Cassandra Gotha Posted January 6, 2009 Share Posted January 6, 2009 Είδος: ηρωϊκή φαντασία Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 1967 (σα χρονολογία είναι) Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Το πρώτο μέρος από κάτι που γράφω εδώ και καιρό. Η ιστορία μιας κλέφτρας. (Στο word δείχνει καλύτερο...) Α Ο μικρόσωμος άντρας περπάταγε νευρικά πάνω κάτω στο μικρό και μισοσκότεινο εργαστήρι του. Ο χώρος μύριζε χαμομήλι, δάφνη, κάρβουνο και διαβολόσπορο. Ένα μεγάλο κηροπήγιο έκαιγε πάνω από το τραπέζι εργασίας, το φορτωμένο με διάφορα μπουκαλάκια, γουδιά, βάζα, κούπες, μεζούρες για υγρά, μεζούρες για στερεά, ένα μικρό αποστακτήρα και διάφορα όργανα μέτρησης. Στη μια πλευρά της κάμαρας υπήρχε μια βιβλιοθήκη γεμάτη ως απάνω με κουτάκια- ξύλινα, μεταλλικά, πέτρινα, διαφόρων μεγεθών και σχημάτων- που περιείχαν συστατικά. Αλλά τα πιο ακριβά, δυσεύρετα, ή επικίνδυνα από αυτά, τα φύλαγε σ’ ένα μεγάλο μπαούλο στον άλλο τοίχο, διπλοκλειδωμένο με δυο κλειδαριές. Τα κλειδιά ο Άρναχ, ο κοντοπίθαρος αλχημιστής του παλατιού και θεραπευτής του βασιλιά, τα κρατούσε πάντα κρεμασμένα από μια χοντρή αλυσίδα στο λαιμό του. Η πόρτα χτύπησε. «Εμπρός» απάντησε ο Άρναχ. Άνοιξε και μπήκε μέσα μια σβέλτη γυναίκα, μεσαίου αναστήματος, κουκουλωμένη μέσα σε έναν μαύρο μανδύα που της έφτανε σχεδόν ως τα πόδια. Ξετύλιξε και έβγαλε το πανωφόρι της. Ήταν πολύ νέα. «Καλώς ήρθες. Πώς πήγε;» τη ρώτησε ανυπόμονα ο αλχημιστής. Η κοπέλα έβγαλε κάτι από ένα πουγκί που κρεμόταν απ’ τη ζώνη της και το κράτησε μπροστά στα μάτια του άντρα. «Καλά, αν και με παίδεψε» του απάντησε. Εκείνος χαμογέλασε, πήρε από τη βιβλιοθήκη ένα μεταλλικό κουτί και έβγαλε από μέσα δύο χρυσά νομίσματα. Η κοπέλα του έδωσε το πολύτιμο πραγματάκι που κρατούσε στη χούφτα της και πήρε τα νομίσματα ικανοποιημένη από την ανταλλαγή. «Ευχαριστώ Κασσάνδρα» είπε ευγενικά ο Άρναχ. Είσαι στ’ αλήθεια πολύ τίμια. Το έφερες κατευθείαν σ’ εμένα. . Δεν το περίμενα από…» «Από μια του σιναφιού μου» του χαμογέλασε ειρωνικά εκείνη. Ο αλχημιστής κατέβασε το κεφάλι μετανιωμένος. Ύστερα την κοίταξε στα μάτια. «Πες μου, πού το βρήκες; Τέτοιο πετράδι έχουν μόνο τρεις άνθρωποι στη χώρα». «Και τρεις θα το έχουν πάλι» τον έκοψε εκείνη. «Ξέχασα, όχι ερωτήσεις» χαμογέλασε χαζά ο Άρναχ. «Ας πούμε ότι το πήρα από κάποιον που δεν το χρειαζόταν πολύ και το έφερα σε κάποιον που γνωρίζει την αληθινή του αξία» συμπλήρωσε εκείνη. «Ναι, είναι αλήθεια ότι το μαύρο πετράδι-μη φοβάσαι, δεν ξεστομίζω το όνομά του-μου χρειάζεται πάρα πολύ. Και νομίζω ότι έχω βρει τον τρόπο να το κάνω να κρατήσει όσο θέλω: μπορώ να το αναπαράγω! Βλέπεις, αν το βάλω να αναπαυθεί με τις κατάλληλες συνθήκες, σε ένα περιτύλιγμα θρεπτικών γι’ αυτό συστατικών, θα ζωντανέψει και θα αναπαράγει τον εαυτό του». Η Κασσάνδρα ήξερα πολύ καλά για τι μιλούσε ο αλχημιστής. Όλα τα πράγματα της γης είναι ζωντανά, αρκεί να βρεις τον τρόπο που θα τα κάνει να αναπνεύσουν. Τα ήξερε όλα αυτά, είχε κάποτε διδαχθεί αυτή την τέχνη. Πώς αλλιώς άλλωστε θα ξεχώριζε τα σπάνια συστατικά και υλικά που της παράγγελναν οι πελάτες της, συνήθως μάγοι και αλχημιστές; Ένας κλέφτης που δεν γνωρίζει πολλά για το αντικείμενό του, δεν είναι καλός κλέφτης. Ο Άρναχ της έκανε νόημα να καθίσει. Εκείνη δέχτηκε, γιατί έξω έβρεχε του χαμού και της άρεσε το περιβάλλον του εργαστηρίου. Τα αραδιασμένα βότανα πάνω στο ξύλινο τραπέζι, τα όργανα, οι περγαμηνές στα ράφια και στο πέτρινο πάτωμα, η έντονη μυρωδιά υγρασίας από τις πολλαπλές αποστάξεις… Όλα αυτά της ήταν οικεία και την έκαναν να θυμάται το συναίσθημα της θαλπωρής. Πήρε το κρασί που της πρόσφερε ο πελάτης της στο μεταλλικό ποτήρι. Πήρε κι εκείνος ένα ίδιο ποτήρι και το γέμισε. Ύστερα, κάθισε απέναντί της και την κοίταξε διστακτικά. «Ξέρεις, Κασσάνδρα, σε χρειάζομαι πάλι. Μου λείπει κάτι ακόμα για να ζωντανέψω την πέτρα». «Πείτε μου», εκείνη δεν σήκωσε τα μάτια απ’ το ποτήρι της. «Είναι κάτι που χωρίς αυτό δεν θα μπορέσω ποτέ να-» «Πείτε μου, κύριε Άρναχ, το ξέρετε ότι μπορώ να βρω οτιδήποτε. Γι’ αυτό σας παρακαλώ αφήστε τις εισαγωγές». Η κοπέλα στράγγιξε ήρεμη το ποτήρι της. Ο αλχημιστής της έβαλε κι άλλο αμέσως. Ακούμπησε κάτω την κανάτα και είπε σιγανά, κοιτώντας την στα μάτια: «Χρειάζομαι ένα αυγό δράκου». Εκείνη γούρλωσε τα μάτια της, άνοιξε διάπλατα το στόμα και σκύβοντας προς το μέρος του έχυσε λίγο κρασί στις μπότες της. «Τι-χρειάζεσαι-είπες;» ήταν οι μόνες λέξεις που άρθρωσε. Ο κοντός άντρας σηκώθηκε πάνω και πήγε στο μπαούλο του. Ξεκλείδωσε τη μια κλειδαριά, ξεκλείδωσε τη δεύτερη και το άνοιξε. Όταν ξαναγύρισε προς το μέρος της κρατούσε έναν χάρτη. «Κοίτα, εδώ έχω το χάρτη του Δάσους των Δράκων. Το ξέρω ότι θα το κάνεις αν ακούσεις την τιμή: σου δίνω 10.000 χρυσά νομίσματα γι’ αυτό το αυγό. Λεφτά μιας ζωής, δε νομίζεις; Εγώ πάντως τα μάζευα μια ζωή. Πάρε λοιπόν το χάρτη, αποστήθισέ τον, κάνε όσες μέρες θέλεις, αλλά άφησέ τον εδώ πριν ξεκινήσεις. Τον θέλω». Όση ώρα έλεγε αυτά, η κλέφτρα είχε καρφώσει τα μάτια της στο πάτωμα, αδυνατώντας να πιστέψει όσα άκουγε. Πρώτα το ανήκουστο: ο κύριος ήθελε ένα αυγό δράκου! Τόσο απλά! Κανείς ποτέ δεν είχε δει δράκο, κι αν είχε δει δεν γύρισε να το πει στους άλλους (εκτός από κάποιους τρελούς, που ισχυρίζονταν ότι είχαν σκοτώσει δράκο, αλλά σιγά μην τους πίστευε! Και πού ήταν έστω μια φολίδα από το σώμα των γιγάντιων ερπετών; Κανείς δεν σκοτώνει δράκο χωρίς να φέρει αποδείξεις) και μετά το απόλυτα μυθικό: Δέκα-πόσα είπε; Δέκα χιλιάδες χρυσά; Πίεσε τον εαυτό της να μην προσπαθήσει να φανταστεί αυτά τα λεφτά, δεν θα το άντεχε. Γύρισε αργά προς τον άντρα που της έδινε το χάρτη. «Μα ξέρεις πως ποτέ κανείς δεν έχει δει από κοντά δράκο; Ξέρεις τι μου ζητάς; Και το κυριότερο: αυτό το δάσος κρύβει κι άλλους κινδύνους. Μπορεί να χάσω το κεφάλι μου πολύ πριν φτάσω ένα δράκο». «Αυτό, καλή μου κοπέλα, δεν είναι δικό μου πρόβλημα και το ξέρεις. Γι’ αυτό σου είπα να μου αφήσεις τον σπάνιο χάρτη μου πριν φύγεις, γιατί δεν ελπίζω και πολύ ότι θα γυρίσεις» της είπε χαμογελώντας τώρα σκληρά ο αδίστακτος άντρας. «Έχεις δουλέψει αρκετές φορές για ‘μένα και σε δοκίμαζα με όλο και πιο δύσκολες αποστολές. Είσαι η μόνη που ξέρω, που μπορεί τουλάχιστον να προσπαθήσει». Η κοπέλα σηκώθηκε αργά και ντύθηκε ξανά με την κάπα της. Η έκφρασή της ήταν σκεπτική και κουρασμένη. Τύλιξε προσεκτικά το χάρτη και τον έκρυψε κάτω απ’ την κάπα. «Καληνύχτα Άρναχ» του είπε, χωρίς να τον κοιτάξει. Εκείνος δεν απάντησε, μόνο έμεινε στη θέση του παρατηρώντας την καμπουριαστή πλάτη της να εξαφανίζεται αργά πίσω απ’ την πόρτα. Β Είχε περάσει μια βδομάδα από τη συνάντησή της με τον Άρναχ, όταν της ζήτησε να του φέρει ένα αυγό δράκου. Δεν πίστευε λέξη από τα λόγια του, ότι δηλαδή θα της έδινε 10.000 χρυσά νομίσματα γι’ αυτό, γιατί δεν του είχε εμπιστοσύνη. Άνθρωπος που θέτει τους άλλους σε τέτοιους κινδύνους δεν άξιζε την εμπιστοσύνη της. Και πάλι όμως, της είχε φανεί χρήσιμος. Ποτέ πριν δεν είχε σκεφτεί κάτι τόσο τρελά παράτολμο, όσο το να βρει ένα δράκο, αλλά τώρα είχε κίνητρο: τον χάρτη. Αυτός ο χάρτης θα την οδηγούσε στο δάσος που δεν πάταγε άνθρωπος εδώ και αιώνες. Φήμες για δράκους, βασιλίσκους και άλλα τέρατα οργίαζαν, καθώς και για μια άγρια φυλή, τους ερπετανθρώπους, που προστάτευαν το δάσος και τους δράκους. Όλοι όσοι ήθελαν να πάνε στους μακρινούς τόπους πέρα από αυτό το δάσος, πήγαιναν γύρω του και κανείς δεν τόλμαγε να μπει έστω και μέχρι τις παρυφές του. Όμως τώρα με το χάρτη τέλεια αποτυπωμένο στο μυαλό της, η Κασσάνδρα είχε αρχίσει να πιστεύει πως είχε ελπίδες η αποστολή της. Όταν θα γύριζε, θα έπρεπε να φανεί εξαιρετικά προσεκτική βέβαια, μ’ αυτό τον τεράστιο θησαυρό στην κατοχή της… Αλλά είχε καιρό να το σκεφτεί αυτό. Τώρα έπρεπε να ετοιμαστεί. Πήγε στην αγορά. Αγόρασε όσα βότανα της έλειπαν για να φτιάξει τα φίλτρα της, (καθώς ήταν κι ίδια καλά μυημένη στην τέχνη του αλχημιστή), μερικά καινούργια μπουκαλάκια και ένα ελαφρύ σπαθί. Το μαχαιράκι που είχε στη ζώνη της έμοιαζε τώρα με παιδικό παιχνίδι. Μετά κατευθύνθηκε προς το εργαστήριο που είχε δει στην προηγούμενη επίσκεψή της στην Βουνγκιέ. Ήταν χωμένο σε στενά δρομάκια της πόλης, εκεί όπου μπορούσες να βρεις τα πιο απίθανα πράγματα. Έψαξε για πολύ ώρα, έσκυψε κάτω από κρεμασμένα χαλιά και χαμηλά μπαλκόνια, πέρασε δίπλα από περιπλανώμενες χειρομάντισσες και γέρους αστρολόγους, σκόνταψε πάνω σε κλουβιά με άγρια πουλιά και μικρά ζώα, έστριψε σε αμέτρητες γωνίες και ξαναπέρασε από τα ίδια σημεία πολλές φορές, αλλά το βρήκε τελικά: σε ένα αδιέξοδο, απέναντι από μια αποθήκη μπαχαρικών, ήταν το μαγαζί που γύρευε. Απ’ έξω, σε μια ψάθα, καθόταν ένας πιτσιρίκος, βρώμικος και κοκαλιάρης, που έφτιαχνε φυτίλια. Τον προσπέρασε και μπήκε μέσα. Ένας άντρας γύρω στα 40, με καψαλισμένο μουστάκι και θλιμμένο βλέμμα, τη χαιρέτησε: «Καλημέρα! Τι θα θέλατε;» «Καλημέρα. Θέλω κάτι πολύ δυνατό» είπε εκείνη κοιτάζοντας γύρω. «Θέλω κάτι που να κοιμίζει και δράκο». «Α, κατάλαβα, μην πείτε τίποτα άλλο! Σίγουρα είστε μισθοφόρος και το θέλετε για να αμυνθείτε από τις εχθρικές στρατιές, ε; Μια στιγμή» είπε ο τεχνίτης και εξαφανίστηκε πίσω από μια βαριά κουρτίνα. Σε λίγο γύρισε πολύ προσεκτικά, κρατώντας ένα μεγάλο μπουκάλι και με τα δυο του χέρια. Το ακούμπησε πάνω στον πάγκο. «Εδώ, αυτό είναι. Το φυλάω αρκετό καιρό. Δεν τα φτιάχνω σε ποσότητες, ποιος θα πάρει πολλά από δαύτα; Πάντως, μπορείτε να κοιμίσετε ολόκληρο στρατό με ένα και μόνο μπουκάλι. Μόνο να το πετάξετε από πολύ μακριά, μην το αναπνεύσετε εσείς, γιατί δεν θα προλάβετε να φύγετε. Δρα σε ένα λεπτό». «Πόσο μακριά δηλαδή θα πρέπει να είμαι;» «Τουλάχιστον δέκα μέτρα, και αυτό αν κινηθείτε πολύ γρήγορα» της είπε τώρα καχύποπτα ο άντρας. «Εσείς και οι συμπολεμιστές σας». «Πολύ καλά, μου κάνει. Θα το πάρω. Πείτε μου τιμή». «Κοιτάξτε, καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι: δεν το πήρατε από εμένα. Όπου κι αν σκάσει αυτό το μπουκάλι, δεν με νοιάζει, αρκεί να ξεχάσετε ότι με ξέρετε». «Μην ανησυχείτε κύριε. Σας ξέχασα ήδη. Πόσο κάνει;» «Δυο χρυσά». Η Κασσάνδρα ένιωσε να της κόβονται τα πόδια, αλλά έβγαλε τα νομίσματα και του τα ‘δωσε. Εκείνος της τύλιξε το μπουκάλι μέσα σε ένα παχύ ύφασμα, το έδεσε καλά με σπάγκο και της το έδωσε ευχαριστημένος. Όταν βγήκε από το μαγαζί, κοίταξε δεξιά κι αριστερά κι ύστερα κατευθύνθηκε προς το κέντρο. Θα ξεκινούσε αύριο, έπρεπε να ξεκουραστεί. Τα λίγα τελευταία της χρήματα θα τα έδινε για μια ακόμα νύχτα στο πανδοχείο «Το αναμμένο κούτσουρο». Όχι και η καλύτερη ποιότητα, μα ήταν ζεστό και έτρωγε πρωί και βράδυ με τα λεφτά του δωματίου. Αν και ήταν ακόμα μεσημέρι, αποφάσισε να πάει στο δωμάτιό της από τώρα, για να ετοιμαστεί με την ησυχία της για το ταξίδι που θα άρχιζε αύριο. Αν τα είχε υπολογίσει σωστά, θα της έπαιρνε δέκα μέρες να φτάσει στις παρυφές του Δάσους των Δράκων. Ανέβασε την κουκούλα της, όπως έκανε όταν ήθελε να νιώθει μόνη της, κι επιτάχυνε το βήμα. Γ Το επόμενο πρωί ντύθηκε και κατέβηκε με γρήγορα βήματα στην ταβέρνα του πανδοχείου. Το αναμμένο κούτσουρο έκαιγε στο τζάκι. Ο μάγειρας της έφερε ψωμί με ελιές και ένα κομμάτι βραστό κρέας να φάει και τσάι να πιει. Αφού έφαγε και ήπιε βιαστικά, τον πλήρωσε και βγήκε έξω. Η μέρα ήταν κρύα αλλά ηλιόλουστη. Εξέτασε για τελευταία φορά τα πράγματά της και τη σέλα του αλόγου και ανέβηκε. Το οδήγησε αργά έξω απ’ την πόλη, στη νότια πλευρά της, όπου θα συναντούσε πρώτα τον λόφο με το νεκροταφείο και μετά τη μακρόστενη λίμνη Αλία. Αν την έπαιρνε όλο ανατολικά, θα έβγαινε στα ριζά του βουνού Εμπέρεκ, ένα από τα πιο δύσβατα όρη της περιοχής. Θα έπρεπε να το ανέβει, όμως, γιατί αν έκανε τον κύκλο του θα αργούσε πολύ και θα έφτανε στο Δάσος των Δράκων εξαντλημένη. Στην κορυφή του βουνού θα έπαιρνε πάλι το νοτιά και θα ακολουθούσε τους καταρράκτες. Αυτό θα την οδηγούσε στο δάσος που έψαχνε, στην άλλη πλευρά του βουνού. Οι καταρράκτες χύνονταν σ’ ένα ποτάμι που περνούσε από το απρόσιτο δάσος. Ξαναπερνώντας το χάρτη μηχανικά από τη μνήμη της, άνοιξε το βήμα του αλόγου και κοίταξε μακριά. Δεν υπήρχε επιστροφή. Είχε ξεκινήσει. Ανάμεικτα συναισθήματα τη γέμιζαν, καθώς ίππευε προς το πρωτάκουστο, το ανεξερεύνητο, το ονειρεμένο: θα έβλεπε ένα δράκο. Χαμογέλασε ευτυχισμένη και κατέβασε την κουκούλα. Ήταν μόνη της, παρέα με το άλογό της και τον αέρα των λόφων. Ήταν ελεύθερη. Το_αυγό.doc 1 Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted January 6, 2009 Share Posted January 6, 2009 (edited) Πρώτον, ασχολείσαι με το αγαπημένο μου θέμα: ΤΟΥΣ ΑΛΧΗΜΙΣΤΕΣ, και για την ακρίβεια έχεις βάλει μέσα γνώριμες 'εικόνες', αλχημιστές και μάγους, δράκους και τα αυγά τους, βασιλίσκους κτλ κτλ...δεν αναφέρεσαι σε κάτι που θα πρέπει να 'καταφέρεις' να μου δημιουργήσεις την σωστή αίσθηση. Έχω ήδη την -δική μου- σωστή αίσθηση και εικόνα για όλα αυτά, οπότε ήδη κινούμαι απο πλευράς εικόνων μέσα στο περιβάλλον της ιστορίας σου, πράγματα εξαιρετικά ξεκούραστο και ευχάριστο! Δεύτερον, μ'αρέσει που το κορίτσι αυτό είναι κλέφτρα, και μάλιστα η καλύτερη του είδους της, είναι μία μικρή έκπληξη στην ιστορία Τρίτον, έχεις ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΓΡΑΦΗ. Οι λέξεις σου ρέουν σαν ποταμάκι στο τέλος της άνοιξης...Δροσερές και ξεκούραστες κι αυτές... Περιμένω την συνέχεια, μ'αρέσει δε πολύ η ιδέα σου, νομίζω οτι έχει πολλές δυνατότητες, κι φαίνεται πως έχεις τα προσόντα να τις αξιοποιήσεις! Καλώς ήρθες (τώρα σε βλέπω εγώ, δεν είμαι εκτός θέματος!!!) Edited January 6, 2009 by Blondbrained Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nestor Posted January 6, 2009 Share Posted January 6, 2009 (edited) Πράγματι, πολύ καλή ιστορία, και περιμένω να διαβάσω τη συνέχεια.. Μόλις διάβασα τη τελευταία σειρά είπα.. καλά που ναι ρε σεις ο δράκος;;; και πήρα ένα χαζό βλέμμα. Απορροφήθηκα στο κόσμο σου. Περιμένω τη συνέχεια!! edit: Ορθογραφικούλι... Edited January 6, 2009 by Nestor Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted January 8, 2009 Author Share Posted January 8, 2009 Ευχαριστώ πάρα πολύ για τα σχόλια, χαίρομαι ακόμα περισσότερο που σας άρεσε η ιστορία μου! Αυτή η κλέφτρα με απασχολεί συνεχώς, τη σκέφτομαι ενώ κάνω μπάνιο, αναρωτιέμαι τι θα της συμβεί παρακάτω ενώ πλένω τα πιάτα, την πιάνω να σκέφτεται το παρελθόν και τη σταματάω... Είναι ζωντανή για 'μένα. (Ναι, ναι, έχω ήδη γράψει τη συνέχεια, που όμως μου γέννησε κι άλλη ιστορία)! Να δω πού θα με βγάλει... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted January 8, 2009 Share Posted January 8, 2009 Να δω πού θα με βγάλει... να δούμε κι εμείς ε? Μην μας αφήσεις χωρίς συνέχεια, κρίμα απο τον Θεό! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nestor Posted January 8, 2009 Share Posted January 8, 2009 Ναι! Ναι! να δούμε και τη συνέχεια..!! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
DinoHajiyorgi Posted January 8, 2009 Share Posted January 8, 2009 Cassandra Gotha, έχεις καλή γραφή που γλιστράει. Μου άρεσε ιδιαίτερα που δεν με φορτώνεις, όπως συνηθίζεται σε παρόμοιες ιστορίες, με ονομασίες, γεωγραφίες και υπερβολικές περιγραφές. Μου λείπει όμως το συναίσθημα. Σε τρία βήματα μπήκαμε ήδη στο μονοπάτι του κινδύνου, η περιπέτεια δηλαδή ξεκίνησε, και δεν ξέρω ποια είναι η ηρωίδα. Ξέρω μόνο πως είναι κλέφτρα, και από τις καλύτερες. Ούτε την συμπάθησα, ούτε την αντιπάθησα. Έχω λόγο να ανησυχώ γι αυτήν; Έχω λόγο να ταυτιστώ μαζί της; Πέραν των κινήσεων που πρέπει να εκπληρώσει, δεν είδα στις σκέψεις της κάτι για τον εαυτό της. Γιατί είναι κλέφτρα; Τι επιπτώσεις έχει αυτό στη ζωή της; Ήθελε να γίνει κλέφτρα ή της επιβλήθηκε; Της αρέσει; Πως έφτασε να είναι η καλύτερη τόσο νέα; Την είδα να κινείται κάπως άνετα προς καταστήματα αλχημιστών και πανδοχεία. Εχθρούς δεν έχει; Κανένας δεν την ψάχνει να την συλλάβει π.χ.; Οι πιο βετεράνοι του fantasy θα είχαν να σου δώσουν καλύτερες οδηγίες για τον κόσμο στον οποίο κινείται η ηρωίδα σου και για την φύση της αποστολής της. Εγώ σου ανέφερα το πιο βασικό. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted January 8, 2009 Author Share Posted January 8, 2009 Μου λείπει όμως το συναίσθημα. Ούτε την συμπάθησα, ούτε την αντιπάθησα. Έχω λόγο να ανησυχώ γι αυτήν; Έχω λόγο να ταυτιστώ μαζί της; Όχι, δεν έχουμε λόγο ακόμα να ανησυχούμε γι' αυτήν. ;) Μόλις ξεκίνησε, μόλις βγήκε απ' την πόλη, τι θα μπορούσε να συμβεί; Να πέσουν πάνω της δυο κυνηγημένα χόμπιτ με κλεμμένες πατάτες στα χέρια; (Sorry, εσύ μιλάς σοβαρά κι εγώ... Αλλά δεν κρατήθηκα)! Και γιατί να τη συμπαθήσουμε, ακόμα δεν τη γνωρίσαμε; Υπομονή... είπαμε, μπορεί να είναι αυτοτελής ιστορία, αλλά αποτελεί μέρος μιας μεγαλύτερης. Τα άλλα ερωτήματά σου, όπως αν έχει εχθρούς, αν ήθελε να γίνει κλέφτρα, αν έχει επιπτώσεις στη ζωή της, κλπ, μερικά τα έχω σκεφτεί και τα έχω απαντήσει στη συνέχεια, μερικά όχι ακόμα(όπως το αν έχει εχθρούς). Σ' ευχαριστώ για την επισήμανση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.