noxious Posted January 12, 2009 Share Posted January 12, 2009 Όνομα Συγγραφέα: Γιώργος Είδος: επιστημονική φαντασία Βία; Όχι Σεξ; Όχι Αριθμός Λέξεων: 2.210 Αυτοτελής; Ναι Σχόλια: Ένα απο τα σχετικά παλιά μου.. Ένας τυπικός καφές «Έχουμε συνθετικό Βραζιλίας, συνθετικό σοδειάς απεμπλουτισμένου ουρανίου, καφέ Υόρκης...» Η κοπέλα πίσω από το ταμείο τον κοιτούσε extra χαρούμενη καθώς του απαριθμούσε είδη καφέδων. Έπαιρνε extra χρήματα όταν οι κάμερες ασφαλείας την μαγνητοσκοπούσαν να χαμογελά. «Θέλω απλά έναν καφέ. Να έχει γεύση καφέ. Να μην πεθάνω αν τον πιω, και σίγουρα να μην μεταλλαχτώ σε κάτι γλοιώδες.» Η κοπέλα γελά ξανά. Δεν βρήκε καθόλου αστείο αυτό που ειπώθηκε και το ξέρει και ο ίδιος. «Επίσης αν έχετε κοινωνικές ανησυχίες..», συνεχίζει απτόητη, «να σας ενημερώσω ότι όλοι οι καφέδες της Tropica, για πρώτη φορά από το μαγαζί μας, έχουν τη σήμανση ΟΕΕ23 που πιστοποιεί πως δεν συμπεριλήφθηκε παιδική εργασία στην παρασκευή του...» Εκείνος την διακόπτει. «Καφέ, μέτριο, γάλα. Ευχαριστώ.» Αυτή τη φορά τον καρφώνει με τα μάτια μισόκλειστα, σαν φιμωμένη που θέλει να σκοτώσει τον απαγωγέα της. Το χαμόγελο μόνιμα καρφιτσωμένο πάραυτα. «Για εδώ;» Το εδώ ήταν το πολύβουο μέρος που απλά εκείνος έτυχε να περνάει απέξω, και διάλεξε να σκοτώσει την ώρα του εκεί μέσα. Μπροστά σε όλους. «Ναι.» «Με παρέα;» Αυτό δεν το σκέφτηκε. Καμιά φορά του αρέσει να απολαμβάνει μια ωραία συζήτηση όταν δεν έχει απολύτως τίποτα να κάνει. Καμιά φορά. «Χμ.. Τι έχετε;» «Επιστήμονες θετικών και θεωρητικών επιστημών, καλλιτέχνες, ιερόδουλες, ανειδίκευτους, ειδικούς pop lifestyle, άνδρες-γυναίκες, φυλές λευκή και ασιάτικη.» «Από πολιτικές επιστήμες, γυναίκα.» «Βεβαίως». «Λευκή. Όχι πάνω από 30.» Η κοπέλα πληκτρολόγησε κάτι ακόμα στην ηλεκτρονική συσκευή μπροστά της, εκείνος πέρασε την Κάρτα του από τη μαγνητική συσκευή μπροστά του και κατευθύνθηκε προς ένα ήσυχο τραπέζι σε μια γωνιά. Μόλις έκατσε ξαναπέρασε την Κάρτα του στη μαγνητική τομή του τραπεζιού. Τα ηλεκτρονικά κεριά του τραπεζιού άναψαν, προσομοιώνοντας το τρεμούλιασμα της φλόγας. Η οθόνη του τραπεζιού του δείχνει πόσος χρόνος υπολείπεται μέχρι να ετοιμαστεί η παραγγελία του. Κοιτάζει έξω. Η νύχτα έχει πέσει στην πόλη, η οποία αντιστέκεται σθεναρά με χιλιάδες πινακίδες νέον, διαφημιστικά laser στον ουρανό, γιγαντοοθόνες στις πλατείες και με τα φανάρια των αμαξιών. Απόψε η πόλη είναι ντυμένη στα εκτυφλωτικά κόκκινα, στα κίτρινα, στα πράσινα μαζί. Στον κεντρικό δρόμο δίπλα από το παράθυρο, άνθρωποι πολύχρωμοι, άλλοι με φωτεινό makeup ή ηλεκτρικά μπουφάν, μερικοί γυμνοί, μερικοί χορεύουν, βρίζουν, κάνουν ναρκωτικά, δύο κάνουν σεξ. Όλοι περπατάνε, βιάζονται. Κανείς δεν θα πτοούταν ακόμα και αν συναντούσε τον θεό τον ίδιο μπροστά του. Πολλοί θα του λέγαν πως δεν υπάρχει καν, παρά μόνο σαν μια παραίσθηση, απόρροια των ναρκωτικών τους. Απ’ έξω σταματάει ένα πολεμικό ταξί κάνοντας σαματά με τις ερπύστριές του. «ΟΠΟΥ κι αν θέλετε, όταν το θέλετε» γράφει στο πλάι. Αν αναλογιστεί κανείς πως περίπου ένα 5% της πόλης βρίσκεται πάντα σε καταστάσεις εξέγερσης ή τουλάχιστον ταραχών, σε διάφορα μη προβλεπόμενα σημεία, τα πολεμικά ταξί ήταν μια έξυπνη ιδέα για ακριβές τσέπες που δεν μπορούν να καθυστερήσουν κάνοντας τον κύκλο για να φτάσουν στον προορισμό τους. Αν ο χρόνος δεν άλλαξε ποτέ σαν οντότητα, το ίδιο συνέβη και με το χρήμα, όπως και με τη μεταξύ τους σχέση: ο χρόνος είναι χρήμα. Μια ψηλή όμορφη γυναίκα τον πλησίασε. Βαρύ makeup πάνω σε ένα ταλαιπωρημένο πρόσωπο, αλλά τα πράσινα μάτια της παραμένουν ζωντανά, λαμπερά. Έχει μαύρα μακριά ίσια μαλλιά, με αφέλειες ξυρισμένα στο πλάι. Μέσα στη μόδα. Κορμί πρώην αθλήτριας, που τό ριξε στις καταχρήσεις αλλά κρατάει μια για πάντα την κομψή του γραμμή. Μια κομψή γραμμή που τονίζεται από το στενό πλαστικό πράσινο μπλουζάκι και τη φθηνή μαύρη φούστα από pvc απομίμηση δέρματος. Του έτεινε το χέρι. «Καλησπέρα! Είμαι η Ίνα.» Χωρίς να της ανταποδώσει τη χειρονομία τής έκανε νόημα να καθίσει απέναντί του. Εκείνη ανασήκωσε τους ώμους και κάθισε. «Δεν θα μου πεις το όνομα σου;» τον ρώτησε. «Με λένε Νίκη» απάντησε εκείνος. Ένα χαζό ρομπότ πάνω σε τέσσερις τροχούς σταμάτησε δίπλα τους και παρακάλεσε τον Νίκη να πάρει τον καφέ του από τον ενσωματωμένο στο ρομπότ δίσκο. Ο Νίκη κοίταξε λίγο στραβά το αφρισμένο κυανό υγρό στο ποτήρι και ύστερα το ακούμπησε στο τραπέζι. Το ρομπότ απομακρύνθηκε τραγουδώντας διαφημίσεις. Η κοπέλα έστρεψε ξανά την προσοχή της στον άντρα απέναντί της. Λίγο μεγαλύτερος από εκείνη. Ντυμένος στα μαύρα, κοντοκουρεμένος μελαχρινός, όχι ιδιαίτερα όμορφος αλλά γοητευτικός με έναν περίεργο, νευρικό τρόπο. «Χμ.. λοιπόν χάρηκα Νίκη! Πώς ήταν η μέρα σου;» Πολύ προκατασκευασμένη ερώτηση. Του άφησε τη γεύση φαγητού που δεν έχει ανακυκλωθεί αρκετή ώρα. Προτίμησε να μην απαντήσει. Ήπιε μια γουλιά από τον καφέ του, που παραδόξως είχε αρκετά καλή γεύση. Την κοίταξε στα μάτια για λίγο. «Πώς κι αυτή η δουλίτσα; Φοιτήτρια πολιτικών επιστημών που δεν τα βγάζει εύκολα πέρα;» «Ναι. Μέχρι να καταφέρω να αναρριχηθώ κοινωνικά, τα βολεύω με δουλειές του ποδαριού.» Ο Νίκη χαμογέλασε. «Να αναρριχηθώ κοινωνικά. Ωραία έκφραση...» και συνέχισε σοβαρεύοντας «Είναι και κάτι άλλο όμως, δεν είναι;» Πίσω από το προφίλ του φτωχού κοριτσιού με τις φιλοδοξίες και τις σπουδές, ένα έμπειρο μάτι μπορούσε να διακρίνει τις πρώτες επιπτώσεις των σκληρών ναρκωτικών που έπινε.Τους διέκοψε η ντουντούκα ελέγχου που στρίγκλιζε από το πεζοδρόμιο απέναντι. Προειδοποιούσε τους δύο που το έκαναν ότι σε ενάμιση λεπτό η πράξη τους καθίσταται παράνομη. Κάπου γύρω θα καραδοκούσε ήδη ένα αστυνομικό απόσπασμα. Το αγόρι φάνηκε να προσπαθεί να επιταχύνει τη διαδικασία. «Τι γνώμη έχεις για το σεξ;» ρώτησε την Ίνα. «Το σεξ; Κοίτα, εγώ συζητώ για πολιτική. Μάλλον θα έπρεπε να είχες πάρει μια ιερόδουλη» του απάντησε ορθά κοφτά. Είχε ένα ύφος κεκαλυμμένα επιθετικό. «Μη μου πρήζεις τ’ αρχίδια Ok; Μιλάω για το δημόσιο σεξ. Σαν αυτό απέναντι.» απάντησε ενοχλημένος ανάβοντας ένα τσιγάρο εκείνος. Η κοπέλα δεν έδειξε να ενοχλείται από την αθυροστομία του Νίκη. Κι εκείνος το ήξερε. Της έτεινε το πακέτο κι εκείνη δέχτηκε. «Το δημόσιο σεξ συμπεριλήφθηκε στα γεωμετρικού χρόνου παραπτώματα πριν από εφτά χρόνια. Αυτό αποτέλεσε μια πρόοδο...» «Μη με ζαλίζεις να χαρείς! Δεν θέλω τον ορισμό που θυμάσαι από τα βιβλία σου. Ακόμα χειρότερα όταν θυμάσαι τον ορισμό αυτό απο την περίοδο που διάβαζες τα μαθήματά σου, και δεν ψέκαζες ακόμα τη μυτούλα σου με παραισθησιογόνα. Μάλλον με ενδιαφέρουν περισσότερο οι απόψεις που έχεις διαμορφώσει μετά την είσοδό σου στον αιθέριο κόσμο του κωλοναρκωτικού. Ok;». Ο Νίκη φυσούσε τον πρασινωπό καπνό στα μούτρα της όσο της μιλούσε. Στο τέλος έμεινε να τον κοιτάζει σιωπηλή με γουρλωμένα μάτια. Κανείς δεν είχε καταλάβει πως έπινε gin κι εκείνος τώρα το βροντοφώναζε στο μέρος που εργαζόταν! Από την αμηχανία τούς έβγαλε η επέμβαση της αστυνομίας απέξω. Ενώ τα παιδιά μάζευαν τα παντελόνια τους, ένα απόσπασμα οχτώ μπάτσων με τα ηλεκτροφόρα γκλομπ στα χέρια κατευθύνονται προς το μέρος τους και τους φωνάζουν να μείνουν ακίνητοι. Ο ένας πάει ήρεμα να περάσει χειροπέδες στην κοπελιά. Το αγόρι τον σπρώχνει και μπαίνει μπροστά της. Τότε ένας μπάτσος του ανακοινώνει πως είναι ένοχος για αντίσταση κατά της αρχής καθώς οι άλλοι τον χτυπούν με ηλεκτροσόκ ενώ είναι πεσμένος κάτω. Το κορμί του σφαδάζει χειρότερα από ψάρι εκτός νερού. Η κοπέλα κλαίει με αναφιλητά και τρώει ένα αστραφτερό χαστούκι τη στιγμή που ο ανώτερος μπάτσος έκανε πως δεν κοιτάει. Στο τέλος ένα από τα θωρακισμένα μεταγωγικά σταματά μπροστά τους και οι μπάτσοι χώνουν μέσα το αγόρι που παραληρεί και αχνίζει, και την κοπέλα που αιμορραγεί και κλαίει. Το αυτοκίνητο φεύγει σπινιάροντας. Οι ελάχιστοι περαστικοί που σταμάτησαν για ένα λεπτό να δουν τι έγινε είχαν ήδη απομακρυνθεί για να χορέψουν, να βρίσουν, να κάνουν ναρκωτικά, να περπατήσουν βιαστικοί. Ο Νίκη συνεχίζει από εκεί που έμεινε σαν να μην έχει υπάρξει καν διακοπή. «Τώρα θα αναρωτιέσαι πού στο καλό κατάλαβα τι σόι πρεζάκι είσαι. Δεν έχει και μεγάλη σημασία. Ούτε με νοιάζει κιόλας. Αλλά μη μου πουλάς και political correct μαλακίες από πάνω. Εγώ δε βλέπω καμιά πρόοδο. Όταν οι μπάτσοι σακατεύουν παιδιά επειδή κάνουν κάτι φυσικό, αυτό δεν είναι πρόοδος είναι βαρβαρότητα...» τα μάτια του πετούσαν σπίθες. Άναψε καινούριο τσιγάρο, αυτή τη φορά γύρισε το επίπεδο του φίλτρου του σε ημι-οπιούχο. Η Ίνα πήρε μια βαθιά τζούρα από το δικό της και το έσβησε. «Κοίταξε.» τώρα μιλούσε ψιθυριστά. «Δεν ξέρω τι ζόρι τραβάς αλλά αν ξαναφωνάξεις σαν κόπανος εδώ μέσα ότι πίνω gin, το επόμενο τσιγάρο θα σβήσει στη μούρη σου. Ίσως οι μπάτσοι θα έπρεπε να είχαν σακατέψει εσένα.» Εκείνος χαμογέλασε και ακούμπησε με την πλάτη στο κάθισμα του. «Νομίζεις πως νοιάζεται κανένας;» της είπε με απλοϊκό ύφος κουνώντας τους ώμους, «νομίζεις πως έχει κανείς την όρεξη να σηκώσει το βουτηγμένο στον κουβά με τα σκατά κεφάλι του για να δώσει σε σένα την παραμικρή σημασία; Εδώ οι μπάτσοι σκοτώνουν κόσμο δίπλα στους περαστικούς, κι εκείνοι το μόνο που κάνουν είναι να τινάζονται στο πλάι περνώντας για να μην τους πετύχουν τα αίματα. Άλλοι πεθαίνουν στα σοκάκια από πείνα, ή από gin καλή η ώρα, και το πρωί τους μαζεύουν οι σκουπιδιάρηδες. Κανείς δε νοιάζεται για κανέναν.» Ο Νίκη θα μπορούσε με το ίδιο ύφος να εξιστορήσει θεσπέσια ένα παραμυθάκι σε ένα μικρό παιδί. Η κοπέλα τώρα έσκυψε πάνω από το τραπέζι κοντά του. «Έτσι όπως τα λες. Και να σου πω και κάτι άλλο κυνικέ μαλάκα; Ούτε εγώ νοιάζομαι! Και ακόμα χειρότερα; Ούτε καν εσύ! Με αηδιάζουν τύποι σαν εσένα! Και καλά εξοργισμένοι με το σύστημα, διαβάζουν στην εφημερίδα τους τι συμβαίνει και κάνουν την εξοργισμένη κριτική τους. Ύστερα πίνουν Tropica για να ‘χουν καθαρή συνείδηση. Δίνουν κάνα ημι-οπιούχο σε κάναν άστεγο. Και δίνουν κάτι παραπάνω για να στέλνουν τα σκουπίδια τους στις πεινασμένες χώρες του κόσμου. Αν έμενα εκεί θα ήμουν πολύ ευχαριστημένη από σένα ρε! Θα ευχαριστιόμουν το ανακυκλωμένο φαΐ μου. Θα ήξερα πως φτιάχτηκε από πρώτης τάξεως σκουπίδια! Σκουπίδια ενός πούστη από ανεπτυγμένη χώρα. Τέλεια! Γαμώ τις φιλανθρωπίες σας.», τώρα και η Ίνα ακούμπησε πίσω και δίπλωσε τα χέρια στο στήθος της. Τα μάτια της έδειχναν θυμό. Η ομιλούσα οθόνη του τραπεζιού τούς ενημέρωσε πως είχαν άλλα 5 λεπτά περιθώριο να κάτσουν. Και πως βέβαια μπορούσαν πάντα να πληρώσουν για ανανέωση χρόνου. Κανείς από τους δυο τους δεν της έδωσε σημασία. Ο Νίκη κοιτούσε αθώα απέξω και χαμογελούσε. Είχε ένα ταλέντο. Να εκνευρίζει ανθρώπους. Όλοι τού το έλεγαν από τότε που ήταν μικρός ακόμα. Και όχι μόνο να τους εκνευρίζει. Να τους τσαντίζει. Να τους ανάβει τα λαμπάκια, να τους κάνει να εξοργίζονται, να τον μισούν. Ποτέ δεν κατάλαβε πώς ακριβώς το κάνει. Δοκίμασε κατά καιρούς να αλλάξει το ύφος που μιλάει, να εκφέρει πιο mainstream απόψεις για να γίνεται αρεστός, ακόμα και να αλλάξει ντύσιμο. Τίποτα δεν λειτούργησε. Τώρα πια μετά από αρκετά χρόνια έχει μάθει να ζει μ’ αυτό. Δεν το αποδέχτηκε. Σχεδόν συμφιλιώθηκε μαζί του. Αλλά σχεδόν. Στην ουσία έχει σταματήσει να εντυπωσιάζεται. Το περιμένει. Και μερικές φορές καταφέρνει να το χρησιμοποιεί και υπέρ του. Απέναντί του είχε το καινούργιο του θύμα. Μια πόρνη συζητήσεως. Που τώρα τον κοιτούσε σχεδόν φονικά. «Κοίταξε κοπέλα μου. Δεν είπα πως εγώ νοιάζομαι. Πραγματικά δε νοιάζομαι. Μπορείς να πεθάνεις ελεύθερα. Πεθάνετε όλοι σας! Αν κάτι κατέκτησε ο πολιτισμός μας τόσα χρόνια είναι το δικαίωμα στο θάνατο. Ο καθένας μπορεί να αυτοκτονήσει όποτε και όπου θέλει αρκεί να μη λερώσει. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να σκοτώσει αρκεί να έχει καλό λόγο. Οι χωματερές ποτέ δεν θα γεμίσουν με άστεγους και junkies όσους κι αν ρίχνουμε εκεί. Ο θάνατος είναι παντού γύρω μας. Έχουμε συμφιλιωθεί μαζί του. Ταυτόχρονα με το θάνατο και με τη βία. Τίποτα δεν κάνει εντύπωση. Ούτε καν οι φιλανθρωπίες που λες. Και ούτε κάνω τέτοιες.» ο Νίκη έτριψε λίγο το σαγόνι του και συνέχισε με τις φλέβες στα μάτια του να φουσκώνουν, «Για την ακρίβεια στ’ αρχίδια μου και για τα παιδάκια που δουλεύουν. Αυτό δεν ήθελες να ακούσεις; Στα αρχίδια μου και για τις φτωχές χώρες. Δεν δίνω παραπάνω λεφτά για να τρώνε οι πούστηδες. Δεν τους αξίζουν ούτε τα σκουπίδια μου!». Τώρα την είχε τσαντίσει για τα καλά. Την παρατηρούσε να παίζει τα δάχτυλά της νευρικά στο τραπέζι. Να δαγκώνει τα χείλη της. Να κοιτάει νευρικά το χρόνο στην οθόνη του τραπεζιού. Αλλά εκείνος συνέχιζε. «Τα σκουπίδια είμαστε εμείς, αυτό δεν έχεις πάρει χαμπάρι. Γάμα τη κοινωνία όμως. Εσύ ένα πρέπει να θυμάσαι. Δεν με νοιάζει τι πιστεύεις ότι είμαι. Θα σου πω εγώ ποιος είμαι. Όταν το gin θα σε κάνει κανονική πουτάνα, εγώ είμαι ο αηδιαστικός τύπος που θα σε γαμάει κάθε βράδυ τόσες φορές που δεν θα αισθάνεσαι το μουνί σου. Θα ‘μαι ο πρώτος που θα στο κάνει με μεγάλη μου χαρά, εκείνος που θα σε βλέπει να ξερνάς, εκείνος που θα σε δέρνει. Θα ‘μαι εκείνος που θα σου δίνει φιαλίδια gin για μια πίπα στο σοκάκι που δεν μας πιάνουν οι κάμερες ελέγχου. Θα ‘μαι ο περαστικός που θα σε κοιτάει να αδειάζεις τα φιαλίδια στη μύτη σου το ένα μετά το άλλο και να ζητάς τσιγάρο παραπατώντας. Θα ‘μαι ο οδοκαθαριστής που θα μαζέψει το πτώμα σου ένα πρωί, θα το πετάξει στο φορτηγό, και ύστερα θα το αδειάσει στη χωματερή. Από κει αν όλα πάνε καλά θα είμαι ένα από τα πεινασμένα παιδάκια που θα χορτάσουν από φαγητό φτιαγμένο από το ανακυκλωμένο σώμα σου. Αλλιώς απλά θα σε τσιμπολογήσουν τα πουλιά. Δεν ξέρω τι προτιμάς, εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς. Με λίγα λόγια, είμαι ένας μέσος άνθρωπος. Καληνύχτα.» «Στο διάολο!» Ο Νίκη σηκώθηκε πάντα εκνευριστικά χαμογελαστός. Σκέφτηκε στιγμιαία πως εκτός από το θάνατο, ο κόσμος τα έχει πολύ καλά και με τα χαμόγελα. Ίσως ένας χαμογελαστός θάνατος να είναι ό,τι πρέπει τελικά. Ένας θάνατος από gin δηλαδή. «Ήταν καλός ο καφές σας;» Η κοπέλα πίσω από το ταμείο είναι υποχρεωμένη να ρωτάει τους πελάτες αν η επένδυση των χρημάτων τους απέδωσε καρπούς. «Όχι, ήταν ανάλατος.» Η κοπέλα το σημείωσε στον υπολογιστή της, κι εκείνος έφυγε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Blondbrained Posted January 12, 2009 Share Posted January 12, 2009 LOL! Ήταν τόσο εκνευριστικός ο τύπος που τον λάτρεψα! Και τελικά, το καταγράφω, πέραν πάσης αμφιβολίας! ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΟ ΣΤΥΛ ΣΟΥ! Στο έχω ξαναπεί ε; είναι τόσο δυναμικό, τόσο φρέσκο...μ'αρέσει βρε παιδί μου, με ανεβάζει, μ'ενθουσιάζει, μου φτιάχνει την μέρα, ακόμα κι όταν γράφεις για εκνευριστικά ζώα, που μάλλον θα έβριζα κι εγώ αν τα πετύχαινα μπροστά μου Εύγε παληκάρι μου... Μϊα παρατήρηση μόνο, τώρα που μου ήρθε δηλαδή τελείως στο ξεκούδουνο. Ίσως θα έπρεπε να μας δώσεις πιο πειστικά στοιχεία για το πώς κατέληξε να διασκεδάζει ο ήρωάς σου με το να εκνευρίζει άλλους...δηλαδή, μπορώ να φανταστώ, αλλά δεν είναι κι αρκετά αυτά που φαντάζομαι...αν το ξαναδουλέψεις το συγκεκριμένο, έχε το στα υπόψιν! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted January 12, 2009 Share Posted January 12, 2009 Γράφω τη δική μου γνώμη χωρίς να κοιτάξω αυτή της Blondbrained, για να μην επηρεαστώ. Αυτό που διάβασα μόλις τώρα είναι πολύ δυνατό. Μπήκες μέσα στο μυαλό μου και μου "έκλεψες" τις σκέψεις. Με άκουσες να παραμιλάω στον ύπνο μου και ξεδιάντροπα καθόσουν κι έγραφες τους εφιάλτες μου, τα μίση και τους φόβους μου, τα δύο άκρα της ζυγαριάς που με τραβάνε πότε από τη μια και πότε από την άλλη. Αυτό που έγραψες με άγγιξε τόσο, με αναστάτωσε τόσο, που ένιωσα το στομάχι μου ν' ανακατεύεται. Δεν θέλω να σχολιάσω τίποτα άλλο. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
kitsos Posted January 12, 2009 Share Posted January 12, 2009 Μια πολύ δυνατή ιστορία. Στην αρχή έχεις την αίσθηση ότι ο τρόπος γραφής την κάνει να δείχνει σκληρή αλλά αν το καλοσκεφτεί κανείς το μέλλον που μας παρουσιάζεται εδώ είναι ακόμη πιο σκληρό και απάνθρωπο. Ο διάλογος είναι έξυπνος και ο τύπος ακριβώς όσο εκνευριστικός χρειάζεται. Το όνομά του (Νίκη) με μπλόκαρε λίγο στην αρχή αλλά αμέσως το ξεπέρασα και το διασκέδασα αφάνταστα. Με τέτοιους καφέδες που σερβίρουν σίγουρα δε χρειάζονται φωτισμό αυτά τα μέρη. Όλοι οι πελάτες θα φωσφορίζουν. Το μέλλον είναι εδώ, ας πιούμε ένα καφεδάκι. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
noxious Posted January 12, 2009 Author Share Posted January 12, 2009 Να στε καλά που μου αφιερώσατε το χρόνο σας παιδιά. Blondbrained ...κολακευμένος! Τι άλλο να πώ; "Με τέτοιους καφέδες που σερβίρουν σίγουρα δε χρειάζονται φωτισμό αυτά τα μέρη. Όλοι οι πελάτες θα φωσφορίζουν." Κιτσος αχαχα σωστή παρατήρηση. Gotha αν πώ οτι χαίρομαι που σε άγγιξε τόσο ώστε να σου ανακατέψει το στομάχι, δεν θα με πείς σαδιστή ε; Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nova Posted January 12, 2009 Share Posted January 12, 2009 Πολύ καλή, πολύ δυνατή και διασκεδαστική ιστορία. Ίσως να μπορούσες να το αναπτύξεις λίγο παραπάνω ακριβώς στο σημείο πως έφτασε να το διασκεδάζει να εκνευρίζει τους άλλους, ίσως μια γρήγορη αναφορά στο παρελθόν του. Να αποκτήσει λίγο βάθος ο χαρακτήρας του Νίκη. Το όνομα δεν είναι και τόσο πετυχημένο. Όταν το πρωτοδιάβασα σκέφτηκα 'ποιά είναι αυτή η Νίκη;' τραβάει άσκοπα την προσοχή σου. Καν' το Νικ ή όπως αλλιώς θέλεις. Αυτά είναι τα μοναδικά που κατά τη γνώμη μου πρέπει να διορθώσεις. Το διήγημά σου είναι πάρα πολύ καλό. Συγχαρητήρια και καλή συνέχεια. Ανυπομονώ για το επόμενο και ψάχνω να βρω στη βιβλιοθήκη αν έχεις γράψει κάτι άλλο. Μπράβο! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mman Posted January 12, 2009 Share Posted January 12, 2009 (edited) Κακή ιδέα το όνομα αφού δεν χρησιμοποιείται. Καλή ιδέα η αποστολή σκουπιδιών στον τρίτο κόσμο και η πόρνη συζήτησης. Ενδιαφέρων ο κεντρικός χαρακτήρας και δυνατή η "Θα σου πω εγώ ποιος είμαι" παράγραφος. Ο τίτλος είναι αδύναμος. Θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τη δυνατή αυτή παράγραφο αν ήταν "Ποιος είμαι" ή "Τα σκουπίδια" ή κάτι άλλο σχετικό. Γενικά ένα σίγουρα δυνατό κομμάτι. Edited January 12, 2009 by mman Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
araquel Posted January 12, 2009 Share Posted January 12, 2009 πολύ ωραία ιστορία, βγαλμένη μέσα από τα σπλάχνα μιας μεγαλούπολης του μέλλοντος. Μιας πόλης που όλοι έχουν λόγους να μισούν και να απεχθάνονται και όμως λατρεύουν. Μου άρεσε ο κεντρικός ήρωας, και το όνομά του. Κολλάς λίγο στην αρχή, αλλά δουλεύει πολύ καλά στη συνέχεια. Οι ιδέες που έβαλες στην ιστορία είναι πολύ ωραίες και η αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζονται από τους χαρακτήρες λειτουργεί πολύ σωστά.] Στο ίδιο πνεύμα και ο τίτλος, καθώς όσα περιγράφονται και λέγονται δεν αποτελούν κάτι παραπάνω από την τυπική ψιλοσυζήτηση πάνω από ένα ποτήρι καφέ. Μόνη ένσταση, η παράγραφος που εμβαθύνει στον ήρωα. Γιατί να μην είναι απλώς ένας κυνικός μπάσταρδος; Έτσι όπως το έθεσες, εγώ κατάλαβα ότι δεν έχει επιλογή και ότι εκνευρίζει τα άτομα γύρω του ό,τι και αν κάνει, και απλώς το έχει αποδεχτεί τον τελευταίο καιρό. Θα μπορούσε να έχει επιλέξει να φέρεται σαν κυνικός μπάσταρδος έτσι ώστε να ξεδίνει από τα νεύρα που του προκαλεί η δουλειά του ή η ζωή του - ή, πιο απλά, επειδή το γουστάρει - , χωρίς να υπάρχει αυτό το στοιχείο της 'μη επιλογής' στο εάν θα εκνευρίσει τον απέναντί του. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Cassandra Gotha Posted January 12, 2009 Share Posted January 12, 2009 Gotha αν πώ οτι χαίρομαι που σε άγγιξε τόσο ώστε να σου ανακατέψει το στομάχι, δεν θα με πείς σαδιστή ε; Όχι. Ξέρεις τι έγραψες. ;) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Guest roriconfan Posted January 14, 2009 Share Posted January 14, 2009 Πολύ ευχάριστο. Και κριτικάριζε την αδιαφορία των ανθρώπων και εβγαζε και πλάκα. Εύγε. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
mariposa Posted January 16, 2009 Share Posted January 16, 2009 (edited) Δυνατό διήγημα που μέσα από μια σκληρή (αλλά ίσως όχι μακρινή) πραγματικότητα περιγράφει τα κακώς κείμενα της ανθρωπότητας. Διαβάζοντάς το δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω την υποκρισία και την κυνικότητα που διαγράφεται στο κείμενο. Και αυτό που μου άφησε μια πίκρα είναι ότι παρόλο που είναι ένα πετυχημένο διήγημα επιστημονικής φαντασίας, κάλλιστα ταιριάζει στο σήμερα ... εδιντ: Διαβάζοντας τα σχόλια των άλλων να πω την γνώμη μου για δύο θέματα που συζητήθηκαν: Ο τίτλος μου άρεσε πολύ και τον θεωρώ πετυχημένο. Δίνει μια σκληρότητα στο διήγημα. Πώς φτάνουμε να μετατρέψουμε μια κουβέντα που υποτίθεται ότι θα πρέπει περι ανέμων σε ένα "παραλήρημα" κυνικότητας. Για το όνομα του πρωταγωνιστή από του δημιουργεί ίσως τον μπλέξιμο είναι η ορθογραφία του. Επειδή ελληνικά το -η δηλώνει γυναικεία ονόματα, ίσως μια καλύτερη γραφή να ήταν το Νίκυ ή κάτι άλλο...(τόσα ι έχουμε εξάλλου) Edited January 16, 2009 by mariposa Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
tetartos Posted January 23, 2009 Share Posted January 23, 2009 Ενοχλητικές οι καταγγελίες, ιδίως όταν ταυτιζόμαστε με τον "μέσο άνθρωπο". Αυτό σημαίνει ότι το κείμενο με άγγιξε. Ο πρωταγωνιστής είχε ενδιαφέροντα χαρακτήρα και ακόμα πιο ενδιαφέρον όνομα! Τα sci-fi στοιχεία καθημερινότητας ήταν χιουμοριστικά και διασκεδαστικά. Οι διάλογοι δεν ήταν πειστικοί. Ο πρωταγωνιστής δεν είχε εμφανές κίνητρο να νοικιάσει ένα ακροατήριο για αυτά που είχε να κυρήξει. Γενικώς το setting φάνηκε να είναι μια αφορμή για να μεταφέρεις τους δικούς σου προβληματισμούς. Γερή πένα και καλή φαντασία. Καλή συνέχεια! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.