Rikochet Posted October 29, 2008 Share Posted October 29, 2008 Κάλεσα τον Σαρώ Σάββατο απόγευμα και το βράδυ συναντηθήκαμε. Κάποιο μπιστρώ. Παραγγείλαμε, έφαγα, τον περίμενα να τελειώσει. Τέλειωσε, σκουπίστηκε. Τον κοίταξα για πρώτη φορά μέσα στη νύχτα και άρχισα να μιλάω. Είπα: «Θα σου πω τρεις ιστορίες με πεθαμένους. Η πρώτη: Ο Σαλβατόρε «Σαλ» Τέσιο ένιωσε το θάνατο του όταν τέλειωσε τη μακαρονάδα που του ετοίμασε ο Κλεμέντσα και επιδοκίμασε για άλλη μια φορά την προσθήκη ελάχιστης ζάχαρης στη σάλτσα. Ένιωσε το θάνατο του όταν φόρεσε το παλτό του και αναζήτησε τα τσιγάρα του. Ένιωσε το θάνατο του όταν δεν τα βρήκε και ο Κλεμέντσα του έδωσε ένα. Συνέχισε να έχει την ίδια αίσθηση όταν, βγαίνοντας απ’το σπίτι, κατευθύνθηκε προς την καγκελόπορτα και τέσσερις άνδρες τον περικύκλωσαν. Δεν εξεπλάγη. Γύρισε προς τον Χάγκεν, ο οποίος τον είχε ακολουθήσει απ’την κουζίνα, και αποκαλώντας τον «παλιό φίλο», παρακάλεσε για τη σωτηρία του. Όταν διαβεβαιώθηκε πως επρόκειτο να πεθάνει, ζήτησε απ’τον δικηγόρο να μεταφέρει στο αφεντικό του μια κοινοτυπία: ό,τι συνέβη, συνέβη στα πλαίσια της δουλειάς. Εγώ ξέρω – αν και το αρνούνται – ότι προσέθεσε, με χαμηλή και σπασμένη φωνή, «ο σινιόρ νέρο γνωρίζει καλά τη δουλειά μας». Δεν θα πω πως επισφράγισε τα τελευταία του λόγια με ένα χαμόγελο. Τα επόμενα λεπτά βρήκαν το δικηγόρο να παρατηρεί την καγκελόπορτα και τον Τέσιο νεκρό. Η δεύτερη: Ο Κάρλο Ρίτσι σφράγισε το θάνατο του με τις πρώτες του βρεφικές ανάσες, το 1923. Τα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι το 1955 ήταν μόνο μια μεγάλη παρένθεση. Το απόγευμα της Δευτέρας του θανάτου του τον βρήκε ανήσυχο και ιδρωμένο. Η προηγούμενη μέρα ήταν η τελευταία που θα χτυπούσε τη γυναίκα του με την χρυσοπληρωμένη του ζώνη. Η τελευταία που θα έπινε. Η τελευταία που θα καταριόταν το αφεντικό του, τον νεκρό αδερφό του αφεντικού του για το ξύλο που του είχε ρίξει μπροστά σε όλη τη γειτονιά, την άπιστη, αχάριστη γυναίκα του και τον εαυτό του που δεν άρπαζε την τύχη του απ’τα μαλλιά. Που δεν διεκδικούσε ό,τι του ανήκε. Το απόγευμα της Δευτέρας του προσφέρθηκε ένα ποτήρι μπράντι, η λέξη «προδότης», ένα εισιτήριο δίχως επιστροφή για το Λας Βέγκας και μια ελπίδα σωτηρίας. Τα τελευταία λόγια του Δον δεν έφτασαν τα αυτιά του, καθώς ήταν συγκεντρωμένα στο μουγκρητό της μηχανής του αυτοκινήτου που θα τον μετέφερε στο αεροδρόμιο. Ίδρωσε, έκλαψε και ζήτησε συγγνώμη μηχανικά. Τα βήματα απ’την εξώπορτα μέχρι το όχημα ήταν τα πιο ευτυχισμένα βήματα της ζωής του. Κάθισε στη θέση του συνοδηγού χαμογελαστός. Έστρεψε το καθρεφτάκι προς το μέρος του για να ισιώσει τα μαλλιά του. Το τελευταίο πράγμα που είδε ήταν τα εύθυμα, ποντικίσια μάτια του χοντρού Κλεμέντσα καθώς η στραγγάλη τυλιγόταν γύρω απ’το λαιμό του. Τα πόδια του κλώτσησαν με τέτοια βία που έσπασαν το μπροστινό τζάμι. Ύστερα σταμάτησε να αναπνέει.» Ο Σαρώ με παρακολουθούσε ήρεμος. Για λίγο τον ξέχασα. Η σκέψη μου ταξίδεψε στα μάγουλα του Τέσιο, πασπαλισμένα με λίγες σταγόνες διακριτικό άρωμα. Στα προσεκτικά δεμένα του κορδόνια. Στο άτσαλο, κακόγουστο πουκάμισο του Ρίτσι. Στις τρίχες στους ρόζους των χεριών του. Καθώς άκουγα για τρίτη φορά «και ο τρίτος;» προσπάθησα να συλλάβω τη στιγμή εκείνη που ο θάνατος πέρασε απ’τη διάσταση του πιθανού σε αυτή του βέβαιου, στο μυαλό του Σαλβατόρε και του Κάρλο, και αν όντως υπήρξε μια τέτοια στιγμή. Δεν τα κατάφερα. «Η τρίτη: Ο Σαρώ Μπεσέ επισκέφθηκε ένα σπίτι, το απόγευμα πριν από την πρωτοχρονιά του 1950. Δέχτηκε με ευχαρίστηση τη φιλοξενία, την τροφή, το ποτό. Παραδέχτηκε πως η γαλοπούλα ήταν απ’τις καλύτερες που είχε φάει, και πως η μυρωδιά του κρασιού ήταν απαράμιλλη. Τα κοπλιμέντα και τα αστεία του προς την οικοδέσποινα και τον οικοδεσπότη ήταν σωστά υπολογισμένα και εύστοχα. Η ειρωνεία δεν έλειψε απ’το τραπέζι αλλά ήταν χαριτωμένη και καλοδεχούμενη. Τα σχόλια του σχετικά με τον καιρό και τη δυσκολία μετακίνησης τόνιζαν τη ζεστασιά και την άνεση της οικίας. Όταν ο οικοδεσπότης κατέβηκε στο κελάρι για να φέρει περισσότερο κρασί, η οικοδέσποινα πήρε τον Μπεσέ απ’το χέρι και τον οδήγησε στο μικρό δωμάτιο που χρησιμοποιούνταν ως πινακοθήκη. Οι παρατηρήσεις του σχετικά με τους πίνακες την εντυπωσίασαν. Η ζεστασιά του χεριού, του χαμόγελου και των λέξεων του τη γοήτευσαν. Στο δωμάτιο βρισκόταν επίσης ένα κάτοπτρο, κληρονομιά από έναν πρόγονο. Μπροστά σ’αυτό το κάτοπτρο προσπάθησε να τη φιλήσει. Στην αντανάκλαση του κατόπτρου είδε ο οικοδεσπότης τα χείλη του Μπεσέ να πλησιάζουν τα δικά της. Το κάτοπτρο την έδειξε να αντιστέκεται. Ακολούθησε πάλη. Ο Μπεσέ τον έριξε πάνω στον καθρέπτη και του έκοψε το λαρύγγι με ένα κομμάτι γυαλί. Ύστερα στράφηκε στην οικοδέσποινα. Μερικούς μήνες αργότερα γεννήθηκε ένα παιδί. Η οικοδέσποινα ξεψύχησε μόλις το παρέδωσε, μα όχι χωρίς να αφήσει δυο σελίδες γεμάτες λέξεις. Δύο δεκαετίες αργότερα ο Μπεσέ δέχτηκε ένα τηλεφωνήμα.» Πλήρωσα το λογαριασμό χωρίς να τον κοιτάζω, σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς την έξοδο. Με ακολούθησε σιωπηλός. «Και ύστερα;» άκουσα τον ψίθυρο του. Ένιωσα τον παγωμένο αέρα στα μάγουλα μου. Ύστερα τον πυροβόλησα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 29, 2008 Share Posted October 29, 2008 Τώρα έπεσες στην περίπτωση!!! Έκανα-δύο μέρες άρρωστη- lostοθεραπεία (είδα όλη την πρώτη season του lost), και είχα ήδη αρχίσει να ταυτίζομαι με τον Σόγιερ, ο οποίος ήταν το 'παιδί-θύμα' ενός ερωτιάρη απατεώνα, που τα έριχνε σε γυναίκες και έτρωγε τα λεφτά των συζύγων τους (εν αγνοία των γυναικών βέβαια)...ο Σόγιερ είδε τον πατέρα του να σκοτώνει την μάνα του και μετά ν'αυτοκτονεί, κρυμμένος κάτω απο το κρεβάτι του, και μεγάλωσε ψάχνοντας να βρεί τον απατεώνα, αλλά κατέληξε να γίνει αυτός που κυνηγούσε, ένας ερωτιάρης απατεώνας... Επειδή λοιπόν υπάρχει μία τραγική ιστορία απο πίσω, ταυτίστηκα μαζί του και τον συγχώρεσα, και τον λυπήθηκα κιόλας... και τώρα αυτή η ιστορία με ταυτίζει με τον ίδιο τρόπο! έχουμε έναν τύπο, ο οποίος είναι το αποτέλεσμα ενός βιασμού, και προφανώς μεγάλωσε ψάχνοντας (μέσα απο αυτό το γράμμα), τον υπαίτιο της τραγωδίας της μάνας του, που ήταν και πατέρας του, και τελικά κατέληξε να γίνει ο ίδιος δολοφόνος (και μάλιστα τιμωρός δολοφόνος) του ίδιου του του πατέρα, αλλά προφανώς είναι ήδη και δολοφόνος της μαφίας, κάτι που εν ολίγοις τον εξομοιώνει λίγο στα μάτια μας με τον πατέρα του, αλλά του δίνει κι ένα ελαφρυντικό, κι επειδή σκοτώνει και τύπους που τους αξίζει να πεθάνουν, σχεδόν κοντεύουμε να συμπαθήσουμε και την μαφία! Εκτός αν είναι τιμωρός δολοφόνος απο μόνος του!! Έτσι? Τον συμπάθησα όμως, γιατί χτύπησες στην φλέβα μέσα μου που ήδη είχε ενεργοποιηθεί. Δεν ξέρω τί θα γινόταν αν ήμουν υγιής και δεν είχα κάτσει να στραβωθώ δύο μέρες βλέποντας lost, αλλά τον συμπάθησα τον τύπο...οπότε ψιλοχάρηκα κιόλας με όλο αυτό το τέχνασμα που έκανε στον Σαρώ, που τον κάνει να φαίνεται και ψαγμένος, και αποφασισμένος, και υπομονετικός (δηλαδή, τον έχει μπροστά του, αλλά το έχει σχεδιάσει τόσο καλά όλα αυτά τα χρόνια, που του λέει και ιστορίες για να τον προϊδεάσει). Το θέμα είναι οτι μας αφήνεις κάποια κενά, τα οποία δεν είμαι σίγουρη οτι είναι σημαντικά, αλλά τα εκθέτω, γιατί εμένα μου έκαναν κλίκ: καταρχήν, γιατί τον ακολούθησε ο Σαρώ έξω, δεν κατάλαβε απο τα λίγα που του είπε, τις ιστορίες, πως θα τον έτρωγε λάχανο? Τόσο μάλαξ ήταν; Μήπως είχε ενοχές κι αυτός, και περίμενε αυτή την κατάληξη ως εξυλέωση για το 'αμάρτημά' του? Σαν Πέγκυ, θά'θελα να ξέρω αν το είχε μετανιώσει λίγο, κι αν ήθελε λίγο τον θάνατό του, ίσως να προτιμούσα να έτρεμε σαν ψάρι βέβαια, γιατί τότε η εκδίκηση θα ήταν πιο γλυκιά! Ούτε σαν ψάρι έτρεμε όμως, οπότε υποθέτω (θέλω να υποθέσω) πως το ήθελε κι αυτός.... Ισχύει? Αλλά ο σαρώ είναι αποδεδειγμένα (ή ήταν τέλος πάντων) δολοφόνος και βιαστής, χωρίς αισθήματα... γιατί ξαφνικά να νιώθε ενοχές για ΄΄ενα παιδί που δεν γνώρισε καν?Γιατί να θέλει την εξυλέωση? Κατα δεύτερον, δεν φαίνεται απο πουθενά, με ποιά δικαιολογία συναντήθηκαν? Είναι άσχετο δηλαδή το οτι έγινε δολοφόνος , ή έτυχε να βρεθεί μέσα σ’αυτούς τους κύκλους και συνεχίζοντας να ψάχνει τον πατέρα του απλά τον βρήκε? Μήπως επεδίωξε να βρεθεί μέσα α’αυτόν τον κύκλο, γιατί βρισκόταν κι ο πατέρας του? Μήπως δεν του άρεσε κιόλας που σκότωνε, αλλά αναγκάστηκε να το κάνει για να σιγουρέψει οτι θα έχει την ευκαιρία να βρεθεί δίπλα στον πατέρα του; Και πώς τον δελέασε? Δεν ξέρω, σου λέω οτι μπορεί να μην έχουν και τόση σημασία, και μπορεί να ήταν και συνειδητή η επιλογή σου να μην μας δώσεις αυτά τα στοιχεία, ή ίσως προσπάθησες να τα υπονοήσεις, ή να τ'αφήσεις στην φαντασία των αναγνωστών σου..... Εμένα μου έλειψαν, και δεν με άφησαν να απολαύσω στον μέγιστο βαθμό την εκδίκηση... Γιατί τον Σαρώ τον σιχάθηκα, αυτό το κατάφερες, αλλά με εκβιάζεις λίγο να τον συμπαθήσω προς το τέλος, που τον βλέπω σχεδόν συνειδητά να ακολουθεί τον γιό του, βλέποντας οτι τον πάει για φούντο! Όχι κύριε, δεν θα εκβιάσεις την συμπάθειά μου απέναντι σ'ένα τέτοιο καθίκι, χωρίς να μου δώσεις αρκετούς λόγους!!! ΘΕΛΩ ΣΤΟΙΧΕΙΑ!!! Πάντως σου ξαναλέω, για εκτελεστής της μαφίας είναι πολύ γλυκούλης, αλλά μην με παίρνεις πολύ στα σοβαρά γιατί έχω τον Σόγιερ στο μυαλό μου τώρα!!! Θα σου ξαναπώ σε κανα-δύο μήνες που θα είναι πιο καθαρό το μυαλό!!! ΥΓ τελικά είναι εκτελεστής της μαφίας, ή free lancer (που λέει ο λόγος)??? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Asgaroth Posted October 29, 2008 Share Posted October 29, 2008 πολύ κινηματογραφική αίσθηση δίνει,σχεδόν σε προκαλεί να το "γυρίσεις" σε φίλμ στο μυαλό σου. Κάλεσα τον Σαρώ Σάββατο απόγευμα και το βράδυ συναντηθήκαμε. Κάποιο μπιστρώ. Παραγγείλαμε, έφαγα, τον περίμενα να τελειώσει. Τέλειωσε, σκουπίστηκε. Ακούω σχεδον ,μαχαιροπίρουνα να αντηχούν,φωνές με ιταλική προφορά στο βάθος και τον Σαρώ να κάνει κινήσεις σχεδόν μπροστά μου... Γενικά οι περιγραφές είναι σα να έχεις ζήσει σε άλλες εποχές Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rikochet Posted October 29, 2008 Author Share Posted October 29, 2008 (edited) ε ρε μάνα απάντηση. χαμογέλασα και μόνο που είδα το μέγεθος δηλαδή. ;p Τώρα έπεσες στην περίπτωση!!! Έκανα-δύο μέρες άρρωστη- lostοθεραπεία (είδα όλη την πρώτη season του lost), και είχα ήδη αρχίσει να ταυτίζομαι με τον Σόγιερ, ο οποίος ήταν το 'παιδί-θύμα' ενός ερωτιάρη απατεώνα, που τα έριχνε σε γυναίκες και έτρωγε τα λεφτά των συζύγων τους (εν αγνοία των γυναικών βέβαια)...ο Σόγιερ είδε τον πατέρα του να σκοτώνει την μάνα του και μετά ν'αυτοκτονεί, κρυμμένος κάτω απο το κρεβάτι του, και μεγάλωσε ψάχνοντας να βρεί τον απατεώνα, αλλά κατέληξε να γίνει αυτός που κυνηγούσε, ένας ερωτιάρης απατεώνας... λοιπόν την ιστορία αυτή την είχα ξεχάσει τελείως, το λοστ με απογοήτευσε γενικά παρά την ενδιαφέρουσα αρχή οπότε η μπάλα πήρε και όλα τα subplots. παίζει να με επηρέασε υποσυνείδητα όμως. Επειδή λοιπόν υπάρχει μία τραγική ιστορία απο πίσω, ταυτίστηκα μαζί του και τον συγχώρεσα, και τον λυπήθηκα κιόλας...και τώρα αυτή η ιστορία με ταυτίζει με τον ίδιο τρόπο! έχουμε έναν τύπο, ο οποίος είναι το αποτέλεσμα ενός βιασμού, και προφανώς μεγάλωσε ψάχνοντας (μέσα απο αυτό το γράμμα), τον υπαίτιο της τραγωδίας της μάνας του, που ήταν και πατέρας του, και τελικά κατέληξε να γίνει ο ίδιος δολοφόνος (και μάλιστα τιμωρός δολοφόνος) του ίδιου του του πατέρα, αλλά προφανώς είναι ήδη και δολοφόνος της μαφίας, κάτι που εν ολίγοις τον εξομοιώνει λίγο στα μάτια μας με τον πατέρα του, αλλά του δίνει κι ένα ελαφρυντικό, κι επειδή σκοτώνει και τύπους που τους αξίζει να πεθάνουν, σχεδόν κοντεύουμε να συμπαθήσουμε και την μαφία! Εκτός αν είναι τιμωρός δολοφόνος απο μόνος του!! Έτσι? σαυτό το σημείο να πω το εξής: η πρώτη μορφή της ιστορίας ήταν ίδια μέχρι τον δεύτερο νεκρό, μέχρι που ο Σαρω γίνεται νευρικός, βγαίνουν έξω, και ο δικός μας τον τρώει. δεν ξέρουμε ούτε ποιός, ούτε πώς, ούτε γιατί. σκεφτόμουν να τ'αφήσω έτσι αλλά τελικά αυτά τα ερωτήματα έφαγαν εμένα τελικά οπότε είπα να τα απαντήσω. δολοφόνος της μαφίας δεν νομίζω πως είναι - οι δύο πρώτοι νεκροί είναι χαρακτήρες και αντίστοιχες σκηνές απ'το The Godfather. επιλέχθηκαν καθαρά (καλά, και γιατί πρόκειται για την αγαπημένη μου ταινία, αλλά και) γιατί ο ένας έζησε μερικά λεπτά με το θάνατο του να είναι πια βέβαιος και ο άλλος μέχρι το τέλος νόμιζε πως είχε σωθεί. Τον συμπάθησα όμως, γιατί χτύπησες στην φλέβα μέσα μου που ήδη είχε ενεργοποιηθεί. Δεν ξέρω τί θα γινόταν αν ήμουν υγιής και δεν είχα κάτσει να στραβωθώ δύο μέρες βλέποντας lost, αλλά τον συμπάθησα τον τύπο...οπότε ψιλοχάρηκα κιόλας με όλο αυτό το τέχνασμα που έκανε στον Σαρώ, που τον κάνει να φαίνεται και ψαγμένος, και αποφασισμένος, και υπομονετικός (δηλαδή, τον έχει μπροστά του, αλλά το έχει σχεδιάσει τόσο καλά όλα αυτά τα χρόνια, που του λέει και ιστορίες για να τον προϊδεάσει). αυτό ήταν ένα απ'τα concepts που με έκαναν να το γράψω: ότι ο πρωταγωνιστής του μιλάει σαν και είναι ήδη νεκρός. η βεβαιότητα του θανάτου καταντάει εξω-κειμενική, απ'τον τίτλο και μόνο. ;p Το θέμα είναι οτι μας αφήνεις κάποια κενά, τα οποία δεν είμαι σίγουρη οτι είναι σημαντικά, αλλά τα εκθέτω, γιατί εμένα μου έκαναν κλίκ: καταρχήν, γιατί τον ακολούθησε ο Σαρώ έξω, δεν κατάλαβε απο τα λίγα που του είπε, τις ιστορίες, πως θα τον έτρωγε λάχανο? Τόσο μάλαξ ήταν; Μήπως είχε ενοχές κι αυτός, και περίμενε αυτή την κατάληξη ως εξυλέωση για το 'αμάρτημά' του? Σαν Πέγκυ, θά'θελα να ξέρω αν το είχε μετανιώσει λίγο, κι αν ήθελε λίγο τον θάνατό του, ίσως να προτιμούσα να έτρεμε σαν ψάρι βέβαια, γιατί τότε η εκδίκηση θα ήταν πιο γλυκιά! Ούτε σαν ψάρι έτρεμε όμως, οπότε υποθέτω (θέλω να υποθέσω) πως το ήθελε κι αυτός.... Ισχύει? Αλλά ο σαρώ είναι αποδεδειγμένα (ή ήταν τέλος πάντων) δολοφόνος και βιαστής, χωρίς αισθήματα... γιατί ξαφνικά να νιώθε ενοχές για ΄΄ενα παιδί που δεν γνώρισε καν?Γιατί να θέλει την εξυλέωση?Κατα δεύτερον, δεν φαίνεται απο πουθενά, με ποιά δικαιολογία συναντήθηκαν? Είναι άσχετο δηλαδή το οτι έγινε δολοφόνος , ή έτυχε να βρεθεί μέσα σ’αυτούς τους κύκλους και συνεχίζοντας να ψάχνει τον πατέρα του απλά τον βρήκε? Μήπως επεδίωξε να βρεθεί μέσα α’αυτόν τον κύκλο, γιατί βρισκόταν κι ο πατέρας του? Μήπως δεν του άρεσε κιόλας που σκότωνε, αλλά αναγκάστηκε να το κάνει για να σιγουρέψει οτι θα έχει την ευκαιρία να βρεθεί δίπλα στον πατέρα του; Και πώς τον δελέασε? το πρώτο ερώτημα είναι εύλογο αλλά σκέψου ότι μόλις ο Σαρώ καταλαβαίνει τι παίζει, καταλαβαίνει και ότι δεν πρόκειται να ΜΗΝ σκοτωθεί - γιατί ό,τι συνέβη πιο πριν οδήγησε ακριβώς σ'αυτό το σημείο. δεν πρόκειται ακριβώς για εξιλέωση, αλλά για ακραίο ντετερμινισμό (να τι κάνει ο πολύς μπόρχες). το δεύτερο είναι απλά κάτι για το οποίο βαρέθηκα να δώσω λόγο - και δεν θά θελα να επικεντρωθεί κανείς εκεί. ο αυστηρός αναγνώστης βέβαια μπορεί να μου χρεώσει ένα plot hole, δεν θα το αρνηθώ! Δεν ξέρω, σου λέω οτι μπορεί να μην έχουν και τόση σημασία, και μπορεί να ήταν και συνειδητή η επιλογή σου να μην μας δώσεις αυτά τα στοιχεία, ή ίσως προσπάθησες να τα υπονοήσεις, ή να τ'αφήσεις στην φαντασία των αναγνωστών σου..... Εμένα μου έλειψαν, και δεν με άφησαν να απολαύσω στον μέγιστο βαθμό την εκδίκηση... Γιατί τον Σαρώ τον σιχάθηκα, αυτό το κατάφερες, αλλά με εκβιάζεις λίγο να τον συμπαθήσω προς το τέλος, που τον βλέπω σχεδόν συνειδητά να ακολουθεί τον γιό του, βλέποντας οτι τον πάει για φούντο! Όχι κύριε, δεν θα εκβιάσεις την συμπάθειά μου απέναντι σ'ένα τέτοιο καθίκι, χωρίς να μου δώσεις αρκετούς λόγους!!! ΘΕΛΩ ΣΤΟΙΧΕΙΑ!!! δεν θέλω συμπάθεια! ούτε ο Σαρώ θέλει! αποδοχή είναι, και μάλιστα μέσα μου λειτουργεί πολύ πικρά. δεν τον συμπάθησα λεπτό. ούτε τον θαυμάζω για το ότι δεν έτρεξε. δεν μπορούσε να το κάνει, και όχι γιατί δεν ήθελε. Πάντως σου ξαναλέω, για εκτελεστής της μαφίας είναι πολύ γλυκούλης, αλλά μην με παίρνεις πολύ στα σοβαρά γιατί έχω τον Σόγιερ στο μυαλό μου τώρα!!! Θα σου ξαναπώ σε κανα-δύο μήνες που θα είναι πιο καθαρό το μυαλό!!! ΥΓ τελικά είναι εκτελεστής της μαφίας, ή free lancer (που λέει ο λόγος)??? μεγάλη ζημιά σου κανε ο σώγιερ ε; ;p δεν είναι. νομίζω. τουλάχιστον όταν τό γραφα δεν τον είχα στο μυαλό μου ως τέτοιο. σε ευχαριστώ και πάλι για το εκτενές σχόλιο - μου έχουν λείψει κάτι τέτοια. =) Edited October 29, 2008 by Rikochet Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted October 29, 2008 Share Posted October 29, 2008 (edited) ε ρε μάνα απάντηση. Δεν είσαι ο γιός μου έτσι; Γιατί έχω ήδη ένα ιντερνετικό υιό! Για τον ντετερμινισμό, οκ...απορώ πως εγώ η ΘΕΑ ΤΟΥ ΝΤΕΤΕΡΜΙΝΙΣΜΟΥ, δεν το πήρα έτσι...κάτι μου διέφυγε! Μάλλον θα το κόψω το lost, με χαλάει! Και συγγνώμη απο το Godfather θυμάμαι ελάχιστα...βασικά την μουσική και κάτι μάτια!!! Γι'αυτό μ'εχασες μάλλον, ή εγώ σ'έχασα, γιατί έχασα την βάση σου! Δεν μπορείς να γεύεσαι παγωτό εκμέκ, χωρίς την ζουμερή βάση... Edited October 29, 2008 by Blondbrained Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Electroscribe Posted October 29, 2008 Share Posted October 29, 2008 Άψογη συγγραφική τεχνική. Ούτε μια λέξη παραπανίσια. Φράσεις με το σωστό μήκος και ύφος, εύστοχες. Ροή ιδανική, δίχως να στηρίζεται σε απρόοπτο φινάλε ή κάποιο άλλο φτηνό τέχνασμα. Αν έχω μια μικρή ένσταση, είναι ότι αναγνώρισα τις σκηνές από το Νονό και θα προτιμούσα να είχες βάλει άλλα ονόματα και να άφηνες την αναγνώριση στην ευχέρεια του αναγνώστη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted November 18, 2008 Share Posted November 18, 2008 Τα συχαρητήριά μου! Μια πανέμορφη ιστορία που παραπέμπει άμεσα στον Μπόρχες. Και φαντάζομαι/ελπίζω ότι αυτός ήταν ο στόχος σου! Δυστυχώς δεν αναγνώρισα τις 2 πρώτςε σκηνές και δεν βρήκα καμία νοηματική σύνδεση. Και αυτό ήταν το μόνο που με χάλασε. Αντιθέτως, μπαίνοντας στο ντετερμινιστικό κλίμα του Μπόρχες δεν με πείραξε η έλλειψη προσπάθειας του Σαρώ να αποφύγει τον επερχόμενο θάνατό του. Τρία εύγε! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted November 18, 2008 Share Posted November 18, 2008 Όμορφη, λιτή και σκληρή ιστορία. Δεν αφήνει τον νου ούτε στιγμή να ξεστρατίσει. Είναι νουάρ και μου αρέσει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.