Πάνω απ’ την Σκακιέρα και Πέρα Μακριά

[Guest roriconfan]

Παρόλα αυτά, δεν μου δημιουργήθηκε η καλύτερη εντύπωση, διαβάζοντας την αρχή του ‘’Πάνω απ’ την σκακιέρα και πέρα μακριά’’. Και μάλιστα, θα πρέπει να πω ότι αυτή η εντύπωση με συνόδευσε και στα τρία πρώτα κεφάλαια. Ο λόγος σου... μου φάνηκε αποδυναμωμένος και το ‘’κόλπο’’ της αλλαγής του κόσμου (και ότι άλλο συμβολίζει το πέσιμο από την σκακιέρα), αν και πρωτότυπο σαν έμπνευση, ωστόσο δεν έκανε το ‘’γκελ’’ του άμεσα σε ‘μένα. Νομίζω ότι είναι ο λόγος σου που με ξένισε, καθώς περίμενα κάτι παραπάνω.

Γίνεσαι πιο συγκεκριμένος εδώ; Τι σε ξένισε στο λόγο, τι περίμενες και δε βρήκες;

 

Η στιγμή που οι δύο ‘’εχθροί’’ αγκαλιάζονται και πέφτει η ατάκα «Μαζί σου όλα είναι υποφερτά τελικά.», ήταν το δικό μου ‘’φιτιλάκι’’ και έτσι βρέθηκα μπλεγμένος σε μια πληθώρα αυθορμήτως εκρεουσών (δεν ξέρω αν την γράφω σωστά τούτην την καταραμένη λέξη) σκέψεων, που είχαν σταδιακά συσσωρευθεί, διακόπτοντας την ανάγνωσή μου.

Όχι ρε π*στη, η ψευδο-γκέι ατάκα σου έμεινε; Όταν την έγραψα αυτήν την φράση, αμέσως σκέφτηκα "Μα τι @@ έγραψα μόλις τώρα;". Και μάλιστα, αν δεν είχα από προοικονομία σκαρφιστεί την τελευταία σκηνή στο τέλος, θα την είχα αφαιρέσει την παρούσα πρόταση. Πολύ συναισθηματικά cheesy μου φάνηκε. Κοίτα που είχε αντίκτυπο τελικά.

 

 

Κάπου λες:

Αμέσως ξεκινήσανε πάλι να κινούνται, προσπαθώντας… κι αυτοί δεν ξέρανε τι. Δε τους ένοιαζε τι θα πετυχαίνανε με το να πάνε μπροστά αυτήν την φορά. Απλά δε θέλανε με καμία περίπτωση να μείνουνε εκεί που ήταν.

Αμέσως όμως συναντήσανε ένα πρόβλημα.

«Μα… που είναι τα τετράγωνα;»

«Και τι σχήματα είναι καν αυτά; Ούτε τρίγωνα, ούτε κύκλοι, ούτε… κι εγώ δεν ξέρω τι.»

 

Αν θες, μια παρατήρηση. Αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα όταν κουτσογράφω και αυτό είναι της επανάληψης κάποιων λέξεων ή εκφράσεων, μέσα σε λίγες γραμμές. Έτσι, μου χτύπησαν τα ''αμέσως'' και τα ‘’και ‘γω δεν ξέρω τι’’, που εμφανίζονται δις παραπάνω, όπως και το ‘’αμέσως ξεκινήσανε να κινούνται’’. Δεν ξέρω αν έχει σημασία για οποιονδήποτε άλλον εκτός από ‘μένα, αλλά παίρνω το θάρρος και σου εκφράζω την σκέψη μου αυτήν, ελπίζοντας πως δεν θα σε στενοχωρήσω. Μάλλον, πρόκειται περισσότερο για ψείρισμα από μέρους μου και προσπάθεια για γλωσσικό πλουραλισμό (δες αυτά που έλεγα στην αρχή), αλλά κατά κάποιον τρόπο με κάνει να νιώθω ότι ‘’ψάχνω’’ το γραπτό μου πιο βαθιά. Ίσως το έχεις εντοπίσει και εσύ το συγκεκριμένο ζήτημα κατά τη διάρκεια της συγγραφής. Αν όχι, θεώρησε ότι είναι απλά τεχνικό θέμα.

Μπα, μου αρέσει ο κουτσουρεμένος χύμα λόγος. Δεν γράφω γενικώς ποτέ με ακαδημαϊκό τρόπο. Το μόνο που μπορώ να πω για το "αμέσως" που επαναλαμβάνεται, είναι να προσθέσω ένα "κι" και να γίνει "Αμέσως όμως συναντήσανε κι ένα πρόβλημα." Τώρα δίνει την εντύπωση ότι είναι ουσιαστικά συνέχεια της παραπάνω πρότασης και η επανάληψη των λέξεων είναι γλωσσικό τέχνασμα.

Edited May 6, 2009 by roriconfan

[dagoncult]

-Για τα πρώτα τρία κεφάλαια. Απουσία επιθέτων, παρομοιώσεων κλπ, μου φάνηκε απλοϊκός ο λόγος σου. Οι διάλογοι καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος (πχ στη μέση του δεύτερου κεφαλαίου) και κάποιες φορές είναι σαν να μιλάνε παιδιά περισσότερο, παρά πολεμιστές. Και μου πήρε τρία κεφάλαια μέχρι να χωνέψω ότι πρόκειται για μια άλλου είδους ιστορία και ότι καλά θα κάνω να μην στηρίξω την γνώμη μου στον γλωσσικό της πλούτο.

Νομίζω δε, ότι αυτό συνέβη επειδή από το τέταρτο κεφάλαιο και μετά, αρχίζει αυτό που μοιάζει με την πραγματική δράση της ιστορίας. Σαν να υπάρχει μεγάλη στατικότητα στο δεύτερο και το τρίτο. Μάλλον δεν είναι τυχαίο, σε σχέση και με το γεγονός ότι το τέταρτο μέρος ανοίγει με τους δυο τους να περπατούν, ενώ μέχρι πριν ήταν και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές στατικοί (είδες τι έγινε μέχρι να κάνει ένα βήμα ο σταυροφόρος χεχε). Ίσως μια σύμπτυξη δεύτερου-τρίτου (αυτή δεν είναι μια υπόδειξη). Η κορύφωση φυσικά του τέταρτου κεφαλαίου, στα μάτια μου έρχεται με την πτώση από το τραπεζομάντηλο. Μετά τα πράγματα κυλούν ομαλά.

Κάτι άλλο για το ξεκίνημα. Στο πρώτο κεφάλαιο, αρχή-αρχή, η χρησιμοποίηση των ονομάτων Αλλαχ,Θεός, με έβαλε απ’ ευθείας σε μία υπερβολικά μη πραγματική κατάσταση και δεν κατάλαβα περί τίνος πρόκειται, παρά τα Αλλαχάντρο και Θεόδωρος που ακολουθούσαν. Και κατόπιν, η συνομιλία των πεσσών ήρθε να κάνει το όλο ζήτημα ακόμα πιο space. Πρώτα, δηλαδή, νόμισα ότι πραγματικά δύο υπεροντότητες έπαιζαν σκάκι και μετά άρχισαν να μιλούν τα πιόνια. Ίσως ο συμβολισμός ή το φάντασι να ξεκίνησε πολύ νωρίς για ‘μένα ή κάτι τέτοιο. Λίγο ακόμα και θα θεωρούσα τη γάτα ως μια ύπαρξη του ενδιάμεσου κόσμου, που σε ρόλο κοσμικού γελωτοποιού, ψυχαγωγεί τις ανώτερες υπάρξεις, προκαλλώντας δεινά στις κατώτερες.

 

-Για την ατάκα. Δεν ξέρω ρε 'συ... δεν την βλέπω την συγκεκριμένη ατάκα cheesy. Γιατί να τους βάλλεις να λένε κάτι πολύ βαρύ άλλωστε; Νόμιζα πως είχαμε συμφωνήσει ότι δεν θα βασιστούμε στον φορτωμένο λόγο. Επιπλέον, δεν είναι ψευδοgay η αίσθηση που αφήνει. Στρατιωτάκια είναι... και η αλήθεια είναι ότι το ερωτικό στοιχείο μεταξύ τους δεν το βλέπω (εκτός από κάτι καβαλαρίες που φαντάζεται ο σταυροφόρος, αλλά αυτό το εξέλλαβα σαν φαντασίωση επικράτησης έναντι του εχθρού).

Απλά, σκεφτόμουν ότι αυτοί οι δύο έχουν δώσει άπειρες μάχες ο ένας με τον άλλον. Τόσες, που θα λέγαμε ότι είναι πλέον κλασικοί εχθροί. Εεε... μετά μου ήρθε στο μυαλό ότι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν να έχουν μέσα τους έναν σταυροφόρο και έναν σαρακηνό (και καμιά τριανταριά ακόμα άτομα ενίοτε, αλλά ας μείνουμε στους δύο).

Με άλλα λόγια, στα δικά μου μάτια οι δυο πεσσοί θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως διαφορετικές διαθέσεις του ίδιου ανθρώπου.

Ο σταυροφόρος είναι κομματάκι πιο ‘’Κ.Δ.Ο.Α.’’, δεν είναι συνηθισμένος να αμφισβητεί, να αμφιβάλλει για την κατάσταση των πραγμάτων, έτσι όπως αυτή έχει δημιουργηθεί γύρω του. Λες και εκπροσωπεί μια συντηρητική πλευρά μέσα μας. Αυτήν την πλευρά που φοβάται να πάρει πρωτοβουλίες, που ενοχλείται όταν οι άλλοι πράττουν κάτι διαφορετικό από αυτά που έχει μάθει, που φοβάται να κάνει κάτι εκτός σχεδίου, που φοβάται να πάρει ρίσκα μακριά από την ασφάλεια του προστάτη/θεού. Που καβατζώνεται μέσα σε έναν μικρό κύκλο και ούτε βήμα παραπέρα, παρεκτός αν το διατάξει κάποιος . Θέλει την ασφάλειά του και αυτό του φτάνει.

Ο σαρακηνός, σαν να είναι πιο σοφός, πιο παλιός... δείχνει πιο έτοιμος να αμφισβητήσει, να ψάξει και ας προχωράει τούτο το ψάξιμο πέρα από τις ευλογίες του δικού του Κυρίου. Λες και γνωρίζει, ότι σε ορισμένες περιπτώσεις πρέπει να απαγορεύσουμε τις απαγορεύσεις, ότι η ασφάλεια είναι μία έννοια που πρέπει να αποχωριστούμε, ώστε να καταλήξουμε σε μια νέα κατάσταση. Αλλιώς, μένεις εκεί, στάσιμος, εγκλωβισμένος / οχυρωμένος μέσα στην ωραία σου ασφάλεια και κοιτάς τους άλλους να κόβουν βόλτες.

Οκ, οι δυο αυτοί πόλοι (μιας και για τέτοιους έκανα λόγο στο προηγούμενο post) δεν είναι εντελώς διακριτοί και ίσως τα προηγούμενα να είναι λίγο τραβηγμένα, όμως οι δικές μου σκέψεις βάδισαν μόνες τους προς έναν τέτοιο δρόμο και η λέξη ‘’δυϊσμός’’, ήταν αυτή που λέω ότι έψαχνα. Εξάλλου, είναι καλό όταν η ιστορία σε κάνει να σκεφτείς, ότι και αν είναι αυτό στο οποίο καταλήγεις.

Προχωρώ τον συλλογισμό μου. Ένας, μπορεί να κλίνει πότε με την μία και πότε με την άλλη πλευρά. Δηλαδή, άλλοτε να φοβάται και να επιθυμεί όσο τίποτα την ασφάλεια της αδράνειας και ορισμένες φορές πάλι, να τρέχει μπροστά και όπου βγει. Τις δύο αυτές καταστάσεις, μπορούμε, επίσης, να τις συναντήσουμε και ως κυρίαρχες ιδιότητες (με την μία να επισκιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά την άλλη) σε ένα άτομο. Σίγουρα θα έχεις δει κάτι υπερενθουσιώδη τυπάκια που δεν μπορούν να κάτσουν ήσυχα ούτε λεπτό και κάτι άλλους, που η φοβισμένη απραξία είναι η δεύτερη φύση τους.

Λοιπόν, στο διήγημα, ο σαρακηνός και ο σταυροφόρος παύουν να είναι ορκισμένοι εχθροί, συνεργάζονται, ισορροπούν τις αντίθετες διαθέσεις τους, ισορροπούν τις βασικές νόρμες που έχουν σχηματίσει την προσωπικότητα του καθενός τους. Ισορροπούν...

Αυτή η ισορροπία είναι προφανώς και το επιθυμητό, ανάμεσα στις δυο καταστάσεις που έλεγα πριν. Κανείς, θα έβλεπε τον εαυτό του να επιτυγχάνει αρκετά πράγματα προς όφελός του, αν κατόρθωνε να βρει το μέτρο, την χρυσή τομή, μεταξύ της ‘’ενστικτώδους’’ αποφασιστικότητας και της ‘’αιώνιας’’ αναμονής. Πρέπει να μπουν και τα δύο σε λειτουργία, ώστε να αλληλοσυμπληρωθούν και όχι να αντιμάχονται.

Οπότε: «μαζί σου όλα είναι υποφερτά τελικά».

Μου έκανε σαν να άκουγα εκφρασμένη, την συνειδητοποίηση της ‘’ανάγκης’’ που έχει η μια πλευρά από την άλλη. Σαν να έβλεπα τις δυο πλευρές επιτέλους να συνθηκολογούν, με όλη την κατανόηση που αρμόζει σε μια δύσκολη περίπτωση, όπως αυτή στην οποία έχουν μπλέξει ο σταυροφόρος και ο σαρακηνός.

 

-Αυτό με το ‘’κι’’ δείχνει να λειτουργεί.

 

ΥΓ: Άβατος δρόμος ε; Εμπρός λοιπόν...

[Guest roriconfan]

-Για τα πρώτα τρία κεφάλαια. Απουσία επιθέτων, παρομοιώσεων κλπ, μου φάνηκε απλοϊκός ο λόγος σου. Οι διάλογοι καταλαμβάνουν μεγάλο μέρος (πχ στη μέση του δεύτερου κεφαλαίου) και κάποιες φορές είναι σαν να μιλάνε παιδιά περισσότερο, παρά πολεμιστές. Και μου πήρε τρία κεφάλαια μέχρι να χωνέψω ότι πρόκειται για μια άλλου είδους ιστορία και ότι καλά θα κάνω να μην στηρίξω την γνώμη μου στον γλωσσικό της πλούτο.

Νομίζω δε, ότι αυτό συνέβη επειδή από το τέταρτο κεφάλαιο και μετά, αρχίζει αυτό που μοιάζει με την πραγματική δράση της ιστορίας. Σαν να υπάρχει μεγάλη στατικότητα στο δεύτερο και το τρίτο. Μάλλον δεν είναι τυχαίο, σε σχέση και με το γεγονός ότι το τέταρτο μέρος ανοίγει με τους δυο τους να περπατούν, ενώ μέχρι πριν ήταν και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές στατικοί (είδες τι έγινε μέχρι να κάνει ένα βήμα ο σταυροφόρος χεχε). Ίσως μια σύμπτυξη δεύτερου-τρίτου (αυτή δεν είναι μια υπόδειξη). Η κορύφωση φυσικά του τέταρτου κεφαλαίου, στα μάτια μου έρχεται με την πτώση από το τραπεζομάντηλο. Μετά τα πράγματα κυλούν ομαλά.

Κάτι άλλο για το ξεκίνημα. Στο πρώτο κεφάλαιο, αρχή-αρχή, η χρησιμοποίηση των ονομάτων Αλλαχ,Θεός, με έβαλε απ’ ευθείας σε μία υπερβολικά μη πραγματική κατάσταση και δεν κατάλαβα περί τίνος πρόκειται, παρά τα Αλλαχάντρο και Θεόδωρος που ακολουθούσαν. Και κατόπιν, η συνομιλία των πεσσών ήρθε να κάνει το όλο ζήτημα ακόμα πιο space. Πρώτα, δηλαδή, νόμισα ότι πραγματικά δύο υπεροντότητες έπαιζαν σκάκι και μετά άρχισαν να μιλούν τα πιόνια. Ίσως ο συμβολισμός ή το φάντασι να ξεκίνησε πολύ νωρίς για ‘μένα ή κάτι τέτοιο. Λίγο ακόμα και θα θεωρούσα τη γάτα ως μια ύπαρξη του ενδιάμεσου κόσμου, που σε ρόλο κοσμικού γελωτοποιού, ψυχαγωγεί τις ανώτερες υπάρξεις, προκαλλώντας δεινά στις κατώτερες.

Δηλαδή βρήκες την αρχή πολύ δυσνόητη και χωρίς πλοκή. Πέρα του ότι αυτό ήταν για εμένα κέντρισμα, δε μπορώ να σκεφτώ τίποτα για να το αλλάξω. Άλλωστε, ποντάριζα στο να έρθουνε οι εξηγήσεις αργότερα και η ιστορία να παίρνει διαφορετική τροπή καθώς προχωράει. Επίσης, η αρχή της ιστορίας ίσως είναι έτσι και ξεσκαρτάρισμα. Όσοι δεν αντέχουνε τέτοιες ιστορίες, θα την παρατήσουνε αμέσως με μια τόσο απότομη αρχή και θα γλυτώσουνε την φασαρία.

[dagoncult]

Δηλαδή βρήκες την αρχή πολύ δυσνόητη και χωρίς πλοκή. Πέρα του ότι αυτό ήταν για εμένα κέντρισμα, δε μπορώ να σκεφτώ τίποτα για να το αλλάξω. Άλλωστε, ποντάριζα στο να έρθουνε οι εξηγήσεις αργότερα και η ιστορία να παίρνει διαφορετική τροπή καθώς προχωράει. Επίσης, η αρχή της ιστορίας ίσως είναι έτσι και ξεσκαρτάρισμα. Όσοι δεν αντέχουνε τέτοιες ιστορίες, θα την παρατήσουνε αμέσως με μια τόσο απότομη αρχή και θα γλυτώσουνε την φασαρία.

 

Όχι χωρίς πλοκή. Μάλλον με απότομη εισαγωγή στο πρώτο και μετά με πλοκή που εξελίσσεται αργά, στο δεύτερο και το τρίτο.

Δε μου λες... αυτό με τον σταυροφόρο και τον σαρακηνό που λέω το βλέπεις καθόλου (πες ναι, για να νομίζω ότι κάποιος είμαι και καλά );

Ξεσκατάρισμα ε; Σκληρό.

[Guest roriconfan]

Δε το βλέπω ακριβώς έτσι, μιας που για εμένα, ο ένας είχε πίστη, ο άλλος είχε γνώση. Και τα δύο χρειάζονται στην ζωή. Πίστη δίχως γνώση ή γνώση δίχως πίστη είναι ρομποτισμός.

[Βρασίδας]

Αφου το διαβασα μου ηρθε η ορεξη να το ... ξαναδιαβασω.

Ενταξει ειμαι φαν των περιεργων ιστοριών, δεν φανταζομουν ομως ποσο μακρια θα εφτανε αυτο το ... φιλοσοφικό ταξίδι. Και ποσα ερωτήματα θα εθετε στη συνεχεια.

Ειπα και στον roriconfan (που θα παει θα τα μαθω τα νικς) οτι "Μου φαινεται οτι μονο ... στην αλλη ζωή θα γραψω κατι τοσο πρωτοτυπο και τοσο διασκεδαστικο αλλα και με τοσα νοήματα μεσα... Ξερω γω μπορει απλα να ενθουσιαζομαι τσαμπα... Μπορει δεν ξερω κι εγω τι."

 

Ετσι κατα λεξη. Διαβαζοντας γενικότερα το συγκεκριμενο φορουμ και τις δημιουργιες των παιδιων εδω μεσα εχω μεινει εκπληκτος απο το ποσα λίγα ήξερα έστω και αν νόμιζα οτι διαβαζα αρκετά.

 

Οσον αφορα καποιες συμβουλες που πηρα απο τον συγγραφεα του διηγήματος ίσως θα πρεπει πραγματικά να δοκιμασω αυτο που ειπε να "απελευθερωθώ" λίγο απο τις "διάσημες" επιρροές μου... Θα το προσπαθήσω σίγουρα παντως. Και ευχομαι παντα να εχω την ίδια καθοδήγηση.

 

Οσο για την ιστορια. Στην αρχη ομολογώ ότι μου φανηκε ... απλή. Και δυσκολεύτηκα να συγκεντρωθω να τη διαβασω. Αυτα μεχρι να με πιασει η περιεργεια

 

Εδω ακριβως που λεει

-Τότε οι νόμοι που ξέραμε δεν ισχύουν πια. Αυτό μας δίνει την ελευθερία να πάμε όπου θέλουμε χωρίς φόβο ότι θα παραβούμε κάτι. Οπότε, ας κινηθούμε μόνοι μας.

 

Ε,κατι "διαφορετικο θα συμβει" σκέφτηκα και συνεχισα να διαβαζω. Δεν το μετανοιωσα, απο καθε μια ιστορια που διαβαζω παιρνω (ελπιζω) και αρκετα διδαγματα.

[Guest roriconfan]

Οσο για την ιστορια. Στην αρχη ομολογώ ότι μου φανηκε ... απλή. Και δυσκολεύτηκα να συγκεντρωθω να τη διαβασω. Αυτα μεχρι να με πιασει η περιεργεια

 

Εδω ακριβως που λεει

 

 

Ε,κατι "διαφορετικο θα συμβει" σκέφτηκα και συνεχισα να διαβαζω. Δεν το μετανοιωσα, απο καθε μια ιστορια που διαβαζω παιρνω (ελπιζω) και αρκετα διδαγματα.

 

Όλες οι ιστορίες έχουν κάτι να πούνε. Αυτό που διαφέρει από ιστορία σε ιστορία είναι για εμένα τρία πράγματα. Η ποιότητα, η ποσότητα και τα ... γούστα. Δηλαδή υπάρχουν ιστορίες που μπλέκονται με πιο σπάνια ή σημαντικότερα πράγματα, ιστορίες που περνάνε πολλά διαφορετικά μηνύματα αντί να αναμασάνε μέχρι το τέλος τα ίδια και ιστορίες που είναι για συγκεκριμένα γούστα. Το τελευταίο δυστυχώς είναι πέρα από την δύναμη του συγγραφέα. Αν δεν τραβήξει αμέσως το ενδιαφέρον του αναγνώστη, τότε όσο καλή κι αν είναι η ιστορία, πάει, τον έχασε. Βέβαια υπάρχει και το "τσίγκλισμα" που τελικά απαγορεύεται στο φόρουμ. Τεσπά.

 

Επίσης, ένα δεύτερο διάβασμα της ίδιας ιστορίας συχνά αφήνει διαφορετικές εντυπώσεις, οπότε μπορείς να βρεις διαφορετικά πράγματα κι αν διαβάζεις την ίδια ιστορία κάθε φορά.

[Βρασίδας]

Όλες οι ιστορίες έχουν κάτι να πούνε. Αυτό που διαφέρει από ιστορία σε ιστορία είναι για εμένα τρία πράγματα. Η ποιότητα, η ποσότητα και τα ... γούστα. Δηλαδή υπάρχουν ιστορίες που μπλέκονται με πιο σπάνια ή σημαντικότερα πράγματα, ιστορίες που περνάνε πολλά διαφορετικά μηνύματα αντί να αναμασάνε μέχρι το τέλος τα ίδια και ιστορίες που είναι για συγκεκριμένα γούστα. Το τελευταίο δυστυχώς είναι πέρα από την δύναμη του συγγραφέα. Αν δεν τραβήξει αμέσως το ενδιαφέρον του αναγνώστη, τότε όσο καλή κι αν είναι η ιστορία, πάει, τον έχασε. Βέβαια υπάρχει και το "τσίγκλισμα" που τελικά απαγορεύεται στο φόρουμ. Τεσπά.

 

Επίσης, ένα δεύτερο διάβασμα της ίδιας ιστορίας συχνά αφήνει διαφορετικές εντυπώσεις, οπότε μπορείς να βρεις διαφορετικά πράγματα κι αν διαβάζεις την ίδια ιστορία κάθε φορά.

 

H ποσότητα έχει να κανει προφανώς με το χρόνο που έχεις να διαθέσεις για να διαβασεις κάτι , άρα την προσπερνάω....

Η ποιότητα επίσης διαφέρει όπως και τα γούστα. Κάτι που θεωρώ εγώ ποιοτικό μπορεί κάποιος άλλος να το θεωρεί σκουπίδι, για να θυμηθώ και τα λόγια της φιλολόγου θείας μου σύμφωνα με την οποία "κάθε ιστορία τρόμου είναι ακόμα μερικά σκουπίδια για πέταμα".

Τα γούστα ,εναι ειναι εντελώς υποκειμενικό θέμα αυτό το ξέρουμε όλοι.

 

Η αλήθεια πάντως είναι ότι μερικές από τις καλύτερες ιστορίες που έχω διαβάσει στην αρχή δεν με τσιγκλησαν και τόσο. Θα μου πεις γιατί τις διάβασες; Επιμονή φανταζομαι θα είναι...πείσμα, γαϊδουρινό κεφάλι , πες το όπως θες. Κι ετσι ποτέ δεν αφήνω μια ιστορία μισοδιαβασμένη. Απλως αν δω ότι δεν "ανεβαίνει" σαν πλοκή, ποιότητα, θέμα τότε μάλλον την ... περνάω επιφανειακά. Όμως αν έστω και μια στιγμή με "αρπάξει" είναι σίγουρο ότι και θα την ξαναδιαβάσω, και θα την απολαύσω.

 

Στο δεύτερο διάβασμα συμφωνώ. Πολλές φορές βρέθηκα να ξαναδιαβάζω ... "αλλη ιστορία"

[Διγέλαδος]

Επιτέλους βρήκα χρόνο και διάβασα ολόκληρο το διήγημα. Νομίζω ότι άνετα θα μπορούσε να υπάρχει στο ράφι ενός βιβλιοπωλείου. Μου θυμίζουν λίγο τα βιβλία που διάβαζα έφηβος, κάτι κόσμος της Σοφίας, η μάλλον καλύτερα Το μυστήριο της τράπουλας του Gaarder, αλλά νομίζω είναι λίγο πιο φιλοσοφικό και πιο υπαρξιακό. Φαινομενολογία και υπαρξισμός, κάτι που με ενδιαφέρει πολύ τον τελευταίο καιρό. Μάλιστα θα μοιραστώ τη χαρά μαζί σου με την ανακάλυψή μου ότι μόλις μεταφράστηκε και εκδόθηκε το βιβλίο του Spinelli, "Ερμηνεύοντας τον κόσμο - Η φαινομενολογία στον υπαρξισμό και στην ψυχολογία " από την Άσπρη Λέξη. Όλα τα έχει.

 

Όπως όλα τα είχε και το διήγημά σου, μέχρι και περιπέτεια με δράση. Όμως θέλω να προσθέσω μια παρατήρηση. Στα ρήματα που είναι στο τρίτο πληθυντικό, προσθέτεις ένα ε, δηλαδή για παράδειγμα, προχωρήσανε ενώ είναι προχώρησαν. (δεν είναι σωστό σύμφωνα με τη γραμματική μας) Το έκανα κι εγώ και μου το διόρθωσαν εδώ στο φόρουμ.

 

Καλή συνέχεια λοιπόν στις υπαρξιακό σου γράψιμο

[Guest roriconfan]

Δεν βάζεις δηλαδή "ε" ακόμα κι αν ακολουθεί σύμφωνο στην επόμενη λέξη; Ρε τι μαθαίνω στα... νιάτα μου.

[odesseo]

Δεν βάζεις δηλαδή "ε" ακόμα κι αν ακολουθεί σύμφωνο στην επόμενη λέξη; Ρε τι μαθαίνω στα... νιάτα μου.

 

Μην τους ακούς rorico - θέλουν να βλάψουν τη γλώσσα σου. Και τι είναι ένας συγγραφέας χωρίς τη δική του γλώσσα;

[Guest roriconfan]

Σωστά, αφού με προφορικό λόγο μπλέκομαι συνέχεια. Η προφορά και οι ιδιωματισμοί είναι αναπόφευκτα. Τι "με" λες τώρα, Πανελλήνιες γράφω σάμπως; Ελεύθερη έκφραση και τα άλλα έρχονται μόνα τους.

[Διγέλαδος]

Καλά, συγνώμη που μίλησα.