Γαλάζια Ομίχλη

[Nestor]

Όνομα Συγγραφέα: Νέστωρ

Είδος: τρόμος (ελπίζω)

Βία; όχι

Σεξ; όχι

Αριθμός Λέξεων: 1,277

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Η πρώτη μου συγγραφική προσπάθεια . Περιμένω με αγωνία την κριτική σας. Ίσως το θέμα να είναι κλισέ και επηρεασμένο απο άλλες ιστορίες, όμως ελπίζω να σας αρέσει. Διαβάστε το και πείτε μου τη γνώμη σας μαζί με όποιες παρατηρήσεις έχετε!

 

 

Γαλάζια Ομίχλη

 

Το φως στο δωμάτιο είχε μια κιτρινωπή, σχεδόν πορτοκαλί, απόχρωση. Το γραφείο γεμάτο σημειώσεις και βιβλία. Ώρα για διάλειμμα! Γέρνω τη καρέκλα προς τα πίσω και τραβώ την κουρτίνα. Τα δέντρα στην αυλή ίσα που αφήνουν να περάσει μέσα από τις χαραμάδες στη φυλλωσιά τους το ωχρό φως από τις φώτα του δρόμου.

 

Βάζω το μπουφάν μου, ρίχνω τα κλειδιά στην τσέπη μου και βγαίνω στο δρόμο. Περπατώ την Greenstead Road, στρίβω μπροστά από το Rose Inn, το παλαιότερο πανδοχείο όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν σε όλη την Αγγλία, και ξεκινώ να ανηφορίσω την Hill Street διασχίζοντας της σιδηροδρομική διάβαση. Κοντοστέκομαι στιγμιαία και κοιτώ στο βάθος τις ράγες να χάνονται μέσα στην καταχνιά της νύχτας.

 

Τα σπίτια και από τις δυο μεριές του δρόμου δείχνουν την ηλικία τους. Κυριολεκτικά έχουν μια κλήση μπρος τα εμπρός, και σε 2 από αυτά γίνονται εργασίες συντήρησης και σκαλωσιές έχουν τοποθετηθεί. Απορροφιέμαι να χαζεύω το ξύλινο σκελετό των σπιτιών, τα μικρά παράθυρα, τις χαμηλές πόρτες με τα βαριά μεταλλικά πόμολα και τις θυρίδες για τα γράμματα. Κάποια από αυτά είναι φωτισμένα και μια χλωμή λάμψη φτάνει ως έξω. Περνώντας μπροστά από ένα ακούω την τηλεόραση να παίζει. Κάποιος είναι ξύπνιος ακόμη και τώρα σκέφτομαι.

 

Πρέπει να περάσω μπροστά από την εκκλησία στο λόφο. Ήδη από εδώ φαίνεται η σιλουέτα της εκκλησίας και ο ταφικός της περίβολος. Σταματώ στη διασταύρωση και περιμένω λίγο. Αλήθεια τι; Είναι 2 πμ ήδη και κανείς δεν κυκλοφορεί. Κοιτώ τον φωταγωγημένο δρόμο, και παρατηρώ την ανάσα μου να βγαίνει παγωμένη. Μια ανατριχίλα ανεβαίνει στη ραχοκοκαλιά μου, και μονολογώ «μαλάκα προχώρα»

 

Είμαι σε ένα δρόμο γεμάτο φώτα, και σπίτια, και όμως αυτήν ακριβώς τη στιγμή νιώθω μόνος. Αρχίζω και κοιτώ νευρικά πίσω μου, επιταχύνω το βήμα μου, κατεβαίνω και περπατώ σχεδόν στη μέση του δρόμου καθώς ανηφορίζω ώστε να έχω τον έλεγχο και από τις δυο μεριές και να αποφύγω τον οποιοδήποτε αιφνιδιασμό. Ασυναίσθητα κόβω το βήμα μου και λοξοκοιτάζω προς τον περίβολο της εκκλησίας. Νομίζω, ή μάλλον είμαι σίγουρος πως μια λάμψη αναδύεται από το έδαφος και σκεπάζει τις πίσω σειρές με τις μαρμάρινες πλάκες από το βλέμμα μου. Είμαι σίγουρος πως άκουσα και μουσική να έρχεται από την εκκλησία.

 

Κοιτώ τη βαριά πόρτα της εισόδου η οποία είναι ανοιχτή όσο χρειάζεται για να περνάει ένα άτομο. Τα αψιδωτά παράθυρα και τα gargoyles στις γωνιές κατευθύνουν το βλέμμα μου ψηλά προς τον οβελό. Εκπέμπει την ίδια παράξενη λάμψη με αυτή που σκεπάζει τους τάφους. Η εκκλησία δεν έχει φως αλλά το φεγγάρι περνά τις φωτεινές λεπίδες του από μέσα της, και παίρνουν υπόσταση στην ελαφριά ομίχλη και περιβάλλει τα πάντα σαν να κοιτάς μια φλουταρισμένη φωτογραφία.

 

Πλησιάζω στην είσοδο του περιβόλου και τώρα είμαι σίγουρος πως ακούω βήματα. Ανεβαίνω τα λιγοστά σκαλοπάτια και είμαι στο μονοπάτι της εισόδου. Αριστερά μου είναι οι τάφοι αυτών που πέρασαν. Κάποιες πλάκες είναι καλυμμένες με βρύα, μερικές σαρκοφάγοι στέκουν λες και μόλις ξεπρόβαλαν από το έδαφος. Και ανάμεσα τους, αυτή η ίδια λάμψη που τους δίνει μια απόκοσμη γαλάζια απόχρωση. Την παρατηρώ καλύτερα και βλέπω πως είναι ομίχλη που φθορίζει γαλάζια και έρχεται από το πίσω μέρος της εκκλησίας στη βάση του οβελού. Μπορώ να δω τα ρεύματα της και μια αργή, οργανική κίνηση σαν να πάλλεται, μου δίνει την αίσθηση πως είναι ζωντανή.

 

Κοιτάω αριστερά και δεξιά χωρίς να ξέρω τι ψάχνω. Όλα φαίνονται ανησυχητικά οικεία απόψε. Η ομίχλη ήδη πλησιάζει στα πόδια μου. Οι άκρες της, όμοιες με σκελετωμένα δάκτυλα, με ακουμπούν και νιώθω το κρύο να δυναμώνει. Παγώνω καθώς βλέπω την ομίχλη να με αγκαλιάζει. Κρύο και ένας βόμβος ακούγεται. Η εκκλησία παραμένει μπροστά μου, αλλά νιώθω πως όλα αλλάζουν. Περπατώ προς την είσοδό της. Σπρώχνω τη πόρτα και μπαίνω.

 

Ομιλίες και μια ζεστασιά με υποδέχονται στην είσοδό μου. Η εκκλησία είναι φωταγωγημένη με κεριά και καθώς προχωρώ στο κλίτος, βλέπω κάποιους από το πλήθος να με κοιτούν, να αλλάζουν νεύματα με τους άλλους, και όλο και περισσότερα μάτια ακολουθούν τα βήματα μου.

 

Ένας μεγαλόσωμος τύπος με πλησιάζει, και κοιτώ τα ρούχα του. Τόσο ξεθωριασμένα. Εστιάζω στους υπόλοιπους. Η ίδια εικόνα. Τα ρούχα τους είναι εκτός εποχής. Μερικοί σταυροκοπιούνται και ψιθυρίζουν. Μου μιλάει αλλά ενώ η γλώσσα μου φαίνεται οικεία, δεν μπορώ να καταλάβω τι μου λέει. Τον παραμερίζω και προχωρώ. Τον ακούω που μου μιλάει, και διακρίνω ένταση στη φωνή του.

 

Πλησιάζω προς το ιερό περνώντας μέσα από το πλήθος. Νιώθω τον αέρα να αλλάζει καθώς με κλείνουν. Μια μυρωδιά μεταλλική και ξαφνικά το δεξί μου πόδι γλιστρά. Κοιτώ ξαφνιασμένος προς τα κάτω και στο φώς το κεριών το αίμα που είναι στο δάπεδο φαντάζει σκουριά. Αίμα ρέει στους διαδρόμους ανάμεσα στα στασίδια και αυτοί μοιάζουν να μην το παρατηρούν. Τους σπρώχνω και αυτοί συνεχίζουν να με κυκλώνουν και η μάζα τους με κάνει και ασφυκτιώ.

 

Καταφέρνω και ξεγλιστρώ από τον όγκο τους και τους κοιτώ καθώς με πλησιάζουν. Με έχουν κλείσει στη γωνία δίπλα στο παράθυρο. Κοιτώ στιγμιαία έξω, και η ομίχλη είναι ακόμη εκεί. Η αντανάκλαση όμως του εσωτερικού χώρου είναι αλλιώτικη. Βλέπω πτώματα να με κοιτούν. Γυρνάω και βλέπω το πλήθος να με πλησιάζει. Ζωντανοί στα μάτια μου αλλά νεκροί στο καθρέφτισμά τους.

 

Φωνάζω προς αυτούς και στιγμιαία σαστίζουν. Τότε τους βλέπω να φωνάζουν αλλά δεν ακούω τίποτα. Ξαφνικά τα κύματα από τις φωνές τους με χτυπούν και με σπρώχνουν προς τα πίσω. Μια μυρωδιά σαπίλας και χώματος μου έρχεται, και νιώθω το στομάχι μου να ανακατεύεται. Προσπαθώ να τρέξω στην άλλη μεριά της εκκλησίας αλλά τα πόδια μου με κάθε βήμα βαραίνουν. Τα καταφέρνω και απομακρύνομαι.

 

Βλέπω την αντανάκλασή μου και πάλι στο γυαλί και στιγμιαία τα μάτια μου παίζουν στις φρικιαστικές εικόνες πίσω μου. Άδειες κόγχες μου ανταποδίδουν το βλέμμα, μισοσαπισμένα κορμιά με πλησιάζουν με τα εντόσθια τους εκτεθειμένα. Αυτό που ήταν μέρος λατρείας του θείου, τώρα φαίνεται δοχείο συγκεντρώσεως μιασμάτων. Ο βωμός είναι καλυμμένος με σάρκες και εντόσθια, και το αίμα στάζει λεκιάζοντας το μάρμαρο. Τόση φρίκη σε μια τόσο σύντομη ματιά.

 

Η μυρωδιά του σάπιου ανακατεμένη με αυτή του χώματος με ξυπνάει και τρέχω προς την άλλη μεριά. Η σχεδόν κυκλική κίνηση μου από γωνιά σε γωνιά έχει απομακρύνει το πλήθος από την είσοδο. Κινούμαι προς τα εκεί, αυτή τη φορά διασχίζοντας διαγώνια το κλίτος, γλιστρώντας στο αίμα και πέφτοντας επάνω στα στασίδια. Καθώς πέφτω τα χέρια μου βυθίζονται σε εντόσθια χυμένα στο πάτωμα πάνω στα οποία σκουλήκια κινούνται. Δεν τολμώ να κοιτάξω γύρω μου. Κινούμαι μπρος την πόρτα όσο πιο γρήγορα μπορώ.

 

Είμαι έξω με ένα σάλτο που ποτέ μου δεν πίστευα πως θα κατάφερνα να κάνω ακόμη και αν με κυνηγούσαν όπως τώρα. Νιώθω το κρύο από την ομίχλη που με περιβάλλει να με παγώνει και απομακρύνομαι από την είσοδο όσο πιο γρήγορα μπορώ. Ο κόσμος γύρω μου εξακολουθεί να είναι καλυμμένος στην ομίχλη και προσπαθώ να ακούσω μήπως με πλησιάζουν. Το μόνο που ακούω είναι οι χτύποι της καρδιάς μου. Υποχωρώ προς την έξοδο, αλλά συνειδητοποιώ πως βρίσκομαι μέσα στον ταφικό περίβολο.

 

Προσπαθώ να ηρεμήσω την ανάσα μου και να βρω την έξοδο. Η ομίχλη είναι τόσο πυκνή και πυκνώνει περισσότερο στο σημείο που προσπαθώ να κοιτάξω. Νιώθω το γρασίδι βρεγμένο κάτω από τα πόδια μου. Κάνω ένα βήμα πίσω ακόμη, και τότε πέφτω σε ένα ανοιχτό τάφο.

 

Νιώθω το λασπωμένο χώμα παγωμένο στη βάση του λαιμού μου και τα μαλλιά μου να κολλάνε ανακατεμένα με αυτό. Το χτύπημα μου έκοψε την ανάσα. Βήχοντας γυρίζω στο πλάι και προσπαθώ να σηκωθώ. Κοιτάω προς τα πάνω. Φτάνω να βγω ευτυχώς. Η ομίχλη όμως αρχίζει να ρέει μέσα στον τάφο. Προσπαθώ να σηκωθώ αλλά νιώθω πως δεν μπορώ. Η ομίχλη με έχει σκεπάσει και δεν μπορώ να δω τίποτα πέρα από το γαλάζιο της πέπλο. Κάτι ακουμπάει στα πόδια μου. Δεν μπορώ να δω τι. Αλλά το μυρίζω. Σαπίλα και χώμα..

[The Phantom]

Καλώς ήρθες Νέστωρ!!

 

Χωρίς να είναι μειονέκτημα, θέλω να σου πω ότι το γράψιμό σου μοιάζει με αυτό του σεναρίου. Θα ήταν κατάλληλο (σαν οδηγίες) για τα χέρια ενός σκηνοθέτη.

Μοιάζει με περιγραφή ονείρου. Δεν λέω ότι μεταδίδει τον φόβο, εκείνον που θα επιδίωκε ένα διήγημα τρόμου.

Θα ήθελα πιο χαλαρές περιγραφές.

Πιστεύω ότι έδωσες τόση σημασία στις λέξεις (να είναι σωστές) που κρύφτηκε το δάσος.

Περισσότερο μου έδωσε την εντύπωση ότι διαβάζω κινήσεις κάμερας.

[greenmist]

Καλωσόρισες και από μένα!

 

Η ιστορία σου δίνει την εντύπωση διήγησης ονείρου οπωσδήποτε! Δεν ξέρω αν αυτός ήταν ο σκοπός, αλλά είναι περιγραφή ονείρου. Οι εικόνες σου είναι ζωντανές και οι περιγραφές σου σαφείς, ενώ υπάρχει και σχετικά καλή ροή στην ιστορία. Δεν υπάρχει όμως πλοκή ουσιαστικά! Ο ήρωας σου βρέθηκε σε άλλη διάσταση ξαφνικά; Άνοιξε μια πύλη και μπήκε μέσα; Ήταν πεθαμένος και δεν το ήξερε και αυτή είναι η μετάβαση του στον κόσμο των νεκρών; Δεν υπάρχουν στοιχεία, ούτε ανατροπές, είναι απλά ένα όνειρο, μία κατάσταση. Νομίζω ότι έχεις μία βάση για μία πιο ολοκληρωμένη ιστορία και αξίζει να το δοκιμάσεις!

 

Αν το όνειρο είναι μέρος της όλης ιστορίας, που πρόκειται να γράψεις, είναι σωστή η διήγηση, διαφορετικά θα συμφωνήσω με την τεχνική παρατήρηση του Phantom περί σεναρίου.

 

Επίσης, αυτή είναι προσωπική μου γνώμη, αφού έχεις καταφέρει να μας βάλεις στο κλίμα, νιώθουμε την αγωνία και την σκοτεινή ατμόσφαιρα, δεν χρειάζεται να προσθέσεις εντόσθια και άλλα τέτοια στοιχεία. Δεν προσθέτουν στο κλίμα, μειώνουν την ποιότητα του. Όμως, όπως είπα, αυτό είναι προσωπική άποψη και σε καμία περίπτωση δεν το λέω ως υπόδειξη.

Edited November 11, 2008 by greenmist

[Nestor]

Σας ευχαριστώ για το καλωσόρισμα!

Ενδιαφέρουσα η παρατήρηση περί ονείρου, μιας και αυτή ήταν η αρχική σύλληψη της ιδέας μου αυτής. Να παρουσιαστεί σαν ένα όνειρο. Αν και το απέρριψα συνειδητά φαίνεται πως πέρασε μέσα στο ύφος του κειμένου.

Δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ μέρος μιας μεγαλύτερης ιστορίας, αλλά νιώθω πως αυτό είναι και το θέμα μου με όλα όσα έχω αφήσει μισοτελειωμένα ή απλά να υπάρχουν ως ιδέες στο μυαλό μου. Δεν μπορώ να αποφασίσω το πόσο να τα αναπτύξω ή αν χρειάζεται να το κάνω.

Όπως καταλαβαίνετε, προσπαθώ να βρω τον τρόπο γραφής μου μιας και αυτό είναι το πρώτο ολοκληρωμένο και καθαρά συγγραφικό μου κείμενο. Οτιδήποτε άλλα σχόλια είναι καλοδεχούμενα και τα περιμένω!

[DinoHajiyorgi]

Γεια σου Nestor και από μένα.

 

Ο λόγος που το διήγημα σου δίνει εντύπωση σεναρίου ή ονείρου, είναι η χρήση ενεστώτα. Στα σενάρια τα πάντα περιγράφονται σε παρόντα, εξελισσόμενο χρόνο. Δεν είναι ποτέ «Έβαλε το μπουφάν του, έριξε τα κλειδιά του στην τσέπη και βγήκε στον δρόμο.» Στο σενάριο, που είναι όμως πάντα σε τρίτο πρόσωπο, πάει «βάζει το μπουφάν του, ρίχνει τα κλειδιά του…κλπ.» Το να γράφεις σε ενεστώτα, αλλά και σε πρώτο πρόσωπο, κακό δεν είναι. Του δίνει ένα βεβιασμένο, δικό του στυλ, που κατά ένα τρόπο συμβάλει και στον τρόμο. Αυτό όμως κάνει πιο άτοπες κάποιες…τρομοφρουφρούδικες περιγραφές.

 

Ενώ δηλαδή η αφήγηση είναι άμεση, είναι δηλαδή σα να έχεις τον ήρωα στο κινητό σου να σου περιγράφει αυτά που συμβαίνουν εκείνη την στιγμή, πέφτει περίεργα την ώρα που φοβάται ή κυνηγούν να τον φάνε να σου λέει πως «…το αίμα στάζει λεκιάζοντας το μάρμαρο.» Θέλει τέχνη να ταιριάζεις και τα δύο, αλλιώς καλύτερα να διαλέγεις τι είναι πιο σημαντικό. Αν σου αρέσουν περιγραφές αποσύνθεσης και σαπίλας, διάλεξε τον Αόριστο, σε τρίτο πρόσωπο. Αν πάλι γουστάρεις αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, σε Ενεστώτα, περιορίσου στη δράση.

 

Και πρόσεχε: «Αριστερά μου είναι οι τάφοι αυτών που πέρασαν.» Ποιο άλλο είδος τάφου υπάρχει;

 

Επίσης, για ορθή ομοιομορφία, θα πρέπει να διορθώσεις τους χρόνους στις πρώτες δύο προτάσεις του διηγήματος σου. «Το φως στο δωμάτιο έχει μια κιτρινωπή…κλπ.»

 

Και όπως είπαν και οι άλλοι, όλο αυτό θέλει μια πλοκή. Αν δεν ξέρεις από πού ήρθε ο ήρωας, από πού βγήκε, τι έγραφε, σε τι κάνει διάλειμμα, τότε το σκηνικό τρόμου που ακολουθεί ούτε νόημα έχει, ούτε μπορεί να μας αγγίξει. Βλέπουμε μεν την φρίκη, δεν μας επηρεάζει δε. Γιατί να μας νοιάζει η μοίρα του ήρωα σου;

 

Το σκηνικό που έφτιαξες είναι καλό, όμως με χάλασες σε κάτι. Πάρε μια απόφαση για τους φωτισμούς σου. Γιατί τόση φωταγωγία; Όπου κινείται ο ήρωας σου, είτε στον νυχτερινό δρόμο ή αργότερα μέσα στην εκκλησία, παντού μου λες πως υπάρχει άπλετο φως, ή από τα φώτα του δρόμου ή από τα κεριά. Μετά ακούγεται λίγο αστείο να μου περιγράφεις για τις ακτίνες του φεγγαριού, ή τις ανταύγειες της ομίχλης. Σαν να μπαίνει κάποιος με ένα αναμμένο κεράκι σε φωτισμένο σαλόνι και εσύ να μου περιγράφεις τις σκιάσεις από την φλογίτσα του κεριού στο πρόσωπο του. Τρομακτικό δεν είναι.

 

Αυτά από μένα.

[Guest roriconfan]

Αφού θέλεις σχόλια, πάρε μερικά.

 

Θέλεις να κρατήσεις τις τοποθεσίες με αγγλικά ονόματα; Θα δίνει την εντύπωση ότι το συμβάν γίνεται στο εξωτερικό ή είναι μετάφραση ξένου διηγήματος.

 

Το απότομο ξεκίνημα δε με πειράζει αλλά το τέλος δεν είναι τέλος. Ρίξε μερικές προτάσεις παραπάνω να γίνει πιο γεμάτο.

 

Σκοπεύεις να εξηγήσεις τι παίζει με την ομίχλη και τα τέρατα (πολύ Silent Hill μου φέρνει κατά νου); Αν ναι, κάντο στο τέλος.

[Nestor]

Dino και Roriconfan σας ευχαριστώ για τις παρατηρήσεις σας.

Είναι πολύ βοηθητικά τα σχόλια για την ομοιομορφία του κειμένου και την πλοκή. Καταλαβαίνω πως τα περισσότερα ερωτήματα σχετίζονται με την έλλειψη πληροφοριών που θα προάγουν και θα στηρίξουν την πλοκή και θα δημιουργήσουν μια συσχέτιση των αναγνωστών με τον ήρωα και την κατάσταση στην οποία βρίσκεται.

Τα λαμβάνω υπόψιν μου και στα επόμενα κείμενα θα χρησιμοποιήσω τα σχόλια σας για μια καλύτερη παρουσίαση και πιο ανεπτυγμένη γραφή.

[Guest roriconfan]

Ποιά καινούρια κείμενα; Εδώ θέλω να κάνεις αλλαγές. Οι συμβουλές για αυτό συγκεκριμένα γίνανε.

Εκτός και αν κάνεις απλώς πειράματα και δεν σε νιάζει να σώσεις τα πειραματόζωα (διηγήματα) σου.

[Sileon]

Πάντως, ο Ενεστώτας στην γραφή πρώτου προσώπου εντείνει σε ένα βαθμό την αγωνία, γιατί ο αναγνώστης δεν γνωρίζει αν ο ήρωας ζει ή πεθαίνει στο τέλος.

Όσο να πεις, διαβάζοντας μια διήγηση σε Αόριστο, τουλάχιστον καταλαβαίνεις οτι ο χαρακτήρας μιλάει εκ του ασφαλούς, πια.

[Nestor]

και δω θα γίνουν οι αλλαγές, και θα αναρτηθεί η αναθεωρημένη έκδοση με τις διορθώσεις σύμφωνα με τις υποδείξεις σας ώστε να φανεί η εξέλιξη του κειμένου

Στα επόμενα κείμενα, θα έχω τις οδηγίες σας κατά νου και θα αποφύγω να ξανακάνω τα ίδια λάθη. Το κάθε σχόλιο σε ένα πιο γενικό πλαίσιο προσφέρει οδηγίες και για τα μελλοντικά.

[Guest roriconfan]

Τι να σου πω, κάνε και λίστα με "μη" αν γουστάρεις.

 

Ένα φτηνό κόλπο για να κρατάω την ποιότητα σταθερή ή και να την βελτιώνω σε κάθε νέο μου κείμενο, είναι που γράφω ένα καινούριο διήγημα "πάνω" στο παλιό. Έτσι το νέο αντικαταστά το παλιό και θυμάμαι πιο εύκολα τι πρέπει να προσέχω ή πόσες καλές εικόνες / ιδέες είχα βάλει πιο πριν,ώστε να βάλω πάλι τόσες ή και περισσότερες στο καινούριο.

 

Φυσικά, αυτό τείνει να σε βάζει σε καλούπι. Πρέπει το νέο κείμενο να είναι στο ίδιο ύφος με το παλιό και οι αντικαταστάσεις να μη γίνονται με γραμμικό τρόπο.

[kitsos]

Nestor, η προσπάθειά σου είναι πολύ καλή και αρκετά ατμοσφαιρική. Πρέπει μόνο να προσέξεις μερικές λεπτομέρειες για να γίνεις περισσότερο πειστικός. Διάβασε προσεχτικά τις συμβουλές του Ντίνου και θα βρεις πολύ όμορφα πραγματάκια για τους χρόνους.

 

Επίσης θα συμφωνήσω με τον Θέμη. Ο πιο γλυκός τρόμος είναι αυτός που γεμίζει την ατμόσφαιρα και φτάνει μέχρι τις ρίζες των νυχιών σου χωρίς να μπορείς ούτε καν να τον δεις. Δεν είναι ανάγκη να το κάνεις σπλάτερ για να είναι τρομαχτικό. Λειτουργεί και χωρίς τα παρελκόμενα (σπλάχνα). Βέβαια η ιστορία είναι δικιά σου και εσύ την κυβερνάς. Συνέχισε και γράψε όπως πραγματικά σου βγαίνει. Διάβασα και πέρασα καλά.

[Tiessa]

Δεν ξέρω αν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να σχολιάσει διήγημα τρόμου, δεδομένου ότι διαβάζω ελάχιστα και αποφεύγω συστηματικά να δω τρόμο. Ωστόσο, το συγκεκριμένο διήγημα το διάβασα και, σε μεγάλο βαθμό, συμφωνώ με αρκετά από όσα έχουν αναφερθεί παραπάνω.

Μου άρεσε η ατμόσφαιρα -ιδιαιτέρως μάλιστα- κάπως με τράβηξε από την αρχή η παράξενη αίσθηση χρώματος που έντυσε την ιστορία. Εμένα δεν με πείραξαν καθόλου τα αγγλικά ονόματα, ίσα-ίσα με οδήγησαν σε άγνωστη περιοχή και με έβαλαν σ' ένα πνεύμα πεισσότερο φανταστικό. Επίσης ήταν γοητευτικό το ότι μια εκκλησία -υποτίθεται καθαγιασμένος και όλα τα σχετικά τόπος- ζωντάνεψε αυτά τα φρικτά πλάσματα. Είναι μια ανατροπή στο κλασικό σενάριο και αυξάνει την ατμόσφαιρα του τρόμου, δεδομένου ότι συνήθως οι εκκλησίες θεωρούνται καταφύγια.

Η όλη μου αντίρρηση με τον τρόμο γενικά, και στο σημείο αυτό συμφωνώ ιδιαίτερα με το ποστ του kitsos, είναι ότι οι γλαφυρές περιγραφές εντέρων και λοιπών ανατομικών τμημάτων σε διάφορες φάσεις αποσύνθεσης, αφαιρούν από την ατμόσφαιρα και οδηγούν στο σπλάτερ. Το κακό θα μπορούσε μια χαρά να ενεδρεύει κάπου χωρίς την εικόνα και την οσμή της αποσύνθεσης. Άνετα θα μπορούσε να μείνει στη σκιά ή και σε κάποιο παράξενο φως, σχετικό και με τη γαλάζια ομίχλη του τίτλου και να γίνει πολύ πιο τρομακτικό χωρίς τόσο αίμα και σαπίλα.

Κατά τα άλλα ήταν μια καλή ιστορία, μοιρασμένη σωστά για τον μικρό αριθμό λέξεων που περιείχε.

[lizbeth_covenant]

Μου άρεσε η ατμόσφαιρα -ιδιαιτέρως μάλιστα- κάπως με τράβηξε από την αρχή η παράξενη αίσθηση χρώματος που έντυσε την ιστορία.

 

Κι εμένα μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα. Όσο διάβαζα, φανταζόμουν τα γεγονότα μέσα σε ένα αρρωστημένο κιτρινωπό φως!

 

Εγώ θα διαφωνήσω λίγο με τους άλλους σχετικά με τα εντόσθια και το αίμα που έβαλες μέσα. Γενικά μ' αρέσουν κάτι τέτοια! Σίγουρα η ατμόσφαιρα που θα δημιουργήσεις είναι το σημαντικότερο για να βγάλεις τρόμο αλλά κι αυτά τι μας χαλάνε δηλαδή να υπάρχουνε;;; Όχι εμένα αυτές οι εικόνες που περιέγραφες μου δημιουργούσαν ένα αηδιαστικό και ανυπόφορο περιβάλλον γεμάτο βρωμερές μυρωδιές και αηδίες. Δηλαδή προφανώς αυτό που ήθελες να δείξεις.

 

Προσωπικά δε μου άρεσε ο Ενεστώτας και το πρώτο πρόσωπο. Είναι ίσως πιο άμεσο αλλά δεν είναι του γούστου μου και πολύ. Πιστεύω θα ήταν καλύτερο σε αόριστο και τρίτο πρόσωπο.

Σίγουρα πάντως σου αρέσουν πολύ οι ταινίες και βλέπεις πολλές. Είναι κάτι μεταξύ Τιμ Μπάρτον(με τα γκαργκόιλ, την εκκλησία, τους τάφους, γενικά το γκόθικ) και Ροντρίγκεζ(συκωταριές, αίματα, ζόμπι...). ;) Δηλαδή τα αγαπημένα μου! Αν ήταν και μια πιο ολοκληρωμένη, ουσιαστική ιστορία θα ήταν μια χαρά...

[DinoHajiyorgi]

Είναι κάτι μεταξύ Τιμ Μπάρτον(με τα γκαργκόιλ, την εκκλησία, τους τάφους, γενικά το γκόθικ) και Ροντρίγκεζ(συκωταριές, αίματα, ζόμπι...)

 

Ή... B.P.R.D. ;)

[aScannerDarkly]

Αν και νομίζω ότι ο Ντίνος τα είπε όλα, θα προσπαθήσω κι εγώ να προσθέσω κάτι. Πιο πολύ βλέπω το συγκεκριμένο κείμενο σαν άσκηση ύφους, ή σαν απόσπασμα από κάτι μεγαλύτερο, παρά σαν ολοκληρωμένη ιστορία, καθώς η πλοκή είναι υποτυπώδης και το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στη δημιουργία ατμόσφαιρας, την οποία και πετυχαίνεις πάρα πολύ καλά. Όσο για τον ενεστώτα, είναι λίγο ριψοκίνδυνη επιλογή. Στο συγκεκριμένο κείμενο νομίζω ότι δουλεύει πολύ καλά, αλλά σε κάποιο μεγαλύτερο και πιο σύνθετο ίσως να ήταν κουραστικός.

 

Τα αγγλικά ονόματα δεν με ενόχλησαν, αυτό που δεν μου άρεσε ήταν "Τα αψιδωτά παράθυρα και τα gargoyles". Το ξέρω ότι δεν υπάρχει ελληνική λέξη για αυτό, ή τουλάχιστον δεν την ξέρω, αλλά άλλο όταν μιλάς και άλλο όταν γράφεις, τότε πρέπει να χρησιμοποιήσεις τα μέσα που σου δίνει η γλώσσα στην οποία γράφεις. Όπως δεν είναι και ωραίο να γράφεις "Είναι 2 πμ". Λες είναι δύο τα ξημερώματα ή κάτι τέτοιο (ρωτήστε και την Naroualis).

 

Και μιας και είναι το πρώτο πράγμα που, αν καταλαβαίνω καλά, κατάφερες να ολοκληρώσεις, αυτό νομίζω είναι το μεγάλο βήμα. Για χρόνια άφηνα από δω κι από κει σκόρπιες παραγράφους, εικόνες κτλ, όταν επιτέλους τελείωσα κάτι σιγά σιγά άρχισε να μου γίνεται και συνήθεια.

 

Σαν γενική εντύπωση πάντως, από ύφος και ατμόσφαιρα τα πήγες πολύ καλά. Τώρα πρέπει να ασχοληθείς κια λίγο περισσότερο με την πλοκή

[tetartos]

Μου άρεσε το μέγεθος των προτάσεων και το μοίρασμά τους στις παραγράφους. Επίσης η αρχική υπόνοια ότι επρόκειτο για νεκρούς (γνωστή αλλά άγνωστη γλώσσα, φθαρμένα ρούχα). Η σκηνή που πέφτει στον τάφο ήταν τρομακτική και θα μπορούσε να είναι περισσότερο! Τέλος, η περιγραφή του αγγλικού ημιαστικού τοπίου ήταν πολύ ρεαλιστικές! Καλή συνέχεια!

[Eric Draven]

Nestor συγχαρητήρια για την πρώτη σου προσπάθεια. Εμένα μου άρεσε (σαν φαν του τρόμου) αν και θα συμφωνήσω με όλα αυτά που είπαν τα παιδιά πριν, παρολαυτα το φχαριστήθηκα, keep up!

Α, ήθελα να σε ρωτήσω, αυτές οι περιοχές που αναφέρεις στην Αγγλία υπάρχουν? Τις έχεις επισκεφθεί? Ετσι για info ρωταω.,

[Nestor]

Σας ευχαριστώ για τα σχόλια σας. Τα έχω λάβει υπόψη μου και θα προσπαθήσω να ανεβάσω την ανανεωμένη έκδοση με κάποιες αλλαγές σύμφωνα με τις υποδείξεις σας. Κάποια απο αυτά τα σημεία με είχαν προβληματίσει, και η επιστροφή σε αυτά σίγουρα θα βοηθάει στην εξέλιξη γενικότερα.