Rikochet Posted November 23, 2004 Share Posted November 23, 2004 Σαν γυρίζεις απο μέρα κοπιαστική, μέσα σε ερεβώδη μονοπάτια χάνεσαι. «Οι σκιές είναι φθονερές απόψε», σου είχε πεί ο παρακατιανός, που, χωρίς ίχνος συμπόνιας, κλώτσησες για να φύγει απο μπροστά σου, στο δρόμο του γυρισμού. Σε καταράστηκε τότε: «Μακάρι το βλέμμα τους να στραφεί επάνω σου!» Ύστερα, ο δρόμος έπαψε να έχει τελειωμό. Περπατούσες για δευτερόλεπτα που κρατούσαν αιώνες, για ώρες που περνούσαν όπως ο άνεμος που παράσερνε τα ξερά φύλλα που πάταγες. Τρόμαξες, γιατι ήξερες οτι ήσουν καταραμένος. Φοβήθηκες και μετάνιωσες για τη συμπεριφορά σου σ’εκείνον τον κακόμοιρο. Έκλαψες, γιατι είχες μπερδευτεί σ’ένα λαβύρινθο δίχως τελειωμό. Βλέπεις τις σκιές να χαμογελούν σαρδόνια, να μορφάζουν τρομερά, να μειδιούν έχοντας σκοπό κρυφό και φθονερό. Καταλαβαίνεις πως σε ζηλεύουν, φθονούν τη θέρμη που εκπέμπει το κορμί σου, αποζητούν την υλική ύπαρξη. Γιατι αυτές ποτέ δεν θα είναι σαν εσένα. Καθώς μέσα σε στενούς διαδρόμους περιπλανιέσαι, αυτές σε κυνηγούν ασταμάτητα, δίχως παύση, συνεχίζουν, όλο και συνεχίζουν. Και εσύ τρέχεις, τρέχεις να ξεφύγεις, αλλα ποτέ δεν τα καταφέρνεις. Μόνο βλέπεις το φώς, πάντα λίγο μακρυά απο το σημείο που φτάνει το τεντωμένο χέρι σου. Μόνο μετά απο προσπάθεια υπεράνθρωπη τους ξεφεύγεις. Η νομίζεις οτι τους έχεις ξεφύγει. Όμως κάνεις λάθος. Όλοι κάνουμε. Αυτές είναι εκεί, αλλα δεν μας ενοχλούν πάντα. Μόνο τους πιο δειλούς, και αυτούς επιφυλακτικά. Γιατι ξέρουν οτι όσο τρομερές κι’αν είναι στην όψη, όσο κι’αν τυλίγονται γύρω απο τα πόδια μας και μας κλονίζουν, ποτέ δεν θα δούν το φώς. Ποτε δεν θα έχουν την ευκαιρία να προσπαθήσουν να το φτάσουν. Ποτέ δεν θα νιώσουν θέρμη, ποτέ κανείς δεν θα χύσει ένα δάκρυ γι’αυτές. Ποτέ δεν θα αισθανθούν την πνοή της ζωής μέσα τους, τη γεύση του γλυκού κρασιού στο στόμα τους. Το μόνο που τους έμεινε τότε, τώρα, και στην αιωνιότητα, είναι η γεύση κρύας στάχτης στον ουρανίσκο τους. Αυτό, και μια ψευδαίσθηση. Η ψευδαίσθηση οτι κάποτε θα γίνουν σαν κι’εμάς. Γι’αυτό σε ακολουθούν, γι’αυτό σε κοιτάζουν με μάτια όλο ζήλια, γι’αυτό μουρμουρίζουν τρομαχτικά στο πέρασμα σου. Χάρισε τους μια αισιόδοξη σκέψη, και συνέχισε το δρόμο σου. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
drowvarius Posted November 23, 2004 Share Posted November 23, 2004 Γιατι ξέρουν οτι όσο τρομερές κι’αν είναι στην όψη, όσο κι’αν τυλίγονται γύρω απο Γιατι ξέρουν οτι όσο τρομερές κι’αν είναι στην όψη, όσο κι’αν τυλίγονται γύρω απο τα πόδια Σε αυτά τα σημεία δεν χρειάζεται να βάλεις αποστρόφους. Όσον αφορά το κείμενο τώρα : Μου άρεσε πολύ. Μικρό και καλό. Ρέει ωραία. Καλά γραμμένο στο δεύτερο πρόσωπο και με έναν ποιητικό τρόπο θα έλεγα. Ο μικρός συνεχίζει να μας εκπλήσσει. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Βάρδος Posted November 24, 2004 Share Posted November 24, 2004 Riko, ωραίο το πεζό-ποίημα. Μια ανάμιξη λυρισμού και πρόζας. Και το 2ο πρόσωπο όμορφο ήταν, όπως και στην προηγούμεμη ιστορία που είχε ανεβάσει ο Nihilio' αλλά μη σας γίνει συνήθεια γιατί έχει αρχίσει να με ανατριχιάζει. :-Ρ Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nihilio Posted November 24, 2004 Share Posted November 24, 2004 Φτιάχνω μόδες τελικά :P:P:P:P Σοβαρά τώρα πολύ καλό το κείμενο. Το δεύτερο πρόσωπο πιστεύω βοηθάει πολύ το είδος αυτό ιστορίας που επικεντρώνεται στα συναισθήματα ενός και μόνο ατόμου. Δημιουργεί αμεσότητα. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Rikochet Posted November 24, 2004 Author Share Posted November 24, 2004 Γι'αυτό ακριβώς το έγραψα σε 2ο πρόσωπο! Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια σας, lads. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
northerain Posted November 24, 2004 Share Posted November 24, 2004 poly kalo friko...kalogrameno kai omorfo.no further comments Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Isis Posted May 29, 2005 Share Posted May 29, 2005 Η γλώσσα περνάει από την απλή δημοτική στη διανθισμένη (βλ. ερεβώδη) σε αρκετά σημεία: δεν έχει σταθερότητα και δίνεται μια έντονη διάσταση ανάμεσα στη γλώσσα του ήρωα και τη γλώσσα του γράφοντος. Δηλαδή: ποιος μιλάει και πότε. Εξαιρετικό το δίδαγμα της ιστορίας: Χάρισε τους μια αισιόδοξη σκέψη, και συνέχισε το δρόμο σου. Από σένα ένα πράγμα θα ήθελα: μεγαλύτερα κείμενα, με περισσότερες εικόνες και περιγραφές! Περιγραφή και για τον περίγυρο, όχι μόνο εσωτερικές περιγραφές: άλλωστε καμία προσωπικότητα δεν αναπτύσσεται άσχετα από τον περιβάλλοντα χώρο της! Good! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Orpheus Posted May 30, 2005 Share Posted May 30, 2005 [!; Νόμιζα πως είχα γράψει!] Επειδή προσπαθώ να φτιάξω ένα πεζό[ ], δεν γράφω τίποτα τώρα, μόνο αυτό: Αφού βάζεις το λόγιο of shadows γιατί όχι το αντίστοιχα λόγιο περί σκιών στα ελληνικά; [να μην πω κι εγώ τη βλακειούλα μου; ] Oι Μούσες μαζί σου, -Ορφέας Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Elsanor Posted May 30, 2005 Share Posted May 30, 2005 Ωραίος! Το δεύτερο πρόσωπο όντως πάει γάντι στο συγκεκριμένο κείμενο... Θα συμφωνήσω με την Isis στο "Χάρισε τους μια αισιόδοξη σκέψη, και συνέχισε το δρόμο σου." Υπάρχει περίπτωση να ήταν ελαφρώς αλληγορικό αυτό που έγραψες; Λέω τώρα εγώ... Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nienna Posted May 31, 2005 Share Posted May 31, 2005 Πάρα πολύ καλογραμμένο, αν και διαφωνώ, οι σκιές είναι φίλοι μας. Σοβαρά τώρα, πάρα πολύ όμορφη γλώσσα και κείμενο, ωραία έμπνευση. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.