Γκλεν κουκ - The Black Company (Glen Cook - The Black Company)

[Electroscribe]

[Ζήλεψα την Ευθυμία κι είπα κι εγώ να πω δυο λόγια για μια σειρά βιβλίων φάνταζυ από αυτές που είναι λιγότερο γνωστές στην Ελλάδα]

 

 

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Τα παρακάτω έχουν σκοπό να σκιαγραφήσουν τη σειρά για να κρίνει κάποιος αν είναι του γούστου του, όχι να τη διαφημίσουν ως αριστούργημα ή ανάγνωσμα απευθυνόμενο στους πάντες.

 

 

 

Γραφή

 

Πάντα όταν διαβάζω φάνταζυ (και όχι μόνο) σε πρώτο πρόσωπο, μου φαίνονται γελοίες οι ατάκες του τύπου «όπως όλοι ήδη ξέρετε/όπως θα θυμάστε» πριν από infodump. Το ίδιο και ότι όλοι οι αφηγητές είναι ικανοί να θυμηθούν απίστευτα πολλές λεπτομέρειες, από το τι μύριζε εκείνη την ώρα ως τις ακριβείς λέξεις διαλόγων που έγιναν μήνες πριν.

 

Θα μπορούσε να γραφτεί ένα βιβλίο σε πρώτο πρόσωπο, που να παραμένει ενδιαφέρον την ίδια στιγμή που δε θυσιάζει το ρεαλισμό;

 

Η μόνη φορά που είδα να το επιχειρεί κάποιος (και να το επιτυγχάνει σε μεγάλο βαθμό) είναι στη σειρά

 

The Black Company του Glen Cook

 

Είναι υποτίθεται οι νιοστοί τόμος του «βιβλίου συμβάντων» ενός πολυπληθούς μισθοφορικού σώματος ονόματι «Μαύρη Εταιρεία». Ξεκινάει με την υποτιθέμενη παραδοχή πως κάθε πιθανός αναγνώστης ήδη γνωρίζει τα πρόσωπα, το πού βρίσκονται και το τι κάνουν εκεί.

 

Ο Cook επιστρατεύει απλά αλλά ευφυή τεχνάσματα για προσπεράσει τους σκοπέλους. Η αρχή του βιβλίου είναι μια δηλητηρίαση που στέλνει μερικούς οπλίτες στον αφηγητή, τον Croaker, άρα βλέπουμε με τη μία ότι πρόκειται για στρατιωτικό γιατρό. Μέσα από γκρίνιες (σήμα κατατεθέν του στρατού), μαθαίνουμε για τον εργοδότη τους και την πολιτική κατάσταση. Και μετά καταλήγουν να προσληφθούν σε άλλη ήπειρο, οπότε πρέπει να μάθουν ένα σωρό πράγματα από την αρχή, κι εμείς μαζί τους.

 

Σταδιακά, ο Cook δε θυσιάζει τη σύλληψή του, αλλά την τραβάει στα άκρα. Αδρές περιγραφές. Δευτερεύοντες χαρακτήρες εμφανίζονται από το πουθενά (αφού ο αφηγητής δήθεν τους ήξερε, αλλά δεν είχε δοθεί αφορμή να τους αναφέρει πιο πριν) και εξαφανίζονται το ίδιο ξαφνικά (δήθεν επιστρέφουν μέσα στο ανώνυμο πλήθος της Εταιρείας). Γίνονται αναφορές σε υποτιθέμενα παραρτήματα με καταλόγους απωλειών και στρατολογήσεων. Ο αφηγητής δε μαθαίνει ποτέ πώς ακριβώς λειτουργεί η μαγεία στον κόσμο του και στο ίδιο σκοτάδι μένει κι ο αναγνώστης, να την βλέπει ως δεδομένη αλλά μυστηριώδη δύναμη που τη χειρίζονται αντίστοιχα μυστηριώδη άτομα. Ο αφηγητής, μιας και είναι μέρος των καθηκόντων του η καταγραφή των γεγονότων, έχει πρόσβαση ακόμη και στις άτυπες συνεδριάσεις διοικητή-υποδιοικητή, αλλά τις μάχες τις βιώνει μέσω τρίτων, καθώς ο ίδιος είναι πάντα απασχολημένος σε κάποια γωνιά, να περιθάλπει τους τραυματίες. Και τα βιβλία είναι (κυρίως) military fantasy!

 

Σε βιβλία μετά τη μέση της σειράς έχουμε και πειραματισμούς: αναλαμβάνουν καθήκοντα άλλοι (υποτιθέμενοι, πάντα) αφηγητές, οι οποίοι όχι μόνο δεν έχουν λογοτεχνικές ανησυχίες όπως ο αρχικός, αλλά και τονίζουν την υποκειμενικότητα του όλου ζητήματος (σχολιάζονται αρνητικά μεταξύ τους, παρουσιάζουν τους χαρακτήρες όπως τους αντιλαμβάνεται ο καθένας, έχουν διαφορετικές συμπάθειες και αντιπάθειες)

 

Θα αναρωτιέστε αν έχει αξία κάτι τέτοιο, πέρα από το αξιοπερίεργο του ζητήματος.

 

 

Κόσμος

 

Λοιπόν, το πρώτο βιβλίο είναι γνωστό ως «Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών από τη σκοπιά των Ορκ» στους οπαδούς του, αν αυτό σας λέει κάτι. Η Εταιρεία προσλαμβάνεται (με το ζόρι) από έναν τύπο που μοιάζει με τον Ντάρθ Βέιντερ και της ανατίθεται να πολεμήσει τους επαναστάτες οι οποίοι προσπαθούν να εξοντώσουν το αφεντικό του, τον «Σάουρον». Ανατροπές του τύπου «στο τέλος οι πρωταγωνιστές αλλάζουν στρατόπεδο», μην περιμένετε.

 

Ο προαναφερθείς δικτάτορας είναι μια πολύ εμφανίσιμη κυρία (ονόματι «Lady»), πρόσφατα απελευθερωμένη από τη μαγική φυλακή της και αποφασισμένη να κρατήσει τον άντρα της (τον άρχοντα του κακού) έγκλειστο για να περνάει καλύτερα. Αναφορές στον Τόλκιεν υπάρχουν στο κείμενο, αλλά σποραδικά μόνο και άκρως διακριτικά. Ξωτικά, νάνους και άλλες μη ανθρώπινες «φυλές», δεν έχει. Το ψοφολόγημα είναι άνευ προηγουμένου: ως το τέλος της σειράς, δεν έχει μείνει κανένα από τα περίπου 400 αρχικά μέλη της Εταιρείας, με μόνο τρεις θανάτους από γηρατειά. Οι θάνατοι είναι συνήθως άδοξοι, άδικοι και μαζικοί. Μέσα στον πανικό, δεν περισσεύει ποτέ χρόνος για μελοδραματισμούς και συμπεράσματα. Η Εταιρεία δεν αποτελείται από ιππότες: κάνουν ότι είναι απαραίτητο για να νικήσουν και να επιβιώσουν, ακόμη και να θυσιάσουν δικούς τους αν είναι απολύτως απαραίτητο.

 

Πέρα από τη μαυρίλα τους, τα βιβλία έχουν και μια πιο συμβατική χροιά. Η πλοκή ακολουθεί κυρίως τον Croaker και τη συντροφιά του, οι οποίοι αναλαμβάνουν ενίοτε ευαίσθητες επιχειρήσεις, προσφέροντας στον αναγνώστη έναν κεντρικό χαρακτήρα, τις συνήθεις περιπέτειες μιας ολιγομελούς ομάδας, αλλά και ένα επαναλαμβανόμενο καστ. Από το δεύτερο βιβλίο και μετά, όσα γεγονότα ήταν άγνωστα στην Εταιρεία αλλά αποδείχθηκαν σημαντικά εκ των υστέρων, παρουσιάζονται σε εμβόλιμα κεφάλαια γραμμένα στο τρίτο πρόσωπο (από τον Croaker ως συγγραφέα, με έναν συγκεκριμένο ήρωα για κάθε βιβλίο της σειράς) και συχνά είναι τόσο καλά που επισκιάζουν το κυρίως θέμα. Υπάρχει και χιούμορ, σε σωστή αναλογία, κωμικό κι όχι παρωδιακό (οπότε δεν ανατρέπει το γενικό μουντό πλαίσιο). Και ο Croaker, μπορεί να είναι γιατρός, αλλά είναι και μισθοφόρος, οπότε μια χαρά δουλεύει τόξο και σπαθί σε κρίσιμα σημεία.

 

Φάνταζυ, έστω και τόσο προσγειωμένο, δε γίνεται χωρίς μαγεία. Η Εταιρεία έχει τρεις (αρχικά τέσσερις) μάγους που της προσφέρουν πολύτιμες υπηρεσίες, όπως το να αποκοιμίζουν τους σκοπούς των εχθρών. Οι άλλοι μάγοι που εμφανίζονται (οι στρατηγοί της Lady και οι αρχιεπαναστάτες) είναι τόσο δυνατοί ώστε ισοπεδώνουν ολόκληρα χωριά με ένα ξόρκι. Και μη φανταστείτε τίποτα κακομοίρηδες γέρους με ρόμπες. Οι περισσότεροι έχουν τη σωματοδομή του Κόναν, είναι άριστοι ξιφομάχοι και είναι πολύ, πολύ δύσκολο να σκοτωθούν (ακόμη και ο αποκεφαλισμός δε λέει τίποτα!). Δυνατό σημείο οι περιγραφές των ξορκιών, γεμάτες χρώμα και ήχο. Μπορεί να είναι ακατανόητα σε αφηγητή και αναγνώστη, αλλά μια? μαγεία τη διαθέτουν. Και οι μάγοι είναι ασυνήθιστα (για το φάνταζυ) πρακτικοί άνθρωποι σ’ εκείνο τον κόσμο. Δεν κάθονται να φτιάχνουν μαγικά σπαθιά για να σκοτώνουν έναν-έναν τους εχθρούς τους. Προτιμούν μαγικές πολεμικές μηχανές για να εξαϋλώνουν ολόκληρες ταξιαρχίες.

 

Μια ιδιαιτερότητα των βιβλίων είναι πως σχεδόν κανείς δεν έχει όνομα, αλλά πορεύονται με ευφάνταστα παρατσούκλια. Οι μάγοι κρύβουν τα ονόματά τους για να μην εκτεθούν στα ξόρκια των αντιπάλων τους (True Name κτλ) ενώ οι μισθοφόροι είναι κατακάθια της κοινωνίας και κρύβουν το παρελθόν τους. Την ονοματολογία αυτή αντέγραψε (κατά δήλωσή του) ο πολύς Steven Ericsson που είναι φαν της σειράς.

 

 

 

Και ολίγα διαδικαστικά

 

Η σειρά αποτελείται από τα εξής δέκα βιβλία:

 

1. Τhe Black Company (1984)

2. Shadows Linger (1984)

3. The White Rose (1985)

4. The Silver Spike (1989)

 

5. Shadow Games (1989)

6. Dreams of Steel (1990)

7. Bleak Season (1996)

8. She is the Darkness (1997)

9. Water Sleeps (1999)

10. Soldiers Live (2000)

 

Τα τέσσερα πρώτα είναι τα βιβλία του Βορρά, τα υπόλοιπα τα βιβλία του Νότου. Το τέταρτο διχάζει τους αναγνώστες, αλλά τα επόμενα είναι κατά γενική ομολογία κατώτερα από τα αρχικά και το κάθε ένα χειρότερο από το προηγούμενο (στην κατηγορία «δεν ξέρω γιατί συνεχίζω να διαβάζω αυτή τη σειρά, κι όμως το κάνω»). Ευτυχώς, αφηγούνται διαφορετική αποστολή, σε διαφορετική ήπειρο κι έτσι μπορεί να αγνοήσει κανείς την ύπαρξή τους (παρά το cliffhanger που προσπαθεί να δημιουργήσει ο συγγραφέας για να τα προωθήσει).

 

Ο Cook έχει ανακοινώσει τους τίτλους από δυο ακόμη βιβλία που σχεδιάζει κάποια στιγμή να προσθέσει για να κλείσει τη σειρά, αλλά υπάρχουν σοβαρές αντενδείξεις ότι θα γίνει ποτέ αυτό. Πρώτον, είναι ήδη στο δεύτερο βιβλίο μιας νέας σειράς που παίρνει πολύ καλές κριτικές. Δεύτερον, δεν έχει μείνει ενεργός/ζωντανός σχεδόν κανείς από τους χαρακτήρες που σημάδεψαν τα βιβλία. Τρίτον, δεν έχουν μείνει ανοιχτά ζητήματα.

 

Ο Glen Cook έχει γράψει (μεταξύ άλλων) δυο ακόμη γνωστές σειρές. Την αλυσίδα διλογιών και τριλογιών Dread Empire και το φάνταζυ νουάρ Garrett PI.

Edited January 11, 2009 by Electroscribe

[RaspK]

Είχα δει κάποια πράγματα για το The Black Company σχεδόν στο άσχετο και είναι πολύ ενδιαφέρον setting κατ' εμέ, αν και δεν έχω διαβάσει παρά λίγα και μόνο αποσπάσματα των ιστοριών.

[Nihilio]

Ακούγεται σαν Erikson χωρίς τις Dragonball επιρροές του. Θα το τσεκάρω, όταν αποφασίσω να ξαναπιάσω Ν-λογία

[Naroualis]

Είχα διαβάσει παλαιότερα, πέρσι συγκεκριμένα, το πρώτο βιβλίο το The Black Company και το είχα βρει χαοτικό αλλά πολύ ανδιαφέρον. Αν μη τι άλλο, ο ήρωας Croaker μένει πιστός στο παρατσούκλι του. Κάθε φορά που τον στριμώχνουν και μιλάει, αναφέρεται στον εαυτό του ως "I croaked"...

 

Σήμερα το απόγευμα τελείωσα και το δεύτερο βιβλίο, το Shadows Linger. Είχα μεγάλο πρόβλημα αρχικά, είχα διαβάσει τις πρώτες είκοσι σελίδες πάνω από πέντε φορές χωρίς να καταλαβαίνω και πολλά. Το ξαναξεκίνησα χτες το βράδυ περισσότερο γιατί είχα αποφασίσει να τελειώνω μαζί του παρά γιατί ήθελα πραγματικά να το διαβάσω.

 

Και κόλλησα. Το βιβλίο είναι γραμμένο μισό-μισό, με εναλλαγές κομματιών όπου ο Croaker είναι ο αφηγητής και κομματιών όπου η αφήγηση είναι σε τρίτο πρόσωπο και παρουσιάζει την πλευρά ενός άλλου ήρωα, έξω από την Εταιρία. Είχα παραξενευτεί αρχικά για αυτήν την αλλαγή στην αφήγηση, μιας και θυμόμουν ότι κάποια στιγμή αλλάζουν οι Annalists, αλλά περίμενα να διαβάσω κάτι σε πρώτο πρόσωπο. Εκεί όμως που το πήρα απόφαση ότι θα είναι άλλη μια αντίφαση ο Croaker έρχεται να εξηγήσει ότι το έκανε αυτός, γιατί πίστεψε ότι άξιζε τον κόπο η καταγραφή των γεγονότων από την οπτική γωνία του Maron Shed.

 

Η μαγεία έιναι όντως καταπληκτική, όλο πολύχρωμες και ηχηρές αναφορές. Το τι αντιμετωπίζει ο καθένας τους τούς έρχεται συνήθως κατακέφαλα, και δεν έχει και πολλές πολλές εξηγήσεις. Έχει και τις συγκινητικές του στιγμες, έχει και τις ματσό στιγμές. Αλλά κυρίως έχει πολλούς άντρες που πολεμάνε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Νομίζω ότι μέσα στην εβδομάδα θα διαβάσω και το τρίτο, το White Rose...

[Naroualis]

Τελείωσα μόλις και το τρίτο της σειράς, το The White Rose. Δείχνει να κλείνει υποδειγματικά τα πάντα, ακόμη και τις σχέσεις μεταξύ των ηρώων, δίνοντας υποσχέσεις για κάποια πρίκουελ. Το παράξενο που παρατήρησα και στο White Rose αλλά και στο Shadows Linger είναι ότι ενώ περιμένεις τα πράγματα να τελειώσουν σε κάποιο σημείο, κοιτάς κι ανακαλύπτεις ότι έχεις ακόμη πενήντα σελίδες. Αναρωτιέσαι, τι στο καλό έχει ακόμη να πει; και τελικά σου αποκαλύπτει ότι όλος ο χαμός που περιέγραφε ως τώρα ήταν μόνο τα προεόρτια, για να σου εξηγήσει αυτό που πρόκειται να γίνει στην τελική μάχη.

 

Λάτρεψα τον μάγο Silent για λόγους που θα είναι σπόιλερ αν τους αναφέρω. Τελικά, military fantasy, αλλά έχει κι εκείνα τα soft spots που θα κάνουν μια γυναίκα να το διαβάσει. Ή μάλλον για να το πω καλύτερα, να εκτιμήσει το συγγραφέα, παρά τα τεστοστερόνικα ξεσπάσματα που έχει σε τακτά χρονικά διαστήματα.

[Zaratoth]

Έχω ξεκινήσει και εγώ το πρώτο και βρίσκομαι περίπου στο 1/3 του βιβλίου. Χαώδες, αλλά πολύ ενδιαφέρον και κρατά τον αναγνώστη. Αλήθεια, τι πάει να πει ο όρος Annalists; Θα το θεωρούσα "ιστορικός" ή κάτι τέτοιο, αλλά νομίζω χρησιμοποιεί άλλες εκφράσεις όπως chronicler ή κάτι τέτοιο.

[Zaratoth]

Χτες το βράδυ τελείωσα το πρώτο βιβλίο. Πολύ καλό, ξεφεύγει από τα κλασικά ασπρόμαυρα. Θεοί απλά οι Goblin και One-Eye με τις "μονομαχίες" τους! Σήμερα θα ξεκινήσω το δεύτερο βιβλίο "Shadows Linger". Και μια ερώτηση, παίζει να έχει κανείς το "White Rose" και να μην το θέλει; Το έψαξα στο bookdepository και δεν το βρήκα.

[Maxus]

Eνδιαφερον σειρα ακουγετε,εγω θελω να ρωτησω,ειναι ευκολοδιαβαστο στα αγγλικα? ή δεν θα καταλαβαινω τπτ?

-Ζaratoth και εγω που το εψαξα λιγο μονο αυτο βρηκα που ειναι ομως τα 3 πρωτα μαζι.Κοιτα κ στο amazon μπας και..

[Zaratoth]

Εμένα μου φάνηκε αρκετά εύκολο. Αρκεί να παραμερίσεις λίγο το τσουνάμι πληροφοριών της αρχής, σιγά σιγά τα καταλαβαίνεις όλα και εξηγούνται πολλά. Όσο για το 3 σε 1 βιβλίο, το είδα και εγώ, αλλά μου αρέσουν τα δυο πρώτα που έχω ήδη.

[Maxus]

Εμένα μου φάνηκε αρκετά εύκολο. Αρκεί να παραμερίσεις λίγο το τσουνάμι πληροφοριών της αρχής, σιγά σιγά τα καταλαβαίνεις όλα και εξηγούνται πολλά. Όσο για το 3 σε 1 βιβλίο, το είδα και εγώ, αλλά μου αρέσουν τα δυο πρώτα που έχω ήδη.

 

Xαχα ναι το φανταστηκα οτι σου αρεσουν και αφου μου ελυσες την απορια με τη γλωσσα πιστευω θα ειναι στα επομενα βιβλια που θα παρω.

[Zaratoth]

Τελείωσα σήμερα το Shadows Linger. Ο Maron Shed έχει μπει στη λίστα με τους αγαπημένους μου χαρακτήρες βιβλίων. Πρέπει να βρω κάπου το τρίτο!

 

 

Σόρρυ κιόλας, ο τρόπος που πέθανε τελικά ο Raven δεν είναι πολύ "βλέπω το θάνατό σου"; Γλύτωσε τα χίλια μύρια για να πεθάνει από πτώση στη μπανιέρα;

 

 

[Zaratoth]

Τελείωσα και το τρίτο. Δεν ξέρω. Το πρώτο μισό (στην κοιλάδα) το ψιλοβαρέθηκα, είχε σημεία που βγήκαν από το πουθενά, ένα cliffhanger τέλος. Δεν ξέρω. Και μου άρεσε και δεν μου άρεσε. Κατώτερο από τα δυο προηγούμενα σίγουρα. Ευθυμία, από τότε που άρχισα να το διαβάζω, είχα στο μυαλό μου το σχόλιό σου για τον Silent, αλλά δεν κατάλαβα τι το τόσο γαμάτο έκανε. Μπορείς να μου εξηγήσεις, έστω και σε pm;

[heiron]

Εγώ έχω διαβάσει προς το παρόν μόνο το πρώτο αλλά έχω την πρώτη τριλογία οπότε θα ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα προσεχώς.

Πολύ δυνατή σειρά, ίσως θα έπρεπε να είναι πιο γνωστή αλλά φταίει και λίγο που ξεκίνησε τη δεκαετία του 80 που μιλιταριστικο ψιλορεαλιστικο(αν και γίνεται της τρελής το κάγκελο με τα μαγικά και τους ούμπερ dark lords/ladies δεν έχεις ούτε το φαρμπόη ούτε όρκ ούτε είσαι καν με τους καλούς) φάντασυ δεν ήταν ακόμη τόσο δημοφιλές. Δεν με απογοήτευσε αλλά ούτε και ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Ωραίος τύπος ο Croaker, η γραφή του Γκλεν χωλαίνει σε κάποια σημεία(ευχάριστη είναι, απλά δεν παίρνει και δάφνες) αλλά υποτίθεται καλύπτεται από το άλλοθι της γλώσσας του ήρωα του. Ευτυχώς το 1ο κλείνει χωρίς τρελό κλιφχάνγκερ γιατί έχουν πολλές σειρές ανοικτές...

[Naroualis]

Τελείωσα και το τρίτο. Δεν ξέρω. Το πρώτο μισό (στην κοιλάδα) το ψιλοβαρέθηκα, είχε σημεία που βγήκαν από το πουθενά, ένα cliffhanger τέλος. Δεν ξέρω. Και μου άρεσε και δεν μου άρεσε. Κατώτερο από τα δυο προηγούμενα σίγουρα. Ευθυμία, από τότε που άρχισα να το διαβάζω, είχα στο μυαλό μου το σχόλιό σου για τον Silent, αλλά δεν κατάλαβα τι το τόσο γαμάτο έκανε. Μπορείς να μου εξηγήσεις, έστω και σε pm;

 

 

Λοιπόν, αυτό ανέβηκε τη μέρα που έφυγα για διακοπές και το είδα όταν γύρισα και όλη την ώρα είχα την εντύπωση ότι απάντησα!

 

 

Λοιπόν, βλέπω τον Silent να κάθεται και να βασανίζεται για ποιο πράγμα; Για ένα κοριτσάκι με το οποίο είναι καψουρεμένος! όλοι οι άλλοι έχουν τα σεκλέτια τους, αυτός όχι μόνο περιμένει να την αγγίξει όταν εκείνη θα είναι σε ηλικία, αλλά και όταν πρέπει, για χάρη τς και μόνο, μιλάει! Ένας άντρας δε μπορεί να καταλάβει εύκολα πόσο υπεργαμάτο τον κάνει αυτό στα μάτια μιας γυναίκας.

 

[Zaratoth]

Τελείωσα και το τρίτο. Δεν ξέρω. Το πρώτο μισό (στην κοιλάδα) το ψιλοβαρέθηκα, είχε σημεία που βγήκαν από το πουθενά, ένα cliffhanger τέλος. Δεν ξέρω. Και μου άρεσε και δεν μου άρεσε. Κατώτερο από τα δυο προηγούμενα σίγουρα. Ευθυμία, από τότε που άρχισα να το διαβάζω, είχα στο μυαλό μου το σχόλιό σου για τον Silent, αλλά δεν κατάλαβα τι το τόσο γαμάτο έκανε. Μπορείς να μου εξηγήσεις, έστω και σε pm;

 

 

Λοιπόν, αυτό ανέβηκε τη μέρα που έφυγα για διακοπές και το είδα όταν γύρισα και όλη την ώρα είχα την εντύπωση ότι απάντησα!

 

 

Λοιπόν, βλέπω τον Silent να κάθεται και να βασανίζεται για ποιο πράγμα; Για ένα κοριτσάκι με το οποίο είναι καψουρεμένος! όλοι οι άλλοι έχουν τα σεκλέτια τους, αυτός όχι μόνο περιμένει να την αγγίξει όταν εκείνη θα είναι σε ηλικία, αλλά και όταν πρέπει, για χάρη τς και μόνο, μιλάει! Ένας άντρας δε μπορεί να καταλάβει εύκολα πόσο υπεργαμάτο τον κάνει αυτό στα μάτια μιας γυναίκας.

 

 

Α, έτσι ναι. Συμφωνώ και εγώ.

 

Απλά όταν διάβασα το σχόλιό σου για πρώτη φορά μου είχαν μείνει στο μυαλό κάτι magic bolts σε στυλ Taken που έριχνε από έναν πύργο στο τέλος του δεύτερου βιβλίου και μου κόλλησε πως θα έκανε στο τρία κάποιο εξίσου γαμάτο μαγικό κατόρθωμα.

 

Edited October 2, 2012 by Zaratoth

[subdee]

Μόλις τελείωσα την ανθολογία Books of the South που συμπεριλαμβάνει Shadow Games, Dreams of Steel και το Silver Spike. Η γνώμη μου είναι θετική, θυμίζει όντως Erikson και Malazan, αλλά λογικό είναι αφού μια απο τις επιρροές του Erikson είναι ο Cook.

 

Αναμένω να τελειώσω τη σειρά για να έχω μια καλύτερα γνώμη της σειράς, αλλά προς το παρόν την απολαμβάνω. Γουστάρω μαυρίλα και χάος στα fantasy...

[subdee]

Τελείωσα και αυτή τη σειρά και μπορώ να πω πως μου άρεσε πάρα πολύ,. Θα την έβαζα σίγουρα στο ίδιο επίπεδο με τα Malazan βιβλία, δηλαδή στα top.

 

Τελικά αυτό το military/dark fantasy με τραβάει περισσότερο απο όλα.

 

Το προτείνω αλλά με την προειδοποίηση πως δεν είναι για όλα τα γούστα.

 

ΥΓ. Καμιά πρόταση για περισσότερα βιβλία τέτοιου τύπου;

[Naroualis]

Δοκίμασε το Monarchies of God (πιθανόν) και το Macht Trilogy (σίγουρα) του Paul Kearney. Επίσης με περισσότερο κουέστ νότες, αλλά και πάλι σκληρά στρατιωτικό, το Dawnthief και τα αδερφάκια του, του James Barclay

[subdee]

Ευχαριστώ Ευθυμία, είχα στο νού μου τον Kearney λίγο που το έψαξα. Θα το αρχίσω μόλις τελειώσω το Memory of Light και A Darkenss at Sethanon, για να κλείνω τις ν-λογίες σιγά σιγά ;)

[Mhtsos]

Τελείωσα τον δεύτερο τόμο,The Books of South(σε δύο μέρες λόγω αρρώστιας και της απαραίτητης ξάπλας) και μπορώ να πω ότι μου άρεσε πολύ.

Συνεχίζει στο ίδιο ύφος και στυλ που τα κάνει πολύ καλύτερα από τα περισσότερα σύγχρονα fantasy.Το κακό είναι ότι επαναλαμβάνει καταστάσεις και κάποιοι που έπρεπε να είχαν πεθάνει ξαναπετάγονται έτι μια φορά.Κακό αυτό και σημαίνει ότι απλά δεν σκέφτηκε την δημιουργία νέων "αντιπάλων".

Τα δύο πρώτα μέρη είναι δυνατά,αν και μερικές στιγμές κοιλιάς,επανάληψης και λογικών υπερβάσεων,και το τρίτο απλά καλό(προς το αδιάφορο) με μια πλοκή που προσωπικά την βρήκα πολύ κοινότυπη και σε μεγάλο βαθμό ίδια με κάποιους από τους προηγούμενους τίτλους του.

Το τέλος ήταν τελείως βαρετό.

Έμεινε μια προσμονή για το επόμενο μέρος(the return of the black company),αλλά μετά από 960+ σελίδες ψιλο-μπούχτισα.

Ίδωμεν.

[Steel Guardian]

The Black Company (Εκδόσεις Tor Books)
Γενικά για τη σειρά νομίζω ότι στα παραπάνω posts έχει ειπωθεί ό,τι χρειάζεται. Απλά να πω κι εγώ ότι το πρώτο βιβλίο μου άρεσε πολύ. Τα παράπονα που έχω είναι ότι θα ήθελα σε κάποια σημεία ο Cook να εμβαθύνει περισσότερο και ότι μερικές φορές κάποια  σημαντικά γεγονότα γίνονται "off screen".
Γενικά εκτός από πολύ καλό βιβλίο νομίζω ότι είναι και πολύ σημαντικό για το fantasy. Ενδεικτικά αναφέρω ότι ο Steven Erikson (του οποίου τα βιβλία πρέπει να διαβάσω κάποια στιγμή) έχει πει "With the Black Company series Glen Cook single-handedly changed the face of fantasy—something a lot of people didn’t notice and maybe still don’t. He brought the story down to a human level, dispensing with the cliché archetypes of princes, kings, and evil sorcerers. Reading his stuff was like reading Vietnam War fiction on peyote."

Βαθμολογία: 8.5/10

 

[Steel Guardian]

Shadows Linger (Εκδόσεις Tor Books)
Το δεύτερο βιβλίο είναι, όντως, βελτιωμένο σε σχέση με το πρώτο, καθώς έχει αρκετά πιο σφιχτοδεμένη πλοκή, καλύτερο ρυθμό και αρκετό "γυάλισμα" στη γραφή του Cook, αν και μου έλειψαν οι σκηνές με τους χαρακτήρες να παίζουν tonk. Και σε αυτό το βιβλίο ο Cook επιλέγει να ασχοληθεί πολύ λίγο με κάποια σημαντικά/ενδιαφέροντα γεγονότα, άλλα όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό όσο στο προηγούμενο βιβλίο.
Αν και αυτά είναι τα βιβλία που θεμελίωσαν το military fantasy νομίζω πως πολύ μικρό κομμάτι τους ασχολείται με μάχες. Μάλλον καλύτερα, γιατί θεωρώ πως αυτές οι σκηνές είναι οι πιο αδύναμες και στα δύο βιβλία.
Σε όσους άρεσε το πρώτο σίγουρα θα αρέσει και αυτό. Τώρα αυτοί που δεν ενθουσιάστηκαν με το πρώτο, αλλά δεν το θεώρησαν και κακό νομίζω αξίζει να δώσουν μια ακόμα ευκαιρία.

Βαθμολογία: 9.0/10
 

[Steel Guardian]

The White Rose (Εκδόσεις Tor Books)
Δεν νομίζω ότι έχω να πω κάτι διαφορετικό για το τρίτο βιβλίο, είναι και αυτό στο ίδιο εξαιρετικό επίπεδο, ίσως λίγο χειρότερο από το δεύτερο γιατί αργεί κάπως να πάρει μπρος, αλλά τελειώνει πολύ δυνατά και κλείνει υποδειγματικά την original τριλογία.
Θα μπορούσε εύκολα κάποιος να διαβάσει μόνο τα τρία αυτά βιβλία και να δει μια ολοκληρωμένη ιστορία. Προσωπικά επειδή μου άρεσαν πάρα πολύ και ενδιαφέρομαι για το τι θα συμβεί στους διάφορους χαρακτήρες θα συνεχίσω και με τα υπόλοιπα βιβλία της σειράς, αλλά μάλλον θα κάνω ένα διαλειμματάκι για λίγο.

Βαθμολογία: 9.0/10

[Steel Guardian]

Shadow Games (Εκδόσεις Tor Books)
Το τέταρτο βιβλίο της σειράς και πρώτο απ'τα "Books of the South", είναι και αυτό στο ίδιο πάνω κάτω επίπεδο, με τα προηγούμενα βιβλία. Θα μπορούσε κανείς εύκολα να ξεκινήσει από εδώ τα βιβλία, χωρίς να διαβάσει τα προηγούμενα και να παρακολουθήσει πλήρως την πλοκή, αλλά δεν το προτείνω γιατί ένα από τα δυνατά στοιχεία της σειράς είναι οι αλληλεπιδράσεις των χαρακτήρων οι οποίες προφανώς φαίνονται διαφορετικά σε κάποιον που τους γνωρίζει ήδη.
Βρήκα το τέλος λίγο πιο αδύναμο από ό,τι θα ήθελα, αλλά δεν ήταν σε καμία περίπτωση κακό. Σίγουρα προτείνεται σε όσους άρεσε η πρώτη τριλογία ("Books of the North").

Βαθμολογία: 8.5/10

[ΧΘΩΝ]

Έχω ακούσει καλά λόγια από γνωστούς, και είναι η επόμενη σειρά που θα ξεκινήσω (μόλις τελειώσω κάτι μυστικιστικά και θεοσοφιστικά που διαβάζω αυτόν τον καιρό - ήμουν σε τέτοιο mood).