Λένος Χρηστίδης

[araquel]

Ο Λένος Χρηστίδης -κατά παράδοξο σχεδόν τρόπο- κατέχει μία θέση στην καρδιά μου. Μέχρι πρότινος, δηλαδή 1 μήνα πριν, δεν είχα διαβάσει ούτε ένα βιβλίο του. Παρόλα αυτά, για τα τελευταία 10 χρόνια περίπου ήξερα τους τίτλους των βιβλίων που είχε εκδόσει, ήξερα τι πραγματεύονταν και είχα απόλυτη εμπιστοσύνη ώστε να τον συστήνω δεξιά και αριστερά, όποτε αυτό προέκυπτε (και με εξαίρεση το 'γυρίστε το γαλαξία με ώτο-στοπ' και 1-2 ακόμα, δεν συστήνω συχνά βιβλία, πόσο μάλλον στον απλό, μη σφφ κόσμο ).

 

Κάποτε, παλιά, σε ένα καλοκαιρινό τεύχος του περιοδικού ΜΕΤΡΟ είχε δημοσιευτεί η ιστορία του Χρηστίδη 'Ο τυχερός αριθμός του Δόκτορος Μπου', μαζί με μικρές ιστορίες άλλων νέων -τότε- ελλήνων συγγραφέων. Το όνομα έμεινε, η ιστορία του αυτή έγινε σημείο αναφοράς μεταξύ εμού και μίας φίλης και συμμαθήτριας - χα! τότε παλιά είχα συμμαθητές :tongue: -, η οποία και ακολούθησε πιστά την συγγραφική πορεία του Χρηστίδη. Εγώ από δίπλα, να παρακολουθώ και να ακούω τις ιστορίες που έγραφε ο Λένος, για το πώς στο εσώφυλλο ανέφερε ότι το εκάστοτε βιβλίο του ήταν το χ μυθιστόρημα ή συλλογή διηγημάτων (όπου χ ο τακτικός αριθμός του) που έγραψε μόνος του, για τους χαρακτήρες του, το αναρχικό χιούμορ του, κοκ.

 

Έχει διαβάσει κανένας σας κάποιο βιβλίο του; Γνώμες, εντυπώσεις;

 

Just for the record, ορίστε μία λίστα με τα -περισσότερα;- βιβλία που έχει γράψει (αντεγραμμένα από το πίσω μέρος μιας συσκευασίας δημητρια... όχι, λάθος, αντεγραμμένα από το εσώφυλλο).

Bororo (μυθιστόρημα), 1995

Ωραία φάση (θέατρο), 1996

Τα χαστουκόψαρα (μυθιστόρημα), 1997

Ο τυχερός αριθμός του δόκτορος Μπου και άλλα καλοκαιρινά παραμύθια, 1998, 2006

Ψυχ (μυθιστόρημα), 2000

Δύο θεοί (Το τέλος του κόσμου σε τέσσερις πράξεις) (θέατρο), 2001

Διακοπές στη Χέλλαντ (μυθιστόρημα), 2001

Λοστρέ (μυθιστόρημα), 2003

Amazing Thailand (θέατρο), 2005

 

εδίτιον το νταγκλασανταμικόν: απλώς να προσθέσω ότι οι φαν του douglas adams θα τον συμπαθήσουν, κατ' εμέ. έχει αρκετές αναφορές στο γαλαξία. είτε αυτό είτε birds of a feather, flock together, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων...

Edited December 23, 2008 by araquel

[Naroualis]

Είμαι η αντανάκλαση της φίλης σου στην Αθήνα. Έχω ό,τι έχει γράψει ο Χρηστίδης (εκτός από τα θεατρικά) κι επιπλέον κι εγώ τον γνώρισα από εκείνο το καλοκαιρινό κειμενάκι του Μετρό... Θυμάμαι, ότι το διάβασα στην Αλόνησσο, στη γκαρσονιερα που νοικιάζαμΕ με τους γονείς μου για διακοπές κι ότι γελούσα δυνατά, τόσο που τους ξύπνησα. Κι είναι σπάνιο να σε κάνει ένα βιβλίο να γελάς δυνατά.

 

Έχω στον καθημερινό μου λόγο πάμπολλες φράσεις του Χρηστίδη. Από το θεϊκό "νέο κύμα γέλιου κατέκλυσε τα αμπάρια του δεξαμενόπλοιου", μέχρι το "τρώνε οι χελώνες όταν λείπω;" και το "ΤΗ-ΛΕ-Ο-ΡΑ-ΣΟ-ΦΩ-ΝΟ" και φυσικά το ανεπανάληπτο "[η μαμά της ηρωίδας κ.Ταδε] σκεφτόταν πώς της είχε ξεφύγει ένα project εφτά χιλιάδες κεφτέδες" ή κατι τέτοιο τέλος πάντων. Ειδικά το τελευταίο το χρησιμοποίω κατά κόρον όταν τη μάνα μου την πιάνουν οι μανίες της και το παίζει UNICEF (δηλαδή νομίζει ότι πρέπει να ταϊσει όλον τον κόσμο).

 

Αν και δηλώνω φαν απέχω μάλλον από τον κλασσικό φαν. Πολλές φορές και μάλιστα με τα πιο τελευταία του βιβλία με έχει απογοητεύσει, με την ένοια ότι δεν εξελίσσεται, αλλά επαναπάυεται στις παλιές του δάφνες. Θεωρώ το Μπορορό και τα Χαστουκόψαρα τα καλύτερά του, ειδικά τα Χαστουκόψαρα (αν και το τελευτάιο το Λοστρέ δεν το έχω διαβάσει ακόμη).

 

Στελάκι, ευχαριστώ που άνοιξες αυτό το τόπικ. Εμένα δε θα μου περνούσε από το μυαλό...

[khar]

Αν και δηλώνω φαν απέχω μάλλον από τον κλασσικό φαν. Πολλές φορές και μάλιστα με τα πιο τελευταία του βιβλία με έχει απογοητεύσει, με την ένοια ότι δεν εξελίσσεται, αλλά επαναπάυεται στις παλιές του δάφνες. Θεωρώ το Μπορορό και τα Χαστουκόψαρα τα καλύτερά του, ειδικά τα Χαστουκόψαρα (αν και το τελευτάιο το Λοστρέ δεν το έχω διαβάσει ακόμη).

 

 

Με έχεις καλύψει απόλυτα.

 

Έχει μια στασιμότητα που μερικές φορές καταλήγει οπισθοδρόμηση. Κρίμα, γιατί φαινόταν να έχει μεγάλη δυναμική.

Όμως, τα πρώτα βιβλία του, ήταν πράγματι πολύ καλά.

 

Είχα την τύχη να δω και τα δύο θεατρικά του σε παραστάσεις. Νομίζω, ότι είναι εφάμιλλα των καλύτερων βιβλίων του. Πρέπει να είχε πολύ κέφι όταν τα έγραφε.

[Arachnida]

Να 'μαι κι εγώ.

 

Για μένα ο κύριος Λένος Χρηστίδης είναι προσωπικός ήρωας. Είναι με διαφορά ο αγαπημένος μου συγγραφέας, όπως και αρκετών φίλων μου. Ανατρεπτικός και πάντα με αναρχική αίσθηση του χιούμορ χρησιμοποιεί στις ιστορίες του στερεότυπους χαρακτήρες όπως ο στρυφνός περιπτεράς, ο αποφθεγματολόγος ταξιτζής και η τηλεορασόπληκτη νοικοκυρά.

Από τη λίστα λείπει το φετινό "Μόνολογκ" το οποίο πήγε πολύ καλά από πωλήσεις και στο οποίο ο συγγραφέας περιγράφει τις ταξιδιωτικές εμπειρίες του από ένα ταξίδι στην Ινδία. Προσωπικά δεν μου άρεσε τόσο όσο τα άλλα.

Το καλύτερο βιβλίο του για μένα είναι το "Λοστρέ", το οποίο βρίθει ως συνήθως από πολιτικο-κοινωνικές αναφορές.

Μα πάνω απ' όλα τα βιβλία του Χρηστίδη προσφέρουν αχαλίνωτο γέλιο στον αναγνώστη με την αναρχική γραφή του. Η χαρακτηριστικότερη φράση του είναι: "Κοίταξα τα μάτια της. Είχε υπέροχο κώλο."

Δεν μπορείς παρά να τον χαρακτηρίσεις Λοστρέ. (τρελός)

Λίγα περισσότερα απ' το ιστολόγιό μου: Ψυχ και Χρηστίδης.

 

ΥΓ Προδίδω ότι έχει γράψει και ένα βιβλίο με ψευδώνυμο. Το "Ο Πάγος ή πως να απολαμβάνετε τα αγαθά του καπιταλισμού χωρίς να χάνετε απο τα μάτια σας το όραμα της αταξικής κοινωνίας."

[Naroualis]

Το πρωί που καθάριζα το ψυγείο θυμήθηκα άλλη μια θεϊκή ατάκα του Χρηστίδη. Στο σακουλάκι με τα χάπια αδυνατίσματος της μαμάς της φίλης τους, ο Μπου και ο Τσα διαβαζουν ότι αν καταπιούν πολλά υπάρχει κίνδυνος εμφάνισης παρεγκεφαλικής ερυσιβώδους όλυροας. Εκεί κοιτάζονται και σκέπτονται ότι το όνομα της ασθένειας τους θυμίζει κάτι "πράσινο και τριχωτό, ξεχασμένο από διμήνου στο ψυγείο". Και φυσικά καταπίνουν ο καθένας από εννέα (ο τυχερός αριθμός του Δρος Μπου)...

[adam00]

ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΜΕΝΑ Ο ΛΕΝΟΣ ΗΤΑΝ ΠΗΓΗ ΕΜΠΝΕΥΣΕΩΣ. ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΚΑΙ ΓΕΛΑΩ ΣΥΝΕΧΩΣ. ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΧΑΛΙΑ. ΚΡΙΜΑ ΓΙΑΤΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΕΡΟΣ ΑΦΗΓΗΥΣ ΤΗΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΧΑΖΟΜΑΡΑΣ

[Arachnida]

Δεν ξέρω ποια εννοείς ως τελευταία, αλλά νομίζω το "Λοστρέ" είναι εξαίσιο, το καλύτερό του.

Κατά το ελάχιστον.

[I robot]

εχω διαβάσει μονο τα χαστουκοψαρα και το βρήκα ψιλοβαρετό. Ισως αν το είχα διαβάσει σε μικρότερη ηλικία... Παντως εχω ακουσει καλα λογια για τους Δυο Θεούς.

[dagoncult]

Εγω γνώρισα τον Χρηστίδη πριν καμιά δεκαετία μέσα από το Bororo. Κάτι φίλοι είχαν τρελαθεί με την πάρτη του και έτσι το βιβλίο έπεσε και στα δικά μου χέρια. Το βρήκα αρκετά καλό, αλλά μιας και η τότε φάση μου στα βιβλία που έψαχνα, ήταν αυστηρά τρόμος και ζόφος, δεν με εντυπωσίασε. Με την πάροδο των ετών, μου ήρθαν και άλλα έργα του και τελικά νομίζω πως περισσότερο απ' όλα μου αρέσει ο ''τυχερός αριθμός''.

Γνώμη μου είναι ότι υπάρχει μια επαναληψιμότητα και μάλιστα έντονη, στα βιβλία του, όχι τόσο σε θέμα ιδεών, όσο στο στυλ της γραφής του. Κατά κάποιον τρόπο, ξέρεις ότι αυτό που διαβάζεις είναι Χρηστίδης, ακόμα και αν δεν στο έχουν πει. Και μπορεί αυτό να ακούγεται ωραίο, αλλά εμένα δεν μ' αρέσει.

ΥΓ: Πάντως η ιστορία με τον ποδοσφαιρικό αγώνα είναι κολασμένη. Με το δεκάρι μας, τον κουμανταδόρο μας και τηλεορασοτηλέφωνο(τι έχω εγώ που δεν έχουν οι άλλοι;) και διαιτητή αρρωστημένη μορφή.

[araquel]

Το Λοστρέ είναι όντως από τα καλύτερα που έχει γράψει.

 

Έχοντας μόλις τελειώσει το Μόνολογκ, παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από αυτό, στο οποίο μιλάει - ανάμεσα στα υπόλοιπα είδη μίας χρήσης που δίνονται με το γεύμα στις αεροπορικές πτήσεις - για το ανακατευτήρι του καφέ.

Λένος Χρηστίδης @ Μόνολογκ (2008)

ΤΟ ΑΝΑΚΑΤΕΥΤΗΡΙ ΤΟΥ ΚΑΦΕ

Το Ανακατευτήρι Του Καφέ είναι η απόδειξη ότι η Ανθρώπινη Γνώση έχει προχωρήσει ίσως λίγο παραπάνω απ' όσο έπρεπε. Η κοινωνία της εξειδίκευσης ξεδιπλώνει εδώ όλο της το μεγαλείο. Μπορείς να ανακατέψεις τον καφέ σου με τη βάση του πιρουνιού ή του μαχαιριού σου, με ένα στυλό, με ένα κλαδάκι, με το δάχτυλό σου, με το δάχτυλο του διπλανού σου (προσεκτικά), η ιστορία της ανθρωπότητας βρίθει παραδειγμάτων εύκολου ανακατέματος ροφημάτων. Αντιμετωπίζω πάντα με δέος το Ανακατευτήρι Του Καφέ γιατί, αφενός, δε θα έπρεπε να υπάρχει και, αφετέρου, έχω την εντύπωση ότι με κοιτάει σαν να μην έπρεπε να υπάρχω εγώ. Ένα ελαφρά ειρωνικό βαθιά αλαζονικό χαμόγελο αριστοκρατίας απέναντι στις άλλες Ατομικές Συσκευασίες Ταξιδίου Μίας Χρήσης - Εσείς όλοι τρώγεστε και λερώνεστε κι εγώ απλώς περιμένω στην άκρη τινάζοντας τη σκόνη από το πέτο μου μόνο για να φέρω μια βόλτα μες στο καφεδάκι στο τέλος του γεύματος και μετά να ξεκουράσω τη λεπτεπίλεπτη επιδερμίδα μου-, σιγά, ρε Ανακατευτήρι, και στο φινάλε τι θα πει Ανακατευτήρι; μια πλαστική οδοντογλυφίδα είσαι, ρε φίλε, με πεπλατυσμένο άκρο, χαλάρωσε λιγάκι, άντε μπράβο!

[Arachnida]

Ναι πολύ καλό απόσπασμα, αν και στο σύνολο ομολογώ ότι λίγο μας κούρασε στο Μόνολογκ.

Όσο για το Λοστρέ συμφωνώ, είναι το καλύτερο. Κανείς δεν θα ξεχάσει την Αγάπη.

"Η Αγάπη δεν ήταν άσχημη. Η Αγάπη ήταν απαράδεκτη."

[BladeRunner]

Τα χαστουκόψαρα

Το βιβλίο αυτό είναι η πρώτη μου επαφή με το έργο του Χρηστίδη. Είχα ακούσει τόσα πολλά για τα βιβλία του, την γραφή του, το χιούμορ του, τις ατάκες του, την καφρίλα του, που το πήρα απόφαση, αγόρασα χθες το συγκεκριμένο βιβλίο που είναι και το πιο πολυδιαβασμένο από τα έργα που έχει γράψει και ίσως το αγαπημένο του αναγνωστικού του κοινού, το άρχισα σήμερα το μεσημεράκι και το τελείωσα πριν από λίγο (ξέρω ότι διαβάζεται σε τρεις ώρες το πολύ, αλλά είχα να κάνω και άλλες δουλειές). Ε, λοιπόν, έφαγα και εγώ κόλλημα. 

Πως μπορεί κανείς να σχολιάσει ένα βιβλίο σαν κι αυτό; Τι να σχολιάσει; Την πλοκή, τους χαρακτήρες, την γραφή, τα μηνύματα που περνάει; Δεν είναι ένα συνηθισμένο βιβλίο. Ευτυχώς! Είναι κωμικό, τρελό, κάφρικο, ό,τι να'ναι, τρέχα γύρευε, λίγο απ'όλα, τα πάντα όλα. Προσφέρει γέλιο και τρέλα, αρκεί να είσαι δεκτικός σε τέτοιου είδους χιούμορ και πλάκας, να μην είσαι κολλημένος, να έχεις όρεξη για κάτι ευχάριστο, για κάτι ψυχαγωγικό, για κάτι διαφορετικό. Αν όχι, πιάσε κάτι άλλο. Μια τυρόπιτα, ένα τηλεκοντρόλ, την μύτη σου. Επίσης, ακόμα και αν είσαι δεκτικός στις κλασικές ελληνικές καφρίλες και ατάκες που υπάρχουν διάσπαρτες στο παρόν βιβλίο, θα πρέπει να είσαι δεκτικός και ανεκτικός στο στιλ γραφής, τις συχνές επαναλήψεις, τις κοφτές και συχνά μονολεκτικές προτάσεις.

Γύρω στις δυο σελίδες χρειάστηκα για να συνηθίσω το στιλ γραφής και το ύφος του συγγραφέα, και μετά έφαγα κόλλημα. Είδα το φως το αληθινό. Γέλασα με την καρδιά μου, έγινα ένα με τους πρωταγωνιστές της ιστορίας και τον τρελό, χαλαρό τρόπο ζωής τους. Κατά την διάρκεια της ανάγνωσης του βιβλίου ένα χαζό χαμόγελο ευχαρίστησης ήταν ζωγραφισμένο στα χείλη μου. Αυτό ακριβώς θέλω να διαβάζω που και που για να χαλαρώνω, να νιώθω ωραία. Αφασία. Χαλλλαρά. Ούτε πολύ μπλα μπλα, ούτε ιδιαίτερη σκέψη για τα γιατί και πως, ούτε τίποτα. 

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Είναι φτώχεια, άλλωστε. Τα πολλά λόγια. Το παρόν βιβλίο του Χρηστίδη είναι κωμικό, κάφρικο, σατιρικό, ψυχαγωγικό, ευκολοδιάβαστο, ξεκούραστο, κάργα ελληνικό. Είναι ωραίο. Ό,τι πρέπει για να σου φτιάξει το κέφι, να σου ανεβάσει το ηθικό, να σε κάνει να ξεχαστείς από την πεζή και συχνά κουραστική πραγματικότητα. Ίσως να μην είναι για όλους. Άλλωστε, λίγα πράγματα είναι για όλους. Όμως δούλεψε μια χαρά για μένα. Και αυτό σημαίνει ότι λίαν συντόμως θα αγοράσω και άλλα βιβλία του. Αλλά θα περάσει λίγος καιρός μέχρι να διαβάσω το επόμενο. Μην πάθω και τίποτα από υπερβολική δόση καφρίλας. Όχι ότι είναι κακό, βέβαια. Λέμε τώρα.

8.5/10

Edited October 21, 2017 by BladeRunner

[wordsmith]

Νομίζω ότι σε έχει επηρεάσει και ως προς το ύφος του συγκεκριμένου ποστ

 

Εγώ πρέπει να έχω διαβάσει ένα δικό του πριν πολλά χρόνια, από δανειστική βιβλιοθήκη ξενοδοχείου, αλλά δε θυμάμαι ποιο είναι. Λέει για δύο νεαρούς που ξεκινάνε να ψάξουν για τον πατέρα του ενός που έχει εξαφανιστεί και τον βρίσκουν τελικά σε ένα μοναστήρι. Ξέρει κανείς πώς το λένε;

[gregacm]

Τα Χαστουκοψαρα ειναι.

[Morfeas]

Κι εγώ μόνο μια επαφή έχω με τον Χρηστίδη, το Ψυχ του, που αν και σαν υπόθεση δεν ήταν κάτι τρομερό (χωρίς να είναι κακό), είχα λατρέψει τη γραφή του. Κοφτός λόγος, εκφραστικές ανατροπές, χιούμορ. Σίγουρα θα διαβάσω κι άλλα του κείμενα, κρίνοντας από τα σχόλια εδώ ίσως τα Χαστουκόψαρα.

 

Για όποιον ενδιαφέρεται, μπορεί να προμηθευτεί δωρεάν το ebook του Ψυχ από το σάιτ του Καστανιώτη.

[BladeRunner]

Bororó

Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο του Λένου Χρηστίδη που διαβάζω, μετά το απίθανο "Τα χαστουκόψαρα" που διάβασα πέρυσι τον Σεπτέμβριο. Τα έπιασα λίγο ανάποδα, μιας και το "Bororó" είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Χρηστίδη που εκδόθηκε και το "Τα χαστουκόψαρα" το δεύτερο. Αλλά εντάξει, δεν έχει σημασία. Άλλωστε τι πιο λογικό να γνωρίσεις έναν συγγραφέα με το καλύτερο και πιο πολυδιαβασμένο βιβλίο του; Το λοιπόν, μου άρεσε και το Bororó. Ίσως όχι τόσο όσο το άλλο (μου φάνηκε λιγάκι διαφορετικό ως προς την γραφή), αλλά και πάλι μου φτιάξε το κέφι, μου παρουσίασε διάφορα χαμένα κορμιά και ό,τι να'ναι τύπους, απόλαυσα διάφορες τρελές και ό,τι να'ναι καταστάσεις. Χρειάζεται κάτι παραπάνω;

Όσο για την πλοκή, δεν μπορώ να γράψω και κάτι συγκεκριμένο, μιας και δεν γίνεται κάτι συγκεκριμένο. Έχουμε μια παρέα τεσσάρων φίλων που λίγο-πολύ χάθηκαν αλλά εδώ λίγο-πολύ ξαναβρέθηκαν, έχουμε ένα ταξίδι με τρένο (ή μάλλον δυο, γιατί είναι πήγαινε-έλα), ένα ταξίδι με πλοίο σε κάποιο νησί των Κυκλάδων όπου εγκαινιάζεται ένα νέο κυβερνητικό ψυχιατρικό ίδρυμα, έχουμε ένα τρελούτσικο πάρτι σε κήπο, κάτι μεθύσια και κάτι όνειρα, χωρισμούς και πανηγύρια. Επίσης γνωρίζουμε διάφορους τύπους και χαρακτήρες, που μυρίζουν (σκυλοβρωμάνε θα έλεγα!) Ελλάδα. Τέλος πάντων, τι περιμένετε, να γράψω περίληψη ιστορίας που έγραψε ο Χρηστίδης; Εντάξει, η ιστορία είναι αυτή που είναι (έχει την πλάκα της από μόνη της), αλλά την διαφορά την κάνει η γραφή, το στιλ, το ύφος του Χρηστίδη, το χιούμορ, οι κουλές καταστάσεις και οι ακόμα πιο κουλοί χαρακτήρες και οι ακόμα περισσότερο κουλοί διάλογοι. Γενικά γίνεται της κουλής. Όμως αυτά που γίνονται δεν είναι μόνο για γέλια, αλλά και για κλάματα (περίπου). Υπάρχει και ένας κάπως σχετικά σκοτεινός τόνος σε ορισμένα σημεία. Έτσι μου φάνηκε τουλάχιστον. Πάντως γενικά γελάς, αν αφήσεις τον εαυτό σου χαλαρό. 

Αυτά τα ολίγα, δεν χρειάζεται να γράψω κάτι παραπάνω. Αλλά μάλλον θα γράψω. Μια στο τόσο είναι καλό να διαβάζει κανείς λίγο Χρηστίδη. Αν θες να γελάσεις, αν θες σάτιρα της νεοελληνικής πραγματικότητας και των διαφόρων τύπων ανθρώπων που μας περιτριγυρίζουν και τους τρώμε στην μάπα καθημερινά, δύσκολα θα βρεις κάτι καλύτερο από ένα βιβλίο του Χρηστίδη. Κάτι έχω ακούσει για τον Κωστάκη Ανάν -εδώ που τα λέμε-, θα τον πιάσω και αυτόν κάποια στιγμή. Όσο για το Bororó δεν μπορώ παρά να το προτείνω για μια χαλαρή και απολαυστική ανάγνωση, με την προϋπόθεση βέβαια να μην είστε μαγκωμένοι και τσιτωμένοι. Αυτά. Ναι, τελείωσα, δεν έχει άλλο. Αλήθεια.

8/10

Edited October 21, 2017 by BladeRunner

[Spyrex]

Διάβασα Τα χαστουκόψαρα. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε, το βρήκα βαρετό σε πολλά σημεία. Το πρώτο κεφάλαιο, που είναι ίσως και το μεγαλύτερο, μου άρεσε αρκετά και πίστευα ότι θα διάβαζα κάτι ενδιαφέρον. Η συνέχεια με διέψευσε. Προς τη μέση του βιβλίου είχα σταματήσει να απολαμβάνω την αναγνωστική διαδικασία. Σκεφτόμουν να το παρατήσω, αλλά το βιβλίο έφευγε γρήγορα, οπότε είπα να το διαβάσω ως το τέλος. Ακόμη, ήθελα να δω πού ήθελε να καταλήξει ο συγγραφέας με τη συγγραφή του συγκεκριμένου μυθιστορήματος. Τελικά, δεν κατάλαβα. Μάλλον ήθελε να προβληματίσει τον αναγνώστη σε διάφορα θέματα και να εκφέρει τις προσωπικές του απόψεις. Δεν ξέρω. Επίσης, ο συγγραφές έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο γραφής που δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα. Από την άλλη, παρά την πολύ περίεργη σύνταξη, που κυριαρχεί στο μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου, είναι ένα ευκολοδιάβαστο μυθιστόρημα. Άλλο στοιχείο που δεν μου άρεσε είναι πως γενικά είχα την εντύπωση πως ο συγγραφέας είχε πολλά να πει, αλλά μέσα από αυτό τον ορυμαγδό σκέψεων του πρωταγωνιστή δεν έβγαινε εν τέλει κανένα νόημα. Ίσως, από την άλλη να ήταν αυτό ο σκοπός του συγγραφέα. Ένα συνονθύλευμα σκέψεων και προβληματισμών. Πάντως, εγώ προσωπικά, δεν πήρα κάτι από το συγκεκριμένο βιβλίο. Μόνο λίγο γέλιο μου πρόσφερε κάποιες στιγμές με το ιδιάζων χιούμορ του συγγραφέα. 

[BladeRunner]

Ψυχ

Τρίτο βιβλίο του Λένου Χρηστίδη που διαβάζω, μετά το πάρα πολύ καλό "Τα χαστουκόψαρα" που διάβασα τον Σεπτέμβριο του 2016 και το πολύ καλό "Bororó" που διάβασα τον Ιούλιο του 2017, από τη μια δεν μπορώ να πω ότι ξετρελάθηκα αυτή τη φορά, από την άλλη όμως πέρασα καταπληκτικά την ώρα μου, αν και βέβαια δεν κράτησε και πολύ η ανάγνωση του βιβλίου, έτσι μικρό και ευκολοδιάβαστο όπως ήταν. Οφείλω να πω ότι ακόμα και στις (θεωρητικά) αδύναμες στιγμές του, ο Χρηστίδης θα σου φτιάξει το κέφι, με την αναρχική γραφή του και τον αναρχικό τρόπο σκέψης του και θεώρησης των πραγμάτων. Αν μη τι άλλο και τούτο το βιβλίο είναι γεμάτο ατάκες και στιγμές τρέλας, με τους κλασικούς κουλούς χαρακτήρες που συναντάει κανείς στα βιβλία του, πιστεύω ότι το γέλιο είναι εγγυημένο για τους λάτρεις του συγγραφέα -έστω και σε μικρότερες ποσότητες σε σχέση με άλλα βιβλία του-, απλά μάλλον δεν θα το πρότεινα ως πρώτη επαφή με το έργο του. Η αλήθεια είναι ότι η πλοκή μου φάνηκε αρκετά αδύναμη συνολικά και σε σημεία ολίγον τι προβληματική, αν και εδώ που τα λέμε ποιος δίνει τόση σημασία σε τέτοια πράγματα από τη στιγμή που μιλάμε για βιβλίο του Χρηστίδη; Η γραφή μετράει, το στιλ, το ύφος, η γενικότερη αφασία, η τρέλα του. Ναι, χαζογέλασα, πέρασα ωραία και ευχάριστα την ώρα μου, αλλά θα αδικούσα πάρα πολύ και πάρα πολλά άλλα βιβλία, αν του έβαζα τέσσερα αστεράκια. Οπότε θα πάρει τα τρία μου (για αστεράκια μιλάμε πάντα).

6.5/10