Ένας δυστυχισμένος τοξότης

[roerix]

Είδος: φαντασία

Βία; λίγο

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: γύρω στις 2300 λέξεις

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Μια ιστορία ενός γέρου σε ένα περιπλανώμενο βάρδο που ψάχνει ιστορίες για να τις εντάξει στο ρεπερτοριό του...

 

Θυμάμαι πριν απο κάμποσα χρόνια συνάντησα σε ένα καπηλειό κάπου στα σύνορα με τις βόρειες επαρχίες του Βασιλείου, ένα περίεργο ηλικιωμένο που μπήκε μέσα και τράβηξε αμέσως τα βλέμματα όλων μέσα στο μαγαζί με το παρουσιαστικό του και με την μεγάλη άσπρη γενειάδα του.

Πράγματικα τον θυμάμαι λές και τον βλέπω αυτή την στιγμή μπροστά μου, φορούσε μια γκρι ρόμπα που ήταν δεμένη με ένα σχοινί και την συνόδευε ένα τριγωνικό καπέλο στην ιδια απόχρωση, είχε ένα σάκο περασμένο διαγώνια απο το σώμα του και κρατούσε ένα ίσιο ραβδί στο δεξί του χέρι όπου στην κορυφή του καθόταν μια μικροσκοπική άσπρη κουκουβάγια. Tο βλέμμα του περιπλανήθηκε σε όλο τον χώρο ήρθε και κάθησε στο διπλανό τραπέζι απο μένα.

Η κουκουβάγια άφησε το ραβδί και πέταξε τόσο αθόρυβα που σχεδόν κανείς δεν το κατάλαβε παρά μόνο ελάχιστα άτομα χωρίς να δώσουν σημασία, ο γέροντας αφού τακτοποίησε τα πραγματά του άναψε μια μακρόστενη πίπα και άρχισε να καπνίζει ενώ κοίταζε στο κενό. Μετά απο λίγο έφτασε και η σερβιτόρα όπου απο τον τρόπο που του μίλαγε έδειξε ότι τον γνωριζε, μάλλον ήταν κάτοικος του χωριού, αφού ανάφερε και το ονομά του που δεν το άκουσα καθαρά λόγω της φασαρίας που επικρατούσε, ενώ έδινε την παραγγελία του τα βλεμματά μας διασταυρώθηκαν, το βλέμμα του στην αρχή, για δεύτερα, έμοιαζε σαν του γερακιού που εξετάζει τα θηραματά του αλλά γρήγορα πήρε ένα γαλήνιο και εξεταστικό βλέμμα που με περιέργαζε απο την κορυφή ώς τα νύχια ώσπου τα μάτια του έπεσαν πάνω στην κιθάρα μου.

 

"Απο ότι βλέπω δεν είσαι απο αυτά τα μέρη, λογικά πρέπει να είσαι απο αυτούς που ταξιδεύουν σε ολόκληρο τον κόσμο και λένε ιστορίες σε μέρη σαν αυτό μέχρι και στις ποιο μεγάλες αίθουσες ευγενών και βασιλιάδων!!!" ανάφερε ο Γκόργκαν.

 

Όπως θα μάθαινα αργότερα ότι λέγεται, με βραχνή και ήρεμη φωνή συνέχισε

"Με λένε Γκόργκαν και έχω ταξιδεύψει και εγω σε μερικά μέρη όταν ήμουν νέος σαν του λόγου σου"την ίδια στιγμή σηκώθηκε απο την καρέκλα του και ήρθε προς το τραπέζι μου.

"Δεν σε πειράζει να κάνεις παρέα σε ένα γέροντα ακούγοντας τρελές ιστορίες απο τα νιάτα του"

 

Μόλις κάθισε, παρατήρησα κάτι που δενείχα προσέξει ότι στο λαιμό του φορούσε ένα πανομοιότυπο σχοινί όπως στην ζώνη του, μόνο που είχε κάμποσους κόμπους γύρω στους 10 τους μέτρησα με μια προχειρη ματιά αλλά αυτό που ήταν ακόμα πιο αξιοπερίεργο ήταν ότι δεν φορούσε παπούτσια!!! Με χαρά τον κάλεσα στο τραπέζι με την σκέψη ότι ίσως να βρώ κάποια ιστορία με αρκετό ενδιαφέρον να διηγούμαι στις πόλεις που βρω στο διάβα μου.

Αφού κάθισε πλέον στο δικό μου τραπέζι, ξανανάψε την πίπα και κατέβασε τον καπνό με δυνατές ρουφηξιές

"Ελπίζω να μην νομίζεις ότι είμαι ένας τρελός γέροντας που γυρνάει ξυπόλητος και φοβίζοντας τα μικρά παιδιά, κάποτε ντυνόμουν πιο διαφορετικά και όλοι με χαιρετούσαν στον δρόμο όταν περνούσα απο μπροστά τους"

 

Αυτό με έκανε να πιστεύω ότι είχα δικιο για την επιλογή να καθίσει μαζί μου. Έτσι άρχισε να διηγείτε την ιστορία του, θυμάμαι ότι ξεκίνησε καπως έτσι

"Αλλά ας τα πάρουμε απο την αρχή, γεννήθηκα πριν απο 66 χρόνια σε ένα χωρίο κόντα στο Νάργουικ πρωτεύουσα της επαρχίας του Νάργοιυκ. Απο ότι ξέρω η μητέρα μου δούλευε στα χωράφια μέχρι και την στιγμή μου με γέννησε και η οικογενειά μου απόκτησε το 5ο μέλος της.

Τα παιδικά μου χρόνια μέχρι και το μέσω στης εφηβείας μου την πέρασα βοηθώντας την μέρα, τους γονείς μου και τον θείο μου μαζεύοντας την σοδειά απο τα χωράφια και το βράδυ αποκοιμόμουν με τις ιστορίες του παππού μου που είχαν σχεδόν πάντα θέμα για τους γενναίους τοξότες, για τον βασιλιά και τους πολέμους τους. Κάπως έτσι πέρασαν τα χρόνια και έφτασε η στιγμή που θα αποφάσιζα τι θα γινόμουν!!!

Θυμάμαι ότι η απαντησή μου τους ξάφνιασε όλους εκτός απο τον παππού μου, ο λόγος ήταν οτι ήθελα να γίνω ένας σπουδαίος τοξότης όπως και αυτοί απο τις ιστορίες του παππού μου. Οι γονείς μου τα φόρτωσαν όλα στον παππού και στις τρελο-ιστορίες του, αλλά ότι και να έλεγαν την αποφασή μου την είχα πάρει θα γινόμουν ΤΟΞΟΤΗΣ.....

Πέρασε ένας μήνας όταν ο πατέρας μου με φώναξε και μου έδωσε ένα γράμμα που ανέφερε ότι γινόμουν δεκτός στην φρουρά του Νάργουικ για να γίνω τοξότης, τα συναισθηματά μου δεν μπορώ να τα περιγράψω ακόμα και σήμερα μετά απο τόσα πολλά χρόνια. Απο την επόμενη μέρα άρχισα να προετοιμάζω τα πραγματά μου για το ταξίδι που θα έκανα ως το Νάργουικ με τον πατέρα μου και τον παππού μου. Πέρασαν η μέρες και έφτασε η μεγάλη στιγμή την αναχωρησής μου, η μητέρα μου ήταν αρκετά λυπημένη αλλά δεν το έδειχνε μέχρι την στιγμή που ξεκίνησε η άμαξα και ξέσπασε σε κλάμματα και κρύφτηκε στην αγκαλιά του θείου μου.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας φτάσαμε στην πόλη του Νάργουικ και πήραμε τον δρόμο προς το κτίριο της φρουράς. Δεν αργήσαμε να το βρούμε, μπήκαμε μέσα απο πύλη και βρεθήκαμε στο προαύλιο που ταυτόχρονα ήταν και ο χώρος εκγύμνασης των στρατιωτών. Κάπου εδώ έφτασε και η στιγμή που θα αποχαιρετούσα και την υπόλοιπη οικογένεια, πρώτα με χαιρέτησε ο παππούς μου όπου μου έδωσε ένα μακρόστενο αντικείμενο, που έφτανε ως τον ώμο μου. τυλιγμένο σε χαρτί και είπε ότι ήταν το δώρου του, αργότερα που το άνοιξα είδα ότι ήταν ένα μαύρο τόξο που είχε μια ασημένια λαβή με το θυρεό του βασιλιά!!!.

Στο τέλος χαιρέτησα τον πατέρα μου, που και αυτός μου έδωσε ένα μικρό πακέτο, γρήγορα άνοιξα και προς εκπληξή μου είδα ότι ήταν μια κάπα με κόκκινη μεταξωτή φόδρα, γρήγορα τα μάτια μου βούρκουσαν γιατί ήξερα ότι το δώρο του ήταν πολύ σημαντικό σε σχέση με την οικονομική κατάσταση που είχαμε εκείνη την εποχή....

Απο την πρώτη μέρα μπήκαμε στα βαθιά, αφού η εκπαίδευση ήταν αρκετά ζόρικη και σκληρή. Πέρασαν 4 χρόνια της βασικής εκπαίδευσης και επιτέλους ήρθε η ώρα που θα έπαιρνα μέρος στην πρωτη μου αποστολή και τι αποστολή δίπλα στο βασιλιά που θα πολεμούσε στα ανατολικά με κάποιες φυλές που έκαναν επιδρομές. Η αποστολή ήρθε εις πέρας με ιδιαίτερη ευκολία. Γρήγορα άρχισα να ανεβαίνω και σε θέσεις και σε υπόληψη, ήμουν αυτό που ήθελα ένας πετυχημένος τοξότης που διοικουσε την δικιά του μονάδα και εκπαίδευε τους καινούργιους τοξότες και όλα αυτά σε ηλικία 26 χρονών.

Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να συχνάζω με τους ευγενείς και στην αυλή του κόμη του Νάργουικ. Εκεί γνώρισα τον πρώτο μου έρωτα και τον τελευταίο μου, την κόρη ενός ευγενή της περιοχής, την Βαλέρια.

Η Βαλέρια ήταν λίγο πιο μικρή απο μένα, είχε μακριά μελαχροινά μαλλιά που έφταναν ώς την μέση της, μάτια στο χρώμα του ουρανού καθώς σουρουπώνει τους φθινοπωρινούς μήνες και κατάλευκο δέρμα σαν το χιόνι που της έδιναν μια εικόνα ζωντανού αγάλματος. Γρήγορα άρχισε να ενδιαφέρεται και εκείνη για μένα ακούγοντας ιστορίες απο δεξιά και αριστερά για τα κατορθώματα μου. Κάποια στιγμή αρχίσαμε να βγαίνουμε κρυφά απο τους γονείς κάνοντας βόλτες μέσα στα δάση ή συναντιόμασταν όταν συνόδευα την κόρη του κόμη του Νάργουικ όπου εκείνη ήταν στην ακολουθία της.

Γρήγορα άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα μαύρα σύννεφα στον κρυφό μας δεσμό. Ο λόγος ήταν ότι οι δικοί της την προόριζαν για τον γιό ενός πλούσιου ευγενή και θα την πάντρευαν σε γρήγορα χρονικό διάστημα. Τότε κατάλαβα ότι παρόλο την άνοδο που είχα όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δεν θα σύγκριναν τον γιο ενός χωριάτη με έναν γιο ευγενή. Όμως η Βαλέρια είχε αντίθετη άποψη και μετά απο μια συζήτηση με τους γονείς της για μένα, τσακώθηκε τόσο σοβαρά μαζί τους που σηκώθηκε και εξαφανίστηκε απο το σπίτι της. Όλοι οι φρουρά άρχισε να την ψάχνει σε όλα τα πιθανά και απίθανα μέρη που μπορούσαν να την βρούν. Όμως ο μοναδικός που σίγουρα που ήξερα που μπορεί να ήταν, ήμουν εγώ!!!

Γρήγορα πήρα ένα άλογο και άρχισα να καλπάζω μέσα στο σκοτάδι καθώς η φθινοπωρινή βροχή έπεφτε δυνατά στο προσωπό μου και με έκανε να τρέμω απο την κρύο σε συνδυασμό μήπως πάθει τιποτα η Βαλέρια, μιας και ήταν η εποχή που οι λύκοι κατέβαιναν απο τα βουνά για να βρούν τροφή. Κατευθύνθηκα προς το ξέφωτο που ξαποστάζαμε και περνούσαμε πολλές ώρες χωρίς να μας ενοχλεί κανείς εκτός απο τα διάφορα πουλιά που τραγουδούσαν και μας κρατούσαν παρέα. Καθώς έφτανα άκουσα μια πνιχτή στριγκλιά, της Βαλέριας!!!.

Άρχισα να καλπάζω ακόμα πιο γρήγορα και έφτασα στο ξέφωτο"

Κάπου εκεί θυμάμαι ότι στον Γκόργκαν έτρεξαν κάποια δάκρυα που κρύφτηκαν μέσα στα πλούσια γένια του και συνέχισε

 

"Το θέαμα που αντίκρισα ήταν ότι πιο εφιαλτικό που έχω δει σε όλη την ζωή. Είδα την Βαλέρια πεσμένη κάτω και αίματα έτρεχαν απο τα όμορφα χέρια της και απο διάφορα άλλα σημεία του σωματό της και απο πάνω της είχαν πέσει δυο άγριοι λύκοι που την δάγκωναν με μανιά καθώς εκείνη προσπαθούσε να τους απομακρύνει φωνάζοντας όσο μπορούσε βοήθεια.

Γρήγορα κατέβηκα απο το άλογο μου και όπλισα το τόξο του παππού μου και τρέμωντας απο τον φόβο μου άφησα την χορδή, μια...δυο...τρεις φορές. Οι λύκοι είχαν φοβηθεί και το έσκασαν μέσα στο δάσος ενώ η Βαλέρια πλέον ήταν πεσμένη και ακούνητη. Άρχισα να πλησιάζω προς το μέρος της.

Ξαφνικά είδα να κουνάει το χέρι της ή ίσως να ήταν της φαντασίας μου. Έφτασα κοντά της άκουσα να ψιθυρίζει το ονομά μου και εγώ να βλέπω ότι ένα βέλος να έχει καρφωθεί στα πλευρά της και να αιμοραγεί. Μόλις είχα καταλάβει τι είχα κάνει σκότωσα την γυναικά που αγαπούσα.Την πήρα στην αγκαλιά ξεσπώντας σε κλάμματα και αναφιλητά και της μίλησα. Της είπα να ηρεμήσει. Ήμουν πλέον κοντά της, εκείνη άνοιξε τα μάτια της,με είδε και είπε ότι με αγαπούσε.

Ήταν τα τελευταία της λόγια, κρατούσα το σώμα της μέσα την βροχή και έκλαιγα, έκλαιγα μέχρι που έφτασαν κάποιοι απο την φρουρά και πήραν το σώμα της απο τα χέρια μου, ζαλιζόμουν, λιποθύμησα.

Συνήλθα μέσα σε ένα κελί, στα κελιά της φρουράς τα είχα αναγνωρίσει αλλά πρώτη φορά τα έβλεπα απο την μέσα πλευρά, είχα ακόμα πάνω μου λάσπη και τα αίματα της Βαλέριας. Ήρθε και με βρήκε ο διοικητής μου και μου ανάφερε ότι είχα καταδικαστεί εν ρήμην μου σε 20 χρόνια για τον φόνο της Βαλέριας και ότι λόγο της θέση που είχα απόφυγα την εκτέλεση, μια εκτέλεση που την προτιμούσα περισσότερο απο το να ζήσω ενώ εκείνη ήταν στο χώμα.

Όσο ήμουνα στην φυλακή έμαθα ότι ο παππούς μου είχε πεθάνει και αρκετά χρόνια πιο μετά έμαθα χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι ότι πέθαναν οι γονείς μου και ο θείος απο γερατιά και απο την κούραση των χωραφιών. Μέσα στα χρόνια του έγκλειστου βίου πήρα μια απόφαση να μην ξαναπιάσω όπλο στα χέρια και να μην βάψω με αίμα πάλι τα χέρια μου αλλά θα είχα και μια προσωπική τιμώρια για τον εαυτό μου θα ζούσα όσο πιο λιτά θα μπορούσα.

Βγήκα απο την φυλακή μια 20 χρόνια και 1 εβδομάδα μετά τον θάνατο της Βαλέρια. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάω στο τάφο της να την νιώσω κοντά μου πάλι. Τον βρήκα, πάνω είχε σκαλισμένα το ονομά της, έμεινα εκεί αρκέτη ώρα, ίσως και ώρες.

Απο τότε τριγυρνώ σε αυτά τα μέρη ζώντας μια ζωή ασκητική και έχοντας βάλει για προσωπική μου τιμωρία να ζήσω 20 χρόνια ταπείνωσης και πόνου μέχρι να την ξανασυναντήσω απο κοντά, εξού και το σχοινί που φοράω στο λαιμό που με κρατάει δέσμιο και να μην ξεχνάω την τιμωρία μου και κάθε χρόνος που περνάει και επισκέπτομαι τον τάφο της δένω άλλο ένα κόμπο, όπως και θα κάνω αύριο για τελευταιά φορά" είπε γέρο-Γκόργκαν και σιώπασε για λίγο.

Θυμάμαι ότι με είχε μαγεύψει τόσο με την ιστορία του που δεν κατάλαβα πότε έφυγε. Στην πραγματικότητα ήρθα όταν κατάλαβα ότι είχε ξημερώσει πλέον. Το μόνο που με είχε λυπήσει ήταν ότι δεν πρόλαβα να τον ευχαριστήσω για την ιστορία του. Σκέφτηκα ότι μπορεί να τον συναντούσα στον τάφο της Βαλέρια, ρώτησα 2-3 κατοίκους το χωριού και που έδειξαν τον δρόμο προς το νεκροταφείο.

Μόλις ξημέρωνε και μπορούσα να διακρίνω καθαρά τι έγραφαν οι πλάκες, μετά απο λίγη ώρα βρήκα τον τάφο της Βαλέριας όπου έγραφε Βαλέρια έζησεα απο το 220AC μέχρι και το 244AC, αυτό που έκανε όμως να ανατριχιάσω τόσο πολύ και να παγώσω στην θέση μου ήταν αυτό που είδα δίπλα υπήρχε ένας τάφος που είχε πάνω του ακουμπησμένο ένα σχοινί με κόμπους που έγραφε Γκόργκαν-Ένας δυστυχισμένος άνθρωπος, έζησε απο το 218ACεώς και το 267AC, ενώ είμασταν στο έτος 274AC.

Προσπαθώντας να κατάλαβω τι είχε γίνει το προηγούμενο βάρδυ και φεύγοντας απο το νεκροταφείο, για μια στιγμή, νόμιζω ότι είδα κάτω απο ένα κυπαρίσι ένα ζευγάρι αγκαλιασμενο να με χαιρετάει.

Μια κοπέλα με ίσια μελαχροινά μαλλιά να της φτάνουν ως την μέση και δέρμα σαν το χιόνι και ένα νεαρό με κατάμαυρα μαλλιά φορώντας μια φορεσιά τοξότη......

 

Edited December 12, 2008 by roerix

[Guest roriconfan]

Καλώς τον.

Έχω μερικές απορίες.

Γιατί δεν έδωσες περισσότερες λεπτομέριες για την κοπέλα; Χωρίς info, δεν υπήρχε κάτι για να δεθώ μαζί της.

Οι λύκοι που βρεθήκανε; Σαν δικαιολογία να τελειώνουμε μου φάνηκαν.

Τις επιπτώσεις του φόνου γιατί δεν τις έδειξες στους συγγενείς των ερωτευμένων;

Μήπως χρειάζεται αλατοπίπερο η ιστορία; Δεν υπάρχει πολύ συναίσθημα.

[roerix]

Καταρχήν ευχαριστώ που διάβασες την ιστορία μου

 

Λοιπόν, όταν σκεφτόμουν και έγραφα την ιστορία ήθελα περισσότερο να δείξω την πλευρά του γέρου τοξότη, για αυτό κάνει εκείνος την διήγηση όπως την έζησε και την είδε, έτσι δεν θα μπορούσε και πολύ να ξέρει τι γινόταν στον έξω κόσμο παρά μόνο απο αυτά που άκουγε, ίσως να κάνω και λάθος

 

Απο την άλλη θα συμφωνήσω ότι έπρεπε να παρουσίασω κάποια παραπάνω πράγματα για την κοπέλα μιας και είναι απο τους πρωταγωνιστές της ιστορίας.

 

Όσο για του λύκους, απο ότι θυμάμαι είχα αναφέρει ότι ήταν η εποχή που κατεβαίνουν οι λύκοι, αλλά και να μην το έλεγα δεν θα μπορούσε να ξέρει ο ήρωας πως ήρθαν εφόσον έφτασε μετά απο αυτούς.

[kitsos]

Καλώς ήρθες. Δυο λόγια για τον Τοξότη.

Καταρχάς μη φοβάσαι τις τελείες. Στο παρακάτω, αλλά και σε πολλά άλλα σημεία του κειμένου, έχεις «ξεχάσει» αρκετές τελείες.

«Μετά απο λίγο έφτασε και η σερβιτόρα όπου απο τον τρόπο που του μίλαγε έδειξε ότι τον γνωριζε, μάλλον ήταν κάτοικος του χωριού, αφού ανάφερε και το ονομά του που δεν το άκουσα καθαρά λόγω της φασαρίας που επικρατούσε, ενώ έδινε την παραγγελία του τα βλεμματά μας διασταυρώθηκαν, το βλέμμα του στην αρχή, για δεύτερα, έμοιαζε σαν του γερακιού που εξετάζει τα θηραματά του αλλά γρήγορα πήρε ένα γαλήνιο και εξεταστικό βλέμμα που με περιέργαζε απο την κορυφή ώς τα νύχια ώσπου τα μάτια του έπεσαν πάνω στην κιθάρα μου.»

Σε κάποιο σημείο αναφέρεις το όνομα του γέρου. Στη συνέχεια λες «Όπως θα μάθαινα αργότερα ότι λέγεται» και στην αμέσως επόμενη πρόταση βάζεις το γέρο να λέει «Με λένε Γκόργκαν» . Νομίζω πως όλο αυτό δε δουλεύει καλά.

Η αφήγηση του γέρου είναι λίγο απότομη και οι (χωρίς ανάσα) προτάσεις με πέταγαν συνεχώς έξω από την ιστορία και αυτό δεν είναι καλό.

Η ιδέα είναι πάρα πολύ καλή αλλά το διήγημα για να γίνει ελκυστικό θέλει ένα χτένισμα. Θα πρότεινα να το κάνεις γιατί έχεις το υλικό να φτιάξεις μια πολύ δυνατή ιστορία.

Edited December 12, 2008 by kitsos

[roerix]

Κατα πάσα πιθανότητα θα της κάνω κάποιες αλλαγές όπως είπες θα του κάνω ένα μικρό "χτένισμα" και θα την ξαναβάλω και θα περιμένω απόψεις

 

Υ.Γ. Και ευχαριστώ για τις συμβουλές γιατί δείχνει ότι η ιστορία μου έχει κάποιο ενδιαφερόν

[laas7]

Σαν ιστορια ειναι συμπαθητικη αλλα αρκετα κοινοτυπη. Ενας καταραμενος ερωτας... ειναι ομως παντα πιασαρικο... ολοι ψοφαμε για λιγο μελοδραμα.

Ξεκινας ωραια με αφηγηση σε πρωτο προσωπο, θα μου αρεσε να εισαι ενας γερασμενος πλεον βαρδος που λεει την ιστορια στα εγγονακια του γυρω απο την φωτια ενα χειμωνιατικο βραδυ.

 

Θυμάμαι πριν απο κάμποσα χρόνια συνάντησα σε ένα καπηλειό κάπου στα σύνορα με τις βόρειες επαρχίες του Βασιλείου, ένα περίεργο ηλικιωμένο που μπήκε μέσα και τράβηξε αμέσως τα βλέμματα όλων μέσα στο μαγαζί με το παρουσιαστικό του και με την μεγάλη άσπρη γενειάδα του.

Δεν θα τον ελεγες ομως ηλικιωμενο ειναι ευγενεια που δεν δινει fantasy στιλ στην αφηγηση εναν παραξενο γεροντα ισως? Ειναι πιο μεστο χωρις να ειναι αγενεια οπως αν ελεγες παραξενο γερο

 

 

Πράγματικα τον θυμάμαι ( ακομα) λές και τον βλέπω αυτή την στιγμή μπροστά μου.

Φορούσε μια γκρι ρόμπα που ήταν δεμένη με ένα σχοινί ( γυρω απο την μεση) και ένα τριγωνικό καπέλο στην ιδια απόχρωση. Είχε ένα σάκο περασμένο διαγώνια στην πλατη του και κρατούσε ένα ίσιο ραβδί στο δεξί του χέρι όπου στην κορυφή του καθόταν μια μικροσκοπική άσπρη κουκουβάγια.

Οτι περιγραφουμε συνηθως εχει καποιο νοημα, η μικρη ασπρη κουκουβαγια ειναι κλασικη εικονα αλλα εδω τι σου προσφερει περα απο το οτι πεταξε μεσα στον χωρο? Αλλωστε αν ο γεροντας ειναι καταραμενος η καταδικασμενος σε τιμωρια δεν θα πρεπει να εχει καμμια συντροφια και ενα ζωο αποτελει συντροφια.

 

Tο βλέμμα του περιπλανήθηκε σε όλο τον χώρο ήρθε και κάθησε στο διπλανό τραπέζι απο μένα.

Το βλεμμα του περιπλανηθηκε σ' ολ τον χωρο ςσπου τελικα ηρθε και καθησε στο διπλανο τραπεζι.

 

Η φραση δεν στεκει οπως την εγραψες και στο διπλανο τραπεζι απο εμενα ειναι πλεονασμος, για να ειναι το διπλανο τραπεζι εννοειται πως ειναι απο εσενα που λες την ιστορια.

 

Η κουκουβάγια άφησε το ραβδί και πέταξε τόσο αθόρυβα που σχεδόν κανείς δεν το κατάλαβε παρά μόνο ελάχιστα άτομα χωρίς να δώσουν σημασία,

Αν πεταξε αθορυβα σχεδον κανεις δεν το καταλαβε αρα δεν μπορει να ειναι ελαχιστα αρκετα ατομα

Θα μπορουσες να πεις η κουκουβιαγια αξαφνα πεταξε απο το ραβδι τοσο αθορυβα που ελαχιστοι εδωσαν σημασια η κανεις δεν το καταλαβε, αλλα και παλι δεν μας λες γιατι να το κανει αυτο...συνηθως σε εναν κλειστο χωρο αν πεταξουν πουλια το προσεχεις και ο γεροντας ειχε μπει και ειχε ηδη δωσει στοχο αφου ολοι τον ειχαν προσεξει οπως μας λες στην αρχη.

 

ο γέροντας αφού τακτοποίησε τα πραγματά του άναψε μια μακρόστενη πίπα και άρχισε να καπνίζει ενώ κοίταζε στο κενό. Μετά απο λίγο έφτασε και η σερβιτόρα όπου απο τον τρόπο που του μίλαγε έδειξε ότι τον γνωριζε, μάλλον ήταν κάτοικος του χωριού, αφού ανάφερε και το ονομά του που δεν το άκουσα καθαρά λόγω της φασαρίας που επικρατούσε, ενώ έδινε την παραγγελία του τα βλεμματά μας διασταυρώθηκαν, το βλέμμα του στην αρχή, για δεύτερα, έμοιαζε σαν του γερακιού που εξετάζει τα θηραματά του αλλά γρήγορα πήρε ένα γαλήνιο και εξεταστικό βλέμμα που με περιέργαζε απο την κορυφή ώς τα νύχια ώσπου τα μάτια του έπεσαν πάνω στην κιθάρα μου.

 

Πολυ μεγαλη προταση πρεπει να βαζεις τελειες και χωριζεις τις φρασεις αλλιως ο αναγνωστης κουραζεται.

Και δεν καταλαβα γιατι η σερβιτορα να τον γνωριζει αφου ειναι μια μορφη φαντασματος οπως αναφερεις στο τελος και αφου τον ξερει γιατι να μπει στον κοπο να της πει το ονομα του? Αφου τον γνωριζει ξερει και το ονομα του, δεν μπαινεις στην λογικη να λες συνεχως το ονομα σου σε οσους σε ξερουν, σε οσους δεν σε ξερουν τους λες το ονομα σου για να σε μαθουν.

 

"Απο ότι βλέπω δεν είσαι απο αυτά τα μέρη, λογικά πρέπει να είσαι απο αυτούς που ταξιδεύουν σε ολόκληρο τον κόσμο και λένε ιστορίες σε μέρη σαν αυτό μέχρι και στις ποιο μεγάλες αίθουσες ευγενών και βασιλιάδων!!!" ανάφερε ο Γκόργκαν.

 

Οι βαρδοι σπανια ελεγαν ιστοριες στους ευγενεις και στους βασιλιαδες ηταν πλανωδιοι μουσικοι-ποιητες και ζουσαν απο τα λιγα χρηματα που τους προσφεραν οι περαστικοι, ηταν λαικοι μεσαιωνικοι τραγουδιστες ας πουμε. Και σου ξεφυγε ενα ορθογραφικο στο ποιο πιο

 

Όπως θα μάθαινα αργότερα ότι λέγεται, με βραχνή και ήρεμη φωνή συνέχισε

"Με λένε Γκόργκαν και έχω ταξιδεύψει και εγω σε μερικά μέρη όταν ήμουν νέος σαν του λόγου σου"την ίδια στιγμή σηκώθηκε απο την καρέκλα του και ήρθε προς το τραπέζι μου.

"Δεν σε πειράζει να κάνεις παρέα σε ένα γέροντα ακούγοντας τρελές ιστορίες απο τα νιάτα του"

 

Μιας και θελεις να πεις το ονομα του γεροντα μπορεις να το πεις ετσι... ανεφερε ο Γκοργαν οπως θα μαθαινα αργοτερα πωε λεγεται χωρις να το ξαναπεις αμεσως παρακατω με λενε Γκοργκαν και εχω ταξιδεψει και εγω πολυ οταν ημουν νεοτερος οχι σε μερικα μερη δεν στρωνει στην φραση.

 

Μόλις κάθισε, παρατήρησα κάτι που δεν είχα προσέξει νωριτερα.

Οτι στο λαιμό του φορούσε ένα πανομοιότυπο σχοινί όπως στην ζώνη του, μόνο που είχε κάμποσους κόμπους γύρω στους 10, οπως μέτρησα με μια προχειρη ματιά.

Αλλά αυτό που ήταν ακόμα πιο αξιοπερίεργο ήταν ότι δεν φορούσε παπούτσια!!! Με χαρά τον κάλεσα στο τραπέζι με την σκέψη ότι ίσως να βρώ κάποια ιστορία με αρκετό ενδιαφέρον να διηγούμαι στις πόλεις που βρω στο διάβα μου.

 

Τα θαυμαστικα ειναι καλυτερα να τα βαζεις με φειδω, δεν ειναι συνηθες να βαζουμε παραπανω απο ενα σε λογοτεχνικα κειμενα εκτος και αν ειναι διαλογοι αλλα και παλι ειναι εξαιρετικα σπανιο. Θεωρειται πλεονασμος γιατι ενα αρκει να δωσει το αισθημα θαυμασμου που ζηταμε. Αυτο ισχυει και για τα ερωτηματικα. Ειναι νεοελληνικη συνηθεια να βαζουμε πανω απο ενα για να δωσουμε εμφαση και λαθος γραμματικα.

Επισης η επομενη φραση σου ειναι εντελως λαθος γιατι ο γεροντας ειχε ηδη καθησει στο τραπεζι σου δεν περιμενε προσκληση σου, ουτε εσυ τον προσκαλεις οταν εχει ηδη ερθει. Οποτε μπορεις να γραψεις κατι τετοιο: με χαρα τον δεχτηκα στο τραπεζι μου, με την σκεψη πως ισως θα μου ελεγε καποια ιστορια με αρκετο ενδιαφερον να διηγουμαι στις πολεις που θα εβρισκα στο διαβα μου. Προτιμω τον αοριστο για να προσδιδει καλυτερα το παρελθοντικο χαρακτηρα της ιστοριας.

 

Αφού κάθισε πλέον στο δικό μου τραπέζι, ξανανάψε την πίπα και κατέβασε τον καπνό με δυνατές ρουφηξιές

"Ελπίζω να μην νομίζεις ότι είμαι ένας τρελός γέροντας που γυρνάει ξυπόλητος και φοβίζοντας τα μικρά παιδιά, κάποτε ντυνόμουν πιο διαφορετικά και όλοι με χαιρετούσαν στον δρόμο όταν περνούσα απο μπροστά τους"

 

Αφου ειχε ηδη καθισει στο τραπεζι μου κατεβασε μερικες δυνατες ρουφηξιες απο τον καπνο του.

Η πιπα δεν σβηνει τοσο ευκολα, θελει πολλη ωρα και ο γεροντας εχει αμεσα μεταφερθει στο τραπεζι σου.

 

Αυτό με έκανε να πιστεύω ότι είχα δικιο για την επιλογή να καθίσει μαζί μου.

Παλι το ιδιο δεν σε ρωτησε μεταφερθηκε απο μονος του.

 

Έτσι άρχισε να διηγείτε την ιστορία του, θυμάμαι ότι ξεκίνησε καπως έτσι (ορθογραφικο στο διηγειται)

"Αλλά ας τα πάρουμε απο την αρχή, γεννήθηκα πριν απο 66 χρόνια σε ένα χωρίο κόντα στο Νάργουικ πρωτεύουσα της επαρχίας του Νάργοιυκ. Απο ότι ξέρω η μητέρα μου δούλευε στα χωράφια μέχρι και την στιγμή μου με γέννησε και η οικογενειά μου απόκτησε το 5ο μέλος της.

Τα παιδικά μου χρόνια μέχρι και το μέσω (ορθογραφικο στο μεσο) στης εφηβείας μου την ( τα - εννοεις ολα τα χρονια μεχρι τοτε οχι μονο την εφηβεια ) πέρασα βοηθώντας την μέρα τους γονείς μου και τον θείο μου.

Μαζεύαμε την σοδειά απο τα χωράφια και το βράδυ αποκοιμόμουν με τις ιστορίες του παππού μου που είχαν σχεδόν πάντα θέμα για τους γενναίους τοξότες, για τον βασιλιά και τους πολέμους τους ( ιστοριες του παππου μου, που ειχαν σχεδον παντα θεμα τους γενναιους τοξοτες, τον βασιλια και τους πολεμους).

Κοβουμε τις πολυ μεγαλες φρασεις για να μην κουραζεται ο αναγνωστης

 

 

Κάπως έτσι πέρασαν τα χρόνια και έφτασε η στιγμή που θα αποφάσιζα τι θα γινόμουν!!!

Χωρις τα θαυμαστικα ολοι αποφασιζουν καποια στιγμη τι θα γινουν στην ζωη τους δεν ειναι κατι που πρεπει να μας εκπλησει.

 

Θυμάμαι ότι η απαντησή μου τους ξάφνιασε όλους εκτός απο τον παππού μου, ο λόγος ήταν οτι ήθελα να γίνω ένας σπουδαίος τοξότης όπως και αυτοί απο τις ιστορίες του παππού μου. Οι γονείς μου τα φόρτωσαν όλα στον παππού και στις τρελο-ιστορίες του, αλλά ότι και να έλεγαν την αποφασή μου την είχα πάρει θα γινόμουν ΤΟΞΟΤΗΣ.....

 

 

Θυμαμαι πως η επιλογη μου τους ξαφνιασε ολους, εκτος απο τον παππου ( δικο σου ειναι δεν χρειαζεται συνεχως το μου) και ξανακοβουμε τις μεγαλες φρασεις.

 

Πέρασε ένας μήνας όταν ο πατέρας μου με φώναξε και μου έδωσε ένα γράμμα που ανέφερε ότι γινόμουν δεκτός στην φρουρά του Νάργουικ για να γίνω τοξότης, τα συναισθηματά μου δεν μπορώ να τα περιγράψω ακόμα και σήμερα μετά απο τόσα πολλά χρόνια.

 

Εδω εχω συνειρμικη αντιρρηση γιατι σε fantasy κειμενο δεν περιμενουμε γραμμα οπως στην εποχη μας απο την σχολη. Περνουμε εναν σακο με τα λιγοστα υπαρχοντα μας και το φαι που μιας εφτιαξε η καλη μανα και παμε να βρουμε την τυχη μας.

 

Απο την επόμενη μέρα άρχισα να προετοιμάζω τα πραγματά μου για το ταξίδι που θα έκανα ως το Νάργουικ με τον πατέρα μου και τον παππού μου. Πέρασαν η (ορθογραφικο οι) μέρες και έφτασε η μεγάλη στιγμή την αναχωρησής μου, η μητέρα μου ήταν αρκετά λυπημένη αλλά δεν το έδειχνε μέχρι την στιγμή που ξεκίνησε η άμαξα και ξέσπασε σε κλάμματα και κρύφτηκε στην αγκαλιά του θείου μου.

 

Συγνωμη κιολας αλλα η μαμα σου τα εχει με τον θειο σου? Γιατι κρυφτηκε στην δικη του αγκαλια και δεν ετρεξε στην αγκαλια του πατερα σου?

Ειμαι και καχυποπτη τσ τσ τσ

 

 

 

 

Το απόγευμα της ίδιας μέρας φτάσαμε στην πόλη του Νάργουικ και πήραμε τον δρόμο προς το κτίριο της φρουράς. Δεν αργήσαμε να το βρούμε, μπήκαμε μέσα απο πύλη και βρεθήκαμε στο προαύλιο που ταυτόχρονα ήταν και ο χώρος εκγύμνασης των στρατιωτών. Κάπου εδώ έφτασε και η στιγμή που θα αποχαιρετούσα και την υπόλοιπη οικογένεια, πρώτα με χαιρέτησε ο παππούς μου όπου μου έδωσε ένα μακρόστενο αντικείμενο, που έφτανε ως τον ώμο μου. τυλιγμένο σε χαρτί και είπε ότι ήταν το δώρου του, αργότερα που το άνοιξα είδα ότι ήταν ένα μαύρο τόξο που είχε μια ασημένια λαβή με το θυρεό του βασιλιά!!!.

 

Ρε συ σορρυ κιολας αλλα δεν μπορω.... αγροτες ηταν οι ανθρωποι μεροδουλι μεροφαι, που βρηκαν τα λεφτα για τοξο με ασημενια λαβη και θυρεο του βασιλια?

Μη κοιτας τους ελληνες αγροτες που εχουν 3 τρακτερ, 20 αλβανους στην δουλεψη τους και τωρα θα εχουν και reality στο mega... Πρεπει να ειμαστε λιγο λογικοι οταν γραφουμε και να σκεφτομαστε λιγο παραπανω...

 

 

Στο τέλος χαιρέτησα τον πατέρα μου, που και αυτός μου έδωσε ένα μικρό πακέτο, γρήγορα άνοιξα και προς εκπληξή μου είδα ότι ήταν μια κάπα με κόκκινη μεταξωτή φόδρα, γρήγορα τα μάτια μου βούρκουσαν γιατί ήξερα ότι το δώρο του ήταν πολύ σημαντικό σε σχέση με την οικονομική κατάσταση που είχαμε εκείνη την εποχή....

 

Εδω παλι μου τα χαλας με το μεταξι που ειναι πανακριβο, αλλα εσεις εχετε ασχημη οικονομικη κατασταση εκεινη την εποχη.... οι αγροτες στα fantasy ειναι φτωχοι ολες τις εποχες εκτος και αν ειναι γαιοκτημονες με υπηρετες οχι να δουλευουν μονοι τους το κτηματακι τους...

 

Απο την πρώτη μέρα μπήκαμε στα βαθιά,( αυτο το μπηκαμε στα βαθια δεν ειναι λογοτεχνικη εκφραση ειναι ατακα που λες με τους κολητους σου) αφού η εκπαίδευση ήταν αρκετά ζόρικη και σκληρή (επισης θα μπορουσες να το διατυπωσεις καλυτερα). Πέρασαν 4 χρόνια της βασικής εκπαίδευσης και επιτέλους ήρθε η ώρα που θα έπαιρνα μέρος στην πρωτη μου αποστολή και τι αποστολή δίπλα στο βασιλιά που θα πολεμούσε στα ανατολικά με κάποιες φυλές που έκαναν επιδρομές.(Βασικη εκπαιδευση 4 χρονια σαν πολλα μου ακουγονται και επισης κανεις ουτε στα fantasy δεν παει αμεσως μετα την βασικη μονο εκπαιδευση σε αποστολη με τον βασιλια. Ο βασιλιας εχει προσωπικη φρουρα τους καλυτερους να τον προστατευουν οχι τους πρωταρηδες...) Η αποστολή ήρθε εις πέρας με ιδιαίτερη ευκολία. Γρήγορα άρχισα να ανεβαίνω και σε θέσεις ( σε θεση) και σε υπόληψη, ήμουν αυτό που ήθελα ένας πετυχημένος τοξότης που διοικουσε την δικιά του μονάδα και εκπαίδευε τους καινούργιους τοξότες και όλα αυτά σε ηλικία 26 χρονών. ( Εδω επισης θελει πολυ δουλεια...στα fantasy συνηθως οι ανωτερες αξιωματικες θεσεις ανηκουν σε ευγενεις με βαση το κληρονομικο δικαιωμα και η ηλικια των 26 δεν ειναι μικρη, οι ανδρες ειναι ηδη ανδρες... δεν μιλαμε για ελλαδα οπου τα παιδια μενουν με τους δικους τους μεχρι τα 40 μετα τα 18 βαρια 21 οι ανδρες ειναι ανδρες και οι κοπελες παντρευονται απο τα 15...

 

Όλα αυτά είχαν σαν αποτέλεσμα να συχνάζω με τους ευγενείς και στην αυλή του κόμη του Νάργουικ.(Να συχναζω επισης δεν ειναι δοκιμος λογοτεχνικος λογος, ειναι εκφραση δρομου κατι που λεμε αλλα δεν γραφεται... ειναι αλλος ο γραπτος λογος και αλλος ο προφορικος) οπως επισης νομιζα πως βρισκοσουν στην αυλη του βασιλια και οχι του κομη...

 

Εκεί γνώρισα τον πρώτο μου έρωτα και τον τελευταίο μου, την κόρη ενός ευγενή της περιοχής, την Βαλέρια.

Εκει γνωρισα τον πρωτο και τελευταιο ερωτα της ζωης μου, την Βαλερια την κορη ενος ευγενη της περιοχης ( ωραιο θα ηταν να τον ονομασεις ας πουμε λορδο Φαρνοιυν)

 

 

Η Βαλέρια ήταν λίγο πιο μικρή απο μένα ( οπως εξηγησα παραπανω αν ηταν λιγο μικροτερη απο εσενα θα ηταν γεροντοκορη για τα δεδομενα της ιστοριας μας οποτε ισως ειναι καλυτερα να μην το αναφερεις καθολου) που είχε μακριά μελαχροινά μαλλιά που έφταναν ώς την μέση της( το της ειναι πλεονασμος ειναι σαν το νεοελληνικο ποναει το κεφαλι μου εμ πιανου ποναει του γειτονα? ολοι το λεμε αλλα δεν το γραφουμε. Ο γραπτος λογος ειναι αυστηροτερος και ορθοτερος απο τον προφορικο), μάτια στο χρώμα του ουρανού καθώς σουρουπώνει τους φθινοπωρινούς μήνες ( ωραια παρομοιωση αλλα δεν επιασα το χρωμα γκρι δηλαδη?) και κατάλευκο δέρμα σαν το χιόνι που της έδιναν μια εικόνα ζωντανού αγάλματος ( προφανως εννοεις πως το καταλαυεκο δερμα της εδινε την εικονα του ζωντανου αγαλματος οποτε δεν ισχυει ο πληθυντικος που της εδιναν που της εδινε αλλα και παλι πρεπει να μαζευεις τις προτασεισ σου). Γρήγορα άρχισε να ενδιαφέρεται και εκείνη για μένα ακούγοντας ιστορίες απο δεξιά και αριστερά για τα κατορθώματα μου ( αποδ εξια και αριστερα δεν ειναι ομορφο θα ηταν κουτσομπολια του χειριστου ειδους ενω εκεινη προφανως σε θαυμασε και σε αγαπησε αρα ακουγοντας ιστοριες για τα κατορθωματα μου σκετο αλλα ποια κατορθωματα δεν μας εχεις προσδιορισει ). Κάποια στιγμή αρχίσαμε να βγαίνουμε κρυφά απο τους γονείς κάνοντας βόλτες μέσα στα δάση ή συναντιόμασταν όταν συνόδευα την κόρη του κόμη του Νάργουικ όπου εκείνη ήταν στην ακολουθία της ( το βγαινω κρυφα επισης ισχυει στην ελληνικη πραγματικοτητα οχι στα fantasy. Οι κοπελες ειναι ευγενικες ντροπαλες παρθενες δεσποσυνες και οι ανδρες πραγματικοι ιπποτες, οχι γκομενοι και γκομενες)

Γρήγορα άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα μαύρα σύννεφα στον κρυφό μας δεσμό. Ο λόγος ήταν ότι οι δικοί της την προόριζαν για τον γιό ενός πλούσιου ευγενή και θα την πάντρευαν σε γρήγορα χρονικό διάστημα. Τότε κατάλαβα ότι παρόλο την άνοδο που είχα όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δεν θα σύγκριναν τον γιο ενός χωριάτη με έναν γιο ευγενή. Όμως η Βαλέρια είχε αντίθετη άποψη και μετά απο μια συζήτηση με τους γονείς της για μένα, τσακώθηκε τόσο σοβαρά μαζί τους που σηκώθηκε και εξαφανίστηκε απο το σπίτι της. Όλοι οι φρουρά ( επισης πρεπει να προσεχεις την ορθογραφια σου η φρουρα) άρχισε να την ψάχνει σε όλα τα πιθανά και απίθανα μέρη που μπορούσαν να την βρούν ( το τελος της προτασης δεν ειναι ομορφο... αρχισε να την ψαχνει παντου ισως... απλα λιτα και ωραια- καμμια φορα η πιο απλη λυση μας βγαζει ασπροπροσωπους. Προσπαθουμε να σκεφτουμε κατι το πολυ ιδιαιτερο να γραψουμε ενω τελικα το καλυτερο ειναι το πιο απλο ). Όμως ο μοναδικός που σίγουρα που ήξερα που μπορεί να ήταν, ήμουν εγώ!!! ( επισης η φραση θελει διορθωση... ο μοναδικος που γνωριζα που βρισκοταν ημουν εγω)

Γρήγορα πήρα ένα άλογο και άρχισα να καλπάζω μέσα στο σκοτάδι καθώς η φθινοπωρινή βροχή έπεφτε δυνατά στο προσωπό μου και με έκανε να τρέμω απο την κρύο ( το κρυο) σε συνδυασμό μήπως πάθει τιποτα η Βαλέρια,( σε συνδυασμο με τον φοβο μην συμβει κατι στην Βαλερια) μιας και ήταν η εποχή που οι λύκοι κατέβαιναν απο τα βουνά για να βρούν τροφή. Κατευθύνθηκα προς το ξέφωτο που ξαποστάζαμε( ξαποσταζαμε δεν υπαρχει σαν λεξη ισως να προτιμας λεξεις που ηδη γνωριζεις σωστα, στο ξεφωτο που ξεκουραζομασταν ισως) και περνούσαμε πολλές ώρες χωρίς να μας ενοχλεί κανείς εκτός απο τα διάφορα πουλιά ( αντι για διαφορα πουλια ισως μελωδικα για να πλουτισεις λιγο και το κειμενο σου) που τραγουδούσαν και μας κρατούσαν παρέα ( για να αποφευγεις τα πολλα και σαν συνδετικα στοιχεια μπορεις να γραψεις που τραγουδουσαν κρατωντας μας παρεα) . Καθώς έφτανα άκουσα μια πνιχτή στριγκλιά, της Βαλέριας!!!.( οταν γραφουμε φτανω πρεπει να προσδιορισουμε που φτανουμε, μπορεις να προτιμησεις και το καθως πλησιαζα στο ξεφωτο ακουσα μια πνιχτη στριγκλια εκεινη της Βαλεριας- εδω θα μπορουσες να προσθεσεις και συναισθημα παγωσα απο τον φοβο μου για εκεινη, ανατριχιασα στην ιδεα οτι κατι της συμβαινει, εβγαλα το σπαθι ετοιμος να την υπερασπιστω- αυτα ειναι απλα ιδεες για να εμπλουτιζεις το κειμενο σου)

Άρχισα να καλπάζω ακόμα πιο γρήγορα και έφτασα στο ξέφωτο"( Σπιρουνισα το αλογο να τρεξει σαν τον ανεμο... δεν καπλαζεις εσυ αλλα το αλογο)

Κάπου εκεί θυμάμαι ότι στον Γκόργκαν έτρεξαν κάποια δάκρυα που κρύφτηκαν μέσα στα πλούσια γένια του και συνέχισε

(Καπου εκει θυμαμαι πως ειδα τον Γκοργκαν να δακρυζει...να κλαιει- καπου εκει θυμαμαι πως ειδα τα ματια του Γκοργκαν να γεμιζουν δακρυα που ετρεξαν στα μαγουλα του και κρυφτηκαν τελικα στα πλουσια γενια του κτλ)

"Το θέαμα που αντίκρισα ήταν ότι πιο εφιαλτικό που έχω δει σε όλη την ζωή( ηταν οτι πιο εφιαλτικο ειχα δει σε ολη μου την ζωη περιγραφει παρελθον μην το ξεχνας). Είδα την Βαλέρια πεσμένη κάτω και αίματα έτρεχαν(να τρεχουν) απο τα όμορφα χέρια της και απο διάφορα άλλα σημεία του σωματό της και απο πάνω της είχαν πέσει δυο άγριοι λύκοι που την δάγκωναν με μανιά καθώς εκείνη προσπαθούσε να τους απομακρύνει φωνάζοντας όσο μπορούσε βοήθεια. (Επισης πρεπει να κοψεις σε δυο προτασεις, ειναι πολυ μεγαλη φραση και χανει την ενταση της περιγραφης που θα επρεπε να εχει)

Γρήγορα κατέβηκα απο το άλογο μου και όπλισα το τόξο του παππού μου και τρέμωντας απο τον φόβο μου άφησα την χορδή, μια...δυο...τρεις φορές. Οι λύκοι είχαν φοβηθεί και το έσκασαν μέσα στο δάσος ενώ η Βαλέρια πλέον ήταν πεσμένη και ακούνητη. Άρχισα να πλησιάζω προς το μέρος της.

Ξαφνικά είδα να κουνάει το χέρι της ή ίσως να ήταν της φαντασίας μου. Έφτασα κοντά της άκουσα να ψιθυρίζει το ονομά μου και εγώ να βλέπω ότι ένα βέλος να έχει καρφωθεί στα πλευρά της και να αιμοραγεί (αιμορραγει). Μόλις είχα καταλάβει τι είχα κάνει (.τελεια) σκότωσα την γυναικά που αγαπούσα.(!εδω θελει θαυμαστικο)

Την πήρα στην αγκαλιά ( μου -εδω ειναι φυσικα η αγκαλια σου αλλα το μου του δινει εμφαση το κανει περισσοτερο ρομαντικο και δραματικο) ξεσπώντας σε κλάμματα και αναφιλητά και της μίλησα. Της είπα να ηρεμήσει. Ήμουν πλέον κοντά της, εκείνη άνοιξε τα μάτια της,με είδε και είπε ότι με αγαπούσε.

Ήταν τα τελευταία της λόγια, κρατούσα το σώμα της μέσα την βροχή και έκλαιγα, έκλαιγα μέχρι που έφτασαν κάποιοι απο την φρουρά και πήραν το σώμα της απο τα χέρια μου, ζαλιζόμουν, λιποθύμησα.

Συνήλθα μέσα σε ένα κελί, στα κελιά της φρουράς τα είχα αναγνωρίσει αλλά πρώτη φορά τα έβλεπα απο την μέσα πλευρά, είχα ακόμα πάνω μου λάσπη και τα αίματα της Βαλέριας. Ήρθε και με βρήκε ο διοικητής μου και μου ανάφερε ότι είχα καταδικαστεί εν ρήμην μου σε 20 χρόνια για τον φόνο της Βαλέριας και ότι λόγο της θέση που είχα απόφυγα την εκτέλεση, μια εκτέλεση που την προτιμούσα περισσότερο απο το να ζήσω ενώ εκείνη ήταν στο χώμα. (Μονο 20 χρονια για τον φονο κορης ευγενους ενω εσυ εισαι απλος γιος αγροτη? Κανονικα πηγαινες για ισοβεια βασανιστηρια)

Όσο ήμουνα στην φυλακή έμαθα ότι ο παππούς μου είχε πεθάνει και αρκετά χρόνια πιο μετά έμαθα χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι ότι πέθαναν οι γονείς μου και ο θείος απο γερατιά και απο την κούραση των χωραφιών( δεν ειναι η καλυτερη δυνατη εκφραση αλλα οκ...). Μέσα στα χρόνια του έγκλειστου βίου (μου-δινουμε εμφαση φυλακη πηγες, τον ερωτα της ζωης σου εχασες) πήρα μια (μιαν-για ευηχους λογους οταν μια λεξη ξεκιναει απο φωνηεν η προηγουμενη λεξη τελειωνει με ν) απόφαση να μην ξαναπιάσω όπλο στα χέρια και να μην βάψω με αίμα πάλι τα χέρια μου αλλά θα είχα και μια προσωπική τιμώρια για τον εαυτό μου θα ζούσα όσο πιο λιτά θα μπορούσα.

Βγήκα απο την φυλακή μια 20 χρόνια και 1 εβδομάδα μετά τον θάνατο της Βαλέρια. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάω στο τάφο της να την νιώσω κοντά μου πάλι. Τον βρήκα, πάνω είχε σκαλισμένα το ονομά της, έμεινα εκεί αρκέτη ώρα, ίσως και ώρες.

Απο τότε τριγυρνώ σε αυτά τα μέρη ζώντας μια ζωή ασκητική και έχοντας βάλει για προσωπική μου τιμωρία να ζήσω 20 χρόνια ταπείνωσης και πόνου μέχρι να την ξανασυναντήσω απο κοντά, εξού και το σχοινί που φοράω στο λαιμό που με κρατάει δέσμιο και να μην ξεχνάω την τιμωρία μου και κάθε χρόνος που περνάει και επισκέπτομαι τον τάφο της δένω άλλο ένα κόμπο, όπως και θα κάνω αύριο για τελευταιά φορά" είπε γέρο-Γκόργκαν και σιώπασε για λίγο.

Θυμάμαι ότι με είχε μαγεύψει τόσο με την ιστορία του που δεν κατάλαβα πότε έφυγε. Στην πραγματικότητα ήρθα όταν κατάλαβα ότι είχε ξημερώσει πλέον. Το μόνο που με είχε λυπήσει ήταν ότι δεν πρόλαβα να τον ευχαριστήσω για την ιστορία του. Σκέφτηκα ότι μπορεί να τον συναντούσα στον τάφο της Βαλέρια, ρώτησα 2-3 κατοίκους το χωριού και που έδειξαν τον δρόμο προς το νεκροταφείο.

Μόλις ξημέρωνε και μπορούσα να διακρίνω καθαρά τι έγραφαν οι πλάκες, μετά απο λίγη ώρα βρήκα τον τάφο της Βαλέριας όπου έγραφε Βαλέρια έζησεα απο το 220AC μέχρι και το 244AC, αυτό που έκανε όμως να ανατριχιάσω τόσο πολύ και να παγώσω στην θέση μου ήταν αυτό που είδα δίπλα υπήρχε ένας τάφος που είχε πάνω του ακουμπησμένο ένα σχοινί με κόμπους που έγραφε Γκόργκαν-Ένας δυστυχισμένος άνθρωπος, έζησε απο το 218ACεώς και το 267AC, ενώ είμασταν στο έτος 274AC.

Προσπαθώντας να κατάλαβω τι είχε γίνει το προηγούμενο βάρδυ και φεύγοντας απο το νεκροταφείο, για μια στιγμή, νόμιζω ότι είδα κάτω απο ένα κυπαρίσι ένα ζευγάρι αγκαλιασμενο να με χαιρετάει.

Μια κοπέλα με ίσια μελαχροινά μαλλιά να της φτάνουν ως την μέση και δέρμα σαν το χιόνι και ένα νεαρό με κατάμαυρα μαλλιά φορώντας μια φορεσιά τοξότη......

 

 

Γενικα χρειαζεται πολλη πολλη πολλη δουλεια...

[gismofbi]

Ας κάνω ένα ξεθαψιμο 7 χρόνια αργοτερα. Γενικά συμφωνω με τις προλαλλησαντες σχετικά με κάποια μικρά ψιλολαθακια και κάποιες λεπτομέρειες όπως π.χ. ή κουκουβάγια που δεν έχει νόημα στην ιστορία ή η εμφάνιση των λύκων που είναι απότομη και σαν βιαστικό τέλος ή η αστοχία του βέλους ενός τόσο έμπειρου και επιτυχημένου τοξότη. Να πω την αλήθεια όμως δεν με επηρέασαν ιδιαίτερα αρνητικά στην ανάγνωση η οποία με συνεπήρε. Μεσαιωνικό σετινγκ που είναι από τα αγαπημένα μου, κάστρα, βασιλιάδες, βάρδοι και τοξότες όπως ακριβώς γουσταρω και μια γλυκόπικρη ιστορία αγάπης. Ίσως θα έπρεπε να αναλυθεί παραπάνω ή ιστορία της κοπέλας και η γνωριμία της με τον τοξότη για να κεντρίσει πιο πολύ το συναίσθημα του αναγνώστη. Σε γενικές γραμμές μου άρεσε αρκετά.