Jump to content

Jack Vance's Dying Earth....


D'Ailleurs

Recommended Posts

Τελείωσα χτες το Ριάλτο και εντάξει, είχε τη βανσική του απόλαυση, αλλά μωρέ... πώς να το κάνουμε ο Ριάλτο είναι πολύ μοιραίος γκόμενος σε σύγκριση με τη σπιρτάδα και τον αμοραλισμό του Κουζέλ. Δεν ενθουσιάστηκα, παρά τον καταιγισμό (και εδώ) των ιδεών ανά σελίδα, μάλλον βαρέθηκα από ένα σημείο και μετά, ειδικά στο πρώτο μέρος της Πνοή του Φαντέρ και ακόμη περισσότερο στη Μουρθ. Ευτυχώς ο Μορέιον ήταν λίγο καλύτερος, για να κλείσι το βιβλίο με μια ευχάριστη επίγευση.

Link to comment
Share on other sites

  • 1 month later...

Διαβάζω αυτό τον καιρό τις Ιστορίες της Ετοιμαθάνατης Γης που τσίμπησα από το παζάρι της Θεσ/νίκης. Όντως πολύ ωραίες ιδέες, διαφορέτικες από τα συνηθισμένα, λογικά θα διαβάσω και τα επόμενα. Δε μου λέτε όμως, μόνο εγώ έχω γίνει πολύ στριμμένος; Η επιμέλεια του βιβλίου δεν είναι τραγική; Ξεκινάμε από την πρώτη κιόλας σελίδα όπου αναγράφεται λάθος το όνομα του καλλιτέχνη του εξωφύλλου. Μετά περνάμε σε τόνους που μια εμφανίζονται μια εξαφανίζονται (στην περίπτωση του Λιάν του Οδοιπόρου), πιο πριν είχαμε το φαινόμενο αλλαγής φύλου του χαρακτήρα (κάπου γράφει Η Μαζιριάν) και το αποτελειωτικό χτύπημα για μένα είναι η (αρχαιο)ελληνική ιδέα να κλίνονται τα ονόματα των ηρώων και των τοποθεσιών! Η Τσαΐς της Τσαΐδας και το Εμβέλιον του Εμβέλιου! Μήπως έχω αρχίσει να ψειρίζω πολύ τα πράγματα;;;

Link to comment
Share on other sites

Το να κλίνονται τα ονόματα το βρίσκω λογικό, αν και δεν είναι συνηθισμένο κι οπότε χτυπάει λίγο παράξενα. Κατά τα άλλα έχεις δίκιο για κάποια λαθάκια επιμέλειας αλλά σε άλλα βιβλία έχω βρει πολύ χειρότερα από το να λείπουν 2 τόνοι πχ. Και γενικά είναι σπουδαίο που υπάρχουν αυτά τα βιβλία στα Ελληνικά και μάλιστα σε παζάρια με πολυ χαμηλή τιμή.

Link to comment
Share on other sites

Ειναι το 2ο βιβλιο της τετραλογιας μια καλη πρωτη επαφη με αυτον το συγγραφεα ή καλυτερα να ξεκινησει κανεις με το πρωτο; Συνδεονται οι ιστοριες των δυο βιβλιων;

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

Το να κλίνονται τα ονόματα το βρίσκω λογικό, αν και δεν είναι συνηθισμένο κι οπότε χτυπάει λίγο παράξενα. Κατά τα άλλα έχεις δίκιο για κάποια λαθάκια επιμέλειας αλλά σε άλλα βιβλία έχω βρει πολύ χειρότερα από το να λείπουν 2 τόνοι πχ. Και γενικά είναι σπουδαίο που υπάρχουν αυτά τα βιβλία στα Ελληνικά και μάλιστα σε παζάρια με πολυ χαμηλή τιμή.

 

Ναι, εννοείται πως είναι σπουδαίο να υπάρχουν τέτοια βιβλία στα ελληνικά, έτσι και αλλιώς και μπράβο στον Αίολο. Απλώς όλη η έκδοση μου βγάζει μια προχειρότητα που με ξενερώνει. Δλδ, 2 μέρες ακόμα αν το τσεκάρανε όλα θα ήταν τέλεια. Τέλος πάντων, συνεχίζω το διάβασμα και  θα επανέλθω με την κριτική για το έργο του Βανς αυτή τη φορά.

Link to comment
Share on other sites

Ειναι το 2ο βιβλιο της τετραλογιας μια καλη πρωτη επαφη με αυτον το συγγραφεα ή καλυτερα να ξεκινησει κανεις με το πρωτο; Συνδεονται οι ιστοριες των δυο βιβλιων;

Μπορείς άνετα να ξεκινήσεις από το 2ο. Η σειρά είναι

1ο-Διηγήματα με διάφορους χαρακτήρες της Ετοιμοθάνατης Γης

2ο-Μυθιστόρημα με τον Κουζέλ, ένα τυπάκο της Ετοιμοθάνατης Γης

3ο-Μυθιστόρημα με νέα περιπέτεια του Κουζέλ, η μόνη περίπτωση που έχουμε sequel δηλαδή

4ο-Διηγήματα με χαρακτήρες της Ετοιμοθάνατης Γης,παρόμοιο με το 1ο

Link to comment
Share on other sites

 

 

Ειναι το 2ο βιβλιο της τετραλογιας μια καλη πρωτη επαφη με αυτον το συγγραφεα ή καλυτερα να ξεκινησει κανεις με το πρωτο; Συνδεονται οι ιστοριες των δυο βιβλιων;

Μπορείς άνετα να ξεκινήσεις από το 2ο. Η σειρά είναι

1ο-Διηγήματα με διάφορους χαρακτήρες της Ετοιμοθάνατης Γης

2ο-Μυθιστόρημα με τον Κουζέλ, ένα τυπάκο της Ετοιμοθάνατης Γης

3ο-Μυθιστόρημα με νέα περιπέτεια του Κουζέλ, η μόνη περίπτωση που έχουμε sequel δηλαδή

4ο-Διηγήματα με χαρακτήρες της Ετοιμοθάνατης Γης,παρόμοιο με το 1ο

Ωραια, επειδη μου αγορασαν το 2ο βιβλιο κατα λαθος και ελεγα μηπως πρεπει να το κανω αλλαγη με το 1ο.

Link to comment
Share on other sites

Προσωπικά θα έλεγα ότι το 2ο είναι και το καλύτερο της σειράς.

Link to comment
Share on other sites

Μονο το δεύτερο εχω διαβασει (που θεωρείται κλασικό) και δεν ένιωσα οτι χάνω κάτι. Θα συνεχισω με το τρίτο και μετα τα δυο αλλα.

Link to comment
Share on other sites

  • 3 months later...

Διαβάζω αυτό τον καιρό τις Ιστορίες της Ετοιμαθάνατης Γης που τσίμπησα από το παζάρι της Θεσ/νίκης. Όντως πολύ ωραίες ιδέες, διαφορέτικες από τα συνηθισμένα, λογικά θα διαβάσω και τα επόμενα. Δε μου λέτε όμως, μόνο εγώ έχω γίνει πολύ στριμμένος; Η επιμέλεια του βιβλίου δεν είναι τραγική; Ξεκινάμε από την πρώτη κιόλας σελίδα όπου αναγράφεται λάθος το όνομα του καλλιτέχνη του εξωφύλλου. Μετά περνάμε σε τόνους που μια εμφανίζονται μια εξαφανίζονται (στην περίπτωση του Λιάν του Οδοιπόρου), πιο πριν είχαμε το φαινόμενο αλλαγής φύλου του χαρακτήρα (κάπου γράφει Η Μαζιριάν) και το αποτελειωτικό χτύπημα για μένα είναι η (αρχαιο)ελληνική ιδέα να κλίνονται τα ονόματα των ηρώων και των τοποθεσιών! Η Τσαΐς της Τσαΐδας και το Εμβέλιον του Εμβέλιου! Μήπως έχω αρχίσει να ψειρίζω πολύ τα πράγματα;;;

 

Τελείωσα κι εγώ το πρώτο της σειράς του Αιόλου (ανάποδη γυναίκα, 2,3,4,1 τα διάβασες) και συμφωνώ με τον Alucard. Η επιμέλεια στο πρώτο βιβλίο είναι τραγική. Εκείνη η Μαζιριέν είναι προσβολή για τον ήρωα!

 

Τώρα γενικά τα διηγήματα ήταν μάλλον τα πρώτα που έγραψε στον κόσμο της Ετοιμοθάνατης γης; Γιατί μπορεί να υπάρχει έντονος ο σπόρος του αμοραλισμού του Κουζέλ, αλλά σχεδόν όλα έχουν ευτυχισμένο -ή δίκαιο- τέλος. Κι επίσης σχεδόν πάντα το αγόρι παίρνει το κορίτσι (εκτός από τον καημένο τον Λιάν, που την πάτησε σαν πρωτάρης).

 

Αναλυτικά:

 

1. Ο Τουργιάν του Μιίρ: ήταν φανερό εξαρχής ότι αυτή η ιστορία θα ήταν λίγο διαφορετική από τις υπόλοιπες του Βανς, πιο ελαφριά, πιο δίκαιη. Ο Τουργιάν καίγεται από την επιθυμία να φτιάξει ένα πλάσμα με νου κι ο μάγος Παντέλουμ, τον βοηθάει. Γενικά ο Πνατέλουμ δεν έχχει τη συνηθισμένη συμπεριφορά μάγου της Ετοιμοθάνατης Γης, πιθανόν γιατί δε ζει σε αυτήν...

 

2. Ο μάγος Μαζιριάν: μακράν και πέραν από κάθε αμφιβολία, το πλέον αγαπημένο μου διήγημα. Πιθανόν να ήταν το πρώτο πράγμα που διάβασα από Βανς, στις Ωρόρες, αλλά ακόμη και τώρα που το ξανασυνάντησα μετά από τον Κουζέλ και το Ριάλτο, εξακολουθεί να με συγκλονίζει η ευκολία της αφήγησης, η ροή των ιδεών, το πώς αδιάφορα προσπερνάει πράγματα που σου καίνε το κεφάλι, ακριβώς όπως θα έκαναν κι οι κάτοικοι της Ετοιμοθάνατης Γης. Το μαρτύριο του Τουργιάν εφευρετικό, το κυνηγητό της Τ'σαΐν ευφυές, τα ξόρκια του Μαζιριάν (ειδικά οι Μπότες του που του ψοφάνε στο δρόμο) αξιολάτρευτα.

 

3. Τ'σαΐς: Αποφάσισε άραγε κάποια σιτγμή ο Βανς να φτιάξει μια στρεβλή παρωδία της Ωραίας και του Τέρατος; Αν ναι, τότε σχεδόν κατάφερε να μη με ξεγελάσει. Η δικαιοσύνη εδώ είναι εμφανώς υπέρ της χολυγουντιανής εκδοχής μιας τέτοιας ιστορίας, σε σημείο που μου φαίνεται αδιανόητο ο συγγραφέας των Βουνών του Μαγνάζ να έγραψε ένα τέτοιο τέλος. Όχι ότι δε μου άρεσε, αλλά να, ήταν μάλλον η πιο αδύναμη από όλες τις υπόλοιπες.

 

4. Λιαν ο Οδοιπόρος: Αναμενώμενη, και το τέλος της από τα πιο τρομακτικά που έχω διαβάσει ποτέ σε high fantasy. Αναπόφευκτο. ;)

 

5. Ουλαν Ντορ: Και λίγο εφ. Ένας Σόλων της Ετοιμοθάνατης Γης που καταλήγει όπως θα περίμενε κανείς κι όχι όπως κατέληξε ο πραγματικός Σόλων (well, sorta). Ο παραλογισμός των κατοίκων της πόλης ισοπεδωτικός.

 

6. Ο Γκουγιάν της Σφαίρας: Τρυφερή και απαλή, ο τρόμος είναι εκλεπτυσμένος, όπως κι ο ίδιος ο Γκουγιάν. Η γνώση που αποζητά έρχεται με το αναμενόμενο τίμημα, και το τέλος της ιστορίας είναι αρκετά ανοιχτό, ώστε προσωπικά θα το επέλεγα ως κλείσιμο όλης της σειράς.

  • Like 6
Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

Οπως αρκετοι εδω μεσα, ετσι κι εγω, ξεκινησα με το 2ο βιβλιο του Βανς, το οποιο και βρηκα ακρως διασκεδαστικο. Ασταματητη δραση, εξυπνα κολπα και ενας Κουζελ απολαυστικος. Ναι, ειναι καθαρμα ο Κουζελ, αλλα και τοσο συμπαθης συναμα. Σε καποιες φασεις πραγματικα τον λυπηθηκα. Για λιγο ομως. Γιατι μετα παλι εκανε τα δικα του και με επανεφερε στην πραγματικοτητα! :p

Link to comment
Share on other sites

  • 4 weeks later...

Τον Απρίλιο διάβασα τον πρώτο τόμο της σειράς και είπα να βάλω και εδώ το σχόλιο που έκανα στο τόπικ 50 βιβλία για το 2013, μιας και διάβασα και τον δεύτερο τόμο και ήθελα να είναι μαζεμένα τα σχόλια στο τόπικ του βιβλίου (και έτσι θα πάρω και συν έναν πόντο στο Project n, όταν με το καλό τελειώσω την σειρά).

 

Ιστορίες της ετοιμοθάνατης Γης. Αυτή είναι η πρώτη μου επαφή με τον μεγάλο συγγραφέα του φανταστικού Τζακ Βανς και οι εντυπώσεις είναι σίγουρα θετικές. Πρόκειται για μια συλλογή διηγημάτων που μας μπάζει στον κόσμο της Ετοιμοθάνατης Γης. Τα έξι διηγήματα της συλλογής συνδέονται μεταξύ τους, αλλά μπορούν άνετα να διαβαστούν σαν αυτοτελείς ιστορίες. Ο Τζακ Βανς στο βιβλίο αυτό συνδυάζει το fantasy με την επιστημονική φαντασία και τα αποτελέσματα του συνδυασμού αυτού είναι εντυπωσιακά. Μπόλικη μαγεία, περίεργα πλάσματα και φυτά, ιπτάμενες μηχανές, κυλιόμενοι διάδρομοι και μαγευτικοί κόσμοι είναι μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν τις ιστορίες της Ετοιμοθάνατης Γης. Γενικά δεν είμαι φαν των διηγημάτων, αλλά τα συγκεκριμένα σίγουρα μου άφησαν μια πολύ ωραία αίσθηση. Οι ιδέες του Βανς μπόλικες και αρκετά πρωτότυπες, οι ιστορίες του ενδιαφέρουσες και η γραφή του καταπληκτική. Σε σημεία οι ιστορίες είχαν μια ατμόσφαιρα παραμυθιού που πολύ μου άρεσε. Λίαν συντόμως θα διαβάσω και το δεύτερο βιβλίο της σειράς και μετά το τρίτο, το τέταρτο... μέχρι εκεί, δεν έχει γράψει άλλα  :p.

 

 

Τα μάτια του ανώτερου κόσμου. Σήμερα το μεσημεράκι τελείωσα στο χαλαρό και τον δεύτερο τόμο της σειράς της Ετοιμοθάνατης Γης, σχεδόν πέντε μήνες μετά την ανάγνωση του πρώτου (μου άρεσε το "λίαν συντόμως"). Είχα ακούσει τόσα πολλά για τον χαρακτήρα του Κουζέλ που ήθελα να τον γνωρίσω και 'γω γρήγορα για να δω τι σόι άνθρωπος είναι. Μιλάμε για έναν απίθανο τύπο που την μια στιγμή τον συμπαθείς, μετά τον αντιπαθείς και σου 'ρχεται να τον δείρεις και μετά τον συμπαθείς ξανά γι'αυτά που τραβά, αλλά δεν ξεχνάς πόσο άπληστος και διπλοπρόσωπος λωποδύτης είναι. Ο Κουζέλ από ανοησία, ατυχία ή και απληστία μπλέκει σε μια απίστευτη περιπέτεια, μιας και πρέπει να βρει για έναν μάγο ένα μάτι του Ανώτερου Κόσμου, φακούς που μεταμορφώνουν το άσχημο σε όμορφο, το φτωχό σε πλούσιο και ούτω καθεξής, αλλιώς δεν θα την βγάλει καθαρή. Έτσι στέλνεται στον μακρινό και επικίνδυνο βορρά για να βρει αυτούς τους φακούς. Εκεί θα βρεθεί σε ένα κάρο αλλόκοτα μέρη και θα αντιμετωπίσει απίστευτες καταστάσεις, επικίνδυνα πλάσματα, μάγους και εγκληματίες. Όμως δεν τον λένε άδικα Πανούργο... Αστείο βιβλίο, με ένα κάρο ξεκαρδιστικές σκηνές και ατάκες και είναι περίεργο που δεν μεταφέρθηκε ακόμα στους κινηματογράφους. Εντάξει, από αληθοφάνεια δεν τα πάει πολύ καλά, αλλά ποιος νοιάζεται; Ο Βανς δείχνει να έχει ένα κάρο ιδέες και τις πετάει όλες αυτές σε τόσες λίγες σελίδες, κάτι που μ'έκανε να νιώσω ότι διάβασα ένα βιβλίο πολύ μεγαλύτερο σε μέγεθος. Η γραφή φυσικά είναι εξαιρετική, με όμορφες περιγραφές, τρελούς διαλόγους και καλό χιούμορ. Αν με το καλό γίνει παζάρι του χρόνου, θα είναι μια από τις καλύτερες και φτηνότερες επιλογές που θα κάνετε, όσοι ακόμα δεν έχετε αγοράσει τα βιβλία.

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

τέλος και η οδυσσεια του αγαπημενου μου κουζελ...οταν τελειωνω τετοια βιβλια στεναχωριεμαι...εχει τελειωσει η μαγεια...για αλλη μια φορα ο μεγιστος τζακ βανσ μας βαζει στον απιστευτο κοσμο του κουζελ και γελαμε, γελαμε γελαμε με τις παγαποντιες του ολοτρελου ηρωα που δεν σταματαει πουθενα. ενας λιμοκοντορος απιστευτου θρασσους, θαρους, τεμπελιας...αλλα και ενας συγγραφεας που σκαρφιζεται τα πιο απιθανα πραγματα γιαυτον τον μασκαρα.αχαστο βιβλιο για ολους...οταν μπορεσεις και διανοηθεις τι εχει κατεβασει το κεφαλι του συγγραφα σε ενα τρελο βιβλιο τοτε θα καταλαβεις το μεγαλειο του ...εβαλα 9,5 και σε αυτο και στο 2ο βιβλιο (αναθεωρησα) και οχι 10 γιατι για τα γουστα μου τα ηθελα λιγο μεγαλυτερα σε μεγεθος...μην τα χασετε...σε λιγες μερες και ο ριαλτο για να κλεισω την ετοιμοθανατη γη

  • Like 5
Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

Είχα διαβάσει τόσα και τόσα για αυτή την τετραλογία από όλους εσάς αλλά περισσότερα για τον πανούργο Κουζέλ! Έτσι ξεκίνησα να διαβάζω από το δεύτερο βιβλίο της σειράς. Το αποτέλεσμα ήταν απίστευτο. Ο τρόπος γραφής και οι ιδέες που αραδιάζει συνεχώς ο Βάνς με έκαναν να μη θέλω να αφήσω το βιβλίο από το χέρι. Ο Κουζέλ, εντάξει είναι ένας από τους πιο αξιομνημόνευτους κατεργάρηδες που γνωρίζω πλέον. Όσα και να κάνει δεν ξέρεις αν θες να τον μισήσεις ή να τον λυπηθείς! Επίσης δεν έχω διαβάσει ποτέ μου τόσα ονόματα και τοποθεσίες μαζεμένες. Πραγματικά αστείρευτος ο Βάνς σε ιδέες. Σίγουρα θα πιάσω το επόμενο βιβλίο της σειράς σχεδόν αμέσως. Πραγματικά το ευχαριστήθηκα αυτό το βιβλίο που διαβάζεται νεράκι.  Ελπίζω σε ανάλογη συνέχεια με τα υπόλοιπα βιβλία της σειράς... 

 

  • Like 4
Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

Η οδύσσεια του Κουζέλ - Jack Vance 4/5

 

Άλλη μια φανταστική περιπέτεια με ήρωα τον πανούργο-μπαγαπόντη Κουζέλ έφτασε στο τέλος της. Ένα βιβλίο τόσο απολαυστικό που δεν γίνεται να μην αγαπήσεις. Ο Κουζέλ, ένας χαρακτήρας που αφήνει πίσω του καμμένη -ετοιμοθάνατη- γη απ' όπου και αν περνά, καταφέρνει μέσα από τις περιπέτειες του να μας χαρίσει χαμόγελα. Ομολογώ ότι θα ήθελα περισσότερο. Ο Βανς, μας χαρίζει απλόχερα απίστευτους διαλόγους, με μαεστρία μοναδικής ιδιαιτερότητας και ομορφιάς. Η εμπνευσμένη όσο και τεράστια ονοματολογία χαρακτήρων, τοποθεσιών και αντικειμένων κάθε είδους, η απέραντη κοσμοπλασία και στο βάθος η ετοιμοθάνατη γη καθιστούν το έργο μοναδικό σε ομορφιά. Το τέλος ήταν ικανοποιητικό αλλά όπως προείπα..ήθελα και άλλο..

  • Like 6
Link to comment
Share on other sites

τελός λοιπον η ετοιμαθανατη γη. τα συναισθηματα αναμικτα και γιαυτο ευθυνεται σιγουρα ο ριαλτο....

 

το πρωτο βιβλιο ηταν η πρωτη επαφη. παραξενη για τα γουστα μου με τον χειμαρρο βανς να κανει "μαγικα "  με την γραφη του να αμολαει ιδεες αδεσποτες παντου και να λες απο μεσα σου...τι κανει?? γιατι δεν εχει γραψει 50 βιβλια ο τυπος και οχι ενα??

ολες οι ιστοριες αξιολογες, δυνατες αλλα καμια δεν σου μενει στο μυαλο για την ιστορια γιατι λογω των υπερβολικων ιδεων του συγγραφεα υπαρχει κατι απροσδιοριστο, που καποιους σαν κι εμενα που ειμαι αρχαριος στο φανταστικο σιγουρα με ξενισε, αλλα η γοητεια του ολου εργου ειναι μεγαλη και σε κανει να κολλας. τελειωνεις το βιβλιο με πολυ καλη διαθεση, και σιγουρα διασκεδαζεις...

 

στο δευτερο βιβλιο ολα αλλαζουν...ΚΟΥΖΕΛ...ο απολυτος ηρωας για μενα, αστειος πραγματικα αστειος σε σημειο που δεν το πιστευεις...λιγο κακομοιρης, λιγο θεουλης, πολυ λαμογιο, τρελαρας, θρασυς...μπορω να γραφω απειρα επιθετα για εναν απο τους αγαπημενους μου ηρωες (το ηρωας ειναι πραγματι με ολη τη σημασια της λεξης). Η ιστορια επισκιαζεται κατα τη γνωμη μου απο τον απιστευτο αυτο τυπο αλλα παραμενει εντυπωσιακη με πολλες ανατροπες και πολυ μα πολυ γελιο. οπως εχω ξαναπει το μονο μειονεκτημα ειναι το μεγεθος (μικρο για τα γουστα μου)

 

στο τριτο βιβλιο ισχυουν φυσικα τα ιδια με το δευτερο με κατι απιθανες καταστασεις που φτιαχνει ο κουζελ, παγαποντιες και απατες που απλα δεν παιζονται....

 

στο τεταρτο βιβλιο το πραγμα αλλαζει. αν εξαιρεσεις την 1η ιστορια που μου αρεσε μετα το πραγμα χαλασε....κατι ελειπε. παλι υπηρχαν ιδεες αλλα...ισως να φταει οτι ο ριαλτο μου φανηκε λιγο νεροβραστος, λιγο οτι δεν ηταν ο πραγματικος πρωταγωνιστης αλλα η τρομερη εικονα που ειχα για την ετοιμοθανατη καπως μου χαλασε.φυσικα παλι υπηρχαν πολυ εξυπνοι και αστειοι διαλογοι αλλα μεχρι εκει...

 

ενα πολυ στεναχωρο ονομα σε ακουσμα...κατι που μπορει οι ανθρωποι να ζησουν στο μελλον ο μεγιστος τζακ βανς το εκανε να μοιαζει αστειο, διασκεδαστικο, λιγο μελαγχωλικο αλλα πανω απο ολα ζωντανο. Μια πολυ ωραια σειρα βιβλιων που σιγουρα θα ξαναδιαβασω...αν δεν σβησει γρηγορα ο ηλιος

Edited by alanon
  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...

Η τετραλογία της Ετοιμοθάνατης Γης

 

Ολοκλήρωσα την τετραλογία της Ετοιμοθάνατης Γης που είχα ξεκινήσει όταν ήμουν ακόμη μαθητής και νομίζω ότι έχω αγαπήσει κάθε πτυχή αυτού του παράξενου κόσμου που είναι, αλλά και δεν είναι -ή μήπως το ανάποδο; η Γη. Από τις αγαπημένες μνήμες των διηγημάτων του πρώτου βιβλίου. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τον μάγο Μαζιριάν; Εκείνη την στοιχειωτική ιστορία της παράξενης πόλης με τους ανθρώπους που δεν βλέπανε ο ένας τον άλλον, όμως μερικές φορές βλέπανε φαντάσματα; Τα δύο βιβλία του Κουζέλ, του ιδεατού αντιήρωα; Πού πέρναγε ανάμεσα σε πολιτισμούς αρχαιότερους απ' ότι μπορεί να περιγραφεί και αναρωτιόμουν τι θα καταστρέψει αυτή τη φορά ανάμεσα στα μοναδικά πράγματα που διάβαζα με μάτια γεμάτα θαυμασμό; (Και συνήθως η απάντηση ήταν όλα όσα διαβάζω συν μερικά που δεν είχα υποπτευθεί ότι θα μπορούσε να καταστρέψει. Τις ιστορίες του Ριάλτο, όπου ο θάνατος του ήλιου μοιάζει πιο κοντινός από ποτέ;

 

Η γραφή του Jack Vance και η Ετοιμοθάνατη Γη διαμόρφωσαν σε μεγάλο βαθμό την ίδια μου τη σκέψη, δείχνοντας μου γιατί αξίζει η ζωή και γιατί δεν αξίζει, πως θα είναι κάτι στο μέλλον σε σχέση με το σήμερα ή πως ήταν κάτι στο παρελθόν για να γίνει αυτό που είναι σήμερα. Φόρεσα τα μάτια του ανώτερου κόσμου και κοίταξα τον κόσμο, ανακαλύπτοντας πράγματα που δεν είχα ποτέ πριν υποπτευθεί και ύστερα τα έβγαλα και ανακάλυψα πράγματα που δεν είδα όταν τα φόρεσα. Και πίσω μου ο ήλιος τρεμοπαίζει. Ίσως σβήσει την επόμενη στιγμή, αλλά ίσως και να αντέξει ακόμη εκατό χρόνια. Μέχρι τότε θα ταξιδεύω μαζί (ή καλύτερα παράλληλα) με τον Κουζέλ φιλοσοφώντας τη ζωή.

 

 

 

Ριάλτο ο Θαυμαστός

 

Δεν είμαι βέβαιος κατά πόσο μπορώ να είμαι αντικειμενικός με το τελευταίο βιβλίο της Ετοιμοθάνατης Γης, τα τρία πρώτα βιβλία της οποίας με στοίχειωσαν στην εφηβεία. Διάβασα τις ιστορίες του Ριάλτο του Θαυμαστού με αναγνωστική κατάνυξη σε έναν κόσμο όπου ο ήλιος μπορεί να σβήσει ανά πάσα στιγμή, οπότε τίποτε νέο μοιάζει να μην έχει νόημα και οι συμβάσεις κυριαρχούν στις ανθρώπινες (και στις μη ανθρώπινες) σχέσεις. Ο Ριάλτο δεν είναι βεβαίως ο Κουζέλ, η πένα του Jack Vance μοιάζει σε σημεία κουρασμένη -σαν ο ήλιος να ετοιμάζεται να δύσει- αλλά, να πάρει, δεν μπορώ να φανταστώ πιο ταιριαστό τέλος για τις ιστορίες της Ετοιμοθάνατης Γης.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

  • 4 months later...

ΟΚ, ας πω δυο λόγια, και όταν τελειώσω τη σειρά τα ξαναλέμε.

 

Το πρώτο βιβλίο μου άρεσε. Ιδίως μέχρι τη μέση, το λάτρεψα (εκείνη η ιστορία με τις δύο κοπέλες που η μία μισούσε και η άλλη αγαπούσε τον κόσμο, θα μου μείνει αξέχαστη). Με το που ξεκίνησε είπα "Ωπ! Εδώ είμαστε. Πρόκειται να διαβάσω κάτι που θα καταγουστάρω". Μετά τη μέση το βαρέθηκα, σαν να έχασε το πάθος του και έγραφε πιο χλιαρά... δεν ξέρω, πάντως βαρέθηκα (αν και είχε αξιοπρόσεκτα σημεία). Φυσικά όταν τελείωσα, η ισχυρότερη εντύπωση ήταν πως διάβασα πολλά βιβλία, όχι ένα.

 

Μετά ήρθε ο Κουζέλ, στο δεύτερο βιβλίο. Στην αρχή πραγματικά τον θαύμασα (τον Βανς). Η φαντασία συνεχίζει αμείωτη, ξεχειλίζει (χωρίς να γίνεται ούτε στιγμή κουραστική όμως), και ο χαρακτήρας του Κουζέλ απίστευτος. Αλλά μετά από μια σκηνή όπου κάνει ό,τι κάνει χωρίς καμιά λογική, κανένα νόημα, (μιλάμε για την απόλυτη καφρίλα), πήγα να το κλείσω όπως ήταν. Και συνεχίζει έτσι, από τότε διαβάζω μόνο για να απολαύσω τη φαντασία και το χιούμορ του Βανς (πολύ βασικό, αυτό το λεπτό, έξυπνο χιούμορ), την ειρωνία με την οποία αντιμετωπίζει το ίδιο του το έργο. Τον Κουζέλ πρέπει απλά να τον ανέχομαι για να χαρώ όλα τ' άλλα, γιατί είναι ένας σιχαμένος και ανιαρός χαρακτήρας, που για 'μένα δεν έχει λόγο ύπαρξης, οι πράξεις του είναι το ίδιο άμυαλες με όλων των ηλιθίων του κόσμου. Γιατί να διαβάζω για τον όποιο τυχαίο ρεμπεσκέ, όταν μπορώ να δω όσους θέλω σε μία και μόνη βόλτα στην πόλη;

Edited by Cassandra Gotha
  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

"I assume you all know the classics of fantasy, and if not, you should certainly repair your education by reading Robert E. Howard, Tolkien, Fritz Leiber and especially by reading Jack Vance. He was not as well known as the other three, but in my mind, he’s the fourth great pillar on which epic fantasy rests."

-George Martin

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

"I assume you all know the classics of fantasy, and if not, you should certainly repair your education by reading Robert E. Howard, Tolkien, Fritz Leiber and especially by reading Jack Vance. He was not as well known as the other three, but in my mind, he’s the fourth great pillar on which epic fantasy rests."

-George Martin

 

Συμφωνώ απόλυτα με την δήλωση του Μάρτιν, με την προσθήκη του Λόρδου Ντάνσανυ. Αυτοί οι πέντε θα έλεγα ότι είναι και εκείνοι που διαμόρφωσαν το είδος.

Link to comment
Share on other sites

Έχω ξεχάσει να γράψω για την τετραλογία συνολικά, αν και έχω τελειώσει εδώ και πολλούς μήνες (κοντά χρόνο).

 

Το Setting είναι η γη μας ενώ ο ήλιος πεθαίνει. Η μαγεία έχει επιστρέψει και η ανθρωπότητα ζει τις τελευταίες μέρες της.

 

Η τετραλογία είναι σπασμένη πρακτικά σε 2 μέρη: Στον Κουζέλ και τους υπόλοιπους.

 

Οι ιστορίες της ετοιμοθάνατης γης είναι έξι ιστορίες βασισμένες στον κόσμο αυτό. Υπάρχουν δεσμοί, υπάρχουν κοινά μοτίβα αλλά, με εξαίρεση τον "Μάγο Μαρζιπάν", οι υπόλοιπες ιστορίες μου φάνηκαν χλιαρές. Υπάρχει αρκετή ποιητική δικαιοσύνη, οι αστείρευτες εμπνεύσεις του Vance και κάμποσες δόσεις Sci-Fantasy αλλά το αποτέλεσμα είναι ανομοιογενές.

 

Τα καλύτερα ξεκινούν με το δεύτερο βιβλίο, τα "Μάτια του Ενώτερου Κόσμου". Εδώ έχουμε τις περιπέτειες του αξιολάτρευτου Κουζέλ (όσο αξιολάτρευτος όσο ένα σκυλί που μόλις έφαγε και το τελευταίο σου παπούτσι), ενός λοποδύτη που περιφέρεται από πόλη σε πόλη της ετοιμοθάνατης Γης προσπαθώντας να πιάσει την καλή με διάφορα τεχνάσματα. Εδώ οι εμπνεύσεις του Vance είναι πιο προσγειωμένες αλλά οι διάλογοι, τα σχέδια του Κουτζέλ και το πώς αποτυγχάνουν είναι απολαυστικότατα.

 

Το τρίτο βιβλίο, "Η Οδύσσεια του Κουζέλ" συνεχίζει από εκεί που έμεινε το δεύτερο, με τις επόμενες περιπέτειες του (αντι-)ήρωα. Επίσης πετυχημένο, αν και κάπου γίνεται μανιέρα.

 

Τέλος, ο "Ριάλτο ο Θαυμαστός" είναι τρεις ιστορίες με τις περιπέτειες των μάγων του κόσμου. Και εδώ έχουμε χιούμορ και αστείρευτη έμπνευση, ο Ριάλτο όμως δεν είναι Κουζέλ και δεν το διασκέδασα τόσο.

 

 

Συνολικά, κλασική σειρά, διοασκεδαστική και ευφάνταστη και αξίζει να διαβαστεί - αλλά δε θα την κατέτασα στις αγαπημένες μου.

  • Like 2
Link to comment
Share on other sites

με εξαίρεση τον "Μάγο Μαρζιπάν"

 

"Μαζιριάν", μικρέ και φαρμακερέ.

Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

Η οδύσσεια του Κουζέλ

 

Και ναι, μετά από σχεδόν δεκατέσσερις μήνες, εδέησα να διαβάσω την συνέχεια των περιπετειών του απίστευτου Κουζέλ, οι οποίες αρχίζουν αμέσως μετά το τέλος του προηγούμενου βιβλίου. Δεν έχω να πω και πολλά για το βιβλίο, ό,τι έγραψα για τα Μάτια του Ανώτερου Κόσμου ισχύουν και γι'αυτό, άντε, ίσως εις διπλούν μιας και είναι μεγαλύτερο σε μέγεθος με περισσότερες ξεκαρδιστικές σκηνές και τρελές καταστάσεις. Ο Κουζέλ εξακολουθεί να είναι ο ίδιος γαμάτος τύπος που μόνο να τον συμπαθήσει μπορεί κανείς, άλλωστε στον κόσμο που ζει δεν γίνεται αλλιώς, πρέπει να είσαι διπλοπρόσωπος λωποδύτης και πανούργος όπως αυτός για να επιβιώσεις. Η γραφή του Βανς παραμένει απίστευτη, ευκολοδιάβαστη, ευχάριστη, όμορφη, με ωραίες περιγραφές και εξαιρετικό χιούμορ που βγάζει γέλιο. Η ατμόσφαιρα της ιστορίας εννοείται κι αυτή γαμάτη. Μην περιμένετε καμιά ιδιαίτερη αληθοφάνεια, αν και όσοι διαβάσατε το προηγούμενο βιβλίο το εμπεδώσατε για τα καλά αυτό, αλλά πραγματικά δεν έχει καμία σημασία, μιλάμε ότι ξεφεύγεις τελείως από την πραγματικότητα και χάνεσαι σ'έναν ιδιαίτερο κόσμο, γεμάτο απίστευτα τοπία και πλάσματα. Στα προηγούμενα δυο βιβλία, που μου άρεσαν πολύ, έβαλα τέσσερα αστεράκια στο Goodreads, αλλά σ'αυτό θα βάλω δίχως δεύτερη σκέψη πέντε, γιατί πραγματικά το ευχαριστήθηκα όσο λίγα βιβλία φαντασίας. Μέχρι το τέλος της χρονιάς θα διαβάσω και το τέταρτο (και τελευταίο δυστυχώς) βιβλίο της σειράς, για να μαζέψω και έξτρα πόντους στο πρότζεκτ της φαντασίας.

 

9.5/10

  • Like 1
Link to comment
Share on other sites

  • 4 weeks later...

Ριάλτο ο θαυμαστός

 

Πάπαλα η Ετοιμοθάνατη Γη του Τζακ Βανς, μιας και το Ριάλτο ο Θαυμαστός που μόλις τελείωσα, δυστυχώς, ήταν το τελευταίο βιβλίο με ιστορίες του μοναδικού αυτού κόσμου. Να πω την αλήθεια, μου φάνηκε το πιο αδύναμο βιβλίο από τα τέσσερα της σειράς και άμα το συγκρίνεις με τα Μάτια του Ανώτερου Κόσμου ή, ειδικότερα, με την Οδύσσεια του Κουζέλ, η διαφορά είναι εξόφθαλμη. Δεν λέω, συμπαθητικούλης ο Ριάλτο, αλλά σαν τον Κουζέλ δεν είναι! Πάντως, κακά τα ψέματα, από μόνο του είναι ένα πολύ καλό και ενδιαφέρον βιβλίο φαντασίας που ο κάθε φαν της σειράς και γενικά της φαντασίας πρέπει να το διαβάσει οπωσδήποτε. Έχει τις στιγμές του, την μαγεία του, τις εικόνες του, η γραφή του Βανς είναι αρκετά ζωηρή και όμορφη, όμως έχει χάσει την σπιρτάδα και το χιούμορ που υπήρχε όταν πρωταγωνιστής ήταν ο Κουζέλ. Δεν είναι μυθιστόρημα, αλλά κάτι σαν συλλογή τριών ιστοριών: Η Μουρθ, ένα μεγάλο διήγημα σαράντα και βάλε σελίδων, Η Πνοή του Φαντέρ, μια νουβέλα σχεδόν εκατόν τριάντα σελίδων, και Μορέιον, ένα μεγάλο διήγημα περίπου εξήντα σελίδων. Αυτά τα ολίγα! Γενικά, λίγο έως πάρα πολύ, ευχαριστήθηκα το κάθε βιβλίο, ευχαριστήθηκα φαντασία, μαγεία, εικόνες, ταξίδεψα σε άλλους κόσμους, και το μόνο σίγουρο είναι ότι η γραφή του Τζακ Βανς θα μου λείψει πολύ, όπως και ο όμορφος και ξεχωριστός κόσμος που δημιούργησε. 

 

8/10

  • Like 3
Link to comment
Share on other sites

  • 2 months later...

Ερωτηση:Τα βρηκα σε καλες τιμες προσφατα,απο σεξ και βια βρισκομαστε σε επιπεδο του Martin η σε κατι πιο ήπιο,οχι τιποτα αλλο να δω αν θα τα δωσω του αδερφου μου.

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

Loading...

  • Upcoming Events

×
×
  • Create New...

Important Information

You agree to the Terms of Use, Privacy Policy and Guidelines. We have placed cookies on your device to help make this website better. You can adjust your cookie settings, otherwise we'll assume you're okay to continue..