Write off #37 (araquel vs tetartos)

[aristofanoula]

Εισαγωγή

 

Το εργαστήριο ήταν βρώμικο και υποφωτισμένο. Παράξενα εργαλεία και ηλεκτρονικά μηχανήματα βρίσκονταν διάσπαρτα, σκονισμένα και σκουριασμένα, μεταδίδοντας αχνές αντανακλάσεις από τη μοναδική πηγή φωτός του χώρου, ένα γυμνό, θολό γλόμπο, ο οποίος κρεμόταν, πολύ χαμηλά θα μπορούσε να πει κανείς, από το αραχνιασμένο ταβάνι. Μια ηλικιωμένη γυναίκα με λευκή ιατρική στολή κάθονταν δίπλα στο μεταλλικό πάγκο και διάβαζε με προσοχή ένα παλιό κιτρινισμένο βιβλίο έχοντας τα πρεσβυωπικά γυαλιά της στην άκρη της μύτης της. Κάπου, κάπου έριχνε κλεφτές ματιές πρώτα στο ρολόι που είχε στον καρπό της και έπειτα στο γυμνό σώμα πάνω στον πάγκο. Ο ξαπλωμένος άνδρας πάσχιζε να αναπνεύσει βγάζοντας πνιχτές κραυγές ενώ συνεχείς μυϊκοί σπασμοί συντάρασσαν το κορμί του, έτρεμε ασταμάτητα με τις γροθιές του σφιχτά κλεισμένες και τα μαύρα του μαλλιά μουσκεμένα από τον ιδρώτα.

 

Αποτελέσματα

 

Το poll έκλεισε Πέμπτη πρωί με τα ακόλουθα αποτελέσματα:

 

Araquel 6

 

Tetartos 13

 

Νικητής του Write Off #37 είναι ο Tetartos!

Edited January 29, 2009 by northerain

[tetartos]

Το πείραμα

 

Το εργαστήριο ήταν βρώμικο και υποφωτισμένο. Παράξενα εργαλεία και ηλεκτρονικά μηχανήματα βρίσκονταν διάσπαρτα, σκονισμένα και σκουριασμένα, μεταδίδοντας αχνές αντανακλάσεις από τη μοναδική πηγή φωτός του χώρου, ένα γυμνό, θολό γλόμπο, ο οποίος κρεμόταν, πολύ χαμηλά θα μπορούσε να πει κανείς, από το αραχνιασμένο ταβάνι. Μια ηλικιωμένη γυναίκα με λευκή ιατρική στολή καθόταν δίπλα στο μεταλλικό πάγκο και διάβαζε με προσοχή ένα παλιό κιτρινισμένο βιβλίο, έχοντας τα πρεσβυωπικά γυαλιά της στην άκρη της μύτης της. Κάπου-κάπου έριχνε κλεφτές ματιές πρώτα στο ρολόι που είχε στον καρπό της και έπειτα στο γυμνό σώμα πάνω στον πάγκο.

 

Ο ξαπλωμένος άντρας πάσχιζε να αναπνεύσει βγάζοντας πνιχτές κραυγές, ενώ συνεχείς μυϊκοί σπασμοί συντάρασσαν το κορμί του, έτρεμε ασταμάτητα με τις γροθιές του σφιχτά κλεισμένες και τα μαύρα του μαλλιά μουσκεμένα από τον ιδρώτα. Ένα ζευγάρι δερμάτινα ακουστικά κάλυπταν πλήρως τα αυτιά του, ενώ στο πρόσωπό του ήταν στερεωμένη μια μάσκα με διπλή οθόνη, που πρόβαλε συνεχώς εικόνες στα ανοικτά του μάτια. Καλώδια ήταν συνδεδεμένα σε διάφορα σημεία του φρεσκοπλυμένου και ξυρισμένου κορμιού του και κατέληγαν σε ένα μηχάνημα, που κατέγραφε το καρδιογράφημά του και άλλες ζωτικές μετρήσεις. Δυο άλλα, πιο χοντρά καλώδια ξεκινούσαν από τις φλέβες των χεριών του και κατέληγαν σε διάφορα μπουκάλια με ορούς, που κρέμονταν από ένα σιδερένιο στήριγμα, πάνω από το κεφάλι του. Τέλος, μια πυκνή συστοιχία από ηλεκτρόδια, κολλημένα σε διάφορες θέσεις στο κρανίο του άντρα ήταν συνδεδεμένα σε μια μια οθόνη, που έδειχνε εικόνες σαν από καλειδοσκόπιο, σκούρες μορφές και σχήματα που αλληλοκαλύπτονταν, μεταμορφώνονταν και έπαιρναν το ένα τη θέση του άλλου.

 

Η λοχαγός υγειονομικού Ζαρίδου, ντυμένη με πράσινη, επίσημη στρατιωτική στολή, πλήρως εξοπλισμένη με ξιφίδιο και περίστροφο, στεκόταν μπροστά στην οθόνη. Τα ξανθά μαλλιά της ήταν μαζεμένα σε κότσο, τα όμορφα, γαλάζια μάτια της ήταν ελαφρώς μακιγιαρισμένα, ενώ μια μικρή μαύρη ελιά στόλιζε το γλυκό της πρόσωπο. Το βλέμμα της πήγαινε ανήσυχο μια στο πρόσωπο του γυμνού άντρα, που βρισκόταν σε τεχνητό ύπνο, μια στην οθόνη που μέσω των καλωδίων ήταν συνδεδεμένη με το κεφάλι του και μια στο ηλεκτρονικό σημειωματάριο, που κρατούσε προσεκτικά στα χέρια της.

 

"Αδερφή, δώσε του άλλα 10ml από το μείγμα νοραδρεναλίνης-ισογλουταμικού," είπε προσπαθώντας να υποκριθεί έναν επιβλητικό τόνο. "Άλλα 10ml;" ρώτησε η ηλικιωμένη γυναίκα αλλά εκτέλεσε την εντολή χωρίς να περιμένει απάντηση. Ο γυμνός άντρας φάνηκε να λαχανιάζει ακόμα περισσότερο. Η Ζαρίδου πάτησε μερικά κουμπιά στο σημειωματάριό της και μια σειρά από φοβερές εικόνες, πέρασαν μπροστά από τα μάτια του: άγνωστα πλάσματα να παραμονεύουν στο σκοτάδι, άγρια θηρία να κυνηγούν και να κατασπαράζουν τη λεία τους, άντρες να ορμούν και να ξεκοιλιάζουν το στόχο τους. Στη συνέχεια άνοιξε το μικρόφωνο και κοιτώντας τον άντρα μίλησε αργά και καθαρά: "Με κυνηγούν. Δεν μπορώ να ξεφύγω. Σε λίγο θα με πιάσουν. Το τέλος είναι αναπόφευκτο. Θα με σκοτώσουν."

 

Ο άντρας άρχισε να βγάζει ακόμα πιο δυνατές κραυγές. Το καρδιογράφημά του ανεβοκατέβαινε σαν τρελό. Οι εικόνες στην οθόνη πάνω από το κεφάλι του άρχισαν να εναλλάσσονται με γρήγορο ρυθμό. Τα καλειδοσκοπικά σχήματα αντικαταστάθηκαν από απειλητικές σκιές που εισέβαλαν ύπουλα, από απότομες κινήσεις που θύμιζαν σφαίρες που πετάνε, τσεκούρια που πέφτουν, μαχαίρια που ξεσκίζουν.

 

Η αδερφή έριξε ακόμα μια κλεφτή ματιά στο ρολόι της, σα να υπολόγιζε το χρόνο που είχε περάσει από την τελευταία έγχυση του φαρμάκου, και φανερά ταραγμένη προσπάθησε να κρυφτεί πίσω από τις σελίδες του βιβλίου της. Η Ζαρίδου, κοιτώντας με προσήλωση την οθόνη, σκέφτηκε μεγαλόφωνα: "Κι όμως φαίνεται ο καημένος να φοβάται τον θάνατο, όπως όλοι μας... Πώς κατέληξε να θέλει να αυτοκτονήσει;"

 

Αυτή η επιδημία αυτοκτονιών είχε μεγάλη έξαρση τους τελευταίους μήνες. Άντρες και γυναίκες, κυρίως μεσήλικες αλλά και ηλικιωμένοι, άνθρωποι κάθε κοινωνικοοικονομικού επιπέδου, από όλη την Ελλάδα, αποφάσιζαν να δώσουν τέλος στη ζωή τους χωρίς κάποιον εμφανή λόγο. Οι ελάχιστες γυναίκες που είχαν αποτύχει να ολοκληρώσουν την απόπειρά τους είχαν μείνει σε κατατονία για μέρες και στη συνέχεια, αμέσως μόλις συνέρχονταν, κατάφερναν τελικά το στόχο τους με τη δεύτερη προσπάθεια. Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει την αιτία αυτού του φαινομένου. Οι άλλες χώρες είχαν θέσει την Ελλάδα σε καραντίνα, φοβούμενες ότι κάποιος μεταδοτικός παράγοντας ήταν υπεύθυνος, αν και μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε ανιχνευθεί τίποτα παρόμοιο. Πολύ λίγες οικογένειες είχαν επιτρέψει να γίνει νεκροτομή στα θύματα-συγγενείς τους. Παρόλα αυτά ούτε οι νευροβιοχημικοί βρήκαν διαταραχές στις χημικές ουσίες του εγκεφάλου τους, ούτε οι γονιδιολόγοι κατάφεραν να απομονώσουν κάποιο ελαττωματικό γονίδιο. Τώρα η μόνη τους ελπίδα ήταν οι βιοσυμπεριφορικές μελέτες κι εδώ ήταν που η Ζαρίδου έμπαινε στο παιχνίδι.

 

Την προηγούμενη μέρα ο διοικητής της την είχε κρυφά ενημερώσει ότι θα μπορούσαν για λίγες ώρες να μελετήσουν ένα ζωντανό άντρα, και μάλιστα άστεγο, που είχε κάνει μια αποτυχημένη απόπειρα αυτοκτονίας, και της ζήτησε, ή μάλλον τη διέταξε, να τον βοηθήσει. Η Ζαρίδου πήρε μια ημερήσια αναρρωτική άδεια και με κάθε μυστικότητα έφτασε σ' αυτό το κρυφό και προφανώς παράνομο εργαστήριο. Της είχαν διαθέσει μια ποικιλία από δυσεύρετες και απαγορευμένες ουσίες, που θα χαρακτηρίζονταν μάλλον φαρμάκια παρά φάρμακα, για να μπορεί να ελέγχει τα συναισθήματα του άντρα, ένα οπτικοακουστικό σετ, για να φυτεύει ήχους και εικόνες στο μυαλό του και μια αρκετά εξελιγμένη συσκευή νοογράφου, με την οποία μπορούσε να παίρνει μια εικόνα από τις σκέψεις του. Σε λίγες ώρες ένα ασθενοφόρο θα ερχόταν, για να παραλάβει τον άντρα και να τον επιστρέψει στο νοσοκομείο απ' όπου τον είχαν ‘δανειστεί’, κι αυτή έπρεπε να καταλήξει σε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα όσο γρηγορότερα μπορούσε.

 

Ο οξύς, επαναλαμβανόμενος ήχος του καρδιογραφικού συναγερμού την έβγαλε από τις σκέψεις της, ενημερώνοντας ότι οι καρδιακοί παλμοί του ‘υποκειμένου’ της, όπως της άρεσε να ονομάζει τον άντρα, είχαν αυξηθεί υπερβολικά. "Αδερφή, τώρα δώστε του το αντίδοτο," γρύλισε και ξαναέσκυψε απογοητευμένη στο σημειωματάριό της. Και η τέταρτη φάση του πειράματος είχε ολοκληρωθεί. Έφτανε σιγά-σιγά στο τέλος και δεν είχε καταφέρει να παρατηρήσει τίποτα ενδιαφέρον ή διαφορετικό. Μετά από λίγο ο ήχος της καρδιάς ακουγόταν και πάλι ρυθμικός, ενώ το σώμα του άντρα στο μεταλλικό πάγκο είχε πια χαλαρώσει.

 

-"Θα τον ταλαιπωρήσετε πολύ ακόμα, τον καημένο;" ρώτησε διστακτικά η αδερφή.

 

Αν ήμουν άντρας, δε θα μου μιλούσε ποτέ έτσι, σκέφτηκε η Ζαρίδου. "Γιατί ρωτάς;"

 

-"Μιάμιση ώρα τον βασανίζετε τον άνθρωπο. Στην αρχή τον κάνατε να νιώθει χαρά, μετά λύπη, ύστερα να νιώθει αηδία, τώρα φόβο... Θα γίνει σχιζοφρενής μ’ όλες αυτές τις εναλλαγές."

 

-"Δεν επηρεάζεται τόσο εύκολα ο άνθρωπος. Πίστεψέ με, ξέρω," αποκρίθηκε η Ζαρίδου. Ή, τουλάχιστον, το ελπίζω. "Εξάλλου, είναι ένας αλήτης του δρόμου. Δε φτάνει που δεν προσέφερε τίποτα στην κοινωνία, τώρα δέχεται από πάνω και δωρεάν περίθαλψη στα νοσοκομεία μας," είπε, περισσότερο για να πειστεί κι η ίδια.

 

Η νοσοκόμα δίστασε για μια στιγμή. "Ναι, αλλά το ότι είναι άστεγος και τον φροντίσαμε δε μας δίνει το δικαίωμα να του συμπεριφερόμαστε σαν πειραματόζωο. Οφείλουμε να σεβόμαστε κάθε άνθρωπο ανεξάρτητα από..."

 

Η Ζαρίδου αμέσως φούντωσε. "Πρώτα από όλα, ο ίδιος δεν σεβάστηκε τον εαυτό του και τη ζωή του, όταν προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Και δεύτερον, το να βρεθεί η αιτία αυτής της επιδημίας και να σταματήσουν επιτέλους οι αυτοκτονίες είναι πιο σημαντικό από το να περνάει καλά αυτό το..." υποκείμενο, σκέφτηκε αλλά δεν τόλμησε να αρθρώσει την τελευταία λέξη. Συνειδητοποίησε ότι θα ακουγόταν πολύ υποτιμητικό.

 

Πήρε μια βαθιά ανάσα. Ε, εντάξει, δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Δε φταίει αυτός για ό,τι συμβαίνει. Αλλά δεν έχει και σημασία. Σημασία έχει να ολοκληρώσουμε τη δουλειά που ήρθαμε να κάνουμε. Γρήγορα και με επιτυχία. Άνοιξε μια καινούρια σελίδα στο ηλεκτρονικό της σημειωματάριο. "Αδερφή, δώσε του 30ml διυδροξυενδορφίνης-υποξειδίου του αζώτου, σε παρακαλώ".

 

Σε λίγα δευτερόλεπτα ο σφυγμός του άντρα είχε πάλι λίγο αυξηθεί, ενώ στο σώμα του διαφαινόταν η αρχή μιας στύσης. Η λοχαγός πατώντας μερικά πλήκτρα έστειλε ρομαντικές εικόνες από αίθουσες χορού, ηλιοβασιλέματα σε παραλίες, ανθοδέσμες και κουτιά από σοκολατάκια να τρέχουν μπροστά στα μάτια του γυμνού άντρα, και, φέρνοντας το μικρόφωνο στο στόμα της, είπε: "Πλησιάζει η αγαπημένη μου. Τη σφίγγω στην αγκαλιά μου. Νιώθω τη ζεστασιά του κορμιού της. Με φιλάει στο στόμα. Την ποθώ."

 

Οι εικόνες στο μόνιτορ, ακολουθώντας τις σκέψεις του άντρα, άρχισαν να διαδέχονται η μια την άλλη σ’ ένα ρυθμικό χορό. Γαλάζια μάτια, βαθυκόκκινα χείλια, ξανθά μαλλιά, ροζ σάρκα και κάπου-κάπου λίγο πράσινο χρώμα μπλέκονταν και συνδυάζονταν αρμονικά το ένα με το άλλο. Η Ζαρίδου σήκωσε ασυναίσθητα το χέρι και χάιδεψε τα δικά της ξανθά μαλλιά. Κάτι της είχε τραβήξει την προσοχή. Έμεινε για ώρα να κοιτάζει το νοογράφο γεμάτη περιέργεια, μέχρι να σιγουρευτεί. Πράγματι, που και που εμφανιζόταν στην οθόνη μια εικόνα που της θύμιζε έντονα τον εαυτό της, αυτό που και η ίδια έβλεπε στον καθρέφτη κάθε πρωί, πριν ξεκινήσει για τη δουλειά. Της φάνηκε ότι διέκρινε ένα μεγάλο στήθος κάτω από πράσινη στολή, μαλλιά δεμένα σε κότσο, μια ελιά στο δέρμα. Μήπως από κανένα σοκάκι της γειτονιάς μου με έβλεπε όλα αυτά τα πρωινά, καθώς έβγαινα από το σπίτι μου; Λες, εγώ... να είμαι η φαντασίωσή του, η γυναίκα που ποθεί; Ένα αναπάντεχο ρίγος τη διαπέρασε, ένας συνδυασμός ευχαρίστησης κι αποστροφής.

 

"Αύξησε λίγο τη δόση του υποξειδίου," είπε με βραχνή φωνή και καθάρισε το λαιμό της. Η στύση του άντρα έγινε πιο μεγάλη και οι αναπνοές πιο βαθιές και γρήγορες. Οι εικόνες του μυαλού του γίνονταν όλο και πιο ζωηρές, όλο και πιο έντονες. Η μορφή που έμοιαζε με την ίδια εμφανιζόταν πλέον με μεγαλύτερη συχνότητα, αν και κάπως πιο θολή και αλλοιωμένη, καθώς άλλες εικόνες-σύμβολα παραβίαζαν τα όριά της από κάθε πλευρά και συγχωνεύονταν μαζί της. Σα μαγεμένη έβλεπε τον στροβιλισμό των εικόνων στο μόνιτορ κι η ανάσα της είχε συντονιστεί με την ανάσα του άντρα. Κάποια στιγμή, γύρισε και κοίταξε τη στύση του, το γυμνό του κορμί που έλαμπε από τις μικροσκοπικές σταγόνες ιδρώτα που κάλυπταν όλη την επιφάνειά του. Ένιωσε μια παρόρμηση να τον αγγίξει, να σφίξει τη σάρκα του στα χέρια της. Αυτήν τη στιγμή είσαι δικός μου. Ορίζω το σώμα και τη σκέψη σου, όπως θέλω εγώ, σκέφτηκε και ασυναίσθητα δάγκωσε τα χείλια της.

 

Ο ήχος του κινητού αντιλάλησε στο δωμάτιο. Αφού διέταξε την κατάλληλη δόση αντίδοτου, η Ζαρίδου άνοιξε τη συσκευή δίπλα στο αυτί της. Όσα ίχνη αυτάρεσκου χαμόγελου είχαν ξεμείνει στο πρόσωπό της σύντομα εξαφανίστηκαν και αντικαταστάθηκαν από μιαν ανήσυχη βουβαμάρα. Διάσπαρτες λέξεις, "πρέπει...", "το συντομότερο...", "ό,τι χρειαστεί...", "ειδάλλως..." ξέφυγαν μέσα από το ακουστικό και έφτασαν μέχρι την ηλικιωμένη νοσοκόμα που κοίταξε τη Ζαρίδου με έντονο ενδιαφέρον. Μετά από λίγο η λοχαγός έκλεισε το κινητό, έδιωξε ένα τσουλούφι που έπεφτε πάνω στο πρόσωπο και κάρφωσε τα μάτια στο σημειωματάριό της, αποφεύγοντας έτσι το βλέμμα της νοσοκόμας.

 

Οι διαταγές της δεν ήταν μόνο ξεκάθαρες και σαφείς. Ήταν κάτι παραπάνω. Ήταν εκφοβιστικές. Η αποστολή της εδώ είχε πάψει να είναι ένα προαιρετικό βήμα μπροστά· τώρα πλέον διακυβευόταν η καριέρα της εξολοκλήρου. Ό,τι χρειαστεί... Υπήρξαν πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν, που είχε κάνει ό,τι χρειαζόταν, για να πετύχει. Στερούνταν διασκεδάσεις με φίλους για να διαβάσει, γύμναζε το σώμα της σκληρά, μέχρι το σημείο καταπόνησης, είχε κοιμηθεί με ανώτερους στην ιεραρχία, για να πάρει τις πιο ευνοϊκές για την εξέλιξή της μεταθέσεις. Ήταν αποφασισμένη να δώσει οτιδήποτε δικό της, για να πετύχει, και ήταν πολύ περήφανη γι' αυτό. Ποτέ όμως δεν είχε αναγκαστεί να κάνει κακό σε κάποιον άλλον. Μάλιστα είχε διαλέξει αυτό ακριβώς το επάγγελμα, ώστε να βοηθά και όχι να βλάπτει τους ανθρώπους…

 

Πέρασαν μερικές στιγμές σιωπής, πριν μιλήσει. "Ας συνεχίσουμε, Βάσω. Βάσω δε σε λένε;" ρώτησε θλιμμένα. Η ηλικιωμένη ένευσε καταφατικά. "Πάμε, λοιπόν, στην τελευταία φάση, του θυμού. Κι αν δε βρούμε τίποτα, θα τις ξανακάνουμε όλες από την αρχή με μεγαλύτερες δόσεις και πιο έντονα ερεθίσματα." Η νεαρή λοχαγός ξεροκατάπιε και συνέχισε. "30ml του συνδυασμού μεταδρεναλίνης-παρακορτικοτροπίνης, σε παρακαλώ." Λίγα κτυπήματα στο ηλεκτρονικό σημειωματάριο και μπροστά στα μάτια του άντρα παίζονταν σκηνές κακοποίησης: ο πατέρας με την παλάμη, ο δάσκαλος με τη βρεμένη βέργα, ο κακοποιός με τη γροθιά, ο αστυνόμος με το κλομπ. Πήρε ξανά το μικρόφωνο στα χέρια της. "Με πονάει. Είναι άδικος. Είναι κακός. Θέλω να τον σκοτώσω." Οι φράσεις βγήκαν από το στόμα της με προορισμό τα αυτιά του, πιο πειστικές από κάθε άλλη φορά.

 

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ο άντρας έδειξε σημάδια ανταπόκρισης. Έσφιξε τα σαγόνια και άρχισε να τρίζει τα δόντια του, έσμιξε τα φρύδια, η καρδιά και η αναπνοή του επιταχύνθηκαν. Το νοόμετρο έδειχνε κάτι να σιγοβράζει, να διαστέλλεται, να φουσκώνει… και μετά να μένει σταθερό.

 

"Άλλα 10ml, Βάσω." Η αδερφή άφησε να της ξεφύγει ένας αναστεναγμός, σα να ζοριζόταν, αλλά υπάκουσε. Το σώμα του άντρα σφίχτηκε ολόκληρο, τα μέλη του άρχισαν να τρέμουν. Στην οθόνη κυριαρχούσε ένα ζωντανό σχήμα, σα φουσκωμένη κύστη, σαν εγκυμονούσα κοιλιά, που έδειχνε να μεγαλώνει όλο και πιο πολύ και να απειλεί ότι θα γεννήσει χάος και καταστροφή. Αλλά δεν έσκαγε, παρά συνέχιζε να τεντώνεται και να τρέμει, να ισορροπεί στο όριο της έκρηξης, χωρίς όμως ποτέ να το διαβαίνει. Για μια στιγμή, ο μόνος ήχος που ακουγόταν στο δωμάτιο ήταν το καρδιοχτύπι του άντρα και ο τριγμός των δοντιών του. "Άλλα 10ml," η Ζαρίδου άκουσε τον εαυτό της να λέει. Η αδερφή έμεινε ακίνητη. "Αδερφή! Είπα, άλλα 10ml." Η νοσοκόμα άδειασε όλο το επικίνδυνο περιεχόμενο της σύριγγας που κρατούσε στον ορό του άντρα. "Είναι η τελευταία δόση," μουρμούρισε.

 

Η Ζαρίδου δεν έδωσε σημασία, προσηλωμένη στην οθόνη. Η εικόνα που περιείχε μέσα της όλο το θυμό του άντρα, αφού ταλαντεύτηκε λίγο, άρχισε σιγά-σιγά να ξεφουσκώνει και να διαλύεται. Η Ζαρίδου, έκπληκτη, έριξε μια ματιά στην σύριγγα που κρατούσε η αδερφή, για να βεβαιωθεί ότι είχε εκτελέσει την εντολή της, και ξαναγύρισε στην οθόνη. Σταγόνες γκρίζου χρώματος φαίνονταν να πέφτουν σε κάθε σημείο και να λεκιάζουν την εικόνα. Αργά αλλά σταθερά, ενώθηκαν σε μια σκούρα λίμνη, που άρχισε να καλύπτει και να καταπίνει κάθε άλλο σχήμα. Ήταν σαν το μίσος του άντρα να είχε εκραγεί προς τα μέσα, σα να είχε μετουσιωθεί σε μια μελαγχολική και γκρίζα ανυπαρξία. Είναι δυνατόν να είναι τόσο απλό; αναρωτήθηκε η λοχαγός. Είχαν τελικά δίκιο οι ψυχαναλυτές; Η αυτοκτονία οφείλεται στην αναστροφή του θυμού προς τον εαυτό; Μια ακραία καταστροφική ορμή που, αφού δεν εκτονώθηκε προς τα έξω, γυρίζει προς τα μέσα και πνίγει το υποκείμενο στη μελαγχολία! Προς στιγμήν η ερμηνεία αυτή της φάνηκε απροσδόκητα απλή. Γιατί όμως σ' αυτούς συγκεκριμένα τους ανθρώπους; Πώς κατέληξε να γίνει επιδημία; Και, το κυριότερο, γιατί τώρα;

 

Η Ζαρίδου κράτησε την ανάσα της, για να σκεφτεί. Φτάνουν; Δε φτάνουν αυτά τα δεδομένα. Πρέπει να συνεχίσω. Πρέπει να βρω περισσότερα. Αν όμως... αν όμως αυξήσω κι άλλο τη δόση και πάθει κάτι εξαιτίας μου; Έβαλε κατευθείαν το χέρι μπροστά στο στόμα, σα να είχε ξεστομίσει μια βαρύτατη βρισιά. Τι να κάνω;

 

Οι χρυσόμυγες που έδενε σε μια κλωστή και βασάνιζε, όταν ήταν μικρή. Τα μυρμήγκια που τσαλαπατούσαν χορεύοντας μαζί με τον αδερφό της. Το άρρωστο πουλάκι που είχε βρει μπροστά στην πόρτα της και, παρά τις φροντίδες της, ψόφησε. Όλα τα βατραχάκια που έσφαξε στη σχολή στο μάθημα της Φυσιολογίας. Τα ψεύτικα ανθρώπινα ομοιώματα που πυροβολούσε, για εξάσκηση στη σκοποβολή. Ο πρώτος της ασθενής, που άφησε την τελευταία του πνοή μέσα στην αγκαλιά της. Ο γέρος γείτονάς της, που πρώτη αυτή αντίκρισε το πτώμα του, λίγο αφότου είχε αυτοκτονήσει.

 

-"Είμαστε στο πιο κρίσιμο σημείο του πειράματος," είπε. "Δώσ' του άλλα 10ml από το μείγμα."

 

-"Μα θα τον σκοτώσουν," διαμαρτυρήθηκε η ηλικιωμένη νοσοκόμα.

 

-"Σε παρακαλώ!" είπε αυστηρά. "Άλλα 10ml."

 

-"Γιατί το κάνεις αυτό; Δεν υπάρχει λόγος."

 

-"Δεν καταλαβαίνεις;" είπε η νεαρή λοχαγός. "Είμαστε στα πρόθυρα να ανακαλύψουμε, γιατί πεθαίνουν αυτοί οι άνθρωποι, τι συμβαίνει μες στο μυαλό τους και αυτοκτονούν. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε τώρα!"

 

-"Είσαι σίγουρη ότι θα το βρεις αυτό;"

 

-"Ποτέ δεν μπορείς να είσαι 100% σίγουρος."

 

-"Και, δηλαδή, για να σιγουρευτείς, θα σκοτώσεις έναν άνθρωπο;" αντιγύρισε η νοσοκόμα.

 

-"Τι να σου πω, αν είναι να σωθούν χιλιάδες, καλύτερα να θυσιαστεί ο ένας."

 

-"Γι' αυτό, λοιπόν, το κάνεις;"

 

Η Ζαρίδου ανοιγόκλεισε τα μάτια της από έκπληξη. "Τι εννοείς;" είπε.

 

-"Για την καριέρα σου το κάνεις. Για να γίνεις η σπουδαία επιστήμονας, που θα βρει την αιτία του κακού και θα της απονείμουν μετάλλια και θα της δώσουν την καλύτερη θέση που υπάρχει."

 

Δάκρυα θυμού θόλωσαν τα μάτια της λοχαγού. "Δώσ' του αμέσως 10ml από το μείγμα," φώναξε, δείχνοντας τον άντρα πάνω στον πάγκο, "ή αλλιώς..." Το χέρι της πλησίασε την θήκη του περίστροφου στο πλαϊνό της στολής της.

 

-"Ή αλλιώς, τι;" την ειρωνεύτηκε η νοσοκόμα.

 

Η Ζαρίδου τέντωσε την παλάμη του χεριού της, που άρχισε να τρέμει. Φλέβες και τένοντες φούσκωσαν κάτω από το δέρμα της. Τα δάκτυλά της καμπυλώθηκαν, σαν αρπακτικού. Ο αντίχειρας ακούμπησε την ψυχρή, μεταλλική επιφάνεια του όπλου και, με την κίνηση αυτή, σα να εκφορτίστηκε όλη η ένταση μέσα του. "Αλλιώς θα σε αναφέρω," κατάφερε να πει.

 

-"Να με αναφέρεις," είπε η νοσοκόμα, "γιατί εγώ δεν το κάνω. Αν θέλεις να του δώσεις κάτι, να του το δώσεις μόνη σου," είπε και έκανε δυο βήματα πίσω.

 

Η Ζαρίδου με τρεμάμενα πόδια πήρε τη θέση της νοσοκόμας και άρχισε να παρασκευάζει μια καινούρια δόση του μείγματος. Ήταν έτοιμη να κάνει την τελική αραίωση, όταν ένιωσε μια βελόνα να την τρυπάει. Γύρισε και κοίταξε τη νοσοκόμα, καθώς τραβούσε τη σύριγγα από τον γλουτό της. Ένα βλέμμα έντονης απορίας σχηματίστηκε στο πρόσωπό της. "Τι στο...;" κατάφερε να τραυλίσει πριν χάσει τις αισθήσεις της.

 

Μια κρυφή πόρτα του εργαστηρίου άνοιξε και από μέσα πετάχτηκε ο εύθυμος και ευτραφής προϊστάμενός της, ο αντισυνταγματάρχης Ριζόπουλος. "Κα-τα-πλη-κτι-κό !" αναφώνησε. "Μέσα σε λιγότερο από δυο ώρες είχαμε στο υποκείμενό μας," είπε κι έδειξε την Ζαρίδου, "-διορθώστε με, αν κάνω λάθος- απογοήτευση, θυμό, περιέργεια, ευχαρίστηση, ανησυχία, θλίψη, αποφασιστικότητα, μίσος και, τώρα, έκπληξη! Μπράβο μας, μπράβο μας! Τα καταγράψατε όλα τα συναισθήματά της;" ρώτησε τους δυο στρατιώτες που βγήκαν από την ίδια πόρτα, χωρίς να περιμένει απάντηση. "Μπράβο, Βάσω, πολύ καλή και γρήγορη δουλειά!" Η ηλικιωμένη γυναίκα ξανακοίταξε το ρολόι της, χαμογέλασε και τα μάγουλά της κοκκίνισαν από χαρά.

 

-"Τον άστεγο, δώστε του το αντίδοτο και μαζέψτε τον," είπε ο Ριζόπουλος, ρίχνοντας μια ματιά στον άντρα. "Τη λοχαγό Ζαρίδου, πάρτε την και βάλτε την στο θάλαμο. Θα της βάλουμε τα ηλεκτρόδια, μόλις επιστρέψω. Επιτέλους, τα βασικά συναισθήματα, όλα μαζί σε ένα υγιές δείγμα εγκεφάλου, για να μπορούμε να κάνουμε καμιά σύγκριση με τους εγκεφάλους από τους άλλους, τους τρελάρες, τους αυτόχειρες," είπε, τρίβοντας τα χέρια του. "Κι άμα δεν τα καταφέρει να ζήσει, μην ανησυχείτε, θα τη δηλώσουμε ως ένα ακόμα θύμα αυτοκτονίας."

 

Πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους της νοσοκόμας. "Όμως όλη αυτή η αναμονή μού άνοιξε την όρεξη. Πάμε να τσιμπήσουμε τίποτα; Κερνάω εγώ!" είπε και κατευθύνθηκε προς την έξοδο.

[araquel]

Νόστος

Το εργαστήριο ήταν βρώμικο και υποφωτισμένο. Παράξενα εργαλεία και ηλεκτρονικά μηχανήματα βρίσκονταν διάσπαρτα, σκονισμένα και σκουριασμένα, μεταδίδοντας αχνές αντανακλάσεις από τη μοναδική πηγή φωτός του χώρου, ένα γυμνό, θολό γλόμπο, ο οποίος κρεμόταν, πολύ χαμηλά θα μπορούσε να πει κανείς, από το αραχνιασμένο ταβάνι.

 

Μια ηλικιωμένη γυναίκα με λευκή ιατρική στολή κάθονταν δίπλα στο μεταλλικό πάγκο και διάβαζε με προσοχή ένα παλιό κιτρινισμένο βιβλίο έχοντας τα πρεσβυωπικά γυαλιά της στην άκρη της μύτης της. Κάπου, κάπου έριχνε κλεφτές ματιές πρώτα στο ρολόι που είχε στον καρπό της και έπειτα στο γυμνό σώμα πάνω στον πάγκο. Ο ξαπλωμένος άνδρας πάσχιζε να αναπνεύσει βγάζοντας πνιχτές κραυγές ενώ συνεχείς μυϊκοί σπασμοί συντάρασσαν το κορμί του, έτρεμε ασταμάτητα με τις γροθιές του σφιχτά κλεισμένες και τα μαύρα του μαλλιά μουσκεμένα από τον ιδρώτα.

 

Από το σώμα του ξεκινούσαν λεπτά καλώδια και σωληνάρια, τα οποία κατέληγαν σε μια μικρή ιατρική συσκευή πάνω σε ένα τραπέζι με τροχούς. Οι συσκευές που βρίσκονταν πάνω στο τραπέζι δεν ήταν σκονισμένες. Ήταν χτυπημένες, πολυχρησιμοποιημένες και σίγουρα όχι γυαλιστερές και ολοκαίνουργιες, αλλά λειτουργούσαν και δεν είχαν αχρηστευτεί αφημένες σε απραγία, όπως σχεδόν όλα όσα υπήρχαν στο δωμάτιο. Η ηλικιωμένη γυναίκα είχε κοιτάξει με αποδοκιμασία το χώρο όταν είχε μπει μερικές ώρες πιο πριν. Ευτυχώς που είχε μαζί της τα εργαλεία και μηχανήματα που χρειαζόταν. Έσκυψε μπροστά και έλεγξε ότι η ροή των φαρμάκων ήταν σταθερή και επέστρεψε στο βιβλίο που είχε βρει στον εξωτερικό θάλαμο.

 

Όταν πλέον είχε περάσει το προκαθορισμένο χρονικό πλαίσιο, άφησε το βιβλίο απαλά πάνω σε ένα από τα σκονισμένα μηχανήματα και σηκώθηκε. Στάθηκε πάνω από τον άντρα και έλεγξε το σφυγμό του. Καμία παρατηρήσιμη διαφορά. Πίεσε το κουμπί απενεργοποίησης της ιατρικής συσκευής χορήγησης φαρμάκων και έθεσε σε λειτουργία αυτές που βρίσκονταν δίπλα σε αυτήν. Ανανέωσε τον ορό που τροφοδοτούσε τον άντρα και βγάζοντας μία λεπτή σύριγγα από το σάκο της του αφαίρεσε μία μικρή ποσότητα αίματος.

 

Τρεις εξετάσεις άρχισαν να τρέχουν αυτόματα τη στιγμή που έριξε μερικές σταγόνες από το αίμα στις κατάλληλες υποδοχές και δοκιμαστικούς σωλήνες. Απομακρύνθηκε από τον άντρα κλωτσώντας τα σκουριασμένα εργαλεία στο πάτωμα και πλησίασε το παράθυρο. Το μόνο που τη χώριζε από το παγωμένο τοπίο από την άλλη πλευρά ήταν χοντρές στρώσεις αύθραυστου, διάφανου πλαστικού. Κοίταξε έξω, το αφιλόξενο περιβάλλον. Η θάλασσα στην οποία πλέουμε τόσα χρόνια.

 

Πάτησε νευρικά μερικά κουμπιά στον μηχανισμό που ήταν αγκιστρωμένος στη ζώνη της κάτω από την ιατρική στολή και αμέσως η εισροή οξυγόνου βελτιώθηκε. Η χρήση της αναπνευστικής μάσκας και επίπλαστου ιατρικού δέρματος ήταν αναγκαία για την αποφυγή μόλυνσης, καθώς δεν είχαν προσδιοριστεί επακριβώς ακόμα οι τρόποι μόλυνσης και μετάδοσης.

 

Η στρατιωτική ιατρός έριξε μια ματιά στο ρολόι της και αναστέναξε. Δεν ήταν ιδιαίτερα αισιόδοξη. Η κατάσταση του Λοχαγού επιδεινωνόταν κάθε λεπτό που περνούσε. Σε μερικά λεπτά θα έβγαιναν τα πρώτα αποτελέσματα και θα ξεκαθάριζε η κατάσταση. Επέστρεψε στο κάθισμά της και σήκωσε πάλι το βιβλίο.

 

Μόλις ακούστηκε ένα κοφτό, οξύ 'μπιπ', που σηματοδοτούσε την ολοκλήρωση της πρώτης εξέτασης, πληκτρολόγησε την ακολουθία που θα την συνέδεε με το μεταγωγικό σκάφος.

 

“Ανθυπαστιστής Γουίλλιαμς. Καλησπέρα σας, Υποστράτηγε Λαγρός” ακούστηκε διακεκομμένα ανάμεσα σε θορύβους η αντρική φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής.

 

“Καλησπέρα, Ανθυπαστιστή Γουίλλιαμς” απάντησε σκεφτικά η ίδια.

 

Επικράτησε σιωπή για λίγο, που διακοπτόταν από τα παράσιτα και τους θορύβους. Η υποστράτηγος χτύπησε ελαφρά με το χέρι της τη συσκευή στην οποία συνδεόταν το ακουστικό προκαλώντας μια μικρή έκρηξη θορύβου από αυτό. Έβρισε μέσα από τα δόντια της, κοιτώντας τριγύρω τον ακατάστατο χώρο.

 

“Υποστράτηγε, δεν σας ακούω καλά.” Μια μικρή παύση και πάλι. “Έχετε τα αποτελέσματα;”

 

“Τώρα ξεκίνησαν να βγαίνουν.” Πήρε μια βαθιά ανάσα. “Δεν είναι πολύ ενθαρρυντικά.”

 

Ο άντρας ξεκίνησε να πει κάτι, αλλά σταμάτησε.

 

“Σε λιγάκι ολοκληρώνονται και οι υπόλοιπες. Μπορείτε να ετοιμαστείτε για τη συνεδρίαση. Δεν θα μου πάρει πάνω από μία ώρα”, πρόσθεσε με άχρωμη φωνή η Λαγρός και πληκτρολογώντας την ακολουθία τερματισμού συνομιλίας άφησε το ακουστικό στην άκρη.

 

Οι δύο εναπομείνασες εξετάσεις ολοκληρώθηκαν με αντίστοιχους ήχους. Πήρε τις εκτυπωμένες αναλύσεις και τις μελέτησε με προσήλωση. Τα μάτια της κινήθηκαν με ταχύτητα σε ορισμένα σημεία και στάθηκαν σε άλλα. Τα χείλη της είχαν λεπτύνει και συνειδητοποίησε ότι έτριζε τα δόντια της. Πήρε μια βαθιά ανάσα και προσπάθησε να χαλαρώσει. Δεν ήταν καιροί τώρα για να ξεκινήσει άσχημες συνήθειες. Η έλλειψη αυτοελέγχου ήταν σοβαρό μειονέκτημα για μία αξιωματούχο.

 

Έκλεισε βιαστικά τις συσκευές της, και τις άφησε στην είσοδο του θαλάμου. Εκεί κοντοστάθηκε. Ρίχνοντας μια ματιά στον άντρα στον ιατρικό πάγκο, ο οποίος ακόμα αγκομαχούσε να κρατηθεί στη ζωή, ψιθύρισε μία προσευχή κάνοντας το σταυρό της. Βγαίνοντας από τον ιατρικό θάλαμο, έκλεισε την παροχή οξυγόνου και τον σφράγισε. Η διαδικασία απολύμανσης είχε ξεκινήσει.

 

------------------------------------------------

 

Η απαγκίστρωση από το διαστημικό σταθμό MIR IV δεν πήρε πολλή ώρα, και σύντομα το μικρό σκάφος βρέθηκε να ταξιδεύει στο κενό προς το μεταγωγικό σκάφος. Αναλογίστηκε τα άτομα που επέβαιναν και την ακρόαση που της επιφύλασσαν στην αρχή της συνεδρίασης. Δεν μπορούσε να κάνει κάτι για αυτό. Αναγκαίο κακό. Έχοντας περάσει από το θάλαμο αποστείρωσης, ένιωσε αρκετά ασφαλής να αφαιρέσει σιγά σιγά το επίπλαστο δέρμα. Ξεκίνησε να το σκίζει από τα γόνατά της και να πετάει τα κομμάτια στον αποτεφρωτή που βρισκόταν στο πλάι της κονσόλας ελέγχου. Όσο το μεταγωγικό σκάφος μπροστά της μεγάλωνε, τόσο περισσότερο άγχος ένιωθε.

 

“Στο διάολο όλα” είπε στις ψυχρές οθόνες και τα λαμπάκια που σηματοδοτούσαν την ομαλή λειτουργία του σκάφους της.

 

------------------------------------------------

 

“Υποστράτηγε Λαγρός, θα θέλατε να μας ενημερώσετε και από κοντά για την ακολουθία των πράξεών σας και να τις αιτιολογήσετε;”

 

Η συνεδρίαση λάμβανε χώρα σε έναν από τους πλευρικούς θαλάμους στο μεταγωγικό σκάφος, γεγονός που επέτρπε την άμεση οπτική επαφή με την Υποστράτηγο, της οποίας το σκάφος είχε προσαρτήσει στις ειδικές εξωτερικές υποδοχές. Το κεντρικό παράθυρό της εφάπτονταν πλέον με ένα από τα παράθυρα του θαλάμου συγκέντρωσης. Μπορούσε να δει τα πρόσωπα όλων στραμμένα προς το μέρος της. Στην μια άκρη του τραπεζιού ήταν καθισμένοι κάποιοι από τους στρατιωτικούς που μετείχαν στην αποστολή. Αναγνώρισε το πρόσωπο του Ανθυπασπιστή Γουίλλιαμς.

 

“Υποστράτηγε Λαγρός, για μια ακόμη φορά, θα σας ρωτήσω. Καθότι στρατιωτικός, και υψηλόβαθμη μάλιστα, περιμένω να είστε σε θέ-”

 

“Να σας θυμήσω, ότι ως στρατιωτικός, και μάλιστα υψηλόβαθμη, βρίσκομαι στη διοικητική θέση της αποστολής αυτής” τον διέκοψε.

 

“Σαφώς, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχετε την, έστω και ηθική, υποχρέωση να μας κρατάτε ενήμερους. Το γεγονός ότι ηγείστε της αποστολής αυτής δεν σημαίνει ότι θα καταργήσουμε τα δημοκρατικά ιδεώδη που όλοι μας υπηρετούμε.”

 

Η Λαγρός εξέτασε το πρόσωπου του άντρα. Ήταν ένας από τους πολιτικούς εκπροσώπους που είχαν έρθει στην αποστολή, απλώς και μόνο για να εισπράξουν τα εύσημα της οποιαδήποτε θετικής ανακοίνωσης όταν θα επέστρεφαν. Τα κίνητρα τέτοιων ανθρώπων ήταν ξεκάθαρα και πρόδηλα όπως η επιθυμία και η λαχτάρα ενός μικρού παιδιού -ή της ίδιας- μπροστά σε ένα γλυκό.

 

“Να σας ρωτήσω εγώ κάτι. Πού βρίσκονται οι τέσσερις άλλοι στρατιωτικοί που λάβανε μέρος στην επιτόπου έρευνα;”

 

“Σε καραντίνα, όπως υπαγορεύει το πρωτόκολλο. Σαν και εσάς.”

 

“Και γιατί δεν παρίστανται, σαν και μένα, στη συνεδρίαση;” ρώτησε με επιθετικό τόνο.

 

“Η αλήθεια είναι ότι αυτή είναι η δεύτερη συνεδρίαση. Η πρώτη πραγματοποιήθηκε στο τρίτο τεταρτημόριο του μεταγωγικού, όπου προσαρτήθηκε το σκάφος τους” πρόλαβε τον πολιτικό εκπρόσωπο ένας μαύρος άντρας που καθόταν παραδίπλα. Ήταν γύρω στα πενήντα και φορούσε το χαρακτηριστικό του επαγγέλματός του παλτό.

 

“Με συγχωρείτε, Δικαστά Ζέμαν, δεν το γνώριζα αυτό.”

 

“Δεν υπάρχει λόγος να απολογείστε, Υποστράτηγε Λαγρός. Έχετε κάθε δικαίωμα να θέλετε να μάθετε για τους συναδέλφους σας” της απάντησε χαμογελώντας.

 

Ο Δικαστής Ζέμαν ήταν ένας από τους πιο πράους ανθρώπους που είχε γνωρίσει στη ζωή της. Σεμνός, ήσυχος και με μια καλοκάγαθη προδιάθεση απέναντί σε καθετί.

 

“Θα θέλατε να μας ενημερώσετε και εσείς σχετικά με τα γεγονότα της έρευνάς σας;”

 

“Σαφώς, Δικαστά.”

 

Και αυτό έκανε. Ξεκινώντας από την αποχώρηση της ομάδας έρευνας από το μεταγωγικό, τους αφηγήθηκε πώς προσεδαφίστηκαν και πως κατά τη διάρκεια της δεύτερης από τις τρεις προγραμματισμένες μέρες, ο Λοχαγός Στέμπινς παρουσίασε σημάδια μόλυνσης. Ότι ενδεχομένως η μόλυνση προερχόταν από έκθεση σε εξωτερικούς παράγοντες λόγω φθοράς της στολής του, φθάνοντας στο σημείο της πρωτοβουλίας της.

 

“Τότε έκρινα ότι όφειλα να προσπαθήσω να τον σώσω” κατέληξε.

 

“Παραβιάζοντας το πρωτόκολλο για τέτοιες περιστάσεις” τόνισε ο πολιτικός εκπρόσωπος.

 

Αυτό φυσικά ήταν αλήθεια. Αλλά τελείως αποκομμένη από το πλαίσιο στο οποίο εντασσόταν η αποστολή. Δύο γενιές πριν, η πρώτη αποστολή είχε χαρακτηριστεί ως πλήρης αποτυχία, τόσο αναφορικά με τα μερικώς εμπεριστατωμένα αποτελέσματα που είχε παρουσιάσει, αλλά κυρίως αναφορικά με τον τρόπο που είχε διαχειριστεί η κατάσταση. Λόγω ελλειπών προφυλάξεων είχαν μολυνθεί τρία μέλη της επιτόπου έρευνας, και σε εκείνη την περίπτωση το πρωτόκολλο είχε ακολουθηθεί πιστά, και όλοι είχαν επιστρέψει στο μεταγωγικό σκάφος.

 

“Πόσοι επέστρεψαν τελικά στην πόλη;” ρώτησε η Υποστράτηγος Λαγρός, τελειώνοντας τη σύντομη εξιστόρηση της πρώτης αποστολής και κοιτώντας έντονα τον πολιτικό εκπρόσωπο. “Πόσοι επέζησαν; Ποιος από εμάς δεν έχει ακούσει ιστορίες για τις αυθαίρετες καραντίνες που εφαρμόστηκαν, για επιβεβλημένους περιορισμούς; Μέχρι και εν ψυχρώ δολοφονίες έγιναν προκειμένου να μην αρρωστήσουν κάποιοι. Και με τι όφελος; Με τά βίας επέζησαν αρκετοί ώστε να πλοηγήσουν το σκάφος πίσω στην πόλη.”

 

Πήρε μια βαθιά ανάσα, και ανέσυρε από μία τσέπη τα τσιγάρα της.

 

“Και κρίνατε ότι σε έναν εγκατελλειμένο εδώ και τέσσερις γενιές διαστημικό σταθμό θα μπορούσατε να διενεργήσετε με ασφάλεια τη χορήγηση φαρμάκων;” ρώτησε ο Δικαστής Ζέμαν. “Ή, ακόμη, ότι θα ήσασταν πιο ασφαλής η ίδια;”

 

Η Λαγρός ένιωσε κάτι να την γαργαλάει λίγο πιο κάτω από τον αγκώνα, και ανασηκώνοντας το μανίκι της πρόσεξε ένα μικρό κομμάτι επίπλαστου δέρματος που δεν είχε αφαιρέσει. Το τράβηξε αργά και ξανασήκωσε το βλέμμα της.

 

“Ο MIR IV βρίσκεται σε πολύ κοντινή απόσταση από το μεταγωγικό, όπως όλοι γνωρίζουμε. Μέχρι να βγούμε από την ατμόσφαιρα, ο Λοχαγός Στέμπινς είχε περιέλθει στο δεύτερο στάδιο της μόλυνσης.”

 

Πήρε μια βαθιά ανάσα, και ήπιε μια γουλιά από το ποτήρι που βρισκόταν δίπλα της.

 

“Να σημειώσω ότι η χορήγηση φαρμάκων γίνεται πλέον μονάχα ενδοφλέβιως και με ελεγμένα αποτελέσματα υπό σχεδόν οποιεσδήποτε συνθήκες. Δεν έχει αναφερθεί καμία μόλυνση επί της μεθόδου χορήγησης, και ως εκ τούτου έκρινα ότι δεν θα υπήρχε πρόβλημα επιμόλυνσης των φαρμακευτικών ειδών. Όσο αφορά εμένα, φρόντισα να έχω μία στρώση επίπλαστου ιατρικού δέρματος, για να αποτρέψω το ενδεχόμενο μόλυνσης.”

 

Ένας άντρας, καθισμένος δίπλα στον Ανθυπαστιστή Γουίλλιαμς διέκοψε την Λαγρός.

 

“Μα το επίπλαστο δέρμα αφήνει εκτεθιμένα τα μάτια! Πώς μπορεί να-”

 

“Σαφώς”, απάντησε η Λαγρός στον ηλικιωμένο άντρα, “παρόλα αυτά οι τρόποι μετάδοσης και μόλυνσης δεν έχουν προσδιοριστεί με ακρίβεια ακόμα. Και αν και δεν παρέχουν πλήρη ασφάλεια, φορούσα ένα ζευγάρι προστατευτικών φακών.” Χαμογέλασε σκεφτική. “Η αλήθεια είναι ότι τους φοράω ακόμα.”

 

Έγειρε μπροστά το κεφάλι της και τους έβγαλε. Τους πέταξε στον αποτεφρωτή.

 

“Όποτε θέλετε, μπορούμε να τελειώσουμε την ακρόαση, και να περάσουμε και στο πιο ουσιώδες κομμάτι της συνεδρίασης.”

 

Τους περιέγραψε εν συντομία τις ιατρικές μεθόδους και τα φάρμακα που είχαν αναπτυχθεί για την αντιμετώπιση του ιού. Σε αυτό το κομμάτι βοήθησαν οι τρεις ιατρικοί ερευνητές που κάθονταν δίπλα στον πολιτικό εκπρόσωπο. Οι ακροατές προσπάθησαν να καταλάβουν όσα μπορούσαν από τις πολύπλοκες μεθόδους και την σκόρπια ορολογία που απλώθηκε μπροστά τους. Δεν υπήρχε, τους είπαν, σημαντική πρόοδος την τελευταία γενιά στον τομέα της ιατρομηχανικής. Λόγω περιορισμών σε πόρους και πρώτες ύλες, τα φάρμακα που είχαν αναπτυχθεί δεν ήταν σίγουρο ότι θα είχαν αποτέλεσμα. Υπήρχε και το επιπλέον πρόβλημα της δοκιμής τους. Συνήθως γινόταν σε ζώα που δεν ήταν πλέον παραγωγικά λόγω ηλικίας, και τα οποία είχαν μολυνθεί με παρεμφερείς ιούς που είχαν δημιουργηθεί σε εργαστήρια. Τα αποτελέσματα άρα δεν ήταν πλήρως βάσιμα, μέχρι να ελέγχονταν σε πραγματικούς ασθενείς, και κυρίως, σε ανθρώπους, μιας και ήταν το είδος που προσβάλλονταν σε υψηλότερο ποσοστό από τον ιό.

 

Η Υποστράτηγος Λαγρός τους ανέφερε το συνδυασμό φαρμάκων που χορήγησε στο Λοχαγό Στέμπινς και την αποτυχία θεραπείας του. Τα πρόσωπα σκοτείνιασαν στο σημείο αυτό. Προφανώς, ο Ανθυπαστιστής Γουίλλιαμς δεν είχε μεταφέρει τα νέα στους υπόλοιπους επιβαίνοντες στο μεταγωγικό, ακολουθώντας το απόρρητο και την ιεραρχία στα θέματα αυτά.

 

“Θέλετε να πείτε” ξεκίνησε σκεφτικά ο Δικαστής, “ότι τα φάρμακα δεν είχαν κανένα απολύτως αποτέλεσμα;”

 

“Για να είμαι ακριβής, Δικαστά Ζέμαν” είπε η στρατιωτική ιατρός κοιτώντας τα χαρτιά μπροστά της, “η συγκέντρωση του ιού στον οργανισμού του Λοχαγού ήταν αυξημένη σε σύγκριση με τις αναλύσεις που υπάρχουν στα αρχεία της πρώτης αποστολής, και πάνω στις οποίες είχαμε βασίσει τους τεχνητούς ιούς και την ανάπτυξη των φαρμάκων που χορήγησα.”

 

“Τι εννοείτε;” τη ρώτησε ο πολιτικός εκπρόσωπος, εκφράζοντας την απορία και των τριών ερευνητών στο πλάι του.

 

“Κοιτάξτε, οι αναλύσεις αυτό δείχνουν. Αυτό δεν σημαίνει κάτι οριστικό. Μπορεί ο ιός να μεταλλάχτηκε, και η κατάσταση να είναι σοβαρότερη από όσο ξέραμε μέχρι τώρα. Ένα ακόμα ενδεχόμενο είναι κάποιο από τα συστατικά των φαρμάκων να έδρασε ως καταλύτης για τον ιό. Όπως ίσως μπορούν να επιβεβαιώσει και οποιοσδήποτε από τους ιατρικούς ερευνητές, τα φάρμακα που έχουμε δεν είναι παρά τα πρώτα βήματα, οι πρώτες απόπειρες αντιμετώπισής του.”

 

“Δηλαδή, δεν έχουμε ακόμα καμία λύση στο πρόβλημά μας” επέμεινε ο πολιτικός εκπρόσωπος.

 

“Πρέπει να περιμένουμε και τις πλήρεις αναλύσεις από τα δείγματα που πήραμε και τα οποία τα έχουν στο σκάφος τους οι υπόλοιποι στρατιωτικοί της επιτόπου έρευνας. Αν και οι πρώτες αναλύσεις, που τις κάναμε στο τέλος της πρώτης μέρας, δείχνουν ότι όντως ο ιός έχει μεγαλύτερη συγκέντρωση, ακόμα και στα στοιχεία τα οποία λειτουργούν απλώς ως φορείς του. Είναι ζήτημα χρό-”

 

“Δηλαδή, Υποστράτηγε Λαγρός, η κατάσταση με τον ιό χειροτερεύει με το χρόνο; Αυτό θέλετε να πείτε;”

 

“Σας παρακαλώ, μην διακόπτετε” πρότεινε ευγενικά ο Δικαστής.

 

“Κύριε Δικαστά Ζέμαν, κατανοείστε τη θέση όλων μας. Όχι μόνο των επιβατών στο μεταγωγικό αυτό, ούτε καν των κατοίκων της πόλης μόνο, αλλά όλων των ανθρώπων σε κάθε πόλη που περιπλανάται στο διάστημα και στην μικρή αποικία στον Άρη. Μέχρι πριν από έξι γενιές, οι λίγες διαστημικές πόλεις ήταν μία λύση ανάγκης στον υπερπληθυσμό που μάστιζε τότε τη Γη. Η αποικία στον Άρη δεν ήταν παρά οι βασικές εγκαταστάσεις για την διαμονή και διαβίωση των επιστημόνων εκεί. Όταν όμως ξέσπασε ο ιός, αναγκαστήκαμε όλοι μας να γυρίσουμε την πλάτη μας στον μητρικό μας πλανήτη. Και πλέον είμαστε ό,τι απομένει.”

 

Η Υποστράτηγος Λαγρός έβγαλε και άναψε ένα από τα τσιγάρα της. Θα ακολουθούσε πολιτικός λόγος, πλούσιος σε συναισθηματισμούς, και που θα εστίαζε στην ανάγκη συνέχισης των προσπαθειών. Κάτι που ήταν αυτονόητο. Στο διάολο οι πολιτικοί εκπρόσωποι. Στο διάολο όλα.

 

“Αν τότε, είχαμε προλάβει να σώσουμε παραπάνω κόσμο, ίσως να είχαμε περισώσει κάτι που θα μας βοηθούσε τώρα.”

 

“Μα, οι διαστημικές πόλεις έχουν πεπερασμένο αριθμό κατοίκων που μπορούν να συντηρήσουν. Ήδη βρισκόμαστε σε οριακή κατάσταση, παρά τα επιβεβλημένα προγράμματα οικογενειακού προγραμματισμού” τον διέκοψε ένας ιατρικός ερευνητής.

 

“Κι όμως, το γεγονός ότι στην στιγμή κρίσης οι πρόγονοί μας εξασφάλισαν πρώτα την επιβίωσή τους και έπειτα όλα τα άλλα, μας στοίχισε. Κοιτάξτε τι χάσαμε! Τόσοι λαμπροί επιστήμονες ζούσαν στην επιφάνεια της Γης, τόσα στοιχεία, τόσες πρώτες ύλες! Και κοιτάξτε εμάς, τώρα, έξι γενιές μετά, να έχουμε περιορισμούς στα τρόφιμα, στα είδη πρώτης ανάγκης,”

 

Και φυσικά όλα αυτά ήταν μαλακίες. Η Υποστράτηγος μόρφασε. Όλοι ήξεραν ότι μετά το ξέσπασμα του ιού, τα περισσότερα ζώα, τα φυτά, σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και τα ανόργανα πράγματα ήταν εν δυνάμει φορείς του ιού. Δεν μπορούσε να κάθεται να ακούει τις ανυπόστατες φανφάρες του. Στο διάολο όλα.

 

“Δικαστά Ζέμαν” ύψωσε τη φωνή της, “θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα; Θα ήθελα να έχω την ευκαιρία να κάνω ένα μπάνιο, και να φάω, προτού συνεχίσουμε.”

 

“Φυσικά, Υποστράτηγε Λαγρός.”

 

Η ερώτηση, φυσικά, ήταν απλώς μια έκφραση σεβασμού προς το πρόσωπο του Δικαστή. Η ίδια ήταν που αποφάσιζε. Είχε όμως το επιθυμητό αποτέλεσμα. Εντός λίγων λεπτών, ο θάλαμος είχε αδειάσει σχεδόν και τα κύρια φώτα είχαν σβήσει. Μόνο ο ηλικιωμένος άντρας που είχε φέρει ένσταση στην ασφάλεια του επίπλαστου ιατρικού δέρματος είχε απομείνει καθιστός, με σταυρωμένα τα χέρια στην αγκαλιά του.

 

Την παρακολουθούσε μέσα από το πλέον σκοτεινό σχεδόν δωμάτιο, το περίγραμμα της μορφής του να φωτίζεται αχνά από τα μικρά μπλε φώτα που υπήρχαν στο θάλαμο.

 

“Πώς είσαι;” την ρώτησε.

 

“Πώς να είμαι, Τζέραλντ; Εδώ ήσουν, άκουσες τι έγινε.”

 

“Άκουσα πώς είναι τα πράγματα. Εσύ, όμως;”

 

“Τσατισμένη. Με τον πολιτικό εκπρόσωπο, με την κατάσταση, με μένα. Που ο Λοχαγός Στέμπινς πέθανε. Που η κατάσταση δεν βελτιώνεται.”

 

“Πώς δεν βελτιώνεται;” της είπε, καθώς σηκωνόταν και άρχισε να την πλησιάζει.

 

Χαμογελούσε, ήταν σίγουρη για αυτό. Μπορούσε να το καταλάβει από το βηματισμό του. Ήρθε και στάθηκε μπροστά στο παράθυρό της. Χαμογελούσε όντως.

 

“Πώς δεν βελτιώνεται;” επανέλαβε. “Μαθαίνουμε. Στις πρώτες γενιές υπήρχε χάος, δεν υπήρχε πολιτική οργάνωση, ούτε συντονισμένες προσπάθειες αγροκαλλιέργειας, ούτε εκτροφής ζώων. Τα πρώτα είκοσι χρόνια στην πόλη μας δεν είχαμε τσιγάρα” της είπε νεύοντας προς το μεταλλικό κουτί στα χέρια της. “Μέχρι να γίνει η πρώτη επίσημη συνάντηση και ανταλλαγή ειδών μεταξύ των πόλεων.”

 

“Έχουμε σημαντικές ελλείψεις” επέμεινε.

 

“Κάνουμε όμως και σημαντικά βήματα. Οι ρυθμοί ανακύκλωσης έχουν βελτιωθεί, και η ζώνη των αστεροϊδών μάς παρέχει με ανεξάντλητες σχεδόν πρώτες ύλες για κατασκευές.”

 

“Αυτά να πεις, Τζέραλντ, στα παιδιά στις τάξεις σου. Ότι όλα είναι καλά και βαίνουν προς το καλύτερο.”

 

“Περίμενες κάτι παραπάνω από την αποστολή αυτή, Μάροου;”

 

“Ναι. Περίμενα να έχει βελτιωθεί η κατάσταση. Να είχαν πέσει τα επίπεδα του ιού. Και οι πλήρεις αναλύσεις στα δείγματα που πήραμε αυτό θα δείξουν. Αυξημένα επίπεδα του ιού. Εν ολίγοις, η Γη γίνεται ολοένα και περισσότερο εχθρική προς τον άνθρωπο. Και δεν έχουμε τη δυνατότητα για εκτεταμένες έρευνες. Δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα, αλλά και οι προσπάθειες συγκρότησης τμήματος ρομποτικής έχουν αποτύχει. Η αντίστοιχη επιστημονική ομάδα του Νέου Άμστερνταμ υπάκουσε στην πολιτική εξουσία της πόλης της και αρνήθηκε τη συνεργασία.”

 

“Θα βελτιωθεί και αυτό, θα διορθωθούν. Μην ανησυχείς.”

 

“Πώς να μην ανησυχώ, Τζέραλντ, όταν τα εναπομείναντα εκατομμύρια των ανθρώπων είναι χωρισμένα σε επτά πόλεις; Χωριζόμαστε σε πολιτικές ομάδες, εχρευόμαστε ο ένας τον άλλον, και όλα αυτά σε επτά πλατφόρμες που περιπλανιούνται στο ηλιακό μας σύστημα, χωρίς καμία προσπάθεια ουσιώδους συνεργασίας.”

 

“Μπορούμε πάντα να πάμε στην αποικία στον Άρη. Έχουν αρχίσει να δέχονται νέους αποίκους. Λίγους κάθε μερικά χρόνια, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρουμε να συμπεριληφθούμε. Αν αυτό επιθυμείς, Μάροου.”

 

“Δεν επιθυμώ κάτι τέτοιο.”

 

Πλησιάσε το πλαϊνό παράθυρο, εξίσου μεγάλο όσο και το κεντρικό. Χαμήλωσε το βλέμμα της και το οπτικό της πεδίο γέμισε από την εικόνα της Γης. Ήταν όπως ακριβώς φαινόταν στις καταγεγραμμένες ταινίες αρχείου που είχαν δει τόσες φορές. Ο γαλαζοπράσινος πλανήτης. Τα άσπρα σώματα νεφών που κινούνταν σε δίνες και στροβίλους, οι γνώριμες γραμμές των ηπείρων. Και κάπου στο βάθος, πίσω από τον μητρικό πλανήτη, ο μικρός δορυφόρος να προβάλλει μονάχα μέρος της μορφής του.

 

“Αυτό που επιθυμώ είναι να ενωθούμε πάλι όλοι οι άνθρωποι, να επιστρέψουμε στον πλανήτη από όπου προήλθαμε. Είναι η πατρίδα μας, Τζέραλντ. Το πραγματικό μας σπίτι. Όχι κάποια τεχνητή προσομοίωση του.”

 

Το μεταγωγικό είχε ξεκινήσει να παίρνει την κατάλληλη θέση για την επιστροφή του στην πόλη. Ως αποτέλεσμα, ο μητρικός πλανήτης είχε αρχίσει να δύει στην κάτω πλευρά των παραθύρων τους.

 

“Θα επιστρέψουμε κάποτε, γλυκιά μου” της είπε ο ηλικιωμένος άντρας, κοιτάζοντας και ο ίδιος τον πλανήτη. Έστρεψε το βλέμμα του στη Μάροου Λαγρός, Υποστράτηγο και πρόσεξε ένα δάκρυ να σχηματίζεται στο σκληρό πρόσωπό της. “Στο υπόσχομαι.”

 

“Πότε όμως;” Γύρισε και τον κοίταξε.

 

Μια στιγμή σιωπής μονάχα, και έπειτα το προβληματισμένο πρόσωπο του Τζέραλντ φωτίστηκε ξανά από το χαμόγελό του.

 

“Δεν ξέρω. Όμως, κάποτε, θα επιστρέψουμε.”

 

[araquel]

sorry για την καθυστέρηση μερικών ωρών, αλλά χθες όταν γύρισα το βραδάκι δεν είχα internet, και ήμουν ξαγρυπνισμένος. ξύπνησα προ 40λεπτου και την ανέβασα τώρα.

 

edit: τώρα που ξεκίνησα να διαβάζω την ιστορία σας, monsieur tetarte, βλέπω ότι και οι δυο μας χρησιμοποιήσαμε ένα στρατιωτικό στοιχείο στις ιστορίες μας που δεν υπήρχε στην εισαγωγή. ενδιαφέρον... (από κει και πέρα, αποκκλίνουν οι ιστορίες)

Edited January 22, 2009 by araquel

[Nienor]

Tetartos από μένα.

 

Δύο, ομολογουμένως, καλογραμμένες ιστορίες, με δύο όμορφα θέματα που αν και φυσικά είναι αδύνατο να καλύψετε μέσα σε 3.000 λέξεις τα προχωράτε όμορφα. Δε θα μπορούσα να διαλέξω με βάση αυτά, είναι και τα δύο γνώριμα, επίκαιρα κι ενδιαφέροντα. Η επιλογή μου οφείλεται στο ότι ο Στέλιος από ένα σημείο και μετά με κούρασε, υποθέτω πως θα ήξερα τα ίδια πράγματα σε μια πολύ μικρότερη ιστορία και την αισθάνθηκα λιγάκι να ξεχειλώνει προς τη μέση της. Χαίρομαι που το πλαίσιο του write off δεν άφησε να διαβάσουμε τη μεγάλη εκδοχή και το περιόρισε κάπως αυτό. Αντίθετα "το πείραμα" το διάβασα μέχρι τέλους νεράκι και με άφησε όσο ακριβώς ανικανοποίητη έπρεπε να με αφήσει, σε σχέση με αυτό που πραγματεύεται και το τέλος του.

[tetartos]

Μια και δεν μπορώ να βλέπω poll... και να μη συμμετέχω, ψηφίζω την ιστορία του Araquel. Όχι μόνον επειδή η άλλη ιστορία είναι δική μου. Αλλά επειδή...

 

Ο τίτλος ήταν σύντομος και σαφής. Η σύνδεσή του με το κείμενο δεν ήταν προφανής από την αρχή, κάτι που ενέτεινε την αγωνία μου.

 

Περιγράφτηκε ένας δυστοπικός κόσμος, μια αφορμή για ένα οικολογικό μήνυμα, με μια αχτίδα όμως αισιοδοξίας. Επίσης εκδηλώθηκε μια αποστροφή στο είδος των άπληστων, δημαγωγών πολιτικών. Ο κύριος χαρακτήρας αναλύθηκε σε βάθος και η σχέση του με ένα από τα μέλη της επιτροπής ήταν μια έκπληξη για μένα (που μετά δικαιολογήθηκε). Οι διάλογοι ήταν άμεσοι και πιστευτοί. Το τέλος με άφησε με μια γλυκόπικρη γεύση... Ας ευχαριστηθούμε τον πλανήτη μας κι ας τον προσέχουμε.

 

Σε ό,τι αφορά τις ομοιότητες εγώ βρήκα κι άλλες εκτός από τον στρατό: ένας λοχαγός, καλώδια, σύριγγες και ενδοφλέβια φάρμακα, τρίξιμο από δόντια, βαθειές ανάσες, όλα τα συστατικά της επιτυχίας!

Edited January 22, 2009 by tetartos

[DinoHajiyorgi]

Στους επιμέρους πόντους…την ψήφο μου την παίρνει ο araquel. Ήταν και τα δύο δυσάρεστα αναγνώσματα, όχι λόγω γραφής αλλά λόγω θέματος. Θα μπορούσα να πω πως έφταιγε η aristofanoula με την εισαγωγή της αλλά τι να πει κανείς για τους δύο συγγραφείς που κόλλησαν στην εισαγωγή σαν μύγες σε κολλητικό χαρτί και δεν μας ξάφνιασαν καθόλου; Έμειναν δέσμιοι στο τραπέζι του μαρτυρίου σαν τον γυμνό άντρα της ιστορίας. Πως νιώθει κανείς όταν μαντεύει όλο το έργο από το trailer, ε κάπως έτσι, τα είχαμε δει ήδη όλα από την εισαγωγή.

 

Tetartos, διάβασα πρώτα το δικό σου και όλη η εμπειρία ήταν βασανιστική, καθώς ο μοναδικός άρρεν με τον οποίο μπορούσα να ταυτιστώ ήταν αυτός που περνούσε τα πάνδεινα. Ο τρόπος όμως που περιέγραψες τις δύο βασανίστριες ήταν σίγουρα…μη τυπικός. Η Ζαρίδου θύμιζε ηρωίδα από B-movie (έχεις ακουστά την Ilsa;) ενώ η Βάσω ξάφνιαζε με την τρυφερότητα της. Αυτό θα μπορούσες να το σπρώξεις λίγο προς Brazil πλευρά αλλά το αγνόησες (κι ας υπήρχε μέθοδος πίσω από το νοιάξιμο της.) Δεν μας έδειξες καν τι ήταν αυτό που ξεφύλλιζε. Το «Λοιπόν»; Το «Βήμα Ντεκορασιόν»; Και…είσαι ο μόνος εκ των δύο που δεν μας δικαιολόγησες την άθλια κατάσταση του εργαστηρίου. Η βρωμιά και ο υποφωτισμός ήταν άποψη;

 

Τελειώνοντας το προηγούμενο διήγημα, έλπισα το επόμενο να με βοηθούσε να το ψηφίσω χωρίς κόπο. Araquel, πάσχισες σκληρά κατά των ελπίδων μου. Τα αρνητικά όμως του πονήματος σου είναι συγκεντρωμένα μόνο σε ένα, ευτυχώς, στοιχείο, αυτό που είπε και η Nienor, το μήκος του. Και μάλιστα, θα δεχόμουν το ίδιο μήκος στο διήγημα σου, αν στην πορεία του μάθαινα περισσότερο για την ιστορία της Γης και των Πόλεων εκτός πλανήτη. Πρώτον, δεν με ενδιαφέρει τίποτα από τα πρακτικά που συζητιούνται στην συνάντηση, το μόνο που θέλω να μάθω… «ιός μη αναστρέψιμος». Πάπαλα. Τα άλλα τι μου τα φορτώνεις; Γιατρός είμαι; Δεύτερον, τα περισσότερα που λέγονται, και κυρίως ανάμεσα σε Τζέραλντ και Λαγρός, είναι πράγματα που τα γνωρίζουν και οι δύο αλλά τα λένε φωναχτά για να τα ακούσουμε κι εμείς. Δεν έπρεπε να φοβηθείς να φανταστείς τι πραγματικά θα λέγανε ο ένας στον άλλον, με τα info μόνο στο μυαλό τους. Και ας επικοινωνούσες τα πιο βασικά προς τους αναγνώστες σου…αλλιώς.

 

Την ψήφο μου την κερδίζει το «Νόστος» γιατί…παρά την εισαγωγή, και παρά το θέμα που αναπτύχθηκε, το διήγημα δεν περιείχε κυνισμό αλλά ευάλωτο, ανθρώπινο συναίσθημα. Η άλλη κίνηση του συγγραφέα που με ξάφνιασε ήταν που πήρε την ηλικιωμένη γυναίκα της εισαγωγής, που εκεί φάνταζε μόνο σαν κομπάρσος, και την έκανε όχι μόνο πρωταγωνίστρια, αλλά σε αντίθεση με τις προσδοκίες για μάγισσα η βασανίστρια, μας έδωσε αντ’αυτού έναν άνθρωπο.

Edited January 23, 2009 by DinoHajiyorgi

[khar]

Tetartos από μένα.

 

Δύο, ομολογουμένως, καλογραμμένες ιστορίες, με δύο όμορφα θέματα που αν και φυσικά είναι αδύνατο να καλύψετε μέσα σε 3.000 λέξεις τα προχωράτε όμορφα. Δε θα μπορούσα να διαλέξω με βάση αυτά, είναι και τα δύο γνώριμα, επίκαιρα κι ενδιαφέροντα. Η επιλογή μου οφείλεται στο ότι ο Στέλιος από ένα σημείο και μετά με κούρασε, υποθέτω πως θα ήξερα τα ίδια πράγματα σε μια πολύ μικρότερη ιστορία και την αισθάνθηκα λιγάκι να ξεχειλώνει προς τη μέση της. Χαίρομαι που το πλαίσιο του write off δεν άφησε να διαβάσουμε τη μεγάλη εκδοχή και το περιόρισε κάπως αυτό. Αντίθετα "το πείραμα" το διάβασα μέχρι τέλους νεράκι και με άφησε όσο ακριβώς ανικανοποίητη έπρεπε να με αφήσει, σε σχέση με αυτό που πραγματεύεται και το τέλος του.

 

Για τους ίδιους, ακριβώς, λόγους η ψήφος μου πάει στον Tetarto. Ήταν μια ενδιαφέρουσα ιστορία, γύρω από τις αυτοκτονιες και τη μέθοδο μελέτης τους, αλλά με απογοήτευσε το τέλος, που την υποβίβασε στο επίπεδο μιας καλοστημένης φάρσας.

 

Ο "νόστος" είχε δυνατά ευρήματα (ιός, έρημη Γή, διαστημικές πόλεις) αλλά "κατάφερε" να μην αναπτύξει ικανοποιητικά κανένα.

[araquel]

να πω και εγώ τον οβολό μου (άλλωστε δική μου ήταν η εναρκτήρια ψήφος :tongue:)

 

Να ξεκινήσω από τις ενστάσεις, την ένσταση βασικά, γιατί είναι μόνο μία, και αν την αφήσω να περιμένει μέχρι το τέλος, θα είναι μόνη της και θα κλαίει. Η κατάσταση του εργαστηρίου. Την εισαγωγή της Φανής την είχα προσπεράσει διαβάζοντας την ιστορία (την είχα διαβάσει άλλωστε ουκ ολίγες φορές ), και μόνο όταν το σχολίασε ο Ντίνος το πρόσεξα. Σίγουρα με την προσθήκη ενός σχολίου στο σημείο που αναφέρεται ότι είναι κρυφό και προφανώς παράνομο εργαστήριο θα εξηγηθεί ο λόγος. Όσο κρυφό και όσο παράνομο και αν είναι, το γεγονός ότι είναι του στρατού ή ότι το χρησιμοποιεί αυτός, εμένα τουλάχιστον μου προδιαθέτει για άλλη εικόνα.

 

Κατά τα άλλα, η ιστορία του monsieur Tetartou είναι πολύ πιο ευανάγνωστη. Καταφέρνει να ενσωματώσει ανάμεσα στις σκέψεις και πράξεις της Ζαρίδου τα απαραίτητα στοιχεία για το υπόβαθρο της ιστορίας με πολύ ομαλό τρόπο και δίχως να δυσκολέψει ή να προκαλέσει 'κοιλιά' στην ανάγνωση. Κάτι αρκετά σημαντικό σε μια ιστορία.

Επίσης, πολύ ωραίο στοιχείο είναι η εσωτερική διάσταση που έχει η Ζαρίδου. Ο τρόπος που αντιμετωπίζει και βλέπει τον άντρα δεν παραμένει σταθερός. Μετά το τηλεφώνημα επιτυγχάνεται η πλήρης αποστασιοποίηση από την ιδιότητά της, μια μετα-εξέταση της κατάστασης στην οποία έχει μπλεχτεί, μόνο και μόνο για να υπερβεί ξανά τα όριά της αργότερα (κάτι που δίνει ρεαλισμό στο χαρακτήρα της).

Τα ιατρικά στοιχεία κάνουν πολύ καλή δουλειά στο να επικοινωνούν την ατμόσφαιρα της ιστορίας. Τόσο τα 10ml από αυτό, και άλλα 10ml από το άλλο, όσο και ο νοογράφος.

Και, φυσικά, πολύ καλός και ο χαρακτήρας του Ριζόπουλου. Σε δυσανάλογη (αντιστρόφως ανάλογη;) σχέση με την παρουσία του στην ιστορία, προσφέρει ένα comic relief, και (μπορεί να μη με νιώσετε, αλλά what the heck...) μου θυμίζει τον Zaphod Beeblebrox, in an εδώ-ο-κόσμος-χάνεται-και-ο-Ριζόπουλος-τους-βγάζει-για-φαγητό kind of way. Τον φαντάζομαι να ανοίγει την κρυφή πόρτα του εργαστηρίου και αντί για "Κα-τα-πλη-κτικό!" να λέει "Freee-ow!", και να γυρίζει μετά στη Βάσω και αντί για συγχαρητήρια, να της πετάει ένα "Vaso, ten out of ten for style!".

(και τώρα καταλαβαίνουμε γιατί άφησα τους επαίνους δεύτερους, για να μπορέσω να κλείσω το ποστ μου με κάτι από το γαλαξία... ;)

[mariposa]

Κατόπιν ωρίμου σκέψεως ψηφίζω τον tetarto. Μου άρεσε πάρα πολύ το διήγημά του. 'Ηταν στα όρια του αληθινού και αυτό το έκανε ακόμη πιο τρομακτικό. Πρωτότυπη ιδέα η επιδημία αυτοκτονιών και απρόβλεπτη αλλαγή στο τέλος.

 

Το διήγημα του araquel επίσης ήταν πρωτότυπο αλλά επειδή δεν είμαι του σφ κομματιού κάπου έχασα το παιχνίδι.

 

Συγχαρητήρια παιδιά και στους δύο!

[Tiessa]

Οι ιστορίες είχαν πολλές ομοιότητες μια που είχαν να κάνουν και οι δυο με κάποια επιδημία και φυσικά προήλθαν από την ίδια αρχή και ήταν πολύ ενδιαφέρουσες. Παρόλο που η ιστορία του Araquel είχε πολλά ενδιαφέροντα σημεία, ψήφισα τελικά τον Τέταρτο για διάφορους λόγους μεταξύ των οποίων: α) κυλούσε πιο εύκολα και ήταν πιο έντεχνα γραμμένη, με την έννοια ότι η πληροφορία δινόταν χωρίς να περιπλέκεται με άλλα στοιχεία β) μου φάνηκε πολύ πρωτότυπη η ιστορία της επιδημίας των αυτοκτονιών και ακόμα καλύτερη στο σημείο που φάνηκε ότι η λοχαγός είχε αρχίσει να βρίσκει τη λύση.

Θα συμφωνήσω και με άλλους προγράψαντες ότι ο Araquel έφτιαξε ένα ενδιαφέρον setup το οποίο είναι ενδιαφέρον να δούμε ολοκληρωμένο.

Έχω πάντως μια ένσταση απέναντι και στους δυο κυρίους:

Το περιβάλλον που ξεκινάει η εισαγωγή φαίνεται βρώμικο, σκουριασμένο, αραχνιασμένο, μ' ένα θολό γλόμπο, μ' ένα κιτρινισμένο βιβλίο... και ξαφνικά βρισκόμαστε σ' ένα πείραμα του στρατού/σ' ένα διαστημικό περιβάλλον.

Μπορεί ο ένας να ισχυρίζεται ότι το εργαστήριο είναι παράνομο και ο άλλος ότι έχουν περάσει πολλές γενιές με τα εργαλεία στην αχρηστία, αλλά ξέρω κι εγώ; Τι στο καλό, πού πήγε ο στρατός να κάνει το πείραμα; Σε εργαστήριο από το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο; Και τι είδους διαστημική εγκατάσταση ήταν αυτή στο MIR που είχε γλόμπο;

[Spock]

Ωραίο πράγμα να διαβάζεις δύο ωραίες ιστορίες, τι γίνεται όμως μετά όταν πρέπει να ψηφίσεις μία από τις δύο, ενώ σου έχουν αρέσει εξίσου; Τότε ψάχνεις να βρεις επιμέρους στοιχεία και από αυτά ποια σου έδωσαν ίσως περισσότερο αυτό που ήθελες.

 

Λοιπόν, στα επιμέρους, του Γιώργου ήταν πολύ καλογραμμένη, πιο καλογραμμένη από του Στέλιου, πιο στρωτή. Τα στοιχεία που έπρεπε να σου δώσει στα έδινε με τρόπο που δεν 'σκάλωνε' την αφήγηση. Επίσης, κάτι που περίμενα ότι θα έχει, είναι το πολύ καλό και απρόσμενο twist στο τέλος -Γιώργο, είναι το φόρτε σου αυτό! Πολύ πετυχημένη και η εμφάθυνση στο χαρακτήρα Ζαρίδου, που γίνεται όσο γρήγορα γίνονται και οι εναλλαγές όλων αυτών των συναισθημάτων που παρατηρούνται. Με άφησε κάπως ανικανοποίητο το ότι δεν έμαθα την αιτία των αυτοκτονιών τελικά.

 

Η ιστορία του Στέλιου είχε ένα μεγάλο ατού: είχε ένα μεγάλο υπόβαθρο σαν ιστορία, κάτι που αυτομάτως την έκανε πιο πλούσια και το τί διαδραμματιζόταν είχε πολύ μεγάλη σημασία, καθώς αφορούσε όλη την ανθρωπότητα. Κάποια στοιχεία τα έδινε με έναν τρόπο που ήταν κάπως 'παρεμβατικός' στην αφήγηση και στους διαλόγους -σε μικρό βαθμό, παρ' όλ' αυτά-, κάτι που δείχνει ότι όντως αυτή είναι μια κομμένη έκδοση μιας μεγαλύτερης σε έκταση ιστορίας, την οποία θα ήθελα να δω ολόκληρη κάποια στιγμή.

 

Ποια από τις δύο ιστορίες ψηφίζω τελικά; Ψηφίζω την ιστορία του Στέλιου, γιατί λόγω του υπόβαθρου που ενσωματώνει και της κατάστασης που περιγράφει με άγγιξε περισσότερο, ενώ και η ατμόσφαιρα που περιγράφει/δημιουργεί έκανε πολύ ελκυστική την ανάγνωση.

 

Πολλά πολλά συγχαρητήρια και στους δύο συγγραφείς για τις ιστορίες τους, όπως και στη συγγραφέα της εισαγωγής, Φανή!

[northerain]

Είπα να ποσταρω και εγώ, ελπίζω να έχουμε και άλλες κριτικές.

 

Η ιστορία του Τεταρτου μου άρεσε, γενικά. Το μόνο που δεν μου άρεσε ήταν ότι αγνόησε το βασικό θέμα της ιστορίας, δηλαδή την ασθένεια. Όχι οτι περίμενα να μου δώσει την εξήγηση ή την θεραπεία, αλλά στο τέλος, η ιστορία είχε να κάνει με τους χαρακτήρες και όχι με την ασθένεια, η οποία απλά χρησιμοποιείται για setting. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, απλά μου άρεσε η ιδέα και ήθελα πραγματικά να δω κάτι ενδιαφέρον. Οπότε το τέλος ήταν έκπληξη για μένα.

Κατά τα άλλα ήταν μια άρτια, έξυπνη ιστορία. Μου άρεσαν οι χαρακτήρες, κυρίως η επιστήμονας. Πήρες την ψήφο μου.

 

Araquel, η ιστορία έπασχε και αυτή από κάτι παρόμοιο. Απλά είδα ένα snapshot από μια μεγαλύτερη εικόνα, αλλά αυτό το μικρό μέρος δεν είχε κάτι πολύ ενδιαφέρον για να με τραβήξει. Με κούρασε λίγο το γεγονός ότι έχουμε flashbacks ανάμεσα στον διάλογο, με αποτέλεσμα όταν έχω διαβάσει για το παρελθόν, δεν θυμάμαι πια για ποιο πράγμα μιλούσαν πριν από λίγο. Έπειτα είχαμε πολλούς χαρακτήρες για μια τόσο μικρή ιστορία. Θα προτιμούσα περισσότερος χρόνος να ξοδευτεί στην σχέση της με τον Τζέραλντ ή και τον νεκρό τύπο.

 

Ελπίζω να μην υπήρξα υπερβολικά αυστηρός και μην ξεχνάτε, είναι απλά η αποψή μου!

[araquel]

ευχαριστούμε για τα μέχρι τώρα σχόλια, περιμένουμε αν υπάρχουν και άλλα. και νομίζω ότι μιλάω εκ μέρους και των δύο που θα πω ότι ξέρουμε ότι είναι απλώς σχόλια και οι υποκειμενικές γνώμες (ποια είναι η αντικειμενική αλήθεια; υπάρχει κάτι τέτοιο άραγες;...), οπότε μην αγχωνόμαστε για αυτό.

 

εγώ από την πλευρά μου να πω ότι όντως έχετε δίκιο στα σχόλια για τη δική μου ιστορία, και όντως η λογική προστάζει ότι στον MIR IV (αν ποτέ αυτός κατασκευαστεί) δεν θα χρησιμοποιούν μάλλουν γλόμπους, αλλά κάτι πιο hi-tech. επίσης αναγνωρίζω ότι ήταν λιγάκι πηγμένη από άσχετα στοιχεία, και ίσως η όλη συνεδρίαση θα μπορούσε να παρακαμφθεί, αλλά είμαι αρκετά χαρούμενος, γιατί στην αρχική της έκδοση (παραδόξως εντός του ορίου λέξεων) είχα και άλλες άσχετες πληροφορίες, όπως ταχύτητα περιστροφής της πόλης, για διατήρηση ικανοποιητικής βαρύτητας (με την υποθετική επικείμενη επιστροφή στη γη), και άλλες τέτοιες πί*ες τις οποίες αφαίρεσα σταδιακά. πάντως και αυτές σταδιακά προστίθονταν. έμπαινε η απορία 'και τι πολίτευμα θα είχαν στην πόλη;' και ήθελα έστω κάπου να αναφέρεται και αυτό, και κάπως έτσι βάζοντας και βάζοντας και μετά βγάζοντας και βγάζοντας (και πάλι βγάζοντας) κατέληξα σε αυτό.

 

πάντως, monsieur spock, αυτή δεν είναι κομμάτι μιας μεγαλύτερης ιστορίας. θα μπορούσε ίσως να γίνει στα χέρια κάποιου πιο πρόθυμου, αλλά όχι στα δικά μου. την έφτιαξα για το write-off, χωρίς περαιτέρω βλέψεις. απλώς είμαι λιγάκι καταναγκαστικός στις λεπτομέριες.

[Spock]

πάντως, monsieur spock, αυτή δεν είναι κομμάτι μιας μεγαλύτερης ιστορίας. θα μπορούσε ίσως να γίνει στα χέρια κάποιου πιο πρόθυμου, αλλά όχι στα δικά μου. την έφτιαξα για το write-off, χωρίς περαιτέρω βλέψεις. απλώς είμαι λιγάκι καταναγκαστικός στις λεπτομέριες.

Α, απλά θυμόμουν ότι αρχικά είχε βγει μεγαλύτερη και έκοψες κάποια μέρη για να βγει εντός ορίου λέξεων, αυτό εννοώ.

[kitsos]

Ο πρώτος λόγος που ψηφίζω Τέταρτο είναι γιατί μου άρεσε λίγο περισσότερο η ιστορία σαν ιδέα. Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί μου άρεσε το παιχνιδάκι της τελικής έκπληξης. Ο τρίτος λόγος είναι γιατί ενώ θεωρώ και τις δύο ιστορίες καλογραμμένες στο Νόστος μου χτύπησε λίγο η αγωνία του συγγραφέα να προλάβει να ολοκληρώσει την ιδέα του μέσα στο όριο. Ο τέταρτος λόγος δεν υπάρχει.

 

Θεωρώ ότι και οι δύο συγγραφείς κατάφεραν να εκμεταλλευτούν αρκετά καλά έναν πολύ καλό πρόλογο με αποτέλεσμα να γράψουν όμορφες ιστορίες.

[Blondbrained]

Δυσκολεύτηκα παιδιά, αλλά δεν θα κάνω περισσότερα σχόλια απο αυτά που ήδη έχουν γίνει, με έχουν καλύψει όλοι, και θα ψηφίσω Τέταρτο, μάλλον γιατί μπόρεσα να μπώ πιο εύκολα στο κλίμα. Ήταν πιο ... 'αληθινοί' οι χαρακτήρες, για την ακρίβεια δυσκολεύομαι να ταυτιστώ με όποιον φοράει στρατιωτική στολή, ακόμα και ιππότες δεν με αγγίζουν που λένε!

Οπότε ψηφίζω Τέταρτο, αλλά συγχαρητήρια και στους δύο για την προσπάθεια. Τελικά έχουν ενδιαφέρον αυτές οι αναμετρήσεις

[greenmist]

Λοιπόν, πρώτα από όλα να πω ότι και οι δύο ιστορίες είναι πολύ καλογραμμένες όσον αφορά στην αφήγηση και τους διαλόγους.

 

Πάμε τώρα στην ουσία! Η ιστορία του tetartou έρχεται πρώτη κατά την γνώμη μου, αλλά δεν θα μπορούσε ποτέ να έρθει τέταρτη, όπως θα επιθυμούσε ο συγγραφέας της, αφού διαγωνίζονται μόνο δύο ιστορίες!

 

Αναλυτικά, η ιστορία με το πείραμα έχει πολύ ζωντανές εικόνες, έντονη και απόλυτα πειστική περιγραφή συναισθημάτων των χαρακτήρων, εγχείρημα δύσκολο σε λίγες λέξεις, ενώ έχει, επίσης, πάρα πολύ καλό ρυθμό εξέλιξης και σωστά δοσμένη ανατροπή (twist) στο τέλος της ιστορίας. Η ιστορία με τις εικόνες μου θύμiσε λίγο "Κουρδιστό Πορτοκάλι", σε μία πιο εξελιγμένη μορφή και αυτό είναι επιτυχία του συγγραφέα.

 

Πάμε τώρα στην ιστορία του araquel. Είναι πολύ ωραία και σωστά τοποθετημένα οι χαρακτήρες, το concept, το σκηνικό, οι διάλογοι, αλλά δεν υπάρχει κατάληξη σύμφωνα με τις προσδοκίες που δημιουργεί στον αναγνώστη η αρχή της ιστορίας. Δεν υπάρχει εξέλιξη στην πλοκή, και σαφώς, εγώ τουλάχιστον θα ήθελα να διαβάσω τι πρόκειται να γίνει στο επόμενο κεφάλαιο, αν αποφασίσει ο συγγραφέας να το συνεχίσει πέρα από αυτόν τον διαγωνισμό. Με ενδιαφέρει πολύ η συνέχιση της ιστορίας και αυτό δεν το λέω απλώς για να πω μία γνώμη. Πράγματι το όλο σκηνικό και το ιστορικό background είναι εκπληκτικά, αλλά λείπει η δράση και η κατάληξη, επειδή είναι μικρή ιστορία σε περιορισμένο αριθμό λέξεων.

[aristofanoula]

Καταρχήν θέλω να πω συγχαρητήρια και στους δύο για την προσπάθεια σας. Οι ιστορίες σας μου άρεσαν πολύ και μπορώ να πω οτι ολοκλήρωσαν όμορφα την εισαγωγή.

Δυσκολεύτηκα στο να διαλέξω ποια από τις δύο μου άρεσε. Σε μερικά σημεία μου άρεσε η ιστορία του Γιώργου, σε άλλα του Στέλιου.

Επειδή όμως μπορούσα να ψηφίσω μόνο τη μία, κατέληξα στην ιστορία του Γιώργου.

Τα σχόλια που θα έκανα για τις ιστορίες σας έχουν, πάνω κάτω, ειπωθεί οπότε δε θα τα επαναλάβω.

Well done gentlemen!

[Cassandra Gotha]

Την ιστορία του tetartou τη διάβασα πάρα πολύ άνετα, με απορρόφησε, δεν κατάλαβα πώς έφτασε στο τέλος. Η ιστορία του araquel με έχασε σχεδόν αμέσως μετά τον πρόλογο και δύσκολα την παρακολούθησα μέχρι το τέλος. Μου φάνηκε πολύ αργό και περιγραφικό για τόσο μικρό διήγημα.

[Oberon]

Ομολογουμένως δεν μπορώ να προσθέσω κάτι που να μην έχει ειπωθεί ήδη. Και οι δύο ιστορίες ήταν πολύ καλές και τις διάβασα με απόλαυση. Οι ιατρικές γνώσεις του Τέταρτου προφανώς βοήθησαν στην αληθοφάνεια και τη σχετικά cold and... antiseptic αίσθηση της ιστορίας του, πράγμα που φυσικά την έκανε ακόμα καλύτερη.

Το γεγονός πως ο Araquel έγραψε μια ιστορία μεταξύ space opera και horror γεμάτη συναίσθημα - που τόνισε κι ο Dinohajiyorgi πιο πάνω - ήταν επίσης ένα μεγάλο ατού για μένα.

Προφανώς η εισαγωγή της Φανής ήταν αρκετά καλή ώστε να κάνει τους δύο συγγραφείς να γράψουν δυό ιστορίες πολύ διαφορετικές μεταξύ τους.

 

Θα προτιμήσω όμως να μην πω ποια από τις δύο ψήφισα, αν δεν υπάρχει αντίρρηση. Ευχαριστώ και τους δύο και τη Φανή για δύο πολύ ωραίες (έστω και κάπως σκοτεινές) ιστορίες! Μπράβο παιδιά!

[Electroscribe]

Ψήφισα Araquel.

 

Με τη σειρά που τις διάβασα:

 

Νόστος: Αποτελούταν από τρία διακριτά τμήματα.

- Μια πολύ προσεκτική και ενδιαφέρουσα περιγραφική σκηνή στο σταθμό

- Μια ανάκριση που παρατραβάει και εμβάθυνε σε θέματα που οι χαρακτήρες ήδη θα έπρεπε να γνωρίζουν καλά

- Ένα προσωπικό διάλογο-φινάλε, ο οποίος θα ωφελόυταν από μια δυνατότερη κατακλείδα, αλλά κατόρθωνε να περάσει τη μελαγχολία/αισοδοξία που επιδίωκε και εμένα με έπεισε πως δεν είχα να δω τίποτε άλλο πάνω στον κόσμο που διαδραματιζόταν

 

Το πείραμα: Πολύ καλή ανάπτυξη και δομή. Έχανε στο φινάλε, από την απότομη αλλαγή ύφους.

Το ίδιο ακριβώς τέλος, αλλά γραμμένο "σοβαρά", θα άφηνε τον αναγνώστη αναγκασμένο να σκεφτεί πάνω στα πολύ σοβαρά θέματα που άγγιζε το κείμενο, όπως η τραγική ειρωνία του γεγονότος πως οι ανώτεροι της πρωταγωνίστριας δεν την θεωρούσαν ικανή για το έργο που υποτίθεται πως της είχαν αναθέσει και την διέκοψαν ακριβώς πριν βρει τη λύση ή η ίδια της η αναικανότητα να φτάσει στη ρίζα του θύματος όσο έβλεπε το ζήτημα αποστασιοποιημένα. Αν είχε δουλευτεί έτσι, δε θα είχε σημασία που δεν δίνεται η λύση του μυστηρίου, γιατί εκεί θα βρισκόταν η ουσία τελικά. Τώρα, δίνεται η εντύπωση (εσφαλμένη, πιθανώς), πως ο συγγραφέας προσπαθεί αμήχανα να ξεγλιστρήσει από την υποχρέωση του να δώσει μια λύση τόσο έξυπνη και ενδιαφέρουσα όσο το ερώτημα που δημιούργησε.

[Naroualis]

Ψήφισα κι εγώ χτες βράδυ, κάπως βιαστικά για να προλάβω. Τα σχόλιά μου σήμερα που κοιμήθηκα πάνω στις ιστορίες (και δε θέλω υποννοούμενα... :Ρ)

 

Δε μπορώ να πω ότι η θεματολογία του Πειράματος μου έκανε ιδιαίτερη έκπληξη. Όπως επίσης κι η χρήση της γλώσσας, αν και πιστεύω ότι υπήρχαν φορές που, κύριε Τέταρτέ μου, θα μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε με περισσότερο δυναμισμό την ελληνική. Θα ήθελα επίσης να διακρίνονται καλύτερα οι φάσεις των συναισθημάτων της Ζαρίδου, περισσότερο γιατί την ώρα που εμφανίστηκε ο Ριζόπουλος και είπε ό,τι είπε, μπήκα στον πειρασμό, αλλά βαρέθηκα να το κάνω τελικά, να γυρίσω στο διήγημα και να ανιχνεύσω όλα αυτά τα συναισθήτα που αναφέρονται (απογοήτευση, θυμό, περιέργεια, ευχαρίστηση, ανησυχία, θλίψη, αποφασιστικότητα, μίσος και, τώρα, έκπληξη)

 

Ο Νόστος έχει κάτι που δε μπορώ να το διαβάζω: πολιτικούς. Ενταξει, έναν μόνο, αλλά είναι αρκετός. Μου είναι αφόρητη η ιδέα ότι η γιατρός σου κάνει ότι κάνει για να βγάλει κάποιο συμπερασμα κι ο άλλος περί άλλων τυρβάζει. Η γλώσσα είναι πιο στρωτή αλλά όπως είπαν και οι παραπάνω, η ιστορία κάνει μια παράξενη κοιλιά, που δε βοηθάει στην απόλαυση του διηγήματος καθόλου.

 

Η ψήφος μου στον Τέταρτο, γιατί μ' αρέσουν οι γριές τρυφερές νοσοκόμες που τελικά ξέρουν να κάνουν τη δουλειά τους.

[northerain]

Αποτελέσματα

 

Το poll έκλεισε Πέμπτη πρωί με τα ακόλουθα αποτελέσματα:

 

Araquel 6

 

Tetartos 13

 

Νικητής του Write Off #37 είναι ο Tetartos!

[Solonor]

!

Άργησα να τις διαβάσω και να ψηφίσω! Μόλις τώρα βρήκα χρόνο οπότε αν θέλετε κ τη δική μου γνώμη είναι η εξής.

Θα ψήφιζα (αν μπορούσα) Τέταρτο για τους παρακάτω λόγους.

1. Η ιστορία του ήταν καλογραμμένη.

2. Μου άρεσε πολύ η ιστορία του. Ως να έρθει το τέλος σκέφτηκα κάποιες φορές, τι στο διάολο θέλει κ μιλάει η γριά, αλλά ήρθε το τέλος κι έδεσε. Επίσης διαβαζόταν ευχάριστα.

3. Μου άρεσε το τέλος της ιστορίας.

4. Πρέπει κάποια στιγμή να πάψει να είναι Τέταρτος και να βγει πρώτος.

 

Όσον αφορά την ιστορία του Στέλιου έχω να πω τα εξής που μόνο κατά τον αριθμό υστερούν από τον ανταγωνιστή του.

1. Μου άρεσε ή ακόμα καλύτερα μου έκανε κλικ ή καλύτερα κλακ ή μπουμ ή και γω δε ξέρω τι, η νοοτροπία της Υποστράτηγου. Το στο διάολο όλοι τους, οι μαλακίες του πολιτικού κ.ο.κ.

2. Μου άρεσαν πολύ οι διάλογοι στην ενημέρωση.

3. Δεν μου άρεσε το τέλος και το μήνυμα και αυτό ήταν κυρίως ο λόγος που ψήφισα τον Τέταρτο. Σ' αυτό ίσως και να σε αδικώ όμως όταν διαβάζω για καταστροφές στον πλανήτη, ένωμα ανθρώπων κ.λ.π. δε τη παλεύω. Σόρρυ!

Κατά τ' άλλα μπράβο και στους δύο και συγνώμη που δε σας πρόλαβα!