ο ινδιάνος

[Rikochet]

Όλα άρχισαν με ένα μαχαίρι.

 

Το έφερε ο Ινδιάνος στο πανηγύρι και ο αδερφός μου τον πλάκωσε στις γρήγορες και του το πήρε. Δεν ξαναείδαμε τον Ινδιάνο στη γειτονιά. Το πραγματικό του όνομα ήταν Μαχάρ ή Μαχίμπ και δεν ήταν Ινδιάνος αλλά Αφρικανός. Κανείς δε νοιαζόταν και το «Ινδιάνος» είχε περισσότερη πλάκα.

 

Γύρισα σπίτι χαράματα και βρήκα τον αδερφό μου με γυαλιστερά μάτια να περιεργάζεται τη λάμα και να χαμογελάει. Του είπα πρόσεχε και κοιμήθηκα.

 

Το πρωί ξύπνησα σε άδειο σπίτι. Η μέρα πέρασε και ο μικρός δεν φάνηκε.

 

Το άλλο πρωί τα ίδια. Καθώς αναρωτιόμουν πού και πώς, χτύπησε το τηλέφωνο, το σήκωσα, ο αδερφός σου έφαγε τον Κάκτο. Στάθηκα για λίγο, είπα έρχομαι, το έκλεισα και άρχισα να τρέχω.

 

*

 

Πέρασαν πέντε χρόνια και δεν είδα τον αδερφό μου. Έφυγα απ’τη χώρα. Ξαναγύρισα. Ξαναέφυγα. Ξαναγύρισα για τα καλά. Έμεινα.

 

Ο Κάκτος παρέμεινε νεκρός. Τον φωνάζαμε έτσι επειδή σε ένα καβγά τον έριξαν πάνω σ’έναν κάκτο και τα χέρια του γέμισαν αγκάθια. Κι αντί να τα βγάλει άρχισε να ρίχνει αγκωνιές. Με τα αγκάθια μπηγμένα στα χέρια του. Τότε δεν ήταν μεγαλύτερος από δεκαπέντε. Τέτοιος τύπος.

 

Ο αδερφός μου έφαγε τον Κάκτο και όλοι έφυγαν. Η γειτονιά άδειασε από γνωστούς. Δεν ξέρω αν με ένοιαζε. Ο αδερφός μου ήταν ακόμα εκεί αλλά δεν ήξερα πού. Ήξερα ότι είχε ακόμα το μαχαίρι. Είπα να ζήσω. Παντρεύτηκα. Λάθος. Τέλειωσε. Είπα να ξαναζήσω. Απλή συγκατοίκηση. Δούλεψε.

 

*

 

Μια μέρα με πήρε τηλέφωνο ο Ιανός. Είπε έλα Κολωνάκι. Πέντε χρόνια πριν θα τον έλεγα φλώρο. Τώρα είπα εντάξει. Μη μπερδεύεσαι, δεν το λένε συμβιβασμό. Ο Ιανός ήταν ο μαζεμένος της παρέας. Είχε ένα περίεργο δέσιμο με τον αδερφό μου. Ήταν επίσης πρώτος ξάδερφος του Κάκτου.

 

Πήγα. Φίλιον. Γέροι. Γιατί είμαι εδώ; Δεν έχει σημασία, να ο Ιανός, γέρος κι αυτός, κι όχι πάνω από τριάντα.

 

Κερνάει καφέ. Έχει νεκρά μάτια και ωραία δάχτυλα. Μου θυμίζουν τη δικιά μου. Μου μιλάει:

 

«Πήγα στη μάνα του Κάκτου πριν λίγο καιρό. Δεν τη βλέπω να κρατάει πολύ ακόμα. Είχε πιει και μου λεγε ιστορίες για τον γιό της. Λίγο ήθελα και άρχισα να λέω κι εγώ. Δεν μπόρεσα να μην αναφέρω τον αδερφό σου. Κόντεψε να μου βγάλει τα μάτια.»

 

Σηκώνει το μανίκι του, κάτι γρατζουνιές ζώου. Συνεχίζει.

 

«Μου είπε τον θέλει πίσω. Της είπα ξέρω. Μου είπε ορκίσου. Θα τον φέρεις πίσω. Τη ρωτάω πώς. Μου λέει ξέρεις. Είχε δίκιο.»

 

Σταματάει. Τον κοιτάω για λίγο και μετά κοιτάω τον καφέ. Ξανακοιτάω τον Ιανό. Κάνω να σηκωθώ – το ξανασκέφτομαι. Θυμάμαι τη δικιά μου σπίτι. Θα περιμένει. Μη την αφήσεις να περιμένει.

 

Τι θες ρωτάω.

 

Που είναι ο αδερφός σου.

 

Τι τον θες.

 

Ξέρεις.

 

Δεν ξέρω.

 

Ξέρεις.

 

Δεν ξέρω που είναι.

 

Ποιος ξέρει;

 

Δεν ξέρω.

 

Γιατί ρωτάω.

 

Πρέπει λέει.

 

Θα σου πώ του λέω.

 

Περπατάμε προς την πλατεία. Στην εκκλησία απέξω του κόβω το λαρύγγι. Άντε γαμήσου κι εσύ κι ο Κάκτος του λέω και με κοιτάει ήρεμος.

 

Κατηφορίζω προς Ακαδημίας με τον πανικό να φτύνει και να κλωτσάει. Το γνωστό τρέμουλο που κάνει τα δόντια να χτυπάνε. Κρύος ιδρώτας. Χέρια στις τσέπες. Γρήγορα βήματα. Ο πανικός. Ο πανικός. Οι ερωτήσεις: τι μας κάνει μηχανές. Ποιος γνέθει αυτό το πρέπει. Ποιος βάζει το φόνο στο παιχνίδι. Ποιός βγάζει τη ζωή. Ποιός δεν νοιάζεται. Ποιος νομίζει ότι αγαπάει και ποιός νομίζει ότι ζει.

Η φρενίτιδα στο στήθος και τα πόδια κατευθείαν στο σταθμό, στο βαγόνι, στο κάθισμα, στη στάση, στην έξοδο, πατήσια, κάτω, ξέρεις το δρόμο χρόνια τώρα και δεν τον ακολουθείς.

 

Κουδούνι. Ποιός. Εγώ.

 

Μακρύτερα μαλλιά. Πιο άστατα. Καλύτερο γούστο στα ρούχα. Ξυπόλητος. Έλα μέσα.

 

Μπαίνω αβέβαιος, κάθομαι σίγουρος. Ποτό; Ποτό.

 

Με κοιτάει. Τι ρωτάει.

 

Καθάρισα τον Ιανό για πάρτη σου.

 

Διακρίνω έκπληξη. Μετά αδιαφορία. Μπορούσα και μόνος μου.

 

Ξέρεις ότι δε μπορούσες.

 

Δεν απαντάει. Αδειάζει το ποτήρι του.

 

Από τότε που έδιωξες τον Ινδιάνο έχουν γίνει όλα μουνί λέω.

 

Χαμογελάει. Ξέρω λέει.

 

Ξέρεις; Αρχίδια ξέρεις. Οι άλλοι έρχονται. Τους πήρε πέντε χρόνια αλλά έρχονται. Και ξέρεις ε; Καθάρισα έναν, οι άλλοι όλοι δικοί σου.

 

Ανησυχείς; Βγάζει το μαχαίρι. Του χαμογελάει. Μου χαμογελάει.

 

Βάλτο μέσα προτού σε ξεκοιλιάσω.

 

Μεγάλα λόγια.

 

Βάλτο μέσα μικρέ.

 

Το βάζει.

 

Θα φύγω τώρα. Να φύγεις.

 

Θα προσέχεις; Θα προσέχω λέει.

 

Τι θα κάνεις; Δεν ξέρω. Θα φύγεις; Μάλλον.

 

Είμαι νέος ακόμα λέει και μας πιάνει ένα γέλιο νευρικό και άρρωστο.

 

Σηκώνομαι. Κουμπώνω το παλτό.

 

Να το δώ; Ποιο ρωτάει. Ξέρεις λέω.

 

Βγάζει το μαχαίρι απ’την τσέπη και μου το δίνει. Δεν το αγγίζω. Τη λάμα λέω. Δείξε μου τη λάμα.

 

Μου τη βάζει μπροστά στα μάτια.

 

Αλλοιθωρίζω και βλέπω τον Κάκτο να βγάζει αγκάθια μετά τον καβγά κατεβάζοντας χριστοπαναγίες. Τον αδερφό μου να γαμάει την κοπέλα του. Τη μάνα του Κάκτου να γαμάει το σηκώτι της με ποτό άφτερσεηβ. Τον Ιανό να πνίγεται στο αίμα του και να με κοιτάει ατάραχος.

 

Φεύγω χωρίς να πω κουβέντα. Η ίδια διαδρομή μέχρι το σταθμό. Δειλέ, κότα, πούστη, δεν την έκανες ποτέ. Τι τους κάνει μηχανές. Τι με κάνει μηχανή. Τι γεμίζει το κενό.

 

Θυμάμαι μια φράση – «ο θάνατος καβαλάει άλογο» - γελάω.

 

Γελάω την ηχώ ενός γέλιου και μπαίνω στο τρένο. Τους ακούω να κατεβαίνουν σκαλοπάτια και να χτενίζουν στενά με τη λέξη εκδίκηση με τη λέξη φόνος. Ακούω τον μικρό να γυαλίζει τη λάμα και να προσεύχεται κοροϊδευτικά.

 

Το τελευταίο άτομο που θα θυμηθεί πριν το θάνατο του θα είναι ο Ινδιάνος.

 

Σπίτι. Η γυναίκα μου. Στο κρεβάτι.

 

Το πρόσωπο της μοιάζει με λάμα και η αντανάκλαση του με κάνει να τρέχω.

 

Η αντανάκλαση του με κάνει να τρέχω.

[Dopamine]

Γιατί βιάζεσαι ρε παιδάκι μου; ααααρρρρρργγκκκ

Ιντριγκαδόρικη ιστορία σε λίγες γραμμές. Όμως ο 'γυμνός' διάλογος, μιας και η ιστορία, ή μάλλον η αφήγηση σε κάνει να ακολουθείς τον γρήγορο ρυθμό, χαλάει σε κάποια σημεία την μορφή του κειμένου, και εκεί που διάβαζα για τον ψυχάκια αδερφό, κόλλησα στο "ποιός μιλάει; χάθηκα!"

και κάτι hint που είδα για τον ξάδερφο/'στενό' φίλο του αδερφού με μπέρδεψαν.(να μου πείς είμαι και ανωμαλιάρα)

Δεν με πειράζει τόσο ο 'χρόνος', τα γρήγορα flashback ένα πράγμα, αλλά μια επέκταση την παίρνει κατα την γνώμη μου.

Ωραίες εκφράσεις πάντως, μοιάζουν ρεαλιστικές.

 

Αλλά για να το διαβάζω και να λέω την γνώμη μου στις 4 τα χαράματα ενώ είναι να πάω πρωί στην δουλειά σημαίνει, για μένα, οτι λέει.

[Guest roriconfan]

Για μια τέτοια ιστορία, εμένα ο ξερός και γρήγορος διάλογος μου άρεσε. Είναι δύο ρεμάλια της κοινωνίας που σφάζουν χωρίς να σκέφτονται. Αν η γραφή ήταν πιο μελετημένη και κομψή, θα έλεγα "τόσο ωραία σκέφτεται και καταφεύγει σε τόσο ηλίθιες μεθόδους;" Να πω την αλήθεια, μου έφερε στο νου τις αμερικάνικες ταινίες με τις συμμορίες και τα γκέτο. Και εδώ είναι άλλωστε και η δυσαρέσκεια μου. Όχι στην γραφή αλλά στην διάρκεια. Αυτό είναι απλώς η εισαγωγή σε μια ιστορία με μαφιόζους και συμμορίες. Αν μείνει εδώ, δε μου κάνει κλικ.

[Electroscribe]

Πολύ καλή χρήση του stream-of-consciousness. Διαβάζεται μονορούφι και "καταπίνει" τον αναγνώστη.

 

Η διάταξη του κειμένου ήταν σωστή και οι διάλογοι δεν προκαλούσαν σύγχυση όπως γινόταν με τη "Δεξαμενή". Από την άλλη, ο εγκεφαλός μας έχει συνηθίσει να λαμβάνει πληροφορία σε συγκεκριμένες δομές, που τις οριοθετούν τα σημεία στίξης και τα εισαγωγικά. Η ανάγνωση σκοντάφτει όταν δε βλέπουμε αυτό που περιμένουμε κι υπάρχει κίνδυνος κάποιοι αναγνώστες να χάσουν τον ειρμό τους και να απωλέσεις το immersion που κατά τα άλλα επιτυγχάνεις άψογα όπως είπα.

 

Υποκειμενικά, αρνητικό μου φάνηκε που ήταν τόσο "αμερικάνικο" κι όμως διαδραματιζόταν τελικά στην Ελλάδα (ίσως θα έπρεπε να το πεις από την αρχή και να μην πεταχτεί ξαφνικά στην αναφορά του Κολωνακίου)

 

Αντικειμενικά, αρνητικό μου φαίνεται το κλείσιμο, λίγο εύκολο και συμβατικό. Όλη η ενέργεια που έχεις συγκεντρώσει με τη ροή του κειμένου, τελικά δεν οδηγεί σε αντάξια κορύφωση.

 

(σόρυ για τις αγγλικούρες, αλλά αν υπάρχουν αντίστοιχοι όοροι στα ελληνικά, δεν πρέπει να τους ξέρουν και πολλοί)

[aScannerDarkly]

Συμφωνώ ότι το stream of conciousness είναι πολύ επιτυχημένο. Δεν ξέρω αν το έχεις διαβάσει, το ύφος μου θύμισε το white jazz του elroy, το οποίο ομοίως διαδραματίζεται σε ένα αρκετά σκοτεινό κόσμο με αρκετά σκοτεινούς και αδίστακτους χαρακτήρες, οπότε η επιλογή του συγκεκριμένου ύφους είναι σίγουρα πετυχημένη. Πρέπει να πω όμως ότι, ενώ στην αρχή με είχε πραγματικά συνεπάρει, στο τέλος, με όλες αυτές τις πολύ κοφτές και σύντομες προτάσεις με κούρασε λίγο. Για το τέλος κι εγώ συμφωνώ ότι δεν είναι αντάξιο του υπολοίπου κειμένου. Πάντως, έχοντας διαβάσει και τη Δεξαμενή, μπορώ να πω ότι δείχνεις να "το έχεις" και πολύ μάλιστα.

 

ΥΓ: Πρέπει να πω ότι η φράση " Γελάω την ηχώ ενός γέλιου" δε μου κάθισε καθόλου καλά.

[DinoHajiyorgi]

Αυτό το ύφος γραφείς δεν είναι άσχημο. Το συγκεκριμένο διήγημα μου άρεσε κι ας χάθηκα αρκετές φορές στο νόημα.

 

Νομίζω όμως πως το ύφος δουλεύει μόνο ως εξαίρεση.

 

Αν π.χ. αγοράσω μια Ανθολογία του Rikochet και όλα τα διηγήματα είναι γραμμένα έτσι, στο τρίτο το κεφάλι μου θα γίνει καζάνι, στο τέσσερα θα μπουχτίσω, στο πέμπτο θα παρατήσω το βιβλίο. Ή θα μου μείνει το στυλ και δεν θα θυμάμαι τίποτα από τις ιστορίες, ή θα φιλτράρω το στυλ περνώντας τις ιστορίες στη συνείδηση μου με κλασσική αφήγηση. Για να αποφασίσω μόνο τότε αν λένε κάτι.

[Rikochet]

ascannerdarkly (καταπληκτικό βιβλίο, το αγαπημένο μου από dick), το white jazz και γενικά ο έλλροϋ είναι η μεγαλύτερη μου επιρροή σε αυτό το στυλ - η άλλη είναι ο νικολαΐδης.

το "γελάω την ηχώ ενός γέλιου" το σκέφτηκα πρώτα στα αγγλικά και ομολογουμένως βγήκε ατσούμπαλο στη μετάφραση.

 

ντίνο, συμφωνώ σε ό,τι λες περί ύφους και επανάληψης - αλλά θέλω να προσθέσω πως δεν έχω προσωπικό ύφος ακόμα, θα 'ταν ύβρι να πιστεύω κάτι τέτοιο στα 18 μου, έχω επιρροές και προσπαθώ να τις χρησιμοποιώ ώριμα (το αν τα καταφέρνω είναι άλλη ιστορία), και προσπαθώ να δοκιμάζω διαφορετικούς τρόπους γραφής για να δώ που κινούμαι πιο αποτελεσματικά. στο σημείο που είμαι νομίζω πως διαβάζοντας κανείς το champ dineen ή αυτό εδώ θα πει "αυτό (θέλει να) είναι έλλροϋ", αν διαβάσει τη δεξαμενή "αυτό (θέλει να) είναι νικολαΐδης", αν διαβάσει τους τρείς νεκρούς "αυτό (θέλει να) είναι μπόρχες" κ.ο.κ. ελπίζω (και θα προσπαθήσω) να ξεφύγω απ'αυτό στην πορεία.

 

σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλια, και χαίρομαι που οι κριτικές συγκλίνουν σε αρκετά σημεία, με βοηθάει πραγματικά. θα προσπαθήσω να τις ανταποδώσω σύντομα. =)

[The Phantom]

Για μια τέτοια ιστορία, εμένα ο ξερός και γρήγορος διάλογος μου άρεσε.

Αυτά τα λόγια θα μπορούσαν να ήταν και δικά μου. Δεν είναι, αλλά κι εγώ αυτά θα έλεγα σαν πρώτη παρατήρηση..

Τα δικά μου:

Εκείνο που δεν κατάλαβα ήταν το "γιατί". Γιατί όλα αυτά. Ψάχνω να βρώ την σύγκρουση και δεν την βρίσκω. ΕΓΏ.

 

Δεν λέω ΠΟΤΈ, ότι αυτός ο τρόπος γραφής μοιάζει με εκείνον (αν ψάξω μέσα στο μυαλό μου, για όλους κάτι θα βρω που θα μου θυμίζουν κάποιον άλλο), έτσι δεν μου θυμίζεις κανέναν. Είσαι ΕΣΎ. Και συνειρμικά μου έρχονται στο μυαλό δρόμοι μουσκεμένοι στην βροχή, εφηβικότητα, μη υποκρισία, και αχνιστός καφές.

Μ αρέσει. Μ αρέσει η αίσθηση.

Μ αρέσει ο τρόπος που γράφεις. Παίρνω πίσω τις παρατηρήσεις σε προηγούμενο post, πως στους διαλόγους σου θα χρειαζονταν " ".

 

Ποιος να δεις είπε: Οι ατάλαντοι μιμούνται, οι έξυπνοι κλέβουν. Δεν υπονοώ τίποτα.

[aScannerDarkly]

Δεν λέω ΠΟΤΈ, ότι αυτός ο τρόπος γραφής μοιάζει με εκείνον (αν ψάξω μέσα στο μυαλό μου, για όλους κάτι θα βρω που θα μου θυμίζουν κάποιον άλλο), έτσι δεν μου θυμίζεις κανέναν. Είσαι ΕΣΎ.

 

Το σχόλιο περί Ελλρόυ το έκανα για να τονίσω ότι βρίσκω επιτυχημένη την επιλογή και την εφαρμογή του συγκεκριμένου ύφους. Όχι για να κάνω συγκρίσεις. Όλοι έχουμε διαβάσει κάποια πράγματα που μας έχουν επηρεάσει πολύ και είναι επόμενο να υπάρχει αυτό στα γραπτά μας. Δεν είναι κακό.

 

διαβάζοντας κανείς το champ dineen ή αυτό εδώ θα πει "αυτό (θέλει να) είναι έλλροϋ"

Δεν μου έδωσε την εντύπωση ότι θέλει να είναι Ελλρόυ. Δεν εννοώ κάτι τέτοιο. Στέκεται μια χαρά σαν κάτι δικό σου. Μπορεί με τον καιρό το ύφος σου να γίνει πιο προσωπικό και οι επιρροές λιγότερο εμφανείς ή μπορεί και όχι. Δε σημαίνει απαραίτητα κάτι αυτό, αν η ποιότητα των γραπτών είναι καλή. Κι εγώ διαβάζοντας δικά μου κείμενα μπορώ πολύ καλά να διακρίνω σημεία που πολλές φορές πιστεύω ότι βγάζουν μάτι. Αλλά έτσι δεν προχωράει ο πολιτισμός. Πατώντας σε ώμους γιγάντων, που είπε και ο Newton.

 

Και επειδή δεν είχα δει ότι είσαι μόνο 18, ε πραγματικά πιστεύω ότι έχεις πολύ καλό μέλλον. Σε αυτή την ηλικία να μη σχολιάσω καλύτερα πώς έγραφα....

[The Phantom]

Το σχόλιο περί Ελλρόυ το έκανα για να τονίσω ότι βρίσκω επιτυχημένη την επιλογή και την εφαρμογή του συγκεκριμένου ύφους.

Δεν μου πέρασε ΚΑΘΟΛΟΥ από τον μυαλό ότι υπονόησες οτιδήποτε περί μιμητικής aScannerDarkly. Μα τίποτα!!

Ο Rikochet έχει ταλέντο και θα το δείξει ή μάλλον μας το δείχνει ήδη.

[tetartos]

Ατμοσφαιρικό θα το έλεγα, με μια διεστραμμένη χρήση της λέξης. Νομίζω ότι θα το ονόμαζα τρόμου.

Μου άρεσε το κλίμα που δημιουργούσαν οι κοφτές προτάσεις και ο ελλειπτικός λόγος. Επίσης, μερικές φράσεις ήταν άπιαστες! (π.χ. "χέρια στις τσέπες", "άφτερσεηβ", "ηχώ ενός γέλιου", οι βωμολοχίες στο τέλος)

Δυστυχώς όμως... δεν κατάλαβα το τέλος/την πλοκή.

 

Υ.Γ. Στον διάλογο, το -Δεν ξέρω, και το -Γιατί ρωτάω, έπρεπε να είναι στην ίδια σειρά.