The chronicles of Laira (3ο μέρος)

[Sonya]

Όνομα Συγγραφέα: Sonya

Είδος: d&d fantasy

Βία; Όχι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 735

Αυτοτελής; Οχι, 3ο μέρος

 

Krelerna, 28^th of Sercim, 534^th year of the reign of Emperor Lathaniel.

 

I am calmer now. Wrong, I am calm. This day had much to teach me.

 

Yesterday, when I had just finished my writing, my master entered the room. Still very cold towards him, I did not show either joy or disturbance at his presence. He was perfectly easy, sat on my bed, asked me if I felt any better and urged me to lie down beside him. Rather confused, I decided to trust him and do what he had asked me. He embraced me and held me in his arms until I fell asleep. He tenderly caressed my hair all night long and, when I woke up, he was still there; he had obviously remained awake all night caressing me. I must admit that I felt very touched by this most unexpected tenderness. I took advantage of the fact that he was more normal (or closer to what I consider normal) and a beautiful conversation began.

 

Gilthanas showed me another part of his personality, one that I hope I will not witness often, since it would be a grave danger to my poor, unbalanced heart. Yet, today I came to admire and respect him, in a manner much more essential.

 

He was ready, almost eager to answer every question I bestowed. I trust him to have told me truths. He said that life never prepares us for death or destruction. This is a lesson hard learned, but I have to acknowledge that it is a fact. He explained me that the duty of a bard is not only to demonstrate, through his art, the beauties of this world and temporarily comfort the unfortunate, but also to find the wrongs and set them right, in order to truly bestow justice and bring happiness. He told me about the unprepared truths that had in his long years marked his soul. He warned me about the hardness of the life ahead of me. He asked me if I still wished to be his disciple. I answered that I would remain, but asked him not to question me on the reasons. He respected that. But I wish to record them, so when the time comes that I will have regretted my decision, they will be here to remind me why I stayed.

 

It is a vulnerability that I saw in his eyes. It is the mask he hides behind the mask he wears. It is a wish to discover and remove all the masks, until I reach the true face. It is a wish to find and remove all my own masks, until I discover my true self. It is a feeling that there is something in me, something that he wants, something through which he will be the disciple and I will be the tutor. It is something that awoke in me, a need for something I cannot name, something that seemed to have been there always, waiting for the time to arise. It is a hunger for a different truth.

 

He then asked me to think carefully and decide whether I wished to have no knowledge of his nighttime doings, follow him and watch or truly participate in his actions. To this, I answered that I was not yet ready to take a life, but I acknowledge the necessity of his work and I would follow him, eager to help as best I could.

 

He said that he saw something in me, that I was an elf of grit. He admitted that the tearful face I had beheld was just another mask, maybe the one I wanted to see. He advised me to learn to laugh my tears away. He gave me a kiss and a red rose. He called me his lady. He left me alone.

 

 

Oh, crystal sphere, blessed drop

What marvel is your existence?

Through you, bitterness is washed away

Sorrow is drowning.

Through you, the soul is exposed

And all, all becomes a truth beyond all truths.

Hopeless, desperate,

Joyful, gay,

Hidden in tranquil pools,

In hearts unmoved,

In silent screams,

You always, always show a truth.

Where inside me, do you hide?

What secrets do you betray?

What secrets have you held?

Sacred, mystical sphere,

Through you I find myself.

Come, I beseech you, come again,

Show me the path that leads to me,

Show me my truth, beloved tear.

[Tiessa]

Μάλιστα. Κι έτσι άλλαξε και πάλι το σκηνικό. Τελικά, πράγματι οι εμπνεύσεις του dm ήταν πολύ ανατρεπτικές για την ιστορία. Πόσο καιρό είχε από το ένα session στο επόμενο για να σχεδιάζει τη συνέχεια; Και πόσο προδιαγεγραμμένη ήταν η ιστορία; Τι θα γινόταν αν η Laira αρνιόταν να τον ακολουθήσει στο έργο του; Υπήρχε εναλλακτική λύση, ή θα τελείωναν όλα με λιγότερα επεισόδια και χωρίς μεγάλο ενδιαφέρον;

Χαίρομαι που βρέθηκαν γραμμένες οι σημειώσεις και μπορούμε να παρακολουθήσουμε την ιστορία του.

 

Να κάνω μια πολύ χαζή ερώτηση, (αλλά πραγματικά πολύ χαζή) επειδή δεν ασχολούμαι καθόλου με ξένη μουσική και ακόμα λιγότερο με ποίηση: αυτοί οι στίχοι που εμφανίζονται στο τέλος του κειμένου είναι κάτι που υπάρχει, κάτι που γράφτηκε όταν παίζατε ή κάτι που γράφεις εσύ τώρα, για να πλαισιώσεις την ιστορία; (μη βαράτε, είμαι απολύτως άσχετη)!

[Sonya]

O dm δεν είχε τίποτα ΑΠΟΛΥΤΩΣ έτοιμο και προδιαγεγραμμένο για την υπόθεση. Είχε τον κόσμο, είχε κάποιες σταθερές, είχαμε ΠΛΗΡΗ ελευθερία να κάνουμε ό,τι θέλουμε και δεν υπήρχε περίπτωση να μας πάρει απ' το χεράκι για να ολοκληρωθεί αυτό που είχε στην σκέψη του. Εξάλλου, δεν παίζαμε μια συγκεκριμένη περιπέτεια (quest), απλά ζούσαμε σαν μαθητευόμενος μάγος ο ένας, μαθητευόμενη βάρδος η άλλη.

 

Οι στίχοι είναι της Λάιρα κι αποτελούν κομμάτι του ημερολογίου της. Για να εξασκείται στο βάρδειν, έγραφε σε στίχους τα εντονότερα συναισθήματά της ή απλά κάποια πράγματα που της έκαναν εντύπωση ή οτιδήποτε. Μερικές φορές, όταν παίζαμε, βούταγα την κιθάρα κι αυτοσχεδίαζα ή ξεκινούσα ν' απαγγέλω μια ιστορία απ' το πουθενά. Ευτυχώς το ζάρι ήταν πιο ευγενικό μαζί μου απ' το φυσικό μου ταλέντο... :Ρ

[Guest roriconfan]

Δε μου αρέσει να μένω σε αγωνία. Δε θα διαβάσω μέχρι να ολοκληρωθεί. Έχεις ιδές Σόνια σε πόσα μέρη θα τελειώσει;

[Tiessa]

Κι εγώ ήθελα να δω τι γίνεται παρακάτω. Αλλά περίμενα να τελειώσεις το Νανορίμο πριν ζητήσω τη συνέχεια.

[Sonya]

Eμ... χμ...

 

Υπάρχει συνέχεια ήδη γραμμένη, αλλά, λόγω παράξενων ωραρίων δουλειάς, δεν έχει συνεχίσει και πολύ η περιπέτεια, οπότε εκ των πραγμάτων, αν είναι να γράψω, θα πρέπει τουλάχιστον να ρωτήσω τον dm τι σκόπευε (αν σκόπευε, γιατί ποτέ δεν μπορεί να είναι κανείς σίγουρος μ' αυτό το παιδί) να βγάλει παρακάτω, για να το γράψω ή να χρησιμοποιήσω μόνο την φαντασία μου και τα δεδομένα που ήδη έχω.

[DinMacXanthi]

Για άλλη μια φορά, η γλώσσα προχωράει εύκολα (αν και μετά το πρώτο κομμάτι, και την γνωριμία με τον Γκιλθάνας, μου φαίνεται πως η Λάιρα έχασε τον ενθουσιασμό της και γράφει πιο βιαστικά.)

Πωπω, με πρωταγωνιστή τον Γκιλθάνας, αμφιβάλλω αν μπορώ να φανταστώ που θα οδηγηθεί η ιστορία. Για μα μπορέσει να βγάλει άκρη κάποιος, θα έπρεπε να είναι πτυχιούχος εγκληματολόγος του FBI (hello, Clarice...) Είτε είχε φοβερό σεναριο στο μυαλό του ο DM, είτε αυτοσχεδίαζε άγρια. Θέλω να μάθω που θα πάει, προχώρα!

 

Εdit μετά το διάβασμα των σχολίων. Οπως είπα, ο dm... διορθώνω το τελευταίο κομμάτι. ΘΕΛΟΥΜΕ να ΜΑΘΟΥΜΕ που θα πάει, προχώρα!

[Sonya]

ΝΝΝΝΝΝΝΝΝow we're talking!