6

[Rikochet]

Κι όμως θυμάμαι καλύτερα από σένα, γιατί εσύ δεν είσαι ο Χαβιέρ, μα εγώ θα μπορούσα κάλλιστα να είμαι. Μοιραζόμαστε τις ίδιες αναμνήσεις – μα κάποιος πρέπει να λαθεύει, και αυτός είσαι εσύ. Αν θέλεις τεκμήριο, κοίτα τη γυναίκα στο πλάι μου. Ψηλή και ανάλαφρη ταυτόχρονα, κάπου ανάμεσα στο ασήμι και το ορμητικό χρυσάφι. Χρησιμοποιώ τις λέξεις σου για να σου δείξω πως ό,τι έζησες συνέβη και σε μένα. Κυρίως σε μένα, θα έλεγα. Γιατί μέσα στο παραλήρημα του έρωτα σου έγραψες για ένα πολύ συγκεκριμένο σπαθί που υποτίθεται πως βρισκόταν ανάμεσα σας, μα εξαφανίστηκε όταν πλάγιασες μαζί της. Εξαφανίστηκε, γιατί μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήταν εκεί. Εγώ που ξύπνησα μαζί της γνωρίζω πως το σπαθί δημιουργήθηκε με την αυγή, και δεν χρειάζομαι κανέναν στίχο των Σάγκα για να το αποδείξω. Αν θέλεις τεκμήριο, κοίτα τη γυναίκα στο πλάι μου. Εσύ νομίζεις πως κατάκτησες την εικόνα της. Εγώ έδεσα την εικόνα της πάνω σε ένα ζώο που αργοπεθαίνει – κοίτα τις ρυτίδες, κοίτα τα κρεμασμένα στήθη και μπράτσα. Σε ζηλεύω, ξέρεις. Πήρες αυτό που αναλογεί σε κάθε θνητό – μια πλευρά – κι ας ήθελες ολόκληρο το διαμάντι. Μα εγώ μετέτρεψα το διαμάντι σε σίδερο, και τώρα σκουριάζει. Αν μόνο οι θεοί έχουν το δικαίωμα να δημιουργούν και να καταστρέφουν αρχέτυπα, πόσο νομίζεις ότι ξεπέρασα τη θέση μου σα θνητός; Είμαι ή δεν είμαι ο μεγαλύτερος υβριστής που έχεις γνωρίσει; Όταν η Ουλρίκα πεθάνει – και θα πεθάνει, πλάι μου – τι νομίζεις πως θα γίνει;

 

*

 

Μπ.,

 

γράφω γράμμα με παραλήπτη έναν πεθαμένο. Φανταστείτε, ένα γραμματόσημο και αυτή η ντετερμινιστική αλυσίδα που με δένει από τότε που γεννήθηκα θα αποκτήσει μια καινούρια προέκταση, με κατεύθυνση εσάς. Μα είστε νεκρός, Μπ., και ίσως η προέκταση αυτή θα διαλυθεί, μιας και η άκρη της βυθίζεται στον Άδη. Και ίσως – ίσως πάρει μαζί της και την δική μου αλυσίδα, τη βαρύτερη, και λυτρωθώ.

Συγχωρέστε με. Στο όνειρο μου σας ειρωνεύτηκα και σας προσέβαλα. Κυριότερα, προσπάθησα να διεκδικήσω μια γυναίκα – ίσως τη μοναδική που αγαπήσατε ποτέ. Και ο μόνος τρόπος που θα με βοηθούσε να το επιτύχω αυτό ήταν να την φανταστώ θνητή, ergo φθαρτή. Συγχωρέστε με, Μπ. Η δική σας θνητότητα ήταν αρκετή και για τους δύο σας. Ίσως αυτό να ήταν το σπαθί ανάμεσα σας, και όχι η ιδιότητα της ως αρχέτυπο. Εσείς δεν προβλέψατε το μέλλον εξαρχής, βάζοντας την πένα στο χαρτί και γράφοντας για μια γυναίκα, προβλέποντας κάθε της κίνηση; Ποιός ήταν τότε ο μέλλων νεκρός;

Συγχωρέστε με, Μπ., και συγχωρέστε αυτές τις ερωτήσεις που θα μείνουν αναπάντητες – και ξέρω καλά ότι εσείς, όσο κι εγώ, γνωρίζετε πως αυτό είναι η μεγαλύτερη ύβρις.

Κάθε γυναίκα που συναντώ, Μπ., νιώθω πως μπήγει το σπαθί λίγο πιο βαθιά. Η λαβή του είναι πάντα στερεωμένη στον αφαλό τους- τα κορμιά τους είναι πάντα αδύνατα, λυγερά, ζωντανά. Στα όνειρα μου αποκτούν περισσότερες καμπύλες και το χρώμα τους από σάρκινο παίρνει την απόχρωση της φωτιάς. Η πληγή του σπαθιού μεγαλώνει με κάθε συνάντηση, Μπ., μα αυτό τους χαρίζει μια παράλογη χαρά – και αυτό χαρίζει σε μένα ανακούφιση. Μα δεν μου μένει πολύς καιρός, Μπ. Η ίδια θνητότητα που τις τραβούσε επάνω μου όπως η φωτιά τις νυκτοπεταλούδες, η ίδια τώρα θα με καταντήσει έναν άσχημο σακάτη. Το κερί θα σβήσει, οι νυκτοπεταλούδες θα ψυχρανθούν και θα αναζητήσουν αλλού καταφύγιο. Μερικές φορές έχω την αίσθηση, Μπ., πως τα πάντα συνέβησαν μια νύχτα με λίγα αστέρια, έξω από την σπηλιά ενός ανθρωποπίθηκου, καθώς λάξευε το πρώτο του εργαλείο. Αυτή ήταν και η καταδίκη του –αισθάνθηκε τα πάντα σε μια στιγμή, γι’αυτό οι όμοιοι του έζησαν και ζουν και θα ζουν στην επανάληψη και στην τραγωδία.

Συγχωρέστε με, Μπ., παραληρώ. Πρέπει να σας αφήσω. Σήμερα κλείνω τα εξήντα χρόνια. Εσείς μοιράζεστε τον τάφο σας με την εικόνα της Ουλρίκα, εγώ τόλμησα μόνο να σας ονειρευτώ, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες πλάι σας.

 

Συγχώρεσε με,

 

ένας γέρος προς έναν νεκρό.

Edited December 30, 2008 by Rikochet

[The Phantom]

Το είδα σαν δυο διαφορετικά κείμενα. Όσο κι αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να τα συνταυτίσω παρά μόνο με μια λεπτή, πολύ λεπτή σχοινένια ανεμόσκαλα.

Δυο διαφορετικά κείμενα, που κατακλύζονται από λέξεις στέρεες. Από εκφράσεις και προτάσεις που με οδηγούν από κάμαρα σε κάμαρα σαν λύχνος ενός ερωτευμένου με φλογισμένα μάτια και κατατρεγμένου από τις ίδιες του τις τύψεις.

Δεν έχω άλλες παρατηρήσεις πέρα απ αυτή την υπερρεαλιστική άποψη.