khar Posted November 22, 2008 Share Posted November 22, 2008 (edited) Όνομα Συγγραφέα: Κώστας Χαρίτος Είδος: Ε.Φ. Βία: Ελάχιστη Σεξ: Όχι Αρ. Λέξεων: 736 Αυτοτελές: Ναι Ο Γκεόργκι άνοιξε τα μάτια του, κοίταξε τη σκουριασμένη σκεπή και έβγαλε μια κραυγή απόγνωσης. Για πρώτη φορά, μετά από πολύ καιρό, είχε κοιμηθεί τόσο ήσυχος. Ούτε πόνοι στο στομάχι, ούτε εμετοί, ούτε κράμπες. Ένοιωθε το σώμα του να ξυπνάει από μια μακρά περίοδο ταλαιπωρίας. Και αυτό δεν ήταν το χειρότερο. Η όρασή του δεν ήταν πια θολή και μπορούσε σχεδόν να νοιώσει τη δροσιά του πρωινού να μουσκεύει το δέρμα του χωρίς το γνώριμο τσούξιμο. Κάτι είχε πάει πολύ στραβά. Δεν ήξερε πόσο χρόνο είχε, αλλά κρίνοντας από το ημίφως της χαραυγής μάλλον δεν του έμενε πάνω από μια ώρα. Πώς την είχε πάθει έτσι σαν αρχάριος; Ήταν σίγουρος ότι είχε πάρει το δηλητήριό του το προηγούμενο βράδυ αλλά τώρα είχε αρχίσει να πιστεύει ότι τον πήρε ο ύπνος και απλώς το ονειρεύτηκε. Πετάχτηκε από το κρεβάτι με μια ασυνήθιστη σβελτάδα και ένοιωσε τους, μουδιασμένους για χρόνια μυς του, να ενεργοποιούνται με πρωτοφανή ταχύτητα. Ολόκληρος ο κόσμος είχε αλλάξει όψη, λες και κάποιος είχε αφαιρέσει ένα παραμορφωτικό, φίλτρο αποκαλύπτοντας πτυχές του που ήταν εντελώς διαστρεβλωμένες. Προχώρησε ανάμεσα στα μουχλιασμένα, ξύλινα έπιπλα και έφτασε στο ξεχαρβαλωμένο ράφι που είχε ακουμπήσει το σακίδιό του. Το άδειασε γρήγορα πάνω στο πάτωμα, έπιασε την αλουμινιένια κασετίνα με τα φιαλίδια και την άνοιξε. Ήταν άδεια. Την κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα, χωρίς να κάνει τίποτα, ελπίζοντας πως θα ξυπνήσει από τον εφιάλτη του. Καθώς ο άνεμος δυνάμωνε μαζί με το τρίξιμο της ξεχαρβαλωμένης πόρτας του κοντέινερ, ο Γκεόργκι καταράστηκε με όσους τρόπους μπορούσε τον Χέρμαν. Ο πιστός του σύντροφος τον είχε εγκαταλείψει, μαζί με το πολύτιμο δηλητήριο. Τον είχε παρατήσει στη μέση του πουθενά, να περιμένει το φριχτό του τέλος. Ο Γκεόργκι ήξερε ότι στους πολέμους δεν υπήρχαν φίλοι και εχθροί. Είχε πιστέψει όμως ότι μπορούσε να βασιστεί στον Χέρμαν. Από τότε που είχαν μπει στο παιχνίδι τα πολεμικά αυτόματα, αν δεν είχες κάποιον να προχωρήσεις μαζί του ήσουν από χέρι χαμένος. Να, όμως, που δεν τον είχε προδώσει ένα αυτόματο αλλά ο άνθρωπος με τον οποίο είχαν περάσει τρία χρόνια στο μέτωπο. Κοίταξε τα αντικείμενα που είχαν πέσει από το σακίδιο. Λίγη στερεή τροφή, ένα μπουκαλάκι νερό, το ιατρικό κίτ, ένα μαχαίρι εκστρατείας και το λέιζερ ρουβιδίου. Το μοναδικό όπλο που έλειωνε τόσο ανθρώπινους ιστούς όσο και μεταλλικά αυτόματα. Στην εκπαίδευση ο Γκεόργκι είχε παρακολουθήσει αξιωματικούς να το χρησιμοποιούν ακόμα και για να κάνουν εγχειρίσεις, επειδή, καθώς έκοβε, αποστείρωνε τις πληγές. Η αλήθεια ήταν ότι δεν είχε και πολλές επιλογές. Είχε ακούσει διάφορες φήμες για τις ρυθμίσεις των αυτομάτων που είχαν ξεφύγει από κάθε έλεγχο αλλά καμία δεν ήταν από αξιόπιστη πηγή. Ένας θόρυβος από κλαδιά που σπάνε τον έκανε να τιναχτεί απότομα. Ξανακοίταξε το λέιζερ με απόγνωση. Το έπιασε στα δεξί του χέρι, ρύθμισε την ένταση, σημάδεψε το αριστερό του πόδι και πίεσε τη σκανδάλη. ‘Ένας οξύς πόνος τον διαπέρασε και μόνο χάρη στην πολύχρονη εκπαίδευση του κατάφερε να κρατήσει το χέρι του σταθερό, μέχρι η πληγή να γίνει ικανοποιητικά μεγάλη. Άκουσε τον αέρα έξω από το κοντέινερ να κόβεται από τις προπέλες ενός έλικα και βιαστικά σημάδεψε το αριστερό του χέρι. Αυτή τη φορά ήταν προετοιμασμένος αλλά ο πόνος δεν ήταν λιγότερος. Μόλις τελείωσε, πέταξε το λέιζερ όσο πιο μακριά γινόταν. Ο θόρυβος του έλικα πλησίαζε και ξαφνικά η πόρτα διαλύθηκε λες και κάποιος γίγαντας την ξεκόλλησε σαν παιχνιδάκι. Στην είσοδο εμφανίστηκε ένα ιπτάμενο αυτόματο. Ο Γκεόργκι ένοιωθε τις φρέσκες πληγές του να τον καίνε σαν πυρωμένα σίδερα. Κοίταζε το αυτόματο, ελπίζοντας ότι δεν θα ασχοληθεί με έναν βαριά τραυματισμένο στρατιώτη. Όλοι ήξεραν ότι δεν αναγνώριζαν τους δηλητηριασμένους αλλά για τους τραυματισμένους υπήρχαν μόνο θρύλοι. Το αυτόματο τον πλησίασε και έστρεψε έναν από τους πολυαισθητήρες επάνω του. Μια μικρή προεξοχή μεγάλωσε και πλησίασε στα μάτια του. Ο Γκεόργκι προσευχήθηκε να ήταν σύντομο. Ο πόνος συνέχιζε να τρυπάει το μυαλό του. Ένοιωσε την προεξοχή στο πρόσωπο του και λιποθύμησε. Όταν συνήλθε είδε τον Χέρμαν να στέκεται από πάνω του, κρατώντας δυο επιδέσμους ανάπλασης. Του έδεσε τα τραύματα και ύστερα άνοιξε το αλουμινιένιο κουτί. Έβγαλε ένα φιαλίδιο με δηλητήριο και του έδωσε να πιει. «Έλα, ηρέμησε», του είπε καθώς του κρατούσε το κεφάλι. Ο Γκεόργκι δε μίλησε. Περίμενε υπομονετικά να δράσει το δηλητήριο. Για μια στιγμή αναπόλησε τον ήρεμο ύπνο, τις δροσοσταλίδες στο δέρμα του και την διαυγή του όραση. Ύστερα, οι τοξίνες άρχισαν να τον επηρεάζουν. Ένοιωσε με ανακούφιση τα μάτια του να θολώνουν, το στομάχι του να σφίγγεται και το δέρμα του να καίει. Μια καλύτερη μέρα ξεκινούσε. ΤΕΛΟΣ Edited November 22, 2008 by khar Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted November 22, 2008 Share Posted November 22, 2008 Πολύ καλογραμμένη, στημένη σκηνοθετικά και, βέβαια, πρωτότυπη! Ωστόσο μια συνακτική σου επιλογή με εμπόδισε να την καταλάβω με την πρώτη. Την φράση σου " Όλοι ήξεραν ότι δεν αναγνώριζαν τους δηλητηριασμένους" στην αρχή την ερμήνευσα ως "Όλοι ήξεραν ότι [τα αυτόματα] δεν μπορούσαν να αναγνωρίσουν/καταλάβουν ποιος είναι δηλητηριασμένος", ενώ προφανώς εννοείς "Όλοι ήξεραν ότι [τα αυτόματα] δεν θεωρούσαν τους δηλητηριασμένους ως απειλή". Κρίμα που δεν πρόλαβες τον διαγωνισμό. Η ιστορία σου πιστεύω πως θα ήταν ανάμεσα στα φαβορί! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted November 22, 2008 Share Posted November 22, 2008 Πραγματικά, πολύ κρίμα που δεν πρόλαβες. Θα συμφωνήσω με τον Τέταρτο. Φοβερή ιστορία. Τέτοιες ιδέες να έχεις να μας τρελαίνεις όλους... Συγχαρητήρια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted November 23, 2008 Share Posted November 23, 2008 Επίσης συμφωνώ με τους προλαλήσαντες. Απίστευτα πρωτότυπη ιδέα, απόδειξη όλη η ιστορία για το πόσο καλό και effective μπορεί να είναι ένα φλασάκι, κάθε γραμμή προωθεί την πλοκή και αποκαλύπτει την ιστορία μέχρι το τέλος. Τι να πω; Κρίμα πράγματι που δεν πρόλαβες το χρονικό όριο, αλλά χαίρομαι που μπορούμε να απολαύσουμε την ιστορία σου, όπως και να έχει. Σίγουρα θα είναι από αυτές που θα μου μείνουν στο νου γενικά! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted November 23, 2008 Share Posted November 23, 2008 (edited) Εεε... ναι. Θα διαφωνήσω μέ όλους όσον αφορά τον διαγωνισμό. Ευτυχώς που ο Κώστας δεν πρόλαβε να ποστάρει την ιστορία του. Γιατί ο διαγωνισμός θα είχε πολύ λιγότερο ενδιαφέρον αν είχε προλάβει. Κώστα, να το κοιτάξεις αυτό το πρόβλημα που έχεις με τα flash. Ξεκίνησε από τη Σύρο πρόπερσυ κι ακόμα δεν το έχεις ξεπεράσει: Δεν νομίζω ότι είναι σωστό να γράφει κανείς τόσο καλά σε τόσο λίγο χρόνο. Μάλλον θα πρέπει να το απαγορεύσουμε με ειδικό όρο στους κανονισμούς. Πώς βάζουμε κατώτατο όριο λέξεων; Να έχουμε και ανώτατο όριο ποιότητας ρε παιδιά! Edited November 23, 2008 by mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Oberon Posted November 23, 2008 Share Posted November 23, 2008 Χεχεχεχ. Μπα, δε λέει Μιχάλη. Θα πρέπει μετά να χωρίσουμε το διαγωνισμό σε "best sci-fi", "best fantasy", "best horror", "best this", "best that", "best because-that's-what-I-feel-like" κοκ. Πολλή γραφειοκρατία... Είναι όμως από τις ιστορίες που μένουν στο νου, και ποτέ δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω (μέχρι κάποιος να μου πει να σκάσω) πόσα μπορεί να περιέχει μια μικρή ιστοριούλα μέσα σε λίγες εκατοντάδες λέξεις που θα έβαζε κάτω, ούτως ειπείν, πολύ μεγαλύτερες. Και δεν είναι εύκολο αυτό! Πραγματικά, στη φαντασία γενικά "το μέγεθος δεν μετρά καθόλου. Η χρήση μετρά!" Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheTregorian Posted November 23, 2008 Share Posted November 23, 2008 Πράγματι, να μια ιστορία που θα ξεχώριζε κατά ποοολύ και νομίζω πως θα έπαιρνε και τις ψήφους των περισσοτέρων! Σύντομη αλλά με περισσότερο νόημα από άλλες "τεράστιες" που αναρτήθηκαν τελικά! Πραγματικά συγχαρητήρια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
khar Posted November 23, 2008 Author Share Posted November 23, 2008 Ευχαριστώ για τα ιδιαιτέρως ευμενή σχόλια. Πιστεύω ότι το flash-fiction έχει δύο χαρακτηριστικά που προωθούν τη συγγραφή διηγημάτων με ξεχωριστό ενδιαφέρον. Α)Το χρονικό όριο που εμένα με αναγκάζει να ξεφορτωθώ οτιδήποτε περιττό και ανούσιο (το οποίο δεν είναι πάντα άχρηστο, αλλά αυτό αποτελεί άλλη συζήτηση) και να επικεντρωθώ στα απολύτως απαραίτητα. Β)Τον ανταγωνισμό. Ουσιαστικά καλείσαι να ξεπεράσεις έναν πήχη που δεν μπορείς να δεις και αυτό σε ωθεί όχι απλώς να γράψεις κάτι καλό αλλά κάτι καλύτερο, ότι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα μας. Και για να κάνουμε έναν ψυχαναλυτικό ακροβατισμό: Όταν έχω μία ή δύο ώρες παρατηρώ ότι οι ιστορίες που μου προκύπτουν έχουν στον πυρήνα τους την ιδέα ότι τα στραβά δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν. Στις δώδεκα ώρες το συνειδητό μέρος τους μυαλού μου πρόλαβε να προσθέσει και μια μικρή(πολύ μικρή) νότα αισιοδοξίας. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheTregorian Posted November 23, 2008 Share Posted November 23, 2008 Για αυτό επιμένω πως πρέπει να καθιερωθεί και να γίνεται συχνότερα! Ακόμα, θεωρώ πως όσοι το προσπαθήσαμε πρώτοι φοράμε (και είτε πήγαμε καλά είτε όχι... γκουχ, γκουχ....) πλέον μπήκαμε αρκετά καλά στο νόημα του διαγωνισμού και στον επόμενο, θα επανέλθουμε δρυμήτεροι! !!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted April 30, 2012 Share Posted April 30, 2012 Και ναι, κυρίες και κύριοι, στην εποχή που "όλα έχουν γραφτεί", ο σεΐχης khar βρίσκει μια ιδέα πρωτότυπη και τη γράφει και τόσο καλά ώστε να δημοσιευτεί στο "9", δε θυμάμαι ποιο τεύχος. Και επίσης καταφέρνει να περνάει ξυστά από τον τρόμο, χωρίς να τον αγγίζει. Συγχαρητήρια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.