Τζο Χιλ (Joseph Hillström King/Joe Hill)

[Spyrex]

Heart-shaped box 

Μετά από τρία βιβλία του μπορώ να πω με σιγουριά ότι μου αρέσει ο Joe Hill. Δεν είναι ένας συγγραφέας του οποίου τα βιβλία θα λατρέψω και που τα κατατάσσω στα αγαπημένα μου. Είναι, όμως, ένας συγγραφέας που ξέρει να γράφει, που ξέρει (αναμφίβολα) καλά να «χτίζει» χαρακτήρες και να σε κάνει να περάσεις από πάμπολλα στάδια συναισθημάτων διαβάζοντας τα βιβλία του. Τουλάχιστον, αυτό συνέβη με εμένα διαβάζοντας το heart-shaped box, αλλά πολύ περισσότερο με το Horns. Τα βιβλία του δεν είναι must-read, αλλά έχουν να πούνε πολλά. Ακόμα θυμάμαι το κεφάλαιο στο Horns με την αναδρομή στο παρελθόν και τη σκηνή που 

Spoiler

ο Lee βιάζει τη Merrin κι εκείνη κατά τη διάρκεια της πράξης φαντάζεται πως έχει ξεφύγει κι έχει καταφύγει στο δεντρόσπιτο που συνευρισκόταν με τον Ig.

Οι αναδρομές στο παρελθόν και στα δύο προαναφεθέντα βιβλία είναι πολύ ωραία δεμένες και συνεκτικές, και συμβάλλουν στο «χτίσιμο» των χαρακτήρων. 

Όσον αφορά αποκλειστικά το heart-shaped box μου άρεσε πάρα πολύ. Πέρασα ξανά από διάφορα συναισθηματικά στάδια (τρόμο, συγκίνηση). Τρόμαξα αρκετά στη σκηνή με 

Spoiler

το Ouija board και την επικοινωνία με νεκρούς. Παρόλο που τη συγκεκριμένη τελετουργία την είχα δει μόνο σε ταινίες, ο τρόμος δούλεψε περισσότερο διαβάζοντάς την. 

Μου άρεσε αρκετά η μουσική νότα στο βιβλίο και πως όταν εκείνος συνθέτει ή τραγουδά το φάντασμα δεν μπορούσε να τον «αγγίξει». Παραθέτω τα λόγια της Marybeth που με συγκίνησαν (με bold τη φράση που μου έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό):

Spoiler

"All the world is made of music. We are all strings on a lyre. We resonate. We sing together. This was nice. With that wind on my face. When you sing, I'm singin' with you, honey. You know that, don't you?"

Από την άλλη, υπήρχαν κάποια γεγονότα, διάλογοι, σκέψεις που δεν μου έβγαζαν και πολύ νόημα ή ήταν κάπως προβληματικά. Για το λόγο αυτό και θα του έβαζα 8/10. 

[BladeRunner]

Παράξενος καιρός

Τελευταία φορά που διάβασα βιβλίο του Τζο Χιλ ήταν τον Ιούνιο του 2014, δηλαδή σχεδόν πέντε χρόνια πριν. Βέβαια, στο μεταξύ, θα μπορούσα να είχα διαβάσει το "Ο πυροσβέστης", το οποίο κυκλοφόρησε πρόπερσι στη χώρα μας και το αγόρασα την πρώτη κιόλας μέρα της κυκλοφορίας του, όμως για κάποιον άγνωστο λόγο παραμένει ακόμα αδιάβαστο. Τελικά, έπιασα το ολοκαίνουργιο στα ελληνικά "Παράξενος καιρός" -το οποίο είναι το πέμπτο βιβλίο του Τζο Χιλ που διαβάζω-, για να θυμηθώ γιατί μου αρέσει τόσο πολύ σαν συγγραφέας.

Λοιπόν, εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα βιβλίο το οποίο αποτελείται από τέσσερα μικρά και αυτοτελή μυθιστορήματα, τα οποία διαθέτουν στοιχεία θρίλερ και τρόμου, με αλλά και χωρίς στοιχεία υπερφυσικού. Η φόρμα των μικρών σε μέγεθος μυθιστορημάτων τρόμου και φαντασίας είναι ό,τι πρέπει για να ανάψουν λίγο τα αίματα, μπορούν να προσφέρουν ένταση και δυνατές εικόνες, καθώς επίσης και ενδιαφέροντες χαρακτήρες με λίγο βάθος και ουσία, χωρίς παράλληλα να κουράσουν τον αναγνώστη με πολυλογίες και αχρείαστες λεπτομέρειες. Ωραία και χρυσά τα μεγάλα τούβλα, αλλά και τα μικρά βιβλιαράκια έχουν τη δική τους χάρη.

Τα μικρά μυθιστορήματα (ή πολύ μεγάλες νουβέλες) της παρούσας συλλογής, διαθέτουν όλα τα βασικά συστατικά για να ανάψουν τα αίματα και να ανέβουν οι σφυγμοί. Πρόκειται για ιστορίες που προσφέρουν δράση, ένταση, αγωνία, σκηνές βίας, δυνατές εικόνες και κάποια συναισθήματα. Ως προς τις ιδέες και την πλοκή, διαφέρουν σε μεγάλο βαθμό, οπότε έχουν και μια ποικιλία. Η γραφή του Χιλ είναι κλασικά πολύ καλή και οξυδερκής, γλαφυρή και σε σημεία κυνική, με δυνατές περιγραφές και αρκετά φυσικούς διαλόγους. Φυσικά, δεν λείπουν και οι κοινωνικοπολιτικοί σχολιασμοί εδώ και κει, πάντα μέσω των καταστάσεων και των χαρακτήρων. Βέβαια, έχει τα κολλήματά του ο τύπος, και ίσως μερικά πράγματα να τείνουν προς την υπερβολή, αλλά τουλάχιστον ξέρει να πει μια ιστορία.

Επιγραμματικά, δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε στον μέγιστο βαθμό καμία από τις τέσσερις ιστορίες, όλες τους όμως μου φάνηκαν πολύ καλογραμμένες, αγωνιώδεις και οπωσδήποτε συναρπαστικές. Και οι τέσσερις με κράτησαν στην τσίτα σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό και μου χάρισαν έντονες στιγμές και δυνατές εικόνες. Με σειρά προτίμησης: "Βροχή", "Απασφαλισμένος", "Φωτογραφία" και "Ψηλά". Σίγουρα είναι μια συλλογή μυθιστορημάτων που προτείνω με κλειστά μάτια στους λάτρεις του συγγραφέα.

8.5/10

Edited April 24, 2019 by BladeRunner

[Spyrex]

Strange weather (Παράξενος καιρός)

Μου αρέσει αρκετά ο Joe Hill, αλλά με το συγκεκριμένο δεν τα πήγα τόσο καλά όσο περίμενα. Υπήρχαν αρκετά πράγματα που δεν μου άρεσαν, τα οποία δεν είχαν τα προηγοήμενα βιβλία του που έχω διαβάσει (Heart-shaped box, horns, φαντάσματα του 20ου αιώνα). 

Η πρώτη ιστορία μου άρεσε αρκετά και με κέρδισε από την αρχή μέχρι το τέλος, αν και προς το τέλος ο Hill άρχισε να πλατιάζει, κάτι που στη συγκεκριμένη ιστορία δεν μου άρεσε. Παρόλ' αυτά ο κεντρικός χαρακτήρας είναι αρκετά συμπαθητικός και η όλη ιστορία ενδιαφέρουσα. 

Με τη δεύτερη ιστορία τα πήγα αρκετά καλά, μέχρι το τέλος. Καλογραμμένη ιστορία με βάθος στους χαρακτήρες, ένας κακός που θες να πάθει τα μύρια όσα, μία αστυνόμος που ψάχνει να βρει τη λύση στο «αίνιγμα» των φόνων. Όλα καλά, μέχρι που ήρθε το τέλος να με προσγειώσει και να λέω «τι κάθισα και διάβασα». 

Spoiler

Δεν είμαι από αυτούς που θέλουν πάντα να νικάει «το καλό» στη μυθοπλασία. Αλλά η νίκη «του κακού» στο συγκεκριμένο διήγημα με έκανε «έξαλλο». Ήθελα τόσο πολύ να τιμωρηθεί αυτός ο χαρακτήρας κάτι που τελικά δεν ήρθε. 

Η τρίτη ιστορία είναι καλή. Παρόλο που δεν υπάρχει ιδιαίτερη πλοκή, ο Hill εστιάζει στις σκέψεις ενός μοναχικού ανθρώπου που προσπαθεί να βρει λύση σε αυτό το απρόσμενο κακό που τον έχει βρει (δεν θα πω περισσότερα σχετικά με την πλοκή προς αποφυγήν spoiler). Οι σκέψεις και τα σενάρια για τη σωτηρία του παίζουν συνέχεια στο μυαλό του. Μαζί με την πρώτη, μου άρεσε κι αυτή πάρα πολύ. 

Έρχεται, λοιπόν, αυτή η ιστορία να με κάνει να αναθεωρήσω την αγάπη μου για τον Hill. Μόνο οι πρώτες σελίδες μου άρεσαν, που περιγράφουν το κακό που έχει βρει μία συνοικία του Ντένβερ, αν θυμάμαι καλά. Από κει κι έπειτα, η ανάγνωση γινόταν διεκπεραιωτικά. Δεν είναι κακή ιστορία. Σε κάποιον άλλον θα μπορούσε να φανεί αρκετά διασκεδαστική. Όμως, εγώ διαβάζοντάς την διαπίστωσα ότι με ξίνισαν ουκ ολίγοι διάλογοι, η πλοκή με άφησε αδιάφορο και ειδικά το τέλος το βρήκα τραβηγμένο από τα μαλλιά. 

Ελπίζω όταν πιάσω το Νοσφεράτου ή τον Πυροσβέστη να διαβάσω τον Hill που ήξερα...

Edited May 1, 2019 by Spyrex

[Δημήτρης]

Πρώτος Χιλ που διαβάζω με το ''Κερασφόρος''. Καλό ήταν, μου άρεσε. 

Δεν ήξερα τίποτα απολύτως για τον συγγραφέα και το έργο του παρά μόνο ότι είναι γιος του μέγα Κινγκ. Ως εκ τούτου δεν ήξερα και τι να περιμένω. Ωραία πάντως ιδέα που μου καλλιέργησε προσδοκίες οι οποίες σε μεγάλο βαθμό μπορώ να πω ότι επαληθεύτηκαν. Απολαυστικά τα σημεία που μάθαινε τις μύχιες σκέψεις και τις κρυφές ιστορίες όσων άγγιζε. Μου άρεσαν πολύ, ήθελα περισσότερο. Ο Λη ρεμάλι από τα λίγα, από ένα σημείο και μετά άρχισα να υποψιάζομαι τον ύπουλο ρόλο που είχε παίξει. Ναι, κάτι τέτοιοι ''άνθρωποι'' δεν αξίζουν οίκτο. Τα δαιμονοθρησκευτικά με κούρασαν λίγο, ευτυχώς όμως καταλάμβαναν μικρό μέρος του βιβλίου. Εκνευριστικό πάντως το ότι δεν δόθηκε εξήγηση για τα κέρατα. Ως αναγνώστης θα έλεγα ότι είμαι τεμπέλης (αλλά και ως άνθρωπος γενικά χαχα) και δεν μου αρέσουν τα τέλη που αφήνονται στη κρίση μου. Θέλω να υπάρχει εξήγηση, δεν μπορώ να πω ότι μου πολυαρέσει όταν καλούμαι να βγάλω το δικό μου συμπέρασμα. 

Σε γενικές γραμμές όμως ναι, ικανοποιημένος. Θα πιάσω σύντομα και άλλο, μάλλον κάποια από τις συλλογές.