Βάρδος Posted November 16, 2004 Share Posted November 16, 2004 Τι πιστεύετε για τις αρχές; (Υπόψη, όχι για την αστυνομία! :-Ρ) Πότε σας τραβάνε το ενδιαφέρον περισσότερο; Πώς γράφετε εσείς τις αρχές (όσοι γράφετε); Τι έχετε παρατηρήσει στις αρχές άλλων μυθιστορημάτων; Τι σας άρεσε, τι όχι; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted November 16, 2004 Share Posted November 16, 2004 μου αρέσουν αρχές που σε βάζουν γρήγορα στη ιστορία. Ειλικρινά βαρίεμαι απίστευτα κάποια βιβλία που αναλώνονται σε λεπτομέριες και μπαίνουν στο ζουμί μετά το πρώτο τέταρτο του βιβλίου. Όχι να μπαίνει απότομα, απλά σχετικά γρήγορα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
drowvarius Posted November 18, 2004 Share Posted November 18, 2004 Ένα βιβλίο με τραβάει ακόμη περισσότερο όταν η αρχή του είναι "πιασάρικη". Όταν δηλαδή είναι αρκετά καλή. Όσο για εμένα, δυσκολεύομαι απίστευτα να αρχίσω τις ιστοριούλες μου. Η αρχή είναι το δυσκολότερο κομμάτι ενός κειμένου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Atrelegis Posted November 25, 2004 Share Posted November 25, 2004 Είναι λίγο δύσκολο να ορσίσεις επιτυχώς την "καλή αρχή". Κατά τη γνώμη μου, εξερτάται τόσο από τον συγγραφέα, όσο και από τον ίδιο τον αναγνώστη, τη διάθεσή του, αλλά και τις εμεπιρίες του από τη λογοτεχνία. Έτσι, για κάποιους μπορεί η μακροσκελέστατη εισαγωγή του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών να είναι ένα εξειρετικό μέσο επεξήγησης της ιστορίας, ακολουθώντας το ύφος του βιβλίου τέλεια, ενώ άλλοι προτιμούν ειοσαγωγές που επεξηγούν σχεδόν την υπόθεση, in medias res αφηγήσεις, ή και απλά περιγραφές γεμάτες δράση και εκρήξεις! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Asgaroth Posted November 25, 2004 Share Posted November 25, 2004 Κατ' εμέ η αρχή δεν είναι και το πιο δύσκολο κομμάτι ειδικά αν ξέρεις τι θέλεις.Είναι και το πιο ενδιαφέρον να γράφεις.Το δύσκολο είναι το "μετά" δηλαδή ένα σημείο κάπου στη μέση που αρχίζουν να σου φεύγουν οι ιδέες(λίγο πριν δηλαδή σου έρθει στον ύπνο σου νέα έμπνευση ;) ). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted November 25, 2004 Author Share Posted November 25, 2004 Συμφωνώ με τον Atrelegis, στο ότι το θέμα είναι υποκειμενικό, ασφαλώς. Πέραν τούτου, εμένα, προσωπικά, μου αρέσουν οι αρχές που σε εισάγουν ομαλά στην ιστορία. Κατά κανόνα (που σημαίνει όχι πάντα), δε μου αρέσει όταν μια ιστορία αρχίζει με σκηνές δράσεις όπου εμπλέκονται χαρακτήρες που δεν ξέρω γιατί θα έπρεπε να νοιαστώ γι'αυτούς. Όταν ο συγγραφέας παρουσιάζει,μέσα στις πρώτες δέκα σελίδες, έναν άνθρωπο ο οποίος εμπλέκεται σε κάποια ριψοκίνδυνη κατάσταση, αναρωτιέμαι γιατί θα έπρεπε να νοιαστώ για το χαρακτήρα; Τι με νοιάζει αν ζήσει ή αν πεθάνει; Ή τι με νοιάζει, γενικότερα, η κατάσταση; Προτιμώ, επομένως, να γνωρίζω πρώτα τους χαρακτήρες, να καταλαβαίνω περίπου τι τρέχει στο σκηνικό που μου παρουσιάζεται στην ιστορία, και μετά, θέλω να δω οποιαδήποτε δράση. Αυτό δε σημαίνει ότι θέλω κάτι "βαρετό" (άλλος ένας υποκειμενικός όρος)' τουναντίον, θέλω να υπάρχει συνεχώς ενδιαφέρον. Το οποίο ενδιαφέρον μπορεί να είναι η παράξενη προσωπικότητα ενός χαρακτήρα, μια ιδέα στον κόσμο που παρουσιάζεται, ένα μυστήριο καθώς εισάγεται η κεντρική πλοκή της ιστορίας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
zoyki Posted November 28, 2004 Share Posted November 28, 2004 Για 'μενα για άλλη μια φορά οι χαρακτήρες παίζουν το σημαντικότερο ρόλο. Δηλαδή θέλω μέσα στις 10-20 πρώτες σελίδες να έχω κάποια άποψη για τους χαρακτήρες. Δεν περιμένω να είναι ολοκληρωμένοι απλώς να έχω μια αίσθηση του τι συμβαίνει. Μόνο όταν διάβαζα Μάρτιν αυτό καταρρίφθηκε καθώς κάθε κεφάλαιο περιστρέφεται γύρω από ένα ήρωα οπότε περιπλέκονται τα πράγματα... Αλλά και τότε αρχικά το σκεφτόμουνα να το παρατήσω στην αρχή μετά όμως υπέκυψα και εγώ στη γοητεία . Βέβαια πολύ δύσκολα παρατάω βιβλίο, το θεωρώ λίγο και θέμα τιμής και εκτός αυτού έχω και μια αισιοδοξία η οποία αρκετές φορές δεν έχει επαληθευτεί ότι έστω και στο τέλος θα με αποζημιώσει με κάποιο τρόπο το βιβλίο... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Atrelegis Posted November 29, 2004 Share Posted November 29, 2004 Βεβαίως αρκετές φορές παίζει ρόλο και το θέμα, το ύφος και ο συγρραφεας. Ναι μεν εσύ, ως αναγνώστης, δε θα νοιαστείς για τον τάδε τυπάκο που τρέχει να ξεφύγει από τον διώκτη του ή για τον θανάσιμο κίνδυνο που ο Φιρφιρίκος και οι φίλοι του αντιμετωπίζουν, αλλά ίσως και να αποτελεί ένα τρόπο να τραβήξει την προσοχή σου. Ίσως, από την άλλη, η ίδια η ιστορία να εξελιχθεί και να διηγηθεί με αρκετή λεπτομέρια ώστε το ενδιφέρον σου να ανανεωθεί! Εκτιμώ πάντως την αφοσίωσή σου Zoyki! Salud! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Eroviana Posted December 6, 2004 Share Posted December 6, 2004 Οι πιο αγαπημένες μου αρχές είναι αυτές που ξετυλίγονται σε ήρεμο σκηνικό με μια μικρή ματιά(peak) στο πρόβλημα του ήρωα. Προσωπικές ανησυχίες, σκέψεις. Να αποκτήσεις δηλαδή οικειότητα με τον χαρακτήρα και το προσωπικό του περιβάλλον πριν δεις το θέμα της ιστορίας. Όταν ξεκινάω μία ιστορία, το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να κοιτάξω εισαγωγές από αγαπημένα μου βιβλία. Γιατί μπορεί να έχω την ιστορία ολοκληρωμένη στο μυαλό μου, αλλά δυσκολεύομαι να βρω ακόμα και την πρώτη λέξη. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Elsanor Posted December 13, 2004 Share Posted December 13, 2004 Εξαρτάται από το υπόλοιπο κείμενο που θα ακολουθήσει. Αν κάποιος σκοπεύει να γράψει ένα σχετικά μικρό διήγημα το οποίο επικεντρώνεται περισσότερο σε ένα χαρακτήρα παρά σε έναν κόσμο, βρίσκω τις μεγάλες και περιγραφικές εισαγωγές βαρετές και ανούσιες. Γρήγορη (σχετικά πάντα) εισαγωγή για ένα "γρήγορο" έργο. Όταν λέω γρήγορη όμως, δεν εννοώ προχειρογραμμένη, κάθε άλλο. Συχνά είναι περισσότερο δύσκολο να γράψεις κάτι καλό και μικρό ταυτόχρονα. Θέλει αρκετή δουλίτσα. Τώρα όταν θέλεις να γράψεις μία εισαγωγή για έναν κόσμο όπως εκείνος του Tolkien, τότε θεωρώ την τεράστια εισαγωγή απαραίτητη. Καλά το έθεσε ο Atrelegis. Το θέμα είναι να βρίσκουμε την ισορροπία (αυτό το motto είναι πασπαρτού ) στο γράψιμο. Και, φυσικά, δε μιλάω για μία στατική και στείρα ισορροπία, αλλά για μία δυναμική, παίζοντας με στοιχεία της οποίας μπορούμε να "νοστιμεύσουμε" με διάφορα τεχνάσματα το γράψιμό μας. (Μάλλον άρχισα να πεινάω, οπότε πριν αρχίσω να γράφω για τα σουβλάκια στη λογοτεχνία του φανταστικού λέω να σταματήσω. ) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
heiron Posted September 28, 2005 Share Posted September 28, 2005 (Ο σοφος κενταυρος σταθηκε πανω απο το πεθαμενο τοπικ.Σιωπη κυριαρχουσε στο σκοτεινο δασος οταν αρχισε να χυνει πανω στο τοπικ το υγρο απο τα βοτανα του Πηλιου.Εψαλε τις μαγικες επωδους και το τοπικ αναστηθηκε...) Δεκα μηνες μετα ελπιζω να εχει κορεστει η πεινα του Ελσανορα! Βαριεμαι τις εισαγωγες τυπου Τολκιν αλλα στην περιπτωση του ηταν και απαραιτητη και ομορφη.Μου αρεσει το in media res στο Κυριος του Φωτος,και εχμ...δε θυμαμαι τωρα καποια συγκεκριμενη αρχη που μου εκανε εντυπωση. Γενικα καλο θεωρω να παρουσιαζεται μια συνηθισμενη μερα του ηρωα ωστε να μαθεις πεντε πραγματα για αυτον αλλα συντομα(στο πρωτο κεφαλαιο αν ειναι δυνατον) να συμβαινει κατι σημαντικο που κεντριζει το ενδιαφερον του αναγνωστη.Οπως ο Ταβερνερ που ξυπνα στο ξενοδοχειο και διαπιστωνει οτι δεν τον ξερει κανεις στο "Κυληστε δακρια μου,ειπε ο αστυνομικος". Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Atrelegis Posted September 29, 2005 Share Posted September 29, 2005 The Sky was the color of a television screen turned to a dead channel-William Gibson, Neuromancer. Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ εισαγωγή βιβλίου που έχω δει ποτέ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienor Posted September 29, 2005 Share Posted September 29, 2005 Η καλύτερη εισαγωγή που έχω δει τις τελευταίες μέρες σε διήγημα ήταν η ανυπαρξία εισαγωγής. Και ναι, μιλάω για την "Προδοσία" Atrelegis, και δεν κάνω καθόλου χαβαλέ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Atrelegis Posted September 29, 2005 Share Posted September 29, 2005 Ε...ευχαριστώ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
jokey Posted September 30, 2005 Share Posted September 30, 2005 Και μένα μ' αρέσει να μαθαίνω μερικά πράγματα για τους χαρακτήρες πρώτα και μετά να αρχίσει η πλοκή αλλά όχι τόοοοοοοοοοοοοοοοοσο ομαλά όσο ο Tolkien. Ούτε να χαραμίσει ο συγγραφέας 5-6 κεφάλαια στν αρχή μόνο για αυτό. Ιδανική αρχή για τα δικά μου γούστα θεωρώ του Μάρτιν στο πρώτο βιβλίο, εκεί με το θάνατο του ληστή, όχι απαραίτητα με μάχη δηλαδή, πόσο μάλλον με καθαρή πλοκή. Πάντως και τα βιβλία που κατασκευάζουν τους χαρακτήρες πολύ αργά, αν αυτό γίνεται καλά, έχουν άλλη χάρη, για παράδειγμα ο Τελευταίος των Μο'ι'κανών ή ο Παίκτης. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Pixie Posted October 4, 2005 Share Posted October 4, 2005 Εμένα μου αρέσουν τα βιβλία που σε κάνουν να νομίζεις ότι έχει μόλις προηγηθεί κάτι, το οποίο εσύ δεν πρόλαβες. Π.Χ.αρχίζουν με τη μέση μιας συζήτησης, που έχασες την αρχή. Η μεγάλη ανάλυση στην αρχή κουράζει, ο αναγνώστης πρέπει να τα μαθαίνει σταδιακά. Και προτιμώ τα βιβλία που ασχολούνται στην αρχή με ανθρώπους και όχι με τοπιά και φύση. Η καλύτερη αρχή που έχω διαβάσει (δεν τη θυμάμαι ακριβώς): Ονομάζομαι Ανρί ντε Βενταντόρν άλλά άλλαξα το όνομά μου με κείνο ενός νεκρού. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.