Cassandra Gotha Posted January 1, 2009 Share Posted January 1, 2009 Είδος: φαντασία Βία; όχι Σεξ; όχι Αριθμός Λέξεων: 1034 Αυτοτελής; ναι Σχόλια: ένα βραδινό παραμυθάκι... Όλοι φώναζαν: «Πες μας τι έγινε, πες μας! Ποιος ήταν, τι σου έκανε; Πώς ξέφυγες;» Ποιος μπορεί ν’ αντισταθεί σε τόσα παρακάλια; Έτσι λοιπόν, ξεκίνησε τη διήγηση, αφού πρώτα σηκώθηκε όρθια και έκανε νόημα στο κοινό της να σωπάσει. «Θα σας πω τώρα, την ιστορία του άντρα με τη μαύρη κουκούλα και τα ελαφριά βήματα» είπε και όλοι κάθισαν ήσυχα ν’ ακούσουν. « Ήταν σχεδόν μεσάνυχτα κι εγώ περιφρουρούσα το δάσος μαζί με μια χούφτα δικούς μας. Καθώς ήμασταν απομακρυσμένοι μεταξύ μας, είχε να καλύψει μια μεγάλη περιοχή ο καθένας ». «Ναι, ναι!» πετάχτηκαν κάνα δυο, «Έτσι είναι! Χτες το βράδυ ήμασταν λίγοι!» «Βάδιζα λοιπόν προσεχτικά, όταν άκουσα ανθρώπινα βήματα μόλις δυο δέντρα παραπέρα, να πλησιάζουν. Ο ξένος ήταν εξαιρετικά ελαφροπάτητος, αλλά φυσικά το εκπαιδευμένο αυτί μου δεν γελιέται». Μ’ αυτή τη δήλωση η αφηγήτρια κορδώθηκε και το πλήθος χειροκρότησε. «Αφού λοιπόν τον άκουσα έγκαιρα, κρύφτηκα αμέσως πίσω από δυο παχιούς θάμνους και τον περίμενα. Όποιος ανόητος μπαίνει στο δάσος νυχτιάτικα το πληρώνει-ξέρετε πώς. Μια ξαφνική επίθεση από πίσω θα ήταν αρκετή. Όμως, όταν πλησίασε αρκετά κοντά ώστε ν’ ακούω την ανάσα του, κάτι ένιωσα». «Τι; Τι; Τι ήταν;» πετάχτηκαν κάποιοι με αγωνία. Η αφηγήτρια χαμήλωσε τη φωνή και απάντησε αργά και επιβλητικά: «Ασήμι…» Όλοι πάγωσαν. Έβλεπε στα πρόσωπά τους τον αποτροπιασμό, τον πόνο, λες κι ένιωθαν το ασήμι στη σάρκα τους, πολλοί έφτυσαν κάτω βλαστημώντας. «Μπιάχ! Κυνηγός! Δεν τους βάζω ποτέ στο στόμα μου!» φώναξε ένας στραβομούτσουνος και όλοι γέλασαν. Το κοινό είχε σίγουρα αγωνία να μάθει τι επακολούθησε και αυτό ευχαριστούσε την αφηγήτρια. Συνέχισε, λοιπόν, πιο παραστατικά τώρα. «Ναι, ασήμι, βρωμερό μέταλλο! Το μύριζα, το ένιωθα να μου τρυπάει το κεφάλι, με βασάνιζε. Τα χέρια και τα πόδια μου άρχιζαν να μουδιάζουν, το στομάχι μου γύριζε. Όπως καταλαβαίνετε, σ’ αυτή την κατάσταση δεν μπορούσα να πολεμήσω». Κάποιοι έγνεψαν καταφατικά. Καταλάβαιναν πολύ καλά. «Έπαιξα, λοιπόν, το μόνο χαρτί που μου έμενε: τον αποπροσανατολισμό. Βγήκα απ’ την κρυψώνα μου και εμφανίστηκα μπροστά του. Του μίλησα: -Γεια σου, κυνηγέ. Εκείνος με κοίταξε κρύβοντας όσο καλά μπορούσε τον ξαφνιασμό του. Ύστερα μου απάντησε σχεδόν ευχάριστα, πιάνοντας ταυτόχρονα τη λαβή του σιχαμερού ασημένιου σπαθιού του: -Γεια σου, βαμπίρ. -Όχι, όχι, δεν είναι ανάγκη να δείξουμε δόντια ο ένας στον άλλο! Παρακαλώ, μπορούμε να μείνουμε πολιτισμένοι. -Έχεις πάψει να είσαι πολιτισμένη εδώ και χρόνια, βαμπίρ. Όταν έγινες σκλάβα της κολασμένης σου δίψας και άρχισες να κρύβεσαι σε σπηλιές, περιμένοντας το επόμενο κυνήγι σου. Αλλά θα φανώ πολιτισμένος-αφού το θέτεις έτσι-και θα σ’ ακούσω. Με την άδειά σου όμως, θα έχω το μεγάλο ασημένιο μου «δόντι» έτοιμο. -Παρακαλώ, ελεύθερα. -Σ’ ακούω λοιπόν. -Ξέρεις, κυνηγέ; Η αλήθεια είναι ότι βαρέθηκα να ζω έτσι. Σιχάθηκα. Δεν έχω και πολλές μνήμες από τη ζωή μου πριν…αλλά νομίζω πως δεν θα ήταν και τόσο μαρτύριο. Μια διαρκής δίψα για αίμα, ένας αφόρητος πόνος στα σωθικά όταν δεν πίνω για καιρό, και σκοτάδι… Και πείνα, απέραντη και αθεράπευτη πείνα, γιατί ξέρεις… -Ξέρω. Δεν μπορείτε να φάτε στερεά τροφή, μόνο αίμα. -Ακριβώς. -Ε, και τι θέλεις τώρα; Να σε απαλλάξω από αυτό το μαρτύριο; Θα το είχα κάνει τόσην ώρα αν δεν φλυαρούσες. -Μα δεν ξέρεις, κυνηγέ, ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος; -Δε νομίζω να εννοείς… -Ναι, αυτό εννοώ. -Δεν ξέρω αν θα πιάσει. Και δεν ξέρω πόσο πρόθυμη είσαι και πόσο ειλικρινής. -Πολύ πρόθυμη και τελείως ειλικρινής». Τότε όλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους απορημένοι. Κατάλαβαν για τι πράγμα μίλησε η σύντροφός τους με τον κυνηγό, αλλά δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς θα τον ξεγέλαγε λέγοντάς του αυτό για ψέμα. Ήταν ένας θρύλος, γνωστός σε βαμπίρ αλλά και κυνηγούς, που έλεγε πως το τέρας που θα πρόδιδε την ομάδα του και τη θυσίαζε στους ανθρώπους, αν ζούσε το υπόλοιπο της ζωής του σε μοναστήρι θα θεραπευόταν. Μπορεί να μην ξανάπαιρνε τελείως φυσιολογική ανθρώπινη μορφή ποτέ, αλλά σίγουρα θα γινόταν άνθρωπος. Όχι αίμα, όχι σκοτάδι, όχι άγρια ένστικτα, ούτε αιώνες ζωής. Το μόνο που θα χρειαζόταν ήταν το αίμα των δικών του, μετάνοια και μοναστική ζωή. Αυτή η θυσία έδενε τους κυνηγούς με ιερό όρκο, πως το βαμπίρ που θα το κάνει δεν πρέπει να σκοτωθεί. Καταραμένος ο κυνηγός που θα σκότωνε μετανιωμένο τέρας. Τους κοίταξε έναν-ένα με τα κόκκινα μάτια της. Ο στραβομούτσουνος που είχε αστειευτεί πριν ότι δεν πίνει από κυνηγό, τώρα τη ρώτησε: «Μα γιατί του ανέφερες αυτό το θρύλο; Σε τι σε ωφέλησε; Είπες κάτι για αποπροσανατολισμό. Έλα, πες μας, τι είπατε μετά;» Μέσα στη σπηλιά όλοι βουβάθηκαν. Δεν ακουγόταν ούτε ανάσα, δεν κουνιόταν τρίχα. «Περιμένετε λίγο και θα σας πω» είπε και αφουγκράστηκε. Οι άλλοι είχαν την ίδια καλή ακοή μ’ αυτήν. Γούρλωσαν τα μάτια. Λίγοι σηκώθηκαν αργά, οι μισοί την κοίταζαν απορημένοι και οι άλλοι μισοί αγριεμένοι. «Αποπροσανατολισμός, ναι. Αυτή είναι η σωστή λέξη. Αυτή ήταν η σωτηρία μου» φώναξε, για να ακουστεί πάνω από το θόρυβο των σπαθιών και των αγριεμένων ουρλιαχτών. Κυνηγοί και βαμπίρ πάλευαν φρενιασμένα, οι πρώτοι διπλάσιοι σε αριθμό, κι εκείνη φορώντας το λευκό χιτώνα που είχε κρύψει κάτω από μια πέτρα, συνέχιζε να φωνάζει: «Αποπροσανατολισμός. Σ’ εσάς, πρώην φίλοι μου. Να σας μαζέψω όλους και να σας απασχολήσω με την ιστορία του κυνηγού, ώσπου να έρθουν οι σωτήρες μου. Αντίο». Αλλά δεν έμενε πια άλλος να την ακούσει. Η μάχη ολοκληρώθηκε αστραπιαία. Το έδαφος είχε γεμίσει αίμα και κορμιά, κάνα δυο κυνηγοί έσφιγγαν κάποιο χέρι ή πόδι τους με πόνο, αλλά όλοι οι νεκροί ήταν από τους δικούς της. Και τότε σκέφτηκε…όχι, όχι! Δεν είχε περιθώρια για τέτοιες σκέψεις! Έπρεπε να νιώθει ευγνωμοσύνη αν ήθελε να σωθεί. Η κατάστασή της δεν χωρούσε σκέψεις όπως «Μα τι θεός ζητάει τέτοια φριχτή πράξη όπως η προδοσία; Πότε ήταν πιο πολύ τέρας, πριν ή τώρα; Και πώς θα ζούσε από ‘δω και πέρα, γνωρίζοντας όχι μόνο πόσους ανθρώπους είχε σκοτώσει ως βαμπίρ, αλλά και πόσους δικούς της σκότωσε τώρα για να ξαναγίνει άνθρωπος;» Όχι, τέτοιες σκέψεις θα την κατέστρεφαν. Η μετάνοια έπρεπε να είναι βαθιά, ειλικρινής, έπρεπε να διαγράψει κάθε αμφιβολία μέσα της. Γονάτισε. Ο ιερέας μπήκε στη σπηλιά, συνοδευόμενος από έναν κυνηγό. Πλησίασε και άρχισε να καθαγιάζει τον αέρα λέγοντας ψαλμούς και κάνοντας σημάδια με τα χέρια του. Εκείνη περίμενε εκεί, γονατισμένη. Το μόνο που έμενε ήταν να νυχτώσει για να την οδηγήσουν στο μοναστήρι, όπου η μακριά και δύσκολη πορεία προς την απαλλαγή του μαρτυρίου της την περίμενε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nestor Posted January 1, 2009 Share Posted January 1, 2009 Καλησπέρα Κασσάνδρα Αν μου επιτρέπεις μια μόνο παρατήρηση.. Η παράγραφος που ξεκινά με το "Ήταν ένας θρύλος..." μήπως θα έπρεπε να μπει μετά τη σκηνή της μάχης; Στο σημείο που είναι προδίδει τι θα επακολουθήσει. Και μια δεύτερη. Ο διάλογος μεταξύ του βαμπίρ και του κυνηγού είναι λίγο στημένος, δεν μου δίνει την αίσθηση της αγωνίας του βαμπίρ ή της σκέψης του.. Αυτά! Κατά τα άλλα, οι σκηνές του τρόπου της διήγησης και του πλήθους μου φέρνει στο νου αναμνήσεις απο νύχτες γεμάτες ravenloft... και πάντα με κάνεις να περιμένω την συνέχεια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted January 1, 2009 Author Share Posted January 1, 2009 Ναι, έχεις δίκιο. Θα ήταν καλύτερα να μην καταλάβει ο αναγνώστης ότι τελικά θα το κάνει, ε; Και ο διάλογος...χμ, ίσως δεν το κάνω φανερό ότι τελικά τον περίμενε 9τους έλεγε ψέματα ότι την αιφνιδίασε) και το είχε αποφασίσει από καιρό να μιλήσει στον πρώτο κυνηγό που θα έβρισκε. Πουθενά δεν το λέω αυτό... Το ότι περιμένεις τη συνέχεια, δεν φαντάζεσαι πόσο σημαντικό είναι για 'μένα! Ένα ένα τα βήματα. Πρώτα, στόχο έχω να μην κλείνουν οι αναγνώστες τη σελίδα μου μετά από δυο σειρές, να διαβάζουν την ιστορία ως το τέλος. Αν πετύχω αυτό θα είμαι πολύ χαρούμενη! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nestor Posted January 1, 2009 Share Posted January 1, 2009 Αυτό το πετυχαίνεις. Είναι αυτή η αίσθηση πως το κείμενο είναι κομμάτι απο κάτι μεγαλύτερο. Αυτό που λες πως δεν το κάνεις φανερό, ίσως είναι (γιατί και γω την πατάω έτσι ), πως οι χαρακτήρες μας ζουν μέσα στο μυαλό μας, και μικρές λεπτομέρειες τελικά δεν τις μεταφέρουμε, ειδικά στις μικρότερες αυτοτελείς ιστορίες, γιατί η ιστορία είναι οικεία για εμάς και γεμίζουμε τα κενά αυτόματα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Πυθαρίων Posted January 2, 2009 Share Posted January 2, 2009 Φίλη Cassandra Gotha, διαβάζω πολές από τις ιστορίες του sff, αλλά σπάνια σχολιάζω. Στην πρόθεσή μου δεν είναι ν' ανταλλάσσω φιλοφρονήσεις, ούτε να αναλώνομαι σε αντιπαραθέσεις και ανταλλαγή υποδείξεων. Θα ήταν ενδιαφέρον, αν είχα τον χρόνο. Άλλωστε αυτό το κάνουν άλλοι φίλοι, προφανώς έχοντας τις τεχνικές γνώσεις και την εμπειρία. (Έχω ποστάρει μόνο τρείς φορές απαντήσεις στον ένα μήνα που σας παρακολουθώ και όλες περιείχαν αποκλειστικά τον ενθουσιασμό μου γι' αυτά που διάβασα.) Ο τρόπος που ο καθένας γράφει, είναι εντελώς προσωπικός, όπως και ο τρόπος που ο αναγνώστης προτιμά. Κατά συνέπεια προσπαθώ να είμαι προσεκτικός. Εμένα μου άρεσε η ιστορία σου. Και ο τρόπος που είναι δοσμένη. Άν θα έπρεπε να εκφράσω κάποια προσωπική μου ιδέα, (συγχώρησέ μου το) χωρίς ίχνος υπόδειξης, είναι πως η ιστορία σου θα μπορούσε να έχει τελειώσει τέσσερεις παραγράφους νωρίτερα. Στη φράση: "έρχονται οι φίλοι μου να με σώσουν. Αντίο." Ίσως άφηνε πιο δυνατή τελική εντύπωση. Αλλά, διακινδυνεύω την ερμηνεία ότι, αισθανόμενη μια στοιχειώδη ταύτιση με την ηρωίδα σου ( απλά και μόνο λόγω φύλου ίσως ) ένιωσες την ανάγκη να δικαιολογήσεις ηθικολογικά την πράξη της. Σ' ευχαριστώ όπως και νά' χει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted January 2, 2009 Author Share Posted January 2, 2009 Η κάθε άποψη εδώ μέσα είναι σημαντική για 'μένα, γιατί θέλω να μάθω, αφού δεν έχω εμειρία στη συγγραφή. Απ' την άλλη, πιστεύω πως ο συγγραφέας ό,τι έχει να πει το λέει με την ιστορία του και μετά καλό είναι να κάνει χώρο για τις απόψεις των αναγνωστών. Ο μόνος λόγος που απαντάω στα σχόλιά σας, είναι γιατί σκέφτομαι αυτά που μου λέτε και βγάζω συμπεράσματα. Το συμπέρασμα που έβγαλα μέχρι τώρα από τις δυο ιστορίες που δημοσίευσα εδώ: καλά θα έκανα να είχα ακολουθήσει την αυθόρμητη γραφή μου, που είναι χωρίς πολλές επεξηγήσεις. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Tiessa Posted January 6, 2009 Share Posted January 6, 2009 Κασσάνδρα, διάβασα την ιστορία με ενδιαφέρον και βρήκα πολύ έξυπνη την επιλογή του τίτλου Αποπροσανατολισμός. Μέχρι την τελευταία στιγμή περίμενα τι θα κάνει στον κυνηγό κι εσύ με αποπροσανατόλισες μια χαρά! Πολύ ωραίο. Ήουμα έτοιμη να σου γράψω ότι θα ήταν καλύτερο να υπήρχε εντονότερη εσωτερική σύγκρουση της ηρωίδας στο τέλος. Αισθάνθηκα ότι κάτι μου έλειπε εκεί. Μετά διάβασα το σχόλιο του Πυθαρίωνα ότι θα ήταν καλύτερα να είχες τελειώσει νωρίτερα. Και κάπου μου φάνηκε κι αυτό καλή ιδέα. Αν τελείωνες νωρίτερα, θα μας έλεγες μια ιστορία χωρίς τύψεις, ενοχές και πισωγυρίσματα σε σκέψεις, κάτι γυμνό που αφήνει τον αναγνώστη εντυπωσιασμένο από τη σκληρότητα της. Από την άλλη, αφού θέλεις να παραθέσεις τον εσωτερικό διχασμό, πιστεύω ότι πρέπει να γίνει μια στάλα πιο έντονος για να έχεις μια πιο δυνατή ιστορία. Δεν θέλει πολλά. Λίγες λέξεις κατάλληλα τοποθετημένες, αρκούν. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Διγέλαδος Posted January 9, 2009 Share Posted January 9, 2009 (edited) Αν παρατηρήσεις από τα σχόλια, οι διορθώσεις είναι περισσότερο για το πως χειρίστηκες τη ψυχογράφηση των χαρακτήρων και πόσο χώρο έδωσες σε αυτήν. Αυτό σημαίνει πολλά νομίζω, ότι δηλαδή η γραφή σου δεν έχει ανάγκη άλλες πιο βασικές διορθώσεις, όπως συντακτικό, γραμματική. Ή στο πόσο στρωτά φτιάχνεις τις προτάσεις σου κτλ. Ακόμα και η πλοκή σου είναι πολύ καλή. Και με έκανες να θέλω να διαβάσω την ιστορία σου μέχρι το τέλος. Επομένως you are half way there (έχεις λίγα βήματα ακόμα) Keep on the good (creative) work! Edited January 9, 2009 by twocows Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.