Το Κάλεσμα του Ματωμένου Φεγγαριού

[TheTregorian]

Όνομα Συγγραφέα:Γιώργος Κατσίπης

Είδος: Φαντασία

Βία; Όχι

Σεξ; Υποννοείται

Αριθμός Λέξεων:3423

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Για τον διαγωνισμό της σουφουφίτικης ιστορίας Δεκεμβρίου 2008, ότι καλύτερο μπορούσα να σκεφτώ (νομίζω!) Ο θρύλος ο οποίος χρησιμοποιείται είναι της αχαλίνωτης φαντασίας μου! Μην το σκαλίσετε και πολύ το θέμα!

 

Το_Κάλεσμα_του_Ματωμένου_Φεγγαριού.doc

 

Καλή ανάγνωση και καλή επιτυχία και στους υπόλοιπους συμφορουμίτες!

 

EDIT: Λόγω λέξεων, ανέβασα νέα βερσιόν (από πάνω) χωρίς καμιά αλλαγή στη πλοκή, παρά μόνο σε κάποιες λεπτομέρειες, ώστε να είμαι στο όριο. Ζητάω συγγνώμη σε όσους κατέβασαν ήδη τη προηγούμενη, αλλά η νέα βερσιόν δεν διαφέρει καθόλου στο πως εξελίσσεται η ιστορία, άρα δεν υπάρχει λόγος να την ξανακατεβάσουν αν δεν θέλουν. Ευχαριστώ και συγγνώμη πάλι!

Edited December 24, 2008 by TheTregorian

[Guest roriconfan]

Η εκφραστικότητα του διηγήματος στο πρώτο μέρος ήταν φοβερή. Η ιστορία δεν ήταν τίποτα αλλά η ατμόσφαιρα ήταν εκπληκτική.

 

Και μετά πετάς εκείνο το δεύτερο μέρος με την συνέντευξη και νομίζω ότι διαβάζω άλλη ιστορία. Καταλαβαίνω που το πήγαινες αλλά πολύ οφ ρε παιδάκι μου να μας πετάς από το μαγευτικό στο επιστημονικό έτσι.

 

Σκέφτηκες να ενώσεις την πλοκή των δύο κομματιών; Δηλαδή τα γεγονότα να γίνονται ταυτόχρονα και να πηδάς από το ένα μέρος στο άλλο;

[TheTregorian]

Ακριβώς έτσι σχεδιάστηκε! Το ξερώ ότι πήρα ρίσκο, αλλά μου άρεσε να το αντιπαραβάλλω έτσι ! Κουλό, ναι! Ευχαριστώ πάντως για τα σχόλια! :tongue:

 

Σκέφτηκες να ενώσεις την πλοκή των δύο κομματιών; Δηλαδή τα γεγονότα να γίνονται ταυτόχρονα και να πηδάς από το ένα μέρος στο άλλο;

 

Ναι, αλλά δεν μου κόλαγε και δεν είχα και αρκετές λέξεις δυστυχώς!

 

Η ιστορία δεν ήταν τίποτα

 

κακίες!! :tongue: :tongue:

 

edit: καλύτερες διευκρινήσεις!

Edited December 13, 2008 by TheTregorian

[Tiessa]

Δεν έχω προλάβει να το διαβάσω, γιατί έγραφα το δικό μου, το οποίο θ' ανεβεί με τις τελευταίες του διορθώσεις σε λίγες ώρες.

Αλλά, μου έκανε ένα κλικ ο τίτλος γιατί, όπως θα δεις σύντομα, η Τελευταία Νύχτα εμπνέει πολύ για θρύλους, προφητείες, πανσέληνο και κόκκινα φεγγάρια...

[TheTregorian]

Ευχαριστώ Βάσω! Περιμένω τα σχόλια σου! Η αλήθεια είναι ότι το πρώτο που άρχισα να γράφω, δεν είχε καμία σχέση με θρύλους και σχεδόν το έγραφα έτσι για να το γράφω. Με λίγα λόγια, κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Και έτσι ξαφνικά (που λέει και ο Ρέμος!), ενώ παρακολουθούσα στη τηλεόραση μια ρομαντική σκηνή (γιατί είμαι και ρομαντικός τρομάρα μου!) μου 'ρθε, όχι αμέσως βέβαια, αλλά σιγά -σιγά!

[Glowleaf]

**

Edited December 14, 2008 by Glowleaf

[TheTregorian]

Η απλα θελει ενα select και delete.

 

Μπα... Δεν το βρίσκω σωστό αυτό. Άλλωστε για μένα παίζει σημαντικό ρόλο που για όποιον το διαβάσει αρκετά καλά το κομματάκι, θα το καταλάβει! Όπως είπα και πριν ήταν ένα ρίσκο που ήθελα να πάρω και το πήρα, γιατί μου άρεσε. Τώρα αν απέτυχε... ΟΚ! Το ρίσκο φέρνει και αποτυχίες τις περισσότερες φορές! Αμφιταλαντευόμουν αν αυτό θα πάει στην αρχή ή στο τέλος. Τελικά το έβαλα στο τέλος. Είχα σκεφτεί ένα τρόπο να το συνδέσω αλλά δυστυχώς δεν είχα άλλες λέξεις και ήδη αναγκάστικα να σβήσω κάποια.

 

Ευχαριστώ πάντως που βρίσκετε ωραίο το κυριότερο μέρος!!

Edited December 14, 2008 by TheTregorian

[lizbeth_covenant]

Εμ...Πρώτα απ' όλα να πω ότι γράφεις πως εχει σεξ ενώ δεν έχει!!! Απλά υπονοείται! Ήταν παραπλανητική η παραπάνω περιγραφή!!! Και ήταν ένας απ' τους λόγους που το διάβασα (ο άλλος λόγος ήταν ο τίτλος)

 

Πέρα απ' την πλάκα τώρα...Ξεκίνησε πολύ ωραία και μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις. Μαγευτική ατμόσφαιρα, ωραίες εικόνες, όμορφα πλάσματα...Γενικά το όλο στιλάκι με περίεργες γυναικείες υπάρξεις στο δάσος, μαγεία, έρωτας κτλ κτλ είναι απ' αυτά που μου αρέσουν! Το κείμενο ρέει πολύ όμορφα και δεν κουράζει καθόλου(βοηθάνε βέβαια και οι διάλογοι σε μένα). Αφού να φανταστείς είναι απ' τις λίγες φορές που διαβάζω στο ίντερνετ τόσο μεγάλο κείμενο(που δεν είναι δικό μου) μονομιάς, χωρίς δλδ να κάνω ένα διάλειμμα για καφέ ή φαγητό και να επιστρέψω...Η ιστορία δεν ήταν κάτι το εξαιρετικό και μάλλον την έχουμε συναντήσει αρκετές φορές με μικρές παραλλαγές(όμορφη νεαρή μάγισσα συναντά κούκλο άνθρωπο και κάνουνε παιδί-κ μάλιστα γιο, αμαν πια λες και δεν υπάρχει άλλο φύλο!). Αλλά το σημαντικό νομίζω είναι πως η γραφή σου δε με άφησε να βαρεθώ αλλά συνέχισα το διάβασμα. Α! Εκεί που ο Τζόναθαν συναντάει την μάγισσα(έχει και δύσκολο όνομα-δεν το συγκράτησα) για κάποιο λόγο οι διάλογοι με χάλασαν λίγο, δεν ξέρω ακριβώς γιατί. Μιλούσε αυτός πάρα πολύ, δεν ήταν αρκετά ρομαντικά αυτα που έλεγαν-δεν είμαι σίγουρη...Πάντως μ' αυτά που έλεγαν δε θα κατέληγαν τόσο γρήγορα σε φιλιά και άλλα παρατράγουδα...

 

Αυτά! Α, για το τελευταίο κομμάτι δε θα πω κάτι. Ήταν γενναία απόφαση να πάρεις αυτό το ρίσκο αλλά μάλλον λανθασμένη...

[TheTregorian]

Κατ' αρχάς ευχαριστώ πολύ που το διάβασες! Το σεξ τα κατάφερε να σε ελκύσει όπως και ήθελα! Πλάκα κάνω! Απλά παρατήρησα και σε άλλες ιστορίες ότι αναφέρεται ακόμα και αν υπονοείται γι' αυτό το ανέφερα, λανθασμένα, συμφωνώ. Πάνω στη κριτικη τώρα... είναι η πρώτη τόσο θετική κριτική που ακούω στο φόρουμ καθώς είμαι σχετικά νέος και έχω κοκκινήσει λίγο! Χαίρομαι πάρα πολύ που δεν σε κούρασε! Αυτό με απασχολεί πάρα πολύ! Όσο για τον γιο, πιο πολύ διάλεξα αυτό το φύλο γιατί αν θυμάσαι αυτό το παιδί της θύμιζε εκείνον και γι' αυτό το επέλεξα αγόρι. Όσο για την συνάντηση, αυτή είχε παρασυρθεί από την μοναξιά της και έκανε κάτι που μετά το μετάνιωσε και γι' αυτό ήταν λίγο φοβισμένη. Μετά βέβαια λύθηκε (παρα-λύθηκε βασικά!) Τα φιλιά ήρθαν γρήγορα γιατί ήταν αυτό που λέμε: "Πιστεύεις στον έρωτα με την πρώτη ματιά;". Είναι υπερβολικά ιδανικό βέβαια και πολύ ρομαντικό συνάμα (κατά τη γνώμη μου!) και γι' αυτό το έγραψα έτσι. Άλλωστε φαντασία γράφουμε! Για το τελευταίο κομμάτι έχω ήδη πει αρκετά.

 

Και πάλι ευχαριστώ που το διάβασες και για τα τόσο ευνοϊκά σχόλια!

[TheTregorian]

Ανέβασα νέα βερσιόν για να είμαι εντός ορίων. Δεν υπάρχουν αλλαγές στη πλοκή, παρά μόνο περικοπές.

[Guest roriconfan]

Να ανεβάσεις με το πέρας του διαγωνισμού ολόκληρη την ιστορία, με όποιες αλλαγές θέλεις. Μη πάει και χαμένη δηλαδή.

[TheTregorian]

Δεν πάει χαμένη... απλά τυπικά (έστω για μερικές 10άδες) έπρεπε να την τσεκουρέψω. Δεν χάθηκε τίποτα το σημαντικό, παρά μόνο το παραλλήρημα του καθηγητή για τα ετερόφωτα σώματα! :tongue:

[Sonya]

Λοιπόοοοοοοον...

 

Πάλι δεν έχω διαβάσει τα σχόλια των υπολοίπων, οπότε αν σου πω κάτι που σου έχουν ξαναπεί, ξέρεις τι φταίει.

 

Συνήθως τέτοια κείμενα με ξετρελαίνουν. Με ταξιδεύουν, με κάνουν και ονειρεύομαι νεράιδες και δάση και τέτοια και μ' έχουν κανονικότατα και εύκολα. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί δεν συνέβη αυτό με το δικό σου κείμενο. Το διάβασα και το ξαναδιάβασα (μόνο το πρώτο κομμάτι, το παραμυθένιο) και μετά ολόκληρο και πάλι σπασμένο και δε μου κόλλαγε με την καμία όμως. Κάτι του λείπει και δεν μπορώ να το προσδιορίσω. Ίσως κάποια μουσικότητα που δεν ένιωσα. Μπέσα, ψεγάδι δεν μπορώ να βρω ούτε στην ιστορία την ίδια, ούτε στην γλώσσα που χρησιμοποιείς, ούτε στην ανάπτυξη. Αλλά δεν με χόρτασε.

 

Μετά διάβασα πάλι την συνέντευξη (τρελό ξενέρωμα, όμως, ευτυχώς που δεν είχα απογειωθεί, δηλαδή, θα έσπαγα τα κοκαλάκια μου και θα σε μισούσα για παντα) και προσπάθησα ν' απομακρυνθώ λιγάκι και να το δω αλλιώς. Και τα κατάφερα! Κοίτα λοιπόν, πώς θα μου άρεσε, η ίδια ιστορία αλλιώς διατυπωμένη:

 

Ένας πιτσιρικάς, φοιτητής, ακούει αυτή την διάλεξη (έτσι ξεκινάς με το επιστημονικό πρώτα, οπότε κανείς δεν ξενερώνει όταν του το πετάς στο τέλος σαν χαλασμένο κέικ) και γυρίζει σπίτι και το λέει στην προληπτική γιαγιά ή παππού. Κι η γιαγιά/παππούς, που κατάγεται απ' το μεσαίωνα από εκείνη τη νεράιδα κι έχει το αίμα του φεγγαριού στις φλέβες και τέτοια ποζεράδικα, ανοίγει το σεντούκι με τα οικογενειακά κειμήλια και βγάζει κάτι πανάρχαια χαρτιά που είναι γραμμένα τα ξόρκια από μάγους της οικογένειας και ανάμεσα σ' αυτά, κάτω κάτω, είναι ένα κείμενο γραμμένο από κάποτε που έχει την ιστορία πώς άρχισαν να γεννιούνται μάγοι στην οικογένεια. Έτσι οι μεταβάσεις δεν είναι απότομες και μένεις με την γλύκα της ιστορίας στο τέλος, αντί να έχεις την επιστημονικούρα. Κάτι τέτοιο, τέλος πάντων. Όπως είναι τώρα, χάνει πολύ απ' το τέλος και ίσως να είναι το τέλος (το οποίο, υποθέτω, είχες στο μυαλό σου απ' την αρχή) που κάνει την ιστορία να "χάνει" σε μαγεία.

Edited December 27, 2008 by Sonya

[TheTregorian]

Ευχαριστώ για τον χρόνο σου Σόνια. Ναι, αυτό το τέλος θα με φάει, το ξέρω... Στη πορεία το μετάνιωσα, αλλά την ιστορία την είχα ήδη ανεβάσει άρα δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου να το αλλάξει! Κάπως έτσι θα το ήθελα και εγώ, αλλά... δεν μου ήρθε εκείνη την ώρα μια μούσα σαν και εσένα! Δεν πειράζει! Όσο για το ότι δεν σε "έπιασε" η ατμόσφαιρα ούτε καν του πρώτου (αυτό με ανησυχεί πραγματικά...) δεν μπορώ να δικαιολογηθώ με καμία δύναμη. Απλά λυπάμαι για λογαριαμό μου! Τι να κάνουμε! Μετά από κάθε σφαλιάρα, πρέπει να σηκώνεις το κεφάλι και να συνεχίζεις! Όσο ζω (και μεγαλώνω να προσθέσω) μαθαίνω! Και πάλι σε ευχαριστώ!

[Sonya]

Κοίτα, έχω ένα κακό και πολλές φορές "μυρίζομαι" το τέλος απ' το ύφος ενός κειμένου. Νομίζω πως και μόνο η πρόθεσή σου να χώσεις την επιστημονικούρα στο τέλος, αφαίρεσε μαγεία απ' την αρχή και την "έπιασα". Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά. Αν ενδιαφέρεσαι, θα μπορούσα να το "περιποιηθώ" λιγάκι, ως μία εκ των τριών "Αρπύων" του φόρουμ, σύμφωνα με τον τίτλο που απέδωσε ο Ντίνος Χ στην Ευθυμία, την Κιάρα και την αφεντιά μου. :Ρ Είναι πολύ όμορφη σύλληψη για να μείνει έτσι... περίμενε, ακολουθεί έντιτ με προτάσεις.

 

να και το εδίτιον το συμβουλευτικόν:

 

γράφεις:

 

Η γυναίκα κάθισε δίπλα από τις όχθες του ποταμού και σκάλισε τα ταραγμένα του νερά που είχαν βαφτεί κόκκινα από το χρώμα του φεγγαριού. Όπου ακουμπούσε το χέρι της, τα νερά λαμπύριζαν για λίγο μέχρι που αναμειγνύονταν με τα υπόλοιπα σκοτεινά νερά του ποταμού και χάνονταν.

«Εδώ είμαι για άλλη μία φορά. Το τρομερό του κάλεσμα είναι ακατανίκητο, τίποτα δεν μπορεί να αντισταθεί σε αυτό και όποιος τολμήσει να μπει στο δάσος αυτή τη νύχτα θα έχει την ίδια μοίρα με εσένα. Γιατί κανένας άνθρωπος δεν έχει δικαίωμα να δει το απαγορευμένο, κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να δει τη μαγεία. Εγώ παρέβηκα αυτό το νόμο και τιμωρήθηκα γι’ αυτό. Αλίμονο όμως, μαζί μου τιμωρήθηκαν κι άλλοι.» είπε η γυναίκα συνεχίζοντας να χαϊδεύει τα νερά του ποταμού. Έκλεισε τα μάτια και ένας νέος κόσμος γεννήθηκε στο μυαλό της.

 

προτείνω:

 

Η γυναίκα κάθισε στις όχθες του ποταμού και τα δάχτυλά της ταξίδεψαν στο αιμάτινο νερό (εδώ χρειαζόμαστε συναίσθημα προετοιμασίας για τον μονόλογο που θα ακολουθήσει). Τα μάτια της πλανήθηκαν στους ιριδισμούς του νερού που αγρίευε κάτω απ' το άγγιγμα το δικό της και του ανέμου, αλλά δεν έβλεπαν το ποτάμι. Δυο κρυσταλλένια δάκρυα τράβηξαν το κόκκινο του φεγγαριού κι έγιναν πορφυρά στα μάγουλά της, καθώς οι σκέψεις της ταξίδευαν σε κάποια άλλη νύχτα, καθ' όλα όμοια μ' αυτή, το ίδιο κόκκινο φεγγάρι στον ουρανό, τα ίδια νερά ανάμεσα στα δάχτυλά της.

"Εδώ είμαι πάλι. Πάντα εδώ, ν' ακούω το αδυσώπητο κάλεσμά σου. (Προτίμησε το β' ενικό, σαν να μιλάει στο ίδιο το φεγγάρι, να υψώνει σ' αυτό το "κατηγορώ" της). Εδώ, σ' αυτό το μέρος που κανένανς θνητός δεν επιτρέπεται να πατήσει. (εδώ, εδώ, εδώ. Μην το λυπηθείς να το πεις και να το ξαναπείς, αυτό το μέρος είναι η καταδίκη της) Κανένας θνητός δεν επιτρέπεται να δει τη μαγεία." (Παύση, θέλουμε συναίσθημα, πριν πει ότι την έκανε τη βλακεία της. Μετάνοια; Ή δεν μετανοιώνει; Μυστήριο; Ό,τι θέλεις εσύ, αρκεί να το δώσεις, πριν συνεχίσει)Σταμάτησε και τόλμησε να σηκώσει το κεφάλι της και να προκαλέσει το άλικο φεγγάρι, τον δικαστή που τόσον καιρό την τιμωρούσε δίχως έλεος. "Εγώ, όμως, παρέβηκα τον νόμο σου. Εγώ, με τα χέρια, με την σάρκα και το σώμα μου έδωσα στους θνητούς να γευτούν την μαγεία." Το φεγγάρι δεν αποκίθηκε, μόνο την κοιτούσε με το παγωμένο κόκκινο να φαντάζει η πιο σκληρή τιμωρία, μέχρι που εκείνη αποτράβηξε το βλέμμα της και το κάρφωσε στο χώμα. "Με τιμώρησες γι αυτό. Και μαζί μου τιμώρησες όλες μου τις πράξεις κι όλους αυτούς που δεν έφταιξαν ποτέ για τα δικά μου λάθη" μουρμούρισε κι έκλεισε τα μάτια της, με τα δάχτυλά της ακόμα να χαϊδεύουν απαλά τα νερά. Κι η μνήμη ήρθε να την ταξιδέψει στη νύχτα που είχε τολμήσει το ανείπωτο.

 

Κάτι τέτοιο. Μπορεί να λέω και κοτσάνες, αλλά όσο το έγραφα, συνειδητοποίησα ότι δεν του λείπει η μουσικότητα, αλλά η κίνηση. Οι εκφράσεις. Αυτό που θα το έκανε εικόνα. Δεν ξέρω κατά πόσο σε ικανοποιεί ή σε βοηθά καθόλου.

Edited December 27, 2008 by Sonya

[TheTregorian]

Ευχαριστώ πολύ αγαπητή Άρπυα(!). Γιατί εγώ όταν ακούω άρπυα το φαντάζομαι σαν κακό τέρας;; Αναθεματισμένο "Yu-Gi-OH!"....

 

Και εμένα μου άρεσε πολύ σαν σύλληψη και στεναχωρήθηκα που βγήκε έτσι ξενέρα στο τέλος... Ίσως του αξίζει καλύτερη συγγραφέας! Να μεταφερθούν τα δικαιώματα!

[TheTregorian]

Ε ναι... κοίτα... πες ότι δεν έχω το ταλέντο, πες ότι θες, αλλά εγώ ποτέ δεν θα μπορούσα πιθανότατα να σκεφτώ κάτι ανάλογο. Οι εκφράσεις είναι πολύ ωραίες! Γενικότερα είναι πολύ ωραίο! Σε ευχαριστώ πολύ Σόνια!

[Sonya]

Βασικά δεν χρειάζεται σκέψη. Την σκέψη την είχες και την σύλληψη. Αυτό που χρειάζεσαι, είναι το συναίσθημα. Όχι κούφιο και απλά περιγραφικό, αλλά ζωντανό, να πάλλεται κάτω απ' την πένα (ή το πληκτρολογιό) σου. Νιώσε την. Κοίταξέ την. Έχει κάνει μια μεγάλη κουκουρουκιά, αλλά την έκανε από αγάπη (ή από ορμονικές διαταραχές). Κι απ' την αγάπη της τιμωρήθηκε ο άντρας κι ο γιος της. Μπες στο σώμα της και νιώσε πόσο τραγική είναι. Γίνε αυτή. Κάθισε εσύ δίπλα στο ποτάμι και πες ότι σε τραβάει κάμερα. Γίνε ο σκηνοθέτης σου και δώσε, μέσα απ' τις περιγραφές σου, το ζουμ στα χαρακτηριστικά της. Κι επειδή δεν έχεις μια Μπλάνσετ να παίζει, περίγραψε τι βλέπεις για να το βιώσει κι αυτός που θα το διαβάσει.

 

Σου το είχα πει και στο άλλο κείμενό σου. Έχεις καλές ιδέες, αλλά δεν μπαίνεις στον κόπο να ταυτιστείς με τους ήρωές σου. Να το κάνεις! Αυτό είναι συγγραφή. Άμα δεν ταυτιστείς εσύ, δεν θα το κάνει ούτε ο αναγνώστης σου. Μια ιστορία τραγικής αγάπης δεν είναι ένα δάσος κι ένα κόκκινο φεγγάρι. Είναι μια καρδιά που το ράγισμά της πρέπει ν' ακούγεται ανάμεσα απ' τις λέξεις. Είναι ένα πνεύμα που πλανάται μόνο του (αλήθεια, πού περιφέρεται ο περί ου ο λόγος μέσα στην ιστορία σου; Δεν έχουμε ΟΓ του καρδιοκατακτητή μας;) κι ένα παιδί που έχει το αίμα του φεγγαριού (έλειπε αυτή η ποζεριά, παρόλο που κόλλαγε τρέλα) στις φλέβες του. ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΛΥΠΑΣΑΙ! Κανέναν! Ούτε ήρωα, ούτε αναγνώστη! Στη γωνιά σου και ξαναγράφτο. :Ρ

[TheTregorian]

αλήθεια, πού περιφέρεται ο περί ου ο λόγος μέσα στην ιστορία σου; Δεν έχουμε ΟΓ του καρδιοκατακτητή μας;

 

Προτίμησα να επικεντρωθώ στη κοπέλα και αυτή ήταν τιμωρημέμη μόνο να τον αισθάνεται και τίποτα άλλο (έτσι για να βασανίζεται!)

 

Στη γωνιά σου και ξαναγράφτο. :Ρ

 

Μάλιστα κυρία...

[Tiessa]

Έλεγα να τα πάρω κι εγώ με τη χρονολογική τους σειρά τα διηγήματα, μια που τώρα τους κάνω το δεύτερο πέρασμα, αλλά αφού το έσπασα ήδη χτες το βράδυ το σύστημα, δεν βλέπω το λόγο να καθυστερώ να πω αυτά που ήδη έχω υπόψη μου.

Το μαγικό μέρος της ιστορίας ήταν ωραίο. Ούτως ή άλλως με ελκύει το δίδυμο αστρονομικό φαινόμενο -μαγικό συμβάν. Απλώς είχα ένα πρόβλημα, ότι κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Μ' ευχαριστούσε αλλά δεν με έπειθε, με τραβούσε αλλά δεν με μάγευε.

Σ' αυτό λοιπόν το σημείο -εγώ βέβαια έχω διαβάσει τα προηγούμενα σχόλια- η τοποθέτηση της Sonya είναι αυτή που με καλύπτει και βάζει σε λέξεις αυτό που είχα στο μυαλό μου λίγο πιο αόριστα. Ίσως να φταίει ότι δεν αφέθηκες εντελώς μέσα στην μαγεία. Ίσως η ιστορία να ήθελε λίγο περισσοτέρο χώρο ή λίγο περισσότερο χρόνο.

Δεν με πειράζει τόσο το πεζό τέλος, ωστόσο με πειράζει ότι μοιάζει σαν εντελώς άσχετο με το παραμύθι. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να το δέσεις καλύτερα, ήδη υπάρχει μια πρόταση πάνω σ' αυτό. Αν θέλεις, άκου και μια άλλη: Θα μπορούσαμε να παρακολουθούμε τα δυο μέρη παράλληλα: από τη μια να έχεις έναν καθηγητή που λέει τα αστρονομικά του, όχι σε μια εκπομπή αλλά παρατηρώντας την έκλειψη από ένα τηλεσκόπιο, κι από την άλλη το δράμα να παίζεται πάνω-κάτω στις ίδιες φάσεις.

[TheTregorian]

Σ' ευχαριστώ Βάσω! Τα λαμβάνω και τα δικά σου υπ' όψιν μου για την διόρθωση όταν αυτή γίνει!

[Tiessa]

Σ' ευχαριστώ Βάσω! Τα λαμβάνω και τα δικά σου υπ' όψιν μου για την διόρθωση όταν αυτή γίνει!

 

Κι όπως καταλαβαίνεις, αν σου κάνουν κανα-δυο ακόμη προτάσεις για τροποποιήσεις και θέλεις να μας ικανοποιήσεις όλους, πρέπει να γράψεις μια ολόκληρη συλλογή.

[TheTregorian]

Ε όχι! Δυστυχώς δεν θα μπορέσω να ικανοποιήσω τους πάντες, μπορεί και κανέναν τελικά! Ανάλογα πως θα μου κάτσει εμένα να το διορθώσω (εν τω μεταξύ με όλα αυτά έχω μάλλον ξεχάσει ότι η ιστορία διαγωνίζεται! Ίσως όμως και να να μην έχει και ιδιαίτερη σημασία πλέον!). Ας ελπίσουμε απλά να βρεθεί μια λύση που να ικανοποιεί τη πλειοψηφία! :tongue:

[Glowleaf]

Περιττο να πω οτι το ποστ αυτο το κοτσαρα στις σημειωσεις μου?

http://community.sff.gr/index.php?s=&...st&p=107669

Οχι, δεν ειναι περιττο γιατι κατι μου εκανε "κλικ" στο κεφαλι, και σε ευχαριστω Sonya.

[khar]

Το κάλεσμα του ματωμένου φεγγαριού: Χρειάζεται ένα μικρό πέρασμα για να διορθώσεις κάποιες ατέλειες στις εκφράσεις αλλά γενικά η ιστορία ρέει. Είναι καλά αναπτυγμένη και έχει μια πολύ ωραία σκηνή στο τέλος, που μεταφέρει στον αναγνώστη τη θλίψη της ηρωίδας. Στα αρνητικά, ότι δεν βρήκα κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο όσον αφορά τη θεματολογία και ότι όλη η ιστορία είναι περιγραφή και όχι ζωντανή δράση, που αφαιρεί μέρος του σασπένς. Σχετικά με το έξτρα κομμάτι, νομίζω ότι καταστρέφει τον ωραίο τρόπο που κλείνει η ιστορία. Νομίζω ότι μια υπερσυμπυκνωμένη εκδοχή του, όχι στο τέλος, αλλά στην αρχή της ιστορίας θα ταίριαζε καλύτερα. Ο πειραματισμός μπορεί να σε οδηγήσει πολύ μακριά, αν καταφέρεις να τον ελέγξεις. Μην ξεχνάς ότι μπορείς να σπάσεις τους κανόνες, αλλά είναι καλό να τους γνωρίζεις πρώτα πολύ καλά.

Το_Κάλεσμα_του_Ματωμένου_Φεγγαριού_σ_όλια.doc