΦΕΣ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ!!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 24, 2008 Share Posted October 24, 2008 Αγαπητή blondbrained, στην περίπτωση που αποφασίζεις να αλλάξεις κατεύθυνση και να πας με την μορφή του δεύτερου μισού, δεν αρχίζεις να αλλάζεις από την μέση και μετά. Δουλεύεις και το πρώτο μισό παρουσιάζοντας τον ζητιάνο νωρίτερα και κάνοντας τον ζωτικό χαρακτήρα από την αρχή. Και αφού θέλεις να κρατήσεις σε μικρό βαθμό πατέρα και Κατερίνα Αναστασία, τους κρατάς στο φόντο έστω και μέχρι το τέλος. Πιστεύω όμως πως έχασες ένα δυνατό χαρτί με την Κατερίνα Αναστασία, που θα μπορούσε οπωσδήποτε να είναι εκτελεστής του κλαμπ. Φαντάσου να ήταν εκείνη που περιμένει να βγει ο ζητιάνος στο τέλος! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 24, 2008 Author Share Posted October 24, 2008 (edited) Πιστεύω όμως πως έχασες ένα δυνατό χαρτί με την Κατερίνα Αναστασία, που θα μπορούσε οπωσδήποτε να είναι εκτελεστής του κλαμπ. Φαντάσου να ήταν εκείνη που περιμένει να βγει ο ζητιάνος στο τέλος! Ενδιαφέρουσα ιδέα, αλλά η Κατερίνα-Αναστασία ήθελα να είναι αντιφατικός χαρακτήρας (στην πρώτη δόση που την 'δούλεψα') ήταν η πόρνη-παρθένα, που λάτρευε μεν το αίμα, αλλά δεν άγγιζε ποτέ το όπλο, καταλαβαίνεις; στο τέλος αυτή σκότωσε τον Πέτρο στην προηγούμενη έκδοση, αλλά μόνο επειδή το ζήτησε εκείνος...τέλος πάντων, δεν θα είχε νόημα να το 'φτιάξω' απο την αρχή, γιατί δεν ήταν σκοπός μου ακριβώς να δημιουργήσω μία εκπληκτική νουβέλα ξερω γω, αλλά να μουτζώσω τον φίλο μου (με την πρώτη απόπειρα συγγραφής της) και μετά να κλωτσήσω στ'αχαμνά τον άλλον που ήθελε μία καλή νουβέλα...(και μόνο που του άρεσε αρχικά ήταν εκνευριστικό για μένα), μόνο που τελικά με κλώτσησε εκείνος.. δεν έχω ιδέα ποιό είναι το μέλλον αυτής της νουβέλας. την βάζω για λίγο στην άκρη και αν κάποια στιγμή μου 'ζητήσει' κάτι θα το συζητήσω μαζί της... έχεις καλές ιδέες πάντως και με βοήθησες ήδη αρκετά να την δώ με πιο ήπια ματιά... εντιτ: έχω και μία ερώτηση όμως. Δουλεύεις πάντα με τους χαρακτήρες σου, παρουσιάζοντάς τους όλους απο την αρχή του 'έργου'; Γιατί να μην μπορείς να παρουσιάσεις έναν χαρακτήρα που θα κάνει όλη την ανατροπή στο έργο στην μέση, ή ακόμα και σχεδόν στο τέλος του έργου; Γιατί αυτό να είναι απαγορευτικό ας πούμε; (έχω εμπιστοσύνη στην γνώμη σου, γι'αυτό ξεκινάω κουβεντούλα τώρα, γιατί μου έκανε κλίκ αυτό που είπες για τους χαρακτήρες και πότε πρέπει να εμφανίζονται)... αναμένω (ανάβω και τσιγάρο!!!!) Edited October 24, 2008 by Blondbrained Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted October 24, 2008 Share Posted October 24, 2008 Μάλλον ο Ντίνος περισσότερο εμμένει στο να μη εξαφανίζονται παρά στο πότε να εμφανίζονται. Είναι κάπως συγγραφική αδυναμία στα μικρά έργα να έχεις χαρακτήρες που δεν προσφέρουνε τίποτα στην πλοκή ή φεύγουνε ξαφνικά από την ιστορία. Από την άλλη είναι δίκοπο μαχαίρι να έχεις χαρακτήρες που έχουνε ολοφάνερο σκοπό στην ιστορία. Γιατί θα υπάρχουνε καθαρά σαν φθηνά τεχνάσματα για να προχωράει η πλοκή και να έχουμε χάπι έντινγκ. Ο πιο όμορφος για εμένα τρόπος είναι να κάνεις τον θεατή να "ξεχνάει" λεπτομέριες με άλλα γεγονότα και μετά να του πετάς τον χαρακτήρα και να τον ξαφνιάζεις. (υποθέτω ότι κάτι τέτοιο ρώτησες) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 24, 2008 Share Posted October 24, 2008 εντιτ: έχω και μία ερώτηση όμως. Δουλεύεις πάντα με τους χαρακτήρες σου, παρουσιάζοντάς τους όλους απο την αρχή του 'έργου'; Γιατί να μην μπορείς να παρουσιάσεις έναν χαρακτήρα που θα κάνει όλη την ανατροπή στο έργο στην μέση, ή ακόμα και σχεδόν στο τέλος του έργου; Γιατί αυτό να είναι απαγορευτικό ας πούμε; (έχω εμπιστοσύνη στην γνώμη σου, γι'αυτό ξεκινάω κουβεντούλα τώρα, γιατί μου έκανε κλίκ αυτό που είπες για τους χαρακτήρες και πότε πρέπει να εμφανίζονται)...αναμένω (ανάβω και τσιγάρο!!!!) Ο ζητιάνος είναι ένας χαρακτήρας «από μηχανής Θεός.» Σα να σκεφτόσουν πώς να το τελειώσεις, σου ήρθε ξαφνικά η λύση στη μέση, και τσουπ μας τον κότσαρες. Βέβαια όλοι αυτό κάνουμε, πολλοί βρίσκουμε τη λύση στα μισά, δεν το πετάμε όμως όπως ήρθε, στο τέλος. Το κάνουμε έντιτ στα προηγούμενα. Γιατί ενοχλείται ο αναγνώστης. Μας λέγανε χαρακτηριστικά στη σχολή κινηματογράφου: Έχεις ένα λιοντάρι που κυνηγά τον ήρωα. Τρώμε τα νύχια μας από την αγωνία καθώς το λιοντάρι τον πλησιάζει όλο και πιο πολύ. Το κυνηγητό καταλήγει σε έναν γκρεμό. Το λιοντάρι ετοιμάζεται να χιμήξει. Ο ήρωας βγάζει ένα περίστροφο από την τσέπη του και σκοτώνει το λιοντάρι. Λες να έχει ανακουφιστεί ο θεατής ή θα αρχίσει να πετάει ντομάτες στην οθόνη; Το μόνο που χρειάζεται είναι μια σύντομη σκηνή κάπου στην αρχή του έργου, αρκετά πριν για να το ξεχάσει ο θεατής, αλλά να μπορεί να το ανακαλέσει αργότερα, που ο ήρωας βάζει το όπλο στη τσέπη του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 24, 2008 Author Share Posted October 24, 2008 ναι, τώρα κατάλαβα τί εννοείτε και οι δύο! είμαι ευγνώμων κύριοι Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted October 25, 2008 Share Posted October 25, 2008 Ξέχασα να πω κάτι: Οι γυναίκες, νομίζω, δεν έχουν μήλο στο λαιμό. Λαρύγγι ναι, μήλο όχι. Αναφέρομαι στη σκηνή στις γυναικείες τουαλέτες. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 25, 2008 Author Share Posted October 25, 2008 (edited) το ξέρω, και προφανώς δεν έπιασε σαν συμβολισμος.... ΥΓ λέγεται μήλο του Αδάμ άλλωστε! Εϊναι καθαρά αντρικό προνόμιο, εκτός απο περιπτώσεις ορμονικής διαταραχής! Edited October 25, 2008 by Blondbrained Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted October 25, 2008 Share Posted October 25, 2008 Θα κάνεις διορθώσεις ή γενικώς αλλαγές στο διήγημα σου; Όσο κι αν το μισείς, αυτό φαντάζομαι το θέλεις για να τελειώσει κάποτε όμορφα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 25, 2008 Author Share Posted October 25, 2008 ενδιαφέρουσα ερώτηση roriconfan απάντηση: δεν έχω ιδέα τί θέλω να το κάνω...σοβαρά... η αλήθεια είναι οτι με βάλατε κάπως στο λούκι να του ρίξω μία τρίτη ματιά, αλλά σίγουρα όχι τώρα. Δεν με τραβάει ακόμα αρκετά Πάντως ευχαριστώ και πάλι για τα σχόλια, που ήταν παραπάνω απο εποικοδομητικά. Τα έχω ήδη πάρει πολύ σοβαρά, όχι μόνο γι'αυτό το έργο, αλλά και για όλα όσα έπονται. ΥΓ έτσι κι αλλιώς δεν έχω ιδέα επίσης αν ο φίλος μου ζεί ή πέθανε πιά, έχω χάσει επαφή μαζί του εδώ και λίγα χρόνια, οπότε δεν μπορώ να ασχολούμαι άλλο μαζί του. Ίδωμεν! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted October 25, 2008 Share Posted October 25, 2008 Τι στον κόρακα απάντηση είναι αυτήν; "Μπορεί" να το διορθώσεις; Ή θέλεις ή δεν θέλεις. Με ασάφιες είναι σαν να λες δεν θέλεις. Η συγγραφή θέλει αποφασιστικότητα, όχι αμφιβολίες. Και τι πάει να πει δεν έχεις επαφή πια με τον φίλο σου; Κάντο σαν τιμή στην μνήμη του. Πέρνα τον στην αιωνιότητα. Κάντο το ρημάδι να βγει καλό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 25, 2008 Author Share Posted October 25, 2008 Λοιπόν, εσύ θα γινόσουν καλός ...πώς τους λένε αυτούς...που δίνουν ώθηση στους άλλους να κάνουν τ'αδύνατα? Τέτοιος! Καταρχήν, δεν έχω ιδέα εάν τελικά το έκανε ξανά το λάθος κι αν πέτυχε, ελπίζω σίγουρα πως όχι! Οπότε ας μην τον θάψω ακόμα Δεύτερον, και να έβλεπα θετικά την Μαρμαρυγή απο την αρχή, ήδη την έχω ταλαιπωρήσει (και μ'έχει ταλαιπωρήσει) μία φορά...είναι ΔΥΣΚΟΛΟ να την ξαναπιάσω, απο πρακτικής άποψης...πόσες φορές έχεις δουλέψει μία νουβέλα ξανά και ξανά? Πόσο εύκολο σου φάνηκε δηλαδής; Θα πρέπει όταν το κάνω να μην έχω κάτι άλλο να γράψω στο μυαλό μου, να είμαι ήρεμη (που μέχρι τον Γενάρη δεν θα είμαι ήρεμη), και να έχω καλή διάθεση και πίστη σ'αυτό που ΜΠΟΡΕΙ να προκύψει, το οποίο -ιδανικά- θα είναι μία αξιόλογη και publicable νουβέλα που θα εκτιμώ κι εγώ μαζί με τους άλλους..σωστά; Και τέλος πάντων με ποιά απο τις δύο Μαρμαρυγές ν'αρχίσω? ΜΕ ΝΙΩΘΕΙΣ???? Ομολογώ οτι μέσα μου είναι ανολοκλήρωτη και οτιδήποτε ανολοκλήρωτο με αγχώνει τρομερά. Οπότε ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ οτι θ'ασχοληθώ μαζί της σύντομα. Fair enough? Μην πάς να με ενθαρρύνεις κι άλλο τώρα, δεν κάνω άλλο πίσω! ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ! Δεν θα την πιάσω απο αύριο, αυτό δηλαδή στο υπογράφω:PpPpP ΥΓ (πώς θα γίνει να σε προσλάβω για να μ'ενθαρρύνεις και για κάποια άλλα projects? ελπίζω να μην παίρνεις πολλά!) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted October 25, 2008 Share Posted October 25, 2008 Να σε ενθαρρύνω; Καλό κι αυτό! Σαν ψιλο-trolling κάνω έτσι που επιμένω. Το μόνο που θα σου πω για να τελειώνουμε με την αναθεματισμένη Μαρμαρυγή που δε λέει να τελειώσει είναι το γνωστό ξένο ρητό. If you can't beat them, join them. Που σε συγγραφικούς όρους σημαίνει: Αν μια ιστορία δεν σου βγαίνει, πάρε τα καλά στοιχεία της και πέτα τα μέσα σε μια άλλη ιστορία που ετοιμάζεις. Αυτό το κάνω πάρα πολύ συχνά εγώ. Και βγαίνουν κάτι παράξενες ιστορίες, που λες και περιπλέκονται από μόνες τους από απλές νουβέλες σε επικά σενάρια. Γουστάρω! Φυσικά, αυτό ισχύει για εμένα που μου αρέσουνε οι περίπλοκες ιστορίες. Απλά από το να δω το κείμενο σου να θάβεται στην αδιαφορία / έλλειψη έμπνευσης, θα το προτιμούσα ενωμένο εν μέρη κάπου αλλού. Δοκίμασε το, μπορεί να σου αρέσει το αποτέλεσμα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 25, 2008 Author Share Posted October 25, 2008 Αν μια ιστορία δεν σου βγαίνει, πάρε τα καλά στοιχεία της και πέτα τα μέσα σε μια άλλη ιστορία που ετοιμάζεις. Αυτό το κάνω πάρα πολύ συχνά εγώ. Και βγαίνουν κάτι παράξενες ιστορίες, που λες και περιπλέκονται από μόνες τους από απλές νουβέλες σε επικά σενάρια. Γουστάρω χμμμμ....interesting!!!!!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted October 25, 2008 Share Posted October 25, 2008 Ενημέρωσε σε με όταν κάνεις κάτι. Και μου φαίνεται ότι τα τελευταία 5 ποστ πρέπει να σβηστούνε γιατί είναι άσχετα με το διήγημα καθεαυτό. Αφού πήρες την βασική ιδέα, ας φύγουνε να μη μπερδεύουνε τους υπόλοιπους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 26, 2008 Author Share Posted October 26, 2008 συμφωνώ να σβηστούν, μαζί μ'αυτό ;) (σ'αναμμένα κάρβουνα είμαι τώρα! Τί μού'κανες!!!!) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted October 27, 2008 Share Posted October 27, 2008 Δε βρίσκω πως έχετε ξεφύγει τόσο πολύ ώστε να θέλει καθάρισμα το τόπικ. Άλλωστε είναι μάλλον καλό το να φαίνεται με ποιον τρόπο αποφασίστηκε να ξανακοιταχτεί η νουβέλα από τη συγγραφέα της Όχι? Θα τα αφήσω λοιπόν αν δε σας πειράζει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Asgaroth Posted October 29, 2008 Share Posted October 29, 2008 Πες μου πραγματικά για πιό λόγο μισείς το έργο σου...Πραγματικά ένα ανάγνωσμα που με κράτησε μέχρι τέλους.Μου θύμησε το πως ένιωθα όταν διάβαζα το Έγκλημα και τιμωρία...Ταυτιζόμουν και ταυτόχρονα σιχαινόμουν τον ήρωα...Δεν λήθηκε το θέμα της κοπέλας του χαρακτήρα και τι έκανε τελικά αλλά δεν έχει σημασία.Στο τέλος ενώ νιώθω κάπως άσχημα για τον ήρωα νιώθω μια εγωϊστική λύτρωση για εμένα...Ο πατέρας πολύ ρεαλιστικός με συγκίνησε...Αν σε βοηθά θα πλήρωνα για να το διαβάσω όσον αφορά αν πρέπει να εκδοθεί ή όχι,αν το έβλεπα στο άσχετο και το ξεφύλιζα Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 30, 2008 Author Share Posted October 30, 2008 εμ...ειλικρινά, κοντεύω να ξεχάσω κι η ίδια γιατί το μισώ...μ'έχετε κάνει να το δώ με άλλο μάτι. Γι'αυτό και μόνο, δεν έχω λόγια να σας ευχαριστήσω όλους για τα σχόλιά σας, τις επισημάνσεις σας, την ενθάρρυνσή σας. Νά'στε καλά παιδιά... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted October 30, 2008 Share Posted October 30, 2008 Περιμένω αύριο κι όλας την συνέχεια της ιστορίας καθώς ξαφνικά θα έχουνε εμπλακεί και χαρακτήρες από άλλες σου ιστορίες. (ήθελες ενθάρρινση, ε;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 30, 2008 Author Share Posted October 30, 2008 εχμ....lol? (περίμενε εσύ!) (μεθαύριο έχουμε το νανόριμο...ξανα-lol) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.