Guest roriconfan Posted January 3, 2009 Share Posted January 3, 2009 Τι ακριβώς κάθεται και πολεμάει τόσον καιρό εκεί; Και είχα εντύπωση ότι το τελευταίο πράγμα που λένε τα στοιχειά στο τέλος, το λύνουνε αυτό. Λοιπόν, τα στοιχειά είναι πολεμιστές/ιππότες σαν τον πρωταγωνιστή που επίσης πεθάνανε χωρίς να εκπληρωθεί ο σκοπός τους. Δεν σκοτώνει άλλα στοιχειά κάθε βράδυ. Είναι τα ίδια που ξαναγυρίζουνε γιατί δεν αναπαύει τις ψυχές τους, απλά τα ξορκίζει παροδικά. Τον προειδοποιούνε ότι αν πεθάνει εδώ, θα τους κάνει παρέα όταν ο επόμενος ιππότης σε κάποιο μάταιο quest κάνει κάτι παρόμοιο. Εκεί τον έστειλε η πριγκήπισσα για να δείξει την αξία του πολεμόντας τα για 100 μέρες. Όλα αυτά τα αναφέρω στην ιστορία, δεν στα λέω στα ξαφνικά. Και πες μου τώρα ότι ήμουν ασαφής, ενώ δεν ήμουν και δεν προτιμώ την μασημένη τροφή. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted January 3, 2009 Share Posted January 3, 2009 Όταν το ξέρεις λες μετά μα πώς δεν το κατάλαβα... Εγώ τα θεώρησα μάλλον μεταφορικά τα λόγια τους. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheTregorian Posted January 3, 2009 Share Posted January 3, 2009 (edited) Ο αναγνώστης αγαπητέ Ρόρικ, δεν είναι στο μυαλό σου να καταλαβαίνει κάθε παράμετρο της ιστορίας σου που σου πέρασε απ' το μυαλο! Και κάνε μου τη χάρη να αντιμετωπίζεις τα μέλη που σου αφιερώνουν λίγο ή πολύ χρόνο με περισσότερη ευγένεια. Να 'σαι σίγουρος ότι ό,τι σου λένε δεν τα λένε με σκοπό να υποβιβάσουν το "αριστούργημα" σου! Καταντάει εκνευριστική αυτή η κατάσταση! Είπα να μη μιλήσω τόσο καιρό, αλλά δεν αντέχω άλλο! Άλλωστε ο τρελόγιατρος μου έχει προτείνει να μη κρατάω μέσα μου τα αποθημένα μου! Edited January 3, 2009 by TheTregorian Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted January 3, 2009 Share Posted January 3, 2009 Πούλα, πούλα! Ή κάνε shopping therapy. Από την μια ήταν μεταφορική η εντύπωση, από την άλλη υποτιμάω την νοημοσύνη των αναγνωστών. Ότι να'ναι... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheTregorian Posted January 4, 2009 Share Posted January 4, 2009 κάνε shopping therapy Μπααα... το έκανα πρόσφατα λόγω γιορτών, αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να ξελαφρύνω το... πορτοφόλι μου! Ίσως να φταίει το γεγονός ότι όλα ήταν δώρα και για μένα δεν πήρα τίποτα! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted January 5, 2009 Share Posted January 5, 2009 Ελπίζω να κατάλαβες ότι έγραψες μια ερωτική ιστορία. Είναι κάτι που δεν περίμενα από κάποιον που καθημερινά πασχίζει να πείσει ότι στερείται συναισθημάτων. Είναι μια ιστορία αυταπάρνησης και άσχετα με το κατά πόσο το ένιωσες είναι ένας μικρός ύμνος στον φτερωτό θεό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted January 5, 2009 Share Posted January 5, 2009 Τι; Ερωτική ιστορία; ... Που; ... Τυφλός είμαι και δεν την βλέπω; Ρε κοίτα να δεις πόσα πράγματα βλέπουν οι άλλοι που δε τα βλέπει ο συγγραφέας! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted January 5, 2009 Share Posted January 5, 2009 Αν είναι όπως τα λες τότε κάποιος πρόσθεσε στο κείμενό σου τα παρακάτω. Τι σου είναι αυτοί οι Χάκερς! Κοιτάω το μπαλκόνι, μακριά πίσω τους. Κανένα φως, καμία παρουσία, το παράθυρο κλειστό. Δεν ήρθες ακόμη αγάπη μου; Δε πειράζει. Η αναμονή μου για εσένα θα είναι απόδειξη από μόνη της. Μένω εκεί, ακίνητος, σαν μαρμαρωμένος, και κοιτάω καρφωμένα το μπαλκόνι περιμένοντας τα κεριά να ανάψουνε, το παράθυρο να ανοίξει διάπλατα και την αγαπημένη μου να τρέξει να με υποδεχθεί, όλο αναφιλητά και δάκρια χαράς. Ακόμα δεν ήρθε η αγαπημένη μου. Μα τι ανόητος που είμαι, πώς να έρθει στην μέση της νύχτας. Οι καθώς πρέπει δεσποσύνες κοιμούνται νωρίς το βράδυ. Όπου να’ναι θα έρθει η αγαπημένη μου να με πάρει, βεβαιωμένη για την αξία μου. Περιμένω ακόμα την αγαπημένη μου ξαπλωμένος κάτω από την ξερή μουριά. Αλλά δε σε κατηγορώ αγάπη μου, έλα με την ησυχία σου. Μόλις έρθει η αγαπημένη μου, θα σε πάω στον καλύτερο τεχνίτη του κόσμου. Λίγη υπομονή ακόμα. Περιμένει να εμφανιστεί την τελευταία στιγμή για να κάνει την συνάντησή μας ακόμα πιο συναισθηματική. Μα που τα σκέφτεται κάτι τέτοια η αγαπούλα μου; Σίγουρα θα βρίσκεται στο χωριό αυτήν την στιγμή και θα περιμένει να περάσει η ώρα για να έρθει στην πιο ρομαντική στιγμή, όταν δύει ο ήλιος. Καλό μου μαντήλι! Η μυρωδιά της έντονης κολόνιας σου έχει πλέον χαθεί. Η βελούδινη υφή σου έχει γίνει τραχιά και τα όμορφα σχέδια σου ξεβάψανε από τις κακουχίες μετά από τόσες μάχες. Αλλά η αγάπη μου για την ιδιοκτήτρια σου παραμένει ατελείωτη όπως πάντα. Η μόνη μου λύπη είναι που δε μπορώ να σε επιστρέψω σε καλή κατάσταση όταν έρθει όπου να’ναι η καλή μου. Μη κακολογείς την δεσποσύνη μας! Αφού μου έδωσε τον λόγο της! Να μείνω εδώ για 100 νύχτες πολεμώντας τα στοιχειά σαν απόδειξη της αγάπης μου. Το απέδειξα, αρά θα έρθει. «Χαχα, τι να πω, αν είσαι ερωτευμένος δεν ακούς τίποτα. Πόσο μάλλον που αρχίζεις να ακούς και φωνές και να μιλάς σε άψυχα αντικείμενα, τόσο καιρό εδώ μόνος.» Απλά θέλει να βεβαιωθεί για την αγάπη μου, πέρα από το καθήκον που μου ανέθεσε. Συκοφαντίες! Η καλή μου είναι αγνή σαν το χιόνι. Όποιον ακούω να λέει τέτοια για την δεσποσύνη μου, θα τον προκαλώ σε μονομαχία τιμής! «Μπράβο κύριε ιππότη, ότι κι αν σου πω, εσύ εκεί. Αφού είσαι ευχαριστημένος με όλα αυτά, τότε συνέχισε ακάθεκτος.» Και αυτό ακριβώς θα κάνω! Ο ήλιος δύει…Τελικά δεν ήρθε σήμερα… Μάλλον αύριο... Ναι, σίγουρα αύριο θα έρθει, που η αγάπη μου για αυτήν θα είναι ακόμη μεγαλύτερη! «Ηλίθιε ιππότη, φύγε επιτέλους! Δε θα έρθει, πως το λένε! Ψέματα ήταν! Φάρσα! Τόσο καιρό προσπαθούμε να σε διώξουμε, να ζήσεις όση ζωή σου απέμεινε, κι εσύ συνεχίζεις να χαραμίζεσαι για το τίποτα εδώ!» Θα σας αποδείξω την αγάπη μου για αυτήν! Όχι ότι πιστεύω σε όσα λέτε, αλλά θα επιμείνω αρκετά και θα καταλάβει από αυτό ότι πραγματικά την αγαπάω. Θα καταλάβει το λάθος της, θα έρθει, θα παντρευτούμε, και όλα θα είναι μια χαρά. Μόνο να σας πολεμάω και να καρτερώ την αγάπη μου έχω μάθει τόσο καιρό. Να τα παρατήσω τώρα είναι σαν να παρατάω την ζωή μου. Ανεβαίνω σε έναν λόφο από ηττημένους αντιπάλους και κοιτάω πάλι στο μπαλκόνι, όλος προσμονή. Ρε κοίτα να δεις πόσα πράγματα γράφει ο συγγραφέας χωρίς να τα βλέπει! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheTregorian Posted January 5, 2009 Share Posted January 5, 2009 Τι σου είναι το υποσυνείδητο...! :tongue: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted January 5, 2009 Share Posted January 5, 2009 Επιρροή από το κείμενο του Glowleaf δεν είδα καμιά. Αυτό που είδα είναι ένας δονκιχωτικός ιππότης που έχει αφιερώσει την ζωή του σε έναν ανέλπιδο έρωτα. Μου άρεσε και το πρώτο πρόσωπο και η επιμονή του για τον σκοπό του. Τι και αν οι άλλοι έχουν αντίθετη άποψη! Παραμύθι θα το έλεγα και μάλιστα όμορφο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheTregorian Posted January 5, 2009 Share Posted January 5, 2009 Επιρροή από το κείμενο του Glowleaf δεν είδα καμιά. Αυτό που είδα είναι ένας δονκιχωτικός ιππότης που έχει αφιερώσει την ζωή του σε έναν ανέλπιδο έρωτα. Μου άρεσε και το πρώτο πρόσωπο και η επιμονή του για τον σκοπό του. Τι και αν οι άλλοι έχουν αντίθετη άποψη!Παραμύθι θα το έλεγα και μάλιστα όμορφο. Συμφωνώ σε όλα, αν και πρέπει να παραδεχτούμε ότι έχει κάποια στοιχεία που δεν πολυταιριάζουν σε παραμύθι. Είναι αυτό το αντι-παραμύθι που είπε και ο ίδιος, σε αυτά τα σημεία τουλάχιστον. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted January 5, 2009 Share Posted January 5, 2009 Το βρήκατε κι εσείς ερωτικό / ρομαντικό; Γιατί υποτίθεται ότι ήθελα να περάσω αρνητική εντύπωση μέσα από την τυφλή αφοσίωση σε έναν σκοπό (που πλέον δεν λέγεται αγάπη ή έρωτας αλλά κόλλημα γιατί είναι μονόπλευρη σκέψη). Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
TheTregorian Posted January 5, 2009 Share Posted January 5, 2009 Και τα κατάφερες, ρεζίλι τον έκανες τον ιππότη! Απλά, χωρίς και να το θες ίσως, βγήκε και το λαβ στόρι. Δεν μπορείς να τ' απαρνηθείς! :tongue: Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted January 5, 2009 Share Posted January 5, 2009 (edited) Το στυλ γραφής είναι έντονα ΕΝΤΟΝΑ επηρεασμένο από pen & paper μεταξύ ζαριών και βιβλίων. Πάντως δείχνει πολύ έντονα επηρρεασμένα από Δον Κιχώτη επίσης.Δεν μου άρεσε ο τρόπος γραφής,το α πρόσωπο.Κεφαλαία και επαναλήψεις δράσεων κόβουν πόντους από το διήγημα. Περι pen and paper rpg δεν ξέρω,δεν ασχολούμαι. Η επαναλαμβανόμενη τελευταία νύχτα τα σπάει. Επειδή ξεφεύγεις απ' την σάτιρα που ξέρεις ότι μισώ όπως ο διάολος το λιβάνι, να ξέρεις ότι θα ευνοηθείς από μένα στην ψηφοφορία. Τόσο άγχος για το πρώτο πρόσωπο... ναι, να το κρατήσεις. Γιατί όχι; Εγώ προσωπικά μια χαρά το βλέπω να δουλεύει. Κι αν θες εγώ βλέπω ότι το πρώτο πρόσωπο ενισχύει την τραγικότητα του ήρωά σου. Χαραμίζεις το σημαντικότερο εύρημα, δηλ. ότι ο ιππότης είναι δαίμονας, για χάρη ενός χωρικού που κουβαλάει έναν ομιλούντα καθρέφτη. Αντί, να μας περιγράψεις την πορεία του ιππότη-δαίμονα που σφαγιάζει όποιον άνθρωπο βρει μπροστά του μέχρι να φτάσει στην τρομοκρατημένη δεσποσύνη και να διαπιστώσει στον καθρέφτη την σκληρή πραγματικότητα, τον βάζεις σε ένα ξέφωτο να στέκεται και να αντιμετωπίζει ορδές δαιμόνων, πιάνοντας ευκαιριακές συζητήσεις με καθρέφτες και μουριές. Χωρις τις λεπτομερειες με καθρεπτες και βλακειες, ειναι καλο Τι ακριβώς κάθεται και πολεμάει τόσον καιρό εκεί; Στην αρχή σκέφτηκα, πάλι δονκιχωτικά, δεν πολεμάει τίποτα, απλώς έτσι νομίζει. Αλλά, αν κατάλαβα καλά, υποννοείς ότι, όταν ξεκίνησε τουλάχιστον η ιστορία, ήταν στα καλά του. Μετά άρχισα να πιστεύω ότι έχει σφάξει όλο τον πληθυσμό της περιοχής. Ε, δε θα τον είχε μαζέψει κάποιος; Τελικά όμως πολεμάει «τα στοιχειά της περιοχής», πόσα στοιχειά έχει επιτέλους; Και τι είδους στοιχειά είναι αυτά που του λένε τέτοια πράγματα: «Ζεις ελπίζοντας και θα πεθάνεις ελπίζοντας. Θα μπορούσες να γυρνάς στον κόσμο τόσα χρόνια, να προστατεύεις τους χωρικούς από ληστές, να παντρευτείς μια χωριατοπούλα που πραγματικά σε αγαπάει, να κάνεις έργα, να φτιάξεις όνομα, να αποκτήσεις απογόνους. Αλλά τα παράτησες όλα για την εφήμερη τρέλα ενός κακομαθημένου κοριτσιού.» Θα μου πεις, δικά μου είναι, ό,τι γουστάρω λένε. Απλώς εγώ μάλλον ήθελα να μείνω με την εντύπωση ότι δεν πολεμάει τίποτα. Τελικά, μπερδεύτηκα. Η ιδέα μου αρέσει πολύ. Το πρώτο πρόσωπο επίσης (μην τυχόν και το αλλάξεις). Ακόμα και ο ενεστώτας είναι ωραίος. Έχει όμως κάποιες λογικές ασυνέχειες και κάποια εκφραστικά ελαττώματα, τα οποία όμως διορθώνονται. Κάπως μου δίνει την εντύπωση ότι είναι λίγο αναξιοποίητη η ιδέα. *Γκουχ Γκουχ* Αντιπαραμύθι; Δε μου μοιάζει για τέτοιο. Πολύ ρομαντικό είπε η Sonya… Και είναι. Ελπίζω να κατάλαβες ότι έγραψες μια ερωτική ιστορία. Είναι κάτι που δεν περίμενα από κάποιον που καθημερινά πασχίζει να πείσει ότι στερείται συναισθημάτων. Είναι μια ιστορία αυταπάρνησης και άσχετα με το κατά πόσο το ένιωσες είναι ένας μικρός ύμνος στον φτερωτό θεό. Γουστάρω, ήμουν τόσο μυστήρια ασαφής που ο καθένας έβγαλε άλλα συμπεράσματα. Βέβαια παίζει θέμα και το γούστο του καθένα αλλά και πάλι... Θα φάει γερό ρετουσάρισμα βασισμένο σε όλα αυτά. Edited January 5, 2009 by roriconfan Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Sileon Posted January 6, 2009 Share Posted January 6, 2009 (edited) Ρορίκο, δεν μπαίνω στην διαδικασία να σχολιάσω το είδος λογοτεχνίας στο οποίο εντάσσεται η ιστορία σου -ήδη, έχουν ειπωθεί αρκετά. Βέβαια, δεν μπορώ να παραβλέψω μια κραυγαλέα ομοιότητα με τον Δον Κιχώτη. Πέρα απο αυτά, είναι μια ιστορία που ευχαριστήθηκα πάρα πολύ και αν είχε προσεχθεί σε κάποια σημεία, θα ήταν η πρώτη στην λίστα μου. Εύγε. Υ.Γ. Μην "τρώγεσαι" να αποδείξεις στους άλλους τι είναι το έργο σου. Άστο να ξεδιπλώσει μόνο του τις χάρες του στα μυαλά των αναγνωστών. Edited January 6, 2009 by Sileon Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted February 16, 2009 Share Posted February 16, 2009 (edited) Έκανα ένα ελαφρύ ρετουσάρισμα στο διήγημα. Τίποτα το τρομερό, απλά άλλαξα μια ντουζίνα προτάσεις και πρόσθεσα μια ντουζίνα ακόμα για να ρέει καλύτερα. Ο ήλιος δύει Ο ήλιος δύει…όπου να’ ναι τώρα… «Φύγε! Φύγε!» Ποτέ αχρείοι! Φανερωθείτε επιτέλους! Τι περιμένετε; Αυτή θα είναι η τελευταία φορά που σας ανέχομαι! Ελάτε! Και σαν απάντηση, νάτοι! Από το χώμα ξεθάβονται, από τις σκιές ξεπροβάλουνε, από τις κουφάλες των δέντρων τεντώνουνε τα χέρια τους. Και φωνάζουνε και μουγκρίζουνε και με κοιτάζουν με ύφος όλο περιφρόνηση. Και με πλησιάζουνε και με περικυκλώνουνε και πάνε να με αρπάξουνε. Κοιτάω το μπαλκόνι, μακριά πίσω τους. Κανένα φως, καμία παρουσία, το παράθυρο κλειστό. Δεν ήρθες ακόμη αγάπη μου; Δε πειράζει. Η αναμονή μου για εσένα θα είναι απόδειξη από μόνη της. Ξεθηκαρώνω τον Ασημογυάλιστο και αμέσως επιτήθομαι. Κόβω το πόδι του ενός, σκίζω το στέρνο του άλλου, χώνω τον έμπιστο σύντροφό μου στην κοιλιά ενός τρίτου. Ένας πισώπλατα με γρατζουνάει στον αγκώνα πριν του στερήσω το παλιόχερο του. Δεύτερος στα αριστερά επιχειρεί να με ρίξει σπρώχνοντας αλλά του παίρνω το κεφάλι. Τρίτος στα δεξιά πάει να με κινητοποιήσει με αγκάλιασμα, σκύβω εγκαίρως και τον καρφώνω στην κοιλιά. Το πρώτο κύμα κείτεται διαμελισμένο γύρω μου. Πλησιάζουνε άλλοι τόσοι. Ακολουθούνε πολλές φορές περισσότεροι που ακόμα βγαίνουνε από τα σκοτάδια. ………. Μεσονύκτιο. Το σκηνικό γνώριμο. Η έκβαση γνωστή. Εγώ καταϊδρωμένος, με αμυχές σε ολάκερο το κορμί μου. Γύρω μου ένας τεράστιος σωρός από άμορφη μάζα. Ανεβαίνω σε έναν λόφο από ηττημένους αντιπάλους και κοιτάω πάλι στο μπαλκόνι, όλος προσμονή. Τίποτα. Το ίδιο σκηνικό με πριν. Ακόμα κανένα φως, ακόμα καμία παρουσία, ακόμα το παράθυρο κλειστό. Ακόμα καλλωπίζεσαι για να είσαι όσο πιο όμορφη γίνεται όταν με αγκαλιάσεις, ε; Χαλάλι σου, θα είμαστε μια ζωή μαζί, τι είναι μερικές στιγμές παραπάνω αναμονής για σένα; Μένω εκεί, ακίνητος, σαν μαρμαρωμένος, και κοιτάω καρφωμένα το μπαλκόνι περιμένοντας τα κεριά να ανάψουνε, το παράθυρο να ανοίξει διάπλατα και την αγαπημένη μου να τρέξει να με υποδεχθεί, όλο αναφιλητά και δάκρια χαράς. «Φύγε! Φύγε!» Σιωπή στοιχειά! Ένας ιππότης ποτέ δε δειλιάζει! ………. Χάραμα. Οι σωροί των νεκρών αρχίζουν να γίνονται στάχτη με τις πρώτες ακτίνες. Κατεβαίνω από το έπαθλό μου, πιασμένος άσχημα από την ορθοστασία και τον ιδρώτα και το αίμα που στεγνώσανε πάνω μου. Ακόμα δεν ήρθε η αγαπημένη μου. Μα τι ανόητος που είμαι, πώς να έρθει στην μέση της νύχτας. Οι καθώς πρέπει δεσποσύνες κοιμούνται νωρίς το βράδυ. Οι αντίπαλοι μου έχουνε πλέον γίνει ένα σύννεφο καπνού που διασκορπίζεται από το ελαφρύ πρωινό αεράκι. Το τελευταίο πράγμα που ακούγεται σαν ηχώ στον άνεμο είναι η συνηθισμένη απειλή τους. «Φύγε! Φύγε ιππότη! Δεν έχεις λόγο να είσαι εδώ!» Έχω και δε θα πάρω ποτέ πίσω τον λόγο μου! Σύντομα ο καπνός χάνεται και μαζί με αυτόν και οι ευτελείς εκφοβισμοί τους. Στον αγύριστο! Δε θα σας ξαναπολεμίσω άλλη φορά. Όπου να’ναι θα έρθει η αγαπημένη μου να με πάρει, βεβαιωμένη για την αξία μου. ……….. Πρωί. Είμαι ξαπλωμένος κάτω από την ξερή μουριά, μασουλώντας ότι καρπούς βρίσκω από την γύρω πενιχρή βλάστηση. Περιμένω ακόμα την αγαπημένη μου, η οποία ακόμα να φανεί. Ε, λογικό είναι, μέχρι να ξυπνήσει, να πάρει το πρωινό της και να ετοιμαστεί καταλλήλως, η ώρα θα περάσει. Αλλά δε σε κατηγορώ αγάπη μου, έλα με την ησυχία σου. Τελειώνω το λιτό γεύμα μου και ακονίζω όπως μπορώ τον Ασημογυάλιστο, τρίβοντας τον πάνω σε λεία πέτρα. «Αχ σύντροφε, δε βαρέθηκες να με φροντίζεις τόσο καιρό;» Φυσικά και όχι. Το σπαθί ενός ιππότη είναι ο αντικατοπτρισμός των ιδανικών του. Πρέπει να σε έχω στην καλύτερη δυνατή κατάσταση. Άλλωστε, χάρη σε εσένα τόσο καιρό νικάω στην μάχη. «Ναι, αλλά δεν θα είμαι στην καλύτερη κατάσταση, όσο κι αν με τρίβεις. Η γυαλάδα μου θόλωσε, τα πετράδια μου πέσανε, οι χαραγμένες ευχές μου σβήσανε. Γιατί δε με πας σε ένα διπλανό χωριό, να μου βρεις έναν άξιο τεχνίτη;» Μόλις έρθει η αγαπημένη μου, θα σε πάω στον καλύτερο τεχνίτη του κόσμου. Λίγη υπομονή ακόμα. «Το ίδιο μου λες κάθε μέρα. Βαρέθηκα πια, πάμε να φύγουμε. Είναι ντροπή, εγώ, το σύμβολό σου να είμαι σε τέτοια χάλια.» Μη με προδίδεις έτσι σύντροφε! Σε μια ώρα το πολύ θα έρθει. Τον αφήνω πλάι μου για να ηρεμίσει λίγο. Γκρινιάζει εύκολα αλλά γρήγορα ηρεμεί και πάλι. ………….. Καταμεσήμερο. Ακόμα δεν ήρθε. Μα φυσικά, μέσα στην ζέστη, που θα έρθει; Θα περιμένει την δροσιά του δειλινού για να συναντηθούμε και πάλι. Χαλάλι της, αρκεί να μη μου κουράζεται. «Κυρ-ιππότη, κυρ-ιππότη!» Τι είναι καλή μου μουριά; «Αν θα έρθει η αγαπημένη σας, δε πρόκειται να ξαναέρθετε ποτέ εδώ, σωστά;» Εννοείται! Αρκετά υπέμενα αυτό το μαρτύριο. «Τότε γιατί δε πάτε λίγο να αποχαιρετίσετε την Μαίρη δίπλα στο χωριό; Ξέρετε πόσο αδυναμία σας είχε.» Αν ξέρω λέει! Ως και καρδούλα με τα αρχικά μας σκάλισε πάνω σου η χαζούλα. Αλλά όχι, δε θα πάω. Δε μπορώ να αφήσω ούτε λεπτό αυτό το μέρος, μέχρι να έρθει η πριγκίπισσα μου. «Αχ, μα είναι κρίμα, τόσο καιρό θα περιμένει να σας δει. Κι εσείς την απορρίψατε τόσο ψυχρά. Μια φορά, έτσι για ένα αντίο και μόνο, γιατί δεν πάτε να της το πείτε;» Έδωσα τον λόγο μου να μη φύγω και θα τον τηρήσω. Και άλλωστε, μια χωριατοπούλα σαν αυτήν, ποτέ δε θα ταίριαζε με έναν υψηλό ιππότη σαν εμένα. «Μα δεν είναι κρίμα να απορρίπτετε κάποια που σας αγαπάει και να προτιμάτε μια που δεν… Κυρ-ιππότη; Που πάτε; Κυρ-ιππότη!» Σηκώνομαι και απομακρύνομαι από την μουριά. Την ευχαριστώ ολόψυχα για τον ίσκιο και τους καρπούς που μου προσφέρει αλλά όταν την πιάνουνε τα αισθηματικά της, δε μ’αφήνει σε ησυχία. ………………. Απόγευμα. Χαχα, τι ναζιάρα που είναι! Περιμένει να εμφανιστεί την τελευταία στιγμή για να κάνει την συνάντησή μας ακόμα πιο συναισθηματική. Μα που τα σκέφτεται κάτι τέτοια η αγαπούλα μου; Σίγουρα θα βρίσκεται στο χωριό αυτήν την στιγμή και θα περιμένει να περάσει η ώρα για να έρθει στην πιο ρομαντική στιγμή, όταν δύει ο ήλιος. Α, έρχεται κάποιος. Έμπορος μάλλον, με τόσα πράγματα που έχει το κάρο του. Θα τον ρωτήσω μπας μου αποκαλύψει τίποτα. «ΑΑΑ! Βοήθεια!» Κύριε, περιμένετε! Δεν είμαι κλέφτης. Κύριε! Μια ερώτηση θέλω απλά να κάνω! Κύριε, σας πέφτει η πραμάτεια σας έτσι που τρέχετε! …Μα τι έπαθε; Δεν είδε την ασημένια πανοπλία μου; Δεν είδε το λεβεντίσιο σώμα μου ή το σοβαρό βλέμμα μου; Αποκλείεται να φέρνω σε απατεώνα. Α, μα φυσικά! Θα έβαλε διαταγή στο χωριό η καλή μου να φεύγουνε όλοι όταν με συναντάνε για να μη μου χαλάσουνε την έκπληξη. Μα πως δε το κατάλαβα νωρίτερα; Τουλάχιστον να μαζέψω την πραμάτεια του, να του την επιστρέψω πριν φύγω με την καλή μου. Είναι κρίμα να πάει στράφι ένα τόσο όμορφο πλεκτό ή ένα τόσο καλοδουλεμένο βάζο ή ένας τόσο πολυτελής καθρέφτης… ΜΑ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ! ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΕΡΑΣ;! «Ποιο τέρας φίλος; Η αντανάκλαση σου πάνω μου είναι.» Δε με εξαπατάς σατανικό μαραφέτι! Αυτός είναι ένας δαίμονας. Με παραμορφωμένο πρόσωπο, σκουριασμένη πανοπλία και άτσαλα αραιά μαλλιά! Πως γίνεται να νομίζεις ότι θα πιστέψω ότι αυτό το έκτρωμα είμαι εγώ; «Δε πας καλά φίλος. Μοιάζεις ακριβώς όπως σε δείχνω. Αν εσύ έχεις άλλη ιδέα για τον εαυτό σου, αυτό είναι πρόβλημά σου.» Κόλπο των στοιχειών είναι! Έλα έξω να αναμετρηθούμε τέρας! Και σταμάτα να αντιγράφεις τις κινήσεις μου! «Σιγά μη χορέψω και κλακέτες! Ένας απλός καθρέφτης είμαι, μια απλή αντανάκλαση δείχνω. Τίποτα δε θα πεταχτεί. Αυτός που χρειάζεται βοήθεια είσαι εσύ με τόσες πληγές που έχει το σώμα σου και τόσες αρλούμπες που βγάζει το μυαλό σου.» Φεύγω για να μη φτάσω στο σημείο να σε σπάσω για αυτό το κόλπο που μου έπαιξες. Δε πιάνουνε τέτοιες αγυρτίες σε έναν έντιμο ιππότη. «Ε, κάτσε λίγο! Μη με παρατάς εδώ! Ε! Θα μείνω χωρίς χρησιμότητα εδώ στη μέση του πουθενά! Και θα πάθω κατάθλιψη από την μοναξιά! Φίλος, μη μου το κάνεις αυτό! ΕΕΕ!!!» …………….. Δειλινό. Το βγάζω από την τσέπη του παντελονιού μου. Καλό μου μαντήλι! Η μυρωδιά της έντονης κολόνιας σου έχει πλέον χαθεί. Η βελούδινη υφή σου έχει γίνει τραχιά και τα όμορφα σχέδια σου ξεβάψανε από τις κακουχίες μετά από τόσες μάχες. Αλλά η αγάπη μου για την ιδιοκτήτρια σου παραμένει ατελείωτη όπως πάντα. «Αχ, είστε τόσο κόλακας! Με κάνετε να ντρέπομαι!» Η μόνη μου λύπη είναι που δε μπορώ να σε επιστρέψω σε καλή κατάσταση όταν έρθει όπου να’ναι η καλή μου. «Μα δε πειράζει, δε περιμένω άλλωστε να έρθει. Και καλύτερα έτσι γιατί αν το έκανε, θα με πετούσε αμέσως έτσι που κατάντησα. Χάρη σε εσάς υπάρχω ακόμα.» Μη κακολογείς την δεσποσύνη μας! Αφού μου έδωσε τον λόγο της! Να μείνω εδώ για 100 νύχτες πολεμώντας τα στοιχειά σαν απόδειξη της αγάπης μου. Το απέδειξα, αρά θα έρθει. «Χαχα, τι να πω, αν είσαι ερωτευμένος δεν ακούς τίποτα. Πόσο μάλλον που αρχίζεις να ακούς και φωνές και να μιλάς σε άψυχα αντικείμενα, τόσο καιρό εδώ μόνος.» Τι εννοείς με αυτό; «Δε θα με πίστευες κι αν σου έλεγα. Πάντως, είναι περίεργο που ποτέ σου δεν σκέφτηκες μήπως όλα αυτά ήταν απλά ένα καπρίτσιο της αφέντρας μου.» Γιατί να ήταν; «Ξέρω εγώ; Μήπως γιατί οι 100 μέρες περάσανε; Εδώ και πολύ, πολύ, πολύ καιρό; Απλά θέλει να βεβαιωθεί για την αγάπη μου, πέρα από το καθήκον που μου ανέθεσε. «Μήπως γιατί είναι γνωστή για τις ιδιοτροπίες και τα απίστευτα πράγματα που ζητάει, γιατί είναι κακομαθημένη;» Ως νέα και ανύπαντρη πριγκίπισσα, το καταλαβαίνω να είναι. Αλλά με εμένα σαν σύζυγο στο πλάι της, θα γίνει μια σωστή και σοβαρή κυρία που όλοι θα θαυμάζουν. «Και για όλες τις ιστορίες που ακούγονται για τους δεκάδες κρυφούς εραστές της, τι θα κάνεις;» Συκοφαντίες! Η καλή μου είναι αγνή σαν το χιόνι. Όποιον ακούω να λέει τέτοια για την δεσποσύνη μου, θα τον προκαλώ σε μονομαχία τιμής! «Μπράβο κύριε ιππότη, ότι κι αν σου πω, εσύ εκεί. Αφού είσαι ευχαριστημένος με όλα αυτά, τότε συνέχισε ακάθεκτος.» Και αυτό ακριβώς θα κάνω! ……………. Ο ήλιος δύει… Τελικά δεν ήρθε σήμερα… Μάλλον αύριο... Ναι, σίγουρα αύριο θα έρθει, που η αγάπη μου για αυτήν θα είναι ακόμη μεγαλύτερη! «Φύγε! Φύγε!» Εδώ είστε πάλι καταραμένα στοιχειά; Ελάτε! Αυτή θα είναι η τελευταία φορά που σας ανέχομαι! Ελατέ! (Κόβω το πόδι του ενός) «Ηλίθιε ιππότη, φύγε επιτέλους! Δε θα έρθει, πως το λένε! Ψέματα ήταν! Φάρσα! Τόσο καιρό προσπαθούμε να σε διώξουμε, να ζήσεις όση ζωή σου απέμεινε, κι εσύ συνεχίζεις να χαραμίζεσαι για το τίποτα εδώ!» (Σκίζω το στέρνο του άλλου) Θα σας αποδείξω την αγάπη μου για αυτήν! (Χώνω τον έμπιστο σύντροφό μου στην κοιλιά ενός τρίτου) «Η μούρη σου έγινε σαν πατσάς, η έντιμη στολή σου σαν σκουριασμένος τενεκές, το ένδοξο σπαθί σου σαν σκαλιστήρι για το τζάκι, κι εσύ εκεί, αφημένος στα ιδανικά σου. Γιατί πια; Τι έχεις να κερδίσεις;» (Ένας πισώπλατα με γρατζουνάει στον αγκώνα πριν του στερήσω το παλιόχερο του) Με ικανοποιεί η ελπίδα του τι θα γίνει αν μείνω πιστός στα ιδανικά μου. Αυτό αρκεί! (Δεύτερος στα αριστερά επιχειρεί να με ρίξει σπρώχνοντας αλλά του παίρνω το κεφάλι) «Ζεις ελπίζοντας και θα πεθάνεις ελπίζοντας. Θα μπορούσες να γυρνάς στον κόσμο τόσα χρόνια, να προστατεύεις τους χωρικούς από ληστές, να παντρευτείς μια χωριατοπούλα που πραγματικά σε αγαπάει, να κάνεις έργα, να φτιάξεις όνομα, να αποκτήσεις απογόνους. Αλλά τα παράτησες όλα για την εφήμερη τρέλα ενός κακομαθημένου κοριτσιού.» (Τρίτος στα δεξιά πάει να με κινητοποιήσει με αγκάλιασμα, σκύβω εγκαίρως και τον καρφώνω στην κοιλιά) Όχι ότι πιστεύω σε όσα λέτε, αλλά θα επιμείνω αρκετά και θα καταλάβει από αυτό ότι πραγματικά την αγαπάω. Θα καταλάβει το λάθος της, θα έρθει, θα παντρευτούμε, και όλα θα είναι μια χαρά. (Πλησιάζει το δεύτερο κύμα) «Γραμμένο σε έχει ανόητε! Έχει χίλιους να της φιλάνε τα πόδια κάθε μέρα, σκοτίστηκε που εσύ επιμένεις από ένα καπρίτσιο της να χαραμίζεις την ζωή σου εδώ. Ίσα, ίσα που γελάει με τα χάλια σου. Δε νοιάζεται, δε θα αλλάξει, δε θα έρθει. Φύγε, παράτα τα!» (Τρέχω, κουνώντας το σπαθί μου γρήγορα σαν τον άνεμο) Όχι ότι πιστεύω σε όσα λέτε, αλλά και να φύγω, τι να κάνω πλέον; Μόνο να σας πολεμάω και να καρτερώ την αγάπη μου έχω μάθει τόσο καιρό. Μόνο αυτά με γεμίζουνε γιατί μόνο αυτά έχω μάθει και με κλειστά τα μάτια να κάνω. Να τα παρατήσω τώρα είναι σαν να παρατάω την ζωή μου. (Τα στοιχειά σωριάζονται το ένα μετά το άλλο) «Χαζέ ιππότη! Είσαι ζωντανός αλλά είσαι ήδη σαν νεκρός. Ζεις μια τελευταία νύχτα που ποτέ δε θα τελειώσει. Κάνεις σαν στοιχειό όπως εμείς. Μείνε μαζί μας λοιπόν! Ακολούθα τον φαύλο κύκλο και ακολούθα μας στην άσκοπη ύπαρξη μας. Εσύ την επέλεξες, όπως και όλοι οι υπόλοιποι μας πριν από εσένα.» ……………….. Μεσονύκτιο. Το σκηνικό γνώριμο. Η έκβαση γνωστή. Εγώ καταϊδρωμένος, με αμυχές σε ολάκερο το κορμί μου. Γύρω μου ένας τεράστιος σωρός από άμορφη μάζα. Ανεβαίνω σε έναν λόφο από ηττημένους αντιπάλους και κοιτάω πάλι στο μπαλκόνι, όλος προσμονή. Και καρτερώ. Και καρτερώ. Και καρτερώ… Edited February 16, 2009 by roriconfan Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.