Συνέντευξη με την Ursula K. Le Guin

[heiron]

Είστε μια από τις πιο επιτυχημένες γυναίκες στο χώρο της φανταστικής λογοτεχνίας. Βλέπετε τον εαυτό σας σαν υπέρμαχο των γυναικών που γράφουν φανταστική λογοτεχνία; Τι έχετε να πείτε για το ρόλο των γυναικών στο χώρο αυτό που ανδροκρατείται;

Αναρωτιέμαι γιατί κανείς δεν ρωτάει ποτέ για «το ρόλο των ανδρών»; Το σκεπτικό είναι ότι οι άνδρες είναι η όλη υπόθεση και οι γυναίκες έχουν μόνο κάποιους ρόλους στο όλο έργο;

Πιστεύω πως οι άνδρες έχουν παίξει έναν σχετικά χρήσιμο ρόλο στη φανταστική λογοτεχνία, συνολικά. Βέβαια πολλοί άνδρες συγγραφείς έχουν εξαιρετικά ανόητες απόψεις, κλίνουν στο να σκέπτονται συναισθηματικά μάλλον παρά ρεαλιστικά, και είναι περιέργως περιορισμένοι στα ενδιαφέροντά τους. Αλλά συνολικά παίζουν το ρόλο τους ικανοποιητικά.

 

Στα έργα σας έχετε ασχοληθεί-μεταξύ άλλων-με τον φεμινισμό. Πιστεύετε ότι το κίνημα του φεμινισμού πέτυχε το στόχο του ή υπάρχουν πολλά ακόμη που πρέπει να γίνουν;

Υπάρχουν πολλά, πολλά κι ακόμη περισσότερα που πρέπει να γίνουν.

Στο μεταξύ, είμαι σίγουρη πως χαιρόμαστε όλοι που βλέπουμε ότι οι άντρες επιβίωσαν από την τρομακτική επέλαση του φεμινισμού μέχρι τώρα, χωρίς να εξασθενήσουν, να ζημιωθούν ή να χάσουν τον ανδρισμό τους– ουσιαστικά χωρίς να αλλάξουν σημαντικά.

 

Η επιστημονική φαντασία, ίσως ακόμη και το φάντασυ, έχει πραγματευτεί με σημαντικά κοινωνικά προβλήματα. Έπαιξε σπουδαίο ρόλο στο να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο και στο να λύσει κάποιο από αυτά;

Πιστεύω πως η επιστημονική φαντασία και το φάντασυ έκαναν πολλούς ανοιχτόμυαλους όσον αφορά τις χρήσεις και τις δυνάμεις της φαντασίας. Το φάντασυ μπορεί να δείξει πως κάτι με το οποίο δεν είμαστε εξοικειωμένοι, κάτι ξένο δε χρειάζεται να το φοβόμαστε και να το αποφεύγουμε. Η ΕΦ έχει συγκεκριμένα έναν χρήσιμο ρόλο στο να δείχνει ότι η σύγχρονη κοινωνία και ηθική δεν είναι η μόνη πιθανή- ότι το φάσμα των πιθανοτήτων είναι άπειρο.

 

Τι σας ώθησε να συνεχίσετε το έπος της Γαιοθάλασσας τόσα πολλά χρόνια μετά το «Η πιο μακρινή ακτή»; Είναι κανόνας πλέον στο σύγχρονο φάντασυ να επεκτείνεται ένα έπος με ολοένα και περισσότερους τόμους;

Σφίγγεται η καρδιά μου όταν παίρνω ένα βιβλίο φάντασυ και διαβάζω στο εξώφυλλο «Το Επος Του Κάτι, Πρώτος Τόμος», ή ίσως «Ο όγδοος τόμος…»

Για πολύ καιρό αφότου έγραψα το «Η πιο μακρινή ακτή» δεν μπορούσα να σκεφτώ τι θα συνέβαινε στους χαρακτήρες μου, τι θα έκαναν και γιατί. Όταν, επιτέλους, τα κατάλαβα όλα αυτά, μπορούσα να συνεχίσω την ιστορία της Γαιοθάλασσας. Με αυτό το βιβλίο, το «Τεχανού», πίστεψα πώς η ιστορία έφτασε στο τέλος και το αποκάλεσα «το τελευταίο βιβλίο της Γαιοθάλασσας»,-αλλά έκανα λάθος- άλλα δύο βιβλία έπρεπε να γραφτούν. Κάθε ένας από τους έξι τόμους γράφτηκε γιατί ήρθε στο μυαλό μου τόσο σαν ιστορία όσο και σαν απαραίτητο στοιχείο του όλου έπους. Νομίζω τώρα, με το έκτο βιβλίο, «Ο άλλος άνεμος» πως πιθανόν η όλη ιστορία που είχα να πω έχει ειπωθεί. Αλλά φοβάμαι να πω «Το τελευταίο» πλέον.

 

Αντίθετα με το φάντασυ, βλέπουμε πολλά αυτοτελή έργα στην επιστημονική φαντασία. Ακόμη κι όταν διαδραματίζονται στον ίδιο κόσμο όπως αυτά του Χάιν. Γιατί δεν γράψατε μια μεγάλη σειρά σε αυτό το σύμπαν; Κι αν τα βιβλία αυτά μπορούν να διαβαστούν σαν σειρά, υπάρχει μια ορισμένη με την οποία οι αναγνώστες θα τα απολαύσουν περισσότερο;

Δεν έχω σκοπό να γράψω «μια μεγάλη σειρά» σε οποιοδήποτε σύμπαν, και ποτέ δεν το έκανα. Γράφω ένα βιβλίο τη φορά. Και βάζω όλη μου την καρδιά και την ψυχή σε αυτό το βιβλίο.

Δεν πιστεύω πως έχει σημασία με ποια σειρά θα διαβάσεις τα Χαϊνιανά βιβλία. Μήπως η σειρά με την οποία γράφτηκαν είναι το ίδιο καλή με οποιαδήποτε άλλη;

 

Στο «Ο αναρχικός των δύο κόσμων» παρουσιάζετε μια κοινωνία αναρχίας με τη λαμπρή και τη σκοτεινή πλευρά της, σε αντίθεση με το κλασικό θέμα «ευτοπίας» και «δυστοπίας». Πιστεύετε πως όλες οι κοινωνίες είναι κάπως έτσι; Δεν μπορεί να υπάρξει μια ονειρεμένη ουτοπία; Μπορεί να υπάρχει κάτι καλό σε μια δυστοπία;

Δεν μπορώ καν να φανταστώ μια τέλεια ανθρώπινη κοινωνία. Και είμαι βέβαιη πως ακόμη και μια πραγματικά κακή έχει θετικά στοιχεία. Είναι όπως με τους ανθρώπους, δεν είναι ποτέ εντελώς καλοί ούτε εντελώς κακοί από κάθε πλευρά, έτσι; Λένε ότι ο Χίτλερ ήταν πολύ καλός και ευγενικός με τα παιδιά. Με τα Άρια παιδιά, βέβαια.

Στο ουτοπικό μυθιστόρημά μου «Always coming home» σκιαγράφησα μια κοινωνία που μου άρεσε προσωπικά και τη βρήκα ηθικά καλή, συνολικά- αλλά είναι γεμάτη από περιορισμούς, λάθη και, φυσικά, ταραξίες και δυσαρεστημένους ανθρώπους. Τα ανθρώπινα όντα είναι πολύ δύσκολα ζώα. Δεν μπορείς έτσι απλά να τους κάνεις καλούς! Ούτε καν σε μυθιστόρημα.

 

Έχοντας μεγάλη εμπειρία σαν συγγραφέας, ποια είναι η συμβουλή σας προς τους νέους, φιλόδοξους συγγραφείς του χώρου; Και πως βλέπετε το μέλλον αυτού του λογοτεχνικού είδους;

Η συμβουλή μου σε όλους τους νεαρούς συγγραφείς είναι: Διαβάζετε τα πάντα –γράφετε όσο περισσότερο μπορείτε- και σιγουρευτείτε πως μπορείτε να βγάλετε χρήματα ή να παντρευτείτε κάποιον πλούσιο, γιατί οι περισσότεροι συγγραφείς δεν βγάζουν αρκετά ούτε για να ταΐσουν τη γάτα τους.

Νομίζω ότι το φάντασυ θα συνεχίσει να είναι ένα πολύ διαφορετικό είδος λογοτεχνίας, όπως ήταν πάντα, ενώ η επιστημονική φαντασία θα συγχωνευτεί ακόμη περισσότερο με το ρεαλισμό(όπως συμβαίνει εδώ και μερικά χρόνια).

 

Μετά τα προβλήματα με την παραγωγή του Scifi channel «Ο θρύλος της Γαιοθάλασσας» εξακολουθείτε να θέλετε να δείτε μεταφορές των έργων σας στην μικρή και τη μεγάλη οθόνη; Σας αρέσουν τέτοιου είδους ταινίες;

Θα ήθελα να δω μια όμορφη ταινία βασισμένη στο «Το αριστερό χέρι του σκότους»!

 

Έχοντας γράψει τη «Λαβίνια» να περιμένουμε ένα έργο σας βασισμένο στην αρχαία Ελλάδα;

Δείτε το έτσι: Ο Βιργίλιος με ενέπνευσε, ο οποίος εμπνεύστηκε από τον Έλληνα Όμηρο.

 

Έχετε επισκεφτεί ποτέ την Ελλάδα; Πείτε σας παρακαλώ δυο λόγια στους θαυμαστές σας εδώ.

Η οικογένειά μου κι εγώ ήμασταν στην Αθήνα, πολλά χρόνια πριν, το πιο συνηθισμένο είδος τουριστών- Μαμά, Μπαμπάς και τα παιδιά. Αρχικά τρομοκρατηθήκαμε από την τη διαδρομή με το ταξί από το αεροδρόμιο, μετά περπατήσαμε όλη την πόλη για μια βδομάδα, και μείναμε με το στόμα ανοικτό στα μουσεία και στην Ακρόπολη, και φάγαμε καλό φαγητό σε μικρά εστιατόρια, και ήμασταν ευτυχισμένοι. Δεν ξανάρθαμε ποτέ αλλά είναι μια χρυσή ανάμνηση. Χαίρομαι πολύ που ακούω ότι έχω θαυμαστές στην Ελλάδα, και τους στέλνω εγκάρδιους χαιρετισμούς.

Edited May 3, 2020 by Spark
Μειώθηκε λίγο η απόσταση μεταξύ των ερωτήσεων και των απαντήσεων.

[trillian]

Αστειεύεσαι!!! No way!!! No.... way.... Μα... νόμιζα ότι δεν έδινε on line συνεντεύξεις...

 

Συγχαρητήρια!!!!!!!! :D

 

Και τώρα πάω να τη διαβάσω :tongue:

 

(Πες και κάτι βρε παιδί μου, όμως... μια περιγραφή της κουβέντας, ένα catch up, ένα κάτι... Μπαμ, πετάς τη βόμβα έτσι, χωρίς τίποτα; )

[heiron]

Είναι εορταστική έκπληξη. Το είχα πει στη Θεσσαλονίκη σε μυτηνκ.Μίλησα με τον μάνατζερ της και μου το κανόνισε.Αρχικά δημιουργήθηκε ένα πρόβλημα με καθυστερήσεις τόσο εκ μέρους μου όσο κι από την άλλη πλευρά αλλά τελικά όλα καλά.

[Naroualis]

Αυτό θα σου έλεγα κι εγώ, Μπομπ Σιγανοποταμάκη! Πότε τα κατάφερες βρε ;

[Darkchilde]

Αχ... Μία από τις αγαπημένες μου... Γιάννη βάλε σε παρακαλώ και το αγγλικό κείμενο όμως.

 

ΠΟλύ όμορφο Χριστουγεννιάτικο δώρο μας έκανες!

Edited December 29, 2008 by Darkchilde

[Oberon]

Mπράβο, Heiron! Η τέλεια έκπληξη!

[araquel]

την ανέβασες επιτέλους!

πολλά συγχαρητήρια και πάλι, και ακόμα περισσότερα ευχαριστούμε!

[mman]

Μπράβο heiron!

Ξεχώρισα αυτά:

 

[...] Τα ανθρώπινα όντα είναι πολύ δύσκολα ζώα. Δεν μπορείς έτσι απλά να τους κάνεις καλούς! Ούτε καν σε μυθιστόρημα. [...]

 

[...] Η συμβουλή μου σε όλους τους νεαρούς συγγραφείς είναι: Διαβάζετε τα πάντα –γράφετε όσο περισσότερο μπορείτε- και σιγουρευτείτε πως μπορείτε να βγάλετε χρήματα ή να παντρευτείτε κάποιον πλούσιο, γιατί οι περισσότεροι συγγραφείς δεν βγάζουν αρκετά ούτε για να ταΐσουν τη γάτα τους. [...]

 

[...] Η οικογένειά μου κι εγώ ήμασταν στην Αθήνα, πολλά χρόνια πριν, [...] Αρχικά τρομοκρατηθήκαμε από την τη διαδρομή με το ταξί από το αεροδρόμιο [...]

[nikosal]

Bravo Χείρων! Σε ευχαριστούμε! Πολύ καλή συνέντευξη, εξαιρετικές οι ερωτήσεις σου.

[Cassandra Gotha]

Η συγγραφέας είναι η επόμενη που θα διαβάσω, αφού έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο "Οι τάφοι του Ατουάν" και μου χάρησε αρκετά ευχάριστη ανάγνωση.

Πρώτη φορά διαβάζω συνέντευξή της. Τι κατάλαβα από αυτές τις λίγες γραμμές:

 

Φαίνεται ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Πικρόχολη και με την ειρωνία έτοιμη, νομίζω πως έχει καταλάβεια απόλυτα το ανθρώπινο είδος. Επίσης μου έδωσε την εντύπωση πως δεν την ενδιαφέρει να γίνεται αρεστή, συμπαθητική.

 

Αυτό που δεν μου άρεσε:

Σφίγγεται η καρδιά μου όταν παίρνω ένα βιβλίο φάντασυ και διαβάζω στο εξώφυλλο «Το Επος Του Κάτι, Πρώτος Τόμος», ή ίσως «Ο όγδοος τόμος? ... ... Κάθε ένας από τους έξι τόμους γράφτηκε γιατί ήρθε στο μυαλό μου τόσο σαν ιστορία όσο και σαν απαραίτητο στοιχείο του όλου έπους.

Πώς ειρωνεύεσαι κάτι που κάνουν άλλοι, ενώ τελικά κι εσύ το ίδιο κάνεις; ;) Δηλαδή είναι όλοι γελοίοι, που ονομάζουν τα έργα τους "έπη" και τα εκδίδουν σε τόμους, ενώ οι δικοί σου έξι τόμοι, του δικού σου "έπους" είναι εντάξει; Χμ...

Edited December 30, 2008 by Cassandra Gotha

[heiron]

Θα έλεγα ότι έχει το κλασικό στυλ συγγραφέα new wave."Εγώ είμαι επαναστάτης,δεν μου αρέσει αυτά που κάνουν όλοι οι άλλοι".Πάντως,όπως το κατάλαβα ήθελε να πει ότι απλά έγραψε μια τριλογία και μετά της ήρθε να γράψει ένα σηκουελ.Μετά από χρόνια αλλο ένα και τελικά άλλο ένα.Ενώ πολλοί συγγραφείς λένε "θα γράψω μια δεκαλογία" πριν καν γράψουν το πρώτο βιβλίο της σειράς.Πάντως πέρα από αυτή τη σειρά όλα τα άλλα βιβλία της είναι αυτοτελή οπότε δεν έχει μπει στο λούκι των σειρών όντως.

 

Η συγγραφέας είναι η επόμενη που θα διαβάσω, αφού έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο "Οι τάφοι του Ατουάν" και μου χάρησε αρκετά ευχάριστη ανάγνωση.

Εχμ..οι Τάφοι του Ατουάν είναι το 2ο βιβλίο της σειράς,you know.Από αυτό ξεκίνησες;!;Για να μην σπαμάρουμε εδώ μπορείς να ποστάρεις στο σχετικό τόπικ για τη Λε Γκεν και τη Γαιοθάλασσα.

[Nienor]

Κένταυρε, αρχικά απλά κρέμασε το σαγόνι μου που είδα το τόπικ. Τώρα που το μάζεψα κάπως, ευχαριστούμε ρε συ, πραγματικά πολύ όμορφο δώρο

 

Cassandra Gotha, καλωσόρισες κι από μένα

Δεν πιστεύω πως πειράζει να ξεκινήσεις ειδικά τη γαιοθάλασσα ακόμα κι από το τελευταίο βιβλίο και να πας προς την αρχή. Οι απόψεις όπως βλέπεις διίστανται Πάντως, το συγκεκριμένο (τους τάφους) το θεωρώ το καλύτερο βιβλίο της σειράς κι όταν θα έχεις διαβάσει και τα υπόλοιπα θα δεις ίσως πως λέει αλήθεια: όντως δεν γράφει "επεισόδια". Γράφει ένα βιβλίο τη φορά.