Namris Posted December 28, 2008 Share Posted December 28, 2008 Όνομα Συγγραφέα: Κων/νος Αναστασιάδης Είδος: Επιστημονική Φαντασία Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 10,000 περίπου Αυτοτελής; Ναί Σχόλια: α) Αποτελεί τη δική μου συνεισφορά στον διαγωνισμό, αλλά ξέφυγε κομμάτι σε μέγεθος. β) Ελπίζω να μου συγχωρήσετε την ιερόσυλη χρήση του μονοτονικού σε αρχαίο ελληνικό κείμενο, αλλά δεν κατάφερα να βρω τρόπο στο ms-word να βάζω πνεύματα και περισπωμένες. CostasAnastasiadis_Zen_ApologiaSocratous.doc Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted December 28, 2008 Share Posted December 28, 2008 Namris, θα ήθελα να σου ζητήσω συγνώμη που δεν μπορώ να γράψω πολλά, και να σε ευχαριστήσω για το υπέροχο αυτό παραμύθι επιστημονικής φαντασίας. Το «ξένο» σκηνικό της ιστορίας δεν με ξένισε καθόλου, με εντυπωσίασε μάλιστα η λεπτομέρεια με την οποία είχες στήσει και τους δύο κόσμους του διηγήματος, τον γήινο και τον εξωγήινο. Είναι ολοφάνερη και η φροντίδα που έδωσες στην προσωπική ιστορία του κεντρικού σου, γήινου, ήρωα, από την αρχή μέχρι και το φινάλε στον επίλογο. Για μια στιγμή, στην επεξήγηση της Ζενιανής κοινωνίας νόμιζα πως πλατειάζεις άσκοπα, η τελική όμως λύση του δράματος σε κάλυψε τελείως. Θα πρέπει να έπεσε αρκετή σκέψη στο πλάσιμο των φόντων του διηγήματος, που όταν ολοκληρώθηκε, θα γέννησε αβίαστα την τόσο συναρπαστική και χιουμοριστική αυτή πλοκή. (Στο θέμα της αμερικάνικης ζωής, έχεις ζήσει εκεί ή ό,τι ξέρεις από της ταινίες;) Ελαφρύ, ευχάριστο, κατανοητό απ’όλους – ως θα’πρεπε – (αν σε κατηγορήσουν πως το μήνυμα παραείναι απλουστευμένο), πολύ κινηματογραφικό. Λίγες φορές έχω νιώσει να με υπολογίζει ένας αφηγητής, χωρίς να ξεπετάει πτυχές της διήγησης του, ενώ ταυτόχρονα φροντίζει ώστε να μη βαρεθώ καθόλου. Μπράβο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Namris Posted December 30, 2008 Author Share Posted December 30, 2008 Αγαπητέ Dino ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Αλλά αν δεν είχες κάνει εκείνο το σχόλιο για τον Πλάτωνα στο προηγούμενο διήγημα που είχα ανεβάσει, πιθανότατα, δε θα μου ερχόταν η ιδέα να το γράψω. Όχι, δεν έχω πάει στις ΗΠΑ ούτε για μια μέρα, απλά, μικρός παρακολουθούσα φανατικά την «οικογένεια Γουόλτονς», το «μικρό σπίτι στο λιβάδι», και (ναι, παρά την καζούρα που έτρωγα) τον δικό μας «μεθοριακό σταθμό». Δεν ξέρω γιατί, αλλά οι διαγωνισμοί μηλόπιτας μου ακούγονται περισσότερο συναρπαστικοί από μια φυλή εξωγήινων. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
aScannerDarkly Posted January 8, 2009 Share Posted January 8, 2009 ΕΞΟΧΟ, μα τον Στάνισλαβ Λεμ! Σπάνια διαβάζω τόσο μεγάλα κείμενα από τη βιβλιοθήκη (τεμπέλης γαρ) και χαίρομαι πάρα πολύ που είπα να παραβώ την αρχή μου για τούτο. Άλλωστε διαβάζεται μονορούφι. Ποτέ το τέλος του κόσμου δεν ήταν τόσο ευχάριστο. Το μόνο παράπονο που μου δημιούργησες, είναι ότι έτσι που το πας δε θα λάβεις ποτέ μέρος σε διαγωνισμό. (Είπαμε ρε παιδάκι μου, να σου ξεφύγει λίγο, αλλά 10.000;). Να κάνω μόνο δύο τιποτένιες παρατηρήσεις. Μία αντίφαση στη σελίδα 5: Στον ιπτάμενο δίσκο, ο Ναρβάνις, ένας από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους του πλανήτη Ζεν, έξυνε θλιμμένος την πορτοκαλιά του προβοσκίδα. Οι λεπτές άκρες των χειλιών του κρέμονταν σαν μουστάκια........ Δεν είχε χείλη, παρά μια μικρή οριζόντια γραμμή, σαν σχισμή ATM για πιστωτική κάρτα. Και στη σελίδα 8 υπάρχει μία παράγραφος που νομίζω ότι θα μπορούσες να την παραλείψεις, καθότι μοιάζει σαν να εξηγεί κάτι αυτονόητο Εννοείται ότι αν είχαν καταραστεί από τη φύση με απληστία και εγωισμό..... θα το ανέτρεπε η ίδια η φύση, εξαιτίας της ασυμβατότητάς του με την προσωπικότητα του λαού ΥΓ: Σε ευχαριστώ που τελικά έδωσες την απάντηση στο ερώτημα που βασάνιζε τους κατοίκους. Θα έσκαγα κι εγώ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted January 23, 2009 Share Posted January 23, 2009 Λοιπόν, στην τέταρτη γραμμή (δηλαδή ακριβώς στην τέταρτη γραμμή, δεν υπερβάλλω) σκέφτηκα: "Αυτός ο άνθρωπος ξέρει να γράφει". Μάλιστα δεν θυμόμουν το nick του συγγραφέα γιατί ειχα τυπώσει το διήγημα πολύ καιρό πριν. Στο τέλος της πρώτης σελίδας, εκεί που ο παίχτης αρχίζει να αγορεύει, σκέφτηκα "αυτό θα είναι ένα καλό διήγημα". Στην τέταρτη σελίδα, εκεί δηλαδή που ξελιγώθηκα στα γέλια με τις μαζορέττες και την αναφορά στα ομαδικά όργια (οι μαζορέττες πολύ καλό εύρημα γενικά) είπα "αυτό θα είναι ένα πολύ καλό διήγημα". Στο τέλος δεν με απογοήτευσε. Πολύ δροσερό, ευχάριστα ελαφρύ, ικανοποιητικά "ψαγμένο". Έχω μόνο την εντύπωση ότι πρώτο μέρος είναι άνισα και... υπερβολικά καλό σε σχέση με το υπόλοιπο διήγημα. Η περιγραφή της παρανοϊκής σκηνής πραγματικά σκοράρει. Η αλήθεια έιναι ότι προς το τέλος ξεφουσκώνει κάπως, αλλά αυτό φαίνεται αναπόφευκτο αφού πρέπει να δικαιολογηθεί φιλοσοφικά η εξέλιξη και η απόφαση που παίρνεται. Γενικά ένα ανάγνωσμα άξιο ανάγνωσης. Ευχαριστώ. Υ.Γ. Μην το ξεχάσω: Namris, καταδικάζεσαι σε πολύ πιο συχνή συγγραφή Ε.Φ. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
wordsmith Posted March 24, 2012 Share Posted March 24, 2012 Κι εγώ το είχα κατεβάσει αυτό καιρό πριν και τώρα το διάβασα. Πολλή πλάκα και σάτιρα και κοινωνικά σχόλια και ουτοπίες-δυστοπίες, αυτά που μου αρέσουν γενικά. Ελάχιστα γλωσσικά λαθάκια ("είχαν καταραστεί από τη φύση": το ρήμα δεν είναι "καταρώ" που γίνεται στην παθητική "καταριέμαι", είναι "καταριέμαι", αποθετικό, και δεν υπάρχει άλλη φωνή, μόνο "τους είχε καταραστεί η φύση" μπορούμε να πούμε εδώ) που δεν επηρεάζουν το νόημα και την αναγνωστική ευχαρίστηση. Μου θύμισε τα διηγήματα του Μπαλάνου από τις δυο συλλογές που έχει βγάλει("Ονειρότοποι της γης" και "Όλα τα χρώματα των ήλιων"). Γραμμένο με πολύ κέφι και με μια προσεχτική δόση σαχλαμάρας(με την καλή έννοια) για τη λύση του δράματος. Και εις άλλα με υγεία! Μια ένσταση μόνο πολιτιστική: πώς γίνεται ένα αμερικάνικο χωριό να έχει πεσόντες στον Β'ΠΠ; Πολύ ελληνικό αυτό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.