Στη Μαύρη Όπερα

[Nihilio]

Είδος: Αστική/κοσμική φαντασία

Βία; Ναι

Σεξ; Όχι

Αριθμός Λέξεων: 2024

Αυτοτελής; Ναι

Σχόλια: Για το Διαγωνισμό Δεκεμβρίου 2008

------------------------------------------------

 

“Άσε με να περάσω.” Ο Τζάραν κοίταξε τον πορτιέρη στα μάτια. Μάτια μικρά και πονηρά, σαν της νυφίτσας, το μόνο μικρό πάνω του.

“Λυπάμαι,” απάντησε ο πορτιέρης, με όλη την ευγένεια που του επέτρεπαν τα εκατόν δέκα κιλά μυών του, “αλλά δε μπορώ να σας αφήσω να μπείτε. Οι κανόνες, καταλαβαίνετε.”

“Πες στο αφεντικό σου ότι ο Άσωτος επέστρεψε,” του είπε ο άντρας, “θα καταλάβει.”

“Ο Άσωτος;” ρώτησε ο μπράβος, “έπρεπε να μου το πείτε πιο νωρίς κύριε. Περάστε.” και συμπλήρωσε “Και συγνώμη για την ταλαιπωρία.”

“Δεκτή,” του απάντησε ξερά ο άντρας και προχώρησε μέσα.

Ο διάδρομος ήταν στενός και οδηγούσε σε μια δίφυλλη πόρτα. Σκούρο μωβ βελούδο κάλυπτε τους τοίχους. Ο Τζάραν τον πέρασε γρήγορα. Με μια ανυπόμονη κίνηση άνοιξε την πόρτα και προχώρησε στην κυρίως αίθουσα.

Αν μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει την κυρίως αίθουσα, η κατάλληλη λέξη θα ήταν 'επιβλητική': Βαθύ σκοτάδι κάλυπτε τα τραπέζια των θαμώνων, σκοτάδι που το έσπαγαν μόνο οι δύο προβολείς μπλάκ λάιτ που πηγαινοέρχονταν στον χώρο, αποκαλύπτοντας σώματα που είτε ήταν απασχολημένα συνομιλώντας μεταξύ τους ή που, αμίλητα, παρακολουθούσαν την παράσταση στη σκηνή, το μόνο μέρος όπου φώτιζε πραγματικό φως. Εκεί, μια ψηλή και παχουλή τραγουδίστρια, ντυμένη με ένα μαύρο νυφικό, γέμιζε τη σκηνή με την πληθωρική παρουσία της και το χώρο με τη σπαραχτική άριά της. Γύρω της άλλες τρεις γυναίκες καλυμμένες με μαύρα πέπλα την συνόδευαν με διακριτικές χορευτικές κινήσεις.

 

Στη Μαύρη Όπερα, άλλη μια νύχτα ξεκινούσε.

 

Ο Τζάραν προχώρησε ανάμεσα στα τραπέζια, ψάχνοντας να βρει αυτό που ζητούσε. Προσπέρασε τις τρεις πρώτες σειρές και τα ζευγαράκια που κάθονταν εκεί και παρακολουθούσαν το σόου. Ένας άντρας, χλωμός, με μακριά κατάμαυρα μαλλιά και ένα ακριβό κουστούμι του έγνεψε από ένα τραπέζι στη γωνία. Ήταν ο Κάρλο, ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού. Δίπλα του μια κοπέλα, νεαρή, ξανθιά, με κατακόκκινα μάγουλα. Φορούσε ένα μικροσκοπικό φόρεμα. Ο Τζάραν μπορούσε να μαντέψει τη συνέχεια του ραντεβού τους και, πριν από μερικά χρόνια, ίσως και να είχε μπει στη μέση. Όμως είχε αφήσει πίσω αυτή τη δουλειά, αυτόν τον Κόσμο, και δε θα είχε επιστρέψει αν δεν ήταν αναγκασμένος να το κάνει.

Πήγε και κάθισε στο μπαρ και παράγγειλε ένα ποτό. Ένα διπλό ουίσκι. Κατέβασε μια γουλιά και με το βλέμμα του σάρωσε τον χώρο για αυτόν που έψαχνε. Τίποτα. Από τη σκηνή ο θρήνος συνεχιζόταν. Πόσο ταιριαστό, σκέφτηκε, ενώ στο μυαλό του έπαιζαν σαν σε ταινία όλες εκείνες οι εικόνες που τον στοίχειωναν. Μια πόλη με παλάτια από μέταλο και γυαλί. Βόμβες από τον ουρανό. Ερείπεια. Το κορμί της τσακισμένο μέσα στα χέρια του, η τελευταία της ανάσα στο πρόσωπό του.

 

Στη Μαύρη Όπερα οι αναμνήσεις στοιχειώνουν.

 

Ανασήκωσε το κεφάλι του και ξανακοίταξε το χώρο. Αυτή τη φορά το βλέμμα του καρφώθηκε σε ένα τραπέζι στη δεύτερη από τη σκηνή σειρά. Σηκώθηκε σιωπηλός και κατευθύνθηκε προς το μοναχικό άντρα που καθόταν σε αυτό. Δίχως να ζητήσει άδεια πήγε και έκατσε δίπλα του.

“Καλησπέρα,” του είπε, πριν εκείνος προλάβει να διαμαρτυρηθεί, “ήρθα για να συζητήσουμε για έναν κοινό γνωστό μας.”

“Ποιος είσαι;” τον ρώτησε ξαφνιασμένος ο άντρας, ξερακιανός με πρόσωπο καλυμμένο με ουλές. Το βλέμμα του εξέταζε τον Τζάραν εξονυχιστικά, σα να διάβαζε κάθε ίχνος της ψυχής του. Η έκφρασή του έδειχνε ότι δεν του άρεσε αυτό που έβλεπε.

“Ένας Ταξιδιώτης,” του απάντησε ο Τζάραν, “που γυρεύει τον Ιαφερνή.”

“Δεν έχω ιδέα για τι μιλάς,” σφύριξε μέσα από τα δόντια του ο άντρας, “και θα σε παρακαλούσα να με αφήσεις ήσυχο.”

“Μου είπανε ότι εσύ ξέρεις που θα τον βρω, Ανμάριε,” είπε ο Τζάραν.

“Πώς ξέρεις το Όνομά μου;” ρώτησε ξαφνιασμένος ο συνομιλητής του.

“Οι Ταξιδιώτες ξέρουν πολλά.”

“Πολλές φορές περισσότερα από όσα θα έπρεπε,” σχολίασε ο άντρας, με μια ξυνισμένη έκφραση στο πρόσωπό του.

“Η ερώτησή όμως παραμένει,” είπε ο Τζάραν, “πού θα βρω τον Ιαφερνή;”

 

Στη Μαύρη Όπερα μπορείς να μάθεις οτιδήποτε.

 

“Αν ξέρεις ποιος είμαι,” είπε ο Ανμάριος, “θα ξέρεις και ότι θα πρέπει να πληρώσεις για να πάρεις την απάντηση. Και ότι δε θα είναι φτηνή,” συμπλήρωσε.

Η γυναίκα στη σκηνή συνέχιζε το εξωτικό μοιρολόι της, τραβώντας πάνω της τα βλέμματα. Εκείνα τουλάχιστον που δεν ήταν απασχολημένα σε κάποια δοσοληψία.

“Μου το είπαν κι αυτό,” είπε ο Τζάραν, “όπως και πολλά άλλα για εσένα.”

“Πράγματα που δε θα ήθελα να μαθευτούν υποθέτω. Κρίμα που η σιωπή σου εξαγοράζει μόνο τη δικιά μου σιωπή.”

“Περίμενα κάτι περισσότερο από εσένα,” είπε ο Τζάραν.

“Κι εγώ περίμενα ότι τα Αφεντικά σου θα σου έλεγαν περισσότερα για αυτό που ψάχνεις.”

“Είμαι απλά περαστικός,” είπε ο Τζάραν, “τα Αφεντικά μου δεν είναι ανάγκη να το μάθουν ότι είμαι εδώ.”

Ο Ανμάριος γέλασε δυνατά. “Ακούω λοιπόν την προσφορά σου.”

Ο Τζάραν έβαλε το χέρι του στην εσωτερική τσέπη του παλτού του και έβγαλε από μέσα ένα πετράδι. “Αυτό είναι η ψυχή ενός νεκρού θεού,” είπε στο συνομιλητή του, “ελπίζω να φτάνει.”

 

Στη Μαύρη Όπερα όλα έχουν την τιμή τους.

 

Ο Ανμάριος πήρε το πετράδι στα χέρια του και το εξέτασε προσεχτικά, ζυγιάζοντάς το πρώτα στο αριστερό, μετά στο δεξί του χέρι και τέλος κοιτάζοντάς το στο φως το προβολέων.

“Φαίνεται γνήσιο,” είπε, ενώ η μουσική υπόκρουση είχε αλλάξει σε μία συμφωνία υψίφωνων κραυγών, “υποθέτω ότι αρκεί.”

Ο συνομιλητής του τον κοίταξε απειλητικά.

“Δεν υποθέτω,” διόρθωσε ο άντρας, “είμαι βέβαιος. Μιλάμε εξάλλου για έναν θεό, ζωντανό ή νεκρό.”

“Η μόνη τους διαφορά είναι ότι ο νεκρός δε σου δίνει ένα σπαθί,” σχολίασε ο Τζάραν, περισσότερο προς τον εαυτό του παρά στο συνομιλητή του, “και δε σου ζητάει να γίνεις ο πιστός του ιππότης.”

“Τι να ξέρω εγώ για αυτό,” σχολίασε ο Ανμάριος, “εγώ είμαι απλά ένας έμπορος γνώσης. Ένας-”

“Πού είναι;” τον έκοψε απότομα ο Τζάραν. Το πρόσωπό του ήταν μια κενή μάσκα.

“Καταλαβαίνω ότι τον ψάχνεις σε τόσους και τόσους Κόσμους-” ξεκίνησε ο Ανμάριος, αλλά ο Τζάραν τον ξαναδιέκοψε.

“Δε θέλω προλόγους, πες μου απλά που είναι.”

“Όπως έλεγα,” συνέχισε ο συνομιλητής του, “το κυνηγητό σας έφτασε στον Κόσμο σου, εδώ που φανερά έχεις το πλεον-”

“Θα μου πεις πού είναι;”

“Στα πίσω δωμάτια.” είπε ο Ανμάριος, "μπες στο διάδρομο και θα τον βρεις στο τρίτο δωμάτιο αριστερά."

 

Στην Μαύρη Όπερα βρίσκεις ότι ζητάς.

 

Δίχως απόκριση ο Τζάραν σηκώθηκε όρθιος και προχώρησε προς την πόρτα δίπλα στη σκηνή. Πίσω από τη μαύρη, βελούδινη κουρτίνα που την κάλυπτε, βρισκόταν άλλος ένας μακρόστενος διάδρομος. Αριστερά και δεξιά του, μαύρες κουρτίνες κάλυπταν εισόδους προς ιδιωτικά δωμάτια, για όσους είχαν τις επαφές και τα μέσα για να τα εξασφαλίσουν.

Ο Τζάραν πέρασε δίπλα από έναν Μανδαριανό που μετά βίας έκρυβε την ύπαρξή του στην ανθρώπινη μορφή του ξενιστή του, και κατευθύνθηκε προς την τρίτη κουρτίνα στα αριστερά του.

Φτάνοντας εκεί σταμάτησε και κράτησε την αναπνοή του. Το θήραμα που κυνηγούσε τα τελευταία δύο χρόνια βρισκόταν από πίσω της. Έπρεπε να ετοιμαστεί για την επικείμενη σύγκρουση. Την ολοκλήρωση ενός κυνηγιού που έλαβε χώρα σε τουλάχιστον τριάντα διαφορετικούς Κόσμους.

Δε θα δίσταζε άλλο. Με μια απότομη κίνηση τράβηξε την κουρτίνα και όρμησε στο μικρό τετραγωνικό δωμάτιο. Ένα μαύρο, μικρό, μαρμάρινο τραπέζιστο κέντρο κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος του. Γύρω του, μαύρες μεταλλικές καρέκλες. Σε μία από αυτές καθόταν μια γυναίκα, νεαρή και, με τα ανθρώπινα δεδομένα, ελκυστική. Απέναντί της ο Ιαφερνής, φορώντας το σώμα ενός μεσήλικα άντρα. Κάποιος που δε γνώριζε τα Μυστικά των Κόσμων θα τον περνούσε για άνθρωπο, αλλά ο Τζάραν ήξερε καλύτερα.

 

Στη Μαύρη Όπερα τίποτα δεν είναι ότι φαίνεται.

 

“Τι κάνεις εδώ,” φώναξε η γυναίκα ξαφνιασμένη, αφήνοντας το ποτήρι της να πέσει. Κόκκινο κρασί χύθηκε πάνω στο μαύρο μάρμαρο.

Ο Τζάραν την έσπρωξε βίαια. “Δεν έχω δουλειά μαζί σου,” είπε. Το βλέμμα του είχε καρφωθεί στον Ιαφερνή.

“Βλέπω με βρήκες, Τζάραν,” του είπε εκείνος και ήπιε ήρεμος μια γουλιά από το κρασί του, “μάλλον σε υποτίμησα.”

“Μάλλον. Γλίτωσα εύκολα από την παγίδα που μου έστησες στο Ανάρτος.”

“Ήταν ένας άστοχος υπολογισμός. Τίποτε άλλο. Ο Κράνγκορ καυχιόταν ότι ήταν καλύτερος από όσο αποδείχτηκε τελικά.”

Η γυναίκα τους κοιτούσε με απορία. Τι ήταν όλα αυτά τα ονόματα που αράδιαζαν; Και γιατί, ενώ συζητούσαν, ένιωθε κάτι σαν ψύχος να καλύπτει το δωμάτιο. Μια παράξενη δύναμη που την έκανε να ανατριχιάζει.

“Θα σου έλεγα, την επόμενη φορά να μην ακούς τις καυχησιές ενός Κράνγκορ.” Το πρόσωπο του Τζάραν ήταν απολύτως κενό από οποιοδήποτε συναίσθημα. Σα μια νεκρική πέτρινη μάσκα, σα να μην ένιωθε τίποτα απολύτως. “Αλλά δε θα υπάρξει επόμενη φορά. Αυτή είναι η τελευταία νύχτα στο κυνηγητό μας.”

“Πάντα έτοιμος να χρησιμοποιήσεις βία,” σχολίασε ο Δαίμονας και άρχισε να παίρνει την πραγματική μορφή του. Εκεί που κάποτε βρισκόταν ανθρώπινο δέρμα, μαύρες γυαλιστερές φολίδες άρχισαν να ξεπετάγονται. Τρία μακριά κέρατα πετάχτηκαν από το μέτωπό του, ενώ οστέινα αγκάθια γέμισαν την πλάτη και τα χέρια του.

Αλλά και ο Τζάραν δεν έμεινε αμέτοχος. Με μια γρήγορη κίνηση έφερε το χέρι του στην καρδιά του και τράβηξε μέσα από το στήθος του ένα κοφτερό σπαθί, η λεπίδα του οποίου ήταν στολισμένη από ανάγλυφα μυστικιστικής δύναμης, μπλεγμένα σε ένα χαοτικό σύμπλεγμα. Πρέπει να υπέφερε από την προσπάθεια, δεν άφησε όμως ούτε έναν μορφασμό πόνου να φανεί στο πρόσωπό του.

 

Στη Μαύρη Όπερα ποτέ δεν ξέρεις τι θα δεις.

 

Από την κυρίως αίθουσα, η θρηνητική άρια συνεχιζόταν. Στις φωνές εκείνες προστέθηκε και η υστερική κραυγή της κοπέλας, που, ξαφνιασμένη από το αλλόκοτο θέαμα όρμησε έξω από το δωμάτιο.

“Άνθρωποι,” σχολίασε ο Ιαφερνής, με μια φωνή βγαλμένη από ένα λαρύγγι σχεδον ανίκανο να προφέρει τους φθόγκους, “έχουν πολλά ακόμα να θυμηθούν.”

“Όπως στην Ιχάτβαν;” Οι λέξεις έβγαιναν σα φίδια από τα σφιγμένα δόντια του μάγου.

“Η τυρανία χρειάζεται πάντα αθώα θύματα,” σχολίασε ο δαίμονας αδιάφορα. “Σαν τη Μύρνα.”

Ο Τζάραν δεν άντεξε άλλο. Με μια άγρια κραυγή του επιτέθηκε. Η ρομφαία του έλαμψε με μια φαιογάλανη φλόγγα, καθώς έσκιζε στα δύο την επιδερμίδα της πραγματικότητας.

“Αυτό... κόβει...” Το σαρδόνιο χαμόγελο του Ιαφερνή έσβησε από το πρόσωπό του. Δεν είχε προσπαθήσει να αποφύγει το χτύπημα, προσπάθησε μόνο να αποκρούσει το σπαθί με τα αγκάθια στο πίσω μέρος των χεριών του. Μάταια όμως. Η λεπίδα έκοψε στα δύο τις οστέινες λεπίδες και συνέχισε στο κορμί του. Και καθώς ένιωθε τη σάρκινή μορφή του να κόβεται στα δύο και το ρήγμα που άφησε πίσω η ρομφαία του μάγου να απορροφάει την ψυχική του ενέργεια και να τη σκορπάει στο Κενό, καταλάβαινε το λάθος που έκανε με το να τον υποτιμήσει, το πόσο πιο δυνατός ήταν ο Μάγος στον Κόσμο από τον οποίο προήλθε. Δεν έπρεπε να είχε έρθει εδώ, όσο ειρωνικό κι αν του είχε φανεί αρχικά.

“Τελικά σε υποτίμησα,” ήταν τα τελευταία λόγια του.

 

Στη Μαύρη Όπερα όλα πληρώνονται.

 

“Τι έγινε εδώ;” ούρλιαξε ο Κάρλο, ο διευθυντής του μαγαζιού. Πίσω του στέκονταν δύο τεράστιοι, κατάχλωμοι άντρες ντυμένοι με ακριβά κουστούμια.

“Κάποιος έπρεπε να πληρώσει για τα εγκλήματά του,” είπε ο Τζάραν, χαμένος στις αναμνήσεις του. Δύσκολα θα μπορούσε να ξεχάσει τη φρίκη που ο αντίπαλός του είχε φέρει στην ειρηνική εκείνη πόλη, πολλούς Κόσμους μακρύτερα από εδώ. “Κυνήγησα έναν έναν τους συμμάχους του,” είπε, χαμένος στις αναμνήσεις του.

“Καλά,” είπε οργισμένος ο Κάρλο. “Αλλά. Είσαι. Στο. Μαγαζί. Μου.”

“Σκότωσε τη γυναίκα που αγαπούσα. Και τους δικούς της. Είκοσι χιλιάδες ψυχές.”

“Παιδιά,” διέταξε ο Κάρλο τους μπράβους του, “ξερετ-”

“Τον σκότωσα με το σπαθί αυτό,” είπε ο Μάγος, δείχνοντας τη Ρομφαία του, “κι ας είχα ορκιστεί να μην το ξανακρατήσω.”

Ο Κάρλο χλώμιασε κι άλλο, καταρρίπτοντας έναν ακόμα μύθο για τους απέθαντους. Τα λόγια κόλλησαν στο λαιμό του.

“Ξέρετε,” κατάφερε να τραυλίσει τελικά, “ότι πρέπει να συνοδέψετε τον κύριο έξω.”

Έτσι και έκαναν, με τον Τζάραν να τους ακολουθεί αδιαμαρτύρητα, χαμένος στις σκέψεις του.

“Καταραμένοι Οχτώ και καταραμένοι υπηρέτες σας,” είπε μόλις ο μάγος έφυγε, “μια ζωή μου φέρνετε φασαρίες.” Και, τινάζοντας το σακάκι του επέστρεψε στο τραπέζι του, ελπίζοντας πως κανένας άλλος δε θα διέκοπτε την προετοιμασία του σημερινού του γεύματος.

 

Στη Μαύρη Όπερα τίποτα δε μπορεί να ταράξει τη βραδιά.

 

Ο Τζάραν προχωρούσε σε έναν διάδρομο, αλλά δεν πρόσεχε πια το περιβάλλον. Το μυαλό του ήταν χαμένο σε άλλους Κόσμους, σε μάχες που είχε δώσει, σε μικρές εκδικήσεις που είχε πάρει. Στον όρκο που έσπασε πριν λίγο, τραβώντας το Ξίφος του. Το Ξίφος του Μάγου, αυτό που είχε ορκιστεί να μην ξαναβγάλει, όταν άφησε πίσω το καθήκον του ως Προστάτης του Κόσμου αυτού.

Χαμένος στις σκέψεις του αυτές ούτε που πρόσεξε το πότε βγήκε από την πίσω πόρτα.

Πότε στάθηκε στην άκρη του πεζοδρομίου.

Πότε η σφαίρα τον βρήκε ανάμεσα στους ώμους.

Μόνο, όταν ήταν πια πεσμένος στη βρεγμένη άσφαλτο, συνειδητοποίησε ότι είχε ακούσει έναν πυροβολισμό από πίσω του και έναν οξύ πόνο να τον διαπερνά από την πλάτη ως το στέρνο του.

 

Στη Μαύρη Όπερα πάντα πλήρωνεις πολύ ακριβότερα από όσο νομίζεις.

Edited January 18, 2009 by Nihilio

[Glowleaf]

**

Edited December 14, 2008 by Glowleaf

[Guest roriconfan]

Κι άλλη ερπιτζίστικη ιστορία για τον διαγωνισμό. Και είχε και ωραία μυνήματα. Μου άρεσε αν και η πλοκή παραήταν απλή και τα βασικά νοήματα, κάπως δοσμένα ξεκάθαρα.

[TheTregorian]

Ε... ναι... λοιπόν, στο τέλος θα γίνει πιστευτό πως έχω κάτι το προσωπικό με τον Ρόρικ. Φυσικά και δεν ισχύει... μερικώς δηλαδή, γιατί με τα σχόλια του έχω! Μπορεί να φαίνεται απίστευτο, αλλά διαφωνώ κάθετα με όλα!

 

Κι άλλη ερπιτζίστικη ιστορία

 

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί με το που βλέπουμε σε μια ιστορία κάποιο μη ανθρώπινο ον ή μια μάχη με μαγεία, κατευθείαν την ταυτίζουμε με rpg. Εγώ προσωπικά δεν πιστεύω πως η ιστορία έχει καμία σχέση με rpg, αν εξαιρέσεις τη σχεδόν μηδαμινής διάρκειας μάχη. Ο ίδιος ο γράφων την κατηγοριοποιεί σε urban fantasy άλλωστε.

 

είχε και ωραία μυνήματα

 

Ε... που τα είδες; Αν εννοείς τα ενδιάμεσα σχολιάκια, αυτά είναι σχόλια που αφορούν την Μαύρη Όπερα. Μέσω αυτών, θεωρώ ότι ο Nihilio προσπαθεί να μας μεταδώσει κάποια πράγματα για την Μαύρη Όπερα, ένα μέρος της φαντασίας του, που δεν ξέρω κατά πόσο συνδέεται με κάτι το ρεαλιστικό. Δεν πιστεύω πως προσπαθούσε να βγάλει κάποιο διδακτισμό μέσα απ' αυτό το κείμενο. Μια ιστορίας φαντασίας ήταν, αυτό και τίποτα άλλο (τι πεζός που είμαι ε;)

 

η πλοκή παραήταν απλή

 

Μα έτσι έπρεπε να είναι! Είναι μια ιστορία που περιγράφεται σε 2024 λέξεις. Πόσο σύνθετη να τη κάνει ο άνθρωπος; Αν ξανοιγόταν πολύ θα έπεφτε σε παγίδα γιατί θα ξέφευγε απ' το κύριο θέμα που ήταν η σκηνή στη Μαύρη Όπερα. Έκανε μια καλή σύνδεση με το παρελθόν, όσο μεγάλη χρειαζόταν για να καταλάβουμε τι έχει οδηγήσει τα γεγονότα σε αυτό το σημείο και μια χαρά. Από 'κει και πέρα, περιγράφει τα τεκτενόμενα στην Όπερα.

 

κάπως δοσμένα ξεκάθαρα

 

Νομίζω ορισμένες φορές πως μάλλον δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Όταν στις σύντομες ιστορίες οι συγγραφείς αφήνουν κάποια αναπάντητα ερωτήματα για την φαντασία του αναγνώστη, του λέμε ότι η ιστορία του είναι ληψή. Όταν θέλει να "βοηθήσει" τον αναγνώστη λύνοντας κάθε ενδεχόμενη απορία που μπορεί να δημιουργηθεί σε σχέση με τον κύριο κορμό του κειμένου, λέμε ότι δεν αφήνει τον αναγνώστη να χρησιμοποιήσει την φαντασία του και τον οδηγεί με το ζόρι σε μια οπτική γωνία της ιστορίας; Είναι δύο συγγραφικοί τρόποι, απλά! Δεν υπάρχει καλύτερος και χειρότερος, απλά ανάλογα με τη στιγμή επιλέγεται απ' τον συγγραφέα ο κατάλληλος κατά τη γνώμη του.

 

 

Εγώ αφού διάβασα το παραπάνω πάντως εκεί κατέληξα. Τώρα, ο Nihilio ξέρει καλύτερα και απ' τους δυο μας τι στέκει και τι όχι και νομίζω πως μπορεί να μας το διευκρινήσει άμα θέλει. Πάντως γενικότερα Ρόρικ, επειδή έχω παρατηρήσει πως έχεις μια τάση να το κάνεις αυτό (βλέπε "Λίλιθ") καλό είναι όταν πας να κριτικάρεις κάτι αρνητικά, βασικά να έχεις ξεκοκαλίσει το κείμενο, όχι να του έχεις ρίξει μια ματιά και τελικά να μην πετάς "ξερές" κριτικές που δεν βασίζονται πουθενά. Δεν λέω να μην λες τη γνώμη σου, ούτε λεώ αν αυτή είναι πάντα σωστή ή όχι (επαναλαμβάνω πως η γνώμη του καθενός είναι προσωπική), αλλά όταν την λες τουλάχιστον φρόντιζε να εξηγείς που στο καλό τη στηρίζεις. Εγώ παραπάνω είπα εμμέσως τη γνώμη μου για το διήγημα, διαφωνόντας με σένα, αλλά παντού εξήγησα που στηρίζω το οτιδήποτε. Το να λέμε στον συγγραφέα: "Το κείμενο σου ήταν απλοϊκό" χωρίς να λέμε που το στηρίζουμε, δεν το βοηθάμε σε κάτι. Νόμιζω πως καταλαβαίνεις ότι δεν έχω κάτι με σένα, απλά δεν μ' αρέσει να κριτικάρεται αρνητικά ένα κείμενο... στο πόδι. Είναι λες και δεν έχουμε κάτι να πούμε και βρίσκουμε κάτι έτσι για να μην πουν πως δεν ξέρουμε να κριτικάρουμε. Ούτε εγώ ξέρω να κρίνω σε πολύ τεχνικά σημεία, γι΄αυτό και δεν τα αγγίζω όταν λέω την άποψη μου.

 

Εν πάση περιπτώσει, το τόπικ αυτό είναι για το συγκεκριμένο κείμενο, όχι για "κακιούλες", γι'αυτό το κόβω. Nihilio, εν κατακλείδη, η ιστορία σου μου άρεσε (το λέω έτσι μήπως μετά απ' όλα αυτά έχεις μπερδευτεί για την άποψη μου!). Τη θεωρώ προσωπικά μια απ' τις πιο καλογραμμένες μέχρι τώρα και με την έκταση που της χρειαζόταν ακριβώς: ούτε τραβηγμένη απ' τα μαλλιά για να μεγαλώσει, ούτε υπερβολικά λητή. Μ' άρεσαν οι ενδιάμεσες προτάσεις, τις θεωρώ πολύ εύστοχες, αλλά το πιο ωραίο είναι πως αν τις βάλεις όλες μαζί δημιουργούν από μόνες τους μια ιστορία για την Όπερα! Αυτό που με ξένισε λιγουλάκι ηταν η σύμπτωση του να βρει αυτόν που έψαχνε στον ίδιο χώρο με αυτόν που του ζήτησε πληροφορίες. Θα προτιμούσα ο πληροφοριοδότης να ήταν εκτός της όπερας. Μπράβο και καλή επιτυχία!

 

ΥΓ: Πολή μαυρίλα ρε παιδί μου! Είπαμε μαύρη, αλλά όχι και κατάμαυρη! :tongue:

[Guest roriconfan]

1. Από πότε τα urban phantasy δεν πιάνουν για rpg; To Werewolf the apocalypse και το Vampire the masquerade τι είναι σάμπως;

2. Τα σχολιάκια ήταν πληροφορίες για την όπερα που είχαν προεκτάσεις και στην ζωή γενικότερα. Το ότι δεν σου έγινε ο συνειρμός, δε σημαίνει ότι δε το πήγαιναν κάπου.

3. Λέγοντας απλή εννοούσα γραμμική. Δεν διαφέρει από τον τρόπο που ξεδιπλώθηκε το δικό μου διήγημα αλλά, come on, ήταν μια ιστορία εκδίκησης του στυλ "Που είναι; Εκει. Παω. Μπαμ. Τέλος." Το κουφέτο της επεξήγησης σε γρήγορη περιγραφη του παρελθόντος του χαρακτήρα δε με τραβούσε ποτέ.

4. Δεν είχε κάποιο μυστήριο στο σενάριο (αν και η ατμόσφαιρα ήταν) για να κολλήσω. Πόσο μάλλον που τα σχολιάκια έδιναν πληροφορίες λέγοντας και όχι δείχνοντας (το κλασικό προβληματάκι) και μάλιστα μέσα από το στόμα του αφηγητή, που είναι ακόμα χειρότερα (όχι in-story). Mία φορά, υπήρχαν αρκτετοί χαρακτήρες για να παρέχουν τις πληροφορίες μέσω διαλόγου. Το να τα δίνει ο συγγραφέας όλα έτοιμα στο πιάτο σαν αφήγηση outside της ιστορίας δε μου αρέσει. Προτιμώ εσωτερικούς διαλόγους ή διαλόγους γενικοτερα για να ξεδιπλώνονται όλα.

Edited December 20, 2008 by roriconfan

[TheTregorian]

Συνεχίζω να διαφωνώ, αλλά τουλάχιστον, τώρα είναι αιτιολογημένη η άποψη σου! ;)

[Guest roriconfan]

Έκανα edit ενώ πόσταρες.

[TheTregorian]

Το να τα δίνει ο συγγραφέας όλα έτοιμα στο πιάτο σαν αφήγηση outside της ιστορίας δε μου αρέσει. Προτιμώ εσωτερικούς διαλόγους ή διαλόγους γενικοτερα για να ξεδιπλώνονται όλα.

 

Είναι αυτό που σου 'λεγα, πως είναι δηλαδή ένας τρόπος να περιγράψεις. Εσένα δεν σ' αρέσει... απολύτως δεκτό! Εμένα απλά δεν μ' ενοχλεί.

[Nihilio]

Επειδή σας διαβάζω να σφάζεστε τόση ώρα, με τρώει η ράχη μου να μπουκάρω κι εγώ στο τόπικ, αλλά θα κρατηθώ για μετά την ψηφοφορία.

Αλλά δεν μπορώ να μην σχολιάσω δύο πράγματα που μου βγάλανε το μάτι:

 

1. Από πότε τα urban phantasy δεν πιάνουν για rpg; To Werewolf the apocalypse και το Vampire the masquerade τι είναι σάμπως;

Savage Horror και Gothic Punk κατά τους δημιουργούς τους. Αλλά, όταν λέμε rpg-ίστικο εννοούμε συνήθως κείμενο σε D&D-άδικο setting.

Α, και το Phantasy είναι πάντα προ-Τολκιενικό

2. Τα σχολιάκια ήταν πληροφορίες για την όπερα που είχαν προεκτάσεις και στην ζωή γενικότερα. Το ότι δεν σου έγινε ο συνειρμός, δε σημαίνει ότι δε το πήγαιναν κάπου.

Εμ, όχι ηθελημένα τουλάχιστον. Υπήρχαν για ατμόσφαιρα.

Αν τώρα τα διάβασες έτσι εσύ, καλώς. Ένα κείμενο ερμηνεύεται και από τον αναγνώστη, όχι μόνο από τον συγγραφέα.

[TheTregorian]

Το πιάσαμε το νόημα Nihilio! Ευχαριστώ! ;)

[Adinol Doy]

Ἐπιφυλάσσομαι νὰ σχολιάσω ἀργότερα, δηλαδὴ μετὰ τὸ πέρας τῆς ψηφοφορίας. Θὰ πῶ μόνον ἐν ὀλίγοις ὅτι ἡ ἱστορία μοῦ ἄρεσε πολύ. Ἕνα-δυὸ λαθάκια ποὺ μοῦ χτύπησαν ἐλαφρὰ τὰ θεωρῶ ἀνάξια λόγου - καὶ νὰ μὴν διορθωθοῦν, ἡ ἱστορία στὸ σύνολό της θὰ ἐξακολουθήσει νὰ εἶναι δυνατή. Κρίνοντας ἀπὸ τὰ σχόλια τῶν προηγουμένων, ἴσως νὰ φαίνομαι πολὺ ἐπιεικής. Στὴν πραγματικότητα, αὐτὸ ποὺ ζητῶ σὲ ἕνα λογοτεχνικὸ κείμενο εἶναι νὰ μὲ πείσει στὸ σύνολό της καὶ νὰ μὴ μὲ ξενερώσει. Δὲν ξενέρωσα=ἡ ἱστορία μοῦ ἄρεσε.

[mman]

Γενική Εντύπωση: !

Οι ενδιάμεσες γραμμούλες "Στη Μαύρη Όπερα τό 'να" και "Στη Μάυρη Όπερα τ' άλλο" είναι όλα τα λεφτά. Στα σύν και ο ιδιοκτήτης με το γεύμα του.

Τι έλειπε; Λόγω του βάρους που δόθηκε στην (πολύ πετυχημένη) ατμόσφαιρα της Μαύρης Όπερας, δεν πρόλαβα να μάθω αρκετά νωρίς για τον λόγο του κυνηγητού, ώστε να κατανοήσω το διακύβευμα, να πονέσω μαζί με τον Τζάραν για την απώλεια και να νιώσω την αγωνία του μπροστά στην κουρτίνα.

Επίσης η μάχη ήταν κάπως υπερβολικά σύντομη και λείπουν μερικές πληροφορίες. Π.χ. ποιοι είναι οι Οχτώ; Ποιος και γιατί τον σκότωσε; Ήταν αυτό συνέπεια του όρκου που πάτησε;

Πρόταση: Κόψε λίγο από την συζήτηση Τζάραν - Ιαφερνή (η οποία είναι στυλάτη βέβαια αλλά αρκετά αραιή σε πληροφορία) και δώσε μας μερικά hints για τον σκοπό του ήρωα και την συναισθηματική δέσμευσή του σ' αυτό το κυνηγητό, ώστε να θριαμβεύσουμε και να πονέσουμε στο τέλος μαζί του, όπως ακριβώς το θέλεις.

Σε κάθε περίπτωση, εξαιρετική προσπάθεια!

 

Edit: Σχόλιο στα σχόλια (και άλλων διηγημάτων): Προσωπικά, όταν διαβάζω ένα διήγημα (το οποίο εξ όρισμού είναι ολοκληρωμένο και αυτοτελές έργο), δεν σκέφτομαι, δεν οφείλω να σκέφτομαι, δεν μ' ενδιαφέρει, και δεν έχω υποχρέωση σαν αναγνώστης να γνωρίζω τίποτα για rpg, d&d και δεν συμμαζεύεται. Δεν αμφιβάλω ότι όλα αυτά μπορεί να είναι πολύ απολαυστικά, και φυσικά ο συγγραφέας έχει το δικαίωμα να εμπνέεται από οπουδήποτε, αλλά νομίζω δεν θα πρέπει να τα συγχέουμε με αυτό που καλούμαστε να (γράψουμε και να) διαβάσουμε : Λογοτεχνία.

Edited December 26, 2008 by mman

[Sonya]

Μιχάλη, το στυλ ήταν πρωτότυπο (δεν περίμενα και κάτι λιγότερο από σένα, εξάλλου), αν και η υπόθεση παραμέρισε για να περάσει. Η λόγχη που βγαίνει απ' το σώμα του άλλου τα 'σπασε. Οι εκφράσεις με την Όπερα παρομοίως. Αλλά έχει Κ-Ε-Ν-Α στα οποία χωράει το Κθούλου και περισσεύει χώρος και για το γεύμα ενός Μπάλορ. Καταλαβαίνω ότι το στυλ δεν σου άφηνε και πολλά περιθώρια για επεξηγήσεις (μικρές, κοφτές προτάσεις, περιορισμένες σειρές κι ανάμεσά τους τ' αποφθέγματα για την Όπερα), αλλά έχω ένα ερωτηματικό από νέον στο κούτελο! WTF???

 

Θα ήταν ΤΕΛΕΙΟ αν ήταν απόσμασμα ενός βιβλίου. Μόνο του δεν στέκεται.

[Glowleaf]

αλλά έχω ένα ερωτηματικό από νέον στο κούτελο! WTF???

Νομιζω οτι ο σκοπος ηταν να σε κανει να πεις "WTF?" (hint ηταν τα περιεργα ονοματα κλπ)

 

Edit: Σχόλιο στα σχόλια (και άλλων διηγημάτων): Προσωπικά, όταν διαβάζω ένα διήγημα (το οποίο εξ όρισμού είναι ολοκληρωμένο και αυτοτελές έργο), δεν σκέφτομαι, δεν οφείλω να σκέφτομαι, δεν μ' ενδιαφέρει, και δεν έχω υποχρέωση σαν αναγνώστης να γνωρίζω τίποτα για rpg, d&d και δεν συμμαζεύεται. Δεν αμφιβάλω ότι όλα αυτά μπορεί να είναι πολύ απολαυστικά, και φυσικά ο συγγραφέας έχει το δικαίωμα να εμπνέεται από οπουδήποτε, αλλά νομίζω δεν θα πρέπει να τα συγχέουμε με αυτό που καλούμαστε να (γράψουμε και να) διαβάσουμε : Λογοτεχνία.

Προφανως αυτο που θες να πεις το εξηγεις εδω καλυτερα http://community.sff.gr/index.php?s=&...st&p=101255

 

Disclaimer:

 

Ο Ντίνος, και όποιος άλλος δεν κατάλαβε κάτι από αυτά που εξηγούνται παρακάτω έχει κάθε δίκιο να απορεί, ίσως και να διαμαρτύρεται. Η «Σοκολάτα» προέρχεται από μια μακρινή εποχή, όταν ο συγγραφέας (τον οποίο όπως ξαναείπα απλώς εκπροσωπώ) πίστευε ότι αν κάτι έχει αναφερθεί μια φορά σε ένα έργο, είναι δουλειά του αναγνώστη να θυμηθεί την πληροφορία και να την αξιοποιήσει για την κατανόηση του κειμένου.

 

Έχω αλλάξει άποψη.

 

Βέβαια, για να είμαι δίκαιος με το διήγημα, όσο και με τον συγγραφέα που εκπροσωπώ, πρέπει να παρατηρήσω, και φαντάζομαι θα συμφωνήσετε μαζί μου, ότι η παραπάνω τακτική έχει ένα σημαντικό πλεονέκτημα: Ο αναγνώστης που θα «σκάψει» αρκετά και θα βρει όλα αυτά που λέει ή υπονοεί ο συγγραφέας, θα ανταμειφθεί πολύ πιο πλουσιοπάροχα απ’ ότι αν η πληροφορία του σερβιριζόταν έτοιμη στο πιάτο. Και ευτυχώς, όλα αυτά τα χρόνια υπήρξαν πολλοί τέτοιοι αναγνώστες.

 

Το σχολιο σου δεν κολλαει και τοσο σε αυτο το διηγημα, γιατι καμια σχεση με rpg δεν ειχε. Γενικα ομως, ναι με επεισες εν τελει οτι πρεπει να τα δινουμε σχεδον ολα στο πιατο...

Βεβαια υπαρχουν εξαιρεσεις, και επιμενω, οτι δεν θα καθομαι να εξηγω πως τα κανει λαμπογυαλο και μπο$#%λο τα παντα ενας μαγος! Αλλα γενικα εχεις δικιο...

 

Ον τοπικ, συμφωνω για την συζητηση, θελει λιγο αδυνατισμα. Ελαχιστο.

 

Επισης, μπορει να κανω λαθος, αλλα νομιζω πως οι απαιτησεις για περισσοτερες εξηγησεις δεν στεκουν, γιατι:

Εγω οπως το καταλαβα, η Μαυρη Οπερα ειναι ενα μερος που γινονται ολα τα κουλα, και το συγκεκριμενο ειναι απλα ενα απο τα αμετρητα περιστατικα. Γιαυτο μας δινεται τοσο αποτομα και ακατανοητα. Δηλαδη, πως ειναι το να βγαινεις για ποτο Ψυρρη και να βλεπεις σε μια βραδυα 2 τσακωμους, αλλα μετα χεστηκες και συνεχιζεις το ποτο σου? Αυτο επι 1000. Πως περιγραφεις το Λας Βεγκας με ολη του την τρελα? Δεν σε νοιαζει ποιος ακριβως εκανε τι στην ιστορια που περιγραφεις, το θεμα ειναι οτι το σκηνικο εγινε στο Λας Βεγκας.

Δηλαδη η εμφαση ΔΕΝ ειναι στον διαπληκτισμο, αλλα στο οτι γινονται οι διαπληκτισμοι, και να η περιγραφη του ενος.

[Nihilio]

Η λόγχη που βγαίνει απ' το σώμα του άλλου τα 'σπασε.

Η ποια; Αυτός είναι άλλος χαρακτήρας από άλλο κόσμο (και την κρύβει στην τσέπη του παλτού του - θες αλήθεια να ξέρεις; )

 

Αλλά έχει Κ-Ε-Ν-Α στα οποία χωράει το Κθούλου και περισσεύει χώρος και για το γεύμα ενός Μπάλορ. Καταλαβαίνω ότι το στυλ δεν σου άφηνε και πολλά περιθώρια για επεξηγήσεις (μικρές, κοφτές προτάσεις, περιορισμένες σειρές κι ανάμεσά τους τ' αποφθέγματα για την Όπερα), αλλά έχω ένα ερωτηματικό από νέον στο κούτελο! WTF???

Όχι, δεν έχει. Όχι πολλά τουλάχιστον (πχ τι είναι η Όπερα και ποιοι είναι οι οχτώ). Το γιατί γίνονται όσα γίνονται υπάρχει ως πληροφορία σκορπισμένο μέσα στο κείμενο. Απλά ένα τεράστιο infodump στο τέλος δε θα μου καθόταν καλά.

 

Πιο ωραία διατυπώθηκε εδώ:

Πρόταση: Κόψε λίγο από την συζήτηση Τζάραν - Ιαφερνή (η οποία είναι στυλάτη βέβαια αλλά αρκετά αραιή σε πληροφορία) και δώσε μας μερικά hints για τον σκοπό του ήρωα και την συναισθηματική δέσμευσή του σ' αυτό το κυνηγητό, ώστε να θριαμβεύσουμε και να πονέσουμε στο τέλος μαζί του, όπως ακριβώς το θέλεις.

 

Edit: Σχόλιο στα σχόλια (και άλλων διηγημάτων): Προσωπικά, όταν διαβάζω ένα διήγημα (το οποίο εξ όρισμού είναι ολοκληρωμένο και αυτοτελές έργο), δεν σκέφτομαι, δεν οφείλω να σκέφτομαι, δεν μ' ενδιαφέρει, και δεν έχω υποχρέωση σαν αναγνώστης να γνωρίζω τίποτα για rpg, d&d και δεν συμμαζεύεται. Δεν αμφιβάλω ότι όλα αυτά μπορεί να είναι πολύ απολαυστικά, και φυσικά ο συγγραφέας έχει το δικαίωμα να εμπνέεται από οπουδήποτε, αλλά νομίζω δεν θα πρέπει να τα συγχέουμε με αυτό που καλούμαστε να (γράψουμε και να) διαβάσουμε : Λογοτεχνία.

Μα ποιος μίλησε για rpg. Όλα τα παραπάνω είναι σε καθαρά δικό μου κόσμο και όσο γίνεται πιο αυτοτελή (αν και υπάρχουν γέφυρες και με όσες άλλες ιστορίες ειπωθούν σχετικά με την Όπερα ή τους Οχτώ)

 

Νομιζω οτι ο σκοπος ηταν να σε κανει να πεις "WTF?" (hint ηταν τα περιεργα ονοματα κλπ)

Λατρεύω τις ερμηνείες, ειδικά όταν μου λένε όλα αυτά που ήθελα να κάνω κι εγώ δεν τα ήξερα.

Όχι, δεν ήταν αυτός ο σκοπός...

[mman]

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: Δεν έγραψα ότι το διήγημα έχει οποιαδήποτε σχέση με rpg. Σχολίασα σχόλια άλλων. Και φυσικά η "Μαύρη Όπερα" μου άρεσε. Πολύ.

[Tiessa]

Ένα από τα διηγήματα που μου άρεσαν εξαιρετικά.

Φαίνεται ότι είναι μέρος ενός ευρύτερου όλου. Μου λείπουν λίγο κάποιες πληροφορίες για το τι ήταν αυτοί οι οχτώ και οι κόσμοι από τους οποίους περνάνε και τι έχει συμβεί και αλληλοεξοντώνονται έτσι.

 

Η ιδέα, οι σκηνές, η δράση ήταν εξαιρετικά και πολύ όμορφα δεμένα. Μου άρεσαν πάρα πολύ οι κοφτές ατάκες. Επίσης το όνομα Ιαφερνής με ξετρέλανε.

Και, φυσικά, δεν το συζητάμε, τα ενδιάμεσα κείμενα πραγματικά το απογειώνουν.

[khar]

Στη μαύρη όπερα. Ωραία γραφή, πολύ καλή ατμόσφαιρα, δεξιοτεχνική εμμονή στις λεπτομέρειες που όμως πρόσφεραν σημαντικές πληροφορίες, έξοχοι οι ένθετοι πλαγιότιτλοι, ικανοποιητικός ο τραγικός ήρωας. Φτωχή η σκηνή της σύγκρουσης για ένα κυνηγητό τριάντα Κόσμων. Αναπάντεχο τέλος, καθώς περιμέναμε κάτι πιο φαντασμαγορικό μετά απ’ όσα διαβάσαμε, ενώ δεν έγινε ξεκάθαρο ποιος και γιατί τον σκοτώνει (υπάρχει μια αναφορά σε παραβίαση όρκου αλλά δεν είναι επαρκής). Υπάρχουν αρκετές αναφορές σε ονόματα, τοποθεσίες κ.α. που ανήκουν σε κάποιο σύμπαν που γνωρίζει ο συγγραφέας αλλά όχι ο αναγνώστης και αυτό κουράζει ελαφρώς.

Η_μαυρη_όπερα___σ_όλια.doc

Edited December 29, 2008 by khar

[aScannerDarkly]

Για το άψογο στυλ το είπαν και άλλοι. Δεν έχω να του προσάψω κάτι, εκτός από το ότι η μάχη όντως παραείναι σύντομη, απλά νομίζω ότι θα μπορούσα να το ευχαριστηθώ περισσότερα ως μέρος πχ μιας συλλογής διηγημάτων, όπου ο κόσμος αυτός θα γινόταν πιο ξεκάθαρος. Και θα καταλάβαινα τι ακριβώς είναι ένας Κράγκορ, τι είναι οι Οκτώ, γιατί ακριβώς ήθελε να εκδικηθεί ο ήρωας κτλ κτλ.

Edited December 30, 2008 by aScannerDarkly

[Glowleaf]

Παιδια, μερικες φορες μου φαινεται οτι ασχολειστε με λαθος πραγματα. "Η μαχη ηταν πολυ λιγη". Τι ειναι, χολυγουντ, που πρεπει να πλακωνονται 12 λεπτα κατα μεσο ορο? (interesting trivia, τοσο διαρκει και η μεση σκηνη στα πορνο, και οι σκηνες ξυλου στις ταινιες ακουλουθουν το ιδιο μοτιβο, προκαταρκτικα, money shot, μικρο σταδιο "παλινδρομησης" και εκτονωση). Εχετε ιδεα ποση ωρα διαρκει ενας πραγματικος διαξιφισμος? Εναν σαμουραϊ θα του επαιρνε γυρω στα 5 να σκοτωσει, εναν Βικινγκ γυρω στα 4, και εναν σημερινο fencer καμια 10αρια. Δευτερολεπτα...

[Guest roriconfan]

Ναι αλλά εδώ μιλάμε για μάγους και πλάσματα από άλλη διάσταση, οπότε οι απλοί διαξιφισμοί δε πιάνουνε.

[kitsos]

Ας μου επιτραπεί να κατατάξω την ιστορία στο είδος “Νουάρ επιστημονικής φαντασίας”. Και είναι η πρώτη από της τρεις λέξεις ο λόγος για τον οποίο με κέρδισε το διήγημα. Η καταδίωξη, η σκοτεινή αίθουσα, η αγορασμένη πληροφορία, η συνάντηση, το ξεκαθάρισμα, ο θάνατος ταιριαστό φινάλε μιας μαύρης όπερας. Ευχαριστώ το συγγραφέα για το σκληρό αλλά και όμορφο νουαράκι που μου έδωσε τη δυνατότητα να απολαύσω.

[Cassandra Gotha]

Μου άρεσε κι εμένα η ιστορία, όπως και ο σύντομος και κοφτός τρόπος γραφής της. Θα ήθελα μόνο να τονίσω ένα σημείο που μ' ενόχλησε: ο διάλογος του ήρωα με τον πληροφοριοδότη. Τον βρήκα κάπως τραβηγμένο, με κούρασε.

 

Και κάτι που με έκανε να χαμογελάσω (μάλλον χωρίς την πρόθεση του συγγραφέα, γι' αυτό ζητώ συγγνώμη ) είναι η φράση: "Τελικά σε υποτίμησα" ήταν τα τελευταία του λόγια. Δεν φταίω, μου ήρθε στο μυαλό αυτόματα το "Ήταν πράγματι σπαθί Χατόρι Χάντζο"!

[aScannerDarkly]

Παιδια, μερικες φορες μου φαινεται οτι ασχολειστε με λαθος πραγματα. "Η μαχη ηταν πολυ λιγη". Τι ειναι, χολυγουντ, που πρεπει να πλακωνονται 12 λεπτα κατα μεσο ορο? (interesting trivia, τοσο διαρκει και η μεση σκηνη στα πορνο, και οι σκηνες ξυλου στις ταινιες ακουλουθουν το ιδιο μοτιβο, προκαταρκτικα, money shot, μικρο σταδιο "παλινδρομησης" και εκτονωση). Εχετε ιδεα ποση ωρα διαρκει ενας πραγματικος διαξιφισμος? Εναν σαμουραϊ θα του επαιρνε γυρω στα 5 να σκοτωσει, εναν Βικινγκ γυρω στα 4, και εναν σημερινο fencer καμια 10αρια. Δευτερολεπτα...

 

Όχι, κι εγώ προσωπικά βαριέμαι αφόρητα τις ατελείωτες περιγραφές μαχών στα φάντασι βιβλία. Απλώς, επειδή είναι μία κορύφωση της ιστορίας, έπρεπε να έχει περισσότερο βάρος η σκηνή

[Arachnida]

Νομίζω απ' όσα διάβασα, αυτό ταιριάζει περισσότερο από όλα στο μέγεθος ενός διηγήματος. Πολλές εμπνεύσεις και η άποψή μου είναι ότι το βρήκα έξυπνα σατυρικό. Στο σχόλιο για το rpg ομολογώ ότι σήκωσα τα χέρια ψηλά. (επίσης υποθέτω δεν είναι κακό το να μοιάζει σε rpg, η πλειοψηφία όχι απλά δεν έχει παίξει, αλλά δεν ξέρει ούτε καν για τι πρόκειται). Κόμικ ναι.

 

 

Μερικοί απ’ τους διαλόγους, μαζί με τα ενδιάμεσα «γνωμικά» μου θύμισαν (συνειρμικά) ένα συγκεκριμένο σκετσάκι απ' το «Whose line is it» (και άρα μου αρέσε ακόμα περισσότερο). Πολύ καλό, μπράβο.

 

Στην αρχή το είχα για πρώτο αλλά το έφαγαν τα θηρία (και τα σκιάχτρα και αι μικρασιάται)

Edited January 1, 2009 by Arachnida