Guest roriconfan Posted November 8, 2008 Share Posted November 8, 2008 (edited) Παραδέχεστε ότι όταν είναι να γράψετε μια μεγάλη και σχετικά περίπλοκη ιστορία, είναι καλύτερα να ξεκινάτε την αφήγηση από τα μισά; Έτσι και μυστήριο αφήνετε στο σενάριο και χρωματισμό των χαρακτήρων και (γιατί όχι) ακόμα και εύκολη συγγραφική διέξοδο σε κολλήματα προσθέτοντας ξαφνικά πτυχές της ιστορίας που απλά μέχρι τότε δεν ήταν γνωστές. Edited November 8, 2008 by roriconfan Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lizbeth_covenant Posted November 8, 2008 Share Posted November 8, 2008 Όταν λες να ξεκινάει η αφήγηση απ' τα μισά, εννοείς όπως έκανε π.χ. ο Όμηρος στην Οδύσσεια που ξεκίνησε την ιστορία απ' τη μέση περίπου και έβαλε τον Οδυσσέα να διηγηθεί τα γεγονότα απ' την αρχή του ταξιδιού; Ή πιο απλά να ξεκινάς την ιστορία από ένα σημείο και στη συνέχεια να αποκαλύπτεις γεγονότα του παρελθόντος που έχουν σχέση με την ιστορία και σου αποκαλύπτουν διάφορα; Πάντως σαν αναγνώστρια μου αρέσει όταν ένα βιβλίο είναι γραμμένο με έναν απ' αυτούς τους τρόπους. Έχει όντως ένα μυστήριο η ιστορία και είναι ωραίο να σου δίνει ο συγγραφέας λίγες λίγες πληροφορίες και να ανακαλύπτεις συνεχώς καινούρια πράγματα για τους ήρωες. Αν το κάνεις καλά το σίγουρο είναι πως ο αναγνώστης δε θα βαρεθεί, συνεχώς θα βρίσκεται μπροστά σε καινούρια δεδομένα και εκπλήξεις(ειδικά αν πρόκειται για μεγάλη και πολύπλοκη ιστορία). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted November 8, 2008 Share Posted November 8, 2008 Και τα δύο εννοώ. Όπως τα λες, αυτό νοιώθω κι εγώ με αυτόν τον τρόπο εξιστόρισης. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted November 8, 2008 Share Posted November 8, 2008 Πιστεύω ότι έχει μεγάλη σχέση με το τι θέλεις να πεις και πού βρίσκεται η έμφαση στην ιστορία σου. Αν φοβάσαι ότι, ενώ έχεις κάποιο πολύ καλό σημείο κορύφωσης, η αρχή δεν είναι αρκετά δυνατή ώστε να προϊδεάσει τον άλλον για τα σπουδαία που έρχονται, τότε ίσως είναι καλά ν' αρχίζεις από τη μέση ή κοντά στο τέλος ή όπου τέλος πάντων το κρίνεις σκόπιμο. Από την άλλη, είναι φορές που είναι σαφώς προτιμότερο ν' αφήσεις την ιστορία να πάει γραμμικά, χωρίς πισωγυρίσματα για να μην προδίδεται από νωρίς τι θα γίνει παρακάτω. Δε νομίζω ότι είναι θέμα τεχνικής. Θα έλεγα ότι είναι περισσότερο θέμα πλοκής. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted November 8, 2008 Share Posted November 8, 2008 Είναι μία τεχνική κι αυτή βέβαια, αλλά η "σωστή" χρήση της εξαρτάται απόλυτα, όπως είπε η Tiessa, από την πλοκή, το είδος της ιστορίας, ακόμα και το μέγεθος. Για να πω τη γνώμη μου πάνω στο ερώτημά σου roricon, σε ένα διήγημα ίσως είναι πιο εύκολο να ξεκινήσεις από τη μέση, δηλαδή από το "αποκορύφωμα" μια που συχνά - ειδικά αν πρόκειται για περιπέτεια - ένα διήγημα έχει μόνο ένα αποκορύφωμα. Οπότε εκεί μπορεί να λειτουργήσει. Από την άλλη σε ένα μυθιστόρημα, ίσως το να ξεκινήσεις από τη μέση να μη λειτουργήσει καθόλου καλά. Εξαρτάται όμως και δω από πολλούς παράγοντες, methinks. Δεν είναι αναγκαστικά καλύτερη τεχνική, ούτε χειρότερη. Η ιστορία επιβάλλει την επιλογή της συγγραφικής τεχνικής (ή τεχνικών) δεν επιβάλλεται η τεχνική στην ιστορία. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted November 8, 2008 Share Posted November 8, 2008 Αν θέλεις να πεις ένα παραμύθι, δεν υπάρχει κανένας λόγος να κάνεις πισωγυρίσματα. Αν θέλεις να γράψεις ένα ρομάντζο, τι να πω, ένα μυστήριο γύρω από το κεντρικό ζευγάρι πρέπει να υπάρχει. Δε γίνεται να ξεκινάς με το να είναι όλα γνωστά για αυτούς αλλά να μαθαίνεις διάφορα μέσα από τις πράξεις τους, χωρίς να ανατρέχεις απαραίτητα σε αναδρομές. Αν θέλεις μια περιπέτεια ή ένα έπος ή κάτι τόσο πια μεγαλεπίβολο, ε, δε γίνεται να έχεις μια εισαγωγή 10 σελίδες για το τι ισχύει. Άσε που και να το κάνεις ή θα κουράσει ή θα προϊδεάζει για τα πάντα τον αναγνώστη. Θέλει το μυστήριο του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted November 8, 2008 Share Posted November 8, 2008 Νομίζω είναι καλό σε ορισμένες περιπτώσεις να ξεκινάς από τη μέση.Μιλάμε κυρίως για μυθιστορήματα γιατί τα διηγήματα θα πρέπει να είναι πιο απλά,λόγω μεγέθους.Αυτό γίνεται όταν θες να υπάρχει κάποιο μυστήριο μάλλον. Διαφωνώ με την άνωθεν ανάλυση του ρορίκο,αν και σε ορισμένες περιπτώσεις είναι σωστή.Απλά δεν ισχύουν αυτά ως αξιώματα.Συμφωνώ ότι αν το μυστήριο δεν χρειάζεται,δημιουργείται απλά μπέρδεμα χωρίς λόγο. Η Οδύσσεια ξεκινά από τη μέση.Αλλά και η Ιλιάδα δεν έχει και μια απλή γραμμική πορεία.Σου μιλάει ξαφνικά για το θυμό ενός οπλαρχηγού σε μια διαμάχη για λάφυρα,ενώ ένας πόλεμος μαίνεται.Για να πάμε και σε σύγχρονο φάντασυ...και ο Έρικσον ξεκινά το μεγαλεπίβολο έπος του από τη μέση μιας μάχης.Δεν μας συστήνει τον κόσμο και τους χαρακτήρες του και μετά να ξεκινήσει τον πόλεμό του.Άλλο αγαπημένο παράδειγμα είναι το καταπληκτικό "Ο Κύριος του Φωτός" του Ζελάζνυ που ξεκινά από τη μέση και μετά μας λέει την αρχή για να συνεχίσει από εκεί που ξεκίνησε.Ο Ζελάζνυ κάνει το ίδιο και στη νουβέλα του "Ο Δήμιος είναι Σπίτι",αν θυμάμαι καλά. Προσωπικά θα έλεγα ότι δεν είναι καλό να αρχίζεις από τη ΜΕΣΗ αλλά από ένα σημείο αρκετά κοντά στην αρχή.Φυσικά πολλάκις συναντούμε και το φαινόμενο του να ξεκινά η ιστορία από ένα σημείο κοντά στο τέλος και να υπάρχει ένα είδος αφήγησης.Ο αναγνώστης ρουφάει την ιστορία για να μάθει στο τέλος του βιβλίου την κατάληξη της πρώτης σκηνής. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted November 8, 2008 Share Posted November 8, 2008 Λοιπόν, πολύ στο αποτέλεσμα πήγαμε και όχι στην κατασκευή του. Κάθε ιστορία ξεκινάει από μια ιδέα, που οδηγεί αρχικά σε ένα διήγημα. Αν το διήγημα θέλεις μετά να το επεκτάνεις με κάποια συνέχεια ή αναδρομή, είναι πολύ εύκολο να έχεις αόριστο παρελθόν, το οποίο γεμίζεις όπως σου ταιριάζει για να πεις τα γεγονότα όπως σου αρέσουν. Κάτι σαν να γράφεις ανάποδα δηλαδή. Πρώτα το αποτέλεσμα και μετά τις αιτίες για να το αιτιολογήσεις. Με αυτόν τον τρόπο η πλοκή πάει όπως θέλει ο συγγραφέας και δεν έχει τυχόν περιορισμούς από γεγονότα που όρισε από πριν που να τον αποτρέπουνε από το να κάνει ότι θέλει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted November 8, 2008 Share Posted November 8, 2008 (edited) Αν το μυθιστόρημα είναι 300 σελίδες και με 1 βασικό χαρακτήρα τότε μπορείς να ξεκινήσεις από κάποια "μέση". Αν είναι 800 σελίδες έπος με 30 βασικούς χαρακτήρες, από ποια μέση να ξεκινήσεις? Και ποιανού τη μέση? Όταν έχει interrelated χαρακτήρες που στηρίζουν την πλοκή η οποία γίνεται περι-πλοκότερη όσο προχωρά το βιβλίο για να καταλήξει στη σύνθεση, στο αποκορύφωμα και στην κατάληξη, απλά δεν υπάρχει καμμία μέση από την οποία να ξεκινήσεις. Μπορείς να ξεκινήσεις από έναν βασικό χαρακτήρα κάπου κοντά στην αρχή βέβαια, ειδικά αν θέλεις να ξεκινήσεις με δραματικό τρόπο (δεν ξέρω γιατί έχω την αίσθηση πως αυτό που εννοεί ο roricon "μέση" δεν είναι παρά η επιθυμία του να ξεκινά κάτι με action scene) ή τουλάχιστον να ξεκινήσεις από ένα αρχικό σημείο καμπής ενός χαρακτήρα. Π.χ. σε ένα από τα βιβλία της Marion Zimmer Bradley (prequel του Mists of Avalon) η ιστορία ξεκινά με μια ιέρεια που τρέχει να ξεφύγει από έναν Ρωμαίο στρατιώτη που θέλει να τη βιάσει ενώ γύρω γίνεται χαλασμός. Σε λίγο ξεκινά το flashback όπου για μερικές σελίδες περιγράφεται το πώς και γιατί έγινε ό,τι έγινε. Αλλά αυτό το σημείο καμπής για το χαρακτήρα της ιέρειας που είναι και δραματικός τρόπος ξεκινήματος, δεν είναι καμμία μέση. Είναι ένα συγγραφικό κόλπο για να έλξεις το ενδιαφέρον του αναγνώστη, αντί να ξεκινήσεις με πιο βουκολικές σκηνές όπως το τι έκαναν αυτές οι ιέρειες, τι πίστευαν και τα λοιπά. Αυτό περιγράφεται λίγο μετά τη δραματική σκηνή της αρχής. Αλλά το όλο σύνολο αυτών των σκηνών είναι η αρχή της ιστορίας και όχι η μέση. Η μέση περιγράφεται κανονικά στη μέση του βιβλίου όταν όλοι οι βασικοί χαρακτήρες, πλοκή, κόσμος έχουν ήδη γίνει γνωστοί στον αναγνώστη. Και δεν είναι καν απαραίτητο να είναι στην αρχή του βιβλίου. Αυτού του είδους ο ετεροχρονισμός είναι μια τεχνική γνωριμίας με διάφορους χαρακτήρες όπως και επιβοηθητικός στο ξεδίπλωμα της πλοκής και μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σε άλλα σημεία αργότερα με άλλους σημαντικούς χαρακτήρες. Το όλο story όμως ξεδιπλώνεται γραμμικά. Edited November 8, 2008 by Dain Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted November 8, 2008 Share Posted November 8, 2008 Ντάιν, μιλάω να ξεκινάς από την μέση για να έχεις ελευθερία να γράψεις ότι θέλεις. Για παράδειγμα, γράφω εγώ 5 κεφάλαια και μετά μου έρχεται η όρεξη να προσθέσω στην ιστορία τον αδελφό του κεντρικού ήρωα. "Μα είχε αδελφό;" θα πει ο αναγνώστης. Όχι βέβαια, ούτε εγώ μέχρι το 5ο κεφάλαιο δε ήξερα ότι είχε. Οπότε πετάω μια πληροφορία ότι ναι, έχει, αλλά είναι μαλωμένοι ή τον είχε για νεκρό ή κάτι τέτοιο και για αυτό δεν τον είχε αναφέρει ποτέ ως τώρα. Και το αιτιολογώ με ένα γεγονός που έγινε στο άγνωστο παρελθόν του ήρωα. Ορίστε, έβαλα σαν συγγραφέας στην ιστορία έναν χαρακτήρα που σε ένα εξ' αρχής ορισμένο οικογενιακό δέντρο θα ήταν δύσκολο ή και ακατόρθωτο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted November 8, 2008 Share Posted November 8, 2008 Δεν βλέπω πόση σχέση έχει αυτό,roriconfan,με το θέμα.Εξήγησε. Ούτως ή άλλως είναι αρνητικό το να πετάς κάτι άσχετο στα μισά του βιβλίου καθώς αυτό μπορεί να προκαλεί προβλήματα συνέπειας.Αν πχ έχεις πει ότι οι γονείς του σκοτώθηκαν μετά τη γέννησή του και μετά μας πεις για τον μικρό του αδερφό που τον δίδαξε ό,τι ήξερε και τον είχε σαν γιό του...ε,δεν είναι καλό. Μήπως εννοείς ότι σε αυτή την περίπτωση που αναφέρεις θα ήταν καλύτερα να διορθώσεις το βιβλίο και να κάνεις το 6ο κεφάλαιο 1ο,ξεκινώντας έτσι από τη μέση; Ο ήρωας που έχει αμνησία ή μυστηριώδες παρελθόν είναι κλισέ θα έλεγα και εσύ είσαι πολέμιός τους,οπότε πάλι δεν μου κολλάει καλά. Παρεπιπτόντως στην ιστορία μου με ον Τζακ Ντόνιθ,σκοπίμως δεν αναφέρω από την αρχή πως προέκυψε αυτή η αποστολή του(να σκοτώσει το θρυλικό Αιλουροφάγο στην άλλη άκρη της γης) για να το παρουσιάσω αργότερα με εμβόλιμο κεφάλαιο.Δεν είναι όμως κάτι που θα μου έρθει αναπάντεχα.Ήταν η πρώτη σκέψη μου από την αρχή.(βέβαια δεν έχω ποστάρει αρκετά κομμάτια της ιστορίας οπότε δεν περιμένω να καταλάβετε απόλυτα το παράδειγμά μου) Dain,όπως είπα η σειρα του Έρικσον(κλασικό παράδειγμα μεγάλης σειράς με άπειρους χαρακτήρες και υποπλοκές) μάλλον στη μέση ξεκινά.Ο πόλεμος μαίνεται η πολιορκία έχει ξεκινήσει πρό πολλού και οι αναγνώστες δεν έχουν ιδέα τι στο καλό συμβαίνει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted November 8, 2008 Share Posted November 8, 2008 Μα τόσο δύσκολο πια είναι; Για να προσπαθήσω πάλι. Έστω ότι θέλεις να γράψεις μια ιστορία με πολλά arks. Έστω ότι ο πρωταγωνιστής σκοπεύει να εκδικηθεί κάποιον, να αποκτήσει κάτι και να απαλλαγεί από κάτι άλλο. Το αν εσύ σαν συγγραφέας είχες σκεφτεί να τα έχει στόχο και τα τρία εξ αρχής ή σου έβγαιναν στην πορεία, δεν έχει καμία σημασία. Απλά θα ήταν μπερδεμένο να κυνηγάει και τους τρεις στόχους συγχρόνως. Θα ήταν κομψό να επικεντρώνεται σε ένα στόχο την φορά (που θα γίνεται γρήγορα γνωστός) και όταν τον εκπληρώσει να περνάει στον επόμενο (που μέχρι τότε δε θα έχει αναφερθεί πολύ). Έτσι θα μπορέσει να συνεχιστεί η ιστορία προσθέτοντας νέες πτυχές στους χαρακτήρες που μέχρι τότε δεν "φαίνονταν" γιατί σεναριακά δεν υπήρχε λόγος να "φαίνονται". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted November 9, 2008 Share Posted November 9, 2008 Δηλαδή δεν εννοείς να ξεκινά μια διήγηση από τη μέση της ιστορίας. Απλά να εισάγονται σημαντικά στοιχεία στη μέση της διήγησής του.(Μπερδεύτηκα γιατί δεν είναι το θέμα που έθεσες για συζήτηση στην αρχή του τόπικ) Νομίζω ότι αν είναι μεγάλη η ιστορία χωράει αρκετές υποπλοκές κτλ οπότε μπορείς να το κάνεις και μάλιστα γίνεται πιο ενδιαφέρουσα η ιστορία από μια απλή γραμμική πορεία.Απλά το σωστό είναι να έχεις σκεφτεί τα περισσότερα εκ των προτέρων για να μην δημιουργούνται προβλήματα όπως πχ αυτά που ανέφερα. Στη σειρά που αέφερα(Malazan book of the fallen) αυτό γίνεται κατά κόρον.Νέοι χαρακτήρες,νέες πλοκές,αναδρομές στο παρελθόν...χαμός!Ωραία και ενδιαφέροντα είναι αλλά πρώτον θέλουν προσοχή από τον συγγραφέα και δεύτερον θέλουν προσοχή κι από τον αναγνώστη για να μην χαθεί. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted November 9, 2008 Share Posted November 9, 2008 Δηλαδή δεν εννοείς να ξεκινά μια διήγηση από τη μέση της ιστορίας.Απλά να εισάγονται σημαντικά στοιχεία στη μέση της διήγησής του.(Μπερδεύτηκα γιατί δεν είναι το θέμα που έθεσες για συζήτηση στην αρχή του τόπικ) Όντως, έτσι αλλάζει το θέμα. Το να εισάγονται σημαντικά στοιχεία στη μέση της διήγησης είναι κάτι που όχι απλώς είναι ωραίο, αλλά συχνά επιβάλλεται. Διαφορετικά, είναι σαν να γράφεις βιβλίο Ιστορίας, κάτι που δεν είναι ιδιαίτερα ελκυστικό. Ας πούμε, αν είναι να περιγράψεις πώς επιβίωναν στη Γη μετά από μια μεγάλη καταστροφή, φυσικά και πρέπει ν' αρχίσεις με τους ήρωες της τωρινής ιστορίας, αυτής που διαδραματίζεται και που περιγράφεις. Θα ήταν πολύ βαρετό να βλέπαμε να εκτυλίσσονται στίς πρώτες σελίδες τα γεγονότα που οδήγησαν στην καταστροφή. Ακόμα κι αν θέλεις να περιγράψεις την καταστροφή, θα το κάνεις εμβόλιμα, αργότερα. Από την άλλη, όταν έγραψα το προηγούμενο ποστ, υπέθεσα μια αρχή του τύπου: 'Ακόμα δεν κατάλαβα πώς φτάσαμε εσύ στο χώμα κι εγώ στη φυλακή' ή κάτι αντίστοιχο. Αυτό, όντως είναι η μέση της ιστορίας και είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα αν θέλεις να ξεκινήσεις έτσι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
deadend Posted November 9, 2008 Share Posted November 9, 2008 Να ρωτήσω και ΄γω κάτι, έστω ότι ξεκινάει μια ιστορία από την μέση, τότε το σημαντικότερο γεγονός πρέπει να είναι και η εισαγωγή της ιστορίας? (π.χ. ένας φόνος) Ή μήπως πρέπει να είναι κάτι παραπλανητικά αδιάφορο? (π.χ. ένας γάμος όπως του Οιδήποδα) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted November 9, 2008 Share Posted November 9, 2008 Roricon, μην ψάχνεις να βρεις τρόπους να γράψεις κάτι με όσο λιγότερο κόπο γίνεται. Τέτοιες τεχνικές ΔΕΝ λύνουν τα χέρια κανενός. Είναι επιλογές, και μάλιστα προχωρημένες επιλογές, αφού ήδη γνωρίζεις την πλοκή της ιστορίας σου. Το να βάλεις στη μέση της ιστορίας πως "κάποιος έχει έναν αδελφό" ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να είναι άλλοτε κάτι επιβοηθιτκό, άλλοτε να διαλύσει τη συνοχή της ιστορίας σου και να λειτουργήσει σαν "από μηχανής θεός" που δεν θα συγκινήσει κανέναν αναγνώστη, αλλά θα τον εκνευρίσει μάλλον γιατί δείχνει τεμπελιά από την πλευρά του συγγραφέα που ήθελε να ξεφύγει με έναν πολύ φτηνό τρόπο από ένα σημαντικό σημείο της πλοκής, το οποίο δεν είχε σκεφτεί σωστά. (Και το όνομά μου προφέρεται Nτέην). Ηeiron, σε βιβλία όπως αυτό που αναφέρεις - το οποίο δεν έχω διαβάσει όμως - πιθανά να λειτουργεί πολύ καλά η τεχνική αυτή αφού από όσο ξέρω έναν πόλεμο (ή περισσότερους) περιγράφει. Δεν είναι το ίδιο με το να ξεκίναγε π.χ. ο Τόλκιν το LOTR με το The Two Towers αντί για το Fellowship. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted November 9, 2008 Share Posted November 9, 2008 E, τώρα τι να πω. Και ο Άρχοντας των Δακτυλιδιών πρακτικά αναφέρει τα τελευταία κεφάλαια μιας μεγαλυτερης ιστορίας. Τρία βιβλία ιστορία και άλλα τρία βιβλία με εξηγήσεις. Όμως αυτό που θέλω να βάλω σαν συσχέτιση είναι το prequel. Το Χόμπιτ όταν το έγραψε ο Τόλκιν δεν ήταν μέρος του κόσμου της Μέσης Γης. Το "κόλλησε" πάνω στην ιστορία και απλά ένωσε διάφορα κοινά στοιχεία για να δένει το γλυκό. Του έλυσε τα χέρια κάτι τέτοιο γιατί είχε την οικιότητα ενός παιδικού βιβλίου και μια μεγάλη επική ιστορία για να το συνεχίσει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted November 9, 2008 Share Posted November 9, 2008 Να ρωτήσω και ΄γω κάτι, έστω ότι ξεκινάει μια ιστορία από την μέση, τότε το σημαντικότερο γεγονός πρέπει να είναι και η εισαγωγή της ιστορίας?(π.χ. ένας φόνος) Ή μήπως πρέπει να είναι κάτι παραπλανητικά αδιάφορο? (π.χ. ένας γάμος όπως του Οιδήποδα) Τελικά η λέξη ΄πρέπει΄ίσως είναι λίγο άτυχη. Δε θα βοηθήσω πολύ λέγοντας ότι πρέπει να πεις αυτά που έχεις να πεις, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει πουθενά φόρμουλα. Αν ψάξουμε να βρούμε ιστορίες που μας άρεσαν (κάθε είδους, όχι μόνο φαντασίας), δεν θα εντοπίσουμε έναν μόνο τρόπο αφήγησης. Ωστόσο, επί τους παρόντος, φοβάμαι ότι επικρατεί ακόμα κάποια σύγχυση μεταξύ μας τι εννοεί ο καθένας μας λέγοντας 'μέση της ιστορίας'. Πάντως αυτό που λες αν θα πρέπει το σημαντικό γεγονός να είναι η εισαγωγή της ιστορίας, υποψιάζομαι οτι σηκώνει πολύ μεγάλη κουβέντα. Η εισαγωγή είναι καλά να είναι ελκυστική. Κατά τη γνώμη μου, είναι ενδιαφέρον, αν δεν μπορούμε ν' αρχίσουμε από την αρχή και μπούμε από κάπου στη μέση, να είναι μεν σημαντικό και να κεντρίζει το ενδιαφέρον αυτό που θα αποτελέσει την εισαγωγή μας, αλλά να μην είναι το σημαντικότερο γεγονός. Συνήθως τα σημαντικά τ' αφήνουμε για το τέλος. Τι θα περιμένει ο αναγνώστης και κυρίως τι θα ωθεί εμάς να γράψουμε, αν τα σημαντικά τα έχουμε παραθέσει από την αρχή; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted November 9, 2008 Share Posted November 9, 2008 Κατά τη γνώμη μου, είναι ενδιαφέρον, αν δεν μπορούμε ν' αρχίσουμε από την αρχή και μπούμε από κάπου στη μέση, να είναι μεν σημαντικό και να κεντρίζει το ενδιαφέρον αυτό που θα αποτελέσει την εισαγωγή μας, αλλά να μην είναι το σημαντικότερο γεγονός. Συνήθως τα σημαντικά τ' αφήνουμε για το τέλος. Τι θα περιμένει ο αναγνώστης και κυρίως τι θα ωθεί εμάς να γράψουμε, αν τα σημαντικά τα έχουμε παραθέσει από την αρχή; My point exactly! Ξεκινάς από ένα σημείο καμπής, δραματικό ή μη, για έναν ή περισσότερους χαρακτήρες, ή και σημείο καμπής στην όλη πλοκή. Είναι μια τεχνική, αλλά στο έρωτημα του roricon αν "λύνει τα χέρια" του συγγραφέα, ή δική μου απάντηση είναι "όχι αναγκαστικά". Επίσης roricon, o Τολκιν δημιουργούσε τον κόσμο και τη μυθολογία της Μέσης Γης πολλά χρόνια πριν γράψει και το Hobbit και το LoTR, οπότε είχε άφθονο υλικό ήδη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted November 9, 2008 Share Posted November 9, 2008 Προσωπικά, όταν λέω "μέση" εννοώ την κορύφωση ή μια πολύ καλή ιδέα που πρέπει οπωσδήποτε να γίνει. Σαν να σου έρχεται η έμπνευση να γράψεις μια πολύ καλή ιδέα σε μορφή διηγήματος. Να έχεις δηλαδή έναν προβολέα πάνω σε ένα σημαντικό γεγονός στην ιστορία. Αλλά κι εδώ είναι η διαφορά του διηγήματος με το μυθιστόρημα. Το μυθιστόριμα συνεχίζει πέρα από την αρχική καλή ιδέα του συγγραφέα. "Τι θα γίνει μετά από την καλή ιδέα που ανάφερα;" Καθώς και αναφέρει πολλά στοιχεία που γίνανε πριν από το διήγημα που οδηγήσανε σε αυτό το γεγονός. Γι΄αυτό και το αποκαλώ μέση. Γιατί για να συνεχίσεις, προσθέτεις διάφορα πιο πριν και πιο μετά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
lizbeth_covenant Posted November 9, 2008 Share Posted November 9, 2008 Ίσως τελικά η λέξη "μέση" να μην είναι η κατάλληλη. Έχουμε μια ιδέα και θέλουμε να γράψουμε ένα μυθιστόρημα. Ξεκινάμε λοιπόν από ένα σημείο(μπορεί να είναι ένα σπουδαίο γεγονός, μπορεί και όχι-εξαρτάται από τον συγγραφέα και την ίδια την ιστορία). Είναι σίγουρο πως στη συνέχεια θα προσθέσουμε και γεγονότα που έγιναν στο παρελθόν. Γιατί οι ήρωες πρέπει να έχουν ένα παρελθόν για να μοιάζουν πραγματικοί χαρακτήρες. Δε γεννήθηκαν δηλαδή μόνο για την ιστορία μας. Επομένως δε μιλάμε τόσο για μέση αλλά για την αρχή της ιστορίας που όμως δεν είναι η αρχή της ζωής των ηρώων. Κάπως έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ, αλλιώς μετά πάμε στο στιλ που γράφτηκε η Οδύσσεια που πράγματι ξεκινά απ' τη μέση.Άλλο αυτό... Πάντως δε νομίζω ότι σου λύνει τα χέρια. Γιατί θέλει πολύ οργάνωση. Πρέπει να φτιάξεις το παρελθόν των ηρώων και να βρεις το κατάλληλο σημείο να αναφέρεις τα περασμένα γεγονότα. Δεν μπορείς να βάζεις ένα καινούριο δεδομένο στην ιστορία σου χωρίς να έχεις φτιάξει ένα υπόβαθρο πρώτα. Δηλαδή αμα εμφανίζεις τον αδερφό του ήρωα εντελώς ξαφνικά, απλά φαίνεται πως και σένα σου ήρθε ξαφνικά και τον έχωσες στην υπόθεση επειδή π.χ σε βόλευε. Ενώ πρέπει να πας πίσω στα προηγούμενα κεφάλαια και να αλλάξεις κάποια πράγματα, να προετοιμάσεις το έδαφος και μετά να φέρεις τον αδερφό(χωρίς αναγκαστικά να χαλάσεις την έκπληξη που ίσως δημιουργήσει η παρουσία του.). Οπότε θέλει πραγματικά οργάνωση και να γυρνάς συνεχώς πίσω. Και το παράδειγμα του αδερφού είναι κάτι πολύ απλό. Υπάρχουν άλλα πράγματα που δημιουργούν μεγάλη πολυπλοκότητα και θέλουν πολύ προσοχή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted November 9, 2008 Share Posted November 9, 2008 Εντάξει, σίγουρα ν αρχίσεις να βάζεις πολλά και σπουδαία θα χρειαστεί να ξαναγράψεις την ιστορία γενικώς. Θυμάμαι που πριν 10 χρόνια έφτιαξα ένα κομιξάκι της πλάκας (δεν έγραφα τότε καθόλου). Βρε για την ηλικία μου ήταν αριστούργημα. 50 σελίδες με έναν ιππότη να πολεμάει έναν κακό μάγο που έχει καταλάβει το κάστρο του. Από πλοκή και σχέδιο ήταν για 4χρονα αλλά η φάση που ένοιθα όταν το έφτιαχνα ήταν αξέχαστη. Μετά έγινε αυτό που αναφέρω εδώ. Ήθελα να γράψω μια συνέχεια. Και κλασικά, από που ήρθε ο μάγος, ποιανού βασιλιά απόγονος ήταν ο πρίγκηπας, τι ιστορία έχει το βασίλειο; Μεγάλος νταμπλάς. Σιγά, σγά το γύριζε από φαρσοκωμωδία σε περιπέτεια, μετά σε έπος φαντασίας, μετά σε μυστήριο. Ακόμα την δουλεύω όποτε έχω όρεξη και μπορώ να πω ότι δεν έχει καμία σχέση με το πως ξεκίνησε. Αλλά όπως και αναφέρω, ξεκίνησε από ένα κεντρικό γεγονός (που ακόμα υπάρχει σαν στατικός πυρήνας στα μισά) και διανθίζεται συνέχεια με άλλα γεγονότα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
deadend Posted November 9, 2008 Share Posted November 9, 2008 Σκέφτομαι τον Μπίλμο, έναν βαρετό τύπο που για αδιευκρίνιστους λόγους είχε κάτι πάρε - δώσε με μάγους και νάνους. Η ιστορία ξεκινάει με το ενδιαφέρον της εστιασμένο στις πατούσες αυτού του τύπου και προχωράει γραμμικά. Ένας βαρετός τύπος με ενδιαφέροντα πόδια ! Να ήταν άραγε αυτό το έναυσμα? Σκέφτομαι τα αστυνομικά όπου ο φόνος είναι παντελώς αδιάφορος από ηθικής πλευράς για τον αναγνώστη και το θύμα δεν δικαιώνεται σχεδόν ποτέ! Η ιστορία εκεί έχει ξεκινήσει από το τέλος , αν δεν κάνω λάθος. Διαφωνώ με την θέση : «Θα ήταν πολύ βαρετό να βλέπαμε να εκτυλίσσονται στις πρώτες σελίδες τα γεγονότα που οδήγησαν στην καταστροφή». Συμφωνώ ότι το «πρέπει» είναι αδιάφορο με την έμπνευση. Υποψιάζομαι ότι υπάρχει κάποιος κανόνας για την συναισθηματική ανταπόκριση του αναγνώστη απέναντι στην ιστορία είτε σε διήγημα είτε σε μυθιστόρημα. Ακόμα έχω την εντύπωση ότι η ανταπόκριση αυτή αφορά το κλίμα που πρέπει να δεχτεί ο αναγνώστης για να παρακολουθήσει το δράμα. Ένα γρήγορο συμπέρασμα ίσως είναι ότι η κορύφωση αφορά το στοιχείο εκείνο που έχει αφήνει τον συγγραφέα διαμελισμένο και τον αναγνώστη δικαιωμένο. Άρα ας δούμε από πού μαζεύουμε τα κομμάτια μας και τι σκοπεύουμε να κάνουμε με αυτά. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted November 9, 2008 Share Posted November 9, 2008 (edited) Εδώ να αποσαφηνίσω ότι σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι στην μορφή του teaser. Δηλαδή να ξεκινάς την αφήγηση με γεγονότα που επίτηδες αναφέρεις πρώτα για να δημιουργήσεις απορία και μετά να προχωρίσεις στην εξιστόριση του πως φτάσαμε εκεί. Αυτό είναι εκτός θέματος. Γιατί τα γεγονότα τα έχεις ήδη έτοιμα στο μυαλό σου και είναι μέρος και σκοπός της ιστορίας να τα αναφέρεις στον αναγνώστη αμέσως. Το θέμα αναφέρεται καθαρά σε ιστορίες που η διάνθισή τους δεν είναι γνωστή καθώς διαβάζεις και ούτε επιβάλλεται να μάθεις επιτόπου για να συνεχίσεις. Edited November 9, 2008 by roriconfan Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.