Πάνω απ’ την Σκακιέρα και Πέρα Μακριά

[Guest roriconfan]

ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΣΕΤΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΕ WORD ΚΑΙ ΔΙΟΡΘΩΜΕΝΗ ΣΕ ΜΕΡΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΜΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΚΩΔΙΚΟ ΠΟΥ ΠΑΡΑΘΕΤΩ. ΟΠΟΤΕ ΜΗ ΚΟΥΡΑΖΕΣΤΕ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΗΝ ΕΚΔΟΧΗ ΠΟΥ ΕΧΩ ΕΔΩ ΣΤΑ ΠΟΣΤ.

http://www.megaupload.com/?d=839HG55S

Είδος: Υπαρξιακό / συμβολικό φαντασίας και παρωδία κανόνων παιχνιδιού.

Λέξεις: Ως τώρα, κάπου στις 6.000 το κόβω να πιάνει.

Βια/Σεξ: Κάτι ψιλά με βία αλλά είναι παιδαριώδης.

Αυτοτελής: Ναι, αλλά θα το παραθέτω σε μέρη.

Σχόλια: Η ιστορία είναι βασισμένη σε μια ιδέα που έδωσα στον Αραχνίδα για να γράψει μια ιστορία βασισμένη στο σκάκι (είχε ήδη γράψει το Κλεισμένοι σε Τετράγωνα και την Τελευταία Ιλιάδα). Αλλά μου έδωσε το ελεύθερο να γράψω μια δικιά μου. Με μερικά ωραία που θυμάμαι από την παλιά εκπομπή στην ΕΤ1 «Ταξιδεύοντας σε Άσπρα και Μαύρα Τετράγωνα» και από μερικά καλά που είχα διαβάσει στο μυθιστόρημα «Οχτώ», δημιούργησα αυτό το υπαρξιακό κείμενο, που σαν όλα μου τα διηγήματα το παίζει σοφιστικέ. Ο Τίτλος είναι βασισμένος στο όνομα ενός κεφαλαίου των βιβλίων του Τόλκιν (ή του ομώνυμου τραγουδιού των Nightwish). Θα είναι πολύ πιο εύκολο στην κατανόηση αν γενικώς ξέρετε τους κανόνες του Σκάκι. Στο τέλος υπάρχει και ένα Υπόμνημα με διάφορες απλές εξηγήσεις.

 

Πάνω απ’ την Σκακιέρα και Πέρα Μακριά

Υπαρξιακές Αντικειμενικότητες, Ιστορία Πρώτη

1. Σεισμός

Η πολύωρη παρτίδα τελικά είχε κριθεί. Ο ΑλΑχ προέβλεπε Ρουά Ματ σε 3 κινήσεις, ενώ ο ίδιος χρειαζόταν τουλάχιστον 5. Οπότε, πλάγιασε τον Χαλίφη του, που είχε περικυκλωθεί σθεναρά από μια Πολιορκητική Μηχανή, έναν Ιππότη και έναν Επίσκοπο. Αποδέχτηκε την ήττα του και έδωσε το χέρι του στον Θεό.

 

-Συγχαρητήρια Θεόδωρε, ήσουν τελικά δύο βήματα μπροστά μου.

 

-Μπα, κι εσύ τελικά Αλφόνσο ήσουν μεγάλη πρόκληση. Παραλίγο να μη δω τον Αγά σου, μόλις κίνησες τον Σαρακινό.

 

Και ενώ οι δύο συμπαίκτες συγχαίρανε ο ένας τον άλλον, μια άλλου είδους συνομιλία λάμβανε χώρο χωρίς να το γνωρίζουνε πάνω στην σκακιέρα.

 

-Θρίαμβος! Το καλό επικράτησε! είπε ο Σταυροφόρος στο Α3.

 

-Άπιστα σκυλιά, πήρατε την μάχη αλλά ο πόλεμος συνεχίζεται. αποκρίθηκε σκυθρωπά ο Σαρακινός μπροστά του, στο Α4.

 

-Δε θα νικήσετε ποτέ άθεοι. Η δικαιοσύνη είναι με το μέρος μας! είπε επαναλαμβάνοντας όλα όσα τους λέγανε οι Επίσκοποι για να έχουνε οι στρατιώτες θάρρος στην μάχη.

 

-Ποια δικαιοσύνη καθάρματα, που συνεχώς μας επιτίθεστε πρώτοι κι εμείς απλά υπερασπιζόμαστε τα εδάφη μας; συμπλήρωσε, σκεπτόμενος ότι κάθε μάχη την ξεκινούσανε πάντα οι Λευκοί.

 

Ακολουθήσανε κάποιες λέξεις που δεν αρμόζει να αναφερθούνε. Άλλωστε, δεν είχανε καμία σημασία όσα κι αν είπανε, μιας που συνέβη ένα αναπάντεχο γεγονός που άλλαξε τον κόσμο τους.

 

Η γκρι γάτα του οικοδεσπότη έκανε σάλτο πάνω στο τραπέζι, νομίζοντας ότι ο αφέντης της τόση ώρα ροκάνιζε μπριζολάκια. Προσγειώθηκε απρόσμενα πάνω στην σκακιέρα, σωριάζοντας όλα τα πιόνια, με τους δύο λογομαχόμενους να κατρακυλάνε έξω από αυτήν.

 

-Ο ΑλΑχ πήρε εκδίκηση! είπε ο ήδη-από-πριν πεσμένος Χαλίφης, ερμηνεύοντας τον σεισμό σαν τιμωρία για την ήττα του.

 

2. Κιλτ

-Που βρισκόμαστε; Εδώ δεν είναι ο Παράδεισος, δεν βλέπω πουθενά πούλια ή ζάρια. είπε ο Σταυροφόρος τρομαγμένος Και το πάτωμα δεν έχει κόκκινα και λευκά τρίγωνα. συμπλήρωσε, αναφέροντας το μέρος που πηγαίνανε όλα τους όταν βγαίνανε από την μάχη, δηλαδή στο εσωτερικό μέρος της σκακιέρας όπου παιζόταν το τάβλι. Μήπως… πήγαμε στην κόλαση για τις αμαρτίες μας;

 

Σηκωθήκανε όρθιοι και κοιτάξανε γύρω τους. Καταλήξανε στο τραπεζομάντιλο, που είχε σαν διακοσμητικό σχέδιο πολύχρωμα τετράγωνα με λευκές λωρίδες ανάμεσά τους, που το κάνανε να θυμίζει Σκωτσέζικο Κιλτ. Στα μάτια των πεσσών, φάνταζε σαν μια τεράστια και αλλόκοτη εκδοχή του μικρού κόσμου τους. Πίσω τους, τα όρια του κόσμου τους ήταν άφαντα για αυτούς, κι ας μην ήταν ούτε το μισό μπόι τους σε ύψος η ξύλινη βάση της σκακιέρας.

 

-Νομίζω ότι βρισκόμαστε σε μια κατώτερη διάσταση. απάντησε ψύχραιμα ο Σαρακινός τινάζοντας τα πλαστικά ρούχα του από την σκόνη.

 

-Ωχ όχι! Πέσαμε από την άκρη του κόσμου και καταλήξαμε στην άβυσσο! βροντοφώναξε απελπισμένος Αλλά, για περίμενε, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχώ. Ο Θεός σίγουρα θα με σώσει αφού πιστεύω ολόψυχα σε αυτόν! γύρισε προς τον εχθρό του Αλλαξοπίστησε αράπη! Παράτα τα είδωλα που πίστευες ως τώρα και ακολούθα την αληθινή πίστη αν θέλεις να σωθείς!

 

-Μείνε εδώ και περίμενε τον Θεό να σε σώσει. Εγώ θα προσπαθήσω να βρω έναν τρόπο για να επιστρέψω μόνος μου αντί να περιμένω τον Ύψιστο να ασχοληθεί μαζί μου.

 

-Τι… Θα πάρεις πρωτοβουλία; Ανήκουστο! Πρέπει να περιμένεις τον Βασιλιά σου να σου δώσει εντολή. Δε πρέπει ποτέ να κάνεις κάτι από μόνος σου.

 

-Βλέπεις κανέναν βασιλιά εδώ γύρω;

 

-Ε… Όχι.

 

-Τότε οι νόμοι που ξέραμε δεν ισχύουν πια. Αυτό μας δίνει την ελευθερία να πάμε όπου θέλουμε χωρίς φόβο ότι θα παραβούμε κάτι. Οπότε, ας κινηθούμε μόνοι μας.

-Μόνοι μας; ο Σταυροφόρος κοίταξε γύρω του Ακόμα και να μπορούμε, προς τα πού θα πάμε; Δεν υπάρχουν καν συντεταγμένες για να ξέρουμε που είναι το μπροστά και το πίσω. έδειξε το έδαφος που δεν είχε νούμερα ή γράμματα Σαν στρατιώτες, μόνο μπροστά μπορούμε να πάμε.

 

-Χωρίς καθοδήγηση, μπορούμε από μόνοι μας να ορίσουμε αυθαίρετα το μπροστά. Μας εμποδίζει κάτι;

 

-Όχι, απλά… που θα πάμε; Δεν βλέπω καν τον κόσμο μας στον ορίζοντα. είπε ο Σταυροφόρος, ενώ τα όρια βρίσκονταν αόρατα ακριβώς δίπλα του

 

-Δε νομίζω ότι είμαστε μακριά του. Λογικά βρισκόμαστε δίπλα του τόση ώρα και απλά δεν τον βλέπουμε γιατί βρίσκεται σε άλλο επίπεδο.

 

-Τι εννοείς άλλο επίπεδο;

 

-Είναι δύσκολο να σου εξηγήσω. Απλά νομίζω ότι βρίσκεται σε μια διαφορετική διάσταση που εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε. Μια διάσταση που δεν είναι ούτε το πλάτος, ούτε το μήκος και γι’ αυτό είναι αόρατη στα μάτια μας.

 

-Σατανική μαγεία! Μάγος θα είσαι για να το ξέρεις αυτό!

 

-Όχι ανόητε, απλά είμαι μορφωμένος. Μα μόνο παραβολές σας διδάσκουν πια στα μέρη σας; Αν αληθεύει ο συλλογισμός μου, θα επιστρέψουμε αμέσως πίσω αν απλά κάνουμε ένα βήμα εμπρός.

-Ένα βήμα; Απλώς ένα βήμα;

 

-Ναι, ένα άλμα πίστης περισσότερο, αν προτιμάς να το δεις έτσι. Άλλωστε, με αυτό το κενό ανάμεσα σε κάθε τετράγωνο, το πήδημα δε το γλιτώνουμε.

 

-(ο Σταυροφόρος, μη βλέποντας κάτι κακό σε αυτό που του πρότεινε ο Σαρακινός, κούνησε καταφατικά το κεφάλι και είπε) Εντάξει… Αλλά θα κάνω εγώ το πρώτο βήμα. Οι λευκοί πάντα το κάνουνε άλλωστε.

 

Προχώρησε ένα βήμα μπροστά, επιχειρώντας να ξαναμπεί στον κόσμο του. Δυστυχώς, επέλεξε λάθος κατεύθυνση σαν «μπροστά». Κινήθηκε προς την αντίθετη πλευρά, απομακρύνοντας ένα τετράγωνο μακριά από την σκακιέρα, και καταλήγοντας από το πράσινο τετράγωνο που βρισκόταν, σε ένα πορτοκαλί…

 

Ήταν το πρώτο πράγμα που ο Σταυροφόρος έκανε ποτέ στην ζωή του από μόνος του. Πάντα περίμενε εντολές από τον Βασιλιά του για να κινηθεί. Ένοιωσε μια παράξενη ηδονή να τον καταλαμβάνει, καθώς συνειδητοποιούσε την επίπτωση της πράξης του. Ένοιωθε τόσο ανάλαφρος, τόσο απελευθερωμένος! Έκανε κάτι χωρίς το βάρος του καθήκοντος να τον πιέζει!

 

Αυτό το υπέροχο συναίσθημα όμως το ακολούθησε μια δυσάρεστη σκέψη ενοχής…

 

Πως τόλμησε να κάνει κάτι ενάντια στους κανόνες;

 

Και που ξέρει ότι το να παίρνεις πρωτοβουλίες δεν κάνει κακό παρά καλό;

 

Ο Βασιλιάς είναι άλλωστε ο ηγέτης του για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Για να παίρνει αυτός τις αποφάσεις. Ποιος ήταν αυτός ο ποταπός στρατιώτης για να αμφισβητήσει την κρίση του βασιλιά του ή την εξουσία του ή την ίδια του την κοινωνική θέση; Μήπως παίρνοντας πρωτοβουλία, μόλις έχασε την αγάπη του Θεού; Μήπως μόλις καταδίκασε την ψυχή του; Μήπως μόλις κατάστρεψε ότι πάσχιζε να κατορθώσει σε όλη του την ζωή με ένα απλό παραπάτημα;!

 

Και εκεί που είχε γίνει ακόμα πιο χλωμός κι από ότι ήδη ήταν με αυτές τις σκέψεις που έκανε, τότε αμέσως συνήρθε όταν συνειδητοποίησε κάτι ακόμα. Μια πιο απλή απορία, που ήταν πιο επί του παρόντος.

-Γιατί στον κόρακα δεν έπιασε;! Ακόμα σε αυτόν τον κόσμο είμαι!

 

-Χμ, φαίνεται πως είχα άδικο τελικά.

-Θα σε σκίσω παλιο-ψευτη! Με έκανες να προδώσω τις αρχές μου για το τίποτα! Θα καώ στην κόλαση εξαιτίας σου!

 

-Μα τι λες τώρα; Ένα απλό βήμα έκανες. Άλλωστε, έχω σκεφτεί ήδη κάτι άλλο για να γυρίσουμε πίσω. είπε αδιάφορα ο Σαρακινός και τράβηξε την χατζάρα του.

 

-Τι κάνεις εκεί;!

 

-Θα σε σκοτώσω φυσικά. Έτσι και εγώ θα σκοτώσω τον εχθρό μου αλλά και εσύ θα πας στον Παράδεισο, αφού τόσο πολύ θέλεις να σώσεις την ψυχή σου.

 

Ο Σταυροφόρος πήγε να τραβήξει το σπαθί του για να αμυνθεί αλλά δε μπορούσε. Η λευκή πλευρά έπαιξε και τώρα έπρεπε να περιμένει να παίξει η μαύρη.

 

Καταραμένο σύστημα με γύρους!

 

Και επειδή κινήθηκε ένα τετράγωνο, τώρα είχε τον Σαρακινό διαγώνια του, επιτρέποντας του να επιτεθεί μπαίνοντας στο δικό του τετράγωνο. Ο Σταυροφόρος, μη μπορώντας να κάνει τίποτα, απλά έκανε τις προσευχές του, ενώ ο Σαρακινός ορμούσε σε αυτόν.

 

3. Παύση Δυϊσμού

-Να πάρει, πάλι λάθος έκανα. είπε ο Σαρακινός, ενώ ο Σταυροφόρος βρισκόταν ακόμα εκεί, παρόλο που του είχε χώσει την χατζάρα στα πλευρά.

 

-Δυσαρεστήθηκες παλιο-προδότη; είπε ο Σταυροφόρος και τον κλώτσησε, ενώ κινήθηκε σχεδόν αντανακλαστικά, διαγώνια για να βγάλει την λεπίδα από μέσα του.

 

-Τελικά κανένας κανόνας δεν ισχύει εδώ που βρισκόμαστε. είπε ο κλωτσημένος και έτριψε το καλάμι του. Όχι μόνο δεν εξαφανίστηκες από το ταμπλό αλλά κινήθηκες και διαγώνια ενώ δεν υπήρχε κάτι εκεί για να επιτεθείς.

 

-Τι σημαίνει αυτό δηλαδή; Είπε ο μαχαιρωμένος και κοίταξε το κόψιμό του, που δεν είχε καμία επίδραση πάνω του.

 

-Ότι οι νόμοι που διέπουνε τον κόσμο μας είναι ανύπαρκτοι εδώ. Θα έλεγα ότι… ο Ύψιστος μας άφησε μόνους μας. είπε, δίχως να γνωρίζει εκείνη την στιγμή ότι ο Θεόδωρος και ο Αλφόνσο απλά έδιωχναν την γάτα από το τραπέζι και ήταν πολύ απασχολημένοι για να δώσουν σημασία στα πιόνια που κατρακυλήσανε.

 

-Ο Θεός μας εγκατέλειψε; Είμαστε χαμένοι! Τι θα κάνουμε χωρίς αυτόν να μας προσέχει και να καθορίζει την ύπαρξή μας; Πως θα επιβιώσουμε χωρίς την καθοδήγηση του; Υπάρχουμε για να τον υπηρετούμε! Είμαστε άχρηστοι χωρίς Αυτόν να μας προσέχει. είπε και έπεσε στα γόνατα. Ή … μήπως απλά μας άφησε ελεύθερους; Μπορεί απλά να μας άφησε ήσυχους να βρούμε έναν δικό μας σκοπό στην ζωή! σηκώθηκε όρθιος και κοίταξε ψηλά. Μπορεί να είδε ότι είμαστε πλέον άξιοι και μας άφησε να σταθούμε μόνοι μας. Εκείνη την στιγμή ο λευκός πολεμιστής κοίταξε γύρω του και συνειδητοποίησε ότι υπήρχανε παντού πολύχρωμα τετράγωνα. Όχι μόνο άσπρα και μαύρα. Και πουθενά δεν υπήρχε Βασιλιάς ή Επίσκοποι για να του λένε τι να μισεί. Δεν ήταν τα πάντα χωρισμένα μόνο σε καλό ή κακό, μόνο φιλικό ή εχθρικό. Αφού δεν ισχύανε αυτά που ήξερε, τότε και ο μαύρος δίπλα του δεν ήταν πρακτικά εχθρός του. Ακόμα και ότι τον κάρφωσε, ήταν ένας ακραίος τρόπος για να τον στείλει πίσω στον κόσμο του.

 

Με την σειρά του ο μαύρος πολεμιστής σκέφτηκε ότι τίποτα δεν ήταν ξεκάθαρο, προβλέψιμο και ελεγχόμενο. Αυτό τον έκανε αρχικά να τρομάξει. Κανένας νόμος από αυτούς που σπούδασε δεν είχε ισχύ. Τίποτα από όσα πάσχιζε τόσο καιρό να μάθει για να τον βοηθήσουνε στην ζωή του είχαν πλέον σημασία εδώ. Όλα ήταν χαώδη, απρόβλεπτα και μυστήρια. Η ιδέα τον κατατρόμαξε. Ένοιωσε ανήμπορος, αδύναμος και ασήμαντος. Χωρίς κανόνες να διέπουν τον κόσμο, τα πάντα βυθίζονται στην αναρχία και ο πολιτισμός δεν έχει βάση.

 

Σύντομα όμως ένοιωσε και κάτι άλλο. Ότι πλέον είχε την ελευθερία να κάνει κάτι και να μην ξέρει το αποτέλεσμα. Να είναι το παραμικρό μια ανακάλυψη, μια έκπληξη, ένα μυστήριο προς επίλυση. Η ιδέα ότι βρισκόταν σε έναν άγνωστο κόσμο προς εξερεύνηση τον γέμισε με θαυμασμό.

 

-Πάμε να δούμε τι υπάρχει μπροστά.

 

-Και αυτό που έλεγες να γυρίσουμε πίσω;

 

-Γι’ αυτό και θα τον ψάξουμε. Ας κατανοήσουμε αυτόν τον κόσμο για να βρούμε έναν τρόπο να γυρίσουμε πίσω.

 

Από μέσα του ο Σαρακινός έλεγε ψέματα. Δεν τον ένοιαζε πλέον πολύ να γυρίσει πίσω. Ήθελε απλώς να γυρίσει αυτό το μυστήριο μέρος και να θαυμάσει τα θαύματά του. Ο κόσμος της υπακοής και του μίσους μπορούσε να περιμένει.

 

Ο Σταυροφόρος τον ακολούθησε με δυσφορία αλλά κατά βάθος χαιρόταν και ο ίδιος. Επιτέλους κινιόταν χωρίς ο μοναδικός του σκοπός να είναι να σκοτώνει μαύρους ή να προστατεύει λευκούς. Το κόψιμο στα πλευρά τον πονούσε αλλά του άρεζε. Πρώτη φορά ήταν πληγωμένος και όχι νεκρός. Γιατί δεν υπήρχαν ποτέ τραυματίες στο πεδίο της μάχης. Ο πόνος τον έκανε να νιώθει πιο ζωντανός τώρα παρά όταν μηχανικά υπάκουγε άλλους.

 

Οι δυο τους άρχισαν να περπατάνε πλάι, πλάι στα πολύχρωμα τετράγωνα του τραπεζομάντιλου, παρατηρώντας χρώματα και υφές που ποτέ τους δεν είχανε ξαναδεί.

 

4. Μοτίβο

Οι δύο τους περπατούσανε αμίλητοι και έκπληκτοι πάνω σε πολύχρωμα τετράγωνα που δεν φαινόταν να έχουνε τελειωμό. Πολλά περισσότερα από οχτώ σε μήκος ή πλάτος και σίγουρα με περισσότερα από δύο χρώματα. Κίτρινα, κόκκινα, μοβ, πράσινα, πορτοκαλί, λαχανί…

 

Ο Σταυροφόρος φανταζόταν τις ίνες που πετάγονταν από το βαμβακερό ύφασμα να είναι σαν λουλούδια, και το πλήθος των χρωμάτων να είναι σαν να περπατούσε σε έναν πολύχρωμο κήπο.

 

Ο Σαρακινός από την άλλη, με την ψυχρή λογική του δε φανταζόταν κάτι τέτοια αλλά απλά υπολόγιζε και μετρούσε τις εναλλαγές των χρωμάτων.

-Μοτίβο. είπε απότομα.

 

-Τι; απάντησε ξαφνιασμένος.

-Ρυθμός επανάληψης. Τα χρώματα επαναλαμβάνονται κάθε 15 τετράγωνα ακριβώς.

 

-Ε, και; Όμορφα είναι κι ας είναι όπως τα λες.

 

-Αυτός ο κόσμος είναι απλώς μια επαναλαμβανόμενη εκδοχή του δικού μας. Απλά αντί να πέφτουμε από την άκρη του, εμφανιζόμαστε στην άλλη και επαναλαμβάνουμε την ίδια διαδρομή.

 

-Δηλαδή κάνουμε κύκλους τόση ώρα;

 

-Αν κάναμε κύκλους, θα έπρεπε να στρίβουμε και κάποτε. Απλά… επαναλαμβάνουμε την ίδια διαδικασία… Σταμάτα εκεί που είσαι, μου μυρίζεται παγίδα.

 

-σταμάτησε όλος απορία. Μα τι λες τώρα; Ότι είμαστε σε κάποιου είδους φυλακή χωρίς τοίχους;

 

-Πες το και έτσι.

 

-Μα έχουμε την ελευθερία να πάμε όπου θέλουμε.

 

-Ή έχουμε την ψευδαίσθηση ότι την έχουμε. Αν προσέξεις, όλη μας η ελευθερία είναι περιορισμένη σε 15 επί 15 τετράγωνα. Μετά… απλά ξαναγυρίζουμε εκεί που ξεκινήσαμε. Σαν μια ρουτίνα, όταν κάνεις κάτι συνέχεια, από συνήθεια δε καταλαβαίνεις πόσο μηχανικά την πράττεις πλέον.

 

-Τρομακτικό… Λες και είμαστε σκλάβοι που νομίζουνε ότι είναι ελεύθεροι, ενώ στην πραγματικότητα μας ελέγχει ένας αόρατος αφέντης.

 

-Πες το κι έτσι. Καλύτερα να επιστρέψουμε πίσω στον κόσμο μας. Αυτό το μέρος δεν είναι όσο ενδιαφέρον νόμιζα. είπε, τώρα που έλυσε το μυστήριο του κόσμου και η περιέργειά του αντικαταστάθηκε από τρόμο.

 

-Ούτε τόσο όμορφο. Είναι μια ευχάριστη ψευδαίσθηση, ένα γλυκό δηλητήριο, ένα όμορφο λουλούδι που κρύβει κοφτερά αγκάθια. είπε, τώρα που συνειδητοποίησε ότι τα λουλούδια επαναλαμβάνονταν και η επανάληψή τους καταντούσε βαρετή παρά όμορφη.

 

Και οι δύο τους, θέλανε πλέον να επιστρέψουνε πίσω στην πατρίδα τους.

Εκεί ο Σταυροφόρος, τουλάχιστον θα ένοιωθε ότι κάθε μάχη θα ήταν διαφορετική, μιας που σε κάθε παρτίδα τα πιόνια κινούνται διαφορετικά.

 

Εκεί ο Σαρακινός, τουλάχιστον θα είχε τον Χαλίφη του, να του δίνει διαταγές και να τον απαλλάσσει από το να πρέπει να σκέφτεται ο ίδιος και να φτάνει σε τόσο δυσάρεστα συμπεράσματα. Καλύτερη η άγνοια από τον τρόμο της επίγνωσης.

 

-Ας σκεφτούμε προσεκτικά τι θα κάνουμε. είπε ο Σαρακινός και έφερε τα χέρια του στον κρόταφό του.

 

-Μη! Μη σκέφτεσαι! απάντησε απότομα ο Σταυροφόρος.

 

-Γιατί; Μόνο το μυαλό μπορεί να μας σώσει.

 

-Λάθος, αν σκέφτεσαι απλά μπαίνεις στην απόλυτη λογική αυτού του κόσμου. Γίνεσαι υπολογιστικός και υπολογίσιμος. Και ο κόσμος σε ελέγχει μέσα από τα ίδια σου τα σκεπτικά.

 

-Και τι θα κάνουμε τότε;

 

-Κινήσου τυχαία!

 

-Τυχαία; Χωρίς σχέδιο;

 

-Ναι, αυτό δε θα το περιμένει.

 

-Δε καταλαβαίνω την λογική σου.

 

-Ακριβώς, κάνε τώρα τυχαίες κινήσεις.

 

Οι δύο τους αρχίσανε να τρέχουνε γύρω, γύρω, προσπαθώντας να κινούνται όσο τυχαία μπορούσανε για να σπάσουνε την ρουτίνα που καταλάβανε ότι ζούσανε. Προσπαθούσανε να πηγαίνουνε σε τετράγωνα που δεν επαναλαμβάνονταν, να κάνουνε την διαδρομή τους χαώδη, να ξεγελάσουνε το σύστημα αυτού του κόσμου.

 

Πιστεύανε ότι έτσι θα ξεφεύγανε από την μηχανική διαδικασία που είχανε ξεπέσει και ότι έτσι θα βρίσκανε τρόπο να δραπετεύσουνε.

 

Στην πραγματικότητα, ήταν απλά απελπισμένοι και δε ξέρανε τι κάνανε…

 

-Θεέ μου, σώσε με Θεέ μου! άρχισε να λέει ο Σταυροφόρος για να συνεχίσει να ελπίζει ότι αυτός ο παραλογισμός του δεν ήταν μάταιος.

 

-ΑλΑχ, ΑλΑχ, σώσε τον δούλο σου! άρχισε να ψέλνει και ο Σαρακινός, τώρα που η λογική του τον πρόδωσε και δεν είχε που να στηριχτεί για ασφάλεια. Ο μέχρι τότε ανέκφραστος μελετητής, άρχισε να δακρύζει από θλίψη και να κατακλύζεται από συναισθήματα. Συναισθήματα που ποτέ του δεν είχε λόγο να νοιώθει όσο η ζωή του βρισκόταν στα χέρια του Ύψιστου και του Χαλίφη του.

 

Δε θέλανε ελευθερία! Τους φόβισε η σκέψη και μόνο του τι μπορούσανε να κάνουν με αυτήν. Τους τρόμαξε η συνειδητοποίηση του τι είναι η ζωή τους χωρίς προαποφασισμένο σκοπό. Ή καλύτερα, τι δεν είναι. Δε τους άρεσε να ξέρουνε πια την αλήθεια που οδηγούσε στον μηδενισμό της σπουδαιότητάς τους. Δε θέλανε να έχουνε ελευθερία επιλογής ή σκέψης. Θέλανε να αφεθούνε όπως και πριν στον σκοπό ενός άλλου. Να ζούνε για λόγο άλλου. Να πεθαίνουνε για λόγο άλλου. Το να σκέφτονται και να πράττουνε από μόνοι τους ήταν αβάστακτο!

 

Για καλή τους τύχη, εκείνη την στιγμή ο Θεόδωρος και ο Αλφόνσο μαζεύανε όλα τα πεσμένα πιόνια και τα στήνανε για να είναι έτοιμα για την επόμενη παρτίδα. Όλα τα πιόνια, από Πεσσό μέχρι Βασιλιά αγαλλιάσανε και οι Επίσκοποι με τους Αγάδες αρχίσανε να φωνάζουνε:

 

-Θαύμα, θαύμα, ο Ύψιστος μας συγχώρεσε και σώζει τα τέκνα του από την καταστροφή! Δοξάστε τον Κύριο! Αφεθείτε σε Αυτόν! Πιστέψτε και θα σωθείτε! Κλείστε τα μυαλά σας και ανοίξτε τις καρδίες σας!

 

Και έτσι, ακόμα και οι δύο χαμένοι πεσσοί θα μπορούσανε να επιστρέψουνε με Θεϊκή Επέμβαση πίσω στον κόσμο τους και να τα έχουνε όλα αυτά σαν μια άσχημη ανάμνηση.

 

Και αναφέρω «θα μπορούσανε», γιατί από τις τυχαίες τους κινήσεις, φτάσανε στην άκρη του τραπεζομάντιλου, προτού κάποιος από τους δύο «Ύψιστους» αντιληφθεί ότι πέσανε στο κενό…

 

5. Μπαρόκ

Οι δύο τους πέσανε από το τραπέζι και καταλήξανε στο χαλί από κάτω. Φυσικά, το «πέσανε» για αυτούς δεν έγινε αισθητό, μιας που δεν είχανε την αντίληψη της διάστασης που εμείς οι άνθρωποι αυθαίρετα ονομάζουμε «ύψος». Στα μάτια τους, απλά ο κόσμος του τραπεζομάντιλου θόλωσε και ξαφνικά βρεθήκανε σε έναν άλλον κόσμο… Σε αυτόν του χαλιού.

 

Το χαλί, σε αντίθεση με το τραπεζομάντιλο, δεν είχε μοτίβο. Ήταν ένα απέραντο χάος από σχήματα και χρώματα, προσφορά της τεχνοτροπίας του Μπαρόκ.

 

-Ζήτω! Γλιτώσαμε από εκείνη την φυλακή!

 

-Χάος! Παντού χάος, τέλεια! Οι προσευχές μας εισακούστηκαν!

 

Οι δύο τους δε καταλάβανε για πότε αγκαλιαστήκανε και αρχίσανε να κλαίνε και να ζητωκραυγάζουνε από χαρά.

 

Γρήγορα όμως ήρθανε στα συγκαλά τους και σπρώξανε ελαφρά ο ένας τον άλλον μακριά, προσποιούμενοι μια έκφραση μίσους.

 

-Αυτός ο κόσμος φταίει.

-Ναι, έχει μια παράξενη επίδραση πάνω μας.

 

-Να μην επαναληφθεί.

 

-Ναι, δε θα την πατήσουμε πάλι.

 

Αμέσως ξεκινήσανε πάλι να κινούνται, προσπαθώντας… κι αυτοί δεν ξέρανε τι. Δε τους ένοιαζε τι θα πετυχαίνανε με το να πάνε μπροστά αυτήν την φορά. Απλά δε θέλανε με την καμία να μείνουνε εκεί που ήταν.

 

Αμέσως όμως συναντήσανε ένα πρόβλημα.

 

-Μα… που είναι τα τετράγωνα;

 

-Και τι σχήματα είναι καν αυτά; Ούτε τρίγωνα, ούτε κύκλοι, ούτε… κι εγώ δεν ξέρω τι.

Πραγματικά, σε σχέση με τον κόσμο της Σκακιέρας, εδώ δεν υπήρχε γεωμετρία παράλληλων και καθέτων γραμμών και σχημάτων. Αν ο κόσμος του τραπεζομάντιλου κατέρριψε την εικόνα τους για την διχρωμία, αυτός κατέρριπτε ακόμα και την αρμονία των σχημάτων.

 

-Δε μπορώ να προχωρήσω ευθεία. Δεν υπάρχει ευθεία!

 

-Πράγματι, οι κατευθύνσεις δεν έχουνε λογική εδώ πέρα.

 

-Το παρακάναμε με την τύχη. Κινιόμασταν τόσο τυχαία που τώρα καταστρέψαμε κάθε λογική.

 

-Ναι, αλλά αυτό δε θέλαμε;

 

-Πραγματικά. Αλλά…

 

-Μη τα θέλουμε και όλα. Ας βρούμε τώρα έναν τρόπο να ξεμπλέξουμε από εδώ;

 

-Ποιόν;

 

-Να… Αν πριν ήταν παράλογο να κινιόμαστε στην τύχη… ίσως τώρα είναι φυσιολογικό.

 

-Μα αν το παρακάνουμε, δε θα ξαναβρεθούμε στον προηγούμενο κόσμο;

 

-Δεν έχω ιδέα.

 

-Πολύ βοήθεια μας είσαι, όλο θεωρία.

 

-Δε βλέπω κι εσύ να κάνεις τίποτα.

 

-Σιωπή αράπη! Δε θα μου πεις εμένα τι είμαι.

 

-Βγάλε τον σκασμό άπιστο σκυλί!

 

Και αμέσως σταματήσανε να μαλώνουνε μόλις καταλάβανε ότι άδικα φωνάζανε.

-Ο κόσμος φταίει.

 

-Ναι, πάλι την πατήσαμε…

 

Αρχίσανε να κινούνται όπως μπορούνε για να φύγουνε απλά από εκεί που βρίσκονται. Κάνανε συχνά κύκλους, πισωγυρίσματα και αλλαγές πορείας της τελευταίας στιγμής. Ήταν σαν να βρίσκονται μέσα σε μια τεράστια ζούγκλα, με τις πολύχρωμες και χνουδωτές ίνες του χαλιού να φαντάζουν σαν περικοκλάδες και απότομους κορμούς δέντρων, βράχους και βούρκους και αγκάθια που παραγκωνίζουνε την κάθε τους προσπάθεια να πάνε προς τα… κάπου συγκεκριμένα.

 

Αν αντιπαθούσανε τον κόσμο της τάξης που είχε το τραπεζομάντιλο, ο κόσμος του χάους που βρήκανε εδώ δε τους γέμισε περισσότερο.

 

Ίσως η τάξη δεν ήταν και τόσο άσχημο πράγμα τελικά.

 

Ίσως ήταν καλύτερα πριν.

 

Ή ίσως απλά κι αυτοί δεν ξέρανε τι θέλανε…

Συνεχιζεται…

Edited May 11, 2009 by roriconfan

[Guest roriconfan]

Πρόσθεσα και ένα τρίτο κομμάτι. Θα επιθυμούσα ένα σχολιάκι για τις εντυπώσεις σας ως τώρα.

[Διγέλαδος]

Πρώτον υπαρξιακές αντικειμενικότητες δεν υπάρχουν. Εκτός κι αν εννοείς τις υποκειμενικότητες που βιώνουν οι χαρακτήρες. (Ο καθένας κοιτάζει από τη δική του πλευρά, ένα δικό του κόσμο ή έστω οι δυο θεοί έναντι των δυο πολεμιστών)

 

Δεύτερον οι Ισλαμιστές δεν πιστεύουν σε είδωλα, εκτός κι αν εννοείς μεταφορικά τα πρόσωπα των 12 ιμάμηδων.

 

Και τώρα τα πραγματικά σχόλια.

 

Οι παράγραφοι που περιγράφουν τις σκέψεις και τις πράξεις των χαρακτήρων μου άρεσαν περισσότερο από τους διάλογους. Η ποσότητα και των δυο (διάλογος - αφήγηση) είναι ισορροπημένη, αλλά νομίζω η σειρά παράθεσης δεν δείχνει ισορροπία μεταξύ τους. Δηλαδή θα ήταν καλύτερα για μένα αν αναμείγνυες τους διαλόγους με την αφήγηση αντί να βάλεις μια 10 γραμμές διαλόγου συνεχόμενες και μετά 10 συνεχόμενες γραμμές αφήγησης. Για παράδειγμα, στους διαλόγους ξεκινάς στο 1ο τμήμα του Σεισμού να αναφέρεις τον τρόπο που μιλάνε, τι κάνουν, τι σκέφτονται πριν/αφού πουν κάτι κτλ το οποίο μου άρεσε πολύ και με έβαλε στο διάλογο νοητικά μέσα, αλλά μετά στα επόμενα κομμάτια λείπει αυτό το πράγμα. Έτσι μου ήταν πολύ ξαφνική μετά η παράγραφος γεμάτη αφήγηση μετά από το διάλογο.

 

Γραμματικά, συντακτικά, ροή του λόγου, κτλ για μένα παίρνεις άριστα.

 

Νομίζω έχει προοπτικές να εξελιχθεί σε κάτι πολύ καλό αυτό το διήγημα και σε κάτι επίσης πολύ φιλοσοφικό. Ήδη αγγίζεις πολλά θέματα. Ο βαθμός δυσκολίας είναι σίγουρα μεγάλος γιατί έχεις λίγους χαρακτήρες και θα πρέπει να βρίσκονται σε διάλογο μεταξύ τους συνέχεια. Καλή συνέχεια σου εύχομαι!

[Guest roriconfan]

Ξέρω ότι είναι πρήξιμο να δικαιολογώ όλο τον εαυτό μου, οπότε απλά θα είμαι ασαφής για να μην επιβάλλω εικόνες στον αναγνώστη.

Πρώτον υπαρξιακές αντικειμενικότητες δεν υπάρχουν.

 

Βασικά υπάρχουν αν καταλάβεις τι είναι οι πρωταγωνιστές...

 

 

Δεύτερον οι Ισλαμιστές δεν πιστεύουν σε είδωλα.

 

Με την αντίληψη του λευκού, είναι.

 

 

Οι παράγραφοι που περιγράφουν τις σκέψεις και τις πράξεις των χαρακτήρων μου άρεσαν περισσότερο από τους διάλογους. Η ποσότητα και των δυο (διάλογος - αφήγηση) είναι ισορροπημένη, αλλά νομίζω η σειρά παράθεσης δεν δείχνει ισορροπία μεταξύ τους. Δηλαδή θα ήταν καλύτερα για μένα αν αναμείγνυες τους διαλόγους με την αφήγηση αντί να βάλεις μια 10 γραμμές διαλόγου συνεχόμενες και μετά 10 συνεχόμενες γραμμές αφήγησης. Για παράδειγμα, στους διαλόγους ξεκινάς στο 1ο τμήμα του Σεισμού να αναφέρεις τον τρόπο που μιλάνε, τι κάνουν, τι σκέφτονται πριν/αφού πουν κάτι κτλ το οποίο μου άρεσε πολύ και με έβαλε στο διάλογο νοητικά μέσα, αλλά μετά στα επόμενα κομμάτια λείπει αυτό το πράγμα. Έτσι μου ήταν πολύ ξαφνική μετά η παράγραφος γεμάτη αφήγηση μετά από το διάλογο.

Ότι μπορούσα να το κρατήσω σαν σκέψη, το κράτησα. Ότι έπρεπε να ακουστεί με λόγια για να αποκριθεί ο άλλος, το άφησα έτσι. Θα μπορούσα θεωρητικά να τους έχω μουγγούς και να καταλαβαίνουνε μόνο με την σωματική γλώσσα αλλά θα ήταν υπερβολή. Στην αρχή ήθελα να τους κάνω να μην καταλαβαίνουνε καν τι λέει ο καθένας και να επικοινωνούνε με χειρονομίες αλλά αυτό θα καθυστερούσε την συνεργασία τους χωρίς λόγο. Η πλοκή της ιστορίας είναι άλλωστε γρήγορη.

[Διγέλαδος]

Δέχομαι τα δυο πρώτα. Στο τελευταίο όμως μάλλον δεν ήμουν σαφής αρκετά. Αυτά που έγραψες σαν σκέψη και αυτά που έγραψες σαν λόγια μ' άρεσαν. Όμως κάπως μου φάνηκε παράξενη η παράθεση. Δηλαδή που έχω μια παράγραφο λόγια (διάλογο) και με περιγραφές. Μετά μια παράγραφο μόνο διάλογο, που δεν ξέρεις τι λέει ποιος. Και μετά μια παράγραφο μόνο περιγραφή και σκέψεις. Και τέλος λόγια και περιγραφές. Άρα μάλλον η μεσαία παράγραφος κάπως δεν μου κολλάει καλά.

[Guest roriconfan]

Σοβαρά; Εμένα μου αρέσει έτσι γιατί σπάει την μονοτονία στο ύφος. Έβαλα και 4ο κεφάλαιο, πες μου αν ακόμα το θεωρείς ξέμπαρκο.

[Διγέλαδος]

Ναι, τώρα έχει γίνει μοτίβο αυτός ο τρόπος γραφής (αφού επαναλαμβάνεται) κι έτσι τώρα δεν μου φαίνεται πια παράξενο, σαν να γίνεται ένας κύκλος

 

Δυο διορθώσεις:

 

-σταμάτησε όλος απορία. Μα τι λες τώρα; Ότι είμαστε σε κάποιου είδους φυλακή χωρίς τοίχους;

 

το σταμάτησε όλος απορία πρέπει να βγει έξω από την πρόταση που ξεκινάει με - νομίζω

 

Δε τους άρεζε να ξέρουνε πια την αλήθεια που οδηγούσε στον μηδενισμό

 

άρεσε

[Guest roriconfan]

Μπήκε και το πέμπτο.

 

Έκανα το ορθογραφικό αλλά το άλλο το άφησα ως έχει γιατί η παύλα δείχνει ότι δε το κάνει ο Σαρακινός αυτό και ότι γίνεται η κίνηση πριν απαντήσει ο Σταυροφόρος.

 

Μα κανείς πλην του twocows να πει κάτι δεν υπάρχει;

[Tiessa]

Το διαβάζω κι εγώ και, παρόλο που δεν είμαι πολύ φαν του σκακιού, μου αρέσει η ιδέα.

Απλώς περιμένω να ολοκληρωθεί για να πω κάτι παραπάνω.

Το βασικό πράπονο που έχω μέχρι στιγμής είναι ότι κάποιες φορές όταν ο διάλογος είναι μεγάλος, δεν καταλαβαίνω ποιος μιλάει. Εκτός και αν το κάνεις επίτηδες επειδή στην πραγματικότητα είναι δυο απλά πιόνια και άρα δεν έχει καμιά σημασία ποιος είναι χριστιανός και ποιος μουσουλμάνος, κατά βάση ήταν μέχρι εδώ άβουλα πλάσματα, μαθημένα μόνο να παίρνουν διαταγές.

Περιμένω να δω τι θα γίνει πάνω στο χαλί...

[Guest roriconfan]

Αυτό που λες Tiessa δεν είναι λάθος, αν και υποτίθεται ότι πάντα τον διάλογο τον ξεκινάει ο Σταυροφόρος και μετά πάει εναλλάξ.

 

Να και το 6ο. Το edit στο πρώτο ποστ δεν ισχύει πια, οπότε θα το παραθέτω σε αυτό από εδώ και πέρα.

 

6. Μπέρδεμα

-Κάτσε, σκάλωσε το πόδι μου σε αυτό το… δεν ήξερε τι ήταν …το κάτι. Έχεις ιδέα που πηγαίνουμε;

-Όχι. Και δε το σκέφτομαι πολύ αυτήν την στιγμή. Είμαι πολύ απασχολημένος να μη πατάω πάνω σε αυτά τα μυτερά πράματα. είπε και περπάτησε στις μύτες για να μη πατήσει κάτι γλοιώδες.

-Αναρωτιέμαι αν θα είχαμε πρόβλημα να κινιόμαστε αν είχαμε πάρει προαγωγή. είπε και ξεσκάλωσε το μπατζάκι του.

-σταμάτησε σε στάση μπαλαρίνας και τον κοίταξε Προαγωγή;

-Σε Ιππότες ντε. Αν μπεις στα ενδότερα του εχθρικού εδάφους, προάγεσαι για την αξία σου σε Ιππότη. Έτσι θα μπορούσαμε να κινούμαστε και πιο γρήγορα αλλά και να πηδάμε πάνω από αυτά τα ρημάδια. είπε καθώς σκάλωνε το άλλο του μπατζάκι σε άλλο… κλαδί.

-Στα μέρη μου δε γινόμαστε Ιππότες. Γινόμαστε Βασίλισσες. είπε, αναφέροντας την τελευταία λέξη με θηλυπρεπή τρόπο.

-γούρλωσε τα μάτια του. Τι πράγμα; Σας ανταμείβουνε για την ανδρεία σας με το να σας κάνουν… γυναίκες;

-Ναι, γιατί όχι; Στα μέρη μου η πολυγαμία επιτρέπεται. Μπορούνε να υπάρχουνε στο ταμπλό πάνω από μια Βασίλισσες συγχρόνως. είπε, σκύβοντας για να περάσει κάτω από ένα κούφωμα.

-Δεν εννοώ αυτό. έκανε θυμωμένος. Εννοώ ότι είναι σαν να σας υποβιβάζουνε έτσι. Οι γυναίκες είναι κατώτερες.

-Μα τι λες, αφού οι Βασίλισσες έχουνε όλες τις άκρες. Δε βλέπεις τι ποικιλία κινήσεων έχουνε; Ότι θέλουνε κάνουνε. είπε ενώ κουνούσε τον ποπό του για να ξεσφηνώσει από το κούφωμα.

-Ναι, αλλά οι Βασίλισσες δε πηδάνε άλλα πιόνια. Μόνο οι Ιππότες το κάνουνε αυτό.

Εκείνη την στιγμή του ήρθε του Σταυροφόρου συνειρμός. Να λίγο το υπονοούμενο με αυτά του λόγια, να λίγο και το πώς στεκόταν όρθιος πίσω από τον σκυμμένο Σαρακινό που κουνούσε τα οπίσθια του…

Φαντάστηκε τον προαγόμενο εαυτό του να καβαλάει τον προαγόμενο Σαρακινό. Αλλά για να μην τον προσβάλλει, δεν το ανέφερε.

Ο Σαρακινός πέρασε μετά από λίγο και σηκώθηκε όρθιος. Γύρισε και κοίταξε τον Σταυροφόρο.

-Όπως και να ‘χει, δεν είμαστε ούτε Ιππότες, ούτε Βασίλισσες. Οπότε σταμάτα τις ανόητες φαντασιώσεις και απλά προχώρα… Μα γιατί γελάς;

-Τίποτα… Μια φαντασίωση… ξαφνικά σοβάρεψε. Μα για κάτσε, δεν είναι φαντασιώσεις. Μια φορά το πέτυχα κι έγινα!

-Και γιατί δεν είσαι Ιππότης τώρα τότε; ρώτησε υπεροπτικά.

-Γιατί… τελείωσε η παρτίδα και επέστρεψα στο Τάβλι σαν Πεσσός. έκανε με χαμηλό τόνο φωνής και χαμηλώνοντας το βλέμμα του.

-Ναι, λες και θα είχε διαφορά αν είχε γίνει κάτι άλλο.

-Τι εννοείς;

-Πολύ απλά, τι θα γινόταν αν πέθαινες κατά την διάρκεια της παρτίδας;

-Θα πήγαινα… στο Τάβλι.

-Αν τελείωνε η παρτίδα με εσένα ακόμα Πεσσό και ζωντανό;

-…στο Τάβλι…

-Ορίστε, όπως καταλαβαίνεις, ότι κι αν κάνουμε στην ζωή μας, στο τέλος όλοι την ίδια κατάληξη έχουμε.

-Κάνεις λάθος! Οι άξιοι μόνο πάνε στο Τάβλι. Οι ανάξιοι πάνε στην κόλαση!

-Τι λες ανόητε, αφού κάθε φορά επιστρέφουμε όλοι με τους ίδιους αριθμούς.

-Οπότε… όλα είναι άσκοπα;

-Κατά κάποιο τρόπο.

-Δεν έχει σημασία αν είσαι δίκαιος και σωστός;

-Καμία απολύτως.

-Τότε… γιατί ζούμε; Γιατί υπάρχουμε;

-… Δε ξέρω… Μάλλον χωρίς λόγο, απλά υπάρχουμε.

-Και δηλαδή κι εσύ ζεις με αυτήν την σκέψη; Ότι τίποτα δεν έχει νόημα;

-Ε… Όχι ακριβώς. Συνεχίζω να μορφώνομαι και να εξερευνώ τον κόσμο για να βρω πως λειτουργεί.

-Γιατί; Αφού είναι άσκοπο.

Γιατί… Ε… Γιατί… Μάλλον γιατί με κρατάει απασχολημένο.

-Από τι;

-Από το να σκέφτομαι ότι όλα είναι άσκοπα.

-Μα ήδη σκέφτεσαι.

-Τι πράγμα;

-Για να μελετάς και να υπολογίζεις. Πάλι δε σκέφτεσαι;

-Ναι, αλλά όχι τέτοια πράγματα. Αριθμητικής φύσης, όχι φιλοσοφικής.

-Δηλαδή τα νούμερα σε κάνουν να ασχολείσαι απλά για να ασχολείσαι; Χωρίς απώτερο σκοπό;

-Όχι ακριβώς… Απλά… Ε… άρχισε να εκνευρίζεται Πάψε πια! Όλο ερωτήσεις κάνεις, γιατί και γιατί. Δεν απαντάω άλλο, απλά προχώρα.

-Γιατί δεν έχεις τις απαντήσεις ή γιατί πάω να βγάλω την λογική σου λανθασμένη;

-…Οχτώ, συν πέντε, δια το τρία, μείον τέσσερα… έκανε κοιτώντας αλλού και προχωρώντας μόνος του.

-Κάτι ρώτησα.

-Στον κύβο, επί το πενήντα τοις εκατό, εις την τρίτη ρίζα…. συνέχισε να λέει αδιάφορα.

-Γιατί δεν απαντάς;

-Πάψε, θα με μπερδέψεις και θα χάσω το μέτρημα.

-Είμαι κι εγώ αρκετά μπλεγμένος ήδη. είπε καθώς το λοφίο του κράνους του πάλι σκάλωνε κάπου.

Και με αυτά τα μπερδέματα, οι δύο τους χωρίς να το καταλάβουνε φτάσανε στο τέλος του χαλιού και καταλήξανε στο ξύλινο δάπεδο… Που φυσικά για αυτούς δεν ήταν απλά ξύλο.

 

Συνεχίζεται...

Edited January 28, 2009 by roriconfan

[Guest roriconfan]

Έλα κι ένα σχολιάκι...

 

7. Αμμοθίνες

Οι ρόζοι των ξύλινων σανίδων, σε συνδυασμό με το μουντό μπεζ χρώμα τους, την τραχιά επιφάνεια τους και τα σκασίματα σε διάφορα σημεία, καθώς και τα διαχωρίσματα ανάμεσα στις σανίδες, κάνανε το όλο σκηνικό να φαντάζει σαν μια έρημο. Με τις αμμοθίνες της, την ξηρασία της και τα σκασίματα του αργίλου που συναντάς σε ξεραμένες λίμνες.

 

-Που πήγε η ζούγκλα; ρώτησε ο Σταυροφόρος, μη παίρνοντας χαμπάρι ότι βρισκόταν μόλις μισό εκατοστό πιο ψηλά και δύο εκατοστά πιο πίσω από αυτόν.

 

-Δε ξέρω αλλά μου αρέσει που τουλάχιστον τώρα μπορούμε να κινούμαστε ελεύθερα.

 

-Άντε, οδήγα εσύ, μιας που είναι εδώ τα κατατόπια σου.

 

-Δε κατάλαβα;

 

-Τα κατατόπια σου… Έρημος… Από την έρημο δεν κατάγεστε όλοι εσείς οι Σαρακινοί;

 

-Όχι φυσικά, από την πάνω μεριά του Σκακιού, όπου όλα είναι απλά άσπρα και μαύρα τετράγωνα σαν την δικιά σου μεριά καταγόμαστε. Τι καλούπια είναι αυτά που μου βάζεις;

 

-Απλά… Νόμιζα ότι όλοι σας ήσασταν ίδιοι και …

 

-Δεν είμαστε.

 

-Εντάξει, συγνώμη αν σε προσέβαλα. Θα πάω εγώ μπροστά τότε, όπως πάντα.

 

Φυσικά, στην πραγματικότητα ο Σαρακινός είχε πράγματι βγει από καλούπι, μιας που αυτός και όλοι οι Πεσσοί σαν αυτόν ήταν πανομοιότυποι. Αλλά το παραβλέψανε αυτό και προχωρήσανε.

 

Περπατήσανε με πολύ ευκολία σε σχέση με πριν, πράγμα που τους ευχαριστούσε ιδιαίτερα. Μετά από λίγο, βρεθήκανε κοντά σε έναν κόκκινο πυργίσκο που στεκότανε στην μέση του πουθενά. Πιο πέρα στο βάθος, υπήρχε άλλη μια ντουζίνα από αυτούς.

 

-Ω, τι έκπληξη! έκανε χαρούμενος ο Σταυροφόρος. Υπάρχουνε κι άλλοι σαν εμάς εδώ. Μια ντουζίνα Πολιορκητικές Μηχανές.

 

-Ο Σαρακινός όμως κοιτούσε με μισό μάτι, υποψιασμένος ότι κάτι δε πάει καλά. Κόκκινες; Μα τι χρώμα είναι αυτό;

 

-Αλτ! Τις ει;! ακούστηκε μια φωνή πίσω από τον πυργίσκο και δειλά ξεπρόβαλε ένα κεφάλι από το πάνω μέρος του.

 

-Μην επιτήθεστε, είμαστε απλώς χαμένοι. είπε δυνατά ο Σταυροφόρος προς την φωνή. Τι κάνετε εσείς εδώ; Έχετε κι εσείς χαθεί μήπως;

 

-Άλλο και τούτο. Η φωνή έμεινε βουβή για λίγα δευτερόλεπτα. Μείνετε εκεί που είστε. Θα φωνάξω τον ανώτερο μου. Συνταματάρχα! Συνταματάρχα!

 

Από το βάθος, πλησίασε σερνόμενος άλλος ένας πυργίσκος.

-Σιώπα ελαφρομυαλε! έκανε η δεύτερη φωνή με ψευτο-αρχαΐζουσα ομιλία. Δια του βαθμού μου δεν παρέχομεν καμίαν πληροφορίαν! Εις εισβολήν εκ εχθρού ανωτέρου βαθμού πορεύουσι!

 

-Ω, αδικαιολόγητος…

 

-Τι έτσι ταύτοι; Εχθροί;

 

-Δε ξέρω, δε μπορώ να καταλάβω. Δεν έχουνε πυργίσκο.

 

-Φυσικά και δεν έχουμε. Δε βλέπουνε ότι δεν είμαστε Πύργοι; ρώτησε ο Σταυροφόρος τον Σαρακινό.

 

-Μου φαίνεται ότι δεν είναι από τον κόσμο μας αυτοί.

 

-Τι εννοείς;

 

-Ότι είναι πλάσματα από άλλον κόσμο. Αυτό που αποκαλούσανε στην σχολή μου ως «εξωσκάκια όντα»!

 

-Μα υπάρχει ζωή πέρα από το Σκάκι;

 

-Κατά τα φαινόμενα υπάρχει.

 

-Τι επαγγέλεσθε, Κόκκινοι ή Μπλε; ρώτησε ο Συνταγματάρχης, χωρίς να δείχνει το πρόσωπό του.

 

-Είμαστε Άσπροι και Μαύροι. απάντησε ο Σαρακινός. Στα μέρη μας, έχουνε άλλα χρώματα οι δύο παρατάξεις.

 

-Σοβαράν; Εκ των ενδυμάτων σας, εστί άγνωστο η καταγωγή των. Ποίο βαθμόν κατέχουσι τάδε; Ανιχνευται; Δολιοφθορείς; Λοχαγοί; Στρατηγαί;

 

-Πεσσοί είμαστε, Ακόμα και τα αξιώματά μας είναι διαφορετικά εκεί.

 

-Τι αξίωμα εστί τούτο; Πρώτη φοράν εισακούγεται κατ εμέ. έκανε πάλι η φωνή. Δεν κατάγουσι εκ της πατρίδος μας της Στρατέγγο οι δύον σας;

 

-Στρατέγγο; Όχι, από το Σκάκι είμαστε και…

 

-Σκάκιν;! Εκ του Σκάκιν;!!! Στρατιώται! Εις τα άρματα! Περικύκλωσιν τιούτους ονοσούπω!

 

Αμέσως, όλοι οι πυργίσκοι αρχίσανε να σέρνονται γοργά προς το μέρος τους και να τους περικυκλώνουνε καθώς ιαχές πολέμου ακούγονταν από παντού.

-Μα τι κακό είπα; σκέφτηκε ο Σαρακινός ενώ ο Σταυροφόρος τραβούσε το σπαθί του.

Edited February 5, 2009 by roriconfan

[Guest roriconfan]

8. Παιδιά ενός Κατώτερου Θεού

Παρόλη την σθεναρή αντίσταση που έδειξε ο Σταυροφόρος, δεν είχε ελπίδες ενάντια σε μια ντουζίνα λόγχες να του την πέφτουνε συγχρόνως από όλες τις μεριές, χωρίς ο ίδιος να μπορεί να πετύχει κάποιον, μιας που όλοι οι αντίπαλοί του κρύβονταν πίσω από τείχη. Σε μερικά δευτερόλεπτα, βρέθηκε καταμαχαιρωμένος σε όλο του το σώμα. Αλλά δεν είχε πεθάνει. Δε μπορούσε να πεθάνει. Δεν υπήρχε πλέον ο Θεός παρών για να του αφαιρέσει την ζωή. Δίχως αυτόν, ήταν σαν αθάνατος, αφημένος να πονάει εις την αιωνιότητα δίχως την λύτρωση του θανάτου.

 

Ο Σαρακινός, το σκέφτηκε καλύτερα και δεν αντιστάθηκε. Οι δύο τους τσουβαλιάστηκαν και τα πιόνια του Στρατέγγο πήραν σηκωτά τα πιόνια του Σκάκι και τα πήγανε στα ενδότερα του ερημωμένου κόσμου τους. Περάσανε κάτω από το μπαλοντίβανο και προχωρήσανε προς το κέντρο του πάτου του, εκεί που το φως του ηλίου δεν έφτανε και μαύρο σκοτάδι κάλυπτε τα πάντα.

 

 

 

Εν τω μεταξύ, ο Θεόδωρος και ο Αλφόνσο είχανε βάλει τα πιόνια στις θέσεις τους και τότε καταλάβανε ότι τους λείπανε ένας μαύρος και ένας λευκός πεσσός. Ο Θεόδωρος έσκυψε να ψάξει κάτω από το τραπέζι για αυτούς.

 

 

 

Οι δύο αιχμάλωτοι καταλήξανε σε ένα μέρος που φάνταζε σαν εφιάλτης. Πίσσα σκοτάδι παντού, νεκρική υφή δαπέδου, ελαφρώς μουχλιασμένη που έδινε την εντύπωση ότι η μούχλα ήταν σαπισμένα πτώματα. Τους πετάξανε στο κέντρο και τους περικυκλώσανε η ντουζίνα πυργίσκοι. Ακούσανε, μιας που δεν βλέπανε, άλλη μια ντουζίνα από πυργίσκους να πλησιάζουνε.

-Ήρθανε οι Μπλε, συνταματάρχα.

-Ωραία, να μαρτηρήσουνεν την εκτέλεσην.

-Την εκτέλεση; Ποια εκτέλεση; Θα μας σκοτώσουνε; Μα δεν μπορούνε να μας σκοτώσουνε. Δε μπορούμε να πεθάνουμε. ρώτησε τρομαγμένος ο Σταυροφόρος.

-Μάλλον θα έχουνε κατά νου τους κάτι χειρότερο από τον θάνατο. απάντησε ξερά ο Σαρακινός.

-Αυτοί είναι οι καταραμένοι; ακούστηκε μια φωνή από δίπλα τους.

-Τούτοι εστί. απάντησε η γνώριμη, ψευτο-αρχαΐζουσα προφορά του συνταγματάρχη.

-Σήμερα σαν εξαίρεση θα έχουμε ανακωχή. Θέλω να δω την εκτέλεση με τα μάτια μου.

-Σαν εξαίρεσις του κανόνος, θα την βιώσεις αγαπητέ Μπλε εχθρέ μου.

-Ε, ένα λεπτό, είμαστε αθώοι, δε κάναμε τίποτα! φώναξε ο Σταυροφόρος.

-Τουλάχιστον πείτε μας τι κάναμε. έκανε με τρεμάμενη φωνή ο Σαρακινός.

-Μη κάνετε ότι δεν ξέρετε. Κλέψατε την αγάπη του Θεού! Είπε θυμωμένος ο Μπλε.

- Δε κλέψαμε τίποτα, ο Ύψιστος μας φροντίζει κι εμείς Τον σεβόμαστε.

-Ψέματα! Κάποτε ο Ύψιστος είχε εμάς σαν τον εκλεκτό λαό Του. Μόνο εμάς αγαπούσε. Και μετά ήρθατε εσείς και Του κλέψατε την αγάπη για εμάς!

-Πρώτη φορά το ακούμε αυτό.

-Δε μας ενδιαφέρει! Από τότε που Αυτός μας εγκατέλειψε, άφησε τον κόσμο του Στρατέγγο να μουχλιάζει σε αυτήν την ερημιά και πήγε στον κόσμο του Σκάκι. Εξαιτίας σας υποφέρουμε! Εξαιτίας σας χάσαμε τον σκοπό της ζωής μας, την λύτρωση του θανάτου, την ελπίδα για ζωή. Απλά περνάμε την αθανασία υποφέροντας! Και φταίτε εσείς!

-Μα όχι, δε γίνεται να σας εγκατέλειψε χωρίς λόγο. Μπορεί να τον προσβάλατε και …

-Σκασμός! Τολμάς να θεωρείς ότι δεν αγαπάμε τον Θεό;! Στην Λήθη! Στην Λήθη όλοι σας!

Και αμέσως, Κόκκινοι και Μπλε συγχρόνως, αρχίσανε να τους σπρώχνουνε προς κάπου.

 

 

 

Ο Θεόδωρος είχε ψάξει προσεκτικά κάτω από το τραπέζι αλλά δεν τους βρήκε.

-Δεν πειράζει, μπορούμε να τους αντικαταστήσουμε με δύο πούλια από το τάβλι. Απλοί πεσσοί είναι. πρότεινε ο Αλφόνσο.

-Και να χαλάσει το σετ; Κάτσε να ψάξω λίγο παραπάνω. Κάπου εδώ θα είναι. απάντησε ο Θεόφιλος και άρχισε να ψάχνει στο ξύλινο δάπεδο δίπλα στο μπαλοντίβανο.

 

 

Οι δύο αιχμάλωτοι είχανε βρεθεί κοντά σε ένα μέρος, όπου ακούγονταν απόμακρα θρήνοι και οδυρμοί, σαν δεκάδες άτομα να μοιρολογούσανε και να υποφέρανε.

-Ακριβώς ένα βήμα δίπλα σας βρίσκεται η Λήθη. Ένα μέρος που όποιος πατάει, αμέσως χάνεται και μόνο ο απόηχος του απομένει. Εκεί θα σας στείλουμε για αυτό που μας κάνατε. είπε γεμάτος μίσος ο Μπλε.

Μπροστά τους, η σανίδα στο πάτωμα είχε καταρρεύσει από την μούχλα. Ένα κενό μερικών εκατοστών σχηματιζόταν εκεί, που οδηγούσε στο κενό μεταξύ του ξύλινου πατώματος και του τσιμέντου, όπου ένα σωρό μικροαντικείμενα πέφτανε κατά καιρούς, από κέρματα μέχρι άτυχα πιόνια, και παγιδεύονταν στην άμμο και την μούχλα όπου αργά και επώδυνα λιώνανε από την υγρασία και την σαπίλα. Αυτήν την τρύπα, που ήταν άφαντη στα μάτια των πιονιών που τα αντιλαμβάνονται όλα δισδιάστατα, αλλά βλέπανε τα αποτελέσματα, ονομαζότανε Λήθη και ήταν μια τιμωρία χειρότερη και από τον θάνατο σε αυτά τα μέρη.

-Σπρώξτε τους! Σπρώξτε τους! Εκδίκηση! Δικαιοσύνη! φωνάζανε όλοι οι πυργίσκοι, Μπλε και Κόκκινοι ομόφωνα.

-Λοιπόν, αυτό είναι το τέλος.

-Μάλλον. Ε… Ξέρεις… χαίρομαι που σε γνώρισα και…

-Πάψε και αγκάλιασέ με. Ας χαθούμε μαζί. Θα κάνει ακόμα και την Λήθη υποφερτή.

-Μαζί σου όλα είναι υποφερτά τελικά. είπε ο Σταυροφόρος και αγαλλίασε τον Σαρακινό σφικτά, ενώ ένοιωθε να τον σπρώχνουνε.

 

 

 

Αλλά τότε έγινε κάτι που μόνο θαύμα θα μπορούσε να θεωρηθεί. Ο Θεόφιλος σήκωσε το μπαλοντίβανο για να ψάξει από κάτω και άπλετο φως αμέσως κάλυψε για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες τον νεκρό αυτόν τόπο.

-Ο Ύψιστος! Γύρισε ο Ύψιστος! φωνάξανε όλοι οι πυργίσκοι και αμέσως τρέξανε προς το φως.

-Μας παρατήσανε! Αυτήν είναι η ευκαιρία να το σκάσουμε. Τρέξε προς την αντίθετη κατεύθυνση.

-Μα… Ο Θεός είναι εκεί και …

-Μη λες χαζομάρες. Ποιες οι πιθανότητες να είναι πραγματικά ο Θεός και να εμφανίζεται ένα δευτερόλεπτο ακριβώς πριν χαθούμε;

-Μηδέν;

-Μπράβο. Οπότε, τρέχα πριν το πάρουνε χαμπάρι.

-Δε μπορώ. Με κρατάς σφιχτά.

-Α, σωστά… Εεε, ήταν επειδή θα χανόμασταν και…

-Απλά τρέχα!

Και οι δύο τους αμέσως φύγανε τρέχοντας, μη πιστεύοντας ότι πραγματικά ήταν αυτός.

 

 

 

Ο Θεόδωρος δε βρήκε τελικά τους πεσσούς αλλά βρήκε κάτι άλλο που είχε ξεχάσει ότι είχε αφήσει εκεί. Το Στρατέγγο που έπαιζε μικρός και είχε παρατήσει κάτω από το μπαλοντίβανο πριν πολλά χρόνια, σαν ξεκίνησε να μαθαίνει Σκάκι. Το Στρατέγγο του φαινόταν πλέον πολύ απλοϊκό και με μεγάλο παράγοντα τύχης και γρήγορα το ξέχασε σαν αφιερώθηκε στους άπειρους καθαρά στρατηγικούς συνδυασμούς του Σκάκι. Αλλά σαν ξαναέπιασε τα πιόνια στα χέρια του μετά από τόσο καιρό, τον έπιασε νοσταλγία. Έβγαλε το παιχνίδι από κάτω και πρότεινε στον Αλφόνσο να παίξουνε μια παρτίδα για να θυμηθούν τα παλιά. Ο Αλφόνσο δέχτηκε και μάλιστα πρότεινε να το δώσει μετά στον γιο του που ήταν ακόμα μικρός και ήθελε να τον μυήσει με κάτι εύκολο στα επιτραπέζια στρατηγικής. Και έτσι τα πιόνια του Στρατέγγο ξαναβρήκανε τον Θεό τους, αν και τώρα ήταν απλά παιδιά ενός κατώτερου Θεού… Ή βασικά του γιου του Θεού.

 

 

 

Οι δύο πεσσοί εν τω μεταξύ διασχίσανε όλο το ξύλινο πάτωμα και φτάσανε στο μάρμαρο που υπήρχε μπροστά από την εξώπορτα… Που φυσικά για αυτούς δεν ήταν απλά μάρμαρο.

 

-Τα πόδια μου είναι μούσκεμα…

 

 

Συνεχίζεται…

Edited February 23, 2009 by roriconfan

[Electroscribe]

Αξιόλογο κείμενο με προοπτικές να γίνει καταπληκτικό. Συνδυάζει σοβαρά νοήματα με εύπεπτη φόρμα. Τα μικρά κεφάλαια και η γρήγορη, ανάλαφρη πλοκή, βοηθούν να διαβαστει΄με ευκολία και οι φιλοσοφίες καρφώνονται απευθείας στον εγκέφαλο.

 

Όχι ότι δεν έχει και ελαττώματα στο στήσιμό του:

- Ο σταυροφόρος είναι εντελώς Νεάντερταλ, ενώ ο Σαρακηνός είναι υπερβολικά (και ανιστορικά) φιλοσοφημένος, σε σημείο να καταντά καρικατούρα, ειδικά στα σημεία που θυμάσαι ξαφνικά να κρατήσεις ισορροπίες και του βάζεις ξαφνικά το ίδιο συγχυσμένες σκέψεις με του συντρόφου του. Γενικά, δε μοιάζεις αποφασισμένος σχετικά με το αν οι δυο ήρωες θα συμπεριφέρονται/μιλούν/γνωρίζουν σαν τα ιστορικά προτυπά τους ή αν θα είναι διαχρονικά/παγκόσμια αρχέτυπα ανθρώπων που πολεμούν μεταξύ τους όχι μόνο γιατί δε γνωρίζουν ο ένας τον άλλο, αλλά και γιατί δεν γνωρίζουν καν τον εαυτό τους

- Ενώ η πλοκή έχει στρωτή ροή και προχωρά με βήματα αναμενόμενα και ενδιαφέροντα, οι συλλογισμοί πότε παρουσιάζουν υπερβολικά βαριές σκέψεις, οι οποίες αν και με βρίσκουν σύμφωνο, είναι ουρανοκατέβατες και δεν έχουν εισαχθεί σωστά. Και αντίθετα, ενώ κάποιες στιγμές οι δυο πρωταγωνιστές έχουν φτάσει σε κάποιο σοβαρό επίπεδο και συμπερασμα, μετά κάνουν κύκλο και επιστρέφουν σε απλοϊκές ανοησίες σαν εκείνες που σκέφτονταν στην αρχή. Καταλαβαίνω πως έτσι πρέπει να γίνει, οι νέες εμπειρίες να τους μπερδεύουν και να τους προκαλούν οπισθοδρομήσεις, αλλά επιμένω ότι πρέπει να γίνονται κάπως πιο στρωτά οι μεταβάσεις.

- Έχεις δυο μόνο (βασικά) πρόσωπα που συζητούν συνέχεια και θα γινόταν κουραστικό να λες συνέχεια "είπε ο ένας"-"απάντησε ο άλλος". Αλλά σε κάποια σημεία λες απλά "είπε", χωρίς να διευκρινίζεις ποιος, και ο αναγνώστης χάνει τη μπάλα, αν άλλαξε ομιλητής ή είναι ο ίδιος στον οποίο αναφερόταν το προηγούμενο ρήμα.

 

 

Και ορισμένα λαθάκια δεύτερης διαλογής:

 

- Το "Over the Hills and Far away" δεν είναι κεφάλαιο από βιβλίο του Τόλκιεν, είναι συλλογή του Ντάνσανυ.

- Σαρακηνός. Με ήτα, όχι με γιώτα

- Γιατί ΑλΑχ κι όχι Αλλάχ (όταν τον άλλο τον λένε "Θεό")

- Ο Αλλάχ έχει ένα κάρο προσωνύμια (99 επίσημα), αλλά το Ύψιστος το συνηθίζουμε κυρίως για τον χριστιανικό θεό

- "του Σκάκι" - του σκακιού, κλίνεται

 

 

1

---

- "τη μάχη", όχι "την μάχη"

- "νομίζοντας ότι ο αφέντης της τόση ώρα ροκάνιζε μπριζολάκια". Η γάτα μπορεί να ανέβει στο τραπέζι γιατί νιώθει αγνοημένη και βαρέθηκε, αλλά της κόβει αρκετά για να καταλάβει αν τρώνε ή όχι

- "λογομαχόμενους", όμορφη λέξη, αλλά στο λεξικό νομίζω θα βρεις μόνο το "λογομάχους"

 

2

---

- "ένα άλμα πίστης" - καρααγγλισμός

- "με ένα απλό παραπάτημα" - παραστράτημα

- "έκανε τις προσευχές του" - καρααγγλισμός

- "ενώ ο Σαρακινός ορμούσε σε αυτόν" - γιατί όχι απλά "του ορμούσε";

 

 

3

---

- "να θαυμάσει τα θαύματά του" - Να τα βιώσει; Να τα ανακαλύψει;

 

 

4

---

- "με Θεϊκή Επέμβαση" - παρέμβαση

 

 

5

---

- "δε θέλανε με την καμία" - πολύ προφορικό/χύμα σε σχέση με το ύφος του υπόλοιπου κειμένου

- "δε τους" - "δεν τους"

 

 

6

---

- "που πηγαίνουμε" - πού

- "σε αυτά τα μυτερά πράματα. είπε και περπάτησε στις μύτες" - μυτερά/μύτες. Στα νύχια;

- "μη πατήσει κάτι γλοιώδες." - "μην" και τι γλοιώδες θα ήταν στο χαλί;

 

 

7

---

- "με πολύ ευκολία" - πολλή

- "επιτήθεστε" - επιτίθεστε

- Η ψευδοκαθαρεύουσα του συνταγματάρχη είναι μάλλον αποτυχημένη. [αν της θες πάντως "Τι έτσι ταύτοι" - εστί]

 

 

8

---

- "να του την πέφτουνε" - πολύ προφορικό/χύμα σε σχέση με το ύφος του υπόλοιπου κειμένου

- "μπαλοντίβανο" - μπαουλοντίβανο

- Γιατί τα πιόνια του στρατέγγο αποκαλούν Ύψιστο το θεό, όπως και οι μαύροι, και δεν έχουν δικό

 

τους όνομα;

- "Τολμάς να θεωρείς ότι δεν αγαπάμε τον Θεό" - υπαινίσεσσαι; Υποστηρίζεις;

- "Στην Λήθη" - στη

- Ο Θεόδωρος γίνεται ξαφνικά Θεόφιλος

- "Ένα κενό μερικών εκατοστών σχηματιζόταν εκεί, που οδηγούσε στο κενό μεταξύ του ξύλινου πατώματος και του τσιμέντου" - νομίζω το δεύτερο θα πρέπει να είναι "διάκενο" ή κάτι τέτοιο

- "αγαλλίασε" - ήθελές να γράψεις "αγγάλιασε"

[Guest roriconfan]

Electro, σε ευχαριστώ για τα σχόλια και τις επισημάνσεις σου. Αυτό ακριβώς περίμενα τόσο καιρό σαν κανονική κριτική της ιστορίας. Οι διορθώσεις θα γίνουνε αναγκαστικά αφού ολοκληρωθεί το διήγημα, αφού το edit έχει φύγει από το πρώτο ποστ και άλλωστε είναι τόσο μεγάλο που θα το παραθέσω στο τέλος σαν λινκ σε word για κατέβασμα. Πάνω σε όσα σχολιάζεις, τα συντακτικά / συγγραφικά τα αποδέχομαι όλα. Απλά λίγο για την αισθητική θέλω να πω τα εξής.

 

Σκοπός μου ήταν να παρουσιάσω τον Σταυροφόρο σαν κάποιον που κυρίως λειτουργεί με βάση την πίστη και το συναίσθημα και τον Σαρακηνό (με ήττα γράφεται τελικά;) σαν κάποιον που λειτουργεί με βάση την απάθεια και την λογική. Κάθε νέα εμπειρία ήθελα να τους κάνει να αμφιβάλλουνε για όσα πιστεύανε και γνωρίζανε και να τους κάνει να συμπεριφέρονται σαν παιδιά κάθε φορά που πάνε κάπου αλλού. Τώρα το πόσο το πέτυχα αυτό δεν είμαι σίγουρος. Ίσως το ότι γράφω κάθε κεφάλαιο κάθε βδομάδα να φταίει που χάνεται η συνοχή στην ροή της σκέψης τους και όταν το διαβάζεις μονοκοπανιά μόνο το καταλαβαίνεις αυτό. Θα το κοιτάξω καλύτερα αργότερα ώστε οι "μεταβάσεις" να κυλάνε καλύτερα, αν καταλάβω πως να το κάνω αυτό. Λογικά αν τονίζω την σύγχησή τους για κάθε νέο μέρος σαν αφορμή να ξεχνάνε πάνω στην τρομάρα τους τι καταλάβανε πιο πριν, αυτό να πιάσει.

 

Λογικά η ιστορία θα κρατήσει ακόμα δύο κεφάλαια πριν ολοκληρωθεί. Όποτε μπορέσεις, ξαναπέρνα την ένα διάβασμα όταν την παραθέλω ολοκληρωμένη.

[Μάρβιν ΑΑΠ]

Διασκέδασα πολύ διαβάζοντάς το. Μου φαίνεται ενδιαφέρουσα η ιδέα και γέλασα πολύ με την ιδιαίτερα πετυχημένη παρωδία καθαρεύουσας/αρχαΐζουσας.

Νομίζω πως η παρεμβολή περιγραφικών κομματιών ανάμεσα στους διαλόγους γίνεται αμήχανη, παρόλο που καταλαβαίνω ποια προβλήματα επιχειρεί να λύσει. Ίσως θα κέρδιζε ολόκληρο το κείμενο αν οι περιγραφές του «αντικειμενικού κόσμου» που δίνονται εκτός διαλόγων, για να καταλαβαίνει και ο αναγνώστης, ενσωματώνονταν κατά κάποιον τρόπο στη σκοπιά των πρωταγωνιστών επίσης με τρόπο που να καταλαβαίνει ο αναγνώστης.

Καλή συνέχεια κι ευχαριστώ

[Guest roriconfan]

9. Κύματα

 

Τα νερά του μαρμάρου φαντάζανε στα μάτια τους σαν θάλασσα, ασορτί με παφλασμούς και κύματα.

-Τώρα τι; Κολυμπάμε; ρώτησε ο Σταυροφόρος.

-Αν δεν θέλουνε να μας ξαναπιάσουνε, ναι.

-Κι αν πνίγουμε;

Ο Σαρακηνός τον κοίταξε παράξενα.

-Α, σωστά… Δε γίνεται αυτό.

Αρχίσανε να πλατσουρίζουνε όπως μπορούσανε. Νερό έμπαινε από τις τρύπες του Σταυροφόρου αλλά δεν ανησυχούσε αν πήγαινε στον πάτο. Άλλωστε, γι’αυτούς δεν υπήρχε διαχωρισμός μεταξύ επιφάνειας και βυθού. Μερικά λεπτά αργότερα ακούστηκε μια καμπόσικια φωνή μπροστά τους.

-Πεσσοί στην θάλασσα! Δύο σωσίβια πετάχτηκαν από ένα πλαστικό πλοίο μπροστά τους. Arrrr, πιαστείτε να σας ανεβάσω τσίφτες.

-Τι είναι το ανεβάσουμε; ρώτησε ο πάντα ανίδεος της τρίτης διάστασης Σταυροφόρος.

-Και ακόμα καλύτερα, γιατί να εμπιστευτούμε αυτήν την φωνή; διόρθωσε ο Σαρακηνός. Μπορεί να είναι παγίδα των πυργίσκων του Στρατέγγο.

-Στρατέγγο; Όχι μόρτηδες, από την Ναυμαχία έρχομαι. αποκρίθηκε η βαριά φωνή. Και δεν έχω τίποτα μαζί σας ή με κανέναν άλλο πεσσό. Ελάτε πάνω, μη φοβάστε.

-Τι είναι αυτό το πάνω; ρώτησε ο Σταυροφόρος ενώ ο Σαρακηνός έμπαινε στον χώρο που καταλάμβανε το πλοίο.

-Το ανάποδο του κάτω φυσικά. απάντησε η φωνή.

-Φχαριστώ πολύ. Και το κάτω τι είναι;

-Δε μπορώ να σου εξηγήσω για μια έννοια αν δεν έχεις γνώση με κάτι το σχετικό, τσίφτη. Έλα πάνω πριν σουφρώσεις και θα σου δείξω αν είναι.

Οι δύο ναυαγοί βρεθήκανε μέσα σε ένα πλοίο, μετά βίας μεγαλύτερο από αυτούς, να τους μιλάει κάποιος που ποτέ δε βλέπανε. Νερό έτρεχε από τις τρύπες του Σταυροφόρου, κάνοντας τον να μοιάζει με ποτιστήρι. Ο Σαρακηνός έψαχνε γύρω του να δει από πού ερχόταν η φωνή αλλά δεν κατάφερε τίποτα.

-Har, har, μα τις χίλιες φάλαινες, από το Σκάκι δεν είστε; Σίγουρα είστε, έχω ταξιδέψει σε τόσα Παίγνια που σας ξέρω σχεδόν όλους σας.

-Παίγνια; Τι είναι πάλι αυτό; ξαναρώτησε ο Σταυροφόρος.

-Μέρη σαν το Σκάκι ή το Στρατέγγο. Κόσμοι που πλάσανε οι Θεοί για την ψυχαγωγία τους.

-Τι εννοείς; Ότι δημιουργηθήκαμε απλά για την ψυχαγωγία του Θεού;

-Ανοησίες. φώναξε ο Σαρακηνός. Πως γίνεται ο τέλειος Ύψιστος να έχει ανάγκη από ψυχαγωγία; Πόσο μάλλον από ποταπά πλάσματα σαν εμάς;

-Τώρα τι να σου πω; Μπορεί να βαριέται που είναι τέλειος και να θέλει να περνάει τον χρόνο του παρακολουθώντας μας να μοχθούμε για κάτι επειδή ακριβώς είμαστε ατελείς. Μπορεί να του αρέσει να μας ελέγχει. Μπορεί να του αρέσει να παρακολουθεί τους περιορισμούς μας με βάση τους κανόνες που πρέπει να τηρούμε σε μια παρτίδα. Μπορεί να κοιτάει που θα βγει η απλοϊκότερη ύπαρξη μας και η προβλεψιμότητα των κινήσεών μας.

-Σαν πολύ φιλόσοφος το παίζεις. έκανε κατσουφιασμένος ο Σαρακηνός.

-Δεν είμαι φιλόσοφος ντόμπρε. Απλά σταμάτησα να τηρώ τους κανόνες που διέπουν τον κόσμο μου. Και μόλις το έκανα, όλες αυτές οι σκέψεις ήρθανε από μόνες τους στο μυαλό μου. Κι εσείς άλλωστε, αφού είστε μακριά από τον κόσμο σας, δε σκέφτεστε κάπως διαφορετικά πλέον;

-Ε… Μάλλον.

-Τι μάλλον; Εδώ καταρρίψαμε κάθε κοσμοθεωρία από τότε που δημιουργηθήκαμε! φώναξε ο Σταυροφόρος. Κι ακόμα μαθαίνουμε κι άλλα. Τι είναι αυτό το πάνω τελικά;

-Αφού δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω, θα σας δείξω.

Και το γκρίζο καράβι άρχισε να κατευθύνεται προς το παιδικό δωμάτιο του γιου του Αλλάχάν’ντρο.

[Guest roriconfan]

10. Παίγνια

 

Το πλοίο άραξε στο σημείο που τελείωνε το μάρμαρο, μπροστά από το παιδικό δωμάτιο.

-Μέχρι εδώ μπορώ να σας φέρω παίδες. Δε μπορώ να κινηθώ στη ξηρά. Κατεβείτε και δείτε στο βάθος εκείνο εκεί το Παίγνιο.

Στο βάθος είδανε ένα μέρος, γεμάτο με τετράγωνα, πολλά από τα οποία είχανε πάνω τους σκάλες και φίδια. Πολύ απλά σχηματισμένοι πεσσοί προχωρούσανε κατά διαταγή ενός ζαριού που συνέχεια κυλούσε.

-Χοπ, χοπ, χοπ! Μπλε, προχώρα τρία. Χοπ, χοπ, χοπ, κόκκινε, προχώρα πέντε.

Οι πεσσοί υπακούσανε και προχωρούσανε. Όταν κάποιος σταματούσε στον πάτο μιας σκάλας, ανέβαινε στην κορυφή της και όταν κάποιος σταματούσε στο κεφάλι ενός φιδιού, κατέβαινε στην ουρά του.

-Δε κατάλαβα, που είναι το πάνω και το κάτω εδώ; ρώτησε ο Σταυροφόρος. Δεξιά-αριστερά και πίσω-μπρος πάνε κι αυτοί, όπως κι εμείς.

-Υποτίθεται ότι το ταμπλό είναι όρθιο και όχι δυσδιάστατο. έκανε η φωνή από το πλοίο.

-Εγώ πάλι θέλω να ρωτήσω, το ζάρι τυχαία δεν αποφασίζει πόσο θα προχωρήσει ο καθένας; ρώτησε ο Σαρακηνός. Γιατί δε βλέπω την στρατηγική σε κάτι τέτοιο. Ούτε καν κάνει ο καθένας τους τίποτα το ιδιαίτερο.

-Arrr, δεν υπάρχει στρατηγική εδώ τσίφτη. Είναι ένα απλό Παίγνιο όπου όλα γίνονται στην τύχη.

-Στην τύχη; Εντελώς παράλογο. Για να μη πω βαρετό αν δεν υπάρχει ποικιλία κινήσεων.

-Ακόμα δε καταλαβαίνω αυτό το πάνω. είπε με παράπονο ο Σταυροφόρος.

-Μάλλον σας έδειξα λάθος Παίγνιο. έκανε με δυσφορία η φωνή. Πάτε λίγο παραπέρα και δείτε εκεί.

Λίγο παραπέρα, τρία ορθογώνια στο έδαφος επαναλαμβάνανε συνέχεια την ίδια λέξη.

-Τζένγκα! Τζένγκα! Τζένγκα! …

-Ορίστε, εδώ είναι ένα Παίγνιο που έχει και στρατηγική αλλά και ισορροπία αλλά και τρεις διαστάσεις.

Ξαφνικά, παντού εμφανιστήκανε ορθογώνια στο έδαφος και όλα τους φωνάζανε «ΩΩΩ! Την έκανες τώρα!»

-Ε, από πού ήρθανε όλα αυτά τα ορθογώνια;

-Βασικά είναι κομμάτια και όχι ορθογώνια. Ήρθανε από την διάσταση που δεν αντιλαμβάνεστε.

-Α, όπως όταν αλλάζουμε κι εμείς ξαφνικά κόσμο δηλαδή.

-Κάτι τέτοιο…

-Φαντάσου τι θα μπορούσαμε να κανουμε αν αντιλαμβανόμασταν τρεις διαστάσεις! έκανε ο Σαρακηνός με γουρλωμένα μάτια.

-Ή και περισσότερες. συμπλήρωσε ο Σταυροφόρος.

Ξαφνικά, ο Σαρακηνός είδε άλλο ένα ταμπλό πίσω, στην γωνία του δωματίου.

-Ε, αυτό εκεί δεν είναι το σπίτι μας; Διακρίνω ένα ταμπλό με οκτώ επί οκτώ τετράγωνα.

-Όχι ακριβώς μάγκα. Αυτό εκεί είναι το Σόγκι. Μοιάζει πολύ με τον δικό σας κόσμο, μόνο που είναι με Σαμουράι. Και όσοι πεσσοί χάνουνε, δεν σκοτώνονται και πάνε στο Τάβλι.

-Και που πάνε τότε αφού σκοτώνονται;

-Μετενσαρκώνονται σαν πεσσοί της παράταξης που τους νίκησε.

-Δουλεύουνε για τον εχθρό; Ανήκουστο! Σαν προδοσία ακούγεται.

-Γιατί, το ότι οι δύο σας τόση ώρα περπατάτε παρέα τι είναι;

-Ε… Δεν ακολουθούμε τους κανόνες του κόσμου μας όταν είμαστε εκτός.

Εκείνη την στιγμή μπήκε στο δωμάτιο ο γιος του Αλλάχάν’ντρο, ο Ραφαέλο. Στα Παίγνια του ήταν γνωστός απλά σαν Ρα. Είχε παραμάσχαλα το Στρατέγκο που του έδωσε ο πατέρας του. Ήθελε να το δοκιμάσει και είχε καλέσει το κορίτσι από το διπλανό σπίτι, την Αλισίβα (γνωστή στα Παίγνια της σαν Σίβα) για να το παίξουνε. Το δωμάτιό του ήταν γεμάτο από παρατημένα ανοιγμένα επιτραπέζια που βαριόταν να συμμαζέψει σωστά. Στα γρήγορα τα πήρε και τα πέταξε μέσα στο μπαούλο των παιχνιδιών του.

Οι τρεις τους ούτε που καταλάβανε για πότε αλλάξανε πάλι τοποθεσία, εφαρμόζοντας και πάλι ένα ταξίδι ανάμεσα στις διαστάσεις.

[Guest roriconfan]

11. Λίμπο

 

Οι δύο πεσσοί βρέθηκαν ανακατεμένοι με ένα σωρό θαμώνες από ένα σωρό άλλους κόσμους.

-Πήγαινε στην φυλακή. διέταξε ο γεράκος με το μονόκλ από την Μονόπολη.

-Μου την δίνει όταν γίνεται αυτό! αποκρίθηκε το πιόνι από τον Γκρινιάρη και προχώρησε προς την καουμπόικη φυλακή.

Στην πορεία, έσπρωξε το φωσφόριζε κρανίο του Πύργου των Φαντασμάτων, που κατρακύλησε και χτύπησε την ζουζουνομαμά του Σπλατ στο κεφάλι.

-Μούρλια, τώρα όλοι οι κόσμοι γίνανε κουβάρι. είπε ο Σταυροφόρος καθώς στεκόταν σε ένα πλακάκι δρόμου των Κάστρων του Μιστρά. Σηκώθηκε όρθιος και κοίταξε γύρω του, γυρεύοντας τον σύντροφό του.

Ξαφνικά, ένα ζευγάρι χέρια πεταχτήκανε από πίσω και του καλύψανε τα μάτια.

-Μάντεψε Ποιος!

-Ε… Είσαι μαύρος;

-Ναι.

-Είσαι πεσσός;

-Είσαι από Παίγνιο με τετράγωνα;

-Ναι.

-Είσαι ο Σαρακηνός;

-Λάθος! Μουαχαχα!

Του ελευθέρωσε τα μάτια. Τελικά ήταν ο Σκοτεινός Άρχοντας από τον Κυρίαρχο.

-Ποιος είσαι εσύ; Που είναι ο φίλος μου;

-Τον πέτυχα πλακωμένο από κάτι δρακοφολίδες από την Πόλη του Γαλάζιου Φεγγαριού.

-Τι, κινδυνεύει; Γρήγορα πες μου που είναι!

-Δε σου λέω. Ένας Σκοτεινός Άρχοντας δεν έχει λόγο να βοηθήσει έναν κοινό θνητό σαν εσένα.

-Ο Σταυροφόρος τράβηξε το σπαθί του. Πες μου που είναι αλλιώς θα δεις πόσο επικίνδυνος μπορεί να γίνει ένας θνητός σε απόγνωση!

-Μουαχαχα! Πλάκα έχεις. Δείξε μου λοιπόν τι μπορεί να κάνεις. Ο φίλος σου είναι παγιδευμένος πάνω στο ταμπλό του Hero Quest. Αν μπορείς, σώσε τον.

Χωρίς δεύτερη σκέψη ο Σταυροφόρος έτρεξε προς τα εκεί κουνώντας το σπαθί του στον αέρα. Το φάντασμα του Μαυρογένη από την Γαλέρα Φάντασμα πλησίασε τον Σκοτεινό Άρχοντα.

-Ρε Άρχω, σταμάτα να το παίζεις νταής στους νεόφερτους. Μακριά από τον κόσμο σου έχεις τόση δύναμη όση εγώ έχω μακριά από την γαλέρα μου.

-Μα άσε να σπάσω λίγη πλάκα πια. Είναι βαρετά χωρίς να κάνω κάτι σε έναν κόσμο χωρίς κανόνες.

Ο Σταυροφόρος μπήκε στο μπουντρούμι και άρχισε να περπατάει πάνω στα ζοφερά τετράγωνα. Όλες οι πόρτες του παιχνιδιού ήταν πεσμένες ή σε θέση που δεν τον αφήνανε να περάσει από κανέναν τοίχο των δωματίων. Αναγκαστικά προχωρούσε μόνο στον εξωτερικό διάδρομο. Σε μια γωνία συνάντησε τον Ρήγα Σπαθί και την Ντάμα Κούπα σε μια ιδιαίτερη στιγμή.

-Ματς, μουτς! Αγκαπημένη μου, ντε θ’αφήζω κανέναν να σταθεί στον ντγόμο τηζ αγκάπηζ μαζ. Ούτε στον κόζμο μαζ, ούτε ζε αυντόν.

-Μον-ντιέ, μα είμαι ταγμένη στον Βαλέ Καγώ.

-Ντεν υπάγχει Βαλέ Καγώ εντώ αγκάπη μου. Μόνο εμείζ.

-Ε… Είμαι κι εγώ εδώ. είπε ο Σταυροφόρος που απλά ήθελε να κάνουνε στην άκρη για να περάσει.

-Σάκγε-μπλε! Έναζ ιππότης του Καγώ! Μείνε πίσω αγκάπη μου, θα ζε πγοστατέπζω!

-Μα όχι, εγώ απλώς να πε… Δε πρόλαβε να ολοκληρώσει, καθώς ο ερωτύλος άρχιζε να τον καρφώνει με το ράπιερ του.

-Μα τον Θεό, έχω βαρεθεί να με καρφώνουνε! Αγανακτισμένος από την όλη κατάσταση, άρχισε να τον πολεμάει σαν μανιασμένος!

Σπίθες πετάγονταν από παντού. Οι κλαγγές τους τραβήξανε την προσοχή δύο σκελετών και ενός τελώνιου που είχανε πάρει έναν υπνάκο λίγο παραδίπλα.

Εν τω μεταξύ, ένα Πυροβολικό του Ρισκ ήταν έτοιμο να ρίξει στο ψαχνό σε όποιον πλησίαζε στα πλακάκια του Ντομίνο που είχε οριοθετήσει σαν πατρίδα του. Για κακή τους τύχη, οι δύο μαχόμενοι προχωρούσανε ξιφομαχώντας σιγά, σιγά προς το μέρος του…

Και τότε η Ντάμα Κούπα έβγαλε μια κραυγή απελπισίας…

[Guest roriconfan]

12. Πλήρης Κύκλος

 

-Και μετά, και μετά; ρώτησε όλος αγωνία ο Σταυροφόρος στο Α4.

-Μετά μας βρήκαν οι Θεοί. απάντησε ο κατατρυπημένος Σταυροφόρος στο Α3.

-Οι Θεοί; Πολλοί είναι; Αφού οι Επίσκοποι μας λένε ότι ο Θεός είναι ένας.

-Τι να σου πω, εγώ είδα τουλάχιστον τέσσερις. Μπορεί να υπάρχουν κι άλλοι.

-Μα οι Επίσκοποι…

-Οι Επίσκοποι σας λένε ότι υπάρχει μόνο μια επιλογή και μόνο μια πορεία για να σας κρατάνε υπάκουους.

-Λες; Και δηλαδή τι σας κάνανε αυτοί οι Θεοί, σαν σας βρήκανε;

-Τι άλλο, μας ξαναφέρανε στο Σκάκι. Πως κάθομαι και σου τα λέω όλα αυτά άλλωστε;

-Τι, έτσι στα ξαφνικά; Δεν σκοτώθηκε κανείς;

-Γιατί, μπορούσε;

-Και εξηγήσεις γιατί γίνανε όλα αυτά; Δε σας εξηγήσανε;

-Τι να σου πω, εδώ μετά βίας καταλαβαίνω τι είναι αυτήν η τρίτη διάσταση. Σίγουρα οι Θεοί θα ξέρανε και θα κατανοούσανε πολλά περισσότερα από αυτό μόνο. Αμφιβάλλω να καταλάβαινα κι ας μου εξηγούσανε.

-Μυστήριες οι βουλές του Κυρίου.

-Των Κυρίων εννοείς.

-Και δηλαδή μετά από τόση φασαρία, τι κατάλαβες; ρώτησε ο Ιππότης στο Β3. Πέρασες από τόση φασαρία και δε κατάλαβες τίποτα.

-Πράγματι.

-Δε κέρδισες τίποτα.

-Πράγματι.

-Και γέμισες και τρύπες.

-Και πάλι, πράγματι. Όμως…

-Όμως τι;

-Όμως η διαδρομή μου άρεσε περισσότερο από το συμπέρασμα.

-Και οι τρύπες;

-Διαφέρω πλέον από τους υπόλοιπους πεσσούς. Το ταξίδι με άλλαξε.

-Ναι, προς το χειρότερο.

-Δε νομίζω. Μάλλον οι εμπειρίες μας γεμίζουν πόνο και ουλές αλλά τελικά είναι και αυτές που μας κάνουνε να ξεχωρίζουμε και να ωριμάζουμε.

-Κόψτε την πάρλα εσείς εκεί! τους διέκοψε ο Βασιλιάς. Προχωράμε στην επίθεση. Κάντε ότι σας λέω.

Ο Σταυροφόρος κινήθηκε ένα τετράγωνο μπροστά και βρέθηκε μπροστά σε έναν Σαρακηνό. Δεν ήξερε αν ήταν ο ίδιος Σαρακηνός με τον φίλο του. Όλοι ίδιοι μοιάζανε. Δε μπορούσε να ξέρει.

-Τι κάνεις φίλε μου; του αποκρίθηκε…

 

……………

 

-Θεόδωρε, από τότε που βρήκαμε όλος τυχαία τους χαμένους πεσσούς, το παιχνίδι μας έχει τρελαθεί.

-Πράγματι Αλλάχάν’ντρο, σαν στοιχειωμένο είναι το ταμπλό. Τα πιόνια είναι άλλες φορές σαν κολλημένα στην θέση τους και άλλες φορές κινούνται από μόνα τους.

-Με φοβίζει αυτό. Να μην έχουμε τον απόλυτο έλεγχο πάνω σε ένα μάτσο άψυχα πιόνια…

-Εμένα πάλι με ενθουσιάζει, Δε ξέρουμε τι θα γίνει μετά.

-Υποτίθεται ότι το Σκάκι δεν έχει καθόλου παράγοντα τύχης… Και να σου θυμίσω ότι είναι πιόνια που κινούνται μόνα τους! Τόσα πτυχία έχω βγάλει και αυτό δε μπορώ να το εξηγήσω.

-Λες να έχουνε δικιά τους θέληση και να ξέρουνε πράγματα που εμείς δε ξέρουμε;

-Και να έχουμε, εμένα με φοβίζουνε.

-Και εμένα με ενθουσιάζουνε για τον ίδιο λόγο.

 

Έκπληκτοι, οι δύο παίκτες είδανε πάνω στο ταμπλό τους δύο πεσσούς που είχανε βρει, ελαφρώς γερμένους να ακουμπάει ο ένας πάνω στον άλλον. Σαν να αγκαλιάζονταν…

 

Τέλος

[Tiessa]

Κατ' αρχήν να πω ότι η γενική εικόνα μου απ' αυτή την ιστορία είναι θετική.

Τη διάβασα ευχάριστα, και σε αρκετά σημεία διασκέδασα κιόλας, όπως στα "εξωσκάκια όντα" ή στις εξηγήσεις για το τι είναι τα Παίγνια, στις σκέψεις και τις αντιδράσεις των δυο πεσών ειδικά στην αρχή και γενικότερα στο όλο κλίμα.

Σου έχει ήδη πει αρκετά χρήσιμα πράγματα ο Electroscribe και με αρκετά απ' αυτά συμφωνώ. Οπότε, θα πω μόνο κάποια καινούργια, έχοντας τώρα την ολοκληρωμένη εικόνα.

 

- Κατ' αρχήν βρίσκω λίγο άνισα τα τελευταία κεφάλαια σε σχέση με τα αρχικά. Στην αρχή έχουμε δυο πιόνια να μιλάνε μεταξύ τους, δυο άβουλα μέχρι στιγμής όντα, τα οποία κάνουν ενδιαφέροντα άλματα σκέψης και δράσης και ανταλλάσσουν απόψεις σύμφωνες με τα όσα έχουν μέχρι εκείνη τη στιγμή διδαχτεί. Ρόλοι εναλλάσσονται, έχθρες παραμερίζονται, ταμπού σπάνε. Οι δυο τους καταπιάνονται με σοβαρά θέματα, αλλά με πολύ εύπεπτο τρόπο, κι αυτό είναι καλό.

Από την άλλη, από κάποια στιγμή και μετά, βαθμιαία, από τη συνάντησή τους με τα πιόνια του Στρατέγγο, αλλά πολύ έντονα στα μέρη 10 και 11, η αίσθηση που μου δίνει το κείμενο αλλάζει και καταλήγει πολύ λιγότερο φιλοσοφική - μοιάζει κάπως με παιδικό. Δεν σου λέω ότι αυτό είναι κακό. Οι κουβέντες που ανταλλάσσουν είναι πολύ έξυπνες, αλλά το σύνολο της ιστορίας φαίνεται κάπως άνισο. Σαν να αρχίζει με άλλο στόχο και να τελειώνει με άλλο.

 

- Δυο αντιρρήσεις αληθοφάνειας/πλοκής

α) Παρόλο που το κείμενο είναι τέτοιο, που φυσικά δεν αναζητά κανείς αληθοφάνεια, έχω μια ένσταση στην εξήγηση ότι χρησιμοποιώντας την τρίτη διάσταση, περνάνε από κόσμο σε κόσμο και γι αυτό δεν μπορούν να επιστρέψουν και ότι η συγκεκριμένη διάσταση δεν εχει γι αυτούς φυσική υπόσταση. Η ιδέα είναι έξυπνη και λύνει κάποια προβλήματα, αλλά θα δούλευε εντελώς σωστά μόνο αν τα όντα ήταν απολύτως δισδιάστατα και κολλημένα πάνω στη σκακιέρα. Οι πεσοί είναι σαφώς τρισδιάστατοι, επομένως δεν ευσταθεί να μην γνωρίζουν την τρίτη διάσταση. Επιπλέον όλες οι περιγραφές σου γίνονται έχοντας κατά νου την οπτική γωνία των τρισδιάστατων όντων. Δυστυχώς, δεν μου έρχεται στο μυαλό κάποια σοβαρή εναλλακτική πρόταση γι αυτό το πρόβλημα, πέρα ίσως από μια ακόμα μεταφυσική αναφορά σε όρια των θεών ή κάτι ανάλογο (ίσως μια μορφή conditioning) που θα τους εμπόδιζε να βγουν από τον κόσμο τους, κι όταν έσπασε, μπήκαν σε όλες αυτές τις περιπέτειες.

 

β) Προφανώς ο Θεόδωρος και ο Αλλάχάν'ντρο είναι φίλοι. Παίζουν σκάκι στο σπίτι του ενός από τους δυο. Όταν διαβάζω για το Στρατέγγο και τα παράπονα εκείνων των πιονιών καταλαβαίνω ότι παίζουν στο σπίτι του Θεόδωρου, που είχε εγκαταλείψει το παιχνίδι κάτω από το μπαουλοντίβανο. Όταν όμως τους παίρνει το καραβάκι και διασχίζει το μάρμαρο για να τους πάει στο δωμάτιο του γιου του Αλλαχαν'ντρο, υποθέτω ότι βρισκόμαστε στο σπίτι του Αλλαχαν'ντρο. Αυτό δεν είναι βέβαια και κανένα τρομερό πρόβλημα. Μπορείς να πεις ότι το ξέχασε εκεί, αλλά ρίξτου μια ματιά αν θελήσεις ποτέ να κάνεις διορθώσεις.

 

- Κάποια προβληματάκια λεκτικά:

Εναλλάσσεις τη λέξη Τάβλι και Σκάκι.

Αυτά τα αρχαΐζοντα, αν τα εννοείς έτσι λάθος που να βγάζουν μάτι, ίσως πρέπει να τονίσεις λίγο περισσότερο ότι είναι λάθος.

HTML clipboardΠροχώρησε ένα βήμα μπροστά, επιχειρώντας να ξαναμπεί στον κόσμο του. Δυστυχώς, επέλεξε λάθος κατεύθυνση σαν «μπροστά». Κινήθηκε προς την αντίθετη πλευρά, απομακρύνοντας ένα τετράγωνο μακριά από την σκακιέρα, και καταλήγοντας από το πράσινο τετράγωνο που βρισκόταν, σε ένα πορτοκαλί…

νομίζω η σωστή λέξη είναι απομακρυνόμενος ή αν θέλεις κάτι πιο απλό και σε ενεργητική φωνή, ξεμακραίνοντας.

Δεν είμαι πολύ σίγουρη ποιες είναι οι σύγχρονες συμβάσεις όταν χρησιμοποιείς παύλες στους διαλόγους, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να είναι σωστό να αρχίζεις με πεζό μετά από τελεία, όποια κι αν είναι η ροή του λόγου. Αν αισθάνεσαι ότι ένα κεφαλαίο κόβει τη ροή, καλύτερα να βάζεις κόμμα αντί για τελεία εκεί που τελειώνει η πρόταση.

 

Συνολικά ήταν μια ευχάριστη ιστορία και μου αρέσει που τελειώνει με τα δυο επίπεδα τατυόχρονα, τους παίκτες και τους πεσούς, τον καθένα στο δικό του κόσμο, αλλά με τις αλλαγές που έχει επιφέρει το μεγάλο ταξίδι στη ζωή τους.

 

Υ.Γ. Όταν είπες ότι δανείστηκες τον τίτλο από τον Τόλκιν φαντάστηκα ότι ήταν από το Out of the frying pan and into the fire, αλλά αυτό που λέει ο Electro φαίνεται τελικά να είναι πιο κοντά.

[Guest roriconfan]

- Κατ' αρχήν βρίσκω λίγο άνισα τα τελευταία κεφάλαια σε σχέση με τα αρχικά. Στην αρχή έχουμε δυο πιόνια να μιλάνε μεταξύ τους, δυο άβουλα μέχρι στιγμής όντα, τα οποία κάνουν ενδιαφέροντα άλματα σκέψης και δράσης και ανταλλάσσουν απόψεις σύμφωνες με τα όσα έχουν μέχρι εκείνη τη στιγμή διδαχτεί. Ρόλοι εναλλάσσονται, έχθρες παραμερίζονται, ταμπού σπάνε. Οι δυο τους καταπιάνονται με σοβαρά θέματα, αλλά με πολύ εύπεπτο τρόπο, κι αυτό είναι καλό.

Από την άλλη, από κάποια στιγμή και μετά, βαθμιαία, από τη συνάντησή τους με τα πιόνια του Στρατέγγο, αλλά πολύ έντονα στα μέρη 10 και 11, η αίσθηση που μου δίνει το κείμενο αλλάζει και καταλήγει πολύ λιγότερο φιλοσοφική - μοιάζει κάπως με παιδικό. Δεν σου λέω ότι αυτό είναι κακό. Οι κουβέντες που ανταλλάσσουν είναι πολύ έξυπνες, αλλά το σύνολο της ιστορίας φαίνεται κάπως άνισο. Σαν να αρχίζει με άλλο στόχο και να τελειώνει με άλλο.

Λυπάμαι αλλά δε γίνεται να το αλλάξω αυτό. Η αλλαγή αυτήν ήλθε επειδή οι χαρακτήρες αυξηθήκανε και ο εσωτερικός φιλοσοφικός διάλογος χαλάρωσε προσθέτωντας τρίτο πρόσωπο. Αυτό που επιχειρούσα ήταν εφαρμογή όσων είχανε προηγηθεί. Δηλαδή πρακτική χρησιμότητα όλων όσων σκεφτόντουσαν. Αν φάνηκε να αδυναμώνει, ε, ποιος είπε ότι ένα φιλοσοφικό έργο πρέπει να βαθαίνει όλο και περισσότερο;

 

α) Παρόλο που το κείμενο είναι τέτοιο, που φυσικά δεν αναζητά κανείς αληθοφάνεια, έχω μια ένσταση στην εξήγηση ότι χρησιμοποιώντας την τρίτη διάσταση, περνάνε από κόσμο σε κόσμο και γι αυτό δεν μπορούν να επιστρέψουν και ότι η συγκεκριμένη διάσταση δεν εχει γι αυτούς φυσική υπόσταση. Η ιδέα είναι έξυπνη και λύνει κάποια προβλήματα, αλλά θα δούλευε εντελώς σωστά μόνο αν τα όντα ήταν απολύτως δισδιάστατα και κολλημένα πάνω στη σκακιέρα. Οι πεσοί είναι σαφώς τρισδιάστατοι, επομένως δεν ευσταθεί να μην γνωρίζουν την τρίτη διάσταση. Επιπλέον όλες οι περιγραφές σου γίνονται έχοντας κατά νου την οπτική γωνία των τρισδιάστατων όντων. Δυστυχώς, δεν μου έρχεται στο μυαλό κάποια σοβαρή εναλλακτική πρόταση γι αυτό το πρόβλημα, πέρα ίσως από μια ακόμα μεταφυσική αναφορά σε όρια των θεών ή κάτι ανάλογο (ίσως μια μορφή conditioning) που θα τους εμπόδιζε να βγουν από τον κόσμο τους, κι όταν έσπασε, μπήκαν σε όλες αυτές τις περιπέτειες.

Αν και σίγουρα θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω πιο ... flat λεξιλόγιο, αυτό θα έκανε το κείμενο υπερβολικά δυσνόητο, κάτι που ποτέ μου δεν ήθελα. Το μόνο που μπορώ να πω για να το σώσω αυτό είναι ότι στα μάτια των πεσσών τα πάντα ήταν σαν κάτοψη. Δηλαδή δισδιάστατα σκίτσα. Αν έχεις δει τους χάρτες στο Hero Quest ή τα παραδείγματα μάχης στο Dungeon Master's Guide, θα καταλάβεις τι εννοώ. Είναι σκίτσα που το κεφάλι είναι το κέντρο και προεξέχουν τα χέρια.

 

β) Προφανώς ο Θεόδωρος και ο Αλλάχάν'ντρο είναι φίλοι. Παίζουν σκάκι στο σπίτι του ενός από τους δυο. Όταν διαβάζω για το Στρατέγγο και τα παράπονα εκείνων των πιονιών καταλαβαίνω ότι παίζουν στο σπίτι του Θεόδωρου, που είχε εγκαταλείψει το παιχνίδι κάτω από το μπαουλοντίβανο. Όταν όμως τους παίρνει το καραβάκι και διασχίζει το μάρμαρο για να τους πάει στο δωμάτιο του γιου του Αλλαχαν'ντρο, υποθέτω ότι βρισκόμαστε στο σπίτι του Αλλαχαν'ντρο. Αυτό δεν είναι βέβαια και κανένα τρομερό πρόβλημα. Μπορείς να πεις ότι το ξέχασε εκεί, αλλά ρίξτου μια ματιά αν θελήσεις ποτέ να κάνεις διορθώσεις.

Προφανώς δεν ανέφερα πουθενά ότι οι δύο παίκτες είναι συγκάτοικοι, με τον Αλλάχάν'ντρο να είναι χωρισμένος. Ενδιαφέρον ιδέα για επέκταση. Ακόμα και ένας Θεός έχει τα προβλήματά του.

 

Εναλλάσσεις τη λέξη Τάβλι και Σκάκι.

Μπορείς να γίνεις πιο συγκεκρυμένη; Σκάκι είναι ο κόσμος των ζωντανών και Τάβλι ο κόσμος των νεκρών. Που το χρησιμοποίησα λάθος;

 

Αυτά τα αρχαΐζοντα, αν τα εννοείς έτσι λάθος που να βγάζουν μάτι, ίσως πρέπει να τονίσεις λίγο περισσότερο ότι είναι λάθος.

Να κοτσάρω δίπλα στο "ψευτο-αρχαϊζουσα" ένα "που έβγαζε μάτι";

 

νομίζω η σωστή λέξη είναι απομακρυνόμενος ή αν θέλεις κάτι πιο απλό και σε ενεργητική φωνή, ξεμακραίνοντας.

Fixed.

 

Δεν είμαι πολύ σίγουρη ποιες είναι οι σύγχρονες συμβάσεις όταν χρησιμοποιείς παύλες στους διαλόγους, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να είναι σωστό να αρχίζεις με πεζό μετά από τελεία, όποια κι αν είναι η ροή του λόγου. Αν αισθάνεσαι ότι ένα κεφαλαίο κόβει τη ροή, καλύτερα να βάζεις κόμμα αντί για τελεία εκεί που τελειώνει η πρόταση.

Μόλις πρόσφατα μου τόνισαν κάποιοι ότι αν απλά βάζω τους διαλόγους σε παρενθέσεις χωρίς παύλα μπροστά, αυτό το κάνει συντακτικά σωστό. Θα το διορθώσω κι αυτό και θα το ξανανεβάσω σε λίγες μέρες.

 

Συνολικά ήταν μια ευχάριστη ιστορία και μου αρέσει που τελειώνει με τα δυο επίπεδα τατυόχρονα, τους παίκτες και τους πεσούς, τον καθένα στο δικό του κόσμο, αλλά με τις αλλαγές που έχει επιφέρει το μεγάλο ταξίδι στη ζωή τους.

Ορίστε, χάπι έντινγκ για να μη λέτε ότι δε μπορώ να βάζω (χάπι ή έντινγκ).

Edited May 1, 2009 by roriconfan

[Tiessa]

...Το μόνο που μπορώ να πω για να το σώσω αυτό είναι ότι στα μάτια των πεσσών τα πάντα ήταν σαν κάτοψη. Δηλαδή δισδιάστατα σκίτσα. Αν έχεις δει τους χάρτες στο Hero Quest ή τα παραδείγματα μάχης στο Dungeon Master's Guide, θα καταλάβεις τι εννοώ. Είναι σκίτσα που το κεφάλι είναι το κέντρο και προεξέχουν τα χέρια.

 

Πάσο. Και τα σκίτσα δεν τα έχω δει.

 

Μπορείς να γίνεις πιο συγκεκρυμένη; Σκάκι είναι ο κόσμος των ζωντανών και Τάβλι ο κόσμος των νεκρών. Που το χρησιμοποίησα λάθος;

Oups, sorry. Δεν το έπιασα. Αν το είχες πει κάπου, μου διέφυγε.

 

Μόλις πρόσφατα μου τόνισαν κάποιοι ότι αν απλά βάζω τους διαλόγους σε παρενθέσεις χωρίς παύλα μπροστά, αυτό το κάνει συντακτικά σωστό. Θα το διορθώσω κι αυτό και θα το ξανανεβάσω σε λίγες μέρες.

Εννοείς, σε εισαγωγικά. Ναι, και είναι και πιο ευέλικτη η χρήση τους γιατί σου επιτρέπουν και πιο εύκολα να διακόπτεις το λόγο, να προσθέτεις την επεξήγηση και να τον συνεχίζεις χωρίς να μπερδεύεται ο άλλος για το αν μιλάει ο ήρωας ή ο συγγραφέας. Έτσι δεν θα χρειάζεται να αλλάζεις και το στυλ της γραμματοσειράς σε πλάγια.

[Guest roriconfan]

Εννοείς, σε εισαγωγικά. Ναι, και είναι και πιο ευέλικτη η χρήση τους γιατί σου επιτρέπουν και πιο εύκολα να διακόπτεις το λόγο, να προσθέτεις την επεξήγηση και να τον συνεχίζεις χωρίς να μπερδεύεται ο άλλος για το αν μιλάει ο ήρωας ή ο συγγραφέας. Έτσι δεν θα χρειάζεται να αλλάζεις και το στυλ της γραμματοσειράς σε πλάγια.

 

Ναι μωρέ, εισαγωγικά. Τι παρενθέσεις λέω;

Αυτήν η εναλλαγή bolt και italic μου αρέσει προσωπικά. Ξεχωρίζει τους διαλόγους και χωρίς να βλέπεις που αρχίζουν και που τελειώνουν τα εισαγωγικά.

[Guest roriconfan]

Το λοιπόν, έβαλα εισαγωγικά, έβγαλα τις παύλες και κάτι "ότι" τα έκανα "ό,τι".

Η νέα εκδοχή, είναι πάλι ο κωδικός στο πρώτο ποστ.

Edited May 4, 2009 by roriconfan

[dagoncult]

Roriconfan γεια χαρά

Μπαίνω κατευθείαν...

Αρχικά, να δηλώσω οπαδός των υπαρξιακών/συμβολικών ιστοριών (ένας όρος που μου αρέσει να χρησιμοποιώ είναι «συνειδησιακές» ιστορίες), ειδικά αν το μήνυμά τους με αγγίζει.

Παρόλα αυτά, δεν μου δημιουργήθηκε η καλύτερη εντύπωση, διαβάζοντας την αρχή του ‘’Πάνω απ’ την σκακιέρα και πέρα μακριά’’. Και μάλιστα, θα πρέπει να πω ότι αυτή η εντύπωση με συνόδευσε και στα τρία πρώτα κεφάλαια. Ο λόγος σου... μου φάνηκε αποδυναμωμένος και το ‘’κόλπο’’ της αλλαγής του κόσμου (και ότι άλλο συμβολίζει το πέσιμο από την σκακιέρα), αν και πρωτότυπο σαν έμπνευση, ωστόσο δεν έκανε το ‘’γκελ’’ του άμεσα σε ‘μένα. Νομίζω ότι είναι ο λόγος σου που με ξένισε, καθώς περίμενα κάτι παραπάνω.

Φτάνοντας στο τέταρτο κεφάλαιο (Μοτίβο), όλη η αίσθηση που μου άφηνε η ιστορία άλλαξε και πιο μετά, ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου, ενώ ο σαρακηνός και ο σταυροφόρος πάσχιζαν να βγουν από την ζούγκλα του μπαροκοσχεδιασμένου χαλιού. Μάλλον χρειαζόμουν λίγο χρόνο για να χωνέψω το περιβάλλον στο οποιό με έβαλε το γραπτό σου και να σκεφτώ ότι, ειδικά όταν το ζητούμενο είναι το προωθημένο υπαρξιακό/συμβολικό υπόβαθρο, επιτρέπεται η έλλειψη καλολογικών στοιχείων, (αν και δεν επιβάλλεται), αφού οι ιδέες και τα μηνύματα είναι αυτά που τελικά μετράνε σε μια τέτοια περίπτωση.

Συνέχισα να διαβάζω και μέχρι να φτάσω στις ‘’αμμοθίνες’’, είχα ξεχάσει τις ενστάσεις μου. Το πράγμα έγινε καλύτερο, αμέσως μόλις εμφανίστηκαν οι τύποι από το στρατέγκο. Η στιγμή που οι δύο ‘’εχθροί’’ αγκαλιάζονται και πέφτει η ατάκα «Μαζί σου όλα είναι υποφερτά τελικά.», ήταν το δικό μου ‘’φιτιλάκι’’ και έτσι βρέθηκα μπλεγμένος σε μια πληθώρα αυθορμήτως εκρεουσών (δεν ξέρω αν την γράφω σωστά τούτην την καταραμένη λέξη) σκέψεων, που είχαν σταδιακά συσσωρευθεί, διακόπτοντας την ανάγνωσή μου.

Από αυτές τις σκέψεις, η μόνη που μου επιτρέπεται να σου αποκαλύψω, αγαπητέ μου roriconfan, είναι το αδιαίρετο των αντίθετων πόλων που αποτελούν μια ύπαρξη... η αδυναμία του ενός, με άλλα λόγια, να υπάρξει ομαλά, αν δεν (ετερο)καθορίζεται από τον άλλο. Και μετά θυμήθηκα τον τίτλο του τρίτου κεφαλαίου και αντιλήφθηκα ποια ήταν η λέξη που έψαχνα. Τους υπόλοιπους από αυτούς τους προβληματισμούς, λέω να τους κρατήσω για τον εαυτό μου.

Ξανάρχισα την ανάγνωση και σε χρόνο ρεκόρ έφτασα στο τέλος. Λοιπόν... τι να πω... μπράβο. Απλά, μια ιστορία που θα πρότεινα σε έναν φίλο και αυτό, μακριά από όποιο άλλο κοπλιμέντο, είναι το μοναδικό που έχω να σου γράψω.

 

Κάπου λες:

Αμέσως ξεκινήσανε πάλι να κινούνται, προσπαθώντας… κι αυτοί δεν ξέρανε τι. Δε τους ένοιαζε τι θα πετυχαίνανε με το να πάνε μπροστά αυτήν την φορά. Απλά δε θέλανε με καμία περίπτωση να μείνουνε εκεί που ήταν.

Αμέσως όμως συναντήσανε ένα πρόβλημα.

«Μα… που είναι τα τετράγωνα;»

«Και τι σχήματα είναι καν αυτά; Ούτε τρίγωνα, ούτε κύκλοι, ούτε… κι εγώ δεν ξέρω τι.»

 

Αν θες, μια παρατήρηση. Αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα όταν κουτσογράφω και αυτό είναι της επανάληψης κάποιων λέξεων ή εκφράσεων, μέσα σε λίγες γραμμές. Έτσι, μου χτύπησαν τα ''αμέσως'' και τα ‘’και ‘γω δεν ξέρω τι’’, που εμφανίζονται δις παραπάνω, όπως και το ‘’αμέσως ξεκινήσανε να κινούνται’’. Δεν ξέρω αν έχει σημασία για οποιονδήποτε άλλον εκτός από ‘μένα, αλλά παίρνω το θάρρος και σου εκφράζω την σκέψη μου αυτήν, ελπίζοντας πως δεν θα σε στενοχωρήσω. Μάλλον, πρόκειται περισσότερο για ψείρισμα από μέρους μου και προσπάθεια για γλωσσικό πλουραλισμό (δες αυτά που έλεγα στην αρχή), αλλά κατά κάποιον τρόπο με κάνει να νιώθω ότι ‘’ψάχνω’’ το γραπτό μου πιο βαθιά. Ίσως το έχεις εντοπίσει και εσύ το συγκεκριμένο ζήτημα κατά τη διάρκεια της συγγραφής. Αν όχι, θεώρησε ότι είναι απλά τεχνικό θέμα.

Και κάτι ψιλολαθάκια παίζουν, αλλά οκ, αυτό είναι θέμα επιμονής και επικεντρωμένης προσοχής, πάνω σε κάτι που ήδη έχεις τσεκάρει εκατό κουραστικές φορές και προφανώς δεν νομίζεις ότι πρέπει να ξανατσεκάρεις, αλλά...

 

Well done man