Εκδίκηση

[tetartos]

Μια που ποστάρουμε τις ιστορίες μας, έστω και εκπρόθεσμα, ιδού και η δική μου! Έτσι, για την χαρά της παρολίγον συμμετοχής στο FFLive Νοεμβρίου.

 

Εκδίκηση!

 

Τα μάτια του γυάλιζαν με άγρια χαρά, καθώς παρατηρούσε τη σκουρόχρωμη ουσία να περνάει μέσα από τον στριφογυριστό σωλήνα πάνω στον πάγκο του εργαστηρίου του. Η καρδιά του κτυπούσε τόσο δυνατά που σχεδόν δεν μπορούσε να ακούσει τις σταγόνες που έπεφταν μία-μία μέσα στη διάφανη κωνική φιάλη. Η τελική απόσταξη, μετά από εκατοντάδες αποτυχημένες προσπάθειες, είχε επιτέλους δουλέψει! Ένας κόμπος στάθηκε στο λαιμό του, ένα απότομο λαχάνιασμα -μήπως ήταν οι αναθυμιάσεις του επικίνδυνου υγρού; Όχι, όλα ήταν υπό έλεγχο. Απλώς είχε συγκινηθεί λιγάκι παραπάνω.

 

Έκλεισε την στρόφιγγα της προχοΐδας και σήκωσε τη μισογεμάτη φιάλη με τα τρεμάμενα χέρια του. Στην αντανάκλαση της γυάλινης επιφάνειας είδε... εκείνη! Την Mai, το μισητό αντικείμενο του πόθου του, τον στόχο των επίμονων προσπαθειών του. Θολές εικόνες, γεμάτες γκρι και κόκκινο πέρασαν μπροστά από τα μάτια του. Κόκκινες, όπως το χρώμα από τα μάγουλά του, όταν γεμάτος ντροπή αλλά και ελπίδα της είχε ζητήσει να ζήσουν μαζί τη ζωή τους. Κόκκινες, όπως τα χείλια της, που γέλασαν κοροϊδευτικα σε βάρος του. Και γκρι, όπως έγινε ο κόσμος όλος μετά από την αρνητική της απάντηση.

 

Χωρίς άλλη καθυστέρηση πήρε τη φιάλη με το πολύτιμο περιεχόμενο και με μικρά, διστακτικά βήματα έφτασε στην άλλη, τη σκοτεινή γωνιά του δωματίου του. Στο πάτωμα φαινόταν το οικείο σχήμα με το εξάγωνο και τον κύκλο. Το είχε σχεδιάσει τόσες φορές, ξανά και ξανά, με πείσμα και μίσος, που η κιμωλία είχε χαράξει μόνιμα το πάτωμα. Άναψε τα κεριά που ήταν τοποθετημένα στις κορυφές του εξαγώνου, κι αφού τοποθέτησε με προσοχή τη φιάλη στο κέντρο του κύκλου, έπεσε στα γόντατα.

 

Δε χρειαζόταν να κοιτάξει στο πανάρχαιο αλχημιστικό βιβλίο, για να πει τα λόγια. Είχε ζήσει με τη φαντασία του άπειρες φορές αυτήν την ποθητή στιγμή της εκδίκησης. Θα απήγγειλε τις κατάλληλες φράσεις, θα έπινε μια γουλιά από το φίλτρο που του πήρε τόσα χρόνια να παρασκευάσει και θα προκαλούσε επιτέλους στην Mai αυτό που της άξιζε. Από φόβο όμως, μήπως από την αγωνία μπερδέψει τα λόγια του, γύρισε το ανάγλυφο εξώφυλλο και το βιβλίο, σαν να ήξερε από μόνο του, άνοιξε στην κατάλληλη σελίδα. Ξεκίνησε να λέει τις απαγορευμένες φράσεις μουρμουριστά αλλά όσο περνούσε η ώρα όλο και πιο δυνατά, όλο και πιο καθαρά. Ένας άγριος ενθουσιασμός τον συνεπήρε. Είχε έρθει η ώρα της εκδίκησης. Έκλεισε τα μάτια κι έφερε ξανά την όμορφη εικόνα της στο μυαλό του. Όπως ακριβώς ήταν πριν από σαράντα χρόνια, όταν τον είχε απορρίψει, όταν τον είχε ανεπανόρθωτα πληγώσει. Σήκωσε τη φιάλη ψηλά και φώναξε θριαμβευτικά "Στην αρρώστια σου!" Οι πρώτες σταγόνες κύλισαν στα χείλια του, καθώς η φιάλη έπεφτε στο έδαφος σπάζοντας σε χίλια κομμάτια και τινάζοντας ολόγυρα το περιεχόμενό της.

 

 

... οι τοξικολογικές αναφορές έδειξαν ότι το υγρό που βρέθηκε στο στομάχι του ερημίτη γέροντα ήταν απλώς αλατισμένο και χρωματισμένο νερό. Ο ιατροδικαστής απέρριψε την υπόθεση ότι το παρασκεύασμα είχε 'μαγικές' ή άλλες ιδιότητες, όπως ανέφεραν φήμες που είχαν κυκλοφορήσει στο χωριό. "Αν κάτι τον δηλητηρίασε, ήταν τα συναισθήματα που τον έκαναν να αποτραβηχτεί από τον κόσμο" δήλωσε εκφράζοντας την θλίψη του...

[Guest roriconfan]

Μου θύμισε φοβερά τον Τιμωρό του Κίτσου, εδώ στο φόρουμ. Υπερβολικά πολύ απλή και μικρή ιστορία. Θέλει αλατοπίπερο, όπως είχε κάνει ο Κίτσος στην δικιά του ιστορία και μας ήρθε όλους νταμπλάς με την αποκάλυψη.

 

Κατανοώ ότι είναι ιστορία στα γρήγορα αλλά απλά έχω διαβάσει κάτι εντελώς παρόμοιο εδώ στο φόρουμ και αισθητικά με χάλασε αρκετά, σαν ξαναζεσταμένο φαγητό.

Edited November 22, 2008 by roriconfan

[tetartos]

roriconfan, σ' ευχαριστώ για το σχόλιό σου στην ιστορία μου. Εγώ προσωπικά χαίρομαι πολύ που την έγραψα, μια και η ταχύτητα γραφής μου είναι συνήθως αυτή των αρχαίων Σουμέριων. Δεν με πειράζει επίσης που έχασα την λήξη για λίγα λεπτά, γιατί αφιέρωσα και 30 λεπτά από το διαθέσιμο χρόνο να αποσοβήσω μια παρολίγον οικογενειακή κρίση. Οπότε, χαίρομαι που αναγνωρίζεις το 'ελαφρυντικό' μου αυτό.

 

Αν έχεις λίγο χρόνο όμως, με ωφελούσε ίσως αν μου εξηγούσες πώς εννοείς εσύ προσωπικά το "αλατοπίπερο" που συμφωνώ ότι χρειάζεται.

[Oberon]

Ευχάριστη έκπληξη να βλέπω ιστορίες του Τέταρτου στη Βιβλιοθήκη και κάθε ιστορία του που έχω διαβάσει είναι από μόνη της μια έκπληξη.

Το ίδιο είναι και η παρούσα ιστορία. Ξεκινά πολύ καλά, με ένα μυστήριο "μαγικό", μια ιστορία εκδίκησης, με characterisation δυνατό, πλοκή, σύγκρουση, συναισθήματα όλα δεμένα μέσα σε λίγες λέξεις (κάτι που είναι και η μαγεία στο να γράφει κάποιος μια σύντομη ιστορία), με κάποια αγωνία για το αποκορύφωμα και το resolution να μας προσγειώνει απότομα στον πραγματικό κόσμο, όπου το μυστήριο δεν είναι τελικά μυστήριο, ή μάλλον η λύση του κάνει ακόμα πιο τραγικό το όλο build-up.

Μόνη μου "ένσταση" που ήταν λίγο αντικλιμακτική η εξήγηση του θανάτου του από τον ιατροδικαστή. Το σχόλιό του δεν φαίνεται "φυσικό" κατά κάποιο τρόπο. Μάλλον σαν σχόλιο κάποιου τυχαίου παρευρισκόμενου που ίσως γνώριζε το γέρο.

Κυρίως όμως ήταν η έλλειψη εξήγησης για την αιτία θανάτου του. Από τι πέθανε; Γιατί πέθανε ακριβώς εκείνη τη στιγμή; (Ήταν "ποιητικό" να πεθάνει τότε φυσικά, αυτό λειτουργεί πολύ καλά) αλλά η απλή, γενική εξήγηση "τον δηλητηρίασαν τα συναισθηματά του" δεν ανταποκρίνεται στο όλο δυνατό, πολύ δυνατό συναίσθημα που έχει γεννηθεί τόσο από το σύνολο της ιστορίας, όσο και από την "προγείωση" πως το φίλτρο ήταν μόνο αλατισμένο νερό.

Εξ άλλου, είναι εμφανέστατο ήδη πως έχει δηλητηριαστεί όλη η ζωή του από την εμμονή που έχει επί 40 χρόνια, οπότε η επανάληψη του ιατροδικαστή δεν προσθέτει κάτι, όπως πρόσθεσε μόλις μία γραμμή πιο πάνω η αποκάλυψη του "αλατισμένου νερού".

Θα προτιμούσα μια απλή ιατρική "αιτία" θανάτου δηλαδή, από ένα ρομαντικό σχόλιο από τα χείλη του ιατροδικαστή, που θα συνδυαζόταν τόσο με την εξήγηση-προσγείωση στην πραγματικότητα (που θα τη συμπλήρωνε προσγειώνοντάς μας ακόμα περισσότερο σαν κάθαρση) όσο και με το ρυθμό και "ατμόσφαιρα" της ιστορίας.

 

Εdit: Φυσικά, είναι εμφανές πως δεν θα προλάβαινες να ξαναγράψεις την ιστορία αυτή στα πλαίσια του flashfic live, οπότε το σχόλιό μου πιο πάνω ίσως είναι επιβοηθητικό όταν/αν αποφασίσεις να κάνεις κάποιο rewrite.

Edited November 23, 2008 by Dain

[Tiessa]

Ωραία ήταν η ιστορία. Δεν ξέρω με ποια μοιάζει που αναφέρει ο roriconfan, δεν έχω προλάβει ακόμη να διαβάσω αρκετές από τις παλιοτερες ιστορίες του φόρουμ. Μου άρεσε η διττή φύση του θέματος: ένα δηλητήριο που παρασκευάζεται και ταυτόχρονα ένας άνθρωπος τόσο δηλητηριασμένος (40 χρόνια επιθυμίας εκδίκησης) που μοιραία είτε πετύχει το σχέδιό του είτε όχι, εκείνος είναι ουσιαστικά ήδη νεκρός.

Όπως και αρκετές από τις ιστορίες (που πρόλαβαν ή δεν πρόλαβαν να συμμετάσχουν) περιστρέφεται κι αυτή γύρω από το θέμα της εκδίκησης. Τελικά φαίνεται ότι το δηλητήριο ενδείκνυται ιδιαίτερα για το συγκεκριμένο ζήτημα.

Μια απορία: γιατί το όνομα της κοπέλας στα αγγλικά; Όχι ότι με πείραξε, απλώς αναρωτήθηκα.

[Guest roriconfan]

Προσωπικά σαν αλατοπίπερο εννοούσα να δώσει μια υπόνοια για την υγεία του γέρου που θα οδηγούσε αργότερα στον θάνατό του. Και ίσως λίγο μεγαλύτερη έκταση στο ότι "ήταν ήδη νεκρός εδώ και καιρό".

Edited November 24, 2008 by roriconfan

[Παρατηρητής]

Συμφωνώ κι εγώ με τον Ρορίκο πως θυμίζει τον Τιμωρό του Κίτσου και φαντάζομαι ότι αυτό το είδος των ιστοριών που σε πετά εκτός στο τέλος, έχει τη δική του μοναδικότητα. Αυτό που θαύμασα ήταν η γραφή του Τέταρτου, τόσο που με ξενέρωσε το μέγεθος του κειμένου. Πόσα κρυφά ταλέντα υπάρχουν άραγε κρυμμένα μέσα στο φόρουμ;

Τέταρτε (George the Fourth) να γράφεις πιο συχνά.

[Spock]

Γιώργο, έχεις ταλέντο στις σύντομες ιστορίες, με φοβερό ρυθμό, it's your thing! Φαίνεται κατευθείαν ότι είναι δικό σου, από την άποψη αυτή, αλλά και από το ψυχολογικό υπόβαθρο του ήρωα. Το μόνο που δε μου άρεσε τόσο, όταν το διάβασα, είναι η φράση 'Στην αρρώστια σου'. Δεν ξέρω γιατί, μακάρι να μπορούσα να το εξηγήσω ή να προτείνω κάτι άλλο, αλλά απλά η φράση δε μου κόλλησε πολύ. Γενικά, ένα ακόμη απολαυστικό φλασάκι σου!

[Solonor]

Wow ιστορία του κυρίου 4ου! Αδύνατο να μην σχολιάσω!

Η γραφή είναι πολύ καλή ειδικά αν ληφθεί υπ'όψιν ο χρονικός περιορισμός. Η ιδέα μου αρέσει το ίδιο και ο τρόπος αφήγησης αλλά και το τέλος. Συνεχίζοντας να τονίσω πως στα επόμενα σχόλια δεν λαμβάνω υπ'όψιν τις συνθήκες γραφής μιας και θεωρώ πως η ιστορία αξίζει μια δεύτερη ματιά.

Αυτό που προσωπικά θα ήθελα να επισημάνω είναι πως από τη στιγμή που το κείμενο έχει κάποιες fantasy προεκτάσεις θα γινόταν πιο ολοκληρωμένο αν αποσαφηνιζόταν η μοίρα της Mai. Αν έγινε επίτηδες η μη αναφορά, τότε θα βοηθούσε έστω μια υπόνοια π.χ. ότι κανείς δεν έμαθε τι απέγινε.

Ακόμη ένα ερωτηματικό που μου έμεινε είναι ο τρόπος με τον οποίο αποτύγχανε τόσα χρόνια στη σωστή αναλογία και ο τρόπος με τον οποίο κατάλαβε πως τούτη την φορά είχε πετύχει. Ίσως μια σύντομη περιγραφή των προηγούμενων προσπαθειών ή κάτι τέτοιο.

Αυτά από μένα 4ε ελπίζω να βοήθησα!

[tetartos]

Πρώτα από όλα σας ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά σχόλια σε μια περίοδο της ζωής μου που έχω λίγο μπερδεμένες/ασαφείς προτεραιότητες. Ακόμη περισσότερο εκτιμώ τις αδυναμίες που βρήκατε στην ιστορία. Είναι όλες πετυχημένες και σωστές παρατηρήσεις και ελπίζω με τη βοήθειά τους να βελτιωθώ λιγάκι!

 

Βάσω, είναι δίκαιη η απορία σου για το όνομα. Είναι λίγο μη-ταιριαστό στο πλαίσιο αλλά το διάλεξα ως ένα inside joke μεταξύ του Spock και μένα, έτσι για να θυμόμαστε την Mai, μια κοπέλα που "δηλητηριάσε" ευχάριστα τις καλοκαιρινές μας διακοπές!