Το Δίκτυο

[ErnestoDoUrden]

Χαιρετώ την παρέα !!!

Είμαι καινούριος οπότε είπα να στείλω αυτή την μικρή μου ιστοριούλα(μία από τις ελάχιστες που έχω γράψει) σαν χαιρετισμό γνωριμίας.

Περιμένω με αγωνία σκληρή κριτική και σχόλια (ψαξτο καλύτερα με την μουσική, είσαι σίγουρος ότι είσαι στο σωστό μέρος και αλλά τέτοια ).

 

 

 

Κοίταξα το ρολόι. Δέκα λεπτά ακόμα. Οι τεχνικοί και το προσωπικό ήταν όλοι στις θέσεις τους. Ήρθε η ώρα λοιπόν.

 

Ήμουν σε τρομερή υπερένταση. Το μυαλό μου στριφογύριζε. Θα πετύχαινε; Πώς θα ήταν; Ποιες θα ήταν οι συνέπειες; Γιατί μετά από αυτό τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Μου ξέφυγε ασυναίσθητα μία ευχή. Μακάρι όλα να πήγαιναν καλά.

 

Το μάτι μου έπεσε στην φωτογραφία του Τζόελ στον τοίχο. Μία δολοφονία και μία απόπειρα δολοφονίας. Το χέρι μου ακούμπησε ενστικτωδώς τις ουλές στο στήθος. Λίγα χιλιοστά δίπλα από τον πνεύμονα. Θαύμα είπαν οι γιατροί. Για εμένα πάλι αλλού ήταν το θαύμα. Το μυαλό μου πλημμύρισε με αναμνήσεις.

 

Μία ολόκληρη ζωή ερευνάς και αγώνων. Ο συνεργάτης μου και εγώ. Τι ειρωνεία; Εγώ ήμουν αυτός που ήταν πάντα στο προσκήνιο με ομιλίες και εμφανίσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ο Τζόελ βρέθηκε για μια στιγμή στο φως της δημοσιότητας και κατάφερε να κάνει ότι δεν έκανα εγώ τόσα χρόνια. Όταν άνοιξα τα μάτια μου πρώτη φορά στο νοσοκομείο κατάλαβα ότι πλέον τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Λουλούδια και χιλιάδες γράμματα από όλον τον κόσμο που μου ζητούσαν να συνεχίσω την προσπάθεια. Κανείς πλέον δεν μπορούσε να σταματήσει την εξέλιξη.

 

Επτά λεπτά. Νικήσαμε τελικά. Οι κυβερνήσεις και οι εταιρείες αναγκάστηκαν να συμμορφωθούν με την απαίτηση των δισεκατομμυρίων.

 

Τώρα πεντακόσια εκατομμύρια άνθρωποι από κάθε γωνιά της γης περίμεναν με αγωνία να περάσουν οι επόμενες στιγμές. Αυτή ήταν μόνο η αρχή. Σε λιγότερο από πέντε χρόνια αν όλα πήγαιναν καλά σχεδόν όλος ο πληθυσμός του πλανήτη θα συμμετείχε στο Δίκτυο.

 

Έξι λεπτά. Έδωσα το σήμα και όλοι μέσα στην αίθουσα φόρεσαν τις μεταλλικές τους κορδέλες.

 

Μετά από χρόνια ερευνών το λαμπρότερο δημιούργημα τις ψηφιακής τεχνολογίας, αυτές οι μεταλλικές κορδέλες, σε συνδυασμό με την πλήρη εξιχνίαση όλων των μυστηρίων του ανθρωπινού εγκεφάλου, θα έκαναν εφικτό έναν καινούριο άνθρωπο. Το πυκνότερο δίκτυο στην ανθρώπινη ιστορία αποτελούμενο από χιλιάδες κεραίες και δορυφόρους θα έμπαινε σε λειτουργία σε λίγα λεπτά.

 

Η εξέλιξη. Αν όλα συνέβαιναν όπως τα ονειρευόμουν ένας νέος κόσμος απαλλαγμένος από την υποκρισία και το ψέμα, από κάθε έννοια ιδιοκτησίας, από εμπόδια στην ανθρώπινη σκέψη θα γεννιόταν. Εγώ ήμουν υπεύθυνος για όλα αυτά. Άφησα τη ματαιοδοξία μου να με συνεπάρει. Αυτά τα συναισθήματα δεν θα είχαν χώρο στην νέα εποχή.

 

Τέσσερα λεπτά. Φοβόμουν πολύ.

 

Είχα ζήσει την εμπειρία και στα πειράματα αλλά ήταν πολύ διαφορετικά. Το δείγμα ήταν μικρό, περίπου δέκα χιλιάδες και ο χρόνος περιορισμένος. Τώρα όλα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Θα μπορούσα να νιώσω τον πόνο κάποιου άνθρωπου στην άλλη άκρη της γης, να μοιραστώ τις σκέψεις του και να τις συμπληρώσω σαν να ήταν δικές μου, να δω τον κόσμο μέσα από τα δικά του μάτια. Πεντακόσια εκατομμύρια άνθρωποι ενωμένοι σε ένα δίκτυο ανταλλαγής σκέψεων και συναισθημάτων. Ένας εικονικός εγκέφαλος, ο μεγαλύτερος που υπήρξε ποτέ, αποτελούμενους από εκατομμύρια μικρότερους. Μια πολλαπλή αλλά ενιαία προσωπικότητα.

 

Δύο λεπτά. Θα καταστραφεί η ανθρώπινη μοναδικότητα. Αυτό ήταν το πρώτο που μας έλεγαν αυτοί που μας κατηγορούσαν όλα αυτά τα χρόνια.

 

Η μοναδικότητα ή ο εγωισμός; Παρόλο που είχα απαντήσει σε αυτό το δίλημμα εδώ και πολλά χρόνια ο εγωιστικός μου εαυτός επαναστατούσε λίγο πριν εξοντωθεί. Στην νέα εποχή δεν θα είχα την ξεχωριστή θέση που είχα τώρα. Αλλά ήξερα ότι έτσι ήταν δίκαιο. Άλλωστε οι δικές μου ανακαλύψεις ήταν απλά ένα ακόμα λιθαράκι στην μεγάλη πυραμίδα της γνώσης, αυτή που έστησε ο πρώτος άνθρωπος που ανακάλυψε την φωτιά. Μετά από αυτόν όλοι απλά στηριχτήκαμε κάπου αλλού.

 

Λίγα δευτερόλεπτα.

 

Πέντε..

 

Τέσσερα..

 

Τρία..

 

Δύο..

 

Ένα.

 

Πάτησα το κουμπί, έκλεισα τα μάτια και ένιωσα σαν να βλέπω για πρώτη φορά.

 

 

Προσπαθώ να ξεχωρίσω τις σκέψεις μου από τις δικές του. Ήταν το πρώτο πρόσωπο που μου ήρθε στο μυαλό. Νιώθω σαν να ήμουν εκεί, σαν να ήμουν εγώ. Αλλά ξέρω ποιος είμαι. Οι δικές μου αναμνήσεις είναι διαφορετικές, αντηχούν διαφορετικά μέσα μου. Είμαι λίγο ζαλισμένος. Έτσι έζησε λοιπόν τις προηγούμενες στιγμές ο μεγάλος οραματιστής. Το τοπίο αλλάζει. Αυτή έρχεται τώρα στο μυαλό μου. Την αγαπάω. Με αγαπάω

Edited November 24, 2004 by ErnestoDoUrden

[drowvarius]

Καλως ήλθες σύντροφε.

 

Χαίρομαι που τα Μαύρα Ξωτικά πληθαίνουμε. Θες να μοιραστούμε τους δούλους;

 

Όσον αφορά τώρα την ιστοριούλα.

 

Πολύ καλό κείμενο. Η ροή ήταν καλή και δεν βρήκα κάτι που να μην μου αρέσει. Καλή η ιδέα σου. Ένας κεντρικός εγκέφαλος για όλους. Η χαρά της παγκοσμιοποίησης. Και το παρουσίασες ωραία μέσα σε λίγες λέξεις.

 

Περιμένουμε και άλλες ιστορίες.

 

[Βάρδος]

Φίλε, είσαι σίγουρα στο σωστό μέρος.

 

Πολύ καλή η διήγησή σου. Αν έψαχνα για να σχολιάσω κάτι, το μόνο που θα μπορούσα να βρω είναι ότι το "πως" στο "Πως θα ήταν" θέλει τόνο (γιατί δείχνει τρόπο), και ότι η αντίστροφη μέτρηση είναι, πια, λίγο κλισέ στην Ε.Φ., δηλαδή έχει γραφτεί πολλές φορές.

 

Εν ολίγοις, το διήγημα σου μου φαίνεται ψιλό-άψογο.

[Nihilio]

Πάρα πολύ καλός. Οι παραπάνω με καλύπτουν απόλυτα με τα όσα είπαν.

Καλωσήρθες.

[zoyki]

Καλώς ήρθες κι από μένα! Άντε βρε! Πολύ καλή η ιστορία σου ! Κάλη αρχή έκανες, τώρα περιμένουμε τη συνέχεια

[ErnestoDoUrden]

Ευχαριστώ πολύ παιδιά για τα σχόλια.

Βάρδε thanxs για τις παρατηρήσεις. Το "πως" διορθώθηκε.

 

Σύντροφε Drowvarius ως μακρινός ξάδερφος του Drizzt εχώ κάτι περίεργες απόψεις ότι ίσως δεν είναι σωστό να υπάρχουν δούλοι, οτί όλα τα πλάσματα πρέπει να ίσα στα Forgotten Realms και αλλά τέτοια ανώμαλα. Ελπίζω η καλή σου επιρροή να με επαναφέρει στον ίσιο δρόμο της φυλής μας.

[tetartos]

Τι δούλεψε καλά: Ωραία, απλή και λιτή ιστοριούλα. Μέσα σε λίγες προτάσεις καταφέρνει να περάσει όλο το νόημά της. Ωραία η πάλη μεταξύ εγωϊσμού και "κοινωνικότητας".

 

Τι δεν δούλεψε καλά: Μπερδεύτηκα λίγο. Η πρωταγωνίστρια είναι γυναίκα και ο συνεργάτης της, Τζόελ, δολοφονήθηκε, ενώ ενάντια σ' αυτήν έγινε απόπειρα δολοφονίας; Και στο τέλος μοιράζεται τις σκέψεις του και την αγάπη του γι' αυτήν; Πώς γίνεται αυτό, αφού είναι νεκρός;

Edited November 17, 2008 by tetartos