FFL #5 (northerain vs Sonya vs Celestial vs dreamwhisperer vs Tiessa vs Naroualis vs mariposa vs Nihilio vs Nienor vs Adinol vs TheTregorian vs Katerina Baou vs Electroscribe)

[Adinol Doy]

Ἐγὼ πάντως ξεκίνησα νὰ πίνω τὸ οὐισκάκι μου. Μὲ φαίνεται θὰ φύγω φέσι ἀπὸ δῶ μέσα.

[Παρατηρητής]

Που ΄ναι το θέμα βρε παιδιά;

[DinMacXanthi]

"Παιδιά είχαμε ένα πρόβλημα με το φωτοτυπικό στην αίθουσα των καθηγητών, όπου να'ναι τα θέματα έρχονται. Καθίστε ήσυχα στα θρανία σας και σε λίγο ξεκινάμε..."

 

Δεν αργώ παιδιά, απλά περιμένω και τους τελευταίους Έλλην... καθυστερημένους της τελευταίας στιγμής. σε 2 λεπτά.

[month]

Μάϊστα...

Άντε να δούμε.

[TheTregorian]

Aaaa! Μου θυμίζεις Πανελλήνιες!!!! Μην το ξανακάνεις αυτό!!! Κακιά εμπειρία...!

[Sonya]

15;;;;; Και περιμένουμε κι άλλους;;;; Έχει ξαναγίνει αυτό σε flash fiction;

[Παρατηρητής]

Έχουμε και έξοδο μετά...please hurry!

[TheTregorian]

Σας έφερα τύχη εγώ!!!

[northerain]

19 τωρα.

[Nestor]

και πως ξέρουμε πως θα έρθουν;; να κλείσω την πόρτα να μην ενοχλούν οι απέξω με τις φωνές;;

[TheTregorian]

Άλλος που θυμίζει εξετάσεις... έλεος! :tongue:

[Nihilio]

Ἐγὼ πάντως ξεκίνησα νὰ πίνω τὸ οὐισκάκι μου.

Εγώ πάλι θα τη βγάλω με καφέ. Οι 40 ώρες αϋπνίας το επιβάλλουν

[DinMacXanthi]

Το θέμα / έναυσμα είναι η εξής απλή λέξη:

 

ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ

 

 

Μπορείτε να την χρησιμοποιήσετε / διαστρεβλώσετε όπως αγαπάτε και σας βολεύει. Καλή επιτυχία / τύχη / γραφή / δημιουργία!

 

Υ.Γ. Μα κανένας να μην προσπαθήσει να με λαδώσει να του πω το θέμα τόσες μέρες; Μα πως μπορεί να βγάλει κανείς λεφτά σ'αυτή τη χώρα τελικά;;;

 

ΞΕΚΙΝΗΣΤΕ!

[tetartos]

Χεχε, μη στριμώχνεστε όλοι, βρε παιδιά! Θα κρασάρει κανένας server και μετά θα μυξογελάμε...!

[TheTregorian]

ΟΚ! ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ!!!! Let's Rock!!!

[northerain]

Let's do this!

[Παρατηρητής]

Και για όσους δεν έχουν έμπνευση...

 

[TheTregorian]

Θεός παρατηρητή! Θεός! Χαχα!!

[month]

[northerain]

I like starting with a quote. This way people think you’re smarter, tapping into the knowledge and experience of other men, smarter than you. But I don’t know who said this, so I guess the effort is wasted.

 

 

 

‘’The greatest trick the Devil ever pulled was convincing the world he didn't exist.’’

 

 

 

My name is Ezekiel. I sell drugs. I’ve been doing it for a long time; it has always proved fruitful and managed to provide me with enough cash to sustain my own drug habit. I’m writing this because I might be the only one that can provide this information.

 

See, a few years back, a wonderful new drug came out. It goes under a variety of names, like the Black Heroin (named after the Black Plague) or Captain Trips, Trip, Thirdeye and whatnot. You know junkies, they love coming up with stupid shit.

 

Now what Black Heroin did different that other drugs was, you didn’t know you were doing drugs. It didn’t take you away; make you slip off into a dream like regular drugs. No, with Black Heroin, you were right here, in our world. But you saw things. You saw things you would never see with any other drug, and even if you did, they wouldn’t be so clear, so real to you, as with Black Heroin. When it hit the market and the first kids tried it, no one would believe what they claimed they had seen. But try it and you’d see, every time without fail, you would see wondrous and scary things, right alongside your garden variety reality, your shitty apartment, your ugly girlfriend, your retarded stoner friends, you would see angels and devils and beings that had no right to exist.

 

The first few years, it was great. It even looked like Black Heroin wasn’t a drug you could OD on; no cases were reported up till then. And I was making thousands of dollars. I rented an apartment just to keep my money in it, stacked from floor to roof, 3 rooms and a kitchen full with money.

 

But surely, a drug as fucked up as Black Heroin was, it couldn’t be free of consequences right? Hell, by this time I was hooked on it too, shooting probably twice a day, the money and fame getting to my head, making me careless. Fuck my luck.

 

That’s when the first ODs happened. Only they weren’t ODs, technically. The kids that took too much for too long, they didn’t die, their brains did. The hospitals were getting in 20 cases day, casual users arriving brain dead, yet still breathing. Parties turned into mass suicides, kids signing off, leaving their bodies behind. None of them ever recovered as far as I know.

 

They all had the symptoms of long time abuse: Black marks on their body, blackened veins that stood out against the skin, black circles under their eyes, eyes that were now dark red, since BH popped your blood vessels and now your eyes were filled with blood.

 

Everyone that was taking it was now scared shitless, but still, most of us shot it into our veins just the same. Black Heroin was a harsh mistress, but no one was giving her up so easily. In the coming months, the ‘’death’’ tolls continued to rise, the news now calling it ‘’The Black Plague’’, calling for a police crackdown, and what is the President doing and all that bullshit. We kept going.

 

But I’m getting ahead of myself. Let me tell you about Black Heroin. About what you saw, when you were high on it. Like many other drugs, BH was sometimes a bad experience. Bad trips weren’t uncommon, trips where you got to see your mother ravaged by disease, rotting with body parts falling off or your best friend, as a ghoul with pointy little teeth and a jaw that could unhinge enough to swallow you whole. But other things too, things that didn’t exist in the real world, like nightmarish creatures flying against the black sky, roach-like insects as big as your fist with fangs that could probably eat your dog alive.

 

 

We all knew bad trips; we usually managed to ignore these things. That is, until we figured out we all had similar experiences. What we saw, no matter how fucked up it was, was drawn from a common pool of nightmares. We saw the same things, people that had never met before could describe to you an 8 feet tall wolf with blood red eyes and human hands they once saw running down in Central Park. And you remembered the time you were down there, looking at the same thing, right down to the scar running down his left arm.

 

The scary thing is, after a while, they started to see us. You would see one of them, one of those things, stop for a minute and turn around, seeing you for the first time, much like you saw him for the first time, gauging your threat potential, deciding what to do. And at first, that’s all it was, a passing interest.

 

Rumors were going around that the people that went brain dead were now somewhere else. They left their bodies here and travelled to that other place, permanent residents of the world Black Heroin opened up for us.

 

We couldn’t stop taking it, and we couldn’t hide from those things, now permanently conscious of our presence. Violent crime was on the rise, amongst the poor and the young. People found partly devoured, burned to a crisp, impact wounds like they fell from the Empire State Building, bludgeoned to death by a living being, no traces of weapons used.

 

Things were going bad. Between the ODs and the victims, the suicides and the regular ODs (attempts to escape a fate that some called worse than death), there weren’t many of us left.

 

But it didn’t stop there. The violent murders, inexplicable suicides and random violence started to spread, to the ‘’safe’’ neighborhoods, the upscale parts of town, claiming victims from the shirt and tie population, the soccer mom nation. There was no explanation, after all, they didn’t take drugs, and they had nothing to do with lowlifes like us. Yet they continue to die.

 

Now Black Heroin is the only solution to a terrifying world. You can’t see them if you’re not on BH and if you can’t see them, you can’t escape them. So now everyone is a junkie, which I personally find to be very ironic.

 

Do I blame myself for what happened? Not really. Black Heroin was too cool to keep hidden; someone would eventually start selling it. It’s actually funny, the junkies that started on BH a few years ago are now the predators, having the experience to hide and fight the horrors that see them as lunch, while white collar middle aged men bite the bullet left and right, hesitating, scared shitless of the boogeyman coming to get them.

 

I do wish I hadn’t started to shoot this shit into myself though. I’ve had the symptoms for a long time, the black veins and red eyes, textbook Black Heroin junkie. Guess now it’s either OD or shoot myself.

 

Oh but I promised you some information. Sure thing. I bet you’d love to know. After all, I’m the guy that first came up with Black Heroin, the source as they say. I hear you’ve got people looking for me.

 

They’ll only find my body, but please, do take some solace in my letter. Even if you caught me, I wouldn’t be able to tell you anything more than what I’m telling you know. It’s not like I created Black heroin. I just bought it from a well dressed guy, some years back.

 

I know, you must be furious with me. I did after all destroy humanity as we know it. I do feel a little bad about that.

 

My immortal soul? Why, I traded that away. Drugs are expensive man.

[Sonya]

Ι believe I have a story.

 

Από μάνα σε κόρη

 

 

«Αυτό θα το φυλάξεις. Ανήκε στην μητέρα μου και της το ‘χε δώσει η δική της μητέρα που το ‘χε λάβει κι εκείνη απ’ την δική της μητέρα και πάει λέγοντας.»

 

«Και ποια ήταν η πρώτη που το είχε δώσει, μαμά;»

 

«Ου, πάει πολλά πολλά χρόνια πίσω, και πέντε αιώνες, μη σου πω. Κάποτε στην οικογένεια υπήρξε μία μάγισσα, μία μόνο. Κι αυτή το έφτιαξε, κανείς δεν ξέρει πώς.»

 

«Και τι είναι, μαμά;»

 

«Δεν ξέρει κανείς, παιδί μου. Δεν είπε ποτέ η μάγισσα ποιο είναι το περιεχόμενο του μπουκαλιού. Μόνο το έδωσε στην κόρη της κι είπε όσο βγαίνουν κορίτσια στην οικογένεια, να περνάει από μάνα σε κόρη.»

 

«Κι αν περάσει μια γενιά που βγάλει μόνο αγόρια;»

 

«Ποτέ δεν έχει συμβεί αυτό στην οικογένειά μας.»

 

Τώρα, όμως, συνέβαινε. Η Ζόνιδα προσπαθούσε να κάνει κόρη απ’ τη μέρα που παντρεύτηκε. Όμως τέσσερα αγόρια ακολούθησαν το ένα μετά το άλλο και κορίτσι δεν έλεγε να φανεί. Μάταια παρακαλούσε τον άντρα της να κάνει μια προσπάθεια ακόμα για να βγάλει το κορίτσι. Εκείνος ήταν υπερικανοποιημένος με τους τέσσερις λεβέντες του και καθόλου δεν χολόσκαγε να κάνει κόρη. Ποιο το συμφέρον εξάλλου; Οι γιοι του θα τον βοηθούσαν με τα κτήματα και θα τα μεγάλωναν. Οι κόρες, μόνο προίκα θα τα ‘παιρναν κι η περιουσία θα μίκραινε.

 

Μεγάλη δεν ήταν. Ούτε τα εικοσιπέντε δεν είχε κλείσει ακόμα, μπορούσε να κάνει κι άλλα παιδιά, αν το ‘θελαν κι οι δυο τους. Όμως μόνο εκείνη το ‘θελε, αν και, για να λέμε την αλήθεια, ούτε εκείνη το ‘θελε. Κλάματα και πάνες και οι θηλές της πρήζονταν και πονούσαν απ’ το βύζαγμα. Και δωσ’ του να πρέπει να κάνει δουλειές και φαγιά για τόσα στόματα. Όμως, τι θα ‘κανε με δαύτο; Σε ποιον θα το ‘δινε στα δέκατα γενέθλια, όπως το ‘θελε η παράδοση της οικογένειάς της, από τότε που είχαν μάγισσα (για φαντάσου) στο σόι;

 

Η Ζόνιδα το πήρε απόφαση, πριν καλά καλά αφήσει το στήθος της ο τελευταίος γιος. Άλλο παιδί δεν θα ΄κανε. Έπρεπε να βρει, όμως, τι θα ‘κανε με το μπουκάλι. Ζήτησε άδεια απ’ τον άντρα της, να πάει στη μάνα της λίγες μέρες, να την δει που ‘χε χρόνια να πάει, πήρε των ομματιών της κι έφυγε με τα πόδια, με το δισάκι της στον ώμο και το μπουκαλάκι καλά κρυμμένο στο πανωφόρι της, να διασχίσει το δάσος που χώριζε το κτήμα τους απ’ το χωριό που έμενε η μάνα της.

 

Πώς κατάφερε να χαθεί μέσα στο δάσος, ούτε που το κατάλαβε. Όμως, τη μια στιγμή ήξερε το μονοπάτι που περπατούσε και την επόμενη, θες η αφηρημάδα της, θες που ‘χε να το περπατήσει χρόνια, δεν αναγνώριζε τίποτα γύρω της, ούτε μπρος, ούτε πίσω. Κι η νύχτα άρχιζε να πέφτει. Η Ζόνιδα δεν ήταν άνθρωπος που φοβόταν εύκολα. Λογική και πρακτική πάντα, αποφάσισε να τυλιχτεί καλά στο πανωφόρι της και να πάρει έναν καλό υπνάκο, μέχρι να ‘ρθει το πρωί που θα της έδειχνε καλύτερα τον δρόμο της.

 

Δεν είχε προλάβει να κλείσει τα μάτια της, όταν ένιωσε μια ανάσα που βρωμούσε κι έζεχνε κοντά στο πρόσωπό της. Πετάχτηκε πάνω κι είδε μπρος της μια αποκρουστική γριά.

 

«Ποιά είσαι συ; Τι γυρεύεις εδώ μέσα;»

 

«Εσύ ποια είσαι;» της αντιγύρισε η γριά. «Εκεί που μας χρωστούσανε, μας πήραν και το βόδι! Εμ έρχεσαι μέσα στο σπίτι μου μέσα στη μαύρη νύχτα, εμ ρωτάς κιόλας ποια είμαι! Ορίστε μας!»

 

Η Ζόνιδα κοίταξε γύρω της. Πράγματι, δεν ήταν στο δάσος. Ήταν μέσα σ’ ένα δωμάτιο, σαν καλύβι φάνταζε. Σε μια γωνιά έκαιγε φωτιά.

 

«Πώς βρέθηκα εδώ, πού είμαι; Εγώ ήμουν στο δάσος, πήγαινα στη μάνα μου και χάθηκα! Έπεσα κατάχαμα να περάσω τη νύχτα και ξύπνησα εδώ μέσα!»

 

Η γριά χασκογέλασε, δείχνοντας ένα στόμα που τα περισσότερα δόντια έλειπαν.

 

«Είσαι στο σπίτι μου. Και για να είσαι εδώ, μια εξήγηση μόνο υπάρχει: είσαι μάγισσα.»

 

«Εγώ; Οι θεοί να με φυλάνε, ποτέ στη ζωή μου, ορκίζομαι!»

 

«Ορκίζεσαι, ε; Και τότε τι ‘ν’ αυτό που κρύβεις μέσα στο πανωφόρι σου;»

 

Η Ζόνιδα κοκκίνισε.

 

«Κληρονομιά. Από γενιά σε γενιά πάει αυτό το μπουκαλάκι. Ούτε που ξέρω τι έχει μέσα.»

 

«Να σου πω εγώ τι έχει, αν θέλεις να ξέρεις.»

 

Η κοπέλα, παρά τον φόβο ?και την αηδία- που της προκαλούσε η γριά, δεν μπορούσε να καταπολεμήσει την περιέργειά της. Από δέκα χρονών κοριτσάκι καιγόταν να μάθει το περιεχόμενο του μπουκαλιού.

 

«Θέλω, πώς δεν θέλω! Τόσα χρόνια το κουβαλώ κι ιδέα δεν έχω τι έχει μέσα.»

 

«Φίλτρο μαγικό είναι. Μια γουλιά του μόνο θα σου ανοίξει τα μάτια στον κόσμο όπως πραγματικά είναι. Θα μπορείς να βλέπεις τα ξωτικά που κρύβονται απ’ των ανθρώπων τα μάτια, τους καλικάτζαρους, τις νεράιδες, θα μπορείς να βλέπεις τα δέντρα με την πραγματική τους μορφή και ν’ ακούς την φωνή τους.»

 

Η Ζόνιδα έβγαλε το μπουκαλάκι και το κοίταξε. Από παιδούλα είχε εξάψει την φαντασία της εκείνη η πρόγονος που ήταν μάγισσα και τώρα ήξερε ποιά ήταν η μαγεία που της είχε κληροδοτήσει. Το χρώμα του το ήξερε καλά τόσα χρόνια, πρασινωπό που ιρίδιζε. Η γριά δεν βιαζόταν. Την έβλεπε που κοιτούσε με λαχτάρα του μπουκάλι.

 

«Λοιπόν; Θα δοκιμάσεις μια γουλιά; Μία μόνο, όμως.»

 

Η κοπέλα ένευσε καταφατικά κι έβγαλε το πώμα απ’ το μπουκαλάκι. Έσκυψε τη μύτη της από πάνω και το μύρισε. Μύριζε άνοιξη και λουλούδια. Έκλεισε τα μάια της, απολαμβάνοντας τη μυρωδιά του και μετά το έφερε στο στόμα της κι ήπιε μια γουλιά.

 

 

 

Μέρες την έψαχναν μέσα στο δάσος την Ζόνιδα, μέχρι που στο τέλος βρήκαν το σώμα της κατάχαμα, ξυλιασμένο και δίπλα της το μπουκαλάκι. Ο γιατρός του χωριού το μύρισε κι απομάκρυνε τη μύτη του γρήγορα.

 

«Φαρμάκι, άρχοντά μου» είπε στον άντρα της. «Η γυναίκα σου ήπιε φαρμάκι.»

 

Χαμένος εκείνος, δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί να έπινε δηλητήριο η Ζόνιδα. Γιατί τον είχε αφήσει μόνο του με τους γιους τους κι είχε αποφασίσει να πεθάνει. Και δεν έβλεπε, δεν μπορούσε να την δει που χόρευε και γελούσε γύρω του, αόρατη στα μάτια του, όπως όλα τ’ αερικά, κι έπαιζε με τις νεράιδες και τα καλικατζαράκια. Κι εκείνη τον κοιτούσε με περιέργεια και το μυαλό της δεν μπορούσε να θυμηθεί τότε που ήταν θνητή πως αυτός ήταν ο άντρας της. Όμως της φαινόταν νοστιμούλης. Κι η σοφή γριά της είχε πει πως, αν ήθελε, θα μπορούσε να πλαγιάσει μ’ έναν θνητό και να κάνει και παιδί. Της είχε πει μάλιστα πως πάντα τ’ αερικά κάνανε κόρες κι οι κόρες αυτές γινόντουσαν μάγισσες και ζούσαν και στους δύο κόσμους. Η Ζόνιδα περίμενε κι όταν ο γιατρός έφυγε για λίγο, εμφάνισε την πλανεύτρα μορφή της στον θνητό και του ‘ριξε το ξόρκι που τον έκανε δικό της.

 

 

 

«Αυτό, κόρη μου, θα το φυλάξεις καλά. Το έφτιαξα με τα χέρια μου. Κι όταν κάνεις κόρη, στα δέκατα γενέθλιά της, θα της το δώσεις. Κι εκείνη θα το δώσει στην δική της κι έτσι θα πάει για πάντα, όσο γεννιούνται κορίτσια στην οικογένειά μας.»

 

«Κι αν βγει γιος, μαμά;»

 

Η Λέτφα, η κόρη της Ζόνιδα, χαμογέλασε στην κόρη της.

 

«Θα βρει αυτό έναν τρόπο.»

Edited November 21, 2008 by Sonya

[Celestial]

Η λεπτή μορφή της ιέρειας αιωρούταν μερικά εκατοστά πάνω από το έδαφος, τα πέπλα της λικνίζονταν από αέρηδες που κάνεις άλλος στην αίθουσα δε μπορούσε να αισθανθεί η να αντιληφτεί. Ο μόνος ήχος που ακούγονταν ήταν η αναπνοή των παρευρισκομένων μέχρι που η ιέρεια έστρεψε το βλέμμα της προς αυτούς και άνοιξε τα μάτια της. Δεν ήταν η πρώτη φορά που βρισκόταν σε μία τέτοια τελετή ο Ραλ΄σα αλλά το δέος που ένοιωθε κοιτάζοντας στην κίτρινη λάμψη των ματιών της ήταν πάντα το ίδιο, περίμενε κρατώντας την αναπνοή του το χρησμό όπως και όλοι οι άλλοι μέσα στην αίθουσα.

 

Η φωνή της ιέρειας ακούστηκε απομακρυσμένη, σαν να έρχεται από πολλούς κόσμους μακριά και συνάμα σαν να βγαίνει μέσα από όλους τους.

 

«Δηλητήριο»

 

Μια λέξη μονό και σωριάστηκε στο αρχαίο πέτρινο πάτωμα, κανείς δε πλησίασε να τη σηκώσει, κανείς δε θα τολμούσε να προσβάλλει αυτή και τους θεούς με το να τη κάνει να φανεί αδύναμη. Περίμεναν όλοι να βρει την ανάσα της και να σηκωθεί τρεμάμενη στα πόδια της, ώσπου ανακοίνωσε με βραχνιασμένη φωνή λήγοντας το τελετουργικό:

 

«οι θεοί μίλησαν, μένει σε σας να δράσετε»

 

Βγήκαν όλοι από το ναό και προχώρησαν από αρχαίους διαδρόμους ως την αίθουσα του φωτός όπου θα προπό να συνεδριάσουν και να αποφασίσουν πως θα δράσουν.

Πήραν όλοι τις θέσεις τους γύρω από το τραπέζι, διακοσμημένο με την ανάγλυφη μορφή του κόσμου και μίλησαν.

 

Μίλησαν για πολλές ώρες και ο κάθε ένας είχε και μία δική του ορμήνια για το χρησμό, όλοι είπαν ότι έπρεπε να δηλητηριαστούν οι αρχηγοί των Όντων, όλοι είπαν ότι ο χρησμός σήμαινε ότι τα Όντα ήταν δηλητήριο για το κόσμο τους και ότι θα έπρεπε να μείνουν μακριά τους, όλοι ότι οι αμφιβολίες για τα Όντα θα δηλητηρίαζαν το μέλλον τους ο Ραλ’σα απλά άκουγε χωρίς να μιλάει, η γνώμη του δεν είχε και πολύ βαρύτητα άλλωστε ήταν απλά ο αγγελιοφόρος που θα πήγαινε το μήνυμα.

 

Άκουγε όσους μιλούσαν, για την ιστορία των όντων, για τη κουλτούρα τους, για τη πρόοδο τους, για τα οφέλη και τους κινδύνους που εγκυμόνησε η συνεργασία μαζί τους, άκουγε το διχασμό που είχε επέλθει στους ηγέτες τους, και όσο άκουγε τόσο ποιο προφανές του ήταν το τί έπρεπε να γίνει.

 

Εκείνο το βράδυ απόφαση δε πάρθηκε, και το επόμενο πρωί ο Ραλ’σα αφού προσευχήθηκε στο Ναό, επιβιβάστηκε στο σκάφος που θα τον πήγαινε στα Όντα για να μιλήσουν και να διαπραγματευτούν για τις σχέσεις των λαών τους.

 

Ο Ραλ’σα άκουσε για τους στόλους των Όντων, έμαθε για τους πόλεμους και της κατακτήσεις τους, για τη βίαιη φύση τους και για το πώς είχαν αντιμετωπίσει ήλους πριν από τη φυλή του και ήξερε τι έπρεπε να γίνει.

 

Πριν τελειώσει η συνάντηση με τα όντα αφού είχαν ειπωθεί όσα έπρεπε να ειπωθούν και είχαν συμφωνηθεί όσα ήταν να συμφωνηθούν ο Ραλ’σα και η ακολουθία του πέθαναν, δολοφονημένοι με δηλητήριο.

Η προειδοποίηση του χρησμού ήταν πια προφανής, αν και απότυχαν να δράσουν σωστά, και η φυλή του είδε τα όμορφα λόγια των Όντων για αυτό που ήταν και στράφηκε για πάντα μακριά τους, και όταν ο πόλεμος ήρθε ήταν έτοιμοι, και δε χαθήκαν στο σκοτάδι όπως άλλοι πριν από αυτούς.

 

Μόνο μια Ιέρεια και ο Αριν’μα, ο πατέρας όλων, ήξερε για το δηλητήριο που ο Ραλ’σα πήρε μαζί του όταν πήγε στη Γη.

[dreamwhisperer]

Δηλητήριο

 

Τελικά είχαν δίκιο. Ήταν πολύ εύκολο, τόσο εύκολο που σχεδόν απόρησα που τόσο καιρό καθόμουν και ταλαιποριώμουν με κάθε χαζομάρα που σκεφτόταν ο τρελογιώργος.

 

Καλός και αυτός, αν ήξερε, δεν θα τα είχε καταφέρει τόσο καιρό;

 

Αλλά βλέπεις όταν το πάρεις απόφαση, καταλαβαίνεις το πόσο δύσκολο είναι. Δεν εννοώ τις ενοχές, το να μετανιώσεις. Εννοώ πρακτικά, τελείως πρακτικά. Πιστέψτε με, είναι τραγικά δύσκολο και επίπονο.

 

Αξία της ανθρώπινης ζωής...

 

Η αξίας της έγγυται αποκλειστικά στο πόσο δύσκολο είναι να την τερματίσεις.

 

Απόπειρα 1η. Ήταν ακριβώς η ημέρα του χωρισμού. Ποια μέρα του χωρισμού δηλαδή. Ήδη είχαν περάσει πάνω από δύο μήνες που με είχε χωρίσει. Ήταν απλώς η ημέρα που εγώ το πήρα απόφαση. Και λίγο δύσκολο να μην το έπαιρνα απόφαση, όταν είδα τους δύο τύπους έξω από την πόρτα της να με περιμένουν με κάτι σαρδόνια χαμόγελα. Το τι μπουνιές έφαγα δεν λέγεται.

 

Έκλαιγα. Όχι από τον πόνο βέβαια. Έκλαιγα γιατί κάθε μπούφλα που έτρωγα με έκανε να το συνηδειτοποιήσω και λίγο παραπάνω. Μάλλον δεν με ήθελε πια.

 

Όταν η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο, άρχισα να τους παρακαλάω γονατιστός. Τόσα λεφτά θα έπαιρναν, αν τους έδινα κάτι παραπάνω δεν μπορούσαν να τελειώσουν την δουλειά; Μαχαίρι, πιστόλι, ό,τι υπήρχε εύκαιρο ρε αδερφέ.

 

Αρνήθηκαν. Ο ένας, λίγο πιο καλό παιδί από τον άλλον, με λυπήθηκε. Μέχρι και συγνώμη μου ζήτησε που με είχε δείρει.

 

“Δεν αξίζει, μία πουτάνα είναι” μου είπε για να με παρηγορήσει.

 

Εγώ σάλεψα. Ε, όχι και να μου την βρίζουν. Έτσι όπως ήμουν μελιανασμένος και δαρμένος, έσφιξα τα δόντια, πήρα φόρα και πήδηξα από το παράθυρο.

 

Τέλεια τεχνική. Τέλειο σχέδιο. Τέλεια εκτέλεση.

 

Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι το σπίτι της βρίσκονταν στο ισόγειο.

 

Τζίφος.

 

Απόπειρα 2η. Πλέον είχα έρθει σε επαφή με τον τρελογιώργο. Είχε ένα καταπληκτικό τρόπο για να συστήνετε.

 

“Μελλοντικός αυτόχειρας. Ευτυχώς ίσα ίσα με πρόλαβες”.

 

Από τότε έχουν περάσει πέντε μήνες και κάθε μέρα ίσα ίσα τον προλαβαίνω.

 

Αυτός με καθοδήγησε στην παράδοση. Έπρεπε να ακολουθήσω τους παραδοσιακούς δρόμους της αυτοκτονίας. Πήγα στο γεφυράκι των ερωτευμένων, κατα άλλους το γεφυράκι του κερατά. Πόσο εύκολα μερικοί αποκαθηκώνουν τα σύμβολα.

 

Φοβερή ιδέα. Είχε θρέψει γεννιές και γεννιές αυτόχειρων ερωτευμένων. Παλαιότερα νεαρές κορασίδες που είχαν χάσει την αγνότητά τους. Αργότερα νεαρές κορασίδες που είχαν παρατηθεί από γαμπρούς. Σήμερα κατά ένα περίεργο τρόπο, άντρες που τους έχουν χωρίσει οι γκόμενές τους. Επιδημία έχει πέσει; Δεν μπορώ να το καταλάβω.

 

Κοιτούσα μακάριος πάνω από τη γέφυρα. Ο ποταμός ορμητικός. Ύψος αρκετό για έναν ακαριαίο θάνατο.

 

Και πάνω που σηκώνω το πόδι μου για να περάσω το προστατευτικό κυκλίδωμα, ήρθε ο μπάτσος.

 

Το πιο αστείο από όλα ήταν ότι του καρφώθηκε στο μυαλό ότι ήμουν κάποιος κλέφτης που είχε κυνηγήσει πριν από κανένα δίμηνο και όσο και να του εξηγούσα, με κουβαλούσε τσουβαλιασμένο στο τμήμα.

 

Άντε να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Με κλείσαν στο αυτόφωρο. Θα με περάσουν και από δικαστήριο, αλλά ελπίζω ότι θα τους την σκάσω, μέχρι τότε θα έχω φύγει για “αλλού”.

 

Απόπειρα 3η. Και η πιο σοβαρή. Όποιος ηλίθιος ρωτήσει γιατί δεν πήρα ένα πιστόλι να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα, θα πρέπει να το σκεφτεί καλύτερα.

 

Που σκατά να βρεις ένα πιστόλι; Το πιο κοντινό που έχω έρθει ποτέ ήταν μία κουμπούρα του παππού μου, που κυνηγούσε αγριογούρουνα πάνω στα βουνά. Μην νομίζετε, δοκίμασα να δω αν λειτουργεί, αλλά μάλλον τα αγριογούρουνα είναι πλέον ασφαλή από αυτήν.

 

Αυτήν την φορά δεν άκουσα τον τρελογιώργο. Αυτός είχε προτείνει την κρεμάλα. Αλλά φασαρία, αδερφέ μου, κόπος. Βρες σκοινί, δέστο, σφίξτο, σκαμνάκια και άσε που οι πιθανότητες αποτυχίας είναι μεγάλες.

 

Κόψιμο φλεβών. Γρήγορο, φθηνό, ανώδυνο, σίγουρο.

 

Γέμισα τη μπανιέρα. Ζεστό νεράκι. Απόλαυση. Εκεί διέπραξα το μεγαλύτερο λάθος μου. Παρασύρθηκα από τον ενθουσιασμό μου και έβαλα και λίγο αφρόλουτρο. Αν είναι να φύγεις, να φύγεις με στυλ.

 

Μπήκα μέσα στο νερό. Καταπληκτικό, άλλο να σας το λέω, άλλο να το νιώθετε.

 

Είχα ξεχάσει το ξυράφι. Σηκώνομαι, πάω να το πάρω από το ντουλάπι, γλυστράω πάνω στους αφρούς.

 

Μπαμ, χτυπαω το κεφάλι μου στο μπιντέ.

 

Με βρήκε η καθαρίστρια την άλλη μέρα. Μία διασεισούλα, μόνο. Τίποτα. Για λίγο είχα ξεχάσει και το όνομά μου. Τη μάνα μου. Τη δουλειά μου. Το μόνο που θυμόμουν ήταν αυτή και ότι με είχε χωρίσει.

 

Περίεργο πράγμα οι εμμονές. Τέσσερεις απόπειρες έκανα στο νοσοκομείο.

 

Τι τα θες; Νοσοκομείο, σε γλυτώνουν στο πιτσ φιτίλι. Και μετά σου λένε ότι δεν έχουμε καλό σύστημα υγείας. Παράπονο κανένα, εκείνο το ζελέ μόνο ακόμα μου φέρνει αηδία.

 

Απόπειρα 4η. Πλέον είμαι σίγουρος. Σχεδόν γεύομαι το θάνατο και μία ανατριχίλα πιάνει το σβέρκο μου.

 

Ο τρελογιώργος μου βρήκε υδροκυάνιο. Γρήγορο, σίγουρο και αφήνει και μία ωραία μυρωδιά πετραμύγδαλου. Μοσχομυρίζει.

 

Κάθομαι στο σαλόνι. Η μουσική ήρεμη, λίγος Βιβάλντι, έτσι για το γαμώτο της υπόθεσης. Να το μάθει η άτιμη και να καταλάβει πόσα κιλά κουλτούρα έχασε.

 

Λίγο κρασάκι, Μπονζολέ, πάντοτε διέθετα στυλ. Το δηλητήριο το έχω ήδη χύσει μέσα. Άραγε τι γεύση θα έχει;

 

Για να το μυρίσω λίγο...

 

Γαμώτο, έπεσε το ποτήρι.

 

Θα γλύψω το χαλί, δεν μπορεί, όλο και λίγο δηλητήριο θα έχει μείνει.

 

Πάλι ζωντανός. Πάλι κερατάς. Πάλι χωρισμένος. Πάλι τα ίδια.

 

Δεν πειράζει.

 

Κάθε αποτυχία στο θάνατο, ίσως είναι μία ακόμα ευκαιρία για τη ζωή.

 

 

Γρηγοριάδης Σάββας

 

 

 

 

Θερμή παράκληση μην αρχίσουν συζητήσεις του τύπου είναι ή δεν είναι φάνταζυ κτλ. Αν ο διοργανωτής νομίζει ότι δεν πληρεί τις προϋποθέσεις του διαγωνισμού, απλώς ας το αποσύρει και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

[Tiessa]

One man's meat is another man's poison

 

«Κατηγορούμενε», έκανα αυστηρά. «Έφτασε η στιγμή της απολογίας σου».

Προσπαθούσα απεγνωσμένα να επιδείξω τη νηφάλια δύναμη που απαιτούσε η θέση μου. Τα χάλια του δικαστηρίου μόνο σεβασμό και δέος δεν μπορούσαν πια να εμπνεύσουν, αλλά είμαι δικαστής, κι ένας δικαστής οφείλει να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, ακόμα και την ύστατη στιγμή.

Εκείνος σηκώθηκε. Άθλιος, καμένος, με τα πνευμόνια σμπαραλιασμένα, προσπάθησε να πάρει μια σφυριχτή ανάσα και μετά, κατάφερε, ασθμαίνοντας, να ξεκινήσει την απολογία του.

«Σφάλμα ή-ταν», έβηξε κοφτά. «Κακός, γκουχ, γκουχ, υπολογισμός… λά-θος».

Λάθος! Βέβαια! Τι άλλο! Και η οθόνη με τον αριθμό των θανάτων να αυξάνεται σταθερά, βρισκόταν κεντραρισμένη κάπου στον απέναντι τοίχο της αίθουσας, για να με ενημερώνει για το μέγεθος του συγκεκριμένου σφάλματος –σε περίπτωση που θα το ξεχνούσα δηλαδή!

«Δεν υπήρχε προμελέτη, κύριε δικαστά». Νέα ασθματική ανάσα. «Πώς να το φανταστώ άλλωστε; Εγώ είμαι ένας απλός έμπορος. Διακινώ αγαθά πολυτελείας από τη Διαστρική Συνομοσπονδία».

Έπρεπε να είχαν φροντίσει να κάνουν νωρίτερα κάτι γι αυτό το θέμα οι νομοθέτες μας. Όταν το έλεγα ότι όλη αυτή η ιστορία, με τα εισαγόμενα εξωτικά αγαθά από τους άλλους πλανήτες θα μας έβαζε σε μπελάδες, με κατηγορούσαν για ρατσιστή και ξενοφοβικό. Η ρετσινιά του οπισθοδρομικού που δεν έλεγε να παραδεχτεί ότι το σύμπαν ήταν πολύ μεγαλύτερο από τον πλανήτη μας, κόντεψε να καταστρέψει την καριέρα μου στο παρελθόν. Αλλά η δύναμη του ποταμού της προόδου ήταν σαρωτική, και οι επικοινωνίες, οι ανταλλαγές και οι πολιτικές συμμαχίες με τους νέους εξωπλανητικούς φίλους μας, δεν περίμεναν τις δικές μου απόψεις.

«Ένα φύκι ήταν, γκουχ, γκουχ, εξοχότατε», ψέλλισε ο κατηγορούμενος. «Ένα μικρό, ακίνδυνο φύκι. Το είχαν δει στον κατάλογο της εξαγωγικής χλωρίδας του πλανήτη Γη οι πελάτες μου και το παρήγγειλαν από τον κατάλογο».

Ένα πράσινο φύκι, συλλογίστηκα. Τα είχαν εξηγήσει πολλές φορές χημικοί και βιολόγοι, στην αρχή, τότε που άρχισε να διαφαίνεται το κακό. Τότε που μπορούσαν ακόμα να σκέφτονται όλοι ψύχραιμα και νομίζαμε πως είχαμε ελπίδα. Ένα φυτό, ικανό να κάνει μια περίεργη διαδικασία μετατροπής των ουσιών της ατμόσφαιράς μας. Ένα φυτό, γεμάτο δηλητήριο και υποσχέσεις καταστροφής.

Ένα φυτό από έναν άλλο πλανήτη, που μετέτρεπε την καθαρή μας ατμόσφαιρα στο αέριο που έκαιγε τα πνευμόνια μας και δηλητηρίαζε όλη τη χλωρίδα και την πανίδα μας. Και μια μικρή λεπτομέρεια. Ένας καταλύτης στο έδαφός μας και μια κατάλληλη ποσότητα ηλιακής ακτινοβολίας, τέτοια που να προκαλέσει τον ανεξέλεγκτο πολλαπλασιασμό του. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, το πράσινο δηλητήριο φύτρωνε παντού, γεμίζοντας τον κόσμο μας με θάνατο.

Θρησκείες, προφητείες, αιρέσεις, καταστροφολαγνείες, κανένας δεν είχε προβλέψει ούτε κατά διάνοια το πικρό μας τέλος.

Δεν υπήρχε προμελέτη! Φυσικά. Δεν πέρασε από κανενός το μυαλό ότι υπήρχε. Καμιά προμελέτη δεν είναι ικανή να ξεπεράσει το μεγαλείο της φυσικής βλακείας. Ευθύνεσαι όμως για την καταστροφή ολόκληρου του πλανήτη, κύριε έμπορε ειδών πολυτελείας. Κι αν περιμένεις ότι θα ζητήσω για σένα την εσχάτη των ποινών και θα τη γλυτώσεις αύριο με μια θανατηφόρα ένεση, γελιέσαι. Όχι, αγαπητέ κύριε. Θα ζήσεις όσο χρειαστεί για να πεθάνεις φρικτά, όπως και όλοι μας.

«Το παρόν δικαστήριο κρίνει κατηγορούμενο υπεύθυνο για το θάνατο εξακοσίων δεκαεφτά εκατομμυρίων τριακοσίων είκοσι έξι χιλιάδων, εφτακοσίων δώδεκα –όχι δεκαεφτά», διόρθωσα κοιτάζοντας ξανά την οθόνη, «κατοίκων του πλανήτη Όρστριν και για την επικείμενη μη αντιστρεπτή ολοσχερή καταστροφή της ατμόσφαιρας και τον θεωρεί ένοχο εξ αμελείας».

Κοφτές ανάσες μέσα στο λιγοστό καθαρό μεθάνιο της αίθουσας. Εξ αμελείας. Η νομοθεσία μας δεν επιτρέπει τη θανατική ποινή σε φόνο εξ αμελείας, ανεξάρτητα από τον αριθμό των θυμάτων. Ο ένοχος ξεφυσάει.

Ναι ηλίθιε, συλλογίζομαι κακόβουλα. Ναι. Είσαι κι ευχαριστημένος ότι τη γλύτωσες. Θα σε δω εγώ να εκλιπαρείς για μια στάλα καθαρότερο μεθάνιο όταν το οξυγόνο δηλητηριάσει και την τελευταία κάψουλα καθαρού αέρα του πλανήτη μας!

[Naroualis]

Θα το πιεις;

 

Μάλλον

 

Εσύ;

 

Δεν ξέρω. Ίσως περιμένω λίγο ακόμη.

 

Τι να περιμένεις; Δε σου φτάνουν αυτά που είπαν;

 

Όχι. Αν θες να ξέρεις όχι. Δε μου φτάνουν.

 

Είσαι ξεροκέφαλος. Πάντα ήσουν ξεροκέφαλος και ποτέ σου δεν είχες επαφές με τη λογική. Ουφ, γιατί ασχολούμαι; Έχε υπόψη σου, εγώ θα το πιω. Μην με ρωτάς μετά τα πώς και τα γιατί.

 

Παράτα με.

 

Αχ, τι να σε κάνω; Μου λες; Δεν άκουσες; Το είπε καθαρά. Επίπεδα οξυγόνου 0,33%. Αναμονή παύσης λειτουργικών συστημάτων, χρόνος είκοσι λεπτά. Δεν το άκουσες;

 

Και λοιπόν; Το άκουσα.

 

Δε σε καταλαβαίνω, ειλικρινά. Προτιμάς να πεθάνεις από ασφυξία;

 

Ναι.

 

Δεν είναι προτιμότερη μια γουλίτσα γλυκόπικρος ορός και μια μικρή δυσφορία λίγων δευτερολέπτων;

 

Όχι. Παράτα με, είπα. Τα ίδια έλεγες και για τα χαλαρωτικά.

 

Αν δεν έπαιρνες τα χαλαρωτικά, ποιος ξέρει πού θα είχαμε καταλήξει τώρα;

 

Τουλάχιστον θα έβλεπα τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις. Μερικές φορές νομίζω ότι βλέπω παραισθήσεις.

Παραισθήσεις; Αυτό εκεί μπροστά που νομίζεις ότι βλέπεις είναι παραίσθηση. Δεν υπάρχει πλανήτης εκεί και το ξέρεις πολύ καλά.

 

Παράτα με.

 

Όχι, κύριος δε σε παρατάω. Όχι. Κρέμομαι από πάνω σου και το ξέρεις. Ακόμη κι αν εγώ το πιω, ξέρεις πολύ καλά ότι πρέπει να το πιεις κι εσύ για να πιάσει.

 

Παράτα με.

 

Να σε παρατήσω; Να σε παρατήσω. ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΑΤΗΣΩ;;; Ηλίθιε! Τώρα είναι αργά για να σε παρατήσω! Εσύ με έσυρες σ’ αυτό το ταξίδι, στην άλλη άκρη του γαλαξία, εσύ με έπεισες να έρθω ως εδώ! Τώρα με κρεμάς! Τώρα δε θες να το πιεις! Τώρα ανακάλυψες ότι δεν έπρεπε να έρθουμε!

 

Δεν είπα αυτό το πράγμα.

 

Αυτό λες! Αυτό λες! Με έσουρες ως εδώ και τώρα με παρατάς;

 

Σκάσε.

 

…

 

Σκάσε. Μου ‘χεις πιπιλίσει το μυαλό με αυτά. Σκάσε. Σκάσε. Σκάσε. Σκάσε. Υπάρχει πλανήτης. Υπάρχει. Και δε θα πιω τη γλυκόπικρη γουλίτσα σου. Θα πέσω πάνω στον πλανήτη εκεί μπροστά μας, ο Πλούτωνας είναι, αυτή είναι η τροχιά του. Σκάσε. Σκάσε και παράτα με. Και πιες τη γουλίτσα σου αν θες, αυτός εκεί είναι ο Πλούτωνας κι εγώ δεν πιστεύω ότι το οξυγόνο έχει πέσει τόσο χαμηλά είναι τα χαλαρωτικά σου, εσύ ήθελες να παίρνω τα χαλαρωτικά για να μου πιπιλίζεις το μυαλό με τις μαλακίες σου, σκάσε, σου είπα και παράτα με, άμα θες να πεθάνεις θα πεθάνεις όπως θέλω εγώ.

 

Όπως θέλω εγώ;

 

Χέστηκα.

 

Όπως θέλω εγώ.

 

 

Προς τον διοικητή βάσης Ήλιος-7

 

Κύριε,

 

Επιβεβαιώνω την ύπαρξη αναφοράς σχετικής με την ψυχική υγεία του πιλότου Χ, όπου ο ψυχίατρος Α προειδοποιεί για τάσεις αυτοκτονίας και συμπτώματα διπλής προσωπικότητας στον εν λόγω πιλότο. Η αναφορά βρέθηκε κρυμμένη στη μέση μια λίστας αρχείων σχετικών με τον ανεφοδιασμό σε πορτοκάλια. Επίσης επιβεβαιώνεται η κλοπή ενός φορτίου μυοχαλαρωτικών χαπιών. Η υπηρεσία μας πιστεύει ότι ένας συνδυασμός των ως άνω δεδομένων μπορεί να αναδομήσει την ακριβή ιστορία της συντριβής του ερευνητικού διαστημοσκάφους στον Πλούτωνα.

 

Στη διάθεσή σας,

 

Για το τμήμα Εσωτερικών Υποθέσεων,

 

Σμηναγός Δ.